Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΩΝ ΝΑΡΚΙΣΣΩΝ...

Δεν υπάρχει  άλλη λύση για τους εναπομείναντες ανθρώπους πάνω στη γη. Πρέπει να δούμε όλο αυτό το συρφετό που ονομάζεται αγορές, ανταγωνισμός, αισχρός πλουτισμός, αρρωστημένος φιλοτομαρισμός, περιφρόνηση κάθε αρχής δικαίου και ηθικής σαν μια εκδήλωση ψυχασθένειας και μάλιστα άκρως επικίνδυνης για το  περιβάλλον.


Αν βγάλει κανείς από τα συρτάρια της αστυνομίας κάποια προφίλ διάσημων σειριακών δολοφόνων, έχω την εντύπωση πως θα βρει ανησυχητικά μεγάλο αριθμό κοινών χαρακτηριστικών, με τις προσωπικότητες των ανθρώπων που αποτελούν την ελίτ της δύναμης και της κυριαρχίας αυτή τη στιγμή στο πλανήτη. Αν δε, ανατρέξει στα διάφορα σύνδρομα από τα οποία υποφέρουν τα θύματα των ψυχασθενών δολοφόνων πιθανότατα θα βρει ανησυχητικές ομοιότητες με τα σύνδρομα τα οποία εμφανίζουν οι αφημένοι στη τύχη των αρπακτικών απλοί άνθρωποι.


Όλο αυτό το πανηγύρι είναι άρρωστο. Πολύ άρρωστο. Οι ιστορίες συνωμοσίας δεν ανθίζουν έτσι κατά τύχη. Είναι τελικά το αποκούμπι σε πράγματα που λόγω της έκτασης και της έντασης της φρίκης δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά με τη κοινή λογική. Δηλαδή να το μεταφράσει κανείς σαν πολιτική ή οικονομική στρατηγική. Παραδοσιακό ανταγωνισμό μεταξύ κρατών για την κυριαρχία. Επιθυμία φατριών να έχουν το πάνω χέρι στα γεγονότα και τον ρου  της ιστορίας. Αυτό που ζούμε σήμερα, έχει ξεφύγει κατά πολύ από τα στάνταρ των προηγούμενων αιώνων.


Οι άνθρωποι αυτοί φαντασιώνονται τακτικές και στόχους που έχουν να κάνουν με μια ανεξέλεγκτη πλέον λατρεία της σάρκας τους. Είναι η κυνικότητα των ναρκισσων σε όλο της το μεγαλείο χωρίς κανένα πρόσχημα.



Στη παλαιότερη ανθρώπινη ιστορία αυτούς τους ηγέτες οι λαοί τους αντιλαμβανόντουσαν σαν τρελούς βασιλιάδες. Αιμοσταγείς κατακτητές. Βαρβάρους. Σήμερα πρέπει σαν ηλίθιοι να τους αποκαλούμε φιλελεύθερους, ανθρώπους των αγορών, τεχνοκράτες, τρόικες και το κακό συναπάντημα !! Κι η δυσκολία είναι ακόμα πιο μεγάλη γιατί παλαιότερα οι άνθρωποι διαχώριζαν τη θέση τους από το τρελό βασιλιά. Ακόμα κι αν υπό το καθεστώς της τρομοκρατίας, του πολέμου, των μηχανογραφιών και του ανεξέλεγκτου φανατισμού, όπου γινόντουσαν φριχτά πράγματα, οι άνθρωποι ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΑΝ ΠΩΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΡΕΛΑ. Ακόμα και οι παρακαθήμενοι κοντά στον παράφρονα ηγέτη, γνώριζαν τι είναι αλλά το βούλωναν από προσωπικό συμφέρον ή από φόβο ότι θα τους πάρει το κεφάλι κι ερχόταν μια στιγμή που ωρίμαζε το κλίμα για να τον περάσουν από καρμανιόλα, εκτελεστικό απόσπασμα ή κρεμάλα.



Τώρα υπάρχει μια γενικευμένη σύγχυση, επειδή πιθανότατα ο παράφρονας κρατάει στο χέρι του  όχι μια σπάθα που ξεκοιλιάζει αθώους πολίτες, αλλά ένα i-pad!! Κι η κατοχή , η εξαθλίωση των λαών που συμβαίνει λόγω των μεγαλεπήβολων σχεδίων αυτών των ψυχοπαθών, δεν βγάζει μάτι, γιατί συμβαίνει  μέσα από ηλεκτρονικές κονσόλες που πηγαινοέρχεται ο πλούτος και ο εκβιασμός απέναντι στους αδύναμους, με τη μορφή αριθμών. Εννοείται στο δυτικό κόσμο, ακόμα, γιατί επειδή τα όπλα πάντα υπάρχουν και η βία είναι το επιδόρπιο αυτών των ψυχοπαθών, στο λεγόμενο τρίτο κόσμο και στις υπό ανάπτυξη χώρες, τα πράγματα γίνονται ακόμα με το παραδοσιακό τρόπο της συνολικής σφαγής και της ολοφάνερης χωρίς δικαιολογητικά κλοπής. 



Πάντως καλό είναι, οι εναπομείναντες αληθινοί και σοβαροί επιστήμονες να αρχίσουν να μελετάνε πιο έντονα το ψυχιατρικό φαινόμενο που ονομάζεται φιλελεύθερη αγορά, τραπεζικό σύστημα, οικονομική δολοφόνοι, σπρεντ, σουαπς, κουαξ κουαξ και το λουρί της μάνας, γιατί έχει πολύ υλικό για καταγραφή. Για τις επόμενες γενιές. Εκείνες που θα αναπτύξουν την ικανότητα να δουν το εμφανές. Αν γίνει εφικτό κάτι τέτοιο, γιατί τα κακόμοιρα τα παιδιά που θα γεννηθούν σε πλήρη υποδούλωση στα βίτσια και τις ανωμαλίες αυτών των αρρωστημένων μυαλών, δεν θα ξέρουν ούτε τι είναι υγεία. Σωματική και πνευματική.....

Το μεγάλο στοίχημα τους είναι οι μελλοντικές γενιές να γεννιόνται εν δυνάμει άρρωστες που θα τρέχουν διψασμένες γύρω από τα φάρμακα που θα τους κρεμάνε στη μούρη για να ανακουφίζουν το τρόμο τους. Οι επόμενες γενιές στόχος είναι να γεννιούνται τρομοκρατημένες ή καλύτερα χωρίς καθόλου εγκέφαλο. Κούκλες άψυχες που οι μόδιστροι θα κρεμάνε επάνω τα κουστούμια που γουστάρουν. Αυτό υποθέτω είναι το όνειρο των ψυχοπαθών....

Φυσικοί οι τελευταίοι γνωστικοί υποθέτω θα βρίσκονται έγκλειστοι σε ιδρύματα συμμόρφωσης οργουελικού χαρακτήρα.. σταματήστε τους πριν είναι αργά. Κάποιος να τους πάρει τη μονόπολη από μπροστά τους και να τους δώσει αυτοκινητάκια να παίζουν και βόλους... Σταματήστε να παρακολουθείτε τις ανωμαλίες που πλασσάρουν σαν μόδες γιατί αυτή ακριβώς η παρακολούθηση ακόμα κι αν γίνεται από απλή περιέργεια ή για να βρίσουμε τις σαχλαμάρες, τους δίνει την εντύπωση πως είναι σπουδαίοι.

Ισως η λύση απέναντι σ΄αυτούς τους καραγκιόζηδες θα ήταν απλά το να γυρίσουμε το κεφάλι από την άλλη. Να αρνηθούμε τα δώρα τους. Μια εκπομπή στο χαζοκούτι που είναι γελοία συνεχίζει να παίζει γιατί υπάρχουν γελοίοι που την παρακολουθούν. Ενα ρούχο που είναι μια σαχλαμάρα και κοστίζει μια περιουσία υπάρχει γιατί μια ηλίθια θα το αγοράσει, ένας γελοίο που περνάει μέσα σε ένα λουσάτο αυτοκίνητο και πατάει όποιον βρει μπροστά του, το κάνει γιατί κάποιες χαζογκόμενες τον θεωρούν γ@μάτο. Ετσι πάνε όλα.. Αυτός ο πολιτισμός των μηχανοποιημένων νάρκισων υπάρχει γιατί έχουν κοινό, αγοραστές, θαυμαστές που ονειρεύονται να γίνουν τέτοιοι βλαμένοι. please..

Κοιτάξτε τα νέα είδωλα. Τους νέους τρόπους συμπέριφοράς, το ντύσιμο, το στυλ, τη νοοτροπία μέσα στα ζαβλακωμένα από το διαφημιστικό βομβαρδισμό κεφαλάκια... Ενας λογικός άνθρωπος μια μια ελάχιστη αίσθηση καλαισθησίας δεν διαλέγει τίποτα. Δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος κάποιας σοβαρότητας και να έχεις για είδωλα παραφουσκωμένα μπαλόνια... Πρέπει να χάνεις κάπου κι εσύ για να το κάνεις...

Τι να πω, δεν υπάρχουν λόγια.
Εφιάλτη ζω..ξυπνήστε με.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΕΛΛΑΔΑ Η ΖΩΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕ.. ΜΕΡΟΣ 2ο

Και ποια είναι η λύση για όλα αυτά? Ενα νέο κόμμα? Ενα κίνημα? Μια επανάσταση? Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει και το ξέρουμε βαθειά μέσα μας. Αυτή η μαζίκη υποταγή, η υποδούλωση θα πάει πολύ μακριά. Δεν θα υπάρξουν ξανά αγανακτισμένοι στους δρόμους, δεν θα πιστέψει ξανά κανείς σε ψεύτικες υποσχέσεις ή διάφορες αηδίες που συνεχίζουν να λένε οι καραγκιόζηδες... Θα ψηφίσει ξανά ο κοσμάκης γιατί έτσι έχει μάθει πως πρέπει να κάνει. Ενα όλο και μικρότερο ποσοστό μέχρι που κάμμια ΄μερα η περίφημη δημοκρατία μας θα λειτουργεί ακόμα και σε τυπικό επίπεδο (γιατί σε ουσιαστικό γίνεται ήδη) χωρίς "δήμο" Θα έρθει κάποια μέρα που δεν θα ψηφίζει κανείς όχι γιατί υπάρχει μια δικτατορία που το απαγορεύει, αλλά γιατί όλοι θα έχουν αποδεχτεί πως ψηφίσουν δεν ψηφίσουν δεν έχει κανένα νόημα. Ούτε τυπικό.

Το δημοψήφισμα του ναι και του όχι ήταν η πρώτη μεγάλη πρόβα. Ψηφίσατε σας γράψαμε στ΄@ρχίδια μας, ξανακάμε εκλογές και παρόλη την αλητεία ξαναψηφίσατε. Αυτό είναι το παρόν κι αυτό θα είναι το μέλλον με μια μικρή παραλλαγή. Η αποχή θα γίνει μεγαλύτερη, η απαξίωση ακόμα περισσότερη, τα μηδενισμένα όνειρα θα πέσουν κάτω από το όριο ασφαλείας, θα γίνουν σκόνη...

Υπάρχει λοιπόν λύση? Ναι υπάρχει. Η προσωπική επανάσταση. Η απόφαση να είναι κάποιος έτσι ή αλλιώς αγνοώντας παντελώς τι κάνει ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος. Η πρώτη λύση είναι να συνειδητοποιήσει κάποιος πως βρίσκεται σε ένα συνεχή σιωπηλό πόλεμο, όπου τα όπλα και οι σφαίρες δεν είναι αυτά που σκοτώνουν το σώμα αλλά αυτά που σκοτώνουν τη ψυχή. Δεν σου αφαιρούν κομμάτια από το κρέας σου, σου αφαιρούν κομμάτια από το μυαλό σου, τη ψυχή σου, τα συναισθήματά σου, τα όνειρα σου... δεν ισοπεδώνουν πόλεις αλλά τους μικρούς κήπους που ο καθένας χτίζει για να φτιάξει τα λουλούδια του, τη γωνιά του, τη ΠΗΓΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΞΕΔΙΨΑΕΙ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΜΠΝΕΕΙ. Δεν σου σκοτώνουν τις λέξεις σου σκοτώνουν την ικανότητα να σκέφτεσαι. Δεν σου γκρεμίζουν το όνειρό σου, σου αφαιρούν την ικανότητα να μπορείς να ονειρευτείς..

Η μάχη λοιπόν έχει περάσει σε προσωπικό επίπεδο. Και ξεκινάει από τις ΑΝΑΓΚΕΣ. Οσο λιγότερες έχεις τόσο λιγότερο μπορείς να παγιδευτείς. Οσο λιγότερα ΥΛΙΚΑ όνειρα κάνεις τόσο περισσότερο αφήνεις περιθώρια να κάνεις ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ...

Δεν έχω τίποτα είπε, δεν ελπίζω σε τίποτα είμαι λεύτερος. Δεν υπάρχει σπουδαιότερη σκέψη από αυτήν. Αυτή η φράση είναι το κλειδί και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η φράση είναι σκεπασμένη πλέον με τόνους από έχω,με τόνους από φρούδες ελπίδες, με τόνους από σκλαβιά.

Θέλω τα πάντα, ελπίζω να τα αποκτήσω, είμαι ΣΚΛΑΒΟΣ.

Πρέπει να πας στη δουλειά ναι, κάνε όμως την απολύτως απαραίτητη προσπάθεια να επιβιώσεις σ΄αυτή τη δουλειά χωρίς να εξευτελίζεις τον ευαυτό σου και την ηθική σου. Αν τον να μην εξευτελιστείς σημαίνει να μείνεις άνεργος και να πεινάσεις τόλμησε το και μάθε και τα παιδιά σου να έχουν το θάρρος να το αντέξουν.

ΟΣΟ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΕΚΒΙΑΣΕΙ ΤΟΣΟ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ...

Ολα αυτά τα ανθρωπάρια που σε εκβιάζουν το κάνουν γιατί τους το επιτρέπει ο φόβος σου για το αύριο, η ανασφάλεια του "τι θα απογίνω" ο τρόμος ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ.
ΚΑΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΑ... ΚΙ ΑΛΛΑ... ΚΙ ΑΛΛΑ...

Ολη η ιδιεολογία των συστημάτων που οργανώνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες βασίζονται σε δύο ανθρώπινες παραμέτρους.

ΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΒΟ.

Η απληστεία δημιούργησε όλο το έκτρωμα που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός.
Ο φόβος της απώλειας τον κρατάει δέσμίο.

Η απληστεία θέλει δέκα σπίτια αντί για ένα, θέλει να βλέπει πιάτα ξεχυλισμένα από φαγιά αντί ένα λιτό υγειές γεύμα, θέλει ρούχα πολλά ρούχα, και παπούτσια και μπιχλιμπίδια, θέλει εκατομύρια τόνους από άχρηστα που πετιούνται και βρωμίζουν ότι βρουν μπροστά τους... θέλει τα πράγματα να χαλάνε με δυο τρεις χρήσεις για να αγοράζεις κι άλλα κι άλλα...

Θέλει το κόσμο να κινείται στην ανούσια επιδερμική προσέγγιση...
Ζώντας και πεθαίνοντας στο ανούσιο τίποτα.

Η προσωπική επανάσταση λοιπόν είναι να γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια αυτό το πολιτισμό της επιδερμικότητας και να φτιάξεις ένα δικό σου.. με όποια μέσα μπορείς. Είναι να επιβιώνεις αναγκαστικά με τους λιγότερους δυνατόν κανόνες, εκείνους που δεν μπορείς να ξεφύγεις γιατί θα πεθάνεις... Να είσαι με το ένα δεκατο σου μέσα στο σύστημα και με τα εννέα δέκατα απέξω. ....

Να διδάξεις στα παιδιά σου τους στίχους από τα βιβλία που τους έχουν αφαιρέσει όπως γινόταν στο ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451.
Να φορέσεις με το ζόρι γυαλιά στο φίλο σου όπως στο THEY LIVE.
Να φωνάξεις στους γείτονες, να τους προειδοποιήσεις πως το SOYLENT GREEN που τρώνε σε τιμή ευκαιρίας..είναι άνθρωποι...
Να ακούσεις μυστικά τις μουσικές που αγνοούν.. να ονειρευτείς τις πόλεις που γκρέμισαν, να περπατήσεις στους δρόμους που έσβησαν από το χάρτη...

Πως να τα κάνεις αυτά ενώ η τανάλια της ανάγκης σου σφίγγει το λαιμό?
Δυστυχώς δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές παρά μόνο μία. ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΕΛΛΑΔΑ Η ΖΩΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕ .....

Ανσασέρ ηλεκτρικού σταθμός Αττικής. Χωράει 13 άτομα. Ομως επειδή πολλές φορές μένει το έχουν κατεβάσει στα 8. Οι οκτώ έχουν μπει, μια κυρία φθάνει τρέχοντας και μπαίνει κι αυτή. Μια κυρία που είναι ήδη μέσα ξεσπά. Δυνατά. Βρίζει "βγες έξω θα μείνουμε" η άλλη αρνείται. Μιλούν και οι δύο σπαστά ελληνικά. Μια τρίτη κυρία μπαίνει στη μέση και στο ξεκάρφωτο αρχίζει να φωνάζει "να ξεκουμπιστήτε να πάτε στις πατρίδες όλες να ησυχάσουμε, δεν αντέχουμε άλλο τη βρώμα σας, σιχαμένες" Κατεβαίνω από τη πόρτα που συνέχιζε να είναι ανοιχτή πάω με τις σκάλες. Δίπλα μου ανεβαίνει μια κοπέλλα σέρνοντας μια βαλίτσα, τη προσπερνάει ένας κύριος και τη σπρώχνει δυνατά, εκείνη διαμαρτύρεται "να πηγαίνεις με το ανσασέρ ανόητη της φωνάζει". Φθάνω στο βαγόνι κάθομαι όρθια κοντά και έχουν πιαστεί δύο άγρια ποιος θα καθίσει σε ένα κενό κάθισμα, όταν λέμε άγρια..άγρια. Ξεκινάει το ευλογημένο βαγόνι. Στη τρίτη στάση μπαίνει ένας ηλικιωμένος άντρας ντυμένος σαν ρακοσυλέκτης κι αρχίζει να μιλάει δυνατά απευθυνόμενος σε όλους "κοιτάξτε πως καταντήσατε, σας ζόμπι πάνω από τα κωλοκινητά σας, σαν να έχετε πάρει πρέζες, σκιές του εαυτού σας , σας κουνάνε σαν μαριονέτες, πιστεύετε κάθε ηλιθιότητα, ζείτε σαν δούλοι, είστε όλοι νεκροί και δεν το ξέρετε..." τα ζόμπι.. συγνώμη οι επιβάτες ήθελα να πω τον κοιτάνε με οίκτο λέγοντας τον κακόμοιρο του έστριψε... Οση ώρα μιλάει δεν είπε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΜΗ ΣΩΣΤΟ, και τον λυπόντουσαν.. Ο "τρελός" κατέβηκε και οι γνωστικοί ξαναγύρισαν στις οθόνες των κινητών.. Καρφωμένοι χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο γύρω τους εκτός από την υπεθνύμιση σε ποια στάση πρέπει να κατέβουν.

Γραφείο. Συζήτηση από τις νεαρές συναδέλφους με το πρωινό καφέ. Για εκείνη την εκπομπή με τα μοντέλα. Συζήτηση με βάθος. Τα αναλύουν όλα.. τα ρούχα, τα χτενίσματα, το στήσιμο, ποιος είναι ο πιο κακός και ποιος ο πιο καλός στην επιτροπή, λεπτομέρειες βαθυστόχαστες ακόμα και για το μήκος της βλεφαρίδας, το παχάκι στο γοφό, το βυζί αν ήταν ψεύτικο ή όχι, τα χείλια αν είχαν γέμισμα ή όχι, προβλέψεις για την επόμενη φάση, στο μυαλό μου έρχεται η γριά με τη τραβηγμένη μούρη στο BRAZIL του Τέρι Γκίλιαμ (δείτε το αν δεν το έχετε δει). Στο μυαλό μου έρχονται κρέατα ντυμένα με φαντεζί ρούχα που μοιάζουν με σκηνές από τη κόλαση της λαγνείας με τους δαίμονες να φουσκώνουν με τόνους σιλικόνες τις δυστυχισμένες ψυχές μέχρι να σκάσουν και πάλι από την αρχή.. Οι συγκεκριμένες κοπέλες έχουν τρία πτυχία η καθεμία και είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΜΟΡΦΩΤΕΣ. Οπως χιλιάδες άλλοι πτυχιούχοι (όχι όλοι φυσικά) σε αυτό το κωλοκράτος που αποδεικνύουν περίτρανα πως ο μεγάλος βόθρος ξεκινάει από μια λοβοτομηνένη παιδεία που στοχεύει απλά στη περιορισμένη αντίληψη στη κατευθυνόμενη γνώση στο μηδενικό ενδιαφέρον για την ουσιαστική γνώση των πραγμάτων.

Βόλτα με σκύλο μου το πρωί. Βγαίνουμε πολύ πρωί γύρω στις 6.30-7.00 για να προλάβω μετά να πάω στη δουλειά. Στη πλατεία που είναι το μετρό κάθε μέρα υπάρχει κι ένας νέος κάτοικος σε μια γωνιά ξαπλωμένος. Με τα βαλιτσάκια του, τη κουβερτούλα του, τις νάυλον σακούλες με λίγα απαραίτητα. Τα σάντουιτς και το καφέ που κερνάει ο κόσμος. Ενας μικρομαγαζάτορας πνιγμένος στα χρέη που του τα πήραν όλα, κάποιοι άνεργοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ένας φουκαριάρης που τον εγκατέλειψε η οικογένεια και τον πέταξαν έξω από το σπίτι γιατί δεν είχε τίποτα πια να δώσει, κάποια παιδιά που τα έχει πνίξει η πρέζα, όπως ο φουκαριάρης ο Α. που βρέθηκε τις προάλλες νεκρός σε ένα εγκαταλελειμένο κτίριο.. Τον ξέραμε όλοι για την έστηνε μπροστά στο σουπερ μάρκετ από το πρωί ως το βράδυ, ήταν μια χαμένη ψυχούλα που τρελαινόταν για τα ζώα κι όταν πέρναγα με το σκυλάκο μου παίζανε και γελάγανε σαν παιδιά και οι δύο... Αυτός ποτέ δεν θα του έριχνε φόλα, σαν εκείνες που βρίσκουμε συνέχεια, δίπλα σε νεκρά γατάκια , σκυλάκια. Η τελική τρέλλα στις γειτονιές που δεν έχουν πια ούτε μυρουδιές από σπιτικό φαγητό ούτε γείτονες που πειράζονται και λένε αστεία... Εχει άστεγους, κλειστά παράθυρα σφραγισμένα με κάγκελα από το φόβο, φόλες για να εξοντώσουν τα ζωντανά, και σειρές από μαγαζιά με λουκέτα....

Ο Νίκος είναι εθισμένος στα αναβολικά. Παλεύει να γίνει φουσκωτός. Παλεύει να γίνει "φέτες" Μια λέξη που με ανατριχιάζει γιατί δείχνει σε όλο το μεγαλείο το κρέας που είμαστε χωρίς τα φτιασίδια της γνώσης.. Κρέας που μπορεί να φουσκώσει και να ξεφουσκώσει ανάλογα πως το θέλει ο χασάπης.
Ο Δημήτρης είναι εθισμένος στο τζόγο. Ο μισθός που παίρνει τέσσερα κατοστάρικα και το ξέρει πως τόσο θα μείνουν όσο καιρό και να δουλεύει, άντε να γίνουν πέντε ή έξι, αν δεν κλείσει το μαγαζί.. Μόνη προοπτική "να πιάσει τη καλή" Να του κάτσει το στοίχημα. Μερόνυχτα μπροστά στις οθόνες για να πιάσει τη καλή.. τα υπόλοιπα είναι μικρές διακοπές από την ενασχόληση. Οικογένεια, όνειρα, αγάπες, πόνος, χαρά έχουν στριμωχτεί σε ένα διάλειμμα του τετάρτου, η ζωή είναι απλά ότι χωράει σε ένα ημίχρονο...
Η Μαίρη είναι εθισμένη με τις δίαιτες. Μετριέται, ζυγίζεται κάθε μέρα.. κοντεύει να γίνει η σκιά του εαυτού της και κάνει δίαιτα.. κάτι της περισεύει συνέχεια. Εχει καταντήσει σαν ένα παλαβό που πέρναγε κάποτε από τη πλατεία στο Κολωνάκι κι είχε ένα ξυράφι κι ότι νόμιζε πως περίσσευε το έκοβε, μύτη, αυτιά, δάχτυλα μέχρι που κάποια μέρα έκοψε κάτι παραπάνω και τον πήγανε στα επείγοντα μισοπεθαμένο... Ετσι κι η Μαίρη, βασανίζει τον ευαυτό της ασταμάτητα με τρόμο μήπως το άλιεν της επιτροπής της πει πως είναι για τα πλας σαιζ μοντέλα....
Ο Κώστας.. ο ξυδάκιας. 55 χρονών τον έδιωξαν από δουλειά.. Μέσα σε δυο χρόνια έγινε ο ξυδάκιας.. Εγκατέλειψε, παραδόθηκε, η γυναίκα πήρε τα παιδιά και γύρισαν στο πατρικό της. Το σπίτι το έχασε από τα χρέη στις τράπεζες. Τον φιλοξενεί ένας φίλος σε ένα υπόγειο που έχει για αποθήκη στο σπίτι του. Κι εκείνος τα ακούει από τη γυναίκα του γιατί να έχουν μέσα στα πόδια τους το ξυδάκια.

Τελειωμένος όπως χιλιάδες άλλοι. Ναρκωτικά και ξύδια κάνουν πάρτι στην Ελλάδα των πλεονασμάτων. Οπως κάνει πάρτυ η πορνεία των πέντε και δέκα ευρώ. Από ντόπιους και ξένους. Ξεπούλημα για δέκα ευρώ. Για να μαζευτεί ένα πιάτο φαί και μια δόση... Χθες χάθηκε κι άλλος ένας γεράκος, που είχε μείνει μόνος του... κόψε κόψε η σύνταξη δεν γινόταν ούτε τα φάρμακα να πάρει...Βαρύ αναπνευστικό και καρδιολογικό πρόβλημα, μόνο η συμμετοχή στα φάρμακά του ήταν ένα διακοσάρι το μήνα.. τα παιδιά του έχουν φύγει έξω από Ελλάδα.. το νοίκι του με τους λογαριασμούς δυο κατοστάρικα και του έμεναν άλλα δυο. Φαί ή φάρμακα.. Κάποια στιγμή κουράστηκε και είπε δε πάει στο διάολο αρκετά έζησα κι έκοψε τις εισπνοές και τα διουρητικά...Κι έμεινε. Τον βρήκε η κυρά Αννα η γειτόνισα.. καθώς του πήγαινε τη σουπίτσα που του έφτιαχνε κάθε μέρα...

Οι περισσότεροι φίλοι παλιοί συμμαθητές των παιδιών έχουν φύγει έξω. Εγκατέλειψαν. Πήγαν για ένα πτυχίο για ένα μεταπτυχιακό και δεν γύρισαν να κοιτάξουν πίσω. Δεν υπήρχε τίποτα να κοιτάξουν. Καμμία προοπτική εκτός από τη προοπτική του να υπάρχεις απλά και να περιμένεις να περάσουν οι μέρες... Ελάχιστες οι δυνατότητες για μια εξέλιξη μερικές θεσούλες για μια καλύτερη ζωή που σε αυτές τις ελάχιστες θεσούλες στριγμώνονται τόνοι από βιογραφικά και ονομόματα...Θέσεις σε επιχειρήσεις που αύριο μπορεί να κλείσουν, θέσεις σε πανεπιστημιακά προγράμματα που αύριο μπορεί να ακυρωθούν, Μισθοί γελοίοι.. περίβαλλοντα εργασίας θλιβερά, με δωδεκάωρα καιβάλε και προκαταβολές μισθών.. καθυστερήσεις δεδουλευμένων.. μερικές απασχολήσεις, ευέλικτα ωράρια, νέες ευγενικές ονομασίες για τα μαζικά δουλοπάζαρα...

Στη μνημονιακή Ελλάδα η αληθινή ζωή έχει μεταναστεύει μαζί με τα όνειρα, μαζί με τους νέους που εγκατέλειψαν φεύγοντας σε άλλα μέρη και μαζί με τους νέους που έχουν εγκαταλείψει μένοντας εδώ. Εχει μεταναστεύσει από τις καρδιές και μένει απλά το φάντασμά της σε όσους αισιόξους θέλουν να λένε ακόμα "όλα θα πάνε καλά" γιατί πολύ απλά είναι από τους τυχερούς που έχουν ακόμα στέγη, τροφή, και περίσσευμα για τα καθημερινά και κάτι τις παραπάνω.. Ολοι εκείνοι που είχαν γερά κομποδέματα από τις παχιές αγελάδες κι ακόμα έχουν και δεν τους έχει αγγίξει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Και μπορούν ακόμα να χαμογελάνε σαν τις τηλεπαρουσιάστριες όταν αναγγέλουν καταστροφές... Σήμερα πνίγηκαν διακόσια άτομα σε ένα ναυάγιο (δόντια κατάλευκα και πόζα) και περνάμε στην επόμενη είδηση γιατί εμείς δεν ήμασταν μέσα στο καράβι και στ"@ρχίδια μας κιόλας...

Υπάρχουν οι γέροι στα ΚΑΠΗ που φαντασιώνονται εκδρομές και παραστάσεις με τραγούδια και ποιήματα, σαν παιδάκια και δίπλα τους εκείνοι που σβήνουν μόνοι, άρρωστοι, πεινασμένοι.. Υπάρχουν οι κοπέλες που ασχολούνται με το πισινό τους και τα βυζιά τους κι εκείνες που στέκονται δέκα και δώδεκα ώρες όρθιες με πρησμένα πόδια... Υπάρχουν οι καθως πρέπει οικογένειες που γλεντάνε σε μια καλή ταβέρνα το πτυχίο του Γιωργάκη κι εκείνες που έχουν χάσει το παιδί τους σε κάποιο σκοτεινό μονοπάτι της απελπισίας... Πάντα έτσι ήταν μόνο που τώρα η πρώτη κατηγορία φαντάζει λιγότερη και πιο χαζοχαρούμενη από ποτέ και η δεύτερη πιο μεγάλη αλλά εντελώς ανίκανει να σηκώσει οποιοδήποτε ανάστημα, πεσμένη στα τέσσερα να περιμένει το δήμιο να κατεβάσει το τσεκούρι χωρίς άχνα.

Ναι υπάρχουν άνθρωποι πιο δυνατοί και άλλοι πιο αδύναμοι. Ναι υπάρχουν καλύτεροι οικογενειάρχες και χειρότεροι. Ικανότεροι και ανίκανοι. Ανθρωποι με περισσότερα χαρίσματα και άνθρωποι με λίγότερα. Εκείνοι που θα αντέξουν τις δυσκολίες και θα συνεχίσουν περήφανα κι εκείνοι που θα τους πάρει από κάτω. Εκείνοι που θέλουν να χτυπήσουν τη γροθιά κι εκείνοι που κλαίγονται. Δεν παίρνουν όλα τα φτωχά πρέζες, δεν εθίζονται όλοι στο τζόγο, δεν ξεπουλιούνται όλοι για δέκα και είκοσι ευρώ.. αλλά το πρόβλημα είναι πως όλοι όσοι τα καταφέρνουν έναντι των χαμένων ψυχών, για να έχουν το δικαίωμα να κατακρίνουν ή να παραμένουν αδιάφοροι θα έπρεπε να ζουν σε ένα κράτος
που θα έδινε από την αρχή ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ και σε όσους δεν τα κατάφερναν ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ για να ξανασταθούν στα πόδια τους, να γιατρευτούν, να βοηθηθούν, να ΝΟΙΑΣΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ για το πρόβλημά τους, και τότε μόνο τότε θα μπορούσαμε να κρίνουμε. Σε ένα κράτος που ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝ ΖΕΙΣ Η ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ από την αρχή της ζωής σου μέχρι το τέλος δεν υπάρχουν δυνατοί και αδύνατοι άνθρωποι όλα ΕΙΝΑΙ ΡΩΣΙΚΗ ΡΟΥΛΕΤΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΤΗ ΣΦΑΙΡΑ... Σ΄αυτό εδώ το μόνιμα ξεπουλημένο κράτος δεν συναγωνίζεσαι ανάλογα με τα ταλέντα σου, τις ικανοτητές σου, τα όνειρά σου, τις ευαισθησίες που μπορείς να έχεις μέσα σου, αυτά που προτείνεις και αυτά που έχεις... ο αγώνας από τότε που θυμάμαι τον ευαυτό μου ήταν άρπα-κόλλα. Ποιος είναι πιο πονηρός, αδίστακτος, μάγκας στο να κοροϊδέψεικαι να επιβιώσει, ποιος έγλυφε καλύτερα και ανέβαινε, ποιος άρπαζε, ποιος έπαιρνε μίζες και ποιος δεν είχε ηθικές αναστολές για το οτιδήποτε.

Εκεί έπεσε το χρήμα , η επιτυχία, η αναγνωσιμότητα. Δεν είναι επιτυχία το σπιτάκι και ο μισθούλης. Αυτά θα στα φάνε γρήγορα κακομοίρη ακόμα κι αν τώρα αισθάνεσαι ήσυχος. Αργά ή γρήγορα θα βρεθείς κι εσύ ο καλός αλλά μικρός στη κιμαδομηχανή. Το χρήμα κι επιτυχία οργανώθηκε γύρω από τους αδίστακτους, τους ξεδιάντροπους τους εγκληματίες και τους παράφρονες... Αυτοί είναι τα αφεντικά σου. Αυτοί είναι οι κυρίαρχοι στη παιδεία σου, στην υγεία σου, στους μισθούς σου, στα παιδιά σου, στη ζωή σου....


Η μνημονιακή Ελλάδα είναι ένα τσίρκο που αφεντικά του είναι οι κλόουν, οι ματσωμένοι ακόμα ένα κοινό που παρακολουθεί με αγωνία τη συνέχεια τρώγοντας ποπ κορν και πατατάκια... οι δυστυχισμένοι είναι τα θηρία που πρεζομένα περνάνε μέσα από φωτιές με το μαστίγιο από δίπλα παριστάνοντας τους καραγκιόζηδες... Απατεώνες, αμέτοχοι και υποταγμένοι. Οι τρεις λέξεις κλειδί οι τρεις τάξεις που σχηματίζουν σήμερα τον ελληνικό πληθυσμό. ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΟΙ ΑΜΕΤΟΧΟΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ. Καληνύχτα σας.