Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Η ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ


Αυτοδικία : επιδίωξη αποκατάστασης αδίκου παρακάμπτοντας την νόμιμη δικαστική οδό

Αυτό το κείμενο είναι κάτι σαν μια εξομολόγηση, ή καλύτερα μια εσωτερική αναζήτηση που μάλλον δεν θα έχει απάντηση. Αν θέλετε είναι μια έκφραση ειλικρίνειας γιατί όντως είναι ένα μεγάλο ερώτημα.

Τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και πότε?

Θεωρώ βλακεία να προσπαθεί κάποιος να χειροκροτήσει ή να κατακρίνει τη πράξη τιμωρίας που έγινε μέσα σε ένα κελί φυλακής, γιατί ούτε έχουμε ιδέα οι απέξω πως είναι η μορφή ζωής εκεί μέσα, ούτε τι σημαίνουν οι κώδικες των φυλακισμένων, ούτε τι σημαίνει να μην ακολουθήσεις αυτούς τους κανόνες.

Επίσης θεωρώ υποκρισία να κατακρίνω τη τιμωρία με βίαιο, βάναυσο τρόπο ενός εγκληματία, λέγοντας πως δεν θα γίνουμε ζούγκλα, γιατί ζούγκλα είμαστε. Η κοινωνία των ανθρώπων είναι υποκριτική, πάσχει από μόνιμη επιλεκτική τύφλωση και κώφωση.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι είμαι ικανή να κάνω. Και η απάντηση σ΄αυτή την ερώτηση δεν είναι τόσο .. άγια.

Πάνε πολλά χρόνια που έτυχε να βρίσκομαι στο νοσοκομείο της Κέρκυρας, όχι σαν ασθενής απλά εργαζόταν εκεί ένας δικός μου άνθρωπος και ήμουν στο χώρο, όταν έφεραν αιμόφυρτο από τις φυλακές τον Δουρή. Για τους νεώτερους αν δεν το ξέρουν ήταν ο πρωταγωνιστής ενός από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που έχουν γίνει. Ο βιαστής, βασανιστής και δολοφόνος του ίδιου του μικρού του παιδιού.

Τον είχαν σε ένα κελί για να τον προστατεύσουν από το ίδιο το προσωπικό του νοσοκομείου και από οποιονδήποτε θα μπορούσε να τον πλησιάσει. Γιατί δεν υπήρχε ούτε ένας που να μην ήθελε να του κάνει κακό... Ήταν Χριστούγεννα όπως τώρα και η κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί από τρία γεγονότα. Ήταν η ιστορία των σατανιστών της Παλλήνης, η υπόθεση Μονσελά και οδοντιάτρου και η παιδοκτονία του Δουρή.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνες τις μέρες. Τόσο αίμα και τόσος πόνος... από ένα αλλόκοτο κράμα ανθρώπινης τραγωδίας...είχε φωλιάσει μέσα μου και με έτρωγε σαν σαράκι. Ισως σας φανεί ψεύτικο και υπερβολικό αυτό που θα πω αλλά είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα φτάσει στα όρια να βυθιστώ στο τούνελ της κατάθλιψης.

Δεν μπορούσε να αφομιώσει και να αποβάλλει το μυαλό μου τη θλίψη, το πόνο που απλωνόταν στην ατμόσφαιρα.

Με τρόμο ανακάλυψα πως όταν στάθηκα μπροστά σ΄εκείνο τον άνθρωπο , μπροστά στο κελί και τον κοίταζα.. είδα ένα ερείπιο πλέον που δεν μπορούσες να διακρίνεις ούτε τα χαρακτηριστικά του από το ξύλο που είχε φάει.. και δεν ένοιωσα ΤΙΠΟΤΑ. Τρόμαξα για την απάθεια που τον κοίταζα και για το μέσα μου που ένοιωθε ικανοποιημένο....

Ισως εκτός από τον κώδικα των φυλακών υπάρχει και στους απέξω, μέσα μας ένα όριο στο τι ακριβώς μπορούμε να ανεχτούμε πολιτισμένα. Υπάρχει ένα κτήνος μέσα μας που απλά το έχουμε βάλει να κοιμάται. Δεν πεθαίνει ποτέ. Κοιμάται. Υπάρχει λοιπόν ένα όριο που ο καθένας έχει βάλει, ένα φράγμα που τον κρατάει στο κόσμο των "πολιτισμένων" το οποίο φράγμα νομίζω πως μπορεί να σπάσει όταν κάτι, που μπορεί να είναι διαφορετικό στον καθένα σπάσει αυτό το όριο.

Επίσης υπάρχουν μερικά πράγματα που θεωρούνται αυτόματα από τον εσωτερικό μας μηχανισμό σαν "χωρίς δικαιολογία"

Δεν ξέρω λοιπόν τι θα έκανα όταν κάποιος θα πείραζε κάτι που αγαπώ, που νοιώθω πολύτιμο, ή αν ένοιωθα πως κάποιος είναι για τα δικά μου μέτρα και σταθμά "χωρίς δικαιολογία".

Μέχρι τώρα αυτό το "χωρίς κανένα ελαφρυντικό αποστολή κατ΄ευθείαν στη κόλαση" το έχω περιορίσει σε δύο κατηγορίες .. στους παιδεραστές και σε όσους μπορούν να βασανίσουν, να θανατώσουν για τη κ@βλα τους ένα αδέσποτο, ένα ζωάκι. Μπορεί να γίνομαι κι εγώ κτήνος αλλά δεν με ενδιαφέρει καμιά ψυχολογική ανάλυση, καμιά πολυλογία για αυτές τις δύο κατηγορίες γιατί τις θεωρώ το "αυθεντικό κακό" Το κακό που υπάρχει σαν έκφραση ανάγκης πόνου και φρίκης χωρίς αιτία...

ΤΟ ΚΑΚΟ απλά.

Όλα αυτά που λέω μπορεί να είναι λάθος, αλλά αν δεν τα παραδεχτώ απλά θα είμαι υποκρίτρια. Θα είμαι ένα δήθεν που θέλει να παραστήσει το πονόψυχο Σαμαρείτη.

Η αντίδραση μου όμως στη φρίκη που βλέπω γύρω μου έχει ανάγκη κάποια στιγμή να θέσει τους δικούς της κανόνες...

Δεν ξέρω πως οδηγούνται στις πράξεις τους όσοι έγιναν αυτόκλητοι τιμωροί... Και πολύ σωστά η φυσική βία που έχουμε μέσα μας , μπορεί να γίνει ο προθάλαμος για την υιοθέτηση κανόνων και νοοτροπιών φασιστικών κοινωνιών. Σηκώνει πολύ συζήτηση αυτή η ιστορία... Θεωρώ πως οι ανθρώπινες κοινωνίες μας ήταν και θα είναι πάντα φασίζουσες.  Γεννιόμαστε με την δυνατότητα να γίνουμε άγιοι ή δαίμονες ή απλά αμέτοχοι. Είναι υποκριτικό να καταδικάζεις τη τάδε βία και να επικροτείς την άλλη. Να είσαι υπέρ αυτού το πολέμου αλλά όχι του άλλου. Είναι υποκριτικό να αγανακτείς π.χ. για τον τάδε εγκληματία που θα πρέπει να έχει ίση μεταχείριση αλλά για τον άλλο κρατούμενο να λες καλά να πάθει...

Στις φυλακές,  υποθέτω, δεν ξέρω γιατί δεν έχω κάνει φυλακή, "ακόμα" θα υπάρχουν παιδιά νεαρά που έχουν μπει για ελάχιστα πταίσματα που έκαναν, και θα βιάζονται θα βασανίζονται καθημερινά αλλά ποτέ τίποτα δεν είδε το φως της δημοσιότητας... Στην έξω κοινωνία υπάρχουν εκφράσεις βίας σε κάθε βήμα μας...

Βλέπουμε αθώους και φιλήσυχους οικογενειάρχες υποτίθεται να επικροτούν πογκρόμ και εκαθαρίσεις πληθυσμών που θεωρούν ανεπιθύμητων στα πόδια τους...

Είδαμε πρόσφατα ανθρώπους να προσπαθούν να δικαιολογήσουν το λιντσάρισμα του Ζακ και έγιναν και γκάλοπ αν συμφωνούσαμε ή όχι...

Βλέπουμε συνεχώς ανθρώπους να είναι έτοιμοι να σπρώξουν, να χτυπήσουν, να βλάψουν το διπλανό τους γιατί δεν τον γουστάρουν, γιατί έχει άλλο χρώμα, γιατί τους μυρίζει άσχημα ή γιατί έτσι ξύπνησαν στραβά το πρωί...

Πόση υποκρισία λοιπόν κρύβεται πίσω από ένα "όλοι πρέπει να έχουν ίση αντιμετώπιση".. στ΄αληθεια το πιστεύετε όταν το λέτε? .. Πείτε μου σε αυτό το βούρκο που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός που υπάρχει ίση αντιμετώπιση για να πάω να αγοράσω λίγη...

Η αλήθεια είναι μία.. Ο  καθένας από εμάς έχει  τα δικά του όρια, και τις περισσότερες φορές οι ίδιοι αγνοούμε ποια είναι αυτά τα όρια μας. Μπορούμε να γίνουμε λύκοι ή πρόβατα κάτω από ανάλογες συνθήκες. Επίσης μπορούμε να γίνουμε φίδια, αρουραίοι, κότες ή χιμπατζίδες... Ο άνθρωπος κυοφορεί μέσα του όλες τις εκφάνσεις της φύσης...

Η φύση ευτυχώς έχει περιορισμένο τον ανθρώπινο ιό μόνο στον άνθρωπο, τα υπόλοιπα ζωντανά ευτυχώς την έχουν γλυτώσει (αν και άπειρες φορές έχω ονειρευτεί την αυτοδικία των ζώων, ένα καθολικό πλανήτη των πιθήκων κι εμάς πίσω από τα κάγκελα να μας βαράνε αλύπητα)..

Σε γενική βάση όμως, για μένα ισχύει το παρακάτω

Αν μου χτυπήσεις το ένα μάγουλο θα γυρίσω και το άλλο
Αν μου χτυπήσεις και το άλλο, μου τελείωσαν τα μάγουλα
και τη γ@μισες.

Στη γειτονιά μας βρίσκουμε κάθε μέρα ένα δύστυχο γατάκι ή σκυλάκι σωριασμένο νεκρό μέσα στο δρόμο, ή στο παρκάκι γιατί κάποιος ή κάποιοι αυτές τις μέρες κάνουν εκκαθαρίσεις γιατί έτσι γουστάρουν, τη βρίσκουν να βλέπουν ένα ζωντανό που δεν τους έφταιξε σε τίποτα να πεθαίνει με φριχτό τρόπο, με αφόρητους πόνους...

Τους ψάχνουμε.


Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018

Ναι υπάρχει κάτι χειρότερο από το να σκοτώσεις τους ανθρώπους που αγαπάς..


"Υπάρχουν χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στους ανθρώπους που αγαπάς από το να τους σκοτώσεις. Το πιο συνηθισμένο είναι να κάτσεις να δεις τον κόσμο να το κάνει. Εσύ άραξε και διάβασε την εφημερίδα σου..."

Νανούρισμα, Chuck Palahniuk

Οι νέες γενιές είναι ορφανές.. Μεγαλωμένες από γονείς που τελούν υπό μνημονιακή κατάληψη. Αυτοί οι γονείς που παρακολουθούν ανήμποροι την εκτέλεση της ζωής των παιδιών τους.. οι πρώην κάτι.. οι πρώην επαναστάτες, γλεντζέδες απελευθερωμένοι σκυλάδες ή ροκάδες, οι πρώην σημαιοφόροι των μεγάλων αλλαγών... έχουν γίνει τοσοδούλικοι... καμπούρηδες και ψιθυρίζουν...


Να πας να δουλέψεις με 400 ευρώ και πάλι καλά να λες... Να βαράς 12ωρα και να μην κάνεις κιχ... να σε καρπαζώνουν και να λες υπομονή... μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς...


Σ΄αυτή τη μικρή φράση γκρεμίζονται θανατώνονται για δεύτερη φορά τα εκατομμύρια που έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο. Σ΄αυτή τη φράση η ιστορία κάνει μια απότομη όπισθεν και στουκάρει τυφλά σ ένα τοίχο υποταγής που μυρίζει μεσαιωνική μούχλα...


Υποσχέσεις του τύπου "θα είμαι εδώ και θα σε προστατεύσω από όλο το κακό αυτού του κόσμου" μένουν μετέωρες στο μολυσμένο αέρα, τη θέση τους παίρνουν τα χαμηλωμένα μάτια του φοβισμένου Μήτσου... "και τι να κάνω..."


Τα παιδιά σκλάβοι, οι πυροβολημένες τους ζωές, ο μηδενισμός του αύριο, γίνονται μια αναπόφευκτη φυσική συνέχεια...


Και τα επαναλαμβανόμενα "εγώ στην ηλικία σου..." μοιάζουν χαστούκια στη μούρη και μια φωνή φωνάζει... " ναι για πες εσύ στη ηλικία μου μ@λακα τι έκανες..."


Το παιδί μου σήμερα παίρνει όσα έπαιρνα εγώ πριν 30 χρόνια...

Οι προοπτικές που ανοίγονται μπροστά του είναι λιγότερες κι από εκείνες που είχε ο παππούς του...
Οι βαλίτσες για το φευγιό είναι έτοιμες σε κάθε σπίτι πίσω από τη πόρτα της σιωπής...

Αφού βλέπουμε τα παιδιά΄μας να ψήνονται και το βουλώνουμε δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε τίποτα και για κανένα λόγο. Τελειώσαμε...


Μια ολόκληρη λοβοτομημένη κοινωνία παρακολουθεί τους διαγωνισμούς κανιβαλισμού στα κανάλια του αίσχους, παρακολουθεί ειδήσεις από νέους που σκοτώνονται, που βιάζονται... αποχαυνωμένοι


Μεταλλάσσονται ακόμα και οι λέξεις για να μοιάζει διαφορετικό το νόημα και το αποτέλεσμα. Απασχόληση όχι εργασία, γιατί η εργασία απαιτεί κανόνες, υπενθυμίζει αγώνες και δικαιώματα, η απασχόληση είναι χόμπι...

Τα παιδιά βασανίζονται , δολοφονούνται από άλλα παιδιά που κάνουν λέει μπούλινγκ, γιατί τα υπνωτισμένα μυαλά, δεν μπορούν να πουν τραμπούκοι όπως συνηθίζονταν παλιά, παραπέμπει σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, γνωστό ενώ το μπούλινγκ είναι πιο εξωτικό, πιο μυστήριο... στην Ελλάδα που ο τραμπουκισμός είναι τέχνη...

Τα παιδιά σχηματίζουν τις ζωές τους στο σχήμα που πέφτει καλά σε μια σέλφι... ότι μπορεί να στριμωχτεί σε μια σέλφι, και κάπου πίσω από την οθόνη του ακριβοπληρωμένου έξυπνου τηλεφώνου, χώνεται καμιά φορά και η ηλίθια μάνα που ελπίζει με τα φίλτρα να τη κάνει η κόρη της κουκλάρα...

Νεαροί τραμπούκοι με καλογυμνασμένους κοιλιακούς, κοινώς καλοφτιαγμένες σκατοσακούλες..
Κοριτσάκια που μετράνε με τη μεζούρα τα κρέατα τους να δουν μήπως περισσεύει κάτι από αυτά που υποδεικνύει ο διεστραμμένος κόσμος της μόδας...
Παιδιά που φτωχύνανε και ξεπουλιούνται για  ένα κινητό κι ένα επώνυμο παπούτσι..
Κι εκείνα τα άλλα που δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω και νοιώθουν να πνίγονται παίρνουν τη βαλίτσα και φεύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούν...
Και τα τελευταία.. ο σάκος του μποξ των υπόλοιπων, που μένουν κλεισμένα στο καβούκι τους.. χωρίς να μπορούν να πετάξουν.. θλιμμένα, χαπακωμένα.. βιασμένα.. καταθλιπτικά...άρρωστα από τη κούνια γιατί δεν τα προειδοποίησε κανείς πόση βρωμιά κρύβεται σ΄αυτό το παλιόκοσμο..

Ελάχιστα συνεχίζουν να κρατάνε ψηλά τις σημαίες της δύναμης, και είναι μικρά φωτάκια μέσα στο σκοτάδι των μίντια και της υποδουλωμένης πολιτείας...

Κι όταν θα βγουν από αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα τα περιμένει..
οι δρόμοι είναι αδειανοί και η πολιτεία είναι ξένη...

Ναι υπάρχει κάτι χειρότερο από το να σκοτώσεις τους ανθρώπους που αγαπάς..

Είναι να είσαι δεμένος χειροπόδαρα και να παρακολουθείς τους άλλους να το κάνουν...

Οι γονείς λένε πως είναι το παράδειγμα που πάνω του χτίζουν προσωπικότητα, ψυχισμό, ικανότητες τα παιδιά τους.. Σκεφθείτε τι προσωπικότητα χτίζουν τα παιδιά των γονιών που είναι στριμωγμένοι, φοβισμένοι στις ουρές να πληρώνουν τα χαράτσια... στα σπίτια των απολυμένων που πνίγονται στο βρισίδι και τα ξίδια... στα σπίτια των οικογενειών που μεγαλώνουν με πρότυπα τους καραγκιόζηδες που δείχνει το χαζοκούτι, στα σπίτια εκείνων που λέγανε ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τώρα η απάντηση "ξέρουμε.. ένας μ@λακας και μισός" πέφτει σαν καταπέλτης πάνω στα κεφάλια, τονίζοντας πως δεν πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη σε κανέναν..

ούτε στο πατέρα, ούτε στη μάνα γιατί όλο κούφια λόγια είναι..

Εμείς δεν πιστεύουμε πια σε κανέναν 
και τα παιδιά μας δεν πιστεύουν σε εμάς, απλά μας αγαπάνε, και μας συμπεριφέρονται με κατανόηση, όπως η ζεστασιά που δίνει ο επισκέπτης στο φυλακισμένο στο πεντάλεπτο ελεύθερης επικοινωνίας...

Υπογεννητικότητα φωνάζουν, γιατί κάποιος επιμένει ακόμα πως είναι σοφό να γεννάς παιδιά όταν το οικογενειακό εισόδημα και αυτό προσωρινά είναι οκτώ κατοστάρικα... και η εργασία που απελευθερώνει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι πολυτέλεια...

Η Ελλάδα των επιτυχημένων πλεονασμάτων.
Οι ηλίθιοι. Λες και δεν ξέρουμε τι είναι πλεόνασμα. Κι εγώ βρε μ@λάκα αν στην οικογένεια μου κόψω το ρεύμα, το φαΐ, κάθε έξοδο και τους πεθάνω, στο τέλος του μήνα θα έχω ένα ολόκληρο εισόδημα πλεόνασμα. Μ@ΛΑΚΑ!

Η Ελλάδα των κόκκινων δανείων, των πολιτών που απειλούνται από τις εισπρακτικές, την εφορία, τα ταμεία, τα σούπα τα μούπες και το κακό συναπάντημα....

Η Ελλάδα που στραγγαλίστηκε στις χρηματιστηριακές απάτες, που έμαθε να κλείνει τρύπες με το πλαστικό χρήμα και που τώρα μπάζει από παντού η σκληρή πραγματικότητα...

Η Ελλάδα απόγονος οπωσδήποτε του Μέγα Αλέξανδρου και του Λεωνίδα αλλά χλωμό του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Επίκουρου, του Ηράκλειτου ....τους οποίους άλλωστε θεωρεί άχρηστο μάθημα στα σχολεία και περιττό φόρτο εργασίας...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ - Επειδή κάποιος μου είπε πως τα κείμενα μου είναι απαισιόδοξα και καταθλιπτικά να απαντήσω πως αφορούν εκείνους που δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα, ούτε να βάλουν πετρέλαιο τώρα τις γιορτές κι όχι τους χαζοχαρούμενους που στ'@ρχίδια τους όλα τα άλλα, θα περιφέρονται με τσαντούλες γεμάτες αηδίες με χρωματιστούς φιόγκους κι έχουν ετοιμάσει ήδη τα αντιόξινα γιατί θα σκάσουν στο φαί ακούγοντας τρίγωνα κάλαντα. Εχω πει ξανά πως άσχετα πόσο καλοβολεμένος είναι ακόμα κάποιος, άσχετα με το πόσο καλά μπορεί να τα βγάζει πέρα, αν ακόμα είναι άνθρωπος... κοιτάζοντας γύρω του δεν επιτρέπεται να είναι χαζοχαρούμενος από σεβασμό και μόνο στα θύματα του πολέμου.

Επιτρέπεται να είμαστε ήρεμοι, να νοιώθουμε αγάπη, χαρά στο μέτρο που δεν γίνεται προσβλητική στους πεινασμένους και να σηκώνουμε το ξερό μας να βοηθάμε και κάποιον που έχει ανάγκη όχι σαν επίδειξη καλωσύνης αλλά σαν αληθινή συμπόνια, βοήθεια για όποιον μπορούμε.

Αυτά