Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019

ΓΚΡΕΤΑ Ο ΝΕΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ?


Το πρόβλημά μου με τη Γκρέτα ξεκίνησε όταν προσπαθούσα να θυμηθώ το γλυκό της πρόσωπο τι μου θυμίζει. Και ξαφικά θυμηθηκα. Σε μια πολύ παλιά ταινία που λέγεται wag the dog και ένας σκηνοθέτης και η αφρόκρεμα της αμερικάνικης λαμογιάς σχεδιάζουν ένα υποτιθέμενο πόλεμο με την Αλβανία, ο οποίος δεν υπάρχει ούτε σαν υποψία, και τον σχεδιάζουν τόσο καλά που ο κοσμάκης πιστεύει και παρακολουθεί με αγωνία όλα τα τεκταινόμενα. Τους ανύπαρκτους φαντάρους, τις ανύπαρκετες μάχες, τον ανύπαρκτο κινδυνο που διατρέχει η αμερικανική ήπειρος από την Αλβανία! 

Μεταξύ άλλων υπάρχει μια απολαυστική σκηνή με ένα κοριτσάκι που πρέπει να φανεί πως περπατάει μέσα στα χαλάσματα και κρατάει ένα γατάκι που το έχει σώσει υποτίθεται από τη κόλαση του ανύπαρκτου πολέμου. Ο σκηνοθέτης της βάζει στα χέρια ένα κουτί με τσιπς και τα εφέ το μετατρέπουν σε μια υπέροχη γατούλα. Η κοπελίτσα που πρωταγωνιστεί στη σκηνή μοιάζει πολύ με το στυλ της αγαπητής σε όλο το πλανήτη Γκρέτας.

Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν κολλάνε στο όλο κάδρο. Ας αφήσουμε το θέμα περιβάλλον που σηκώνει τεράστια συζήτηση. Εδώ και χρόνια άλλωστε βομβαρδιζόμαστε με την ιδέα πως όλα τελειώνουν. Θυμάστε τη φρενίτιδα με τη προφητεία των Μάγια? Θυμάστε τη φρενίτιδα με τη αλλαγή του μιλένιουμ? Θυμάστε εκείνο το παλικάρι τον Αλ Γκορ που τσέπωσε κι ένα Νόμπελ?

Αναρωτιέμαι λοιπόν κατά πόσο το φαινόμενο Γκρέτα που είναι ένα υπέροχο πλάσμα δεν το αμφισβητώ, είναι αυθόρμητο? Το γεγονός πως ξαφνικά μέσα σε 24 ώρες ένα 16χρονο κορίτσι κινητοποίησε το πλανήτη τη στιγμή που χιλιάδες ακτιβιστές έχουν χάσει ακόμα και τη ζωή τους εδώ και χρόνια να αγωνίζονται για τα ίδια θέματα και ο πλανήτης τους έχει γραμμένους στ΄@ρχίδια του.
Δεν σας κάνει εντύπωση που ταυτόχρονα με τη παγκόσμια απεργία εκδίδεται και το βιβλίο σε όλες τις γλώσσες δηλαδή στα πόδια της οι μεγαλύτεροι εκδότες που σε άλλες περιπτώσεις επίσης στ΄΄@ρχίδια τους να δώσουν την ελάχιστη σημασία σε ανθρώπους γίγαντες του πνεύματος?

Κάτι δεν μου πάει καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έχοντας πλήρη συνείδηση πως καθημερινά σε όλο το πλανήτη το wag the dog έχει πάρει διαστάσεις ανυποψίαστες κάτι με προβληματίζει. Κοριτσάκι με σύνδρομο asperger , 16 χρονών, ξεσηκώνει το πλανήτη και κοντά της χειροκροτάνε και αναγνωρισμένα λαμόγια τα οποία με τα άψογα αι χάσου στα χέρια , και τις βιομηχανίες τους που ξερνάνε θάνατο στο πλανήτη θα πιάσουν πρώτη θέση στο σίγουρο μετά Γκορ Νόμπελ για την οικολογική συνείδηση που καταφθάνει ολοταχώς?

Δεν μένει παρά να δούμε αν όλοι αυτοί οι ψεύτες, οι υποκριτές με τις δήθεν ευαισθησίες που δεν έχουν ίχνος τσίπας επάνω τους, καθισμένοι στα έδρανα της εξουσίας, αδιαφορώντας για το πλανήτη και όλα τα όντα που κατοικούν πάνω σ΄αυτόν, θα τα βάλουν με τους χορηγούς τους, με τα γεράκια της καταστροφής, χέρι χέρι με τη Γκρέτα θα βάλουν λουκέτο στις βιομηχανίες του θανάτου? Θα συγκινηθουν τα τέρατα από τα λόγια ενός 16χρονου κοριτσιού, την ώρα που χρόνια ατέλειωτα επιστήμονες με ντοκουμέντα και αποδέιξεις στα χέρια τους, κρούουν το κώδωνα του κινδύνου και προσπαθουν μάταια να ξυπνήσουν συνειδήσεις?

Δεν πιστεύω στον αυθορμητισμό της κοιμισμένης και αδιάφορης παγκόσμιας κοινότητας. Δεν πιστεύω στη ξαφνική γοητεία της αθωότητας από ένα γκέτο διεφθαρμένων και στυγνών υπανθρώπων που χαμογελάνε με το γλοιώδες χαμόγελο τους στη μικρή Γκρέτα και τη θαυμάζουν.

Οσο για το κοσμάκη που αναπνέει τα δηλητήρια, τρώει χωρίς καμμιά ενοχή τις αηδίες που πλασσάρουν οι μεγιστάνες της διατροφικής αλυσίδας, και πετάει χωρίς πρόβλημα τα σκουπίδια του κάθε είδους σε ένα πλανήτη που στενάζει από την ανθρώπινη ασυδοσία, αυτός πάντα τρελαίνεται για είδωλα, για πανηγύρια και ήρωες που φαντασιώνεται πως είναι οι ανάμενομενοι Μεσσίες. 

Μια ζωή οι χαρισματικοί Μεσσίες που θα του λύσουν τα προβλήματα πολλαπλασιάζοντας τα ψάρια και το κρασί τους.

Επιτρέψτε μου να είμαι από τους δύσπιστους, γιατί ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο σκηνοθέτης έχει μεγάλο ταλέντο και αστοιχείωτους θεατές. 


ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΜΗΠΩΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΣΟΥ?





Δεν υπάρχει κόσμος που θα πει. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτόνομες προσωπικότητες που θα κρίνουν τι είσαι με πνεύμα ελεύθερο και υποκειμενική κρίση. Είναι όλα προκατασκευασμένα.
Ζεις εννιά υπέροχους μήνες στην απόλυτη Νιρβάνα μέσα στη κοιλιά της μάνας σου, ευτυχισμένος κολυμπάς και ανακαλύπτεις κύτταρο κύτταρο το περίβλημά σου, και ξαφνικά σε ενημερώνουν πως ήρθε η ώρα να πατήσεις το πρώτο ουρλιαχτό απόγνωσης στη ζωή σου τη κόλαση που μόλις ξεκινάει.
Ουρλιάζει μαζί με σένα και η μάνα σου για να σου δώσει το πρώτο μάθημα. Καμιά γέννα, σ΄αυτή τη ζωή δεν θα γίνει χωρίς να αγωνιστείς και να πονέσεις.

Από τη στιγμή που θα σε τοποθετήσουν στο κρεβατάκι σου και μέχρι να έρθει η στιγμή σ΄ε΄να διαφορετικό κρεββάτι να αποχαιρετίσεις αυτή την εμπειρία, ο κόσμος θα είναι γύρω σου σαν κάτι το αφηρημένο αλλά απειλητικό.

Θα παίρνει διάφορα ονόματα. Θα είναι οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου, η γειτονιά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, οι συνάδελφοι, και κοντά τους ένας περίγυρος που λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και απλά θα τσεκάρουν αν εσύ κινείσαι με το ρυθμό από τους λεπτοδείκτες.

Κάθε ιδιαιτερότητα σου θα σε συμβούλευσουν πως είναι καλύτερα να την προσαρμόσεις με το τι λέει αυτός ο αόρατος κόσμος.
Κάθε επανάσταση σου θα ξεκινάει από τη στιγμή που θα τον γράψεις στα παλιά σου υποδήματα.

Ο κόσμος αυτός δεν μπορεί να κριθεί άσχημα, ούτε όμορφα, γιατί δεν είναι αυτοδημιούργητος, εντολές έχει μάθει να δέχεται , με ένα συνεχή βομβαρδισμό μέσα στο κέντρο του εγκεφάλου του για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει.
Δεν γράφει κανόνες και νόμους, δεν αποφασίζει, δεν δημιουργεί, αυτός ο κόσμος απλά υπακούει εντολές.

Μέσα από αυτόν ξεπετάγονται οι επί μέρους κατηγορίες που πρέπει να τίθενται «υπό παρακολούθηση», οι υποψήφιοι να «συνετιστούν» με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτοί που θα χαλάσουν τη νεκρική ησυχία των μυαλών, αυτοί που θα προσπαθήσουν να βάλουν μπρος ξανά τις σταματημένες καρδιές, αυτοί που θα έχουν το θράσος να χρησιμοποιήσουν τα εγκεφαλικά τους κύτταρα «αγνοώντας τις υποδείξεις»

Το τι θα πει ο κόσμος το έχεις ακούσει χιλιάδες φορές, κι αν είσαι από εκείνους που επέλεξαν τη κατηγορία του «έξω από το μαντρί» έχεις αναγκαστεί άλλες τόσες να απαντήσεις, δεν με νοιάζει.
Ο κόσμος είναι αυτός που αποφασίζει πως τα κοριτσάκια κρατάνε κούκλες και τα αγοράκια παίζουν ποδόσφαιρο. Είναι εκείνος που αποφασίζει πως ο καλός μαθητής είναι υπάκουος σε ότι ηλιθιότητα του πασάρουν, ο καλός γιος υπακούει τους γονείς, η καλή σύζυγος υπακούει τον άντρα της, ο καλός υπάλληλος υπακούει το αφεντικό του.

Γενικότερα αν το δείτε μαζικά, ο κόσμος θα πει πως είναι καλύτερα να υπακούς κάπου γιατί έτσι μπορεί να μείνεις «στο σωστό το δρόμο»
Του καλού νοικοκύρη, του σεβαστού συναδέλφου, του πρόθυμου τέκνου, του υπάκουου πολίτη..
Μέσα σ αυτή τη μάχη του να είσαι αποδεκτός στο σύνολο, μοιραία κάποια στιγμή δεν είσαι τίποτα άλλο παρά μια εικόνα του.  Που θα πρέπει στις συγκεκριμένες χρονικές περιόδους της ζωής σου να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα. Θα πρέπει να αποδέχεσαι πως οι γονείς σου «ξέρουν» τι είναι το καλό σου, πως η υποβαθμισμένη και ανούσια παιδεία είναι σπουδαίο πράγμα, πως οι παρέες ακόμα και ανούσιων ανθρώπων είναι κοινωνική ένταξη, πως το να είσαι σεμνός και να μην λες πολλά είναι θεάρεστο.

Θα σου επιβάλλουν ακόμα και ποιον να ερωτευθείς, πως θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος που θα δέσεις τη ζωή σου μαζί του. Τι εμφάνιση να έχει, τι ηλικία, τι δουλειά, τι «κοινωνική επιφάνεια» για να είναι επιτυχημένη η επιλογή σου. Όταν φυσικά θα είσαι στα πατώματα από τη πλήξη και την ανυπαρξία και θα αναρωτιέσαι το γιατί, θα πρέπει να ρωτήσεις το κόσμο να σε διαφωτίσουν.

Θα πρέπει να υποστείς, σε μια ζωή που θα διαρκέσει στη καλύτερη περίπτωση πόσο 80 χρόνια λίγο πάνω λίγο κάτω?

25 να είσαι υπό καθεστώς διδασκαλίας
Τα επόμενα 25 θα πρέπει να είσαι υπό καθεστώς δουλείας
Τα επόμενα 25 θα πρέπει να διδάξεις με τη σειρά σου τους επόμενους πως να ενταχθούν με τη σειρά τους στο σύνολο που θα ελέγχει τις κινήσεις τους.

Και θα σου μείνουν και οι νύχτες όταν κλείνεις τα μάτια να πηγαίνεις σε προορισμούς που πιθανότατα δεν θυμάσαι το πρωί, έτσι για να λες πως υπάρχουν μερικά δευτερόλεπτα τη μέρα που ο εαυτός σου προσπάθησε να σου στείλει ένα μήνυμα, αλλά τελικά μπαίνει στα spam το ξημέρωμα για να μην έχουμε πρόβλημα με το κόσμο.

Η πρώτη φορά που έγινε σύσκεψη στο σπίτι για τη «ψυχική μου υγεία» (σύμφωνα με τους παντογνώστες επιστήμονες της ψυχιατρικής-ψυχολογίας, που ακούν στο παράδοξο,  πως εξετάζουν την ανθρώπινη ψυχή , χωρίς να πιστεύουν την ύπαρξή της) , ήταν όταν ανακάλυψαν πως όλες εκείνες τις  γελοίες κούκλες που μου έφερναν για δώρο, τις πετσόκοβα και τις πέταγα στη διπλανή αυλή μέχρι κάποιος να καταλάβει πως ήθελα κάτι άλλο σαν παιχνίδι.

Εκεί με έσωσε ο πατέρας μου που αποφάσισε για αλλαγή να μου φέρει σύνεργα ζωγραφικής κι έτσι ανακάλυψα τη πρώτη μου αγάπη και γλυτώσαμε το ψυχιατρείο.

Φυσικά μια φορά φονιάς για πάντα φονιάς, γιατί η ανυπακοή θα γινόταν δεύτερο πουκάμισό μου από τη στιγμή που κατάλαβα πως δεν είμαι ο κόσμος γενικά, αλλά εγώ ειδικά.

Το ωραίο είναι πως αν επιμείνεις να ζητάς τα αυτονόητα, δηλαδή το δικαίωμα να μην είσαι μια αφηρημένη έννοια σε ένα αφηρημένο πλήθος, αλλά ο δημιουργός της ευτυχίας ή της δυστυχίας σου όπως γουστάρεις, μετά από λίγο καιρό, ο κόσμος, επειδή δεν έχει ούτε καν τα κότσια να σε εκτελέσει μέχρι τέλους, αλλάζει αντικείμενο, και σε αφήνει ήσυχο, εκτυπώνοντας μια ετυμηγορία , τρελός, γραφικός ή ανόητος.

Τη στιγμή που το πλήθος βγάλει τέτοια ετυμηγορία, μπορείς να απλωθείς σε μια καρέκλα να κοιτάξεις τον ουρανό, και να φωνάξεις, ναι ρε! Είμαι ελεύθερος!

Τη στιγμή που θα νοιώσεις βαθιά μέσα σου πως δεν σε ενδιαφέρει να αρέσεις, δεν σε ενδιαφέρει να σε αποδέχονται, δεν σε ενδιαφέρει να συμφωνούν μαζί σου, και αρχίσεις να ψάχνεις μέσα στην απρόσωπη κοινωνία,  μόνο εκείνα τα πλάσματα που θα σε νοιώσουν, θα σε αγγίξουν, θα καταλάβουν αυτά που θέλεις να πεις, όταν φτάσεις στο σημείο να ψάχνεις αυτό που αξίζει σε σένα κι όχι αυτό που οι υπόλοιποι θα εγκρίνουν,

Μπορείς δειλά δειλά στην αρχή κι εντελώς θρασύτατα στη συνέχεια να μάθεις να περιφέρεσαι χωρίς να αφαιρούνται πολύτιμα κομμάτια από πάνω σου , ανάμεσα στους ζωντανούς νεκρούς. 






Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

ΓΙΑ ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΘΗΚΑΝ ΟΡΘΙΑ.

Σήμερα θα αναρτήσω ένα κείμενο από τα παλιά, είναι ένα κείμενο νοσταλγίας αλλά και ανακάλυψης.  Ενα κείμενο που δεν είναι για όλους. Είναι για λίγους. Είναι η χαρά του να νιώθεις πως όλα γύρω σου έχουν γίνει ξαφνικά σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μέσα στην παγερή καθημερινότητα, όπου λειτουργούμε συνεχώς με τη βαλβίδα από τη χύτρα ταχύτητας καλά σφραγισμένη, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο αυτή η βαλβίδα να σπάσει.

Και τότε τίποτα  δεν μπορεί να σε κρατήσει πια φυλακισμένο. Εξαιρετικά αφιερωμένο σε ένα φίλο που έτσι απλά έσπασε τις δικλείδες ασφαλείας, χωρίς να φοβάται τίποτα και μου θύμισε τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος. 

Ελπίζω τα φιλαράκια εδώ μέσα με τα γκριζαρισμένα μαλλιά και τα εφηβικά μάτια να θυμηθούν αυτά που ξεχάσαμε και όσοι φύλαξαν τα κάστρα τους να νοιώσουν περήφανοι. 

198κάτι ήταν που ο ασπροκούνελος σ’εκλεισε μέσα στο απόρθητο κάστρο. Ηταν η πρώτη μέρα από το υπόλοιπο της ζωής σου....

Κάπου εκεί είναι που πρέπει να πήρες την απόφαση να συνεχίσεις κάνοντας γύρους στο ίδιο σημείο άσχετα με το που θα πήγαιναν οι υπόλοιποι.
Βρισκόσουν ανάμεσα στο η επανάσταση τελικά δεν έγινε και στο η επανάσταση αύριο μπορεί να ξεκινήσει.

Η ζωή ανυπομονούσε στριμωγμένη ανάμεσα σε ανιαρά επαναλαμβανόμενα πανεπιστημιακά φυλλάδια, μια δουλειά το πρωί οτιδήποτε για να βγαίνει το χαρτζιλίκι και το κλασσικό μπαράκι το βράδυ να ουρλιάζουν τα γκοθάδικα με σταυρουδάκια και κατάμαυρα ρούχα να σε οδηγούν στις χώρες των θαυμάτων.

Κι αμέσως μετά στο ρεμπετάδικο στην Ιπποκράτους με κονιακάκι και λουκούμι ροζάτο σαν να μην σε νοιάζει ποια πατρίδα έχει η τρέλα.

Ήξερες ν’ανακαλύπτεις τη ροκιά που βάραγε μέσα σου, στο Θανάση που φώναζε καλέ μου άνθρωπε, στη ποικιλία με το ουζάκι, στη κέλτικη συλλογή που σου δώρισαν στα γενέθλια, στα ταξίδια του κυρ Νίκου από μαραμπού και πούσι, στη θεατρική ομάδα των παιδιών που επέμεναν ότι κάποια μέρα θα βρουν ένα θεατράκι, στον απίστευτο κόσμο του Φιλιπ Ντικ, στη παρτίδα με το θάνατο του Μπέργκμαν, όλα ήταν καλτ γιατί εσύ τα ένιωθες έτσι.

Όλα είχαν εφευρεθεί  μόλις χτες και τα υπόλοιπα θα τα βρίσκαμε αύριο. Εκείνη η δεδομένη στιγμή ήταν απλά μια ασταμάτητη ένταση που δεν ήξερες που να κατευθύνεις.

Τα πιστεύω και οι συνήθειες ήταν ξαμολημένες ελεύθερες η ποτοαπαγόρευση είχε τελειώσει προ πολλού και τα ολισθήματα της σκέψης μάλλον δεν φαινόντουσαν πια να απασχολούν κανένα.

Ένα συναίσθημα αχρησιμοποίητης ελευθερίας πλανιόταν παντού.

Οι πράξεις, τα συναισθήματα, οι ιδέες ήταν υπερβολικά. Μπορούσες άνετα να αγαπήσεις να μισήσεις να ονειρευτείς ότι σου καθόταν στο μυαλό και το ίδιο εύκολα να το διαγράφεις και να ξαμολιέσαι στο επόμενο δευτερόλεπτο σαν να ήταν αποκλειστικά δικό σου δικαίωμα να ορίζεις χώρο και το χρόνο.

Η τρέλα ήταν ανεξέλεγκτη και γοητευτική. Η μουσική αυτή η μουσική με το ξέσπασμα της, τα περιοδικά, τα βιβλία που θέλανε να προλάβουν να μιλήσουν για όλα ήταν στοιβαγμένα στο τραπέζι ανάμεσα σε μαγκιόρικα τσιγάρα, ζιπο αναπτήρες, και τράπουλες ταρο.

Στο ξενυχτάδικο το πρωί ανάβανε οι φασμπιντεριανές συζητήσεις και για όλα έφταιγε το γκαζόν του Αλμοδοβάρ. Τα ρεπλικαντ στο μπλειντ ρανερ αφήναν τα περιστέρια να πετάξουν μακριά στον Ωρίωνα και οι μισονυσταγμένοι θαμώνες μπλεκόντουσαν με το πρωινό άνοιγμα της αγοράς. Το Γουντστοκ δεν έφτανε πια είχε χαθεί ανάμεσα στις βαθείες τζούρες και ο μαης του 68 είχε πιάσει δουλειά στα καλογυαλισμένα γραφεία. Το τείχος θα γκρεμιζόταν με τους Σκόρπιονς να σολάρουν και οι άνθρωποι με τα μαύρα μόλις είχαν αρχίσει να ράβουν τα κουστούμια τους.

Η Ανίτα Εκμπεργκ είχε πετάξει τις γόβες της μαμάς στη Φοντάνα ντι Τρεβι πριν κάτι δεκαετίες και η νέα εποχή ήθελε είκοσι χρόνια ακόμα να πάρει μπρος.

Υπήρχε ο καιρός να τρελαθείς και ν’αγαπήσεις, να χωθείς μέσα στο ακατανόμαστο και να γίνεις ο ήρωας που θα περάσει πέρα από το λόφο των ονείρων

Χρόνια μετά αυτή η φλόγα φωλιάζει κρυμμένη καλά μέσα σου να μην την υποπτεύονται πια οι άλλοι , ακούς στη ζούλα τις ίδιες ροκιές, θυμάσαι εικόνες που παρεμβάλονται ανάμεσα σε αυτά που τελικά δεν έκανες και βλέπεις σπόρους να φυτρώνουν στη ξεραμένη γη και να ψάχνουν τα μυστικά που άφησες στη μέση....

Αναρωτιέσαι άραγε ποιο να ήταν το τελευταίο χαρτί που δεν ξεσκέπασες?
Αυτά είχα γράψει το μακρινό 2007

Έχω να σας αποκαλύψω ένα μυστικό, πριν λίγο καιρό ανοίγοντας τη πόρτα , ένα ξημέρωμα, βρήκα αυτό το συγκεκριμένο χαρτί κάτω από τη πόρτα και κατάλαβα τι ήταν αυτό που ένωσε τους κρίκους.
Παλιές καραβάνες, μη μασάτε, όλοι εμείς οι αλλιώτικοι, όσοι τολμήσαμε να αποδεχτούμε αυτή τη φλόγα μέσα μας και να τη φυλάξουμε, δεν μπορεί κανένας αχυράνθρωπος να μας συνετίσει στην ανιαρή , παγωμένη πραγματικότητά του. 
Με τον ένα τρόπο ή τον άλλον καταφέραμε να αφήσουμε το στίγμα μας και όχι δεν τα φάγαμε μαζί τους, ούτε ακολουθήσαμε τις λαμογιές τους, οι λίγοι , οι απίθανοι τύποι, η μουτζούρα στο περιθώριο από τα καλογραμμένα τους τετράδια. 

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2019

ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Άντε πάλι αύριο απεργία, προσέξτε μην ακονίσετε πολύ τα μαχαίρια και κοπείτε.
Ας δούμε μερικά στοιχεία
Αποτελέσματα εκλογών που έγιναν μόλις πριν λίγο καιρό. Ακόμα μυρίζουν οι κάλπες, φρέσκες

Νέα Δημοκρατία: 39,85%
ΣΥΡΙΖΑ: 31,53%
Κίνημα Αλλαγής: 8,10%
ΚΚΕ: 5,30%
Ελληνική Λύση: 3,70%
ΜέΡΑ25: 3,44%
Χρυσή Αυγή: 2,93%
Πλεύση Ελευθερίας: 1,46%
Ένωση Κεντρώων: 1,24%
Δημιουργία Ξανά: 0,74%
ΕΠΑΜ - ΑΚΚΕΛ: 0,50%
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 0,41%
Λαϊκή Ενότητα: 0,28%

Προσπαθώ να καταλάβω λοιπόν ποιος ευφυής νους κάθε φορά λέει την ίδια αναμασημένη πατάτα. Παραλύει η χώρα. Ποιος εγκέφαλος ανακάλυψε το τροχό άλλη μια φορά. Η παραλυμένη χώρα με τους παράλυτους κατοίκους θα παραλύσει αύριο. Τι να πω. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κατάφεραν να επαναφέρουν δικομματισμό μετά από ένα βουνό μνημόνια και τον ελληνικό λαό να μαστιγώνεται εκατό φορές τη μέρα. Τα κόμματα που έφεραν τη χώρα σε αυτό το χάλι, και ο ΣΥΡΙΖΑ που έγινε σαν την μούρη τους κατέχουν την απόλυτη πλειοψηφία στις προτιμήσεις των υπηκόων. 

Τα αιτήματα  που αύριο θα κατέβουν έχουν πιάσει κάτι αράχνες και χασμουριούνται βαριεστημένα. Το σκηνικό θα είναι το ίδιο όπως εδώ και μια δεκαετία. Μερικές λιτανείες, καμιά δεκαριά αναμασημένα συνθήματα, συνδικαλιστικό κουτσομπολιό, κάτι ψευτομαγκιές, κάτι πανό έτσι για να λέμε και εκατοντάδες χιλιάδες πανικόβλητοι σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα φυσικά που θα τρέχουν βρίζοντας να βρουν λύση πως να πάνε γραφείο, εργοστάσιο, κατάστημα κλπ με το χάος που θα γίνεται γιατί δεν έχει συγκοινωνίες. 

Λόγω δουλειάς έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο. Επίσης είμαι σε ένα χώρο με πολλούς εργαζόμενους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από κάθε είδους ιδεολογικό στρατόπεδο. Μα δεν είδα ούτε έναν να απεργεί ποτέ...Η μόνη συζήτηση που γινόταν σήμερα στο γραφείο ήταν πως θα κανονίσουν να έρθουν στη δουλειά. Δεν περνάει ούτε καν στην άκρη του μυαλού κάποιος να πει απεργώ.

Μερικοί που κάποτε αποφάσισαν να κατέβουν κάτω δεν πήγαν λέγοντας πως κάνουν απεργία, είχαν δηλώσει άρρωστοι ή ότι κάτι έπαθε το αυτοκίνητο και είχαν πρόβλημα ή διάφορες παπαριές μη τυχόν και καταλάβει το αφεντικό ότι το παίζουν επαναστάτες. 

Ξέρω πως με τις απορίες μου αυτές θα ξινίσουν διάφοροι φίλοι που ονειρεύονται ακόμα επαναστάσεις , κι εγώ μαζί τους να κρατήσουμε τα λάβαρα, αλλά ποια λάβαρα αυτά που όλο τον υπόλοιπο χρόνο κάθονται στις εκκλησίες της ανυπαρξίας σκονισμένα, μέχρι την επόμενη περιφορά της εικόνας?

Σοβαρολογείτε πως πιστεύετε ακόμα πως αυτός ο κόσμος που έχει μόλις ξυπνήσει από μια εποχή ρεμούλας και δεν με ενδιαφέρει να καεί το σύμπαν αρκεί εμένα η κοιλιά μου να είναι γεμάτη, αυτός ο κόσμος που έχει κλειδώσει το κοινό συμφέρον στο ντουλάπι με τα κωλόχαρτα του, αυτός ο κόσμος που θεώρησε επαναστατικό να επαναφέρει καλύτερα τα φαντάσματα του παρελθόντος για να ξέρει ποιος του πίνει το αίμα με σιγουριά, θα παραλύσει αύριο τη χώρα από τις φωνές.

Θα ξεκινήσω αύριο να πάρω το μετρό μοναδικό μέσο που θα κινείται και θα πρέπει να περάσω από χέρια που θα μου δίνουν κάτι χαρτάκια που θα λένε το ποίημα, και θα μου λένε όλοι στην Ομόνοια στο Σύνταγμα ή στον Αρη δεν ξέρω που για τα δικαιώματα μας.

Οι άνθρωποι δημιουργούν πολλά ζωτικά ψέμματα, εμείς εδώ στη δύστυχη αυτή πατρίδα έχουμε μόνο ένα, τη πεποίθηση πως οι επαναστάσεις, η ελευθερία, η ανατροπή της απόλυτης πολιτικής ανηθικότητας θα έρθει κάποιος σωτήρας να μας την προσφέρει γιατί είμαστε όμορφοι. 

Ακόμα και στα πλέον φασιστοκρατούμενα κράτη όταν οι άνθρωποι κατεβαίνουν στο δρόμο σείεται ο κόσμος, το βλέπεις λάθος ή σωστό πως έχουν κάτι να πουν. Μοιάζουν πραγματικά αγανακτισμένοι, οργισμένοι, εδώ πάμε μια βόλτα καφενέ μεριά για να πούμε τα βάσανά μας στο γείτονα...

Η χώρα δεν θα παραλύσει αύριο. Εχει παραδώσει τα όπλα της εδώ και πολύ καιρό και είναι έρμαιο αργυραμοιβών όπως έλεγε το τραγουδάκι και χρήσιμων ηλιθίων. 


Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ..




Μας κρατάνε ζωντανούς.

Δεν κοστίζουν τίποτα, δεν φορολογούνται, δεν μπορούν να τα ανιχνεύσουν. Είναι το θράσος μας απέναντι μέσα στο πολιτισμό του τίποτα που δημιούργησαν. Είναι το κακό σπυρί στα οπίσθια της αποχαυνωμένης κοινωνίας.

Εκείνες οι μικρές στιγμές, που οι υπόλοιποι παύουν να υπάρχουν. Οι στιγμές που καταφέρνουμε ακόμα να νοσταλγήσουμε, να επιθυμήσουμε, να γίνουμε πρωταγωνιστές στις πιο ανέφικτες ουτοπίες μας.

Είναι το ταξίδι μας που δεν μπορεί να εισβάλλει κανείς για να μάθει τον προορισμό του. Η πατρίδα που εφαρμόζει τους δικούς μας κανόνες. Η αόρατη δύναμη που μπορούμε να την εκτοξεύσουμε όπου θέλουμε,  όπως θέλουμε, χωρίς περιορισμούς χώρου.. χρόνου...

Οι άνθρωποι που σταμάτησαν να ονειρεύονται,  είναι απλά νεκροί. Έχει μαραθεί ο κήπος τους. Έχουν αδειάσει από ενέργεια. Ξερά πηγάδια. Το ίδιο κι εκείνοι που ακόμα και στα όνειρά τους ζητάνε δεκανίκια από προτηγανισμένες τροφές. Που φοβούνται να δραπετεύσουν ακόμα και στον ύπνο τους.

Το σώμα μας είναι εδώ. Για να κάνει δυο βήματα πρέπει να περάσει εμπόδια, πρέπει να ζητήσει την άδεια ακόμα και για τις πιο μικρές ανάγκες του, από τους κατασκευαστές των νόμων, των δογμάτων, τους άρχοντες της τυραννίας. Δεν έχει γη να του ανήκει, δεν έχει δουλειά να είναι αφέντης, δεν έχει παιδιά να τα μεγαλώνει με το δικό του τρόπο, δεν έχει δικαίωμα να δημιουργήσει, πέρα από πλαίσια, δεδομένα, προκατασκευασμένες αντιλήψεις, τοποθετημένες βαθειά μέσα στο κορμί του να υποδύονται την ελεύθερη βούληση.

Το πνεύμα δεν έχει καμιά αλυσίδα. Δεν είχε ποτέ. Η ψυχή συμπιεσμένη μέσα σ΄αυτό το γεμάτο απαιτήσεις σαρκίο είναι ο πυρήνας μιας βόμβας,  που αν εκτοξευθεί, μπορεί να φτάσει σε διαστάσεις αδιανόητες για τη φτωχή μας καταπιεσμένη συνείδηση. Ακόμα κι αν σε δέσουν να μη μπορείς να ανασάνεις, να μη μπορείς να κουνήσεις ούτε τα βλέφαρά σου, δεν μπορούν να συλλάβουν την ικανότητα σου να δραπετεύσεις όπως θέλεις και για όποιο προορισμό επιθυμήσεις.

Ακόμα κι όταν σου τρυπήσουν το κεφάλι, περήφανοι για το κατόρθωμα να δολοφονήσουν τους δαίμονες που εκείνοι έβλεπαν, υποθέτουν, δεν ξέρουν...βάζουν κάτω στατιστικές, πειράματα και γεμάτους απορίες επιστήμονες, και ΥΠΟΘΕΤΟΥΝ πως σε σκότωσαν. Στην ουσία αγνοούν παντελώς που πήγες. Αγνοούν παντελώς αν υπάρχεις κάπου στο σύμπαν ακόμα. Γιατί το σύμπαν το δικό σου δεν το επισκέφθηκαν ποτέ,  δεν ξέρουν ούτε που είναι η είσοδος, ούτε σε πόσο χώρο και χρονο απλώνεται.

Ο αγώνας των τυράννων και των υποτακτικών τους, είναι να μην έχει ο άνθρωπος ούτε ένα δευτερόλεπτο να σκεφτεί. Να μην έχει το περιθώριο της πολυτέλειας να ησυχάσει κάπου μοναχικά και να θυμηθεί ποιος είναι.  Ο φρενήρης ρυθμός της καθημερινότητας, ο βομβαρδισμός με υπερπληροφόρηση,  η συνεχής υπαρξιακή αγωνία, στοχεύουν ακριβώς σ΄αυτό.

Να μην έχεις περιθώριο να κυνηγήσεις και να γευτείς τα άυλα όνειρά σου. Να μην μπορείς να νοιώσεις τις πραγματικές σου επιθυμίες, να γεννήσεις το δικό σου πρωτόπλαστο, να σχηματίσεις το δικό σου παράδεισο.

Τα όνειρα μας θάβονται μέσα στις χωματερές τους. Είναι καλά μελετημένο το σενάριο.  Ανοίξτε εκείνη τη σιδερένια πόρτα που οδηγεί στον υπόνομο και δραπετεύστε μέσα από τις σήραγγες, έξω από το τούνελ.  Βγείτε από το Τρούμαν σόου και σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, γεμίστε τα πνευμόνια με το νέο αέρα. Στην ανάγκη αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος προσπαθείστε να το κάνετε την ώρα που σας δολοφονούν. Κανένας δεσμοφύλακας δεν θα πάρει χαμπάρι.

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ..

Κοιτάζεις συνέχεια τι μας χωρίζει
Ίσως είναι καιρός να κοιτάξεις λίγο τι μας ενώνει

Ίσως όπως έλεγε και ο Σαγκάν να ψάξεις να βρεις τι σου μεσολάβησε μεταξύ 8 και 18...
Από το πρώτο φιλί μέχρι το αφόρητο κενό που νοιώθεις σήμερα
Από τη πρώτη τρυφερότητα μέχρι τη σημερινή σκληρότητα...
Από τα πρώτα όνειρα μέχρι τη σημερινή αδιάκοπη και αδιάφορη επαναληπτικότητα...
Από τις πρώτες σου επαναστάσεις μέχρι την ολική υποταγή...

Ήταν τελικά η δουλειά που ονειρευόσουν?
Ο έρωτας που έψαχνες?
Η αγάπη που ζητούσες?
Η ζωή που σε κάλεσε?

Αν όχι τι ήταν αυτό που σε εμπόδισε? Αυτό το εμπόδιο υπάρχει πάντα χρόνος να το τσακίσεις. Γνώρισα ανθρώπους που γύρισαν τη ζωή τους ανάποδα, Δεν έχασε ποτέ κανείς από αυτούς. Είναι όλοι κερδισμένοι.

Το μυστικό? Μπορείς να έχεις τόση ελευθερία, όσα δεσμά μπορέσεις να σκοτώσεις. Πόσα? Οσα αντέχεις τις συνέπειες. Με αυτά που σε έμαθαν να έχεις ανάγκη σε σκότωσαν. Αυτά που είχες πραγματικά ανάγκη ήταν πάντα ελεύθερα, χωρίς να χρειαστεί ούτε ένα τάληρο να δώσεις για να τα αποκτήσεις.

Αυτά που μας ενώνουν είναι ελεύθερα μπροστά στα πόδια μας, κρυμμένα πίσω από όλα εκείνα τα τουβλάκια  που τοποθέτησαν επιμελώς για να μας χωρίζουν.

Πολλές φορές για να βρεις ξανά την ανθρωπιά σου δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά να αγγίξεις το χέρι που απλώνεται μπροστά σου. Για να ελευθερώσεις το σώμα σου, χρειάζεται μόνο να φοράς τα ρούχα που δεν στενεύουν. Για να ελευθερώσεις το μέσα σου, χρειάζεται μονο να συνειδητοποίσεις πως είναι ήταν και θα είναι πάντα ελεύθερο, και ο μόνος που επέτρεψε να φυλακιστει εισαι εσύ ο ίδιος.

Πόλεμοι, θρησκείες, μίσος, απανθρωπιά, εγκλήματα.. τίποτα από αυτά δεν είναι δικά σου, μόνος γεννιέσαι, μόνος πεθαίνεις. Στο μεσοδιάστημα έχεις μια μοναδική ευκαιρία να δεις με τι θα αγαπήσεις και τι θα αποβάλλεις.

Κι αυτό το απλό σε έμαθαν πως είναι ουτοπία.




Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗ ΤΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Κλείστε την. Η κατάσταση είναι αφόρητη. Υπάρχουν άνθρωποι που ο ύπνος τους πλέον εξαρτάται από την ανοιχτή τηλεόραση. Οικογένειες που προσπαθούν να επικοινωνήσουν και στο backround είναι ανοιχτό το χαζοκούτι και ξερνάει. Προσπαθούν να συζητήσουν και μπλέκεται ανάμεσα στα πόδια τους σαν κακισμένη κουτσομπόλα που μισεί να βλέπει ευτυχισμένους ανθρώπους.

Η τηλεόραση μας μισεί. Είναι πλέον ένας πόλεμος ανάμεσα σε εμάς και σε εκείνη. Όλο το ανθρώπινο σκουπιδαριό, όλες οι μέθοδοι καταστροφής κάθε ελπίδας βρίσκονται εκεί μέσα. Μελετημένες από έμπειρους διαμορφωτές των συνειδήσεων . Εκείνων που ξέρουν το παλμό από τα κοπάδια. Τι γουστάρουν, τι τους φοβίζει, τι θέλουν και τι δεν θέλουν να ακούνε.

Η τηλεόραση είναι ο ναός των αποχαυνωμένων και ανυπεράσπιστων μαζών. Επιλεκτικές ειδήσεις, προγράμματα που προωθούν την γελοιότητα. Μοντέλα υπανθρώπων που παριστάνουν τους αστέρες. Σοβαροφανείς γελοίοι που υποδύονται τους εμπειρογνώμονες κάθε είδους.

Δύο αλάνθαστες μέθοδοι στα δελτία ειδήσεων. Αποκαλύπτω και αποκρύπτω. Αποκαλύπτω αυτό που πρέπει να ξέρουν αδιαφορώ γι αυτό που θα έπρεπε να μάθουν. Άνθρωποι βγαίνουν έξω έτοιμοι για καταιγίδες, για καταστροφές, για θανατικά και μοιάζει η μέρα τους λάθος επειδή δεν το είπε η τηλεόραση.

Ψευδοεπιστήμονες, ψευδοκαλλιτέχνες, ψευδή μοντέλα πρότυπα ανύπαρκτων εικόνων της καθημερινότητας του απλού ανθρώπου. Για να αισθάνεται συνέχεια πως κάτι λείπει. Να νοιώθει τον εαυτό του άσχημο, φτωχό και μίζερο. Ο εστιασμός. Το μέγιστο όπλο της προπαγάνδας. Τα ζόμπι γυρνάνε εκεί που κάνει θόρυβο. Χτυπάς μια κατσαρόλα και τα ζόμπι αρχίζουν να τρέχουν ξελιγωμένα. Τους γυρνάς τον ήχο από την άλλη μεριά και παίρνουν ξαφνική στροφή.

Αυτό είναι το σωστό βούτυρο να αλείφεις το ψωμί. Αυτή είναι η σωστή οικογένεια που μπορεί να το φάει. Αυτό είναι το σωστό σπίτι που υπάρχει η οικογένεια. Κι αυτό είναι το σωστό προφυλακτικό που μπορούν να σε γ@μάνε.

Απλή λογική. Ξέρουν πως διαμόρφωσαν τις συνειδήσεις, ξέρουν τι καθρεφτάκια αρέσουν στους ιθαγενείς, ξέρουν πως να τους κάνουν να επιθυμούν και να αγοράζουν αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να αυγατίζουν τις τσέπες οι χορηγοί τους.

Μην παραμυθιάζεστε, και η παραμικρότερη λεπτομέρεια είναι καλά υπολογισμένη. Το ανυποψίαστο σήριαλ, η τυχαία ταινία, το αθώο τηλεπαιχνίδι, η ευχάριστη μουσική βραδιά, το πολυσπούδαστο πολιτικό πάνελ, η χαρούμενη διαφήμιση. Όλα έχουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να μην μπορείς να βρεις το δικό σου σκοπό. Να μην μπορείς να σκεφτείς ανεξάρτητα από αυτό που εκπέμπει ο δέκτης.

Είναι ο δέκτης. Είσαι εκείνος που δέχεται. Το πειραματόζωο που φαντάζεται πως απλά περνάει την ώρα του. Εν τω μεταξύ σου έχουν φυτέψει μέσα σου πως θα έπρεπε να μοιάζεις για να λέγεσαι όμορφος, πως θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι για να είσαι in, πόσο εύκολα μπορείς να πάθεις ένα έμφραγμα, πως εκείνη η ένδειξη επάνω σου είναι αταίριαστη με το υπόλοιπο οικοδόμημα και πρέπει να τη ξεριζώσεις.

Κλείστε την και συνηθίστε τη σιωπή στο δωμάτιο. Τους ήχους έξω από τα καλώδια. Βρείτε τη δική σας σειρά να γίνετε πρωταγωνιστές με τους δικούς σας κανόνες. Αναλογιστείτε, γιατί αυτό το πράγμα πρέπει να το αγοράσω? Τι μου χρησιμεύει? Γιατί η οικογένεια η ιδανική, το ιδανικό σπίτι, το ιδανικό κορμί πρέπει να είναι εκείνο κι όχι αυτό που έχω? Τι μπορεί ποτέ να με νοιάζει τι έκανε ο τάδε καριόλης ή η τάδε βλαμμένη?

Γιατί οι θάνατοι που ανακοινώνονται είναι επιλεκτικοί. Γιατί οι πόλεμοι είναι επιλεκτικοί. Γιατί οι τέχνες, ο πολιτισμός, περιορίζονται σε πέντε δέκα καραγκιόζηδες, συνέχεια οι ίδιοι. Που είναι όλοι οι άλλοι? Γιατί γνωρίζω πως έγινε ένα σοβαρό τροχαίο με πανικόβλητους δημοσιογράφους να ψαχουλεύουν τα συντρίμμια και δεν γνωρίζω για μια γενοκτονία εκατομμυρίων που συντελείτε όπως π.χ η Υεμένη? Γιατί ξέρω για το τι έκανε η Σούλα με το γκόμενο, και δεν ξέρω τι μια σπουδαία εφεύρεση που έκανε ένας επιστήμονας.

Φυσικά υπάρχει πίσω από αυτά τα ερωτηματικά μια οδυνηρή απάντηση.
Γιατί τώρα πια η αποχαύνωση είναι τόσο μεγάλη, που δεν χρειάζεται να είναι καν προπαγάνδα. Είναι ΤΟ ΜΟΝΟ που ζητάει ο τηλεθεατής και αυτό του δίνουν. Απλόχερα.


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

Η ΔΥΣΗ ..ΕΔΥΣΕ.

Η φράση "ποιος θα το φανταζόταν πως θα γινόμαστε έτσι" ακούγεται συνέχεια από χιλιάδες στόματα, στη γονατισμένη Ελλάδα. Και όχι μόνο. Πλανάται πάνω από όλο το περίφημο δυτικό πολιτισμό. Ναι,  πάει καιρός που είχαμε ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι σκλάβος. Χωμένοι να ονειρευόμαστε μέσα στις ζεστές μας πυτζάμες, την ώρα που ο υπέροχος πολιτισμός μας αφάνιζε ολόκληρα κράτη και για πάρτη μας , άρπαζε ότι γούσταρε και πέταγε όλα τα άλλα στο μεγάλο σκουπιδοτενεκέ της περιφρόνησης του.

Οι απολίτιστοι,  κι εμείς οι πολιτισμένοι και οι άλλοι τα παραπετάσματα, με τους φτωχούς στα συσσίτια, τη μιζέρια στη καθημερινότητα και τα θλιμμένα πρόσωπα των τυραννικών καθεστώτων. Οι υποανάπτυκτοι, οι καταπιεσμένοι κι εμείς οι Θεοί. Το american dream..Η εποχή της αφθονίας, της περηφάνιας του δυτικού λευκού ανθρώπου, του κατακτητή, του σταυροφόρου, του εκλεκτού τέκνου κάποιου αόρατου θεού, το συναίσθημα να ανήκεις στους εξελιγμένους, να ανήκεις έστω και σαν υπηρέτης στην αυλή των ισχυρών.

Και τώρα τι έγινε? Κάτι περίεργο συμβαίνει...Οι παντοδύναμες δυτικές ηγεμονίες, αφού έφαγαν, ήπιαν και γ@μίσαν ότι υπήρχε πάνω στο πλανήτη, δεν χόρτασαν θέλουν και το δανεικό παράδεισο που χάρισαν στους ντόπιους σκλάβους τους πίσω. Τα θέλουν όλα. Δεν μπορούν να αντέξουν τις καλοζωισμένες κοινωνίες. Ανασαίνουν μόνο όταν υπάρχει χνώτο που να βρωμάει από τη πείνα, η μυρουδιά του φόβου και της απόγνωσης. Θρέφονται με αυτές τις οσμές τα αρπακτικά...

Τώρα θα έρθει εποχή που θα γυρίζει κανείς από κάποιο πρώην υποανάπτυκτο ή καταπιεσμένο κράτος στα δικά μας λημέρια και θα νομίζεις πως μπήκε ξαφνικά σε κάποια αποικία των περασμένων αιώνων με όλη την αθλιότητα των ξεπουλημένων φυλάρχων και των σφαγιασθέντων πληθυσμών. Γυρίζουμε πίσω με βήματα γοργά, στην υπέροχη εποχή των σκοτεινών χρόνων.

Εκεί όπου ο πλούτος και η δυστυχία ήταν θέλημα θεού. Οι δοκιμασίες το τσεκάρισμα κάποιου θεού για να δει πόσο πολύ δούλος του είσαι. Εκεί που η τυραννία ήταν κληρονομικό δικαίωμα και οι χωριάτες μέσα το φέουδο ιδιοκτησία των αφεντάδων. Εκεί που στα φτηνοπάζαρα έβρισκες από σάπια ψωμιά μέχρι σάπιες πουτάνες να ξεπουλιούνται για ένα πιάτο φαΐ.  Εκεί που η αρρώστια ήταν μάστιγα των πολλών αλλά η θεραπεία της προνόμιο των λίγων εκλεκτών του Θεού.

Ο νέος μεσαίωνας ντυμένος με μοντέρνα ρούχα και καλωδιωμένος στα μέσα μαζικής αποβλάκωσης και τα δίκτυα κοινωνικής κατάντιας, ίδιος είναι με το παλιό απλά έχουν αλλάξει οι μέθοδοι. Εντάξει δεν θα σε βάλει στη πυρά αν δεν είσαι καλό παιδί απλά θα σου πάρει τη πιστοληπτική ικανότητα από τις τράπεζες και θα βάλεις φωτιά μόνος σου κάποια στιγμή επάνω σου. Εντάξει δεν θα τσουβαλιάζει πανουκλιασμένο κορμί σου σε κάποιο κάρο να σε πετάει σ΄ενα λάκκο, έχει αντικαταστήσει τώρα το κάρο με το ράντζο που μπορεί στην αναμονή των 450 πριν από σένα σ΄ενα υποβαθμισμένο υποτίθεται νοσηλευτικό ίδρυμα να πεθάνεις χωρίς να πάρει χαμπάρι κανείς.

Δεν θα επιλέξει ποια παιδιά θα πηγαίνουν σχολείο και ποια όχι γιατί  δεν υπάρχει λόγος πλέον. Αντί να αποκλείει τις μάζες από τη μόρφωση έκανε τους πάντες αμόρφωτους και ησύχασε! Ο μεσαίωνας της νέας εποχής δεν έχει ανάγκη για βίαιους κοινωνικούς αποκλεισμούς και εμφανείς αιμοσταγείς επιδρομές έναντι των αδύναμων πληθυσμών, ούτε καθαγιασμένες ιερές εξετάσεις, αυτά είναι βάρβαρα πράγματα.

Οι διδαχές του παρελθόντος είναι πως όλα αυτά ήταν χρήσιμα τότε που οι άνθρωποι προσπαθούσαν ακόμα να αναρωτηθούν. Τότε που οι φιλόσοφοι έβρισκαν νέες απαντήσεις και οι αστρονόμοι έδιναν ονόματα στους άγνωστους πλανήτες. Τότε που τα διασωθέντα αρχαία κείμενα από την επέλαση της θρησκευτικής παράνοιας, έμοιαζαν θησαυροί στο μυαλό των σοφών ακόμα.  Ήταν τότε που κάθε σπίτι έκρυβε ένα φάντασμα και κάθε όνειρο ένα μυστήριο. Τότε ναι, χρειαζόντουσαν βίαια λουριά γιατί κι ο καταπιεσμένος γινόταν βίαιος, χρειαζόντουσαν ιερές καθάρσεις γιατί ακόμα ο άνθρωπος είχε απορίες, σήμερα γιατί?

Σήμερα ζούμε σε ένα βόθρο πλέον, του πρώην λαμπρού δυτικού πολιτισμού, όπου υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν σημασία σε τηλεοπτικές εκπομπές, πιστεύουν τους δημοσιογράφους και ψηφίζουν τους πολιτικούς. Τόσο βλίτα. Γιατί να χρησιμοποιήσει βίαια μέσα κανείς σ΄αυτά τα δύστυχα ανθρωπάκια αφού μπορεί να τα γδύσει, να τα βασανίσει, να τα ξεφτιλίσει και να τους αρέσει.

Και οι μεγάλες επαναστάσεις? Τα φώτα που δώσαμε στους άλλους λαούς να δουν πως οι σκλάβοι γίνονται λεύτεροι? Αυτό είναι το κακό. Ακόμα και σ΄αυτό πατώσαμε. Ακόμα κι αυτά που κερδίσαμε με αίμα τα παραδίνουμε ένα ένα σαν ντροπιασμένα παιδάκια στο μπαμπά τους. Θα υπάρξουν καινούργιες επαναστάσεις άραγε? Θα σηκώσουν το ανάστημα οι νέοι άνθρωποι αναζητώντας όχι πλέον κυριαρχία και τυραννία έναντι των υπόλοιπων, αλλά ένα νέο πλανήτη απαλλαγμένο από τα όρνια που τον κατασπαράζουν τώρα?  Ναι αμέ θα γίνει, όταν αγοράσουμε νέα πληκτρολόγια.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2019

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ..




Καθόντουσαν στο διπλανό μου τραπέζι. Όμορφες κοπέλες, άνετες, κουβέντιαζαν για τα αγόρια τους. Και καθώς είχα πάρει ένα νοσταλγικό ύφος, με αναμνήσεις από τα νιάτα μου, πετάχτηκε το τούβλο από τη συζήτησή τους και το ρομαντικό μου συναίσθημα μετατράπηκε σε μια έντονη επιθυμία να μοιράσω σφαλιάρες!

"Ξέρεις τι με τρελαίνει πιο πολύ από όλα σ΄αυτόν έ? "
"Για πες"
"έχει ένα six pack ρε μαλάκα..."

Το πρώτο συναίσθημα ήταν μιας ψιλο περηφάνιας, που ενώ έχω φτάσει σε μια συγκεκριμένη ηλικία έχω καταφέρει να γνωρίζω τη γλώσσα των cyborg και είναι σημαντικό για να επιβιώνω ήσυχα στον απόπατο που ονομάζουν κοινωνία και να μην ανατρέχω συνέχεια στα παιδιά μου να μου κάνουν μεταφράσεις.

 Μια γυναίκα της ηλικίας μου ακούγοντας six pack θα έπρεπε να σκεφθεί άμεσα κάποια προσφορά σε κάποιο ράφι στο σούπερ μάρκετ 3 σε 1 που λέμε. Όμως εγώ, τι χαρά, ξέρω πως six pack στη σημερινή εποχή είναι εκείνο που μετράει στον άντρα. Και στη δική μου εποχή υπήρχε κάτι που μετράγανε επίσης οι γυναίκες όταν υποβίβαζαν τον εαυτό τους σε επίπεδο cover σε τεταρτοκλασάτο σκυλάδικο της εθνικής, αλλά μάλλον πλέον αυτό έχει αντικατασταθεί από τους κοιλιακούς.

Ντρέπομαι να ρωτήσω τη κόρη μου αν οι κοιλιακοί κάνουν την ίδια δουλειά με το άλλο, ή αν το άλλο δεν χρησιμεύει πια σε τίποτα,  αυτό όμως είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Η ουσία είναι πως ο έρωτας στα χρόνια της μιζέριας έχει τη μορφή πλαστικούρας όπως και όλα τα άλλα.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα χιλιάδες παιδιά που προσπαθούν ακόμα να βρουν έρωτα, συναίσθημα, ομορφιά μέσα στα σκατά, αλλά δυστυχώς γι΄αυτά έχουν μειωθεί αριθμητικά τα έμψυχα πλάσματα που κυκλοφορούν και μαστίζονται ανελέητα στο ψυχικό τους κόσμο ερχόμενοι σε επαφή με τα πανέμορφα cyborg που υποδύονται τον άνθρωπο.

7 στα 10 άτομα που κυκλοφορούν είναι ερωτευμένα με ένα και μόνο πράγμα. Τη φάτσα τους και τους κοιλιακούς τους και ψάχνουν να βρουν το έτερο ήμισυ να είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι η κοπέλα που βγαίνεις έξω για ένα ποτό και όλη την ώρα κοιτάει το καθρέφτη απέναντι στο μπαρ, τους υπόλοιπους να δουν αν την κοιτάνε, και φλερτάρει τον μπάρμαν γιατί είναι πολύ cool να μπαίνει στο χώρο και να την αναγνωρίζουν. Τους κοιτάει όλους εκτός από σένα. Το γνωρίζετε το παλιό ανέκδοτο?

Ποια είναι η διαφορά της πουτάνας από τη καριόλα? Η πουτάνα το κάνει με όλους, η καριόλα με όλους εκτός από σένα. Το έχει αυτό το πρόβλημα η κοινωνία των ναρκίσσων... Υπάρχει μόνο για να επιβεβαιώνεται εν μέσω της μαζικοποιημένης αποχαύνωσης.  Υπάρχει για να μπορούν οι βιομηχανίες μόδας και ομορφιάς να έχουν γερούς καταναλωτές.

Είναι η κοινωνία που στ'@ρχίδια τους κι αν εξαφανιστούν όλα τα βιβλία από τα ράφια, αν κλείσουν τα μουσεία, αν κατεβάσουν τα πινέλα οι ζωγράφοι και τα όργανα οι μουσικοί.  Αυτά τα παιδιά που εναγωνίως οι αλήτες της εξουσίας, επιθυμούν διακαώς να γίνουν όλα έτσι, είναι κούφια, ακατοίκητοι εγκέφαλοι, υπνωτισμένα από αναθυμιάσεις αναβολικών και κρέμες αδυνατίσματος. Είναι κρέατα που προσπαθούν να γίνουν αντίγραφα άθλιων ειδώλων που τους πλασάρουν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης 24 ώρες το 24ωρο.

Η τραγωδία μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι του χαμού, που έλεγε κι ο ποιητής, είναι πως τα υγιή παιδιά, εκείνα που ακόμα κουβαλάνε ψυχή και όνειρα, υποφέρουν αφάνταστα, χωρίς να συνειδητοποιούν τι φταίει. Πάρα πολλά πέφτουν στα δίχτυα της κατάθλιψης, της πρέζας, της απόλυτης μοναξιάς, ή άλλα στο τζόγο, στην απομόνωση, στα ξίδια, γιατί δεν τους έχει πει κάποιος πως πριν καταλήξουν στο κρεβάτι ενός ψυχιάτρου, πρέπει να τσεκάρουν μήπως περιβάλλονται από μαλάκες...

Ακολουθούν αναγκαστικά αυτά που πλασάρουν στους υπόλοιπους, ενώ είναι ξένα σώματα και νοιώθουν θλίψη γιατί δεν έχουν τους γαμημένους six pack ή τη τέλεια μύτη (σημειωτέων στην Ελλάδα το 90% από γαλλικές μυτούλες έχουν προέλθει από ένα περίτεχνο μαχαίρι αλλιώς θα ήμασταν Γαλλία και όχι Ελλάδα), γιατί έχουν παραπανίσια κιλά, ή το μαλλί δεν μοιάζει λαμπερό και άφθαρτο όπως εκείνη η γκόμενα που το κουνάει πέρα δώθε στη διαφήμιση..

Θέλει κότσια, οικογένεια και περίγυρο γενικότερα που να έχουν μια ελάχιστη σοβαρότητα για να ξεφύγεις από αυτό το τριπάκι. Έχω ακούσει παιδιά να λένε, δεν νοιώθω τίποτα μέσα μου, δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να ζω, και σκέφτομαι πως όταν κοιτάζουν τα πέντε κατοστάρικα που παίρνουν για μισθό, τη παρέα των γελοίων που υποδύεται τους φίλους, τη γκόμενα ή το γκόμενο που τη βρίσκουν μετρώντας κοιλιακούς και κώλους, ένα κράτος που είναι για το π... καβάλα, και το μέλλον μοιάζει να μην έχει δυνατότητα να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από αυτή την αθλιότητα, τι να τους πεις? Σιώπα θα έρθουν και καλύτερες μέρες?

Στον ακήρυχτο πόλεμο ενάντια στον άνθρωπο και σε όλα τα ζωντανά που κυκλοφορούν πάνω στο πλανήτη, στην εποχή του αφανισμού και του τελευταίου ίχνους πολιτισμού, εκεί που οι ιδεολογίες μοιάζουν αδύναμες να εμπνεύσουν μέσα από το κόσμο των καλωδίων, και που οι πολιτείες έχουν μετατραπεί σε παζάρι που αγοράζεις από σκατόχαρτα μέχρι συνειδήσεις, τι να τους πεις?

Θέλει κότσια σήμερα για να μείνεις ανέγγιχτος. Για να μην σε στείλουν να καταπίνεις τα κωλοχάπια τους και να νοιώθεις συνεχώς ενοχές πως κάτι δεν πάει καλά με σένα. Για να μπορέσεις να δεις έξω από το τοίχο έναν ολόκληρο κόσμο κρυμμένο. Θέλει κότσια για να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες και να φτάσεις στην Ιθάκη σου.

Το μόνο μυστικό που θα μπορούσα να αποκαλύψω σε αυτά τα υπέροχα παιδιά είναι πως πρέπει να κρατηθούν αρχικά από κάτι που φαίνεται λίγο.. Να διαβάσουν με το ζόρι ένα βιβλίο, για να εξασκήσουν από την αρχή την ικανότητα να επεξεργάζονται τις εγκεφαλικές τους συνάψεις, να αγαπήσουν κάτι οτιδήποτε που να είναι όμορφο, αγνό,  ένα ζωάκι, ένα λουλούδι, ένα μέρος δικό τους που να ξεφεύγουν από τη βρώμα, να βρουν να κρατηθούν από ένα μικρό κλαδί για να μην πέσουν στο γκρεμό της ηλιθιότητας.

Να ακολουθήσουν μια ιδέα, ακόμα κι αν μοιάζει παράταιρη από το γενικότερο γίγνεσθαι. Να πετάξουν από το λεξιλόγιο τους τη συνεχόμενη επανάληψη του "μαλάκα" γιατί αυτή η επανάληψη δεν είναι τίποτα άλλο από απουσία ικανότητας εύρεσης λέξεων λόγω αμορφωσιάς. Να ακούνε μουσικές που δεν βασανίζουν τα αυτιά, να γεύονται τροφές που δε βρωμάνε σαπίλα και θάνατο. Να αφουγκράζονται και να βρίσκουν ανθρώπους που ταιριάζουν με τη δική τους συχνότητα, άσχετα αν είναι όμορφοι , άσχημοι, λεπτοί, χοντροί ή ότι άλλο... Να αφουγκράζονται ποιος έχει κάτι αξιόλογο να πει και να πετάξουν όλους τους άλλους.

Να μην αρκούνται στα λίγα. Η όλα ή τίποτα. Μπορείς να πάρεις πράγματα από το καλό, μπορείς να πάρεις πράγματα από το κακό, αλλά δεν μπορείς να πάρεις τίποτα από το..τίποτα. Δώστε τη ψυχή σας σε ανθρώπους με ψυχή για να μπορέσουν να σας σεβαστούν, αλλιώς μόνοι. Δεν υπάρχει τίποτα το άσχημο στη μοναξιά, όταν αυτή γίνει μέσο να ανακαλύψεις τις δικές σου αλήθειες, τα δικά σου νοήματα.

Καλή δύναμη σε όλους. 

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2019

ΟΙ DRAMA QUEEN ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ.

Κάθε φορά που ένα επώνυμος αναχωρεί από το μάταιο τούτο κόσμο είναι εντυπωσιακό πλέον να παρατηρεί κανείς πόσοι ξεπετιούνται από τη σιωπή τους, (άνθρωποι που δεν τους έχουμε δει να ασχολούνται με τραγικά γεγονότα και ειδήσεις) και γίνονται ηλεκτρονικές μοιρολογίστρες ή αν θέλετε μια πιο μοντέρνα έκφραση drama queen!

Ο θάνατος πλέον ενός επώνυμου, εκτός από τη δόξα που του αξίζει ή όχι, δεν έχει σημασία, έχει άλλες παραμέτρους. Είναι γελοίο όταν διαβάζεις σαν πρώτη είδηση σε μια εφημερίδα όχι την ανακοίνωση ενός θανάτου, αλλά πόσα tweet πήρε... πόσα like στο facebook.. Είναι λες και γίνεται ένας διαγωνισμός ποιος θα προλάβει πρώτος να φτιάξει εικονίτσες, φατσούλες με δάκρυα, βιντεάκια im memory, και το αποκορύφωμα εκφράσεις του είδους "θα μας λείψεις, οι νύχτες θα είναι πιο άδειες χωρίς εσένα"

Και δεν μιλάω μόνο για ανθρώπους που μπορεί να είχαν πραγματικά μια λατρεία για ένα συγκεκριμένο καλλιτέχνη, μπορεί να έχουν περάσει στιγμές αλησμόνητες ακούγοντας ένα τραγούδι του, μιλάω και για τύπους οι οποίοι μας έχουν συνηθίσει π.χ. να βλέπουμε να βαράνε iron maiden βιντεάκια αβέρτα και ξαφνικά είναι ικανοί να κλάψουν γοερά για το θάνατο του πρώτου χορευτή π.χ. στα μπαλέτα Μπεζάρ!

Υπάρχουν πολλές φορές θάνατοι επώνυμοι , που επειδή κάποιος αγνοεί παντελώς τι είχαν κάνει στη ζωή τους αλλά επειδή βλέπουν πως γίνεται ένα μεγάλο σούσουρο, βλέπουν να μένουν πίσω στις αναρτήσεις ή αισθάνονται σαν οι φτωχοί του ηλεκτρονικού χωριού, ψάχνουν πριν wikipedia να μην γίνουν και ρόμπα και μετά αναρτούν δακρύβρεχτη ανακοίνωση "ήταν ένας σπουδαίος επιστήμονας που θα αφήσει τα ίχνη του στην ανθρωπότητα"

Ανακαλύπτω με θαυμασμό πως υπάρχουν ταλέντα που πάνε χαμένα εδώ μέσα, γιατί θα μπορούσαν να ήταν άνετα εκείνοι που θα βγάζουν επικήδειους και θα απαλύνουν την οικογένεια από το θλιβερό καθήκον.

Η ερώτηση μέσω μηνύματος ήταν συγκεκριμένη "καλά δεν κάνεις ούτε μια ανάρτηση για τον Λαυρέντη?" Προσέχετε την προσφώνηση έτσι? Μικρό όνομα ένδειξη οικειότητας οικογενειακής, ήταν ένας από εμάς.

Ειλικρινά εύχομαι ένα καλό ταξίδι στον άνθρωπο που έφυγε, γνωρίζω πως ήταν ένας πολύ επιτυχημένος τραγουδοποιός, άξιος λοιπόν να μνημονευτεί, αλλά εγώ προσωπικά έκανα την ανάρτησή μου όταν έφυγε ο Lemmy γιατί το αισθάνθηκα στο πετσί μου. Και η ανάρτησή μου ήταν ένα τραγούδι και τέλος,  όπως πολλές φορές είχα βάλει στη σελίδα μου και όταν ήταν εν ζωή γιατί τον γούσταρα πολύ.

Φίλε έφυγε ο Στράτος και ερήμωσε το κράτος... μη με πείτε γουρούνι, και δεν μιλάω για τους ανθρώπους που απλά χωρίς τυμπανοκρουσίες ανακοίνωσαν μια θλιβερή είδηση και σαν φόρο τιμής βάλανε κι ένα τραγούδι από τα αγαπημένα τους να παίζει, αυτοί είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, εγώ μιλάω για τους καραγκιόζηδες που δεν βγαίνουν από τη τρύπα τους ποτέ,  για οποιαδήποτε ανθρώπινη τραγωδία παίζεται γύρω τους, δεν βρωμίζουν το τοίχο τους με κανένα θάνατο εκτός από εκείνον που τσεκάρουν πως θα έχει πολλά κλικ για τις διαφημισούλες που τσιμπάνε τα φραγκάκια.

Για αυτούς μιλάω που μου τη δίνουν στα νεύρα κανονικά, και που κατά καιρούς είναι είμαστε όλοι Σαρλί, και είμαστε όλοι σκατί! Είναι οι γνωστοί άγνωστοι του "Μπατακλάν είμαστε όλοι μαζί στο θρήνο σου, πονάμε" Υεμένη π.χ. στ'@ρχίδια μας. Είμαστε όλοι μαζί σου αρκεί να είναι και οι υπόλοιποι.

Η επιλογή μου να γράψω αυτό το κείμενο σε σχέση με το θάνατο του κυρίου Μαχαιρίτσα είναι εντελώς τυχαία. Είχα άχτι να το αναφέρω από καιρό και βρήκα ευκαιρία γιατί μερικές φορές η υποκρισία που υπάρχει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  είναι τόσο βροντερή που καταντάει γελοία και ιερόσυλη γιατί η εκμετάλλευση ενός θανάτου για μερικά λεπτά δημοσιότητας είναι ιεροσυλία.

Το ίδιο και για τις κ@λοφυλάδες και τα κ@λοκάναλα που βλέπουμε καλλιτέχνες να έχουν πεθάνει μόνοι τους, αβοήθητοι, ξεχασμένοι σε κάποιο καλύβι χωρίς καν τα απαραίτητα για να ζήσουν και μόλις πεθαίνουν, βρίσκουν μέχρι και τις εκπομπές που είχαν πάρει μέρος στη κρατική τηλεόραση πριν από 40 χρόνια και κάνουν αφιερώματα!

Τα είπα, ξέσπασα καλημέρα σας (καμμιά φορά προσπαθείστε να δημοσιεύσετε κάτι που είναι τραγικό και κανένας δεν θα μιλήσει γι αυτό, θα είναι μια καλή αλλαγή)

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΙ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ?


the Holy Stairs that Jesus climbed are open for just 60 days....

Δεν μου αρέσει να τσακώνομαι για θρησκευτικά ζητήματα γιατί έχω κουραστεί.. αλλά σήμερα ένοιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι σχετικό, γιατί ενώ έμοιαζε να έχει ηρεμήσει (φαινομενικά) το ιερατείο και ο κάθε τρελαμένος εδώ στο βιλαμπάχο.. ξαφνικά μυρίζομαι αναβίωση παλαιότερων καταστάσεων, του στυλ αντίχριστοι, δαιμονισμένοι άπιστοι στη πυρά, επαναφορά κατήχησης στα σχολεία, εξουσία πολιτική που προσκυνάει την μία μοναδική και ανεπανάληπτη ΕΚΚΛΗΣΙΑ Α.Ε. και κάτι τέτοια όμορφα... Κι επειδή καπάκι υποψιάζομαι πως υπάρχουν κάποια αριστουργήματα ακόμα του αρχαίου πολιτισμού που μερικοί στα μουλωχτά ίσως έχουν βγάλει αριθμομηχανές και κοστολογούν πόσο πιάνουν, αρχίζω και φοβάμαι μην έχουμε μεγάλα πανηγύρια. Κι όλα αυτά σε ένα λαό που πιστεύει ακόμα πως η Ορθοδοξία είναι συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού.
Να με συγχωρήσουν οι φίλοι που θα τους στεναχωρήσω, αλλά εγώ δεν το πιστεύω.

Μπορείτε και να με διαγράψετε από τις λίστες σας. Άλλωστε μέχρι τώρα όσοι με έχουν διαγράψει, τι περίεργο, είναι όταν είχα αναρτήσει πάλι κάποιο κείμενο περί θρησκείας. Ολοι οι άλλοι που δεν είναι δούλοι κανενός θεού, είτε διαφωνούμε πολιτικά, είτε βλέπουμε με άλλο μάτι το κόσμο είμαστε εδώ, μιλάμε, τσακωνόμαστε, συμφιλιώνουμε. Οι πιστοί-δούλοι τίποτα μια που μίλησες για το θεό τους μία που σε έχουν σβήσει. Με τους πιστούς ελεύθερους δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα.

Το έχουμε πει ξανά. Όταν προσκυνάς, αναγκαστικά βλέπεις μόνο το πάτωμα. Ξέρεις ακόμα και το Θεό που παρακαλάς να σε βγάλει από τη μιζέρια σου, τον υποτιμάς όταν νομίζεις πως θα τον βρεις στο πάτωμα! Το πολύ πολύ που κυκλοφορεί σε εκείνο το επίπεδο,  είναι κάτι πατημασιές, κανένα αποτσίγαρο, κάποιο περιτύλιγμα από καμιά τυρόπιτα, άντε και κανένα εικοσάλεπτο που έχει πέσει από τη τσέπη κάποιου τυχαίου.

Σκέψου το κι αλλιώς. Δεν είναι λίγο "παράξενος στα γούστα" ένας θεός που θέλει να σε βλέπει στα τέσσερα? Δηλαδή έχει φτιάξει ολόκληρη φύση, γεμάτη από απίθανες ομορφιές, ένα σύμπαν που απλώνεται πάνω από το κεφάλι σου άπειρο, κι εσένα σε θέλει στα τέσσερα, αλυσοδεμένο με δόγματα, τιμωρίες , μαρτύρια ? Τι ονομάζεται αυτό? Ευλάβεια? Μήπως να το πούμε φρενοβλάβεια για να το βάλουμε και στη σωστή του διάστασή?

Ναι ξέρω, διαπράττω ιεροσυλία. Μα εγώ δεν έχω τον ίδιο θεό με σένα. Όπως γνωρίζεις πάνω σ΄αυτό το πλανήτη εκτός από τα 7 δις από "κορωνίδες της δημιουργίας" και μια τεράστια πανίδα, κυκλοφορούν εδώ και αιώνες και κάποιες εκατοντάδες Θεοί, κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της κάθε ανθρώπινης κοινότητας. Αλλά ξέχασα.. αυτό είναι ένα ακόμα γνώρισμα του προσκυνήματος. Αφού δε βλέπεις παρά μόνο το πάτωμα, δεν μπορείς να δεις τους άλλους, που κάτι άλλο έχουν ανακαλύψει.

Άλλωστε η θρησκεία σου έχει δυο πράγματα που της δίνουν σάρκα και οστά, το δόγμα και το αλάνθαστο. Μήπως όμως όλα αυτά τελικά τα έχεις βγάλει από το περιορισμένης αντίληψης μυαλό σου και διαπράττεις εσύ ιεροσυλία έναντι ίσως κάποιου ή κάποιων αληθινών θεών, αν υπάρχουν, με το να τους κατεβάζεις συνεχώς στο επίπεδο ραδικιού που αντιλαμβάνεσαι εσύ?

Έχω μια υποψία να τη μοιραστώ μαζί σου. Μήπως το προσκύνημα είναι εκπαίδευση στο καθολικό σκύψιμο? Γιατί αν μια φορά αφήσεις κάποιον να σε λυγίσει και το δεχτείς αδιαμαρτύρητα, μάλιστα αν το θεωρήσεις και φυσική κατάσταση των πραγμάτων, είναι ευκολάκι να σε καβαλάει οποιοσδήποτε. Η αρχή είναι δύσκολη, μετά γίνεται δεύτερη φύση σου κι αρχίζει να σου αρέσει..

Και για να μην σου δώσω το δικαίωμα να πάρεις εκείνο το περίλυπο ύφος του πιστού ανθρώπου που κοιτάζει με οίκτο τον φτωχό άπιστο που θα καεί στη κόλαση, σε ενημερώνω πως δεν με ενδιαφέρει γιατί ούτε άπιστη είμαι ούτε φαντασιώνομαι πως η κόλαση είναι κάπου αλλού,  γιατί τη βλέπω μπροστά μου κάθε μέρα. Τη κόλαση που δημιούργησε ο σαδιστής θεός σου, που οδήγησε ορδές βαρβάρων να σφάζουν ανελέητα και να φωνάζουν, δεν πειράζει "ο θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του"

Τη κόλαση που δημιούργησε , με τη βοήθεια σου φυσικά,  μια ανώνυμη εταιρεία που πουλάει αέρα και σου υπόσχεται να σώσεις το τομαράκι σου σε κάποιο υποτιθέμενο παράδεισο,  αφού αποδημήσεις,  ενώ εν τω μεταξύ, μπορείς να καταπίνεις ανενόχλητος όλο το αίσχος που δημιούργησε γύρω σου. Ολο το σκοτάδι.

Σέβομαι τους ανθρώπους που κάνουν σιωπηλά τη προσευχή τους σε κάποιο εκκλησάκι, ναό όπως θέλεις πες το , κάπου μακριά από τον υπόλοιπο όχλο και δεν ζητάνε τίποτα, παρά μόνο αφουγκράζονται τη μαγεία της δημιουργίας. Σε εκείνο το επίπεδο έχουν ήδη βρει το παράδεισο.
Σέβομαι εκείνους που με το να πιστεύουν κάτι δεν ενοχλούν τους υπόλοιπους.

Θεωρώ γελοίους και επίτρεψέ μου ανώμαλους όσους προσκυνάνε πτώματα και έχουν το θράσος να δωροδοκούν το θεό τους για να τους κάνει χάρες.

Αν ποτέ έχεις την όρεξη να σηκώσεις τα μάτια και να κοιτάξεις γύρω σου και ψηλά στον ήλιο , μέχρι να νοιώσεις τα μάτια σου να καίνε,  μπορεί να συναντηθούμε και να ψάξουμε μαζί την αλήθεια. Να ψάξουμε ποιο είναι το νόημα για όλα αυτά. Και για να το κάνουμε αυτό δεν χρειαζόμαστε κανένα αυτόκλητο εκπρόσωπο οποιουδήποτε Θεού σαν διαμεσολαβητή. Η ουσία της κατανόησης της ύπαρξης είναι ζήτημα προσωπικό και δεν χρειάζεται κανένα δεκανίκι.  

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

ΜΗΝ ΜΑΣΑΤΕ ΤΟ ΧΑΠΙ .. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ.



Δεν συνηθίζω να λέω οι παλιές καλές εποχές, γιατί πολύ απλά όλες οι εποχές είναι καλές και κακές. Επί πλέον οι μεγαλύτεροι άνθρωποι με το να λένε αυτή τη φράση, είναι λες και τη σημερινή κατάντια την προκάλεσαν τα παιδιά που γεννήθηκαν τώρα, και δεν είναι απόρροια της κακής διαχείρισης του κόσμου από τους προηγούμενους.

Όμως μερικές φορές υπάρχουν εκείνα τα πράγματα που νοσταλγώ, όχι γιατί τα έχασα εγώ αλλά γιατί ήταν μικρές καθημερινές συνήθειες που έδιναν νόημα σε κάτι που προσπαθούν με κάθε τρόπο να αφαιρέσουν από τις επόμενες γενιές, τη δυνατότητα να γεννάς βαθιά συναισθήματα, να έχεις σε εγρήγορση τους μηχανισμούς της ψυχής και να τη ποτίζεις συνέχεια.

Σήμερα έχουμε όμορφα σώματα με διψασμένες, αφυδατωμένες ψυχές. Έχουμε τέλεια πρόσωπα που δεν μπορούν να κάνουν συσπάσεις. Έχουμε περισσότερα ρούχα αλλά δεν έχουμε ασπίδες προστασίας.

Το τηλέφωνο ήταν μια συσκευή που χρησίμευε να πεις απλά σε κάποιον.. θέλω να σε δω, έρχομαι τώρα από εκεί γιατί μου λείπεις και πρέπει να σε δω. Χρησίμευε καμιά φορά τα μοναχικά βράδια να ακούσεις μια φωνή από την άλλη γραμμή να σου λέει "είμαι εδώ".

Η τηλεόραση υπήρχε, αλλά ήταν τόπος συνάντησης, συντροφιάς, γέλιου. Γύρω της δεν υπήρχαν τρομοκρατημένοι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι, υπήρχε μια οικογένεια, μια παρέα που διασκέδαζε με μια κωμωδία ή δάκρυζε με ένα δράμα, υπήρχαν άνθρωποι σε απομακρισμένα χωριουδάκια που μάθαιναν πράγματα, κι όταν έβλεπες τη ταινία, το θεατρικό, τη σειρά, την είδηση, μετά έκλεινε κι ακολουθούσε συζήτηση μέχρι το ξημέρωμα.

Για τα γενέθλια, για ένα γάμο, για μια γέννηση, γινόταν γιορτή στο σπίτι, ή σε ένα συνοικιακό ταβερνάκι, Με κρασοκατάνυξη, ανθρώπους να γλεντάνε, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται χωρίς να είναι καρφωμένοι πάνω σε μια οθόνη, χωρίς να χρειάζεται να νοικιάσουν ένα απρόσωπο χώρο, τυποποιημένο πληρώνοντας ένα μάτσο λεφτά για να βγάλουν απλά μια υποχρέωση.

Θυμάμαι μια φορά ήμουν μικρό κοριτσάκι, η μάνα μου είχε την έμπνευση να φτιάξει ένα ωραίο γιουβέτσι. Όμως εκείνους τους καιρούς όταν έφτιαχνες ένα ωραίο φαΐ δεν μπορούσε να πάει κάτω έτσι ξερά αν δεν είχες μια παρέα να πιεις λίγο κρασάκι και να πεις τις κουταμάρες σου. Τηλεφώνησε στη φιλενάδα να έρθει με τον άντρα της και τα παιδιά της, εκείνη έφερε και την αδελφή της με την οικογένεια της, ακούσανε και οι φίλοι από δίπλα και ετοίμασαν ότι είχαν πρόχειρο να προσφέρουν και σιγά σιγά πρέπει να μαζεύτηκαν στο σπίτι καμιά τριανταριά άτομα! Ότι υπήρχε στο ψυγείο και στα ντουλάπια μπήκε στη μέση. Ο μερακλής φίλος όπως πάντα έφερε και το καφάσι με τις μπύρες, κι ο άλλος κρασί, και κάποια άλλη το ταψί με τη καρυδόπιτα.

Τότε υπήρχε το πικ -απ , κι εμείς μόλις το είχαμε αγοράσει και είχαμε  μόνο ένα δίσκο 45 στροφών "το άναψε το τσιγάρο δως μου φωτιά".. ε αυτό το κομμάτι, μετά τα μεσάνυχτα έπαιζε συνέχεια και κατόρθωσαν να το χορέψουν (τύφλα όλοι) τσιφτετέλι, καλαματιανό, τσάμικο, ταγκό, σάμπα, ζεϊμπέκικο (φαντασία και χιούμορ που ξεχείλιζε ρε φίλε) , μετά κάποιος πήγε και ντύθηκε γκόμενα και έγινε πανζουρλισμός, το απλό φαΐ κατέληξε ξημερώματα σε καρναβάλι και στο τέλος επειδή δεν είχαν τίποτα άλλο να πιουν, ήπιαν το φουκαριάρικο το σιρόπι για το βήχα που μας είχε δώσει η παιδίατρος!!!

Εμείς ήμασταν καμιά δεκαριά πιτσιρίκια σε ένα διπλανό δωμάτιο που είχαμε δει το Θεό. Μας άφησαν να ξενυχτίσουμε, να χορέψουμε να διασκεδάσουμε με τους μεγάλους (μόνο μπύρα δεν μας άφησαν να πιούμε και κατουριόμασταν από τη πολλή πορτοκαλάδα!)

Οι άνθρωποι που βρισκόντουσαν σε εκείνο το δωμάτιο ήταν εργάτες, δεν είχαν καν λεφτά να επιτρέψουν στον εαυτό τους άλλες διασκεδάσεις υψηλού επιπέδου, αλλά ποιος νοιαζόταν? Δε θυμάμαι ποτέ να χρειάστηκε καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για να μπει στο σπίτι μου το γέλιο... Στις ψυχές υπήρχε χώρος για όλα. Για δάκρυ, για χαμόγελο, για έρωτα.. υπήρχε αυτό που ονομάζουμε λαχτάρα για τη ζωή ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.

Δεν ωραιοποιώ δύσκολους καιρούς, δεν θέλω να δώσω άφεση αμαρτιών σε όλες τις άσχημες επιλογές που οδήγησαν στη σημερινή θλίψη, απλά οι άνθρωποι είχαν ακόμη δυνάμεις να δημιουργούν μόνοι τους τη καθημερινότητα τους χωρίς να χρειάζονται τα δεκανίκια από ένα χαζοκούτι και μερικά χιλιόμετρα καλώδια.

ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΩΔΙΟΜΕΝΟΙ.

Τα σύρματα που βάζαμε ανάμεσα μας ήταν λόγος, συναίσθημα, σκέψη, πράξη. Κι ο καθένας είχε το περιθώριο να δει από τι υλικό θα ήταν τα σύρματά του και πόσο περιθώριο θα άφηνε να τον τυλίξουν. Το κακό είναι πως οι άνθρωποι πίστευαν πως θα είναι έτσι για πάντα, αλλά εκείνοι που έπαιρναν τα ηνία της εξουσίας στα χέρια τους και υπηρετούσαν το τέρας της απληστίας, τους κέρδους, της φονικής ματαιοδοξίας.. ενώ οι απλοί άνθρωποι έκαναν βηματάκια , εκείνοι έκαναν άλματα προγραμματισμού για να χτίσουν το μέλλον που βλέπουμε σήμερα, όπως και τώρα έχουν ήδη σχεδιάσει το αύριο, μέχρι να μην μείνει κανένας δίσκος στο πικ-απ να παίζει.

Σχεδιάζουν ένα μέλλον σιωπής των αμνών, που δεν θα υπάρχουν γείτονες, ούτε ο μερακλής που θα φέρνει τις μπύρες, ούτε ο φίλος στην άλλη άκρη της γραμμής τις μοναχικές νύχτες..

Το παράλογο είναι πως εμείς σαν Έλληνες αυτή τη φωτιά, αυτό το κέφι, αυτή τη τρέλα της ζωής την έχουμε μέσα μας, δεν μπορεί να φύγει, είναι η ιδιοσυγκρασία μας, το καλούπι μας.. και γι΄αυτό γίνεται μεγάλη προσπάθεια να ξεριζωθεί με κάθε τρόπο. Γίνεται προσπάθεια να μάθουμε να τρώμε προ ψημένη τροφή, να ακούμε κονσερβοποιημένα τραγούδια, να προσκυνήσουμε γελοία ινδάλματα και άχρωμους ανόητους ανθρώπους, να εξαφανίσουμε όποια έννοια ουσιαστικής παιδείας, να εξαφανίσουμε τη λαϊκή παράδοση, τους μύθους μας, την ιστορία μας.

Βλέπουν πως ακόμα και με όλα τα δεδομένα διαφορετικά, τα παιδιά μας βρίσκουν έστω και με όποιο μέσον το τρόπο να γελάνε, να κάνουν τις τρέλες τους, βλέπουν ακόμα ανθρώπους τσακισμένους από τα μνημόνια και τη μπότα πάνω στη μούρη, να βρίσκουν χρόνο να γεμίζουν μια καφετέρια και να "τα λένε". Τυχαίο που το τσιγάρο, σύμβολο συντροφιάς και αμαρτίας θα αφαιρεθεί και από τους τόπους διασκέδασης? Δεν ενδιαφέρονται για τους μη καπνιστές μην εισπνέουν καπνό, μην είστε κορόιδα, αυτό που ποντάρουν είναι ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΗ ΠΑΡΕΑ.

Δεν ενδιαφέρονται για την υγεία των παιδιών και τα βάζουν να κάνουν εξετάσεις και να χαπακώνονται από την εφηβεία, ενδιαφέρονται να σπάσουν εκείνη τη παράδοση που ο Έλληνας είχε το θράσος να αψηφά και την αρρώστια και το θάνατο. Για να μην μπορείς να αντισταθείς σε τίποτα πρέπει να σου πάρουν το μεγαλύτερο δώρο της φυλής. Τη ιερή τρέλα. Τη φαντασία, τη δημιουργικότητα. Τυχαίο που τα καλύτερα μυαλά αναγκάστηκαν να πάνε σε άλλα μέρη?

Τυχαίο που η τροφική επάρκεια της χώρας τσακίστηκε και φέρνουμε λάδι από τη Γερμανία.. λεμόνια από την Αργεντινή, ντομάτες από τη Αφρική και σκόρδα κινέζικα? Τυχαίο που εξαφανίστηκαν τα αρχαία ελληνικά, που εξαφανίστηκε το πολυτονικό, και αυτά τα γελοία γκρίγκλις  (και το γράφω έτσι για τη γελοιότητα) μοιάζουν ποιοι οικεία στα νέα παιδιά από τη γλώσσα τους? Τυχαίο που ξαφνικά ποιητές και φιλόσοφοι έγιναν στα μάτια των παιδιών τύποι κουραστικοί και φαιδροί, που η Ελληνίδα προσπαθεί απεγνωσμένα να μοιάσει στις φουσκωτές χολυγουντιανές κούκλες και τα αγόρια στους ακατοίκητους μποντιμπιλντεράδες των γυμναστηρίων?

Τυχαίο που οι γλάστρες στη τηλεόραση είναι διαλεγμένες όλες μία και μία να μην ξεφεύγουν ούτε χιλιοστό από τα πρότυπα της μαζικοποιημένης κακογουστιάς? Προσπαθούν να πείσουν τους νέους πως ένα σκελετωμένο μοντέλο είναι ωραιότερο από ένα φυσικά όμορφο καλλίγραμμο σώμα. Για να είσαι καλλίγραμμος πρέπει να έχεις .. γραμμές αλλιώς ονομάζεσαι κρεμάστρα. Για να έχεις γοητεία πρέπει να ξέρεις να συνδυάζεις, λόγο, κινήσεις, τρόπο έκφρασης. Η γοητεία, η ομορφιά είναι ένα σύνολο που βγαίνει από έξω και από το μέσα. Δεν είναι ένα κιλό πλαστικούρα.

Δεν μπορώ να συνεχίσω όλο το κατάλογο γιατί θα χρειαζόντουσαν πολλές σελίδες.
Αυτή είναι η νοσταλγία μου. Όχι μια αλάνθαστη εποχή.. αλλά μια εποχή που οι άνθρωποι είχαν ακόμα τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν το λάθος.


Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019

ΣΕΛΦΙ ΜΟΥ ΣΕΛΦΙ ΜΟΥ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ Σ΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ? (σήμερα έχει και βρισίδι)



Μερικές φορές , στα ΜΜΜ πρέπει να έχει κάνει κάποιος μαθήματα διαχείρισης θυμού για να μπορέσει να φτάσει στο προορισμό του χωρίς να κάνει κάποια κουταμάρα.

Έχω κοιμηθεί αργά και νυστάζω και βαριέμαι και γενικά θα ήθελα να είμαι σπίτι μου αλλά πάω στη δουλειά. Βρίσκω θέση κάθομαι κι ενώ λέω θα χαλαρώσω, έχω μπόλικες στάσεις μέχρι το προορισμό μου, ΠΑΛΙ γιατί έχω αυτόν τον αλάνθαστο μαλακοπιάστη κάθεται μπροστά μου ζόμπι με τελευταίας λέξης κινητό που έχει αποφασίσει σε όλη τη διαδρομή να βάζει σέλφι…

Κάθομαι λοιπόν και κοιτάω αυτό το πλάσμα να κοιτάει μια οθόνη και να κάνει ένα σωρό μορφασμούς, μια σουφώνοντας τα χείλια να δείχνουν πιο σέξι, μια κουνώντας το μαλλί για να δείξει πως είναι πάλι σέξι, κουνώντας τα ματάκια σαν εκείνα τα κουκλάκια που τα βάζεις στο αυτόματο και βγάζουν και μια φωνίτσα (σε άλλη περίπτωση χρησιμοποιούνται σε ταινίες τρόμου στυλ αναμπέλα)…
Σφίγγω τα χέρια και λέω, είσαι μεγάλη γυναίκα, το ζόμπι μπορεί να είναι πιο μικρό κι από τη κόρη σου, 10 γ@μημένες στάσεις είναι θα περάσουν. Αναθεματίζω εκείνη τη κ@ριόλα που στήθηκε με τους υπόλοιπους νάρκισσους σ΄εκείνη τη χολυγουντιανή τελετή και μας μύησε στον υπέροχο κόσμο της απόλυτης ματαιοδοξίας.

Σελφι, η χαρά του νάρκισσου, μ αγαπάω, με λατρεύω, είμαι τέλεια, καθρέφτη καθρεφτάκι μου πες μου ποια είναι η πιο ωραία σαυτό το κόσμο? Και κλικ, και ξανά κλικ, Η βασίλισσα είναι γυμνή και τα πιτσιρίκια την έχουν πάρει στο δούλεμα αλλά αυτή χαμπάρι. Αυτό ερωτεύεται σε μια χαζο οθόνη.. αυτό μαστιγώνομαι εγώ που αντέχω όλη αυτή βλακεία μαζικοποιημένη πλέον σε σημείο που να παθαίνεις πανικό αν κοιτάξεις όλα τα ζωντόβολα ταυτόχρονα.

Σελφι στη μούρη, στο κ@λο, στα βυζιά, σέλφι στους κοιλιακούς, τα είπαμε για τους νάρκισσους, έβρισα.. αλλά δεν ξεπερνιέται γιατί γίνεται όλο και χειρότερο. Η ανθρωπότητα έχει περάσει από το στάδιο της ηλιθιότητας στο στάδιο της καθαρής ψυχασθένειας.

Στην επόμενη στάση μπήκε ένας κύριος με ένα ακορντεόν.. δεν τον ενδιέφερε καν να μαζέψει λεφτά, απλά στάθηκε σε ένα σημείο κι έπαιζε ένα υπέροχο κομμάτι.. Βρέθηκα ξαφνικά μακριά από τη μόλυνση της απέθαντης απέναντί μου.. ταξίδεψα σαν σφαίρα σε κάποιο κόσμο που είχε καβαλήσει τη σκεπή του ηλεκτρικού και με κοίταζε χαμογελώντας.

Σαν από θαύμα με κατάλαβε, ήρθε κοντά μου κι έπαιξε ένα κομμάτι που λατρεύω..
Μάλλον οι θεοί όταν τους μιλάς είναι πρόθυμοι να σου απαντήσουν σε οποιαδήποτε στιγμή αρκεί να το εννοείς…

Κατέβηκα..

Έπρεπε να πάρω το επόμενο μέσο.. για 5-6 στάσεις, κοίταξα το ρολόι, δε γ@μιέται λέω θα πάω με τα πόδια, από τα στενάκια, να κρατήσω μέσα μου εκείνο τον ήχο , που έσβησε το θυμό μου και με μεταμόρφωσε σε αόρατη μέσα στον ενοχλητικά ορατό κόσμο..

Δεν ένοιωθα η πιο όμορφη στο κόσμο, αλλά σίγουρα εκείνο το πρωί ήμουν η πιο ζωντανή και δεν χρειάστηκε καν να φυσήξω πάνω στο τζάμι για να το ανακαλύψω… Ο ήλιος πεταγόταν μέσα από τα στενά σαν να παίζει μαζί μου κρυφτό.. η μουσική συνέχιζε να με ακολουθεί σαν σκιά… το χαμόγελο που μου έριξε ο ακορντεονίστας ήταν η επιβεβαίωση που ζήταγα εκείνο το πρωινό για να καθησυχάσω πως υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που αγαπάει κάτι περισσότερο από το κρέας του….

Σέλφι μου δεν έχω ανάγκη να σε ρωτήσω

Σήμερα κάποιος σε φτύνει, και προχωράει χωρίς την επιβεβαίωση σου…



Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2019

ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ LIKE. ΑΥΤΟ ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Η είδηση που γυρνάει στο διαδίκτυο τις τελευταίες ώρες έχει προκαλέσει αναστάτωση. Μιλάμε για πολύ σοβαρό πράγμα. Κάποια εξέλιξη ζωτικής σημασίας. Υπάρχει περίπτωση να μην φαίνονται τα like στις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Και τότε γιατί να υπάρχουμε πια σ΄αυτό το κόσμο? Κάτι μου λέει πως αυτό θα είναι λόγος για επανάσταση, όχι τα υπόλοιπα φαιδρά που συμβαίνουν γύρω μας.

Το like δεν είναι μια απλή κίνηση. Υπάρχουν εκατομμύρια βλίτα.. συγνώμη άνθρωποι ήθελα να πω που ζουν για να βλέπουν αυτά τα like. Ξέρετε αυτά τα like που είναι τόσο απλό να συγκεντρώσεις αρκεί να εξαργυρώσεις ένα από τα κουπόνια που στέλνουν και σπάνε νεύρα (όσοι έχουν σελίδες γνωρίζουν). Χτες μου ήρθε άλλο ένα στο συνήθη ύποπτο, 10 ευρώ με εγγυημένα 36.000 like από την επομένη κιόλας.

Θα υπήρχε βέβαια ένα τίμημα, θα έπρεπε δίπλα στα οργισμένα μου κείμενα να φιγουράρουν κάτι παπούτσια, βρακιά, εργαλεία για την επιμήκυνση του ξέρετε τι,  και εικονίτσες με μυκητιασμένα νυχάκια..Αλλά τι αξία θα είχαν όλα αυτά μπροστά στην ευτυχία μου να έχω ονειρώξεις του είδους 36.000 άνθρωποι με γουστάρουν.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ζωή.  Είναι η ζωή σε κονσερβοποιημένη μορφή για να μη σκοτίζεσαι να προσπαθείς να πετύχεις μια συνταγή με τα χεράκια σου. Είναι ο τόπος που δεν χρειάζεται να χάσεις κιλά αν πάχυνες, δεν χρειάζεται να ξέρεις να μιλάς κοιτώντας τον συνομιλητή σου και να αλληθωρίζεις, δεν χρειάζεται να σου σηκωθεί για να γ@μίσεις, δεν χρειάζεται να πάρεις όπλα για να κάνεις επανάσταση.

Είσαι ο πρωταγωνιστής σε ένα βιντεοπαιχνίδι, που υποδύεται τη πραγματικότητα, εύκολα, ανώδυνα, ξεκούραστα και τι περιμένεις από αυτή τη ζωή? Ενα like ρε γαμώτο. Ενα τόσο δα μικρούλι like που θα σου επιβεβαιώσει πως είσαι θεός! Κι αυτοί πάνε να καταργήσουν αυτό το μοναδικό πράγμα που στο μυαλό πολλών εκπροσωπεί λόγο ύπαρξης..

Αδίστακτοι άνθρωποι. Ίσως ήρθε η ώρα πλέον να ξεσηκωθούμε για ένα σωστό λόγο.
Μαζέψτε υπογραφές, φτιάξτε μια σελίδα που να ξεσηκώνει το κόσμο για τα like, και μεταξύ μας.. ξέρεις πόσα like θα πάρεις μ΄αυτό το τρόπο? Πολλά φίλε μου, τόσα ώστε να πεις περήφανα, επί τέλους δικαιώνεται ο λόγος που υπάρχω. Αρέσω. Και με το αρέσεις στους άλλους που ξέρεις υπάρχει μια ελπίδα κάποια στιγμή να σταματήσεις να μισείς τον εαυτό σου...

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019

ΠΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑ «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ»



Σήμερα θα καταπιαστώ με την υπέρτατη υποκρισία που λέγεται «κάνω αντικαπνιστική εκστρατεία γιατί νοιάζομαι για τους ανθρώπους». Να εξηγήσω πωςεδώ και 4 χρόνια σταμάτησα να καπνίζω μετά από 30 χρόνια και διατήρησα τη συνήθεια να καπνίζω 1 πακέτο το μήνα μοιρασμένο όπως θέλω.Γιατί? ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ και οι εξηγήσεις όσον αφορά εμένα σταματάνε εδώ.

Το τσιγάρο κάνει κακό? Φυσικά. Το έχω δει με τα μάτια μου στο πατέρα μου να προσπαθεί
να πάρει ανάσα με μισό πνεύμονα.

Αυτό που δεν θα μάθω όμως ποτέ μου είναι αν ήταν ΜΟΝΟ το τσιγάρο που τον έφερε σε
αυτή τη κατάσταση. Και γιατί δεν θα το μάθω. Γιατί όλες οι στατιστικές, οι έρευνες, οι
τρομολαγνικές ειδήσεις, ο πανικός, η μαζικοποιημένη υστερία γίνεται ΜΟΝΟ για το
κάπνισμα.

Εννοείται πως μέσα σε αυτή την απόλυτη δαιμονοποίηση πετάνε κι ένα , εντάξει μωρέ και η
παχυσαρκία κακό κάνει, εντάξει και η μόλυνση, εντάξει και το στρες αλλά όσο το τσιγάρο
όχι…(πόσο γελοίοι και απατεώνες)

Και αυτή η υστερία δεν συμβαίνει από ανθρώπους που ζουν πάνω σε ένα καταπράσινο
βουνό, αρμέγουν τη κατσίκα τους, κόβουν φρούτα από το κήπο τους, περπατάνε ώρες κάθε
μέρα από το χωράφι στο σπίτι, ζυμώνουν το ψωμί τους, και κόβουν τα λαχανικά τους από
το μποστάνι τους.

Συμβαίνει σε ανθρώπους που αναπνέουν αέρα δηλητήριο, πίνουν νερό που έχει
καταντήσει σκουπίδι, τρώνε ψεύτικα, σάπια και μολυσμένα τρόφιμα, μεταλλαγμένα
λαχανικά, δηλητηριασμένα κρέατα. Οι ίδιοι δεν περπατάνε σχεδόν καθόλου και ασκούνται
ελάχιστα καταναλώνοντας ώρες κολλημένοι σε ένα αμάξι μέσα σε μια ατμόσφαιρα τίγκα
στα καυσαέρια, με παχυσαρκία και διαβήτη να θερίζουν. Και βιώνουν όλη τη ζωή σε
συνθήκες απίστευτου στρες για τον οργανισμό, εθισμένοι σε κάθε είδους τοξική συνήθεια
και τα ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ ΣΑΝ ΤΑ ΒΛΗΤΑ !

Όλος αυτός δε ο πανικός έχει δημιουργηθεί από ένα απόλυτα υποκριτικό και σιχαμένο
κράτος το οποίο με θράσος απύθμενο, λέει στους αποχαυνωμένους πολίτες πως το τσιγάρο
σε σκοτώνει αλλά εγώ δεν θα το απαγορεύσω γιατί βγάζω χοντρά λεφτά από τη
κυκλοφορία του. Σου λέει δηλαδή πως ΣΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ
ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΟΥΛΑΩ. Βάζει πρόστιμο σε κάποιον που καταναλώνει ΝΟΜΙΜΟ ΠΡΟΪΟΝ
Και τα ζωντόβολα νομίζουν πως το κράτος με την αντικαπνιστική εκστρατεία ενδιαφέρεται
για τους πολίτες. Τόσο πολύ παραμυθιασμένοι.

Καλά εσείς οι επιστήμονες που γνωρίζετε με πλήρη βεβαιότητα πως αυτή η συνήθεια είναι
δολοφονία, εξόντωση των ανθρώπων, ΣΙΓΟΥΡΗ ΑΙΤΙΑ δεκάδων θανατηφόρων ασθενειών
γιατί δεν κατεβαίνετε στο δρόμο, γιατί δεν τραντάζετε το σύμπαν? Γιατί δεν πετάτε τα
πτυχία σας μπροστά στο Υπουργείο Υγείας αγανακτισμένοι γι΄αυτή τη μαζική δολοφονία
που επιτρέπει το κράτος?

Το τσιγάρο είναι το ίδιο και χειρότερο ναρκωτικό ακόμα κι από την ηρωίνη , όπως έχουν φτάσει να μας λένε, αλλά  επιτρέπεται να πας στο περίπτερο να το αγοράζεις ανενόχλητος ? Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να παρέμβει ?

Κάποιος χαριτολογώντας είπε «υπάρχει κάτι που είναι χειρότερο από τους παθητικούς
καπνιστές, και είναι οι αντιπαθητικοί αντικαπνιστές! Εκεί είναι όλα τα λεφτά. Είδατε
πουθενά να κατεβαίνει μια μεγάλη πορεία από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που δεν
έπεσαν ποτέ στα δίχτυα αυτής της παγίδας κι εκείνοι που ξέφυγαν, για να φωνάξουν στο
κράτος πως είναι υποκριτικό και να απαιτήσουν την ΑΜΕΣΗ ΟΛΙΚΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ
ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ? Υπάρχει πιο σοβαρός λόγος να οργανωθεί μια μαζική διαμαρτυρία-
πορεία-κατάληψη από το γεγονός πως το κράτος πουλάει νόμιμα ναρκωτικό
θανατηφόρο?

Δεν μπορεί κανείς να με πείσει πως ένας άνθρωπος που τρώει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
φυτοφάρμακα, καρκινογόνες ουσίες στα τρόφιμα, μολυσμένα κρέατα, που ζει πάνω σε ένα
πλανήτη που έχουν γίνει χιλιάδες ΠΥΡΗΝΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ,
Που υποβάλλεται αλόγιστα σε τεράστιες ποσότητες ακτινοβολίας για πρόληψη μη τυχόν
και πάθει κάτι, που παίρνει κάθε είδους χαπάκια για να προλάβει κάτι που ίσως πάθει,
Αν αρρωστήσει θα είναι επειδή κάπνιζε

Μπορείτε να αντιληφθείτε τη γελοιότητα? Επιβάρυνε τη κατάσταση KAI ME TO KΑΠΝΙΣΜΑ
ναι έχει μια λογική , αλλά το να βρίσκουμε πάντα υπαίτιο το σατανά για ότι ανωμαλία
περνάει από το διεστραμμένο μυαλό μας είναι μια παλιά συνήθεια που επί τέλους πρέπει
να την κόψουμε.

ΕΛΕΟΣ.

Φίλοι μου όλη αυτή η τρομοκρατία αποσκοπεί κάπου αλλού. Δεν ξέρω που δεν έχω τόσο
διεστραμμένο μυαλό σαν το δικό τους. Σίγουρα όμως δεν γίνεται γιατί κάποιος
ενδιαφέρεται για την υγεία των ανθρώπων και μάλιστα σε ένα κράτος που άνθρωποι
πεθαίνουν χωρίς να μπορούν να αγοράσουν τα φάρμακά τους, άνθρωποι πεινάνε και ζούνε
με κομμένο το ηλεκτρικό, άνθρωποι συσσωρεύονται στα συσσίτια για ένα πιάτο φαΐ
ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΚΑΡΦΙ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ

Όταν εκτός από τις στατιστικές για το κάπνισμα μας στείλετε και στατιστικές για το πόσο
ποσοστό καταλαμβάνουν τα ζωντόβολα στο κοινωνικό σύνολο θα είναι μια πρόοδος.
Η αντικαπνιστική εκστρατεία έχει δύο πόλους στήριξης

Το ανάλγητο κράτος

Και τους πολίτες που θέλουν να προστατεύσουν τον δικό τους εαυτούλη πάση θυσία (έτσι
νομίζουν οι δύστυχοι)

Οι υπόλοιποι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας ανεπηρέαστοι και να είμαστε
συνάνθρωποι μεταξύ μας άσχετα με το αν γύρω από το καφεδάκι ο ένας θα ανάψει
τσιγάρο και ο άλλος όχι.

Και οι παθητικοί καπνιστές? Ποιους εννοείτε? Αυτούς που εισπνέουν το καυσαέριο? Τα
πυρηνικά απόβλητα, τις ακτινοβολίες και τα καρκινογόνα συστατικά που είναι μέσα σε
κάθε τι? Αν εισπνεύσει και το καπνό ενός τσιγάρου, τράβα το γάιδαρο έξω μη στάξει η
ουρά του μέσα ….

Όχι δεν πρέπει να έχουμε ανάγκη ένα τσιγάρο, δεν πρέπει να τρώμε σκουπίδια, δεν πρέπει να ανεχόμαστε να γίνει ο πλανήτης μας μια μεγάλη χωματερή και το μέλλον των παιδιών μας ανύπαρκτο, όμως για να συμβεί αυτό πρέπει να τα βάλουμε με εκείνους που πρέπει κι όχι με τον συνάνθρωπό μας ακόμα μια φορά. Αυτό το διαχρονικό διαίρει και βασίλευε σε κάθε επίπεδο.

Φίλε που δεν καπνίζεις καταλαβαίνω πως ζητάς σεβασμό από το διπλανό σου να μην σε υποβάλλει στο καπνό του τσιγάρου του.. όμως γιατί δεν το πας παραπέρα? Γιατί δεν ζητάς περισσότερα? Αρκεί να είσαι σε ένα καθαρό αποστειρωμένο περιβάλλον στη φωλίτσα σου και όλα τα άλλα ας γκρεμιστούν?

Αν πρέπει να μάθεις τους ανθρώπους να σέβονται πρέπει να βοηθήσεις να ζουν μην ζουν σε ένα πλανήτη που ο σεβασμός είναι έννοια ανύπαρκτη.