Γειά σας μετά από πολύ καιρό! Πως πάει? Σάββατο σήμερα δεν έχει survivor οπότε μπορούμε να ασχοληθούμε και με κάτι άλλο. Προσοχή το κείμενο δεν είναι για όσους ισχυρίζονται πως δεν βλέπουν γιατί αυτό το παιχνίδι έχει εγκλωβίσειτο λαό στις οθόνες είναι στητό και μπλα μπλα μπλα, γιατί και μόνο που ακούω αυτές τις δηλώσεις φτιάχνω στομάχι από το γέλιο.
Το survivor έχει ευνουχίσει δηλαδή την αγωνιστικότητα του ελληνικού λαού η οποία ως γνωστόν στο τσάκ ήταν να κυρήξει την νέα ελληνική επανάσταση, το βλέπαμε παντού, τα φλάμπουρα να ξεσκονίζονται, και ρε γαμώτο το παιχνίδι μας σταμάτησε.... φτου τι ατυχία... Να αν δεν ήταν το survivor τώρα θα είχαμε πάρει τα χειμερινά και τα θερινά ανάκτορα καπάκι, μαζί...
Ο ελληνικος λαός έχει αποδείξει περίτρανα πως δεν χρειάζεται βοηθήματα για να παραμένει άπραγος υπόδουλος, λοβοτομημένος.. Το έχει πετύχει γιατί πλέον είναι ο τρόπος που ζει, που σκέφτεται, που ονειρεύεται, που σχεδιάζει για το μέλλον το ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. Οι επιζήσαντες λοιπόν του μοιάζουν. Του μοιάζουν γιατί μέχρι τέλους θα βγάλουν τα μάτια ο ένας του άλλου αλλά με τη παραγωγή αν κάτι δεν γουστάρουν δεν θα τα βάλουν ποτέ. Οι επιζήσαντες παλεύουν για ένα πιάτο φαί και αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό έχουν εντολή να κάνουν, αυτή η δυνατότητα υπάρχει/ Στο τέλος όποιος τα καταφέρει ΕΝΑΣ ΜΟΝΟ θα έχει ένα καλό μπόνους. Οπως γίνεται και στις μεγάλες πολυθενικές. Παλεύουν εκατοντάδες φουκαριάρηδες με νύχια και με δόντια να ευχαριστήσουν τη διοίκηση να τα γίνουν οι προθυμότεροι των πρόθυμων μπας κι έρθει στο τέλος του χρόνου το πολυπόθυτο πριμ, bonus, ή τώρα πια η ελπίδα πως δεν θα είναι κάποιος προτεινόμενος ΓΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ...
Οι τσακωμοί, τα αγωνίσματα, η πείνα, οι δοκιμασίες, τα ξεκατινιάσματα, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, ο θαυμασμός για τον μάγκα και τον τσαμπουκά, μας μοιάζουν. Είναι ο μικρόκοσμος μας. Ενας μικρόκοσμος που δεν περιέχει πια ούτε μακροπρόθεσμα σχέδια, μόνο τι θα φάμε την επόμενη, ούτε αγώνες πνεύματος, μόνο τρέξιμο, ιδρώτα και σφαλιάρες. Τα νέα ινδάλματα μιας νεολαίας που θα ζήσει με τρία κατοστάρικα και αν... για τα επόμενα 200 χρόνια σε μια χώρα διαλυμμένη, ισοπεδωμένει σε κάθε επίπεδο, ξεφτυλισμένη σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι ούτε ήρωες κάποιας πιθανής επανάστασης γιατί δεν θα γίνει ποτέ.. ούτε κάποιου μεγάλου ηγέτη που θα δοξάσει το έθνος, γιατί δεν υπάρχει ούτε θα γεννηθεί...
Ο νέος άνθρωπος που κατοικεί - ακόμη - σ΄αυτόν εδώ το βασανισμένο και χιλιοπροδωμένο τόπο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΔΙΑ, ΟΥΤΕ ΟΝΕΙΡΑ, ΟΥΤΕ ΜΕΛΛΟΝ. Ζει στη μπανανία με ένα καζάνι ρύζι, δυο καρύδες και αγωνίζεται να του πετάξει ένας εργοδότης ένα μπούτι κοτόπουλο, μια μακαρονάδα, ένα τσουρέκι για να κάνει Πάσχα... Και χωρίς να υπάρχει τελικό έπαθλο έστω και για έναν. Οι αγώνες ξεφτυλισμού στο πανελλήνιο είναι ΜΟΝΙΜΟΙ, ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ.
Κι έχεις λοιπόν αυτούς που θεωρούν πως όλα αυτά έγιναν γιατί παρακολουθούμε κάτι στη τηλεόραση. Λες και δεν έχουμε τα τελευταία 40 χρόνια ένα κουτί όπου έχουν περάσει στρατιές ολόκληρες από ξοφλήμένους και ακατοίκητους εγκεφάλους που έχουν κάνει περιουσίες στις πλάτες υπνωτισμένων και απόλυτα εξαρτώμενων τηλεθεατών... Λες και δεν έχουμε μια πολιτεία απολίτιστη που έχει γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνη την ένοια παιδεία, πολιτισμος, πνευματική τροφή... Λες και δεν έχουμε εκατομμύρια πελάτες των βουλευτικών διαδρόμων που έζησαν και ζουν στο πυρετό του πως θα βολέψω τη κοιλάρα μου, πως θα φάω, πως θα κονομήσω, πως θα περιφέρομαι μέχρι να πεθάνω σαν μια άχρηστη κουραδομηχανή γεμάτη με σκουπίδια ακριβοπληρωμένα....
Εγώ πάντως survivor παρακολουθώ. Οπως παρακολουθώ και τα παράθυρα στο φατσοβιβλίο, γιατί όπως λέει κι ένα παλιό τραγουδάκι, τα χρόνια μου στη γη τα έζησα λαθραία , σ΄ένα ισόγειο σκοτεινό, εγώ με το κενό και άσχετους παρέα... Και όχι δεν είναι παραίτηση. Είναι συνειδητοποίηση πως ζούμε σε ένα κόσμο όπου το μόνο που μας έχει δοθεί στ΄αλήθεια είναι η τέχνη ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Με κάθε τρόπο. Ενα κόσμο βαθειά άρρρωστο, τελειωμένο, ένα κόσμο γεμάτο από ειδήσεις φρίκης που για να τις καταπίνεις και ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ πρέπει να γίνεις χοντρόπετσος, κυνικός, αδιάφορος, να γίνεις ακόμα και μισάνθρωπος για τα υπόλοιπα είναι μ@λακίες...
Το γύρνα και το άλλο μάγουλο αν σε χτυπήσουν ΤΕΛΕΙΩΣΕ. ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΜΑΓΟΥΛΑ. Η συμπόνια και κατανόηση για βιαστές, δολοφόνους, βασανιστές, και κάθε είδους ανώμαλο μυαλό που εκπροσωπεί απλά το ΚΑΚΟ το προαιώνιο κακό που τρομάζω στη σκέψη πόσο από δαύτο βρίσκεται μέσα μου, τελείωσε. Δεν υπάρχει έλεος, ούτε κατανόηση , ούτε συμπόνοια.
Κάθομαι μαζί με την οικογένεια μου, το σκύλο μου, τις γάτες μου, μπροστά στη τηλεόραση, μασουλάω πασατέμπο και κοιτάμε survivor. Είμαστε οι επιζήσαντες , με άδειες τσέπες, άδεια όνειρα, ανύπαρκτο μέλλον, περικυκλωμένοι από εκατομμύρια άρρωστους, στριμωγμένοι με τη πλάτη σ΄ενα τοίχο που δεν σπάει, με τα νύχια και το δόντια έτοιμα... και ουαί κι αλίμονο όποιος τολμήσει να περάσει αυτή τη πόρτα χωρίς την άδεια μας.
ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ. ΔΑΓΚΩΝΟΥΜΕ.
Το survivor έχει ευνουχίσει δηλαδή την αγωνιστικότητα του ελληνικού λαού η οποία ως γνωστόν στο τσάκ ήταν να κυρήξει την νέα ελληνική επανάσταση, το βλέπαμε παντού, τα φλάμπουρα να ξεσκονίζονται, και ρε γαμώτο το παιχνίδι μας σταμάτησε.... φτου τι ατυχία... Να αν δεν ήταν το survivor τώρα θα είχαμε πάρει τα χειμερινά και τα θερινά ανάκτορα καπάκι, μαζί...
Ο ελληνικος λαός έχει αποδείξει περίτρανα πως δεν χρειάζεται βοηθήματα για να παραμένει άπραγος υπόδουλος, λοβοτομημένος.. Το έχει πετύχει γιατί πλέον είναι ο τρόπος που ζει, που σκέφτεται, που ονειρεύεται, που σχεδιάζει για το μέλλον το ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. Οι επιζήσαντες λοιπόν του μοιάζουν. Του μοιάζουν γιατί μέχρι τέλους θα βγάλουν τα μάτια ο ένας του άλλου αλλά με τη παραγωγή αν κάτι δεν γουστάρουν δεν θα τα βάλουν ποτέ. Οι επιζήσαντες παλεύουν για ένα πιάτο φαί και αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό έχουν εντολή να κάνουν, αυτή η δυνατότητα υπάρχει/ Στο τέλος όποιος τα καταφέρει ΕΝΑΣ ΜΟΝΟ θα έχει ένα καλό μπόνους. Οπως γίνεται και στις μεγάλες πολυθενικές. Παλεύουν εκατοντάδες φουκαριάρηδες με νύχια και με δόντια να ευχαριστήσουν τη διοίκηση να τα γίνουν οι προθυμότεροι των πρόθυμων μπας κι έρθει στο τέλος του χρόνου το πολυπόθυτο πριμ, bonus, ή τώρα πια η ελπίδα πως δεν θα είναι κάποιος προτεινόμενος ΓΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ...
Οι τσακωμοί, τα αγωνίσματα, η πείνα, οι δοκιμασίες, τα ξεκατινιάσματα, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, ο θαυμασμός για τον μάγκα και τον τσαμπουκά, μας μοιάζουν. Είναι ο μικρόκοσμος μας. Ενας μικρόκοσμος που δεν περιέχει πια ούτε μακροπρόθεσμα σχέδια, μόνο τι θα φάμε την επόμενη, ούτε αγώνες πνεύματος, μόνο τρέξιμο, ιδρώτα και σφαλιάρες. Τα νέα ινδάλματα μιας νεολαίας που θα ζήσει με τρία κατοστάρικα και αν... για τα επόμενα 200 χρόνια σε μια χώρα διαλυμμένη, ισοπεδωμένει σε κάθε επίπεδο, ξεφτυλισμένη σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι ούτε ήρωες κάποιας πιθανής επανάστασης γιατί δεν θα γίνει ποτέ.. ούτε κάποιου μεγάλου ηγέτη που θα δοξάσει το έθνος, γιατί δεν υπάρχει ούτε θα γεννηθεί...
Ο νέος άνθρωπος που κατοικεί - ακόμη - σ΄αυτόν εδώ το βασανισμένο και χιλιοπροδωμένο τόπο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΔΙΑ, ΟΥΤΕ ΟΝΕΙΡΑ, ΟΥΤΕ ΜΕΛΛΟΝ. Ζει στη μπανανία με ένα καζάνι ρύζι, δυο καρύδες και αγωνίζεται να του πετάξει ένας εργοδότης ένα μπούτι κοτόπουλο, μια μακαρονάδα, ένα τσουρέκι για να κάνει Πάσχα... Και χωρίς να υπάρχει τελικό έπαθλο έστω και για έναν. Οι αγώνες ξεφτυλισμού στο πανελλήνιο είναι ΜΟΝΙΜΟΙ, ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ.
Κι έχεις λοιπόν αυτούς που θεωρούν πως όλα αυτά έγιναν γιατί παρακολουθούμε κάτι στη τηλεόραση. Λες και δεν έχουμε τα τελευταία 40 χρόνια ένα κουτί όπου έχουν περάσει στρατιές ολόκληρες από ξοφλήμένους και ακατοίκητους εγκεφάλους που έχουν κάνει περιουσίες στις πλάτες υπνωτισμένων και απόλυτα εξαρτώμενων τηλεθεατών... Λες και δεν έχουμε μια πολιτεία απολίτιστη που έχει γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνη την ένοια παιδεία, πολιτισμος, πνευματική τροφή... Λες και δεν έχουμε εκατομμύρια πελάτες των βουλευτικών διαδρόμων που έζησαν και ζουν στο πυρετό του πως θα βολέψω τη κοιλάρα μου, πως θα φάω, πως θα κονομήσω, πως θα περιφέρομαι μέχρι να πεθάνω σαν μια άχρηστη κουραδομηχανή γεμάτη με σκουπίδια ακριβοπληρωμένα....
Εγώ πάντως survivor παρακολουθώ. Οπως παρακολουθώ και τα παράθυρα στο φατσοβιβλίο, γιατί όπως λέει κι ένα παλιό τραγουδάκι, τα χρόνια μου στη γη τα έζησα λαθραία , σ΄ένα ισόγειο σκοτεινό, εγώ με το κενό και άσχετους παρέα... Και όχι δεν είναι παραίτηση. Είναι συνειδητοποίηση πως ζούμε σε ένα κόσμο όπου το μόνο που μας έχει δοθεί στ΄αλήθεια είναι η τέχνη ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Με κάθε τρόπο. Ενα κόσμο βαθειά άρρρωστο, τελειωμένο, ένα κόσμο γεμάτο από ειδήσεις φρίκης που για να τις καταπίνεις και ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ πρέπει να γίνεις χοντρόπετσος, κυνικός, αδιάφορος, να γίνεις ακόμα και μισάνθρωπος για τα υπόλοιπα είναι μ@λακίες...
Το γύρνα και το άλλο μάγουλο αν σε χτυπήσουν ΤΕΛΕΙΩΣΕ. ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΜΑΓΟΥΛΑ. Η συμπόνια και κατανόηση για βιαστές, δολοφόνους, βασανιστές, και κάθε είδους ανώμαλο μυαλό που εκπροσωπεί απλά το ΚΑΚΟ το προαιώνιο κακό που τρομάζω στη σκέψη πόσο από δαύτο βρίσκεται μέσα μου, τελείωσε. Δεν υπάρχει έλεος, ούτε κατανόηση , ούτε συμπόνοια.
Κάθομαι μαζί με την οικογένεια μου, το σκύλο μου, τις γάτες μου, μπροστά στη τηλεόραση, μασουλάω πασατέμπο και κοιτάμε survivor. Είμαστε οι επιζήσαντες , με άδειες τσέπες, άδεια όνειρα, ανύπαρκτο μέλλον, περικυκλωμένοι από εκατομμύρια άρρωστους, στριμωγμένοι με τη πλάτη σ΄ενα τοίχο που δεν σπάει, με τα νύχια και το δόντια έτοιμα... και ουαί κι αλίμονο όποιος τολμήσει να περάσει αυτή τη πόρτα χωρίς την άδεια μας.
ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ. ΔΑΓΚΩΝΟΥΜΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου