ΠΕΙΡΑΜΑ : ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ : ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΣΤΟΧΟΣ : ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ, ΕΡΓΑΛΕΙΟ : ΟΘΟΝΕΣ, ΚΑΛΩΔΙΑ, ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ.

 

Είναι ακριβώς όπως ένα εργαστήριο όπου διεξάγονται πειράματα υπνωτισμού με πολύ εξελιγμένες τεχνικές. Τα ανθρώπινα πειραματόζωα κάθονται σε αναπαυτικές πολυθρόνες, με καλώδια στο κεφάλι τους, συνδεδεμένα με ένα υπερ υπολογιστή. Μπροστά τους οθόνες τηλεόρασης, όπως έχουμε δει σε αρκετές ταινίες «επιστημονικής φαντασίας»… Στις πολυθρόνες κάθονται άτομα, όπως ο έφηβος Αλεξ, από το κουρδιστό πορτοκάλι, ή ο Γουίνστον από το 1984, ή μπορεί απλά να είναι ένα εξελιγμένο Παβλοφικό πείραμα, όπου πρώτα εικόνες σε τρομοκρατούν και γεμίζουν τη ψυχή σου φόβο, στη συνέχεια κάποιος παρουσιάζεται σαν σωτήρας, ο «μεγάλος αδελφός», «ο πατερούλης», ο «μεσσίας» ή οτιδήποτε άλλο φαντάζει ισχυρό, αήττητο, και σου δίνει τη λύση. ΣΥΜΟΡΦΩΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ, ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΥΠΑΚΟΗΣ.

Παλιότερα, όλοι αυτοί οι «σωτήρες» ίδρωναν περισσότερο για να τα καταφέρουν, γιατί υποπτευόντουσαν πως μέσα στο κοπάδι υπάρχουν αρκετά μαύρα πρόβατα, ίσως και συλλογικές μνήμες, εξαιτίας των οποίων, τα πλήθη κοίταζαν καχύποπτα τα παιχνίδια εξουσίας, ή τουλάχιστον τα αναγνώριζαν σαν τέτοια. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, έγινε το όνειρο των τυράννων πραγματικότητα. Η  δυνατότητα συλλογικής παραπληροφόρησης σε άμεσο χρόνο, συλλογικής χειραγώγησης και εξαπάτησης, η εμφύσηση στο μυαλό των ανθρώπων πως για να το λένε όλοι, είναι αλήθεια, για να φοβούνται όλοι, πρέπει να φοβάμαι κι εγώ, ο μαζικοποιημένος τρόπος αντίληψης απόλυτο εργαλείο στα χεριά των τυράννων.  

Σε ένα χωριό χαμένο στο χάρτη κάπου στο ειρηνικό έγινε μια σφαγή αθώων. Σε κάποια άλλη εποχή κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για μια τέτοια είδηση, ή και αν την άκουγε δεν θα έδινε περισσότερη σημασία, γιατί ούτε γνώριζε που πέφτει ο ειρηνικός ούτε φοβόταν ότι αυτό το γεγονός θα τον επηρεάσει. Σήμερα όμως αυτή η είδηση θα μπορούσε να ήταν ως εξής «σε ένα νησί στο ειρηνικό κάποιοι τρομοκράτες που τους λένε Χ έσφαξαν αθώους (ανατριχιαστικές εικόνες στην οθόνη, άρα άμεση επαφή κι ένα κρύο χέρι να αγγίζει το μυαλό, οι εικόνες μπορούν απλά να είναι μια καλή σκηνοθεσία και να μην υπάρχει καν το χωριό!!! wag the dog ), συνεχίζοντας «οι Χ δρουν σε πολλές χώρες» (ίσως μας αφορά κι εμάς λοιπόν), και ο στόχος «πληροφορίες απόρρητες που διέρρευσαν (εφέ μυστηρίου) αναφέρουν πως αυτοί οι Χ υποθάλπτονται από το κρατίδιο Ψ. Οι τρομοκρατικές ειδήσεις για 1-2 μήνες γεμίζουν από αποτρόπαιες πράξεις των Χ και την απαράδεκτη στάση του κρατιδίου Ψ. Αφού τα πειραματόζωα έχουν κατανοήσει τον κίνδυνο που διατρέχουν, ο μεγάλος αδελφός ενημερώνει, μην φοβάστε, εγώ είμαι εδώ, θα ισοπεδώσω το κράτος Ψ , τη φωλιά του φιδιού, και η ανθρωπότητα θα είναι ήσυχη. Τότε τα πειραματόζωα μπορούν να παρακολουθήσουν σκηνές γενοκτονίας σε μια χώρα που μπορεί να μην τους είχε ενοχλήσει ποτέ,  αλλά θα ξέρουν πως είναι για το καλό τους. Οταν όλο αυτό το σκηνικό θα έχει ολοκληρώσει το στόχο του, οι ειδήσεις ξαφνικά δεν θα το αναφέρουν, και τα πειραματόζωα δεν θα θυμούνται καν τι συνέβη, απλά θα έχουν εκπαιδευτεί σε ένα συγκεκριμένο πράγμα, όταν θα ακούς τις λέξεις "τρομοκράτης", "νησί", "ειρηνικός", και τα γράμματα Χ και Ψ, ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΤΑΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ. 

Από τη στιγμή που τα καλώδια είναι καλά τοποθετημένα στο νευρωνικό μας δίκτυο ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΑ. ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΛΑΣΑΡΟΥΝ ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ, ΟΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ, ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ, ΡΕΠΟΡΤΑΖ, ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΛΥΟΥΝ ΚΑΙ ΣΟΥ ΧΩΝΟΥΝ ΒΑΘΕΙΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΨΕΜΑ, ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΑΝΟΗΣΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΑΙΣΧΟΣ… ΣΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Τα κεφάλια αριστερά.. ένας τρομερός τρομοκράτης που γκρεμίζει πύργους

Τα κεφάλια δεξιά… ένας επικίνδυνος τύραννος που απειλεί την ειρήνη….

Ξανά τα κεφάλια αριστερά… ένας τρομερός ιος που θα αφανίσει την ανθρωπότητα

Πάλι τα κεφάλια δεξιά …. Ένας πόλεμος που θα μας εξαφανίσει

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟ ΠΕΙΡΑΜΑ.

Πως αλλιώς να το πούμε, να το εκφράσουμε, να το φωνάξουμε? ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Οι γονείς σου έμαθαν αυτά που τους ΕΠΕΒΑΛΑΝ να σου μάθουν.

Το σχολείο, το πανεπιστήμιο, διδάσκει αυτά ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΟΝΤΑΙ να διδαχθείς.

Ο άντρας, η γυναίκα που ονειρεύεσαι κινείται στα ΥΠΟΒΑΛΛΟΜΕΝΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΜΟΝΤΕΛΑ.

Τα πράγματα που θα παλέψεις να αποκτήσεις είναι ΤΑ ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΜΕΝΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ.

Η εργασία σου θα είναι Η ΣΚΛΑΒΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ΕΚΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Τον ελεύθερο χρόνο τον αναλώνεις σύμφωνα ΜΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ.

Στο τελικό στάδιο του πειράματος ΣΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ….ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ… ΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ… ΝΑ ΛΑΒΕΙΣ ΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΕΤΟΙΜΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΟΥ…

Και τώρα θα έρθει  η δυστυχία, η πείνα από έναν ΑΚΟΜΑ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΟΛΕΜΟ.

Και συνεχίζουν να σε εξαπατούν πως οι τάδε είναι καλοί, οι άλλοι κακοί και θα σου ζητήσουν ΠΑΛΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ, και θα το κάνεις περήφανα.

Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο ζώντας σε «ειρήνη»

Ο καθένας πρέπει να σκεφθεί ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ. Ας κάνουμε την προσπάθεια μας, το δικό μας πείραμα να δούμε αν είμαστε ικανοί. Μια φορά ήμουν στο σπίτι με κομμένο ρεύμα, ήταν απίστευτη η ησυχία, η γαλήνη που ένοιωσα τη νύχτα γύρω μου…Αν δεν είχα τα παιδιά μου και ήμουν μόνη παίζει να επέλεγα να είμαι χωρίς ρεύμα.

Μας έχουν κάνει τρομερή ζημιά στο μυαλό.

Πρέπει να το σταματήσουμε άμεσα, με κάθε τρόπο.

 

 

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, ΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.

 

Η εκπαίδευση στην ανοχή, ξεκινάει από πολύ νωρίς, η σιωπηλή αποδοχή των εγκλημάτων που διαπράττει ο άνθρωπος,  πάνω σαυτό το πλανήτη, είναι η μήτρα που θρέφει συνεχώς τέρατα όλο και πιο αδίστακτα. Πάνω στο πλανήτη, την ώρα που πίνουμε κάπου ήσυχοι το καφέ μας, που απολαμβάνουμε ένα πιάτο φαΐ, ή που περνάμε το χρόνο σε κάποια δουλειά, σε κάθε γωνιά που δεν βρίσκεται στο οπτικό μας πεδίο, συντελείται κάποιο έγκλημα. Τα προϊόντα του εγκλήματος τις περισσότερες φορές βρίσκονται επάνω μας.

Είναι η κρέμα που φοράει στη μούρη της η κυρία για να μαζέψει τις ρυτίδες για την κατασκευή της οποίας μπορεί να έχουν υποφέρει αβάσταχτο πόνο διάφορα ζωάκια.

Είναι το κινητό που κρατάει ξέγνοιαστος ο έφηβος για να παίζει παιχνίδια, φτιαγμένο από χεράκια που μάτωσαν στα μεροκάματα του τρόμου.

Είναι η σοκολάτα που απολαμβάνει το γελαστό παιδάκι που κάπου έχει μερικές σταγονίτσες από αίμα αναμεμειγμένο με το κακάο από κάποιο παιδάκι που δεν θα γευτεί ποτέ το προϊόν στο οποίο οφείλει τη σκλαβιά του.

Είναι η μπριζόλα που γεύεται εκείνο το ζευγάρι στο σικάτο εστιατόριο που μυρίζει κάτι από το τρόμο της αθώας θυσίας. 

Είναι οι κοπελίτσες που δείχνουν τα όμορφα σωματάκια τους , οι λεγόμενες γλάστρες, στις οθόνες της αποχαύνωσης και που ίσως αργότερα ανακαλύψουμε πως ήταν θύματα ξυλοδαρμών ή βιασμών, οι εξαφανίσεις παιδιών που ποτέ κανείς δεν θα μάθει τι απέγιναν, ίσως κάποιος σκηνοθέτης δημιουργήσει μια ταινία όπου θα αναφέρει το δράμα του εμπορίου σάρκας και θα το κοιτούν οι θεατές τρώγοντας ποπκορν και σχολιάζοντας πόσο θλιβερό είναι.

Είναι ο άνεργος της διπλανής πόρτας, ο άστεγος στην είσοδο του μετρό ή κάτω από τη γέφυρα, είναι εκείνη η μορφή που ψαχουλεύει τα σκουπίδια, η φασαρία που γίνεται στο διπλανό διαμέρισμα και μια γυναίκα  ή ένα παιδί που φωνάζουν βοήθεια, χωρίς κανείς να ακούει, είναι οι ειδήσεις φρίκης που κάθε μέρα στολίζουν την ενημέρωση του φιλήσυχου πολίτη, με εγκλήματα αφάνταστης φρίκης, αναφορές σε ξεπουλημένες κυβερνήσεις που διοικούνται από μαφιόζικα κυκλώματα, ιερές εκκλησίες που κρύβουν ανωμαλία και διαστροφή, καλλιτέχνες παιδεραστές, μητέρες που βασανίζουν τα παιδιά τους, παιδάκια που ξυλοφορτώνουν τον συμμαθητή, γόνοι πλουσίων οικογενειών που σπάνε πλάκα να ασελγούν πάνω στις ζωές των άλλων, φανατισμένοι τρελαμένοι κάθε είδους που εκπαιδεύονται να είναι τραμπούκοι, εκτελεστές, πόλεμοι που αφήνουν ερείπια και θάνατο και εκατομμύρια ξεσπιτωμένους, κράτη που υπομένουν εμφυλίους, αποκλεισμούς, λιμούς, γενοκτονίες…..

Όλα αυτά είναι δίπλα μας. Γύρω μας. Έχουμε μια επιλογή, να τα γνωρίζουμε ή και να μην τα γνωρίζουμε αρκεί να αποφασίσουμε πως είναι «παράπλευρες απώλειες» ενός απατηλού κατασκευάσματος που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός, και που πλέον οι εναπομείναντες με ελάχιστη αιδώ, άνθρωποι, δεν έχουν άλλη ελπίδα, παρά να περιμένουν η ίδια η φύση να αποβάλλει αυτό το έκτρωμα από πάνω της…

Γιατί ο μέσος απλός άνθρωπος, έχει δημιουργήσει την ιδέα πως «εκείνος δεν φταίει». Είναι ο αθώος κάτοικος σε μια γειτονιά εγκληματιών. Ο ανήμπορος, το φτωχό προβατάκι που μπορεί να βοσκάει το χορταράκι του, ευχόμενο να περάσει αόρατο το υπόλοιπο του βίου του, και να μην το ‘’ανακατέψουν’’ κάπου που θα πονέσει. Αυτό που είναι ευτυχισμένο γιατί το δικό του παιδί τρώει, παίζει, και δεν βρίσκεται σε αφίσα ανακοίνωση εξαφάνισης.

Όλη μου τη ζωή μού ‘βγαινε η ψυχή

κάτι να θυμηθώ, κάτι ν’ αρχίσω.

Να ‘ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί

και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,

κάτι να θυμηθώ κάτι ν’ αρχίσω.

Υπάρχει ένα σημείο που ονομάζεται «πάτος»…

Εκεί βρισκόμαστε.

Κάποιοι θα πατήσουν δυνατά και θα κάνουν κάθε προσπάθεια να βγουν «έξω», να ζήσουν ‘’αλλιώς’’ εκείνοι που θα σπάσουν τις αλυσίδες της ντροπής, της ανούσιας ύπαρξης με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν θα πρέπει να σπάσουν κάθε δικλείδα ασφαλείας,   οι υπόλοιποι θα πνιγούν στη λάσπη, τη βρώμα, τη σαπίλα που θα τους ρίξουν με φτυαριές πάνω τους εκείνοι που τους θεωρούν απλές κατσαρίδες…. Θα περάσουν από την ασήμαντη ύπαρξη στην σιωπηλή ανυπαρξία.

Εσύ πάλι συνέχισε να ασχολείσαι με κόμματα, ομάδες, φίλους και αντιπάλους, δεξιούς, αριστερούς ή ότι άλλο…

Στο κάτω κάτω αν είσαι κ@λόφαρδος, μπορεί και να φτάσεις μέχρι την ώρα που θα κάνεις το μεγάλο ταξίδι, χωρίς να έχει συμβεί τίποτα τραγικό στην ήσυχη ζωούλα σου, και χωρίς να έχεις κάνει γενικότερα τίποτα για να ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙΣ τα αγαθά που απόλαυσες  ΑΓΝΩΟΝΤΑΣ  το αληθινό κόστος μέχρι να φτάσουν στη κοιλιά σου ή στην αυλή της μικρής φωλίτσας σου.

Επίσης από τη στιγμή που είσαι μικρός και με ημερομηνία λήξης, χέστηκες τι θα γίνει με τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου στη κόλαση που τα αμόλησες… Εύχεσαι να είναι κι αυτά κωλόφαρδα και να κάνουν επίσης ΤΙΠΟΤΑ.

Ο πλανήτης σπαράζει, με όλα τα ζωντανά που κατοικούν πάνω του. Οι τύραννοι παρελάζουν ανενόχλητοι πάνω στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας. Η δική μας πατρίδα οδεύει με ταχύτητα μέσα από μια γενικευμένη πνευματική εξαθλίωση, στο τελικό ξεπούλημα. Αύριο τα παιδιά που θα γεννηθούν δεν θα κατοικούν στην Ελλάδα, αλλά στην αποικία των καταραμένων.  Εργάτες της μιας δεκάρας, στη δούλεψη ξενόφερτων "επενδυτών'', υπό την ηγεσία κυβερνήσεων, ομοίων με τους αφρικανούς φυλάρχους που ξεπουλάγανε σκλάβους τους λαούς τους. Οτι κατορθώσουμε να κάνουμε είναι ΤΩΡΑ. Σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΥΓΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΤΩΡΑ. 

 

 

 

 

ΟΤΑΝ Η ΣΚΛΑΒΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ...

 

Το ερώτημα πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας συνεχώς… γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι, γιατί έχουν αφεθεί έτσι απλά στο έλεος κάθε διεστραμμένου νου, που το παιχνιδάκι του είναι να ορίζει τις ζωές τους? Νομίζω πως η απάντηση είναι πολύ απλή. Έπαιξαν και παίζουν πάντα, στο πιο δυνατό χαρτί. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της συνήθειας. Σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, που ελάχιστοι μπορούν να επιβιώσουν έξω από αυτήν.

Από τη γέννηση μας συμμετέχουμε σε ένα απόλυτα παρανοϊκό σκηνικό, κάνουμε πράγματα που ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ, αγωνιζόμαστε να κερδίσουμε αυτά που ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ, υπακούμε σε κανόνες που ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΡΩΤΗΘΗΚΑΜΕ, τιμωρούμαστε για ότι ΑΛΛΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ. Και όλο αυτό το αηδιαστικό σκηνικό το ονομάζουμε ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ.

Είναι κανονικότητα για τον συνηθισμένο άνθρωπο το γεγονός πως θα έχει μια ζωή η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα είναι 75-80 χρόνια και τα 60 από αυτά θα ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να πηγαίνει σε ένα συγκεκριμένο σχολείο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, στην συνέχεια μια δουλειά ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, με συγκεκριμένο ωράριο, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΟΤΕ, και θα συνηθίσει πως είναι λογικό να έχει ένα σαβατοκύριακο υποτιθέμενης ελευθερίας, που στην ουσία ποτέ δεν είναι έτσι, γιατί προσπαθεί μέσα σε 2 μέρες μόλις να στριμώξει όλα εκείνα που στερείται τις υπόλοιπες 5, για πολλούς δε η φύση της δουλειάς δεν παραχωρεί ούτε αυτό το διήμερο…

Χρειάζεται να περιγράψουμε κάτι πιο τραγικό από αυτό? Πιο τραγικό από το γεγονός πως συνεχώς η μηχανή αναπαράγει ανθρώπους οι οποίοι θα θυσιάσουν τη ζωή τους χωρίς καν να αντιληφθούν πως την θυσίασαν?

«ω! της αυγής κροκάτη γάζα

γαρούφαλλα του δειλινού,

λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας….»

Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο, όλα μπορούν να γίνουν συνήθεια… κανονικότητα. Το πρόβλημα είναι πως μέσα σ΄αυτή την οδύνη της ύπαρξης κάποτε, η ψυχή προσπαθούσε να απελευθερωθεί, με διάφορους τρόπους. Μέσα στην σκληρή πραγματικότητα, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν όνειρα, να επαναστατήσουν, να ξεφύγουν, να πιστέψουν, να αρνηθούν…. Ηταν η ωραία εποχή που κάθε σπίτι είχε ένα κερί κι ένα φάντασμα… Οι άνθρωποι κοίταζαν τον ήλιο, δάκρυζαν στο πόνο, ένοιωθαν ένα δέος απέναντι στη φύση και τους θεούς, προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την ουσία της ύπαρξης, τα μυστήρια τα κρυμμένα, έμαθαν να ερμηνεύουν τα όνειρα τους, να μιλάνε με τη θάλασσα τη γεμάτη ομορφιά και κίνδυνο, περπάταγαν με γυμνά πόδια στο χώμα, πολεμούσαν για μια ιδέα, μια πάτρίδα, ακόμα κι αν όλα ήταν στημένα και τότε από τους χειραγωγούς των ανθρώπινων κοπαδιών, υπήρχε μια διαφορά.. οι σκλάβοι ήξεραν πως είναι σκλάβοι….

Τώρα δεν νοιώθουν σκλάβοι, ο καλοταϊσμένος δυτικός πολιτισμός, όπου οι τσοπάνηδες δώσανε μπόλικο χόρτο στα κοπάδια, να αφρατέψουν, και να είναι καλά σφαχτά, οδηγείται τώρα στη τελική φάση. Η κοινωνία μια γυναίκα κακοποιημένη συνεχώς από ένα βάρβαρο σύζυγο, που συνήθισε κάθε απειλή, κάθε ξυλοδαρμό, κάθε τρομοκρατία, γιατί κάποιος της έχει εμφυσήσει βαθιά μέσα στο μυαλό πως αυτό της αναλογεί, αυτό της αξίζει…

Δεν επαναστατούμε γιατί δεν έχουμε ΚΑΜΙΑ ΙΔΕΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ. Η ζωή μας έτσι κι αλλιώς είναι θυσιασμένη σε μια ατελείωτη ρουτίνα που τερματίζεται με το τέλος της, και στο μεσοδιάστημα, οι χαρές, ΕΙΝΑΙ ΟΣΕΣ ΕΠΊΤΡΕΠΕΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ. Γεννάς ένα παιδί, και η χαρά σου είναι να το βλέπεις, το τι θα του συμβεί όμως και ποιους κανόνες πρέπει να ακολουθήσει ΔΕΝ ΤΟ ΟΡΙΖΕΙΣ εσύ, απλά το μαθαίνεις να υπακούει, και κάνεις για τη ζωή του ότι σου πουν. Ναι, δεν το μεγαλώνεις εσύ, το σύστημα το μεγαλώνει, η μόνη ελευθερία που έχεις απέναντι του είναι να το βλέπεις να ζει…

Το ίδιο κι όταν πας σχολείο, όταν σπουδάζεις, όταν παντρεύεσαι, όταν δουλεύεις, όταν αρρωσταίνεις, όταν αγοράζεις ή πουλάς, όταν διασκεδάζεις  και όλα αυτά τα αποκαλείς φυσιολογική ζωή, χαρές, δημιουργικότητα, ή πραγματοποίηση των ονείρων ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ. Θεωρείς πως είναι φυσιολογικό να υποστείς μεγάλες στερήσεις να αποκτήσεις ένα κομματάκι γη, να φτύσεις αίμα με τη δουλειά σου για να έχεις «μια στέγη», την ίδια στιγμή που βλέπεις γύρω σου ελάχιστους να κατέχουν αμύθητες εκτάσεις, και άλλες απέραντες εκτάσεις να είναι εντελώς ακατοίκητες χωρίς να ξέρεις κανείς σε ποιον ανήκουν…. Κάποιος φίλος, υπολόγισε πως σε μια χώρα σαν τη δική μας, με τον πληθυσμό μας αν μοιράζαμε τη γη σε όλους, αναλογούσαν 4 στρέμματα σε κάθε άτομο… Κι εσύ θα φας τη ζωή σου να αποκτήσεις έστω κι ένα κομματάκι, αν δεν ήσουν από τους τυχερούς που οι γονείς σου έδωσαν κάτι, για το οποίο εκείνοι έφτυσαν αίμα…

Η ανάπτυξη της βιομηχανίας, της τεχνολογίας, της επιστήμης, οδήγησε τον άνθρωπο να ονειρεύεται πως θα κατακτήσει το σύμπαν, θα γιατρέψει όλες τις αρρώστιες ή θα βιώνει την καθημερινότητα με μεγάλη άνεση. Εγκατέλειψαν τη γη και στριμώχτηκαν στις τσιμεντένιες πολιτείες. Αφήσαν τα επαγγέλματα που θέλαν τέχνη, δεξιότητες, ικανότητες ξεχωριστές για το κάθε ένα… για να γίνουν καρπαζοεισπράκτορες υπάλληλοι στην υπηρεσία των αφεντικών, που έντεχνα με κάθε μέσο τους οδήγησαν σε αυτή την επιλογή, για να τους αφαιρέσουν ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ.

Γιατί δεν επαναστατούμε? Γιατί έξω από το σύστημα ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ. Αυτό μας έχουν φυτέψει στο μυαλό, ένα μυαλό που μας το έχουν πολτοποιήσει με κάθε τρόπο. Σε τέτοιο βαθμό που πράξη επαναστατική θα ήταν για κάποιον σήμερα, όταν πηγαίνει με τον ηλεκτρικό στη δουλειά του ΝΑ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΙ, να δει έξω από το παράθυρο τι υπάρχει, κλείνοντας την οθόνη του κινητού του… Σκεφθείτε πόσοι από όσους ξυπνάνε το πρωί, και κοιτάνε το ρολόι, ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ, να πουν, δεν πάω στη δουλειά, αρνούμαι, τέλος, θέλω να κάνω την ημέρα μου ότι γουστάρω… Μοιάζει αστείο και να το λέω έτσι? Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να κάνουν κάτι τέτοιο είναι … οι συνταξιούχοι αν ζήσουν μέχρι να πάρουν τη σύνταξη.

Ναι τελικά γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε με την ιδέα πως όταν πάρουμε τη σύνταξη, θα κάνουμε και μερικά πράγματα «δικά μας». Είναι εκείνες οι χαριτωμένες ειδήσεις, κοίτα αυτός ο παππούς ξεκίνησε γυμναστήριο τα 70 ή εκείνη η γιαγιά αποφάσισε να μάθει χορό στα 80, ή εκείνη η παρέα από γεροντάκια αποφάσισαν να κάνουν ορειβασία…. Και το νήμα συνεχίζει να ξετυλίγεται στον ίδιο σκοπό, κοιτάνε το εγγόνι, του χαμογελούν και το ρωτάνε, εσύ? Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις? Αποσιωπώντας το γεγονός πως θα γίνει αυτό που είμαστε όλοι. ΣΚΛΑΒΟΙ.

Μας ετοιμάζουν πολλές δοκιμασίες ακόμα. Παίζουν μαζί μας. Είναι ικανοί να διαπράξουν οποιοδήποτε έγκλημα, φρικαλεότητα, διαστροφή πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Η ελευθερία μας είναι κάτι που μπορούμε να κερδίσουμε μόνο αν είμαστε αποφασισμένοι να θυσιάσουμε οτιδήποτε προς χάρη της. Συνήθειες, ανθρώπους, πράγματα που είναι αγαπημένα μας. Πρέπει να ζήσουμε σαν να μαθαίνουμε από την αρχή τους κανόνες της ζωής. Μπορείς να εγκαταλείψεις τα πάντα και να βρεις το τρόπο να ζήσεις έξω από το σύστημα? Πόσοι από εμάς μπορούμε να απαντήσουμε ναι, και να το εννοούμε. Οσοι το εννοούν, αυτοί θα  είναι οι άνθρωποι που θα σπάσουν τις αλυσίδες, γιατί θα κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν με κάθε κόστος. Οι υπόλοιποι, τα κεφάλια μέσα.