ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΑΣΥΔΟΣΙΑΣ.

 

Επειδή έχω κουραστεί τις τελευταίες ημέρες, να βλέπω παχύσαρκα (είτε στο σώμα είτε στη ψυχή) άτομα, που τρώνε με χρυσές μασέλες, να έχουν συγκινηθεί με τη μεγαλοψυχία κάποιου από το συνάφι τους που βοήθησε τόσο κόσμο, να  σημειώσω πως δεν μπαίνω καν στο κόπο να εξετάσω αν κάποιος κάνει μια καλή πράξη γιατί έτσι νοιώθει, ή για το εφέ, ή γιατί έχει τύψεις, ή γιατί νομίζει πως θα του δώσει συγχωροχάρτι ο Αγιος Πέτρος.  Κάθε πλάσμα που ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ, ΑΙΣΧΡΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ, δεν με ενδιαφέρει αν προσφέρει ανακούφιση σε κάποιους που πονάνε και πεθαίνουν και διαθέσει μερικά χρήματα από τις υπερφορτωμένες με αγαθά κασέλες της ζωής του. 

Πιάσαμε κουβέντα για την φιλανθρωπία, έχω γράψει και σε άλλη ανάρτηση γι΄αυτό το θέμα αλλά δεν πειράζει να επαναλάβω τις σκέψεις μου, γιατί όταν με ρωτάνε φίλοι ποια η γνώμη για το τάδε θέμα, απαντώ.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, τα παιδιά που θα ασθενούσαν όπως και οι ενήλικες,  θα έπρεπε να λαμβάνουν ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΕΜΠΟΔΙΟ ΠΛΗΡΗ ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ, ΦΡΟΝΤΙΔΑ, ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΤΙΖΕΙ ΑΡΤΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΑ, ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ , ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΛΥΠΤΑΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ, ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ.

Η υγεία ενός λαού δεν είναι παιχνίδι στα χέρια των λίγων, να την χειριστούν όπως γουστάρουν.  ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, όσο χειρότερη είναι η δημόσια περίθαλψη τόσο πιο άθλιο και βρώμικο είναι το σύστημα.  Τι στο δι@ολο είναι τα φιλανθρωπικά «γκαλά» και οι έρανοι τύπων με κάτι παχουλούς σβέρκους και κυρίες με τα διαμαντένια κολιέ στο λαιμό και τις τραβηγμένες μούρες που μαζεύουν λεφτάκια για τα δυστυχισμένα παιδάκια? Τι φιλάνθρωπος είναι ο τύπος που έχει 100 σπίτια και πιο εκεί κάποιος πεθαίνει αβοήθητος σε ένα παγκάκι? Σοβαρολογούμε? Θα ρίχνουμε και δάκρυα συγκίνησης σ΄αυτό τον αισχρά υποκριτικό κόσμο?

Η έρευνα για τις σοβαρές και μη ασθένειες, η τεχνολογία, οι επιστήμονες που εργάζονται πάνω σε μεγάλα και σημαντικά ιατρικά θέματα, τα νοσοκομεία και τα κέντρα περίθαλψης, η μεταχείριση των ανθρώπων απέναντι στην ασθένεια ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΧΡΗΜΑ ΝΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή από το να νοιώθει ένας άνθρωπος που έχει βρεθεί σε απελπιστική θέση, ευγνωμοσύνη και υποχρέωση σε κάποιον ιδιώτη ζάπλουτο που του χάρισε (για τον οποιοδήποτε λόγο) ελπίδα, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΧΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΚΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.

Κάποτε είχα την ατυχία να βρεθώ σε μια φιλανθρωπική συγκέντρωση σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, και γύρω μου ήταν μαζεμένα όλα τα λαμόγια που είχαν ξεζουμίσει ότι κινείται για να χορτάσουν την ασυγκράτητη απληστεία τους και μιλάγανε με γλυκομίλητα λόγια σε δημοσιογράφους για τον «πόνο» που νοιώθουν για τους δυστυχισμένους, κι έκαναν αυτό τον έρανο για να μαζέψουν χρήματα να βοηθήσουν.

Εμετός, αηδία.

Ένα θρασύτατο χαστούκι στα μούτρα των ανθρώπων  που υπέφεραν από ένα τσούρμο συμμορίες, που μόνο το κόστος από ένα τσαντάκι που κράταγε μια «κυρία» θα έφτανε να χορτάσει μια οικογένεια ένα μήνα φαΐ και να καλύψει και τους λογαριασμούς της, και να πάει και διακοπές!!!

Οπότε όχι δεν έχω διλήμματα συνειδησιακού χαρακτήρα για κανένα ασυνείδητο. Οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι δεν χρειάζεται να μάθουν να ζητιανεύουν, χρειάζεται να μάθουν να διεκδικούν το αυτονόητο. Τη θέση τους στη γη. Τη ζωή τους. Την αξιοπρέπειά τους. Την ελευθερία τους. Εννοείται πως όταν φτάσουμε στο σημείο να βλέπουμε το συνάνθρωπό μας να πεινάει, να παγώνει σ΄ενα παγκάκι, πρέπει να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο, εμείς οι ανώνυμοι, οι ένοχοι επίσης. Γιατί όλοι είμαστε ένοχοι για το κατασκεύασμα που ονομάσαμε πολιτισμό και που είναι το απόλυτο δείγμα νομιμοποιημένου κανιβαλισμού. Η διαφορά είναι πως οι φτωχοποιημένοι έχουν δικαίωμα να αλληλοβοηθηθούν, και όχι μόνο δικαίωμα αλλά υποχρέωση να δώσουν ένα χέρι ανθρωπιάς στο γείτονά τους, στον ανώνυμο που θα συναντήσουν στο δρόμο τους.

Αλλά τα κτήνη που υπολογίζουν τους ανθρώπους σαν νούμερα, που μετράνε την ανθρώπινη ζωή σαν εμπόρευμα, είναι εμετικό να τους βλέπεις να παριστάνουν τους φιλάνθρωπους. Λες και το φαΐ που έχουν κλέψει από τους πεινασμένους για να τρώνε εκείνοι με δέκα μασέλες είναι αυτονόητο και φυσική επιλογή. Λες και το να έχεις δέκα σπίτια κι ο άλλος ένα παγκάκι είναι φυσική τάξη των πραγμάτων κι όχι εγκληματική ενέργεια. Όμως μπορούν και το κάνουν γιατί ποντάρουν στην αδυναμία των κοπαδιών να επαναστατήσουν ενάντια στους ασύδοτους χασάπηδες τους. Νοιώθουν δυνατοί όταν ένας δυστυχισμένος λέει ευχαριστώ καμπουριασμένος για την ελεημοσύνη που του δόθηκε και νοιώθει κι ευγνωμοσύνη αντί να φτύσει κατάμουτρα τον απατεώνα που τον κοροϊδεύει με τόσο θράσος.

Κάθε πλάσμα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη δεν ζητιανεύει τη τροφή του. Κυνηγάει, παλεύει, ρισκάρει τη ζωή του για να τη βρει. Δίνει μάχη μέσα στη ζούγκλα για να κερδίσει αυτό που του ανήκει. Από το ελάχιστο μυρμηγκάκι μέχρι τα μεγάλα αρπαχτικά. Μόνο ο άνθρωπος μέσα στη διεφθαρμένη αντίληψη της πραγματικότητας έχει δημιουργήσει αυτό το μόρφωμα που το ονόμασε φιλανθρωπία, και είναι ένας από τους λόγους που γύρω μας θα συνεχίζουν να υπάρχουν ζητιάνοι και κυβερνήσεις δολοφονικές.

Και όσοι αισθάνονται να έχουν βοηθηθεί από τους «ευεργέτες» στις πιο δύσκολες και δραματικές στιγμές της ζωής τους καταλαβαίνω πως νοιώθουν εκείνο το συναίσθημα ευγνωμοσύνης, όμως αυτό το συναίσθημα δεν θα χρειαζόταν να το νοιώσουν, αν μόλις αρρώσταινε ο άνθρωπος τους άπλωνε το χέρι μια δίκαιη, άρτια εξοπλισμένη, ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ και έκανε τα πάντα για να θεραπεύσει και να αποκαταστήσει.

Οργισθείτε και απαιτείστε αυτό που δικαιούστε και που οι ευεργέτες σας μπορούν και το «αγοράζουν» με άριστες παροχές, την ώρα που σαπίζουμε σε ένα ράντζο κι αν το βρούμε κι αυτό.   

 

 

ΠΕΡΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ – ΓΙΑΤΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΜΕ … ΕΝΑ ΤΟΣΤ!

 

(μαυραγορίτης , Αθήνα Νοέμβριος 1944)

Στην Ελλάδα αρχίσαμε όλοι να σκίζουμε τα ιμάτιά μας περί διαφθοράς μόλις ξεκίνησαν τα ζόρια του μνημονίου.  Ανακαλύψαμε τον τροχό, μόλις οι άλλοι υπονόησαν πως είμαστε λαμόγια. Κι όμως η διαφθορά στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η Siemens, τα υποβρύχια, οι κρατικές μίζες, οι λαδωμένοι δημόσιοι λειτουργοί, τα αμαρτωλά φακελάκια. Στην Ελλάδα η διαφθορά μπορεί να ξεκινήσει από ένα απλό τοστ!

Πάνε πολλά χρόνια που ο πατέρας μου αποφάσισε να ανοίξει με ένα φίλο ένα μικρό κυλικείο για να πουλάνε καφέδες και σάντουιτς. Αυτά τα γνωστά μικρά χρυσωρυχεία που κάποτε άνοιγαν και μετά από λίγο καιρό έβλεπες το καφετζή να κυκλοφορεί με μερσεντές...

Όταν ήρθε η ώρα να κλείσουν από που θα προμηθεύονται τα διάφορα υλικά προς βρώση, ο πατέρας μου, αιώνιος κουβαλητής του σταυρού της ηθικής εις τον μάταιο τούτο κόσμο, μόλις είδε που σκόπευε να αγοράσει και τι ο συνεργάτης (ο οποίος είχε και το λιγοστό κεφάλαιο για το ξεκίνημα...) τρόμαξε!  Στο πρώτο του σχόλιο «είναι δυνατόν ρε Γιώργο να δώσουμε στο κόσμο να φάει αυτά τα αλλαντικά κι αυτά τα τυριά?..» ο φίλος Γιώργος αναφώνησε ειρωνικά «μήπως θέλεις να τους δίνουμε το ζαμπονάκι που τρώει η βασίλισσα της Αγγλίας?»

Ο πατέρας μου αποχώρησε από την φιλόδοξη επιχείρηση βρίζοντας. Όμως χιλιάδες τοστ και όχι μόνο από το Γιώργο, όπως χιλιάδες άλλα κρεατικά, ζαρζαβατικά, γαλακτοκομικά , και άλλες κατηγορίες από σάπια, ληγμένα, φτηνιάρικα, περισσεύματα άγνωστης προέλευσης και συσκευασίας που δεν έκαναν ούτε για να σκουπίσεις τα πόδια, τάισαν και αυτά, τον Έλληνα μερακλή όλα αυτά τα χρόνια και αυγάτισαν τις τσέπες των μικρών αλλά φιλόδοξων επιχειρηματιών.

Η Ελλάδα των μεγάλων κρατικών μιζών, από κάτω έκρυβε το – στη κυριολεξία – βρώμικο χρήμα. Δεν είχε τη μεγαλοπρέπεια μιας διακρατικής συμφωνίας, την αίγλη μιας μίζας εκατομμυρίων, την αρχοντιά ενός μεγαλο λαμόγιου, αλλά έκρυβε όλη τη μικρότητα της ανθρώπινης φύσης, την ασέβεια που προερχόταν από μια ανύπαρκτη πνευματική καλλιέργεια, μια επιδερμική αντίληψη της πραγματικότητας.

Σάπια φαγιά, κλέψιμο στο ζύγι, ότι πιο φτηνιάρικο για εύκολο χρήμα.  Πολύ χρήμα χτίστηκε πάνω σε δηλητηριάσεις κάθε είδους, πολύ χρήμα χτίστηκε στο κλέψιμο της γριούλας την ώρα που αγόραζε τα ζαρζαβατικά της, χτίστηκε πάνω σε ψευτόμαγκες που ψάχνανε ένα «κοροϊδάκι» με προίκα,  σε καφετζήδες που χρέωναν σαμπάνια τη πορτοκαλάδα στους μ@λάκες τους ξένους, σε ταβερνιάρηδες που πάσαραν το σάπιο ψάρι για ολόφρεσκο που μοσχοβολάει,  χτίστηκε σε κάθε είδους επάγγελμα και με όποιο τρόπο κλοπής και απάτης μπορεί να επινοήσει ανθρώπινος νους.

Από τον απλό μικρο-μαναβάκο στο πάγκο της λαϊκής που τράβαγε γρήγορα τις ντομάτες σαν ταχυδακτυλουργός πριν προλάβεις να δεις τι γράφει το ζύγι, μέχρι το άγιο παγκάρι της εκκλησίας που δεν έκοψε ποτέ απόδειξη για να δούμε έτσι από περιέργεια πόσο κοστίζουν βρε αδελφέ οι προσευχές των ενοριτών τους  . Και όχι μην προσβάλλεστε. Φυσικά και δεν ήταν όλοι έτσι ξεφτιλισμένοι. Αλλά ήταν πάρα πολλοί. Πολύ περισσότεροι από ότι μπορεί να αντέξει ένα κράτος για να μην γίνει χαβούζα.  Πολύ περισσότεροι από το επιτρεπόμενο ποσοστό ασυνειδησίας ακόμα και στις πιο αμαρτωλές πρωτεύουσες του κόσμου.  Εδώ κυρίες και κύριοι δεν υπήρξε ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΧΑΙΡΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ.  Ούτε οι ζωντανοί, ούτε οι άρρωστοι, ούτε οι νεκροί. Δεν υπήρχε τίποτα από το οποίο να μη μπορούσε κάποιος να τα «τσιμπήσει» 

Η Ελλάδα δεν χάθηκε μόνο από το βάρος των μεγάλων κλεφτών και απατεώνων, των επικίνδυνων λαμόγιων της εξουσίας, χάθηκε και από την έκταση της διαφθοράς σε όλα τα μήκη και πλάτη του πληθυσμού. Κι η διαφθορά αυτή δεν ήταν μόνο ο διορισμός στο δημόσιο όπως μας αρέσει να επαναλαμβάνουμε τώρα τελευταία, ή το φακελάκι του γιατρού, ή το μιζάρισμα ενός εφοριακού...

Η διαφθορά ξεκίναγε από τους βόθρους ενός κτιρίου μέχρι το ρετιρέ.

Ο Υπουργός κορόιδευε τον πολίτη του για να του αποσπάσει τη ψήφο , κι ο πολίτης ταβερνιάρης κορόιδευε τον υπουργό του πλασάροντας ένα σάπιο φιλέτο ενίοτε κατουρημένο...

Τους έχω γνωρίσει σε όλες τις φάσεις όλους αυτούς. Όλοι τους ξέρετε. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.  Μια μεγάλη καλύβα η Ελλάδα κατοικημένη από κουτοπόνηρους ραγιάδες με ελάχιστες εξαιρέσεις ανθρώπων με φυσική μεγαλοπρέπεια, αρχοντιά, αξιοπρέπεια, που είναι τυχεροί αν κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα σ΄αυτό τη σαπίλα χωρίς να έχουν χάσει τα λογικά τους ή χωρίς να έχουν πεθάνει στη ψάθα.  Πολλοί από αυτούς απλά έμειναν μονάχοι , μακριά από τη μόλυνση να μην τους ενοχλεί και να μην ενοχλούν κανέναν.

Ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Πότε μας ξέφυγε και δεν την πήραμε χαμπάρι Ψάχνουμε να ταυτίσουμε το μεγαλείο των αρχαίων μας προγόνων με τη σημερινή μας ιδιότητα. Και δεν βλέπουμε το αυτονόητο πως το μεγαλείο αυτό έχει χαθεί προ πολλού σ΄εκείνο το σάπιο τοστ που πλάσαρε ο ψευτο-νεο-ελληναράς στο κορόιδο «τον ξένο» μπροστά στην Ακρόπολη.... Ο ψευτο-νεο-ελληναράς που συνήθιζε να αποκαλεί τους αρχαίους αδελφές και τεμπέληδες και το τσιφτετέλι με τους τούρκικους αμανέδες μαγκιά....... εκείνος ο ίδιος που συνήθιζε να λέει «του την έφερα του μ@λάκα».. και να εννοεί ακόμα και το πατέρα του...Ο χαρτζηλικάκιας και προικοαναθρεμένος άντρακλας κι η θεοφοβούμενη και χαμηλοβλεπούσα ψευτοπαρθενίτσα που έψαχνε ένα κορόϊδο «να το τυλίξει»..

Ποιος είναι αυτός ο ανθρωπάκος με το τίμιο κούτελο που απόκτησε ένα σπίτι για πάρτη του, ένα για κάθε παιδί, ένα εξοχικό, δυο-τρία αυτοκίνητα, λεφτά στη τράπεζα, ταξίδια σε μέρη εξωτικά, παιδιά στο εξωτερικό να σπουδάζουν, και τις λουλουδούδες να τις ξέρει με το μικρό τους ονοματάκι από ένα τοστ που έψηνε? Ποιος? Ο κουτοπόνηρος ραγιάς, που  φαντασιωνόταν πως ήταν ο πολυμήχανος Οδυσσέας! 

Ειλικρινά ζητώ ένα συγνώμη για όσους δεν είναι έτσι, αλλά αυτοί δεν βρίσκονται σε αυτό το κείμενο και το ξέρουν. Βρίσκονται μόνοι τους κάπου θλιμμένοι για τη κατάντια ξένο σώμα στην μαζικοποιημένη παράνοια. 

ΑΞΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΜΕ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ.

 

Το πρόβλημα είναι πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι εξοικειωμένο με τη βρώμα που υπάρχει γύρω. Εδώ και πολλά χρόνια την είχαν βάλει μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Έμοιαζαν όλα φυσιολογικά. Πέρναγαν καλά. Δίπλα στους ηγέτες με τη ξεχειλωμένη ηθική, υπήρχαν οι πρόθυμοι σε όλα πολίτες. Στην Ελλάδα του μνημονίου,  πρέπει να σκεφτούμε μια δημοσκόπηση πολύ σοβαρότερη από εκείνη της δύναμης των κομμάτων. Είναι επουσιώδες να μάθουμε πόσοι και ποιο κόμμα ψηφίζουν. Δεν θα λύσει τίποτα. Αυτό που πρέπει να μάθουμε είναι πόσοι άσχετα με το κόμμα που υποστηρίζουν, στη πραγματική ζωή, στη καθημερινότητά τους , στην αντίληψή τους έχουν ταυτιστεί με τους προδότες - ηγέτες όπως τους αποκαλούμε, και το δικό τους κόσμο.

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι σε τι ποσοστό έχουν διαφθαρεί οι συνειδήσεις. Πόσοι συμπολίτες δεν έχουν πλέον ούτε ιδανικά, ούτε οράματα, ούτε αξίες και όχι μόνο, πόσοι δεν διαθέτουν καν την ελάχιστη παιδεία για να μπορέσουν στο μέλλον ίσως να ελπίσουν να τις βρουν αυτές τις αξίες. Είπα ότι είναι επουσιώδες ποιο κόμμα θα επιλέξει να ψηφίσει ο καθένας και το εννοώ. Δεν μου λέει τίποτα το τι θεωρείς πως είσαι. Το ζουμί είναι το τι είσαι πραγματικά. Η ψήφος στην Ελλάδα ήταν πάντα ή πελατειακή ή παραδοσιακή. Είτε πεσκέσι στον άρχοντα είτε αυτό που μάθαμε στο σπίτι. Και μέσα από αυτή την επιλογή οι άνθρωποι γουστάρανε να νοιώθουν δεξιοί, αριστεροί, φασίστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές ή αναρχικοί. Εξουσιαστές ή αντιεξουσιαστές. Φιλοτομαριστές ή επαναστάτες.

Τα δεδομένα όμως δείχνουν μια πραγματικότητα που ξεφεύγει πολύ από το προσωπικό παραμύθιασμα του καθενός. Όταν βλέπουμε ξεκάθαρα πως ένα μέρος των πολιτών έκλεβε όπως και όπου μπορούσε το κράτος ή το συνάνθρωπο, όταν βλέπουμε ανθρώπους διατεθειμένους να γλείψουν, να λαδώσουν, να προσπεράσουν με αθέμιτα μέσα τους υπόλοιπους, να παρανομήσουν, για να ικανοποιήσουν τον εαυτούλη τους δεν μπορεί να χρυσωθεί το χάπι. Όταν κλέβεις, είναι κλοπή, δεν μπορείς να το ονομάσεις ένοχη απόλαυση. Όταν βάζεις μέσο να περάσει το παιδί σου που ήταν σκράπας στα μαθήματα και παρακάμπτεται ο άξιος χωρίς μέσον συμμαθητής είσαι λαμόγιο, δεν αμάρτησες για το παιδί σου σαν τη φουκαριάρα την αθώα νεανίσκη στις παλιές ελληνικές ταινίες, όταν γίνεσαι νταβατζής, εκβιαστής, είσαι νταβατζής, εκβιαστής δεν σε αθωώνει το γεγονός πως με το νταβατζηλίκι ή τους εκβιασμούς θα γίνεις στο μέλλον ένας αξιοσέβαστος νοικοκύρης γιατί το σεβασμό τον έχεις χάσει στο δρόμο. Κι όταν μεγαλώνεις τα παιδιά σου έτσι ώστε να γίνουν ανέκδοτα που να μοιάζουν στις χαζογκόμενες και τους χαζογκόμενους που έχουν πιάσει στασίδι στις διάφορες γελοίες εκπομπές στο χαζοκούτι,  κούφιοι χωρίς ηθικές αρχές, χωρίς ιδανικά, επιδερμικά άχρηστα κουφάρια που θα περιφέρονται στη ζωή ασκόπως,  είσαι απλά ένας κακός γονιός, άχρηστος.

Με ένα τόσο μεγάλο πλήθος πωρωμένο κι εθισμένο στη παρανομία, τη πονηριά και το εύκολο χρήμα, ένα πλήθος πνευματικά στείρο, ψυχικά κατεστραμμένο, αναρωτιέμαι που μπορούμε να φτάσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν να γινόμαστε τόσο αφελείς (και γίνομαι κι εγώ και το ομολογώ) και να πιστεύουμε πως αυτός που είχε μάθει να κλέβει αβέρτα, αυτός που είχε μάθει να πουλάει τον εαυτό του σε καλή τιμή, αυτός που είχε μάθει να εκπαιδεύει τα παιδιά του πως να γίνουν λαμόγια, ξαφνικά με την επέλαση του μνημονίου και τη ξαφνική φτώχεια που του ήρθε κατακούτελα θα πάθει μια αυτόματη αναμόρφωση και θα ταραχτεί συνειδησιακά?

Πολλοί ευχόμαστε το βρισίδι, η αγανάκτηση που βγαίνει αυτές τις μέρες να είναι προεόρτιο αλλαγών. Όμως είναι έτσι? Μήπως για πολλούς η αγανάκτηση είναι γιατί οι συμμορία τους έριξε στο "ζύγι" ενώ ήταν υπάκουοι μπράβοι? Μήπως άλλοι βρίζουν γιατί δεν μπορούν πλέον να κλέβουν ανενόχλητα? Μήπως κάποιοι άλλοι τρελαίνονται γιατί είχαν μάθει να λαδώνονται για να μην κάνουν τη δουλειά τους ή να λαδώνονται για να κάνουν τη δουλειά τους τελικά? Πόσοι ξύπνησαν γιατί έμεινε το αυθαίρετο στη μέση. Πόσοι φωνάζουν γιατί  η μετάθεση του κανακάρη δίπλα στο σπίτι έμεινε σε εκκρεμότητα...

Δίπλα στο έμψυχο υλικό που χτυπιέται αλύπητα τώρα και που στο μεγαλύτερο ποσοστό χτυπιόταν και την εποχή της καλοπέρασης των υπόλοιπων, υπάρχει ένας κόσμος βαριά άρρωστος για να μη πω πεθαμένος ήδη. Μαθημένος στη αποδοχή της ανηθικότητας, της διαφθοράς, της κομπίνας, της κλεψιάς, της πουτανιάς. Και όχι απλή αποδοχή. Τρόπος ζωής. Δεν υπήρχε ανάγκη να κάνουμε κανένα μνημόνιο αν υπήρχαν πολιτικοί έτοιμοι να τα βάλουν με τη διαφθορά και να τη τσακίσουν. Κι αν υπήρχαν από κάτω χιλιάδες πολίτες έτοιμοι να σταθούν στο πλάι τους να τους βοηθήσουν μέχρι τη τελική ρήξη με τη σαπίλα. Δεν υπήρχε ανάγκη για ξένους κηδεμόνες αν είχαμε πολιτικούς με καθαρά χέρια και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών με καθαρά χέρια. Οι φαύλοι θα έμπαιναν σε κλοιό αμέσως. Οι κλέφτες θα ξεσκεπαζόντουσαν. Οι τεμπέληδες θα υποχρεωνόντουσαν να δουλέψουν. Οι κουτοπόνηροι δεν θα είχαν που να προωθήσουν τις κουτοπονηριές τους.

Όμως γιατί πράγμα να αγωνιστούν τα λερωμένα κούτελα? Δεν είμαι σίγουρη αν οι αγανακτισμένοι συμπολίτες γύρω μου οργίζονται για την ανηθικότητα ή για το ξεβόλεμα.  Το μεγάλο ποσοστό που συνεχίζει να ψηφίζει συστημικά κόμματα, δεν είναι ηλίθιο, όπως πολλοί εδώ μέσα φωνάζουν, γιατί αυτό μοιάζει πιο ανώδυνο, ΨΗΦΙΖΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΟΙΚΕΙΟ.  Η πλειοψηφία των εκλογέων δεν νοιώθει ντροπή για όσα αίσχη διαδραματίζονται γύρω μας, νοιώθει φόβο για  οτιδήποτε μοιάζει να απειλεί το βόλεμα.  Ο μέσος πολίτης, θέλει απλά ένα μικρό συγύρισμα στην ακαταστασία της καθημερινότητας. Δεν ονειρεύεται επαναστάσεις και ανατροπή αυτής της κανονικότητας. Βλέπουμε συνεχώς κάτι ψιλο απεργίες, ή ανούσεις διαμαρτυρίες που έχουν να κάνουν μόνιμα, με τους μισθούς, την περικοπή των συντάξεων, την ακρίβεια στα τρόφιμα. Πόσες φορές είδατε να κατεβαίνουν στο δρόμο χιλιάδες άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν για την Παιδεία? Πόσοι γονείς ανησυχούν για ΤΟ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ, και όχι για τους βαθμούς που θα δώσουν το εισιτήριο στις πανελλήνιες?

Η  απαξίωση όλων των κομμάτων από τη κοινωνία δεν είναι μια πράξη παρορμητική και ασυνείδητη. Είναι γιατί ελάχιστοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους που να έχουν αποδείξει την αρετή τους έξω από τα κούφια λόγια και τα συνθήματα. Να την έχουν αποδείξει με τη ζωή τους, με τις πράξεις τους και να ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο συρφετό. Τα ανθρωπάκια απαξιώνουν όλους τους πολιτικούς γιατί τους αναγνωρίζουν σαν ανθρωπάκια επίσης. Σε όλους τους χώρους. Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, υπάρχουν λόγια. Συνέχεια λόγια, θεωρίες, συνθήματα, ειπωμένα όμως από ανθρωπάκια που πίσω από τα φώτα της εξέδρας, πίσω από τις κάμερες της τηλεόρασης, πίσω από τις κομματικές συγκεντρώσεις δεν έχουν καμιά μεγαλοπρέπεια. Δεν ξεχωρίζει η ζωή τους, η νοοτροπία τους, οι πράξεις τους σε τίποτα από τους υπόλοιπους. Μίζεροι, με τα πάθη τους, τις μικρανθρωπιές τους, τον αριβισμό τους, τη καλοπέρασή τους, το βόλεμα...

Δεν μπορείς να αγωνιστείς για ιδανικά όταν δεν έχεις. Κι αν γυρίσει κάποιος ονειροπόλος και μου πει μα αυτό θέλω, να μάθω στο κόσμο να έχει ιδανικά, να έχει αξίες, να παλεύει για το δίκιο, την ελευθερία, την αγάπη, θα του απαντήσω, πως η ηλικία της αθωότητας της ανθρωπότητας, αν ποτέ υπήρξε, έχει παρέλθει προ πολλού. Δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι ξέρουν τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Είμαστε σίγουροι όμως τι τελικά θέλουν να επιλέξουν? Όσοι προσπαθούμε να κρατήσουμε μέσα μας την ομορφιά της ζωής και να την δείξουμε και στους υπόλοιπους θεωρούμε δεδομένο πως κι οι υπόλοιποι θα την δουν και θα την ασπαστούν στο τέλος.

 

Επιτρέψτε μου όμως να σκεφτώ πως μ΄αυτά που βλέπω σήμερα γύρω μου στη πατρίδα μου έχω σοβαρές αμφιβολίες για το πόσα ζωντανά κι έμψυχα πλάσματα κυκλοφορούν ακόμα. Κι οι νεκροί ξυπνάνε? Δε νομίζω. Η αλλοίωση των συνειδήσεων είναι τόσο βαθιά που μπροστά μου δεν βλέπω να σχηματίζονται στο μέλλον ομάδες ηρώων αλλά κανίβαλων.

Θέλετε να κάνουμε μια ουσιαστική δημοσκόπιση? Ας μετρήσουμε πόσοι δεν είμαστε αυτό που περιγράφω. Πόσοι ενδιαφερόμαστε να υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε και πόσοι λειτουργούμε για να την περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τώρα κι οι επόμενοι ας γεννηθούν στον εφιάλτη?  Απαντώντας με ειλικρίνεια στο παραπάνω ερώτημα, ίσως κατανοήσουμε και τα αποτελέσματα των εκλογών, ή γενικότερα την εικόνα που βλέπουμε γύρω μας και ζούμε μέσα σ΄αυτή. 

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

 

Όμορφες οι φανταστικές ιστορίες, ανάλαφρα κυλάνε στη κάψα, που μας κάνει να θέλουμε να καθίσουμε ακίνητοι ώρες, μπροστά σε μια εστία δροσιάς. Θυμήθηκα μια ωραία ιστορία, να σας πω σας παραμύθι. Δεν έχει κάποιο σπουδαίο νόημα , ένα παραμύθι για να περάσει η ώρα. Αν σκεφθούμε βέβαια, πως κάποιος όντως έζησε κάτι τέτοιο, αποκτάει άλλο βάρος η ιστορία.

ΜΙΑ ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΙΣΤΡΟΡΙΑ (αγνώστου συγγραφέως)

( Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι προϊόν μυθοπλασίας, Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπωματική)

Μετά από μια περίοδο ανεργίας  αποφάσισα να φύγω μακριά από τη πόλη μου, κι όπου βρω δουλειά. Βρήκα σ΄ένα νησί , μια φοβερή φάση ξενοδοχείου μόνο του απομονωμένο στη μια άκρη του νησιού, χτισμένο πάνω σε ένα βράχο. Το δωμάτιο μου ήταν μικρό αλλά χτισμένο όπως όλα τα δωμάτια προσωπικού στο ψηλότερο σημείο, πάνω από τη θάλασσα, και δίπλα είχα ένα εκκλησάκι που είχε χτίσει ο ιδιοκτήτης για να βάλει μέσα ένα οστεοφυλάκιο με τα κόκκαλα των γονιών του.

Οι δυο κοπέλες παρουσιάστηκαν στη ρεσεψιόν μέσα Αυγούστου, σουηδέζες, παρακάλαγαν για ένα δωμάτιο σε full season.  Για καλή τους τύχη και για κακή δική μου βρέθηκε ένα δίκλινο που κάποιος είχε αφήσει ξαφνικά. Τις βάλαμε εκεί.  Τη δεύτερη νύχτα της διαμονής τους θα ήταν η μεγάλη πανσέληνος του Αυγούστου. Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε νησί με τη μεγάλη πανσέληνο. Θα το απολάμβανα γιατί είχα πρωινή βάρδια κι έτσι το βράδυ ήμουν ελεύθερη.

Ένας ήλιος έβγαινε μέσα από τη θάλασσα. Μέσα στο σκοτάδι ένας ήλιος κατακόκκινος έβγαινε μέσα από μια μαύρη θάλασσα. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ένα βουνό που φλεγόταν. Έμεινα  να κοιτάζω μαγεμένη. Νόμιζα πως θα απλώσω το χέρι και θα άγγιζα την εικόνα . Θα την άγγιζα και θα με έκανε κάρβουνο αλλά δεν θα μ ένοιαζε.  Δεν χρειάστηκε όμως να την αγγίξω για να καώ γιατί η κόλαση ήδη είχε ξεκινήσει λίγα μέτρα πιο κει από το δωμάτιό μου.

Στην αρχή άρχισε να φυσάει ένα αεράκι, πράγμα όμορφο για τη ζέστη που μας έλιωνε από το πρωί, όμως αυτή η γαλήνη που σου δίνει το αεράκι άρχισε να παραξενεύει το κόσμο στο ξενοδοχείο μόλις μετατράπηκε σε ένα πολύ δυνατό άνεμο που άρχισε να σηκώνει τα πάντα. Έτσι ξαφνικά μέσα σε μερικά λεπτά.  Τραπεζομάντηλα έφευγαν, ποτήρια μπουκάλια έπεφταν, μέχρι που έσπασε κι ένα τζάμι κι άρχισαν όλοι να κοιτάζουν τρομαγμένοι τη θάλασσα που είχε σηκώσει ένα κύμα μεγάλο λες και κάποιος θυμωμένος θεός φύσαγε μανιασμένα πάνω της…

Κι όπως ξαφνικά όλα είχαν γίνει άνω κάτω από τον άνεμο, σταμάτησαν. Ο άνεμος εξαφανίστηκε και πέσαμε στην πιο απίστευτη άπνοια. Δεν μπορούσαμε στη κυριολεξία να αναπνεύσουμε. Το ντεκόρ συμπληρώθηκε με ένα ξαφνικό μπλακ αουτ. Σβήσανε όλα τα φώτα και η γεννήτρια δεν πήρε μπρος…

Και τότε άρχισε η δική μου κόλαση. Η πόρτα από το εκκλησάκι ανοιγόκλεισε με θόρυβο. Πήγα να δω ποιος μπήκε μέσα. Δεν ήταν κανείς. Σκοτάδι. Άναψα ένα κερί και κοίταξα γύρω μου όλα εντάξει αλλά η πόρτα άνοιξε πάλι κι έκλεισε με θόρυβο. Χωρίς να φυσάει πια ούτε μια στάλα από αεράκι. Ένοιωσα να με διαπερνάει ένας απέραντος φόβος γιατί ένοιωθα γύρω κάποιον, κάτι χωρίς να βλέπω… Βγήκα του σκοτωμού από το εκκλησάκι και το μάτι μου έπεσε στο παράθυρο στο δωμάτιο του 1ου ορόφου που είχε φως, ένα αμυδρό φως από κερί. Γύρω μου όλοι έτρεχαν άλλοι να μπουν στα δωμάτια, άλλοι να βρουν τα πράγματα τους και το αφεντικό με δυο μαστόρους να προσπαθούν να φτιάξουν τη γεννήτρια.

Στο δωμάτιο του 1ου έμεναν οι σουηδέζες.  Μ έσπρωχνε κάτι εκεί. Δεν τις ήξερα. Δεν μας είχαν καλέσει αλλά εγώ ήθελα να δω. Χτύπησα στο δωμάτιο τους και μου είπαν να περάσω χαμογελαστές. Και τότε είδα μια σκηνή γνώριμη από κάτι θριλεράκια β κατηγορίας. Μερικά κεριά στο πάτωμα κι ένας πίνακας με περίεργα σχήματα. Τι έκαναν οι γκόμενες? Καλούσαν τα πνεύματα? Ψάχνανε να βρουν το διάολο τους? Μάλλον τον βρήκαν.

Η μια από τις δυο μου έκλεισε το μάτι. Μου είπε χαμογελώντας,  « Έλα πιο κοντά δεν θα σε πειράξει κανείς μη φοβάσαι άλλωστε την έχεις γλυτώσει τόσες φορές, πρέπει να έχεις συνηθίσει» Το μυαλό μου νόμιζα πως θα εκραγεί,  δεν ήθελα να ακούσω τίποτα άλλο,  έφυγα.

Και τότε ακούστε εκείνο το ουρλιαχτό. Ένας λύκος που φώναζε. Ένας λύκος σ΄ένα ελληνικό ξερονήσι στη μέση της θάλασσας. Έφυγα τρέχοντας και κρύφτηκα στο δωμάτιό μου. Φοβόμουν τόσο πολύ που δεν έβγαινε ούτε λέξη από το στόμα μου.  Είχα παγώσει.

Κουκουλώθηκα κάτω από τα σεντόνια κι άρχισα να προσεύχομαι. Δεν ήξερα σε ποιο θεό, δεν ήξερα το γιατί, δεν ήξερα ποιος ήταν ο φόβος μου αλλά προσευχόμουν να τη βγάλω καθαρή.  Και κράταγα το σταυρό μου σφιχτά στα χέρια μου. Εκείνο το σταυρό που δεν αποχωριζόμουν ποτέ. Με το τριμμένο λουρί και τα φαγωμένα γράμματα επάνω του. Τον είχα βγει πριν από χρόνια χωμένο στην άμμο σε μια παραλία και δεν τον αποχωρίστηκα ποτέ.

Η βραδιά πέρασε χωρίς τελικά να δούμε το διάολο μπροστά μας αλλά την επόμενη μέρα αυτί γι΄αυτόν είδαμε ένα περιπολικό να σταματάει. Ψάχνανε να βρουν ένα Γερμανό που είχε διανυκτερεύσει στο ξενοδοχείο μας. Πράγματι αυτόν τον είχα ξεχάσει, ένα παράξενο τύπο που είχε ζητήσει μια βραδιά στο ξενοδοχείο μας τη προηγούμενη. Παράξενος γιατί κατακαλόκαιρο και φορούσε ένα σκούρο κουστούμι.  Ψάξαμε να τον βρούμε αλλά είχε φύγει, το ίδιο και οι σουηδέζες. Η αστυνομία έδωσε σήμα να γίνει έρευνα σε όλο το νησί.

Όπως μας εξήγησαν ο τύπος το είχε σκάσει από μια κλινική στη Γερμανία. Ήταν παράφρων και είχε διαπράξει διάφορες αρκετά ειδεχθείς πράξεις στο παρελθόν μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβανόταν η υποψία για την εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού που δεν βρέθηκε ποτέ. Διάφοροι μάρτυρες είχαν δει αυτό το τύπο να το βάζει στο αυτοκίνητο του αλλά κανείς δεν μπόρεσε να το αποδείξει ποτέ.

Η ιστορία μας είχε επηρεάσει όλους τόσο που στο τέλος της σεζόν, πριν γυρίσουμε στα σπίτια μας μαζευτήκαμε μια παρέα κι αποφασίσαμε ν΄ανέβουμε στο Άγιο Όρος. Μας είχε πιάσει μια μανία θρησκευτικότητας λες και θα βγάζαμε από πάνω μας όλο εκείνο το φόβο…

Φτάσαμε Ουρανούπολη τέλη Σεπτέμβρη. Οι άντρες της παρέας πέρασαν απέναντι εμείς μείναμε να τριγυρνάμε στη πόλη μέχρι να επιστρέψουν. Γύρισαν κι έφεραν μαζί τους δυο φιγούρες.  Ένα χοντρούλη κύριο κι ένα γέροντα καλόγερο.  Μάθαμε πως ήταν ένας γέρος ασκητής που ήρθε μαζί τους Ουρανούπολη γιατί έπρεπε να δει ένα γιατρό κι ο προστατευόμενος του ο  Γιώργος. Ο Γιώργος ήταν παλιά τρόφιμος σ΄ένα ψυχιατρείο μέχρι που πήρε και κλείστηκε στο Άγιο Όρος. Ζούσε κι αυτός σαν ασκητής. Μας είπε πως όλα αυτά που έλεγε και τον έπαιρναν για τρελό ο πνευματικός του πατέρας τα καταλάβαινε και του έδινε συμβουλές πως να απαλλαγεί από τα δαιμόνια που τον τριγύριζαν….

Καθίσαμε όλη η αλλόκοτη παρέα το βράδυ σε ένα ταβερνάκι. Ένας από τα παιδιά είχε μαζί τη κιθάρα του κι έπαιξε το «γέλα πουλί μου γέλα είναι η ζωή μια τρέλα».. Ο καλόγερος μου είπε να μην το ξεχνάς αυτό το τραγούδι, και να γελάς σε όλη τη τρέλα που θα γνωρίσεις στη ζωή σου, και θα γνωρίσεις αρκετή.

Αργότερα αυτό το τραγούδι θα με στοίχειωνε… Θα έδινε ένα νόημα σε όλα όσα είχαν συμβεί εκείνο το καλοκαίρι…

Είχε περάσει 1 χρόνος από την εκδρομή στην Ουρανούπολη. Βρισκόμουν σε μια επαρχιακή πόλη και πέρναγα ένα μεγάλο ζόρι.  Άνεργη , χωρισμένη, άφραγκη, και μια ψυχολογία στα τάρταρα πως όλα έχουν γίνει στάχτη… Είχα πάρει το αυτοκίνητο κι έκανα μια μακρινή βραδινή βόλτα να ξελαμπικάρει το κεφάλι μου. Το ζήτημα είναι πως κατάφερα να ξελαμπικάρω για τα καλά. Σε κάποια φάση δεν ξέρω πως, είχα ένα φοβερό τρακάρισμα. Το αυτοκίνητο έγινε μια μάζα σίδερα.  Το μόνο που θυμάμαι είναι που προσπαθούσαν να με απεγκλωβίσουν από το αυτοκίνητο μου που είχε γίνει σμπαράλια γύρω από το κάθισμα του οδηγού,  και φώναζαν « η γυναίκα να δούμε αν είναι ζωντανή» κι εγώ που βγήκα τελικά όρθια χωρίς να έχω ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΓΡΑΤΖΟΥΝΙΑ, και τους ρώτησα απορημένη… τί έγινε…

Δεν μπορούσε κανείς να πιστέψει πως μέσα από εκείνη τη μάζα από σίδερα τσαλακωμένα βγήκε άνθρωπος ζωντανός και μάλιστα χωρίς ούτε μια γρατζουνιά. Πολλές φορές στη συνέχεια της ζωής μου αναρωτήθηκα αν όντως βγήκε το ίδιο άτομο από εκεί μέσα από εκείνο που είχε αρχικά μπει…

Όταν μετά από ένα μήνα φτιάχτηκε το σαραβαλάκι μου (όπως όπως)  έκανα κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ μέχρι τότε στη ζωή μου και πολλές φορές είχα κοροϊδέψει. Πήγα σε ένα μοναστήρι που λέγαν πως υπάρχει μια θαυματουργή εικόνα για να κάνω ένα τάμα… Το μοναστήρι ήταν χτισμένο πάνω σ΄ένα υπέροχο καταπράσινο λόφο. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που πάταγα το πόδι μου σ΄ένα τέτοιο χώρο. Βρήκα την αίθουσα με την εικόνα και καθόμουν και χάζευα χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Με πλησίασε μια μοναχή, με κοίταξε και μου είπε «μη ντρέπεσαι να προσευχηθείς, εδώ είσαι μόνη σου δεν σε βλέπει κανένας παρά μόνο ο θεός»… κι έφυγε χαμογελαστή.

Έψαξα μετά να την βρω γιατί μου είχε κάνει εντύπωση πόσο όμορφα μίλαγε. Δεν τη βρήκα πουθενά σ΄ολο το μοναστήρι κι η περιγραφή που έκανα δεν θύμιζε τίποτα στις υπόλοιπες μοναχές…

Στο δρόμο του γυρισμού πήγαινα αργά κι είχα βάλει ν΄ακούσω μουσική. Άρχισε να παίζει το «γέλα πουλί μου γέλα είναι η ζωή μια τρέλα» και τότε έγινε αυτό που λέμε θαύμα. Πάτησα ένα φρενάρισμα γιατί διέσχιζε το δρόμο ο γέρος καλόγερος που τραγουδούσα μαζί του στην Ουρανούπολη… Δεν πίστευα αυτό που συνέβαινε αλλά μέχρι να το συνειδητοποιήσω είχε χαθεί στα χωράφια…

Γυρίζοντας σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο κι ήταν ένα παιδί από τη παρέα που είχαμε πάει μαζί Ουρανουπολή. Σε παίρνω να σου πω ένα νέο δυσάρεστο μου είπε. Με ειδοποίησε ο Γιώργος από πάνω, πως ο γέροντας που τραγουδάγαμε μαζί σήμερα το πρωί ξεψύχησε….

Ήξερα πως κάτι πολύ σπουδαίο είχε συμβεί στη ζωή μου, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το νόημα όλων αυτών. Αποφάσισα να πάω ξανά σε εκείνο το μοναστήρι, περισσότερο για να βρεθώ κάπου ήρεμα, σε ένα χώρο ησυχίας και περισυλλογής.  Δυστυχώς δεν μπόρεσα, όταν πλησίαζα κοντά είδα από μακριά το μοναστήρι καμένο. Ρώτησα ένα κάτοικο του χωριού, μου είπε «μεγάλη συμφορά, μετά από τόσους αιώνες η θαυματουργή εικόνα άρπαξε φωτιά και κάηκε και μαζί της ένα μεγάλο κομμάτι του μοναστηριού.

 

«Ο Άνθρωπος της Αλήθειας είναι πέρα από το Καλό και το Κακό. Ο Άνθρωπος της Αλήθειας ξέρει ότι όλα είναι Ένα. Ο Άνθρωπος της Αλήθειας ξέρει ότι η Φαντασία είναι η Αλήθεια, ότι η Ψευδαίσθηση είναι η Πραγματικότητα και ότι η Ουσία είναι η Μεγάλη Απάτη» είπε με έμφαση η φωνή που δεν ήταν φωνή.  Χ. Φ. Λάβκραφτ «Πέρα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού»

ΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕΣΩ ΤΑΙΝΙΑΣ.. (ΓΕΛΑΜΕ Η ΚΛΑΙΜΕ?)

 

Οι ειδήσεις για την κακοποίηση και εμπορία παιδιών άρχισαν σιγά σιγά να πληθαίνουν.  Κάθε μέρα στις ειδήσεις, τις εφημερίδες, το διαδίκτυο μια τεράστια σκιά απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας για ότι πιο φριχτό μπορεί να διαπράξει ο άνθρωπος – κτήνος. Την εκμετάλλευση, τον βασανισμό, την κακοποίηση και τη δολοφονία παιδιών. Έγινε ο κόσμος ξαφνικά τόσο πολύ κακός? ήταν από πάντα αλλά δεν το ξέραμε? Για κάποιο περίεργο λόγο η φύση γεννάει περισσότερα τέρατα ή απλά τα τέρατα ήταν ανάμεσα μας αλλά δεν υπήρχε άμεση πληροφόρηση?

Η μήπως κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτό το συνεχή βομβαρδισμό αισχρών ειδήσεων που φωλιάζουν μέσα στις ψυχές των «φυσιολογικών» ανθρώπων και σχηματίζουν ένα εκρηκτικό μίγμα που διψάει να ξεχυθεί και να κάψει όλο αυτό το μαρτύριο?

Πριν λίγες μέρες είχαμε πιάσει αυτή τη κουβέντα με τη κόρη μου, και συγκεκριμένα έδειχνε πολύ ανήσυχη για το τι θα κάνει με τη μικρή της κορούλα, πως θα την προστατέψει, τι  τρόπο να βρει για να μπορεί να ελέγχει καλύτερα που βρίσκεται, αν κάτι δεν πάει καλά κλπ. Και τότε μου το πέταξε, αυτό που συζήταγαν και με άλλες μητέρες…

Ίσως στο μέλλον να μπορέσουμε να έχουμε επάνω  στο παιδί κάποιο τσιπ, που θα μας έδειχνε που ακριβώς κινείται το παιδί μας…. (στο μυαλό μου ήρθε αμέσως ο σκυλάκος μου με το τσιπ)… Σκέφθηκα πως στο σημείο ανησυχίας που έχουν φέρει τους γονείς μικρών παιδιών, αν κάποιος αύριο πρότεινε κάτι τέτοιο, ίσως να βλέπαμε ουρές να περιμένουν μπροστά στα ανάλογα ιατρεία για να τσιπάρουν τα μωρά.

Κι όταν δεις και το sound of freedom, τότε τρέχοντας θα πας. Αλήθεια η ταινία αυτή πως επιτρέπεται να κυκλοφορεί? Μια κουβέντα λες στο διαδίκτυο που δεν γουστάρουν και κατεβάζουν άμεσα τη σελίδα. Μια ταινία λοιπόν με ένα τέτοιο θέμα, κυκλοφορεί στις αίθουσες? Με τόση διαφήμιση που έχει γίνει το σημείο αναφοράς σε ότι αφορά το εμπόριο παιδιών? Δείχνει άραγε ακολουθώντας τον δρόμο των εγκληματικών οργανώσεων που διακινούν το εμπόριο παιδιών, ποιοι κρύβονται τελικά πίσω από αυτή τη κτηνωδία?

Η παιδική εκμετάλλευση έχει πολλές μορφές

ΔΟΥΛΕΙΑ  – Τα παιδιά αναγκάζονται να δουλέψουν παρά τη θέληση τους σε άθλιες συνθήκες, δεν έχουν δικαίωμα να ξεφύγουν, οι δουλειές είναι σε ορυχεία, εργοστάσια, μεγάλες καλλιέργειες, ΠΟΙΟΙ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ? (οι δουλέμποροι τα πουλάνε, και παίρνουν την αμοιβή τους,  οι επιστάτες φροντίζουν να τα έχουν δούλους και βγάζουν καλά μεροκάματα, ΟΙ ΑΦΕΝΤΕΣ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ? Σε ποιόν καταλήγουν τα ματωμένα διαμάντια?

ΕΜΠΟΡΙΑ ΓΙΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ – Οι δουλέμποροι θα τα αρπάξουν, και θα τα αναγκάσουν να γίνουν σεξουαλικό αντικείμενο (ακόμα και μωρά παιδάκια) ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ? Η πληροφόρηση φτάνει μέχρι τους νταβατζήδες αλλά οι πελάτες ποιοι είναι? Κάποτε ήταν σύνηθες φαινόμενο στους βασιλικούς οίκους να γίνεται κάθε είδους όργιο και με παιδάκια. Και δεν έδινε κανείς σημασία γιατί γενικότερα η ζωή των δούλων-υπηκόων δεν είχε καμία αξία. Ότι θέλαν έκαναν στους ανθρώπους. Γυναίκες, άντρες, παιδιά ήταν παιχνίδια στα χέρια τυράννων να κάνουν ότι γουστάρουν. Μήπως και στα σημερινά παλάτια που μπορεί να είναι βίλες κρυμμένες σε εξωτικά νησιά ή λέσχες που μαζεύονται διάφορα κτήνη, μήπως είναι πελάτες? Κι όταν γεμίζουν τα μπουρδέλα της ντροπής σε εξωτικούς προορισμούς με παιδάκια ποιοι είναι οι πελάτες?

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΕΣ. Διακίνηση ναρκωτικών, κλοπές, ακόμα και δολοφονίες, παιδάκια εθισμένα από μικρή ηλικία στα ναρκωτικά, ή ορφανά, εγκατελειμένα, εύκολη λεία, δεν κοστίζουν τίποτα και συμφέρουν. ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ?

ΕΠΑΙΤΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ. Διάβαζα κάπου πως κάπου 250 εκατομύρια παιδιά ανά το κόσμο εξαναγκάζονται να παριστάνουν τους ζητιάνους από οργανωμένα κυκλώματα, πολλές φορές τα καθιστούν επίτηδες ανάπηρα, πεινασμένα, με κουρελιάρικα ρούχα και μαζεύουν το κομπόδεμα τα κτήνη. ΠΟΙΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ.

Σ΄αυτόν το κόσμο ζούμε, ήσυχοι και κοιμισμένοι στο σπιτάκι μας, ενώ έξω οι δαίμονες κάνουν γιορτή και το γλεντάνε. Και περιμένουμε να οργιστούμε με μια ταινία ή μια είδηση που προκαλεί στιγμιαία αγανάκτηση. Απλά δεν πρέπει πλέον να υποκρινόμαστε. Είναι μια κτηνωδία που εφόσον δεν μας αφορά άμεσα, δεν θα σκοτίσουμε περισσότερο το κεφάλι μας από το να το συζητήσουμε με τη παρέα μας ή να γράψουμε δυο λογάκια εδώ μέσα. Στη πραγματικότητα η ΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΓΟΡΑ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΙ ΒΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΠΑΙΔΙΩΝ, είναι η συνενοχή μας και κανείς δεν θέλει να χάσει τα παιχνιδάκια του.

Γνωρίζουμε πως βγαίνει ο καφές, η σοκολάτα, οι πολύτιμοι λίθοι, τα εξαρτήματα των κινητών, και εκατοντάδες άλλα προϊόντα αλλά προτιμάμε να στεκόμαστε στην επιφάνεια λέγοντας το γνωστό «και καλά αν δεν το αγοράσω εγώ κάτι έγινε?»

Η συνενοχή μετά των πολλών μάλλον δεν είναι συνενοχή.

Αλλωστε κάνουμε και τις μικρές μας επαναστάσεις, βλέπουμε μια ταινία… και στεναχωριόμαστε. 

ΩΡΑ ΝΑ ΤΣΙΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΑΣ,  ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. 

Γιατί Γιαννάκη έχεις τόσο μεγάλο τσιπ?

Για να σ΄αρπάξω καλύτερα....

 

 

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΛΟΓΙΚΟΥ.

 

Πολλοί φίλοι κατά καιρούς με έχουν ρωτήσει τη γνώμη μου για όλη αυτή την ιστορία με τους "περήφανους ομοφυλόφιλους" και γιατί δεν έχω πει μέχρι τώρα κουβέντα. Η απάντηση είναι απλή. Γιατί δεν είχα καμία όρεξη να κάνω βαθειές αναλύσεις για μια σεξουαλική επιλογή. Η γνώμη μου? Είναι ακριβώς αυτό, μια σεξουαλική επιλογή. Το γιατί αυτή η επιλογή κάνει πλέον τόσο "θόρυβο" και προωθείται από κάθε είδους μέσο μαζικής ενημέρωσης, από τον κινηματογράφο, και πλέον στα σχολεία, είναι γιατί όπως έχουμε πει είναι πολύ βαθειά η τρύπα του λαγού. 

Οι σεξουαλικές επιλογές ως γνωστόν είναι πάρα πολλές, εκτός από την έλξη προς το ίδιο φύλο, έχουμε σαδο-μαζό, νεκρόφιλους, κοπρολάγνους, κτηνοβάτες, παρτουζιάρηδες, φετιχιστές, και μια τέτοια ποικιλία που ίσως δεν έχει όριο. Κάθε άνθρωπος μπορεί να βρει το δικό του βίτσιο να το μοιραστεί με το έτερον ήμισυ ή και σε μεγαλύτερες ομάδες!!

Θα σας πω μια μικρή ιστορία. Κάποτε σε μια επαρχιακή πόλη, καθόταν σε ένα τραπέζι ένας γιατρός ο οποίος ήταν γνωστό σε όλους πως ενώ ήταν παντρεμένος είχε μια παράνομη σχέση με μια νοσοκόμα. Ο γιατρός λοιπόν εξηγούσε στους φίλους του, γιατί έχει αυτή τη σχέση. Ελεγε "είναι αυτή η στιγμή που δεν περιμένεις στη ζωή και νοιώθεις πως όλα μέσα σου αναποδογυρίζουν, μια αίσθηση πως βρήκες κάτι που έψαχνες χρόνια και αγνοούσες πως υπάρχει..." Πιο εκεί καθόταν μια παρέα από αγρότες που είχαν γυρίσει από το χωράφι, είχαν πάρει τις μπύρες τους και τα μεζεδάκια τους κι άκουγαν. Αφού ο γιατρός συνέχισε να λέει διάφορα τέτοια, σε κάποια στιγμή γύρισε ένας από τους χωρικούς και του λέει φωναχτά μέσα στο καφενείο..

"γιατρέ κι άλλοι ξενογ@μίσαμε αλλά δεν το κάναμε και φιλοσοφία ρε αδερφε!!!"

Δύο πράγματα πρέπει να σκεφθούμε σε όλο αυτό το τσίρκο που παίζεται γύρω μας. 

Το πρώτο, Γιατί αυτή η επιλογή και όχι και οι άλλες (που είναι παραπονεμένες) Οι άνθρωποι που νοιώθουν τόσο ελεύθεροι και θέλουν ακόμα και στα σχολεία να γίνει μάθημα το βίτσιο τους, γιατί να μην πούμε στα παιδάκια να γνωρίσουν και τα μαστίγια? και τα φέρετρα - κρεβάτια? να τους πούμε πως και τα σκατάκια τρώγονται, και ο σκυλάκος στο σπίτι μπορεί να γίνει πολύ κολλητός με το πατέρα ή τη μάνα? Οι υπόλοιποι ανώμαλοι ψυχή δεν έχουν?

Το δεύτερο και σημαντικότερο, η επιλογή του να είσαι άντρας και να γουστάρεις να πέφτεις στα τέσσερα δικαίωμα σου, το ίδιο αν είσαι γκόμενα και σου αρέσουν οι άλλες γκομενίτσες. Γιατί όμως σε βοηθάει τόσο πολύ η νέα τάξη πραγμάτων? Σε αγάπησε ξαφνικά? Σε σέβεται και νοιώθει το πρόβλημά σου? Και για να το διευκρινήσουμε μπορεί ότι θέλει να προωθείται στο περίγυρο, αλλά ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΦΥΛΑ. Το τρίτο φύλο είναι στον εγκέφαλο και δημιουργείται από διάφορες καταστάσεις. 

Αν η επιστήμη προχώρησε τόσο πολύ και μπορεί να στον κόψει να σου βάλει γυναικεία γεννητικά όργανα και βυζάκια, δεν έγινες τρίτο φύλο, έγινες γυναίκα. Αν είσαι γυναίκα και θέλεις να προσθέσεις ένα παλαμάρι και γένια δεν είσαι τρίτο φύλο, άντρας θα γίνεις. Κι αν μείνεις ως έχει είτε είσαι άντρας που φοράει γυναικεία ρούχα και βάφει τα νυχάκια, είτε είσαι γυναίκα που σου βγαίνει ένα αντριλίκι, αλλά ΤΡΙΤΟ ΦΥΛΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Οσο και να το σπρώξουμε αυτή είναι πραγματικότητα της φύσης. 

Ποια είναι η μόνη διαφορά με τους υπόλοιπους βιτσιόζους (προσοχή στην κατηγορία κάνω σεξ όπως γουστάρω δεν βάζω βέβαια τα κτήνη τους παιδόφιλους, αυτούς αν τους έβλεπα με τα άντερα έξω να σέρνονται απλά θα χαλάρωνα να το απολαύσω), ο κτηνοβάτης π.χ μπορεί να πηδήξει τη κατσίκα του αλλά και τη γυναίκα του και να κάνει παιδάκια. Ο σαδο-μαζο, επίσης δεν εμποδίζεται η τεκνοποίηση από τη φύση, και όλες οι άλλες κατηγορίες ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ. Δυο άντρες δεν κάνουν παιδάκια, δυο γυναίκες δεν κάνουν παιδάκια (μεταξύ τους) Πρέπει είτε να αναλάβει η επιστήμη να βγάζει παιδάκια από τους σωλήνες είτε να υιοθετούνται. 

Κι αν μάγκες αύριο αποφασίζαμε όλοι έτσι γιατί γουστάρουμε να μην ξαναπάμε κάνένας άντρας με καμιά γυναίκα και το αντίθετο φυσικά, τι θα γινόταν? Θα τελείωνε εκεί η μεγάλη μας περιπέτεια? Θα ψάχναμε τη κοπελιά από τα παιδιά των ανθρώπων ή θα πηγαίναμε στα διάφορα κέντρα γονιμότητας να παραγγείλουμε ένα δυο σφαχτά στα μέτρα μας.  Είνα υποθετικό σενάριο αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν αυτές οι τρελές υποθέσεις δεν είναι η απόλυτη κ@ύλα για μυαλά διεστραμμένα που έχουν βαρέσει τσακωμό με τη φύση τους. 

Οσο για τις παρελάσεις με τα καραγκιοζιλίκια? Πεφήφανος που είναι ομοφυλόφιλος ο άλλος και θέλει να το φωνάξει. Να κατέβει κι ο Μήτσος με τη κατσίκα του ρε φίλε να τη βάλει πάνω στο άρμα και να της κάνει καρδούλες. Τι? Γιατί σε εξισώνω με κάτι τέτοιο? Προσβάλεσαι? Εσύ ο τόσο ελεύθερος μήπως βλέπεις αφ υψηλού τις άλλες κατηγορίες? Δεν θέλω να τα χαλάσουμε ή είμαστε υπέρ του σεξ όπως γουστάρω ή δεν είμαστε. Τι θεωρείς το βίτσιο σου , ανώτερο από τα υπόλοιπα?

Οπως βλέπεις, δεν έχω πρόβλημα με το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, έχω πρόβλημα από τη στιγμή που αυτό που κάνει στο κρεβάτι του, πρέπει να το τρώω στη μάπα συνέχεια, να γίνεται ολόκληρη ιστορία για το πως κ@υλώνει μια κατηγορία συνανθρώπων, και να πρέπει να επιβληθεί και σαν ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ. Οχι δεν είναι φυσιολογικό, γιατί φυσιολογικό είναι αυτό που προστάζει Η ΦΥΣΗ. Αν η φύση ήθελε θα έδινε τη δυνατότητα σε όλους να τεκνοποιούν με όποιο τρόπο και να το έκαναν!! Οσο και να προωθείται η άλλη άποψη , Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΑΠΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ. 

Και το ότι επιλέγει κάποιος να είναι αφύσικος δεν είναι παράξενο. Απειρα τα παραδείγματα στην κοινωνία των ανθρώπων δημιουργίας αφύσικων νόμων, αφύσικες αντιλήψεις, αφύσικες συνήθειες. Μέσα σε όλη τη παρέκκλιση από τη φυση είναι και η ομοφυλοφιλία. Μπορείτε να την στολίσετε με ένα σωρό φιλοσοφίες, με φοβερές ιστορίες από γονείς 1 και 2 ή ντραγκ κουίν που διαβάζουν παραμυθάκια, αλλά σε όλες αυτές τις εικόνες δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΦΥΛΟ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΦΥΛΟ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ.

Είναι για λόγους που ο καθένας ξέρει μια ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΕΤΗΣΙΑΣ ΦΥΣΗΣ. Εννοείται πως ο καθένας έχει ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κάνει αυτή την επιλογή, αλλά επειδή η ελευθερία σου σταματάει εκεί που αρχίζει να ενοχλεί τη ζωή των υπόλοιπων, κι επειδή παραλάβατε τα παιδιά ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΤΕ ΚΑΝ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ, (τους οποίους γονείς έχετε το θράσος και να τους στοχοποιήσετε αν απαιτήσουν το αυτονόητο) αυτή η ελευθερία έχει αρχίσει και γίνεται επικίνδυνη. 

Το πρόβλημα είναι πως είναι ένα ακόμα σκαλοπατάκι, στην δυστοπία που έρχεται. Ενας ακόμα άσος στο μανίκι των τυράννων που παίζουν με τα άτριχα πιθηκάκια. Γιατί και τα πιθηκάκια κάνουν διάφορες τρελίτσες αλλά δεν το έκαναν και φιλοσοφία!! 

Και κάτι τελευταίο προς τους ανθρώπους που έκαναν την επιλογή τους και νομίζουν πως κερδίζουν έδαφος σε έναν αγώνα για την προσωπική τους ελευθερία. ΣΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΣΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ. Δυστυχώς όλα αυτά τα βλέπουν οι πιο σοβαροί άνθρωποι, πολύ ωραίοι άνθρωποι, ομοφυλόφιλοι, (είχα πολύ καλούς φίλους που σεβόμασταν ο ένας τον άλλον) και αυτοί δεν θα πάνε ποτέ να παραστήσουν τους καραγκιόζηδες και ντρέπονται γι αυτά που βλέπουν. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που γνωρίζουν πως έχουν μια ιδιαιτερότητα στην επιλογή τους στον έρωτα, όπως ο καθένας μας μπορεί να έχει τις ιδιαιτερότητες του, αλλά λόγω ακριβώς σοβαρότητας, τα γούστα τους τα κρατούν μέσα στη κρεβατοκάμαρα τους γιατί έχουν άλλα σοβαρότερα και πιο σημαντικά προβλήματα να επιλύσουν. 

Ο πατέρας μου έλεγε το σεξ είναι ένα ποτήρι δροσερή μπύρα, το γεύεσαι, σε ευχαριστεί, είναι ένα συμπλήρωμα της υπόλοιπης ζωής,  αλίμονο στους ανθρώπους που το βάζουν προτεραιότητα στη ζωή τους, είναι καμμένα χαρτιά και σίγουρα η σκέψη τους σταματάει κάπου στην επιδερμίδα, δεν πάει παρακάτω. Αλλωστε τα "παιχνιδάκια υποταγής και φασισμού" σε σχέση με τον έρωτα τα έχουμε δει κατά καιρούς σε όλη την άνθρώπινη ιστορία. Οι θρησκείες που μοιράζεται η πλειοψηφία των ανθρώπων πάνω στο πλανήτη σε "λίγα εκατοστά κρέας" στήριξαν ολόκληρα δόγματα και ανάλογες τιμωρίες. 

Τώρα είναι το αντίθετο. Αφού περάσαμε κάτι αιώνες να μας μαστιγώνουν γιατί τολμάγαμε να αναφέρουμε τη λέξη έρωτας, τώρα περάσαμε σε ένα άλλο στρατόπεδο να μας μαστιγώσουν γιατί λέμε τη λέξη φυσιολογικό. Στην επόμενη  πίστα του παιχνιδιού θα έχει μαστίγωα ανευ αιτίας, έτσι γιατί γουστάρουν!

Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΩΝ

 

Καλοκαιράκι, βγήκαν τα μπρατσάκια έξω, τα ποδαράκια επίσης, και είναι εντυπωσιακό. Ηλικίες έφηβοι μέχρι και 50ρηδες μπορώ να πω, είναι σημαδεμένοι. Άλλοι με μικρά σημαδάκια, άλλοι το έχουν τερματίσει. Όλο το σώμα ζωγραφισμένο με κάθε είδους «σφραγίδες». Γιατί η δερματοστιξία δεν είναι τίποτα άλλο από μια σφραγίδα. Ένας τρόπος να φωνάξει κάποιος, σε ποια «συμμορία» ανήκει, ή πόσο χαραγμένος θα μείνει ο Μήτσος ή η Σούλα για πάντα πάνω μας, ή πόσο ελληνάρας είμαι, ή πόσο χριστιανός είμαι, ή πόσο πολύ μου αρέσουν τα τριανταφυλλάκια ή οι δράκοι! Μπορώ επίσης να χαράξω μια διάσημη φράση, τη φάτσα ενός ειδώλου, ή το ζώο τοτέμ μου!

Η αρχή όμως όλου αυτού του σημαδέματος είναι μία. Δεν είμαι ικανοποιημένος με το σώμα που μου έδωσε η φύση. Το βλέπω έργο ημιτελές. Ένας λευκός καμβάς που θα αποκτήσει αξία όταν ο ζωγράφος βάλει επάνω τη πινελιά του. Αλλιώς είναι ξενέρωτο, αδιάφορο, ίσως άσχημο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο είναι η ανάγκη να φωνάξω πως ανήκω κάπου. Πως μοιάζω με την τάδε ομάδα, δεν είμαι μόνος. Εννοείται πως ο κινηματογράφος, η μουσική βιομηχανία, η τηλεόραση έχουν ηγετικό λόγο, στο πως τα έτσι κι αλλιώς κοπάδια, πηγαίνουν με τη θέληση τους να σημαδευτούν και μάλιστα με .. πόνο.

Είναι η φαντασίωση κάποιου που θέλει να βρει ένα τρόπο να τον κοιτάνε. Είναι ο τρόπος που ακόμα και μια αδιάφορη χλιαρή προσωπικότητα μπαίνει στο πάνθεον των γ@μάτων. Τα είδωλα που προωθούν συνεχώς τα καρτέλ της πληροφόρησης, δείχνουν ηθοποιούς, τραγουδιστές, αθλητές που είναι όλοι σαν καραγκιόζηδες με τα σημαδεμένα μπράτσα, τις τρυπημένες μύτες, τα τρυπημένα φρύδια, τις αλυσίδες στο λαιμό ή το γελοίο ντύσιμο, αλλά στα μάτια των αποβλακωμένων είναι είδωλα πανέμορφα!!!

Μα τόσο αυστηρότητα για ένα καπρίτσιο της μόδας? Ναι, τόση αυστηρότητα γιατί είναι μια ακόμα ψευδαίσθηση μέσα στο σύμπαν της «φυτεμένης» πραγματικότητας εκείνης που θέλει τους νέους να είναι άβουλα πιονάκια, αλλά να πιστεύουν πως μοιάζουν σε κάποιον υπερ. ήρωα που βγάζει φτερά και τιμωρεί τους κακούς. Είναι η απάτη να νομίζεις πως αν σημαδευτείς με δυο φτερά στη πλάτη είσαι ο αρχάγγελος απεσταλμένος κάποιου θεού, πως αν χαράξεις το Λεωνίδα επάνω σου, πας για νέες Θερμοπύλες, ή αν ζωγραφίσεις ένα δράκο είσαι έτοιμος να ανέβεις στο σιδηρούν θρόνο!!

Υπάρχουν και χιλιάδες που το σημάδι τους δείχνει πως απλά δεν έχουν καν φαντασία, γιατί τρυπιούνται με εικόνες χωρίς ιδιαίτερο νόημα, εικόνες άοσμες, αδιάφορες που ίσως έχουν κάποιο πολύ κρυφό μήνυμα ιδιαίτερης σημασίας για τους ίδιους,  όπως «ήμουν στα Κουφονήσια και πέρασα αξέχαστα", κάποιο μήνυμα που αντικατοπτρίζει αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό τους....Popeye the sailor man....

Η μόνη δικαιοσύνη στο σύμπαν της τρέλας είναι για τα φουκαριάρικα τα ζωντανά που νοιώθουν το καυτό σίδερο πάνω τους την ώρα που οι γελαδάρηδες τα σταμπάρουν. Ίσως για εκείνα μόνο να προσπάθησε η φύση να ισορροπήσει γεννώντας τόσους ανεγκέφαλους που σημαδεύονται, τρυπιούνται με τη θέληση τους και νοιώθουν και περήφανοι για το κατόρθωμα!

Ίσως να σκεφθείτε πως είμαι πολύ μεγάλη πλέον κι έτσι βλέπω τις νεανικές ανησυχίες, σας διαβεβαιώνω όμως πως τα άτομα που μου μοιάζουν τώρα καραγκιόζηδες το ίδιο καραγκιόζηδες μου φαινόντουσαν κι όταν ήμουν 20. Είμαι πολύ σταθερή σε μερικές απόψεις. Και ίσως όλη μου τη ζωή ήμουν στο αντίπαλο στρατόπεδο από εκείνο της μαζικοποιημένης παπαγαλίας. Απολάμβανα διάφορα θεάματα, ταινίες, συναυλίες, κλπ. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω ποτέ γιατί θα έπρεπε να δημιουργήσω κάποιο είδωλο που να αντιγράφω.

Η για να το διατυπώσω καλύτερα, υπήρχαν άνθρωποι που θαύμαζα, συγγραφείς που μου άνοιξαν τα μάτια, άλλοι που με συγκίνησαν, τραγούδια, μουσικές που έφθαναν στη ψυχή μου, ταινίες που με σόκαραν ή με έκαναν να γελάω σαν παιδί, ηγέτες που παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, τοπία που έκοβαν την ανάσα, ή εμπειρίες ζωής που άφησαν τα προσωπικά μου σημάδια,  ορατά  μόνο από εμένα, αλλά ποτέ δεν ένοιωσα πως έπρεπε να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι.  

Ίσως γιατί πολλά πράγματα στη πορεία της ζωής με έκαναν να αντιληφθώ πως δεν γεννιόμαστε tabula rasa. Ερχόμαστε σ΄αυτό το κόσμο και φέρνουμε ήδη τη προίκα μας μαζί μας. Άλλοι γεννιούνται ΑΥΤΑΡΚΕΙΣ, άλλοι ΗΜΙΤΕΛΕΙΣ και κάποιοι άλλοι όντως δεν έχουν τίποτα γραμμένο στο καμβά. Οι αυτάρκεις θα βαδίζουν σαν παρατηρητές ή σαν δάσκαλοι, οι ημιτελείς θα είναι οι ερευνητές για το κομμάτι που λείπει. Για τους κενούς κι η δερματοστιξία είναι κάτι….

Για τους εκτός ανθρώπινης φύσης ηγέτες,  που κρατούν τα λουριά στα κοπάδια των ανθρώπων, το σημάδεμα είναι όπως η πρέζα για τον πρεζέμπορο. Δεν τη δοκιμάζουν, μόνο τη πουλάνε. Οι πρεζέμποροι που σνιφάρουν είναι απλά υπάλληλοι. Ένας φίλος με ρώτησε αν υπάρχει ελπίδα όλο αυτό το σύγχρονο μόρφωμα να αλλάξει και να εμφανιστεί ένας νέος κόσμος πιο όμορφος, πιο ανθρώπινος, πιο δίκαιος. Αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα μπορούν να διακρίνουν μέσα στη θολούρα, την απόλυτη δυστοπία που απλώνεται σιγά σιγά,  και πόσοι βλέπουν αυτή τη δυστοπία σαν …. Κανονικότητα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Στην αρχαία Ελλάδα , τατουάζ είχαν μόνο οι αιχμάλωτοι, οι δούλοι, οι εγκληματίες και οι λιποτάκτες, έτσι ώστε να είναι αναγνωρίσιμοι από τον υπόλοιπο κόσμο. 

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (1)

 

Τώρα που επικρατεί μια σχετική ησυχία γιατί έχουν αρχίσει τα μπάνια του λαού (για όσους ακόμα μπορούν και κρατούν αυτή τη συνήθεια) σκέφτηκα να ξεφύγω λιγάκι από τα συνηθισμένα και να διηγηθώ μερικές ιστορίες. Μπορεί να βγει και κάποιο νόημα. Ποιος ξέρει...

ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ (2003)

Εμενα τότε προσωρινά μόνη μου σ'ενα μικρό διαμερισματάκι ισόγειο που είχε δυο εισόδους. Η μία ήταν η κεντρική της πολυκατοικίας και η άλλη μια πόρτα στον εσωτερικό κήπο.  Ηταν λίγες μέρες πριν το 15αύγουστο. Η πόλη ήταν έρημη. Που και που άκουγα κάποιο αυτοκίνητο να περνάει.  Περίμενα να έρθει η οικογένειά μου που βρισκόταν τότε εκτός Αθηνών , σε 2 μέρες για να περάσουμε μαζί λίγες μέρες.   Στην πολυκατοικία μου είχα μείνει ο τελευταίος κάτοικος. Και τα περισσότερα σπίτια στη γειτονιά ήταν άδεια.

ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΒΓΑΖΑΝ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

 ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ.. 

Να σημειώσω πως τα παιδιά που περιγράφω παρακάτω, δεν τους είχαν σπείρει μέσα τους το φόβο, δεν βλέπαμε τηλεοπτικούς τρομολάγνους να μας κουνάνε το δάχτυλο απειλητικά,  δεν φοβηθήκαμε καν τις αρρώστιες. Τότε έκανα δυο ή τρία υποχρεωτικά εμβόλια, μέχρι να φθάσω στη 3η δημοτικού, είχα περάσει ιλαρά, κοκκύτη, ανεμοβλογιά, μαγουλάδες, ερυθρά κ αι δυο τρεις άλλες αρρώστιες,  και το μόνο πρόβλημα που συνέβαινε  κάθε φορά, ήταν πως έσπαγα τα νεύρα στη μάνα μου γιατί με έκλεινε αναγκαστικά σπίτι κι εγώ ήθελα να βγω έξω άρρωστη... Η θεραπεία μας (που αναλάμβανε ο γιατρός του σπιτιού δηλαδή η γιαγιά) ήταν, πορτοκάλια, κοτόσουπες με λαχανικά, τσάι με μέλι και μπόλικο λεμόνι, πολύ νερό και βρεγμένες πετσέτες για το πυρετό.   Είμαι από τη γενιά που γλύτωσε τα 40 εμβόλια, τα κοκτέιλ από αντιβιωτικά ακόμα και για ένα απλό πονόλαιμο, τα σπρέυ για τη μύτη με λίγο συναχάκι, τα αντισταμινικά για κάθε είδους αλλεργίες (δεν είχαμε αλλεργίες)  τις κάθε είδους  απαγορεύσεις στη διατροφή μην τυχόν και πάθουμε κάτι.... 

Τα είδωλα μας τα φτιάχναμε από τα κοντινά μας παραδείγματα, ανθρώπους που θαυμάζαμε, το ίδιο και τις αντιπάθειες, και τις αγάπες μας και τις φιλίες μας. Αντε στην εφηβεία να είχαμε και μια ιδιαίτερη συμπάθεια σε ένα αστέρα του κινηματογράφου, ή ένα σταρ της μουσικής βιομηχανίας. Στις φτωχογειτονιές τρώγαμε φαί της επόμενης μέρας, χαιρόμαστε με ένα παιχνίδι γιατί ένα είχαμε, και όλα τα πράγματα γύρω μας ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη. Δεν φοβόντουσαν οι γονείς μας όταν γυρνάγαμε στους δρόμους, γιατί τότε οι άνθρωποι κοιμόντουσαν με τα παράθυρα ανοιχτά, τα καλοκαίρια έβγαζαν κρεβάτια στις αυλές και τα μπαλκόνια για δροσιά, και δεν υπήρχαν ούτε πρεζέμποροι στις γωνίες έξω από τα σχολεία, ούτε σε μαχαίρωναν για λίγα ευρώ.. Ενας ξένος να έφτανε στη γειτονιά όλοι έψαχναν τι είναι από που ήρθε και τι θέλει γιατί όλοι γνώριζαν όλους. 

Το μόνο παιδί που είχε "παραστρατήσει" ήταν της φουκαριάρας της κυρίας Ολγας, που τον έπιασαν να κλέβει με κάτι άλλα παιδιά, κι από τότε ήταν κλεισμένη στο σπίτι της γιατί ντρεπόταν να βγει έξω... 

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΠΟΥ .. ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ 

Μια μικρή γειτονιά της Αθήνας. Ήταν εκείνα τα χαμηλά σπίτια με την αυλή στη μέση, που τ΄απογεύματα με τέτοιο καιρό όπως σήμερα όλες οι κυράδες ήταν καθισμένες μπροστά στις πόρτες και πήγαινε το γέλιο και το τραγούδι σύννεφο.

Πιο εκεί συμμορίες από πιτσιρίκα παίζανε μέχρι τελικής πτώσης. Από κάποιο παράθυρο έσπαγαν μύτη οι μυρουδιές από τα κεφτεδάκια που τηγανιζόντουσαν και μοσχοβόλαν από το φρέσκο δυόσμο. Εγώ το έσκαγα κάθε μέρα και πήγαινα στη ταβέρνα της γειτονιάς στο κυρ Λεωνίδα που έφερνε φρέσκα αυγά από το χωριό και με περίμενε να πάω να πάρω το δικό μου.

"Ελα μόρτη" μου έλεγε .Ήμουν ο μόρτης παρόλο που η μάνα μου με γέννησε κοριτσάκι, τι να κάνουμε δε βόλευαν στο κυνηγητό και στα τρεξίματα τα φορεματάκια κι οι φιόγκοι, κι η μάνα μου είχε εγκαταλείψει τη προσπάθεια. Μου φόραγε ένα παλιοπαντέλονο και μου έπιανε τα μαλλιά κότσο με μια τραγιάσκα από πάνω για τον ήλιο και υπέκυψε στο γεγονός πως τελικά ήμουν μόρτης!

Έπαιρνα το αυγό και βουρ για τρέξιμο και πάλι. Κι ένα βράδυ που είχα τα γενέθλιά μου, μαζεύτηκαν φίλοι και συγγενείς στο σπίτι, από όλη τη γειτονιά. Έφεραν ο καθένας από ένα μεζεδάκι (τυρί, ελιές, λίγο κοκκινιστό από χτες, μια πίτα αυτοσχέδια με χόρτα κι ότι τυρί βρέθηκε) κι έγινε ένα πάρτυ αξέχαστο. Το μεγάλο γέλιο είναι πως υπήρχε μόνο ένας δίσκος 45 στροφών κι ο κόσμος ήθελε χορό. Ήθελε γλέντι. Όμως κανένα πρόβλημα. Το ίδιο τραγούδι το έβαζαν ξανά και ξανά , ξελιγωμένοι στα γέλια, και το χόρεψαν από τσιφτετέλι μέχρι ταγκό, από ζεϊμπέκικο μέχρι βαλς, μέχρι τσάμικο.

Κι ένας μπάρμπας που δεν τον έφτανε κανείς στο κέφι, όταν τέλειωσε το κρασί έψαχνε να βρει με τι να συνοδέψει το μεζεδάκι που είχε μείνει. Βούτηξε το σιρόπι μου για το βήχα και το ήπιε λέγοντας "εβίβα" με το κόσμο γύρω να γελάει και να του φωνάζει έχουμε και ένα μπουκάλι ξύδι κάτω από το νεροχύτη δεν το πίνεις κι αυτό να δούμε τι τραγούδια θα μας πεις?

Όλη μου η παιδική ηλικία ήταν γεμάτη από γρατζουνισμένα γόνατα, (τα ξεπλέναμε στα γρήγορα με νεράκι, ούτε καν οινόπνευμα)  από το τρεχαλητό, κόσμο κάθε λογής που τους έλεγα όλους θείους και θείες. Πολιτικές συζητήσεις ανάμικτες με γλέντι ή άγριους τσακωμούς, και παραμύθια που μου έλεγε η γιαγιά τα βράδια. Μυρουδιές άπειρες από τα παράθυρα και το πατέρα μου που γύριζε πτώμα από τη δουλειά αλλά περίμενε να ακούσει ποιες ήταν οι απορίες μου της μέρας και να μου τα εξηγήσει όλα. Και τη μάνα μου που έκανε διπλοβάρδια στο εργοστάσιο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχε φτιάξει κάτι που το σπίτι θα μοσχοβόλαγε.

Και άπειρα παιδιά που είχαμε κάνει δικό μας κράτος με αρχηγούς και νόμους κι όλη τη γειτονιά μια απέραντη πατρίδα... 

Είχε πολλά δύσκολα εκείνη η ζωή και πολλά όμορφα. Είχε τις μιζέριες και τις δόξες της. Τους δεξιούς και τους αριστερούς που τσακωνόντουσαν και το χαφιέ που τα χάλαγε όλα. Είχε τους στενοκέφαλους και τους ανοιχτόμυαλους. Τους γεμάτους μικρότητες αλλά κι εκείνους που είχαν μεγαλείο. Όλοι όμως ήταν αλλιώτικοι. Φίλοι ή εχθροί ήταν κοντά. Πρόσωπο με πρόσωπο. Πάλευαν με τη ζωή και μεταξύ τους πιάνοντας ο ένας τον άλλον, αγγίζοντας. Γνωριζόντουσαν. Γνωριζόντουσαν κι είχαν άγραφους νόμους που έπρεπε να υπακούσουν για να κερδίσουν ένα πράγμα πολύτιμο. Την εκτίμηση του δίπλα. Την αξιοπρέπεια. Και τη περηφάνια. Κι οι κριτές ήταν οι δίπλα. Η μεσοτοιχία, η διπλανή πόρτα.

Κι η κάθε επέτειος  ήταν ευκαιρία για γλέντι.  Κι η κάθε συμφορά ήταν ένα πένθος που το νοιώθανε όλοι. Ίσως αλλού γινόντουσαν άλλα πράγματα αλλά στη δική μου γειτονιά έτσι ήμασταν. Άνθρωποι με ψυχή, με συναισθήματα, με φιλότιμο, με περηφάνια. Κι ούτε μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως αυτή η μικρή κοινωνία θα μετατρεπόταν σ΄αυτό το έκτρωμα που σήμερα ζουν τα δικά μου παιδιά. Που δεν πρόλαβαν να μυρίσουν δυόσμους στα μπαλκόνια. Που δεν είχαν την ευκαιρία να χτυπάνε τη πόρτα του γείτονα ανέμελα για να πουν πως τέλειωσε η ζάχαρη.

Υπάρχει κάτι που έχουμε χάσει σημαντικότερο από τους μισθούς μας, τις συντάξεις,  ή τα καταναλωτικά μας μπιχλιμπίδια. Είναι η ταυτότητά μας. Το σημάδι μας στο κόσμο. Το όριο που αν το ξεπεράσεις η ζωή χάνει την ομορφιά της και το γούστο της. Τη δυνατότητα να γεννιούνται μόρτηδες κι όχι ρομπότ...

ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ , ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ?

 

Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα δεν έχει να κάνει ούτε με το πόσες επιστημονικές γνώσεις έχει κάποιος, ούτε με το αν μπορεί να εξηγεί γεγονότα που βλέπει στον «ορατό κόσμο», ούτε αν έχει διαβάσει ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων, ούτε καν με το αν είναι ιδιαίτερα ευφυής. Αν θέλετε αυτά που θα πω παρακάτω, μπορείτε να τα βρείτε σαν μια αφορμή να γελάσετε, να σκεφθείτε, ή να τα κοροϊδέψετε ή ακόμα και να φοβηθείτε. Πάλι είναι ανάλογο με το πόσο λειτουργεί ακόμα το ένστικτό σας, ή αν τελικά λειτούργησε ποτέ. 

Πίσω από τον «ορατό» στον κοινό άνθρωπο κόσμο, κρύβεται ένας άλλος κόσμος που δεν είναι αντιληπτός στο μεγάλο πλήθος. Η επαφή με αυτό το κόσμο μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ ΜΕ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΥΣ. Ένα σφάλμα στο σύστημα κι εκείνη την ώρα από τύχη κάποιος βρίσκεται μέσα, ή εξ αποκαλύψεως (και δεν θα εξηγήσω τι είναι αυτό) γιατί πρέπει κάποιο συγκεκριμένο άτομο να προχωρήσει και να ολοκληρώσει ένα πολύ σημαντικό έργο.

Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι οι οποίοι έρχονται σε επαφή με τον λεγόμενο αόρατο κόσμο, δεν πρόκειται ποτέ να πείσουν τους υπόλοιπους για τις όποιες γνώσεις αποκομίσουν από αυτή την εμπειρία. Μια κατηγορία υπάρχει μόνο που θα σταθεί να ακούσει με σεβασμό,  κάτι άγνωστο, παράξενο, παράλογο ίσως, για το οποίο κάποιος δεν μπορεί να τους παρουσιάσει χειροπιαστές αποδείξεις αλλά έτσι είναι. Είναι εκείνοι που μπορούν να αφουγκραστούν, να «μυριστούν» το διαφορετικό που εκπέμπει ένας άνθρωπος, μια κατάσταση, ένα γεγονός, και θα οδηγηθούν να μελετήσουν, να ερευνήσουν, να πλησιάσουν εκείνες τις αλήθειες που στους υπόλοιπους φαίνονται απλά ανοησίες. Αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται συνωμοσιολογοι. Στην εποχή μας είναι της μόδας, να τους ονομάζουν όλοι οι ανίδεοι  «ψεκασμένους» , έναν όρο που πιθανότητα προώθησαν στη τυφλή μάζα, εκείνοι που ψεκάζουν!!!

Οι ιστορίες συνομωσίας πολλές φορές δεν είναι τίποτα άλλο, από τη λέξη που θα εκφωνήσει ο τελευταίος παίκτης «στο χαλασμένο τηλέφωνο». Κάπου στο χρόνο, από κάποιον ειπώθηκε η λέξη. Και κάπου περνώντας από στόμα σε στόμα, η λέξη «απάτη» κατέληξε να είναι «αγάπη» ή η λέξη «μύθος» κατέληξε να είναι «μήπως» και πάει λέγοντας. Ο σπουδαίος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Φιλίπ Ντικ, έλεγε πως πραγματικότητα είναι αυτό που θα συνεχίσει υπάρχει,  ακόμα κι αν σταματήσεις να το πιστεύεις.

Η ζωή που ζουν οι άνθρωποι στη κανονικότητα τους θα γινόταν χίλια κομμάτια αν ξαφνικά όλα αυτά που έχουν μπει στη σφαίρα του «φανταστικού» εμφανιζόντουσαν μπροστά τους σαν υπαρκτές και χειροπιαστές αλήθειες. Το ίδιο το νόημα της ζωής θα άλλαζε. Η μέχρι τώρα αξία των πραγμάτων θα γκρεμιζόταν και μάλιστα με μεγάλο θόρυβο.

Σκεφθείτε κάποιον π.χ. ο οποίος είναι ένας πολύ σεβαστός πολίτης, απόλυτα λογικός, ένας άνθρωπος που οι υπόλοιποι εκτιμούν για το μυαλό του και την ορθότητα της σκέψης, να κάνει ένα περίπατο σε ένα δάσος και όπως κάθεται να κάνει ένα τσιγάρο, βλέπει μπροστά του κάτι που δεν είναι ούτε ζώο ούτε άνθρωπος, κάτι αλλόκοτο που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει. Όταν θα επέστρεφε (με ένα τρόμο πια στη ψυχή του) και το έλεγε στους ανθρώπους του οι απαντήσεις που θα λάμβανε θα ήταν δύο «έλα ρε, ένα όνειρο είδες» ή «μήπως είχες πιει κανένα ποτηράκι?» Αν συνέχιζε κι επέμενε να περιγράφει και να σκίζει τα ιμάτια πως ήταν αλήθεια, θα άρχιζε και η κάθοδος του, στα μάτια των φίλων, και η συμπόνια πως για κάποιο λόγο που δεν ξέρουν ο Χ «άρχισε να τα χάνει»

Πόσοι θα ήταν εκείνοι που θα σκεφτόντουσαν, μα ο Χ είναι λαμπρό μυαλό και πολύ σοβαρός άνθρωπος, μήπως λέει την αλήθεια, κι εμείς μπορούμε να ωφεληθούμε και να ερευνήσουμε μαζί του «μια νέα πραγματικότητα» που αγνοούσαμε? Πόσοι θα ήταν? Αν ήταν τυχερός, και τα επόμενα χρόνια έλεγε την ιστορία όπου στεκόταν,  ίσως κάπου – κάποτε,  πετύχαινε έναν πρόθυμο να ακούσει. Ο ίδιος όμως πλέον θα ήξερε και ο σκοπός της ζωής του θα είχε πάρει τελείως διαφορετικό τρόπο από όλους τους άλλους.

Το πρόβλημα είναι πως όταν βρεθείς αντιμέτωπος με μια άλλη πραγματικότητα, με πράγματα που δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί ο κοινός νους ΟΛΑ ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ. Δεν σταματάει πουθενά. Ο σπουδαίος δικαστής Φαλκόνε που τα έβαλε με τη σικελική μαφία, όταν τον ρώτησαν πως φθάνει κάποιος να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά, απάντησε «ακολούθα το δρόμο του χρήματος» και θα βρεις ποιος κρύβεται. Για να κάνει κάποιος κάτι ανάλογο σε σχέση με την ανθρώπινη ιστορία, πρέπει να κάνει πράγματα πολύ πιο δύσκολα.

Πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή και να ακολουθήσει το δρόμο της ιστορίας. Και σε κάθε βήμα με τη λογική, να σημειώνει σε ένα τετράδιο όλα εκείνα «που δεν  ταιριάζουν» με τα όσα του έχουν διδάξει. Είναι αμέτρητα τα βιβλία που διάβασαν οι λεγόμενοι «ερευνητές του παράξενου» χρόνια ολόκληρα από τη ζωή τους που αφιέρωσαν να ψάχνουν, να ρωτάνε, να σημειώνουν, για να βγάλουν συμπεράσματα. Κι αυτούς άνθρωποι που δεν έχουν διαβάσει τίποτα άλλο εκτός από τα σχολικά βιβλία, αθλητικές εφημερίδες ή βλακώδεις φυλλάδες, μπορούν να τους κρίνουν σαν «φαντασιόπληκτους»… Όσο για τους άλλους που «είδαν» γεμάτα είναι τα ψυχιατρεία.

Και τώρα που είπα ψυχιατρεία, θυμήθηκα την εποχή που σπούδαζα ψυχολογία σε κάποιο Πανεπιστήμιο στο εξωτερικό, κάποια στιγμή ξενέρωσα και τα παράτησα, γιατί θα έπρεπε να ακούω να μιλούν στο αμφιθέατρο περί «ψυχής» άνθρωποι που δεν πίστευαν καν πως υπάρχει ψυχή!! Την οποία ψυχή την παρουσίαζαν σαν μια θρησκευτική απάτη, και εξηγούσαν διάφορα φαινόμενα με απόλυτα επιστημονικό τρόπο και όλοι χειροκροτούσαν, αλλά εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί θα ήταν ασέβεια σε όσα είχα την τύχη ή ατυχία να γνωρίζω.

Όταν λοιπόν μιλάμε με κάποιον, και εκφράζουμε μια άποψη, ή δίνουμε μια λύση σε ένα πρόβλημα, ή ερμηνεύουμε τα γεγονότα, πρέπει να σκεφτούμε ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΕ ΠΟΙΟΝ.  Όλο αυτό το καιρό που γράφω, το κάνω για βοηθήσω να μπει μια τάξη στη σκέψη μας, σε ένα σκοτεινό χάος που μας έχει σκεπάσει και προσπαθεί να κλέψει και την παραμικρή μας ανάσα. Και σίγουρα απευθύνομαι σε ΕΜΨΥΧΟΥΣ. Οι υπόλοιποι έχουν πολλά άλλα μαγαζιά να επισκεφθούν. Γιατί το μεγάλο μυστικό τελικά δεν είναι πόση γνώση από αυτή που του προωθούν συνέχεια, μπορεί κάποιος να συγκεντρώσει, αλλά πόση μπορεί να αποβάλλει. Κι όταν την αποβάλλει όλη, και μείνει εντελώς αγράμματος, τότε ίσως θα αρχίσει να μορφώνεται.

Καταλαβαίνετε πως υπάρχει τεράστια απόσταση, ίσως αγεφύρωτη, μεταξύ ανθρώπων που ταξιδεύουν σε άλλες πραγματικότητες είτε με τη φαντασία τους, είτε με την εμπειρία τους κι εκείνους που είτε από ανικανότητα, είτε από άρνηση, δεν θέλουν να βρεθούν σε αχαρτογράφητα μέρη. Ακόμα και το τρόπο που θα δούμε ένα γεγονός που ασχολούνται όλοι, π.χ. εκλογές, μια αναταραχή, ένα πόλεμο, διαφέρει και αυτό που εκφράζουμε προέρχεται ακριβώς από αυτή τη διαφορετικότητα μας.

Πρόσπαθησα πάντα να παίξω το ρόλο του ισορροπιστή. Να κινούμαι ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Παρατηρητής των αναποφάσιστων. Εκείνων που περπατούσαν στο μονοπάτι της κανονικότητας αλλά  αλλά ενστικτωδώς ήξεραν πως υπάρχει κι ένα δεύτερο. Ο μόνος τρόπος για να κάνουμε ένα βήμα πέρα από την κανονικότητα, είναι να είμαστε αποφασισμένοι να "εκθέσουμε" τον εαυτό μας.  Να εγκαταλείψουμε την επιθυμία να είμαστε αποδεκτοί. Να μην ζητάμε συνεχώς, με εμμονή, να μας δείξουν τα καρφιά στη παλάμη. 

Εχουμε ένα τεράστιο απόθεμα γύρω μας από διαθέσιμα βιβλία. Το που να βρω καιρό γι αυτά , έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα, είναι ακριβώς αυτό που θέλουν να σκέφτεσαι. 

 

 

 

 

 

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟΣΗ ΑΝΟΗΣΙΑ, ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ.

 *Οι μεταναστευτικές βίζες για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής για πολίτες και κατοίκους της Ελλάδος διεξάγονται στην Αμερικανική Πρεσβεία Αθηνών.Για την υποβολή αίτησης για μεταναστευτική βίζα, ένας αλλοδαπός πολίτης που ζητά να μεταναστεύσει θα πρέπει να του υποβληθεί πρόσκληση από Αμερικανό ή μόνιμο-νόμιμο κάτοικο Αμερικής που να είναι συγγενής πρώτου βαθμού, ή πρόσκληση από Αμερικανό εργοδότη, και να υπάρχει μία εγκεκριμένη πρόσκληση απο το Γραφείο Μετανάστευσης και Ιθαγένειας (USCIS)

 Κανονισμοί για βίζα στη Γερμανία

Για πολίτες τρίτων χωρών: εκτός εάν η χώρα σας εξαιρείται, θα πρέπει να υποβάλετε αίτηση για βίζα για τη Γερμανία στην πλησιέστερη πρεσβεία, που θα σας επιτρέπει να επισκεφθείτε τη χώρα για έως και 90 ημέρες. Οι χώρες που εξαιρούνται είναι οι ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία κ.λπ. Για πολίτες τρίτων χωρών που μεταναστεύουν στη Γερμανία – θα πρέπει να υποβάλουν αίτηση για άδεια εργασίας και διαμονής.

 

Ήθελα να ήξερα, όσοι κάνουν συγκρίσεις τα γεγονότα στη Γαλλία, τους αλλοδαπούς που κατοικούν εκεί, με τους αλλοδαπούς που έρχονται εδώ, προσθέτει και λίγο από μετανάστες δικοί μας στην Αμερική ή στη Γερμανία, βάζει και μια καταστροφή της Σμύρνης, και πατάει μια ισοπέδωση τέτοια που η ιστορία αναγκάζεται να πάρει ψυχοφάρμακα, αυτοί λοιπόν που σκέφτονται με αυτό το τρόπο είμαστε σίγουροι πως είναι κανονικοί άνθρωποι? Μήπως είναι κάποιο χαλασμένο πρόγραμμα για pc? Δεν μπορεί να είναι κάποιος τόσο ηλίθιος, εκτός κι αν πληρώνεται πολύ καλά, ή αν κρέμεται από το στόμα εκείνων που πληρώνονται που για κάποιο λόγο τους θεωρεί σωστούς ανθρώπους....

Πληθώρα αναρτήσεων όπου μας προτείνουν να συγκρίνουμε τον Αλγερινό ή Μαροκινό 4ης γενιάς στη Γαλλία, (δηλαδή κατοίκους των γαλλικών αποικιών) με τον Έλληνα μετανάστη τότε, που ρήμαζε η ύπαιθρος και φεύγανε για μακρινές πατρίδες, που του κοιτάζανε τα δόντια για να μπει Αμερική και ήταν απαραίτητο να έχει ένα πάκο από δικαιολογητικά στη τσέπη που. Πήγαινε σε μια χώρα τεράστιας βιομηχανικής δύναμης που ζητούσε εκατομμύρια χέρια να δουλέψουν για να κινεί τις μηχανές της. Η κοιτίδα του καπιταλισμού, που κάθε πεινασμένος ονειρευόταν να ζήσει το αμερικανικό όνειρο. 

Θα συγκρίνουμε επίσης τους Έλληνες που πήγαιναν Γερμανία, Αυστραλία, σε χώρες με τεράστια επίσης βιομηχανία που ζήταγαν εργάτες, φθηνούς να λαδώνουν τα γρανάζια. Αυτό το είδος ξεσπιτωμένου πρέπει να το συγκρίνουμε με τους Πακιστανούς π.χ. οι οποίοι έρχονται από ένα κράτος που είναι πόσο 250 εκατομμύρια πληθυσμός, σε μια χώρα με μόλις 10 εκατομμύρια κατοίκους (μια συνοικία της πρωτεύουσας τους είμαστε) , μια χώρα φτωτοχοποιημένη που δεν παράγει τίποτα πια, με τα περισσότερα εργοστάσια, βιοτεχνίες, καταστήματα με λουκέτο, που ο πληθυσμός στενάζει από ανεργία, φτώχεια, και που ενδεχομένως να αρχίσει να χάνει και κομμάτια από το έδαφος της. Σε αυτό το σκοτεινό χωρίς ελπίδα, περιβάλλον στην αποικία της Μεσογείου,  έρχονται για να βρουν «μια καλύτερη τύχη» όλοι οι αλλοδαποί πληθυσμοί. 

Δηλαδή δεν βλέπετε κάποιο «ύποπτο» σχέδιο για όλο αυτό που συμβαίνει? Δεν βλέπετε κάποιο πρόστυχο παιχνίδι που παίζεται πάνω στις πλάτες μας? Δεν βλέπετε πως πίσω από τα δήθεν φιλάνθρωπα συναισθήματα των συμμοριών που έχουν οργανώσει όλο αυτό το σκηνικό, υπάρχει σχέδιο που αποσκοπεί μαζί με όλα τα άλλα αίσχη που συμβαίνουν στην κατεχόμενη Ελλάδα, στη τελική μας εξαθλίωση? Όλα τα παραπάνω τα θεωρείτε ιστορίες συνωμοσίας έτσι? Η μάλλον πως είναι της μόδας να λέμε? Φασιστικά παραληρήματα.  Σας έχωσαν κι αυτό το σκ@τό στο μυαλό να το παπαγαλίζετε. Οι φασίστες σας διδάσκουν δημοκρατία και χαζογελάτε σαν βλήματα.

Σοβαρολογείτε όταν τα λέτε αυτά ή απλά έχετε χάσει την ικανότητα να κάνετε την παραμικρή αυτόνομη σκέψη αν δεν ρωτήσετε πρώτα το κηδεμόνα σας? Ίσως να κάνετε κάποιο καλό σε εσάς και τα παιδιά σας, αν αρχίζετε να βλέπετε το πρόβλημα στην πραγματική διάσταση και όχι πίσω από τσιτάτα που σας λένε τα διάφορα μαγαζάκια .

Θα ρωτήσω τα παρακάτω. Μην απαντήσετε σε εμένα, απαντήστε στον ευαυτό σας.

Εσένα, που δακρύζεις όταν βλέπεις ένα παιδάκι να παλεύει με τα κύματα και νοιώθεις ανακούφιση όταν σωθεί, και πολύ καλά κάνεις γιατί αυτό πρέπει να είμαστε άνθρωποι, όχι κτήνη, στη συνέχεια σε ενημέρωσε κάποιος τι απέγινε αυτό το παιδάκι? Δηλαδή αν αυτό και πολλά άλλα έχουν γίνει κρέας π.χ. στα σαλόνια κάποιων λεφτάδων ανωμαλιάρηδων, ή τα έχουν κλεισμένα κάπου και τα κακοποιούν, τα πουλάνε, τα σκοτώνουν, σε ενημέρωσαν? 

Πως ακριβώς θα ζήσει εκείνη η οικογένεια που μένει σε κάτι τρύπια στρώματα ξάπλα στη πλατεία Βικτωρίας? Ξέρεις? Τους έχει από κοντά κάποιος? Αν τους πλακώσουν το βράδυ και τους ξεσκίσουν εσύ το ξέρεις? Αν αρχίσουν για να επιβιώσουν μέσα στο τίποτα που έχουν, να κλέβουν, να σπρώχνουν πρέζα, να φτιάξουν κυκλώματα πορνείας, να σκοτώσουν αν χρειαστεί, θα είναι τίποτα παράξενο?

Και αν όλα δεν είναι έτσι και τους δόθηκε ένα επίδομα, σπίτι, φαγητό και εξασφαλίστηκαν, προσωρινά τι έγινε? Που θα βρουν δουλειά μετά? Πως θα ενσωματωθούν σε μια κοινωνία που ούτε τα δικά της παιδιά δεν αγαπάει πια? Κι όλη αυτή η ανέχεια, ο αποκλεισμός, οι εντελώς διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες, παραδόσεις, πως θα ταιριάξουν, όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε διχασμένοι και νοιώθουμε τέτοια συναισθήματα για τον συνέλληνα που έχει κάποια άλλη ιδεολογία από τη δική μας, αλλά νοιώθουμε ότι απειλούμαστε και δημιουργούμε έχθρες  Ο αλλοδαπός θα έχει αλλάξει όλο το τρόπο σκέψης του, τη πίστη του, τις συνήθειές του για να μας αγκαλιάσει?  Τρέλοι είστε? Θα συμβεί σε μερικούς να προσπαρμοστούν, κάνοντας απλά υπομονή και βράζοντας. 

Κι ο Έλληνας άνεργος,  άστεγος που σέρνεται πιο κάτω, εκεί κάτω από τη γέφυρα, ξέρεις σε ποια δομή μπορούμε να του πούμε να πάει? Ξέρεις τι επίδομα δικαιούται το μήνα? Και τα χιλιάδες παιδιά που φεύγουν εκείνα μετανάστες σε άλλες χώρες πόσο παράλογο μπορεί να είναι? Δηλαδή οι μεν έρχονται για να ζήσουν εδώ και οι ντόπιοι φεύγουν γιατί δεν μπορούν να ζήσουν? Κι αυτό πρέπει να είναι ανεκτό και να κυλίσει έτσι μέχρι να καταντήσουμε ένα μόρφωμα που πέντε δέκα οικογένειες θα είναι οι φύλαρχοι που τρώνε με χρυσά κουτάλια και από κάτω η πλέμπα με ντόπιους και αλλοδαπούς τύπου χαμίνια της Βικτωριανής Αγγλίας?

Μήπως να συνέλθουμε λιγάκι?

Το  γεγονός είναι, πως Η ΕΙΣΡΡΟΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΣΕ ΕΝΑ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΝΤΟΠΙΟΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΛΟΓΟ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.  Οχι δεν θα αλλοιώσουν το dna μας όπως έχουν βάλει διάφορους κάφρους να λένε, απλά θέλουν να μας κάνουν να μοιάζουμε σαν τριτοκοσμική αποικία και να έχουν πολλούς υπάκοους δούλους, με μηδενικά πατριωτικά συναισθήματα, μηδενική ικανότητα αντίδρασης. Και σκεφθείτε πως όλα αυτά γίνονται ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ με την προώθηση μοντέλων ζωής αφύσικης, στα μέτρα των διεστραμμένων που κρατάνε τα ηνία της εξουσίας. 

Αν μαζευτούμε αυτή τη στιγμή 2-3 χιλιάδες φτωχοί Έλληνες , χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα, και μάλιστα χριστιανοί, και πάμε να περάσουμε τα σύνορα σε ένα οποιοδήποτε ισλαμικό κράτος, τι λες πως θα γίνει, με το φτωχό σου το μυαλό? Θα μπούμε ή θα δούμε τα ραδίκια ανάποδα? Μήπως κάνω λάθος και θα μας δουν σαν μια μεγάλη αγκαλιά? Αν ζητήσουμε να πάμε 1 εκατομμύριο Έλληνες στο Μπαγκλαντές σαν εργάτες? (γελάει ο κόσμος). Εκτός κι αν φαντάζέσαι πως η πατρίδα σου είναι κάτι σαν υπερδύναμη, είναι μια δεύτερη Αμερική ή Γερμανία και τα φουγάρα καλούν τους δυστυχισμένους δούλους να φάνε ένα κομμάτι ψωμί. Τρομάρα μας. 

Χθες σε ένα βαγόνι στον ηλεκτρικό πέτυχα τζακ ποτ. Ημουν εγώ και μια άλλη ηλικιωμένη κυρία οι μόνοι έλληνες. Ενα βαγόνι τίγκα που δεν μπορούσες να αναπνεύσεις από κόσμο ήταν σαν να βρισκόμουν σε κάποια υποβαθμισμένη συνοικία της Ν.Υόρκης. Σε μια χώρα 10 εκατομυρίων... σύντομα άλλα 10 θα είναι αλλοδαποί. Κι αυτό είναι κάτι που η Ελλάδα μπορεί να αντέξει, και δεν μπορούμε να το συζητάμε γιατί θα είμαστε απάνθρωποι...

Τι ντροπή....