ΡΩΤΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. ΒΡΕΣ ΤΟ.

Τη κατάσταση τη βλέπεις. Η πίεση που νιώθεις αφόρητη. Το θέατρο του παραλόγου το έχεις αναγνωρίσει. Η απάτη ξεσκεπάζεται σιγά σιγά κι εσύ βλέπεις. Έχεις καταλάβει το ρόλο σου στο μαντρί, έχεις αναγνωρίσει τα ανδρείκελα που σου καθορίζουν τη κάθε σου κίνηση, τη κάθε σου στιγμή στη ψεύτικη ζωή που ζεις. Και φτάνεις στο καίριο ερώτημα. Και τι να κάνω?

Ότι και να σκεφθείς σκοντάφτεις σε ένα συγκεκριμένο εμπόδιο. Ότι και να κάνω είναι μάταιο, γιατί ότι και να κάνω δεν έχω συμμάχους. Δεν είμαστε πολλοί. Μόνος τι να καταφέρω. Κι εδώ ακριβώς είναι η παγίδα που το σύστημα σε έχει ρίξει. Σε έχει πείσει πως το να αλλάξεις εσύ ΜΟΝΟΣ είναι μάταιο. Σε έχει πείσει πως αν δεν είναι μια μεγάλη μάζα που θα απαιτήσει ο προσωπικός αγώνας είναι περιττός. Γιατί σε έχουν μάθει πως για να επιβιώσεις πρέπει να ακολουθείς τις ζωές των άλλων.

Η κάθε αλλαγή που σκέφτεσαι να κάνεις μοιάζει ουτοπία σε ένα κόσμο που όλα είναι προκαθορισμένα, όλα κινούνται με ένα ίδιο τρόπο, ένα κόσμο που ζει και αναπνέει χωρίς δυνατότητα ελεύθερης βούλησης, χωρίς δυνατότητα να ζει έξω από τα σύρματα της περιορισμένης αντίληψης. Είναι ο καταναγκασμός της μάζας που έμαθες να αποδέχεσαι σαν αυτονόητη. Οτι και να σκεφθείς που  βγαίνει από τα στενά πλαίσια της "κανονικότητας" αμέσως απαντάς στον ευαυτό σου πως δεν είναι δυνατόν να γίνει.

Η μεγάλη παγίδα είναι ακριβώς αυτή. Τίποτα δεν μπορώ να κάνω μόνος μου. Τίποτα δεν μπορώ να κάνω χωρίς να ανήκω σε ένα οποιοδήποτε κοπάδι που με ένα αρχηγό θα μας οδηγήσει σε κάτι άλλο. Κι επειδή η κάθε μονάδα έτσι σκέφτεται, κι επειδή κάθε άνθρωπος δεν μπορεί να δει τον εαυτό του απομονωμένο από την άμορφη μάζα και να λειτουργήσει αλλιώς σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ επίπεδο και όχι μόνο στη φαντασία του, όλα μοιάζουν ανέφικτα να συμβούν.

Ξεκινάμε λοιπόν.

Πρώτο βασικό ερώτημα. Τι χρειάζομαι αλήθεια από όλα αυτά που μου έχουν πλασάρει σαν απαραίτητα στη καθημερινή διαβίωση? Οχι ο Μήτσος ο γείτονας μου. ΕΓΩ. Πηγαίνω για ψώνια. Φορτώνω ένα καλάθι γεμάτο προϊόντα κάθε είδους. Τα χρειάζομαι? Η τροφή μου πρέπει να αποτελείται από τόσα πολλά άχρηστα? Η φύση μου τι λέει? Πόσο πεινάω? Τι είναι το ελάχιστο που μπορώ να ικανοποιήσω την ανάγκη μου να επιβιώσω μέσω τροφής? ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος. Δεν με ενδιαφέρει αν η δική μου επιλογή θα επηρρεάσει το σύνολο. Με ενδιαφέρει εγώ να μην συμμετέχω σε ένα παιχνίδι απάτης που γίνεται όχι μόνο ασύμφορο οικονομικά αλλά και επικίνδυνο για την υγεία μου. ΛΙΤΗ , ΚΑΘΑΡΗ, ΤΡΟΦΗ.

Δεύτερο ερώτημα. Τι χρειάζομαι αλήθεια να έχω σε ένα σπίτι? Στοιβαγμένος σε ένα χώρο όπου συνεχώς προσθέτω άχρηστα αντικείμενα. Τα χρειάζομαι. Ο χώρος που θα ζω είναι καθαρός? Εκπροσωπεί την δική μου προσωπικότητα και ανάγκες ή είναι ένα ηλίθιο αντίγραφο από τις υποδείξεις που συνεχώς με βομβαρδίζουν οι καλοπληρωμένοι καραγκιόζηδες της ενημέρωσης? Πρέπει στ΄αλήθεια να ξοδεύω το κόπο μου και την ενέργεια μου για να ψάχνω και να αγοράζω ένα σωρό από άχρηστα αντικείμενα και να τα στοιβάζω δίπλα μου, να περιορίζουν την κίνηση μου, τον ύπνο μου, την καθημερινότητα μου, και να παίζω το παιχνίδι πως κάθε χρόνο κάποιο από αυτά έχει φθαρεί και τρέξε πάρε καινούργιο? ΑΠΛΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΜΙΚΡΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΜΕ ΛΙΤΟ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ.

Τρίτο ερώτημα, ίσως το πιο ουσιαστικό. Τι συνήθειες έχω? Είναι αυτές που θέλω ή αυτές που θέλουν? Τι καταστρέφει την ενέργεια μου στη καθημερινότητα? Τι με χαλάει εκτός από τα βασικά προσωπικά μου θέματα που πρέπει να επιλύσω? Τα οποία είναι τα εξής ένα. Ενα εισόδημα αρκετό ώστε να ζω με αυτό το λιτό τρόπο. Μια δουλειά δηλαδή που να μου εξασφαλίζει τα απαραίτητα για να επιβιώνω. Όλα τα ΕΠΙΠΛΕΟΝ είναι ΘΑΝΑΤΟΣ.  Το πρώτο που χαλάει τη ψυχική μου διάθεση είναι η τηλεόραση. Την πετάω. ΤΕΛΟΣ. Το επόμενο είναι οι άνθρωποι που βάζω στη ζωή μου να είναι επιλεγμένοι όχι από τον φόβο μην τους χάσω και μείνω μόνος αλλά γιατί αξίζουν. Παρέες ανόητες, συγγενείς που ενοχλούν, σχέσεις που πληγώνουν, εκβιάζουν, σε κάνουν να υποφέρεις αντί να χαίρεσαι ΤΕΛΟΣ. Ολοι έξω από το πεδίο σου. Μόνος? Ναι καλύτερα μόνος παρά με ανούσιες και επικίνδυνες επαφές. Η εργασία? όχι μια αντίληψη ανταγωνισμού και συνεχούς κέρδους αλλά ΑΝΑΓΚΗ γιατί ναι η δουλειά είναι δουλεία κι έτσι την αντιμετωπίζεις.

Τέταρτο ερώτημα. Εδώ που είσαι τώρα, η πόλη που ζεις, η δουλειά που κάνεις, το περιβάλλον που είσαι αναγκασμένος να έρχεσαι σε επαφή σε κάνει να νιώθεις όμορφα? Σε ικανοποιεί? Είναι αυτό που αντικατοπτρίζει τα όνειρα σου, τις επιθυμίες σου? Αν ναι μένεις. Αν όχι? Προσπαθείς ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ. Να αλλάξεις ακόμα κι αν μοιάζει αδύνατον να το καταφέρεις. Καταστρώνεις σχέδιο διαφυγής. Υπάρχει κόσμος που νοιώθει ασφυξία μέσα στη τσιμεντούπολη. Νοιώθει πως πεθαίνει κάθε μέρα. Δεν μπορεί να βρει ούτε αληθινή χαρά ούτε ψυχική γαλήνη. Και δεν πρόκειται να τη βρει. Πολλοί από αυτούς λίγο πιο έξω, ή ακόμα πιο μακριά έχουν ακόμα ένα μικρό κομμάτι γη, ένα παλιό σπίτι που έχει μείνει από τους παππούδες, ή κάπου που μπορούν να φύγουν. Όμως μένουν λες και κάποιος τους έχει καρφώσει τα πόδια σε αυτό το συγκεκριμμένο σημείο. ΓΙΑΤΙ? Γιατί δεν έχουν εκπληρώσει τα προηγούμενα τρία στάδια που ανέφερα.

ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.

Στη μιζέρια σου δεν σε κρατάει κάποιος αόρατος δυνάστης, μια συμμορία που σε κρατάει όμηρο, στη μιζέρια σου σε κρατάει το σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου έχεις αρχίσει και αποδέχεσαι και συνεργάζεσαι με τον απαγωγέα σου. Υπάρχει μια ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ με τον απαγωγέα της ζωής σου. Εχεις πείσει τον ευαυτό σου να ταυτίσει την σκέψη σου με την σκέψη του εκβιαστή σου, του δολοφόνου σου, για να μην φοβάσαι, για να μην τον αντιμετωπίζεις σαν απειλή.

Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο κόλπο. Σου αφαιρούν ότι είσαι και συναινείς στο να γίνεις ότι θέλουν. 

Από τι στιγμή που γεννιέσαι εκπαιδέυεσαι σε δύο πράγματα. Πως η ζωή σου πρέπει να έχει τις συγκεκριμένες ανάγκες, επιθυμίες, συνήθειες, πρακτικές που θα ΣΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥΝ, ξεκινώντας από τους γονείς που κι αυτοί στο ίδιο σχολείο μαθήτευσαν, οι δάσκαλοί σου, οι φίλοι σου, οι συνάδελφοί σου, οι εργοδότες σου, όλοι υπό τη καθοδήγηση διαφόρων ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ που έχουν απαγάγει την ζωή των ανθρώπων. Το δεύτερο, η πεποίθηση ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ, ΜΟΝΟΣ. Τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις αν δεν συνεννοηθείς με μια μεγαλύτερη μάζα που θα σου δημιουργεί το συναίσθημα του γενικού ξεσηκωμού, της μαζικής αντίδρασης, της μαζικής επίθεσης στο σύστημα.  Οι επαναστάσεις δεν απέτυχαν γιατί οι ιδέες ήταν σκάρτες, αλλά γιατί αυτοί που συμμετείχαν για να αλλάξουν το κόσμο δεν είχαν αλλάξει σε τίποτα οι ίδιοι.

Οι επαναστάσεις απέτυχαν γιατί οι επαναστατημένοι δεν ονειρεύτηκαν μια επαναστατική αλλαγή σε ολόκληρη την ύπαρξη τους, αλλά γιατί επιθύμησαν μόνο μια καλύτερη τοποθέτηση τους στον ΙΔΙΟ ΚΟΣΜΟ που πολέμησαν να γκρεμίσουν. 

Τελευταίο η ουσιαστική ανεύρεση συμμάχων στην αλλαγή που ονειρεύεσαι. Όπως εσύ, υπάρχουν και άλλες μονάδες σίγουρα, ακόμα και ελάχιστες που θέλουν να αποδράσουν. Άνθρωποι που νοιάζονται αληθινά να βγουν από το βούρκο που έχουν ονομάσει κανονικότητα και να αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους. Αυτούς ψάξε να τους βρεις. Η δική σου επανάσταση μπορεί να μην αποτελείται από χιλιάδες πρόβατα αλλά από μερικά ελεύθερα αγρίμια. Γιατί τα πρόβατα θα ζουν στο μαντρί πάντα, αλλά τα αγρίμια ξέρουν να επιβιώνουν στη φύση, ελεύθερα, ακόμα κι αν αυτό είναι δύσκολο, επικίνδυνο, αβέβαιο. Αν λοιπόν ρωτάς τι να κάνεις, η πρώτη απάντηση που πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου είναι μία. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΑΝ ΠΡΟΒΑΤΟ, και ναι, δεν σε ενδιαφέρει αν είσαι ο μόνος που θα το κάνει. 

Σταμάτα να ζεις τις ζωές των άλλων και χάραξε τη δική σου πορεία. Στερήσου ότι σου φύτεψαν ψεύτικα πως το έχεις ανάγκη για να σε εκβιάζουν και να νιώθεις πως πρέπει να αγωνίζεσαι συνέχεια να το αποκτήσεις, και δώσε έτσι στον εαυτό σου το περιθώριο να δει τι αληθινά χρειάζεται. Προχώρα μόνος σου ή με παρέα απόλυτα επιλεγμένους από εσένα τον ίδιο ανθρώπους, που εσύ ο ίδιος έχεις κρίνει πως αξίζει να βαδίσεις μαζί τους. 

Θυμήσου τον Οδυσσέα, τι πάλεψε, τι νίκησε στη μεγάλη πορεία μέχρι την Ιθάκη. Έμοιαζε αδύνατον να φθάσει. Έφθασε. Στη σπηλιά του Κύκλωπα έγινε Ο ΚΑΝΕΝΑΣ για να ξεφύγει. Μπλοκάρισε το σύστημα των τυράννων σου όχι σαν ένας αλλά΄σαν κανένας.

Καλή δύναμη σε όσους ήδη ξεκίνησαν να κάνουν πράξη το ανέφικτο.

ΠΟΙΟΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ ΠΟΙΟΝ..

Κάθε πρωί η ίδια θλιβερή εικόνα. Το μετρό, τα λεωφορεία, ο ηλεκτρικός με τα ανθρωπάκια κρυμμένα κάτω από τις μάσκες "προστασίας" αυτής της απίστευτης επιδημίας που απλώνεται και χτυπάει όσους οι κυβερνητικές ανακοινώσεις κρίνουν... Άνθρωποι που σαν καλοκουρδισμένα κουκλάκια, με αυτοματοποιημένες κινήσεις, έμαθαν που ακριβώς να φοράνε μάσκα, γάντια για να προστατεύονται σε συγκεκριμένους χώρους, σε συγκεκριμένες αποστάσεις, σαν να υπάρχουν αόρατα πεδία που καθορίζονται από αυθαίρετες, χωρίς έννοια λογικής οδηγίες, όπου ένας ιος μπορεί να είναι επικίνδυνος ή όχι.

Άνθρωποι που ζουν φυσιολογικά πλέον έξω από την είσοδο του μετρό, πίνοντας καφέ, κάνοντας τα ψώνια τους, συγκεντρωμένοι σε πλατείες, καφετέριες, μαγαζιά, αλλά μόλις περάσουν τα μηχανήματα πρέπει να φορέσουν μάσκα, γιατί από εκεί και πέρα είναι ζώνη 0... Όπως στη καραντίνα θεώρησαν αυτονόητο να αγκαλιάζονται μέσα στα σπίτια τους αλλά να μπαίνουν ένας ένας στα αυτοκίνητα, ή να παίρνουν δύο ταξί... Όπως θεώρησαν αυτονόητο πως οι τάδε κατηγορίες ανθρώπων μπορούσαν να μένουν ασφαλείς στο σπίτι, αλλά οι άνθρωποι τους που έκαναν άλλες εργασίες πήγαιναν στη δουλειά και επέστρεφαν επικίνδυνοι στο σπίτι των ασφαλών να τρώνε και να κοιμούνται μαζί...

Είναι η Ιταλία που έγινε ζώνη απόλυτης καραντίνας αλλά τώρα ανοίγει και δέχεται πληθυσμούς γιατί.. έτσι πρέπει. Η Ελλάδα που αναγκάζει τον υπαλληλάκο να φοράει μάσκα και γάντια, την ίδια στιγμή που μπροστά του ψωνίζουν άνετα οι εν δυνάμει φορείς ενός άκρως επικίνδυνου ιου και τα κυβερνητικά στελέχη ανακατεύονται σε πλατείες, καφενεία, σε φιέστες, με τον απλό κόσμο,ελεύθεροι από μάσκες με τους παρατρεχάμενους να στοιβάζονται γύρω τους για λίγα λεπτά δημοσιότητας .

Είναι οι γελοίες σκηνές που εξελίσσονται κάτω από τα μάτια μας και κοιτάμε σαν ηλίθιοι, μη μπορώντας να εξηγήσουμε αν κάποιος μας κοροϊδεύει ή μας θυσιάζει.  Τελικά οι εργάτες στα εργοστάσια, μολύνθηκαν που δούλευαν ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς μάσκες, χωρίς προφυλάξεις την εποχή της "μεγάλης εξάπλωσης"? Σε έναν ιο που μεταφερόταν ακόμα και με τον αέρα που αναπνέουμε, τελικά πόσοι είναι οι φορείς? Χιλιάδες? Εκατομμύρια? Κι όλοι αυτοί δεν μόλυναν τους υπόλοιπους?  Τη γλυτώσαμε πως? Με τη μασκούλα που δεν ξέραμε ούτε πως να τη φορέσουμε σωστά και που οι περισσότεροι την έβαζαν κάτω από τη μύτη για να αναπνέουν ελεύθερα? Με το όριο ασφαλείας που μέτραγε λίγα εκατοστά που μπορούσες να τα υπολογίσεις έτσι με το μάτι στο περίπου?

Άνθρωποι που πέρναγαν μια ώρα στο σπίτι γυρνώντας από το σουπερ μάρκετ να απολυμαίνουν με αντισηπτικά τις συσκευασίες, που πέταγαν τα ρούχα στο πλυντήριο να βράσουν, και πλέναν με μανία τα χέρια μετρώντας μέχρι το 20... Γερόντοι, άρρωστοι που έμειναν απομονωμένοι στα σπίτια τους στερημένοι από την ανθρώπινη επαφή των δικών τους, παιδιά που σταμάτησαν να παίζουν, ερωτευμένοι που δεν μπορούσαν να συναντηθούν, σφραγισμένα μαγαζιά και τόποι διασκέδασης ή άθλησης, πάρκα και παραλίες έρημες... όλα αυτά μόλις χθες, η περίφημη φάση 1, και ξαφνικά η φάση 2 που είναι τι? Ενα πείραμα για τη φάση 3 ή η πραγματικότητα που τώρα εμφανίζεται μετά το μεγάλο θέατρο?

Δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική αυτός ο ιος να ήταν ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ μεταδοτικός και επικίνδυνος μόλις δεκαπέντε μέρες πριν και τώρα να πηγαίνει διακοπές. Όπως δεν γίνεται να πίνεις το καφέ με άλλους δέκα στο όρθιο χωρίς μάσκα, χωρίς τίποτα στο μικρό καφέ μπροστά στο μετρό πριν πας για δουλειά και μόλις τον πιεις να βάλεις τη μάσκα γιατί θα μπεις μέσα. Και το μέσα μια εικόνα γελοιότητας, όπου τα καθίσματα χωρίζονται σε καθιστούς που κρατάνε μια θέση απόσταση και σε όρθιους που στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλον.... Δεν υπάρχει λογική στις 14 Ιουνίου να έχεις καραντίνα για ένα κακομοίρη που επιστρέφει από κάπου... και στις 15 να την καταργήσεις και να λες μπείτε όλοι ελεύθεροι. Δεν υπάρχει λογική τη μια μέρα να πρέπει να φτιάχνεις υπεύθυνες δηλώσεις για να ξεμυτίσεις από το σπίτι και την επόμενη, χωρίς να έχει αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, στην καταπολέμηση του ιου, (φάρμακα ή εμβόλιο) να σου λένε βγες αλλά πρόσεχε...

Κυβερνητικοί, γιατροί, δημοσιογράφοι, τρομοκρατημένοι μας ενημέρωναν κάθε ώρα κάθε στιγμή πως αυτό ο ιος είναι απόλυτα μεταδοτικός, απόλυτα επικίνδυνος, κάτι πρωτόγνωρο που θα στοίχιζε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους αν δεν εφαρμοζόντουσαν πρωτοφανή μέτρα, αναγκασμένοι να καταπατήσουν κάθε ανθρώπινη ελευθερία, κάθε δικαίωμα επιλογής στη καθημερινότητα, με απειλές, πρόστιμα, κυνηγητό στους ανθρώπους που θα τολμούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό από τις εντολές... και τώρα τι? Πήγε βόλτα? Κάνει διακοπές σε άλλο πλανήτη? Πριν η υποψία του να έχεις έστω και δέκατα σε έβαζε καραντίνα ή πλάκωνε η ομάδα διάσωσης... ενώ τώρα απλά... το δηλώνεις αν θέλεις και είσαι οκ?

Είμαι στο μετρό και κοιτάζω γύρω μου... κάποιος μόλις μπήκε στο βαγόνι έβγαλε τη μάσκα, δυο τρεις άλλοι την έχουν κρεμασμένη στο λαιμό, κάποια άλλοι φοράνε και μάσκα και γάντια και κοιτάζουν τρομοκρατημένοι και οργισμένοι γύρω τους, τους ανυπάκουους.. κάποιοι άλλοι απλά αδιαφορούν και παίζουν με το κινητό. Δεν μπορείς να διακρίνεις αν οι άνθρωποι πλέον φοβούνται ή απλά υπακούν. Αν πείσθηκαν για όλο αυτό που έγινε ή απλά προσέχουν να μην φάνε πρόστιμο. Αν πίστεψαν πως υπάρχει ένα τέρας και το φοβήθηκαν ή υποτάχτηκαν στα τέρατα που τους τρομοκράτησαν.

Τα πράγματα είναι απλά. Αν ο ιος ήταν αυτό που έλεγαν, μετά από όλη αυτή τη φάση 2, και τα κύματα τουριστών που περιμένουν, και που θα έρθουν από χώρες που είχαν χιλιάδες κρούσματα και θανάτους, και τους ντόπιους να καταργούν σιγά σιγά κάθε μέτρο προστασίας, μετά το καλοκαίρι θα πρέπει να έχουμε μεγάλο θρήνο... Θα πρέπει να ξεκινήσουμε να μετράμε τους αρρώστους μας και τους νεκρούς μας... Αν όμως ήταν μια γρίπη, όπως τόσες άλλες, έκανε το κύκλο της και τέλειωσε... τότε μόνο ντροπή και αηδία μπορεί να νοιώσει κανείς. Και οργή που πρέπει να βγει από μέσα μας για το αίσχος. Να συνειδητοποιήσουμε πως όχι απλά είμαστε πρόβατα αλλά ίσως σκουλήκια που όποιος θέλει τα πατάει όποτε γουστάρει και όπως γουστάρει.

Οι άνθρωποι που έκλεισαν τις δουλειές τους, εκείνοι που δεν θα επιστρέψουν ποτέ, οι άνθρωποι που τρομοκρατήθηκαν και απειλήθηκαν, που η καθημερινότητα τους μετατράπηκε σε ένα ψυχιατρικό πείραμα, πειραματόζωα οι ίδιοι σε χέρια ψυχασθενών... στη μία περίπτωση ή στη άλλη, θα συνειδητοποιήσουν πως είτε θυσιάστηκαν για να πάρει μπροστά η μηχανή και θα πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα τον επόμενο χειμώνα με ακόμα χειρότερα μέτρα ή όλα ήταν μια μούφα και κάποιοι αδίστακτοι κυβερνώντες με τη συμπαράσταση ξεπουλημένων επιστημόνων τους έπαιξαν σαν μαριονέτες στο κουκλοθέατρο της χειραγώγησης και της επιβολής της τάξης.

Τώρα ξέρουμε λένε οι καραγκιόζηδες πως να προφυλαχτούμε και θα το κάνουμε αλλιώς... Δεν θα χρειάζεται να μπαίνουμε όλοι σε καραντίνα, μόλις κάπου θα υπάρχει ένα κρούσμα θα κλείνουμε το μαγαζί, μόλις κάποιος πει αρρώστησε θα κλείνεται σπίτι, μόλις θα υπάρχει μια αύξηση κρουσμάτων..θα δούμε τι θα κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Ναι τώρα ξέρουμε πως σε ότι και να σκαρφιστούν εμείς θα πούμε ναι. Αυτό ήταν τελικά το ζητούμενο? Κι ενώ μια ολόκληρη ανθρωπότητα θα μπει πάλι στην κανονικότητα και αυτός ο ιος θα συμβιώνει μαζί μας σαν ένα φάντασμα πάνω από τα κεφάλια μας, με αόρατα κρούσματα και αόρατη κατάληξη, θα βγει ένα εμβόλιο και τότε τι? Στα εκατομμύρια υγειών που δεν μολύνθηκαν, κυκλοφορώντας ελεύθεροι και χωρίς περιορισμούς πλέον, θα τους πουν κινδυνεύεις εμβολιάσου?.....

ΑΙΣΧΟΣ, μόνο αυτό ΑΙΣΧΟΣ.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΡΙΣΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑΣ.

Όσα έγιναν, μοιάζουν σαν την πρώτη καλή εξέταση στο Πανεπιστήμιο του πολιτισμού του τίποτα. Αυτός ο ιος χτύπησε τους ηλικιωμένους στο σώμα, αλλά είχε και ένα άλλο σκοπό, να ελέγξει πόσο "ήσυχα" αποδέχονται οι νέοι άνθρωποι τις δυστοπικές πραγματικότητες που τους ετοιμάζουν.

Μπορεί οι ηλικιωμένοι να κλείστηκαν, μοιραία, στις κάμερες της εντατικής . Όμως οι νέοι κλείστηκαν σιωπηλά, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, στα κελιά τους. Η κοινωνία έχει τόσο πολύ πωρωθεί, που επιβραβεύει την υπάκουη νεολαία. Αποδέχεται το γεγονός πως νέος πλέον δεν σημαίνει αντιρρησίας, επαναστάτης, κάποιος που θέλει "να πάει κόντρα".

Σε όλες τις προηγούμενες γενιές, γενικότερα στην ιστορία του ανθρώπου, το νεανικό σώμα συνοδευόταν από ένα νεανικό πνεύμα. Η ανθρώπινη φύση. Μαζί με την ικανότητα να ζεις κάθε λεπτό δυνατά με ένταση, πάθος, ορμές που βαράνε κόκκινο, ο νέος άνθρωπος πάντα ήταν στο σπίτι, στο σχολείο, στις παρέες, στη δουλειά, στον έρωτα, εκείνος που έψαχνε, αμφισβητούσε, που ήθελε ακόμα και σε στενάχωρα και καταπιεστικά περιβάλλοντα, να κάνει τη δική του επανάσταση.

Ένα σκασιαρχείο από το σχολείο, ένας τσακωμός με τους γονείς γιατί δεν τον καταλαβαίνουν, μια συμμετοχή σε κάτι που τον έκανε να νοιώθει πως δεν ανήκει στο γερασμένο πληθυσμό, μια αυτοπεποίθηση πως εκείνος καταλαβαίνει περισσότερα από το πατέρα ή το παππού. Δεν τον φόβιζε, ούτε τον λύγιζε το γεγονός πως οι προηγούμενοι τα έκαναν "σκατά". Τους την έλεγε στη μούρη και μέσα του ένοιωθε πως εκείνος θα κάνει καλύτερα.

Το πρόβλημα στον καινούργιο θαυμαστό κόσμο, που έχει ήδη γεννηθεί, σπουδάσει και ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της απόλυτης πνευματικής εξαθλίωσης, δεν είναι οι γέροι που δεν έχουν πια δυνάμεις να αντισταθούν, αλλά οι γερασμένοι νέοι που δεν έχουν διάθεση να περπατήσουν. Το πείραμα του εγκλεισμού, απέδειξε αυτό που ήταν ήδη γνωστό. Οι νέοι αδιαφορούν για τα δεσμά τους. Τους στενεύουν, βλέπουν τα κάγκελα τους δεσμοφύλακες, αλλά κάποιος τους έχει πείσει πως αυτή είναι η πραγματικότητα και το μόνο που έχουν να κάνουν για να μην υποφέρουν είναι να την αποδεχτούν. Με μέγιστο βαθμό αντίδρασης ένα τρολάρισμα με αστειάκια και βιντεάκια στις οθόνες της σκλαβιάς τους και μερικά κειμενάκια συνωμοσίας, ελάχιστος τρόπος "να την πεις στον μεγάλο".

Οι δρόμοι δεν ήταν θλιβεροί γιατί άδειασαν από αυτοκίνητα και καυσαέριο, δεν ήταν θλιβεροί γιατί έλειπε η βαβούρα της πόλης και το στρίμωγμα μέσα στη κίνηση των δρόμων, η θλίψη ήταν στα μικρά καφέ με τα σφραγισμένα τραπεζάκια, στα σχολεία με την αλυσίδα στις πόρτες, στους χώρους άθλησης με τα κατεβασμένα ρολά, στα μπαράκια με τη μουσική που σώπασε, στις έρημες παραλίες, στα σιωπηλά παρκάκια.

Η θλίψη ήταν τα παιδιά που "κατανόησαν" γιατί δεν μπορούν να παίξουν στη παιδική χαρά, οι ερωτευμένοι έφηβοι που περιορίστηκαν στις βιντεοκλήσεις και τα μηνύματα στα κοινωνικά δίκτυα, εκείνα τα παιδιά που σταμάτησαν οι δουλειές τους, απαγορεύτηκαν οι βόλτες τους, αναβλήθηκαν οι συναυλίες τους, απαγορεύτηκε η βόλτα τους στον ήλιο και στη θάλασσα, έκλεισαν οι χώροι που έπαιζαν ένα φιλικό μπασκετάκι, σφραγίστηκαν τα μαγαζάκια της γειτονιάς που έπιναν ένα καφεδάκι όπου γέλαγαν με τους φίλους τους  ή φλερτάραν με τον έρωτά τους.

Η θλίψη ήταν ο φόβος που αποδέχτηκε το σώμα τους, αδιαμαρτύρητα, οι μάσκες στη μούρη, τα γάντια, τα αντισηπτικά που σκέπαζαν σώματα, που σε μια κανονική φύση, δεν κινδύνευαν, και που εξισώθηκαν με την αγωνία των "ευπαθών" ρίχνοντας μια σκιά θανάτου, πάνω σε μυαλά που ο θάνατος θα έπρεπε να είναι η τελευταία μακρινή αντίληψη της πραγματικότητας τους.

Ήταν έτοιμα από καιρό, αυτά τα παιδιά που είναι γέννημα θρέμμα του Μπιλ Γκέιτς και των δημιουργών των παιχνιδιών της κονσόλας ή της οθόνης, που τους έχουν εκπαιδεύσει να βλέπουν τη ζωή μέσα από "παράθυρα" και τις μάχες να τις δίνουν με ένα τηλεχειριστήριο, ήταν έτοιμα από καιρό τα παιδιά της οθόνης και των καλωδίων, να κάτσουν στα αυγά τους όταν θα τους ζητούσαν βεβαίωση εξόδου από το σπίτι για να περπατήσουν λίγα επιτρεπτά τετράγωνα και μόνο για τους λόγους που η πολιτεία θα αποφάσιζε.

Αυτά τα παιδιά που κάποτε δεν μπορούσε ούτε ο γονιός να τα περιορίσει να μην κάνουν "το δικό τους" ακόμα και με απειλές, χαστούκια ή εκβιασμούς, που μπορούσαν να κατέβουν σε πορείες και να έρθουν σε σύγκρουση με τον καθηγητή, το αφεντικό στη δουλειά, ή ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο όταν γούσταραν να σπάσουν τα κατεστημένα και να σοκάρουν το σύστημα, τώρα έτσι απλά έμαθαν να αποδέχονται τις εντολές των μεγάλων σαν μόνη επιλογή.

Το σύστημα ένοιωσε ευτυχισμένο, που οι μαθητές ήταν όλοι παρόντες στη τάξη και δεν κατέγραψε ενοχλητικά σκασιαρχεία και παράνομες διαφυγές από τα κάγκελα. Ένοιωσε ευτυχισμένο όχι με τους τρομοκρατημένους γερόντους ή τους εύλογα ανήσυχους ασθενείς πληθυσμούς, αλλά με την αποδοχή του αναπόφευκτου από εκείνους ακριβώς τους πληθυσμούς που φοβάται. Εκείνους που ανησυχούσε μήπως και πατήσουν πόδι και θελήσουν να μείνουν αργά τη νύχτα έξω παρά την εντολή του πατέρα. Εκείνους που συνήθως φοράνε ρούχα που δεν ταιριάζουν με τα καθώς πρέπει κουστούμια και μιλάνε σε αλλιώτικη γλώσσα από τις γονεϊκές παρέες, εκείνους που βρίσκονται σε ηλικίες που γουστάρουν την επανάσταση για την καύλα τους.

Έχουν γίνει χιλιάδες αναλύσεις για το τι τελικά συνέβη, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ο ιος, αν είναι επικίνδυνος, αν παίζονται οικονομικά παιχνίδια, να είναι κόλπο για ένα μελλοντικό εμβολιασμό και τσιπάρισμα, αν κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να εξουσιάζουν και να απειλούν τις ανθρώπινες ψυχές. Όλα μπορεί να είναι αλήθεια και όλα μπορεί να είναι ψέμματα. Ενα όμως είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Οι νέοι αποδεικνύονται άριστοι μαθητές στον πολιτισμό του ασήμαντου. Στην καλωδιωμένη πραγματικότητα. Στα ανούσια ινδάλματα και τις συνήθειες που επέβαλαν διεστραμμένοι εγκέφαλοι και άψυχα υπαλληλάκια τους.

Η τραγωδία δεν είναι να πεθαίνεις γέρος, αλλά να γεννιέσαι γέρος. Είναι σαν ο χρόνος ξαφνικά να μην έχει τις τέσσερις εποχές του και να να αντικατέστησε τη ζωή σε ένα συνεχή χειμώνα. Ενα χειμώνα που οι καρποί και τα λουλούδια αναπτύσσονται μέσα σε θερμοκήπια και τα μυαλά λειτουργούν θολωμένα από τα φυτοφάρμακα. Ναι ένα τεράστιο παγκόσμιο θερμοκήπιο, όπου οι ντομάτες έχουν το ίδιο σχήμα, τα ροδάκινα είναι άοσμα, τα καρπούζια δεν έχουν κουκούτσια και οι σάρκες σαπίζουν μόλις τις αφήσεις λίγο έξω από τη κατάψυξη...

Παππούδες και γιαγιάδες που η μνήμη τους φθάνει μέχρι τότε "που ήταν όλα αλλιώς", γονείς που έχουν καταθέσει τα όπλα σε κάποια τράπεζα με αντάλλαγμα ένα δάνειο και τρεις τέσσερις πλαστικές κάρτες, παιδιά που περιμένουν από τους προηγούμενους να τσοντάρουν στη ζωή τους , η νέα τάξη πραγμάτων δεν έχει λόγο πια να βομβαρδίσει τον ανεπτυγμένο κόσμο με υπερόπλα και καλά εκπαιδευμένους στρατούς, αυτά μπορεί να τα καταναλώνει στους "υποανάπτυκτους" και σε όσους καταντήσει τέτοιοι να είναι. Στον "πολιτισμένο" κόσμο τα πράγματα είναι πιο απλά.

Αντί να σκοτώσεις τα σώματα, τους αφαιρείς την ικανότητα να σκέφτονται αυτόνομα, αντί να τους αλυσσοδέσεις με τα παραδοσιακά δεσμά, τους δένεις με αυτό ακριβώς που τους δημιούργησες. Την απόλυτη ανάγκη για να επιβιώσουν, από αυτό ακριβώς που εσύ θα τους δημιουργήσεις να νομίζουν πως είναι απόλυτη ανάγκη. Και αυτό μπορεί να είναι κάτι πολύ απλό. Μια οθόνη...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΑΛΙΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΕ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΛΟΓΩ ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ.

Παρακάτω ένα από τα κείμενα που αναρτούσα το 2012.  Να μην κουράζομαι γιατί ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ δεν έχει αλλάξει εκτός από τα χάπατα που φαντασιώνονται πως κάτι έχει αλλάξει. Οι ίδιοι χρήσιμοι ηλίθιοι που στη καλύτερη τους μέρα "το ρίχνουν έξω" με κάποιο κοψίδι κι ένα καφάσι μπύρες, και στη χειρότερη κλαψομουνιάζονται περιμένοντας Μεσσίες, εξωγήινους ή το Σούπερμαν να τους βγάλει από τη μιζέρια τους.

Τρίτη, 12 Ιουνίου 2012

ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΣ. 
Εντάξει αν πούμε κι ένα όχι στις διεθνείς συμμορίες δεν θα γίνει κι η Δευτέρα Παρουσία. Αλλά πες ότι γίνονται , σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, συν τους εξωγήινους που θα μας επιτεθούν ή την αποκάλυψη των ζόμπι που από ότι βλέπω ήδη έχει ξεκινήσει. Μια και τόσα χρόνια οι περισσότεροι ήταν καλοζωισμένοι και δεμένοι με συγκολλητική ουσία με το καναπέ τους δεν πειράζει να ξεβολευτούν και να δοκιμαστούν αν ξέρουν να επιβιώσουν και να προστατέψουν τα παιδιά τους. Έλεος.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει μεγάλα βάσανα στη ζωή τους, την ώρα που οι άλλοι οι βολεμένοι, που μαζί τα τρώγανε,  ασχολόντουσαν με τα τσίρκουλα της τηλεόρασης και τις ζάντες του αυτοκινήτου τους αν είναι καλά γυαλισμένες. Υπάρχουν άνθρωποι που δούλεψαν πολύ σκληρά, φτύνοντας στη κυριολεξία αίμα για να βγάλουν το μεροκάματό τους. Άνθρωποι που τους έτυχαν μεγάλες δυστυχίες και χτυπήματα από τη μοίρα και ούτε αυτοκτόνησαν, ούτε τρελάθηκαν, ούτε έβαλαν τα κλάματα, ούτε έσκυβαν το κεφάλι. Περήφανα με αξιοπρέπεια τα πέρασαν όλα. Και βρήκαν κουράγιο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους , να βοηθήσουν κι άλλους ανθρώπους, νοιάστηκαν για ότι συνέβαινε γύρω τους, Αγωνιζόντουσαν όταν οι υπόλοιποι ήταν απλά πελάτες στα γραφεία των κομματόσκυλων να παρακαλάνε για το διορισμό του κανακάρη, την άδεια για το αυθαίρετο μέσα στο καμένο δάσος, την αποφυγή κάθε ευθύνης και κάθε υποχρέωσης απέναντι στη πατρίδα τους και τους συνανθρώπους τους.

Ε ας καεί το Κορδελιό επί τέλους για να δούμε τι κότσια έχουμε εκτός από το να κάνουμε τσαμπουκά στα καφενεία και να ρίχνουμε και κανένα σκαμπίλι στη γυναίκα και τα παιδιά. Ας δούμε αν τους ηρωισμούς των προγόνων που τους έχουμε ψωμοτύρι μπορούμε στο ελάχιστο να τους αντιγράψουμε. Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε οι περισσότεροι, με μνημόνιο ή χωρίς. Δεκάρα δεν δίνει κανείς ούτε από τις ξένες ούτε από τις ντόπιες τρόικες αν ζήσουμε ή όχι. Όποιοι ονειρεύονται ότι συνεχίζοντας τις μετάνοιες και τα παρακάλια θα γυρίσουν ασφαλείς στις φωλίτσες και θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους και την επιβίωση των παιδιών τους γιατί ήταν φρόνιμοι μαθητές κούνια που τους κούναγε. Όλη η ιστορία της διάσωσης θα διαρκέσει μέχρι να σώσουν τα εκατομμύρια τους και να τα φυγαδεύσουν σε ασφαλείς εξωτικούς προορισμούς και μέχρι να κάνουν μερικά ωφέλιμα deals στη χώρα που ξεπουλιέται. Μετά θα πτωχεύσουμε έτσι κι αλλιώς ατάκτως και χωρίς έλεος. 

Δεν ξέρω ειλικρινά πόσοι αληθινοί άνθρωποι υπάρχουν σ΄αυτό το τόπο εκτός από τις κουραδομηχανές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γύρω μας, αλλά να  μια καλή ευκαιρία. Τρομοκρατία συνέχεια, μας βομβαρδίζουν από το πρωί ως το βράδυ με κάθε είδους απειλές. Σίγουροι πως μιλάνε σε κοτούλες που τρέμουν μη χάσουν τη ζωούλα τους και το βολεματάκι τους. Κι αν έχουν δίκιο ακόμα πιο ευχαριστημένη είμαι να γίνει τελικά η ολική κατάρρευση. Για να δω όλα αυτά τα γομάρια που ζουν σαν παράσιτα μέσα στη κοινωνία αν μπορούν να επιζήσουν, αν μπορούν να αντιμετωπίσουν το μεγάλο σκοτάδι χωρίς βοηθητικά φωτάκια και παραμυθάκια. 

Θα δυστυχήσουν και άνθρωποι που δεν το αξίζουν? Δεν φοβάμαι καθόλου γι΄αυτούς. Θα επιβιώσουν και θα παλέψουν και πάλι περήφανα. Και θα επιβιώσουν όχι μόνο αυτοί αλλά θα βοηθήσουν κι άλλους συνανθρώπους με όποια δύναμη διαθέτουν. Να διαχωριστεί  η ήρα από το στάχυ γιατί  αυτή η μόνιμα υποταγμένη και βολεμένη πλειοψηφία που ορίζει τις τύχες όλων αναδεικνύοντας άχρηστους κι επικίνδυνους στα ηνία της χώρας και μολύνοντας με τη σάπια συνείδηση όλο το κοινωνικό σύνολο έχει αρχίσει και μας κουράζει ειλικρινά. 

Βαρέθηκα τη κλάψα, τα τρομοκρατημένα ποντίκια, το πανικό μήπως και.... την απόγνωση χωρίς πάλη, τη παράδοση άνευ όρων σαν έρμαια. Ανθρωπάκια που προσπαθούν να διαφυλάξουν τα διακόσια και τα τετρακόσια ευρουδάκια που παίρνουν τώρα μη τα χάσουνε. Άνθρωποι που εκβιάζονται πως αν σήμερα έχουν λίγο φαγάκι ενώ αύριο δεν θα έχουν καθόλου. Άνθρωποι που ήδη ζουν σαν ερείπια σωματικά και ψυχικά και φοβούνται μήπως και απολέσουν αυτή την εξαθλίωσή τους και με κάποια χειρότεροι. Άνθρωποι που ζουν μόνιμα επιλέγοντας ποιο είναι το λιγότερο κακό και μη τολμώντας να ζητήσουν το καλό. Αισθάνονται κι ευγνώμονες που έχουν δουλίτσα και λεφτουδάκια λες και είναι χάρη που σου παραχωρεί κάποιος το να ζεις κι αν δεν είσαι καλό παιδί και υπάκουο μπορεί να σε εκβιάζει πως θα σου κάνει κακό. 

Είμαι κακιά σήμερα το ξέρω. Αλλά έλεος πλέον. Αυτή η μιζέρια, αυτή η κακομοιριά δεν αντέχεται. Και ξέρετε κάτι πολλοί από εμάς έχουμε περάσει πράγματα πολύ χειρότερα από τα μνημόνια και τη πτώχευση. Έχουμε ζήσει τις δικές μας πτωχεύσεις, έχουμε πει τα δικά μας όχι με μεγάλο κόστος στη ζωή μας και είμαστε εδώ περήφανοι και όρθιοι να λέμε την ιστορία.

Η καταστροφή μπορεί να έρθει αλλά ένας λαός άξιος, περήφανος και δυνατός πρέπει να έχει τα κότσια να το αντέξει να παλέψει και να πάρει τη τύχη του στα χέρια του μακριά από συμμορίες, κλέφτες και εγκληματίες. Να παλέψει να δώσει ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά του και μια ωραιότερη κοινωνία για να ζήσουν. Βρισκόμαστε βυθισμένοι στη πιο μεγάλη σήψη, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, στην ηθική εξαθλίωση και προσπαθούμε να κρατήσουμε όλη αυτή τη σαπίλα όρθια μη και τη χάσουμε. 

Αι στο διάολο πια. 

Εκτός από τα παραπάνω λοιπόν μας προέκυψε και η επιδημία, για να ολοκληρωθεί το θεατρικό έργο που παίζεται εδώ και πολύ καιρό και ονομάζεται ΔΙΑΣΩΣΗ. Μας πήραν τα σώβρακα για να μας διασώσουν από τη φτώχεια και τώρα, επειδή είναι καλόψυχοι και έχουν βεβαιωθεί πως απευθύνονται σε φουκαριάρηδες που δεν θυμούνται πια ούτε πως ρίχνουμε τη μούντζα, είπαν να μας σώσουν και την υγεία μας. Τι καλοί άνθρωποι.. Να πάτε στις Παναγίτσες που ρίχνεται μίζες για την αιωνιότητα, να παρακαλέσετε να τους βοηθάει στο δύσκολο φιλανθρωπικό τους έργο. Έχετε και συντριβάνι τώρα πανέμορφο και σε λίγο θα σας παρουσιάσουν οι βλαχοδήμαρχοι και τα επόμενα όμορφα καλούδια που έχουν φτιάξει.

Τι κρίμα που όταν σβήνουν τα φώτα και φεύγουν οι κάμερες και τα γλυφτρόνια που χαμογελάνε χαρούμενα, εσείς δεν θα είστε εκεί γιατί ποιος τρελός κατεβαίνει στην Ομόνοια τη νύχτα να απολαύσει το συντριβάνι? Τι κρίμα που μαζί τα τρώγατε κάποτε και τώρα τα τρώνε μόνοι τους. Τι κρίμα που κάποτε σας είχαν ανάγκη για να σώσουν τις τράπεζές τους, τις καταθέσεις τους στη Ελβετία, τι κρίμα που κάποτε ήσασταν οι συνένοχοι που θα τους έκαναν να βγουν λάδι από τις βρομιές που είχαν κάνει, την συνολική βούτα από τα ταμεία σας, τις οικονομίες σας...

Τώρα είστε έτοιμοι για το επόμενο μνημόνιο + πιθανότητα νέας καραντίνας + πειραματόζωα σε φάρμακα και εμβόλια και γιατί όχι και τσιπάκια + απώλεια από εδάφη , τελική υποδούλωση + το γεγονός απώλειας οποιουδήποτε ίχνους λογικής (από ότι φαίνεται) + απόλυτη τρομοκρατία από μέσα και από έξω.

Ειλικρινά εύχομαι την επόμενη φορά που θα αναρτήσω ΤΟ ΙΔΙΟ κείμενο, το update να είναι , αρχικό κείμενο + κορονοϊός + μετεωρίτης που καθάρισε το τοπίο.

*Και μην βγει πάλι κάποιος ξύπνιος και πει "και εσύ τι κάνεις για να τα διορθώσεις" , γιατί για να μάθεις τι κάνω κι εγώ και λίγοι άλλοι ΨΑΞΤΟ. Σερβιρισμένο στο πιάτο δεν πρόκειται να στο δώσει κανείς. Τα σερβιρίσματα γίνονται στα κομματικά μαγαζάκια που περιμένεις να σε σώσουν. Ο πόλεμος όμως που έχει ξεκινήσει και δεν έχεις πάρει πρέφα, γίνεται πλέον από μονάδες και όχι από κοπάδια. Και σίγουρα όχι από το καναπέ του σπιτιού. 

ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Και το θαύμα έγινε. Η Ελλάδα άσπιλη και αμόλυντη, πολύτιμη παρθένα ανάμεσα στους μολυσμένους μνηστήρες, ετοιμάζεται να υποδεχτεί τα πλήθη, ανοίγει τις γαλάζιες αγκαλιές της, να μπουν να δουν το φως το αληθινό οι ταλαιπωρημένοι τουρίστες, που την επιλέγουν σαν τον καλύτερο και ασφαλέστερο προορισμό. την εποχή της μεγάλης πανούκλας.

Από τη περασμένη Δευτέρα, έχω επιστροφή στη δουλειά, και μετακίνηση καθημερινή με μέσα μαζικής μεταφοράς, κι αυτό σημαίνει πως ήδη τα νεύρα μου έχουν βαρέσει κόκκινο, αλλά κρατιέμαι ψύχραιμη επιφανειακά. Η μέρα μου γαμιέται από το πρωί, με το πρώτο δάχτυλο που θα δω μπροστά στη μούρη μου στην είσοδο του μετρο να μου κάνει νόημα "τη μασκούλα παρακαλώ". Συνεχίζει να ανάβει το λαμπάκι, στον ηλεκτρικό όπου παρακολουθώ και συμμετέχω στο απίθανο σοου, μετακινούμαστε ασφαλείς, με τα καθισματάκια να είναι ένα "εδώ καθόμαστε" ένα "εδώ δεν καθόμαστε" και στην ορθίων "είμαστε όλοι μια μεγάλη αγκαλιά" Οι καθιστοί προφυλάσσονται, οι όρθιοι κρατούν αποστάσεις των ..... 20 εκατοστών και αν...

Συνεχίζεται η παράνοια στη δουλειά όπου υπάρχει θερμομέτρηση, μάσκες, γάντια, απόσταση μεταξύ γραφείων, αντισηπτικά υγρά και μαντηλάκια, συνεχής καθαρισμός, προειδοποιήσεις και απειλές σε περίπτωση που κάποιος πάει να το παίξει ανυπάκουος. Απαγορεύεται η είσοδος στους επισκέπτες, οι συνεργάτες δεν κάνουν πλέον τα περίφημα meeting αλλά webex, δηλαδή ο καθένας βλέπει μεν τον απέναντι αλλά μιλάει μαζί του μέσω υπολογιστή. Οι ντελιβεράδες στην απέξω, και τα δέματα σε δωματιάκι για απολύμανση.

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στο Βιλαμπάχο, ο Κούλης με το χαμόγελο διαφήμισης οδοντόκρεμας, λέει, περάστε κόσμε, χωρίς ελέγχους, χωρίς τεστ, χωρίς καραντίνες, χωρίς μάσκες, αρκεί να δηλώσετε υπεύθυνα πως δεν είστε πανουκλιασμένοι. Αυτό είναι το θαύμα του απίστευτου ιου ή είναι το πείραμα της αγέλης? Θα ρίξουμε τα χαρτιά να λάβουμε απαντήσεις. Ο ιος της κορώνας θα κάνει διακοπές σε άλλο προορισμό μέχρι να στανιάρουμε λιγάκι σε ρευστό γιατί πατώσαμε ή θα σκάσει από το φαί στις ελληνικές γαλάζιες ακρογιαλιές?

Κι εδώ έρχεται η απορία ενός φτωχού μυαλού. Αν δεν υπάρξει αύξηση των κρουσμάτων με όλη αυτή τη επιδρομή επιβεβαιώνεται πως ο ιος σκοτώνεται με τη ζέστη, τη χωριάτικη, και τις ξάπλες στις ακρογιαλιές ή ήταν μούφα? Αν πάλι εξαπλωθεί (νάτο νάτο το δεύτερο κύμα σου έρχεται τσουνάμι δύστυχε) τότε είμαστε εντελώς αναλώσιμο κοπάδι? Γιατί δεν μπορεί ρε φίλε να μου τα έχεις κάνει τσουρέκια και να σκάω κάτω από τη γελοία μάσκα παριστάνοντας το καρναβάλι μέσα στη ζέστη, να μου έχεις σφραγίσει τα σύνορα και να βαράς κάτι πρόστιμα να σε όποιον δεν συμμορφώνεται με καραντίνες και την επόμενη να λες, εντάξει όλα καλά περάστε κόσμε.

Κι εμείς τι πρέπει να κάνουμε όταν μας ανακοινώσουν με μεγάλη λύπη, το φθινόπωρο πως έχουμε ένα δεύτερο κύμα? Άσε τη ξέρω την απάντηση. Ότι και να συμβεί είμαστε έτοιμοι να δείξουμε καλή διαγωγή. Γιατί ως γνωστόν ο Έλληνας το λαμόγιο, ο τεμπέλης, ο κατάπτυστος που έφαγε τις συντάξεις των καλών Γερμανών, που μαζί τα έφαγε με τα λαμόγια της μεταπολίτευσης, ο κλεφταράκος, ο μιζαδόρος, ο κουτοπόνηρος και ασυμμόρφωτος, απέδειξε με το δώρο του κορονοϊού πως είναι καλό παιδί τελικά, άριστος μαθητής αρκεί το σαλαμάκι που του σερβίρουν να είναι πιπεράτο και γαρνιρισμένο με μπόλικη μαλακία.

Αυτός ο φουκαριάρης σερβιτόρος που με σαράντα βαθμούς θα φοράει μια μάσκα στη μούρη και γάντια, μέσα από το φίμωτρο θα χαμογελάει ευγενικά στον καλό Ευρωπαίο που θα του φτύνει μέσα στη μούρη το σάλιο της υποκρισίας και θα του φωνάζει "ψιτ μικρέ πιάσε μια χωριάτικη και μια πατάτες"!!! Πάντως από κάτι πρόχειρους υπολογισμούς, κάτι μου λέει πως παρελάσεις την 28η δεν θα γίνουν, και όπως και το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, αντί για τα λαμπάκια στο δέντρο, θα αναβοσβήνουν τα λαμπάκια στους καμένους εγκεφάλους μας. Επίσης να ξέρετε από τώρα, πως παίζει γερά και πέραν κάθε αμφιβολίας πως "ο κορονοϊός με την εποχιακή γρίπη" θα είναι νέο συνολάκι που δεν θα κολάει απλά με τον αέρα, θα σου δίνει και δυο σφαλιάρες στη μούρη σε περίπτωση που πας να το παίξεις μάγκας.

ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ?

Κι αν τα όνειρα των γονιών, κάπου μέσα στον αγώνα της ζωής, χάθηκαν, αλλοιώθηκαν, αν η καθημερινότητα, τα μνημόνια, ο φόβος για το αύριο, η αγωνία της ευθύνης ισοπέδωσε τις προσωπικές ανάγκες, τα παιδιά γεννήθηκαν και είναι εδώ να μας κοιτάνε περιμένοντας μια ένδειξη για το τι ακριβώς είναι αυτός ο κόσμος που πρέπει να ανακαλύψουν.

Είδαμε τις φωτογραφίες των παιδιών, ακόμα και βρέφη, με τις μικρούλες μάσκες στα πρόσωπα. Νεογέννητα να αναπνέουν πίσω από ένα πλεξιγκλας. Τα σχολεία κλειστά, τα πάρκα, τις παιδικές χαρές έρημες. Είδαμε τα παιδιά να κλείνονται μέσα στα σπίτια με τον ήλιο απέξω να τα καλεί να ζεσταθούν και τη φύση στο υπέροχο παιχνίδι της να ξεφαντώνει απαλλαγμένη έστω και για λίγο  από τα παρανοϊκά ανθρώπινα κοπάδια.

Μέσα στη γενικευμένη τρέλα, στα τρομολαγνικά δελτία, τους κανόνες εγκλεισμού, ξεκίνησαν νέες διδαχές για τις παρέες του μέλλοντος. Σε μια κοινωνία που ήδη έβλεπε τα παιδιά της να χάνουν τη ζωή τους πίσω από κονσόλες και οθόνες, κολλημένη με ανόητα μυαλά πάνω από έξυπνα τηλέφωνα, σε μια κοινωνία που η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων μεγαλώνει όλο και πιο πολύ και η πνευματική στειρότητα αγγίζει τα όρια του μη αναστρέψιμου, ήρθε μια πανδημία για να καθορίσει με ακρίβεια χειρουργική και να επισημοποιήσει την ήδη υπάρχουσα κατάπτωση.

Ένας πολιτισμός απολίτιστων, ακαλλιέργητων, υποταγμένων σε εγκάθετους ειδήμονες, άνθρωποι που ο νοητικός μηχανισμός είναι ταυτισμένος με δόγματα που υποστηρίζονται με ευλάβεια, σαν να είναι καθορισμένα από θεούς, αυτόκλητους προστάτες της ανθρώπινης ζωής, που αποδεικνύει επιστημονικά πως ένας ιός δεν κολλάει στο ένα μέτρο απόσταση, αλλά μπορεί να μεταδοθεί στα 99 εκατοστά. Ζευγάρια που δεν απορούν γιατί μέσα στο σπίτι είναι αγκαλιασμένα αλλά πρέπει να παίρνουν 2 ταξί για να πάνε στη δουλειά τους. Παρέες που διώκονται γιατί μαζεύτηκαν παραπάνω από δέκα,  δίπλα σε περιοδείες υπουργικών φερέφωνων και φιέστες επιτυχίας , όπου σαν μυρμήγκια γύρω είναι μαζεμένα χωρίς απόσταση, χωρίς μάσκες,  ανθρωπάκια που μάλλον έχουν το μαγικό ραβδί της ανοσίας.

Γέμισε το διαδίκτυο με εικόνες και βιντεάκια που αποδεικνύουν την απόλυτη παράνοια που έχει απλωθεί σε όλο το πλανήτη, κι αντί να κλαίμε, γελάμε σαν να είναι σκηνές από κάποια ταινία του Μίστερ Μπιν κι όχι η ζωή μας που ξεφτιλίζεται και το αύριο που γεννιέται ενσαρκωμένο στη φιγούρα ενός θλιβερού κλόουν που θα συμμετέχει σε ένα παγκόσμιο καρναβάλι.

Γυρίζω στη δουλειά μου τη Δευτέρα κι έχω λάβει ένα κατεβατό από οδηγίες που πρέπει να τηρήσω ευλαβικά. Μάσκες όλη τη διάρκεια του οκταώρου, γάντια, θερμομέτρηση, απόσταση από τους συναδέλφους "ασφαλείας", συνεχείς απολυμάνσεις, συναγερμός σε περίπτωση που κάποιος φτερνιστεί, βήξει, εμφανίσει αδιαθεσία. Ο εργασιακός χώρος που πρέπει να ζω, θα είναι μια επίσκεψη στη Σπιναλόγκα.

Η από απόσταση διδασκαλία πέτυχε και είναι ενθουσιασμένοι δάσκαλοι και γονείς. Τα παιδιά υπάκουσαν κι έμαθαν πως στο σχολείο, υποτίθεται προσωρινά, δεν πρέπει να αγγίζονται, να ανακατεύονται μεταξύ τους, να παίζουν όπως πριν, τοποθετημένα σαν στρατιωτάκια σε ασφαλείς αποστάσεις με τα πρόσωπα και τα μυαλά καλυμμένα από ένα σκιερό πέπλο. Γιατί δεν τους βάζετε καλύτερα εκείνη τη μάσκα που φόραγαν οι γιατροί στη μεγάλη πανούκλα να είναι και πιο θεατρικό, πιασάρικο το εφέ....

Να μάθετε στα μωρά πως το αρκουδάκι πρέπει να απολυμανθεί, το ρουχαλάκι να αποστειρωθεί και τα χεράκια να τρίβονται γερά με σαπούνια και αντισηπτικά, πως εκεί έξω παραμονεύει κάτι τρομακτικό, ονομάστε το μπαμπούλα για να το κατανοούν καλύτερα και να κοιτάνε το βράδυ διστακτικά κάτω από το κρεβάτι τους, ή στη μισάνοιχτη ντουλάπα μήπως ξεπροβάλει το τέρας με τα επτά μάτια και τα πενήντα χέρια.

Μα όλα αυτά είναι προσωρινά φωνάζει το μέλος του κοπαδιού, μην υπερβάλλεις, μην βλέπεις φαντάσματα εκεί όπου μόνο ζωντανοί προχωρούν, ναι σίγουρα είναι προσωρινά, είναι η ολοκλήρωση από το πρώτο κύμα. Πόσες φορές αυτές τις μέρες δυστυχισμένε σου επανέλαβαν πως το δεύτερο κύμα μπορεί να είναι χειρότερο?  Πως ασφάλεια δεν υπάρχει ακόμα κι αν το τέρας εξαφανιστεί από το χάρτη. Πρέπει να είσαι εν δυνάμει τρομοκρατημένος, έτοιμος και ενημερωμένος στο πόσο γρήγορα θα κρυφτείς στο λαγούμι σου στο επόμενο λάκτισμα του διαιτητή.

Κι ακόμα κι αν αυτό το κύμα δεν έρθει, η ουσία είναι πως ήδη στα παιδιά σου δίδαξες τον τρόμο. Τους δίδαξες το πόσο φυσικό είναι να ανταλλάσσουν την ελευθερία τους πίσω από το πέπλο της "κοινωνικής ευθύνης" Τους δίδαξες πως εκείνοι οι γονείς και εκείνα τα παιδάκια που δεν υπάκουαν ήταν κακοί άνθρωποι, ανεύθυνοι , επικίνδυνοι για το σύνολο και καταδικαστέοι. Τους δίδαξες πως η σίγουρη συμπεριφορά είναι καλού κακού να μην αγγίζεις τη συντροφιά σου στο παιχνίδι, το συμμαθητή στο διπλανό θρανίο να τον κοιτάς από μακριά, πως είναι απλό και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, σημασία έχει να ΕΙΣΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ.

Τέσσερα δισεκατομμύρια πρόβατα απέδειξαν πως σε ένα χτύπο της κουδούνας μπορούν με τρόπο εκπληκτικό και πρωτόγνωρο να κλειστούν στο σπίτι χωρίς να βγάλουν κιχ. Όλοι μαζί, δισεκατομμύρια ψυχές σαν καλοκουρδισμένες μαριονέτες, έτοιμες από καιρό να υπακούσουν, να συμμορφωθούν, να αποδείξουν πως είναι οι οπαδοί μιας τάξης που σιχαίνεται τους ανυπότακτους και στοχοποιεί τους διαφορετικά σκεπτόμενους, τοποθετώντας τους στο περιθώριο που τους αναλογεί.

Ο τρομερός ιος, που μοιάζει με το τέρας της Μαίρης Σέλευ, εκείνης της 18χρονης κοπέλας που υλοποίησε τον εφιάλτη της μέσα από τα οράματα κάποιου Δόκτωρα Φρανκενστάιν. Το τέρας που φώναξε "είναι ζωντανό"!! και μετά του ξέφυγε και απόκτησε δική του υπόσταση και επιθυμίες. Η άτακτη νυχτεριδούλα που έφαγε ο Κινέζος και έφερε τα πάνω κατω στην ανθρώπινη συνέχεια. Ενα τέρας που υποκλίθηκαν μπροστά στη δύναμη του ηγεμόνες και υπήκοοι. Διασημότητες και ασήμαντοι. Υπερήλικες και νεογνά. Ένα τέρας που τρόμαξε ακόμα και τους δημιουργούς του με την εκπληκτική του δύναμη να εξαπλώνεται, να μολύνει και να δολοφονεί αθώους που μόλις λίγους μήνες πριν σχεδίαζαν τις καλοκαιρινές τους αποδράσεις και το επόμενο ραντεβού στο γυμναστήριο.

Τι κόσμο ονειρεύεστε για τα παιδιά σας? Αυτά τα παιδιά που έμαθαν πως είναι λογικό να μην δουν για ένα διάστημα το παππού και τη γιαγιά. Πως είναι λογικό να φοράνε ένα πανί στη μούρη τους και γάντια στα χέρια. Πως είναι λογικό να βλέπουν τον ήλιο με άδεια εξόδου. Πως είναι καλύτερα να είναι κολλημένα πίσω από μια οθόνη παρά να γρατζουνάνε τα γόνατα στο παιχνίδι της γειτονιάς. Τα παιδιά που έμαθαν πως είναι φυσιολογική η εικόνα των σεκιουρητάδων στην είσοδο στα μεγάλα μπακάλικα που δείχνουν που βρίσκεται το αντισηπτικό. Πως είναι φυσιολογικό να σταματάνε 4 εργάτες που πήγαιναν με ένα αυτοκίνητο στο εργοστάσιο, και να τους φουσκώνουν πρόστιμα μεγαλύτερα από το μεροκάματο τους γιατί ήταν όλοι μαζί στο αυτοκίνητο, ενώ στο εργοστάσιο θα ήταν μαζί με άλλους διακόσιους δίπλα δίπλα αλλά εκεί... δεν θα ήταν επικίνδυνο....

Να περιμένετε το δεύτερο κύμα και το τρίτο, μέσα σ΄αυτή τη κοινωνία που μετατρέπει τα μέλη της, σε φελλούς που θα επιπλέουν,  αλλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να βυθιστούν στην ομορφιά της ζωής, και το τέταρτο και το δέκατο... αλλά εκεί οι φωνές που τώρα ακόμα μοιάζουν απλά μια παραφωνία στην ήσυχη "κανονικότητα" δεν θα μιλάνε, γιατί πιθανότατα θα βρίσκονται υπό παρακολούθηση είτε σαν τρομοκράτες είτε σαν επικίνδυνοι ψυχασθενείς.

ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΠΟΡΙΕΣ. ΕΣΥ ΤΙΠΟΤΑ ? ΚΑΜΜΙΑ? ΟΛΑ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΟ ΚΟΥΦΙΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ?

Υπάρχουν στιγμές που το μυαλό μου σταματάει σε ένα συγκεκριμένο σημείο... πως είναι δυνατόν να δέχονται τόσα ψέματα οι άνθρωποι, ακόμα κι αυτοί που έχουν κάποιες έστω ελάχιστες γενικές γνώσεις και μυαλό ώστε να μπορούν να διακρίνουν πως κάτι δεν στέκει, δεν πάει καλά. Σε τι αποσκοπεί τόσο πολύ μένος, απέναντι σε κάθε φωνή που αμφισβήτησε όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που βιώσαμε και βιώνουμε από την αρχή αυτής της χρονιάς.  Και όχι δεν  ονομάζω καραγκιοζιλίκι έναν ιο που σκότωσε και σκοτώνει κόσμο, δεν ονομάζω καραγκιοζιλίκι την αγωνία και τον φόβο των ανθρώπων απέναντι σε κάτι που δεν γνωρίζουν και τους απειλεί.

Ονομάζω καραγκιοζιλίκι το στημένο σκηνικό πίσω από την ουσία. Το γεγονός πως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν πρέπει να αμφισβητεί τις αποφάσεις που λαμβάνονται, τα μέτρα που λαμβάνουν σαν μια θεατρική ομάδα που έχει κάνει πρόβες από καιρό, όλες οι κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, και που αυτό ισχυρίζονται πως πρέπει να γίνεται σε κάθε πανδημία, ενώ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΠΟΤΕ δεν εφαρμόστηκαν.  Η κρίση κορονοιος έβαλε στο τραπέζι πολλά ερωτήματα. Έκανε να απορήσουν και να μένουν πραγματικά άναυδοι από τις εντολές και τις υποδείξεις όχι απλοί άνθρωποι, αλλά επιστήμονες. Εκείνοι που ανέλαβαν να σηκώσουν τα μανίκια και να βοηθήσουν με τις γνώσεις τους, το κουράγιο τους, το φιλότιμο τους , πάνω στο πεδίο μάχης και όχι σαν τους χαρτογιακάδες που μας έσπασαν τα νεύρα από τα χαζοκούτια ή τις στημένες κυβερνητικές μαριονέτες.

Αυτοί που με μένος επιτίθεται στους ανθρώπους που προσπαθούν να σκεφθούν με μια ελάχιστη λογική, με πείσμα , με οργή,  ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ, να ακούσουν τίποτα άλλο εκτός από συγκεκριμένες φωνές που λένε συγκεκριμένα πράγματα. Εγώ λοιπόν ο απλός άνθρωπος τολμάω ακόμα να εκφράσω απορίες.Απορίες  που  δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν, οι ντενεκέδες που νομίζουν πως είναι η έκφραση της λογικής ανάμεσα σε τρελαμένους ή ηλίθιους,  και δεν είναι τίποτα άλλο από φοβισμένα ανθρωπάκια, τα απόλυτα πιόνια ανάμεσα στην αισχρή χειραγώγηση και την ουσιαστική αλήθεια. Θέλω να εστιάσω σήμερα σε ένα συγκεκριμένο θέμα, κι αν μπορούν ας με αμφισβητήσουν και οι πολύ βέβαιοι επιστήμονες που κουνάνε στον αέρα το πτυχίο τους, και νομίζουν πως αυτό τους απαλλάσσει από την ηλιθιότητα που μπορεί να κουβαλάνε και το γεγονός πως αυτό το πτυχίο το ντροπιάζουν συνειδητά ή ασυνείδητα.

Υπάρχει ένα σύστημα στον ανθρώπινο οργανισμό που λέγεται ανοσοποιητικό. Είναι η άμυνα μας, είναι ο στρατός μας που υπάρχει ακριβώς για την προστασία μας από τους "εξωτερικούς εχθρούς"|. Αυτό το πολύπλοκο σύστημα έχει φτιαχτεί ακριβώς για να "πληροφορεί" τον οργανισμό μας για την εχθρική εισβολή, για να ανασυντάσσει όλες τις δυνάμεις του και να εξολοθρεύει αυτό τον εχθρό. Αυτός ο πανίσχυρος στρατός μας είναι εκεί όταν ένας ιος μπει για να τον πολεμήσει. Ξεκινώντας από το ΔΕΡΜΑ που θα ακουμπήσει μέχρι ολόκληρο το σύστημα που θα τον καταπολεμήσει. Αυτό είναι που μπορεί να αντιμετωπίσει τον κάθε ιο και όχι ο κυρ Σωτήρης και ο κάθε κυρ Σωτήρης. Οι γέροι, οι άνθρωποι που έχουν σοβαρά νοσήματα, κινδυνεύουν γιατί έχουν πεσμένο ανοσοποιητικό.

Όμως γιατί αυτό το ανοσοποιητικό πέφτει? Ποιοι είναι οι παράγοντες που το σαμποτάρουν? Κι εδώ ακριβώς έρχεται η οργή μου έναντι αυτών που θα έπρεπε να γνωρίζουν, αλλά σιωπούν, για τα κυκλώματα που ολόκληροι μηχανισμοί έχουν δημιουργήσει με τη συνεργασία ξεπουλημένων επιστημόνων, και οδηγούν τους ανθρώπους να μεταλλαχθούν σε ένα αδύναμο χωρίς καμιά άμυνα ερείπιο. Εσύ που είσαι γιατρός ή εσύ που είσαι η "φωνή της λογικής" και λες τον κάθε αμφισβητία "κυρά Κατίνα" πόσο πάλεψες στη ζωή σου, όταν έβλεπες γύρω σου το έγκλημα της μόλυνσης να απλώνεται, όταν έβλεπες τα παιδιά σου να φουσκώνουν με τοξικές ουσίες από το φαΐ που τους πάσαρες, όταν τα φούσκωνες με αντιβιώσεις στο ελάχιστο συνάχι. Σε τσιμπάει ένα κουνούπι και βγαίνει ένα σπυρί, αυτό είναι για το σώμα σου διαβάζει και αμύνεται. Κρυολογείς και κάνεις πυρετό, ο πυρετός είναι άμυνα.

Έχετε στο ντουλάπι σας ένα σωρό χαπάκια για κάθε νόσο και κάθε μαλακία, και την ίδια στιγμή όλοι είμαστε μπλεγμένοι σε ένα παγκόσμιο ιστό ασυδοσίας, που αργά αργά μας σκοτώνει. Σου πουλάνε καρκίνο σε κάθε μορφή, σου φρακάρουν τις αρτηρίες με τις αηδίες που καταναλώνεις, σε οδηγούν σε διαβήτη, καρδιοπάθειες, αυτοάνοσα, αλλεργίες, τσακίζονται τα στομάχια, τα νεφρά, ψάχνεις να βρεις γιατί λείπει η τάδε βιταμίνη, το τάδε στοιχείο, και στη συνέχεια σου πουλάνε τα φάρμακα για να θεραπευτείς. Έκανες ποτέ διαμαρτυρία για όλα αυτά? Κατεβήκαμε ποτέ στους δρόμους για το πρώτο και πιο πολύτιμο αγαθό μας? Την υγεία? Πότε θυμάσαι ανόητε, δειλέ και απόλυτα τυφλωμένε άνθρωπε να συμμετέχεις σε μια μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το γεγονός πως σε κλέβουν μια ολόκληρη ζωή με τα ταμεία σου και σου πασάρουν για σύστημα υγείας ένα απομεινάρι από τα κλεμμένα?

Αναρωτήθηκες ποτέ τη σοβαρότητα της παρέμβασης των φαρμακευτικών στο κόσμο της επιστήμης με μεθόδους που όχι απλά ξεφτιλίζουν τον όρκο, αλλά ξεκάθαρα μέσα στη μούρη σου, σου φωνάζουν πως αυτοί εδώ, τα παίρνουν χοντρά. Δεν τα λέω εγώ η κυρά Κατίνα, ένας τεράστιος αριθμός από επιστήμονες που τιμούν τον όρκο τους, ξεφτιλίζονται, διώκονται, τους βουλώνουν το στόμα, τους εκβιάζουν, τους απομονώνουν, τους οδηγούν ακόμα και στη φυλακή ή στα ψυχιατρεία αν τολμήσουν να σηκώσουν ανάστημα. Και με τη συναίνεση των ρομποτοϊδών συναδέλφων που ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτονται, ΕΝΩ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, γιατί αυτός , ο άλλος, γιατί όλοι αυτοί φωνάζουν και καταστρέφουν λαμπρές σταδιοδρομίες, για να εκθέσουν και να καταγγείλουν τη δολοφονία που συμβαίνει θρασύτατα στις κοινωνίες των ανθρώπων?

Έχεις δυο μήνες που αναρωτιέσαι να φορέσω ή να μην φορέσω μάσκα? Να πλένω ή να μην πλένω τα χέρια? Να κλειστώ στο σπίτι ή να μην κλειστώ?  Να αγγίξω τον διπλανό μου? Να τρέμω τελικά από το πρωί ως το βράδυ για ζωή μου από έναν ιο, ενώ μπορεί να μην είμαι άρρωστος, να μην είμαι γέρος, να μην έχω τίποτα που να καθιστά έναν ιο γρίπης τόσο επικίνδυνο για εμένα, πέρα από τα όρια επικινδυνότητας που κάθε ιος μπορεί να έχει? ΝΑΙ ΚΙΝΔΙΝΕΥΕΙΣ.

Να φορέσεις μάσκα, να φορέσεις και στολή εκστρατείας, να σκεπαστείς ολόκληρος κι εσύ και τα παιδιά σου και δεν πρόκειται ποτέ πια να είσαι ασφαλής. Να κάνεις και εμβόλια και να φουσκώσεις με ότι χαπάκια σου δώσουν, αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί  δεν είσαι πλέον άνθρωπος, αλλά ένα φουκαριάρικο απομεινάρι από αυτό που θα μπορούσες να ήσουν. Ναι κινδυνεύεις, γιατί το σώμα σου είναι γεμάτο δηλητήρια, τα πνευμόνια σου ακόμα κι αν δεν καπνίζεις είναι βρώμικα από τον αέρα που αναπνέεις, το ανοσοποιητικό σου το έχεις κάνει μαντάρα. Και τώρα που σε αποστειρώνουν και έχεις γεμίσει τα χέρια με εκζέματα από τα αντισηπτικά, κι έχεις μπει σε καραντίνα, αποστειρωμένη για δυο μήνες, το καλό που σου θέλω όταν βγεις πάλι έξω πρόσεχε γιατί και κουνούπι να σε τσιμπήσει μπορεί να κλατάρεις.

Πάρε τα φάρμακα για το αλλεργικό άσθμα, τα αντιόξινα για το στομάχι, τα αντιυπερτασικά για να κατεβάσεις νούμερα, τα αντιπηκτικά για να κυκλοφορεί το αίμα στο ακίνητο κορμί σου, τα χαπάκια για να κοιμάσαι τα βράδια, και τα πολυβατιμινούχα σκευάσματα για να τσοντάρεις στις ελλείψεις που δεν μπορείς να καλύψεις με τα πλαστικά σκουπίδια που τρως, και βγες έξω προσεκτικά. Το σώμα σου, όπως και το μυαλό σου έχουν μεταλλαχθεί προ πολλού σε άδειους τενεκέδες. Και στο τέλος αυτής της τραγικής πορείας, εσύ η κορωνίδα της δημιουργίας, μπορεί τελικά ενώ φιλοδοξείς πως θα κατακτήσεις το διάστημα, να σβήσεις από ένα κρυολόγημα στο ράτζο σε κάποιο διάδρομο κάποιας υποβαθμισμένης μονάδας υγείας.

Α.. ξέχασα δεν θα σου συμβεί αυτό γιατί έρχεται το εμβόλιο. Το οποίο θα σου εξασφαλίσει χρόνο, μέχρι την επόμενη πανδημία, και θα γλυτώσεις κι από εκείνη με τον ίδιο τρόπο πλέον, καραντίνα και εμβόλιο, καραντίνα και εμβόλιο. Αυτό είναι το σενάριο. Αλλά μια στιγμή. Είναι έτσι? Εσύ κόλλησες? Εσύ ο άλλος? Η οικογένεια σου? Οι γνωστοί σου? Εκείνος εκεί που κυκλοφορούσε χωρίς μάσκα? χωρίς γάντια? Τα παιδιά που δούλευαν στα εργοστάσια, στα σουπερ μάρκετ, οι σκουπιδιάρηδες? οι καθαρίστριες? όλο το νοσηλευτικό προσωπικό? θα πρέπει να είναι ΟΛΟΙ μολυσμένοι αφού αυτό κόλλαγε κι από τον αέρα, και από μια απλή επαφή με ένα πακέτο μακαρόνια... ή όχι?  Γιατί η καραντίνα δεν ήταν γενικευμένη. Τελικά από τι μας προστάτευε? Ο κίνδυνος ήταν ο υπάλληλος, ο καθηγητής, ο μαθητής, που κλείστηκαν στο σπίτι μαζί με τους γέρους? Κι αυτοί που έμεναν έξω αναγκαστικά? Τι συνέβη είναι όλοι μολυσμένοι?
Και τώρα λέει βγαίνουμε με προσοχή... Χθες μόλις κινδύνευες να κολλήσεις με ένα φτέρνισμα. Τώρα τι γίνεται τελικά? Αποκτήσαμε ανοσία ή έπαψε το ενδιαφέρον των προστατών μας γιατί χάνονται λεφτάκια. Κι αν τελικά βγούμε, πάμε παραλίες , σε καφετέριες, σε ταβέρνες, ταξιδέψουμε και κάνουμε τις διακοπές μας και δεν υπάρξει αύξηση των κρουσμάτων, θα φταίει ο καλός καιρός?  Γιατί κάποιος από αυτούς τους επιστήμονες θα πρέπει να εξηγήσει πως αφού δεν υπάρχει η ανοσία αγέλης, και δεν υπάρχει εμβολιασμός ή θεραπεία, τι συνέβη και τελικά δεν θα μολυνθούμε όλοι? Ηταν μούφα η επικινδυνότητα (την ύπαρξη δεν την αμφισβητώ) ή μήπως το dna μας είναι όντως εξωγήινο εδώ στην αποικία του νότου της Ευρώπης?

Τελικά το σημαντικότερο ερώτημα, ένας υγιής, γερός οργανισμός, με δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα, γιατί κινδυνεύει από αυτό τον ιο σε διαφορετικό βαθμό από κάθε άλλο ιο?  Και αν κάποιος μου απαντήσει πως εκείνος δεν κινδυνεύει, αλλά κινδυνεύουν οι γέροι και οι αδύναμοι και γι΄αυτό πήραμε τέτοια μέτρα προστασίας, θα γελάω μέχρι αύριο, όταν σκεφθώ πως ζω στη χώρα που κάποιος ξεστόμισε το περίφημο "και δεν πεθαίνουν κιόλας" και ακόμα ζει ελεύθερος. Θα γελάω μέχρι αύριο, όταν σκεφθώ πως εδώ στη μνημονιακή Ελλάδα που η ανθρώπινη ζωή μετριέται μόνο στο πόσο ωφέλιμη είναι σε σχέση με τα τραπεζικά καρτέλ, τους έπιασε ο πόνος να προστατέψουν τον πληθυσμό από ένα ιο. Αλήθεια τώρα πιστεύετε αυτό το ξεκάθαρο δούλεμα?

Δεν μπορώ να ξέρω τι έχει σκαρφιστεί το διεστραμμένο και άπληστο για κέρδος μυαλο τους. Δεν μπορώ να δω το μέλλον με μια μαγική σφαίρα για να κολλήσω τα κομμάτια από το παζλ που τώρα είναι διάσπαρτα. Δεν μπορώ να έχω τις γνώσεις, για να πάρω την ευθύνη να πω πως ένας ιος είναι πιο ισχυρός και πως μπορεί να καταπολεμηθεί. Μπορώ όμως και έχω ΔΙΚΑΙΩΜΑ, να απορώ, να ρωτάω, και να αμφισβητώ. Μπορώ επίσης να μην έχω καμία εμπιστοσύνη ΣΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ, ανθρώπων που έχουν αποδείξει πως δεν τους καίγεται καρφί αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε. Σε κυβερνήσεις που κλέψανε τα ταμεία, μετατρέψανε τη χώρα σε αποικία, κόψανε μισθούς και συντάξεις, βάλανε λουκέτα και οδήγησαν σε αυτοκτονία εκατοντάδες συμπολίτες, φέρανε σε επίπεδο εξαθλιώσης χιλιάδες οικογένειες, αφαίρεσαν την ελπίδα και το μέλλον από τις επόμενες γενιές και έχουν φουσκώσει τους δικούς τους λογαριασμούς τους σε εξωτικούς προορισμούς. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ καρτέλ ευρωπαϊκά ή παγκόσμια, που κάνουν μπίζνες πάνω στον ανθρώπινο πόνο και ντιρεκτίβες βγαλμένες από τα μυαλά, αδίστακτων εμπόρων των εθνών που μπορούν άνετα να συμμετέχουν στη γενοκτονία ενός πληθυσμού είτε με πολέμους είτε με οικονομική εξόντωση, και να θέλουν τώρα να μου πουν πως νοιάζονται μήπως κολλήσω έναν ιο και αρρωστήσω. Σε καρτέλ που παριστάνουν τώρα τη Μαρία Τερέζα και  έχουν διασπύρει αν την υφήλιο κάθε νούμερο που μέσα από βιντεάκια και εικόνες χαμογελάει και λέει "κι εγώ κόλλησα και μένω σπίτι" "κι εμείς μένουμε σπίτι και μαγειρεύουμε" "μείνε σπίτι και κάνε γιόγκα" "μένουμε σπίτι και παίζουμε με τα παιδιά μας"

Χαμογέλα, όλα θα πάνε καλά... το διαβεβαιώνουν και οι ifluencers....

Σοβαρολογείτε? Μπορεί να είσαστε τόσο ηλίθιοι?

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. ΕΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΑΣΦΑΛΗ.

ΑΚΟΥΣΙΑ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ.

Στην Ιταλία τις προηγούμενες ημέρες ο κόσμος παρακολούθησε (και αυτό μέσω ίντερνετ, γιατί τα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν με το θέμα) τη περίπτωση ενός Ιταλού, του Μάριο Μούσο, ο οποίος έκανε το εξής "αδιανόητο" για την όμορφη τάξη των πραγμάτων. Πήρε ένα μεγάφωνο, μπήκε στο αυτοκίνητο του και ξεκίνησε να τριγυρίζει στους δρόμους της πόλης του, προσκαλώντας το κόσμο να βγει από το σπίτι, να ελευθερωθεί από τις μάσκες, και πως πανδημία δεν υπάρχει. Τον σταμάτησε περιπολικό, τον ακινητοποίησαν στο έδαφος, (ενώ εκείνος δεν είχε προβάλει καμία αντίσταση) και κατέφθασε ένα νοσοκομειακό, του χορήγησαν ηρεμιστικά φάρμακα (ο άνθρωπος όπως θα δει κάποιος στο φιλμάκι ήταν απόλυτα ήρεμος και δεν έδειχνε να περνάει καμία ψυχιατρική κρίση) και τον πήγανε στο νοσοκομείο.

Στη συνέχεια της ιστορίας όπως διαβάζω σε πολλές σελίδες που ασχολήθηκαν με το θέμα, επί τρεις μέρες η οικογένεια του προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί του και από το νοσοκομείο λάμβαναν συνεχώς την ίδια απάντηση, δεν μπορείτε, κοιμάται. Επίσης δεν επιτρεπόταν να τον επισκεφθούν να έρθουν γενικότερα σε οποιαδήποτε επαφή μαζί του. Ο αδελφός του που είναι δικηγόρος έχει ήδη ξεκινήσει μια αγωγή, και να σημειωθεί , το κυριότερο από όλα πως όλα αυτά συνέβησαν νόμιμα, εφαρμόζοντας τον νόμο περί ακούσιας νοσηλείας, με μια απόφαση που υπογράφηκε από τον ίδιο τον Δήμαρχο της πόλης, ένα νόμο που εφαρμόζεται σε περιπτώσεις επείγουσες για ψυχιατρικούς ασθενείς (άτομα που βρίσκονται σε ιδιαίτερα σοβαρή κρίση, δεν μπορεί να γίνει περίθαλψη στο σπίτι και χρήζουν άμεσης βοήθειας και υποχρεωτικής νοσηλείας στο ψυχιατρείο!!!)

Στη περίπτωση αυτού του ανθρώπου υποθέτω πως η διάγνωση περί ψυχιατρικής νόσου είναι το γεγονός πως φώναζε πως δεν υπάρχει κορονοϊός. Ουσιαστικά και μιλώντας στα πλαίσια μιας υποτιθέμενα δημοκρατικής χώρας όπως η Ιταλία, άσχετα με το αν η άποψη του ήταν σωστή ή λάθος, αυτός ο πολίτης εξασκούσε το ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ του δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του. Δεν απειλούσε κάποιον, δεν προέβη σε πράξεις που να δικαιολογούν την ακινητοποίηση του στο έδαφος από την αστυνομία σαν να ήταν ένας επικίνδυνος τρελός ή τρομοκράτης, δεν υπέφερε από κάποιο νόσημα ψυχιατρικού χαρακτήρα ώστε να του χορηγηθούν ισχυρά κατασταλτικά φάρμακα και να τον έχουν με ένα σωληνάκι τρεις μέρες έγκλειστο χωρίς να επιτρέπεται να δει κανέναν!!!

Μπορείτε να αντιληφθείτε την σοβαρότητα του θέματος και τι ακριβώς μπορεί πλέον να συμβεί σε περίπτωση μη ΣΥΜΟΡΦΩΣΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ? Εγώ τώρα αν κάνω το ίδιο πείραμα και βγω στο σύνταγμα με μια ντουντούκα φωνάζοντας "βγείτε όλοι έξω, ο κορονοιος δεν υπάρχει" τι θα μου συμβεί? Ετοιμαζόμαστε αλήθεια για μια κοινωνία όπου πολύ απλά θα έχει το δικαίωμα να μεταφράζει την ελεύθερη έκφραση σε επικίνδυνη πράξη για τη δημόσια υγεία και συνεπώς βάσει ενός νόμου που έχει έντονα αμφισβητηθεί για την εφαρμογή του ακόμα και για τους ψυχιατρικούς ασθενείς, να μεταφράζει λοιπόν αυτό το δικαίωμα του λόγου, σε ψυχιατρική νόσο?

Αυτό που με φοβίζει περισσότερο από όλα, είναι πως αν έκανα κάτι τέτοιο, γνωρίζω ήδη πάρα πολλούς οικείους μου, (συγγενείς, φίλους, συναδέλφους) οι οποίοι δεν θα διαφωνούσαν καθόλου με κάτι τέτοιο και απλά... θα με λυπόντουσαν γιατί ήμουν καλός άνθρωπος και κρίμα που μου έστριψε!!! Και ναι, ο συγκεκριμένος Ιταλός πολίτης χρησιμοποίησε ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο, φωνάζοντας μέσα από μία ντουντούκα, αλλά το ίδιο θα του συνέβαινε κι αν έπαιρνε ένα πανό, έγραφε επάνω "μην φοβάστε τον κορονοϊό" και στηνόταν στη μέση μιας πλατείας. Για τον απλούστατο λόγο πως σε αυτή την πανδημία που η επικινδυνότητα της φαίνεται να είναι ακόμα σοβαρότερη και από τη βουβωνική πανώλη, η αμφισβήτηση πως δεν είναι έτσι, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο σε ένα διαταραγμένο μυαλό!

Προχωρώντας πιο εκεί στη τρύπα του λαγού, μπορούμε να αντιληφθούμε πως για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας σοβαρής κατάστασης, και την προστασία , φυσικά, του κοινωνικού συνόλου από ανεπίτρεπτες παρεκκλίσεις από τις υγειονομικές υποδείξεις, αύριο , σύντομα, τα όργανα που θα έχουν εξουσιοδότηση από τις αρχές, στην υποχρέωση των πολιτών να συμορφώνονται με ΚΑΤΙ, εμβολιασμό, πιστοποιητικό ανοσίας, υποχρεωτική καραντίνα κλπ. θα μπορεί κάποιος να μπαίνει στο σπίτι μου και να με ακινητοποιεί γιατί π.χ. οι αρχές έλαβαν ένα τηλεφώνημα γεμάτο ανησυχία από το γείτονα ο οποίος με ακούει να βήχω πολύ και να φτερνίζομαι?

Και μπαίνοντας ακόμα πιο βαθεία (τέρμα σκοτάδι) σε αυτό το τρυπάκι ποιος μου εγγυάται πως αν π.χ διαφωνήσω για κάτι διαφορετικό από τον κορονοϊό και εκφράσω την άποψή μου που δεν θα αρέσει για συγκεκριμένους λόγους στις αρχές, δεν θα με μπουζουριάσουν με τη δικαιολογία πως είδαν να έχω πυρετό και έντονο βήχα, και σε περίπτωση που προβάλλω αντίσταση, ποιος μου εγγυάται πως αντί για το νοσοκομείο δεν θα καταλήξω σε κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα και δεν θα με ξαναδεί ούτε η μάνα μου?

Βγάζω από το ντουλάπι μου ξανά το  dvd με τη ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ, αυτή τη συγκλονιστική ταινία του '70 γιατί νομίζω πως κάτι περίεργο κινείται στην ατμόσφαιρα, ύπουλο , υπόγειο, που σιγά σιγά παίρνει μορφή και τα αποτελέσματα του θα τα δούμε σύντομα στις οθόνες της ζωής μας, να καταφθάνουν απλά, χωρίς διαμαρτυρίες, πράξεις που θα τσαλαπατάνε το σύνταγμα (εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά τα τελευταία χρόνια πόσο εύκολα μπορούν να πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων συνταγματικά δικαιώματα) και το κυριότερο, οι πολίτες θα είναι ΣΥΜΜΈΤΟΧΟΙ σε αυτές τις αυθαιρεσίες, γιατί έχει προηγηθεί κάτι που είναι σημαντικότερο από την ανοσία της αγέλης... ο φόβος της αγέλης.

Ο φόβος της αγέλης είναι ο βασιλιάς των εργαλείων χειραγώγησης, είναι το πλέον αποτελεσματικό όπλο για μια εξουσία για να περάσει ότι θέλει με τον πιο εύκολο τρόπο. Αν θέλεις να πετύχεις κάτι που σε φυσιολογικές συνθήκες θα ξεσήκωνε το κόσμο και θα τον ανέβαζε στα κάγκελα, αρκεί να προηγηθεί μια περίοδος που θα συμβεί κάτι που θα τον τρομοκρατήσει σε τέτοιο σημείο που πολύ απλά θα παραλύσει κάθε του μελλοντική αντίσταση. Μερικά χρόνια πριν, τα δελτία ειδήσεων μετέδιδαν σκηνές πολέμου από ένα πόλεμο που είχε ξεκινήσει αυθαίρετα, και ισοπέδωσε μια ολόκληρη χώρα, τον θυμάστε τον πόλεμο του κόλπου? όπου οι άνθρωποι είδαν εντελώς φυσιολογικό μια υπερδύναμη να επιτίθεται σε μια χώρα που δεν της είχε κηρύξει το πόλεμο και να την βομβαρδίζει με την δικαιολογία πως εκεί κρυβόντουσαν όπλα μαζικής καταστροφής, πως οι κάτοικοι ήταν τρομοκράτες και απειλή για όλο το πλανήτη. Οι άνθρωποι στην προεργασία αυτής της επέμβασης είχαν πεισθεί από τα ΜΜΕ για το πόσο κοντινός είναι ο κίνδυνος μιας εξάπλωσης σε παγκόσμιο επίπεδο τρομοκρατίας. Αφού το εισπράξαμε, το αποδεχτήκαμε και απενεχοποιήσαμε τον ευαυτό μας από το γεγονός πως βλέπαμε να σφαγιάζεται ένας ολόκληρος λαός (και όπλα δεν βρήκαμε) ούτε ασχολήθηκε κανείς με το θέμα. Όμως οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι πέρασαν και σε κάθε περίπτωση μπορούν να εφαρμοστούν.

Κάποια στιγμή ο ιος θα υποταχθεί, θα βρεθούν θεραπείες, εμβόλια ή πολύ απλά θα κάνει το κύκλο του όπως όλοι οι ιοι και ναι, θα υπάρξει και ανοσία της αγέλης. Ομως ο ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ, της ακούσιας νοσηλείας, της υποχρεωτικής συμμόρφωσης στις υποδείξεις που έχουν να κάνουν με τη δημόσια υγεία, και η στοχοποίηση και παραδειγματική τιμωρία όσων δεν συμμορφώνονται, θα μείνει και δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να σταματήσει ένα περιπολικό κάποιον που "κάτι δεν πάει καλά" και να φωνάξει 2-3 υγειονομικούς να πιστοποιήσουν πως όντως είναι τρελός, μολυσμένος, ή εν δυνάμει επικίνδυνος για την δημόσια υγεία.

Εν τω μεταξύ, αν συνεχίσω εγώ και πολλοί άλλοι να γράφουμε παρόμοια κείμενα εδώ μέσα, αντιλαμβάνεστε πως δεν είμαστε και πολύ καλά στο μυαλό μας. Δείχνουμε ήδη τα σημάδια από εκείνη τη μελλοντική ασθένεια που μόλις παίρνει μορφή και ονομάζεται "ιδεοληπτική διαταραχή ελευθερίας λόγου" , είναι εκείνη η απαράδεκτη συμπεριφορά ενός ατόμου, που βασικό σύμπτωμα έχει να θέλει να πει τη γνώμη του!!!!

Για ιταλομαθείς υπάρχει ένα ενδιαφέρον άρθρο που περιγράφει ότι ακριβώς συνέβη με τη περίπτωση του νεαρού Ιταλού εδώ
https://comedonchisciotte.org/la-crisi-coronavirus-ci-sta-portando-alla-dittatura-sanitaria-lincredibile-caso-del-tso-a-dario-musso/

Το παρακάτω το γνωρίζετε?

Άρθρο 03 – Ακούσια νοσηλεία

1. Προϋποθέσεις για την ακούσια νοσηλεία είναι σωρευτικά οι παρακάτω:
α. ο ασθενής να πάσχει από ψυχική διαταραχή
β. να τεκμηριώνεται σοβαρή διαταραχή του ελέγχου της πραγματικότητας και ως εκ τούτου να μην είναι ικανός να κρίνει για το συμφέρον της υγείας του,
γ. ο ασθενής να μην είναι σε θέση να αντιληφθεί την διάκριση μεταξύ θεραπείας στην κοινότητα κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας και ακούσιας νοσηλείας,
δ. να εκτιμάται ότι η έλλειψη θεραπείας του θα έχει ως αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του.
2. Η ακούσια νοσηλεία επιβάλλεται μόνο με δικαστική απόφαση και αποτελεί το έσχατο μέσο για την παροχή ψυχιατρικής περίθαλψης, αφού προηγουμένως αποκλεισθεί η δυνατότητα θεραπείας στην κοινότητα. Η συνδρομή προϋποθέσεων της προηγούμενης παραγράφου τεκμηριώνεται με δύο αιτιολογημένες ψυχιατρικές γνωματεύσεις που υποβάλλονται με τη συμπλήρωση ειδικού εντύπου, σύμφωνα με το Παράρτημα Α.

ΨΕΚΑΣΜΕΝΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΤΕΙΡΩΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΩΝ.

Στη μάχη της ενημέρωσης που δίνεται όλες αυτές τις μέρες για να μάθουμε ότι συμβαίνει για αυτό τον αόρατο εχθρό που έχει τρομοκρατήσει τα πλήθη (με την ευγενική βοήθεια των εγκάθετων φερέφωνων βεβαίως, βεβαίως) , παρακολουθούμε έναν άλλο πόλεμο, που άλλες φορές με κάνει και γελάω άλλες με εξοργίζει σε μεγάλο βαθμό. Κοντά σε υποτιθέμενες επιστημονικές αναφορές που δεν επιβεβαιώνονται από κανέναν εκτός από αυτόν που τις γράφει, μελέτες που είναι αμφισβητούμενες, βιντεάκια που είναι φτιαχτά, συνεντεύξεις που ο καθένας μεταφράζει όπως γουστάρει, ανεπιβεβαίωτες ειδήσεις, ιστορίες συνωμοσίας  και ένα πλήθος που κερδίζει τα λίγα λεπτά δημοσιότητας από τις παπαριές που γράφει, υπάρχει και το αντίπαλο δέος, οι στείροι εγκέφαλοι που είναι γεμάτοι από βεβαιότητες.

Σήμερα θα ασχοληθώ μ΄αυτούς τους τελευταίους, γιατί έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρωπάκια που το μυαλό τους απλώνεται σε λίγα μέτρα όσο και το κουφάρι που κουβαλάνε, να προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδείξουν πως είναι η φωνή της λογικής σε ένα κόσμο που εξουσιάζεται από παρανοϊκούς σειριακούς δολοφόνους!!  Είναι τα επικίνδυνα προβατάκια που συνειδητά ή ασυνείδητα κάνουν τους τσοπάνηδες τους ευτυχισμένους. Ισχύει κάτι πολύ απλό, αν από την ώρα που σηκώθηκε στα δυο πόδια του ο πίθηκος και άρθρωσε την πρώτη λέξη του, έμενε σε αυτό που έβλεπε και που ήταν σίγουρος, και ακολουθούσε πιστά, εκείνο το μέλος της αγέλης που δεν μπορούσε ούτε καν να αντιληφθεί πως εκείνη η τρύπα είναι έξοδος, και με τα δυο πόδια περπατάς να πας να βρεις τη τροφή σου, ακόμα δεν θα είχαμε ανακαλύψει ούτε το τρόπο να βγαίνουμε από τις σπηλιές μας!!

Άς ξεκινήσουμε λοιπόν από το γεγονός, πως πλέον, όπως αποδεικνύεται, ένα πτυχίο δεν είναι μόρφωση, είναι ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ σε συγκεκριμένο τομέα μιας συγκεκριμένης επιστήμης. Δυστυχώς αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας παιδείας που στέλνει στα πανεπιστήμια ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων (και όχι δεν είναι όλοι έτσι ευτυχώς)  που δεν έχουν ούτε τη βασική γενική παιδεία, ανθρώπους που δεν έχουν ανοίξει ποτέ ένα βιβλίο εκτός από τα σχολικά, δεν  έχουν μπει στο κόπο να μελετήσουν κάτι περισσότερο από αυτό που θα τους χρησιμεύσει να βγάζουν μερικά φράγκα παραπάνω και να μπορούν να απολαύσουν κάποιες μεγαλύτερες ανέσεις από τον χωρίς πτυχίο υπάλληλο .καρπαζοεισπράκτορα, δεν έχουν γενικότερα κανένα ενδιαφέρον που να τους διαφοροποιεί από τη γενικότερη ακαλλιέργητη κοινωνία , αλλά θεωρούν τον ευαυτό τους πιο έξυπνο από τους υπόλοιπους.

Η γενικευμένη έλλειψη ουσιαστικής γνώσης, η ανικανότητα των ανθρώπων να μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το ρημάδι που λέγεται εγκέφαλος , πέραν από τους "κανόνες" ενός συστήματος που όχι μόνο αδιαφορεί, αλλά δημιουργεί εργαλεία αποβλάκωσης των μαζών, γίνεται πολύ επικίνδυνη σε περιόδους, όπως αυτή που διανύουμε τώρα, που οι τσοπάνηδες ετοιμάζουν νέους τρόπους χειραγώγησης των κοπαδιών. Γιατί και η μάζα θεοποιεί τον κάθε τενεκέ με βάση τις περγαμηνές που έχει εισπράξει και "αυτούς ξέρει αυτούς εμπιστεύεται".

Κοντά στους "ψεκασμένους" όπως ονομάζουν οι "καταρτισμένοι" πίθηκοι τους ανθρώπους που προσπαθούν να δουν έξω από τα κουτάκια, έστω κι αν ασπάζονται ιστορίες που μοιάζουν να μην έχουν καμία λογική, υπάρχουν αυτή τη στιγμή επιστήμονες που λοιδορούνται ακόμα κι αν καταθέτουν εμπεριστατωμένες απόψεις, άνθρωποι που κατέχουν μεγάλη παιδεία και ευρεία γνώση των γεγονότων είτε από θέση είτε από ικανότητες, οι οποίοι συστηματικά λογοκρίνονται από τους αναμορφωτές των ανθρώπινων συνειδήσεων και γελοιοποιούνται από ανθρωπάκια που ασπάζονται φανατικά υποτίθεται την λογική, σε ένα σύστημα που αποδεικνύει καθημερινά την απόλυτη παράνοια.

Η αποβλακωμένη μάζα οδηγείται με πρωτοπόρους τους γεμάτους παρωπίδες, στείρους καταρτισμένους, να τσουβαλιάζει μαζί με τους τρελαμένους, οτιδήποτε δεν μπαίνει στα κουτάκια της περιορισμένης αντίληψης της. Βλέπουμε απίστευτες καταστάσεις αυτές τις μέρες, υπάρχει μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση σε όλα τα κράτη, όπου το ρόλο του απόλυτου γνώστη της αλήθειας έχουν αναλάβει επιστήμονες με περγαμηνές, οι οποίοι λειτουργούν σαν φερέφωνα κυβερνήσεων σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη που τίποτα ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί και όλα είναι "υπό εξέταση".

Αυτοί οι επιστήμονες θα έχουν την απόλυτη ευθύνη για τις μελλοντικές εξελίξεις μιας νέας απολυταρχίας που ετοιμάζεται να υποτάξει το πλανήτη στα σχέδια των συμμοριών που τον εξουσιάζουν, και θα έχουν την απόλυτη ευθύνη γιατί υπαίτιοι για το τελικό σχέδιο δεν θα είναι οι άμορφες μάζες αλλά οι συγκεκριμένοι συνειδητοί συνεργοί στο έγκλημα. Άλλωστε αυτό είναι ένα φαινόμενο που έχουμε παρατηρήσει σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Πόσα λαμπρά μυαλά, άνθρωποι που προσπάθησαν να ανοίξουν τα μάτια στους τυφλωμένους, κυνηγήθηκαν, εκτελέστηκαν, ή στη καλύτερη περίπτωση οδηγήθηκαν στον εξευτελισμό και την απομόνωση.

Και σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που βοήθησε στην εξόντωση τους ήταν ένα στείρο και εγκάθετο, επιστημονικό κατεστημένο που λειτουργούσε σε απόλυτη αρμονία με τις πολιτικές, οικονομικές και θρησκευτικές ηγεσίες. Δεν είναι τυχαίο που το σύστημα δεν θέλει με κανένα τρόπο να υπάρχουν άτομα που να έχουν "ευρυμάθεια". Η κατοχή πολλών γνώσεων είναι επικίνδυνη, γι αυτό ένα ολόκληρο σύστημα παιδείας έχει μεταμορφωθεί απλά σε μηχανή κατασκευής απαίδευτων.

Με λύπη μου βλέπω, ανθρώπους απλούς που δεν κατέχουν καμιά ιδιαίτερη γνώση, να έχουν μεγαλύτερη αντίληψη για το αίσχος που συμβαίνει, και  την επιθυμία να μάθουν, να ψάξουν, να ανακαλύψουν πράγματα πίσω από την προπαγάνδα των χαζοκάναλων, από εκείνους που θα έπρεπε να είναι πρωτοπόροι , αυτό τον γελοίο υποτιθέμενα πνευματικό κόσμο και τους λαμπρούς επιστήμονες, που εδώ και πολύ καιρό που μια χώρα έχει γίνει πεδίο πειραματισμού και ξεπουλήματος, όπου ένας λαός εξαθλιώνεται και οδηγείται στην καταστροφή του, όπου η ανθρώπινη ζωή μετριέται με αριθμούς στις τραπεζικές κονσόλες, είναι άπραγοι, απόντες, απαθείς, καλά τακτοποιημένοι στο μικρόκοσμο τους και στις απολαύσεις της μίζερης ζωής τους.

Οι ψεκασμένες πραγματικότητες σας κάνουν να γελάτε, όμως αναλογιστείτε που σας οδηγούν οι στείρες βεβαιότητες. Αν μπορείτε να αναλογιστείτε. Η πανδημία απέδειξε μέχρι τώρα δυο πράγματα. Πρώτον το γεγονός πως,  την εποχή που οι παγκόσμιες ηγεσίες φιλοδοξούν να κατακτήσουν το διάστημα με πολυδάπανα ερευνητικά προγράμματα, δείχνουν αδύναμες να προστατεύσουν τους πληθυσμούς από ένα ιο γρίπης και χρησιμοποιούν μεθόδους εγκλεισμού, απαγορεύσεων και απειλών απέναντι σε δημόσια συστήματα υγείας που έχουν θυσιαστεί στο πυρετό του ασύδοτου κέρδους και της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής από εκείνους που τα χειρίζονται.

Δεύτερον απέδειξε πόσο εύκολα μπορούν ενωμένοι οι ηγέτες των κρατών να κλείσουν στο σπίτι 4 δισεκατομμύρια ανθρώπους και να τους κινούν σαν μαριονέτες όπως ακριβώς γουστάρουν. Αυτό είναι εκπληκτικό να το βλέπει κανείς να συμβαίνει. Αν μόλις λίγο καιρό πριν, κάποιος έλεγε κάτι τέτοιο σε έναν από αυτά τα γεμάτα βεβαιότητες ανθρωπάκια, πως θα συμβεί, θα τον έλεγαν απλά ψεκασμένο. Το δυστύχημα είναι πως όταν οι επόμενες "παράλογες θεωρίες" συμβούν, τότε θα είναι οι νέες πραγματικότητες που κάποιοι είχαν προβλέψει, αλλά τότε θα είναι αργά.

Ζούμε εδώ και καιρό με κλειστά μάτια, είναι ώρα να μάθουμε να ζούμε και με κλειστά στόματα, μη βγάζετε τη μάσκα, μην αγγίζετε το διπλανό σας, μην κυκλοφορείτε μετά τα μεσάνυχτα, υπάρχει λόγος σοβαρός, τη νύχτα αργά, .... πετάνε νυχτερίδες.

ΟΙ ΡΟΚΦΕΡΛΕΡ, Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

Παρακάτω μετάφραση από ένα ιταλικό κείμενο. Η μετάφραση είναι ελεύθερη, όμως πουθενά δεν αλλάζω το νόημα του αρχικού κειμένου. 

ΣΚΕΨΕΙΣ , ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ 2010 ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΡΟΚΦΕΛΕΡ. 

Οι Rockefeller τα είχαν προβλέψει όλα. Όχι μόνο την πανδημία από ένα άγνωστο ιο, αλλά ότι συμβαίνει τώρα και όλες τις συνέπειες.  
Από τον έλεγχο της μάζας των πολιτών, στην κατάργηση των συνταγματικών δικαιωμάτων. 
Όλα είναι γραμμένα σε ένα αρχείο του 2010 που έχει τίτλο "Σενάρια για το μέλλον της τεχνολογίας και της παγκόσμιας ανάπτυξης", όπου ουσιαστικά περιγράφεται με απόλυτη ακρίβεια η παρούσα κατάσταση. (Σας δίνω το λινκ να το διαβάσετε με την ησυχία σας εφόσον γνωρίζετε αγγλικά http://www.nommeraadio.ee/meedia/pdf/RRS/Rockefeller%20Foundation.pdf)

Οποιος έγραψε αυτή τη μελέτη είχε σίγουρα μια ακριβή ιδέα για την κατεύθυνση που θα έπαιρνε ο κόσμος στα χρόνια που θα ερχόντουσαν. 

Η πανδημία και η παρακολούθηση του παγκόσμιου πληθυσμού. 

Οπως και στη συνάντηση που ονομάστηκε "Συμβάν 201",  με τον πατέρα της Microsoft, έτσι και σε αυτή την ευκαιρία η πανδημία ξεσπάει από τη μετάλλαξη ενός ιού, που μεταδόθηκε από ένα ζώο στον άνθρωπο. 

Στη περίπτωση του Bill Gates, ο“ένοχος” ήταν ένα γουρούνι , ενώ στη μελέτη της γνωστής αμερικανικής οικογένειας, η μετάλλαξη προήλθε από τις χήνες. 
Το σχετικό σενάριο ονομάζεται  “lock step”, μια έκφραση που στα αγγλικά σημαίνει μια κατάσταση απόλυτης έλλειψης ευελιξίας. 

Αυτό το όνομα δεν επιλέχθηκε τυχαία, γιατί όπως θα δούμε στη συνέχεια, από αυτή τη κρίση αναδύεται ένα πολιτικό σύστημα απόλυτα αυταρχικό στο οποίο δεν επιτρέπεται η παραμικρή διαφωνία. 

Σε αυτή τη προσομοίωση , η πανδημία μολύνει το 20%  του παγκόσμιου πληθυσμού, και προκαλεί τον θάνατο 8 εκατομμυρίων ατόμων. 

Σε αντίθεση με τον Covid-19, αυτός ο ιος δεν χτυπάει τους ηλικιωμένους που υποφέρουν από άλλα νοσήματα, αλλά νέους ενήλικες.  
Σε κάθε περίπτωση, όλοι βρίσκονται να είναι απροετοίμαστοι, ακόμα και τα κράτη που είναι καλύτερα εξοπλισμένα για μια πανδημία, και βρίσκονται να εξουδετερώνονται όταν ο ιος απώνεται στο κόσμο. 

Η άμεση συνέπεια, είναι η απαγόρευση των αεροπορικών μετακινήσεων με βαρειές επιπτώσεις τον τουρισμό. 
Στη μελέτη, επαινείται με ιδιαίτερο τρόπο η Κίνα, για τον τρόπο ανταπόκρισης της στην έκτακτη ανάγκη. 
Στα επόμενα βήματα στη μελέτη, διαβάζουμε πρακτικά, την περιγραφή των όσων συμβαίνουν τώρα. 

“Κατά τη διάρκεια της πανδημίας , οι αρχηγοί των κρατών απέδειξαν την δύναμή τους, και έθεσαν κανόνες και περιορισμούς σκληρούς, από την υποχρέωση μασκών, την μέτρηση της θερμοκρασίας στους κοινούς χώρους, στους σταθμούς και τα σουπερ μάρκερτ  ”

Σας φαίνεται γνωστό ? Στην Ιταλία και τη Γαλλία, για να βγει κάποιος από το σπίτι, πρέπει να υπογράφει ένα κομμάτι χαρτί όπου δηλώνει το λόγο για τον οποίον βγαίνει από το σπίτι. Σε διάφορες περιοχές η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική και στα σουπερ μάρκετ χρησιμοποιείται ήδη το σύστημα μέτρησης της θερμοκρασίας. 

Όχι μόνο. Η προσομοίωση  των Rockefeller  περιγράφει τα επόμενα βήματα που θα επιφέρει η πανδημία. Όποιος θέλει να ξέρει πως θα τελειώσει αυτή η ιστορία δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά να διαβάσει τις παρακάτω γραμμές. 

“Ακόμα και μετά από το τέλος της πανδημίας, αυτός ο έλεγχος των αρχών και ο έλεγχος των πολιτών και των δραστηριοτήτων τους παρέμεινε το ίδιο, και εντατικοποιήθηκε. Για να προφυλαχθούν οι ίδιοι από τα συνεχώς αυξανόμενα παγκόσμια προβλήματα - πανδημία, διεθνής τρομοκρατία, περιβαντολογική κρίση, φτώχεια - οι αρχηγοί των κρατών  υιοθέτησαν έναν ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο.”

Οι εκφοβιστικές μέθοδοι που βλέπει κανείς αυτές τις μέρες δεν είναι λοιπόν κάτι το περαστικό. Τα drones που περνάνε πάνω από τα κεφάλια των αθώων πολιτών και τα ελικόπτερα που ελέγχουν συνεχώς τις κατοικημένες περιοχές δεν θα φύγουν. 
Έρχονται στο μυαλό οι λέξεις του Υπουργού Spadafora, "τίποτα δεν θα είναι όπως πριν"

Ο κόσμος που θα αναδυθεί από αυτή την πανδημία θα είναι ένας κόσμος στον οποίον δεν θα υπάρχει πλέον χώρος για διαφωνίες.Η μελέτη πράγματα προβλέπει την γέννηση ενός παγκόσμιου αυταρχισμού, στον οποίον οι ίδιοι οι πολίτες θα παραδίδουν στους κυβερνήτες τα κυριαρχικά τους δικαιώματα στο όνομα μιας υποτιθέμενης ασφάλειας. 

Υπάρχει λοιπόν ευθυγράμμιση με την τέλεια απολυταρχία που έλεγε ο Aldous Huxley, στην οποία η διαφωνία δεν υπάρχει γιατί οι ίδιες οι μάζες ζητούν από τον τύραννο να τους αφαιρέσει τα δικαιώματα. 

 Τα επόμενα βήματα : το μικροτσίπ και η παγκόσμια κυβέρνηση

Η επόμενη φάση στην προσομοίωση προβλέπει ένα είδος ηλεκτρονικού σκαναρίσματος για όλους τους πολίτες.

“Στα ανεπτυγμένα κράτη, αυτή η επιτήρηση έχει πολλές φόρμες : βιομετρική ταυτότητα, για όλους τους πολίτες και κανονισμούς πιο περιοριστικούς για τις πιο σημαντικές βιομηχανίες ”

Σαν βιομετρική ταυτότητα αναφέρεται μεταξύ άλλων, ένα είδος τεχνολογίας που επιτρέπει την χρήση μικροτσίπ που θα μπορούν να καταγράφουν όλες τις πληροφορίες των πολιτών. Αυτό το μικροτσίπ θα περιέχει προσωπικά δεδομένα ενός ατόμου και θα τοποθετείται στο χέρι. 

Αλλά ποιος επενδύει πάνω σε αυτό το είδος τεχνολογίας ? Ακριβώς οι Rockefeller που 10 χρόνια πριν προέβλεπαν την έλευση της επιδημίας.

Η αμερικανική οικογένεια χρηματοδότησε την ανάπτυξη του  ID2020, 
Το ID2020 προβλέπει ουσιαστικά πως αυτά τα μικροτσίπ θα μπαίνουν στο σώμα ενός ατόμου και θα αποτελούν ένα συνολικό ηλεκτρονικό αρχείο.

Οι κάτοικοι  του πλανήτη θα είναι καταχωρημένοι λοιπόν σε αυτό το εργαλείο και οι αρχές θα μπορούν να καταγράφουν σε κανονικό χρόνο όλες τις κινήσεις τους. 

Στο τέλος του συναγερμού της πανδημίας θα είναι ένα εργαλείο για να καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο σκοπό : τον συνολικό έλεγχο του πληθυσμού. 

Αλλά γιατί οι ελίτ να θέλουν να φθάσουν σε ένα τέτοιο είδος παγκόσμιου απολυταρχισμού?

Η απάντηση δίνεται στις επόμενες σελίδες της μελέτης. 

Οι Rockefeller προβλέπουν τη δύση των εθνών.

“Τα έθνη έχασαν μερικές από τις δυνάμεις τους και της σημασίας τους, ενώ η παγκόσμια αρχιτεκτονική δυνάμωσε και  προέκυψαν οι δομές των τοπικών κυβερνήσεων . Οργανισμοί διεθνούς επιθεώρησης όπως ο ΟΗΕ έφθασαν σε νέα ύψη , όπως και τα συστήματα  ASEAN, NEPAD,  η ασιατική τράπεζα ανάπτυξης .”

Με άλλα λόγια , αυτή η γεωπολιτική οπτική στην οποία σιγά σιγά τα κράτη αντικαθίστανται από αυτές τις οντότητες που διευθύνονται από τις διεθνείς ελίτ. Και είναι ακριβώς αυτό το κοινωνικό μοντέλο που οι Rockefeller ονειρεύονται εδώ και πολλές γενιές.  Εκείνοι οι ίδιοι το λένε στην αυτοβιογραφία με τίτλο Memorie di David Rockefeller.

“Μερικοί πιστεύουν πως είμαστε μια μυστική ομάδα που εργαζόμαστε ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ, και χαρακτηρίζουν εμένα και την οικογένεια μου σαν διεθνιστές που συνωμοτούμε με άλλους για να δημιουργήσουμε μια δομή οικονομική και πολιτική πιο ολοκληρωτική, ένα μοναδικό κόσμο, να το πούμε έτσι. Αν αυτό είναι το κατηγορώ, δηλώνω ένοχος και περήφανος ”

Η παγκοσμιοποίηση είναι η τέταρτη απολυταρχία, πιο κατασταλτική από όλες τις προηγούμενες. Για να γίνει μια παγκόσμια κυβέρνηση, με μία μοναδική οικονομία και θρησκεία είναι απαραίτητο να υπάρχει έλεγχος απόλυτος σε όλο το παγκόσμιο πληθυσμό. 

 Αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να γίνει χωρίς τον έλεγχο της μάζας. Ο αριθμός της παγκοσμιοποίησης είναι η καταστολή και ο έλεγχος, γιατί προτείνεται να ενοποιηθούν κάτω από μία κυβέρνηση λαοί και κουλτούρες που θα ερχόντουσαν αναγκαστικά σε σύγκρουση.

Να γιατί οι ελίτ έχουν ανάγκη του ελέγχου των μαζών και της κατάργησης της διαφωνίας. 

Η βία και η καταπίεση είναι ο μόνος τρόπος για να φθάσουν σε αυτό το σκοπό.

Οι ελίτ έχουν πει ξεκάθαρα πολύ καιρό πριν που θέλουν να φθάσουν. Αλλά πολλοί δεν πίστεψαν ή δεν πήραν στα σοβαρά όσα έλεγαν. Πιθανά τώρα κάποιοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως δεν ήταν συνομοσιολογία. Όταν όλα αλήθεια και τώρα όλοι θα αγγίξουν αυτή την αλήθεια με το χέρι τους.

ΠΗΓΗ : https://lacrunadellago.net/2020/04/07/i-rockefeller-annunciarono-la-pandemia-e-il-governo-unico-mondiale/