ΑΦΗΣΕΣ ΤΟ ΦΟΒΟ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ.

 

Σκαλίζοντας στα ντουλάπια καμιά φορά βγάζω κείμενα αραχνιασμένα , τα λέω έτσι γιατί με φοβίζουν όταν ανακαλύπτω πως δεν σάπισαν αλλά επιμενουν να είναι σαν να έγιναν τώρα μόνο σκεπασμένα με σκόνη και μια μυρουδιά ενοχλητική. Μυρουδιά από έναν αέρα που δεν είναι καν εκείνος ο κελαρίσιος, εκείνος που κρύβει μέσα του αρώματα από τα παλιά. Ενα στείρο αεράκι, γεμάτο από χαρτοπόλεμους για μασκαρεμένα μυαλά. Ασχημο πράγμα να τρέχουν όλοι να βρουν τις επόμενες αλήθειες χωρίς να έχουν καταλάβει τις προηγούμενες.

Μάρτης του 2008 ήταν, το μνημόνιο θα έκανε την εμφάνισή τους ως νέος θεός της νέας τάξης ένα χρόνο αργότερα. Κι εγώ τότε θυμάμαι μύριζα στον αέρα, ότι και τώρα. Κάποιο ψεύτικο θεό να καταφθάνει.

ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ..

Λες κι η ζωή είναι ιος, που πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα και πρέπει να τη βάλουμε σε καραντίνα..

Η αυταπάτη ότι η ζωή δίνει μια δεύτερη ευκαιρία για να πιαστεί πάλι η στιγμή απ΄την αρχή χωρίς ρίσκο... Λες κι οι στιγμές είναι πρόβες για το έργο που θα παιχτεί αργότερα...

Οτι περνάει χάνεται. Το άγγιξες. Εγινε ένα με σένα. Για τη χαρά ή τη λύπη.

Το φοβήθηκες, οχυρώθηκες πίσω απ΄τους φόβους? Το σκάσες πάλι ?

δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά στο δρόμο σου.... Μόλις τώρα ήταν, κιολας έφυγε...

Ολη η ζωή είναι οι στιγμές που μόλις χάθηκαν. Αφήνεις χωρίς ενοχές τους κλέφτες των ονείρων σου να κατοικούν στο σπίτι σου. Μοιράζεσαι μαζί τους το πρωινό καφέ σου. Ζεις υπό κηδεμονία. 

Πληθαίνουν γύρω μας οι άνθρωποι που δεν φοράνε δικό τους σχήμα. 

Θολοί, περιορισμένοι σε τέσσερα-πέντε κλισέ...

Μόνιμα φυλακισμένοι στα μουντρούμια μιας ψυχής που αγνοεί την ίδια της την ύπαρξη.

Περιορισμένοι να κολυμπάνε σε απόνερα που παριστάνουν τις θάλασσες.

Στην ασφάλεια που δίνουν τα μικρά και μεγάλα ζωτικά ψέματα.

Στη αγωνία μήπως δεν κρατήσουν τη θεσούλα τους σ΄αυτό το κόσμο.

Στις αγορές επιλεγμένων προϊόντων κατόπιν υποδείξεως..

Στις κατασκευασμένες εντός των τειχών αλήθειες

να μη ξεφεύγει τίποτα απ΄τον έλεγχο.

Ανθρωποι που κι ο ίσκιος τους προκαλεί ενόχληση γιατί ξύνει τους φόβους τους.

Τι θλιβερός,  ένας τόπος που δεν τον ταράζει κανένας αέρας, παρά μόνο η ρύπανση των 

εξατμίσεων.

Οι καρδιές είναι από αίμα. Χτυπάνε, πληγώνονται, γιατρεύονται.

Σταματούν μονάχα όταν φτάνει στο τέλος το ταξίδι.

Οι χάρτινες καρδιές δεν ταξιδεύουν καν.

Στο πάγκο του μαγαζιού έχουν μείνει απούλητα, όλα εκείνα που υπενθυμίζουν πως υπάρχει λόγος σοβαρός που ζούμε, και ο μόνος λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι για να τον ανακαλύψουμε. 

Αποφεύγω συστηματικά στη ζωή μου τους ανθρώπους που προσποιούνται χαμόγελα χωρίς να καταφέρνουν ποτέ να γελάσουν αληθινά. 

Κάπου είχα διαβάσει κάτι καλό.. "το πρόβατο περνάει όλη τη ζωή του με το φόβο του λύκου και στο τέλος το τρώει ο βοσκός..."

Οι ποιμένες ακονίζουν τα μαχαίρια, ήρθε η ώρα της μεγάλης σφαγής, όμως υπάρχει η τηλεόραση για να σε διαβεβαιώνει πως ο θόρυβος που ακούς είναι άνευ σημασίας, και να σου δείχνει με το δάχτυλο πως ο κίνδυνος προέρχεται από το πρόβατο που άνοιξε τη πόρτα....

ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ (ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΔΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΝ ΣΠΙΤΙ ΑΚΟΜΑ)

 

Κάπου είχα δει σε ένα τοίχο τη φράση « ο κουμμουνισμός φαγώθηκε από τον καταναλωτισμό, ο Μόλωχ τελικά έφαγε τον ίδιο τον εαυτό του»

Υπάρχουν δυο κατηγορίες "πρώην" στις οποίες ανήκει ένα σεβαστό μέρος του πληθυσμού.

Οι πρώην καπνιστές

και οι πρώην  αριστεροί που εγκατέλειψαν τις παράγκες...

Το πρόβλημα είναι πως στη πρώτη κατηγορία οι ανήκοντες, αποχωρώντας όντως βρήκαν την υγειά τους και όχι μόνο,  δεν ένοιωσαν καμιά ανάγκη να εξαρτηθούν από κάτι άλλο γιατί η αποχώρησή τους πρώτα από όλα ήταν μια επιλογή του να μην έχουν να κάνουν πλέον με κάτι που είχαν αποφασίσει πως είναι άχρηστο και επικίνδυνο και το καταδίκασαν ρητά.

Στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι λιγάκι πιο πολύπλοκα... , ο ανένταχτος πλέον πρώην αριστερός δεν έχει αποφασίσει πως οι ιδέες που πίστευε είναι δηλητηριώδεις και καταδικασμένες, αλλά δεν αντέχει άλλο τους ανόητους που τις διαχειρίζονται. Στην ουσία δεν καταδικάζει το τσιγάρο του, απλά κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως του το πλασσάρουν σκάρτο και νοθευμένο. Η για να το πάμε ακόμα πιο πέρα ανακαλύπτει πως οι εποχές ίσως χρειάζονται κι ένα νέο είδος καπνού. 

Κόβοντας λοιπόν τη βλαβερή συνήθεια να είναι ένα κουφό και πειθήνιο κομματόσκυλο, βρίσκεται  αντιμέτωπος με δυο εχθρικά στρατόπεδα. Ενα είναι οι πρώην σύντροφοι, οι οποίοι με την αποχώρησή του τον βάζουν κατ΄ευθείαν στη λίστα των αντιπάλων  και δεν θέλουν σκοτίζονται και ιδιαίτερα να καταλάβουν γιατί ο μέχρι πρότινος σύντροφος έφυγε και παραμένουν προσκολλημένοι σε όλα εκείνα που τον απώθησαν και το άλλο φυσικά είναι οι αντίπαλοι πολιτικοί χώροι στους οποίους ποτέ δεν ανήκε και ουτε θέλει να ανήκει γιατί δεν μοιράζεται τις ιδέες τους. Εννοείται πως στη κατηγορία των πρώην που αναφέρω σε αυτό το κείμενο δεν συμπεριλαμβάνονται οι πρώην αριστεροί οι οποίοι απλά βολεύτηκαν κάπου και ονόμσαν τις ιδέες τους νεανικές ανοησίες. 

Στην ουσία ο ανυπότακτος αριστερός, είναι ένα παιδί που έφυγε από το σπίτι του γιατί αυτό το σπίτι δεν ανταποκρινόταν πλέον στις προσδοκίες του και στα όσα είχε ονειρευτεί να φτιάξει με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ενα σπίτι όπου έχει καταληφθεί από δικτατορίσκους με αραχνιασμένες ιδέες και οράματα και έχει πάρει περισσότερο τη μορφή ενορίας όπου οι περισσότεροι θεωρούν σαν υποχρέωση να πηγαίνουν στην εκκλησία. Κανείς δεν αμφισβητεί τα δόγματά της, μπαίνουν οι πιστοί ανάβουν ένα κερί και λένε απέξω κι ανακατωτά τα ευαγγέλια λαμβάνοντας το ικανοποιητικό χαμόγελο του ιεράρχη που αγκαλιάζει περήφανα το ποίμνιό του (και που φυσικά θεωρεί πως του ανήκει) 

Οι άστεγοι αριστεροί είναι ένα μεγάλο κομμάτι των συνειδητοποιημένων πολιτών. Και μάλιστα ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι γιατί συνήθως στους κόλπους τους υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι ιδιαίτερα χαρισματικοί, υψηλής μόρφωσης, με πάθος και όνειρα, οι οποίοι έχουν βγει καθαροί από βρώμικα πολιτικά παιχνίδια και έχουν ιδιαίτερη αίσθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Δηλαδή υπάρχει μέσα σε αυτούς τους άστεγους μια φλόγα που επιμένει να κρατιέται ζωντανή. Και μια πολιτική ωριμότητα που αναπτύσσεται μέσα από αυτό το συναίσθημα ελευθερίας της σκέψης. 

Επί πλέουν τέτοιου είδους άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να καθίσουν ήσυχοι. Γιατί αν η ησυχία και το βόλεμα ήταν η επιδίωξή τους και η οποιαδήποτε κομματική ομπρέλλα θα είχαν χωθεί κάπου και θα λουφάζανε όπως οι υπόλοιποι. Ομως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μέσα στην άστεγη αριστερά υπάρχει όλη η αφρόκρεμα μιας επαναστατικότητας χαμένης από τα γερασμένα και κολλημένα μαγαζάκια. Ισως γι΄αυτό πολλοί από αυτούς κάνουν επιλογές που θεωρούνται αντιδραστικές και κατακρίνονται. Δοκιμάζουν χώρους που δεν θα έπρεπε να είναι, εκγρίνουν και απορρίπτουν κινήσεις, ιδέες και ανθρώπους ανεξάρτητα από κλισε ιδεολογικά και δημιουργούν αμφιβολίες για την ειλικρίνεια των κινήσεών τους. Στα ελεύθερα πνεύματα υπάρχει ακόμα η αντίληψη πως ο κόσμος κιενίται και αλλάζει. Πως η ιστορία έχει μεταβολές που πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται και να ανασυντάσσεται για να τις κατανοήσει. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν παραδώσει σε κανένα Πάπα το αλάθητο και έτοιμοι να μάθουν από τα λάθη και να προχωρήσουν στις επιταγές των καιρών. 

Η παραδοσιακή σριστερά και τα πιστά μέλη της  νοιώθουν ήσυχοι να θεωρούν αυτά τα αγρίμια αποδιοπομπαίους τράγους, να τους στολίζουν με κοσμητικα επίθετα που έχουν πλέον κουράσει τους πάντες και καταντάνε γραφικά, αλλά η αλήθεια είναι πως καθώς οι καιροί έχουν αλλάξει και γίνονται ασύληπτες αλλαγές στο παγκόσμιο χάρτη και στα μυαλά των ανθρώπων, είμαι βέβαιη πως τα αδέσποτα αγρίμια διαφόρων πρώην γερασμένων παρατάξεων που τίποτα νέο δεν έχουν επιθυμία να προσφέρουν πλεον (από ότι βλέπουμε συνεχώς) θα βρουν ένα τρόπο να δημιουργήσουν το καινούριο που τελικά αποζητά η μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος των "ανένταχτων περικυκλωμένων", περικυκλωμένων από ένα κόσμο παλιό που σαπίζει σιγά σιγά αλλά δεν έχει ίχνος μετάνοιας.    

Και μην ανησυχείτε, το ίδιο θα συμβεί και με τους ανένταχτους δεξιούς, που βρέθηκαν να παίζουν στο ίδιο γήπεδο με εκείνους, που τόσα χρόνια τους φούσκωναν με κορώνες πατριωτισμού, θρησκείας και οικογένειας , και τώρα οι αφεντάδες τους, ξεπουλάνε χωρίς καμμία ενοχή πατρίδες, πετάνε τα πολύτιμα εικονίσματα και κομματιάζουν την οικογένεια με αληθινό μίσος. 

Υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος νέων ανθρώπων, ανομοιογενές, που δεν έχει στέγη καμιά και που μέσα του υπάρχουν ακόμα οι φωνές των πατεράδων, των παππούδων με τα στρατόπεδα που εκείνοι είχαν δημιουργήσει και γαλούχησαν τις ψυχές των παιδιών τους. Ομως οι εικόνες του πάρελθόντος γκρεμίζονται σε ένα κόσμο που αλλάζει όλα όσα οι άνθρωποι θεωρούσαν αυτονόητα. Σε μια μαζικοποιημένη πνευματική κατάπτωση, όπου διεστραμμένοι ψυχοπαθείς κρατάνε τα ηνία της ανθρωπότητας και την οδηγούν στη τελική λύση. 

Δεν ξέρω τι θα αναδυθεί από το βυθό του βάλτου.

Ελπίζω μόνο να είναι κάτι που θα βγει γιατί δίψασε να δει το φως του ήλιου, μια κοινωνία που θα αποτάξει από πάνω της το παλιό σκοτάδι....

ΟΙ ΨΕΥΤΟ – ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΙ, ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΥΛΟΓΙΕΣ (πληροφορίες γι΄αυτό στο τέλος του κειμένου)

 

Δίπλα στη μάζα των απόλυτα χειραγωγημένων ανθρώπων, που το μυαλό τους πλέον έχει πάρει το σχήμα της τηλεόρασης, εκείνων που είναι ανίκανοι να ξεφύγουν από τα γρανάζια που το σύστημα έχει πλέξει γύρω τους, υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που διατηρούν ακόμα την ικανότητα σκέψης, δεν πείθονται, θέλουν να ανακαλύψουν ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ πίσω από τα ψέματα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να χειραγωγηθούν με τις συνηθισμένες μεθόδους. Δεν πείθονται, είναι κάπως ανυπότακτοι, έχουν μια επιθυμία αντίστασης στη μαζικοποιημένη παράνοια.

Το σύστημα έχει τους τρόπους του να προσελκύσει αυτά τα άτομα? Και με ποιο τρόπο νομίζετε? Αλήθεια  πιστεύετε πως άνθρωποι που κάθονται όλη μέρα μπροστά σε ένα υπολογιστή, φτιάχνουν σελίδες που λένε «συγκλονιστικές» αλήθειες, (γεμάτες διαφημίσεις φυσικά) ξεσκεπάζουν το ψέμα και ξεμπροστιάζουν τους τυράννους, πατώντας κουμπάκια και βάζοντας εικονίτσες, είναι έτσι τυχαίοι? Αλήθεια πιστεύετε πως υπάρχουν εκλεκτοί που το σύμπαν διάλεξε να αποκαλύψει τα τρομερά μυστικά του, κι αυτοί μπορούν έτσι άνετα να τα ξεφουρνίζουν, χωρίς κανείς να τους πειράζει?

Για σκεφθείτε λιγάκι παραπάνω.

Στις εποχές των μεγάλων ανατροπών που ζούμε, στην επέλαση της παγκόσμιας τυραννίας, που ισοπεδώνει όλα τα αυτονόητα που ο απλός άνθρωπος ήξερε μέχρι τώρα, ΠΌΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ? Η αλήθεια πίσω από το ψέμα υπάρχει σίγουρα, ΠΟΙΟΙ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΥΝ? Είναι πολύ δύσκολο νομίζετε για τους κατέχοντες την εξουσία, να ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥΝ τσιράκια τους, και να τους δώσουν έτοιμες διάφορες «ιστορίες συνομωσίας» που δεν θα έχουν καμμία σχέση με την ΑΛΗΘΕΙΑ, ώστε να ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ανθρώπους που «είναι διαφορετικοί» στην αντίληψη, σε λάθος δρόμους καθιστώντας τους έτσι ακίνδυνους και χειραγωγημένους όπως τα άλλα κοπάδια.

 Κι ακόμα παραπέρα μπορούν να φθάσουν την απάτη. Πολλούς από αυτούς τους «υπαλλήλους» μπορεί να κάνουν πως τους κυνηγούν, πως τους έχουν βάλει στο στόχο γιατί είναι πολύ επικίνδυνοι τάχα, για να δυναμώνει ακόμα περισσότερο η μυστηριακή ατμόσφαιρα γύρω τους. Μιλάμε για μια κοινωνία που όταν βγήκε το ΜΑΤΡΙΞ (από τους πρώην αδελφούς νυν αδελφές) βρέθηκαν σε κάθε γειτονιά ένα τσούρμο ΝΙΟ που είχαν καταλάβει τι γίνεται. Όπως παλιότερα με την ιστορία των Ε ούτε θυμάμαι πόσες σελίδες είχαν φτιαχτεί από άτομα που επικοινωνούσαν απ΄ευθείας με τους προγονικούς Θεούς μας. Είχαν ψιλή κουβέντα με υπέρτατα όντα που τους αποκάλυπταν χαρτί και καλαμάρι τα υπέρτατα μυστικά. Τηλε βιβλιοπώλες και μη που θησαύρισαν.

Ολους αυτούς τους έβλεπαν οι «εχθροί» αλλά δεν μπορούσαν να τους αγγίξουν τη στιγμή που πραγματικοί ερευνητές, που έφαγαν τη ζωή τους να ξεμπροστιάσουν το ψέμμα, έχαναν τη ζωή τους ή σερνόντουσαν στις φυλακές, επιστήμονες που έκαναν ανακαλύψεις που τάραζαν το κατεστημένο, τους περισσότερους αγνοούμε την ύπαρξή τους. Ερευνητές που ξόδεψαν όλη τη ζωή τους και έφτασαν να ανακαλύψουν μυστικά που έπρεπε να μείνουν κρυφά, λοιδωρήθηκαν, διώχτηκαν, ...εξαφανίστηκαν. Δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί πλέον μας αφήνουν να μιλάμε και να λέμε ότι θέλουμε. Και κάποιες φορές κόβουν και μια σελίδα έτσι για το ξεκάρφωμα, να φτιάξουν έναν ήρωα ακόμα.  Πως είναι δυνατόν μια παγκόσμια χούντα που μπορεί και ισοπεδώνει λαούς ολόκληρους όταν είναι στόχοι της, αφήνει άτομα (που ούτε η μάνα τους δεν τα ξέρει καλά καλά) να βρίζουν, να τους «ξεσκεπάζουν» να καθοδηγούν πιστούς στην υποτιθέμενη αλήθεια, χωρίς να τους πειράζει τρίχα?

Δύο πράγματα συμβαίνουν. Η αυτοί οι νέοι φωστήρες είναι δικοί τους υπάλληλοι, ή οι αλήθειες τους είναι τρίχες. Σκεφθείτε μόνο αυτό αν κάποιος  ΗΞΕΡΕ ΑΛΗΘΙΝΑ τι συμβαίνει πίσω από τη κουρτίνα, ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΓΕ ΔΗΜΟΣΙΩΣ, θα υπήρχε επόμενη μέρα γι΄αυτόν? Κι εγώ τώρα που τα γράφω αυτά ένα τσιράκι μπορεί να είμαι, μια βαλτή για να απομακρύνω ανθρώπους από εκείνους που μπορεί να τους λένε την αλήθεια. Μπορεί να βάζω υποψίες επίτηδες. Επίσης συμβαίνει και ένα άλλο πιο έξυπνο τέχνασμα ακόμα. Μπορεί όντως κάποιοι άνθρωποι να πλησιάζουν αλήθειες που δεν πρέπει να ακουστούν. Τα τσιράκια που σας έλεγα έχουν ένα σπουδαίο ρόλο σ΄αυτή τη περίπτωση. Να ξεφτυλίσουν την αλήθεια, παρουσιάζοντας την με τρόπο γελοίο χρησιμοποιώντας άτομα που έχουν εκπαιδευτεί να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες.

Ενα τρανταχτό παράδειγμα? Η ιστορία της πανδημίας. Υπήρξε σοβαρός αντίλογος από επιστήμονες, από ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν έχαψε όλες τις βλακείες που μας αράδιαζαν, είδατε ποτέ κάποια συζήτηση στη τηλεόραση με ισχυρούς συνομιλητές από την πλευρά που αντιδρούσε, ή συνεντεύξεις από ανθρώπους που έκφραζαν τις αντιρρήσεις με επιχειρήματα και αποδείξεις πολλές φορές? Τι είδατε, πως σας παρουσιάσαν την "άλλη πλευρά" της κανονικότητας? Επέλεγαν φαιδρά άτομα, θρησκόληπτους τρελλαμένους τάχα, με αγιαστούρες και εικονίσματα που έγραφαν φτάνει ο αντίχριστος και έλεγαν "να αυτοί είναι οι ψεκασμένοι που δεν εμβολιάζονται". Είδατε πουθενά τους υγειονομικούς σε μια εφ΄όλης της ύλης συζήτηση στη τηλεόραση να εκθέσουν τα επιχειρήματά τους?

Τι πρέπει λοιπόν να πιστέψει κάποιος? Με ποιο τρόπο?

ΛΟΓΙΚΗ, ΣΥΝΕΣΗ, ΕΠΦΥΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΝΣΤΙΚΤΟ, ΓΝΩΣΕΙΣ. Όλα παίζουν σημαντικό ρόλο για να προχωρήσει κανείς στην ανακάλυψη της δικής του αλήθειας, χωρίς να χρειάζεται να εξαπατήσει ή να εξαπατηθεί.

Είσαι ένα ελεύθερο πνεύμα? Έχεις μέσα σου καλοσύνη, ανθρωπιά, αγαπάς τη φύση, τον άνθρωπο τα ζώα? Σε μαγεύουν οι άπειροι κόσμοι που απλώνονται στο σύμπαν? Θέλεις να βρεις τις απαντήσεις για τα μεγάλα υπαρξιακά μυστήρια? Ποιος είμαι? Γιατί ζω? Ποιος είναι ο σκοπός μου? Που κρύβεται η ομορφιά, η ευγένεια, ο σεβασμός? Εκεί κρύβονται και οι όποιοι Θεοί θέλεις να πιστέψεις. Ποιοι σου μιλούν για ένα καλύτερο κόσμο, όχι τιμωρητικούς θεούς, όχι κρεμάλες και νταιλίκια, όχι ανθρώπους που είναι έτοιμοι αύριο να αρπάξουν κι αυτοί μια καρέκλα εξουσίας, αλλά εκείνοι που ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΤΡΟΠΟΥΣ να ζήσουν οι αυριανές γεννιές σε ένα καλύτερο κόσμο με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ προτάσεις και σχέδια. Που στην καθημερινότητα τους αναγνωρίζεις σαν ανθρώπους που δεν συμβιβάστηκαν ποτέ, δεν μπλέχτηκαν σε ύποπτα παιχνίδια κέρδους. Τέτοιους ανθρώπους ζητάμε και ακούμε με προσοχή αυτά που θέλουν να μας πουν. 

Σκέψου ένα μεγάλο πεινασμένο θηρίο που θέλει να σε κατασπαράξει, βγες από το μονοπάτι του κι ακολούθησε το δικό σου δρόμο, κλείνοντας τα αυτιά στις σειρήνες που έχει ξαμολύσει για να σε κοιμίσουν.

Υπάρχουν φωτισμένοι άνθρωποι? Φυσικά και υπάρχουν. Είναι μάγοι? Έχουν κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες? Όχι δεν είναι, δεν έχουν. Έδωσαν απλά το περιθώριο στη ψυχή τους να τους μιλήσει και να τους οδηγήσει στο δρόμο της φώτισης. Γιατί εκεί μέσα μας είναι το άσβεστο φως. Κι αυτό που θα ανακαλύψετε μην το σπαταλήσετε σε ανούσιες φλυαρίες ούτε να το αφήσετε βορά στα στόματα των λύκων. Να περπατήσετε απαλά, ψάχνοντας τους υπόλοιπους ελεύθερους ανθρώπους, γιατί μ΄αυτούς και μόνο με αυτούς θα χτιστεί από την αρχή ο κόσμος.

Μέσα στο διαδίκτυο υπάρχουν διαμαντάκια. Φωνές άλλης ποιότητας. Πολλές φορές πέφτοντας επάνω τους και μόνο τότε καταλαβαίνω πόσο φαφλατάδες είναι διάφοροι πασίγνωστοι φωστήρες. Γιατί δεν ξέρουν οι πολλοί αυτά τα διαμαντάκια? Γιατί ίσως έχουν πλησιάσει την αλήθεια, η οποία δεν είναι απαραίτητο πως θα αρέσει στους περισσότερους. Γιατί οι περισσότεροι δεν θέλουν να δουν, θέλουν κάποιον να τους πει αυτό που θα τους «ανεβάσει» ένα πατερούλη να αναλάβει να τους «σώσει» ένα μάγο να τους αλλάξει τη ζωή με ένα ραβδάκι χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι.

Ποιος θα προτιμούσε μια αλήθεια που θα απαιτούσε θυσίες? Γιατί να ακολουθήσεις κάποια αλήθεια που θα απαιτεί να αλλάξεις όλη τη ζωή σου, κάθε συνήθεια, κάθε τι που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής και ησυχάζει τους φόβους σου? Είναι καλύτερα να κρυφτείς πίσω από το μανδύα ενός ψεύτικου σούπερ ήρωα από το να αναγκαστείς να βγεις από τη σπηλιά ματώνοντας τα νύχια στους τοίχους….

Καθίστε αναπαυτικά σε ένα καναπέ,

Πάρτε μια μπύρα, ένα κομμάτι πίτσα

Και περιμένετε.

Κάποιος σωτήρας αναλογεί και για εσάς.

Γιατί να κουραστείτε?

Αυτές τις μέρες διάβασα ένα μικρό βιβλίο που έχει αναρτήσει κάποιος, θα σας δώσω και το λινκ και άσχετα αν κάποιος συμφωνεί με όλα όσα αναφέρει ή έχει διαφωνίες, σκέφθηκα πως είναι ελάχιστοι εκείνοι που έφθασαν στο σημείο ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΖΩΗΣ για τις μελλοντικές κοινωνίες και όχι απλά λόγια του αέρα.

Ισως να σας ενδιαφέρει εδώ είναι

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΟΚΟΤΡΑ

http://lofos.info/pythas/sokotra-el.pdf?fbclid=IwAR3vbEipJbWlAmHbMHeqLj485z2CWonipDBO3x4i6OhjvjXdweqWbLMPiRk