Η ΣΙΧΑΜΕΝΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ...

Υπάρχει μια φράση που δεν μπόρεσα ποτέ να κατανοήσω. Οχι το νοημα της. Δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται πράξη. " Ξεπέρασε το" Η φράση κλειδί της επιβίωσης. Ο χρυσός κανόνας της ύπαρξής μας. "Ξεπέρασε το" Οτι και νάναι αυτό, πάει πέρασε. Αρχίζω να πιστεύω πως μου λείπει κάποιο βασικό ανθρώπινο γονίδιο γιατί "κολλάω" Κολλάω άσχημα και δεν μπορώ να το ξεπεράσω...
Βλέπω μια είδηση π.χ. για ένα κτήνος που βίαζε το παιδάκι του για χρόνια, και τα σχετικά ρεπορτάζ που αναλύουν όλες τις λεπτομέρειες μέχρι που το μαχαίρι να φθάσει τόσο βαθειά στο μυαλό που να πονάς... Να πονάς αφόρητα... Κοιτάζω δίπλα μου, και ο διπλανός μου κουνάει για λίγο το κεφάλι και το ξεπερνάει, κατεβάζει την επόμενη μπουκιά στο άνετο και αλλάζει θέμα.

Εγώ μένω κολλημένη εκεί, μια αηδία θα μου αφαιρέσει την ικανότητα να "γεύομαι" το οτιδήποτε για μέρες. Μια σιχασιά θα συνοδεύει τις καλημέρες και στο τέλος μια θλίψη θα με ακολουθεί  για πολύ καιρό... Κι οι ειδήσεις φρίκης συσσωρεύονται. Ερχονται κι άλλες κι άλλες από το πρωινό ξύπνημα μέχρι να κλείσει κάποιος τα μάτια το βράδυ, ειδήσεις φρίκης, απανθρωπιάς, αίμα, θάνατος, απίστευτα διεστραμμένη ανθρωπότητα...

Κι ο διπλανός τρώει την επόμενη μπουκιά σαν να μην τρέχει τίποτα...

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.. είναι γονιδιακό το θέμα. Υπάρχουν οι ξεκάθαρα σταρχιδιστές που σίγουρα γενιούνται με πρόσθετα γονίδια, υπάρχουν οι μεσαίοι συνήθεις άνθρωποι που τους τσιμπάει κάπου και περνάει κι υπάρχουν οι λιγότεροι που υποφέρουν... Που δεν έχουν  αίσθηση του χιούμορ, δεν μπορουν να "το ξεπεράσουν" και καταλήγουν καταθλιπτικοί, αυτοκτονικοί, ή στη καλύτερη περίπτωση απίστευτα οργισμένοι.. Υπάρχει και μια τελευταία μοντέρνα κατηγορία που έχουν πείσει τον εαυτό τους πως όλα αυτά δεν υπάρχουν είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, και αισθάνονται - λένε - μακριά από όλα αυτά τα τιποτένια πραγματάκια που βασανίζουν τις ανώριμες προσωπικότητες...

Λοιπόν όλη αυτή η μ@λακία που ονομάζεται ανθρώπινη σχιζοφρένεια μ΄εχει κουράσει... Δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Δεν μπορώ να ξεπεράσω τη γελοιότητα μας, την αρρώστια μας, τη συμφορά που έχουμε απλώσει σε καθε εκατοστό αυτού το πλανήτη. Η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με την ανθρώπινη παράνοια ήταν σε μια τάξη στο σχολείο μου. Είχαμε ένα καθηγητή που ακόμα δεν ήξερα να τον αποκαλέσω μ@λακα. Ομως σε κάποια στιγμή ξεφτίλισε ένα κοριτσάκι μπροστά σε όλη τη τάξη γιατί φόραγε κάτι κατακόκκινα παπούτσια γυαλιστερά. Την ειρωνεύτηκε λέγοντας που νομίζεις ότι βρίσκεται στο πανηγύρι?  χωρίς να ξέρει ο μ@λάκας πως αυτό το συγκεκριμένο κοριτσάκι ήταν τόσο φτωχό που ντυνόταν από έρανο ρούχα παπούτσια που κάναμε στη γειτονιά. Το ήξερε όλη η τάξη και δεν μίλαγαν , το ήξερα κι εγώ και μίλησα.... Ηταν η πρώτη μου αποβολή.... Δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω όπως η υπόλοιπη τάξη.

Ακολούθησαν πολλές άλλες αποβολές από παρέες, φίλους, συγγενείς, συναδέλφους και λοιπές κατηγορίες.  Εισέπραξα την πρώτη μου βαρειά υπαρξιακή κρίση, όταν έγινε ένα τριπλό επεισόδειο στην ελληνική κοινωνία. Ηταν χριστούγενννα κι είχαν γίνει τρία πολύ σοβαρά γεγονότα.  Οι σατανιστές της Παλλήνης,  Ο Δουρής με το παιδί του και η οδοντίατρος με τον Μονσελά ...Το ξεπέρασαν οι γύρω μου, καταβρόχθιζαν τα μελομακάρονα και τους μεζέδες σαν να μην συμβαίνει τίποτα.  Εγώ είχα μείνει στις ιατροδικαστικές εκθέσεις και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω, δεν μπορούσε να πετάξει η ψυχή μου έξω από το παράθυρο τη φρίκη και να προχωρήσω...

Κόλλησα άσχημα και απέκτησα τη πρώτη γερή γαστρίτιδα και τις πρώτες κρίσεις πανικού.....

Εμαθα με τα χρόνια όχι να ξεπερνάω αλλά να ντρέπομαι και για όσους δεν ντρεπόντουσαν. Εγινα ο ψωριάρης χώρια με τους υπόλοιπους αντάμα. Ξέρω πως κι άλλοι θα δουν στα λόγια μου το δικό τους ευαυτό. Κι άλλοι "λειψοί" που τους λείπει το γονίδιο της χαλαρής επιβίωσης. Σιχαίνομαι τη λέξη χαλάρωσε. Να βλέπεις να σφάζουν ένα παιδί μπροστά σου και ν΄ακούς τον τάδε μ@λάκα να σου λέει χαλάρωσε... Δε γίνεται ρε φίλε. Δεν γίνεται. γιατί η δυνατότητα να χαλαρώνεις στη φρίκη γέννησε την ίδια τη φρίκη. Δεν τη σκότωσε στη γέννα της. Την άφησε να μεγαλώσει να γιγαντώσει να σκεπάσει τα πάντα γιατί ο υποτίθεται σκεπτόμενος πίθηκος "χαλάρωνε"....

Τώρα σ΄αυτό που ζούμε εδώ σ΄αυτή τη δυστυχισμένη χώρα,  ηλίθιοι βγήκαν στα παράθυρα και μίλησαν για το συγκεντρωμένο μίσος στην ελληνική κοινωνία που δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Η ελληνική κοινωνία θα έπρεπε να είναι όπως πρέπει, "χαλαρή" να ξεπερνάει τα χαστούκια που έρχονται σαν βροχή το ένα πίσω από το άλλο, το ξεφτύλισμα, την αθλιότητα, χωρίς να συσσωρεύει μίσος... Η  μηνονιακή Ελλάδα θα έπρεπε να κάνει ένα ομαδικό διαλογισμό και να ζει στο νιρβάνα της μασουλώντας φύλλα δάφνης και εξηγώντας χρησμούς για τα μελλοντικά χρόνια που κάποτε θα φέρουν το φως....

Ομως οι έλληνες, πλέον,  δεν είναι αδιάφοροι, ή επαναστάτες, δεν είναι ήρωες ή δειλοί, δεν είναι χορτάτοι ή πεινασμένοι, δεν είναι ψύχραιμοι ή νευριασμένοι, είναι κάτι πολύ αλλιώτικο πλέον, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία τους τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό...

Είναι ζόμπι....
Είμαστε στη ζόμπιλαντ...

Ισως η πραγματική μας κατάσταση να έβγαινε στη φόρα μόνο αν γινόταν κάποιο συγκλονιστικό γεγονός όπως π.χ. ένα μεγάλο μπλακ αουτ διαρκείας να μην έχουμε ηλεκτρισμό για μήνες. να ζήσουμε το "παλιό σκοτάδι",  ένας ιός τύπου 28 μέρες μετά,  μια επιδημία τεράστια, ένας σεισμός 12 ρίχτερ, μια επίθεση από εξωγήινους....

Ισως καπου εκεί, σε κάτι από όλα αυτά να αντιδρούσαμε ενστικτωδώς,  να έμπαινε το μηχάνημα μπροστά πάλι...

Και μια και τίποτα από αυτά δεν θα γίνει,  κανείς δεν θα μας αποβάλει από πουθενά. Γιατί στη γειτονιά  που λέγεται Ελλάδα, όλοι ξέρουν για το βιασμό των παιδιών αλλά δεν μιλάνε....  Ολοι ακούνε τις φωνές τη νύχτα αλλά δεν μιλάνε... όλοι βλέπουν τα σημάδια στο κορμί της κοινωνίας αλλά δεν μιλάνε...

Οι μισοί καταπίνουν τη μπουκιά και το ξεπερνάνε, χαλαρώνοντας., πίνοντας ένα καφέ, χαζεύοντας μια κουταμάρα στη τηλεόραση...
Κι άλλοι μισοί απλά υποφέρουν χωρίς τέλος, και μετατρέπονται στα κτήνη που δεν θάθελαν ποτέ να γίνουν.. εκείνα που θολώνουν από οργή και μίσος...

Οχι δεν πρέπει να το ξεπεράσουμε όλο αυτό, πρέπει να το αφήσουμε να μας σκεπάσει να μας πατήσει στο λαιμό μήπως καταφέρουμε έστω κι από ένστικτο να βουτήξουμε τη μπότα και να τη τσακίσουμε,  μήπως καταφέρουμε να φωνάξουμε τόσο δυνατά ώστε να τρίξουν τα σάπια θεμέλια που έχουμε χτίσει το παλιόσπιτο ...

Και παραφράζοντας ένα παλιό τραγουδάκι

Ξυπνάτε ρε.. πεθαίνει κόσμος.... ξυπνάτε. 

ΟΙ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ (SURVIVORS)

Γειά σας μετά από πολύ καιρό! Πως πάει? Σάββατο σήμερα δεν έχει survivor οπότε μπορούμε να ασχοληθούμε και με κάτι άλλο. Προσοχή το κείμενο δεν είναι για όσους ισχυρίζονται πως δεν βλέπουν γιατί αυτό το παιχνίδι έχει εγκλωβίσειτο λαό στις οθόνες είναι στητό και μπλα μπλα μπλα, γιατί και μόνο που ακούω αυτές τις δηλώσεις φτιάχνω στομάχι από το γέλιο.

Το survivor έχει ευνουχίσει δηλαδή την αγωνιστικότητα του ελληνικού λαού η οποία ως γνωστόν στο τσάκ ήταν να κυρήξει την νέα ελληνική επανάσταση, το βλέπαμε παντού, τα φλάμπουρα να ξεσκονίζονται, και ρε γαμώτο το παιχνίδι μας σταμάτησε.... φτου τι ατυχία... Να αν δεν ήταν το survivor τώρα θα είχαμε πάρει τα χειμερινά και τα θερινά ανάκτορα καπάκι, μαζί...

Ο ελληνικος λαός έχει αποδείξει περίτρανα πως δεν χρειάζεται βοηθήματα για να παραμένει άπραγος υπόδουλος, λοβοτομημένος.. Το έχει πετύχει γιατί πλέον είναι ο τρόπος που ζει, που σκέφτεται, που ονειρεύεται, που σχεδιάζει για το μέλλον το ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. Οι επιζήσαντες λοιπόν του μοιάζουν. Του μοιάζουν γιατί μέχρι τέλους θα βγάλουν τα μάτια ο ένας του άλλου αλλά με τη παραγωγή αν κάτι δεν γουστάρουν δεν θα τα βάλουν ποτέ. Οι επιζήσαντες παλεύουν για ένα πιάτο φαί και αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό έχουν εντολή να κάνουν, αυτή η δυνατότητα υπάρχει/ Στο τέλος όποιος τα καταφέρει ΕΝΑΣ ΜΟΝΟ θα έχει ένα καλό μπόνους. Οπως γίνεται και στις μεγάλες πολυθενικές.  Παλεύουν εκατοντάδες φουκαριάρηδες με νύχια και με δόντια να ευχαριστήσουν τη διοίκηση να τα γίνουν οι προθυμότεροι των πρόθυμων μπας κι έρθει στο τέλος του χρόνου το πολυπόθυτο πριμ, bonus, ή τώρα πια η  ελπίδα πως δεν θα είναι κάποιος προτεινόμενος ΓΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ...

Οι τσακωμοί, τα αγωνίσματα, η πείνα, οι δοκιμασίες, τα ξεκατινιάσματα, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, ο θαυμασμός για τον μάγκα και τον τσαμπουκά, μας μοιάζουν. Είναι ο μικρόκοσμος μας. Ενας μικρόκοσμος που δεν περιέχει πια ούτε μακροπρόθεσμα σχέδια, μόνο τι θα φάμε την επόμενη, ούτε αγώνες πνεύματος, μόνο τρέξιμο, ιδρώτα και σφαλιάρες.  Τα νέα ινδάλματα μιας νεολαίας που θα ζήσει με τρία κατοστάρικα και αν... για τα επόμενα 200 χρόνια σε μια χώρα διαλυμμένη, ισοπεδωμένει σε κάθε επίπεδο, ξεφτυλισμένη σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι ούτε ήρωες κάποιας πιθανής επανάστασης γιατί δεν θα γίνει ποτέ.. ούτε κάποιου μεγάλου ηγέτη που θα δοξάσει το έθνος, γιατί δεν υπάρχει ούτε θα γεννηθεί...

Ο νέος άνθρωπος που κατοικεί - ακόμη - σ΄αυτόν εδώ το βασανισμένο και χιλιοπροδωμένο τόπο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΔΙΑ, ΟΥΤΕ ΟΝΕΙΡΑ, ΟΥΤΕ ΜΕΛΛΟΝ. Ζει στη μπανανία με ένα καζάνι ρύζι, δυο καρύδες και αγωνίζεται να του πετάξει ένας εργοδότης ένα μπούτι κοτόπουλο, μια μακαρονάδα, ένα τσουρέκι για να κάνει Πάσχα... Και χωρίς να υπάρχει τελικό έπαθλο έστω και για έναν. Οι αγώνες ξεφτυλισμού στο πανελλήνιο είναι ΜΟΝΙΜΟΙ, ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ.

Κι έχεις λοιπόν αυτούς που θεωρούν πως όλα αυτά έγιναν γιατί παρακολουθούμε κάτι στη τηλεόραση. Λες και δεν έχουμε τα τελευταία  40 χρόνια ένα κουτί όπου έχουν περάσει στρατιές ολόκληρες από ξοφλήμένους και ακατοίκητους εγκεφάλους που έχουν κάνει περιουσίες στις πλάτες υπνωτισμένων και απόλυτα εξαρτώμενων τηλεθεατών...  Λες και δεν έχουμε μια πολιτεία απολίτιστη που έχει γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνη την ένοια παιδεία, πολιτισμος, πνευματική τροφή... Λες και δεν έχουμε εκατομμύρια πελάτες των βουλευτικών διαδρόμων που έζησαν και ζουν στο πυρετό του πως θα βολέψω τη κοιλάρα μου, πως θα φάω, πως θα κονομήσω, πως θα περιφέρομαι μέχρι να πεθάνω σαν μια άχρηστη κουραδομηχανή γεμάτη με σκουπίδια ακριβοπληρωμένα....

Εγώ πάντως survivor παρακολουθώ. Οπως παρακολουθώ και τα παράθυρα στο φατσοβιβλίο, γιατί όπως λέει κι ένα παλιό τραγουδάκι, τα χρόνια μου στη γη τα έζησα λαθραία , σ΄ένα ισόγειο σκοτεινό, εγώ με το κενό και άσχετους παρέα... Και όχι δεν είναι παραίτηση. Είναι συνειδητοποίηση πως ζούμε σε ένα κόσμο όπου το μόνο που μας έχει δοθεί στ΄αλήθεια είναι η τέχνη ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Με κάθε τρόπο. Ενα κόσμο βαθειά άρρρωστο, τελειωμένο, ένα κόσμο γεμάτο από ειδήσεις φρίκης που για να τις καταπίνεις και ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ πρέπει να γίνεις χοντρόπετσος, κυνικός, αδιάφορος, να γίνεις ακόμα και μισάνθρωπος για τα υπόλοιπα είναι μ@λακίες...

Το γύρνα και το άλλο μάγουλο αν σε χτυπήσουν ΤΕΛΕΙΩΣΕ.  ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΜΑΓΟΥΛΑ. Η συμπόνια και κατανόηση για βιαστές, δολοφόνους, βασανιστές, και κάθε είδους ανώμαλο μυαλό που εκπροσωπεί απλά το ΚΑΚΟ το προαιώνιο κακό που τρομάζω στη σκέψη πόσο από δαύτο βρίσκεται μέσα μου, τελείωσε.  Δεν υπάρχει έλεος, ούτε κατανόηση , ούτε συμπόνοια.

Κάθομαι μαζί με την οικογένεια μου,  το σκύλο μου, τις γάτες μου,  μπροστά στη τηλεόραση, μασουλάω πασατέμπο και κοιτάμε survivor. Είμαστε οι επιζήσαντες , με άδειες τσέπες, άδεια όνειρα, ανύπαρκτο μέλλον, περικυκλωμένοι από εκατομμύρια άρρωστους,  στριμωγμένοι με τη πλάτη  σ΄ενα τοίχο που δεν σπάει,  με τα νύχια και το δόντια  έτοιμα... και ουαί κι αλίμονο όποιος τολμήσει να περάσει αυτή τη πόρτα χωρίς την άδεια μας.

ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ. ΔΑΓΚΩΝΟΥΜΕ.