Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020

ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ.

Με τη πρώτη ματιά σε όλο αυτό το αρρωστημένο πανηγύρι που συμβαίνει αυτές τις μέρες γύρω μας, η εύκολη εξήγηση είναι πως κάτι τους ξέφυγε από τα χειμαιρικά πειράματα των εργαστηρίων και πάει τη βόλτα του. Η αμέσως επόμενη εξήγηση είναι πως τίποτα δεν τους ξεφεύγει, απλά ανοίγουν το πορτάκι και βγαίνει έξω το τερατάκι τους να κάνει εκκαθαρίσεις. Αυτό είναι κάτι που το περιμένει πολύς κόσμος πως θα συμβεί. Όταν εννοώ πολύς κόσμος, μιλάω πάντα για εκείνους που έχουν απομείνει με μια ελάχιστη εγκεφαλική ουσία. Είναι το εφιαλτικό σενάριο του μέλλοντος ο βιολογικός πόλεμος. Τα σπίτια μένουν όρθια, όλα άθιχτα, οι φουκαριάρηδες πέφτουν κάτω σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα και τα αρπακτικά έχουν στο τσεπάκι ανοσία, έτσι για να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο από τα ανθρωπάκια που περισσεύουν.

Υπάρχει όμως ένα άλλο σενάριο πιο γαμάτο και αυτή τη στιγμή αρχίζουμε και το ψυλλιαζόμαστε με τη περίπτωση Ιταλία, Μιλάνο και γύρω περιοχές και σύντομα νομίζω θα επεκταθεί και σε εμάς και σε άλλες πολλές χώρες. Ένα κρούσμα θα υπάρχει και θα γίνεται καραντίνα σε ολόκληρη πόλη. Κλειστά σχολεία, θέατρα, μουσεία, καφετέριες, εστιατόρια, επιχειρήσεις, άνθρωποι τρελαμένοι από τρόμο, να εξαφανίζουν τρόφιμα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης. Είναι μια γενική πρόβα από εκείνα τα δυστοπικά τοπία των βιβλίων υποτίθεται επιστημονικής φαντασίας, όπου στις πόλεις του μέλλοντος είχε ξεκαθαριστεί πλέον το ζήτημα οι "απέξω" και οι "από μέσα". Τα δυστυχισμένα πλήθη που θα ικετεύουν για λίγο φαΐ, στο τέλος θα τους πασάρουν τη γκουρμεδιά που θα λέγεται soylent green (για όποιον δεν ξέρει στο συγκεκριμένο διήγημα, πολύ απλά η τροφή του μέλλοντος για τη φτωχολογιά ήταν οι άνθρωποι που έφευγαν από το μάταιο τούτο κόσμο και γινόντουσαν μπισκοτάκια πολύ νόστιμα για να τα φάνε οι υπόλοιποι).

Μέσα από τα τείχη θα είναι τα όμορφα αποστειρωμένα σπίτια, θα είναι τα ωραία εστιατόρια, οι καφετέριες με μια απαλή μουσική να παίζει, οι ξεπουλημένοι επιστήμονες που θα εξυπηρετούν την υγεία και την αναγέννηση των υπανθρώπων που θα τους πληρώνουν, οι ξεπουλημένοι καλλιτέχνες που θα διασκεδάζουν το τσίρκο. Τότε οι νοικοκύρηδες θα λάμπουν, θα έχουν βρει τη σωστή τους θέση. Των καλοζωισμένων ρομπότ. Απέξω θα είναι οι ζωντανοί, εκείνοι με σάρκα, με ψυχή, με αίμα, αλλά θα τρώνε ο ένας τον άλλον.

Εννοείται πως όλα αυτά φαίνονται τουλάχιστον υπερβολή. Σενάρια συνομοσιολογικά που παίζουν συνέχεια με το θέμα μετα - αποκάλυψη. Όμως η αποκάλυψη έχει ήδη γίνει. Είναι η αποκάλυψη που κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να δει μπροστά του. Η αποκάλυψη της ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΑΤΗΣ. Η αποκάλυψη της κτηνωδίας μιας χούφτας όρνεων, που τρώνε τις σάρκες των ανθρώπων, που αφανίζουν την ομορφιά του υπέροχου πλανήτη που ήταν η μοίρα μας να κατοικήσουμε, μια χούφτα από νεκροζώντανους που η μόνη αίσθηση που λειτουργεί στα κούφια κεφάλια τους είναι η όσφρηση για κρέας.

Πρέπει να κατανοήσουμε πως ο αργός ρυθμός καταστροφής της ανθρωπότητας εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει ανεβάσει ταχύτητα στο τέρμα. Πράγματα που ίσως οι πιο απαισιόδοξοι περίμεναν πως δεν θα προλάβουν να δουν, πως θα είναι σενάρια κάποιων μακρινών αιώνων μπροστά, τώρα έρχονται. Ο χρόνος της τελικής πτώσης έχει συρρικνωθεί και έχει αρχίσει να μας χαϊδεύει απαλά προς το παρόν το μαγουλάκι μέχρι που θα φάμε τη πρώτη γερή φάπα.

Έχει γίνει πλέον τόσο φανερή η χειραγώγηση στην απατεωνιά, τόσο δυνατή η ανικανότητα των ανθρώπων να αντιλαμβάνονται, να αντιστέκονται, ώστε όλα τους είναι εύκολα. Πετάνε μια οποιαδήποτε μαλακία και μπορούν να προκαλέσουν οποιοδήποτε συναίσθημα, όπως γουστάρουν. Τρόμο ή πανικό. Ανασφάλεια, έλλειψη, μελαγχολία, οργή, απόγνωση, ζωή - θάνατο, όπως γουστάρουν.

Ελάχιστα θύματα ακόμα από το κορονοϊό στην Ιταλία και οι πόλεις θυμίζουν πυρηνικό τοπίο. Οι μαυραγορίτες πουλάνε ένα αντισηπτικό 30 ευρώ και τα τάγματα θανάτου θα αρχίσουν να κυνηγάνε όποιον φτερνίζεται, βήχει ή ανεβάσει πυρετό. Δίπλα σε αυτό το σκηνικό έχουν πεθάνει πολλοί περισσότεροι από γρίπη, και οι εντατικές είναι γεμάτες από τις επιπλοκές της. Επίσης πεθαίνουν χιλιάδες από αμέτρητρες ασθένειες αργά και βασανιστικά, εξ΄αιτίας της ζωής σκουπίδι. Πιο εκεί πεθαίνουν συνέχεια άνθρωποι 30,40,50 από εμφράγματα καρδιάς που δεν μπορεί άλλο να αντέξει το αφύσικο που της ζητάνε. Και παιδάκια άρρωστα από κούνια. Όμως εδώ σε όλα αυτά υπάρχει η μοιραία εγκατάλειψη και αποδοχή του "ο κάποιος Θεός το ήθελε"

Το παιχνίδι δεν γίνεται με κάτι τέτοιο, το παιχνίδι γίνεται με τη ΜΟΛΥΝΣΗ. Να νοιάζεσαι και να τρομάζεις πως ο διπλανός σου είναι η αιτία που θα καταστρέψει τη ζωή σου. Ο διπλανός σου είναι ο φορέας του τρόμου και πρέπει να προσέχεις, με μάσκες, με αντισηπτικές αλοιφές, πρέπει να προλάβεις να βουτήξεις τρόφιμα από τα σουπερ μάρκετ, να τα χώσεις στη φωλίτσα σου να επιβιώσεις ΕΣΥ. Πρέπει να αδειάσεις τα φαρμακεία και να επιβιώσεις ΕΣΥ.

Και για να είσαι πιο ασφαλής πρέπει να μάθεις να φυλακιστείς μέσα, οικειοθελώς και να παρακολουθείς τη ζωή σαν ένα επικίνδυνο πείραμα που καλύτερα θα είναι να μην δοκιμάσεις. 

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020

ΕΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ.

Όταν ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες συνωμοσίας, το προηγούμενο ιστολόγιο, είχα γράψει μια μικρή ιστοριούλα που είχα ακούσει κάπου που ξεκίναγε έτσι,

Κάποιος άφησε ένα σημείωμα έξω από τη πόρτα του κι έγραψε «για τον άγγελό μου»
Το πρωί όταν ξύπνησε κάποιος το είχε πάρει.

Νομίζω πως όλη μας τη ζωή αφήνουμε σημειώματα έξω από τη πόρτα, για αυτό που η ψυχή μας ονειρεύεται. Μπουκάλια με σημειώματα στη θάλασσα. Γράμματα σε άγνωστους παραλήπτες. Σ' όλη μας τη ζωή, ακόμα κι αν δεν το ομολογήσουμε ποτέ, ξέρουμε πως όνειρό μας, είναι κάπου, κάποτε, κάποιος να παραλάβει το σημείωμα που αφήσαμε, να ανιχνεύσει που είμαστε και τελικά να χτυπήσει τη πόρτα μας.

Ο άνθρωπος μέσα του, ναι κρύβει τους δύό λύκους. Τον κακό και τον καλό. Ναι μπορούμε να γίνουμε τα χειρότερα κτήνη και οι μεγαλύτεροι αγαπησιάρηδες. Είναι μια συνεχόμενη μάχη. Όλοι όμως ξέρουμε πως σ΄αυτή τη μάχη δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας. Ζητάμε εκείνο το άλλο πλάσμα που θα μπορέσει να μας κυριεύσει τόσο ώστε να ξεχάσουμε τη βασανιστική απομόνωση στο ναρκισσιστικό εγώ μας.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος του, κι όταν το καταφέρει είναι "υπέρβαση" της ίδιας του της φύσης. Είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή με σκληρή δουλειά, είτε με μια άλλου επιπέδου συνειδητοποίηση μπορεί να κατακτήσει τη μοναχικότητα, την ζωτική αυτάρκεια, αλλά αυτό είναι υπέρβαση.

Η κοινωνία που μας έχουν σερβίρει έχει παρασύρει τα πάντα σε ένα χορό απόλυτης ισοπέδωσης. Οι νέες γενιές που δημιουργούνται εκτός από την έλλειψη υγιούς τροφής, καθαρού αέρα, δυνατότητας έμπνευσης, καλλιέργειας, αληθινής γνώσης, ικανότητας να δουλεύουν ελεύθερα τις εγκεφαλικές τους συνάψεις, είναι αναγκασμένες να βιώνουν τους πλαστικούς έρωτες, τις ανόητες αγάπες, τις συμβιβασμένες σε ένα περιβάλλον απόλυτα κατευθυνόμενο και σκληρό.

Μέσα μας θα μείνει πάντα εκείνη η επιθυμία πως κάπου υπάρχει ο δικός μας παράδεισος, αλλά σιγά σιγά αυτή η επιθυμία μετατρέπεται σε μια ουτοπία σε ένα απόλυτα δυστοπικό συναισθηματικά τοπίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο από ότι δημιούργησαν, τίποτα δεν είναι τυχαίο στα καλωδιωμένα νιάτα που σπάνε τη μοναξιά τους και την αγωνία τους σε κατευθυνόμενα από έμπειρους τεχνίτες χειραγώγησης κοινωνικά δίκτυα όπως τα ονόμασαν χαριτωμένα.

Όμως το όνειρο βρίσκεται έξω από αυτά. Ο παραλήπτης της επιστολής δεν μπορεί να ανιχνεύσει κάτι που δεν ξέρει να δώσει το στίγμα του. Η πόρτα της προσωπικής ευτυχίας δεν ανοίγει με κοντρόλ και καθορισμένο κουμπάκι, ανοίγει μόνο όταν η ψυχή έχει ανοίξει και έχει το θάρρος μέσα σ΄αυτό το κατασκεύασμα των απομονωμένων από κάθε ουσιώδες δυστυχισμένων ανθρώπων, να πετάξει εκεί που θέλει. Στο πέταγμα της μπορεί να μην βρει τίποτα, μπορεί όμως να βρει το ταίρι της που θα δώσει νόημα σε όλα πριν δεν είχαν ούτε χρώμα ούτε γεύση.

Ο έρωτας, η αγάπη για ένα άλλο πλάσμα δεν είναι σοκολατάκια κι αρκουδάκια σε μια καθορισμένη μέρα του χρόνου, δεν είναι ατελείωτες μέρες συμβιβασμού όπου κάποιος περίπου σου κάνει, δεν είναι κάτι που προκαλεί βάσανο, πίκρες ή πόνο. Είναι η χαρά της ζωής. Η μόνη αληθινή χαρά της ζωής και μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με τα μάτια της ψυχής.

Η πλαστικοποιημένη κοινωνία που ορίζει το ωραίο, το επιθυμητό, το άξιο, μέσα από δόγματα και κανόνες που καθορίζονται από δύο παράγοντες που έχει ανάγει σε ευαγγέλιο "κρέας" και "χρήμα" δεν μπορεί να αντιληφθεί της δονήσεις του σύμπαντος, ούτε τον αέναο ερωτικό χορό που κάνει όλη η φύση γύρω μας, δεν μπορεί να δημιουργήσει όνειρα που ξεφεύγουν έξω από τις υποδείξεις των δεσμοφυλάκων.

Η ζωή είναι ένας μεγάλος έρωτας και μπορεί να τη χαρεί μόνο όποιος μπορέσει να την αντιληφθεί έτσι με όλες τις ιδιορρυθμίες της, τις καλές΄και άσχημες μέρες της, τις παραξενιές της αλλά και τις αμέτρητες δυνατότητες χαράς και ευδαιμονίας που θα μπορούσε να προσφέρει.

Οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν και στραγγαλίζονται αδιάκοπα, μέσα σ΄ αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα των κτηνανθρώπων. Ναι ίσως οι σχέσεις του μέλλοντος θα είναι όντως ένας άνθρωπος με ένα ανθρωποειδές που θα είναι ρυθμισμένο με το πάτημα ενός κουμπιού να ικανοποιεί τα βίτσια κάθε διεστραμμένου από την ουσιαστική επαφή , θα είναι οι παρέες του μέλλοντος ένα περίεργο μείγμα από σάρκα και καλώδια.

Οι ελάχιστοι θα έχουν καταφέρει να βρουν τον παραλήπτη του δικού τους σημειώματος και θα ζήσουν μακριά από όλη αυτή τη σήψη. Γιατί τελικά σ΄αυτή τη ζωή λαμβάνουμε εκείνο που βρίσκεται στο ύψος του πήχη που έχουμε βάλει στις απαιτήσεις μας. Όταν πέφτουμε κάτω από αυτόν έχουμε οι ίδιοι πέσει χαμηλά, όταν ψάχνουμε εκεί που ούτε ονειρευτήκαμε, ούτε μοιάζουμε, χανόμαστε.

Η γνώση των δικών μας ορίων, η επιμονή να αναζητήσουμε με πείσμα αυτό που ξέρουμε πως θα μπορέσει να γίνει ο δικός μας παράδεισος μας δίνει τη δυνατότητα αργά ή γρήγορα να χτυπήσουμε τη πόρτα του. Κι ακόμα κι αν δεν φτάσουμε σ΄αυτή τη πόρτα τουλάχιστον θα έχουμε μείνει ολόκληροι, ακέραιοι, ελεύθεροι, χωρίς να μας έχουν ροκανίσει τη σάρκα οι ξενιστές.

Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο στη μικρή ζωή μας από ένα άνθρωπο που θα κατανοήσει αυτό που είμαστε και θα μας αγαπήσει γι΄αυτό και την ίδια στιγμή το ίδιο θα συμβαίνει και σε εμάς για εκείνον. Πέρα από κανόνες, υποδείξεις, πρέπει ή δεν πρέπει, όρια. Το ότι αυτό παρουσιάζεται σαν μια ουτοπία, ένα ανέφικτο σενάριο είναι ίσως το μεγαλύτερο κόλπο του συστήματος, γιατί αν ο καθένας ασχοληθεί με το να κατακτήσει το όνειρό του και το βρει, τότε όλο το χάρτινο κατασκεύασμα το παραφουσκωμένο με αμέτρητες ανοησίες, ψέμματα, αρνητικά συναισθήματα, υπερφίαλες απολαύσεις, ανούσια ινδάλματα και πλαστικοποιημένες ταυτότητες θα κατέρρεε μέσα σε λίγα λεπτά.

Γιατί η ψυχή που αγαπάει και κατακτά το όνειρό της δεν θέλει να μολύνει τη ζωή της με την ασχήμια, δεν δελεάζεται με εφήμερες απολαύσεις, δεν αναπτύσσει μέσα της μίσος, κακία, ζήλο, απληστία, ματαιοδοξίες, αρρωστημένες επιθυμίες, σκοτάδι. Γι΄αυτό και δύο είναι οι εστίες που όλο το δημιούργημα των χειραγωγών συνειδήσεων ποντάρει. ΣΕΞ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ.

Η υποτιθέμενη απελευθέρωση που μας πετάνε στη μούρη συνέχεια, η αποδοχή κάθε ανωμαλίας, κάθε διαστροφής ως τάχα, ελεύθερη επιλογή, η ενασχόληση συνεχώς με το σώμα όχι σε επίπεδο κάλλους αλλά εμμονής και σαν αποκλειστικό διαβατήριο για την αποδοχή από τους άλλους, σε συνδυασμό με το χρήμα που μπορεί να δώσει κάθε δυνατότητα για να αγοράζεις και όχι να κατακτάς την ευτυχία, είναι ένας ολόκληρος μηχανισμός στυγνός, ντυμένος με χαρούμενα χρωματάκια για τους ανόητους.

Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων πλέον είναι κατευθυνόμενες και στοχεύουν στην επιδερμική ικανοποίηση και την χωρίς κόπο συνεύρεση. Οικογένειες διαλυμένες, νεολαία κολλημένη όλο το 24ωρο σε οθόνες, εικονικές πραγματικότητες και έξω από αυτές συγκεκριμένες διατεταγμένες για το τι είναι σωστό και τι όχι. Κάγκελα παντού και τα μυαλά στα κάγκελα παντού.

Το ουσιαστικό πλέον ονομάζεται αναχρονισμός.
Εγώ πάλι το ανούσιο τους το ονομάζω χάσιμο χρόνου.




Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2020

ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Αποτέλεσμα εικόνας για quarantine symbol

Η γειτόνισσα ετοιμάζεται με την οικογένεια για μια ολιγοήμερη εκδρομή.  Υποτίθεται αυτές οι λίγες μέρες διακοπές είναι η γαλήνη τους από τη μιζέρια της καθημερινότητας.
Το μόνο πράγμα που δεν παίρνουν μαζί είναι τα έπιπλα!
Όλα τα  υπόλοιπα σκουπίδια τα κουβαλάνε μαζί τους.

Κι εκείνο που με τρελαίνει περισσότερο είναι το βαλιτσάκι με τα φάρμακα πρώτης ανάγκης. Φάρμακα για κάθε ενδεχόμενο ενός ανθρώπου που έχει μάθει πλέον από την ώρα που γεννιέται να είναι εν δυνάμει άρρωστος.

Από τους μεγαλύτερους φόβους μη τσιμπήσει το Γιαννάκη κάποια μέλισσα καθότι οι περισσότεροι Γιαννάκηδες αυτού του κόσμου πλέον έχουν "ευαισθησίες" βασανιστικές. Αλλεργίες, δυσανεξίες, γαστρεντερολογικά προβλήματα, άσθμα, δερματολογικά προβλήματα....Και τώρα προστέθηκαν μάσκες, πακέτα από αντισηπτικά μαντιλάκια και δυο τρία κουτιά  αντιπυρετικά και αντιβίωση μπας και ..

Και πολύ περισσότερο γιατί η ίδια η φύση που είναι τόσο όμορφη να τη βλέπεις σε ντοκιμαντέρ, από κοντά γι΄αυτό τον άρρωστο, φυλακισμένο στις απαγορεύσεις και στους εκφοβισμούς νεο-άνθρωπο είναι εχθρική. Απρόσιτη. Ύποπτη.Το παρτέρι της γιαγιάς στο χωριό στα μάτια του κάθε Γιαννάκη μοιάζει ζούγκλα....

Οι αποστειρωμένοι από τις ρίζες τους άνθρωποι.
Οι άνθρωποι που τους έχουν πείσει να κάνουν ένα προληπτικό τσεκ απ κάθε χρόνο μπας και...
Οι άνθρωποι που τρώνε σκουπίδια με συμπλήρωμα βιταμινών και ιχνοστοιχείων...
Οι άνθρωποι που αν τους ζητήσεις να φτιάξουν ένα σακίδιο επιβίωσης μπορεί να βάλουν μέσα το λαπ τοπ και να ξεχάσουν να πάρουν νερό...

Ο άνθρωπος που μοιάζει με ένα κατάδικο βαρυποινίτη, που μετά από 40 χρόνια φυλακής ακόμα κι αν του δώσουν χάρη να βγει έξω, θα φοβηθεί, γιατί δεν θυμάται πλέον εκεί έξω τι ήταν...

Μιλάμε συνέχεια για έναν αδίστακτο καπιταλισμό, για ένα αδίστακτο σύστημα κέρδους που δεν σταματάει πουθενά. Χωρίς ιερό και όσιο. Και δεν σκεφτόμαστε ούτε μια στιγμή... από που προκύπτει αυτό το κέρδος των ολίγων?

Δεν σκεφτόμαστε πως όλο αυτό το τερατούργημα το δημιούργησαν οι δικές μας περιττές ανάγκες. Η ασύστολη παραγωγή πολύ απλά εξυπηρετεί μια ασύστολη κατανάλωση. Δουλεύουμε σαν τους σκλάβους για να παράγουμε τα σκουπίδια που καταναλώνουμε. Αυτό είναι το σύστημα. Εκεί πατάνε.

Βλέπουν το φως απίθανες επιστημονικές έρευνες για το τι προκαλεί σοβαρές ασθένειες, τι κουφαίνει, τι τυφλώνει, τι είναι θανατηφόρο, τι προκαλεί ψυχικές διαταραχές και την ίδια ακριβώς στιγμή που κάποιος διαβάζει την έρευνα έχει το σπίτι του γεμάτο από όλα τα απόβλητα που κατονομάζονται σε αυτό που διαβάζει! Τα βλέπει, γνωρίζει κι επιμένει λες κι έχει υπογράψει ένα συμβόλαιο θανάτου να ξοδεύει κόπο, χρήμα και τη ζωή του για να τα έχει....

Που πας διακοπές κυρά Μαρία με τα βαλιτσάκια σου γεμάτα από τη μόλυνση των ημερών σου? Δε κάθεσαι καλύτερα σπίτι σου μπας και γλυτώσει κανένα ζωντανό από τους ιούς της αποβλάκωσης που θα μεταφέρεις στη φωλιά του?

Υπάρχει περίπτωση ποτέ κανείς να καταλάβει πως θα πολεμήσει ότι τον σκοτώνει όσο δεν έχει καταλάβει τι μπορεί να του δώσει ζωή?

Υπάρχει περίπτωση να πετύχει ποτέ μια επανάσταση καταπιεσμένων από διεφθαρμένους αρχηγούς αν το όραμα των επαναστατών είναι απλά να έχουν κι εκείνοι δυνατότητα στη διαφθορά την επόμενη μέρα?

Τι ανατροπή μπορεί να φέρει ένα πλήθος που δεν έχει καταλάβει τι αληθινά του λείπει και θα κάνει ένα πόλεμο για να αποκτήσει αυτά που δεν χρειάζεται?

Τα δεσμά μας είναι φτιαγμένα με τα χέρια μας. Κι όλοι αυτοί γίνανε πουτάνες γιατί τους πληρώσαμε . Κι όλοι αυτοί γίνανε νταβατζήδες των εθνών γιατί γίναμε κι εμείς πουτάνες με τη σειρά μας.

Κυρά Μαρία όταν πάρεις το Γιαννάκη να τον πας βόλτα στο δάσος ξέχασε για μια στιγμή πως είσαι άρρωστη. Άσε τη μέλισσα να σε τσιμπήσει, πέτα τα χαπάκια σου στο ποτάμι, σβήσε τη λάμπα όταν κοιμηθείς το βράδυ, πιάσε και φιλία με κανένα αγρίμι, πέταξε μερικούς φόβους μαζί με τη βαλίτσα σου στο γκρεμό καθώς θα ανεβαίνεις το βουνό, κι ίσως μπορέσεις να επικοινωνήσεις ξανά με εκείνη τη φωνή μέσα σου που τόσο καιρό σου λέει αλλά δεν καταλαβαίνεις τι....

Ιοί που βγαίνουν από τα εργαστήρια. Το υπέρτατο όπλο. Το πιο ύπουλο. Αφού ο θάνατος των πολλών είναι τελικά πολύ αργός με το να περιμένουμε υπομονετικά πότε όλο το δηλητήριο που καταπίνει να κάνε τη δράση του, βγαίνουν σιγά σιγά και οι εφεδρείες του συστήματος. Η άμεση εκκαθάριση. Πρόβες κάνουν. Πετάνε ένα θηριάκι στο πλήθος και παρακολουθούν τη παράσταση. Τώρα συμφέρει ακόμα να χαϊδεύει η αρρώστια έτσι απαλά τους αποστειρωμένους υπανθρώπους. Να φτιάχνουμε εμβόλια, φάρμακα, αντίδοτα, όμως το πείραμα είναι πολύ βαθύτερο.

Κάποια στιγμή, αφού θα έχουμε ξεχάσει γιατί ζούμε, γιατί υπάρχουμε, θα φορέσουμε τις μασκούλες όλοι, για να ολοκληρωθεί η εικόνα από το καρναβάλι. Η αποστροφή που σιγά σιγά δημιουργείται μέσα μας για τον διπλανό, τον άγνωστο, θα γίνει φόβος. Μη με πλησιάζεις θα φωνάζουν υστερικά οι εαυτούληδες για να σωθούν. Θα έρθει μέρα που όλα αυτά που είναι γύρω μας, θα είναι άχρηστα γιατί θα είμαστε κλεισμένοι στα σπίτι και θα βγαίνουμε έξω στο ακήρυχτο πόλεμο οπλισμένοι μην τυχόν και κανένας κερατάς αρρωστιάρης έχει ξεφύγει από τη καραντίνα.

Κάθε μεσαίωνας για να είναι περήφανος πρέπει να έχει και τη πανούκλα του. Κάποτε αυτή έβγαινε από τους βρώμικους υπονόμους, από τη σαπίλα που απλωνόταν στις εξαθλιωμένες κοινωνίες, τώρα θα βγει κουστουμαρισμένη με εξωτικά ονόματα, και θα είναι η δυστοπία του μέλλοντος. Είμαι σίγουρη πως η μεγάλη εκκαθάριση θα γίνει με κάτι τέτοιο. Ούτε με βόμβες, ούτε με πολέμους, ούτε με αίματα.

Γιατί όλα είναι μελετημένα. Πρώτα το σώμα πρέπει να γίνει αδύνατο με σάπιες τροφές και άχρηστα φάρμακα. Να μην έχει καμμιά δυνατότητα αντίστασης. Και μετά του ρίχνεις μια χαριστική βολή κι αφήνεις τα ανθρωπάκια να χτυπιούνται στη μιζέρια τους.

Καλώς ήρθατε στη νέα εποχή, θα είναι ωραία, θα έχει δράση. Ο τελευταίος να κλείσει τη πόρτα.

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2020

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΙΛΙΚΟΣ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΕΛΙΚΑ?


Αποτέλεσμα εικόνας για una altra visione della vita"

Να ήμουν μια μύγα στα γραφεία τους για να βλέπω και να χαζεύω το τι θα γίνεται όλο αυτό το καιρό στο τελικό ξεπούλημα της πατρίδας μας...
Την ώρα που όλοι εμείς βλέπουμε τον εφιάλτη να πλησιάζει όλο και πιο κοντά μας, τι μπίζνες παίζονται.
Τι χρήμα πάει κι έρχεται (για να μην πω μόνο πάει...)
Τι συνειδήσεις ξεπουλιούνται σίγουρα για κάτι περισσότερο από τριάντα αργύρια
Πως μας βλέπουν από τους τελευταίους ορόφους των κτιρίων τους.
Κάτι λιγότερο από τη μύγα που είπα παραπάνω
Είναι τόσο μεγάλη η απόσταση ανάμεσα σε αυτούς και εμάς που δεν μπορούμε ούτε ένα κοινό σημείο συνάντησης.

Σε όλο το μηχανισμό που έχουν στήσει από κάτω υπάρχουμε, ακολουθούμε τους κανόνες και τα προστάγματα, το γνωρίζουν αλλά δεν μας βλέπουν.
Οι λαοί, οι ζωές μας είναι όπως βλέπει κανείς τα πρόσωπα στο δρόμο κοιτώντας από τη ταράτσα ενός ουρανοξύστη.
Βλέπεις πως υπάρχει κόσμος που περπατάει, αυτοκίνητα, μαγαζιά, λεωφορεία, δρόμοι, πάρκα, σχολεία, γήπεδα, νοσοκομεία, ταβέρνες, κινηματογράφοι αλλά αγνοείς εντελώς τι είναι όλα αυτές οι εκατομμύρια τελείες που πηγαινοέρχονται.
Απλά διαισθάνεσαι μια κίνηση.

Ο μόνος τρόπος για να τρανταχτεί ο θεατής της ταράτσας είναι να γίνει ένας σεισμός τόσο δυνατός που να καταρρεύσει το κτίριο του και να βρεθεί ξαφνικά θαμμένος κάτω από τόνους ερείπια χάνοντας σε δέκατα του δευτερολέπτου όλη εκείνη την ασφάλεια που ένοιωθε «ψηλά»

Μια κυρία με πάρα πολλά λεφτά (τόσο που δεν ξέρει πόσα είναι) φώναζε όλο νεύρα στους συμβούλους της καθώς σχεδίαζε να απολύσει μερικούς εργαζόμενους για να «ελαφρύνει» τα έξοδά της. «Μα δεν είναι δυνατόν, πρέπει να υπάρχει ένας καταραμένος νόμος που να μου επιτρέπει να τους διώξω χωρίς να δώσω αποζημίωση. Πέντε μνημόνια υπογράφτηκαν κι ακόμα τα ίδια θα έχουμε?»

Δεν πετσοκόβουν τα αυτονόητα δικαιώματά μας. Δεν είναι αυτονόητα. Δόθηκαν με μεγάλους αγώνες, μεγάλες πιέσεις και έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες κόσμος για να τα έχουμε.
Σε καμιά περίπτωση, σε καμιά στιγμή το κεφάλαιο δεν δώρισε. Υποχώρησε όταν οι εποχές το απαίτησαν και είχε το μαχαίρι στο λαιμό. Αν δεν είχαν απαιτήσει οι εργαζόμενοι με το αίμα τους, να έχουν ένα καλύτερο μέλλον ακόμα με το μαστίγιο θα δουλεύαμε.

Αυτό είναι το πρόβλημα.

Πως υπήρξαν γενιές που δεν γνώρισαν το μαστίγιο. Όπως δεν γνώρισαν το πόλεμο. Τη δουλεία. Την κατοχή της πατρίδας τους από ξένες δυνάμεις. Την με τη βία καταπάτηση της ελευθερίας τους και των δικαιωμάτων τους. Ποτέ βέβαια δεν υπήρξε αληθινή δημοκρατία, αληθινή ελευθερία αλλά υπήρχε ένα πολύ καλό αντίγραφο για παραπλάνηση που βόλευε τους πολλούς και τους τάιζε τα ζωτικά τους ψεύδη.

Οπότε θεώρησαν αυτονόητο να περνάνε καλά  Σαν να ήταν δώρο. Μεγαλοψυχία των εργοδοτών. Φιλικός διακανονισμός μεταξύ των δύο πλευρών.

Δεν υπάρχει φιλικός διακανονισμός. Ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δεν δόθηκε ούτε ένα δικαίωμα χωρίς να γίνει μακελειό για να αποκτηθεί.

Οι ενδιάμεσες κυβερνήσεις των χαμογελαστών δημοκρατιών που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια μια αναδίπλωση για να υπάρξει χρόνος να μελετηθούν τα επόμενα σχέδια.Ένα ενδιάμεσο στάδιο της καπιταλιστικής επιδρομής που χάιδευε τα αυτιά των λαών για να ξεχάσουν τι σημαίνει αγωνίζομαι για τα δικαιώματά μου. Να τσακιστούν οι μηχανισμοί αντίδρασης. Να σπάσει η συλλογικότητα των κινημάτων. Να μείνουν οι «κουκίδες» μόνες και διάσπαρτες ανήμπορες να οργανωθούν σε μια δυνατή ευθεία.

Οι αδικημένες μάζες με τους προνομιούχους της εξουσίας δεν θα γίνουν ποτέ φίλοι. Δεν έχουν τίποτα κοινό να μοιραστούν εκτός από την άθλια εξάρτηση που έχουν οι ζωές των πολλών στις φιλοδοξίες των λίγων. Και τώρα που αυτές οι μάζες γίνονται μεγαλύτερες? Τώρα που η ψαλίδα ανοίγει γοργά και γυρίζουμε πίσω δεκαετίες? Τώρα που δεν υπάρχουν πια καλοπιάσματα και ψεματάκια, τώρα τι κάνουμε?

Τώρα είναι χειρότερα από κάθε προηγούμενη φορά στην ιστορία. Γιατί οι συνειδήσεις έχουν καεί στο βωμό του υπερτροφικού εγώ, που γιγαντώθηκε μέσα από απατηλές ανάγκες και προκατασκευασμένες επιθυμίες. Ακόμα κι αν υπάρχουν επιζώντες από τον σιωπηλό πόλεμο, αναρωτιούνται γιατί να θυσιαστούν και για ποιόν? Αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σπάσει τα τείχη της νοητικής απομόνωσης αμφιβάλουν αν πρέπει να επιστρέψουν για να υποκινήσουν τους φυλακισμένους σε εξέγερση. 

Γιατί να γίνει κάτι που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά? Ποιοι θα είναι οι αποδέκτες? Τελικά γεννιέται το ερώτημα, θέλουν αλήθεια κάτι καλύτερο αυτές οι μάζες? Μπορούν να υπάρξουν σε ένα διαφορετικό επίπεδο ύπαρξης? Μήπως τελικά οι "ανήσυχοι, ανυπότακτοι" είναι περιττό να προσπαθούν να αλλάξουν κάτι που είναι ικανοποιημένο με την ασφαλή τάξη των πραγμάτων?

Υπάρχει τεράστια αδικία στον κόσμο μας που είναι κομμένος και ραμμένος προς όφελος μιας ελάχιστης μερίδας αρπακτικών, αλλά κάτω από αυτούς κινείται ένα ολόκληρο πλήθος, που η κοσμοθεωρία του, η αντίληψή του για την πραγματικότητα, οι επιθυμίες του και τα όνειρα του είναι ταυτόσημα με τους τυράννους που το εξουσιάζουν. Δεν επιθυμεί ο φτωχοποιημένος και αδικημένος πολίτης μια ΑΛΛΑΓΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, δεν συλαμβάνει νοήματα που ξεφεύγουν από την κοσμοθεωρία των συμμοριών που εξουσιάζουν τη ζωή του, απλά του λείπουν αυτά που έχουν εκείνοι κι αυτά ονειρεύεται.

Σε κάθε στιγμή που θα του πετάξουν λίγα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι και θα συμμαζέψει λιγάκι την απατηλή του καθημερινότητα, θα λουφάξει αδιαφορώντας πόσοι άλλοι τσίμπησαν παρόμοια ψιχουλάκια. Αν τη μια μέρα βρεθεί οργισμένος να γκρεμίσει τα πάντα μαζί με χιλιάδες άλλους θεωρώντας πως είναι μέρος μιας μεγάλης ανατροπής, την ίδια στιγμή αν κάποιος τον τραβήξει έξω από τα οδοφράγματα και του πει, είσαι ο νικητής σε ένα τηλεπαιχνίδι και κέρδισες δέκα χιλιάρικα, ένα αυτοκίνητο και μια δωρεάν επιταγή για ένα χρόνο ψώνια στο σούπερ μάρκετ, θα βουτήξει τα μπιχλιμπίδια σαν ξελιγωμένος και την επόμενη στιγμή θα κάθεται σε ένα καναπέ, παρακολουθώντας αδιάφορα τη μάχη σε απ΄ευθείας μετάδοση από το χαζοκούτι.

Αυτή είναι η νίκη των αλητών που καταδυναστεύουν το κόσμο, γνωρίζουν στην εντέλεια πως να παίζουν με το αρρωστημένο εγώ της "κορωνίδας της δημιουργίας" Οι τεχνικές χειραγώγησης δεν είναι τίποτα περισσότερο από καλά μελετημένα πειράματα πάνω στην αρρωστημένη ανθρώπινη φύση. Είναι επιστημονικές μελέτες βγαλμένες μέσα από την ιστορία της καθημερινότητας των ανθρώπων, έρευνες πάνω στο τρόπο σκέψης και αντίδρασης της μάζας.

Η ίδια η προσωπική μας ζωή είναι μια συνεχής χειραγώγηση από άλλους. Οι γονείς, το σχολείο, οι παρέες, οι συνάδελφοι, ο εργοδότης, η γειτονιά, οι συγγενείς, ο άντρας, η γυναίκα, όλα είναι μια αλληλεπίδραση μεταξύ μονάδων που είναι εγκλωβισμένες μέσα σε ατελείωτες υποδείξεις του τι είναι σωστό και τι λάθος. Τι είναι καλό και τι είναι κακό. Υποδείξεις που προέρχονται από νόμους γραπτούς, άγραφους και φυσικά από θρησκευτικές αντιλήψεις που δίνουν και ένα μετφυσικό χαρακτήρα στην επιβολή καθορισμένων τακτικών που ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΕΣ οι μάζες να ακολουθούν.

Φτάνει λοιπόν κανείς σε ένα θλιβερό συμπέρασμα. Πως οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι τελικά δομημένες πάνω στα ανθρώπινα ελαττώματα και πως ίσως αυτά είναι που γοητεύουν περισσότερο το υποτιθέμενο σκεπτόμενο δίποδο. Ισως οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να σωθούν από την αθλιότητα της ύπαρξή τους γιατί η συνειδητοποίηση του περιορισμένου χρόνου δυνατότητας ύπαρξης, τους ωθεί σε μια πρόχειρη, βιαστική και απόλυτα άπληστη επιθυμία να αρπάξουν, να αποκτήσουν, να γευτούν εύκολες και επιδερμικές απολαύσεις, αφού τα αληθινά ουσιαστικά αγαθά του πνεύματος μοιάζουν να τους κλέβουν χρόνο από τον ελάχιστο που έχουν στην εδώ παραμονή τους. 

Ένα άγριο ζώο, ντυμένο με τη μάσκα ενός εντελώς επιφανειακού πολιτισμού, στο πίσω μέρος του εγκεφάλου αφημένες σε ένα κλειστό κουτάκι έννοιες που θα μπορούσαν να  αναβαθμίσουν τη ζωή του στην ομορφιά που της αξίζει. Ναι υπάρχουν δύο δρόμοι, της αρετής και της κακίας. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο δρόμος της αρετής αλλά επιλέγουν τον δρόμο της κακίας γιατί έχουν πεισθεί πως είναι ο συντομότερος δρόμος, ο πιο εύκολος που περιέχει όλα εκείνα που θα προλάβουν να γευτούν πριν πέσει η τελευταία κουκκίδα άμμου από τη κλεψύδρα του χρόνου τους.

Κουτσοπορεύομαι, ψευτοζώ και υπομένω, είναι η κοσμοθεωρία της μάζας. Ελάχιστοι απαιτούν να ζήσουν αληθινά και να αγκαλιάσουν άλλα νοήματα, βαθύτερα, να ονειρευτούν έξω από τα τείχη, να νοιώσουν ελεύθεροι και δυνατοί χωρίς φόβο να ΖΗΣΟΥΝ. Αυτοί οι ελάχιστοι αξίζει τελικά να θυσιάσουν την ικανότητα που έχουν να βιώνουν μια άλλη πραγματικότητα, το χάρισμα και την ευφυΐα που διαθέτουν για να το κάνουν πράξη στη καθημερινότητα τους, την απόλαυση να αγγίζουν τη προσωπική τους ευτυχία που δεν έχει τιμή , δεν αγοράζεται και δεν υπάρχει σε κανένα ράφι από τα μαγαζάκια των ταχυφαγείων της μεγάλης μάζας, αξίζει να αγωνιστούν για όσους αδιαφορούν παντελώς για αυτά τα νοήματα ?