ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΙ.

Σήμερα τη τιμητική τους έχουν οι ήρωες των πληκτρολογίων. Είμαστε η νέα ηρωική γενιά που δεν θα βροντοφωνάξουμε ένα μεγάλο ΟΧΙ αλλά θα πληκτρολογήσουμε 3 γράμματα. Είναι το μέτωπο ΕΑΜΚΔ (εθνική αντίσταση μέσω κοινωνικών δικτύων). Από καιρό προετοιμάζεται αυτή η επανάσταση.

Είναι ένα νέο μεγάλο πατριωτικό κίνημα, όπου τα μέλη του μπορούν και γράφουν ασταμάτητα για το μεγαλείο της Ελλάδας, την ιδιαιτερότητα της φυλής, το ένδοξο παρελθόν, το ιδιαίτερο dna, υπενθυμίζουν άλλοι με μεγάλο ταλέντο γραφής, άλλοι με κορώνες, άλλοι με παραπομπές σε σελίδες ιστορίας, φωτογραφίες με θεούς, ήρωες, μάχες,  φράσεις ελλήνων φιλοσόφων.

Είναι μια θαυμαστή προσωμοίωση εκείνου που ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ να ήμαστε, ένα ωραίο παιχνίδι όπου ο καθένας μπορεί να υποδυθεί κάποιο ρόλο που τον κάνει να νοιώθει ιδιαίτερο, ανώτερο, ήρωα. Εδώ μέσα εκτοξεύσαμε κατάρες εναντίων των μνημονίων, εναντίον της νέας τάξης πραγμάτων, εναντίων των ξεπουλημένων κυβερνήσεων. Δώσαμε μάχη για τη τυραννία της πανδημίας. 

Υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι εδώ μέσα όμως, που δεν ασχολείται με τίποτα από τα παραπάνω. Οι συνταγές μαγειρικής, σελίδες μόδας, καλλυντικών, σελίδες με κουτσομπολιό για τους τηλεοπτικούς αστέρες, βιντεάκια αστεία, σελιδες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, τα αυτοκίνητα, τη διακόσμηση σπιτιού, το σεξ. Σελίδες που οι χρήστες αναρτούν σέλφι, με καλογυμνασμένα σώματα, τις διακοπές τους σε νησιά, το νέο τατουάζ που βάρεσαν, το μπαράκι που μπεκρόπιναν, τα γκομενάκια που κάρφωσαν.

Εξω από την εικονική πραγματικότητα ποια από τα δύο είδη "ενημέρωσης και αποτύπωσης της ζωής στην Ελλάδα του σήμερα" νομίζετε πως ταιριάζει καλύτερα? Τι βλέπετε? Στο δρόμο όταν περπατάτε βλέπεται κάτι που μοιάζει στο Λεωνίδα της Σπάρτης, στον Ηρακλή, στον Κολοκοτρώνη, στον ήρωα του αλβανικού έπους? Βλέπετε κάπου ανθρώπους που ετοιμάζονται για τη μεγάλη εξέγερση? Ετοιμοι να γράψουν νέες ένδοξες σελίδες? Μήπως βλέπετε ανθρώπους που μελετούν την ιστορία, τη φιλοσοφία, τον πολιτισμό? 

Οπότε μάλλον συμβαίνει ένα παράδοξο. Το κοπάδι των "αφυπνισμένων" είναι σε αναμονή κάποιου μεγάλου γεγονότος που θα αλλάξει τα πάντα. Κι επειδή εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κάτι για να συμβεί αυτό το γεγονός, οι περισσότεροι προσκολούνται σε σελίδες που κάποιος που έχει λάβει το χρίσμα της φώτισης διαβεβαιώνει πως κάτι έρχεται. Μπορεί να είναι η δευτέρα παρουσία, η αποκάλυψη για όσους είναι πιστοί σε κάποιο Θεό. Μπορεί να είναι οι εξωγήινοι που θα κατακλύσουν το κόσμο με τα υπερσύγχονα διαστημόπλοια και τα ανυποψίαστα για το φτωχό μας μυαλό όπλα τους. Μπορεί να είναι κάποιοι γήινοι που θα σκίσουν τα μνημόνια, θα κρεμάσουν τους τυράνους και θα βγάλουν την Ελλάδα από τις στάχτες τους. 

Τι ζητούν όλοι αυτοί οι νέοι πρωτομάστορες? ΠΙΣΤΗ. Δεν κάνουμε τίποτα, περιμένουμε κι ο ουρανος θα γίνει πιο γαλανός. Ενα μαγικό ραβδί θα βάλει μέσα στο καπέλο τους κακούς και θα τους εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης και στη θέση του θα ζήσουν και θα μακροημερεύσουν οι άριστοι. Οπου άριστοι είναι εκείνοι που ΠΙΣΤΕΨΑΝ πως είναι κάτι τέτοιο. Οι άριστοι ξεχώρισαν στην καθημερινότητα τους, όχι γιατί έκαναν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, αλλά γιατί ΕΛΕΓΑΝ κατι διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Ηταν για να φέρουμε ένα παράδειγμα εκείνοι που ναι μεν παίζαν τάβλι στο καφενείο, αλλά ενώ οι άλλοι έπαιζαν και μίλαγαν για το παστίτσιο που θα φτιάξει η γυναίκα στο σπίτι, εκείνοι μίλαγαν για την επερχόμενη αποκάλυψη. 

Είναι εντυπωσιακό να βλέπουμε σελίδες όπου κάποιος λέει πως ο Θεός του έχει μιλήσει και κατεβάζει τις νέες εντολές που οι πιστοί πρέπει να ακολουθήσουν κι από κάτω υπάρχουν εκατοντάδες like, που τα περισσότερα είναι φατσούλες, γελάκια, χεράκια που χειροκροτάνε και καρδούλες!!! Μιλάμε για σοβαρότητα όχι αστεία. Εκτός από ελάχιστους γιατί το να τα ισοπεδώνουμε όλα είναι άλλη μια παγίδα του συστήματος, εκτός από ελάχιστους ανθρώπους που καταλαβαίνει κανείς πως έχουν κοπιάσει τουλάχιστον να μελετήσουν, να ερευνήσουν, και στη ζωή τους ζουν με ένα τρόπο διαφορετικό (όσο αυτό είναι εφικτό) οι υπόλοιποι είναι απλά πλάσματα που αν παρακολουθήσεις τη ζωή τους σε τίποτα δεν διαφέρει από εκείνον που υποτίθεται χτυπάνε. 

Σήμερα είναι το ΟΧΙ εκείνων που πραγματικά πολέμησαν. Εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους δώρο για την ελευθερία. Είναι η ανάμνηση της τελευταίας δοξασμένης σελίδας του νεότερου ελληνικού έθνους. Η τελευταία λάμψη πριν να αρχίσουν να γράφονται οι πιο μαύρες σελίδες της πορείας αυτής της πατρίδας. Είναι η γιορτή των παιδιών με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, πριν την επέλαση των θαμώνων, "τα όνειρα τα νιάτα σου και τη ζωή σου χάλαστα, στα γήπεδα τις κυριακές στις ντισκοτέκ τα σάβατα"...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση για ένα ηρωικό έθνος, από την παρέλαση που είδαμε με τα στρατεύματα να παρελάζουν με  μασκούλες...  και απουσία κοινού για προστασία από έναν τρομακτικό, αόρατο ιο. Το τρόμο που απλώθηκε παντού για την ατομική μας προστασία μέχρι σημείου μίσους για όποιον τολμούσε να ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙ. Το ΟΧΙ , του ελευθερία ή θάνατος, γιορτάζεται σήμερα από ένα μεγάλο κοπάδι ανθρώπων που κλειστήκανε στα σπίτια, βγάλανε πιστοποιητικά εξόδου για να πάνε μέχρι το μπακάλη, φορέσανε μάσκες ακόμα και μέσα στη θάλασσα, νοιώσανε μίσος για όποιον δεν ΥΠΑΚΟΥΕ, υποτάχθηκαν σε κάθε διαταγή ακόμα και στις πιο παρανοικές, είπαν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, προκειμένου να ζήσουν...

Σήμερα δεν γιορτάζουμε το ΟΧΙ αλλά το μεγάλο ΝΑΙ.

Την καλημέρα μου στο ένδοξο επαναστατικό κίνημα του πληκτρολογίου, στο οποίο μέλος είμαι κι εγώ.   

ΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΥΦΛΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΙΣΩΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ.

 

Υπάρχουν στιγμές, μικρά γεγονότα στη ζωή του καθενός που παίζουν έναν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της αντίληψης, της μελλοντικής ζωής μας, των επιλογών που θα κάνουμε. Γεγονότα που κανονικά θα έπρεπε να περνάνε απαρατήρητα, φαινομενικά εντελώς ασήμαντα, αστεία, ανάξια να εστιάσει κανείς τη προσοχή πάνω σ΄αυτά εκτός από ένα ελαφρύ σχολιασμό του λεπτού. Την ίδια στιγμή όμως αυτά τα γεγονότα ίσως είναι εκείνα τα μικρά κομματάκια στο προσωπικό μας παζλ που ενώ δεν δείχνουν τίποτα το φανερό, από τη συνολική εικόνα, αυτή η εικόνα δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένη αν δεν τα συμπεριλάβουμε.

Η αντιπάθειά μου για τη συλλογή χρήματος, για καριέρα, για επιτυχία, καταναλωτική υστερία, τέλεια εμφάνιση, να γίνομαι αρεστή ή όχι στο καθένα, τα δημοσιοσχεσίτικα κολλήματα, το φόρτωμα με ηλίθιες ενοχές ή ανύπαρκτα αμαρτήματα εκ γενετής φορτωμένα στη πλάτη μου, «έδεσαν» από τη παρατήρηση τέτοιων ασήμαντων επεισοδίων στη βόλτα της ζωής.

Θυμάμαι μια φίλη που κόντευε να φτάσει στο τρελάδικο γιατί της περίσσευαν μερικά εκατοστά στη περιφέρεια. Τον Γιάννη με τη Μαίρη που γύριζαν σαν ζητιάνοι για να κάνουν οικονομία συνέχεια και να αυγατίζουν τα ήδη μπόλικα κομποδέματα που είχαν. Το Σταύρο που το παπούτσι του ήταν τρύπιο για να κάνει οικονομία για βενζίνη και καθόταν ώρα να γυαλίζει τις ζάντες του λες και ήταν πολύτιμος πίνακας. Θυμάμαι μια κολλητή της μαμάς μου που όταν ήρθα στην πέμπτη δημοτικού με ένα άριστα στον έλεγχο (κι ο γιός της είχε πατώσει) εγώ σαν παιδί το φώναζα με χαρά κι εκείνη με κοίταξε και είπε «έκανε κι μύγα κώλο κι έχεσε το κόσμο όλο». Θυμάμαι τη Λένα που πηδιόταν με ένα μάτσο ηλίθιους νέους, γέρους, τιποτένιους αρκεί να της έδειχναν ένα παχύ πορτοφόλι. Τον Γιώργο που έγλυφε, χαρφιέδιζε ή υπονόμευε όποιον έβρισκε μπροστά του, μέχρι να πετύχει το διορισμό του γιού του Δημήτρη κάπου. Την Καίτη που παρακάλαγε να πεθάνει ο πατέρας της για να φάει το σπίτι κι όταν εκείνος αρρώστησε τον έκλεισε σ΄ενα γηροκομείο της κακιάς ώρας για να τον ξεφορτωθεί πιο γρήγορα. 

Αρρώστια. Βαριά αρρώστια. Ανίατη τις περισσότερες φορές. Όσο τους κοίταζα τόσο σωζόμουν από αυτή την απαίσια δαγκάνα που τους τράβαγε όλους σαν τα ζωντόβολα στο στομάχι της. Οσο έβλεπα αυτές τις ζαρωμένες μούρες γεμάτες από μια συνεχή αγωνία να μαζέψουν, να κερδίσουν, να βρεθούν ψηλότερα από τους υπόλοιπους, να φτιασιδώνονται για να είναι αρεστοί, να κουβαλάνε ένα βουνό κόμπλεξ, ανωμαλίες, διαστροφές και μια ακόρεστη μανία να έχουν κι άλλα κι άλλα, τόσο αισθανόμουν ασφαλής σε μια όλο και αυξανόμενη ασυμβατότητα με αυτό το σάπιο μόσχευμα που το ονόμαζαν πολιτισμό.

Αρκούσαν ελάχιστα για να τους σοκάρει κανείς. Να πάθει ο μηχανισμός εμπλοκή και να κοιτάνε σαν βλάκες. Αρκούσε εκεί που παινευόταν κανείς για ώρες σαν παραφουσκωμένο παγώνι για τα κατορθώματα του , το πανέξυπνο μυαλό του, το πως κέρδιζε παράδες, να του πεις ένα «ε, και? τι με νοιάζει? » αδιάφορο για να μπλοκάρει. Να προσπαθεί να κατανοήσει αν τον δουλεύεις ή όχι. Κι αν καταλάβαινε πως το έλεγες σοβαρά να έβγαζε αμέσως το διαχρονικό ασφαλές συμπέρασμα «έχει σκάσει από το κακό του ο άχρηστος και το παίζει αδιάφορος»

Είναι αδιανόητο για τόσο περιορισμένης αντίληψης ανθρώπους να κατανοήσουν πως κάποιος μπορεί να μην του αρέσει το αυτοκίνητο π.χ. και να του αρέσει να πηγαίνει ποδαρόδρομο. Είχα ακούσει μια παρατήρηση για ένα φίλο που δεν είχε αυτοκίνητο "πως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό του για να μην έχει..."  Πως ένα παχύ πορτοφόλι μπορεί να μην κάνει καμιά απολύτως εντύπωση στον τάδε. Πως ένα επιμελώς μελετημένο σώμα, ντύσιμο, φτιασίδωμα μπορεί για κάποιους να είναι ακόμα και απωθητικό. Είναι αδιανόητο για την τάξη των πραγμάτων ο αστάθμητος παράγοντας της μη αποδοχής της. Όλο το οικοδόμημα στηρίζεται στην βαθιά ριζωμένη αντίληψη των μοναδικών επιλογών. Η αυτό ή εκείνο. Αν κάποιος πει εγώ επιλέγω και η επιλογή του είναι μια λέξη καινούργια η οποία δεν έχει καταχωρηθεί στη λίστα των αποδεκτών από αυτή τη τάξη ορισμών, δεν είναι δυνατόν. Το σύστημα δείχνει error..

Σε ένα θλιβερό πολιτισμό, όπου η ικανότητα του να παράγουμε ιδέες, η φαντασία, η δημιουργικότητα και η δίψα για μάθηση των ανθρώπων,  θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε μεγάλα θαύματα, θα μπορούσαμε ήδη να είχαμε σπάσει όλα τα φράγματα και να ταξιδεύουμε στο απέραντο σύμπαν,  έχουμε οδηγηθεί απλά στο να παράγουμε ατέλειωτους μηχανισμούς καταστολής της αληθινής ουσίας της ζωής, υπακούοντας και υπηρετώντας ένα ολόκληρο σύστημα κατασκευασμένο από ατάλαντους, ανίκανους κι επικίνδυνους.

Στις μέρες μας πιστεύω και είναι εντελώς προσωπική άποψη, ειλικρινά δεν θα μπορούσα να αποδείξω αυτό που λέω με ατράνταχτα επιχειρήματα γιατί μου είναι παντελώς αδιάφορα τα ατράνταχτα επιχειρήματα, (η εμμονή στο να παίρνει κανείς τις απαντήσεις έτοιμες και μασημένες στο πιάτο από όσους ίσως μόχθησαν για να μάθουν και να επιλέξουν, για να πλουτίζει τις γνώσεις του ανώδυνα, είναι το ίδιο αρρωστημένη με την εμμονή του εύκολου υλικού πλουτισμού) , η διαφορά μεταξύ των δύο κόσμων έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Μια πλειοψηφία προσκολλημένη σε αντιλήψεις που ρημάζουν την ανθρωπότητα εδώ κι αιώνες και με μόνη διαφυγή τις μικρές άχρηστες παραλλαγές που θεωρούν ακόμα και επαναστατικές πράξεις, στέκεται απέναντι σε μια μειοψηφία που είναι πλέον επικίνδυνα ενημερωμένη, αφυπνισμένη, θαρραλέα και απόλυτα αδιάφορη σε απειλές, φοβέρες, εκβιασμούς, τρομοκρατίες ή αντιθέτως υποσχέσεις, δωροδοκίες, κολακείες και διαφόρου είδους λυκοφιλίες.

Υπάρχει ένα κομμάτι στο μεγάλο παζλ της αποχαύνωσης,  που πάνω του κάποιος έχει σβήσει ένα αποτσίγαρο, άλλος ακούμπησε  το ποτό του , κάποιος άλλος έχει σημειώσει μ΄ενα μαρκαδόρο ένα άγνωστο τηλέφωνο. Η αρχική εικόνα που βασίζεται σ΄ενα συγκεκριμένο σχέδιο, μπορεί να ξεφτίσει χάρη στην αδιαφορία περαστικών που δεν της έδωσαν σημασία. Περαστικών ανώνυμων αλλά με θράσος που θεώρησαν πως η χρησιμότητά της ήταν να παριστάνει το πατάκι, το τασάκι ή ένα πρόχειρο σημείωμα.. Ευτυχώς που στην ανθρωπότητα υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι θρασύτατοι περαστικοί.

Δεν υπάρχει το περιθώριο πλέον να είναι κανείς κι έτσι κι αλλιώς. Η επιλογή είναι συνολική και περιλαμβάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αποδεχόμενος να ξυπνήσεις δεν μπορείς να συνεννοηθείς με όποιον κοιμάται. Η ξυπνάει και προχωράς μαζί του ή προχωράς μόνος. Η με άλλους που ξύπνησαν ήδη.  Για που? Ακόμα και τους προορισμούς φρόντισαν να τους καθορίσουν σε ηλίθιες κινηματογραφικές επιλογές και τάχα εναλλακτικές πληροφορήσεις.  Ακόμα και το ξύπνημα προσπαθούν να είναι σε παραπλανητικό περιβάλλον. Να αράξεις με ικανοποίηση νοιώθοντας πως είσαι διαφορετικός, σωστός, έξυπνος, ενώ απλά μασάς ένα άλλου είδους κουτόχορτο.

Ποιος είναι τελικά ο προορισμός? Για να τον βρεις πρέπει να κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής. Οπότε πρώτα πρέπει να πάψεις να ντρέπεσαι και να κρύβεσαι μήπως σε κοροϊδέψει εκείνος ο ξερόλας, πολλές φορές σεβαστός επιστήμων, το λεγόμενο "λογικό άτομο" για το πλήθος των "μην με μπερδεύεις με τέτοια πράγματα" ανθρώπων , που γελάει και στο άκουσμα μόνο της λέξης ψυχής. Αν κλείσεις τα αφτιά σου και αφουγκραστείς μέσα σου ίσως ακούσεις τη φωνή της,  Αν νοιώσεις το δέος αυτής της ανακάλυψης και ξεκινήσεις το ταξίδι,  θα είναι σαν να έχεις πιάσει από την  άκρη ένα νήμα που ξεκινάει από τα λίγα εκατοστά που πατάς τώρα και καταλήγει στα πιο μακρινά μονοπάτια στο σύμπαν. Από την άλλη μπορείς να επιλέξεις πως όλα αυτά είναι ανοησίες και να γυρίσεις πλευρό.

ΤΟ GASLIGHTING ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

 

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΔΩ https://comedonchisciotte.org/il-gaslighting-delle-masse/

CJ Hopkinsconsentfactory.org

ΤΟ GASLIGHTING ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

Για τους μελετητές της επίσημης προπαγάνδας, του ελέγχου του μυαλού, του συναισθηματικού καταναγκασμού και άλλων ύπουλων τεχνικών χειραγώγησης, η εκτόξευση της νέας κανονικότητας  ήταν πραγματικός μπόνους. Ποτέ πριν δεν είχαμε δει  σε πραγματικό χρόνο την εφαρμογή και τα αποτελέσματα αυτών των ισχυρών τεχνολογιών σε τόσο μεγάλη κλίμακα.

Σε λίγο περισσότερο από δυόμισι χρόνια, η συλλογική μας «πραγματικότητα» αναθεωρήθηκε ριζικά.  Εκατομμύρια (μάλλον δισεκατομμύρια) άνθρωποι έχουν ρυθμιστεί να πιστεύουν μια σειρά από προφανώς γελοίους ισχυρισμούς, που δεν βασίζονται σε τίποτα, που επανειλημμένα διαψεύστηκαν από ευρέως διαθέσιμα στοιχεία, αλλά που ωστόσο έχουν επιτύχει να είναι η πραγματικότητα. Μια ολόκληρη φανταστική αφήγηση γράφτηκε με βάση αυτούς τους αβάσιμους και γελοίους ισχυρισμούς. Δεν θα διαγραφεί εύκολα ή γρήγορα.

Δεν θα σπαταλήσω το χρόνο σας προσπαθώντας να αντιμετωπίσω αυτούς τους ισχυρισμούς. Έχουν απομυθοποιηθεί επανειλημμένα και διεξοδικά. Ξέρεις τι είναι και μπορείς να το πιστέψεις ή να μην το πιστέψεις. Σε κάθε περίπτωση, η επανεξέταση και η διάψευση τους δεν θα άλλαζε τίποτα.

Αντίθετα, θα ήθελα να εστιάσω σε μια ιδιαίτερα αποτελεσματική τεχνολογία ελέγχου του νου, η οποία έχει κάνει, και εξακολουθεί να κάνει, τη βαριά δουλειά της εφαρμογής της νέας κανονικότητας. Θέλω να το κάνω αυτό γιατί πολλοί άνθρωποι πιστεύουν λανθασμένα ότι ο έλεγχος του νου είναι (α) μια «θεωρία συνωμοσίας» ή (β) κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ναρκωτικά, μικροκύματα, χειρουργική επέμβαση, βασανιστήρια ή άλλα επεμβατικά φυσικά μέσα. Φυσικά, υπάρχει μια τεράστια και καλά τεκμηριωμένη ιστορία της χρήσης τέτοιων επεμβατικών φυσικών τεχνολογιών (βλ., για παράδειγμα, την ιστορία του διαβόητου προγράμματος MKULTRA της CIA), αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, ο έλεγχος του νου μπορεί να επιτευχθεί με πολύ λιγότερα.

Μια από τις πιο βασικές και αποτελεσματικές τεχνικές που χρησιμοποιούν οι αιρέσεις, τα ολοκληρωτικά συστήματα και τα άτομα με φασιστικές τάσεις για να αποπροσανατολίσουν και να ελέγξουν το μυαλό των ανθρώπων είναι το «gaslighting». Μάλλον γνωρίζετε αυτόν τον όρο. Εάν όχι, ακολουθούν ορισμένοι ορισμοί:

«Είναι η χειραγώγηση ενός άλλου ατόμου ώστε να αμφιβάλλει για τις αντιλήψεις, τις εμπειρίες ή την κατανόηση των γεγονότων». Αμερικάνικη Ομοσπονδία Ψυχολογίας

«Μια ύπουλη μορφή ψυχολογικής χειραγώγησης και ελέγχου. Τα θύματα του gaslighting τροφοδοτούνται σκόπιμα και συστηματικά με ψευδείς πληροφορίες που τα κάνουν να αμφισβητούν αυτό που ξέρουν ότι είναι αλήθεια, συχνά για τον εαυτό τους. Μπορεί να καταλήξουν να αμφιβάλλουν για τη μνήμη τους, την αντίληψή τους και ακόμη και τη λογική τους».

«Μια μορφή ψυχολογικής χειραγώγησης στην οποία ο θύτης προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες και σύγχυση στο μυαλό του θύματος. Γενικά, οι gaslighting προσπαθούν να αποκτήσουν δύναμη και έλεγχο πάνω στο άλλο άτομο, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και αναγκάζοντάς το να αμφισβητεί τη δική του κρίση και διαίσθηση». Ινστιτούτο Νιούπορτ 

Ο κύριος στόχος του gaslighting είναι να μπερδέψει, να εξαναγκάσει και να χειραγωγήσει συναισθηματικά το θύμα, ώστε να εγκαταλείψει την αντίληψή του για την πραγματικότητα και να αποδεχτεί τη νέα «πραγματικότητα» που του επιβάλλεται. Το αποτέλεσμα να καταστραφεί εντελώς η ικανότητα του θύματος να εμπιστεύεται την αντίληψή του, τα συναισθήματά του, τους συλλογισμούς και τη μνήμη του ιστορικών γεγονότων, κάνοντάς το να εξαρτάται πλήρως από το τι είναι πραγματικό, τι «πραγματικά» συνέβη και πώς πρέπει να το ακούσει.

Οποιοσδήποτε έχει βιώσει το gaslighting στο πλαίσιο μιας καταχρηστικής σχέσης, αίρεσης ή ολοκληρωτικού συστήματος, ή έχει εργαστεί σε ένα καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες, μπορεί να σας πει πόσο ισχυρό και καταστροφικό είναι. Στις πιο ακραίες περιπτώσεις, τα θύματα απογυμνώνονται τελείως από την αίσθηση του εαυτού τους και παραιτούνται εντελώς από την ατομική τους αυτονομία. Ανάμεσα στα πιο γνωστά και δραματικά παραδείγματα είναι η περίπτωση της Patty Hearst, του Jim Jones People's Temple, της οικογένειας Manson και διάφορες άλλες λατρείες, αλλά η αλήθεια είναι ότι το gaslighting συμβαίνει καθημερινά, μακριά από τα φώτα των μέσων ενημέρωσης, σε αμέτρητες προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις.

Από την άνοιξη του 2020, έχουμε υποβληθεί σε  gaslighting σε πρωτοφανή κλίμακα. Κατά μία έννοια, το PSYOP της «αποκαλυπτικής πανδημίας» ήταν μια μεγάλη γενικευμένη εκστρατεία gaslighting (η οποία περιλαμβάνει αμέτρητες μεμονωμένες περιπτώσεις gaslighting) ενάντια στις μάζες σε όλο τον κόσμο. Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας είναι μόνο ένα ακόμη παράδειγμα.

Ουσιαστικά, συνέβη την περασμένη Δευτέρα,  στέλεχος της Pfizer να επιβεβαιώσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι η εταιρεία του δεν γνώριζε εάν το «εμβόλιο» της Covid εμπόδιζε τη μετάδοση του ιού, ενώ διαφημίστηκε ότι έκανε ακριβώς αυτό, όταν επιβλήθηκε. τις μάζες τον Δεκέμβριο του 2020. Ο κόσμος είδε το βίντεο όπου το στέλεχος παραδέχτηκε το γεγονός ή το άκουσε και θύμωσε. Έγραψαν tweet και δημοσίευσαν στο Facebook βίντεο του διευθύνοντος συμβούλου της Pfizer, Albert Bourla, του Bill Gates, του διευθυντή του CDC, επίσημων προπαγανδιστών όπως η Rachel Maddow και διάφορων άλλων «ειδικών» και «αρχών» που είχαν πει κατάφωρα ψέματα στο κοινό , υποσχόμενοι στους ανθρώπους ότι Το "εμβόλιο" θα "αποτρέψει τη μετάδοση", "και θα προστατεύσει άλλους ανθρώπους από τη μόλυνση", "θα σταματούσε τον ιό στην αρχή του" και ούτω καθεξής. Αυτοί οι ανόητοι ισχυρισμοί (όλα ψέματα) ήταν η δικαιολογία για τον διαχωρισμό και τη συστηματική δίωξη των «ανεμβόλιαστων» και για το φανατικό και γενικευμένο μίσος οποιουδήποτε αμφισβητούσε την επίσημη αφήγηση για το «εμβόλιο» και την επίσημη ιδεολογία της Νέας Κανονικότητας, το μίσος που επιμένει ακόμα και σήμερα.

Ο μηχανισμός προπαγάνδας της «νέας κανονικότητας»  (δηλαδή μέσα ενημέρωσης, «ειδικοί στην υγεία» και άλλοι) ανταποκρίθηκαν στην ιστορία με προβλέψιμους τρόπους. Την αγνόησαν, ελπίζοντας ότι θα εξαφανιστεί. Όταν συνέβει, έβγαλαν τους «ελεγκτές δεδομένων» (δηλαδή τους «gaslighters»)Το Associated Press, το Reuters, το PolitiFact και άλλους επίσημους οργανισμούς που ασχολούνται με το gaslighting  και δημοσίευσαν μακροσκελή «fact-checking» που θα έκαναν ένα σοφιστή να κοκκινίσει. Διαβάστε τα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Αποτελούν τέλεια παραδείγματα επίσημου gaslighting , που δημιουργήθηκαν για να αποσπάσουν την προσοχή του χρήστη από την ουσία και να τον οδηγήσουν σε μια συζήτηση χωρίς νόημα λεπτομερειών και ορισμών. Μοιάζουν ακριβώς με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος που αξιολύπητα ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν γραπτές αποδείξεις ότι ο Χίτλερ διέταξε την Τελική Λύση… δεν υπάρχουν, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι βέβαιο ότι ο Χίτλερ είχε διατάξει την Τελική Λύση και είναι βέβαιο ότι είπαν ψέματα για τα «εμβόλια».

Το Διαδίκτυο είναι γεμάτο αποδείξεις για τα ψέματά τους… tweets, βίντεο, άρθρα και ούτω καθεξής.

Αυτό είναι που κάνει το gaslighting τόσο απογοητευτικό για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι συμμετέχουν με καλή πίστη στη συζήτηση γεγονότων και αλήθειας.

Αλλά δεν λειτουργεί έτσι ο ολοκληρωτισμός. Οι New Normals, όταν επαναλαμβάνουν ό,τι οι αρχές τους ζήτησαν να επαναλάβουν (για παράδειγμα, «εμπιστεύεστε την επιστήμη», «ασφαλές και αποτελεσματικό», «κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι θα εμπόδιζαν τη μετάδοση»), δεν ανησυχούν για το αν είναι πραγματικά αλήθεια ή αν έχει κάποιο νόημα.

Αυτό το είδος ελέγχου δεδομένων δεν έχει σκοπό να πείσει ότι κάτι είναι αλήθεια ή ψευδές. Και σίγουρα δεν έχει σκοπό να μας πείσει. Είναι επίσημα σενάρια και κλισέ που καταστρέφουν τη σκέψη που πρέπει να επαναλαμβάνουν οι New Normals, όπως οι οπαδοί μιας λατρείας που επαναλαμβάνουν «μάντρα» για να καθαρίσουν το μυαλό τους και να μπλοκάρουν οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση ή απειλεί την «πραγματικότητα» της λατρείας.

Μπορείτε να τους παρουσιάσετε τα πραγματικά γεγονότα και θα χαμογελάσουν εν γνώσει τους, θα τα αρνηθούν ξεδιάντροπα και θα σας υποστηρίξουν επειδή δεν «βλέπετε την αλήθεια».

Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα με το gaslighting .

Για να μπορέσετε να κάνετε αυτού του είδους τη χειραγώγηση , πρέπει να είστε σε θέση εξουσίας ή να ασκήσετε κάποια άλλη μορφή εξουσίας πάνω σε κάποιον. Αυτός ο κάποιος πρέπει να χρειάζεται κάτι ζωτικής σημασίας από εσάς (για παράδειγμα, βιοπορισμό, οικονομική ασφάλεια, αίσθηση κοινότητας, εξέλιξη σταδιοδρομίας ή απλώς αγάπη). Δεν μπορείς να πλησιάσεις έναν τυχαίο άγνωστο στο δρόμο και να αρχίσεις να τον χειραγωγείς. Θα γελούσε στα μούτρα σου.

Ο λόγος που οι αρχές της Νέας Κανονικότητας κατάφεραν να κακομεταχειριστούν ψυχολογικά τις μάζες τόσο αποτελεσματικά είναι ότι οι περισσότερες μάζες χρειάζονται κάτι από αυτές… δουλειά, φαγητό, στέγη, χρήματα, ασφάλεια ή οτιδήποτε άλλο είναι απρόθυμοι να διακινδυνεύσουν αμφισβητώντας αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία και τα ψέματά τους. Οι χειραγωγοί, οι καλλιτέχνες και οι power freaks γενικά το γνωρίζουν αυτό. Από αυτό εξαρτώνται, η απροθυμία σου να ζήσεις χωρίς κάτι. Δείχνουν κατευθείαν αυτό που θέλετε και απειλούν να σας το αφαιρέσουν (άλλες φορές εν γνώσει σας, μερικές φορές απλώς διαισθητικά).

Το gaslighting δεν λειτουργεί εάν είστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψετε αυτό που ο χειραγωγός απειλεί να σας αφαιρέσει (ή να σταματήσετε να σας δίνει, ανάλογα με την περίπτωση), αλλά πρέπει να είστε πρόθυμοι να το χάσετε πραγματικά, γιατί θα τιμωρηθείτε για την υπεράσπιση του εαυτού σας  , που δεν εγκαταλείπετε την αυτονομία και την ακεραιότητά σας και δεν έχετε συμμορφωθεί με την «πραγματικότητα» της λατρείας ή της καταχρηστικής σχέσης ή του ολοκληρωτικού συστήματος.

Έχω περιγράψει τη Νέα Κανονικότητα (δηλαδή τη νέα μας «πραγματικότητα») ως παθολογικό ολοκληρωτισμό και ως «λατρεία γραμμένη σε μεγάλη κλίμακα, σε κοινωνική κλίμακα». Χρησιμοποίησα την αναλογία του «Covidian Cult» επειδή κάθε ολοκληρωτικό σύστημα ουσιαστικά λειτουργεί ως λατρεία, με τη βασική διαφορά ότι, στα ολοκληρωτικά συστήματα, η ισορροπία των

μεταξύ της λατρείας και της κανονικής (δηλαδή κυρίαρχης) κοινωνίας αντιστρέφεται εντελώς. Η λατρεία γίνεται η κυρίαρχη (δηλαδή «κανονική») και η  κοινωνία και τα μη μέλη της λατρείας γίνονται οι «παρεκκλίνοντες».

Δεν θέλουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως «παρεκκλίνοντες» (γιατί δεν έχουμε αλλάξει εμείς, αλλά η κοινωνία) και το ένστικτό μας είναι να απορρίψουμε την ταμπέλα, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς είμαστε... αποκλίνοντες. Είμαστε άνθρωποι που παρεκκλίνουμε από τον κανόνα, μια νέα νόρμα που απορρίπτουμε και αντιτιθέμεθα, αλλά που, παρόλα αυτά, εξακολουθεί να είναι ο κανόνας, και ως εκ τούτου θα θεωρούμαστε και θα αντιμετωπίζουμε ως αποκλίνοντες.

Είμαι παρεκκλίνων. Έχω την αίσθηση ότι είσαι και εσύ. Δεδομένων των συνθηκών, δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να ντρέπεσαι. Αντιθέτως, πρέπει να το αποδεχτούμε και να το ξεπεράσουμε. Πάνω από όλα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αυτό το σημείο, τη θέση μας σε αυτή τη νέα «πραγματικότητα».

Οδεύουμε προς το New Winter Normality n. 3. Η επίσημη προπαγάνδα αυξάνεται ήδη, αυξάνει τις «περιπτώσεις» που επινοούνται, μιλώντας για επαναφορά της υποχρέωσης της μάσκας, υποδαυλίζοντας το μαζικό μίσος προς τους «ανεμβόλιαστους» κ.ο.κ. Οι κυρίαρχες τάξεις του παγκόσμιου καπιταλισμού αγκαλιάζουν ανοιχτά τους νεοναζί. Γίνεται λόγος για «περιορισμένο» πυρηνικό πόλεμο. Ο φανατισμός, ο φόβος και το μίσος αφθονούν. Η ψυχολογική κακοποίηση των μαζών δεν μειώνεται. Πράγματι, αυξάνεται. Η καταστολή της διαφωνίας εντείνεται, όπως και η δαιμονοποίηση της μη συμμόρφωσης. Οι γραμμές χαράσσονται στην άμμο. Το βλέπεις και το ακούς, όπως κι εγώ.

Ξεκαθαρίστε τι είναι απαραίτητο για εσάς. Ξεκαθαρίστε τι είστε διατεθειμένοι να χάσετε. Μείνετε αποκλίνοντες. Μείνε ψύχραιμος. Δεν τελείωσε.

 

Πηγή: consentfactory.org

Σύνδεσμος: https://consentfactory.org/2022/10/16/the-gaslighting-of-the-masses/

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ. Ο ΣΑΚΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΞ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Μεταναστευτικό. Ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της Ελλάδας.  Οι φτωχοποιημένοι Έλληνες (γιατί οι μη φτωχοποιημένοι και καλοπερασάκηδες καρφί δεν τους καίγεται για τίποτα) χωρίζονται σιγά σιγά σε δυο στρατόπεδα. Οι πατριώτες κατά την δεξιά αντίληψη και κρυφοφασίστες κατά την αριστερά, και οι θολοκουλτουριάρηδες κατά την δεξιά αντίληψη και ανθρωπιστές κατά την αριστερά.

Εγώ όμως που ως γνωστόν είμαι λίγο στραβό κεφάλι, βλέπω κάποια πράγματα που δεν μου κάθονται καλά μέσα σε όλη αυτή τη ιστορία. Ας πάρουμε όμως λίγο τα πράγματα από την αρχή.

Υπήρχε περιθώριο στην Ελλάδα, σε μια χώρα που οδεύει γοργά προς την πτώχευση, την εξαθλίωση, την πλήρη αποσύνθεση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους να φιλοξενήσει και να δώσει δουλειά και μέλλον σε  χιλιάδες ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης? Υπάρχει δηλαδή έστω κι ένας ανεγκέφαλος ή τόσο τυφλός που να απαντήσει ναι σε αυτή την ερώτηση? Δεν με ενδιαφέρει αν αυτοί οι χιλιάδες είναι από το Πακιστάν, την Αφρική, την Αμερική, την Ασία ή τον Άρη. Η ερώτηση είναι πολύ απλή. Ήμασταν σε θέση σαν κράτος, πρακτικά, να δώσουμε την ευκαιρία σε δυο εκατομμύρια επί πλέον (ή όσους είναι τέλος πάντων) να ζήσουν, να δουλέψουν, να οργανώσουν τη ζωή τους εδώ ? Ήμασταν οργανωμένοι σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορεί να ενσωματωθεί μέσα στην ελληνική κοινωνία , χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα, ένας τεράστιος όγκος (γιατί τεράστιος είναι σε σχέση με το μέγεθος της χώρας) αλλοδαπών?

Η απάντηση είναι εξ΄ίσου απλή. Με τίποτα. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσαν χιλιάδες αλλοδαποί να κάνουν ερχόμενοι σε ένα κράτος που μετρά ήδη ενάμιση εκατομμύριο άνεργους και τρία εκατομμύρια τουλάχιστον φτωχοποιημένους πολίτες (σε σύνολο δέκα εκατομμυρίων) με μηδενική ανάπτυξη, με λουκέτα από τη μια άκρη ως την άλλη, με ένα θηριώδη δανεισμό τον οποίον δεν θα ξεχρεώσει ποτέ, με συνθήκες κατοχής από τους δανειστές και με όλα τα συστήματα να καταρρέουν, είναι να προσπαθήσουν να επιβιώσουν με οποιοδήποτε τρόπο. 

Ένα δεύτερο στοιχείο (και ίσως το σημαντικότερο) είναι πως η εισβολή λαθρομεταναστών, που δεν ελέγχονται από κανέναν και οι οποίοι επιλέγουν την Ελλάδα γιατί βρήκαν πόρτα και μπήκαν κι όχι γιατί υπάρχει μια τεράστια ανάπτυξη που χρειάζεται χιλιάδες χέρια να δουλέψουν και οι ντόπιοι δεν φτάνουν,  είναι λογικό να συνοδεύεται από μια ανεξέλεγκτη είσοδο κάθε στοιχείου που έχει να κάνει με οργανωμένο και μη έγκλημα. Παράδεισος η Ελλάδα για εξάπλωση ναρκωτικών, πορνείας, όπλων, μαύρης αγοράς, και κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα. Η οποία ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός πως από όσους ήρθαν οι περισσότεροι τελικά έχουν καταλήξει να ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε και είναι επιρρεπείς (ακόμα κι αν δεν ήταν εγκληματίες) να κάνουν οτιδήποτε για να επιβιώσουν και να είναι επί πλέον έρμαια στις συνοικίες - γκέτο που έχουν δημιουργηθεί των κάθε είδους συμμοριών.

Αυτό είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα σε σύνοψη και απλοποιημένο, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Εγώ όμως όπως σας είπα έχω μερικές απορίες και θα τις εκφράσω.

Έχουν οργιάσει οι συζητήσεις περί ρατσισμού και περί πολυπολιτισμικότητας (θέλω να σας ομολογήσω πως αυτός ο υποκριτικός όρος μου τη δίνει στα νεύρα σε μια χώρα που δεν αγαπάει όχι τους ξένους αλλά ούτε τα ίδια της τα σπλάχνα) σε μια πολιτεία που τα ηνία κρατάει το διεθνές οργανωμένο έγκλημα, οι πολίτες, προσπαθούμε να κατανοήσουμε αν μετατρεπόμαστε σε τέρατα ή αν μπορούμε να το παίξουμε Μαντόνες....

Η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών ήταν ένα ακόμα έγκλημα που διαπράχτηκε από την Πολιτεία, όπως όλα τα άλλα, και δεν ήταν ούτε αθώο ούτε ένα ακόμα λάθος. Ήταν ένας μελετημένος μηχανισμός που αποσκοπούσε στην διάλυση και τη κατεύθυνση σε μια εποχή εξαθλίωσης που όλα θα τα καταπίνει και όλα θα τα ανέχεται. Και το έγκλημα θα διογκωθεί ακόμα περισσότερο, από τη στιγμή που η Πολιτεία θα εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί σε μια έξοχη παράσταση πρόζας, η δεξια θα τρίβει τα χέρια της για τη νέα ευκαιρία που της προσφέρεται στο πιάτο για να αναβιώσει τα παραδοσιακά της φαντάσματα  και η αντιπολιτευόμενη αριστερά θα εξακολουθεί να ζει στο νιρβάνα της, αν είναι Νιρβάνας, γιατί για να το πούμε έτσι αυτόματα, σημαίνει πως πιστεύουμε στην αθωότητα της φουκαριάρας της αριστεράς, η οποία ούτε αθώα είναι ούτε φουκαριάρα. 

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει το ίδιο από την αρχή. Έπρεπε να είναι ανοιχτά τα σύνορα στην Ελλάδα και να μπαίνει ανεξέλεγκτα όποιος θέλει, όποτε θέλει με όποιο σκοπό και να ερχόταν? Όχι. Και στο τώρα. Έχει η Ελλάδα τη δυνατότητα να δώσει ψωμί, στέγη και δουλειά σε εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς που βρίσκονται εδώ και συνεχώς καταφθάνουν? Όχι. Πρέπει να γίνει άμεσα κάτι ώστε να ρυθμιστεί με τρόπο σοβαρό και αυτό το καρφί στο φέρετρο της Ελλάδας? Ναι. Πρέπει να σταματήσει αυτή η παράνοια να είμαστε τυφλοί στο εμφανές? Ναι. 

Η πολυπολιτισμική Ελλάδα είναι γελοίο επιχείρημα σε ένα τόπο που δεν ασχολείται καν με το πολιτισμό και που είναι οπαδός όλων των πιθανών σκοταδιστικών αντιλήψεων. Όπως η χρήση του όρου "ξένιος Ζευς" φαντάζει ανέκδοτο σε ένα τόπο που θεωρεί την αναφορά σε Έλληνες θεούς ειδωλολατρικό μίασμα . Καταλαβαίνετε το μέγεθος της απάτης? Καταλαβαίνετε πως αυτό το κράτος είναι τόσο πρόχειρο που καταντάει γραφικό? Τόσο μαφιόζικο που δεν μπορεί να λειτουργεί παρά μόνο σε συμμορίες πλέον. Ένα κράτος που απέναντί του αυτή τη στιγμή έχει ένα λαό που έχασε την υπομονή του και δεν έχει το χρόνο να εμβαθύνει τα αίτια, την ουσία του δράματος αλλά θέλει με ένα από μηχανής θεό να ξεμπερδεύει άμεσα με ότι τον απειλεί. Εισπράττουμε αυτό που θερίσαμε αλλά επειδή αυτό είναι πολύ σάπιο, η επιθυμία να ξεριζωθεί με οποιοδήποτε τρόπο συνεχώς αυξάνεται.

Στο fight club κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής, αρχίζει να κατανοεί όλο αυτό που έχει στήσει γύρω του διαβάζοντας μια ασήμαντη είδηση σε μια φυλλάδα. "Αγνοούμενοι πίθηκοι, βρέθηκαν ξυρισμένοι" Ψάχνω τις εφημερίδες κάθε μέρα για να δω αν κάπου βρήκαμε ξυρισμένους πιθήκους, αλλά δεν βλέπω παρά καλοχτενισμένους σε κουρεία επώνυμων κωμωτών τηλεαστέρων. 

Επίσης θα ήθελα να εκφράσω μια απορία που έχω τόσα χρόνια που παρακολουθώ αυτή τη πάλη μεταξύ ακροδεξιάς και αριστεράς στο θέμα μετανάστες. Εχετε δει ποτέ ακροδεξιές συμμορίες να πλακώνουν στο ξύλο ή να καίνε το πάγκο κάποιου ρώσου π.χ. ή ρουμάνου ή ουκρανού γιατί παίρνουν το ψωμί του ντόπιου? οι ορθόδοξοι είναι κι αυτοί λαθροόρκ ή όχι? από την άλλη μεριά με ποιους λαθρο έχει εμμονή η αριστερά? Εχει πέσει με τα μούτρα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μουσουλμανικών πληθυσμών. Ποια είναι τελικά τα μυστικά της συμπάθειας που ο κάθε αποχαυνωμένος πολίτης πρέπει να τα χάβει σαν μύγες? Υπάρχει ένας σαφέστατος διαχωρισμός για τους δυστυχισμένους αυτής της γης. Και ποιος είναι αυτός? Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Πάντα, παντού αυτή Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η δεξιά μπορεί άνετα να εκμεταλλεύεται το χριστιανικό θρησκευτικό συναίσθημα, και η αριστερά των άθεων... ΟΤΙ ΤΗΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ. Τάγματα μίσους από τη μία, καλοπληρωμένες ΜΚΟ απο την άλλη και στη μέση ο Μανώλης. 

Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι που η δεξιά νοιώθει μια οικειότητα με τους πατρίς, θρησκεία, οικογένεια του "ξανθού γένους", αλλά το ότι η αριστερά που πάλεψε όλη την ιστορία της υποτίθεται για την κατάργηση του σκοταδισμού, να θεωρεί ότι "είναι επιλογή σεβαστή η μπούργκα" και το κάθε αίσχος που εισβάλλει στην ελληνική κοινωνία που μόλις έβγαινε από το δικό της σκοτάδι.  Καταλαβαίνετε το δούλεμα μας ρίχνουν ή πρέπει να αρχίσουν να μας ξυλοφορτώνουν οι τραμπούκοι κάθε ψεύτικης ιδεολογίας για να συνέλθουμε?

Κάπου σ΄αυτή τη χώρα κάποτε ειπώθηκε εκείνο το περίφημο "μέτρον άριστον" Στη σημερινή κατάσταση δεν υπάρχει μέτρο κανένα. Ούτε άριστο ούτε κάκιστο. Η περίφημη δημοκρατία τελικά ήταν ένα τοπικό πείραμα περιορισμένου χρόνου που συνέβη κάποτε. Στη συνέχεια της ιστορίας οι άνθρωποι απέδειξαν πως είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από δημοκράτες. Ας σταματήσουν λοιπόν οι χοροί της φιλοπατρίας ή της φιλανθρωπίας γιατί τα  κριτήρια αξιών  που έχουμε ορίσει στη ζωή μας , δεν ταιριάζουν  ούτε με την αγάπη για τη πατρίδα ούτε με την αγάπη για τον άνθρωπο και το σύμπαν που τον περιβάλλει.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ σοβαρό. Ναι μπορεί σε λίγα χρόνια να έχουμε γίνει ένα Ελλαδιστάν, μια ισλαμοποίηση. Από την άλλη αν δεν γίνουμε θα έχουμε έτσι κι αλλιώς ξεπουληθεί και αφανιστεί σαν έθνος, είτε με τυράννους εξ ανατολής είτε με τυράννους από τη δύση.  Το ζητούμενο είναι εμείς σας Έλληνες τι κάνουμε για να ξεκαθαρίσει το τοπίο? Και να δώσουμε πνοή, ελευθερία, δουλειά, ανάπτυξη, ελπίδα και μέλλον στα δικά μας παιδιά? 

Το ζήτημα είναι τα μάρμαρα μας να στολίσουν πάλι ναούς που προκαλούν αγαλλίαση στη ψυχή και ανατάσσουν το πνεύμα. Τι ανάγκη έχουμε εμείς να είμαστε μπλεγμένοι με όλα όσα δεν είμαστε εμείς? Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ένα παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού, ένας τόπος "κλειστός" σε κάθε είδους σκοταδισμό, σε κάθε είδους παραβίαση της φύσης του ανθρώπου. Μακριά από συμπάθειες σε ξεπουλημένα ιερατεία, σε δυναστείες τυράννων, μακριά από βρωμιά που βγαίνει από το σάπιο δυτικό πολιτισμό ή τον ακραίο νέο σκοταδισμό της άλλης πλευράς. Εμείς έπρεπε να είμαστε λάτρεις ενός και μοναδικού πολιτισμού. Εκείνου που ωθεί τον άνθρωπο στο μεγαλείο και τη δόξα. 

ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ ΝΟΙΩΘΕΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΘΩΡΙΑΣΕΙ Η ΕΙΔΗΣΗ...

 

Από εκείνο τον ηλικιωμένο στο Σύνταγμα που αυτοκτόνησε, όπως και πολλοί άλλοι καθώς διανύαμε την χρυσή εποχή των μνημονίων, που μας επιβλήθηκαν από τους σωστούς ευρωπαίους για παραδειγματισμό γιατί μαζί τα φάγαμε με τους παχύδερμους προδότες που κατασπάραξαν ότι έβρισκαν μπροστά τους κι έκλεβαν ασύστολα το δημόσιο πλούτο, φθάσαμε σε μια αυτοκτονία (μπορεί να υπάρχουν και άλλες που αγνοούμε) γιατί «κάποιος δεν συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις».

Θα έχετε βρεθεί όλοι στο συνήθη διάλογο «μην λες βλακείες για τα εμβόλια, εμένα όλοι οι γνωστοί μου έκαναν και δεν έπαθε κανείς τίποτα», είναι η γνώριμη κατάσταση που καλλιεργείται στα κεφάλια των τακτοποιημένων στα κουτάκια τους. Αφού δεν το βλέπω δεν υπάρχει. Κάθε φορά που μου λένε κάτι τέτοιο, κουνώντας το κεφάλι με σιγουριά τους λέω «στους γνωστούς σου υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε? Υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στο δρόμο? Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τέρμα στη ζωή τους απελπισμένοι?» Στο όχι, ειρωνεύομαι τότε εντάξει είμαστε, όλη η κοινωνία είναι ένα ροζ συννεφάκι όπως η ζωούλα σου.

Τόσα χρόνια που η πατρίδα μας τσακίζεται από εγκληματίες μαφιόζικου τύπου που έχουν πλέον αποθρασυνθεί εντελώς με την ανυπαρξία δικαιοσύνης από τα αρμόδια όργανα και αντίστασης από τα κοπάδια των σκλάβων, κάθε καρφί πονάει όταν αγγίζει το δικό μας φέρετρο, αλλιώς για να μην γινόμαστε υποκριτές, απλά υπάρχει κάπου μακριά στον ορίζοντα μας σαν μια φευγαλέα είδηση.

Χιλιάδες άνεργοι, πολλοί από αυτούς μακροχρόνια άνεργοι άραγε πως ζουν? Τα νοικοκυριά που έχουν ψυγείο άδειο και κομμένο ηλεκτρικό πως επιβιώνουν? Τα παιδιά που πεινάνε και ζουν σε συνθήκες ακατάλληλες είτε από οικονομική άποψη είτε θύματα βίας ανθρώπων που οι ίδιοι μπορεί να είναι ψυχοπαθείς ή ερείπια της ζωής πόσο πονάνε? Οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά, που νοιώθουν την απαξίωση από το κοινωνικό σύνολο? Την απογοήτευση? Που οδηγούνται σε κατάθλιψη? Ποιος τους δίνει ελπίδα να μην τρελαθούν? Και κοντά σ΄αυτούς οι διάφορες κατηγορίες δυστυχισμένων που υπήρχαν και όλο αυξάνονται. Ναρκωτικά, πορνεία, εγκληματικότητα?

Δίπλα σε όλο αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης, βίας, θανάτου, υπάρχει το μεγάλο πλήθος του «δόξα ο θεός μακριά από εμάς»… Είναι οι «καλά είμαστε ακόμα» που μπορούν και τσουλάνε το καροτσάκι στις υπεραγορές, ανανεώνουν το ρουχισμό τους, πάνε για ένα καφέ ή ένα ταβερνάκι, ρίχνουν κι ένα κομμωτήριο ή ένα νυχάδικο, πληρώνουν τους λογαριασμούς, σχεδιάζουν ένα γάμο ή μια γέννα, αγοράζουν δώρα στα γενέθλια, κανονίζουν και λίγες μερούλες διακοπές. Η πλειοψηφία από αυτούς τους «καλά είμαστε» άπλωσε και το μπράτσο για το τρυπηματάκι, για 2 σοβαρούς λόγους, φόβος για τη ζωούλα, δειλία για τις συνέπειες ενός πιθανού όχι στο αφεντικό.

Ο κάθε άνθρωπος που οδηγήθηκε στην απόφαση να βάλει τέρμα στη ζωή του, ή εκείνος που βρίσκεται στα όρια να το κάνει, δεν οδηγήθηκε μόνο από τη συμμορία που έβαλε αλυσίδες γύρω από το λαιμό του να τον πνίξει, τις αλυσίδες τις έσφιξαν περισσότερο οι «φιλήσυχοι συνάνθρωποι» που κοιτάζουν τη δουλειά τους και τίποτα άλλο. Την έσφιξε εκείνο το συναίσθημα που πρώτα είναι οργή και μετά θλίψη της αδιαφορίας μιας ολόκληρης κοινωνίας για τη κατάντια της για το κατήφορο που έχει πάρει.

Είναι εκείνο το «άντε γ@μηθείτε όλοι» πόσο αξίζει κανείς να ζει ανάμεσα σας? Ατομιστές, δειλοί, αδιάφοροι, συνένοχοι στο κάθε έγκλημα, επειδή ακριβώς επιμένετε να το αγνοείτε γιατί δεν συμβαίνει σε εσάς. Οι πεφτοσυνεφάκηδες που λένε μπροστά στο στημένο μικρόφωνο με περίλυπο ύφος «ήταν τόσο καλό παιδί, δεν είχαμε φανταστεί κάτι τέτοιο». Είναι εκείνο το ακούγαμε το παιδί να κλαίει τις νύχτες αλλά δεν φανταζόμαστε πως το χτυπάνε… βλέπαμε εκείνο τον ηλικιωμένο που δεν έβγαινε πια από το σπίτι με σφραγισμένα τα πατζούρια αλλά από τη βρώμα καταλάβαμε τι συνέβαινε…  παρατηρήσαμε πως τα παιδάκια των γειτόνων είναι πάρα πολύ αδύνατα αλλά δεν φανταστήκαμε πως πεινάνε..

Το παιδί του άλλου παίρνει πρέζα, το δικό μου ποτέ… κι αυτό το ποτέ καθησυχάζει την συνείδηση του, σιγουρεύεται πως στο δικό του κόσμο, τα παιδιά είναι καλά, τα ψυγεία γεμάτα, το δωμάτιο ζεστό, και το εμβόλιο σωτήριο..

Σ’ αυτούς όλους κόψτε τους για 1 βδομάδα το ρεύμα, κλείστε τους τους λογαριασμούς στη τράπεζα, κι ίσως μόνο τότε δοκιμάσουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τους κρατάει δεμένους με το υπερτροφικό εγώ τους και νοιώσουν λίγες σταγόνες από κρύο ιδρώτα να κατεβαίνουν στο σβέρκο, ίσως για πρώτη φορά νοιώσουν τη γεύση της απόγνωσης που τόσο καιρό μύριζαν αλλά λέγανε πως είναι η μυρουδιά από το γιασεμί στο δρόμο.