ΣΟΒΑΡΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΚΙΚΗ ΣΤΗ ΚΟΚΟ...

Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ τελικά ήταν ένας και σημαντικός. Σε όλη τη μετεμφυλιακή Ελλάδα υπήρχε το ερώτημα τι θα γινόταν τελικά αν ερχόταν η αριστερά στην εξουσία? Μετά ΣΥΡΙΖΑ ο κάθε πικραμένος μπορεί να λέει "την είδαμε και την αριστερά". Έδωσε δίκιο σε όσους λέγανε "έλα μωρέ όταν πιάσει κάποιος τη καρέκλα πάνε κι επαναστάσεις και κουραφέξαλα" 



Αν η νεοφιλελεύθερη επέλαση δημιούργησε το δόγμα του σοκ, έπρεπε με κάποιο τρόπο να φύγει από τη μέση η όποια ψευτο ελπίδα πως υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφαίρεσε μισθούς και συντάξεις, πήρε μαζί του στο πάτο κάτι πιο σπουδαίο. Την ελπίδα της διαφορετικής επιλογής, της διαφορετικής πορείας. Πλέον οι ψηφοφόροι δεν καλούνται να ψηφίσουν ανατροπές και σκισίματα των μνημονίων, καλούνται να ψηφίσουν τον καλύτερο διαχειριστή του συστήματος. Γιατί είναι παρανοϊκό αυτό που συμβαίνει. 



Βγαίνει μια πολιτική δύναμη στην εξουσία από τους "αγανακτισμένους" που είχαν σιχαθεί τα κόμματα που ψήφιζαν δαγκωτό μνημόνια, από ένα κόσμο που έδωσε στο δημοψήφισμα ένα δυνατό χαστούκι στις πολιτικές των μνημονίων και όταν αυτή η δύναμη γίνεται αδυναμία, εξευτελίζει τον εαυτό της και μεταμορφώνεται στον πιο πιστό υπηρέτη όσων πολεμούσε, όσων υποτίθεται πως σιχαινόταν, ο κόσμος για να την τιμωρήσει επιλέγει έναν αντικαταστάτη που θα εφαρμόσει μνημόνια ακόμα πιο  πιστά. Ένα δηλωμένο και βαμμένο μέχρι το κόκκαλο φιλελεύθερο υποστηρικτή της γερμανικής ηγεμονίας και της εφαρμογής των μνημονίων της συμφοράς.



Η τιμωρία ήταν να γίνει πάλι δυνατός ο δικομματισμός και να μπει το πόπολο στο ίδιο τρυπάκι που βαράει σε όλη τη μεταπολίτευση?  Από τη Κική και τη Κοκό ποιαν να διαλέξω? Δέκα χρόνια μνημόνια, με τη  σφαγή των μισθών, συντάξεων, με ρημαγμένα όλα τα αποθεματικά, με ένα γιγαντιαίο χρέος, με την ασύστολη κλοπή περιουσιών, ζωών και κάθε αξιοπρέπειας, με τον κίνδυνο σύντομα αυτή η πατρίδα να είναι κομμένη σε κομματάκια και μοιρασμένη στους "αργυραμοιβούς"  ο λαός ο μισός δεν πήγε να ψηφίσει δηλώνοντας πως όλο το σκηνικό και τον αφορά και ο υπόλοιπος έδωσε μια τεράστια πλειοψηφία στα κόμματα που ψηφίζουν την καταστροφή του δαγκωτό.



Αυτό δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι μαζοχισμός. Είναι ανοησία. Είναι καραγκιοζιλίκι. Είναι ένας φτηνιάρικος τρόπος να βλέπεις τι γίνεται γύρω σου. Τι θα πει εκδικούμαι το ΣΥΡΙΖΑ που μας κορόιδεψε και ψηφίζω Κούλη.  Τι είδους εκδίκηση είναι αυτή? Για τα μπάζα. Δεν μπορώ να αδικήσω εκείνους που δεν ασχολούνται με τίποτα πια. Κάποτε έλεγα πως είναι επικίνδυνη αδιαφορία να μην συμμετέχεις και να αποφασίζουν άλλοι για τη τύχη σου. Όμως τελικά είναι έτσι?



Ε λοιπόν και η αποχή πλέον, όχι η αποχή της αδιαφορίας και του πάω καλύτερα για καφέ, αλλά η αποχή ανθρώπων που έφαγαν τα χρόνια τους να πολεμάνε, να προσπαθούν, να φωνάζουν και φάγανε τη μούρη τους σε ένα τοίχο απραξίας και σταρχιδισμού,  αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα πλέον να επιλέξουν να απέχουν σαν ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.



Μιλάμε κι επαναλαμβάνουμε αυτές τις αηδίες σε μια χώρα (χώρο καλύτερα του μπάτε σκύλοι κι αλέστε) όπου κυβερνάνε μειοψηφίες , που έχουν κοροϊδέψει στα μούτρα όσους ψήφισαν. Κυβερνάνε μειοψηφίες που καμιά σχέση δεν έχουν με τον "κυρίαρχο λαό", υπαλληλίκια , δούλοι των αγορών και της προσωπικής τους ματαιοδοξίας. Μειοψηφίες που δεν έχουν καμία σχέση με το τι ακριβώς έχει ψηφίσει η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ των εκλογέων. Γιατί δεν υπάρχει πλειοψηφία. Δεν έχει σημασία, δεν ενδιαφέρει τους ιδιοκτήτες της αποικίας τι λέει η πλειοψηφία.



Μιλάμε για εκλογές όπου ακόμα και ένα δημοψήφισμα και η ετυμηγορία ενός 60% του λαού, μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια σαν να μην υπήρξε ποτέ, μπορεί να γίνει κάτι που μεταφράζεται και εκτελείται όπως γουστάρει η πλευρά που μειοψήφησε...



Ποιος δουλεύει ποιον τελικά. Ένας  βάλτος, με παιχνίδια του θρόνου, με ένα λαό που δεν μπορεί να βγει από το πηγάδι..Ένα λαό με τη μούρη κάτω από τη μπότα χαρτογιακάδων που εξυπηρετούν εταιρείες, μετοχές, ομόλογα, τράπεζες ΟΧΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.   Ο


Καταργήθηκαν δικαιώματα, πετάχτηκε στα σκουπίδια το Σύνταγμα, εφαρμόστηκαν πολιτικές τυραννικών καθεστώτων και  ξεφτιλίστηκε ότι κινείται... Καθεστώς ομηρίας σε απρόσωπες αγορές και ξένα συμφέροντα.. με απειλές, τρομοκρατίες και ξεζούμισμα μέχρι το μεδούλι μας



ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΜΠΟΔΙΟ  Ασχετα αν μερικοί επιμένουν να ονομάζουν εμποδιο τις λιτανείες με κάτι πανώ και δυο ντουντούκες, και τα παχιά λόγια των καλοζωισμένων συνδικαλιστών. Μπούρδες. 



Ας κάνει ο καθένας τις επιλογές του. Αλλά ας πάψουμε να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας. Να κοροϊδευόμαστε. Ας κάνουμε επί τέλους την όποια επιλογή συνειδητά και μετά από περισυλλογή για να μπορέσουμε να δούμε πέρα από τα παραβάν και τα παλιόχαρτα.  Όπως λένε .. αν κάποιος έχει αντίρρηση για αυτό που θα γίνει ας μιλήσει τώρα αλλιώς ας σωπάσει για πάντα. Αν θέλουμε μικροπολιτική να ψηφίσουμε μικροπολιτικούς. Αλλά να μην φαντασιωνόμαστε πως κάνουμε κάτι σπουδαίο ή πως "τη λέμε στο μεγάλο" Γελάνε μαζί μας και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Είναι σίγουροι πως είμαστε ζωντόβολα κι έτσι μας αντιμετωπίζουν.



Μήπως είμαστε τελικά?

Οι τελευταίοι άνθρωποι...

Να μπορούσα να πω όχι…
Να κοίταζα κατάματα το αφεντικό και το γελοίο μισθό και να του έλεγα χαρισμά σου ηλίθιε
Δεν θα ξαναπατήσω στο παλιομάγαζο σου..
Να είχα τη δύναμη να στηρίξω τη μάνα μου και να της έλεγα μη δεχτείς την ελεημοσύνη
που σου πλασάρουν πριν τις εκλογές, μην δεχτείς να πάρεις ψίχουλα από αυτά που σου
κλέψανε…
Να μπορούσα να βοηθήσω τα παιδιά μου και να τους έλεγα μην πας να δουλέψεις σε
δουλειά με δύο κατοστάρικα. Φτύστους. Αγνόησε τους…
Να μπορούσα να εξασφαλίσω στέγη και φαΐ σε εκείνο το δύστυχο που κοιμάται κάθε
βράδυ σ΄ένα παγκάκι κοντά στο σπίτι μου σκεπασμένος με εφημερίδες….
Να είχα τη δύναμη να φύγω από τη πραγματικότητα τους και να ζήσω σε μια σπηλιά
Χωρίς φως, χωρίς ηλεκτρικό συντροφιά με τα αγρίμια χωρίς ταυτότητα, χωρίς καμιά
υποχρέωση στο κράτος φυλακή….
Να είχα τη δύναμη να εφαρμόσω όσα ξέρω και κρατάω καλά κρυμμένα μέσα στα φανερά…
Αν δεν μπορείς να ζήσεις σαν αγρίμι, αν δεν μπορείς να αντέξεις την ερημιά, το σκοτάδι,
τον βασικό χωρίς έλεος αγώνα επιβίωσης που κάνουν τα υπόλοιπα ζωντανά πάνω σ΄αυτή
τη γη
Θα είσαι πάντα σκλαβωμένος σαν άνθρωπος
Θα είσαι πάντα υποχείριο εκείνων που σου ησυχάζουν τους φόβους σου…
Θα είσαι πάντα έρμαιο ενός προστάτη
Και όταν θα το επιθυμεί θα μας ρίχνει μια στη κεφάλα να μας εξαφανίζει από το χάρτη σαν
να μην είχε άλλο σκοπό η ζωή μας από το να υπακούμε σε ένα συγκεκριμένο καλούπι
ύπαρξης… που όταν ορίστηκε εμείς δεν υπήρξαμε ούτε καν σαν σκέψη στο σύμπαν….

Ακόμα κι αν προστεθούν χιλιάδες υποθέσεις μαζί, δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Είναι σαν ένα μοιρολόι που δεν μπορεί να φέρει εκείνον που έφυγε πίσω... απλά πλανιέται στον αέρα η επιθυμία, η έλλειψη, η νοσταλγία, ένα απραγματοποίητο όνειρο..
Η ελευθερία μας πλέον δεν είναι να κρατάμε την αξιοπρέπειά μας, είναι να μην την χάσουμε εντελώς. Να μην μας αφομοιώσουν τελείως οι υπάνθρωποι. Να μην ταυτιστούμε απόλυτα με τον απολίτιστο κόσμο τους. Ακόμα κι αν αναγκαστικά το σώμα μας πρέπει να υπακούσει στις  μιζέριες της καθημερινότητας, τα συναισθήματα μας να μείνουν δικά μας. Να αγαπάμε και να μισούμε αυτό που εμείς νοιώθουμε, να θαυμάζουμε αυτό που νοιώθουμε πιο οικείο μας, δικό μας, να απαξιώνουμε τους γελοίους που μας πλασάρουν για ινδάλματα, για πρότυπα...
Η επανάσταση πια δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους απροετοίμαστους, πρέπει να γίνει από εκείνους που θα καταφέρουν να κερδίσουν τη δική τους επανάσταση πρώτα. Δεν είναι οι σκλάβοι που θα μπορέσουν να σπάσουν τα δεσμά...
Είναι οι ελεύθεροι που δεν θα δεχτούν να τα φορέσουν που θα έχουν μια ελπίδα να δουν ξανά τον ήλιο.
Να μπορέσουμε να πούμε όχι...
Να μπορέσουμε να μην φοβόμαστε πια το σκοτάδι...
Να μην φοβόμαστε τα ερωτήματα που δεν μπορούμε να απαντήσουμε...
Να μην φοβόμαστε να δεχτούμε αυτό που είμαστε
Οι τελευταίοι άνθρωποι...

ΟΥΤΕ ΨΩΜΙ, ΟΥΤΕ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Μα τι είναι αυτός ο Καζαντζάκης?

Παρατηρώ με λύπη το φαινόμενο που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, να εξαπλώνεται πραγματικά σαν αρρώστια. Οι αμόρφωτοι μορφωμένοι. Νέοι άνθρωποι με 2 και 3 πτυχία που ανοίγουν τα μάτια έκπληκτα όταν τους μιλήσεις για ένα συγγραφέα, ένα βιβλίο, μια ταινία που άφησε κάποτε εποχή, μια προσωπικότητα της ιστορίας, γενικές πληροφορίες σημαντικές από όλη την ανθρώπινη πορεία που δεν σχετίζονται με το πτυχίο τους, με το μικρόκοσμο της οικογένειας τους, με τις πληροφορίες που τους παρέχει το χαζοκούτι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η έλλειψη γενικής παιδείας είναι βούτυρο στο ψωμί των τσαρλατάνων που κατέχουν τα ηνία στις καίριες θέσεις εξουσίας, είναι βούτυρο στο ψωμί τους γιατί μπορούν με μεγάλη άνεση να φτιάξουν τα κοπάδια όπως τα θέλουν, να τα ελέγχουν, να τα φουσκώνουν με ότι βλακεία επιθυμούν, να τα φοβίζουν, να τα εκβιάζουν, να τα ξεφτιλίζουν. Δημιουργώντας μια «ξύλινη παιδεία» κατευθυνόμενη η οποία περιορίζεται σε εκείνο το επίπεδο που θα χρησιμεύσει να περάσει κάποιος «τις επίσης ξύλινες εξετάσεις» για να αποκτήσει ένα πτυχίο περιορισμένης γνώσης, κατόρθωσαν αυτό που είναι το ζουμί της δύναμης,  να αφαιρέσουν από τα παιδιά την ικανότητα να σκέφτονται

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΤΙ.

Την κριτική σκέψη. Το πλούτο της γνώσης. Την δυνατότητα της φαντασίας, της δημιουργίας, την μαγεία του να απορροφάς άπειρα υλικά, να τα επεξεργάζεσαι, να χτίζεις το προσωπικό σου κήπο, την προσωπική ταυτότητα… Είναι τραγικό το πόσο αμόρφωτα στη πλειοψηφία είναι τα νέα μορφωμένα παιδιά. Είναι τραγικό πόσο αμόρφωτη προχωράει η κοινωνία γενικότερα, εγκαταλειμμένη στα χέρια μιας εντελώς άψυχης και ανούσιας παιδείας, στα χέρια γελοίων υπαλληλίσκων της κατευθυνόμενης ενημέρωσης, σε μια αγορά εργασίας κομμένη και ραμμένη στα πρότυπα των στυγνών αγορών. Μια μάζα που στο βασίλειο της πληροφορικής και όχι της πληροφορίας, σιγά σιγά οδηγείται στην ευνόητη κατάληξη του να λειτουργεί σε 0-1…

Οι παλιές γενιές δεν είναι μόνο, πως γεύτηκαν καλύτερες τροφές, πως ανέπνευσαν καθαρότερο αέρα, πως κολύμπησαν σε ομορφότερες θάλασσες, πως καήκανε κάτω από φιλικότερους ήλιους, είναι πως είχαν την ευκαιρία άσχετα αν την εκμεταλλευόταν κάποιος ή όχι, να ζήσουν γεμάτα, έντονα. Με σάρκα και αίμα. Οι προηγούμενες γενιές ήθελαν να ανακαλύψουν νέες ηπείρους. Σήμερα είναι ναυαγισμένες για πάντα στη μέρα της μαρμότας. Η ευτυχία και η δυστυχία είχαν προσωπικότητα. Άσχετα από το επίπεδο μόρφωσης ή όχι, γύρω μου γνώριζα ανθρώπους έξυπνους. Σπίρτα. Ναι η σπιρτάδα αυτή δυστυχώς στην πλειοψηφία δεν χρησιμοποιήθηκε σωστά έγινε λαμογιά, κουτοπονηριά, ατομισμός. Όμως ακόμα και μέσα στη παραζάλη του Τσοβόλα δώστα όλα, 

ξεχώριζες τον γελοίο, τον καραγκιόζη, τον απατεώνα, το λαμόγιο, αλλά επειδή σε βόλευε τον έγλυφες, τον καλόπιανες, συνεργαζόσουν μαζί του, εν γνώση σου πως κάνεις τη βρωμιά σου. Είχες την ευκαιρία να διαλέξεις αν θα είσαι ο καλός ή ο κακός λύκος. Σήμερα απλά είσαι πρόβατο.

Σήμερα κυκλοφορούν οι ίδιες πουτάνες του παρελθόντος με μικρές παραλλαγές , αλλά είναι οι πως λέγεται αυτή η καινούργια μαλακία? είναι οι influencers σου..  Μεγάλη η διαφορά…. Είναι άλλο να καταντάς με πλήρη συνείδηση και κάπου στο βάθος του μυαλού σου να γεμίζεις ενοχές, και είναι άλλο να φτάνεις στο πάτο και να μην ξέρεις καν πως είναι η επιφάνεια...  Δυστυχώς όταν υπήρξαν οι ευκαιρίες λειτούργησε το μυαλό στη πλειοψηφία, στις εύκολες λύσεις. Η ελευθερία που φύσαγε, η δυνατότητα να φτιάξεις, να αποκτήσεις γύρισε μπούμερανγκ γιατί τα λαμόγια που εξουσίαζαν το τόπο φρόντισαν να γεμίσουν αυτή την ελευθερία με βρώμικες και δελεαστικές προκλήσεις, να ταΐσουν πλουσιοπάροχα και ψεύτικα τις μάζες, για να χαϊδέψουν τα αυτιά, να δώσουν ότι χώραγε το μάτι κι η κοιλιά για να μην τους εκνευρίσουν κι έχουμε προβλήματα… πως μπορείς να σταματήσεις κάποιον έτοιμο να κάνει το δικό του πόλεμο?  Τάισε τον τόσο πολύ ώστε να σκάσει και να κάνεις φουαγκρα το μυαλό του που θα έχει σαπίσει από τη μάσα... Αυτή ήταν η γλυκειά μας μεταπολιτευτική εποχή... 

Η ζωή πέρασε από τη πρόκληση στη παγίδα. Το πέρασμα από την καθαρή τροφή στα σκουπίδια, έγινε αργά και ύπουλα κάτω από τόνους παροχών και πλαστικών καρτών, εισιτήρια για το τραπεζικό παράδεισο πριν γυρίσει το ταμπελάκι και γράψει ... κόλαση. Κάτω οι σημαίες στα πεζοδρόμια... κάτω τα όσα κερδήθηκαν με αίμα.. κάτω όσα προσπαθούσαν να δώσουν στη καθημερινότητα μια αξιοπρέπεια.

Οι σειρήνες νίκησαν.

Και οι Σκύλες περίμεναν στη παρακάτω γωνία για να ξεσκίσουν τα θύματα.

Ο καλός κυρ Παντελής είχε κάθε ευκαιρία να απαιτήσει αυτός ο τόπος να δώσει όμορφα φρούτα για τις επόμενες γενιές. Είχε κάθε ευκαιρία να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά του. Όμως αναλώθηκε στις εύκολες λύσεις. Αναλώθηκε στο βόλεμα και στο εύκολο. Ξάπλωσε πάνω στο μαλακό στρωματάκι του ΕΓΩ κι όλα τα άλλα να πάνε να γ@μηθούνε κι έτσι μοιραία άνοιξε τη Κερκόπορτα σε εκείνους που δεν περιμένουν να δουν τι κάνει η ιστορία αλλά τη δημιουργούν.

Θα έρθει μια μέρα που τα βιβλία θα καταργηθούν τελείως, όπως στο ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451, θα έρθει μια μέρα που οι αμόρφωτοι σε σχέση με τη μαζική κατανάλωση θα είναι οι επαναστάτες του μέλλοντος. Θα έρθει η στιγμή που όποιος δεν θα χρησιμοποιεί τη κ@λωπιστωτικη του δεν θα μπορεί να αγοράσει ούτε ψωμί να φάει. Θα έρθει μια στιγμή που η ιστορία, ο πολιτισμός του παρελθόντος, οι μεγάλες προσωπικότητες που καθόρισαν τη πορεία της ανθρωπότητας, θα είναι άγνωστες έννοιες και άχρηστη γνώση για τα παιδιά που γεννιούνται. Θα έρθει μια στιγμή που τα παραμορφωμένα από τα νυστέρια πρόσωπα και σώματα θα μοιάζουν με καρικατούρες ηλίθιες και η πλαστικούρα θα βρωμάει μέσα στα καλογυμνασμένα σώματα. Θα έρθει μια στιγμή που οι ναζιστικές αντιλήψεις θα είναι μια φυσική επιλογή στους ανόητους ανθρώπους που θα τα έχουν θυσιάσει όλα στον αρρωστημένο ναρκισσισμό τους...

Θα έρθει μια στιγμή που όπως είπε ο σοφός Ινδιάνος

“Όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί, το τελευταίο ποτάμι θα έχει ρυπανθεί, το τελευταίο ψάρι αγκιστρωθεί, μόνο τότε θα καταλάβετε ότι τα χρήματα δεν τρώγονται”

ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Αυτή η ανάρτηση γίνεται απλά σαν ένας φόρος τιμής στις ταινίες με ζόμπι. Γιατί είναι παρεξηγημένες. Εντελώς παρεξηγημένες. Αναφέρονται σαν ταινίες τρόμου, δράσης, φαντασίας κλπ. ΛΑΘΟΣ. Πρέπει επί τέλους να πάρουν τη θέση που τους αξίζει. Μια θέση ψηλά ανάμεσα στα υπόλοιπα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ του National geographic..

Γιατί είναι ντοκιμαντέρ. Είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στη πραγματικότητα αυτού του εντελώς αποτυχημένου πειράματος που λέγεται άνθρωπος. Το στάνταρ σκηνικό που στήνεται σε αυτού του είδους τις ταινίες δεν είναι τίποτα άλλο από το σκηνικό που βλέπει κάποιος γύρω του που δεν έχει γίνει ακόμα ζόμπι.

Υπάρχουν μικρές παραλλαγές για να ταιριάζουν στις κινηματογραφικές-τηλεοπτικές ανάγκες.  Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

1. Τα ζόμπι κατευθύνονται όλα μαζί εκεί που πάνε τα υπόλοιπα, παρακινούμε να από κάποιο θόρυβο, μια μουσική, μια μυρουδιά φαγητού, μια φωνή που θα τα καλέσει. (βλέπε  ούφο συγκεντρωμένα σε τόπους λατρείας να προσκυνάνε και να εκλιπαρούν αόρατες οντότητες, προεκλογικές συγκεντρώσεις μαζεμένα κοπάδια που κρατάνε σημαιάκια, ξαναμμένους φιλάθλους στα γήπεδα που σφάζονται για μια μπάλα, πλήθη συγκεντρωμένα έξω από πολυκαταστήματα να περιμένουν το νέο κινητό, μαζικοποιημένες επιθυμίες και συνήθειες με ανθρώπους μοιάζει η ζωή τους βγαλμένη από ένα φωτοτυπικό μηχάνημα.. και πολλά άλλα τέτοια)

2. Τα ζόμπι είναι κρέας κομματιασμένο που μπορεί να υποστεί οποιαδήποτε ταλαιπωρία (βλέπε φουκαριάρικα κοριτσάκια με πλαστικα βυζιά, πλαστικές μούρες,  βλέπε δυστυχισμένα πλάσματα κοκκαλιασμένα που κάνουν δίαιτες ή αντίθετα άλλα με ξίγκια να πέφτουν στο πάτωμα και να τρώνε ασταμάτητα, βλέπε την αποθέωση της σάρκας σε όλες τις μορφές, τη γελοιοποίηση της ανθρώπινης μορφής σε κάθε επίπεδο, την ενασχόληση με την εξωτερική εμφάνιση αναβαθμισμένη σε υπέρτατη θεότητα που ξερνάει συνεχώς νέου είδους ανωμαλίες)

3. Τα ζόμπι είναι βίαια, μασάνε με άσχημο τρόπο ότι βρουν, ξεσκίζουν ότι μπορούν, χωρίς συναίσθημα, χωρίς να σκέφτονται, παρακινούμενα μόνο από τις στριγκλιές της αγέλης, τη μυρουδιά του θύματος (βλέπε ανθρώπινη ιστορία και βία σε κάθε μορφή, από τη προσωπική ανωμαλία που κουβαλάει ο καθένας και μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσει στο διπλανό του, στην οικογένειά του, στο κόσμο στα υπόλοιπα πλάσματα, μέχρι τις συνολικές γενοκτονίες που λέγονται πόλεμοι, επαναστάσεις, στολισμένα όλα με πράξεις τέτοιας φρίκης που κανένα άλλο πλάσμα πάνω στο πλανήτη δεν θα μπορούσε να φανταστεί)

4. Η κοινωνική δομή όπου ένα μικρό πλήθος δυνατών και "ζωντανών" έχει βρει το τρόπο να κλείνει έξω από τα κάγκελα τις αγέλες από τα δυστυχισμένα πλάσματα, και με τη χρήση της δύναμης, της ικανότητας να σκοτώνει και να επιβιώνει φτιάχνει τις ηγετικές κοινότητες αυτής της γης των ζωντανών νεκρών. Ζωντανοί που όμως σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύουν πόσο χειρότεροι, βίαιοι, στυγνοί μπορούν να γίνουν από αυτά τα ίδια τα ζόμπι που περιφρονούν και δολοφονούν.(βλέπε προνομιούχοι και μη,  στις αυστηρά ταξικά δομημένες κοινωνίες της ανθρώπινης παραφροσύνης)

Οι ταινίες με ζόμπι, είναι απλά μια παραβολή.Μια παραβολή που θέλει να σοκάρει και να προβληματίσει. Πολλοί αναρωτιούνται πως θα ήταν αν ξυπνούσαμε ξαφνικά μια μέρα και βλέπαμε να έχει μετατραπεί η γη σε γη των ζωντανών νεκρών. Είναι τόσο καλά στημένο το σύστημα που οι δύστυχοι δεν μπορούν να διακρίνουν ΠΩΣ ΗΔΗ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΤΈΤΟΙΑ ΓΗ.

Τα περισσότερα από τα πλάσματα που βλέπετε γύρω σας είναι πεθαμένα αλλά δεν το ξέρουν. Η μόνη μεγάλη διαφορά που υπάρχει με τις ταινίες είναι πως στη δική μας κοινωνία και οι ηγετικές τάξεις, οι διαμορφωτές συνείδησης, οι άρχοντες της πρόζας που εμφυσούν στα πεθαμένα κοπάδια τις εντολές που θα χαράξουν τη ζωή τους, οι εμπνευστές της ανωμαλίας, της μαζικής κοπαδοποίησης, είναι και αυτοί πεθαμένοι με τη διαφορά πως αυτοί το ξέρουν.

Οι ελάχιστοι πλέον ζωντανοί άνθρωποι απλά έχουν αποσυρθεί από την καθημερινή κανονικότητα. Ζουν στις μικρές σπηλιές τους παλεύοντας να μη μολυνθούν.

Ζοφερή άποψη για τη πραγματικότητα θα πείτε? Οχι. Ζοφερό είναι πως έχουμε καταντήσει να συζητάμε τη φρίκη σαν κάτι φυσικό που υπάρχει και αυτό και τι να γίνει... Ζοφερό είναι να μπορείς να βλέπεις τη κακοποίηση ενός πλάσματος, την είδηση ενός πολέμου, τις εικόνες πόνου και θανάτου τρώγοντας πίτσα και το κομμάτι να μπορεί και να κατεβαίνει στο στομάχι σου. Ζοφερό είναι να νιώθεις δίκαιος, καλός νοικοκύρης και ήσυχος με τη συνείδηση σου συμμετέχοντας και υποστηρίζοντας ένα σύστημα ασυνείδητο.

Ζοφερό είναι να είσαι ο ήσυχος, καλός ανθρωπάκος που κοιτάει τη δουλειά του και το μικρόκοσμο του και τα υπόλοιπα δεν σε αφορούν. Αυτή η κατάσταση όπου μπορείς να ξεγλιστράς ανάμεσα στη φρίκη σκεπτόμενος πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Μπορείς να κάνεις.

Να μη βλέπεις τηλεόραση. Κλείστην πέταξε τη από το παράθυρο. Είναι μόλυνση μέσα στο σπίτι σου.

Σήκωσε τη μούρη από το κινητό και παρατήρησε ξανά τους ανθρώπους γύρω σου. Και καθώς τους παρατηρείς φτιάξε σκέψεις δικές σου, κατασκεύασε ιστορίες, άσε τη φαντασία σου να ξυπνήσει να επιθυμήσει. Βγες από τα κοινωνικά δίκτυα για λίγο έστω, σταμάτα να ασχολείσαι με ηλίθιες σέλφι, δώσε ραντεβού με πραγματικούς ανθρώπους σε μέρη που δεν συχνάζουν μεγάλα πλήθη για να μπορέσεις να ακούσεις τους ήχους της φύσης, τα λόγια του συνομιλητή σου.

Να υπομείνεις αυτό το κόσμο που δεν μπορείς να αλλάξεις αλλά να συμμετέχεις όσο το δυνατόν λιγότερο στα καραγκιοζιλίκια που σου επιβάλλουν. Είναι μια καλή αρχή. Το να παρακολουθείς και να συζητάς για κάθε γελοιότητα ακόμα κι αν αναγνωρίζεις πως είναι τέτοια της δίνεις ζωή... Κάθε μέρα από το πρωί που ξυπνάς μέχρι το βράδι που θα κοιμηθείς σε βομβαρδίζουν με σκουπίδια εσένα και το παιδί σου σε κάθε επίπεδο. ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.  Αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς τουλάχιστον μάθε να αναγνωρίζεις πως είναι σκουπίδια. 

Διάβασε ένα βιβλίο. Πήγαινε σε ένα μουσείο. Ακουσε όμορφη μουσική. Θαύμασε πρόσωπα που έχουν προσφέρει κάτι. Σταμάτα να παρακολουθείς κουραδομηχανές ντυμένες με φανταχτερά ρούχα...

Ζείσε μόνος αν χρειαστεί γιατί...