ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΜΗΠΩΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΣΟΥ?

Δεν υπάρχει κόσμος που θα πει. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτόνομες προσωπικότητες που θα κρίνουν τι είσαι με πνεύμα ελεύθερο και υποκειμενική κρίση. Είναι όλα προκατασκευασμένα.

Ζεις εννιά υπέροχους μήνες στην απόλυτη Νιρβάνα μέσα στη κοιλιά της μάνας σου, ευτυχισμένος κολυμπάς και ανακαλύπτεις κύτταρο κύτταρο το περίβλημά σου, και ξαφνικά σε ενημερώνουν πως ήρθε η ώρα να πατήσεις το πρώτο ουρλιαχτό απόγνωσης στη ζωή σου τη κόλαση που μόλις ξεκινάει.

Ουρλιάζει μαζί με σένα και η μάνα σου για να σου δώσει το πρώτο μάθημα. Καμιά γέννα, σ΄αυτή τη ζωή δεν θα γίνει χωρίς να αγωνιστείς και να πονέσεις.

Από τη στιγμή που θα σε τοποθετήσουν στο κρεβατάκι σου και μέχρι να έρθει η στιγμή σ΄ε΄να διαφορετικό κρεββάτι να αποχαιρετίσεις αυτή την εμπειρία, ο κόσμος θα είναι γύρω σου σαν κάτι το αφηρημένο αλλά απειλητικό.

Θα παίρνει διάφορα ονόματα. Θα είναι οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου, η γειτονιά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, οι συνάδελφοι, και κοντά τους ένας περίγυρος που λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και απλά θα τσεκάρουν αν εσύ κινείσαι με το ρυθμό από τους λεπτοδείκτες.

Κάθε ιδιαιτερότητα σου θα σε συμβούλευσουν πως είναι καλύτερα να την προσαρμόσεις με το τι λέει αυτός ο αόρατος κόσμος.

Κάθε επανάσταση σου θα ξεκινάει από τη στιγμή που θα τον γράψεις στα παλιά σου υποδήματα.

Ο κόσμος αυτός δεν μπορεί να κριθεί άσχημα, ούτε όμορφα, γιατί δεν είναι αυτοδημιούργητος, εντολές έχει μάθει να δέχεται , με ένα συνεχή βομβαρδισμό μέσα στο κέντρο του εγκεφάλου του για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει.

Δεν γράφει κανόνες και νόμους, δεν αποφασίζει, δεν δημιουργεί, αυτός ο κόσμος απλά υπακούει εντολές.

Μέσα από αυτόν ξεπετάγονται οι επί μέρους κατηγορίες που πρέπει να τίθενται «υπό παρακολούθηση», οι υποψήφιοι να «συνετιστούν» με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτοί που θα χαλάσουν τη νεκρική ησυχία των μυαλών, αυτοί που θα προσπαθήσουν να βάλουν μπρος ξανά τις σταματημένες καρδιές, αυτοί που θα έχουν το θράσος να χρησιμοποιήσουν τα εγκεφαλικά τους κύτταρα «αγνοώντας τις υποδείξεις»

Το τι θα πει ο κόσμος το έχεις ακούσει χιλιάδες φορές, κι αν είσαι από εκείνους που επέλεξαν τη κατηγορία του «έξω από το μαντρί» έχεις αναγκαστεί άλλες τόσες να απαντήσεις, δεν με νοιάζει.

Ο κόσμος είναι αυτός που αποφασίζει πως τα κοριτσάκια κρατάνε κούκλες και τα αγοράκια παίζουν ποδόσφαιρο. Είναι εκείνος που αποφασίζει πως ο καλός μαθητής είναι υπάκουος σε ότι ηλιθιότητα του πασάρουν, ο καλός γιος υπακούει τους γονείς, η καλή σύζυγος υπακούει τον άντρα της, ο καλός υπάλληλος υπακούει το αφεντικό του.

Γενικότερα αν το δείτε μαζικά, ο κόσμος θα πει πως είναι καλύτερα να υπακούς κάπου γιατί έτσι μπορεί να μείνεις «στο σωστό το δρόμο»

Του καλού νοικοκύρη, του σεβαστού συναδέλφου, του πρόθυμου τέκνου, του υπάκουου πολίτη..

Μέσα σ αυτή τη μάχη του να είσαι αποδεκτός στο σύνολο, μοιραία κάποια στιγμή δεν είσαι τίποτα άλλο παρά μια εικόνα του.  Που θα πρέπει στις συγκεκριμένες χρονικές περιόδους της ζωής σου να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα. Θα πρέπει να αποδέχεσαι πως οι γονείς σου «ξέρουν» τι είναι το καλό σου, πως η υποβαθμισμένη και ανούσια παιδεία είναι σπουδαίο πράγμα, πως οι παρέες ακόμα και ανούσιων ανθρώπων είναι κοινωνική ένταξη, πως το να είσαι σεμνός και να μην λες πολλά είναι θεάρεστο.

Θα σου επιβάλλουν ακόμα και ποιον να ερωτευθείς, πως θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος που θα δέσεις τη ζωή σου μαζί του. Τι εμφάνιση να έχει, τι ηλικία, τι δουλειά, τι «κοινωνική επιφάνεια» για να είναι επιτυχημένη η επιλογή σου. Όταν φυσικά θα είσαι στα πατώματα από τη πλήξη και την ανυπαρξία και θα αναρωτιέσαι το γιατί, θα πρέπει να ρωτήσεις το κόσμο να σε διαφωτίσουν.

Θα πρέπει να υποστείς, σε μια ζωή που θα διαρκέσει στη καλύτερη περίπτωση πόσο 80 χρόνια λίγο πάνω λίγο κάτω?

25 να είσαι υπό καθεστώς διδασκαλίας

Τα επόμενα 25 θα πρέπει να είσαι υπό καθεστώς δουλείας

Τα επόμενα 25 θα πρέπει να διδάξεις με τη σειρά σου τους επόμενους πως να ενταχθούν με τη σειρά τους στο σύνολο που θα ελέγχει τις κινήσεις τους.

Και θα σου μείνουν και οι νύχτες όταν κλείνεις τα μάτια να πηγαίνεις σε προορισμούς που πιθανότατα δεν θυμάσαι το πρωί, έτσι για να λες πως υπάρχουν μερικά δευτερόλεπτα τη μέρα που ο εαυτός σου προσπάθησε να σου στείλει ένα μήνυμα, αλλά τελικά μπαίνει στα spam το ξημέρωμα για να μην έχουμε πρόβλημα με το κόσμο.

Η πρώτη φορά που έγινε σύσκεψη στο σπίτι για τη «ψυχική μου υγεία» (σύμφωνα με τους παντογνώστες επιστήμονες της ψυχιατρικής-ψυχολογίας, που ακούν στο παράδοξο,  πως εξετάζουν την ανθρώπινη ψυχή , χωρίς να πιστεύουν την ύπαρξή της) , ήταν όταν ανακάλυψαν πως όλες εκείνες τις  γελοίες κούκλες που μου έφερναν για δώρο, τις πετσόκοβα και τις πέταγα στη διπλανή αυλή μέχρι κάποιος να καταλάβει πως ήθελα κάτι άλλο σαν παιχνίδι.

Εκεί με έσωσε ο πατέρας μου που αποφάσισε για αλλαγή να μου φέρει σύνεργα ζωγραφικής κι έτσι ανακάλυψα τη πρώτη μου αγάπη και γλυτώσαμε το ψυχιατρείο.

Φυσικά μια φορά φονιάς για πάντα φονιάς, γιατί η ανυπακοή θα γινόταν δεύτερο πουκάμισό μου από τη στιγμή που κατάλαβα πως δεν είμαι ο κόσμος γενικά, αλλά εγώ ειδικά.

Το ωραίο είναι πως αν επιμείνεις να ζητάς τα αυτονόητα, δηλαδή το δικαίωμα να μην είσαι μια αφηρημένη έννοια σε ένα αφηρημένο πλήθος, αλλά ο δημιουργός της ευτυχίας ή της δυστυχίας σου όπως γουστάρεις, μετά από λίγο καιρό, ο κόσμος, επειδή δεν έχει ούτε καν τα κότσια να σε εκτελέσει μέχρι τέλους, αλλάζει αντικείμενο, και σε αφήνει ήσυχο, εκτυπώνοντας μια ετυμηγορία , τρελός, γραφικός ή ανόητος.

Τη στιγμή που το πλήθος βγάλει τέτοια ετυμηγορία, μπορείς να απλωθείς σε μια καρέκλα να κοιτάξεις τον ουρανό, και να φωνάξεις, ναι ρε! Είμαι ελεύθερος!

Τη στιγμή που θα νοιώσεις βαθιά μέσα σου πως δεν σε ενδιαφέρει να αρέσεις, δεν σε ενδιαφέρει να σε αποδέχονται, δεν σε ενδιαφέρει να συμφωνούν μαζί σου, και αρχίσεις να ψάχνεις μέσα στην απρόσωπη κοινωνία,  μόνο εκείνα τα πλάσματα που θα σε νοιώσουν, θα σε αγγίξουν, θα καταλάβουν αυτά που θέλεις να πεις, όταν φτάσεις στο σημείο να ψάχνεις αυτό που αξίζει σε σένα κι όχι αυτό που οι υπόλοιποι θα εγκρίνουν,

Μπορείς δειλά δειλά στην αρχή κι εντελώς θρασύτατα στη συνέχεια να μάθεις να περιφέρεσαι χωρίς να αφαιρούνται πολύτιμα κομμάτια από πάνω σου , ανάμεσα στους ζωντανούς νεκρούς.