Πατάμε σ ένα καλοστημένο παζλ. Τα κομματάκια μπαίνουν ένα ένα. Όλα στοχεύουν στο πως να μπουν αυτά τα κομματάκια στη θέση τους μέχρι να σχηματιστεί η τελική εικόνα. Μπορείς να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτή την εικόνα, αν νιώθεις ότι δεν σε αφορά, αν νιώθεις ότι είναι ασύμβατη με σένα, πως είναι επικίνδυνη?
Πως δεν μπορείς. Σβήσε ένα αποτσίγαρο πάνω σε ένα κομμάτι του. Ακούμπα το ποτό σου. Γράψε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε μια γωνία. Πέρνα μερικά κομματάκια από τον καταστροφέα μέχρι να γίνουν χαρτοπόλεμος και σκόρπα τα στο δρόμο σου. Χωρίς σκέψη. Χωρίς ενοχές. Χωρίς αμαρτήματα φορτωμένα στη πλάτη σου από την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου.
Δεν είμαστε εν δυνάμει αμαρτωλοί, ανήθικοι, ένοχοι. Μπορεί κάποιος να επιλέξει να μην του αρέσει κάτι επειδή αρέσει στους άλλους. Μπορεί να βλέπει άσχημο αυτό που μια πλειοψηφία έχει σαν πρότυπο του ωραίου.
Έρχεται η γνώση λένε. Η λογική. Όπου φυσικά γνώση και λογική ονομάζεται η αποδοχή του ετοιμοπαράδοτου παζλ. Στα είκοσι μοιάζει φυσιολογικό να λερώσεις ένα κομμάτι του. Να αλλοιώσεις την εικόνα. Να ρίξεις ένα ποτήρι νερό στο καλογυαλισμένο πάτωμα. Στα 30 πρέπει οπωσδήποτε να έχεις ξεπεράσει αυτές τις «παιδιάστικες ανησυχίες»
Γιατί αλλιώς τι? Δεν θα είσαι αποδεκτός, αρεστός σε ποιους?....
Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται ήδη γέροι. Κι άλλοι που έχουν όλες τις καλές προϋποθέσεις να παραμείνουν για πάντα νέοι. Ποιος τους γερνάει? Όταν στα δεκαπέντε σου ένας κοιλαράς με ένα τεράστιο αμάξι και μια παραφουσκωμένη τσέπη από χαρτονομίσματα, με χυδαία φάτσα και ασεβής προς ότι τον περιβάλλει σου φαίνεται γελοίος, ένας μ@λάκας , γιατί στα 30 στα 40 θα πρέπει να έχεις αλλάξει γνώμη? Τι κατοχυρώνει το μ@λάκα να μεταμορφωθεί σε νοικοκύρη, επιτυχημένο, παράδειγμα προς μίμηση, μετά το κλείσιμο ορισμένων χρόνων ζωής?
Το να αναγνωρίζεις τη γελοιότητα, την ασέβεια, την επιδερμικότητα μιας άχρηστης κουραδομηχανής ισχύει όταν είσαι νέος επαναστάτης αλλά μετά μετατρέπεται σε μοντέλο ζωής? Δηλαδή ενηλικίωση σημαίνει τύφλωση? Ποιος και από πότε το καθόρισε αυτό? Θυμάσαι?
Κι αυτό είναι ένα μικρό, ελάχιστο στοιχείο από όλες τις γελοιότητες που περιέχει αυτό το παζλ. Αρκεί ένα τίποτα για να προκαλέσεις εμπλοκή στο μηχανισμό των χρόνια πασχόντων υπηκόων του «αυτού ή του άλλου». Αρκεί να πεις πως δεν σου αρέσει το αυτοκίνητο του και παθαίνει πολιτισμικό σοκ. Θα προσπαθήσει να σε βρίσει σαν τεμπέλη, άχρηστο, περιθωριακό, βλαμμένο γιατί πολύ απλά βρίσκεις ανάξια λόγου τη μάζα από παλιοσίδερα που λατρεύει. Θα μπλοκάρει ακαριαία μια 100% σίγουρη και αστραφτερή γυναίκα αν δεν επιβεβαιώσεις το θαυμασμό σου. Θα πάει ν΄αγοράσει καινούργια έπιπλα η γειτόνισσα αν μπεις σπίτι της και δεν επιβεβαιώσεις το νοικοκυρεμένο της γούστο. Θα σε αποκαλέσει αμόρφωτο ανόητο ένας «σοφός» αν του αμφισβητήσεις τις παπαριές που έχει ανάγει σε θρησκεία.
Δεν χρειάζονται πολλά για να σπάσει το παζλ. Χρειάζονται πολλοί για να χρησιμοποιήσουν τη πολύτιμη εικόνα του σαν παλιόχαρτο. Να το κάνουν ότι θέλουν. Τασάκι, πατάκι, σημειωματάριο, χαρτοπόλεμο, καπελάκι για το προσεχές καρναβάλι.
Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να κάνει πλέον είναι να αντιμετωπίζει με σοβαρότητα όλα αυτά τα φρικιά. Και να προσπαθεί να τα παλέψει με τα όπλα που τα ίδια του έχουν πουλήσει καθορίζοντάς του ακόμα και το πότε, πως, και ποιος επιτρέπεται να αμφισβητεί και να ΒΛΕΠΕΙ.
Οι λύσεις είναι δυο. Η αορατότητα. Και το θάρρος (μέχρι θράσος) Η αορατότητα σαν μη επιθυμία για προβολή . Η επιθυμία να είναι κάποιος μακριά από τη συνεχή βοή που κάνει κιμά τον εγκέφαλο. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να μην επιθυμείς να γίνεις αποδεκτός, να προβληθείς, να τρέχεις για να φτάσεις σ΄ενα κόκκαλο που σου τραβάνε μ΄ενα σχοινί, αλλά να θέλεις απλά να ζεις απλά και ήσυχα. Η "τάξη" είναι σε συνεχή σύγκρουση με τους ενήλικους που θέλουν να ζήσουν απλά και τα παιδιά που θέλουν να παίζουν ελεύθερα. Τους εκτός μοντέλου ανήλικους θα προσπαθήσει να τους συμμορφώσει, να τους μεταλλάξει ή να τους εξοντώσει με διάφορους τρόπους. Τα ελεύθερα παιδιά απλά θα περιορίσει τον επιτρεπτό χρόνο διασκέδασης. Θα τα εκπαιδεύσει πως η ελευθερία είναι κάτι που λαμβάνεται με δόσεις και μόνο κατόπιν οδηγιών του γιατρού.
Το θάρρος δεν χρειάζεται εξήγηση. Είναι το θάρρος. Στην εποχή μας χρειάζεται θάρρος μέχρι σημείου ανοησίας. Εκείνο του βρεγμένου που δεν φοβάται καμιά βροχή. Φράση κλειδί κάτι που να μπλοκάρει τις καλοκουρδισμένες μηχανές.
Ε, και?Δεν με ενδιαφέρει.Δεν με αφορά.Δεν μου αρέσει.
Με τελεία και μία παύλα. Ποια μαζική παράνοια υποχρεώνει έναν άνθρωπο να δίνει συνέχεια αναφορά για ότι κάνει ή να απολογείται για ότι κάνει και δεν κάνει. Και το σημαντικότερο γιατί όπως είχε πει κάποιος, "σ΄αυτό το κόσμο οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση κι οι έξυπνοι γεμάτοι ενοχές?" Για να το αλλάξω λιγάκι ας πω ηθικοί και ανήθικοι. Γιατί ένας βλάκας μπορεί να είναι κι αξιοπρεπής σε αντίθεση με ένα έξυπνο που μπορεί κάλλιστα να είναι ένας άριστος απατεώνας. Ίσως οι αξιοπρεπείς άνθρωποι θα έπρεπε να πάψουν να έχουν δείχνουν τόση "ανωτερότητα" στο τι διαδραματίζεται.
Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της ανθρωπότητας που ξυπνάει από ένα πολύ μεγάλο ύπνο. Κι ένα πιο μικρό που στην ουσία είχε τη χαρά να μην κοιμηθεί καθόλου. Και το χάσμα πλέον αντίληψης μεταξύ εκείνων που αψηφούν τις οδηγίες κι εκείνων που τρέχουν να τις εξυπηρετήσουν ή αισθάνονται ανίκανοι κι άχρηστοι αν δεν το καταφέρουν, είναι τεράστιο. Η κοινωνία συμπεριφέρεται σαν κακοποιημένο παιδί. Μεταφέρει τα τραύματά της πληγώνοντας και αψηφώντας την πραγματικότητα. Γίνεται εκδικητική και μισάνθρωπη. Εκπαιδεύεται συνεχώς στην αυτοπροστασία και το μίσος. Πάσχει από συνεχή μανία καταδίωξης και δυσπιστία σε όποιον τη πλησιάζει με ειλικρίνεια. Νοιώθει οικείους τους απατεώνες και τους δολοφόνους αναγνωρίζοντάς τους σαν τέτοιους κι αποδεχόμενη την ύπαρξή τους. Δεν έχει μάθει να αγαπάει, να ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, να παλεύει για ανώτερα ιδανικά. Είναι το παιδί μιας διαλυμένης προβληματικής οικογένειας που μεγάλωσε ξέμπαρκο, αδιάφορο πως θα καταντήσει.
Ένας ανόητος, άρρωστος άνθρωπος, που προκαλεί με τη συμμορία του μια ολόκληρη ήπειρο δημιουργεί τη πλάνη πως τον ζηλεύουν. Πως είναι ο καλύτερος μαθητής στη τάξη.Υπάρχουν άνθρωποι που προβληματίζονται με μια δήλωση ανόητη. Τη σκέφτονται! Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται σκέψη πλέον. Η σκέψη για το άχρηστο κι επικίνδυνο βλάπτει σοβαρά την υγεία. Χρειάζεται απόρριψη κάθετη και βήμα μπροστά. Η απόρριψη ενός σάπιου συστήματος πρέπει να γίνει, για όσους κατανοούν, αυτόματη. Όπως ακριβώς ο οργανισμός αποβάλλει μια δηλητηριώδη ουσία.
Η ανοησία μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα ώστε να νιώθεις σωστός κάνοντάς τα ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ. Κι αυτό το τρανταχτό λάθος οι υπόλοιποι επίσης αποκοιμισμένοι θεωρούν πως όποιος το αναγνωρίζει θα πρέπει να είναι ή μικρός ή τρελός. Οι σοβαροί ενήλικες μετράνε τη λογική τους από το πόσο μπορούν να εμπιστεύονται έναν κλόουν που στην ουσία σπάει πλάκα μαζί τους...
Δεν θα πάρουμε από αυτό το κέρασμα. Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε. Λίγοι δεν πειράζει. Από πότε το πολύ σημαίνει κάτι σημαντικό εκτός από τη βουή που μπορεί να προκαλέσει αν αρχίσει τη μουρμούρα?
Η συνεχής πλύση εγκεφάλου δεν είναι αποχαύνωση. Είναι δηλητηρίαση. Με μελετημένες δόσεις για να μένει το αντικείμενο μόνιμα άρρωστο. Να μην μπορεί να διακρίνει καν, πως νοιώθει ένας υγιής. Να μην έχει την ευκαιρία να απολαύσει μια αίσθηση καθαρότητας ούτε ένα νεογέννητο. Οι διαμορφωτές των συνειδήσεων δεν περιμένουν πλέον να δουν ποιος θα ξεστρατίσει για να τον συμμορφώσουν. Προλαβαίνουν πριν γεννηθεί να έχουν εκπαιδεύσει τη μάνα του πως να το κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου