Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

 

Φανταστείτε ξαφνικά τα όνειρά μας να κοβόντουσαν στα μέτρα μας. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Να δουλεύαμε με τα υλικά που έχουμε. Να παράγαμε αυτό που μπορούσαμε. Να είχαμε επάρκεια σίτισης και πρώτων υλών δικές μας. Να μοιράζαμε τις ικανότητές μας, τις γνώσεις μας και να τις προσφέραμε στην πραγματική ανάπτυξη του τόπου μας. Να είμαστε μικροί αλλά με καθαρά όνειρα κι όχι με πλαστές ανάγκες.

Σαν λαός είμαστε φύση πολυμήχανοι. Είμαστε φύση χαρούμενοι, γλεντζέδες. Ποιος έχει πάρει το γέλιο από το πρόσωπό μας? Ποιος μας ανάγκασε να γίνουμε κάτι ασύμβατο με τη φύση μας και με το τόπο μας? Τι δουλειά έχουμε εμείς να φτιάχνουμε ουρανοξύστες για να κρύβουμε τον ήλιο μας, όπως αναγκάστηκαν να κάνουν λαοί που έψαχναν να τον βρουν. Τι δουλειά έχουμε εμείς να χρειαζόμαστε αυτοκίνητα που έχουν προδιαγραφές για τεράστιους αυτοκινητόδρομους, μεγάλες αποστάσεις, δύσβατα μέρη, όταν με μια βόλτα γυρνάμε από την μια άκρη της πατρίδας μας μέχρι την άλλη άνετα.

---

Τι δουλειά έχουμε εμείς να τρώμε ετοιματζίδικα φαγητά, να βάζουμε πλαστικά βούτυρα στα πιάτα μας, να τρώμε μολυσμένα κρέατα, να πίνουμε σφραγισμένα νερά, σ΄ενα τόπο που ανθούν όλων των ειδών τα φρούτα, τα λαχανικά, τα βότανα, ευλογημένα από τη φύση, τον ήλιο, τη θάλασσα, με άφθονα νερά που βγαίνουν μέσα από τα βουνά μας, τις πηγές μας, με τόσο μικρό πληθυσμό που ακόμα κι όσοι ήθελαν το κρέας τους μπορούσαν να το βρουν χωρίς τοξίνες, καθαρό και τα γαλακτοκομικά τους αγνά όπως ήταν κάποτε.  Τι δουλειά έχουμε να ακριβοπληρώνουμε ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, δεν μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας?

 Που πήγαν και γιατί έκλεισαν παραδοσιακές ελληνικές επιχειρήσεις που οι πατεράδες μας προμηθευόντουσαν από τα ρούχα που φόραγαν μέχρι τα ψυγεία τους, τις κουζίνες τους. Που είναι η έρευνα και τεχνολογία που θα μπορούσε να ανθίζει από ικανότατους επιστήμονες που έφυγαν κακήν κακώς αγνοημένοι και διαπρέπουν σε ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια του εξωτερικού? Που είναι οι τεχνίτες μας, οι καλλιτέχνες μας που το ξέρουμε πως είναι αστείρευτοι και κάθε φορά που τους δόθηκε η δυνατότητα δημιούργησαν μικρά θαύματα. Που είναι οι γιατροί μας, οι μηχανικοί μας, να εργάζονται σε ελληνικά ιδρύματα, σε ελληνικές επιχειρήσεις στα  μέτρα των αναγκών των Ελλήνων. Στα μέτρα του χώρου που μας αναλογεί και που μπορούσαμε να τον έχουμε κάνει στολίδι. 

Πόσοι προδότες δούλεψαν για να καταντήσει έτσι αυτός ο τόπος? Πόσοι ανόητοι και φιλοτομαριστές κάτοικοι λάτρεψαν τόσο πολύ το ξενόφερτο, το ασύμβατο και κατανάλωσαν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους για να καταφέρουν να είναι άρρωστοι, αποχαυνωμένοι και τελικά πεινασμένοι, σαν τα ποντίκια πιασμένοι σε μια φάκα που οι ίδιοι επέτρεψαν να στηθεί. 

Μάθαμε να διασκεδάζουμε ψεύτικα, να τρώμε πλαστικά, να γλεντάμε αμερικάνικα, να ντυνόμαστε ευρωπαϊκά, να  τρώμε βλακείες, να τραγουδάμε σε ακαταλαβίστικα, να έχουμε σαν πρότυπα μοντέλα ανθρώπων και αντιλήψεων που συγκρούονται συνέχεια με αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε. Μάθαμε να επιθυμούμε ότι δεν είμαστε και πνίξαμε αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Μάθαμε να φοράμε ένα ακριβό αλλά στενό κοστούμι φτιαγμένο για κάποιον άλλο και κρύψαμε τα ρούχα μας, αυτά που μας έκαναν να διαφέρουμε, να νοιώθουμε ελεύθεροι και ατίθασοι, σ΄ενα παλιοντούλαπο,  μάθαμε να ντρεπόμαστε για αυτά που θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι κι επιδεικνύουμε σαν μαγκιά τα αίσχη που θα έπρεπε να σιχαινόμαστε.  

Κι αν ακόμα όλα αυτά τα βλέπουμε, και δεν μας αρέσουν, αποδεχόμαστε το γεγονός πως πρέπει σκύψουμε το κεφάλι σε όσα μας επιβάλουν γιατί αλλιώς θα μας θερίσουν οι μεγάλες δυνάμεις, εμείς, που είπαμε ξανά και ξανά χίλιες φορές το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή...» Ναι όντως, από ότι βλέπω το πρόβλημα είναι πως δεν είπαμε εμείς τη παραπάνω φράση. Απλά τη παπαγαλίζαμε υποχρεωτικά στο σχολείο. Δεν τη καταλάβαμε. Δεν  μπορούμε να αντιληφθούμε το νόημά της. Η καλύτερα δεν έχουμε καμιά διάθεση να την ακολουθήσουμε. 

Το δικό μας ρητό έγινε «καλύτερα μια ζωή φτηνιάρικο βόλεμα και ταπείνωση, παρά μιας ώρας αξιοπρέπεια αλλά με ακριβό τίμημα...» 

Ψάχνουμε να βρούμε τι λείπει και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον κατήφορο. Λείπει η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αυτή η συνείδηση που οι ασυνείδητοι, ανθέλληνες,  φρόντισαν να χειραγωγήσουν με τέτοιο τρόπο τα μυαλά των ανθρώπων, όπου στο άκουσμα της να μοιάζει κάτι το επικίνδυνο. Μνημόνια που έχουν θερίσει τις ζωές των ανθρώπων, λουκέτα παντού, γενικό ξεπούλημα, κίνδυνος για μια εθνική τραγωδία, η τρομοκρατία της πανδημίας και των εμβολίων, η ανεξέλεγκτη είσοδος χιλιάδων ανθρώπων από κάθε γωνιά της γης σε ένα τόπο που μαστίζεται από ανεργία, φτωχοποίηση, εγκληματικότητα, συμμορίες που λυμαίνονται τα πάντα. 

Και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης όπως και όλοι οι στημένοι παπαγάλοι που κινούνται μέσα στο διαδίκτυο προωθούν ζητήματα σαν σημαντικά που θα έπρεπε κανονικά να είναι τουλάχιστον αδιάφορα για τον Έλληνα που χάνει σιγά σιγά την ίδια του την υπόσταση. Άνθρωποι πεινάνε, σκαλίζουν τα σκουπίδια και ασχολούμαστε με διαγωνισμούς μαγειρικής, παιδιά κακοποιούνται, ζουν σε άθλιες συνθήκες, και ασχολούμαστε με το αν κάποιος προσβλήθηκε γιατί δεν κατανοήσαμε πόσο σημαντικό θέμα είναι ο τρόπος που πηδιέται. Βάζεις στην αναζήτηση τη συλλαβή «δι» που θα έπρεπε να έχει σαν πρώτη λέξη τη δικαιοσύνη και βγαίνει …δίαιτα.

Παιδιά που σπουδάζουν και παραμένουν αγράμματα. Παιδιά που τους φυτεύουν συνέχεια στο μυαλό ιδέες συμφέρουσες για τους τυράννους που διοικούν την αποικία. Πατριωτισμός, αγάπη για τη πατρίδα, σεβασμός στα ήθη μας στα έθιμα μας, στις παραδόσεις μας, είναι ιδέες ψιλο ή χοντρο φασιστικές. Την εθνική συνείδηση την μεταφράζουν σε φασίζουσα συμπεριφορά…. 

Ενα κομμάτι του λαού νοιώθει ευτυχισμένο στην τοποθεσία 51ο κράτος ΗΠΑ, κι ένα άλλο σκύβει το κεφάλι με ντροπή λες κι είναι πουτάνα με ενοχές. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ.    ΕΧΟΥΜΕ ΕΞΑΠΑΤΗΘΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΘΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ.  Δούλεψαν με πολύ μεγάλη μαεστρία σε κάθε στιγμή οι αποικιοκράτες σε συνεργασία με ύπουλους και απατεώνες εσωτερικούς προδότες, για να κατορθώσουν να μας καταντήσουν έτσι. Και κάθε φορά που ο λαός ξύπναγε και ετοιμαζόταν να κάνει τη δική του κίνηση έστελναν τον ΜΕΓΙΣΤΟ ΑΠΑΤΕΩΝΑ, που τον είχαν έτοιμο στο συρτάρι για να πνίξει στις ψεύτικες υποσχέσεις και ελπίδες κάθε όνειρο που έβγαινε από τις στάχτες και για να βουλώσει τα στόματα εκείνων που ήταν ικανοί να φέρουν την αληθινή αλλαγή. 

Όμως σας έχω νέα. Οι άνθρωποι, με καθαρή ψυχή και μυαλό που δεν έχει γίνει κιμάς από όλα αυτά τα αίσχη, θα πληθαίνουν αντί να μειώνονται. Όσο χαμηλώνει ο πήχης της αξιοπρέπειας εκείνων που ορίζουν το τρόπο που θα πρέπει να ζούμε,  τόσο θα αυξάνεται η επιθυμία για ανατροπή τους. Και μαζί με εκείνους που άντεξαν, θα ενωθούν κι εκείνοι που θα συνειδητοποιήσουν τη πλάνη τους. Θα ενωθούν όσοι συνειδητοποιήσουν πως το κουστούμι που τους έχουν φορέσει με το ζόρι, δεν ήταν η φύση τους.  Πέρασαν τα όρια που επέτρεπαν στους ανθέλληνες να εξαπατούν χωρίς πρόβλημα. Μόλις αρχίζει η επόμενη φάση, ο κλέφτης και ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Κι ο χρόνος αυτός μόλις τους τελείωσε.