ΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΥΦΛΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΙΣΩΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ.

 

Υπάρχουν στιγμές, μικρά γεγονότα στη ζωή του καθενός που παίζουν έναν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της αντίληψης, της μελλοντικής ζωής μας, των επιλογών που θα κάνουμε. Γεγονότα που κανονικά θα έπρεπε να περνάνε απαρατήρητα, φαινομενικά εντελώς ασήμαντα, αστεία, ανάξια να εστιάσει κανείς τη προσοχή πάνω σ΄αυτά εκτός από ένα ελαφρύ σχολιασμό του λεπτού. Την ίδια στιγμή όμως αυτά τα γεγονότα ίσως είναι εκείνα τα μικρά κομματάκια στο προσωπικό μας παζλ που ενώ δεν δείχνουν τίποτα το φανερό, από τη συνολική εικόνα, αυτή η εικόνα δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένη αν δεν τα συμπεριλάβουμε.

Η αντιπάθειά μου για τη συλλογή χρήματος, για καριέρα, για επιτυχία, καταναλωτική υστερία, τέλεια εμφάνιση, να γίνομαι αρεστή ή όχι στο καθένα, τα δημοσιοσχεσίτικα κολλήματα, το φόρτωμα με ηλίθιες ενοχές ή ανύπαρκτα αμαρτήματα εκ γενετής φορτωμένα στη πλάτη μου, «έδεσαν» από τη παρατήρηση τέτοιων ασήμαντων επεισοδίων στη βόλτα της ζωής.

Θυμάμαι μια φίλη που κόντευε να φτάσει στο τρελάδικο γιατί της περίσσευαν μερικά εκατοστά στη περιφέρεια. Τον Γιάννη με τη Μαίρη που γύριζαν σαν ζητιάνοι για να κάνουν οικονομία συνέχεια και να αυγατίζουν τα ήδη μπόλικα κομποδέματα που είχαν. Το Σταύρο που το παπούτσι του ήταν τρύπιο για να κάνει οικονομία για βενζίνη και καθόταν ώρα να γυαλίζει τις ζάντες του λες και ήταν πολύτιμος πίνακας. Θυμάμαι μια κολλητή της μαμάς μου που όταν ήρθα στην πέμπτη δημοτικού με ένα άριστα στον έλεγχο (κι ο γιός της είχε πατώσει) εγώ σαν παιδί το φώναζα με χαρά κι εκείνη με κοίταξε και είπε «έκανε κι μύγα κώλο κι έχεσε το κόσμο όλο». Θυμάμαι τη Λένα που πηδιόταν με ένα μάτσο ηλίθιους νέους, γέρους, τιποτένιους αρκεί να της έδειχναν ένα παχύ πορτοφόλι. Τον Γιώργο που έγλυφε, χαρφιέδιζε ή υπονόμευε όποιον έβρισκε μπροστά του, μέχρι να πετύχει το διορισμό του γιού του Δημήτρη κάπου. Την Καίτη που παρακάλαγε να πεθάνει ο πατέρας της για να φάει το σπίτι κι όταν εκείνος αρρώστησε τον έκλεισε σ΄ενα γηροκομείο της κακιάς ώρας για να τον ξεφορτωθεί πιο γρήγορα. 

Αρρώστια. Βαριά αρρώστια. Ανίατη τις περισσότερες φορές. Όσο τους κοίταζα τόσο σωζόμουν από αυτή την απαίσια δαγκάνα που τους τράβαγε όλους σαν τα ζωντόβολα στο στομάχι της. Οσο έβλεπα αυτές τις ζαρωμένες μούρες γεμάτες από μια συνεχή αγωνία να μαζέψουν, να κερδίσουν, να βρεθούν ψηλότερα από τους υπόλοιπους, να φτιασιδώνονται για να είναι αρεστοί, να κουβαλάνε ένα βουνό κόμπλεξ, ανωμαλίες, διαστροφές και μια ακόρεστη μανία να έχουν κι άλλα κι άλλα, τόσο αισθανόμουν ασφαλής σε μια όλο και αυξανόμενη ασυμβατότητα με αυτό το σάπιο μόσχευμα που το ονόμαζαν πολιτισμό.

Αρκούσαν ελάχιστα για να τους σοκάρει κανείς. Να πάθει ο μηχανισμός εμπλοκή και να κοιτάνε σαν βλάκες. Αρκούσε εκεί που παινευόταν κανείς για ώρες σαν παραφουσκωμένο παγώνι για τα κατορθώματα του , το πανέξυπνο μυαλό του, το πως κέρδιζε παράδες, να του πεις ένα «ε, και? τι με νοιάζει? » αδιάφορο για να μπλοκάρει. Να προσπαθεί να κατανοήσει αν τον δουλεύεις ή όχι. Κι αν καταλάβαινε πως το έλεγες σοβαρά να έβγαζε αμέσως το διαχρονικό ασφαλές συμπέρασμα «έχει σκάσει από το κακό του ο άχρηστος και το παίζει αδιάφορος»

Είναι αδιανόητο για τόσο περιορισμένης αντίληψης ανθρώπους να κατανοήσουν πως κάποιος μπορεί να μην του αρέσει το αυτοκίνητο π.χ. και να του αρέσει να πηγαίνει ποδαρόδρομο. Είχα ακούσει μια παρατήρηση για ένα φίλο που δεν είχε αυτοκίνητο "πως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό του για να μην έχει..."  Πως ένα παχύ πορτοφόλι μπορεί να μην κάνει καμιά απολύτως εντύπωση στον τάδε. Πως ένα επιμελώς μελετημένο σώμα, ντύσιμο, φτιασίδωμα μπορεί για κάποιους να είναι ακόμα και απωθητικό. Είναι αδιανόητο για την τάξη των πραγμάτων ο αστάθμητος παράγοντας της μη αποδοχής της. Όλο το οικοδόμημα στηρίζεται στην βαθιά ριζωμένη αντίληψη των μοναδικών επιλογών. Η αυτό ή εκείνο. Αν κάποιος πει εγώ επιλέγω και η επιλογή του είναι μια λέξη καινούργια η οποία δεν έχει καταχωρηθεί στη λίστα των αποδεκτών από αυτή τη τάξη ορισμών, δεν είναι δυνατόν. Το σύστημα δείχνει error..

Σε ένα θλιβερό πολιτισμό, όπου η ικανότητα του να παράγουμε ιδέες, η φαντασία, η δημιουργικότητα και η δίψα για μάθηση των ανθρώπων,  θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε μεγάλα θαύματα, θα μπορούσαμε ήδη να είχαμε σπάσει όλα τα φράγματα και να ταξιδεύουμε στο απέραντο σύμπαν,  έχουμε οδηγηθεί απλά στο να παράγουμε ατέλειωτους μηχανισμούς καταστολής της αληθινής ουσίας της ζωής, υπακούοντας και υπηρετώντας ένα ολόκληρο σύστημα κατασκευασμένο από ατάλαντους, ανίκανους κι επικίνδυνους.

Στις μέρες μας πιστεύω και είναι εντελώς προσωπική άποψη, ειλικρινά δεν θα μπορούσα να αποδείξω αυτό που λέω με ατράνταχτα επιχειρήματα γιατί μου είναι παντελώς αδιάφορα τα ατράνταχτα επιχειρήματα, (η εμμονή στο να παίρνει κανείς τις απαντήσεις έτοιμες και μασημένες στο πιάτο από όσους ίσως μόχθησαν για να μάθουν και να επιλέξουν, για να πλουτίζει τις γνώσεις του ανώδυνα, είναι το ίδιο αρρωστημένη με την εμμονή του εύκολου υλικού πλουτισμού) , η διαφορά μεταξύ των δύο κόσμων έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Μια πλειοψηφία προσκολλημένη σε αντιλήψεις που ρημάζουν την ανθρωπότητα εδώ κι αιώνες και με μόνη διαφυγή τις μικρές άχρηστες παραλλαγές που θεωρούν ακόμα και επαναστατικές πράξεις, στέκεται απέναντι σε μια μειοψηφία που είναι πλέον επικίνδυνα ενημερωμένη, αφυπνισμένη, θαρραλέα και απόλυτα αδιάφορη σε απειλές, φοβέρες, εκβιασμούς, τρομοκρατίες ή αντιθέτως υποσχέσεις, δωροδοκίες, κολακείες και διαφόρου είδους λυκοφιλίες.

Υπάρχει ένα κομμάτι στο μεγάλο παζλ της αποχαύνωσης,  που πάνω του κάποιος έχει σβήσει ένα αποτσίγαρο, άλλος ακούμπησε  το ποτό του , κάποιος άλλος έχει σημειώσει μ΄ενα μαρκαδόρο ένα άγνωστο τηλέφωνο. Η αρχική εικόνα που βασίζεται σ΄ενα συγκεκριμένο σχέδιο, μπορεί να ξεφτίσει χάρη στην αδιαφορία περαστικών που δεν της έδωσαν σημασία. Περαστικών ανώνυμων αλλά με θράσος που θεώρησαν πως η χρησιμότητά της ήταν να παριστάνει το πατάκι, το τασάκι ή ένα πρόχειρο σημείωμα.. Ευτυχώς που στην ανθρωπότητα υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι θρασύτατοι περαστικοί.

Δεν υπάρχει το περιθώριο πλέον να είναι κανείς κι έτσι κι αλλιώς. Η επιλογή είναι συνολική και περιλαμβάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αποδεχόμενος να ξυπνήσεις δεν μπορείς να συνεννοηθείς με όποιον κοιμάται. Η ξυπνάει και προχωράς μαζί του ή προχωράς μόνος. Η με άλλους που ξύπνησαν ήδη.  Για που? Ακόμα και τους προορισμούς φρόντισαν να τους καθορίσουν σε ηλίθιες κινηματογραφικές επιλογές και τάχα εναλλακτικές πληροφορήσεις.  Ακόμα και το ξύπνημα προσπαθούν να είναι σε παραπλανητικό περιβάλλον. Να αράξεις με ικανοποίηση νοιώθοντας πως είσαι διαφορετικός, σωστός, έξυπνος, ενώ απλά μασάς ένα άλλου είδους κουτόχορτο.

Ποιος είναι τελικά ο προορισμός? Για να τον βρεις πρέπει να κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής. Οπότε πρώτα πρέπει να πάψεις να ντρέπεσαι και να κρύβεσαι μήπως σε κοροϊδέψει εκείνος ο ξερόλας, πολλές φορές σεβαστός επιστήμων, το λεγόμενο "λογικό άτομο" για το πλήθος των "μην με μπερδεύεις με τέτοια πράγματα" ανθρώπων , που γελάει και στο άκουσμα μόνο της λέξης ψυχής. Αν κλείσεις τα αφτιά σου και αφουγκραστείς μέσα σου ίσως ακούσεις τη φωνή της,  Αν νοιώσεις το δέος αυτής της ανακάλυψης και ξεκινήσεις το ταξίδι,  θα είναι σαν να έχεις πιάσει από την  άκρη ένα νήμα που ξεκινάει από τα λίγα εκατοστά που πατάς τώρα και καταλήγει στα πιο μακρινά μονοπάτια στο σύμπαν. Από την άλλη μπορείς να επιλέξεις πως όλα αυτά είναι ανοησίες και να γυρίσεις πλευρό.