Το σημερινό κείμενο έχει δύο ενότητες, η πρώτη είναι μια προσπάθεια λογικής σκέψης, και νομίζω εύπεπτη από όλους τους φίλους που θα μπουν στο κόπο να διαβάσουν. Η δεύτερη είναι για τους παλαβούς που τραβάμε μαζί τα κουπιά στο αστρόπλοιο!
Παρατηρώ όλες αυτές τις ημέρες, τις συζητήσεις, τις αναλύσεις από το κόσμο και τα κόμματα (τάχα), για να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα τον εκλογών... Αλήθεια τώρα? Ποιος δουλεύει ποιον? Το μόνο που δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα είναι το δικαστικό σώμα. Ολοι οι άλλοι έχουν κάποια π@παριά να πουν. Και στις προηγούμενες εκλογές και σε αυτές, είχα πει και λέω, πως ο μόνος λόγος να συμμετέχουμε είναι ΝΑ ΜΑΣ ΜΕΤΡΗΣΟΥΝ, και να μετρηθούμε. Εκείνοι θα μας μετρήσουν κανονικά γιατί ξέρουν.
Εμείς μπορούμε μόνο να υποθέσουμε. Αλλά κάποιο συμπέρασμα βγάζουμε. Το συμπέρασμα αυτό χρησιμεύει όχι για να γίνει μια ανατροπή, αλλά για να έχουμε μια μικρή ιδέα τι κυκλοφορεί γύρω μας. Δηλαδή πόσοι είναι βόδια με τη βούλα, και απόλυτη άγνοια της πραγματικότητας, και πόσοι κάτι υποπτεύονται, έχουν βγει από το λήθαργο, ακόμα κι αν (ακόμα) δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί είναι αλυσοδεμένοι όπως όλοι μας.
Είναι εντυπωσιακό ότι συνεχίζουν να λένε, πως αυτές οι εκλογές δεν θα είναι με απλή αναλογική, λες και οι προηγούμενες ήταν!!! Εκείνο το 3% καταλαβαίνουμε τη σημασία του ή όχι. Ολα τα λεφτά ήταν εκείνο το 3%. Γιατί αν δεν υπήρχε, δηλαδή αν ήταν όντως απλή αναλογική θα τους είχαν κατσικωθεί καμμιά 10ριά μικρά κόμματα μέσα στη Βουλή, ότι και καλούδια να χρησιμοποιούσαν.
Σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, θα μετρήσει ένα ακόμα δεδομένο (αυτοί θα το μετρήσουν εμείς δεν μπορούμε). Πόσοι παραιτούνται και βάζουν το κεφάλι μέσα στην άμμο επειδή κάποιος τους πείθει πως είναι ΑΗΤΤΗΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, και πόσοι είναι οι πεισματάρηδες που συνεχίζουν αδιάφοροι για το στημένο παιχνίδι, γιατί απλά έτσι επιθυμούν.
Πλέον δεν μετρούν οι αριθμοί και οι στατιστικές αλλά η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τα στημένα μηχανήματα. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπουν πως πίσω από τα κοπάδια, κρύβεται ένα πλήθος που αδιαφορεί για τα παιχνιδάκια τους. Αυτό το ότι και να κάνετε, εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω, δεν μπορείς να το εκφράσεις με αποχή, γιατί η αποχή στα δικά τους μάτια, είναι κάτι σαν τα πεισμωμένα παιδιά, που πατάνε το πόδι κάτω και λένε στο μπαμπάκα, όχι εγώ δεν θα πάω σχολείο αν δεν μου πάρεις σοκολάτα! Το να ψηφίσει ή να μην ψηφίσει κάποιος είναι σεβαστή επιλογή, αρκεί να έχει συνειδητοποιήσει πως την επιλογή του το σύστημα την τοποθετεί στο μεγάλο κάδο ανακύκλωσης, όπου ονειρεύεται να μας τοποθετήσει κάποια στιγμή όλους! Η επιλογή έχει αξία από τη στιγμή που κάποιος κάνει κάτι γιατί αυτό αποφάσισε και όχι γιατί τον έπεισε κάποιος. Για όποιο λόγο και να το αποφάσισε.
Ομως τι κρύβεται πίσω από το θολό νέφος που καθημερινά απλώνουν έτσι όμορφα πάνω από τα κεφάλια μας? Υπομονή και θα το ανακαλύψουμε.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ζούμε τις
τελευταίες μέρες της Ατλαντίδας, με τους δούλους να στρώνουν βάγια για να περάσει ο άρχοντας,
με τα ερμαφρόδιτα να κάνουν λαμπερές παρελάσεις, με τα εργαστήρια να δουλεύουν
στο φουλ για την παραγωγή υβριδίων προετοιμασμένων άρτια για την μετα ανθρώπινη
εποχή, με τους μεγάλους Παλαιούς να γλεντάνε μεθυσμένοι από την ευτυχία της εξουσίας,
με τα (αγαπημένα μου) λόιγκορ να επιδίδονται σε κάθε πράξη ανωμαλίας και
διαστροφής με θύματα τους αδύναμους, τα παιδιά, τους αρρώστους, με τα
εγρηγοράτα να φτιάχνουν τεράστια κοπάδια αμνοεριφίων έτοιμων για σφαγή.
Αλλά έναν
περίεργο θόρυβο ακούω…
Κάτι σαν να
έρχεται από τα έγκατα της γης…
Ένα τρέμουλο
που ταρακουνάει προς το παρόν ελάχιστα τους θρόνους..
Δεν ακούτε
τίποτα? 😊
Να είστε λίγο συμπονετικοί , σκέφτεστε τη χαμένη ψήφο σας και δεν σκέφτεστε τον εφιάλτη της χαμένης ατλαντίδας και πόσοι θα βυθιστούν στην άβυσσο. Στην επιφάνεια θα μείνουν να επιπλέουν μερικές σπασμένες οθόνες τηλεόρασης, κάποια σετ από τα εργαλεία των πλαστικών χειρουργών, κάποιες βαλίτσες με βρεγμένα χαρτονομίσματα, γαλάζιες και άσπρες μάσκες προστασίας, σύριγγες με ίχνη από δηλητήρια, ένα φθαρμένο αντίγραφο από "τα βουνά της τρέλας" του H.P. Lovecraft, και μια φαγωμένη μπομπίνα από τα αρχεία του ανθρώπου στο ψηλό κάστρο...
Συγνώμη για την
προσθήκη επιστημονικής φαντασίας, αλλά πάντοτε ασκούσαν πάνω μου μια γοητεία οι
ιστορίες μιας άλλης πραγματικότητας. Θα φταίει το πολύ διάβασμα, αυτό με έφαγε όπως
λέει κι μάνα μου.
Πάω τώρα σχολείο,
να διαπραγματευτώ με το κυλικείο να μου δώσουν μια σοκολάτα βερεσέ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου