ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ , ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ?

 

Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα δεν έχει να κάνει ούτε με το πόσες επιστημονικές γνώσεις έχει κάποιος, ούτε με το αν μπορεί να εξηγεί γεγονότα που βλέπει στον «ορατό κόσμο», ούτε αν έχει διαβάσει ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων, ούτε καν με το αν είναι ιδιαίτερα ευφυής. Αν θέλετε αυτά που θα πω παρακάτω, μπορείτε να τα βρείτε σαν μια αφορμή να γελάσετε, να σκεφθείτε, ή να τα κοροϊδέψετε ή ακόμα και να φοβηθείτε. Πάλι είναι ανάλογο με το πόσο λειτουργεί ακόμα το ένστικτό σας, ή αν τελικά λειτούργησε ποτέ. 

Πίσω από τον «ορατό» στον κοινό άνθρωπο κόσμο, κρύβεται ένας άλλος κόσμος που δεν είναι αντιληπτός στο μεγάλο πλήθος. Η επαφή με αυτό το κόσμο μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ ΜΕ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΥΣ. Ένα σφάλμα στο σύστημα κι εκείνη την ώρα από τύχη κάποιος βρίσκεται μέσα, ή εξ αποκαλύψεως (και δεν θα εξηγήσω τι είναι αυτό) γιατί πρέπει κάποιο συγκεκριμένο άτομο να προχωρήσει και να ολοκληρώσει ένα πολύ σημαντικό έργο.

Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι οι οποίοι έρχονται σε επαφή με τον λεγόμενο αόρατο κόσμο, δεν πρόκειται ποτέ να πείσουν τους υπόλοιπους για τις όποιες γνώσεις αποκομίσουν από αυτή την εμπειρία. Μια κατηγορία υπάρχει μόνο που θα σταθεί να ακούσει με σεβασμό,  κάτι άγνωστο, παράξενο, παράλογο ίσως, για το οποίο κάποιος δεν μπορεί να τους παρουσιάσει χειροπιαστές αποδείξεις αλλά έτσι είναι. Είναι εκείνοι που μπορούν να αφουγκραστούν, να «μυριστούν» το διαφορετικό που εκπέμπει ένας άνθρωπος, μια κατάσταση, ένα γεγονός, και θα οδηγηθούν να μελετήσουν, να ερευνήσουν, να πλησιάσουν εκείνες τις αλήθειες που στους υπόλοιπους φαίνονται απλά ανοησίες. Αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται συνωμοσιολογοι. Στην εποχή μας είναι της μόδας, να τους ονομάζουν όλοι οι ανίδεοι  «ψεκασμένους» , έναν όρο που πιθανότητα προώθησαν στη τυφλή μάζα, εκείνοι που ψεκάζουν!!!

Οι ιστορίες συνομωσίας πολλές φορές δεν είναι τίποτα άλλο, από τη λέξη που θα εκφωνήσει ο τελευταίος παίκτης «στο χαλασμένο τηλέφωνο». Κάπου στο χρόνο, από κάποιον ειπώθηκε η λέξη. Και κάπου περνώντας από στόμα σε στόμα, η λέξη «απάτη» κατέληξε να είναι «αγάπη» ή η λέξη «μύθος» κατέληξε να είναι «μήπως» και πάει λέγοντας. Ο σπουδαίος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Φιλίπ Ντικ, έλεγε πως πραγματικότητα είναι αυτό που θα συνεχίσει υπάρχει,  ακόμα κι αν σταματήσεις να το πιστεύεις.

Η ζωή που ζουν οι άνθρωποι στη κανονικότητα τους θα γινόταν χίλια κομμάτια αν ξαφνικά όλα αυτά που έχουν μπει στη σφαίρα του «φανταστικού» εμφανιζόντουσαν μπροστά τους σαν υπαρκτές και χειροπιαστές αλήθειες. Το ίδιο το νόημα της ζωής θα άλλαζε. Η μέχρι τώρα αξία των πραγμάτων θα γκρεμιζόταν και μάλιστα με μεγάλο θόρυβο.

Σκεφθείτε κάποιον π.χ. ο οποίος είναι ένας πολύ σεβαστός πολίτης, απόλυτα λογικός, ένας άνθρωπος που οι υπόλοιποι εκτιμούν για το μυαλό του και την ορθότητα της σκέψης, να κάνει ένα περίπατο σε ένα δάσος και όπως κάθεται να κάνει ένα τσιγάρο, βλέπει μπροστά του κάτι που δεν είναι ούτε ζώο ούτε άνθρωπος, κάτι αλλόκοτο που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει. Όταν θα επέστρεφε (με ένα τρόμο πια στη ψυχή του) και το έλεγε στους ανθρώπους του οι απαντήσεις που θα λάμβανε θα ήταν δύο «έλα ρε, ένα όνειρο είδες» ή «μήπως είχες πιει κανένα ποτηράκι?» Αν συνέχιζε κι επέμενε να περιγράφει και να σκίζει τα ιμάτια πως ήταν αλήθεια, θα άρχιζε και η κάθοδος του, στα μάτια των φίλων, και η συμπόνια πως για κάποιο λόγο που δεν ξέρουν ο Χ «άρχισε να τα χάνει»

Πόσοι θα ήταν εκείνοι που θα σκεφτόντουσαν, μα ο Χ είναι λαμπρό μυαλό και πολύ σοβαρός άνθρωπος, μήπως λέει την αλήθεια, κι εμείς μπορούμε να ωφεληθούμε και να ερευνήσουμε μαζί του «μια νέα πραγματικότητα» που αγνοούσαμε? Πόσοι θα ήταν? Αν ήταν τυχερός, και τα επόμενα χρόνια έλεγε την ιστορία όπου στεκόταν,  ίσως κάπου – κάποτε,  πετύχαινε έναν πρόθυμο να ακούσει. Ο ίδιος όμως πλέον θα ήξερε και ο σκοπός της ζωής του θα είχε πάρει τελείως διαφορετικό τρόπο από όλους τους άλλους.

Το πρόβλημα είναι πως όταν βρεθείς αντιμέτωπος με μια άλλη πραγματικότητα, με πράγματα που δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί ο κοινός νους ΟΛΑ ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ. Δεν σταματάει πουθενά. Ο σπουδαίος δικαστής Φαλκόνε που τα έβαλε με τη σικελική μαφία, όταν τον ρώτησαν πως φθάνει κάποιος να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά, απάντησε «ακολούθα το δρόμο του χρήματος» και θα βρεις ποιος κρύβεται. Για να κάνει κάποιος κάτι ανάλογο σε σχέση με την ανθρώπινη ιστορία, πρέπει να κάνει πράγματα πολύ πιο δύσκολα.

Πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή και να ακολουθήσει το δρόμο της ιστορίας. Και σε κάθε βήμα με τη λογική, να σημειώνει σε ένα τετράδιο όλα εκείνα «που δεν  ταιριάζουν» με τα όσα του έχουν διδάξει. Είναι αμέτρητα τα βιβλία που διάβασαν οι λεγόμενοι «ερευνητές του παράξενου» χρόνια ολόκληρα από τη ζωή τους που αφιέρωσαν να ψάχνουν, να ρωτάνε, να σημειώνουν, για να βγάλουν συμπεράσματα. Κι αυτούς άνθρωποι που δεν έχουν διαβάσει τίποτα άλλο εκτός από τα σχολικά βιβλία, αθλητικές εφημερίδες ή βλακώδεις φυλλάδες, μπορούν να τους κρίνουν σαν «φαντασιόπληκτους»… Όσο για τους άλλους που «είδαν» γεμάτα είναι τα ψυχιατρεία.

Και τώρα που είπα ψυχιατρεία, θυμήθηκα την εποχή που σπούδαζα ψυχολογία σε κάποιο Πανεπιστήμιο στο εξωτερικό, κάποια στιγμή ξενέρωσα και τα παράτησα, γιατί θα έπρεπε να ακούω να μιλούν στο αμφιθέατρο περί «ψυχής» άνθρωποι που δεν πίστευαν καν πως υπάρχει ψυχή!! Την οποία ψυχή την παρουσίαζαν σαν μια θρησκευτική απάτη, και εξηγούσαν διάφορα φαινόμενα με απόλυτα επιστημονικό τρόπο και όλοι χειροκροτούσαν, αλλά εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί θα ήταν ασέβεια σε όσα είχα την τύχη ή ατυχία να γνωρίζω.

Όταν λοιπόν μιλάμε με κάποιον, και εκφράζουμε μια άποψη, ή δίνουμε μια λύση σε ένα πρόβλημα, ή ερμηνεύουμε τα γεγονότα, πρέπει να σκεφτούμε ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΕ ΠΟΙΟΝ.  Όλο αυτό το καιρό που γράφω, το κάνω για βοηθήσω να μπει μια τάξη στη σκέψη μας, σε ένα σκοτεινό χάος που μας έχει σκεπάσει και προσπαθεί να κλέψει και την παραμικρή μας ανάσα. Και σίγουρα απευθύνομαι σε ΕΜΨΥΧΟΥΣ. Οι υπόλοιποι έχουν πολλά άλλα μαγαζιά να επισκεφθούν. Γιατί το μεγάλο μυστικό τελικά δεν είναι πόση γνώση από αυτή που του προωθούν συνέχεια, μπορεί κάποιος να συγκεντρώσει, αλλά πόση μπορεί να αποβάλλει. Κι όταν την αποβάλλει όλη, και μείνει εντελώς αγράμματος, τότε ίσως θα αρχίσει να μορφώνεται.

Καταλαβαίνετε πως υπάρχει τεράστια απόσταση, ίσως αγεφύρωτη, μεταξύ ανθρώπων που ταξιδεύουν σε άλλες πραγματικότητες είτε με τη φαντασία τους, είτε με την εμπειρία τους κι εκείνους που είτε από ανικανότητα, είτε από άρνηση, δεν θέλουν να βρεθούν σε αχαρτογράφητα μέρη. Ακόμα και το τρόπο που θα δούμε ένα γεγονός που ασχολούνται όλοι, π.χ. εκλογές, μια αναταραχή, ένα πόλεμο, διαφέρει και αυτό που εκφράζουμε προέρχεται ακριβώς από αυτή τη διαφορετικότητα μας.

Πρόσπαθησα πάντα να παίξω το ρόλο του ισορροπιστή. Να κινούμαι ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Παρατηρητής των αναποφάσιστων. Εκείνων που περπατούσαν στο μονοπάτι της κανονικότητας αλλά  αλλά ενστικτωδώς ήξεραν πως υπάρχει κι ένα δεύτερο. Ο μόνος τρόπος για να κάνουμε ένα βήμα πέρα από την κανονικότητα, είναι να είμαστε αποφασισμένοι να "εκθέσουμε" τον εαυτό μας.  Να εγκαταλείψουμε την επιθυμία να είμαστε αποδεκτοί. Να μην ζητάμε συνεχώς, με εμμονή, να μας δείξουν τα καρφιά στη παλάμη. 

Εχουμε ένα τεράστιο απόθεμα γύρω μας από διαθέσιμα βιβλία. Το που να βρω καιρό γι αυτά , έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα, είναι ακριβώς αυτό που θέλουν να σκέφτεσαι.