ΑΝ Η ΚΟΛΑΣΗ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ.

 

Σε μια παρτίδα πόκερ, λένε πως είναι καλό να μπαίνεις με τόσα χρήματα όσα είσαι διατεθειμένος να χάσεις. Το «διατεθειμένος» εννοεί πως και όλα να τα χάσεις δεν θα συμβεί τίποτα τραγικότερο στη καθημερινότητα σου, παρά ένα ποσό χρημάτων που είχες υπολογίσει πως μπορεί να σου λείψει χωρίς ολέθριες συνέπειες. Το ποσό αυτό λογικά θα πρέπει να ισορροπεί, ανάμεσα στην επάρκεια χρημάτων για να παίξεις μια καλή παρτίδα (αν κερδίσεις να κερδίσεις κάτι καλό), και στο ανώδυνο της χασούρας δηλαδή. Αν τα παίξεις όλα σε μια παρτίδα που παίζει ρόλο, η τύχη, η δεξιότητα, η ικανότητα των αντιπάλων και γιατί όχι και το «στημένο» από την αρχή παιχνίδι την έβαψες. Αν σαν βλάκας πας και βάλεις όλη τη ζωή σου σε ένα τραπέζι πόκερ, όπου ούτε καν γνωρίζεις τους παίκτες, ούτε ξέρεις αν είναι καθαρό ή βρώμικο, η ζωή θα είναι μια κόλαση μετά, και αυτή η κόλαση είναι δημιούργημα σου.

Μας αρέσει να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τη φράση του γνωστού φιλοσόφου «η κόλαση είναι οι άλλοι». Μια ακόμα ανθρώπινη δικαιολογία , για να παριστάνει κάποιος το θύμα. Γιατί άραγε η κόλαση να είναι οι άλλοι? Αν φανταστούμε τον άνθρωπο σαν ένα μικρό απροστάτευτο πλάσμα, μέσα σε ένα κυκλώνα από άπειρες καταστάσεις που θα συμβούν στην σύντομη ζωή του, το μεγάλο ερώτημα είναι πόσο μετράει η ελεύθερη επιλογή? Όλοι αναρωτιόμαστε αλλά η απάντηση είναι ολοφάνερη σε πείσμα των μοιρολατρών και των φοβισμένων θεοσεβούμενων. Πάντα υπάρχει ελεύθερη επιλογή, αρκεί να ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΟΣΑ ΕΒΑΛΕΣ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ.

Μια παρτίδα είναι κάθε μας στιγμή.

Στημένη από τον δημιουργό του παιχνιδιού? Ε και? Εκτός κι αν βρεθείς σε μια θέση όπου κάποιος σου έχει βάλει ένα πιστόλι στο κρόταφο και σου λέει θα παίξεις όπως σε διατάζω. Αλλά.. μισό λεπτό και σε αυτή τη περίπτωση μπορείς να πεις «βάρα δεν με νοιάζει» Η όχι? Από τι τελικά εξαρτάται η ελεύθερη επιλογή? ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΙΨΗ ΦΟΒΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ. Μήπως το πεπρωμένο είναι η δοκιμασία ανώτερων δυνάμεων της φύσεως να ελέγξουν ποιο από τα δημιουργήματα τους είναι όχι το πιο έξυπνο, το πιο όμορφο, το πιο ικανό, αλλά ποιο είναι απλά το πιο ΘΑΡΡΑΛΕΟ και το ΠΙΟ ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ?

Γεννιέσαι σε μια ζούγκλα, ανάμεσα σε διαφόρων ειδών θηρία, και σε μειονεκτική θέση γιατί τα πιο δυνατά και αδίστακτα έχουν καταλάβει θέση εξουσίας. Γύρω σου σε κάθε βήμα θα πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με το καλό, το κακό, το βρώμικο, το άσχημο, το όμορφο, το δίκαιο, το άδικο, το φυσιολογικό ή το ανώμαλο, το λογικό ή το ψυχοπαθές, κα σε κάθε περίπτωση όλα αυτά θα τα βιώνεις ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, Η ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ. ΕΙΣΑΙ ΑΠΛΑ Ο ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ.

ΤΟ ΠΟΣΟ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΕΠΗΡΡΕΑΣΟΥΝ, είναι η κόλαση ή ο παράδεισος. Περνάνε άπειρες εικόνες μπροστά στα μάτια σου κάθε μέρα, το μυαλό απορροφά σαν σφουγγάρι εκατομμύρια πληροφορίες. ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ θα μεταλλάξουν την ψυχική σου κατάσταση, θα σου δημιουργήσουν πόνο, ανησυχία, φόβο, κατάθλιψη, απόγνωση. Ένας ανήμπορος μοιρολάτρης πεισμένος πως ότι και να κάνει είναι χαμένος.

Ας σκεφτούμε το μοναδικό κάτοικο σε ένα έρημο νησί, που γεννήθηκε εκεί (κάποιος τον έσπειρε) και δεν έχει γνωρίσει ποτέ του τους «άλλους». Ποια θα ήταν άραγε η κόλαση του? Η κόλαση μας είναι το ενδιαφέρον για ότι συμβαίνει γύρω μας, το ενδιαφέρον για το πως μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι και πως τους αντιλαμβανόμαστε. Η θλίψη «γιατί κανείς δεν μας καταλαβαίνει», η οργή «γιατί ΕΠΙΤΡΕΨΑΜΕ να μας φερθούν σκάρτα». Η απελπισία γιατί μπαίνουμε στο άγνωστο παιχνίδι ρισκάροντας περισσότερα από όσα είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε. Και μετά από αποτυχίες ο φόβος να ποντάρουμε ξανά, χάνοντας μια πιθανότητα να έχουμε καθίσει στο σωστό παιχνίδι.

Η κόλαση δεν είναι η άλλοι. Η κόλαση είναι ΣΤΟ ΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ.