ΤΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΜΕ ΤΑ ΕΞΥΠΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ.

 

Ο Οργουελ  στο 1984, είχε οραματιστεί το μέλλον λέγοντας πως θα είναι «μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου». Ο Μπράντμερι , στο ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451, είδε μια κοινωνία όπου τα βιβλία θα ήταν απαγορευμένα και θα καιγόντουσαν όπου τα έβρισκαν, κι αν ήταν κάποιο σπίτι ο κρυψώνας θα καιγόταν κι αυτό μαζί. Ο Χάξλει στο ΘΑΥΜΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ, οραματίστηκε μια μελλοντική δυστοπία όπου όλα ήταν τυποποιημένα και το ανθρώπινο συναίσθημα είχε εξαφανιστεί. Τα άτομα ήταν να σαν να έβγαιναν από εργοστάσιο και χωρίζονταν όπως τα προϊόντα, σε κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Ο Φίλιπ Ντικ στο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΠΡΟΒΑΤΟ, βλέπει ένα μελλοντικό κόσμο, από ανθρώπους και ρέπλικες, που κυριαρχούν πολυπλανητικές εταιρείες, κι ο ήρωας ένα γρανάζι μιας απρόσωπης μηχανής που τελικά παλεύει με το ίδιο το εγώ του, και προσπαθεί να διακρίνει αν ο ίδιος είναι αληθινός ή ψεύτικος. Ο Κάρπεντερ, εμπνευσμένος από το διήγημα του Νίλσον Eight O'clock in the Morning, έφτιαξε το αριστουργηματικό ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ, όπου ένα ζευγάρι γυαλιά αποκαλύπτουν σε ένα απλό άνθρωπο, το τερατούργημα που θεωρούσε πραγματικότητα.

Οι μεγάλοι συγγραφείς, της επιστημονικής φαντασίας (ανακριβής προσδιορισμός, ο ορισμός που μπορούμε να τους αποδώσουμε σαν φόρο τιμής είναι –μεγάλοι οραματιστές) «είδαν» πολλές εκδοχές από ένα δυστοπικό μέλλον, όπου κεντρική ιδέα ήταν πάντα, η εξαφάνιση του ανθρώπου με τη μορφή που έχει σήμερα, και η αντικατάσταση του από ένα πλάσμα ‘’χωρίς συναισθήματα, χωρίς αυτονομία σκέψης, χωρίς δυνατότητα επεξεργασίας της πραγματικότητας, χωρίς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’’.

Δεν μπορούσαν όμως να γνωρίζουν, όση μεγάλη φαντασία κι αν είχαν, τις λεπτομέρειες που θα έκαναν αυτές τις μαύρες εικόνες του μέλλοντος, πραγματικότητα. Κι επειδή ο άνθρωπος βιώνει πάντα μια πραγματικότητα που είναι ένας συνδυασμός  εικόνων και των ήχων, που εισχωρούν στα εκατομμύρια νευρώνες και δημιουργούν ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, όλο το παιχνίδι για μια δημιουργία ενός κόσμου ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΥ, από τους ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ που οραματίστηκαν τον εαυτό τους ΘΕΟ επί της γης, αυτό το παιχνίδι ήταν σίγουρο πως θα παιζόταν ακριβώς σε αυτό το επίπεδο ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΗΧΟΣ.

Η τηλεόραση ήταν το απόλυτο ξεκίνημα αυτής της μελλοντικής κοινωνίας. Ήταν για πολλές δεκαετίες ο επαναλαμβανόμενος καθημερινός πυροβολισμός σε κάθε εγκεφαλικό νευρώνα, μέχρι να γίνει μια άμορφη μάζα, απόλυτα κατευθυνόμενη. Μια μάζα που θα μάθαινε σιγά σιγά, χωρίς φυσικά να αντιλαμβάνεται τη τραγικότητα της κατάστασης της, να δημιουργεί συναισθήματα, ανάγκες, αξίες, ιδέες, όνειρα, χαρές, λύπες, που δεν θα αναδυόντουσαν από το εσωτερικό της ψυχής, αλλά από το γυάλινο περίβλημα ενός κουτιού…. Βάζοντας μέσα στα σπίτια των ανθρώπων ένα άγνωστο, με άγνωστες προθέσεις, που θα κυκλοφορούσε ανενόχλητος στη κρεβατοκάμαρα, στο δωμάτιο των παιδιών, στη κουζίνα την ώρα του φαγητού, αυτός ο άγνωστος θα γινόταν τελικά κάτι σαν εκείνον στο ΘΕΩΡΗΜΑ του Παζολίνι, που μια μέρα, μπήκε απρόσκλητος, χωρίς κανένα λόγο, σε μια οικογένεια και στο τέλος τους γ@μησε όλους. Στο θεώρημα βέβαια η εισβολή αυτή ήταν καταλυτική για να αναδείξει όλους τους σκελετούς που έκρυβε μέσα ο άνθρωπος, τους έφερε αντιμέτωπους με τα μυστικά της ψυχής τους.

Η τηλεόραση είχε ένα άλλο ρόλο εισβάλοντας στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Δεν θα έδινε την ευκαιρία σε κάθε έναν ξεχωριστά να βγάλει από τα σωθικά του το αληθινό του πρόσωπο. Η τηλεόραση είχε τη δύναμη της επιλογής να «θάψει» αυτά που δεν ήταν χρήσιμα για το σύστημα και να «αναδείξει» εκείνα που θα ήταν ωφέλιμα για την τελική λοβοτομή του ανθρώπινου είδους. Μπορούσε να ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ, ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ, ΤΗΝ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ, ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, τοποθετώντας στη θέση τους ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ.  Δημιούργησε τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ, στη θέση του ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ.

Τα χρόνια πέρασαν, η τεχνολογία χτύπησε κόκκινο, οι διψασμένοι καταναλωτές, είχαν αγοράσει τόνους από σκουπίδια, είχαν φάει τόνους από σκουπίδια, είχαν ξεπεράσει ακόμα και τις πιο μεγάλες προσδοκίες των χειραγωγών τους, κι έπρεπε να υπάρξει μια φρέσκαδα, μια ανανέωση στο ΜΕΣΟΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ, που να χώνεται ακόμα πιο βαθειά στη ζωή των ανθρώπων, να ακολουθεί κάθε βήμα τους, να ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΠΑΡΟΝ. Δεν αρκούσε πια μια δυο ή τρεις ώρες βομβαρδισμού διαφημίσεων και προπαγάνδας, ούτε κανείς ήταν συνέχεια κλεισμένος στο σπίτι του. Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος αυτή η προπαγάνδα, η κατασκευασμένη ενημέρωση, και οι εικόνες-ήχοι υπνωτισμού, να ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥΣ ΒΗΜΑ.

Η κοινωνία των ηλιθίων ανθρώπων με τα έξυπνα τηλέφωνα είναι εδώ. Ο παγκόσμιος ιστός που συνδέει σε κάθε γωνιά της γης τους ανθρώπους στην άριστα δομημένη κοινωνία των καλωδίων είναι εδώ. Ο στόχος πλέον δεν ήταν να ΚΛΕΒΕΙ μια συσκευή λίγες ώρες από την ημέρα. ΝΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΕΙ προϊόντα και ιδέες ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ. Ο στόχος ήταν να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, να εκπαιδεύσει τον άνθρωπο σε κάτι πολύ χειρότερο που κατέφθανε γοργά. Να τον εκπαιδεύσει να ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙ μέσα από μια οθόνη, γιατί ΕΙΧΕ ΑΠΩΛΕΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ.  Ο άνθρωπος πούλησε την φυσική του πυξίδα , για να αγοράσει ένα προϊόν αφύσικης  κατασκευής.  Από εκείνη τη στιγμή όλα ήταν πιο εύκολα για την παγκόσμια τυραννία. Θα μπορούσε να τρομοκρατήσει τις μάζες όποτε ήθελε και με όποιο τρόπο ήθελε. Θα μπορούσε να παριστάνει τον σωτήρα ή τον τιμωρό κατά βούληση. Θα μπορούσε να επιβραβεύει και να καταδικάζει συμπεριφορές, να προωθεί κάθε ψέμμα σαν μοναδική αλήθεια και να γελοιοποιεί κάθε αλήθεια σαν αποκύημα ''ταραγμένων'' μυαλών.

Σήμερα στο μετρό κοίταξα γύρω μου… μέτρησα περίπου 10 άτομα, που δεν σήκωσαν ούτε ένα δευτερόλεπτο τα μάτια τους από την οθόνη του έξυπνου κινητού τους. Κάποιος από αυτούς μίλαγε σε κάποιον στην άλλη γραμμή, κάποιος μάλλον έβλεπε ένα αστείο βίντεο και χαζογέλα μόνος του, μια κοπέλα έβγαζε σέλφι κι έστελνε, οι υπόλοιποι ήταν αφοσιωμένοι να ταιριάζουν μπαλάκια σε τριάδες και τετράδες σε παιχνιδάκια….

Δεν χρειάζεται να φορέσουν γυαλιά..

Δεν χρειάζεται να μπει κανείς στο κόπο να κάψει βιβλία…

Δεν υπάρχει ανάγκη να συνθλίψεις το πρόσωπο με μια μπότα…

Νομίζω πως νικάει προς το παρόν ο Χάξλει… όπου οι άνθρωποι έμοιαζαν βγαλμένοι από ένα εργοστάσιο. Κι εκείνοι που δεν είναι έτσι? Εκείνοι που ακόμα για κάποιο περίεργο λόγο (Γονίδια? Πείσμα? Συμπαντική ανάγκη?) δεν μπορούν να καταντήσουν έτσι, νομίζω πως τους ετοιμάζουν ένα δεύτερο κόσμο, εκείνο ΤΩΝ ΑΠΌΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ, ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΩΝ, όπου ποιος ξέρει, μπορεί να γίνει ένα είδος τσίρκου που θα επισκέπτονται οι κάτοικοι του θαυμαστού κόσμου, για να παραδειγματίζονται και να μην κάνουν ‘’απρεπείς’’ σκέψεις.

Υπάρχει όμως πάντα το ενδεχόμενο, εμείς οι παράξενοι να ήρθαμε εδώ για τσιχλοφουσκες και για να κόψουμε κ@λους, και να μας τελείωσαν οι τσιχλόφουσκες….