ΠΟΣΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΑΡΑΓΕ ΑΚΟΜΑ?..

 

Δεν ξέρω αν με την πρόοδο στην γενετική θα φθάσουμε κάποια στιγμή να το ανακαλύψουμε, αλλά νομίζω πως υπάρχει ένα συγκεκριμένο γονίδιο που μας κάνει να «νοιαζόμαστε» για το τι συμβαίνει γύρω μας. Κάποια ιδιαιτερότητα της φύσης που ξεκινάει με ένα θαυμασμό για το παιδάκι που το έχει, «τι έξυπνο, πόση περιέργεια έχει για το τι συμβαίνει γύρω, πόσο διαφορετικό είναι από τα άλλα» και καταλήγει στην ενήλικη ζωή να είναι εκείνος ο τύπος μέσα στη παρέα που όταν ξεκινάει να αναλύει κάτι, οι υπόλοιποι λένε «άσε μας ρε Μήτσο πάλι με τις φιλοσοφίες σου, γλέντα ρε τη ζωή, τι μιζεριάζεις συνέχεια»…

Πιθανότατα στην αποχαυνωμένη και κοιμισμένη στις «βατραχοπυζάμες» ανθρωπότητα, το γονίδιο φέρουν οι λεγόμενοι ανήσυχοι, αντιδραστικοί, οι δύσπιστοι, εκείνοι που λίγο καιρό πριν ονομάστηκαν από το σύστημα συνωμοσιολογοι για να νοιώθουν τα κοπάδια πως είναι κάποιοι «ψιλοπαιγμένοι με μανία καταδίωξης» και που τελευταία για να σχηματίζουν μια ακόμα χειρότερη εντύπωση τους ονόμασαν ψεκασμένους . (Είναι απολαυστικό να βλέπει κανείς δυο ανθρώπους που από πάνω τους πέφτει βροχή το ψέκασμα και είναι εκ των πραγμάτων και οι δύο ψεκασμένοι, να τσακώνονται μεταξύ τους και ο ένας να λέει στον άλλον κοροϊδευτικά «καλά ψεκασμένος είσαι?) 

Σκεφθείτε πως ζούμε σε ένα κόσμο που κάποιες δεκαετίες πριν, κάποιοι τύποι πήγαν βόλτα στο φεγγάρι, εικόνες που μεταδόθηκαν απευθείας σε όλο το πλανήτη, οι άνθρωποι έμειναν εκστασιασμένοι από το θέαμα, στη συνέχεια η τεχνολογία έφθασε σε πολύ ανώτερα επίπεδα, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΕΚΕΙ, και η ανθρωπότητα το ξέχασε, σαν να μην υπήρξε ποτέ, δεν αναρωτιέται κανένας «μα καλά τι έγινε? Γιατί δεν πήγαμε ξανά?» Χωρίς διάθεση συνομωσίας, χωρίς παλαβές υποθέσεις, ΑΠΛΗ, ΚΑΘΑΡΗ, ΕΥΛΟΓΗ ΑΠΟΡΙΑ. Γιατί δεν πήγε κανείς ξανά? Τι συνέβη?

Είναι το ίδιο μοτίβο, που αν σε μια παρέα πεις «πιστεύω πως υπάρχουν εξωγήινοι και μας έχουν επισκεφθεί» θα γελάσουν εκείνοι που θεωρούν πραγματικότητα «πως ένα φίδι έδωσε ένα μήλο σε μια γυναίκα και από τότε κάποιος Θεός με άσπρα γένια μας καταράστηκε» ενώ το να κατοικούν άλλα πλάσματα σε άλλους πλανήτες και να έχουν καταφέρει να περάσουν και στον δικό μας το θεωρεί βλακεία. Οι ίδιοι που θεωρούν παραμύθια την ελληνική μυθολογία, γιατί λέει παλαβά πράγματα που δεν μπορεί να είναι αλήθεια (οι Θεοί επικοινωνούσαν με τους θνητούς, ζευγάρωνα μαζί τους, γεννιόντουσαν ημίθεοι από την ένωση, αν είναι δυνατόν να πιστεύουμε σε τέτοιες ανοησίες…) και την ίδια στιγμή θεωρούν ιερό ένα βιβλίο που μιλάει για άμωμο σύλληψη μιας θνητής που μύρισε ένα κρίνο, την καταραμένη ένωση των υιών του Θεού με τις κόρες των ανθρώπων που γέννησαν τους γίγαντες τους αιμοβόρους τους λεγόμενους Νέφιλιμ….

Μερικά παιδιά λοιπόν γεννιούνται με ικανότητα να βλέπουν «πως ο βασιλιάς είναι γυμνός» Το βλέπουν είναι εκεί μπροστά στα μάτια τους, ένας κοιλαράς βασιλιάς που παρελάζει γυμνός, το φωνάζουν, τον δείχνουν με το δάχτυλο, αλλά οι περισσότεροι συνεχίζουν να τον βλέπουν ντυμένο, λίγοι τρίβουν λίγο τα μάτια και λένε «ρε συ, έχει δίκιο, είναι γυμνός…» Είναι εκείνο το πειραγμένο γονίδιο που η φύση (ο Θεός? Οι Θεοί?) βάζουν επίτηδες σε μερικά πλάσματα, που θα πρέπει να γεννηθούν με μια συγκεκριμένη αποστολή. Εκείνοι που το έχουν σε υπερθετικό βαθμό, κάποια στιγμή αλλάζουν τη ροή της ιστορίας, προετοιμάζουν το έδαφος για μεγάλες ανατροπές, φυλάνε την αληθινή γνώση των πραγμάτων, την μεταδίδουν σε όποιον είναι ελεύθερο πνεύμα για να συλλάβει την μαγεία της «αλήθειας». Εκείνοι που είναι λιγότερο χαρισματικοί αλλά ακολουθούν με το ένστικτο και την ιδιαίτερη αντίληψη τους, τα γεγονότα πίσω από την απατηλή υποτιθέμενη αλήθεια, είναι στρατιώτες που μάχονται κάθε στιγμή σε ένα ακήρυχτο αιώνιο πόλεμο, όχι για να πάρουν ένα παράσημο, όχι για να τους τιμήσει η ιστορία, αλλά ΓΙΑΤΙ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ.

Νοιάζονται για τον άνθρωπο και τη πορεία του, για τη φύση, για το πλανήτη, για το σύμπαν, για τις αλήθειες που κρύβουν οι άπειροι κόσμοι που απλώνονται γύρω από τα περιορισμένα σύνορα της ύπαρξης, και εκείνοι οι άπειροι κόσμοι που τους κώδικες εισόδου, φυλάει κάπου καλά κρυμμένους κάθε ψυχή που αποφασίζει να γίνει η συνείδηση της «φύσης των πραγμάτων». Αυτή η έγνοια κάποτε πίστευα πως είναι θέμα μάθησης.

Σε μια πορεία ζωής όπου είδα πολλά θαύματα, και έγινα παρατηρητής ορατών και αοράτων, έφθασα στο συμπέρασμα, πως δεν διδάσκεται, είναι μέσα μας από τη γέννα, και αν κάποιος δεν το έχει, δεν μπορεί παρά να προσεγγίσει επιδερμικά την αλήθεια. Για όλα τα παραπάνω,  οι τύραννοι κρατάνε  τα κοπάδια στο απόλυτο σκοτάδι, με άριστες τεχνικές που έχουν ανακαλύψει ώστε  να κρατούν τα δίποδα σε μια συνεχή "ύπνωση"  τα μάτια τους όμως είναι στραμμένα συνεχώς σε εκείνους που έχουν πάνω τους εκείνο το μικρό λαμπάκι που δεν σβήνει.  Και που δεν μπορεί να τους αγγίξει κανένα τέχνασμα. Η μόνη λύση είναι η εξόντωση. Σε διάφορες εποχές με μαζικές εκκαθαρίσεις προσπάθησαν να εξαφανίσουν τους ανθρώπους «με το ελαττωματικό γονίδιο» και προκάλεσαν τεράστιες ζημιές στην πορεία εξέλιξης του ανθρώπινου είδους.

Η Ελλάδα είναι μια μήτρα που γεννάει συνεχώς ανθρώπους που έχουν «το φωτάκι αναμμένο» Το γιατί είναι μια μεγάλη ιστορία που κάποτε θα διδάσκεται στους ανθρώπους του μέλλοντος.   Πίσω όμως  από τα κουρέλια που της έχουν φορέσει τα «άδεια κουφάρια» που υποδύονται τους ανθρώπους, κάποιοι έστω και λίγοι, προσπαθούν βελονιά τη βελονιά να κεντήσουν ένα νέο υφαντό, περιμένοντας τον Οδυσσέα να επιστρέψει.

Πόσο μακριά είναι άραγε ακόμα?