Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ.

 

Μήπως είναι καιρός να καθήσεις να σκεφθείς, με ποιους έχεις να κάνεις? Τι είναι αλήθεια, αυτοί που τους δίνεις ακόμα περιθώρια συγχώρεσης, και κάπου σε τσιμπάει κι ένα συναίσθημα ενοχής, που προσπαθείς να το δικαιολογήσεις, ονομάζοντας όλους όσους στέκονται απέναντι από τους αφέντες σου, ανόητους, ψεκασμένους, επικίνδυνους? Αν ακόμα έχεις ένα ίχνος ντροπής, συνείδησης, ίσως ξύσεις το κεφάλι σου και ΔΕΙΣ πόσο αδιάφορο είναι για τις συμμορίες, τα αφεντικά σου, αν ζεις ή αν πεθαίνεις. Είναι καιρός, να θυμηθείς τι ακριβώς είχες αντιληφθεί από την αρχή, αλλά στη πορεία με λίγα λεφτάκια στην άκρη, ένα σπιτάκι κι ένα αυτοκινητάκι, παριστάνεις πως το ξέχασες. Κρύβεις κάτω από τα σεντόνια της υποτιθέμενης άγνοιας, το ξεπούλημα σου.   

Είσαι αόρατος, ανύπαρκτος για τα θηρία που κατασπαράζουν ότι κινείται. Άπληστα, αχόρταγα, διεστραμμένα τομάρια που μπορούν να σκοτώσουν και τη μάνα που τους γέννησε αν αυτό αποφέρει κέρδος, εξουσία. Δεν υπάρχει περίπτωση να ΝΟΙΩΣΕΙ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ για εσένα κάποιος που ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΝΟΙΩΣΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.  Δεν θα νοιαστεί για την ύπαρξή σου κανένας από αυτούς ΠΟΤΕ. Ο μόνος λόγος που σε «ανακαλύπτουν» πως υπάρχεις είναι σαν πειραματόζωο που χειρίζονται οι υπάλληλοι-λακέδες τους εξασφαλίζοντας με διάφορα κόλπα, να είσαι μουγγός, κουφός, τυφλός, και ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ, ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΣΚΛΑΒΟΣ.

Αν δεν ανήκεις λοιπόν στη κατηγορία των θηρίων, κι είσαι ένας απλός άνθρωπος, και τους ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΣ με τη ψήφο σου, με το να τους ζητάς χάρες, με το να τους γλύφεις τα πόδια, με το να παραχωρείς κάθε αξιοπρέπεια με αντάλλαγμα λίγα αργύρια  απλά είσαι μ@λάκας. Εκτός κι αν είσαι ικανοποιημένος με τα ψίχουλα που πετάνε κάτω από το τραπέζι, από τα αποφάγια τους. Τότε δεν είσαι απλά μ@λάκας, είσαι και ξεφτίλας. Αυτές οι γ@μηνένες «αθώες» επιθυμίες του κάθε φουκαριάρη που ονειρεύεται να ανέβει λίγο στη σκάλα της χαβούζας, είναι ο λόγος που όλα αυτά τα τομάρια υπάρχουν ακόμα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Το γεγονός πως εσύ το βουλώνεις γιατί έφτιαξες ένα σπιτάκι, και κλείνεις τα μάτια μπροστά στην αδικία και το μαζικό ξεβράκωμα από τις συμμορίες, είναι ένας από τους λόγους που πιο εκεί υπάρχουν 100 που δεν έχουν σπιτάκι… Νοιώθεις πως είσαι καλός άνθρωπος, πως δεν έχεις βλάψει κανέναν, πως αγωνίστηκες να αποκτήσεις λίγα πραγματάκια που διευκολύνουν τη ζωή σου. Την ίδια στιγμή δίπλα υπάρχουν προβλήματα που δεν σε άγγιζαν. Κλοπή δημοσίου χρήματος, εγκλήματα, παιδεραστές που αλωνίζουν, παιδιά που πεινάνε, νιάτα που σαπίζουν με μια σύριγγα στο χέρια, κορίτσια που ξεπουλιούνται για ένα εικοσάρικο. Η γη που σε γέννησε που σαπίζει. Ο πλούτος της που ξεπουλιέται. Ένα μάτσο διεστραμμένα κουφάρια που αλωνίζουν στα χαζοκούτια και μαθαίνουν τα παιδιά σου πως να ονειρεύονται σκουπίδια. Όλα αυτά «δεν φταις εσύ»…

Σου έχω νέα. Έφτασε ο καιρός που όλα θα καταρρεύσουν. Με οικονομικά κραχ, με φυσικές καταστροφές, με πολέμους, ο πλανήτης έχει μπει στη φάση της γενικής εκκαθάρισης. Και κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις πως αν εσύ με άλλους πολλούς μαζί είχατε ορθώσει ανάστημα και βγαίνατε από τον «ασφαλή μικρόκοσμο» της μίζερης ζωούλας, λειτουργώντας συλλογικά με τους υπόλοιπους σκλάβους, ίσως αυτά που θα ζήσουμε να ήταν λιγότερο οδυνηρά. Μπορεί να είχαμε αναβάλλει για αρκετό καιρό ακόμα τη τελική λύση.

Ισως όμως και τώρα τελευταία στιγμή υπάρχει ένα περιθώριο ελάχιστης αξιοπρέπειας.

ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙΣ.

Τα κέρδη που ίσως φαντάζεσαι πως θα αποκομίσεις από αυτή τη στήριξη ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΣΗΜΑΣΙΑ. Ετοιμάζονται να στα αρπάξουν ΟΛΑ. Λεφτά, σπίτια, τα πάντα. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΗΘΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΚΛΕΨΟΥΝ?

Το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε τώρα είναι να κατορθώναμε να ενωθούμε σε ένα κοινό σκοπό, να βρούμε τρόπους να ΒΡΕΘΟΥΜΕ. Ποιός έχει όμως τέτοια επιθυμία, όταν ήδη ένα σωρό σωτήρες διαβεβαιώνουν τους σκλάβους που θέλουν την ελευθερία τους, πως θα σωθούν από ένα θαύμα ή ένα μεσσία, και τους υπόλοιπους που δεν έχουν καταλάβει καν πως είναι σκλάβοι, τους διαβεβαιώνουν τα αφεντικά τους πως νοιάζονται γι΄αυτούς....

Οι μόνοι που έχουν μείνει να διαφέρουν, είναι κάποιοι μοναχικοί λύκοι...

που κανείς δεν ακούει πλέον το κάλεσμα τους.