ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΣΑΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ.

 

Να ξεκαθαρίσω μερικά πραγματάκια για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, άδικα.

Πρώτον, το γεγονός πως αντέδρασα ειρωνικά για το καινούργιο φρούτο της πολιτικής ζωής του τόπου, δεν οφείλεται στις σεξουαλικές του επιλογές (παρόλο που η εμμονή των ημερών να γίνονται ατέλειωτες συζητήσεις και διαμάχες με θέμα το πως γ@μιέται ο καθένας, είναι απλά εξευτελισμός),  αλλά στο γεγονός πως κάποιος τύπος που αγνοούσαμε την ύπαρξη του, έρχεται «φυτευτός» να διεκδικήσει την αρχηγεία σε ένα κόμμα, που με περίσσιο θράσος αποκαλείται ακόμα αριστερό. Το κόμμα που θα έσκιζε τα μνημόνια και που τελικά ο μεγαλύτερος «άθλος» του ήταν να σκίσει ένα δημοψήφισμα και να πετάξει την εντολή που του έδωσε η πλειοψηφία των πολιτών στο καλάθι των άχρηστων χωρίς να έχει ίχνος τσίπας.

Δεύτερη ένσταση, αυτός ο «φυτευτός» παρουσιάζει ένα βιογραφικό που μας εγγυάται τι δηλαδή? Τι περισσότερο είναι από ένα ακόμα φρούτο νεοταξίτικο, που θέλει να σπρώξει την ατζέντα? Το κοπάδι που ψήφισε από τι εντυπωσιάστηκε δηλαδή? Από το μοδάτο gay στυλ? Από την οδοντοστοιχία διαφήμιση οδοντόκρεμας, από τις συνήθειες στη καθημερινότητα τύπου las vegas, που είναι οικείοι στους ενορίτες του νέτφλιξ? Από το ότι χρησιμοποίησε το ξεδόντιασμα γιατί τη λέξη ξέσκισμα την είχε καβατζώσει ο Αλέξης?

Κι αν θέλετε οπωσδήποτε, να μιλήσουμε και για το «φλέγον ζήτημα», αφού καταντήσαμε να είναι φλέγον θέμα ποιος γ@μάει ποιον και με τι τρόπο, τέτοιο ξεφτίλισμα σαν κοινωνία, δεν κατάλαβα, από πότε είναι διαπιστευτήρια σε αξιακό επίπεδο, το γεγονός πως κάποιοι θέλουν να κάνουν σημαία, την παρά φύση επιλογή που έχουν κάνει στη κρεβατοκάμαρα τους?  Πως είπατε? Το πάρα φύση σας πέφτει βαρύ? Γιατί? Υπάρχει κάποιο επιστημονικό πόρισμα που κατοχυρώνει τη γελοία αντίληψη περί «τρίτου φύλου»? Τι σημαίνει πάνω στο έντυπο εγγραφής στο κόμμα τα τρία τετραγωνάκια. Φύλο : άνδρας, γυναίκα, άλλο? Είτε είσαι στρειτ είτε γκέυ, ένα φύλο έχεις επάνω σου, εκτός από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που γεννιούνται από μια ανωμαλία της φύσης με δύο όργανα. Καμμία σχέση με τα καρναβάλια που έχουν καταντήσει να γελοιοποιήσουν τελικά παρά να δικαιώσουν την επιλογή τους. Μίλαγα με ένα ζευγάρι (μεγάλοι άνθρωποι) που ζουν ήσυχα, εδώ και πολλά χρόνια μαζί, άνθρωποι αξιοπρεπείς, με μεγάλη καλλιέργεια και ευγένεια, και μου είπαν πως απλά ντρέπονται και τώρα περισσότερο από ποτέ νοιώθουν την επιθυμία να «κρύψουν» τη σχέση τους για να μην τους παρομοιώσουν με αυτούς τους καραγκιόζηδες.

Τέλος τα παραπάνω, κατά τη προσωπική μου άποψη, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα διάφορα κολπάκια των συμμοριών, που έχουν πάθει παράκρουση στην ιδέα πως οι ανθρώπινες κοινωνίες θα συνεχίσουν να είναι «φυσιολογικές». Νοιώθουν μεγάλη ηδονή να βλέπουν τα νιάτα να είναι καρφωμένα συνέχεια πάνω στις κ@λοοθόνες, να χτυπάνε το κρέας τους με δερματοστιξίες, να σταμπάρονται σαν τα βόδια, να λικνίζονται σε ρυθμούς  τραγουδιών που είναι γεμάτα δυσωδία, να έχουν πρότυπα κάτι κούφιους καραγκιόζηδες. Νιάτα αμόρφωτα, μαλθακά, αποκοιμισμένα έτοιμα να γίνουν παιχνίδι στα χέρια κάθε διεστραμμένου που πλασάρει φιγουρατζίδικες «καραμελίτσες».

Έχουν κάνει όμως ένα λάθος. Πίσω από τα κοπάδια που έχουν καταντήσει μαριονέτες στα χέρια αδίστακτων συμμοριών, υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος που αρχίζει και χάνει τα πάντα, και φτάνει σιγά σιγά στο στάδιο εκείνου του «δεν έχω τίποτα να χάσω πια»,  και μια φύση που έχει αγριέψει σε πολύ επικίνδυνο βαθμό. Οι πληγές από την αρρώστια που έχουν εξαπλώσει πάνω στο πλανήτη έχουν αφορμίσει και η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη.

Σήμερα το πρωί με πλησιάσε ένα παλικάρι στην έξοδο στο μετρό και μου ζήταγε ένα τσιγάρο. Παραπάταγε, τα πόδια του ήταν πρησμένα και τυλιγμένα με κάτι κουρέλια βρώμικα, παραπάταγε, τοξικομανής? Άστεγος? Πεινασμένος? Μπορεί και όλα μαζί… Χιλιάδες νεκροζώντανοι γύρω μας νέοι άνθρωποι θύματα των συμμοριών που φτιάχνουν τις βίλες τους πάνω σε ανθρώπινα κορμιά. Λίγο πιο πέρα είναι απελπισμένοι που κοιτάνε τα ερείπια στα χωράφια τους, είτε καμένα, είτε πλημυρισμένα… στον απόηχο των κραυγών,  από χιλιάδες ζωντανά που χάθηκαν με φριχτό τέλος. Και χιλιάδες άλλοι που δεν την βγάζουν καθαρή, είτε γιατί είναι ηλικιωμένοι με μια σύνταξη της πείνας, είτε γιατί είναι άνεργοι με ένα ψυγείο άδειο και κομμένο ρεύμα, είτε γιατί ο μισθός χαρτζηλίκι φθάνει με το ζόρι μέχρι τη μέση του μήνα.

Κι οι άρρωστοι? Θυμάμαι σαν χθες, πριν 5 χρόνια έσπασα το χέρι μου, πολύ άσχημα, ήμουν στο διάδρομο στο εφημερεύον, και περίμενα μ΄ένα μαντήλι πρόχειρα δεμένο από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 11 το βράδυ να με δει κάποιος. Σε ένα τοπίο, που αν υπάρχει κόλαση καλύτερη θα είναι. Ανθρωποι πεταμένοι στου διαδρόμους, κάτω αίματα και ξερατά, κι εγώ να προσπαθώ να αντέξω το πόνο. Ο αγκώνας μου τελικά είχε σπάσει σε 4 κομμάτια (μου τον έκοψαν κι έβαλαν σίδερα) και έπρεπε να αντέξω ώρες πριν μου ρίξουν μια ματιά… Κι αυτό είναι παιδική χαρά μπροστά σ΄αυτά που περνάνε όλοι οι άνθρωποι που χρειάζονται συνεχή νοσηλεία, θεραπείες, χειρουργεία και είναι… φτωχοί.

Δεν έχουμε όρεξη κύριε «τίποτα» για το σόου που σε έβαλαν να παίξεις.

Δεν έχουμε όρεξη ούτε για τα τηλεοπτικά πανηγύρια και όλα τα καρναβάλια που παρελάζουν.

Υπάρχει όμως ΜΕΓΑΛΗ ΟΡΕΞΗ, όλα αυτά να τα διαλύσουμε, χωρίς έλεος.