Μην αφήνετε να σας τραμπουκίζουν. Μην αφήνετε να σας εκβιάζουν, να σας απειλούν. Πίσω από τους νταήδες που πετσοκόβουν τη ζωή μας, δειλά ανθρωπάκια είναι.
Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι, έμενα με την οικογένεια μου στο εξωτερικό, είχα τελειώσει ξένο σχολείο και είχα έρθει στην Ελλάδα να παρακολουθήσω μαθήματα και να δώσω εξετάσεις στο ελληνικό Λύκειο. Μια και δεν είχαμε σπίτι δικό μας στην Αθήνα, δέχτηκε να με φιλοξενήσει η αδελφή του πατέρα μου. Ημουν 18 χρονών και θυμάμαι σαν τώρα που ο θείος με έπιασε στην ταράτσα να ανάβω τσιγάρο. Μου το είχε δώσει η κόρη του που κάπνιζε στη ζούλα. Εμένα έπιασε και αμέσως στη ψύχρα μου είπε μάζεψε τις βαλίτσες σου και δρόμο. Με πέταξε στη κυριολεξία στο δρόμο, και φώναζε, αν εσένα σε έκαναν πουτ@νάκι εκεί που ήσουν δεν θα κάνεις και τη δική μου κόρη. Τριγύριζα μια ολόκληρη μέρα στη πόλη, δεν ήθελα να τηλεφωνήσω στους δικούς μου για να μην γίνει χαμός, και τελικά βρήκα στέγη σε κάποιους καλούς φίλους. Ηταν η πρώτη φορα που με πέταξαν σαν απόβλητο.
Θυμάμαι είχα μια σπουδαία θέση κάπου, δεν θέλω να δώσω λεπτομέρειες, όταν ήρθε σαν καταπέλτης μια μεταθεση σε μια εμπόλεμη ζώνη και είχα δυο μικρά μωρά. Αδύνατον να πάω. Ούτε είχα κάποιο μέσο, ούτε ήμουν γραμμένη σε κάποιο κόμμα, οπότε πήγα δικαστικά . Οταν βγήκε η απόφαση, παρέκαμψαν 9 ποινές και πήγαν κατευθείαν στην οριστική απόλυση, δεν υπήρξε έλεος κανένα. Ηρθαν τα πάνω κάτω. Με πέταξαν (πάλι) στο δρόμο από μια δουλειά που θα ζήλευε κάθε λογικός άνθρωπος. Εγώ όμως είχα πάντα μια τρέλα κι είπα όχι ρεμάλια, θα προχωρήσω σε άλλα μονοπάτια, αλλά τη χάρη (της δυσμενούς μετάθεσης γιατί δεν ήμουν σε καμιά συμμορία) να πάω εκεί που με διατάζετε, δεν θα σας την κάνω.
Μετά ήμουν το κακό πρόβατο γενικά σε διάφορες καταστάσεις. Οταν έφτασε ο καιρός των εισπρακτικών εκεί τα άκουσα όλα. Θυμάμαι κράταγα ανοικτή ακρόαση κι άκουγα ένα λυσσασμένο φρικιό από την άλλη να εκτοξεύει σωρούς από απειλές "δεν θα μπορεις να σταθείς πουθενα" "θα κυνηγάμε εσένα και τα παιδιά σου" "θα σου πάρουμε ότι έχεις και δεν έχεις".. κι εκεί σταμάταγαν απότομα όταν τους έλεγα "παρακαλω κάντε τη δουλειά σας, τώρα τι θα πάρετε μια και δεν έχω τίποτα απολύτως, τι να σας πω, δεν μπορώ να σας βοηθήσω". Σταμάταγαν όταν ανακάλυπταν πως όντως έτσι ήταν και ένας είχε πετάξει και το θεϊκό, μα καλα πως σας έδωσαν δάνειο αφού όντως δεν έχετε τίποτα?
Θυμάμαι κι εκείνο τον αλήτη που με έβαλε να δουλεύω 2 μήνες τάχα δοκιμαστικά σε ένα ξενοδοχείο κι αν ήμουν καλή θα με προσλάμβανε, αλλιώς θα είχα μια αμοιβή 500 ευρώ. Του έβγαλα όλη τη δουλειά στη ρεσεψιόν (κάτι 12ωρα), και μου λέει στο τέλος (τελείωσε και η σεζόν) δεν μας κάνεις. Οκ λέω το 500άρικο. Μα αυτό θα το έπαιρνες σαν προκαταβολή αν σε προσλαμβάναμε. Ακόμα απορώ γιατί δεν το έχω πολύ με τη γυμναστική πως έκανα αυτό το σάλτο πάνω στο γραφείο του και ήρθαμε μουρη με μούρη. Το 500ρικο πάντως το πήρα.
Κι αφού έχεις περάσει εκατό μνημόνια, δικαστήρια, ανεργίες, εκβιασμούς, απειλές κάθε είδους και τα έχεις τακτοποιήσει όλα στις σόλες των παπουτσιών, έρχεται ένα τσούρμο από φρικιά και σου λένε κάνε το τρύπημα γιατί αλλιώς.. αλλιώς τι πανηλίθιε? τι?
Το πρόβλημα με τον Αντώνη είναι πως ήταν μάλλον μια ψυχούλα, κι αυτοί το ήξεραν, εύχομαι στην επόμενη περίπτωση που θα συμβεί κάτι ανάλογο, να υπάρχει κάποιος που ξέρει και πηδάει πάνω στα γραφεία και να αρπαζει γραβάτες, τότε δεν ξέρω ποιος θα καταλήξει να μετράει τα ραδίκια ανάποδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου