ΟΝΕΙΡΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

 

Αυτό μισούν. Αυτό είναι το τελευταίο στοίχημα που θέλουν κερδίσουν, για να υπάρξει χωρίς προβλήματα η μετάβαση στην μετα ανθρώπινη κοινωνία. Πρέπει με κάθε τρόπο να σταματήσουν οι σκλάβοι να ονειρεύονται, γιατί μέσα σ΄αυτά τα όνειρα ελευθερίας μπορεί κάποιος να βρει το δρόμο να αποδράσει από τη μαζική εκτέλεση. Μια σειρά από μελετημένες καλά τεχνικές χειραγώγησης λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν με αυτό το μοναδικό σκοπό. Να θανατώσουν τα όνειρα ελευθερίας.

Απομάκρυναν τους ανθρώπους από τη φύση και τους οδήγησαν σε μεγάλα, απρόσωπα, βρώμικα αστικά κέντρα. Να μην υπάρχει ορίζοντας καθώς κοιτάς από το μπαλκόνι. Να μην επικοινωνείς με τα στοιχεία της φύσης. Να γίνεις μαλθακός, κιτρινιάρης, άρρωστος. Λοιδορούσαν ακόμα και τα κόκκινα μάγουλα, λέγοντας ειρωνικά πως αυτά τα έχουν οι χωριάτες, σε αντίθεση με τους χλωμούς πρωτευουσιάνους.  Παρέσυραν το μέγα πλήθος με τη δυνατότητα μιας δήθεν καλύτερης ζωής. Σχολείο για τα παιδιά, νοσοκομεία κοντά, διασκέδαση.. λες και ήταν απαγορευμένο να χτίσουν σχολεία σε κάθε χωριό, να φτιάξουν περισσότερα νοσοκομεία σε κάθε επαρχιακή πόλη, να έχει κινηματογράφο, όμορφα μαγαζιά, ανέσεις το κάθε χωριό.

Ο δούλος υπάλληλος των 9-5, ο δούλος εργάτης, έμαθαν να περιορίζουν τα όνειρα τους σε ένα σαββατοκύριακο.. Και λίγες μέρες το καλοκαίρι, να δουν για λίγο κλεφτά το χωριό τους, τη θάλασσα, το δάσος, να θυμηθούν πως είναι να μυρίζεις κάτι διαφορετικό από τα καυσαέρια. Οι σκλάβοι που θα εκπαιδευόντουσαν σιγά σιγά να κοιτάζουν το κόσμο μέσα από οθόνες. Πρώτα η τηλεόραση, ύστερα το ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟ, κινητά και διαδίκτυο. Εγκλωβισμένοι στις ορέξεις ψυχασθενών απατεώνων, ανίκανοι να ζήσουν πλέον εκτός συστηματος.

Με ψεύτικες ανόητες ανάγκες, που ζητούσαν επιτακτικά ικανοποίηση,  μέχρι να ξεχάσουν πως είναι κάτι περισσότερο από ένας αριθμός στην πλατφόρμα καταγραφής υπάκουων-υπηκόων. Επρεπε να κοιμούνται και να ονειρεύονται ένα καλύτερο αυτοκίνητο, ένα ωραιότερο σώμα, μια βίλα με πισίνα, μια προαγωγή στο γραφείο, πως κέρδισαν το τζόκερ.

Το μόνο που δεν επιτρεπόταν να αγγίξουν ήταν ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Κι όμως έμειναν άνθρωποι εκτός. Να σκαλίζουν τη γη, να αρμέγουν τα προβατάκια, να μαζεύουν τις ελιές, να ζυμώνουν ψωμί, να πατάνε το μούστο. Ένα θολό παράδειγμα, για όσους ήταν ικανοί ακόμα να σηκώσουν τα μάτια από τις οθόνες, να τραβήξουν τα καλώδια και να ονειρευτούν ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ ΕΞΟΔΟΥ.

Για αυτό θα τα κάψουν όλα. Να μη μείνει σταλιά ελεύθερης γης για την τολμηρή μονάδα που θα ονειρευτεί να ξεφύγει από το πλήθος.  Θα ρίξουν κι άλλους υποχρεωτικούς εγκλωβισμούς. Θα τρυπήσουν με δηλητήρια κάθε μπράτσο που απλώνεται. Θα τυφλώσουν με νέους τρόπους τα μάτια των νέων, και θα ρουφήξουν τα τελευταία ίχνη ενέργειας, πίνοντας ένα καλό Κιάντι… Μέχρι το όνειρο ελευθερίας να είναι μια αδύνατη ουτοπία, ενός καταδίκου πίσω από τα κάγκελα, καθώς κοιτάει το προαύλιο της φυλακής του.

Μην ανησυχείτε για το μέλλον αν θα έχουμε να φάμε..

Θα φάμε ο ένας τον άλλον…