ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ..

Μας κρατάνε ζωντανούς.

Δεν κοστίζουν τίποτα, δεν φορολογούνται, δεν μπορούν να τα ανιχνεύσουν. Είναι το θράσος μας απέναντι μέσα στο πολιτισμό του τίποτα που δημιούργησαν. Είναι το κακό σπυρί στα οπίσθια της αποχαυνωμένης κοινωνίας.

Εκείνες οι μικρές στιγμές, που οι υπόλοιποι παύουν να υπάρχουν. Οι στιγμές που καταφέρνουμε ακόμα να νοσταλγήσουμε, να επιθυμήσουμε, να γίνουμε πρωταγωνιστές στις πιο ανέφικτες ουτοπίες μας.

Είναι το ταξίδι μας που δεν μπορεί να εισβάλλει κανείς για να μάθει τον προορισμό του. Η πατρίδα που εφαρμόζει τους δικούς μας κανόνες. Η αόρατη δύναμη που μπορούμε να την εκτοξεύσουμε όπου θέλουμε,  όπως θέλουμε, χωρίς περιορισμούς χώρου.. χρόνου...

Οι άνθρωποι που σταμάτησαν να ονειρεύονται,  είναι απλά νεκροί. Έχει μαραθεί ο κήπος τους. Έχουν αδειάσει από ενέργεια. Ξερά πηγάδια. Το ίδιο κι εκείνοι που ακόμα και στα όνειρά τους ζητάνε δεκανίκια από προτηγανισμένες τροφές. Που φοβούνται να δραπετεύσουν ακόμα και στον ύπνο τους.

Το σώμα μας είναι εδώ. Για να κάνει δυο βήματα πρέπει να περάσει εμπόδια, πρέπει να ζητήσει την άδεια ακόμα και για τις πιο μικρές ανάγκες του, από τους κατασκευαστές των νόμων, των δογμάτων, τους άρχοντες της τυραννίας. Δεν έχει γη να του ανήκει, δεν έχει δουλειά να είναι αφέντης, δεν έχει παιδιά να τα μεγαλώνει με το δικό του τρόπο, δεν έχει δικαίωμα να δημιουργήσει, πέρα από πλαίσια, δεδομένα, προκατασκευασμένες αντιλήψεις, τοποθετημένες βαθειά μέσα στο κορμί του να υποδύονται την ελεύθερη βούληση.

Το πνεύμα δεν έχει καμιά αλυσίδα. Δεν είχε ποτέ. Η ψυχή συμπιεσμένη μέσα σ΄αυτό το γεμάτο απαιτήσεις σαρκίο είναι ο πυρήνας μιας βόμβας,  που αν εκτοξευθεί, μπορεί να φτάσει σε διαστάσεις αδιανόητες για τη φτωχή μας καταπιεσμένη συνείδηση. Ακόμα κι αν σε δέσουν να μη μπορείς να ανασάνεις, να μη μπορείς να κουνήσεις ούτε τα βλέφαρά σου, δεν μπορούν να συλλάβουν την ικανότητα σου να δραπετεύσεις όπως θέλεις και για όποιο προορισμό επιθυμήσεις.

Ακόμα κι όταν σου τρυπήσουν το κεφάλι, περήφανοι για το κατόρθωμα να δολοφονήσουν τους δαίμονες που εκείνοι έβλεπαν, υποθέτουν, δεν ξέρουν...βάζουν κάτω στατιστικές, πειράματα και γεμάτους απορίες επιστήμονες, και ΥΠΟΘΕΤΟΥΝ πως σε σκότωσαν. Στην ουσία αγνοούν παντελώς που πήγες. Αγνοούν παντελώς αν υπάρχεις κάπου στο σύμπαν ακόμα. Γιατί το σύμπαν το δικό σου δεν το επισκέφθηκαν ποτέ,  δεν ξέρουν ούτε που είναι η είσοδος, ούτε σε πόσο χώρο και χρονο απλώνεται.

Ο αγώνας των τυράννων και των υποτακτικών τους, είναι να μην έχει ο άνθρωπος ούτε ένα δευτερόλεπτο να σκεφτεί. Να μην έχει το περιθώριο της πολυτέλειας να ησυχάσει κάπου μοναχικά και να θυμηθεί ποιος είναι.  Ο φρενήρης ρυθμός της καθημερινότητας, ο βομβαρδισμός με υπερπληροφόρηση,  η συνεχής υπαρξιακή αγωνία, στοχεύουν ακριβώς σ΄αυτό.

Να μην έχεις περιθώριο να κυνηγήσεις και να γευτείς τα άυλα όνειρά σου. Να μην μπορείς να νοιώσεις τις πραγματικές σου επιθυμίες, να γεννήσεις το δικό σου πρωτόπλαστο, να σχηματίσεις το δικό σου παράδεισο.

Τα όνειρα μας θάβονται μέσα στις χωματερές τους. Είναι καλά μελετημένο το σενάριο.  Ανοίξτε εκείνη τη σιδερένια πόρτα που οδηγεί στον υπόνομο και δραπετεύστε μέσα από τις σήραγγες, έξω από το τούνελ.  Βγείτε από το Τρούμαν σόου και σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, γεμίστε τα πνευμόνια με το νέο αέρα. Στην ανάγκη αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος προσπαθείστε να το κάνετε την ώρα που σας δολοφονούν. Κανένας δεσμοφύλακας δεν θα πάρει χαμπάρι.