ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ.

 

Ο πατέρας μου είχε πει μεταξύ άλλων πραγμάτων που με βοήθησαν στη ζωή σε ότι αναποδιά έτυχε, ένα πράμα πολύ σπουδαίο. ''Το μυστικό σ΄αυτή τη ζωή παιδί μου είναι ένα, να μην αφήσεις ποτέ κανέναν, για κανένα λόγο να σε εκβιάσει'' Το νόημα αυτής της φράσης ίσως φαίνεται απλό, πολλοί θα αναρωτηθούν και τι φοβερό μυστικό είναι αυτό? Κανείς δεν θέλει να τον εκβιάζουν.

Όμως είναι τόσο απλό? Όχι, είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να πετύχει κάποιος. Γιατί για να το κατορθώσεις πρέπει να έχεις τα κότσια, να μην φοβάσαι κανέναν. Πρέπει να είσαι έτοιμος προκειμένου να υπερασπίσεις τις ιδέες σου, τη ζωή σου, την ελευθερία σου, να ΥΠΟΣΤΕΙΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. Γιατί ο κόσμος που ζούμε βασίζεται πάνω σε ένα συνεχή εκβιασμό.  

Από μικρό παιδί, αυτό που σου μαθαίνουν, αυτό που ζητούν από σένα είναι να ΥΠΟΚΥΠΤΕΙΣ στις απειλές. Αν δεν συμμορφωθείς με αυτό θα έχεις αυτές τις συνέπειες. Οι γονείς, το σχολείο, η δουλειά, οι σχέσεις, τα πάντα ορίζονται μέσα σε κανόνες που ΒΡΗΚΕΣ ΕΤΟΙΜΟΥΣ και στο μυαλό των ανθρώπων έχουν περάσει σαν ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. 

Σαν παιδί πρέπει να συμπεριφέρεσαι με το τρόπο που θα σου υποδείξουν αλλιώς έχει τιμωρία, στο σχολείο πρέπει να είσαι έτσι, στη δουλειά πρέπει να κάνεις αυτό, στη πολιτεία πρέπει να υπακούς σε αυτά. Και όλα αυτά σε μια πολιτεία που θα βασιζόταν στη δικαιοσύνη, την ηθική, την καλλιέργεια του πνεύματος, το σεβασμό για τη ζωή και τον άνθρωπο, που οι νόμοι της θα ήταν για να προωθούν την ευημερία των πολιτών και την ευζωία, ναι η υπακοή σε αυτούς τους κανόνες θα ήταν το ιδανικό για να συμπορευθείς γαλήνια, όμορφα, δίκαια με τους συνανθρώπους σου.

Η κοινωνία όμως που ζούμε έχει δομηθεί από ανθρώπους διεφθαρμένους, συμμορίες μαφιόζικου τύπου, χωρίς αιδώ, χωρίς ηθική, χωρίς καλλιέργεια. Είναι ΕΝΑΣ ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ αυτό που ζεις, εκβιασμός να υποκύπτεις σε κανόνες που λειτουργούν όχι για τη δική σου ανάπτυξη και ευημερία, αλλά για την συνενοχή σε ένα συνεχές έγκλημα.  Στο οποίο συναινούν και υποβοηθούν άνθρωποι που αγνοούν πως είναι ΔΟΥΛΟΙ. Άνθρωποι που νομίζουν πως είναι ελεύθεροι, αλυσοδεμένοι με τα πιο ύπουλα δεσμά. Ο δούλος κάποια στιγμή θα επαναστατήσει, εκείνος που ζει χωρίς να έχει συνείδηση της κατάστασης του ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ. 

Είσαι ένα παιδάκι που το εκβιάζουν συνέχεια για να του δώσουν χαρτζιλίκι. Δεν μεγάλωσες ποτέ. ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ. Δεν μπορείς να λειτουργήσεις να επιβιώσεις έξω από το μαντρί. Δεν έχεις μάθει να ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣ όσα ΣΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ. Σε κλέβουν από παντού, κλέβουν το κόπο σου, σου στερούν την ουσιαστική μόρφωση, σε εκπαιδεύουν να παλεύεις για να αποκτάς ανούσια, σάπια πράγματα. Σε εκπαιδεύουν να πιστεύεις σε ανοησίες. Σε εκπαιδεύουν να ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ,

1 ώρα να σου κόψουν το ηλεκτρικό φοβάσαι, αναστατώνεσαι γιατί κάθε κίνηση που θέλεις να κάνεις για να ζήσεις είναι καλωδιωμένη. Σε απειλούν στον εργασιακό σου τομέα γιατί η εργασία σου είναι ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ. Μαζεύεις τα λεφτά σου για να έχεις να αγοράζεις τα σκουπίδια που σε έχουν πείσει πως είναι απαραίτητα. Το σημαντικότερο δεν έχεις καμία δυνατότητα ΓΙΑ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ.

Δεν ξέρεις να φτιάξεις μόνο σου τη τροφή σου από τις ύλες που σου δίνει η φύση, δεν ξέρεις πια ούτε να καλλιεργείς, ούτε να χτίζεις, ούτε να ράβεις, ούτε να ζυμώνεις, ούτε καν να διαχειρίζεσαι τα εμπόδια που θα βρεθούν στο δρόμο σου χωρίς να κλαψουρίζεις, να ζητάς, να παρακαλάς. ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ. Μιας ανήθικης πολιτείας που εξουσιάζεται από ανήθικους ανθρώπους.

Τώρα αυτοί, σίγουροι για τη δύναμη που έχουν επάνω σου, για την ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ που έχεις από αυτούς, μπορούν να χειρίζονται τη καθημερινότητα σου, τη δική σου και των παιδιών σου ΟΠΩΣ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ, ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΑ. Σύντομα θα καταλάβεις πως το τέρας που έχεις δημιουργήσει είναι αχόρταγο. Θα ζητάει ακόμα περισσότερα από τη σάρκα σου, μέχρι να σε καταναλώσει εντελώς. Μέχρι να είσαι απλά ένα συστατικό στον οργανισμό του που θα το υποστηρίζει για να επιβιώνει σε κάθε αισχρότητα που θα διαπράττει. 

ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΗ ΖΩΗ, όπως το παιδί φοβάται το σκοτάδι. Γιατί τρέχεις στην αγκαλιά του πατερούλη για δεν μπορείς να κάνεις τα δικά σου βήματα. ΔΕΝ ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΣ, ΜΠΟΥΣΟΥΛΑΣ ΑΚΟΜΑ. 

Αναρωτήσου μόνο αυτά. Αν αύριο το πρωί έλεγες δεν θα υποκύψω σε αυτό που μου ζητάτε, μπορείς να αντέξεις τις συνέπειες της άρνησης? Εχεις σκεφθεί στο ελάχιστο με ποιο τρόπο θα μπορούσες να ζήσεις έξω από τη στάνη. Στο δάσος που ζούνε τα αγρίμια? Εσύ το κατοικίδιο που είναι συνέχεια δεμένο με το λουράκι και ζητιανεύεις τη τροφή από το αφεντικό σου και σου πετάει ένα κόκκαλο όταν του κάνεις τα χατήρια, μπορείς να ζήσεις σαν αγρίμι? Αν μπορείς η πόρτα πάντα ανοχτή ήταν, ΦΥΓΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΠΗΛΙΑ. 

Το πρόβλημα είναι πως τα μάτια σου δεν έχουν ικανότητα να δουν ούτε καν που είναι η πόρτα, γιατί ακόμα κι αν ψυλλιάζεσαι πως κάπου είναι, περιμένεις κάποιον να σε πάρει από το χέρια να σε οδηγήσει, ακόμα κι όταν νοιώθεις την αγανάκτηση να σε πνίγει και τη ζωή να έχει γίνει αφόρητη και τους εκβιαστές να σου ζητάνε όλο και περισσότερα για να μην σε ισοπεδώσουν, περιμένεις ένα ΣΩΤΗΡΑ να σου βγάλει τα φίδια από τη τρύπα τους. Ακόμα και στην συνειδητοποίηση της σκλαβιά σου ρωτάς με αγωνία ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?

Να πεις σε πρώτη φάση ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΟΜΑΙ, και να βρεις άλλους που είναι διατεθειμένοι να ζήσουν ελεύθεροι για να φτιάξεις ένα χωράφι με νέο σπόρο, καθαρό, μπορεί να μην δεις τους καρπούς εσύ, αλλά θα τους συλλέξουν τα αγέννητα παιδιά που θα μπορέσουν να ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Αν αυτό πραγματικά θέλεις. 

Οσο για εκείνους που δεν βρίσκουν λόγο να αλλάξουν κάτι, εκείνους που θεωρούν πως ζουν στην ασφαλή καθημερινοτητα τους κι έχουν τα μπιχλιμπιδια τους να παίζουν, και είναι ικανοποιημένοι με τα κόκκαλα που μασουλάνε, και νοιώθουν περήφανοι που ΤΑ ΕΧΟΥΝ, φτιάχνοντας μια ήσυχη φωλίτσα ενώ γύρω έχει απλωθεί το πιο βαθύ σκοτάδι, ας ζήσουν αντιλαμβανόμενοι το αίσχος σαν μια ειδησούλα στο χαζοκούτι που κοιτάνε σαν υπνωτισμένοι. Ετσι κι αλλώς η χρησιμοτητα τους φθάνει μέχρι εκεί που δίνουν φαί στα θηρία. ΓΙΑΤΙ ΝΑΙ Ο ΚΑΛΟΣ ΣΚΛΑΒΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΑ. 

Η ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

 

Ο κορονοιος έφερε θανάτους, φόβο, οικονομική κατάρρευση, εγκλεισμούς, καταστολή της προσωπικής ελευθερίας, υποταγή τυφλή στις εντολές, αλλά περισσότερο μας έφερε κοντά σε κάτι που θα είναι αυτό που θα χαράξει την πορεία στο μέλλον της ανθρώπινης πορείας. Μας έκανε μια εισαγωγή σε ένα νέο είδος ανθρώπου, τον οποίο οι απόλυτοι χειραγωγοί, μεθοδικά με επιστημονικές μεθόδους και καλά μελετημένα σχέδια, δημιούργησαν σιγά σιγά, το δικό τους γκόλεμ, που το μόνο που εύχομαι είναι κάποια στιγμή, έτσι όπως είναι χωρίς νου, ένα στερημένο από κάθε δυνατότητα αντίληψης υβρίδιο, να καταλήξει, να τους φάει περιφρονώντας το γεγονός πως είναι οι δημιουργοί του.

Στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα που έχουν δημιουργηθεί, σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο, δηλαδή εκείνοι που ονομάζονται (τυχαία?) «αρνητές» και οι απέναντι, τους οποίους κι εγώ θα τους στολίσω με ένα όνομα, γιατί δικαίωμά μου είναι, «οι υποτακτικοί», κι αυτό μου ήρθε έτσι καθώς θυμήθηκα πως λέγανε τα τσιράκια των βρικολάκων σε μια σειρά από γνωστές ταινίες, στα δύο λοιπόν αυτά στρατόπεδα, χάνεται σιγά σιγά κάθε σημείο επαφής, κάθε δυνατότητα προσέγγισης. Σε τέτοιο βαθμό ώστε παρακολουθούμε κάτι που έχει οσμή από μια πρωτόγνωρη αγριότητα.

Δεν διαφωνείς πλέον, μισείς. Δεν κατανοείς πως κάποιος άλλος μπορεί να σκέφτεται κάτι διαφορετικό και να ακούσεις τι έχει να πει, τον κατηγοριοποιείς άμεσα, χωρίς καμία σκέψη σαν παράσιτο, επικίνδυνο, τρελό, στην καλύτερη περίπτωση ένας ανόητος φύρα στο κοινωνικό σύνολο, που δεν θα είχες καμία αντίρρηση να τον δεις να αρρωσταίνει, να υποφέρει, να πεθάνει και να νοιώσεις μια χαρά που είχες δίκιο, γιατί εσύ είσαι περήφανος, εσύ είσαι ένα κόμμα πλέον με όλους εκείνους που καθησυχάζουν την αγωνία σου αν είσαι μαλάκας ή όχι.

Το ίδιο όμως συμβαίνει και στο αντίπαλο στρατόπεδο, δεν θέλουν πια να εξηγήσουν, δεν θέλουν να έχουν επαφή με εκείνους που τους θεωρούν μιάσματα, στην ίδια οικογένεια δημιουργούνται εντάσεις τραγικές, άνθρωποι σπάσανε φιλίες που είχαν χρόνια, ζευγάρια χαλάστηκαν γιατί δεν αντιλήφθηκαν με τον ίδιο τρόπο όλο αυτό το χάος. Συνάδελφοι στα γραφεία δεν μιλούν πια, νοιώθουν ο ένας για τον άλλον μια σιχασιά. Οι μαχαιριές που καρφώνονται αργά και βασανιστικά στον ανθρώπινο ψυχισμό θα μείνουν για πάντα εκεί, και ο πληγωμένος άνθρωπος θα είναι ο πρωταγωνιστής της νέας πραγματικότητας.

Θα είναι ο άνθρωπος που θα κρέμεται στη κυριολεξία από τη παραμικρή λέξη που θα προφέρουν οι νέοι θεοί του, ή θα είναι εκείνος που θα ζει αποκλεισμένος σε μια κοινωνία απόβλητων, που θα κινείται μέσα στην κοινωνία των ‘’υποτακτικών’’. Οπου θα πρέπει να βρει τρόπους επιβίωσης γιατί γύρω του θα είναι τεντωμένα δάχτυλα και μάτι χαιρέκακα που θα εύχονται να ψοφήσει. Αυτό ακριβώς το ρήμα διαβάζω σε διάφορες σελίδες αγανακτισμένων που βρίζουν τους ‘’αρνητές’’ και νοιώθω για πρώτη φορά πως αυτό που έρχεται θα είναι χειρότερο από κάθε άλλο μίσος που έχει ζήσει στο παρελθόν η ανθρωπότητα. Να προφέρουν τη λέξη ‘’να ψοφήσουν’’ για τον συνάνθρωπο τους που επέλεξε, είτε από φόβο, είτε από αμφιβολία, είτε ακόμα γιατί μπορεί να είναι ανόητος, σκεφθείτε πόσο βαθιά πάει η τρύπα του λαγού….

Ο ιος της τρομοκρατίας και της υποδούλωσης των μαζών, δεν τσακίζει μόνο τα όργανα που βρίσκονται μέσα στο σώμα μας, τσακίζει όλα αυτά που το μυαλό μας, η ψυχή μας αναγνώριζε σαν ‘’κανονικότητα’’. Κάποιος είχε πει πως ο τρίτος παγκόσμιος θα γίνεται με ρόπαλα. Λάθος έκανε. Δεν θα γίνεται με ρόπαλα, θα γίνεται με μια σύριγγα στο χέρι.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαφωνούμε πλέον. Το χάσμα είναι τεράστιο. Γιατί είτε θα είσαι έτσι είτε αλλιώς. Δεν υπάρχει μέσος όρος. Γιατί ή πιστεύεις όλο αυτό που συμβαίνει ακριβώς όπως στο πλασάρουν, οπότε ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΕ ΜΕΤΑΠΕΙΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, και όποιος το προσπαθήσει είτε είναι επιστήμονας, είτε ο φίλος σου, είτε η μάνα σου, θα τους ονομάσεις βλαμμένους, είτε δεν θα πιστεύεις σε ότι σου πλασάρουν οπότε θα βλέπεις εκείνους που χτυπιούνται ονομάζοντας σε επικίνδυνο και ανόητο σαν υπνωτισμένους που απλά δεν θα ξυπνήσουν ποτέ εκτός κι αν ο υπνωτιστής τους χτυπήσει τα δάχτυλα με το ένα δυο τρία, αλλά και σ΄αυτή τη περίπτωση θα τους έχει υποβάλλει από πριν τη βεβαιότητα «όποιος αρνείται είναι εχθρός, όποιος αρνείται είναι εχθρός, όποιος αρνείται είναι εχθρός…. Ξύπνα τώρα….»

Η νέα κανονικότητα είναι εδώ, κι όσοι πιστεύουν πως υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να επιστρέψουμε σε αυτό που ήμασταν πριν, πλανάται οικτρά.

Τα εμβόλια θα γίνουν κι άλλα πολλά, οι μεταλλάξεις θα θερίζουν, τα μέτρα καταστολής θα είναι ένα συνεχές τώρα μέσα – τώρα έξω. Οι θάνατοι θα είναι όλοι, σε λίγο καιρό εξ΄αιτίας αυτών που δεν εμβολιάστηκαν. Όσοι θα τα κακαρώνουν από τα εμβόλια δεν θα τους δίνει σημασία κανένας, ούτε δάκρυ δεν θα ρίξουν οι ‘’ευαίσθητοι υποτακτικοί» και χιλιάδες να είναι θα λένε , ψέματα δεν έχουν καμία σχέση με τα εμβόλια, και μπροστά τους να πεθαίνει κάποιος με τη σύριγγα στο χέρι, μπορεί και να γυρίσουν τη μούρη από την άλλη να μην βλέπουν.

Όσο για τους αρνητές, κάθε ένας που θα πεθαίνει, από ιο γιατί άλλη ασθένεια δεν υπάρχει όπως ξέρουμε, και να υπάρχει πάλι από τον ιο θα είναι, ο θάνατος τους θα γεμίζει μια ικανοποίηση εκείνους που θα λένε αυτό το απόλυτα φιλάνθρωπο ‘’καλά να πάθει’’.

Αυτό θέλαμε άραγε να ζήσουμε?

Αυτή τη κοινωνία θέλουμε να κρατήσουμε τα δόντια ζωντανή?

Μια κοινωνία που έχει γεμίσει διεφθαρμένους, εγκληματίες, βιαστές, δολοφόνους, που άνθρωποι και πατρίδες ξεπουλιούνται σε παιχνίδια εξουσίας, όπου ηγούνται διεστραμμένα μυαλά, ψυχασθενείς, αξίζει να επιβιώσει? Κι εσύ που φοβάσαι τόσο, αν για να επιβιώσεις, χρειάζεσαι να σε τρυπάνε συνέχεια, να χάσεις φίλους, αγαπημένους, να δεις να πέφτουν στην φτώχεια χιλιάδες άνθρωποι, να καταρρέουν τα πάντα και να είσαι ένα ανθρωπάκι που όποτε θέλουν θα το φυλακίζουν, όποτε θέλουν θα του ορίζουν και τον αέρα που αναπνέει… μήπως ο ιος θα σου έκανε λιγότερο κακό? Μπορεί να μην τα κατάφερνες μπορεί όμως και να επιβίωνες, έτσι κι αλλιώς αυτός που ήσουν πέθανε.

 

 

 

Ο ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΣΚΛΑΒΟΣ

Ολοι μας έχουμε συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή μας, ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου, αυτόν που όπως έλεγε κάποιος "αλίμονο στο δούλο που κάνει περισσότερα από αυτά που του ζητάει το αφεντικό του''. Είναι το γλυφτρόνι κάθε εξουσίας. Έτοιμος να υπακούσει σε ότι του υποβάλουν, ποτέ δεν θα σηκώσει κεφάλι στον αφέντη και όχι μόνο, ακόμα κι αν δεν του ζητηθεί θα βάλει κουκούλα να καταδώσει τον ανυπάκουο. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να τρώει κλωτσιές, να τον μειώνουν, να τον υποβάλουν σε κάθε αδικία, αλλά κουνάει χαρούμενος την ουρά του, μόλις το ''αφεντικό για σκότωμα'' του πει ''μπράβο Μήτσο, χαίρομαι για εσένα''.

Πιστεύω πως σε λίγους μήνες από τώρα θα ζούμε πρωτόγνωρες σκηνές, από ένα νέο εμφύλιο που ξεκινάει σιγά σιγά να παίρνει ήδη ανησυχητικές διαστάσεις. Θα είναι η στιγμή που οι καλοί άνθρωποι, οι υπάκουοι και συνεπείς πολίτες, που έχουν αποκτήσει μια θρησκευτικού τύπου πίστη και φανατισμό, για ότι τους σερβίρουν εδώ κι ένα χρόνο, θα απαιτήσουν να ανάψουν φωτιές να καούν οι ''άπιστοι''. Η έστω να εξοριστούν σε νέες σπιναλόγκες για να μην μολύνουν το θαυμαστό καινούργιο κόσμο, που θα δημιουργηθεί μ.κ. (μετά κοβίντ). Παιζει να βλέπουμε κάποιον που θα πάει να μπει σε μια ταβέρνα και να τον πετάνε έξω αγανακτισμένοι που θέλουν να συνεχίσουν σε ένα όμορφο αποστειρωμένο τοπίο το τεμαχισμό της μπριζόλας τους. Ανθρωποι που θα διώχνονται από τη δουλειά τους γιατί είναι εν δυνάμει μολυσματικοί. Και όχι μόνο, θα επικρατεί παντού η νοοτροπία, πως κάποιος για να μην έχει δεχτεί τη θαυματουργή ένεση δεν μπορεί να είναι πολύ καλά στο μυαλό του, είναι ανόητος, ανεύθυνος, με μειωμένη αντίληψη της  πραγματικότητας, οπότε δεν κάνει για υπάλληλος, για συνεργάτης, για φίλος, δεν κάνει για τίποτα. 

Το εντυπωσιακό είναι πως αυτή η οργή που αναβλύζει ήδη, είναι παρανοϊκή για ένα απλό λόγο. Οι εμβολιασμένοι δεν θα διατρέχουν κανένα κίνδυνο, εκτός από το να περάσουν τον ιο σαν ένα συνάχι ας πούμε. Ετσι δεν είναι? Οπότε ο τύπος που αρνείται να το κάνει είναι απλά αυτοκτονικός, δεν πειράζει τους άλλους. Η μήπως το εμβόλιο δεν δίνει ανοσία? Η μήπως δίνει ανοσία για μερικούς μήνες και μετά πάλι από την αρχή. Αν δίνει την πολυπόθητη ανοσία, το μόνο συναίσθημα που δικαιολογείται να έχει κάποιος είναι μια συμπόνια για τον ανόητο που θα αρρωστήσει και θα πάει κακό. Όμως δεν υπάρχει συμπόνια. Υπάρχει εκείνη η κακία, που αναδύεται όταν κάποιος δούλος γίνεται ανυπάκουος και δεν τιμωρείται από τον αφέντη, αλλά από τα άλλα ζώα στη φάρμα, γιατί ''χαλάει τη πιάτσα''. Οι καταδότες, οι  προδότες, οι χαφιέδες, οι τραμπούκοι, δεν ανήκαν ποτέ στην ελίτ, πάντα μια φτωχομάνα τους γένναγε και καρπαζοεισπράκτορες ήταν μέσα στο σύνολο. 

Υπάρχει κάτι νέο γύρω μας που δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά. Ενας ιος που ακόμα δεν τον έχουν καν απομονώσει ολόκληρο σε ένα εργαστήριο και ψάχνουν να μάθουν πως λειτουργεί, αναπτύσσοντας σωρεία από θεωρίες. Έχουμε μια σειρά από εμβόλια που κυκλοφόρησαν σε χρόνο ρεκόρ, χωρίς να έχουν ολοκληρώσει τους απαραίτητους πειραματισμούς και γι΄αυτό πήραν την έγκριση σαν ''έκτακτα' και όχι πλήρως κατοχυρωμένα για το μέλλον που έρχεται. Το αυτονόητο είναι , οι σκεπτόμενοι άνθρωποι να έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν αν θα υποβληθούν σε αυτό το πειραματισμό, να μπορούν να συζητούν και να εκφράζουν εύλογες ανησυχίες, να ζυγίσουν τα υπερ και τα κατά ερευνώντας και μαθαίνοντας λεπτομέρειες από αξιόπιστες πηγές (δηλαδή επιστήμονες που έχουν αποδείξει έργο και πείρα σε αυτούς τους τομείς) Οποιος δεν αμφισβητεί, δεν αναρωτιέται, δεν ψάχνει και δεν έχει υποψίες και απορίες πάνω σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, είναι απλά το ίδιο με ένα φανατισμένο θρησκευόμενο που αν του πει ο παπας να πάει να πέσει στο γκρεμό γιατί το είπε ο θεος θα το κάνει χωρίς σκέψη για να είναι ''θεάρεστος''.

Υπάρχουν τρεις ερωτήσεις που θα έπρεπε να υποβάλουμε στον εαυτό μας και από εκεί να ξεκινάει η αναζήτηση μας για την αλήθεια

1. Έχουμε αντιληφθεί πως η τηλεόραση και οι μεγαλοδημοσιογράφοι λειτουργούν με ειλικρίνεια και αγωνίζονται να ξεσκεπάσουν τις συμμορίες που έχουν ρημάξει και ξεπουλήσει τη πατρίδα μας? Έχετε δει να συμβαίνει κάτι τέτοιο όλα αυτά τα χρόνια? Δεν σας περιφρόνησαν, δεν σας ονόμασαν τεμπέληδες και ανάξιους, δεν γλύφανε από το πρωί ως το βράδυ τους ιδιοκτήτες της αποικίας λέγοντας ασύστολα ψέματα στο κόσμο, χωρίς καμία ντροπή, με μια συνεχή προπαγάνδα για τους κακούς Έλληνες που θα έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι στη  μπότα του Βερολίνου? Αυτοί όλοι τώρα νοιάζονται αν ζείτε ή αν πεθαίνετε?

2. Οι έχοντες την εξουσία θέλουν το καλό σας? Οι άνθρωποι που δεν δίστασαν να στείλουν στην φτώχεια, την απόγνωση και την αυτοκτονία χιλιάδες συνανθρώπους, που δεν νοιάστηκαν ποτέ να φτιάξουν ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας, παιδείας, εργασίας, πολιτισμού, δικαιοσύνης τώρα είναι οι προστάτες - άγγελοι?

3.Οι φαρμακοβιομηχανίες οι οποίες ανήκουν στην πιο αδίστακτη ελιτ σε παγόσμιο επίπεδο θέλουν υγιής ανθρώπους, όπως ο έμπορος όπλων θέλει ειρήνη? Φυσικά και βγάζουν σκευάσματα που μας έχουν σώσει από ασθένειες που άλλοτε αποδεκάτιζαν το κόσμο, ποιος αφέντης θέλει να ξεκάνει όλους τους δούλους και να μείνει να σκουπίζει ο ίδιος τους καμπινέδες, ζωντανούς μας θέλουν...

ΑΛΛΑ ΣΕ ΠΟΙΑ  ΜΟΡΦΗ.

Τη καλημέρα μου. 

Ο ΦΟΒΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ

 

Κάποτε είχα γνωρίσει έναν άνθρωπο, τον ονομάζω ο κύριος Χ,  που τον είχα συνδυάσει στο μυαλό μου με την εικόνα της απόλυτης δυστυχίας. Είχε πολλά λεφτά, μπορούσε να ζήσει μια ζωή άνετη χωρίς να τον απασχολεί τίποτα, ήταν ένα καταξιωμένο μέλος της μεγαλο αστικής τάξης, όμως έπασχε από μια σοβαρή ασθένεια, ήταν υποχόνδριος μέχρι το μεδούλι του. Δεν χαιρετούσε ποτέ κανένα δια χειραψίας, φόραγε μια προστατευτική μάσκα όταν ερχόταν σε επαφή με κόσμο (ναι ακριβώς τη γνωστή μάσκα τότε που ξέραμε πως τη φοράνε μόνο στα χειρουργεία), έπλενε συνέχεια τα χέρια του με αντισηπτικά και φόραγε γάντια μιας χρήσης. Στο εστιατόριο έφερνε δικά του πιάτα και μαχαιροπήρουνα από το σπίτι. Το τραγικό με αυτό τον άνθρωπο, όπως έμαθα κάποια χρόνια μετά, ήταν πως τελικά... αυτοκτόνησε. 

Ο άνθρωπος έχει περίεργους μηχανισμούς στο πως επεξεργάζεται τις πληροφορίες που λαμβάνει. Στο θέμα απειλή της ζωής, στο φόβο του θανάτου, θα έχετε παρατηρήσει στον εαυτό σας, πως η εικόνα που σχηματίζει το μυαλό μας, όταν μας μπει μια ιδέα απειλής της ζωής, π.χ. πως ίσως αυτό που νοιώθουμε είναι σύμπτωμα μιας σοβαρής ασθένειας , είναι τις περισσότερες φορές χειρότερο μαρτύριο από αυτό που θα αισθανθούμε όταν η απειλή γίνει πραγματικότητα. Η υποψία πως ''κάτι σοβαρό έχουμε'' είναι ένα βασανιστήριο που μπορεί να σε αφήσει άγρυπνο, να χαλάσει τη διάθεση σου για οτιδήποτε, να σε καταστήσει καταθλιπτικό και παραδομένο σε ένα μοιραίο που δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις, γιατί νιώθεις αδύναμος, έρμαιο σε μια κακοτυχία που δεν θέλεις να πιστέψεις πως έχει συμβεί σε εσένα.

Σε αυτή τη περίπτωση εναποθέτουμε όλη μας την ύπαρξη στα χέρια ενός γιατρού, και στο αποτέλεσμα των εξετάσεων που θα μας υποβάλει, και όταν η απάντηση είναι καλή, χρόνια ολόκληρα φεύγουν από πάνω μας και η ζωή αρχίζει ξανά, χαρούμενη μέχρι να επανέλθουμε στο ζόρι των πραγματικών προβλήμάτων της καθημερινότητας που μας είχαν γίνει αδιάφορα και ανούσια μέχρι να βεβαιωθούμε πως θα έχουμε την ευκαιρία να τα λουζόμαστε για καιρό ακόμα. Σε αυτό τον μηχανισμό φόβου, που είναι περασμένος μέσα στους αρχέτυπους φόβους του θνητού ανθρώπου, που δυστυχώς έχει πλήρη συνείδηση από την ώρα που γεννιέται αυτής της θνητότητας, στηρίζεται όλος ο μηχανισμός της υποταγής της μάζας. 

Χρειάστηκαν ελάχιστο χρόνο και μερικές καλές τεχνικές προπαγάνδας, για να μετατρέψουν όλους τους ανθρώπους σε κύριο Χ. Στο μυαλό μου, είχα πάντα την εικόνα αυτού του ανθρώπου, σαν μια βαριά ψυχιατρική περίπτωση, ανίατη, πολύ περισσότερο όταν είχα μιλήσει μαζί του και είχα αντιληφθεί πως αυτό που κάνει νόμιζε πως ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Αυτό που με φοβίζει στη συσχέτιση που κάνω του κυρίου Χ με την κοινωνία Χ που έχει δημιουργηθεί, είναι η κατάληξη. Η περίπτωση της κοινωνίας που βρίσκεται ψυχολογικά στο στάδιο του αυτόχειρα που λειτουργεί όπως κάποιος που σε λίγο καιρό, θα βάλει τέλος στο μαρτύριο του με μια πράξη απόλυτης παράδοσης στο μοιραίο.. 

Συμβαίνουν πολύ σοβαρά πράγματα γύρω μας, τα οποία περνούν σαν τριτοκλασάτες ειδησούλες. Εδώ στη πατρίδα μας, είμαστε σε μια φάση, που μπορεί να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να ανακαλύψουμε πως τα έχουμε χάσει όλα, κάθε δικαίωμα σαν εργαζόμενοι, σαν πολίτες και σαν έλληνες ακόμα, μπορεί να έχει ξεπουληθεί η πατρίδα μισοτιμής, να έχουμε πουληθεί κι εμείς σαν σκλάβοι, να έχουν φτάσει οι κατακτητές της ζωής μας πάνοπλοι στην αυλή του σπιτιού μας κι εμείς να μην έχουμε πάρει χαμπάρι. Μπορεί να έχουν μπει και στο σπίτι μας, να έχουν κλέψει όλα τα υπάρχοντά μας, μπορεί να έχουν σκοτώσει τα παιδιά μας, να μας έχουν βάλει φωτιά, κι εμείς να είμαστε καρφωμένοι σε μια τηλεόραση, περιμένοντας με αγωνία το επόμενο τρομολαγνικό δελτίο που θα μας ανακοινώνει αρρώστους, θανάτους και βασανισμένους διασωληνομένους, με δημοσιοκάφρους που γουρλώνουν με δήθεν αγωνία τα μάτια και μουσική υπόκρουση που παραπέμπει σε ταινίες τρόμου. 

Ενας χρόνος που οι άνθρωποι βομβαρδίζονται στη κυριολεξία με σκηνές και ειδήσεις που όπως είναι φυσικό μεταλάσσουν ολόκληρη την υπαρξή τους σε έρμο που το φυλάει μόνο ο φόβος μέσα στο μαντρί. Απομόνωση, καχυποψία και αποστροφή για τον συνάνθρωπο, παιδιά που εκπαιδεύονται στο φόβο της αρρώστιας και του θανάτου, άνθρωποι που  ζωή τους έχει μετατραπεί σαν τους ασθενείς που ζουν σε απόλυτη αποστείρωση πριν υποστούν μια μεταμόσχευση. Στη περίπτωση αυτή ναι, ετοιμάζονται όλοι για μια μεταμόσχευση. Αυτή που χρόνια δεν μπορούσαν να επιτύχουν στα εργαστήρια και τώρα γίνεται με φυσικό τρόπο. Την αντικατάσταση ενός εγκεφάλου που έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί ελεύθερα, να δημιουργεί, να ονειρεύεται, να σχεδιάζει τη ζωή του, με ένα νέου τύπου μυαλό, που θα είναι απόλυτα εξαρτημένο από τις υποδείξεις, τις εντολές και τις διαταγές των σωτήρων του. 

Δεν είμαι από τους αρνητές του ιου, γνωρίζω πως υπάρχει, είδα ανθρώπους κοντινούς μου να αρρωσταίνουν, οι περισσότεροι τον πέρασαν σαν μια συνηθισμένοι γρίπη μερικοί μπήκαν νοσοκομείο, άνθρωποι ηλικιωμένοι ή όχι που είχαν όμως άλλες αρρώστιες, πεσμένο ανοσοποιητικό, επικίνδυνοι στο να κολλήσουν οποιοδήποτε ιο ή μικρόβιο και να μην τα καταφέρουν, (γιατί αυτή είναι η πλειοψηφία όσων δεν τα κατάφεραν), κι όμως εκείνο που με τρόμαξε πιο πολύ από όλα, (ενώ έβλεπα τη πραγματικότητα)  ήταν αυτό που μέσα μου αισθανόμουν, όταν μάθαινα πως ο τάδε που είχα μιλήσει μαζί του αρρώστησε. Εκείνο το συναίσθημα του να μην νιώθεις κανένα σύμπτωμα αλλά να είσαι τρομοκρατημένος. Να υποβάλλεσαι σε τεστ απανωτά γιατί ίσως έχεις αρρωστήσει και να περιμένεις τη γραμμούλα να βγει στο σωστό σημείο για να μπορέσεις να συνεχίσεις τη μέρα έξω από τη πτέρυγα των μελλοθάνατων....Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση που χιλιάδες άνθρωποι με αγωνία περιμένουν τη σειρά τους για τη θαυματουργή ένεση. Που βάζουν μέσα τους κάτι που δεν ξέρουν ούτε τι είναι, που κανείς δεν τους δίνει εγγύηση πως θα τους προστατέψει, που ακούνε πως μπορεί να είναι ένας από τους τόσους που θα πάθουν κάτι πολύ σοβαρό, αλλά επειδή μέσα έχει φωλιάσει η πεποίθηση πως έτσι κι αλλιώς συναντώντας το τρομακτικό ιο θα πεθάνουν, ρισκάρουν για να υποτάξουν για λίγο εκείνο το μπαμπούλα που έχει φωλιάσει βαθειά μέσα στη ψυχή τους και τους πεθαίνει αργά και βασανιστικά.

Οσο για εκείνους που δεν αισθάνονται εκείνο το φόβο, τόσο δυνατό και αποκρουστικό, υπάρχει λύση για να φοβηθούν, η απειλή πως αν δεν σκύψουν το κεφάλι, να υποστούν οτιδήπότε τους επιβάλει ο τσοπάνης, θα ζήσουν μια νέα κατάσταση, όπου η ζωή τους θα είναι αδύνατον να κυλήσει φυσιολογικά, αν τελικά δεν ενταχτούν στο υπόλοιπο κοπάδι. Απειλές, κοινωνικός απομονωτισμός, απώλεια εργασίας, δυνατότητες μετακίνησης και ελευθερίας, και την περιφρόνηση που θα εισπράττουν από τους συνανθρώπους, χαρακτηριζόμενοι ανόητοι στη καλύτερη περίπτωση, επικίνδυνοι στη χειρότερη, μέχρι να λυγίσουν και να αποδεχτούν να γίνουν συμμέτοχοι στη γενικευμένη παράνοια. 

Ο κύριος Χ έβαλε τέλος στο μαρτύριο του, χωρίς καν να έχει αντιληφθεί πως ζούσε σε ένα φανταστικό κόσμο γεμάτο από ανύπαρκτα τέρατα, που το μυαλό του είχε γεννήσει και τα έτρεφε συνεχώς μέχρι να τον αποτελειώσουν. Εμείς πόσο ακόμα θα αφήσουμε τους εκβιαστές μας να ροκανίζουν τις ζωές μας? Θα αφήσουμε όλα τα πράγματα να κυλήσουν έτσι μέχρι να δούμε την πραγματική απειλή της ζωής μας να έχει μπει στο σπίτι μας και να κακοποιεί τα παιδιά μας?