Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

ΖΗΤΑΤΕ ΛΥΣΕΙΣ? Η ΜΑΓΙΚΗ ΛΕΞΗ, ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ.


Αποτέλεσμα εικόνας για αυτάρκεια

Με τι ακριβώς σε κρατάνε? Με το γεγονός πως τους έχεις ανάγκη ακόμα και για τον αέρα που αναπνέεις. Δεν μπορείς να φτιάξεις πια τίποτα με τα χέρια σου. Δεν μπορείς να βρεις τη τροφή σου παρά μόνο στις καλοστημένες αλυσίδες με τα σάπια τρόφιμα. Δεν μπορείς να ντυθείς παρά μόνο στα παζάρια των μαζικοποιημένων παραδείσων κατανάλωσης, που περιμένεις τις εκπτώσεις για να αρπάξεις ένα ρούχο φτηνιάρικο που σε λίγο καιρό θα καταστραφεί, ή να τα ακουμπήσεις γερά σε κάποια φίρμα για να πάρεις το καλό πράγμα.

Δεν μπορείς να ζεσταθείς αν δεν τα σκάσεις στη ΔΕΗ, δεν μπορείς να μαγειρέψεις, να πλύνεις, να καθαριστείς αν δεν πατήσεις το διακόπτη. Δεν μπορείς να έχεις ούτε νερό αν δεν το πληρώσεις. Δεν ξέρεις να επιβιώσεις αν δεν είσαι στους τέσσερις τοίχους της ασφαλούς φωλιάς, και τώρα πια δεν μπορείς να κάνεις λεπτό χωρίς τα καλώδια σου. Το έξυπνο τηλέφωνο, τον έξυπνο υπολογιστή, το τάμπλετ, τις παιχνιδομηχανές και ότι άλλο μπιχλιμπίδι έχουν εφεύρει για να αισθάνεσαι άρχοντας στη φυλακή σου.

Πως να ανασάνεις? Πως να σπάσεις τα δεσμά με τόση απόλυτη ανάγκη που έχεις τους αφέντες σου? Πως να σκεφθείς καν πως υπάρχει ένα κομμάτι δικό σου αφού όλα όσα έχεις είναι σε συνάρτηση με το σύστημα που σε παίζει σαν μαριονέτα όπως γουστάρει. Σε βούτηξε από την ύπαιθρο, από το χωριό σου, το κήπο σου, τα προβατάκια σου, το πηγάδι σου, τον αργαλειό της γιαγιάς, το ξυλόφουρνο, τη ξυλόσομπα και σε τοποθέτησε σαν τα πειραματόζωο σε ένα χρυσό κλουβί και από το πρωί ως το βράδυ μπορεί να σε εκβιάζει ΓΙΑ ΟΛΑ.

Ανθρωποι στημένοι σε συσσίτια, να παρακαλάνε για ένα πιάτο νεροζούμι, να νοιώθουν ζητιάνοι, ντροπιασμένοι, και δεν έχουν την ικανότητα να διακρίνουν ένα χόρτο να μαζέψουν, ένα πορτοκάλι, να ψαρέψουν ένα ψάρι στη θάλασσα και να φτιάξουν ένα πιάτο φαί. Γυναίκες που έχουν σπιτικό, που θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους καλά, και δεν ξέρουν να ζυμώσουν ένα κομμάτι ψωμί της προκοπής, δεν ξέρουν να πλέξουν ένα πουλόβερ, δεν ξέρουν να ράψουν μια ραφή αν ξηλωθεί, δεν ξέρουν να περιποιηθούν καν μόνες τους τον ευαυτό τους.  Αντρες που δεν ταιριάζουν πια στα ανέκδοτα γιατί δεν ξέρουν πως να πιάσουν ένα κατσαβίδι, να επισκευάσουν κάτι που χάλασε, να βάψουν ένα τοίχο που μούχλιασε, να αλλάξουν μια κλειδαριά που έσπασε.

Αχρηστες, δυστυχισμένες μαριονέτες όλοι, απόλυτα εξαρτημένοι από τη πρέζα της ετοιματζίδικης ζωής. Δουλειά από το πρωί ως το βράδυ για να βγάλεις ένα μεροκάματο και να αγοράσεις εκτός από τα απαραίτητα, που δεν έχεις ιδέα πια είναι πλέον, ένα σωρό σκουπίδια που σου πασσάρουν για σημαντικά αποκτήματα. Η μαγεία του καπιταλισμού, η μαγεία των συμμοριών που έπιασαν το νόημα πόσο ανόητο μπορεί να είναι το ανθρώπινο είδος και πόσο εύκολα μπορεί να χειραγωγείται. Η μαγεία του καπιταλισμού που σε παραμυθιάζει πως τάχα είσαι ελεύθερος και ικανός να φθάσεις πολύ ψηλά αν γουστάρεις και να έχεις όλα τα αγαθά που σου φυτεύουν στο κεφάλι σαν πλούτο.

Ανόητα μυαλά με έξυπνα τηλέφωνα. Στραβάδια με πλάσμα τηλεοράσεις. Κουφοί με σύγχρονα συστήματα ήχου.  Ανίκανοι να περπατήσουν με λουστραρισμένα αμάξια. Φαγιά σάπια που πληρώνεις ακριβά. Μολυσμένα όλα γύρω σου κι εσύ μεταλλαγμένος σε κατσαρίδα, επιβιώνεις μέσα στο βόθρο της απληστίας. Κοντά στο φραγμένο μυαλό που είναι ανίκανο να σκεφθεί πλέον με την ελάχιστη λογική, φραγμένες και οι αρτηρίες από τα σκατά που καταβροχθίζεις, για να έχεις ακόμα πιο πολύ την ανάγκη τους, άρρωστος, φοβισμένος, ανίκανος να αντιδράσεις.

Το πιο γελοίο από όλα είναι πως εσύ ο καλός νοικοκύρης, ο καλοζωισμένος είσαι τόσο μαλάκας που φαντάζεσαι στο μυαλό σου πως είσαι αυτάρκης. Ονομάζεις αυτάρκεια το γεγονός πως δουλεύεις σαν σκλάβος και ξεκινάς από τη πρώτη του μηνός μέχρι το τέλος να πληρώνεις γαμισιάτικα χωρίς να έχεις γαμίσει κανέναν. Δημόσιες υπηρεσίες, εφορίες, πολεοδομίες, ταμεία, ασφάλειες, συνεργεία, σουπερ μάρκετ, καταστήματα, όλα σε περιμένουν με ανοιχτή αγκαλιά να εξυπηρετήσουν τις φυτευτές ανάγκες σου και να είσαι και ικανοποιημένος πως κάτι έκανες.

Μετά μένεις μόνος την ώρα που οι άλλοι κοιμούνται, και προσπαθείς να καταλάβεις τι δε πάει καλά με το μυαλό σου και δεν νοιώθεις χαρά, ευτυχία, ευδαιμονία. Τι σου λείπει ρε γάμωτο συνέχεια και δεν μπορείς να αισθανθείς στο παράδεισο αλλά συνεχώς είσαι με ένα γαμοσταυρίδι στο στόμα και μια γροθιά έτοιμη να βαρέσει στο τραπέζι. Αναρωτιέσαι αν είσαι ψυχοπαθής και θέλεις να πλακώσεις γενικά στο ξύλο κάποιον, αν είσαι ανίκανος να αγαπήσεις, αν είσαι ανίκανος να νοιώσεις μέσα σου αλήθινή χαρά.  Τσακώνεσαι συνέχεια με τα παιδιά σου τη γυναίκα σου, ή πέφτεις σε μια αδράνεια που τα γράφεις όλα στ΄αρχίδια σου και λειτουργείς σαν ρομπότ, σου τη σπάει ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο συγγενής και κρύβεσαι πίσω από ένα υποκριτικό χαμόγελο στις γιορτές και στα πανηγύρια.

Είσαι εξάρτημα εσύ της μηχανής τους κι ο γιος σου το ανταλλακτικό, θα είσαι πράγματι άριστος στη δούλεψή τους, γιατί είσαι από άριστο υλικό. Αυτό που σου λείπει αλήθεια? Η οποιαδήποτε ικανότητα να μπορέσεις να επιβιώσεις χωρίς να έχεις ανάγκη την ετοιματζίδικη κατανάλωση. Η απώλεια του να είσαι αυτάρκης. Δεν σε λένε Μήτσο, κανέναν δεν ενδιαφέρει πως σε λένε, είσαι ένα ΑΦΜ, ένα ΑΜΚΑ, ένας αριθμός σε ένα δελτίο ταυτότητας. Τίποτα περισσότερο. Δεν υπάρχεις χωρίς αυτούς τους αριθμούς, δεν μπορείς να αποκτήσεις ΤΙΠΟΤΑ χωρίς να τους έχεις.

Ευτυχισμένοι εκείνοι που έπιασαν ήδη το νόημα και γυρίζουν προς τα πίσω. Εκείνοι που έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις τσιμεντένιες πολιτείες με τη μαυρίλα και τη μόλυνση και έπιασαν ξανά την αξίνα. Ευτυχισμένοι εκείνοι που ξεκινάνε σιγά σιγά να πετάνε ότι άχρηστο και να αγκαλιάζουν την απλότητα των ελάχιστον αναγκών επιβίωσης. Που πέταξαν τη τηλεόραση από το παράθυρο, σταμάτησαν να καταναλώνουν σαπίλα και μαθαίνουν να δουλεύουν πάλι το μυαλό τους, τα χέρια τους και τα πόδια τους. Θα την βρουν την άκρη, και θα έχουν μια ελάχιστη ελπίδα για ένα πέταγμα έξω από τα κάγκελα.

Σου λένε πως μπορείς χωρίς αυτοκίνητο και παθαίνεις σοκ μόνο που το ακούς. Σου λένε πως μπορείς να ζήσεις με μια ελάχιστη τροφή και νομίζεις πως σου κάνουν πλάκα. Σου λένε πως θα μπορούσες να ράψεις μόνος σου ένα ρούχο, να φυτέψεις μια ντομάτα, να μαζέψεις λίγες ελιές και νομίζεις πως θα χάσεις το θρόνο του πολιτισμένου ηλίθιου και θα γίνεις άνθρωπος των σπηλαίων.

Δεν υπάρχει άλλη λύση, εσύ που συνεχώς λες σηκώνοντας τους ώμους, μα και τι να κάνουμε. Να ξεγυμνωθείς δυστυχισμένε από όλα τα σκουπίδια που φοράς για ρούχα επάνω στη ψυχή σου. Να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που αληθινά είναι απαραίτητο για να ζεις και να καταλάβεις πόσα ουσιαστικά πράγματα χάνεις κυνηγώντας τα άχρηστα. Δεν έχεις άλλη λύση. Κι αν όλοι καταφέρναμε να συνειδητοποιήσουμε και να βάλουμε σε εφαρμογή κάτι τέτοιο, ο σάπιος κόσμος τους θα γκρεμιζόταν. Ναι θα περνάγαμε πολλά ζόρια, θα έκλειναν δουλειές, θα έπεφτε το γαμημένο σύστημά τους πρώτα στα κεφάλια μας καθώς θα γκρεμιζόταν, αλλά πως αλλιώς θα σπάσεις τα δεσμά αν δεν ματώσεις? Πως θα μπορέσει ο παλιός ο κόσμος να ισοπεδωθεί και να ξεκινήσει ένας νέος σε άλλες βάσεις, με άλλα όνειρα, έξω από καλώδια και μαζική αποχαύνωση, αν δεν γυρίσεις το μέσα σου έξω?

Δεν γίνεται. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Και  η τόλμη τώρα πια δεν είναι να κόψεις κεφάλια, ή τις φλέβες σου. Είναι να αποφασίσεις να ζήσεις έτσι, ώστε να απεγκλωβιστείς πρώτα από τους τυράννους με όποιο τρόπο γίνεται και να τους αφήσεις να πεθάνουν μόνοι τους καθιστώντας τους άχρηστους και μηδαμινούς. 

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020

ΦΤΙΑΧΤΕ ΜΟΥ ΤΗ ΜΕΡΑ



Δημιουργούν σιγά σιγά ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να εκραγούν. Αυτοί οι υπάνθρωποι, τα ανόητα κατασκευάσματα που σκάβουν συνέχεια το λάκκο για εκατομμύρια ανθρώπους, χαζογελώντας όπως ακριβώς μπορούν να γελούν οι ανόητοι, σκάβουν το δικό τους λάκκο.

Το σχέδιο απόλυτης υποταγής και υποδούλωσης των ανθρώπινων εγκεφάλων, μπορεί να λειτουργεί στο επίπεδο γνώσης, καλλιέργειας, τρόπου αντίληψης της πραγματικότητας, αλλά πηγαίνει αντίθετα , δηλαδή αντί να υποτάσσει, ενδυναμώνει το κτήνος που κρύβει κάθε άνθρωπος μέσα του.

Έτσι γινόταν πάντα και μετά από περιόδους απόλυτης τυραννίας, εξαθλίωσης, η ιστορία κατέγραφε λαιμούς να κόβονται, λαρύγγια να ξεσκίζονται, τυράννους να βρίσκουν φριχτό τέλος.  Κι επειδή ο άνθρωπος από πάντα και για πάντα κρύβει μέσα του το θηρίο που έχει καλά καλύψει με μια δήθεν έκφραση πολιτισμού, σύντομα  θα έχουμε γέλια.

Μπορεί η κοινωνία των ακατοίκητων εγκεφάλων να έχει γίνει παντοδύναμη με δύστυχα ανθρωπάκια που κάθονται κολλημένα σε αηδιαστικά προγράμματα στη τηλεόραση, που μετράνε την ύπαρξή τους με απόλυτα επιδερμικό τρόπο, μπορεί να κυκλοφορούν νεκροί ανάμεσα μας που ακόμα δεν τους έχει ανακοινώσει κανείς πως πέθαναν, αλλά δίπλα σαυτούς γεννιέται μια άλλη κατηγορία.

Οι πρώην καλοζωισμένοι και νυν στον αγώνα επιβίωσης. Κάθε περικοπή μισθού, κάθε απόλυση, κάθε στέρηση κάθε οικονομικής δυνατότητας γεννάει δυο κατηγορίες, εκείνους που θα κόψουν τις φλέβες τους, θα πηδήξουν από τα παράθυρα ή θα καταλήξουν να χαπακώνονται, αλλά γεννάει κι εκείνους που ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ, μαθαίνοντας με τον άσχημο τρόπο για πρώτη φορά πως να ζουν με λιγότερα, πως να μην έχουν ανάγκη όλα εκείνα που πριν θεωρούσαν απαραίτητα. Θα κατανοήσουν, όχι επειδή έκαναν μια μεγάλη πνευματική αναζήτηση, αλλά επειδή βρέθηκαν με το ψυγείο άδειο, τη τσέπη ξηλωμένη, και την απόλυτη ανάγκη να βρουν τρόπους να την βγάλουν καθαρή. Αυτοί γεμίζουν οργή, δύναμη, και ξυπνάνε από το λήθαργο με συνοπτικές διαδικασίες. Ποδοπατήθηκαν χωρίς έλεος ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΝ, μόλις έρθει η κατάλληλη ώρα.

Με τον ίδιο τρόπο, άνθρωποι στον 21ο αιώνα, έμαθαν να περνάνε νύχτες χειμωνιάτικες, χωρίς θέρμανση, χωρίς ρεύμα, έμαθαν να επισκευάζουν παλιά πράγματα, να αποθηκεύουν για ώρες που δεν θα υπάρχει τίποτα. Θυμήθηκαν πράγματα και κόλπα που χρησιμοποιούσαν οι παππούδες, έψαξαν τρόπους πως να αμύνονται, πως να προστατεύονται, πως να ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ.

Αυτά τα καθίκια που σέρνονται με τη γλώσσα απλωμένη στο πάτωμα στα αφεντικά τους, αυτά τα καθάρματα που δεν έχουν τσίπα, ούτε συνείδηση για να μπορέσουν να αντιληφθούν στο ελάχιστο τον τέρας που δημιουργούν σιγά σιγά νομίζουν πως όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Νομίζουν πως τα έχουν όλα καλά τακτοποιημένα για τη τελική μάχη, αλλά οι μαλάκες κοντά στη κατασκευή απόλυτα υποταγμένων δούλων, έχουν δώσει όλες τις οδηγίες για την κατασκευή των νέων ανθρώπων, που μαντέψτε τι δεν θα έχουν ανάγκη? Το σιχαμερό κατασκεύασμα που πλασάρουν σαν πολιτισμό.

Φτιάχτε μου τη μέρα καθάρματα. Βάλτε κι άλλους φόρους, κόψτε μισθούς, στείλτε ανθρώπους στα αζήτητα, δημιουργείστε ανθρώπους που έχασαν αγαπημένους τους εξ΄αιτίας σας, κατασκευάστε στρατιώτες θολωμένους και γεμάτους οργή έτοιμους να σας φάνε ζωντανούς.

Φτιάχτε μου τη μέρα ανθρωπάρια του αίσχους και της απάτης και μετράτε κοντά στα δουλικά σας, στους χαρτογιακάδες σας και στους καρπαζοεισπράκτορες, πόσοι σπάνε τα δεσμά τους και είναι έτοιμοι για όλα. Σας φαίνονται λίγοι και δεν ανησυχείτε ζωντόβολα ε? 1 εκατομμύριο δουλικά φαίνονται μεγάλος αριθμός εξασφάλισης της σιχαμένης ζωής σας, αλλά σας έχω νέα 1000 αποφασισμένοι και απόλυτα συνειδητοποιημένοι ελεύθεροι πλέον άνθρωποι από τα απατηλά δεσμά σας, μπορούν να σας τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια.

Πολλοί μιλάνε για αναβίωση ενός στυγνού φασισμού που προς το παρόν έρπεται υπόγεια ανάμεσα στα διάφορα κοινωνικά στρώματα. Άλλοι μιλούν για την ενδυνάμωση του ρατσισμού κάθε μορφής. Άλλοι αρκούνται στο να βρίζουν συνεχώς σαν ηλίθιοι όποιον πάει να μιλήσει για πατριωτισμό, υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και να τον κατατάσσουν ακόμα κι αν έχει κάτι αξιόλογο να πει στους «ύποπτους» φασίζοντες.

Λοιπόν εγώ σας λέω, και το υπογράφω πως αυτό που σέρνεται και θα εμφανιστεί κάποια στιγμή μπροστά μας, όταν θα έχει τραφεί από ότι ευγενικά του προωθούν οι γελοίοι  τυραννίσκοι, δεν θα έχει ιδεολογία, ούτε θα ανήκει σε κάποιο από τα γνωστά μαγαζάκια, ούτε θα αποσκοπεί στο να μαζέψει ψηφαλάκια και υποσχέσεις. Θα είναι ένα νέο είδος ανθρώπου, που θα κουβαλάει μέσα του τις αναμνήσεις από όλες τις προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες επαναστάσεων στην ανθρώπινη ιστορία, θα κουβαλάει τις αναμνήσεις από το αηδιαστικό μοντέλο διοίκησης που βιώνουμε τους τελευταίους αιώνες,  θα έχει τη δίψα, το όνειρο να κατασκευάσει τον νέο άνθρωπο.

Οι επαναστάτες του μέλλοντος δεν θα μοιάζουν με εκείνους που μετά από ένα αιματοκύλισμα, και μεγάλα λόγια, καβάτζαραν τη δική τους καρέκλα για να φάνε με τη σειρά τους και να χορτάσουν τη κοιλιά τους, θα είναι οι εναπομείναντες ΑΘΙΚΤΟΙ ΚΑΙ ΥΓΙΕΙΣ από ένα παγκόσμιο αφανισμό, από ένα ακήρυχτο πόλεμο που θα έχει ισοπεδώσει κάθε έννοια, κάθε αξία, κάθε δυνατότητα νόησης, που θα έχει δημιουργήσει μια ανθρωπότητα που θα πνίγεται χωρίς έλεος μέσα στην οδύνη μιας μαζικής ανίατης ασθένειας, και που θα πρέπει να ανακαλύψουν από την αρχή και να δημιουργήσουν τη νέα μορφή ζωής, τον επόμενο πολιτισμό. Κι ελπίζω ολόψυχα σ΄αυτό το πόλεμο να εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης όλα τα υποείδη ζωντανών νεκρών ανθρωπάριων, έτσι ώστε να μην υπάρξει κανένας φόβος για μελλοντική επιμόλυνση.

Οι περισσότεροι που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο θα πείτε, πως ονειρεύομαι ξύπνια και τίποτα από όλα αυτά ούτε υπάρχει, ούτε θα γίνει. Εννοείται πως στη μεγάλη μάζα πάντα οι μελλοντικές ανατροπές φάνταζαν επιστημονική φαντασία. Το καλό είναι πως και στους ανόητους τυράννους το ίδιο φάνταζαν. Ευτυχώς.



Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020

ΚΙ ΟΛΑ ΚΥΛΑΝΕ ΓΛΥΚΑ ΚΑΙ ΗΡΕΜΑ..

Όσοι ακόμα παρακολουθείτε τηλεόραση, ειδήσεις, έχοντας ακόμα κρατήσει μια ελάχιστη δυνατότητα σκέψης, θα έχετε παρατηρήσει κάποιες ειδήσεις που λείπουν πλέον εντελώς από την "ενημέρωση" του κοινού. Είναι τόσο φανερό πλέον πόσο ξεπουλημένα τομάρια είναι τα ΜΜΕ, πόσο υποταγμένα υπαλληλάκια των διαφόρων κέντρων εξουσίας, που αναρωτιέμαι γιατί το ανοίγετε ακόμα το ρημάδι. Κατά τη ταπεινή μου άποψη δύο είδη θεατών υπάρχουν πλέον που να παρακολουθουν αυτό το απίστευτο εργαλείο χειραγώγησης. Εκείνοι που δεν έχουν την ελάχιστη ικανότητα να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους κι εκείνοι που στ΄αρχίδια τους ότι συμβαίνει θέλουν απλά να περνάνε την ώρα τους με διάφορες μαλακίες που πλασάρονται για οικιακή διασκέδαση.

Στην Ελλάδα, όλοι το γνωρίζουμε πλέον, συντελείται ένα απίστευτο πείραμα συντριβής ενός κράτους, ένα πείραμα χειραγώγησης και εξαθλίωσης ενός πληθυσμού, χωρίς να υπάρχει κανένα έλεος, ένα σχέδιο μη αναστρέψιμο που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια όλους εμάς και κυρίως τα παιδιά μας, και τα παιδιά από τις επόμενες γενιές στο χάος. Παρατηρείστε λοιπόν προσεκτικά.

Που είναι οι ειδήσεις που ενημερώνουν για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, των νοικοκυριών? Εσύ που κοιτάς και χαζεύεις τα χαζοσήριαλ και τα ηλίθια τηλεπαιχνίδια, τα κατάπτυστα σόου που ξεφτιλίζουν δυστυχισμένα σούργελα που συμμετέχουν, πόσο καιρό έχεις να ακούσεις ειδήσεις για το τι τελικά συμβαίνει με την ανεργία? Να δεις τα κωλομικρόφωνα να μιλάνε με ανθρώπους που ζουν χωρίς δουλειά χρόνια. Ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους και πετιούνται στο δρόμο. Να δεις εκείνους που ζουν χωρίς θέρμανση, χωρίς ρεύμα. Να δεις αρρώστους που δεν έχουν περίθαλψη. Παιδιά που δεν έχουν να φάνε την απαραίτητη τροφή. Να μετρήσεις πόσοι έχουν βάλει τέρμα στη ζωή τους γιατί έχασαν κάθε ελπίδα.

Που είναι οι ειδήσεις που περιγράφουν άθλια εργασιακά περιβάλλοντα με μεσαιωνικές συνθήκες, καρπαζοεισπράκτορες υπαλλήλους, εργάτες που εκβιάζονται, που δεν πληρώνονται, που απειλούνται συνέχεια με απόλυση, που δουλεύουν πέραν ωραρίου χωρίς φυσικά υπερωρίες. Που είναι οι ειδήσεις για τους νέους που τους πετάνε 200 κατοστάρικα στη μούρη μια μικρή προκαταβολή και τους λένε όταν θα έχω θα σου δώσω κάτι ακόμα. Που είναι οι ειδήσεις για τους 8ωρους που δηλώνονται εκβιαστικά 4ωροι για να μη βάζει το αφεντικό παραπάνω ένσημα.

Που είναι οι ειδήσεις για την κατάσταση της υγείας των πολιτών αυτής της απίστευτης επέλασης των αηδιαστικών προγραμμάτων διάσωσης και των αηδιαστικών υπηρετών της τραπεζοκρατίας που αδιαφορούν παντελώς για όλη τη δυστυχία που έχουν προκαλέσει σε εκατομμύρια ψυχές. Άνθρωποι που επιστρέφουν σε καταστάσεις άλλων εποχών, με χαλασμένα δόντια που σαπίζουν και δεν μπορούνε να πάνε σε ένα οδοντίατρο, με παιδιά που τρέφονται με πρόχειρες και φτηνιάρικες τροφές και σε συνθήκες καθημερινότητας ψυχολογικής εξόντωσης, με δυστυχισμένους, αρρώστους που υποφέρουν,  που δεν έχουν μια έστω ελπίδα στο σκοτάδι που βυθίζονται και θα μπορούσαν σε ένα κράτος με ελάχιστη πρόνοια να έσωζαν τη ζωή τους που τώρα θυσιάζεται στο βωμό της απανθρωπιάς και της εγκατάλειψης.

Που είναι οι ειδήσεις τα ανατριχιαστικά ποσοστά αλκοολισμού και ενδοοικογενειακής βίας, για το συνεχώς ανερχόμενο αριθμό "ελεύθερης πορνείας" για τα κυκλώματα του εγκλήματος, των ναρκωτικών που έχουν γίνει παντοδύναμα, για την εξαθλίωση και την μετάλλαξη ολόκληρων πληθυσμών, σε εκείνες τις γειτονιές που οι κάτοικοι μένουν κλεισμένοι στο σπίτι τους σαν τα ποντίκια και φοβούνται για την ίδια τη ζωή τους και δεν έχουν τρόπο να ξεφύγουν, να ζήσουν κάπου με μια ελάχιστη αξιοπρέπεια.

Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού που αφανίζεται σε συνθήκες ενός ακήρυχτου πολέμου, εγκατελειμμένο από Θεούς κι ανθρώπους. Κάθε παγκάκι, κάθε πλατεία, υπόγεια διάβαση έχει γεμίσει από ανθρώπους που ζουν σε χαρτόκουτα και σκεπάζονται με εφημερίδες. Για να μην σχολιάσω αυτό που πάνω από όλα συντελεί στην απόλυτη υποταγή ενός λαού. Την παντελή έλλειψη κάθε είδους ουσιαστικής μόρφωσης, καλλιέργειας και πολιτισμού. Όλα στοχευμένα στο να μην υπάρξει ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ.

Εσείς λοιπόν οι ελάχιστοι που έχετε απομείνει ακόμα έστω να αναρωτιέστε, κλείστε το το ρημάδι, έτσι σαν συμπαράσταση σε όσους αυτό το έκτρωμα αγνοεί, ένας φόρος τιμής για τις αγνοημένες ειδήσεις, μια ελάχιστη αντίσταση στη προσπάθεια εκτέλεσης συνειδήσεων, στην προσπάθεια της ομαδικής πνευματικής αυτοκτονίας. Υπάρχουν άνθρωποι, ρε μαλάκες που ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ. Που περνάνε τα επίπεδα της κόλασης με συνοπτικές διαδικασίες. Άνθρωποι που μένουν δίπλα σας, Που τρακάρατε μαζί τους στο δρόμο. Φωνές που τα κλεισμένα αυτιά σας δεν ακούνε. Μυρουδιές από σάρκα που οι βουλωμένες μύτες σας από τη μαζικοποιημένη πρέζα δεν μυρίζουν.

Υπάρχει ένα γενικό ξεπούλημα, στο φτηνομάγαζο που είσαστε εσείς το εμπόρευμα ρε μαλάκες. Εσείς και τα παιδιά σας, και τα παιδιά των παιδιών σας. Υπάρχει ένα όριο σε κάθε σοβαρή ασθένεια που αν δεν κάνεις τα πάντα για να μπορέσεις να αναρρώσεις μετά είναι ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι στην εντατική, εδώ και πάρα πολύ καιρό, κι εμείς αποχαυνωμένα κύτταρα της, που έχουν ξεχάσει το βασικό τους ρόλο, κοιτάμε σαν ηλίθιοι τους τσαρλατάνους γιατρούς να τραβάνε τα καλώδια. Όταν τα τραβήξουν κι εσύ που νομίζεις πως είσαι εντάξει, θα είσαι ο πρώτος που θα κλαις σαν μυξοπαρθένα βιασμένη ηλίθιε, γιατί ο άστεγος με τα χαρτόκουτα θα επιβιώσει, εσύ καλωζωισμένε σταρχιδιστή θα πεθάνεις πρώτος.  

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΚΑΛΑ.

Μια φορά κι ένα καιρό, γιατί έτσι ξεκινάνε όλα τα παραμυθάκια, ο δυτικός κόσμος μετά από πολέμους, επαναστάσεις, ανακαλύψεις νέων κόσμων, κατακτήσεις, και τη βιομηχανική επανάσταση να ανατρέπει τα δεδομένα, μετά από πολύ δουλειά και ουρές από σκλάβους και βασανισμένους ανθρώπους, και το πλανήτη να έχει γεμίσει με κουφάρια από τις επιλογές της κάθε τυραννίας, της κάθε αυτοκρατορίας, ξαφνικά με γοργά βήματα μετατράπηκε στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος υποταγής και αλλοίωσης των συνειδήσεων ντύθηκαν παρθένες και μοίραζαν λουλούδια στο κοσμάκη. Μοίραζαν την ελπίδα ενός νέου κόσμου, όπου όλα ήταν δυνατόν να γίνουν.

Ένας οργασμός ανάπτυξης, που άγγιζε κάθε πτυχή της νέας πραγματικότητας. Χαρούμενες διαφημίσεις με όμορφες οικογένειες που ήταν τρισευτυχισμένες με το νέο μηχάνημα που λεγόταν ψυγείο, την ηλεκτρική κουζίνα, το μίξερ να χτυπιέται καλά η ζύμη για μηλόπιτα, το σεσουάρ να φτιάχνουν όμορφα μαλλιά οι γυναίκες, το πλυντήριο ω τι θαύμα, και κάποια στιγμή μπήκε και η τηλεόραση, με ταινίες ρομαντικές, γεμάτες συναίσθημα, με τους χαρισματικούς εκφωνητές να φθάνουν τα νέα από το κόσμο μέσα στο σπίτι, με τα τηλεπαιχνίδια που κέρδιζες και χτυπάγανε όλοι τα χεράκια χαρούμενοι.

Τα αναψυκτικά της καρδιά μας, τα τρόφιμα σε οικονομικές και βολικές συσκευασίες, ο θαυματουργός καταψύκτης που ολοκλήρωνε την ασφάλεια και την πρακτικότητα της νοικοκυράς, κι αυτά όλα στις δυνατότητες να χτίσεις το σπιτάκι σου, να πάρεις το αυτοκινητάκι σου, να βάλεις κι ένα μπάρμπεκιου στην αυλή να πετάς τις μπριζολάρες. Να πας και με το αμάξι, αυτό το φετίχ το αγαπημένο που ερχόταν να ολοκληρώσει την εικόνα ευτυχίας και ευμάρειας , του καλού νοικοκύρη.

Μόλις τότε γεννιόταν η ασθένεια που στη συνέχεια θα έμπαινε πλέον στο ανθρώπινο dna και θα άπλωνε τα πλοκάμια σε όλες τις νευρικές απολήξεις του. Δουλεύω, αγοράζω, καταναλώνω ασταμάτητα. Ότι βρεθεί μπροστά μου. Και θέλω κι άλλα, τα θέλω όλα, γιατί βρίσκομαι σε ένα σύστημα που αν είσαι δουλευταράς θα κάνεις το κουμάντο σου. Πάνε εκείνες οι εποχές που ευτυχισμένοι μπορούσαν να γίνουν μόνο οι με κληρονομικό δικαίωμα δυνάστες. Πάνε οι εποχές του φεουδάρχη που θα σε ξυλοφόρτωνε και θα σε έστελνε να του γλύφεις τα παπούτσια. Πάνε εκείνες οι άδικες πολιτικές που ένας ολόκληρος πληθυσμός γεννιόταν και πέθαινε στην απόλυτη φτώχια χωρίς να έχει πάρει ένα ψίχουλο από τη πίτα.

Τώρα είχε έρθει η άνοιξη της ευημερίας. Οι δυνάστες έγιναν καλοσυνάτοι και είπαν εντάξει γύρισε ο τροχός θα γαμήσει επί τέλους και φτωχός.  Το έκαναν έτσι με τη καλή τους τη καρδιά. Θα το ρίξεις το τούβλο, θα σηκώσεις το ρετιρέ, θα βάλεις ασημένιες ζάντες, θα φορέσεις και το επώνυμο ρούχο, θα πας και την εκδρομή σου, θα μάθουν και τα παιδιά σου περισσότερα, θα πάρουν και πτυχίο και θα γίνουν μεγάλοι νοικοκύρηδες.

Ο καπιταλισμός η παιδική χαρά της εξουσίας που έτριβε τα χέρια χαρούμενη, βλέποντας πόσο απλά, πόσο εύκολα θα έμπαιναν τα ζωάκια στη φάρμα και θα ήταν και χαρούμενα. Κι όταν χαρήκανε πολύ και χορτάσανε, οι λύκοι πέταξαν τις μάσκες και άρχισαν να ακονίζουν τα μαχαίρια. Όλα πια ήταν στο χέρι τους. Κάθε ανθρώπινη ζωή είχε μετατραπεί σε ένα παβλοβιανό πείραμα. Σου πατάω το καμπανάκι και σου τρέχουνε τα σάλια. Σε ταΐζω αυτό που θέλω, όπως το θέλω, όσο θέλω και όποτε το θέλω κι εσύ χτυπάς τα χεράκια χαρούμενος.

Σιγά σιγά η ευλογημένη τηλεόραση άρχισε να παίζει κάτι άλλα εργάκια, όχι τόσο αθώα. Ο κινηματογράφος επίσης. Τα βιβλία μπήκαν στα ράφια και η εύκολη ανάγνωση με τα φανταχτερά περιοδικά πήρε τη θέση στο θρόνο της. Σε ένα τόσο χαρούμενο κόσμο που του έβγαινε από μέσα του όλο το κρυμμένο αδηφάγο εγώ, που μπορούσε επί τέλους να σηκώσει κεφάλι ακόμα και ο τελευταίος κακομοίρης, και να νομίζει πως στο χέρι του ήταν να ανέβει στο ρετιρέ της πολυκατοικίας, όλα ήταν απλά πια. Η παιδεία συγκεκριμένη και με στόχους, η μόρφωση πακέτο χάμπουργκερ με μια τηγανιά πατάτες. Οι τέχνες, ο πολιτισμός, επιλεκτικά προωθούμενος σε εκείνο το κομμάτι που θα ταίριαζε στο μεγάλο σχέδιο.

Η τεχνολογία συνεχώς σε ανάπτυξή έφερε και το ψηφιακό κόσμο για να ολοκληρωθεί το τσίρκο της υπερπληροφόρησης, της παραπληροφόρησης και του ανούσιου τελικά να πληροφορείσαι οτιδήποτε δεν ήθελαν να μάθεις, οτιδήποτε δεν ήταν βολικό για τη νέα τάξη πραγμάτων. Οι χαρούμενοι νοικοκυραίοι με τις ηλεκτρικές συσκευές, το αυτοκινητάκι και το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι, δεν επιθυμούσαν τίποτα άλλο παρά να τα βλέπουν να τα χαίρονται και να πάρουν κι άλλα πολλά. Με αριστοτεχνικό τρόπο τους πασάρανε ότι ηλιθιότητα μπορεί να κατασκευάσουν τσαρλατάνοι και απατεώνες και μετέτρεπαν με άνεση τα σκατά σε χρυσάφι.

Θυσία σε όλο αυτό τον αχταρμά και την ηδονική κοινωνία που μόλις είχε γεννηθεί? Ο νους. Η σκέψη. Η δυνατότητα σύληψης, η δυνατότητα επεξεργασίας, η δυνατότητα λογικής και αντίληψης. Η ρουφήχτρα του τόσο καλά μελετημένου σχεδίου, τα πήρε όλα μέσα. Απορρόφησε κάθε πόρο ατομικής σκέψης και ξέρασε τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση. Υπηρέτες όλοι του μεγάλου σχεδίου, ακόμα και οι υποτιθέμενοι πνευματικοί άνθρωποι, ζαλισμένοι και μεταλλαγμένοι πλην λίγων εξαιρέσεων. Τεράστιοι μηχανισμοί χειραγώγησης και εκμετάλλευσης των μαζών, με τις μηχανές των διαμορφοτών των συνειδήσεων να βαράνε υπερωρίες.

Φτάσαμε τώρα στο πάτο. Ένας κόσμος που ανήκει σε ένα 2-5% ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ, που έχει τη δύναμη να αποφασίζει για ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ένας κόσμος απόλυτης ολιγαρχίας που καμιά εκατοστή τζάκια έχουν συσσωρεύσει στα χέρια τους την απόλυτη δύναμη, να ορίζουν ακόμα και τον αέρα που ανασαίνει το δύστυχο κατασκεύασμα που ούτε καν έχει πάρει πρέφα τι παίχτηκε στη πλάτη του. Κυβερνήσεις που αποτελούνται από κλόουν καλοπληρωμένους που πρέπει να κρατάνε τη παράσταση στο τσίρκο, Διεθνείς Οργανισμοί  με μεγαλόσχημα ονόματα που αποτελούνται απλά από σφουγγοκωλάριους χαρτογιακάδες, κράτη που δεν έχουν υπόσταση παρά μόνο σαν οφειλέτες σε τεράστιους τραπεζικούς μηχανισμούς, άνθρωποι που δεν έχουν ζωή παρά αυτή που θα τους επιτρέψουν.

Η τηλεόραση έγινε ο μηχανισμός ενημέρωσης κι εκεί περνάει όλη η υπόγεια κοσμοθερωρία των υπανθρώπων. Η τροφή ένας άλλος μηχανισμός μεταλλαγμένος και φτιαγμένος έτσι ώστε να μην είναι το φάρμακο μας αλλά το δηλητήριο που θα χρησιμεύει για να ασθενούμε και να αγοράζουμε τα χαπάκια τους. Το νερό θα μας το πουλάνε ακριβά, και κάποια στιγμή θα απαιτήσουν να τους δίνουμε και τα παιδιά μας για να τα κάνουν ανταλλακτικά για τα σάπια σώματά τους.

Καλώς ήρθες μαλάκα, όπως λέει και το τραγουδάκι στη κόλαση. Πάντα κόλαση ήταν, αλλά για λίγο σε άφησαν φουκαριάρη να βγάλεις το κεφαλάκι  σου απέξω και να νομίζεις πως έφθασες στο παράδεισο. Τώρα ήρθε η ώρα να βουτήξεις το κεφάλι πάλι μέσα στο βούρκο κι αυτή τη φορά μόνιμα γιατί πλέον δεν σε έχουν καν ανάγκη. Το επόμενο βήμα είναι να ξεμπερδέυουν μαζί σου με συνοπτικές διαδικασίες. 

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2020

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΘΕΟΥ?

Σκεφτείτε πόσες φορές στη ζωή σας ακούσατε τη φράση "ο δούλος του θεού". Πολλές ε?
Πες πες, όλο και κάτι μένει.
Πόσες φορές σας είπαν πως η ζωή είναι μια συνεχής δοκιμασία και όλα κανείς πρέπει να τα αντέχει κι όσο περισσότερα βάσανα τόσες περισσότερες ελπίδες υπάρχουν για την αιώνια βασιλεία?
Πες πες όλο και κάτι μένει.
Πόσα κηρύγματα έχετε ακούσει ότι οι φυσικές ανάγκες του ανθρώπου, τα δικαιώματά του, ο αγώνας για μια καλύτερη επίγεια ζωή είναι επιπόλαια μπροστά στη τελική κρίση ενώπιον του θεού?
Πες πες όλο κάτι μένει.
Πόσες φορές δεν ακούσατε διδασκαλίες όπου οι επαναστάτες, οι αντιρρησίες κάθε είδους, τα ελεύθερα πνεύματα, οι εμπνευσμένοι άνθρωποι που έσπασαν δόγματα και προκαταλήψεις,  παρουσιάζονταν σαν σφαγιάδες, άθεοι, προδότες, διεφθαρμένοι και δολοφόνοι?
Πες πες όλο και κάτι μένει.

Δεν ξέρω σε πόσους και πόσο βαθιά όλα αυτά τα "ύψιστα" νοήματα έχουν βγάλει ρίζες μέσα και ποτίζουν συνέχεια το σώμα και το πνεύμα με όλες αυτές τις απάτες, αλλά αν το ποσοστό είναι μεγάλο μπορούμε να ανατρέξουμε σε μια πιο σοβαρή εξήγηση του γιατί οι άνθρωποι είναι έτσι υποταγμένοι, φοβιτσιάρηδες και ... δούλοι.

Προσπερνώντας την εύκολη δικαιολογία του ατομιστή, εγωιστή, αδιάφορου προς το κοινό καλό, του παρτάκια , του βολεψάκια, αν πάμε λίγο πιο πέρα θα δούμε, ότι θα ήταν περίεργο οι άνθρωποι να μην είναι έτσι...

Αιώνες ολόκληρους διδάσκονται πως να είναι καλοί δούλοι. Κάθε φορά που κάποιος θέλησε να σπάσει τις αλυσίδες τις έσπασε όλες μαζί. Γιατί η μία τελικά ήταν η συνέχεια της άλλης. Δεν μπορείς να είσαι δούλος ενώπιον του θεού και επαναστάτης έναντι των ανθρώπων.
Εκτός κι αναγκαστείς να διαμορφώσεις μια διχασμένη προσωπικότητα , δύο μέτρα και σταθμά, όπου στα μεν θα σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και στα δε θα προσκυνάς.

Η διάβρωση στα μυαλά των ανθρώπων, οι φόβοι στις ψυχές τους, ο δισταγμός του να απαιτήσουν αυτό που είναι δίκαιο, ηθικό, όμορφο, δεν είναι κάτι που έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, από κάποια κυβέρνηση.

Βαπτίζεται ο δούλος του θεού, παντρεύεται ο δούλος του θεού, ασθενεί ο δούλος του θεού, απεβίωσε ο δούλος του θεού, μέσα σε όλη αυτή την ιερή υποταγή πως θα διαμορφώσεις αλήθεια συνείδηση θάρρους. Πως είναι δυνατόν να διαφυλάξεις τα όνειρά σου όταν έχεις μάθει πως αυτό που σου αξίζει είναι τα ψίχουλα που σου σερβίρουν  και ότι όσα περισσότερα  ζητήσεις θα είναι αμαρτία,  θα καείς σε κάποια κόλαση? Πως να έχεις την ικανότητα να σχηματίσεις έστω και άποψη για το πως θα πάρεις τη ζωή στα χέρια σου αφού ουσιαστικά σου έχουν μάθει πως η ζωή σου δεν σου ανήκει...

Κι αν το κατορθώσεις να φτάσεις κάπου ψηλά οι τρόποι για να το πετύχεις θα είναι πάντα εκείνοι που χρησιμοποιεί ένα ανθρώπακι. Αντί να είσαι δούλος φουκαριάρης θα είσαι δούλος εκδικητικός εμπνευσμένος από το προσωπικό σου συμφέρον πάλι. Η κάθε αντιδρασή σου θα έχει όρια και κανόνες τέτοιους που να μην ταράξουν τη πάγκόσμια απάτη. Και οι επαναστάσεις σου θα είναι όλες με ημερομηνία λήξεως αφού στην ουσία στο μυαλό σου μέσα τίποτα δεν θα έχει αλλάξει. Αλλοι πάλι θα έχουν σκεφτεί στη θέση σου. Άλλοι θα έχουν καθορίσει τους κανόνες.

Εσύ, προσωπικά το βράδυ πριν κοιμηθείς πόσο στ΄αλήθεια ξεφεύγεις από εκείνα που βιώνεις και το πρωί όταν ξυπνάς? Και τα όνειρά σου ακόμα σε πλαίσια στα έχουν βάλει. Ακόμα και να ονειρευτείς φοβάσαι, ντρέπεσαι, νιώθεις ενοχές, φαντάσου για να τα γκρεμίσεις όλα και να χτίσεις από την αρχή,  τι θα χρειαζόταν. Θα έπρεπε στη κυριολεξία να γυρίσεις το μέσα έξω..

Πάει μακριά η βαλίτσα της μιζέριας και της υποταγής.
Πάει μακριά η ιδεολογία της προσωπικής ασφάλειας, του κουτσοπορέματος , του δε θέλω εγώ φασαρίες είμαι ένας φιλήσυχος πολίτης.

Υπάρχει όμως ένας τρόπος να δεις το παιχνίδι που παίζεται πίσω από τη πλάτη σου αιώνια. Κοίτα όλους αυτούς που σε δίδαξαν όλα αυτά. Δεν σου κάνει εντύπωση που δεν φοβούνται τίποτα? Που αμαρτάνουν κάθε στιγμή της ζωής τους και ζουν μέσα στην ασυδοσία και το αιματοκύλισμα των λαών?

Μήπως ξέρουν κάτι περισσότερο από τις αηδίες που σου σερβίρουν? Τι λες?

Και το πιο φοβερό απ΄ολα ξέρεις ποιο είναι. Πως είναι τόσο βαθειά ριζωμένα μέσα σου όλα αυτά τα "διδάγματα" είναι τόσο μεγάλη η αλλοίωση του πνεύματός σου από τα αρχέτυπα πλέον της άνευ όρων υποταγής σε τσαρλατάνους, που υπάρχουν και λειτουργούν ακόμα κι αν δεν τα σκέφτεσαι καν. Ακόμα κι αν δεν ασχολείσαι καν με το θέμα πλέον και θεωρείς τον εαυτό σου "σύγχρονο" που έχει ξεπεράσει τις μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες.   .

Δεν θα κουραστώ να το λέω ποτέ. Η ανθρωπότητα σε συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει σε "αέρα" Αυτό για να το πετύχει κανείς τα έχει υπολογίσει όλα μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια. Κι αυτό είναι το ζόρι όσων προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα. Μα στ΄αλήθεια δε βλέπουν?

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2020

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ

Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που δεν χρειάζονται συγκεκριμένο χώρο για να βγουν. Έχουν ανάγκη απλά να βγουν έξω και να πέσουν αυθόρμητα σ οποίον περνάει στο δρόμο τους. Είναι πέρα από απόψεις, ιδεολογίες, φιλίες ή έχθρες, σύνορα, ράτσες ή θρησκείες. Είναι παιδιάστικα ανθρώπινες. Σκέψεις ψυχής. Κάπου κάπου εκμεταλλεύομαι αυτό το μπλογκάκι για να γράψω έτσι. Χύμα. Όπως έρθει. Κι αν οι λέξεις δεν συναντήσουν τίποτα, πάλι υπάρχει σπουδαίος λόγος που είναι εδώ.
Κι αυτός είναι ότι περνούν απ΄το μυαλό μου εκείνες τις ιδιαίτερες μέρες που θα ήθελα όλα να είναι αγαπημένα και ξεκάθαρα....

Πως μπορεί άραγε κάποιος να πάθει ένα σοκ τέτοιο που να κάψει το μέσα του? Ελπίζω στο αληθές της μετενσάρκωσης μόνο για ένα λόγο. Για να δικαιώσω τη σοφία της φύσης. Δεν μπορεί να γεννηθείς και να πεθάνεις μαλάκας. Πρέπει να υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία να το δεις αλλιώς. Κι αφού όσα υπάρχουν εδώ μπροστά στα μάτια σου, οι αλήθειες που φωνάζουν, τα ψέματα που βρωμάνε, οι πλάνες που σε υπνωτίζουν, οι αποδείξεις απλωμένες στα πόδια σου, δεν μπορούν να σε πείσουν, στη συνέχεια να σε σοκάρουν, και τέλος να σε κάνουν να σταματήσεις δυο λεπτά για να σκεφτείς μήπως ζωή είναι κάτι περισσότερο από το να είσαι μια κουραδομηχανή ομιλούσα που ορίζεται μεταξύ του «έτσι πρέπει» κι «έτσι μου το είπαν»..., πρέπει αυτό να το κατορθώνει μια δεύτερη ευκαιρία ίσως?

Από την άλλη... οι περισσότεροι ονειρεύονται στο θάνατό τους να έχουν και τα μπαγκάζια τους μαζί. Δεν μπορούν ούτε εκεί να δουν τον εαυτό τους τσίτσιδο. Στη πραγματική του διάσταση. Γυμνό και μόνο. Χωρίς το ανούσιο σκουπιδαριό να τους σκεπάζει. Ικανό να αναμετρηθεί με τη φύση χωρίς τυφλοσούρτες και υποδεκάμετρα..

Γι΄αυτό σας λέω. Θα υπάρχει κι άλλη ευκαιρία, γιατί για να είναι ο μόνος λόγος που μας δόθηκε η συνείδηση της ύπαρξής μας αυτό το σκουπίδι που έχουμε ονομάσει πολιτισμό, αυτή η κατάντια που θεωρούμε εξέλιξη, χωρίς καμιά ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε το ανούσιο και το ουσιώδες έστω σε κάποια δεύτερη ευκαιρία, τότε η φύση που μας γέννησε είναι είναι συνέχεια μεθυσμένη, τύφλα..

Είμαι βέβαιη ότι όλα τα πλάσματα όταν τελειώσουν το ταξίδι τους ξεκουράζονται μια για πάντα. Γαληνεύουν σε μια αιώνια αγκαλιά, χωρίς έννοιες, σ΄ενα άπειρο πανέμορφο ύπνο.
Εκτός από μας. Την υποτιθέμενη κορωνίδα της δημιουργίας. Μόνο για να φάμε το πρώτο γδύσιμο πρέπει να περνάνε κάτι αιώνες συμμόρφωσης, φαντάσου μέχρι να καταλάβουμε την ομορφιά της δημιουργίας πόσοι αιώνες πρέπει να περάσουν και τέλος φαντάσου τι πρέπει να συμβεί για να αποδεχτούμε τη γύμνια μας και να κατανοήσουμε τη σπουδαιότητά της.

Τώρα τελευταία όμως βλέπω κάτι γύρω μου που με ανησυχεί ακόμα περισσότερο.
Περισσότερο από το ζευγάρι άνθρωπος μεν – ανόητος δε..
Είναι τα κενά κουφάρια. Φοβάμαι πως αν αρχίσω ν΄αγγίζω τυχαία, θα τρομάξω απ΄τη νεκρική παγωμάρα.  Δεν είναι πόσοι φωνάζουν, πόσοι σωπαίνουν. Όχι. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Φοβάμαι για όσους τριγυρνούν ανάμεσα μας αγνοώντας ότι πέθαναν...

Φοβάμαι τους υποταγμένους ανθρώπους αλλά και τους παπαγαλίζοντες επαναστάτες.
Τους απλοϊκούς βασανισμένους ανθρώπους και τους σπουδαίους σοφούς που μοιάζουν ίδιοι μεταξύ τους από τα όρια που έχουν κυκλώσει τη ζωή τους κι οι δύο.
Ίσως πάλι να είναι μια φαντασίωση μου, που με βοηθάει απλά να μην λυγίσω βλέποντας πόσο χαμηλά έχουμε φτάσει.
Όπως είχε πει κάποιος. Βρισκόμαστε στο πάτο τ΄ουρανού....

Δεν είναι ζήτημα απαισιοδοξίας. Είμαι απλά αλλού.

Υπάρχει ένα πρόβλημα στους ανθρώπους που μπορούν ξεφεύγουν «αλλού». Ξεφεύγουν απ΄το κόσμο. Δημιουργούν ένα δικό τους, απομονωμένοι μαζί με μερικούς ίδιους και τοποθετούνται κάπου ψηλά λες κι όλη η σημασία του να ξυπνήσεις ήταν για να γίνεις όπως πριν, εγω-λάγνος  αλλά πρωτοκλασάτος. Λες και ο αντίποδας του ανίδεου ατομιστή είναι ο ξερόλας ατομιστής.
Και το δώρο γίνεται άδωρο. Κολλημένοι οι εδώ, κολλημένοι κι εκεί...

Το σπουδαίο είναι να μείνεις εδώ να παλέψεις, να μοιραστείς, να βρωμίσεις και να ξελασπώσεις παρασύροντας στο ξελάσπωμα όσους πιο πολλούς μπορείς.
Η γνώση, η πείρα, η πνευματική ανάπτυξη (ή αφύπνιση για να είμαι στη μόδα) δεν μπορεί να είναι με κάρτα εισόδου σε πριβέ κλαμπάκι. Άλλο ένα ιερατείο που ονομάζει τον εαυτό του "χριστό" και λιώνει στην αυτοϊκανοποίηση.

Το σπουδαίο είναι να μη φύγεις λεπτό. Να βλέπεις και ν΄αγωνίζεσαι να δουν κι άλλοι μαζί σου. Το ψωμί και το κρασί δεν είναι για ένα σοφό και το κολλητό του. Ούτε είναι μια ντροπή που πρέπει μόνιμα να κρύβεται σε μέρη απλησίαστα. Πρέπει να μοιραστεί παντού. Η αφύπνιση σ΄ενα καλύτερο κόσμο θα είναι αληθινή χαρά όταν ο κόσμος εκείνος θα κατοικείται από ανθρώπους όχι από παράσημα...

Είναι μεγάλο ζόρι. Κάθε μέρα γεννιέται μια νέα ελπίδα και μέχρι το βράδυ έχεις βρει όλους τους δυνατούς λόγους για να τη διαγράψεις. Να λυγίσεις. Και το αλλο πρωί εύχεσαι να μην σου έχει κλέψει κανείς σταγόνα δύναμης για να χτίσεις απ΄την αρχή τις ελπίδες με ενα πείσμα που θα τελειώσει μόνο όλα θα αλλάξουν.
Να μάθεις να κατοικείς με τους ανθρώπους αλλά να τους αφήνεις να κατοικήσουν σε σένα.
Κι όλα αυτά όταν τα περιθώρια σφίγγουν ανελέητα.

Η ανάρτηση αυτή είναι λίγο ασυνάρτητη αλλά πιστέψτε με θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη. Χρειάζεται όμως που και που να προσπαθούμε να περιγράψουμε σε λόγια το απερίγραπτο.

Αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν να ισορροπήσουν νοιώθοντας την έκσταση που λέγεται ζωή.

Ερωτευτείτε την απλότητα. Μπορείτε? Ίσως έτσι να διώξουμε τους κακομούτσουνους... Ερωτευθείτε το αυθόρμητο, το σώμα που δεν στενάζει κάτω από λάθος νούμερο κουστούμι. Είναι κρίμα, δεν είναι πρόβα σε κάποιο έργο που θα παίζεται πολλές σεζόν. Μια είναι και είναι υπέροχη. 

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2020

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΝΙΜΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΛΥΣΗ.

Όλο το οικοδόμημα που έχει χτιστεί γύρω μας, βασίζεται σε μία και μόνο παράμετρο της ανθρώπινης ύπαρξης. Το φόβο. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Οι φοβίες είναι το σκοτεινό μας κομμάτι, πάντα ζωντανό, πάντα δραστήριο. Είναι το πρόσωπο μας πίσω από το καθρέφτη. Όποιος θέλει να μας κρατήσει δέσμιους, να μας παρασύρει σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις, να διαμορφώσει τη συνείδησή μας με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να μας ελέγχει και να μας χρησιμοποιεί όπως θέλει, δεν έχει τίποτα περισσότερο να κάνει από το να ενδυναμώνει τις φοβίες μας και να μας παρουσιάζει δήθεν κάποια λύση ώστε να μπορέσουμε να τις ξεπεράσουμε.

Το μεγαλύτερο όπλο κάθε εξουσίας που είναι η θρησκεία, βασίζεται στον αρχέγονο τρόμο του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο. Όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες είναι τιμωρητικές και τονίζουν με κάθε τρόπο την θνητή φύση του ανθρώπου και την αιωνιότητα της ψυχής του μετά θάνατον, η οποία ψυχή εφόσον ο άνθρωπος δεν υπακούσει σε συγκεκριμένες εντολές και δόγματα, θα βασανίζεται στην αιωνιότητα, δηλαδή ο μεγαλύτερος φόβος που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, αφόρητος πόνος ο οποίος θα διαρκέσει αιώνια, ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ, ΥΠΑΚΟΥΣΕΙΣ.

Αυτός είναι ο μεταφυσικός τρόμος που από την ώρα που θα γεννηθεί ένας άνθρωπος θα προσπαθήσουν να του εμφυσήσουν με κάθε τρόπο, οι θανατολάγνοι και αδίστακοι έμποροι του ανθρώπινου πόνου. Ξεκινώντας από το να αναγκάζουν ένα βρέφος να περάσει τη δοκιμασία της βάφτισης, να ουρλιάζει από το κλάμα κι ένα σωρό ανόητοι γύρω του, συμπεριλαμβανομένων των γονιών να χαζογελάνε την ώρα που εκείνο κλαίει και ζητάει βοήθεια, γιατί αφού κλαίει βγαίνει ο διάολος από μέσα του. Πείτε μου σας παρακαλώ πως αυτό πιστεύετε, γιατί αν δεν το πιστεύετε καν και πάτε κι ακουμπάτε τα λεφτά σας στην εκκλησία Α.Ε. και παρακολουθείτε αυτό το θέαμα έτσι για το έθιμο, τότε ειλικρινά είστε παρανοϊκοί.

Αυτή η ομαδική παράνοια επεκτείνεται σε κάθε μήκος και πλάτος του υποτιθέμενου πολιτισμού μας. Εχει κατακρεουργησει την ανθρωπότητα, της έχει φορέσει παρωπίδες και δεσμά αιώνια, και κυριαρχεί στις ψυχές των ανθρώπων από τη πρώτη μέρα που θα ανοίξουν τα μάτια τους. Ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, υποκινεί πολέμους, κατευθύνει τη καθημερινότητα των ανθρώπων, ακόμα κι εκείνων που θέλουν να μείνουν απέξω. Ακόμα κι εκείνους θα τους αγγίζει και θα τους ταλαιπωρει γιατί θα υποστούν τις συνέπειες την ανυπακοής. Εστω και με απλούς τρόπους, όπως εμένα π.χ. που έπρεπε να ακούω συνέχεια πως τα παιδιά μου δεν θα είναι καλά γιατί δεν τα κοινώνησα ποτέ και είναι ακάθαρτα.

Αναλογιστείτε μια φορά έστω στη ζωή σας πόσο πολύ σκλάβοι είστε των φόβων σας. Μπαίνει ο παππάς να αγιάσει τα φώτα στο σπίτι σας, πόσοι μπορείτε να τον διώξετε. Δεν μπορώ να ακούω την μπαρουφα πως τάχα είναι έθιμο. Τι έθιμο ρε μαλάκα αφού δίνεις πενηντάρικο σε ένα τύπο που σου πετάει ένα νερό στη μούρη. Για ποιο λόγο ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ? Αν πιστεύεις πως αυτός ο τύπος θα σου καθαγιάσει το σπίτι είσαι αξιολύπητος αλλά σε καταλαβαίνω, αν δεν πιστεύεις αλλά τα ακουμπάς έτσι για χαβαλέ.. ε είσαι μαλάκας.

Παντρεύεσαι πληρώνεις. Βαφτίζεις πληρώνεις. Μπαίνεις να ανάψεις ένα κερί πληρώνεις. Θέλεις να συνοδέψεις στη τελευταία κατοικία τον αγαπημένο σου τα ακουμπάς. Σοβαρά τώρα πιστεύεις πως ο όποιος Θεός έχει δημιουργήσει όλο το σύμπαν έχει βγάλει τιμοκατάλογο για τις υπηρεσίες που πρέπει να του προσφέρεις? Δηλαδή τόσο ξεφτίλας είναι ο θεός σου που είναι άπειρος, αιώνιος και αλάνθαστος αλλά θέλει και 2 ευρώ για ένα κερί?

Ο φόβος, η αγωνίας της ύπαρξης, η αόρατη τιμωρία, τα κέρδη που αποφέρουν, η χειραγώγηση που καταφέρνουν, το βούτυρο στο ψωμί εκείνων που ούτε πιστεύουν, ούτε φοβούνται, ούτε έχουν καμμία απολύτως σχέση με το θαύμα της δημιουργίας. Θυμάμαι τη πρώτη φορά που μπήκα στον Αγιο Πέτρο στο Βατικανό, εκτός από το εμφανές του δημιουργήματος, δηλαδή ο πλούτος της καθολικής εκκλησίας, η τέχνη που την εξυπηρέτησε σε απόλυτο βαθμό και το δέος που σίγουρα προκαλεί τους πιστούς να πέσουν στα τέσσερα κάτω από ένα τρούλο που από τη βάση μέχρι τη κορυφή είναι 90 μέτρα και πάνω είναι η περήφημη εικόνα του Θεού, αυτό που με έκανε να βρίσω ήταν τα εξομολογητήρια. Εκεί που ο δύστυχος πιστός θα μπει να πει τις αμαρτίες του (και τις περισσότερες φορές παίζει να τις λέει σε κάποιον ανώμαλο παιδεραστή) από πάνω είναι εκπληκτικά γλυπτά που παριστάνουν το χάρο που πάει να σε πάρει με ένα δρεπάνι. Μιλάμε οι τύποι είναι μαέστροι του φόβου. Κι εγώ αν έμπαινα σε εκείνο το κουτί θα τα ξέρναγα όλα και θα τα ακουμπούσα χοντρά έστω κι ένα στο εκατομμύριο να έπιανα "το νόημα"

Τη καλημέρα μου. Σε επόμενο κείμενο θα μιλήσω και για το δεύτερο μεγάλο φόβο, εκείνο της αρρώστιας. Εκεί γίνεται λαϊκό πανηγύρι πλέον και όχι απλά αποφέρει κέρδη δεν ξέρουν τι να τα κάνουν πλέον, είναι η παιδική χαρά του μεγάλου κεφαλαίου η ασθένεια. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΝΩΘΕΙΣ.



Ξέρετε, όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας θα μπορούσαμε να είμαστε σε καλύτερη θέση από αυτήν που είμαστε τώρα. Γιατί κάθε άνθρωπος εκτός από τις γνώσεις του, τα φυσικά του ταλέντα, και τον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση, έχει και μια άλλη δυνατότητα σε όποιο σκαλί της κοινωνικής βαθμίδας και να βρίσκεται για να «ανέλθει». Εκτός από τα χέρια μας και το μυαλό μας, υπάρχουν και κάποια άλλα κάστρα μέσα μας που αν κάποιος τα γκρεμίσει , όλα είναι εκεί μπροστά στα πόδια του.

Συνείδηση, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, φιλότιμο, φιλανθρωπία, καλοσύνη. Αν κάποιος βάλει στη ζυγαριά αυτά και από την άλλη το κέρδος και πάρει την απόφαση να τα εξαλείψει και να μπει στον αγώνα του απρόσωπου και στυγνού κέρδους μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά.

Δεν είναι ιδιαίτερο ταλέντο, να γίνει κάποιος νταβατζής  ή όχι. Είναι ζήτημα επιλογής.
Δεν είναι ιδιαίτερο ταλέντο, να γίνει κάποιος εγκληματίας. Είναι ζήτημα επιλογής.

Όταν καταργήσεις λοιπόν τα κάστρα που σε φυλάνε από το να γίνεις ένα κούφιο κτήνος, έχεις πολλές δυνατότητες. Να βρεις κορόιδα που θα τους τα φας. Να πουλήσεις κοριτσάκια και να τα κονομάς. Να σπρώχνεις πρέζα και να θησαυρίζεις. Να πουλάς τη μάνα σου και το πατέρα σου ή και το θεό σου τον ίδιο και να φτιάχνεις κομπόδεμα. Να κάνεις κομπίνες και λαμογιές στη δουλειά, στον έρωτα, στο γάμο, στους συνανθρώπους σου γενικότερα , με διάφορους τρόπους (άπειρους προσφέρει το σύστημα που έχουμε) και να πιάσεις τη καλή.

Μπορείς ακόμα και να πουλήσεις τη πατρίδα σου και το λαό σου και να φτάσεις στα ανώτερα αξιώματα. Όταν διαβάζουμε γύρω μας πως υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε παιδάκια σε ανώμαλους για να τα κονομάνε, πως υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν τα μάτια και όργανα από άστεγους για να τα πουλάνε στη μαύρη αγορά των μεταμοσχεύσεων, πως υπάρχουν άνθρωποι που σκοτώνουν με συμβόλαιο και χωρίς καμιά ενοχή, πως  υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν λεφτά από τη δυστυχία και το θάνατο των άλλων, τότε ξέρουμε πως όλα είναι πιθανά. Κι η μεγαλύτερη φρίκη μπορεί να δώσει χρήμα.

Ανάλογα με του που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις, υπάρχουν και οι αντίστοιχες προτάσεις. Μπορείς να περιοριστείς να βρεις μια κακομοίρα και να της φας τη προίκα, να πηδήξεις μια γριά και να της τρως τη σύνταξη, να κάνεις αγώνα σε διάφορα κρεβάτια και να καταλήξεις να έχεις δική εκπομπή στη τηλεόραση, η να φτάσεις όπου όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να φανταστούν. Να σε γράφει το Forbes στους εκατό ή στους χίλιους καλύτερους «νοικοκυραίους» του κόσμου  

Σίγουρα υπάρχει και στην εγκληματικότητα διαβάθμιση ικανότητας. Γιατί εκτός από το να είσαι αδίστακτος πρέπει να έχεις και μερικά ταλέντα. Δεν αντιλέγω. Όμως υπάρχουν χιλιάδες, που δεν ξεπούλησαν τα κάστρα. Δεν άντεξε το στομάχι τους να μετατραπούν σε κτήνη. Δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν τα βράδια αν το χνώτο τους μύριζε ανθρώπινο αίμα. Δεν θα μπορούσαν να κοιτάξουν τους άλλους στα μάτια και θα έπρεπε να τα βγάλουν για να περπατάνε. Όλοι αυτοί οι άλλοι επέλεξαν να είναι έστω και με τα στραβά τους, τις μικρο-αδυναμίες τους, τους καυγάδες τους και τις ζήλιες τους, με τις μικρο-κομπίνες τους, ή τις μικρο-πονηριές τους, επέλεξαν να παραμείνουν απλοί άνθρωποι με το καλό και το κακό σε μια όσο το δυνατό καλύτερη ισορροπία.

Μια ισορροπία που όταν ξυπνάς το πρωί μπορεί να νοιώθεις πως υπάρχουν χίλια δυο πράγματα που σου λείπουν, αλλά ησυχάζεις γνωρίζοντας ότι δε ξεπούλησες τη ψυχή σου στο διάολο για να τα αποκτήσεις. Ακόμα και μέσα στη φτώχεια, στις στερήσεις, στα βάσανα, είναι πολύ γλυκιά η αίσθηση πως δεν σε αγόρασε κανείς. Αυτή η αίσθηση περηφάνιας είναι που κάνει εκείνα τα φτωχόσπιτα να μπαίνεις μέσα κι η νοικοκυρά τους να τα έχει μετατρέψει σε μικρά παλατάκια με το τίποτα. Αυτή η περηφάνια κάνει να βλέπεις ανθρώπους που  έχουν μια μπουκιά ψωμί πρόθυμους να τη μοιράσουν στα δύο. Αυτή η περηφάνια κάνει κάτι κοριτσόπουλα και κάτι αγόρια να περπατάνε λεβέντικα ακόμα κι αν πατάνε πάνω σε δεύτερης διαλογής παπούτσια.

Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα καλά μελετημένο να μας ωθεί να θαυμάζουμε συγκεκριμένα μοντέλα ανθρώπων, να επιθυμούμε συγκεκριμένα προϊόντα του συστήματος, να μας υποβάλλουν κάθε στιγμή να ζητάμε κάτι περισσότερο από αυτό που είμαστε.

Δυστυχώς όμως γι΄αυτούς αυτό δεν μπορεί να πιάσει σε όλους γιατί ο πήχης ασυνεινηδησίας και ξεπουλήματος της προσωπικής αξιοπρέπειας που έχουν βάλει για να αποκτήσει κανείς όλα αυτά που διαφημίζουν είναι πολύ ψηλά. Και τελικά δεν αρέσει σε όλους μας να μεταλλαχθούμε από ανθρώπους σε λυσσασμένα ανθρωποειδή.

Γι΄αυτό και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ντρέπονται, κοκκινίζουν, νοιώθουν ενοχές, τύψεις, θέλουν το κούτελο καθαρό, θέλουν τα κοιτάζουν τα παιδιά τους στα μάτια, θέλουν να ξαπλώνουν το βράδυ με τη συνείδηση όσο το δυνατόν πιο καθαρή.
Γιατί τελικά αυτοί οι θησαυροί δεν έχουν τιμή. Και αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός πως άνθρωποι που έχουν τεράστια συσσώρευση πλούτου και δόξας στα χέρια τους δεν μπορούν να βρουν πουθενά να αγοράσουν λίγη αξιοπρέπεια πριν πεθάνουν.

Κι επειδή η φύση? Η συμπαντική εντολή? Έχει ένα κανόνα απαράβατο «τα σάβανα δεν έχουν τσέπες» όλα αυτοί οι τρανοί άνθρωποι τελικά όταν έρχεται το τέλος κατουριούνται επάνω τους και δίνουν γη και ύδωρ για να κερδίσουν έστω κι ένα λεπτό παραπάνω στη σκατοζωή τους αλλά .... το πεπρωμένο κλπ...

Να ξέρεις να σκάβεις, να σπέρνεις και να αλέθεις τη γη.
Να μπορείς να δουλεύεις με τον ιδρώτα σου και το βράδυ να σε περιμένουν οι αγαπημένοι σου να σ΄αγκαλιάσουν
Να έχεις φίλους που σ΄αγαπάνε και τους αγαπάς και πίνεις μαζί τους ένα ποτήρι ανόθευτο κρασί
Να βοηθάς κάποιον που πέφτει, να σκουπίζεις τον ιδρώτα από ένα πυρετό, να δεις μια γυναίκα να γεννάει και να ξενυχτίσεις το γέροντα πατέρα στο τελευταίο του ταξίδι,
Να μιλάς με τα άλλα ζωντανά της πλάσης και να σου μιλάνε κι αυτά
Να κοιμηθείς σε ένα ξέφωτο, κάτω από ένα δέντρο, στην άμμο, να γρατσουνιστείς, να σκοντάψεις, να σηκωθείς ξανά και ξανά και να είσαι πάντα ένα παιδί που ζει μέσα στα θαύματα
Να γυρνάς πλευρό το βράδυ και να νοιώθεις μια αγαπημένη ανάσα δίπλα να σε νανουρίζει ξανά
Να γεράσεις και να είναι γύρω σου τη τελευταία ώρα μάτια αγαπημένα που θα σε αποχαιρετήσουν με ένα γλυκό δάκρυ,
Να περάσεις από αυτή τη ζωή και να συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή πριν το τέλος, πως χρησίμεψες για να ζήσουν καλύτερα έστω κι ένας, δυο, τρεις άνθρωποι
Να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου μπλέχτηκε για καλό με τις ζωές των άλλων κι ότι ακόμα κι αν έκανες λάθη, ακόμα κι αν σκόνταψες, ποτέ δεν ήταν τέτοια λάθη ώστε κάποιοι άνθρωποι να δυστύχησαν, να αρρώστησαν, να πέθαναν εξ΄αιτίας σου.
Ψάχνεις το νόημα? Αυτό είναι.

Κι αυτό το νόημα θέλουν να το χάσεις, να βγεις από τη πορεία και να σε τραβήξουν στο σκοτεινό κόσμο της παράνοιας τους, αυτοί που δεν είναι τίποτα άλλο από κουφάρια άδεια που δεν τους έχει πει κανείς πως έχουν ήδη πεθάνει. 


Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Σσσσσσστττ..  Οι δημοκρατίες βρίσκονται σε κατάσταση εξαργύρωσης.

Μην μιλάτε. Καθίστε και απολαύστε το θέαμα.
Το θέαμα χωρίς άρτο.

Οι λαοί της Ευρώπης με τα ματάκια απορημένα και τα χέρια δεμένα με φιογκάκια  για να μην μοιάζουν με αλυσίδες, ίδιοι με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων....
Που μας πάει ο κούνελος?
Εχουμε πιει όλο το μπουκαλάκι άπληστα και δεν χωράμε να βγούμε από τη πόρτα της φυλακής.

Μην κάνετε θόρυβο.  Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Της πτώσης.  Αλλά μέχρι να πέσει θα πάρει μαζί στους φούρνους .... πολλά εκατομμύρια.
Το νουμεράκι μας και στη σειρά παρακαλώ. Μην σπρώχνεστε. Όλοι θα περάσουμε από τη κάθαρση της οικονομικής αγιότητας. Μην σπρώχνεστε.  Μην κουράζεστε άλλο να ψάχνετε ποιος έφταιξε, ποιος δεν έφταιξε, ποιος θα είναι ο επόμενος σωτήρας. Δεν υπάρχουν πλέον σωτήρες. Δεν υπάρχουν ήρωες. Δεν υπάρχουν σημαίες που θα παρελάσουν.

Λυπάμαι για τους αθεράπευτα ονειροπόλους αλλά κανένα όνειρο δεν μπορεί να χωρέσει σε «μαγαζάκια».  Στο ογκώδες τραπεζικό οικοδόμημα,  κάτω κάτω στο υπόγειο είναι κολλημένα και τα μαγαζάκια της επανάστασης και δηλώνουν την ύπαρξή τους στο  -1 όροφο του ασανσέρ. Μην ελπίζετε και πολλά λοιπόν.  Όλοι καρφωμένοι στο όροφο που τους αναλογεί ατενίζουν το ρετιρέ ακίνητοι, αμίλητοι, αγέλαστοι.  Οι επάνω όροφοι  των καλωδιωμένων ηγετίσκων ποδοπατούν ότι βρίσκεται στο πέρασμά τους. Οι κάτω όροφοι  των αραχνιασμένων και ανούσιων επαναστατών κρατούν σφιχτά εγκλωβισμένους στην «αγκαλίτσα» τους όσους ακόμα ονειρεύονται κι ελπίζουν. Τους κρατούν σφιχτά δεμένους μη τυχόν και χάσουν τη θέση τους στην υπόγα της ιστορίας.

Έχω ειλικρινά σιχαθεί όλο αυτό το απίστευτο καραγκιοζιλίκι.  Δεν μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός πως πρέπει υποχρεωτικά να επιλέξω ένα από τα προσφερόμενα κουστούμια γιατί δεν υπάρχουν άλλα.   Στον ολοένα κι αυξανόμενο συρφετό, οι λύκοι που πέταξαν τις μάσκες και μας απειλούν ξεκάθαρα, χωρίς καμιά κολακεία, μου μοιάζουν πιο ειλικρινείς από ατέλειωτους κόλακες της λαϊκής αγανάκτησης  που δεν σταματάνε δευτερόλεπτο να μιλάνε, μην τυχόν και προλάβει να τους ρωτήσει κάποιος αν πιστεύουν έστω και μία από τις κορώνες που εκτοξεύουν. ...

Στον οικονομικό αποτεφρωτήρα θα καούν και τα ξερά και τα χλωρά σε μια νέα ιδιόρρυθμη και μαζικοποιημένη αντίληψη απονομής δικαιοσύνης.  

Στην ανθρωπότητα της τραπεζικής τρομοκρατίας αυτό που ακούτε να χτυπάει συνέχεια μ΄ενα ακανόνιστο ρυθμό δεν είναι χτύποι καρδιάς ανθρώπινης. Είναι ο παλμός των σπρεντ που ανεβοκατεβαίνει. Είναι ένα σπρεντ στη θέση της καρδιάς μας.

Καλώς ήρθαμε στην σπρεντιανή δημοκρατία.




Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020

ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΝΟΕΙΣ?



Τριγυρίζω μέσα στο διαδίκτυο, διαβάζοντας διάφορες σελίδες που ακονίζουν τα ξίφη και καλούν τα πλήθη σε ξεσηκωμό, νεοφώτιστοι πατριώτες που προσγειώθηκαν ξαφνικά στο πλανήτη Ελλάδα, και νομίζω πως έχει ήδη ξεκινήσει επανάσταση! Οι φωνές άλλες άγριες με συνθήματα, άλλες μέσω γλαφυρότατων κειμένων, άλλες τόσο οργισμένες που νομίζεις πως ο υπολογιστής θα μυρίσει μπαρούτι. Μια αναταραχή, ένας θόρυβος που ομολογώ με συνεπαίρνει και γεννάει συνέχεια ελπίδες.

Βγαίνω εκτός και το τοπίο ξαφνικά είναι τόσο σιωπηλό τόσο ακίνητο που νομίζω πως πρωταγωνιστώ σε εκείνο το περίφημο επεισόδιο της ζώνης του λυκόφωτος «μα που πήγαν όλοι?»

Και τότε θυμάμαι το εξής. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πριν δημιουργηθεί καν σαν σκέψη στο μυαλό των αρμόδιων το μνημόνιο, εδώ σ΄αυτό το ίδιο χώμα που πατάμε τώρα ένοιωθα το ίδιο παρείσακτη, αλλόκοτη, σαν να περπατούσα σε ένα σύμπαν παράλληλο από το πλήθος που με τριγύριζε.

Κοίταζα γύρω μου ένα όργιο να εξελίσσεται κι ήμουν απέξω. Σκοτωμός για διορισμούς στο δημόσιο. Αναξιοκρατία σε κάθε επίπεδο. Μεθυσμένοι οπαδοί του δικομματισμού που κανονίζανε μπίζνες με τους βουλευτές τους, τους νομάρχες τους, τους δημάρχους τους αδιαφορώντας για το τι θα κάνει ο συγκεκριμένος ή αν έχει ικανότητα να κάνει το οτιδήποτε πέραν του να διορίσει το κανακάρη στο δημόσιο.

Εκτός από τις μεγάλες κλοπές, επικρατούσε γύρω μου κι ένα όργιο κάθε είδους άλλης «μικροκλοπής». Πέρασε καιρός να καταλάβω ότι τα μαγαζιά είχαν ταμειακές. Δεν μου έκοβε απόδειξη κανείς. Οι φίλοι μου είχαν σηκώσει όλοι ένα «σπιτάκι» όπου τους βόλευε στη πλειοψηφία φυσικά αυθαίρετα. Λαδώνανε ότι πέρναγε μπροστά τους. Εφοριακούς, γιατρούς, δικηγόρους, το παπά της ενορίας και ήταν δικτυωμένοι σε κάθε εκατοστό του χώρου που υπήρχε γύρω τους.

Ένα όργιο κατανάλωσης όπου εκεί πλέον το συναίσθημα του παρείσακτου γινόταν κραυγαλέο. Προϊόντα από τα πιο χρήσιμα μέχρι τα πιο άχρηστα στην ημερήσια διάταξη. Ταβέρνες που μόνο τα αποφάγια τους από τα κοψίδια θα μπορούσαν να ζήσουν δεκάδες φουκαριάρηδες πεινασμένους.

Από πολιτιστικό επίπεδο? Εκεί δεν ήμουν απλά εκτός , ήμουν γραφική. Με έβλεπαν να διαβάζω συνέχεια βιβλία και με θεωρούσαν προβληματική. Παρακολουθούσα κάτι ταινίες στο κινηματογράφο και στην αίθουσα μέσα ήταν άλλοι δυο - τρεις καμμένοι σαν και του λόγου μου. Ψαχούλευα την αρχαία ελληνική γραμματεία και προσπαθούσα να μάθω ότι μπορούσα μόνη μου γιατί στο σχολείο η μόνη καλή κίνηση ήταν η κοπάνα, και νομίζανε ότι είμαι ούφο... Δεν συζητάω για τις προστριβές σε οτιδήποτε προσπαθούσα να στιγματίσω και που το θεωρούσαν ιερό και όσιο οι καλοί χριστιανοί. Εκτός από παρείσακτη ήμουν και βλάσφημη... Ο αθλητισμός? Ποδόσφαιρο σε μορφή χουλιγκανισμού κι άγιος ο θεός. Η ιστορία μας ? Και ποιος νοιάστηκε? 

Γενικά γύρω μου έβλεπα ανθρώπους που τα ήθελαν όλα και σε υπερβολική ποσότητα. Ευκολοχώνευτα. Χωρίς κατανάλωση φαιάς ουσίας.  Άνθρωποι που δεν χόρταιναν με τίποτα και που δεν τους ενδιέφερε τίποτα περισσότερο από τη κοιλιά τους και που επί πλέον δεν έμπαιναν καν στη περιέργεια να δουν εκείνος εκεί γιατί πράγμα μου μιλάει, τι θέλει να μου πει? Κοφτά και αυθαίρετα συμπεράσματα ή αγάμητος θα είναι, η μαλάκας..

Οι λίγες εξαιρέσεις ήταν οι λεγόμενοι περιθωριακοί, άνθρωποι που ξέφευγαν από τη μαζική αποχαύνωση και κινόντουσαν σαν σκιές σε μικρόκοσμους που απαξίωναν οι καθως πρέπει κανίβαλλοι της ομαδικής πρέζας του πλαστικού χρήματος και της ασυνειδησίας. Γιατί δεν μπορούσες να μην έχεις θεό το αυτοκίνητο, το ποδόσφαιρο, τα μπουζούκια, τις λουλουδουδες, τις φτηνο-καψούρες, το έτσι σου και το αλλιώς σου, για να μην τα έχεις για θεούς θα πρέπει κάποια βιδίτσα να σου έλειπε ή απλά να μην είχες την ικανότητα για να τα αποκτήσεις. Ήταν τότε που οι άνθρωποι χωρίζονταν σε δυο κατηγορίες, οι προκομμένοι και οι ανεπρόκοποι, το σύνδρομο της θείτσας που κοίταζε σουφρώνοντας τα χείλια ότι δεν έμπαινε στα κουτάκια του περιορισμένης αντίληψης εγκεφάλου της.

Η διαφορετική φωνή τότε, τους καιρούς της καλοπέρασης ήταν από κουραστική μέχρι εκνευριστική. Και σίγουρα άχρηστη και όχι κερδοφόρα. Υπήρχε ανάγκη να σπουδάσεις για να κερδίσεις όχι για να μορφωθείς. Να μάθεις να ελίσσεσαι σε ρυθμούς κουτοπονηριάς κι όχι καλλιέργειας. 

Έλα ρε μαλάκα να το ρίξουμε έξω....

Αναρωτιέμαι λοιπόν σήμερα που οι καιροί της καλοπέρασης πέρασαν, και μέσα μου ελπίζω πως ίσως τώρα αρχίσουν να φαίνονται οι αλήθειες και τα ψέματα, όλοι εκείνοι οι αδιάφοροι για το ήθος, κάλος, αρετή, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, και άλλα «ανιαρά» παρεμφερή, τα έχουν συνειδητοποιήσει τώρα μονομιάς σαν να ήρθε η φώτιση εκ των ουρανών?Η απλά έχουν μείνει σε κατάσταση σοκ για ότι συμβαίνει γύρω τους λες και προσγειώθηκαν σε νέα γη, λες και δεν υπήρξαν δημιουργοί οι ίδιοι αυτού που ονομάζουν σήμερα κράτος σκουπίδι. 

Δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό, ίδιοι  είναι και σε νοοτροπίες και σε αντιλήψεις και σε επιθυμίες και σε όνειρα και σε πνευματικό επίπεδο αλλά απλά τα πήραν στο κρανίο γιατί μειώθηκε η στοίβα με τα παϊδάκια. Το ίδιο προσκυνάνε σώβρακα, φανέλες και καντήλια, το ίδιο ψηφίζουν, τα ίδια κάνουν στη καθημερινότητα αλλά με  το λουρί σφιγμένο και τη γλώσσα έτοιμη να γλύφει πάλι για να πάρουν τη δόση τους, αλλά οι νταβατζήδες τους δεν τους έχουν πια ανάγκη. Το μπουρδέλο λειτουργεί πλέον χωρίς να έχει ανάγκη τις πουτάνες του. Ξεπουλιέται ερήμην τους στο μεγάλο παζάρι με συνοπτικές διαδικασίες.

Αναρωτιόμαστε πολλοί εδώ μέσα μα που πήγαν όλοι, αλλά όλοι εδώ είναι και η μόνη επιθυμία που ονειρεύονται είναι πως με τη βοήθεια του θεού τους που τον ασημώνουν και του ανάβουν λαμπάδες για να τον λαδώσουν, θα σκαπουλάρουμε τη κρίση και να βρεθούμε πάλι να χορεύουμε ανέμελοι τα τσιφτετέλια μας. Δεν ξέρω πόσοι έχουν αλλάξει το ραγιά που υπήρχε μέσα τους. Πόσοι έχουν σκοτώσει το χαφιέ, το μαυραγορίτη ή το δοσίλογο. Πόσοι έχουν κόψει σχέσεις με τη ρηχή, ανούσια και απαίδευτη προσωπικότητά τους και θέλουν να προσχωρήσουν στις τάξεις των παρείσακτων, ξενέρωτων, μη κερδοφόρων πολιτών, των ανεπρόκοπων και ανυπότακτων,  και να αποδεχτούν πως υπάρχουν άλλοι τρόποι να μετράς τη ζωή και την ύπαρξή σου.

Που πήγαν όλοι?
Πιθανά βρίσκονται ακόμα εκεί που πάντα ήταν. Απλά φτωχότεροι, τσαντισμένοι και σε πλήρη σύγχυση αν για όλα φταίνε εκείνοι ή οι άλλοι.

Φοβάμαι να ακολουθήσω κάποιο από τα νέα ρεύματα γιατί περιέχει εκείνη την αισιόδοξη φράση «πάμε όλοι μαζί»

Κι εγώ ήμουν πάντα εκτός, σε όλο το καραγκιοζιλίκι που παιζόταν γύρω μου. Για να πάμε όλοι μαζί πρέπει στο ελάχιστο να έχουμε πλησιάσει τις συνειδήσεις μας και όχι σε επίπεδο προσωρινό, μέχρι να βγάλουμε την άκρη. Πρέπει να βλέπουμε το κόσμο με μια ελάχιστη κοινή αντίληψη. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να παλεύουμε μαζί αλλά ο σκοπός ο δικός σου να είναι να πάρεις πίσω το τζιπάκι που σου πήρε η εφορία, αλλά ο δικός μου να σε πείσω να μην έχεις ανάγκη το τζιπάκι....

Οπότε έχουμε πρόβλημα. 

Το ωραίο είναι πως όταν θα σου τα πω όλα αυτά αγαπητέ μου συμπολίτη θα μου πεις, μα έχουμε κάτι κοινό την αγάπη για τη πατρίδα.

Εκεί είναι η μεγαλύτερη λούμπα. Ναι ίσως αγαπάμε κι οι δυο τη πατρίδα μας. Αλλά σε ποια μορφή? Γιατί εγώ μπορεί να την ονειρεύομαι σαν αρχαία Καρυάτιδα που σηκώνει τα χέρια προς τον ήλιο  κι εσύ σαν εκρηκτική τσιφτετελού που της αραδιάζουν λουλούδια και σαμπάνιες. Μπορεί και να αγαπάμε γυναίκες που έχουν ίδιο όνομα αλλά δεν μοιάζουν σε τίποτα.

Οπότε πάλι το χάνουμε το τρένο. Έτσι δεν είναι ? 



Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2020

ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΞΕΦΥΓΕ.



Μπορεί ένα ζώο στο καιρό του ζευγαρώματος να κρύψει τις ορμές του, να τις πνίξει? Είναι η φύση του. Η μόνη λύση που υπάρχει είναι να ζευγαρώσει και να εκτονώσει τις ορμές του . Να κάνει το καθήκον που του επιβάλει ο νόμος της δημιουργίας.

Μπορεί ο καπιταλισμός να ζήσει χωρίς πόλεμο? Μπορεί ποτέ να γίνει ειρηνικός, συμπονετικός, ανθρωπιστικός, όμορφος? Μόνο αν τον ευνουχίζαμε κοινώς του κόβαμε τα ........του.

Και μια και δεν του τα έχουμε κόψει κι είναι εκεί φάτσα μόστρα να μας τα επιδεικνύει συνέχως, πρέπει να εκτονωθεί. Χρειάζεται πόλεμο γιατί είναι ο σκοπός της ύπαρξής του. Χρειάζεται ληστείες, επιθέσεις, βαναυσότητα, εκμετάλλευση. Κι αλίμονο σε όποιον φτωχό διαβάτη λαό βρεθεί στο δρόμο του.

Χτες άλλοι, σήμερα αυτοί, αύριο οι υπόλοιποι. Όσο περιφέρεται με τις ορμές του ακμαίες κι έτοιμες να εκτονωθούν, όλοι οι λαοί κινδυνεύουν από το κτήνος που έχει φτιαχτεί από ότι κομμάτι συνθέτει τη σκοτεινή πλευρά μας, τις αμαρτίες μας, τις ενοχές μας, τα βίτσια μας.

Ο καπιταλισμός είναι το τέρας που δημιουργήσαμε ενώνοντας τα δισεκατομμύρια τέρατα που φωλιάζουν στη σκοτεινή πλευρά της ύπαρξής μας. Τον επιθυμήσαμε, τον γεννήσαμε, τον θρέψαμε και συνεχίζουμε να τον έχουμε ανάγκη γιατί είναι το γκόλεμ – εργάτης της ίδιας μας της ουσίας. Είναι ένα χωμάτινο κτήνος που φτιάξαμε φτύνοντας πάνω του τις αδυναμίες μας, τους φόβους μας, τους δαίμονες που φωλιάζουν μέσα μας.

Είναι ο υπηρέτης της παγκόσμιας αθλιότητας που κάποια στιγμή ξέφυγε ακόμα κι από το δημιουργό του και λειτουργεί αυτόματα, χωρίς σκέψη, χωρίς αισθήματα, χωρίς οίκτο. Εκτελεί σαν ένα κατασκεύασμα στην ουσία κούφιο, τις αρχικές εντολές της δημιουργίας του και καταπίνει αχόρταγα ότι βρει μπροστά του.

Κι όσο θα υπάρχουν ακόμα κτήνη που θεωρούν ότι ένας πόλεμος μπορεί να είναι και ανθρωπιστικός, όσο θα υπάρχουν ακόμα ανεγκέφαλοι που θα μιλάνε για εμπόλεμη ειρήνη, για εκβιαστική συμμόρφωση των λαών, όσο θα υπάρχουν ακόμα δημιουργοί που θα θεωρούν ότι υπάρχουν δικαιολογίες στα εκτρώματα που γεννάνε, τόσο το σκοτάδι θα γίνεται πυκνότερο.

Σκοτώστε τα τέρατα που υπάρχουν μέσα σας, μήπως μπορέσετε και δείτε στην αληθινή τους μορφή τα τέρατα που κατασκευάσατε. Η ανθρωπότητα δεν φοβάται όσο θα έπρεπε. Δεν έχει καταλάβει ούτε στο ελάχιστο τι ακριβώς έχει εκκολαφθεί μέσα στο κόρφο της. Δυστυχώς.  

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020

Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΤΕΛΕΙΑ.



Είναι ζήτημα οπτικής τελικά.
Όταν βλέπουμε  το ίδιο πράγμα, σκεφτόμαστε αλλιώς.

Ο νεαρός συνάδελφος στο γραφείο θέλει να έχει ένα τέλειο σώμα. Ένα τέλειο δέρμα. Ένα τέλειο μαλλί. Ένα αστραφτερό αυτοκίνητο. Ένα τελευταίου τύπου κινητό. Ένα τελευταίου τύπου υπολογιστή. Θέλει να πίνει το ποτό του σε ένα μπαρ που έχει τέλεια διακόσμηση, να τον τριγυρίζουν τέλειες γυναίκες και να τρώει σε ένα εστιατόριο που έχει τέλειο φαγητό και άψογο σερβίρισμα. Θέλει να μυρίζει γύρω του ένα ακριβό άρωμα, να βλέπει επώνυμα ρούχα, πηγαίνει σινεμά όταν υπάρχει ταινία με σούπερ-ήρωες ή  αριστοκρατικά βαμπίρ . Διαβάζει περιοδικά που να είναι in. Ζει για το in. Τρέμει στην υποψία και μόνο ότι η τάδε του κίνηση ή σκέψη είναι out...

Κι εγώ ψάχνω πράγματα που ταιριάζουν με ότι θεωρώ υπέροχο, άψογο, τέλειο. Το πρόβλημα όμως είναι τι ακριβώς θεωρεί τέλειο ο καθένας. Για εκείνον τέλειο είναι κάτι που του έχουν υποδείξει. Είναι ο πρωταγωνιστής σε ένα συνεχόμενο διαφημιστικό σποτάκι. Για μένα, στην άλλη όχθη, τέλειο είναι εκείνο που έχει πάνω του τόσες πρωτότυπες ατέλειες ώστε να μετατρέπεται σε μοναδικό. Εκείνος θεωρεί τέλεια μια γυναίκα που δεν έχει επάνω της τίποτα που να ξεφεύγει από τις υποδείξεις της βιομηχανίας ομορφιάς. Εγώ θεωρώ ελάττωμα αυτή τη τελειότητα,  γιατί όταν έχω μπροστά μου έναν άντρα ή μια γυναίκα που δεν ξεφεύγει πάνω τους τίποτα έχω σοβαρό πρόβλημα γιατί δεν ξέρω που να εστιάσω το βλέμμα μου. Δεν μπορώ να βρω το σημείο έκπληξη. Το μυστικό τους ατού. Πλήττω. Στερούμαι συνειρμών.Αν δω ένα ντύσιμο άψογα συνδυασμένο σε χρώματα, σχήματα, ποιότητα δεν μπορώ να ανακαλύψω τη προσωπική πινελιά. Εκείνη που ξεχωρίζει τη Σούλα από τη Τούλα, το Μάκη από το Σάκη.

Η πνευματική ανορεξία, ο λοβοτομημένος εγκέφαλος δεν είναι κάτι που γίνεται έτσι απλά. Από τη μια μέρα στην άλλη. Για να σε καταντήσουν να είσαι ένα τέλειο αντίγραφο με μηδέν πρωτοβουλίαγια να μπορούν να κατευθύνουν ακόμα και τα συναισθήματά σου σε συγκεκριμένη κατάσταση, για να μπορέσουν να σε πείσουν ακόμα και για το τι είναι εύγευστο και τι άγευστο,  θέλει πολύ δουλειά, θέλει επιστήμονες χιλιάδες να δουλεύουν μέρα νύχτα, θέλει χρήμα, πολύ χρήμα για να εφαρμοστούν σχεδιασμοί που θα κρατήσουν τους ανθρώπους σε iq ραδικιού! (συγνώμη στο ραδίκι που χρησιμοποιώ το όνομά του έτσι αυθαίρετα) Χιλιάδες άνθρωποι θα δουλέψουν πιστά για να μπορέσουν να καταντήσουν τους υπόλοιπους έτσι. Και το αστείο του θέματος είναι ότι και οι ίδιοι οι κατασκευαστές των κατευθυνόμενων ονείρων, αγνοούν πως κι αυτοί οι ίδιοι είναι απλά φερέφωνα μιας ήδη πακεταρισμένης γνώσης.

Κι όταν περάσουν πολλά χρόνια λειτουργίας του συστήματος «καθημερινός βομβαρδισμός με μαλακίες» τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας γιατί ολόκληρες γενιές θα έχουν ξεχάσει ακόμα και τη σημασία της λέξης σκέφτομαι. Δηλαδή θα σκέφτονται αλλά δεν θα μπορούν καν να ψυλλιαστούν πως αυτό που νομίζουν σκέψη είναι απλά φωτοκόπιες του ίδιου βιβλίου που κάποια στιγμή τοποθετήθηκε έντεχνα  στο στις νευρικές απολήξεις κάποιων προγόνων και από τότε σε κάθε ταλάντωση των νευρώνων απλά ξερνάει αντίγραφα . Τι αγαπάμε, τι μας πονάει, γιατί πράγμα νοιαζόμαστε, τι θεωρούμε όμορφο, τι θεωρούμε άσχημο, τι είναι νόστιμο τι είναι άγευστο, τι είναι το κακό και τι είναι το καλό, όλα αυτά είναι καταχωρημένα στο βιβλίο της μαζικής σκέψης ένα βιβλίο που δεν έχει καν περιθώρια για μουτζούρες.

Δεν θα υπήρχε άλλη εξήγηση για το παράλογο ενός πολιτισμού όπου ένα μέρος πεθαίνει από τη πείνα κι ένα άλλο πεθαίνει από αρρώστιες που προκαλεί η υπερφαγία. Ένα μέρος υποφέρει από τις στερήσεις κι ένα άλλο μέρος κινδυνεύει από τις υπερβολές. Δεν θα υπήρχε άλλη εξήγηση για τόσο μίσος, τόσο ρατσισμό, τόση απαξίωση, περιφρόνηση, αδιαφορία, ματαιοδοξία, απληστία που υπάρχει γύρω μας.
Ο πολιτισμός μας που δημιουργήθηκε από τα συστήματα διακυβέρνησης που εμείς επιλέξαμε, διακατέχεται από αντιλήψεις και ιδεολογίες που εμείς προτιμήσαμε, και έχει βάλει στη κάθε μεριά της πλάστιγγας τα πράγματα που εμείς τοποθετήσαμε, δεν είναι απλά λάθος είναι άρρωστος. Είναι σάπιος. Κι επειδή η γάγγραινα έχει εξαπλωθεί σε σημείο να μην ελέγχεται πια, είναι ετοιμοθάνατος.

Με λίγη καλή προσπάθεια όμως   κι ίσως και λίγη τύχη μπορεί να αρχίσεις να το ξεσκίζεις αυτό το κωλοβιβλίο έτσι για τη τιμή των όπλων. Ακόμα κι αν δε καταφέρεις να γυρίσεις το κόσμο ανάποδα, μπορεί να έχεις μερικές αναλαμπές πριν το τέλος μια ελάχιστη αναβάθμιση από το ρόλο της πολιτισμένης κουραδομηχανής. Μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί και να το σκίσεις όπως σκίζουν τα παιδιά τα βιβλία που μίσησαν μόλις τη τελευταία μέρα αποφοίτησης. Υπάρχει κάποια στιγμή στο χρόνο που μερικοί άνθρωποι αποφοιτούν από το κολέγιο της μαζικοποιημένης παπαγαλίας. Σκέφτονται μια προοπτική να αναβαθμιστούν από καλοί μαθητές του συστήματος σε αιώνιους φοιτητές μιας γνώσης αλλιώτικης. Υπάρχουν μαθητές που κάποια στιγμή δεν θέλουν πια να είναι οι σπασίκλες, τα φυτά της τάξης. Θέλουν να μουτζουρώσουν τα χέρια, να βρωμίσουν τα ρούχα, να κάνουν κοπάνα.

Κι όταν μια φορά κατορθώσεις να κάνεις αυτή τη συγκεκριμένη κοπάνα, δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις πίσω. Μόνο αν είσαι εντελώς καμένος. Τα ίδια πράγματα βλέπουμε με το νεαρό συνάδελφο. Απλά εκείνος περιμένει το καθηγητή να του δώσει υποδείξεις για την επόμενη μέρα, ενώ εγώ είμαι σκασιαρχείο στη γωνιακή καφετερία.

Οι σπουδαιότερες «συλλήψεις»  στην ανθρώπινη ιστορία είναι οι σημειώσεις στα περιθώρια της σελίδας. Εκείνες που μένουν στην πρόχειρη κόλλα. Εκείνες που δεν είσαι υποχρεωμένος να παραδώσεις τελικά στο δάσκαλο. Οι σπουδαιότερες εμπνεύσεις είναι έργο ψυχής κι όχι μια μάζα κρέας. Τα όνειρα είναι άυλα δεν έχουν βάρος. Ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία, η καλωσύνη, η ευγένεια, η καλλιέργεια τους πνεύματος, είναι έννοιες, ιδανικά, ιδέες, δεν βρίσκονται στα ράφια των σουπερ μάρκετ.

Η ικανότητα επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με τους συνανθρώπους, η δικαιοσύνη, η εντιμότητα, η ειλικρίνεια αναπτύσσονται ανασύρονται από το εσωτερικό μας απόθεμα, αν έχουμε κατορθώσει να μην το ξεπουλήσουμε για μερικές αηδίες που μας πούλησαν στο μεγάλο παζάρι. 

Κι αυτά είναι τα μόνα που αν οι άνθρωποι τα εύρισκαν, τα διεκδικούσαν και αγωνιζόντουσαν για να γίνουν πραγματικότητα, θα μπορούσαν να ζήσουν σε μια κοινωνία που η ζωή θα είναι απόλαυση κι όχι βάσανο. 

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020

ΕΧΕΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΕ VIDEO GAME ?


Οι τραμπούκοι ξαναχτύπησαν, η αλλιώς πάλι θα εκτιναχθεί η τιμή του πετρελαίου...

Χρειάστηκε να αδειάσουν όλα τα μπουρδέλα, τα χαμαιτυπεία και οι φυλακές στην Ευρώπη κάποιους αιώνες πριν,  για να στείλουμε τα ξαναμμένα ανθρωπάκια σε νέα γη , για να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για χρήμα κι  εξουσία με τη βοήθεια του Θεού φυσικά,  οι τύραννοι της γηραιάς ηπείρου και να φέρουν χρήμα στα ταμεία,  με μπροστάρηδες τους τρελαμένους ιεραπόστολους που πέρναγαν στην απέναντι γη τους σταυρούς και τους εξορκισμούς τους. Εξολοθρεύτηκαν 100 εκατομμύρια ψυχές, σφαγιάστηκαν αβλεπί από βρέφη μέχρι ετοιμοθάνατα γεροντάκια και δημιουργήθηκε το Αμερικανό όνειρο, αυτό που οι ηλίθιοι προσπαθούν να αντιγράψουν στη μίζερη ζωή τους.

Φαρ ουέστ, ο νόμος του ποιος τραβάει πιο γρήγορα τη πιστόλα. Λουκυ Λουκ,  ο ήρωας σερίφης κι  ο νεκροθάφτης να ακολουθεί με το κοράκι και να μαζεύει πτώματα. Μας γέμισαν την ανθρωπότητα νοητικά σκουπίδια και καβάλησαν το δυτικό κόσμο σαν να ήταν η φοράδα τους. Γέμισαν το κόσμο με υποτακτικά τσιράκια που εμείς τα ονομάζουμε κυβερνήσεις. Η γη των θαυμάτων που ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός έγιναν θεότητες μαζί με την αγελάδα που ξερνάει λεφτά μπροστά στο ναό του πυρετού του χρήματος.

Η κοσμοθεωρία απλή, γαμάω και δέρνω. Τίποτα το πολύπλοκο στους πρεζομένους ηγέτες αυτού του κόσμου. Πέρασαν πολλά χρόνια που έπρεπε να ακούμε παπαριές για τη κάθε κίνηση που έκαναν. Μαζικές δολοφονίες, γενοκτονίες,  εγκλήματα πολέμου που στολιζόντουσαν με γιρλάντες για να ακούνε τα πιθηκάκια και να θαυμάζουν το νταβατζή που φύλαγε καλά τα μπουρδέλα.

Τώρα που υπάρχει η μεγάλη τσατσά, κάποιος που σε τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων, θα ήταν ο τύπος που βάζουμε στο πλατό για να μην ξέρει ούτε τις στοιχειώδεις απαντήσεις και να γελάμε , η εικόνα παίρνει τη σωστή της θέση. Ο τύπος νομίζει πως παίζει call of duty και ανεβαίνει πίστες. Έχει πάρει τα κοντρόλ στο χέρι και θέλει να το τερματίσει!

Οι ανεπτυγμένες υποτίθεται χώρες της Ευρώπης, ξεκάθαρα τσιράκια σε γεωπολιτικό επίπεδο, οι νεοδούλοι απόγονοι της ίδιας σάπιας φύτρας που βγήκε από τα σπλάχνα της γηραιάς ηπείρου και γάμησε το κόσμο. Οι κυβερνήτες πιστοί υπήκοοι, μια απόφαση να θέλουν να πάρουν πάνε να ρωτήσουν τον καουμπόι αν μπορούν να το κάνουν και με ποιο τρόπο λες και είναι παπαδοπαίδια και ζητάνε την εύνοια του Πάπα.

Βαράνε οι τύποι όπου γουστάρουν με δικαιολογία ή χωρίς πλέον , τι έχουν να φοβηθούν, κι εμείς εισπράττουμε τα αποτελέσματα στη πλάτη μας, με χώρες ισοπεδωμένες, λαούς οργισμένους γεμάτους μίσος για ότι είναι ανοιχτόχρωμο, δημιουργούν πυριτιδαποθήκες έτοιμες να σκάσουν στη μούρη μας κι εκείνα τα ανθρωπάρια με τις τράπεζες, τις πολυεθνικές και τα διάφορα Ταμεία διάσωσης, και τους τάχα διεθνείς οργανισμούς στο τσεπάκι τους, πίνουν το ουισκάκυ και ξεκοκκαλίζουν τα στέκια τους αμέριμνοι στις βιλάρες τους.

Πίσω από όλη τη νεώτερη ιστορία της Ευρώπης κρύβεται το δαχτυλάκι τους. Έτσι να γαργαλάει τους καλοζωισμένους κώλους των ξεπουλημένων ηγετών της, και να τους κουνάει σαν μαριονέτες. Πούλα, αγόρασε, σκότωσε. Ο νόμος της άγριας δύσης. Άξιοι συνεχιστές των δικών μας τυράννων, ο κάθε Λεοπόλδος του πλανήτη, γατούλα μπροστά στους συνεχιστές του είδους των υπανθρώπων.

Κι εμείς οι τρεις στο καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ και δεν βαριέσαι αδελφέ... Χαμογέλα είναι το κάντιντ κάμερα, γέλα παλιάτσε.

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Σολειμανί, δεν χρειάστηκε καν τις συνήθεις δικαιολογίες, πως τάχα πρέπει να συνετιστεί κάποιος, να δώσουμε ένα καλό μάθημα, πως παλεύουν για την ειρήνη και ασφάλεια των λαών και κάτι τέτοιες παπαριές. Είναι η νέα ανακοίνωση που λέει "είμαστε στη θέση να μπορούμε να σκοτώνουμε όποιον θέλουμε, όποτε θέλουμε και για όποιον λόγο μας γουστάρει" Είναι μια πράξη που στο παρελθόν της ιστορίας της ανθρωπότητας γινόταν κατ΄εξακολούθηση από τις διάφορες τυραννίες, μόνο που αυτή τη φορά γίνεται από ένα δημοκρατικό (γελάμε) καθεστώς.
Τα προσωπεία έχουν πέσει εντελώς, και τα ανθρωπάκια θα πρέπει τώρα να παίζουμε τα παιχνιδάκια μεταξύ δυτικοφασιστών και ισλαμοφασιστών και να πρέπει να επιλέξουμε από ποια μεριά θα τη φάμε καλύτερα.

Είναι επίσης η απόδειξη πως ΟΗΕ , Συμβούλια ασφαλείας, διεθνή δικαστήρια  και διάφορα τέτοια κατασκευάσματα είναι στο τσεπάκι τους κι επί τέλους δεν χρειάζεται να συνεδριάζουν με τις ώρες για να δείξουν πως δεν δουλεύουν τσάμπα μεροκάματο. Είμαι περίεργη να δω τις αντιδράσεις της άλλης πλευράς τώρα, και μην ξεχνάτε συμπατριώτες, εμείς είμαστε κάπου στη μέση σ΄αυτή τη παγκόσμια παράνοια, κι έχουμε πολλούς ξαναμμένους γύρω μας, που αγριεύουν και πολλές βάσεις του αφεντικού στα σπλάχνα μας.

Τα καλύτερα έρχονται. Κάποια στιγμή θα κατανοήσουμε το γιατί έχουν γίνει συγκεκριμμένα πράγματα και πολιτικές στη χώρα μας με το τρόπο που γίνονται, θα ανακαλύψουμε τι αλήθεια μαγειρεύεται με μειονοτικά, μεταναστευτικό και λοιπές κινήσεις στη σκακιέρα, θα βγούμε από το πέπλο της άγνοιας με σκληρό τρόπο αλλά θα είναι αργά γιατί θα είμαστε θεατές στην τελική  καταστροφή της πατρίδας μας, και θα πληρώσουμε με πολύ ακριβό νόμισμα την ανοησία μας. 

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2020

Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ , ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ, ΤΩΡΑ ΑΠΛΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ.

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα το 2009 όταν ξέσπασε η μεγάλη κρίση για τους πεφτοσυνεφάκηδες, και απλά συνέβη εκείνο που οι λίγοι ήξεραν από καιρό. Το κακό είναι πως θα μπορούσα να το είχα γράψει χθες. Τα πυροτεχνήματα στην αλλαγή του χρόνου είναι χαριτωμένα, η εμμονή στην απάτη όμως και στην εξυπηρέτηση της μη αλλαγής της τάξης των πραγμάτων, δεν έχει τίποτα το χαριτωμένο. Είμαστε πρώτοι και καλύτεροι στα πανηγύρια, αλλά τελευταίοι στις ευθύνες. Καλή χρονιά λέει ο χαζοχαρούμενος γιατί η γη έκανε μια στροφή ακόμα. Κι αυτός ο χαζοχαρούμενος έχει την εντύπωση πως έτσι όπως κάθεται ακίνητος και η γη περιστρέφεται, κάποια στιγμή μπορεί να περάσει από μπροστά του το θαύμα, χωρίς να κουνήσει δαχτυλάκι. Αυτός είναι ο ορισμός της ηλιθιότητας.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ, ΑΜΙΛΗΤΑ ΚΙ ΑΓΕΛΑΣΤΑ, ΑΛΤ, ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΚΙΝΕΙΣΑΙ?

Κάποιος μετράει το πενιχρό μισθό και προσπαθεί να βρει τρόπους να βγάλει το μήνα. Δεν είναι απλά ότι δεν φτάνει ο μισθός του κι αυτός της γυναίκας του για να βγάλουν όσα έχουν ανάγκη κυρίως τα παιδιά, δε φτάνει πια ούτε για τις βασικές ανάγκες.
Περιόρισαν το ντύσιμο, κάθε έξοδο, ακόμα και στα τρόφιμα όλα πάνε με το σταγονόμετρο κι όμως όλα μοιάζουν ένας εφιάλτης.
Δεν μπορεί να βγει το ρεύμα, το τηλέφωνο, δεν ξέρει τι να κάνει με τα έξοδα για θέρμανση που καταφθάνουν. Απλά τρελαίνεται και δεν μπορεί να βρει καμιά λύση.
Τράπεζες ούτε για αστείο. Μετά βίας καταφέρνει να βγάλει τη δόση για εκείνο το κωλοδάνειο για να μην του έρθουν τα χειρότερα. 28 χρόνια δουλειά και δεν υπάρχει φως πουθενά. Η πορεία είναι όλο και προς τα κάτω. Ο φόβος μέχρι που μπορεί να φτάσει...

Κοιτάζει το αδειανό πορτοφόλι. 76 χρονών και το μόνο που νοιώθει είναι ένα βασανιστικό συναίσθημα ντροπής. Λες κι ο χρόνος τον άφησε να υπάρχει μόνο γι΄αυτό το λόγο. Για να ντρέπεται. Δεκαπέντε μέρες μένουν ακόμα να έρθει η ώρα για τη σύνταξη κι αυτή έχει τελειώσει από τη περασμένη εβδομάδα. Που να ζητήσει? στα παιδιά του? Αφού έχουν τρελαθεί από τα έξοδα. Δεν τους φτάνουν τα ψίχουλα που βγάζουν ούτε για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες. Θα τους φορτωθεί κι ο γέρος? Αυτός ονειρευόταν να τσοντάρει. Να έρχονται τα εγγόνια και να περιμένουν με λαχτάρα το χαρτζιλίκι του. Αυτό ήταν ότι ονειρεύτηκε. Κι όχι να μαζεύει τις ντομάτες που ξέμειναν δύο η ώρα στη λαϊκή. Κι όχι να ψάχνει να βρει τρόπους πως θα ζεσταθεί το χειμώνα. Ούτε για τα φάρμακα δεν φτάνει πια το κομπόδεμα. Μόνη ελπίδα να πάει γρήγορα κι ανέξοδα. Με μια κηδεία όπως όπως για να μη βαρύνει τα παιδιά.

Και κοντά σ΄αυτους οι νέοι που δεν έχουν να σπουδάσουν, κι όταν σπουδάζουν δεν έχουν δουλειά. Οι άνεργοι χαμένοι σε μια απόγνωση που δε δίνει δεκάρα κανείς. Οι οφειλέτες των τραπεζών που μάθανε να ξεφτιλίζονται και να εκβιάζονται , οι καταχωρημένοι στα κιτάπια του Τειρεσία αποκλεισμένοι από κάθε δυνατότητα που το σύστημα κάποτε τάχα τους έδωσε απλόχερα. Οι άρρωστοι που δεν έχουν φακελάκι και θα σαπίσουν μέχρι να έρθει «η σειρά τους». Οι γονείς που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα φροντιστήρια, ούτε με τις σπουδές τις ανώτερες. Κι εκείνοι που δεν θα γίνουν πια γονείς γιατί δε βλέπουν το νόημα. Η επαρχία που ρημάζει όπως ρημάζει η καθαρή ζωή. Κι η πόλη που στοιβάζεται όπως η ζωή που βρομίζει λίγο λίγο. Η πόλη η γεμάτη σκουπίδια , πρέζα , αρρώστια, πουτανιλίκι και μίζες.

Τα νιάτα ξαπλωμένα στα σκαλιά της πλατείας , η σε κάποιο βρωμόμπαρο όπου δεσπόζει η τέχνη και η ιδεολογία της κωλοτρυπίδας. Με ήρωες βγαλμένους από τα βίντεο γκειμ, ή από κάποιο ριάλιτυ της τηλεόρασης. Καρφωμένα στην οθόνη ενός κινητού να περιμένουν ένα μήνυμα από τη ζωή που ποτέ δε φτάνει... Τα νιάτα πρόχειρα μεγαλωμένα σαν μια υποχρέωση που πρέπει κανείς να ξεμπερδέψει μια παιδικότητα που γοργά πρέπει να γίνει ενήλικη για να παράγει κι άλλο κι άλλο, μακριά από κάθε είδους κρατική φροντίδα, απομακρυσμένα από την ουσία της ζωής, μ΄ενα κράτος που βγάζει λεφτά κι απ΄τα κοκάλα της μάνας του. Που προωθεί γελοίες πνευματικές ανησυχίες και όνειρα που μοιάζουν στα καλογυαλισμένα αυτοκίνητα , τα φιρμάτα ρούχα και τα καλογυμνασμένα κορμιά έτοιμα για ξεπούλημα.
Ένα κράτος που έχει βάλει τις κρεατομηχανές μπροστά και βγάζει ομοιόμορφα μυαλά σε σχήμα χάμπουργκερ. Κι όποιο ξεφεύγει..... στο καλάθι για σκυλοτροφή.

Ποια Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ? Η Ελλάδα ανήκει στους λίγους Έλληνες. Και το μόνο που ζητάω ακόμα είναι αυτοί οι λίγοι να κατωχυρώσουν το ονομά τους σαν πνευματικό δικαίωμα.Να επιτρέπουν να ονομάζεται έτσι όποιος το αποδείξει.  Να φτιάξουν ένα δικό τους χώρο, πόλη και να πάνε όλοι εκεί. Να υλοποιήσουν τα οράματά τους  με πρωταγωνιστές εκείνους που αληθινά νοιάζονται και θέλουν να πολεμήσουν, ελεύθερους να το πράξουν. Γιατί έτσι πρέπει να είναι. Δεν έχει καμιά δουλειά η Ελλάδα που έγινε φίλη με το φως, που ασπάστηκε το σύμπαν, τη φύση, την ομορφιά της ζωής, τη δημιουργία, τη σοφία με η Ελλάδα που έχει ξεπεράσει τη λέξη απόγνωση κι έχει φτάσει πιο εκεί, στην εξαθλίωση,  με αυτούς τους χωρίς ενοχές, χωρίς σκέψη αποκοιμισμένους πελάτες.

Να μαζέψετε τις χαζογκόμενες που παρελάζουν στη τηλεόραση, τα παπαγαλάκια δημοσιογράφους, τους μετρ της υψηλής ραπτικής και κομμωτικής σας, τους προφήτες σας, τους μιζαδόρους, τους νταβατζήδες, τους πρεζέμπορους, τους ξεπουλημένους πολιτικούς, τους προδότες της πατρίδας, τους μεγαλοκαρχαρίες των πολυεθνικών, τραπεζών, και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων και να φτιάξετε μια άλλη πατρίδα,  να την περιφράξετε γύρω γύρω με ένα ψηλό τείχος και ηλεκτροφόρα καλώδια και να ζήσετε εκεί μεταξύ σας.
Γιατί αυτό το μπουρδούκλωμα ότι όλοι εμείς είμαστε Έλληνες και μοιραζόμαστε τα ίδια προβλήματα με χτυπάει στο δόξα πατρί!

Η Ελλάδα σε αυτή τη μορφή, της τριτοκοσμικής αποικίας,  ανήκει σε εσάς. Αποκλειστικά. Δεν έχετε χωρέσει στο πρόγραμμα της μάσας σας κανέναν άλλον. Μόνο εσάς και τους παρατρεχάμενούς σας. Οι υπόλοιποι ανήκουμε σε εκείνους που βλέπουν τι γίνεται και ονειρεύονται ότι θα παλέψουν για κάτι σπουδαιότερο από τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση.

Με τρελαμένους θρησκόληπτους, με σκοταδισμό (νέας μορφής στα σχολεία) με άνοιγμα (έως ξεχείλωμα) των σκοταδιστικών αντιλήψεων ανάμεσα στους ανθρώπους, με δεισιδαιμονίες, φόβους, απειλές. Το μόνο που μας μένει είναι να ξαναρχίσει το μαστίγωμα και το κάψιμο στη πυρά.

Κι όλα αυτά με ένα τόσο ύπουλο και σατανικό τρόπο ώστε τα περισσότερα πρόβατα (σορυ άνθρωποι ήθελα να πω) να είναι αμέριμνα και μισο ναρκωμένα λες κι όλη αυτή η σαπίλα δεν τα αφορά..... Λες και όλο αυτό το διαβολεμένο παιχνίδι στις πλάτες μας είναι μόνο του γείτονα.
Όχι κύριοι η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Όπως η ανθρωπότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους της. Και η Ελλάδα και η Ανθρωπότητα ανήκουν στο χρήμα, στη λατρεία του και στη δόξα του. ΑΜΗΝ.

Μια χούφτα άνθρωποι κρατάνε όλο το πλούτο του πλανήτη στα χέρια τους και ένα απέραντο δυστυχισμένο πλήθος ζητάει το έλεος. Μια τεράστια πίτα που μασουλάνε οι ελάχιστοι κοιτάζοντας τους υπόλοιπους να τρέχουνε τα σάλια.
Αυτό το μαζί θα προχωρήσουμε ή μαζί θα τα υποφέρουμε όλα είναι το θεϊκό....

Ελπίζω σ΄αυτό που είπε ο Αϊνστάιν. Δεν ξέρω πως θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος , αλλά ο τέταρτος θα γίνει με ρόπαλα. Να σε δω καλέ μου και καλή μου μέσα στο σπήλαιο να προσπαθείς να βρεις τη τροφή σου και να επιβιώσεις ανάμεσα στ΄αγρίμια και χαλάλι όλα !

Ξέρετε στην επιδημία της πανούκλας αυτοί που τελικά γλύτωσαν ήταν οι σκουπιδιάρηδες που κουβάλαγαν τα σάπια κουφάρια....

Σαν κι εμένα σκέφτονται κι άλλοι. Εδώ κι εκεί. Διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ιστορίες. Διάσπαρτοι. Χαμένοι μες το πλήθος που τρέχει μόνιμα σταματούν κοιτούν και σκέφτονται. Βλέπουν πέρα από τη βουή . Κι αυτό είναι κάτι που τσαντίζει αφάνταστα το σύστημα.
Αυτοί οι αστάθμητοι παράγοντες πως στο διάολο ξεφυτρώνουν. Από που αντλούν έμπνευση. Γιατί βλέπουν αλλιώτικα ? Γιατί ακούνε αλλιώτικα? Πως διατηρούν τα ιδανικά τους αλώβητα? Πως περπατούν αντίθετα από το ρεύμα χωρίς να χάνουν τη θέση τους? Πως?

Είναι σαν να έχεις φτιάξει τη τέλεια βίλα σου κι εκείνη η γωνίτσα στο ταβάνι στάζει. Δε βλέπεις διαρροή ούτε υδραυλικά χαλασμένα αλλά στάζει. Λίγες σταγόνες που σου λερώνουν το χαλί ίσα ίσα σε μια αμελητέα γωνίτσα. Ίσα ίσα για να σου θυμίζει ότι το έργο σου δεν είναι τέλειο όπως φαντάστηκες.

Σ΄αλλες εποχές αυτούς τους ανθρώπους-σταγόνες τους εκτελούσες χωρίς να κουνηθεί βλέφαρο. Τώρα τους αφήνεις και κυκλοφορούν μόνο και μόνο γιατί σου φαίνονται λίγοι και ανήμποροι να πείσουν κι άλλους. Γιατί μοιάζουν τόσο ουτοπικοί που καταντούν αόρατοι για το μεγάλο πλήθος. Τους αφήνεις ελεύθερους γιατί το καλύτερο μέρος για να κρύψεις την αλήθεια είναι να μην τη κρύβεις. Απλά να την ανακατεύεις με ψέματα. Αν γίνουν περισσότεροι θα ξαναβάλεις μπρος τη δαγκάνα. Αλλά δεν είναι αυτό που τους καίει. Είναι η ερώτηση που δεν μπορούν να απαντήσουν.
Από που ξεφυτρώνουν αυτοί και ποιοί είναι τελικά?

Μάλλον το διαδίκτυο θα φταίει. Που το έφτιαξαν για να ελέγχουν αλλά δίνει  το ελεύθερο να γράφουμε και βάζουμε κάτω το μυαλό μας να βρει ιδέες. Κι όταν ψάχνεις όλο και κάτι θα βρεις.
Η μεγαλύτερη απάτη του συστήματος είναι που έχει πείσει το πλήθος πως τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί και θα γίνει.