ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ...

Σήμερα έχω μια ποιητική διάθεση, γι΄αυτό και το κείμενο μου θα είναι κάτι σαν ένα παραμύθι με αγγίγματα πραγματικότητας, μια αφήγηση ψυχής, από μια ψυχή που γεμίζει θλίψη βλέποντας τις πεταλούδες που ξεπετιούνται από το κουκούλι τους, με τα πανέμορφα χρώματα, να πιάνονται αμέσως στις απόχες, πριν προλάβουν καν να κάνουν το πρώτο πέταγμα...

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα παιδί που, με πρόσχημα την ασφάλειά του, οι γονείς αποφασίζουν να το έχουν σε ένα χρυσό κλουβί κλειδωμένο, για να είναι σίγουροι πως δεν θα πάθει κάτι. Κάθε ψυχή που γεννιέται σ΄αυτό το κόσμο είναι ελεύθερη να γευτεί, να νοιώσει, να αγαπήσει, να κλάψει και να γελάσει, να πονέσει και να απολαύσει. Η ζωή είναι μια μεγάλη πρόκληση, γιατί είναι απρόβλεπτη, έχει μυστικά ατέλειωτα που καλούμαστε να ανακαλύψουμε μέσα από το σκοτάδι, ανοίγοντας σιγά σιγά τα μάτια, τις αισθήσεις μας σε ένα κόσμο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος, γιατί πάνω στην αιώνια ομορφιά του, έχουμε εναποθέσει τα σκουπίδια της ατελούς ύπαρξης μας. 

Το πιο όμορφο δώρο της γέννησης είναι η πιθανότητα κάποιος να ζήσει ελεύθερος για να τα νοιώσει όλα αυτά. Για να σχηματίσει τα φτερά του και να κατακτήσει μια θέση κοντά στον ήλιο. Κι αυτό ακριβώς είναι που το σκοτάδι αντιπαθεί. Στην απέραντη μοναξιά τους εκείνοι που δεν μπορούν να αγγίξουν το φως, επιθυμούν διακαώς να τραβήξουν όσους περισσότερους μπορούν στη σκοτεινιά της ψυχής τους. Το μεγαλύτερο όπλο στο σκοτάδι είναι το γεγονός πως δεν μπορείς να δεις ξεκάθαρα, και ψηλαφώντας σε ένα αδιευκρίνιστο τοπίο,  γύρω από το σώμα μπορούν να αιωρούνται απειλές, ήχοι που ξυπνούν αρχέγονους φόβους, μυστήρια που η ψυχή τρομάζει...

Ο φόβος. Η μάνα όλων των ειδών χειραγώγησης. Ο φόβος του θανάτου, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το τίμημα της ανθρώπινης γνώσης, η συνειδητότητα της μη αθάνατης ύπαρξής του, εργαλείο αιώνιο στους διαμορφωτές των συνειδήσεων, στους χειραγωγούς των ανθρώπινων μυαλών, εργαλείο που σμίλεψε πάνω σε σκληρά βράχια παρανοϊκές θρησκείες, τυραννικά καθεστώτα, αυτόκλητους διασώστες της ανθρώπινης ράτσας που είχαν και έχουν δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο, ενός πλήθους που στην υπαρξιακή του αγωνία, θα ζητά πάντα ανακούφιση στην αγκαλιά κάποιου προστάτη, που θα του δίνει απαντήσεις καθ ησυχασμού, ακόμα κι αν είναι απάτες. 

Η εκπαίδευση των παιδιών μας εδώ και πολύ καιρό είναι στείρα, καλά ενορχηστρωμένη να οδηγεί τα βήματα τους ταιριαστά σε ένα μοντέλο ζωής που θα κρατάει καλά κρυμμένα τα μυστικά της, την αληθινή της ομορφιά, την ουσία των πραγμάτων. Ένα μοντέλο εκπαίδευσης για μια απατηλή ζωή που προχωράει δίπλα στην αληθινή, διατηρώντας την αόρατη. Όπως έμαθαν οι γονείς τους και γονείς των γονιών τους. Σκλάβοι, γεννημένοι από σκλάβους που μόνο καθήκον είναι να γεννήσουν τους επόμενους σκλάβους. Δεν μπορούν οι γονείς να αντιληφθούν τον βιασμό που συμβαίνει στις ψυχές των παιδιών τους, γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ αυτό που συνέβη στη δική τους ψυχή, σε ένα κόσμο άλλωστε που ένα μέρος δεν πιστεύει τίποτα περισσότερο από ότι μπαίνει στη σφαίρα της αντίληψης, και πάπαγαλίζει την γνώση των άλλων, και ένα άλλο μέρος πιστεύει τυφλά το οτιδήποτε προκειμένου να μην κουράσει τους εγκεφαλικούς νευρώνες

Ανάμεσα σε αυτούς τους δυο... οι μελαγχολικοί ελάχιστοι που πατούν με γυμνά πόδια στο ζεστό χώμα, αγγίζουν τα φύλλα, βυθίζονται στη θάλασσα, και αφήνονται στη ζέστη του ήλιου, αντιλαμβανόμενοι την ίδια στιγμή πως πίσω από κάθε άγγιγμα υπάρχει ένα μυστικό προς ανακάλυψη, πως όλα είναι ένα αέναο παιχνίδι μιας φύσης που είναι ολοζώντανη πίσω από τα πεθαμένα κατασκευάσματα, ανόητων νεκρών που υποδύονται τους ζωντανούς. Αυτοί οι ελάχιστοι, τώρα περνούν την εποχή της μεγάλης θλίψης. Κοιτάζοντας τις πεταλούδες να πιάνονται σε απόχες, να τεμαχίζονται και να στολίζουν αποξηραμένες, βάζα σε πολυτελείς επαύλεις... 

Εκπαιδεύουν τις νέες ψυχές στο συναίσθημα της φοβικής ύπαρξης, από το πρώτο άνοιγμα των ματιών. Μαζί με τα σκουπίδια που τα ταϊζουν στα παγκόσμια συσσίτια με τα αηδιαστικά αποφάγια τους, τις εκπαιδεύουν κι αυτά τα σκουπίδια να τα κατακτούν με φόβο...  Όσοι μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθος του εγκλήματος,  μιλήστε τώρα όσο μένει ακόμα ελάχιστος καιρός, αλλιώς σωπάστε για πάντα. 

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΘΑ ΛΕΝΕ ΝΑΙ.

 

Αυτό ήτα τελικά το ζητούμενο? Η περίφημη κορωνίδα της δημιουργίας, που είναι τόσο ανώτερη από τα υπόλοιπα πλάσματα πάνω στο πλανήτη, αυτό το υπεροπτικό και απόλυτα εγωκεντρικό δημιούργημα, έκανε τόσους αιώνες πορεία για να καταλήξει να είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα? Κι αυτό που βλέπουμε δεν είναι κακό ή καλό, δεν είναι άσχημο ή όμορφο, είναι ένα σάπιο, άγευστο κατασκεύασμα που τρώει τις σάρκες του. Μια ανθρωπότητα που υποκρίνεται την πολιτισμένη, κοινωνίες που ζουν τη μίζερη ζωή τους σε μια ανούσια, επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα, όπου όλα είναι άχρωμα.

Είναι κρίμα να παρομοιάζουμε την εποχή μας με ένα νέο Μεσαίωνα. Καμία σχέση. Γιατί ακόμα και το απόλυτο σκοτάδι κρύβει μια μαγεία. Ακόμα και τα άσχημα συναισθήματα είναι δονήσεις, έστω αρνητικές. Τώρα ζούμε στο κόσμο που όλοι λένε ναι. Ακόμα και τα όχι, είναι ψιθυριστά, προφέρονται από ανθρώπους που ναι μεν θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Ζούμε σε ένα κόσμο που πιστεύει για αλήθειες τα παραμύθια, και αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος της απάτης, γιατί η απάτη είναι ο μόνος τρόπος που έμαθε να ζει. 

Με όλη αυτή την ιστορία του αόρατου αλλά άκρως επικίνδυνου ιού-τέρας βγήκαν πολλά στη φόρα. Είναι εντυπωσιακό πως ένα τέτοιο γεγονός απέδειξε πως οι ανόητοι είναι πολλοί περισσότεροι από ότι κανείς φαντάζεται. Είναι η στιγμή που ένα "πείραμα" αποδεικνύει πόσο εύκολο είναι να μετατρέψεις ακόμα και τους υποτιθέμενους σοβαρούς ανθρώπους σε άβουλα, τρομαγμένα ανθρωπάκια. Είναι εντυπωσιακό μυαλά που φώναζαν για ανατροπές, για τα τυραννικά καθεστώτα που ζούμε, για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο για να ξεφύγουμε από τις τυραννικές ψευτοδημοκρατίες, να τους βλέπεις τώρα να είναι έρμαια ενός αόρατου τρόμου και να βγάζουν μίσος, οργή, απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να βλάψει τη μίζερη ζωή τους.  Ανθρωποι που ήταν βέβαιοι πως αυτοί που μας εξουσιάζουν δεν δίνουν δεκάρα για τη ζωή μας και μας βλέπουν μόνο σαν νούμερα, να πιστεύουν τώρα πως το ίδιο κατάπτυστο σύστημα κάνει τα πάντα για να φροντίσει την υγεία τους, πως αυτό το σύστημα που δεν λογάριασε πόσοι θα πεθάνουν προκειμένου να τακτοποιήσει τις γραμμούλες στις χρηματηστηριακές κονσόλες, αυτό το σύστημα που τζογάρει καθημερινά πάνω στις ανθρώπινες ζωές και μετράει μόνο το κέρδος και την ηδονή της κυριαρχίας πάνω στις ανθρώπινες ψυχές, τώρα νοιάζεται....

Ο κύριος φοράει τη μασκούλα που του έχουν πει πως τον προστατεύει από το μεγάλο κακό, που μετράει μέχρι τώρα πόσα? 600 χιλιάδες θύματα σε 7,5 δισεκατομύρια πάνω στο πλανήτη? και φορώντας τη μάσκα πάει στο περίπτερο να αγοράσει τσιγάρα, που έχουν 8 εκατομμύρια επιβεβαιωμένους θανάτους, αλλά πωλούνται ελεύθερα στα περίπτερα, και μετά θα πάει στο σουπερ μάρκετ να αγοράσει όλα εκείνα τα προϊόντα που θα έπρεπε να έχουν κόκκινη γραμμή λόγω επικινδυνότητας και που επίσης πουλάει το σύστημα, στη συνέχεια θα σκύψει μερικές ώρες πάνω στο έξυπνο τηλέφωνο, στον υπολογιστή, ανάμεσα σε καλώδια και ακτινοβολίες που επίσης οι καλοί πατερούληδες έχουν απλώσει παντού, θα πάρει μια βαθειά ανάσα μέσα στο μολυσμένο αέρα μιας άθλιας τσιμεντούπολης, και θα νοιώσει ήσυχος πως κάποιος τον σκέφθηκε και τον φροντίζει επί τέλους. Κάποιος σ΄αγαπάει και είναι αυτοί....

Υπάρχει ο ιος - τέρας? Φυσικά και υπάρχει. Μήπως έχετε περάσει τις γρίππες τύπου Η1Ν1 ή Η2Ν2 που τρόμαξαν την ανθρωπότητα στο πρόσφατο παρελθόν? Οχι? εγώ έχω περάσει μία από αυτές. Με 41 πυρετό που δεν κατέβαινε στο νοσοκομείο. Με τα πνευμόνια να νομίζεις πως θα σκάσουν και τα γόνατα μου να μην μπορούν να σηκώσουν το σώμα μου ούτε ένα βήμα. Με το κεφάλι να καίγεται. Μία εβδομάδα. Γύρω μου στο νοσοκομείο ήταν σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα, δεκάδες γριππιασμένοι. Τότε πέθαναν πολλοί, ηλικιωμένοι, παιδιά, ευθαπείς πληθυσμοί. Νοιώθω ένα παιδί κατώτερου θεού γιατί κανείς τότε δεν φρόντισε να μου υποδείξει να φορέσω μια μασκούλα και την πάτησα. Γιατί δεν έγινε καραντίνα, ούτε συλάμβανε κάθε "ασυνείδητο" η αστυνομία. 

Τώρα είναι αλλιώς. Το κράτος έχει σκύψει στοργικά και έχει αγκαλιάσει το κοπάδι με αγάπη, με φροντίδα, το καταλαβαίνω, πρέπει κανείς να προσέχει τη τροφή του, κι επίσης να την εκπαιδεύει να πηγαίνει αδιαμαρτύρητα προς το σφαγείο. Αλήθεια σε ένα κόσμο που όλοι λένε ναι, εσύ που θεωρούσες πως είσαι ο άνθρωπος του όχι, που θα κρύψεις την ντροπή σου? Πως θα αντέξεις τη συνειδητοποίηση πως τελικά ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟ. Δεν θα την αντέξεις για αυτό σαν σωστό μέλος της μόλις γεννημένης υποχονδριακής κοινωνίας, που θα ζητάει απεγνωσμένα επιστήμονες να την διαβεβαιώσουν πως θα ζήσει, θα πείσεις τον ευαυτό σου πως η υποταγή σου, η συναίνεση στο έγκλημα δεν είναι τέτοια, αλλά ΛΟΓΙΚΗ. 

Θα πείσεις τελικά τον εαυτό σου πως στη χωματερή που μένεις, τα σκουπίδια γύρω σου κάπως φέρνουν σε λουλούδια, και η βρώμα που βγαίνει μοιάζει με κάποιο όμορφο άρωμα.... 

Σε ένα κόσμο που όλοι θα λένε ναι, το παραμικρό όχι θα είναι επανάσταση. Στις κοινωνίες του μέλλοντος που οι άνθρωποι θα κρέμονται από τα χείλη "επιστημόνων" για να πάρουν παράταση στο παιχνίδι της ζωής, ακόμα κι αν είναι στημένο, οποιοσδήποτε μπορεί να ασελγήσει πάνω στα ανθρώπινα μυαλά με απλούς και σύντομους τρόπους. Από τη στιγμή που η παράνοια μεταφράζεται λογική και  τα σκουπίδια μετατρέπονται σε πρότυπα, η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Θα έρθουν μέρες που θα γίνει αντιληπτό ακόμα και από τους ανόητους, πως αυτή η περίεργη μυρουδιά που πλανάται στην ατμόσφαιρα, είναι μυρουδιά από μπαρούτι, από ένα πόλεμο ασύλληπτης βιαιότητας που θα ξεσπάσει μέσα στα μαντριά των δυστυχισμένων. 

Θα έρθουν μέρες που οι δυστοπικές ταινίες θα μοιάζουν παιδική χαρά μπροστά στη πραγματικότητα.