ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

 Αυτό το κείμενο το είχα αναρτήσει σε ένα παλιό ιστολόγιο το 2011. Είχα την ελπίδα πως δεν θα χρειαστεί να το θυμηθώ ξανά. Το αναρτώ, και όποιος καταλάβει κατάλαβε γιατί το κάνω τώρα. 

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ 

19.5.2011

Τον είδα για πρώτη φορά ένα Σάββατο πηγαίνοντας στο συνηθισμένο σουπερ-μάρκετ που πηγαίνω πάντα. Ήταν ένα σώμα σκεπασμένο πίσω από δυο σκουπιδοτενεκέδες που σχημάτιζαν ένα γάμα. Οι άλλες δυο πλευρές από το «σπιτάκι του» ήταν δυο τοίχοι που ανήκαν στο σουπερ-μάρκετ.

Προσπέρασα σκεφτόμενη πως είναι ένας ακόμα άστεγος και η μόνη περιέργειά μου ήταν πως δεν είχα ξαναδεί κάποιον άστεγο στη γειτονιά μου. Δεν μένω στο κέντρο κι ακόμα δεν είχαμε δει ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο. Σκέφτηκα πως μπορεί να είναι και κάποιος τυχαίος απόκληρος της ζωής που βρήκε μια γωνιά να κοιμηθεί εκεί ένα βράδυ.

Μετά από λίγες μέρες πηγαίνοντας ξανά στο ίδιο σημείο, τον είδα πάλι εκεί. Αυτή τη φορά ήταν ξύπνιος κι εικόνα που είδα μπροστά μου με άφησε άφωνη. Ήταν ένας άνθρωπος περίπου στα 55, καλοβαλμένος, φόραγε ένα τζιν κι ένα πουλόβερ πεντακάθαρα, φρεσκοξυρισμένος και φρεσκολουσμένος, είχε κάνει ένα καφάσι καρέκλα και καθόταν εκεί πίσω από τους σκουπιδοτενεκέδες πίνοντας ένα καφέ και διαβάζοντας μια εφημερίδα.

Έριξα μια ματιά γρήγορη στο σπιτάκι του και είδα πως σε μια γωνιά ήταν ένα άλλο καφάσι που επάνω είχε ένα καμινέτο, δυο δοχεία (πιθανά ζάχαρη και καφέ) ένα μπρίκι, λίγο πιο εκεί ήταν μια βαλίτσα και λίγο πιο εκεί μια μεγάλη κούτα γεμάτη βιβλία. Ναι αυτό ήταν πρωτόγνωρο. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος? Τι έκανε εκεί? Για μια στιγμή γοητεύτηκα. Ήθελα να πιστεύω πως είναι ένας μποέμ τύπος που έφτυσε τους πάντες και τα πάντα και του αρέσει να είναι ελεύθερος. Κι έχει πάρει μαζί του ότι χρειαζόταν τίποτα περισσότερο.

Άρχισα να φτιάχνω ένα παραμύθι στο μυαλό μου που το γούσταρα πολύ, έβλεπα έναν άστεγο που κοιμάται στους σκουπιδοτενεκέδες και δεν μου ενέπνεε κανένα συναίσθημα μιζέριας. Ήταν τόσο αρχοντικός και διαφορετικός στην όψη από ότι είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε.

Η προσγείωση έγινε όταν έμαθα από τη γειτονιά ποιος ήταν. Τραπεζικό θύμα. Χωρίς σπίτι πια, με μια επιχείρηση που έβαλε λουκέτο, με μια σύζυγο και παιδιά που τράβηξαν για αλλού μετά το φαλιμέντο. Δυο χρόνια άνεργος πλέον, κάποιος που τα είχε χάσει όλα αλλά όχι τη δύναμή του να ζει. Δεν είχε σαλτάρει από κανένα μπαλκόνι, δεν είχε κλέψει, δεν είχε σκοτώσει. Όπως το είχα φανταστεί είχε πάρει ότι στη ζωή του ήταν απαραίτητο ακόμα για να ζήσει. Ένα στρώμα, ένα καμινέτο, ένα μπρίκι, τα βιβλία του και μια βαλίτσα με μερικά ρούχα.

Ήταν πεντακάθαρος, φρεσκοξυρισμένος και καλοβαλμένος ακόμα γιατί υπήρχαν δυο τρεις φίλοι που του παραχωρούσαν το μπάνιο τους όταν είχε ανάγκη και τον φίλευαν ένα κουτί καφέ, ζάχαρη κι ένα πιάτο φαί. Του είχαν προτείνει να του δώσουν κι ένα δωμάτιο να μείνει αλλά η περηφάνια του δεν τον άφηνε. Ήδη το κέρασμα τον έκανε να ντρέπεται. Ίσως το προηγούμενό του σπίτι να ήταν κάποια άλλη γωνία πιο εκεί δεν ξέρω.

Κάποια στιγμή δεν τον είδα πια. Μπορεί το σουπερ-μάρκετ να του έκανε… έξωση…
Ίσως βρέθηκε τελικά με άλλες άστεγες ψυχές στο φυσικό τους χώρο, το κέντρο της μεγάλης πόλης. Εκεί που όλα χωράνε κι όλα αλέθονται. Εκεί που υπάρχει το περιθώριο των σελίδων της «καθώς πρέπει» ζωής.

Αυτό που μου έμεινε βαθιά μέσα μου ήταν πως αυτός ο άνθρωπος που ποτέ δεν έμαθα το όνομά του, ήταν προάγγελος χιλιάδων άλλων που θα ακολουθήσουν πολύ συντομότερα από ότι πιστεύουμε. Ζωές που θα ανατραπούν σε μια νύχτα. Άνθρωποι που θα ξυπνήσουν από το μαλακό στρωματάκι τους στα σκαλιά κάποιας πλατείας. Άνθρωποι που θα ακουμπάνε το καφέ τους πάνω σε ένα καφάσι σουπερ μάρκετ και θα προστατεύονται από ένα σκουπιδοτενεκέ που μέχρι πρότινος δεν πλησίαζαν γιατί βρώμαγε…

Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε καν τι θα πει εξαθλίωση. Τι θα πει πείνα. Τι θα πει να σβήνεις αβοήθητος, να μην έχεις ελπίδα καμιά. Δεν χωράει στο μυαλό της πλειοψηφίας η εικόνα του κάτοικου του πεζοδρομίου να παίρνει τη δική τους μορφή. Ίσως και γι΄αυτό δεν φοβούνται όσο θα έπρεπε. Ακούμε γύρω μας λέξεις. Απλά λέξεις. Άνεργος, άστεγος, απελπισμένος, όλα αυτά τα «α» είναι για πολλούς λέξεις. Για άλλους η πραγματικότητα.

Η μεγάλη μάζα μέχρι πρόσφατα ήταν παρθένα , μόλις τώρα τη ξεπαρθενιάζουν, μόλις τώρα τη γκαστρώνουν με όλα αυτά που τόσα χρόνια τα ήξερε μόνο σαν….λέξεις.

Εκείνο το περιθώριο το ακυβέρνητο και αόρατο στον υπόλοιπο κόσμο, έχει δικούς του κανόνες και δοκιμασίες για σάρκες διαφορετικής αντοχής, για μυαλά άλλης διάστασης, για ψυχές που κατοικούν σε άγνωστα κελιά. Πόσοι είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε πίσω από το σκουπιδοτενεκέ, πόσοι μπορούμε να περάσουμε μια παγερή νύχτα στο δρόμο σκεπασμένοι με χαρτόκουτα? Πόσοι μπορούμε να επιβιώσουμε από το τίποτα?

Πρέπει να ομολογήσω πως πολλές εικόνες ανθρώπων περιθωριακών που γνώρισα στη ζωή μου, μου έχουν μείνει για πάντα, γιατί η εικόνα τους με κράταγε ξύπνια. Πολλές φορές μάλιστα, κοιτάζοντας χιλιάδες ανθρώπους κούφιους, τρελαμένους μέσα στο καθωσπρεπισμό τους με χιλιάδες παραμύθια να στολίζουν ένα κόσμο παραφουσκωμένο με ψέματα, ανθρώπους πεθαμένους στην ουσία αλλά που νόμιζαν πως είναι ζωντανοί, ένοιωθα μια περίεργη οικειότητα με εκείνες τις άλλες τις χαμένες ψυχές κι όταν πλησίαζα είδα πολλές φορές πως αυτές οι ψυχές δεν ήταν χαμένες αλλά ελεύθερες επί τέλους….

Δεν φοβάμαι να κοιμηθώ σε ένα παγκάκι αν χρειαστεί, ούτε να τυλιχτώ με ένα χαρτόκουτο αν κάνει κρύο, έχω αφήσει εδώ και χρόνια την αντίληψη πως ο κόσμος ανήκει στο άπληστο εγώ μου, δεν είμαι το κέντρο του κόσμου, εκείνη που τα δικαιούται όλα και δεν υποχρεώνεται για τίποτα,  μια νύχτα που κατάλαβα γιατί τα ρούχα με στένευαν τόσο πολύ ενώ τα είχα πληρώσει τόσο ακριβά, αλλά σας λέω πως χιλιάδες άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Θα πεθάνουν πριν καν το σκεφτούν. Θα γεμίσουν τρόμο εκεί έξω στη νύχτα. Χιλιάδες παιδιά θα γίνουν έρμαια ανώμαλων καταστάσεων και χιλιάδες καθώς πρέπει πολίτες θα γίνουν χειρότερα θηρία κι από εκείνα που είχαν μάθει να φοβούνται…

Δεν τον θέλετε αυτό το κόσμο. Δεν είναι κινηματογραφικό παραμύθι όπου ο καλός επιβιώνει πολεμώντας δαίμονες κι αγγέλους. Στην αληθινή νύχτα του πολιτισμού που καταρρέει, του πολιτισμού του ψεύτικου που δημιούργησαν εκείνοι που μόνο από το φόβο μπορούν να επιζήσουν, μόνο από το πόνο των ανθρώπινων ψυχών, κρύβεται το κακό στην αυθεντική του μορφή. Εκείνο που υπάρχει χωρίς δικαιολογίες και περιστάσεις. Εκεί πηδάνε κωλόγεροι παιδάκια αμούστακα, εκεί μανάδες βγάζουν στο σφυρί τις κόρες, εκεί μαχαιρώνονται για μια στάλα πρέζα, εκεί αμούστακα παιδιά σκοτώνουν για δυο μπίρες, εκεί ξενυχτάει όλη η διαστροφή και η στυγνότητα της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχουν κι οι άγγελοι της νύχτας, λίγοι, διασκορπισμένοι, μια τελευταία ελπίδα για το όνειρο που χάνεται στα σκατά αλλά δεν μπορούν να τους βοηθήσουν όλους…
Αυτός είναι ο κόσμος που θα δώσουν σαν εναλλακτική στις στρατιές των δυστυχισμένων που ετοιμάζουν.

Πολλά από αυτά τα κτήνη, μπορούν να νοιώσουν ηδονή μόνο αν δουν τα πλήθη να σέρνονται για να τα κοιτάνε από το ρετιρέ του ουρανοξύστη τους. Η επέκταση της δυστυχίας μας είναι η προέκταση της κενότητάς τους. Κρίμα σε εκείνους τους ενδιάμεσους που συνδιαλέγονται με τα θηρία και δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα. Γιατί πιστεύω πως είναι πολλοί που νομίζουν πως τα πράγματα είναι όπως ήταν πέρυσι ή πριν πέντε ή δέκα χρόνια. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι ούτε ποιους εξυπηρετούν ούτε που θα τη φτάσουν την ανθρωπότητα.

Υπάρχουν αγαθιάρηδες τεχνοκράτες που νομίζουν ακόμα πως το παιχνίδι είναι απλά πολιτικο-οικονομικό. Δεν είναι. Τώρα πια είναι όλοι οι αρχέγονοι φόβοι του ανθρώπου θα γίνουν πραγματικότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί πάνω στη γη όμως αυτή πιστεύω πως θα είναι η τελευταία…Νομίζω πως σύντομα, ότι γνωρίζαμε σαν πραγματικότητα θα έχει ανατραπεί, και αυτό που θα δούμε μπροστά μας θα είναι η πτώση της αυτοκρατορίας των τυράννων και όταν αυτοί θα πέφτουν θα κάνουν πολύ θόρυβο. 

Αλλά όλο αυτό δεν θέλετε να το ζήσετε. Ανασυνταχθείτε σύντομα γιατί ούτε μπορεί καν να υποπτευθεί το μυαλό των «ανεπτυγμένων και φιλήσυχων πολιτών» πόσο βαθιά μπορεί να είναι η τρύπα του λαγού.

Εγώ φρόντισα να μην ξεχάσω κάτι που διηγιόταν η μάνα μου.
«Κι ήταν τόση η πείνα μου που πόναγα φριχτά. Δίπλα μου είχα σωριαστεί μερικά κορμιά σκελετωμένα και τους παίρνανε οι σκουπιδιάρηδες. Και τότε είδα μια σταφίδα κολλημένη στο δρόμο. Κι έσκυψα τη ξεκόλλησα και την έφαγα. Ήταν η τυχερή μου μέρα, γιατί με μια κολλημένη σταφίδα ίσως κρατιόμουν άλλη μια μέρα ζωντανή» (Δεκέμβρης του 41, Αθήνα)

Θυμάμαι πάντα πως ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να φάω σκατά για να επιβιώσω.

Και το σπουδαιότερο θυμάμαι πάντα πως μέσα μου δεν θα υπάρξει κανένας οίκτος όταν θα χρειαστεί να πατήσω κάτω εκείνους που έπιναν το καφεδάκι αμέριμνοι.

Όλοι οι άνθρωποι στρατιώτες είμαστε. Από την ώρα που γεννιόμαστε. Απλά υπάρχουν εποχές που είμαστε στα μετόπισθεν και άλλες που χρειάζεται να περάσουμε στη πρώτη γραμμή. Αλίμονο σε εκείνους που νομίζουν πως ζούμε σε ειρήνη.

Αυτά έγραφα τότε... 

Σήμερα απλά κοιτάχτε γύρω σας. 

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΖΟΜΠΙΛΑΝΤ

 

Επειδή κυκλοφορεί και η συνηθισμένη γρίπη μην τρελαθείτε, γιατί πολλοί πιστεύω πως έχουν χάσει εντελώς την ικανότητα να σκέφτονται λογικά και  επίσης όλα μοιάζουν σαν οι άνθρωποι να έχουν χάσει τη μνήμη τους, λες και η ζωή ολόκληρη αφορά τον κορονοϊό , γεννηθήκαμε  σαν πρωτόπλαστοι σε ένα κόσμο που κυριαρχεί μόνο αυτός, αποκτούμε γνώση μέσω των ανακοινώσεων που σχετίζονται με αυτόν, καθορίζουμε τη ζωή μας σε σχέση με αυτόν, και το μέλλον μας εξαρτάται ακριβώς από το τι θα γίνει με αυτόν. Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ανθρωπότητα που όλες οι άλλες ασθένειες μοιάζουν ανύπαρκτες ή δεν φοβίζουν κανένα, όσο τρομακτικές και αν είναι, μπροστά σε αυτό το απόλυτα τρομακτικό τέρας που λέγεται κορονοϊός.

Έτσι ακούω συνάδελφο να μένει στο σπίτι τρομαγμένος, γιατί έχει κάνει πυρετό και δεν έχει όσφρηση και γεύση. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος και πολλοί άλλοι λένε αυτό το πράγμα και είναι σίγουροι πως εισέπραξαν τον θανατηφόρο ιο. Εγώ πάλι σαν ηλίθια, σκέφτομαι, καλά μόνο εγώ ξέρω πως σε μια σοβαρή γρίπη ούτε γεύση έχεις ούτε μυρίζεις? Ή μόνο εγώ έχω περάσει γρίπη… Η τελευταία φορά που μπήκα σε νοσοκομείο ήταν από τη γρίπη των χοίρων (ή των κοτόπουλων… δεν θυμάμαι) Ποια ήταν τα συμπτώματα μου? Βήχας που δεν μπορούσα να αναπνεύσω, πολύ ψηλός πυρετός, απόλυτη καταβολή δεν μπορούσα ούτε από το κρεβάτι να κατέβω και φυσικά ούτε μπορούσα να μυρίσω τίποτα, ούτε είχα καμία γεύση. Το αποτέλεσμα όταν βάρεσα πυρετό 41, ναι 41, πήγα νοσοκομείο μου έκαναν μια αντιπυρετική ενδοφλέβια, έμεινα 1 ημέρα μέσα αφού με ξεκίνησαν αμέσως μια αντιβίωση για να μην έχω πρόβλημα και το γυρίσω σε πνευμονία.

Γύρισα σπίτι τις επόμενες τρεις ημέρες, αντιβίωση, ντεπόν, κοτόσουπες, πορτοκαλάδες και όπως μου είχε πει ο γιατρός ΝΑ ΑΕΡΙΖΩ ΤΟ ΧΩΡΟ , ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΗΤΑΝ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΩ ΕΛΕΥΘΕΡΑ.  Μετά από 4 ημέρες γύρισα και στη δουλειά. Να σημειώσω πως εκείνη την εποχή η γρίπη αυτή θέριζε και πέθανε πάρα πολύς κόσμος και άλλοι πέρασαν καιρό μέσα στο νοσοκομείο. Η διαφορά ποια ήταν, αμέσως ο πολύ καλά ενημερωμένος πολίτης από τα παπαγαλάκια της χυδαίας απάτης, θα πει, πως τώρα έχουμε εκατόμβες ασθενών και θυμάτων… Να του απαντήσω λοιπόν τα παρακάτω.

Τότε αν κάποιος πέθαινε που ήταν ήδη ασθενής, έπασχε από κάποιο σοβαρό νόσημα και κόλλαγε γρίπη δεν καταγραφόταν ότι ο θάνατος του συνέβη από γρίπη. Πέθανε λέγανε γιατί ήταν σοβαρά άρρωστος και ο δυστυχής κόλλησε και γρίπη. Ολοι οι ηλικιωμένοι έτρεμαν γιατί ήξερα πως αν αρρωστήσουν δεν την βγάζουν καθαροί. Πολλοί από γιαγιάδες και παπούδες κόλησαν γρίπη και συγχρόνως έπαθαν μια πνευμονία, ή κατέρρευσε η καρδιά τους, αλλά δεν δηλώθηκαν σαν θύματα της γρίπης.

Το σπουδαιότερο, δεν  υπήρχε κανένα τεστ στο πληθυσμό, ακόμα κι αυτοί που αρρώσταιναν ο γιατρός έλεγε μάλλον γρίπη θα έχεις ούτε καν έμπαινε στο κόπο να κάνει τεστ για να το επιβεβαιώσει, απλά έδινε την κατάλληλη θεραπεία και υποστήριξη. Αν στις γρίππες αυτές είχαν γίνει τεστ σε όλο το πληθυσμό μπορεί να ανακαλύπταμε πως ήταν εκατομμύρια όσοι κόλλησαν και όσοι νόσησαν ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. Τότε μόνο θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε νοσηρότητα/θανάτους.

Μέτρα προστασίας ούτε καν σαν ιδέα στο μυαλό των υπευθύνων κυβερνήσεων που αγαπάνε τόσο πολύ τους πολίτες δεν υπήρχαν. Αλλά και κανένας γιατρός δεν θα τολμούσε ποτέ να πει σε έναν άνθρωπο π.χ. που έχει πρόβλημα στα πνευμόνια με γρίπη να φασκιώσει τη μούρη του να μην ανασαίνει κανονικά για να πάει στα θυμαράκια μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα η σύσταση ήταν καθαρός αέρας και βαθιές ανάσες, ήλιος, βότανα ζεστά, αντιπυρετικό και τέλος.

Αυτοί οι απίστευτοι χειραγωγοί των κοπαδιών λένε ξανά και ξανά πως αυτός ο ιος δεν έχει σύγκριση γιατί τα ποσοστά θανάτων, ασθενών και κρουσμάτων δεν έχουν σύγκριση σε σχέση με τις απλές γρίπες. Και ο ανθρωπάκος ο τρομοκρατημένος, ο ανθρωπάκος που νοιώθει πως ζει τη μεγαλύτερη ασθένεια που έχει ποτέ υπάρξει, κάτι που μπορεί να είναι χειρότερο κι από τη πανούκλα, δεν μπορεί να κάνει μια απλή, αυτονόητη ερώτηση.

Καλά πως το συγκρίνετε τι συνέβαινε με άλλες γρίπες αφού δεν κάνατε τα ίδια πράγματα?

Πως συγκρίνεις πόσα κρούσματα είναι τώρα και πόσα τότε αφού ποτέ δεν είχαν μετρηθεί κρούσματα, ασυμπτωματικοί, κλπ.….Αφού δεν γινόντουσαν τεστ ούτε στους ίδιους τους ασθενείς για να επιβεβαιωθεί. Και το κυριότερο αφού δεν καταγραφόντουσαν ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΙΠΗ .  Πόσοι από τους ανθρώπους που είχαν πεθάνει στις περασμένες επιδημίες της γρίπης από διάφορες αιτίες και είχαν και γρίπη καταγράφηκαν στις στατιστικές πως έχουν πεθάνει από γρίπη?  Από αυτές τις απλές σκέψεις ξεκινάει μια ολόκληρη αλυσίδα συνειρμών.

Τι στο διάολο είναι αυτό το πράγμα που έχουν ξαμολήσει

Τι στο διάολο είναι το εμβόλιο που θέλουν να πλασάρουν σε όλο το πλανήτη.

Δύο πράγμα συμβαίνουν, ή δεν είναι γρίπη αλλά μία χίμαιρα που ξέφυγε από εργαστήρια βιολογικών όπλων και δρα απόλυτα στοχευμένα στον ανθρώπινο οργανισμό με τρόπους πρωτόγνωρους και δεν μπορεί να εφαρμοστεί καμία από τις γνωστές μεθόδους θεραπείας,

Η είναι μια μορφή σοβαρής μεν γρίπης για την οποία εφαρμόζονται παρανοϊκά μέτρα,  αναιρούνται γνωστά πρωτόκολλα θεραπείας και νοσηλείας , και δοκιμάζουν επάνω στα πειραματόζωα νέες μεθόδους και τελικά εμβόλια που θα δείξουν στο μέλλον αν ήταν τελικά για την σωτηρία της ανθρωπότητας.

Η προσωπική μου άποψη?

Στη πρώτη φάση οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ψυχικά  ζόμπι. (Δεν σκέφτομαι, δεν καταλαβαίνω, υπακούω, πηγαίνω εκεί που μου δείχνουν, δεν έχω κανένα δικαίωμα εκτός από εκείνο που θα μου υποδείξουν)

Στη δεύτερη φάση μετατρέπονται σε κανονικά ζόμπι . Είμαι πλέον νεκρός αλλά δεν το ξέρω.

Γειά σας.

 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΔΙΑΝΕΜΗΘΕΙ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ.

Επειδή εδώ μέσα κάποιοι έχουν ανάγει την άγνοια τους σε βεβαιότητα, και μιλάω και για τα στρατόπεδα των ‘’απόλυτα υποταγμένων στις υποδείξεις’’ και για τα στρατόπεδα ‘’των άσχετων που το παίζουν ειδήμονες» κι επειδή αυτό που έχει χαθεί εδώ και αρκετό στα κοπάδια των προβάτων που νομίζουν πως είναι άνθρωποι σκεπτόμενοι και με ελεύθερη βούληση, είναι η λογική σκέψη, θέτω μερικά ερωτήματα και προκαλώ οποιονδήποτε «επιστήμονα» να μου απαντήσει  με σαφήνεια, αποδείξεις και φυσικά γνώση.

Είναι αλήθεια πως τα εμβόλια δοκιμάζονται τουλάχιστον 10 χρόνια πριν βγουν στη κυκλοφορία, και σε περιπτώσεις επείγουσες 3 χρόνια ελάχιστο χρόνο, και επίσης αν υπάρχει άλλο εμβόλιο στην ιστορία των εμβολιασμών,  το οποίο χορηγήθηκε στο παγκόσμιο πληθυσμό, με δοκιμή 8 μήνες.

Το συγκεκριμένο εμβόλιο θα δώσει ανοσία? Δηλαδή όποιος το κάνει δεν θα κολλάει ή θα έχει πολύ ελαφριά συμπτώματα κι επίσης αφού δεν θα κολλάει δεν θα το μεταδίδει? Υπάρχει διαβεβαίωση πως με το εμβόλιο θα πάψουν καραντίνες, μάσκες κλπ.?

Τι ακριβώς είναι το φαινόμενο  ADEI antibody dependent enhanced immunity  ? Είναι κάποια αντίδραση που συνέβη σε προηγούμενες δοκιμές ανάπτυξη εμβολίων για κορονοϊούς? Μήπως είναι κάποιο φαινόμενο που εμφανίζεται μετά τον εμβολιασμό όταν το άτομο εκτίθεται στον φυσικό ιό? Και τι μπορεί να σημαίνει?

Οι περισσότεροι θα αισθανθούν μια μικρή αδιαθεσία, όμως μπορεί κάποιος να βεβαιώσει πως ένα μέρος των εμβολιασμένων δεν θα αρρωστήσει από κάτι και μάλιστα με μόνιμες βλάβες? Υπήρξαν σε μήκος χρόνου επαρκείς δοκιμές για να αποκλείουν κάτι τέτοιο ή τουλάχιστον να υπάρχουν ελάχιστες παράπλευρές απώλειες?

Έχουμε καταλάβει, νομίζω όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι, πως εκείνο το 95% που λένε είναι πως το 95% των ανθρώπων που θα εμβολιαστούν θα έχουν ανοσία. Μήπως αυτό το 95% είναι το ποσοστό στο οποίο παρατηρήθηκε μείωση των συμπτωμάτων σε άτομα που ήταν ήδη θετικά και δοκίμασαν το εμβόλιο? Δηλαδή αυτό το 95% μήπως αφορά μόνο την μείωση των συμπτωμάτων στα πειραματόζωα και δεν έχει καμία σχέση με το ποσοστό ανοσίας στον πληθυσμό που θα εμβολιαστεί?

Ένας άνθρωπος υγιής με γερό ανοσοποιητικό, αν αρρωστήσει, και πάρει ασπιρινούλα, φάει κοτόσουπες και πορτοκαλάδες και καθίσει κουκουλωμένος στο κρεβατάκι του κινδυνεύει τόσο ώστε να υποβληθεί σε ένα υβριδικό εμβόλιο ? Και για να προστατεύσει τους άλλους πρέπει να κάνει ένα εμβόλιο που δεν του εγγυάται ανοσία?

Αντιλαμβάνομαι διαβάζοντας  διάφορες επιστημονικές σελίδες, ανακοινώσεις, συζητήσεις κλπ. μια σιωπηρή παραδοχή ότι τα εμβόλια δεν αναμένεται να αποτρέψουν τη μόλυνση, αλλά μόνο να τροποποιήσουν τα συμπτώματα των μολυσμένων ατόμων " Αληθεύει?

Εάν ένα άτομο λάβει αυτό το εμβόλιο, πόσο πιθανό είναι να μολυνθεί από τον ιό; Έχουμε κάποια σαφή απόδειξη από τις δοκιμές που έχουν πραγματοποιηθεί ή το μόνο συμπέρασμα είναι πως με το εμβόλιο μετριάζονται τα συμπτώματα?

Τι είναι ένα εμβόλιο?  "Ένα προϊόν που διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ατόμου διασφαλίζοντας την ανοσία έναντι μιας συγκεκριμένης ασθένειας και προστατεύοντας το άτομο από την ίδια ασθένεια." Σωστή είμαι?

 

Τι είναι «ανοσοποίηση» ? : «Μια διαδικασία με την οποία ένα άτομο προστατεύεται από μια ασθένεια μέσω εμβολιασμού. Σωστή είμαι?

Το εμβόλιο που ετοιμαζόμαστε να κάνουμε πληροί αυτούς τους όρους?

Είναι αλήθεια πως αυτός ο τύπος εμβολίου που αναπτύχθηκε κατά του Covid-19 δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ πριν, εκτός από τον Έμπολα?

Είναι αλήθεια πως τα εμβόλια αυτού του τύπου παρουσιάζουν μοναδικούς και άγνωστους κινδύνους, όπως τοπικές και συστημικές φλεγμονώδεις αντιδράσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αυτοάνοσες καταστάσεις ?

Υπάρχει αλήθεια στο ότι  το νέο εμβόλιο δεν δημιουργεί, ανοσία, ο κίνδυνος διασποράς του ιου θα  συνεχίσει να υπάρχει, οι εμβολιασμένοι δεν θα προστατεύονται ούτε θα προστατεύονται οι γύρω τους, τα αποτελέσματα θα φανούν σε βάθος χρόνου, και γενικότερα ο πληθυσμός θα λειτουργήσει τον επόμενο καιρό σαν ινδικά χοιρίδια ?

Υπάρχει αλήθεια στο ότι, είναι μία πιθανότητα οι κίνδυνοι αυτού του εμβολιασμού υπερτερούν κατά πολύ των οφελών του?

Όλα τα παραπάνω είναι σενάρια συνομωσίας και ηλιθιότητες? Μπορείς να το δηλώσεις αυτό με το χέρι στη καρδιά γιατρέ?

Τελειώνοντας να επισημάνω κάτι άλλο που είναι κάτι που "καίει" όλο το κόσμο. Μας είπαν πως δεν θα είναι υποχρεωτικό. Ομως από παντού ακούγεται πως αν δεν έχει κάνει κάποιος το εμβόλιο δεν θα μπορεί να ταξιδέψει, να πάει σε εστιατόρια, γήπεδα, συναυλίες, στα σχολεία? θα είναι υποχρεωτικό? στα σουπερ μάρκετ θα είναι υποχρεωτικό? Γιατί σε αυτή τη περίπτωση, ναι δεν θα είναι υποχρεωτικό το εμβόλιο για όσους είναι αποφασισμένοι να ζήσουν εκτός κοινωνικού συνόλου και πιθανότατα θα πρέπει να γίνουν ''φαντάσματα" που δεν θα ενοχλούν τους υπόλοιπους παρά μόνο σαν μια τρομακτική ιδέα, που καλύτερα να μην έρθουν σε επαφή μαζί της.

 

ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΟΙ

 

Σε μία εποχή που ο άνθρωπος φιλοδοξεί να ξεπεράσει τα γήινα σύνορα και να ταξιδέψει στο διάστημα, που η δυνατότητα μόρφωσης και ανάπτυξης του πνευματικού επιπέδου υπάρχει παντού γύρω αρκεί κάποιος να θελήσει να μάθει, σε μία εποχή που οι επιστήμες, η τεχνολογία έχουν κάνει άλματα τεράστια, παρατηρείται ένα φαινόμενο που θυμίζει, με νέα δεδομένα, εποχές σκοταδισμού και άγνοιας.

Ενώ θα έπρεπε οι άνθρωποι να έχουν απαγκιστρωθεί από την ανάγκη να υποτάσσονται και να υπομένουν στωικά  την τιμωρία ή το έλεος, παντοδύναμων θεών που ορίζουν τη μοίρα τους, απόλυτοι κυρίαρχοι πάνω σε αθώους και ενόχους, αυτοί οι αόρατοι θεοί, που κάποια στιγμή αμφισβητήθηκαν από τις αναπτυσσόμενες δυτικές κοινωνίες, αντικαταστάθηκαν με ΝΕΟΥΣ ΟΡΑΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ, που ονομάζονται ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ.

Στο νέο σκοταδισμό όπου κυρίαρχοι του παιχνιδιού είναι θεότητες με σάρκα και οστά που γνωρίζουμε τις φάτσες τους, τις φωνές τους, τις εντολές τους, οι άνθρωποι λειτουργούν απέναντί τους όπως ακριβώς με εκείνους τους …αόρατους. Δεν υπάρχει αμφισβήτηση στους λόγους τους, ακόμα και αν κάποιος φέρει αποδείξεις για την απάτη, γιατί αυτοί ξέρουν «εσύ τι είσαι?»

Με την πανδημία του κορονοϊού, το φαινόμενο «πιστεύω σε ένα θεό πατέρα, παντοκράτορα» έχει πάρει διαστάσεις που θα ζήλευαν ακόμα και οι αγράμματοι χωρικοί του μεσαίωνα που νόμιζαν πως οι βασιλιάδες τους έχουν άλλο αίμα και αφοδεύουν χρυσάφι αντί για σκατά. Ακριβώς όπως τότε εκείνοι που τολμούσαν να ξεγυμνώσουν τους τυράννους οδηγόντουσαν στη πυρά και οι φουκαριάρηδες κοίταζαν το θέαμα νομίζοντας πως διαπράττεται αντί για έγκλημα, θεία δικαιοσύνη, έτσι και σήμερα υπάρχει μια τεράστια ανάγκη στη φάρμα των ζώων, όλα τα φουκαριάρικα ζωάκια να δώσουν δικαιολογία σφαγής στο χασάπη τους.

Είναι η ανθρώπινη πνευματική δειλία, η άγνοια, η έντεχνη δηλητηρίαση των μυαλών από ολόκληρες καλά καταρτισμένες ομάδες, που έχουν μελετήσει άψογα ακόμα και τα παραμικρά ανθρώπινα ψυχικά χαρακτηριστικά, που οδηγούν στο φαινόμενο που βλέπουμε σήμερα και αποδεικνύει πως η ανθρωπότητα αρέσκεται ακόμα να είναι η βιασμένη και κακοποιημένη γυναίκα στα χέρια ενός σαδιστή, που συνεχίζει να ψελλίζει «μην τον κατηγορείτε, εγώ έφταιξα…»

Υπάρχει όμως και μία δικαιολογία πολύ σοβαρή. Αν όλο αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι η μεγαλύτερη απάτη που έχει συντελεστεί στους αιώνες που ο άνθρωπος κατοικεί πάνω στη γη, δεν μπορείς να δεχτείς πως ναι, είναι απάτη, έτσι απλά γιατί ΟΛΟ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΟΜΗΘΕΙ, ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΑ ΤΟ ΚΑΘΕ ΚΥΤΤΑΡΟ ΣΟΥ, θα πρέπει να γκρεμιστεί.  Αν πιστέψεις πως ο τύραννος σου λέει  ψέματα, θα οδηγηθείς να αποδεχτείς πως όλη η πυραμίδα προς τα κάτω ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΑ. Π.χ. αν κάποιος υποθετικά μιλώντας πει πως αυτή τη στιγμή πάνε να πουλήσουν ένα εμβόλιο που είναι επικίνδυνο ή στοχευμένο για να κάνει ζημιά αντί όφελος , και γίνει αυτό , αυτός που θα υποπτευθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει στη συνέχεια να αποδεχτεί πως οι οργανισμοί οι εντεταλμένοι για να αποφασίζουν για τη δημόσια υγεία είναι απατεώνες, κατά συνέπεια τα πανεπιστήμια που τους γέννησαν και τους δίδαξαν απατεώνες, και στη συνέχεια οι γιατροί απατεώνες ή εξαπατημένοι δηλαδή εκπαιδευμένοι στο ψέμα και ουσιαστικά αγράμματοι σαυτό που κάνουν, και οι κυβερνήσεις υποχείρια των τυράννων και άρα εκτελεστές της παγκόσμιας κοινότητας προς όφελος των συμφερόντων των τυράννων που τους εξουσιάζουν.

Ποιος αλήθεια θα άντεχε να ζει χωρίς να χάσει το μυαλό του, αντιλαμβανόμενος όλο αυτό το κατασκεύασμα, σαν ΑΠΟΛΥΤΟ ΨΕΜΜΑ, όταν πάνω σαυτό και στους κανόνες του, έχει στηρίξει όλη του την ύπαρξη? Η διαφορά με άλλες εποχές είναι πως ο κάθε λαός ζούσε το προσωπικό του δράμα, από τους δικούς τους θεούς και τους τυράννους τους, τώρα το παιχνίδι είναι πολύ πιο ύπουλο.

Μπορείς να αμφισβητήσεις ένα παρανοϊκό τύραννο που μίλησε με το θεό και του είπε πως πρέπει να σκοτωθούν όλα τα νεογέννητα…

Μπορείς όμως να αμφισβητήσεις έναν επιστήμονα που θα σου έλεγε πως τα νεογέννητα φέρουν μια βαρύτατη μόλυνση που αν εξαπλωθεί παντού θα αφανιστεί η ανθρωπότητα οπότε πρέπει να τα φυλακίσουμε?

Μπορείς να αμφισβητήσεις ένα παρανοϊκό τύραννο που σου είπε πως ο υπέρτατος θεός διατάζει να κυκλοφορείς με τα χέρια δεμένα γιατί αμάρτησες.

Μπορείς όμως να αμφισβητήσεις ένα επιστήμονα που θα σου πει πως σε διατάζει να κυκλοφορείς με το στόμα φιμωμένο γιατί αλλιώς αμαρτάνεις έναντι όλων των υπόλοιπων?

Κανείς δεν θα πιστέψει πως γύρω μας συμβαίνει ένα πρωτοφανές σχέδιο απόλυτης υποταγής των ανήμπορων, υποταγμένων και φοβισμένων ανθρώπων, σε ένα παγκόσμιο σχέδιο τελικής λύσης, εκτός από τους γραφικούς που βλέπουν γύρω τους πάντα συνομωσίες και  απάτες. Κι εκείνους που «βλέπουν» αλλά δεν μπορούν να δανείσουν τα μάτια τους στους υπόλοιπους.

Αυτό που κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακή τη πτώση του ανθρώπου σε ένα νέο μεσαίωνα είναι ο απόλυτος φανατισμός και η απόλυτη εμπιστοσύνη  που υποτιθέμενοι λογικοί, μορφωμένοι και επιστημονικά καταρτισμένοι άνθρωποι δείχνουν. Η απόλυτη αφοσίωση και η παντελής απουσία αμφισβήτησης όλων εκείνων που λόγω θέσης, γνώσης, ή ευφυίας θα έπρεπε να έχουν το λόγο του ερευνητή που απαιτεί ουσιαστικές αποδείξεις για οτιδήποτε κληθεί να υιοθετήσει, και όχι τυφλή πίστη όπως οι θρησκευτικοί ταλιμπάν του κάθε δόγματος.

Βλέπω με μεγάλη θλίψη ακόμα και ανθρώπους που πάλεψαν όλη τους τη ζωή να γκρεμίσουν είδωλα και παρανοïκές πίστεις, που φώναζαν στο κόσμο «ξυπνήστε σας δουλεύουν» να προσκυνούν τυφλά αυτούς τους ίδιους που πριν λιθοβολούσαν. Γιατί δεν μπορεί να περάσει η ελάχιστα απλή σκέψη από το μυαλό τους. Αυτές οι συγκεκριμένες συμμορίες δημιούργησαν θρησκείες, ιερατεία, σταυροφορίες μίσους, βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια δυστυχισμένους στο όνομα των θεών τους και στην απόλυτη απληστία τους να είναι παντοδύναμοι δυνάστες. Αυτοί οι ίδιοι είναι που έφτιαξαν τη γνώση που «επιτρέπεται» να έχουν τα κοπάδια, τους νόμους που βολεύουν, τη δικαιοσύνη που πρέπει να λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο, τα πανεπιστήμια που πρέπει να διδάσκουν συγκεκριμένα πράγματα, τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συστήματα που συμβαδίζουν με τα σχέδια.

ΑΦΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΖΩΝΤΟΒΟΛΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ. Αυτός που σου λέει πως αν δεν πας να μεταλάβεις θα σε κάψει ο θεός και αυτοί που σε κυβερνούν φιλάνε το χέρι αυτού που το λέει, ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΑΙΜΟΝΑ, διαχωρίζεις πως στη μεν πρώτη περίπτωση έχεις να κάνεις με απατεώνα, αλλά αυτός που προσκυνάει τον απατεώνα έχει ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ? Γιατί να πιστέψεις πως οτιδήποτε ΕΧΕΙ ΦΤΙΑΞΕΙ,   ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΕΙ, ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ δεν είναι δομημένο με τρόπο ώστε να εξυπηρετεί τα δικά του και όχι τα δικά σου συμφέροντα? Και εδώ ίσως να απαντήσεις και ποιος μου απαγορεύει να έχω κοινά συμφέροντα με αυτόν. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο μου δίνεις τη δυνατότητα να σε πω απλά ηλίθιο.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΠΩΣ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΡΕΥΣΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ, ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΡΙΟ ΙΣΩΣ ΠΕΣΕΙ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΙΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΩ ΗΛΙΘΙΕ.  Ναι την έχουμε πολύ άσχημα και τα χειρότερα έρχονται. Και αρρώστια, και πείνα, και βία και αίμα.

Αυτό που αμφισβητώ για το κάθε τι, ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, Ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ , ΤΙ ΣΤΟΧΟΥΣ ΘΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ , ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ. Ηλίθιε.

ΕΛΕΟΣ… Απλά

ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ.

Κοιτάξτε γύρω σας και προσπαθήστε να αντιληφθείτε τι συμβαίνει εκτός από τον κίνδυνο που νοιώθετε για τον ιο-τέρας.

Οι μασκούλες δεν είναι εκείνες οι ιατρικές που όλοι στην αρχή φόραγαν βρίζοντας… είναι πάνινες με λουλουδάκια, σχεδιάκια, οι κοπέλες φοράνε χρώματα ασορτί με το ντύσιμο, τα παιδάκια με εικονίτσες χαρούμενες, οι κυβερνώντες έχουν βάλει και τη σημαιούλα να φαίνεται καθώς κάνουν τις ανακοινώσεις του τρόμου…

Η φοβιστική καραντίνα – φυλάκιση στο σπίτι, έχει μετατραπεί σε ευκαιρία να μαγειρεύουμε λιχουδιές, να διαβάσουμε να μορφωθούμε, να κάνουμε διαλογισμό, να αγαπηθούμε ξανά, να βρούμε τον χαμένο εαυτό μας, εικόνες από όλο τον κόσμο με αστέρες επιδεικνύουν το αστραφτερό τους χαμόγελο και τους τρόπους να διασκεδάσουμε το ‘’μένουμε σπίτι’’

Η έξοδος με το χαρτί γίνεται χαβαλές, όπου όλοι φοράνε μια φόρμα και παριστάνουν τους αθλητές και οι πιο προχωρημένοι γίνονται ξαφνικά φιλόζωοι και υιοθετούν σκυλάκια για να κάνουν τις βόλτες τους…

Τα παιδάκια και οι έφηβοι μαθαίνουν πως όλα γίνονται σε μια εικονική πραγματικότητα, και προσθέτουν στις οθόνες τους εκτός από τα γνωστά δίκτυα, παιχνίδια, κλπ και το σχολείο τους, συνηθίζουν να τα βλέπουν όλα, τη ζωή τους ολόκληρη σαν γιαπωνέζικα καλωδιωμένα στο δίκτυο ζόμπι.

Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικές ιδεολογίες εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνουν νέα στρατόπεδα μίσους.. ΟΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ. Αρνητές… στοχευμένη λέξη για να αποτυπώνει στα μυαλά πως εδώ γίνεται ολοκαύτωμα από μια μόλυνση που προχωράει πολύ πιο βαθεία από τους πνεύμονες…

Το φαινόμενο φτωχοποίησης παίρνει άλλες διαστάσεις αλλά δεν βγάζει πια αγανακτισμένους στις πλατείες, ούτε απεργίες, ούτε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας γιατί… προέχει η δημόσια υγεία, ακόμα κι αν τελικά πεθάνεις από τη πείνα…

Οι νέοι θεοί είναι εκείνοι που θα δώσουν μια σύριγγα με το θαυματουργό υγρό που θα χαρίσει παράταση ζωής ή τουλάχιστον ελπίδα στους μελλοθάνατους πληθυσμούς…

Και ναι…

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν

πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν

και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν

αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Η ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ.

 

Επειδή η φυλάκιση ήδη λαβαίνει χώρα, και ο καθένας νοιώθει αυτή την ασφυξία ανακατεμένη με μια σειρά από ερωτηματικά, ας κάνουμε μια σύνοψη, γιατί το θέμα ‘’ψεκασμένοι’’ και ‘’λογικοί’’ πολίτες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Να τονίσω λοιπόν, περισσότερο για τους φίλους που γεμάτοι αηδία και περιφρόνηση, έχουν μπει στην ανόητη αντίληψη του ‘’ή είσαι με αυτούς ή είσαι με τους άλλους’’, πως δεν υπάρχει μόνο άσπρο-μαύρο. Κι επειδή δεν μπορώ να αφήσω να περνάει έτσι άνετα η άποψη πως όποιος δεν έχει γίνει ένα τρομοκρατημένο ανθρωπάκι, που αν του πουν αύριο να κρατήσει την αναπνοή και να σκάσει θα το κάνει, είναι ψεκασμένος, θα αναφέρω τη δική μου άποψη και προκαλώ οποιονδήποτε ‘’λογικό’’ να αντικρούσει με επιχειρήματα.

Ο κορονοιος υπάρχει. Το αν είναι ένα προϊόν της φύσης ή κάποιου εργαστηρίου δεν με απασχολεί προς το παρόν. Απλά υπάρχει, εξαπλώνεται και κόσμος αρρωσταίνει ή πεθαίνει. Εκεί σταματάει η γνώση και αναλαμβάνει η επιστήμη να βοηθήσει όσους αρρωσταίνουν. Αυτό είναι το ζητούμενο σε κάθε επιδημία, σε κάθε ασθένεια, σε κάθε θέμα που αφορά την υγεία. ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΟΔΗΓΙΕΣ, ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΝΑ ΠΕΡΙΘΑΛΨΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ.

Τα μεγάλα ερωτήματα, που πρέπει κάθε άνθρωπος να έχει, είναι ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΔΗΜΙΑ, ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Αν ο ιός είναι τόσο φονικός, σε σχέση με άλλες γρίπες, ασθένειες μεταδοτικές, που αυτό δεν φαίνεται από καμία στατιστική μέχρι τώρα, προσέξτε δεν λέω πόσο μεταδοτικός αλλά πόσο φονικός, τότε τα μέτρα που έχουν ληφθεί είναι μπούρδες. Σε ένα τόσο φονικό ιο, το μόνο μέτρο που θα είχε λογική θα ήταν ένα μήνα ΟΛΙΚΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ, και μ΄αυτό εννοούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ, κάθε είδους εργασία, εργοστάσια, σούπερ μάρκετ, τα πάντα όλα, κλεισμένοι μέσα στα σπίτια και διανομή τροφίμων στη πόρτα, όπως έγινε στη Κίνα. Μετά από αυτό να δούμε τι εξέλιξη έχουμε. Δηλαδή εσείς που πιστεύετε πως αυτός ο ιος είναι μια νέα πανούκλα, πιστεύετε πως σώζεστε με τις ψευτοκαραντίνες;

Καταστήματα κλειστά, εστίαση κλειστή, αλλά στοιβαγμένα ποντίκια μέσα στα ΜΜΜ, δημοτικά ανοιχτά, γυμνάσια – λύκεια κλειστά, απαγόρευση κυκλοφορίας τα άγρια μεσάνυχτα , ανοιχτή κυκλοφορία την ημέρα, εγκλεισμός στο σπίτι αλλά χαρτί εξόδου που ο καθένας μπορεί να φοράει μια φόρμα και να παίρνει ένα σκύλο και να τριγυρνάει, απαγόρευση συγκεντρώσεων, αλλά ψώνια στη λαϊκή η οποία λέει θα έχουν κάποια απόσταση οι πάγκοι ή θα είναι λίγοι μέσα στο σουπερ μάρκετ όπου στις μεγάλες αλυσίδες οι λίγοι που αντιστοιχούν είναι τόσοι που ζητάς κι ένα συγνώμη να περάσεις ανάμεσα από τα πλήθη με τα παραφουσκωμένα καρότσια.

Αν δεν είναι τόσο φονικός αλλά η φονικότητα  του είναι σε πληθυσμούς που είναι ηλικιωμένοι οι περισσότεροι ήδη ασθενείς από άλλες βαρύτατες νόσους, άνθρωποι που με κάθε απλή ίωση θα είχαν πεθάνει, ή θα διέτρεχαν μεγάλο κίνδυνο, υπάρχει λογική να παίζεις τη κολοκυθιά με τις καραντίνες; Υπάρχει λογική ΝΑ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΓΙΕΙΣ; Γιατί έχουμε ασυμπτωματικούς λένε οι οποίοι μεταδίδουν τον ιο… Δηλαδή, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν κανένα σύμπτωμα, δηλαδή δεν βήχουν, δεν φτερνίζονται, δεν ιδρώνουν από πυρετό, μεταδίδουν στον αέρα τον ιο… δηλαδή μιλάμε όχι απλά για πανούκλα αλλά για κάτι το οποίο δεν έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα ξανά, αν σκεφτείς πως ακόμα και στη μεγάλη έξαρση της φυματίωσης, που εκατομμύρια πέθαιναν, φτύνοντας τα πνευμόνια τους, καραντίνες δεν υπήρχαν και οι περισσότεροι πριν να φθάσουν στο τελευταίο στάδιο, ήταν δίπλα στους δικούς τους στο σπίτι που τους φρόντιζαν και τους απάλυναν το πόνο τους… δηλαδή φυλακίζεις όλη τη χώρα, τσακίζεις χιλιάδες εργαζόμενους και επιχειρηματίες τους στέλνεις στην απόλυτη καταστροφή, επιβάλεις εκατομμύρια κόσμος να κυκλοφορούν με φίμωτρα και να προσπαθούν να πάρουν ανάσα, και δεν ξέρουμε ΠΟΣΟ ΚΑΚΟ ΚΑΝΕΙ Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΧΡΗΣΗ ΜΑΣΚΑΣ,  επιβάλεις μικρά παιδάκια να υπομένουν μάσκες, περιορισμούς στη ζωή τους, επιβάλεις στους ανθρώπους να οδηγηθούν σε απόγνωση, ψυχώσεις, δημιουργείς μια ολόκληρη αυτοκτονική κοινωνία, για να προστατέψεις ηλικιωμένους και ασθενείς… Γιατί ναι, και νέοι κολλάνε αλλά τη περνάνε σαν μια γρίπη, και αν την περάσουν πιο βαριά, βλέπουμε πως βγαίνουν από τα νοσοκομεία έστω και αν χρειάστηκε να νοσηλευτούν, όπως γίνεται με κάθε ΣΟΒΑΡΗ ΓΡΙΠΗ.  Τόση ξαφνική φροντίδα και αγάπη για τους ηλικιωμένους και τους σοβαρά ασθενούντες; Δακρύζω από συγκίνηση για την τόση φιλανθρωπία…

Τα ερωτήματα πέφτουν πλέον βροχή. Στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης γίνεται χαμός από διαμαρτυρίες. Στην γειτονική Ιταλία που είναι μια από τις χώρες που έχει τσακιστεί στη κυριολεξία από το θέμα κορονοιος, φωνάζουν ΦΤΑΝΕΙ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Και κανείς δεν τους ακούει. Οι επιπτώσεις από τις καραντίνες είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ. Ολόκληρα κράτη οδηγούνται σε μια τεράστια οικονομική καταστροφή. Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ.

Ας μας πει λοιπόν κάποιος τι ακριβώς συμβαίνει. Τους έχει ξεφύγει ή έγινε εσκεμμένα κάποιος ιος, που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ; Να το ξέρουμε να μπούμε σε λαγούμια και να κρυφτούμε γιατί έχει έρθει η αποκάλυψη και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Να μας το πουν για να έχουμε περιθώριο να κρυφτούμε όσο πιο βαθιά μπορούμε. Εγώ τη Δευτέρα πρέπει να πάω κανονικά στη δουλειά μου. Θα πρέπει να πάρω δύο συγκοινωνίες, μετρό και ηλεκτρικό και να στριμωχτώ με τους υπόλοιπους σαν  σαρδέλα. Θα πρέπει να περάσω 8 ώρες μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους χωρίς να ξέρω τι έχουν. Θα μπω στο σουπερ μάρκετ και θα βρίσκομαι δίπλα δίπλα με άλλους. Τι είμαι εγώ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ που επάνω μου θα αποδείξουν αν είναι μεταδοτικός ο ιος ή όχι; Τι είμαι εγώ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ;

Κι εσύ που κουνάς το δάχτυλο και κοιτάς με αηδία όποιον τολμήσει να σκεφτεί με ελάχιστη λογική γιατί σου έχει στρίψει από ένα φόβο που σου έχουν φυτέψει βαθιά μέσα στο κούφιο κεφάλι σου, και ακόμα περισσότερη ντροπή σου αν είσαι επιστήμονας, μου λες πως είμαι ψεκασμένη; Τι μαλακία λέξη βρήκες για να υποβιβάζεις τις φωνές αμφισβήτησης, που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια γενικευμένη παράνοια, που τους οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή; Ψεκασμένος είσαι εσύ δυστυχισμένο ανθρωπάκι που βλέπεις τους συνανθρώπους σου να καταστρέφονται, τα μαγαζιά να κλείνουν, χιλιάδες να οδηγούνται στην ανεργία και τη φτωχοποίηση, που βλέπεις παιδάκια να ασφυκτιούν κάτω από μάσκες της ντροπής, που βλέπεις ανθρώπους να υποβάλλονται σε μεθόδους αμφίβολες μέσα στα νοσοκομεία, νέους που διασωληνόνονται και γίνονται πειραματόζωα σε μια αόρατη απειλή και δεν μπορείς να ανακαλέσεις στο μυαλό σου ούτε τις απλές γνώσεις που είχες, για να κατανοήσεις το μέγεθος του αίσχους.

Ο κορονοιος υπάρχει και δεν διαφωνώ, υπάρχει και μπορεί να είναι και μια σοβαρή μορφή γρίπης που καλύτερα να μην κολλήσεις και αν είσαι από τους επικίνδυνους πληθυσμούς καλύτερα να κάτσεις σπίτι. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΟΒΑΡΗ ΕΠΙΔΗΜΙΑ. Αλλά η γενικευμένη εξόντωση δεν θα γίνει από το ιο της γρίπης αλλά από τους γιους των ανθρώπων, τους μεταλλαγμένους σε αλαζόνες και αδηφάγους τυράννους που ονειρεύονται αυτοκρατορίες και δούλους στην δούλεψη τους. Το κακό είναι πως όταν θα έρθει η ώρα που όλα θα φανούν, και η τελική λύση θα είναι σε πλήρη εφαρμογή, και να ξυπνήσεις θα είναι αργά.

ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΚΙ ΑΥΤΗ ΕΜΑΣ

 

Χτες βράδυ

Έβαλα να ακούσω τραγούδια παλιά . Από εκείνα τα χιλιοτραγουδισμένα που λατρεύτηκαν αλλά στο δρόμο ξέχασαν οι άνθρωποι την ουσία των στίχων.

Ξεφύλλισα μερικές παλιές σημειώσεις για να εξακριβώσω πόσο και αν έχω αλλάξει από τότε. Τότε που νόμιζα...

Δεν σας κρύβω πως ο ψυχισμός μου, όπως και πολλών άλλων πλέον, χωρίζεται άγρια σε δυο μέρη. Από τη μια οργή κι από την άλλη θλίψη. Απέραντη θλίψη.

Η αισιοδοξία παρακολουθεί απλά τις εναλλαγές στη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σαν τουρίστας. Αραχτή κάπου μακριά , αμέτοχη, ξένη σε όσα συμβαίνουν.

Υπάρχει ένα επικίνδυνο όριο που πιστεύω πως έχουμε αρχίσει να το ξεπερνάμε. Οχι ένας ένας από εμάς , εννοώ ένα όριο επικίνδυνο που το καταρρίπτει χωρίς σκέψη πλέον, με το ένστικτο προχωρώντας , το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.

Μπορεί ακόμα να κυκλοφορεί χρήμα, μπορεί να είναι πολλοί οι σιωπηλοί, οι αμέτοχοι, μπορεί να υπάρχει κόσμος που κάνει το παιχνίδι του εαυτούλη του ακόμα, αλλά πόσους χαρούμενους βλέπετε γύρω σας? Ακόμα κι από αυτούς που περνάνε με το αμάξι τους και τη μουσική στο τέρμα, ακόμα κι από τα παιδιά που χορεύουν στα κλαμπ, ακόμα κι οι τηλεπερσόνες που παρελάζουν χαζοχαρούμενα από τα κανάλια, πόσες φάτσες βλέπετε να λάμπουν να είναι ευτυχισμένες?

Κοιτάζω τα πρόσωπα γύρω μου και τρομάζω.  Στα περισσότερα μάτια δεν υπάρχει γαλήνη,  ούτε καν λογική. Δεν έχει σημασία αν ο τάδε καταναλώνει τη ζωή του σε σκουπίδια ή ο άλλος παλεύει για μεγάλα ιδανικά. Και οι δυο κουβαλάνε ένα βλέμμα γεμάτο πανικό.

Κι  όσα βλέμματα δεν έχουν φτάσει καν σ΄αυτό το πανικό, τα κοιτάζεις και δεν έχουν τίποτα μέσα τους. Τίποτα άλλο εκτός από συνήθειες. Συνήθειες που τις νομίζουν ζωή. Κλισέ, εμμονές, πεποιθήσεις που τους κρατάνε σε ένα συνεχόμενο ρελαντί, να μην μπορούν να απολαύσουν ούτε μια επικίνδυνη κούρσα, ούτε ένα ρομαντικό περίπατο της ψυχής.

Στο σημείο μηδέν οι τύραννοι άρπαξαν βίαια πάνω από τα ζαλισμένα πλήθη αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι, τις συνήθειες, τις δικλείδες ασφάλειας σε ένα κόσμο που καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Δεν έφτανε η φτωχοποίηση, η μετάλλαξη της κοινωνίας σε πόλεις ζωντανών νεκρών, δεν έφταναν οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία, ήρθε η φυλάκιση, χωρίς δίκη, χωρίς απόδειξη ενοχής. Η καταδίκη να μην μπορεί κάποιος να εκτελέσει ούτε τις μικρές ελάχιστες συνήθειες. ΦΟΡΑΤΕ ΜΑΣΚΕΣ, ΚΡΑΤΑΤΕ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ, και στο τέλος

ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ.

Χλιαροί, μέτριοι, αποκοιμισμένοι σε στρώματα φτιαγμένα από ψέματα και στην απέναντι όχθη μάτια γεμάτα απορίες, αγουροξυπνημένα από ένα μεγάλο και βαθύ ύπνο,  γεμάτα θολωμένη οργή που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν κάποιον να φωνάξει το όνομά τους, να τους επιστρατεύσει σε κάποιο  πόλεμο, για να μπορέσουν να βρουν κάτι να υπερασπιστούν.

Το μόνο συναίσθημα αυτή τη στιγμή που μπορεί να γεμίσει τις άδειες ψυχές είναι η υπεράσπιση κάποιου ιδανικού.  Άλλοι το ψάχνουν στο πατριωτισμό, άλλοι στο ταξικό αγώνα, άλλοι στη διαφύλαξη του πολιτισμού, άλλοι  στην επιθυμία για ανατροπή, επανάσταση, εξέγερση, άλλοι γίνονται απλά τραγικοί αυτόχειρες... 

Η δική μας πατρίδα,  που έχει συγκλονιστεί από τη μικρασιατική καταστροφή, τις χαμένες πατρίδες, τη φασιστική επέλαση, δυο παγκόσμιους πολέμους , έναν απίστευτο σε αγριότητα εμφύλιο , μια επέλαση του ψυχρού πολέμου με το χειρότερο του πρόσωπο, δικτατορία, τη προδοσία της Κύπρου, και τον εξευτελισμό όλων των οραμάτων της μεταπολίτευσης , μια κοινωνία που παρασύρθηκε στο να ξεπουλήσει τους λόγους που θα μπορούσαν να την κάνουν ευτυχισμένη, περήφανη, γενναία, μοιάζει να παρασέρνεται , να αδρανεί, να υποτάσσεται ή να βγάζει κραυγές που δεν έχουν σημασία, όμως κατά βάση μετατρέπεται σε κάτι επικίνδυνο.

Είναι το αγρίμι που αφουγκράζεται το κίνδυνο, τον αόρατο εχθρό, τον επερχόμενο θάνατο, και γρυλίζει δείχνοντας τα δόντια, χωρίς να έχει βγάλει ακόμα τα νύχια. Το γρύλισμα ακούγεται αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει. Που θα ορμήσει. Γιατί εδώ και πολύ καιρό, ο πολιτικός κόσμος έχει χάσει την ικανότητα να μεταφράζει τα γρυλλίσματα της κοινωνίας και να τα κατανοεί εγκαίρως πριν το δάγκωμα. Όλος ο πολιτικός κόσμος. Δεξιά κι αριστερά.   Δεν είναι καθόλου τυχαίο ή αφελές που όλο και περισσότεροι επιζητούν σήμερα να συσπειρωθούν σε ομάδες που δεν είχαν συμμετοχή στο θλιβερό αυτό Κοινοβούλιο και σε όλο το σκηνικό της εξευτελιστικής και πέρα από κάθε φαντασία αισχρής κατάληξης της πολυπόθητης μεταπολίτευσης. Δεν είναι τυχαίο ούτε αφελές που ξεψαχνίζουν οι περισσότεροι τι καπνό φουμάρει κάθε νέα κίνηση, κάθε νέα πρωτοβουλία.

Οργή, εξαθλίωση και έλλειψη εμπιστοσύνης στη Πολιτεία είναι ένα τρίπτυχο που σύντομα θα κοιτάξει  την άβυσσο.  Κι η άβυσσος  θα μας κοιτάξει κι αυτή....

Ο ΧΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Κ@ΒΛΑ ΤΟΥ.

 

Είναι εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς, πόση πρόοδο έχουμε κάνει σε θέματα χαφιεδισμού στην Ελλάδα. Με αφορμή την επικήρυξη 100 χιλιάρικα για εκείνους που έκαναν τη χυδαία επίθεση στο πρύτανη, μου ήρθε στο μυαλό πως στις μέρες μας συμβαίνει κάτι πρωτοφανές. Ενα νέο επάγγελμα αναδύεται μέσα από το βούρκο αυτής της σιχαμάρας που ζούμε. Ο χαφιές για τη κ@βλα του...

Σ' αυτήν εδώ τη χώρα την πανέμορφη όλοι γνωρίζουμε, το σπουδαίο εθνικό ρόλο που έπαιξαν οι χαφιέδες κάθε είδους. Στη κατοχή, στον εμφύλιο, στα μετα εμφυλικά χρόνια, στη χούντα, στη μεταπολίτευση. Ανθρωπάκια τελευταίας στάθμης, σιχαμερά υποκείμενα έτοιμα να ξεπουλήσουν και τη μάνα τους, έγιναν οι ξεπουλημένοι πολίτες, ενός ξεπουλημένου κράτους που κυβερνούσαν πάντα ξεπουλημένα τομάρια.  Ομως αυτός ο χαφιεδισμός δεν ήταν τσάμπα.

Επάνδρωσαν το δημόσιο, πήραν αδειούλες για περίπτερα, ταξί, κυλικεία, καντίνες σε τουριστικά μέρη, ακόμα και τα σκουπιδιάρικα στις πολυτελείς περιοχές, όπως στο Κολωνάκι, ένα χαφιεδιλίκι θα έπρεπε να είχες ρίξει, για να συλλέγεις τα πολυτελή αποφάγια,  στα Υπουργεία και τα νοσοκομεία, πληρωνόντουσαν από τις υπηρεσίες πληροφοριών, έκαναν δουλίτσες,  Χτίσανε τα σπιτάκια τους, σπουδάσανε τα παιδάκια τους, βάλανε και το κατι τις στην άκρη, στο τέλος κατέληξαν να αποτελούν το καθώς πρέπει πρόσωπο του νοικοκύρη της διπλανής πόρτας,

Κατάπτυστοι αλλά χρήσιμοι από το καθεστώς μια ιστορία αγάπης και μίσους, όπως όλες οι τυραννίες αισθάνονται για τα ρυπαρά μέλη του κοινωνικού συνόλου, που μαζί τους δεν θέλουν να έχουν επαφές αλλά και χώρια τους δεν μπορούν να πάνε μπροστά. Ζούμε σε μια χώρα που έβγαλε το περιβραχιόνιο με τη σβάστικα από τα μπράτσα των δοσίλογων και τους έδωσε λόγο κι εξουσία απέναντι στους συμπολίτες. Ολη η Ευρώπη μετά το πόλεμο πέρασε λεπίδι στους προδότες κι εμείς πάνω στους προδότες φτιάξαμε τη μεταπολεμική Ελλάδα.

Σήμερα που οι φόβοι του ψυχρού πολέμου είναι παρελθόν, που οι διεθνείς συμμορίες έχουν σπουδαιότερα καλούδια στα χέρια τους για να χειραγωγούν, να κατευθύνουν, να επιβάλλουν και να διατάσσουν, το χαφιεδιλίκι κυρίες και κύριοι γίνεται πλέον για τη κ@βλα. Τηλεφωνικά νουμεράκια που ευσυνείδητοι χαφιέδες, συγνώμη πολίτες ήθελα να πω, έχουν το ρόλο εκείνου του σπασίσκλα στο σχολείο, που όλοι αηδιάζαμε όταν τον βλέπαμε, εκείνο το κομπλεξικό και δειλό παιδάκι που έδειχνε με το δάχτυλο ''κυρία, κυρία αυτός το έκανε''.

Κύριε, κύριε αυτός κάπνισε σε κλειστό χώρο

αυτός δεν φοράει  μασκούλα σε ανοιχτό χώρο

αυτοί δίπλα είναι πολλοί μαζεμένοι ελάτε να τους μαζέψετε.

Στο μυαλό του σύγχρονου χαφιέ, δεν υπάρχει ντροπή ή έστω μια ελάχιστη ενοχή γι΄αυτό που κάνει γιατί έχει πλάσει μια εικόνα του εαυτού του, που κανονικά οι υπόλοιποι θα έπρεπε να ζηλεύουν. Είναι η συνείδηση ανάμεσα στους ασυνείδητους, ο καλός πολίτης απέναντι στους απολίτιστους, ο οικογενειάρχης απέναντι στα ρεμάλια, ο έξυπνος απέναντι στους ηλίθιους. Είναι, στο μυαλό του πάντα, το παράδειγμα που αν το μιμόντουσαν και οι υπόλοιποι ο κόσμος θα πήγαινε μπροστά.

Και είναι τόσο ευχαριστημένος με τον εαυτό του που το κάνει τσάμπα. Δεν θέλει τίποτα. Είναι το πρόβατο που καταγγέλλει στο χασάπη πως το διπλανό προβατάκι τρώει περισσότερο χορτάρι. Είναι το πρόβατο που την ώρα που το σφάζουν δείχνει με το δάχτυλο και λέει ναι αλλά εκείνο εκεί έχει καλύτερο κρέας σφάχτο πρώτο.

Στην εποχή του κορονοιού αναδύεται ένα νέο είδος υποκειμένου, που σιγά σιγά συσσωρεύει επάνω του τόσο μίσος για τους συμπολίτες που ούτε ο ταγματαλήτης της κατοχής δεν είχε απέναντι στον αντάρτη. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν σκέφτεται, δεν αναρωτιέται, μόνο βγάζει κραυγές οργής απέναντι σε ένα κόσμο που είναι χιλιάδες οι ηλίθιοι και ελάχιστα τα φωτεινά αστέρια σαν κι αυτόν.

Με πρόσχημα τη ζωούλα του που τρέμει και σύνθημα του, το ''όποιος δεν υπακούσει να γίνει στήλη άλατος'' είναι η απόδειξη πως οι τυραννίες δεν έχουν μόνο δεκανίκια ξεπουλημένες κυβερνήσεις, υπάκουους στρατούς, και υποταγμένους πολίτες, αλλά έχουν ανάμεσα στο κόσμο πάντα, τις πρόθυμες εφεδρείες υπανθρώπων, που τώρα πια δεν χρειάζεται ούτε να τους πληρώνουν.

Και καλά θα πει κάποιος, συγκρίνεις τους δοσίλογους της κατοχής με ένα καθως πρέπει πολίτη που καταγγέλει έναν ανεγκέφαλο που δεν φοράει μασκούλα και γίνεται δημόσιος κίνδυνος για όλους... Προλαβαίνω να πω το ποιηματάκι που όλο και περισσότεροι έχουν βάλει στο μυαλό τους σαν μοναδική αλήθεια, γιατί ναι, τώρα πια στην εποχή που  απάτη κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα και ο κοσμάκης τρομοκρατημένος έχει γαντζωθεί πάνω της για να περισώσει τη μίζερη ζωούλα του, ο ρουφιάνος της διπλανής πόρτας είναι ντυμένος συνείδηση.

Σε τίποτα όμως δεν διαφέρει από το δοσίλογο της κατοχής, εκτός από ένα. Το κάνει για τη κ@βλα του ΤΣΑΜΠΑ. 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ...

Σήμερα έχω μια ποιητική διάθεση, γι΄αυτό και το κείμενο μου θα είναι κάτι σαν ένα παραμύθι με αγγίγματα πραγματικότητας, μια αφήγηση ψυχής, από μια ψυχή που γεμίζει θλίψη βλέποντας τις πεταλούδες που ξεπετιούνται από το κουκούλι τους, με τα πανέμορφα χρώματα, να πιάνονται αμέσως στις απόχες, πριν προλάβουν καν να κάνουν το πρώτο πέταγμα...

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα παιδί που, με πρόσχημα την ασφάλειά του, οι γονείς αποφασίζουν να το έχουν σε ένα χρυσό κλουβί κλειδωμένο, για να είναι σίγουροι πως δεν θα πάθει κάτι. Κάθε ψυχή που γεννιέται σ΄αυτό το κόσμο είναι ελεύθερη να γευτεί, να νοιώσει, να αγαπήσει, να κλάψει και να γελάσει, να πονέσει και να απολαύσει. Η ζωή είναι μια μεγάλη πρόκληση, γιατί είναι απρόβλεπτη, έχει μυστικά ατέλειωτα που καλούμαστε να ανακαλύψουμε μέσα από το σκοτάδι, ανοίγοντας σιγά σιγά τα μάτια, τις αισθήσεις μας σε ένα κόσμο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος, γιατί πάνω στην αιώνια ομορφιά του, έχουμε εναποθέσει τα σκουπίδια της ατελούς ύπαρξης μας. 

Το πιο όμορφο δώρο της γέννησης είναι η πιθανότητα κάποιος να ζήσει ελεύθερος για να τα νοιώσει όλα αυτά. Για να σχηματίσει τα φτερά του και να κατακτήσει μια θέση κοντά στον ήλιο. Κι αυτό ακριβώς είναι που το σκοτάδι αντιπαθεί. Στην απέραντη μοναξιά τους εκείνοι που δεν μπορούν να αγγίξουν το φως, επιθυμούν διακαώς να τραβήξουν όσους περισσότερους μπορούν στη σκοτεινιά της ψυχής τους. Το μεγαλύτερο όπλο στο σκοτάδι είναι το γεγονός πως δεν μπορείς να δεις ξεκάθαρα, και ψηλαφώντας σε ένα αδιευκρίνιστο τοπίο,  γύρω από το σώμα μπορούν να αιωρούνται απειλές, ήχοι που ξυπνούν αρχέγονους φόβους, μυστήρια που η ψυχή τρομάζει...

Ο φόβος. Η μάνα όλων των ειδών χειραγώγησης. Ο φόβος του θανάτου, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το τίμημα της ανθρώπινης γνώσης, η συνειδητότητα της μη αθάνατης ύπαρξής του, εργαλείο αιώνιο στους διαμορφωτές των συνειδήσεων, στους χειραγωγούς των ανθρώπινων μυαλών, εργαλείο που σμίλεψε πάνω σε σκληρά βράχια παρανοϊκές θρησκείες, τυραννικά καθεστώτα, αυτόκλητους διασώστες της ανθρώπινης ράτσας που είχαν και έχουν δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο, ενός πλήθους που στην υπαρξιακή του αγωνία, θα ζητά πάντα ανακούφιση στην αγκαλιά κάποιου προστάτη, που θα του δίνει απαντήσεις καθ ησυχασμού, ακόμα κι αν είναι απάτες. 

Η εκπαίδευση των παιδιών μας εδώ και πολύ καιρό είναι στείρα, καλά ενορχηστρωμένη να οδηγεί τα βήματα τους ταιριαστά σε ένα μοντέλο ζωής που θα κρατάει καλά κρυμμένα τα μυστικά της, την αληθινή της ομορφιά, την ουσία των πραγμάτων. Ένα μοντέλο εκπαίδευσης για μια απατηλή ζωή που προχωράει δίπλα στην αληθινή, διατηρώντας την αόρατη. Όπως έμαθαν οι γονείς τους και γονείς των γονιών τους. Σκλάβοι, γεννημένοι από σκλάβους που μόνο καθήκον είναι να γεννήσουν τους επόμενους σκλάβους. Δεν μπορούν οι γονείς να αντιληφθούν τον βιασμό που συμβαίνει στις ψυχές των παιδιών τους, γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ αυτό που συνέβη στη δική τους ψυχή, σε ένα κόσμο άλλωστε που ένα μέρος δεν πιστεύει τίποτα περισσότερο από ότι μπαίνει στη σφαίρα της αντίληψης, και πάπαγαλίζει την γνώση των άλλων, και ένα άλλο μέρος πιστεύει τυφλά το οτιδήποτε προκειμένου να μην κουράσει τους εγκεφαλικούς νευρώνες

Ανάμεσα σε αυτούς τους δυο... οι μελαγχολικοί ελάχιστοι που πατούν με γυμνά πόδια στο ζεστό χώμα, αγγίζουν τα φύλλα, βυθίζονται στη θάλασσα, και αφήνονται στη ζέστη του ήλιου, αντιλαμβανόμενοι την ίδια στιγμή πως πίσω από κάθε άγγιγμα υπάρχει ένα μυστικό προς ανακάλυψη, πως όλα είναι ένα αέναο παιχνίδι μιας φύσης που είναι ολοζώντανη πίσω από τα πεθαμένα κατασκευάσματα, ανόητων νεκρών που υποδύονται τους ζωντανούς. Αυτοί οι ελάχιστοι, τώρα περνούν την εποχή της μεγάλης θλίψης. Κοιτάζοντας τις πεταλούδες να πιάνονται σε απόχες, να τεμαχίζονται και να στολίζουν αποξηραμένες, βάζα σε πολυτελείς επαύλεις... 

Εκπαιδεύουν τις νέες ψυχές στο συναίσθημα της φοβικής ύπαρξης, από το πρώτο άνοιγμα των ματιών. Μαζί με τα σκουπίδια που τα ταϊζουν στα παγκόσμια συσσίτια με τα αηδιαστικά αποφάγια τους, τις εκπαιδεύουν κι αυτά τα σκουπίδια να τα κατακτούν με φόβο...  Όσοι μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθος του εγκλήματος,  μιλήστε τώρα όσο μένει ακόμα ελάχιστος καιρός, αλλιώς σωπάστε για πάντα. 

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΘΑ ΛΕΝΕ ΝΑΙ.

 

Αυτό ήτα τελικά το ζητούμενο? Η περίφημη κορωνίδα της δημιουργίας, που είναι τόσο ανώτερη από τα υπόλοιπα πλάσματα πάνω στο πλανήτη, αυτό το υπεροπτικό και απόλυτα εγωκεντρικό δημιούργημα, έκανε τόσους αιώνες πορεία για να καταλήξει να είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα? Κι αυτό που βλέπουμε δεν είναι κακό ή καλό, δεν είναι άσχημο ή όμορφο, είναι ένα σάπιο, άγευστο κατασκεύασμα που τρώει τις σάρκες του. Μια ανθρωπότητα που υποκρίνεται την πολιτισμένη, κοινωνίες που ζουν τη μίζερη ζωή τους σε μια ανούσια, επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα, όπου όλα είναι άχρωμα.

Είναι κρίμα να παρομοιάζουμε την εποχή μας με ένα νέο Μεσαίωνα. Καμία σχέση. Γιατί ακόμα και το απόλυτο σκοτάδι κρύβει μια μαγεία. Ακόμα και τα άσχημα συναισθήματα είναι δονήσεις, έστω αρνητικές. Τώρα ζούμε στο κόσμο που όλοι λένε ναι. Ακόμα και τα όχι, είναι ψιθυριστά, προφέρονται από ανθρώπους που ναι μεν θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Ζούμε σε ένα κόσμο που πιστεύει για αλήθειες τα παραμύθια, και αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος της απάτης, γιατί η απάτη είναι ο μόνος τρόπος που έμαθε να ζει. 

Με όλη αυτή την ιστορία του αόρατου αλλά άκρως επικίνδυνου ιού-τέρας βγήκαν πολλά στη φόρα. Είναι εντυπωσιακό πως ένα τέτοιο γεγονός απέδειξε πως οι ανόητοι είναι πολλοί περισσότεροι από ότι κανείς φαντάζεται. Είναι η στιγμή που ένα "πείραμα" αποδεικνύει πόσο εύκολο είναι να μετατρέψεις ακόμα και τους υποτιθέμενους σοβαρούς ανθρώπους σε άβουλα, τρομαγμένα ανθρωπάκια. Είναι εντυπωσιακό μυαλά που φώναζαν για ανατροπές, για τα τυραννικά καθεστώτα που ζούμε, για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο για να ξεφύγουμε από τις τυραννικές ψευτοδημοκρατίες, να τους βλέπεις τώρα να είναι έρμαια ενός αόρατου τρόμου και να βγάζουν μίσος, οργή, απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να βλάψει τη μίζερη ζωή τους.  Ανθρωποι που ήταν βέβαιοι πως αυτοί που μας εξουσιάζουν δεν δίνουν δεκάρα για τη ζωή μας και μας βλέπουν μόνο σαν νούμερα, να πιστεύουν τώρα πως το ίδιο κατάπτυστο σύστημα κάνει τα πάντα για να φροντίσει την υγεία τους, πως αυτό το σύστημα που δεν λογάριασε πόσοι θα πεθάνουν προκειμένου να τακτοποιήσει τις γραμμούλες στις χρηματηστηριακές κονσόλες, αυτό το σύστημα που τζογάρει καθημερινά πάνω στις ανθρώπινες ζωές και μετράει μόνο το κέρδος και την ηδονή της κυριαρχίας πάνω στις ανθρώπινες ψυχές, τώρα νοιάζεται....

Ο κύριος φοράει τη μασκούλα που του έχουν πει πως τον προστατεύει από το μεγάλο κακό, που μετράει μέχρι τώρα πόσα? 600 χιλιάδες θύματα σε 7,5 δισεκατομύρια πάνω στο πλανήτη? και φορώντας τη μάσκα πάει στο περίπτερο να αγοράσει τσιγάρα, που έχουν 8 εκατομμύρια επιβεβαιωμένους θανάτους, αλλά πωλούνται ελεύθερα στα περίπτερα, και μετά θα πάει στο σουπερ μάρκετ να αγοράσει όλα εκείνα τα προϊόντα που θα έπρεπε να έχουν κόκκινη γραμμή λόγω επικινδυνότητας και που επίσης πουλάει το σύστημα, στη συνέχεια θα σκύψει μερικές ώρες πάνω στο έξυπνο τηλέφωνο, στον υπολογιστή, ανάμεσα σε καλώδια και ακτινοβολίες που επίσης οι καλοί πατερούληδες έχουν απλώσει παντού, θα πάρει μια βαθειά ανάσα μέσα στο μολυσμένο αέρα μιας άθλιας τσιμεντούπολης, και θα νοιώσει ήσυχος πως κάποιος τον σκέφθηκε και τον φροντίζει επί τέλους. Κάποιος σ΄αγαπάει και είναι αυτοί....

Υπάρχει ο ιος - τέρας? Φυσικά και υπάρχει. Μήπως έχετε περάσει τις γρίππες τύπου Η1Ν1 ή Η2Ν2 που τρόμαξαν την ανθρωπότητα στο πρόσφατο παρελθόν? Οχι? εγώ έχω περάσει μία από αυτές. Με 41 πυρετό που δεν κατέβαινε στο νοσοκομείο. Με τα πνευμόνια να νομίζεις πως θα σκάσουν και τα γόνατα μου να μην μπορούν να σηκώσουν το σώμα μου ούτε ένα βήμα. Με το κεφάλι να καίγεται. Μία εβδομάδα. Γύρω μου στο νοσοκομείο ήταν σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα, δεκάδες γριππιασμένοι. Τότε πέθαναν πολλοί, ηλικιωμένοι, παιδιά, ευθαπείς πληθυσμοί. Νοιώθω ένα παιδί κατώτερου θεού γιατί κανείς τότε δεν φρόντισε να μου υποδείξει να φορέσω μια μασκούλα και την πάτησα. Γιατί δεν έγινε καραντίνα, ούτε συλάμβανε κάθε "ασυνείδητο" η αστυνομία. 

Τώρα είναι αλλιώς. Το κράτος έχει σκύψει στοργικά και έχει αγκαλιάσει το κοπάδι με αγάπη, με φροντίδα, το καταλαβαίνω, πρέπει κανείς να προσέχει τη τροφή του, κι επίσης να την εκπαιδεύει να πηγαίνει αδιαμαρτύρητα προς το σφαγείο. Αλήθεια σε ένα κόσμο που όλοι λένε ναι, εσύ που θεωρούσες πως είσαι ο άνθρωπος του όχι, που θα κρύψεις την ντροπή σου? Πως θα αντέξεις τη συνειδητοποίηση πως τελικά ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟ. Δεν θα την αντέξεις για αυτό σαν σωστό μέλος της μόλις γεννημένης υποχονδριακής κοινωνίας, που θα ζητάει απεγνωσμένα επιστήμονες να την διαβεβαιώσουν πως θα ζήσει, θα πείσεις τον ευαυτό σου πως η υποταγή σου, η συναίνεση στο έγκλημα δεν είναι τέτοια, αλλά ΛΟΓΙΚΗ. 

Θα πείσεις τελικά τον εαυτό σου πως στη χωματερή που μένεις, τα σκουπίδια γύρω σου κάπως φέρνουν σε λουλούδια, και η βρώμα που βγαίνει μοιάζει με κάποιο όμορφο άρωμα.... 

Σε ένα κόσμο που όλοι θα λένε ναι, το παραμικρό όχι θα είναι επανάσταση. Στις κοινωνίες του μέλλοντος που οι άνθρωποι θα κρέμονται από τα χείλη "επιστημόνων" για να πάρουν παράταση στο παιχνίδι της ζωής, ακόμα κι αν είναι στημένο, οποιοσδήποτε μπορεί να ασελγήσει πάνω στα ανθρώπινα μυαλά με απλούς και σύντομους τρόπους. Από τη στιγμή που η παράνοια μεταφράζεται λογική και  τα σκουπίδια μετατρέπονται σε πρότυπα, η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Θα έρθουν μέρες που θα γίνει αντιληπτό ακόμα και από τους ανόητους, πως αυτή η περίεργη μυρουδιά που πλανάται στην ατμόσφαιρα, είναι μυρουδιά από μπαρούτι, από ένα πόλεμο ασύλληπτης βιαιότητας που θα ξεσπάσει μέσα στα μαντριά των δυστυχισμένων. 

Θα έρθουν μέρες που οι δυστοπικές ταινίες θα μοιάζουν παιδική χαρά μπροστά στη πραγματικότητα. 

ΗΤΑΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 2013, ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΓΑΜΕ "ΑΚΟΜΑ" ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ....

 

Τον Αύγουστο του 2013, στα πρόχειρα του προηγούμενου ιστολογίου μου είχα καταχωνιάσει αυτό.. Πολλοί νοιώθουμε το ίδιο, ας αντέξουμε.

5 Αυγούστου 2013

ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΩ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΑΣ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΩ ΤΑ ΑΣΤΟΧΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ.

Σ’αυτά τα σπουδαία γραφεία οι ειδήσεις έχουν άλλο νόημα…

Όπως σε κάθε τι που έχουν ορίσει σαν σπουδαίο, όλα έχουν άλλη βαρύτητα.

Τη βαρύτητα του στόχου, του στόχου που έχουν οι μεγάλοι άνθρωποι «θα πετύχω το στόχο ο κόσμος να χαλάσει ». Είναι και το tag  που κολλάνε στη μούρη των υπαλλήλων οι πολυεθνικές. Οι μικροί άνθρωποι έχουν όνειρα, οι μεγάλοι έχουν στόχους. Κι έτσι τους τραβάνε από τη μύτη όπως τραβάει κάποιος ένα πεινασμένο σκυλί με το κόκκαλο...

Δεν υπάρχουν αξίες που πρέπει να διαφυλαχθούν, ούτε ανθρώπινες ζωές, υπάρχει ο στόχος. Γιατί γι΄αυτούς τους αχυράνθρωπους και η ανθρώπινη ζωή αν δεν έχει στόχο συγκεκριμένο και με πλάνο προδιαγεγραμμένο είναι ένα παιδιάστικο όνειρο, γραφικό, άνευ σημασίας.

Το πλάνο τους δεν περιέχει τις αγωνίες μας και τους φόβους μας ούτε καν στο περιθώριο σαν μουτζούρα.

Μας κοιτάζει περιφρονητικά, από απέναντι κοιτάζοντας βιαστικά το ρολόι γιατί υπάρχει χρονοδιάγραμμα για κάθε κίνηση που πρέπει να ακολουθήσει και σκέφτεται πόσο περιορισμένη αντίληψη πρέπει να έχουμε εφόσον δεν έχουμε πιάσει ακόμη το νόημα...

Τα νοήματα της ζωής στριμώχνονται σε οικονομική συσκευασία τρία σε ένα, με περιτυλίγματα ανθεκτικά  για το ψήσιμο σε φούρνο μικροκυμάτων..

Κοιτώ τους πλαστικοποιημένους τεχνοκράτες..

Τους ανθρώπους – τικ-τακ…

Τους ανθρώπους – θαυμάσια είναι ….

Τους deal-άνθρωπους….

Ναι δεν είναι ζωή αυτό που αποφάσισαν… Είναι απλά ένα καλό deal..

Μερικές φορές σας ομολογώ πως δειλιάζω Μήπως εγώ τα έχω δει όλα λάθος....

Μήπως αυτό που έχω να αντιπαραθέσω δεν είναι τίποτα περισσότερο, από τη χάρη που ζητάει ένα παιδί σ΄ενα ενήλικα που του απαγορεύει να σουλατσάρει στη γειτονιά γιατί βράδιασε…

Πρέπει να φέρω αντιμέτωπες τις ελάχιστες μου απαιτήσεις με τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ανούσιου αύριο που ετοιμάζουν…

Επιμένω πεισματικά να ανήκω στους ανθρώπους που επιθυμούν ακόμα να έχουν απορίες…

Έχω απέναντι εκείνους που θεωρούν σπατάλη τις ερωτήσεις….

 

Τις Παρασκευές τα στελέχη των πολυεθνικών καθιέρωσαν να ντύνονται casual, …νοιώθουν ανάλαφροι, λες και τα καλώδια μπορούν να γιορτάσουν τη παγκόσμια μέρα τους…

Λέω τις Κυριακές να φορέσω ένα στενό, άβολο κουστούμι στο κήπο μου για να νοιώσω την σπουδαιότητα των λουλουδιών μου απ΄την αρχή…

Άνθρωποι της συμφωνίας…

Θα μ΄αναγκάσετε ν’ αφαιρέσω τα σύμφωνα ακόμα κι απ τις λέξεις..

Οι τελευταίες μας χαρές είναι τα μικρά στέκια στις γωνίες της ζωής μας που ξαποσταίνουμε μασουλώντας λουκούμι τριαντάφυλλο και μαστίχα…

Εκείνα τα μικρά καφενεδάκια που σε σερβίρουν με το μολύβι πίσω απ΄τ΄αυτί και κάνουν τις παραγγελιές σε μπλε 50φυλλο τετράδιο…

Θυμάμαι κάπου είχα δει μια ιστορία.…

Ένας πατέρας κακοποιούσε τη κόρη και την είχε μάθει να στέκεται στη μεσαία γραμμή του δρόμου…

Να στέκεσαι εκεί της έλεγε.

Πάντα στη μεσαία γραμμή του δρόμου…

Εκεί στέκεστε καθώς βιάζουν τη ζωή σας, γιατί βλέπω τα βράδια κουκκίδες ασήμαντες πάνω σε μια μεγάλη λευκή ευθεία, αλλά δεν είχα υποπτευθεί ότι είστε εσείς…

Παλιότερα σας νόμιζα μεγαλύτερους

Δεν έχω ειδήσεις σπουδαίες να πω, αν η σπουδαιότητα είναι ο θόρυβος. Και οι χαμηλές φωνές έχουν τις δικές τους φυλλάδες, μη νομίζετε. Απλά δεν έχουν καλούς σπόνσορες, γιατί δεν ξέρουν σε τι θα χρησίμευαν...

(Την καλησπέρα μου στους φίλους που ασφυκτιούν μαζί μου,

Και σ΄εκείνους που χαμογελούν με συγκατάβαση στα όσα προσπαθώ να πω και πάντα τα μπερδεύω….)

Παρακολουθώ  μαζί σας όλες αυτές τις μέρες, τα σπουδαία γραφεία με τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν εναλλάσσοντας επισκέπτες με ολόιδια κουστούμια. Και την Ελλάδα που όσο κι αν γέρασε υποκύπτει πάντα σαν πρωτόβγαλτο ψαράκι.

Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο

Και σε πέντε έξι εβδομάδες τελειώσανε όλες οι τροφές

Και τότε έπεσε ο κλήρος να δούνε ποιος θα φαγωθεί.....

(ήταν ένα παλιό κείμενο με ένα μείγμα από καινούργιο)

ΣΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ.

 Ο Τσαρλς Φορτ, 27 χρόνια καθόταν σε ένα τραπεζάκι σε μία βιβλιοθήκη και διάβαζε.. διάβαζε ασταμάτητα, βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, ταξιδιωτικούς οδηγούς..οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια του. Σε όλο αυτό απίστευτο θησαυρό γνώσεων, έκανε κάτι ιδιαίτερο. Κάτι ιδιαίτερο που τον οδήγησε να γράψει στη συνέχεια  τα δικά του θαυμαστά βιβλία, που ζωγράφιζαν τον δικό του θαυμαστό κόσμο. Σε εκείνα τα βουνά γνώσης που διέσχισε, στην μοναχική και παράξενη ζωή του, έβρισκε και σημείωνε εκείνα που ίσως οι άλλοι δεν θα έδιναν σημασία. Εκείνες τις λεπτομέρειες που άνοιξαν μπροστά του τις πύλες ενός κόσμου που μόνο μια εξτρεμιστική, απόλυτα απείθαρχη και ασυγκράτητα περίεργη φύση μπορεί να επιθυμήσει και να κατακτήσει,

Σήμερα δεν μπορώ καν να φανταστώ, αυτόν τον άνθρωπο να έχει στη διάθεσή του, για να ψάξει τις λεπτομέρειες, στον αχανή κόσμο του παγκόσμιου ιστού. Ναι, νομίζω πως θα ήταν ο μόνος που θα κατόρθωνε να βρει μέσα από εκατομμύρια λεπτομέρειες που ακριβώς κατοικεί ο ''διάβολος''. Εμείς οι απείθαρχοι, ίσως ακολουθώντας το παράδειγμα του, να κατορθώσουμε κάποια στιγμή μέσα στον αχανή ιστό της αράχνης του διαδικτύου, και μέσα από ανακοινώσεις, έρευνες, σχόλια, βιντεάκια, συζητήσεις, να βρούμε που κρύβεται επί τέλους ο διάβολος που ονομάζεται COVID19. Γιατί, ναι , ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Ανάμεσα σε όλα όσα έχουμε ακούσει από το περασμένο Μάρτιο μέχρι και σήμερα και όσα θα ακολουθήσουν, και θα είναι , είμαι σίγουρη ακόμα πιο τρομακτικά από ότι φανταζόμαστε, αν παρατηρήσετε, υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Τα Συνθήματα του τρόμου, σχηματίζουν μικρές ομάδες, που σε κάθε χρονικό πλαίσιο, καθορισμένο, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Μένουμε σπίτι ήταν η πρώτη εντολή και έπαιξε παντού. Όλο το σταρ σύστεμ σε παγκόσμιο επίπεδο έβγαινε χαμογελώντας μέσα από κρεβατοκάμαρες, κουζίνες, σαλόνια, πισίνες, και με το αστραφτερό χαμόγελο, έλεγε, ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ. Εκατομμύρια μπλουζάκια, με στάμπες, μένουμε σπίτι, σποτάκια, βιντεάκια, τραγουδάκια, μένουμε σπίτι. 

Έξω από τη χαρούμενη ατμόσφαιρα του σπιτιού, ήταν ο απόλυτος τρόμος. Σκηνές από τα νοσοκομεία που στοιβάζονταν οι ετοιμοθάνατοι. Σκηνές από φορτηγά που κουβάλαγαν τους δύστυχους που είχαν υποκύψει. Φέρετρα το ένα δίπλα στο άλλο. Εικόνες από ανθρώπους που φόραγαν τους αναπνευστήρες και ικέτευαν έλεος να τελειώνει το μαρτύριο. Μετά βρέθηκε η προσωρινή λύση και τα σποτάκια τα επόμενα ήταν δύο, ''φοράμε τη μάσκα' 'κρατάμε αποστάσεις''. Γέμισε ο κόσμος με κορδέλες που έδειχναν τις αποστάσεις, πλούτισαν αναπάντεχα όσοι πούλαγαν μάσκες και αντισηπτικά. Ηταν η μόνη ελπίδα, το φίμωτρο και η απόσταση. Ο διάβολος του Πατσίνο, έδινε ρεσιτάλ, ΚΟΙΤΑ, ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ, ΑΓΓΙΞΕ ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΓΕΥΤΕΙΣ...

Ανοιξαν όμως κάποια στιγμή οι πύλες... γιατί έφθασε καλοκαίρι, γιατί ο κόσμος ήθελε να κυκλοφορήσει να ξοδέψει λεφτάκια σε ξενοδοχεία, πάραλίες, ταβέρνες, μποζούκια, να φάει μουζάκα και τζατζίκι, όμως η απειλή ήταν εκεί, γιατί αυτός ο ιος δεν φοβόταν τον καύσωνα, ήταν ντούρος και αήττητος στους 40 βαθμούς. Και τότε ήρθε ο επόμενο μοτίβο. Οχι πιά αριθμοί θυμάτων, κρουσμάτων, όχι στατιστικές αλλά μια μικρή λεξούλα παντού.. ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΣΗ. Το νέο μοτίβο δεν θύμιζε πως υπάρχουν κρούσματα, αλλά απευθυνόταν στους ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΥΣ, ΑΝΕΥΘΥΝΟΥΣ, ΑΝΟΗΤΟΥΣ, που ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Αν δεν πιστεύεις πάρε εικόνες από ανθρώπους πεσμένους μπρούμυτα στα κρεββάτια του πόνου, γεμάτοι καλώδια και σωλήνες βαθειά μέσα τους, να φοράνε πάνες, και περιγραφές από ''επιστήμονες'' που μοιάζουν με τα πιο ακραία σενάρια τρόμου. Πόσο ΠΟΝΟ, ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΑΔΙΑΚΟΠΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ, προκαλεί αυτό ο ιος....Σκηνές απαράδεκτης ύβρεως χρήσιμες για να ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΕΙ η κοινωνία και να λάβει σοβαρά υπόψη πως έτσι είναι τα πράγματα. Παρόμοια κατάσταση με τις φριχτές εικόνες στα πακέτα των τσιγάρων, αλλά τα τσιγάρα είναι νόμιμο να πωλούνται, έτσι και οι εικόνες φρίκης αλλά τα σύνορα μπορούν να ανοίγουν και να δεχτούν εκατομύρια ανεξέλεγκτους για τον φονικό ιο τουρίστες....

Ναι.. ο Τσαρλς Φορτ, θα έγραφε το δικό του έπος για όλα αυτά...

Εμείς δεν μπορούμε να μιλήσουμε, γιατί φοράμε το φίμωτρο, συγνώμη τη σωτήρια μάσκα, εκείνη που τώρα τα παιδιά τη συνήθισαν και της φτιάχνουν λουλουδάκια να φαίνεται όμορφη, παιχνιδιάρα. Σύντομα η ''πανοπτική' κοινωνία θα αναδείξει όλο της το μεγαλείο, αλλά για αυτήν θα σας πω στο επόμενο κείμενο. 

65% ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ

Όλοι οι συγγραφείς που οραματίστηκαν δυστοπικά σενάρια για το μέλλον, είχαν κάτι διαφορετικό στη σκέψη τους από αυτά που υπάρχουν στη σκέψη των νέων βασανιστών του ανθρώπινου είδους. Έγραφαν και σκεφτόντουσαν πως αυτά που γράφουν θα είναι ένα καμπανάκι, για τους εύφρονες ανθρώπους. Οι συμμορίες της παρούσας φάσης, έχουν ξεκινήσει να υλοποιούν αυτά τα δυστοπικά σενάρια, με την βεβαιότητα πως απευθύνονται σε άφρονες.

Δεν ξέρει κανείς από που να αρχίσει και που να τελειώσει. Και όχι δεν μιλάω για τον ιο, γιατί δεν είμαι γιατρός, δεν έχω τέτοιες γνώσεις ώστε να κρίνω τι κακό μπορεί να κάνει μια γρίπη και τι όχι.

Μιλάω για το παράπλευρο θέατρο σκιών, που έχει δώσει ρέστα. Τελευταία επινόηση, το ότι εξετάζεται να τρώνε πρόστιμο όσοι μπουν σε μέσα μεταφοράς που βλέπουν πως υπάρχει 65% πληρότητα.... Μπορείτε να κατανοήσετε σε βάθος το μέγεθος της απάτης? Μπορείτε να θυμηθείτε από την αρχή όλα όσα έχετε ακούσει σχετικά με την προφύλαξη από αυτό τον ιό?

Θυμηθείτε το μένουμε στο σπίτι μαζί, αλλά μπαίνουμε στο αυτοκίνητο χωριστά.
Απαγορεύεται η συνάθροιση πέρα 10 ατόμων, και αυτά με μάσκες και απόσταση ασφαλείας
αλλά επιτρέπεται να δουλεύουν σε ένα εργοστάσιο 200-300 άτομα το ένα δίπλα στο άλλο.
Θυμηθείτε την απαγόρευση για κολύμπι και ψάρεμα (ακόμα και με ψαροντούφεκο, κάτω από το νερό)
Την απόσταση κάτω από ένα μέτρο που κολλάει, αλλά πάνω από ένα μέτρο έχουμε προστασία.
Την επικινδυνότητα να καθίσεις στο μετρό ο ένας δίπλα στον άλλον, αλλά την ίδια στιγμή οι όρθιοι
να είναι κολλημένοι σαν σαρδελίτσες μέσα σε κονσέρβα.

Όμως αυτό το 65% πληρότητα... με ξεπερνάει. Η συνειδητοποίηση πως κάποιος μου λέει, θα είσαι στην αποβάθρα στον ηλεκτρικό, θα φθάσει το μετρό, και θα κόψεις κίνηση... είναι κάτω από 65% μέσα? αν δεν κόψω σωστά, θα μου κόψουν 150 ευρώ?

Είναι όμως τελικά απλά γελοιότητα, η καλά μελετημένο σενάριο, που έχει σχεδιαστεί από εκείνους που γνωρίζουν σε απόλυτο βαθμό την ανθρώπινη φύση? Και τον χειρισμό του εκφοβισμού. Γνωρίζουν πως αν οι άνθρωποι τρομοκρατηθούν, αν υποστούν ένα συνεχή βομβαρδισμό τρομολαγνικής ενημέρωσης, αν τους ενδυναμώσεις τον αρχέγονο φόβο του θανάτου, στη συνέχεια μπορείς να τους πλασάρεις οτιδήποτε και να το ανέχονται, γίνονται ευάλωτοι και υπάκουοι,  γιατί χάνουν την ικανότητα λογικής και ψύχραιμης σκέψης.

Λένε πως υπάρχει η πιθανότητα να φορούν μάσκες οι μαθητές στα σχολεία.
Αυτό για εμένα, σημαίνει την τελική ολοκληρωτική υποταγή. Την εκπαίδευση από τα πλέον τρυφερά χρόνια, στην αντίληψη της ανωμαλίας σαν κανονικότητα. Μια εκπαίδευση που θα φανεί απόλυτα φυσιολογική στα παιδιά που θα ξεκινούν τη πορεία τους στη ζωή, όπου το κράτος όχι μόνο δεν θα είναι ο δεσμοφυλακάς τους, αλλά θα είναι ο προστάτης τους, ο μηχανισμός που θα τους κάνει να αισθάνονται σώοι και αβλαβείς από κάθε κακό. Το κράτος-προστάτης, οι πολίτες- εκδιδόμενοι.

Όταν μπορέσεις να εκπαιδεύσεις μια ολόκληρη γενιά, να μεταφράζει το αφύσικο σαν φυσικό, έχεις κερδίσει το παιχνίδι. Και η εκπαίδευση στους νέους σχετικά με το τι είναι φυσικό και τι αφύσικο, η προώθηση σάπιων μοντέλων ύπαρξης, γελοίων και διεστραμμένων ανθρώπων σαν πρότυπα, η επιδερμική αντίληψη της ζωής, και η γενικευμένη πνευματική πανούκλα, έχει ξεκινήσει πολύ πριν από την επέλαση του άγνωστου ιού.

Αυτή η πανούκλα, απλώθηκε στα σπίτια των ανθρώπων με τη τηλεόραση, ενταντικοποιήθηκε με τις κονσόλες, τα έξυπνα τηλέφωνα και τους υπολογιστές, όπου οι κοινωνίες μετατράπηκαν σε μια άλογη, άμορφη μάζα, ένα απόλυτα χειραγωγημένο κοπάδι, που είναι έτοιμο πλέον για τη μελλοντική κοινωνία των μεταλλαγμένων.

Να μάθετε να μετράτε σωστά, πόσο είναι το ένα μέτρο απόσταση, πόσο είναι το 65% πληρότητας, πόσα μέτρα θα είναι το κελί που θα σας αναλογεί στο μαντρί.... Και μην ξεχάσετε, μετά τον πόλεμο, παρακαλείσθε να διατηρήσετε το κόσμο καθαρό, όπως ακριβώς τον βρήκατε.

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ. ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΥ ΦΟΡΑΝΕ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ.

Η εικόνα στο μικρό παρκάκι της γειτονιάς, σουρεάλ.. Η κυρία κρατάει το σκυλάκι της από το λουρί και του φοράει φίμωτρο. Την ίδια στιγμή εκείνη στο πρόσωπο της φοράει τη γνωστή γαλάζια μασκούλα. Για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορία με τον τρομακτικό ιο, συνειδητοποίησα κάτι που δεν είχε περάσει από το μυαλό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι η εκδίκηση των σκύλων...

Όταν βγαίναμε από το σπίτι με πιστοποιητικό, ο σκύλος ήταν εκείνη η μικρή επί πλέον άδεια που μας έδινε τη δυνατότητα να κάνουμε βόλτες χωρίς να φάμε στο κεφάλι κάποιο πρόστιμο. Θυμάστε τότε όλοι και όσοι δεν είχαν, έγιναν ξαφνικά φιλόζωοι και υιοθέτησαν σκυλάκια, σαν δυνατότητα εξόδου από τη φυλακή. Το αμέσως επόμενο ήταν η μάσκα. Για πρώτη φορά τα σκυλάκια έβλεπαν τους αφέντες να φοράνε φίμωτρο!!

Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι αν φοράμε αυτό το φίμωτρο για να προστατευτούμε και να προστατεύσουμε και τους υπόλοιπους, η εκπαιδευόμαστε στην επερχόμενη κοινωνία των σφραγισμένων στομάτων. Άραγε στις μελλοντικές κοινωνίες οι άνθρωποι θα επικοινωνούν με λόγο? Θα χαμογελάνε? Θα μπορούν να βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα? Θα μπορούν να δαγκώνουν?... Ανατριχιάζω στην ιδέα, όχι πως κάποιοι θα απαγορεύσουν στο κόσμο να μιλάει, να εκφράζει άποψη, να εκδηλώνει συναισθήματα, αλλά πως ο ίδιος ο κόσμος δεν θα θεωρεί απαραίτητο να το κάνει.

Ανατριχιάζω στην ιδέα, πως οι άνθρωποι στο μέλλον δεν θα χρειάζονται αφεντικά να τους υποβάλλουν κανόνες, δόγματα, να τους απειλούν ή να τους εκτελούν... θα ξέρουν από μόνοι τους, αυτόματα σαν ρομπότ τι επιτρέπεται και τι όχι και θα το υπακούν τυφλά χωρίς απειλές, απλά γιατί θα έχουν απολέσει την ικανότητα σκέψης, και θα είναι μόνο εκτελεστές εντολών της υπάρχουσας τάξης.

Όλα αυτά τα έχουμε διαβάσει σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας, τα έχουμε δει σε ταινίες σε σειρές, τα έχουν φωνάξει ακόμα κι εκείνοι οι τρελαμένοι που κυκλοφορούν στα σκαλιά σε πλατείες ή μπροστά στις εκκλησίες με ταμπελάκια που γράφουν, "το τέλος είναι κοντά" ή " ο Χριστός σώζει" ή το ακόμα κλασσικότερο "μετανοείτε αμαρτωλοί θα καείτε στη κόλαση"

Όμως το να διαβάζεις ή να διασκεδάζεις με τα δυστοπικά σενάρια του μέλλοντος είναι ένα θέμα, το να καλείσαι να τα ζήσεις έχοντας πλήρη άγνοια πως αυτά είναι ήδη εδώ, σε καθιστά απλά το περίγελο των σκύλων. Εκείνοι ξέρουν, εσύ όχι. Εκείνοι φορούν φίμωτρο γιατί έχουν στ΄αλήθεια κοφτερούς κυνόδοντες και κρύβουν μέσα τους ακόμα εκείνη τη φλόγα του αγριμιού που μπορεί να κόψει και κανένα κομμάτι σε κάποιο ενοχλητικό μαλάκα που θα βρουν στο δρόμο τους.

Οι δικές μας μάσκες είναι απαλές, φτιαγμένες από ένα πρόχειρο υφασματάκι, γιατί καλύπτουν απλά στόματα ήδη σφραγισμένα που και να ανοίξουν δεν απειλούν, δεν τρομοκρατούν, βγάζουν απλά μικρές φωνές κλάψας και μιζέριας. Κάποιο παρακάλι, συγνώμες, ευχαριστώ μετά γονυκλισίας, ενοχές, φόβους, υποταγή, παράδοση... αυτές οι δυνατότητες κρύβονται πίσω από τα φίμωτρα μας και πιθανόν μας τα έβαλαν, γιατί ακόμα και τα αφεντικά μας σιχάθηκαν να ακούνε τη κλάψα μας.

Σύντομα έρχεται ο καιρός σημαντικών αποφάσεων που ο καθένας θα πρέπει να πάρει. Ήδη πάνω από τα κεφάλια μας υπάρχει το ερώτημα, που πλέον είναι αυτονόητο. Το εμβόλιο καταφθάνει. Και ναι, το λογικό θα είναι να υπάρξει μια υπόδειξη " είναι σωστό οι τάδε κατηγορίες να εμβολιαστούν" ή "σώστε τη ζωή σας κάνοντας το εμβόλιο" ή "σκεφθείτε καλά πριν αρνηθείτε να εμβολιαστήτε" και διάφορα άλλα. Ομως τι ακριβώς θα κάνετε αν, δεν είναι υποδείξεις αλλά ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ?

Αν ένα εμβόλιο, που και επιστημονικά σκεπτόμενοι, θα έχει γίνει άρον άρον, χωρίς ακόμα να γνωρίζουν οι ίδιοι οι κατασκευαστές πόση θα είναι ακριβώς η αποτελεσματικότητα του, ποιες οι παρενέργειες, ποιοι κίνδυνοι και σε τι ποσοστό θα εξασφαλίζει, αν λοιπόν αυτό το εμβόλιο σας ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ με τέτοιο τρόπο, ώστε αν δεν το κάνετε , να μην μπορείτε καν να βγείτε από το σπίτι?

Σκεφθείτε αν στη δουλειά σας πουν πως δεν μπορείτε να συνεχίσετε αν δεν παρουσιάσετε το πιστοποιητικό εμβολιασμού, το ίδιο και στη τράπεζα, στο σούπερ μάρκετ, στα καταστήματα, στους χώρους αναψυχής, ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ. Σκεφθείτε αν για να μπείτε στο νοσοκομείο, σε ένα ιατρείο, ή σε ένα διαγνωστικό κέντρο, θα μπορείτε μόνο εφόσον έχετε εμβολιαστεί.

Το τραγικό είναι πως οι περισσότεροι στα παραπάνω ερωτήματα θα απαντήσουν με ένα πολύ απλό τρόπο. Και γιατί να μην το κάνω? Γιατί λες όλες αυτές τις αηδίες? Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ένα κίνημα στο οποίο συμμετέχουν ΕΠΙΤΗΔΕΣ διάφοροι τύποι που αποκαλούνται αντιεμβολιαστές και παρακινούν γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους, ακόμα και για εκείνα τα εμβόλια που αποδεδειγμένα έχουν σώσει εκατομμύρια ζωές, και που έχουμε όλοι κάνει. Το κόλπο είναι πλέον εμφανές σε κάθε επίπεδο.

Όταν ετοιμάζουν ένα πολύ σοβαρό θέμα, ξαμολάνε καραγκιόζηδες, επαγγελματίες της απάτης, ή καλοπληρωμένα λαμόγια, να στρώνουν το έδαφος, ώστε οι επικίνδυνες απόψεις να μπερδεύονται με ΠΑΡΟΜΙΕΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΕΣ που αναπτύσουν οι "φυτευτοί", κυρίως εδώ μέσα στο διαδίκτυο, έτσι ώστε θα ετοιμάζεται να σκάσει μια βόμβα, τα πρόβατα στα κοπάδια να κοιτάνε άπραγοι σαν χάνοι, φοβούμενοι πως αν εκφράσουν "αντίθετη άποψη" θα είναι παρόμοιοι με τους καραγκιόζηδες.

Ετσι  σε μια εποχή που ο κόσμος είναι εξαγριωμένος γιατί αντιλαμβάνεται π.χ. πως  γίνεται ένα μεγάλο ξεπούλημα της πατρίδας του, κι μια εξόντωση του πληθυσμού, ξαμολάς πληρωμένους νονούς της νύχτας, νταβατζήδες, τραμπούκους, να παριστάνουν τους πατριώτες, τους δίνεις εντολή να γίνουν όσο περισσότερο προκλητικοί στις κινήσεις τους και στα λόγια τους επικαλούμενοι κάποιον δήθεν πατριωτισμό, κι έτσι μετά από διάφορα αίσχη, έχεις κάνει το κόσμο να ταυτίζει στο μυαλό του όποιον επικαλεσθεί πατριωτισμό, με κάτι το βάρβαρο, αποτρόπαιο, επικίνδυνο...

Το ίδιο λοιπόν και με τα εμβόλια. Όταν ετοιμάζεσαι να κάνεις π.χ. ένα μαζικό εμβολιασμό για κάποιο άγνωστο ιο, και αυτό γιατί στοχεύεις σε συγκεκριμένα αποτελέσματα που μόνο εσύ γνωρίζεις, που ίσως κρύβονται πίσω από το παιχνιδάκια δημόσια υγεία, στέλνεις κάποιο καιρό πριν, βαλτούς που στα μάτια του κόσμου ταυτίζονται με κάτι το γελοίο και επικίνδυνο, διάφορα θύματα ακούν τις παρλαπίπες που λένε οι δήθεν "γκουρού" της ελεύθερης έρευνας, έχουμε και μερικές εκατοντάδες θύματα από κάποια κλασική αρρώστια που είχαμε ξεχάσει, π.χ. ιλαρά, γιατί οι ανεγκέφαλοι έσπρωξαν τους φουκαριάρηδες γονείς να πιστέψουν σε αντιεπιστημονικές μαλακίες, και τότε έρχεται το ζουμί. Εσύ όταν θα έρθει η ώρα να κάνεις αυτό που θα σου πούμε, θα είσαι με το σοβαρό κόσμο ή με τους γελοίους? Και στο γελοίος πλέον στο μυαλό σου ταυτίζεται κάθε επιστήμονας που θα εκφράσει άποψη αντίθετη από το επιστημονικό κατεστημένο.

Τζακ ποτ. Ο πατριωτισμός ταυτίζεται με τον τυφλό φασισμό ναζιστικού τύπου, οι φωνές των επιστημόνων που προσπαθούν να ξεσκεπάσουν το κύκλωμα των συμμοριών που εξουσιάζουν το παγκόσμιο σύστημα υγείας ταυτίζονται με τύπους αστοιχείωτους και φαιδρούς. Αυτό το συστηματάκι παίζει σε κάθε επίπεδο πλέον της καθημερινότητας μας.

Προετοιμασία για κάτι επερχόμενο χρησιμοποιώντας τα τσιράκια του συστήματος τα οποία μπλέκονται σε κάθε τι που προσπαθεί να δημιουργήσει "κάτι έξω από την στυγνή τάξη". Τσιράκια που θα μπουν σε ένα χώρο παριστάνωντας κάτι που θα μειώσει την αξία του γεγονότος και θα μαυρίσει τις όποιες κινήσεις ετοιμάζονται να γίνουν και θα ήταν επικίνδυνες για το σύστημα.

Πάντα η εξουσία είχε δεκανίκι της τους  χαφιέδες. Στη σημερινή εποχή της πληροφορικής, και της υποτιθέμενης ελεύθερης γνώσης και ενημέρωσης, δίπλα σε κάθε ιδέα επαναστατική που προσπαθεί να πάρει μορφή και να ρίξει μια αχτίδα από φως στο παγκόσμιο σκοτάδι, κολλάνε σαν βδέλλες αυτοί οι χαφιέδες και εκπαιδευμένοι από το σύστημα να ξέρουν τι ζητάει ο κάθε άνθρωπος για να πάρει μια πνευματική πρέζα και να αλλάξει κατεύθυνση. Είναι οι ψευτοπατριώτες, οι ψευτογκουρού, οι ψευτοεπαναστάτες, οι ψευτοεπιστήμονες, οι ψευτοδημοσιογράφοι, οι ψευταράδες κάθε είδους, οι λύκοι με την πρόβιά που προηγούνται ενός γεγονότος που η μάζα δεν ξέρει, αλλά που τα αφεντικά τους ξέρουν πολύ καλά πως καταφθάνει.

Η εκδίκηση των σκύλων είναι απόλυτη. Βλέπουν γεμάτοι ικανοποίηση, αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα που λέγονται άνθρωποι και που τους αποκαλούν ζώα που υπάρχουν μόνο για να εξυπηρετούν το αφεντικό τους και να το υπακούν, τα βλέπουν να γίνονται κάτι πολύ χειρότερο. Σκλάβοι με λουρί, χωρίς καν λουρί να υπάρχει στο λαιμό τους.....

Η κοινωνία που οι σκλάβοι θα βάζουν μόνοι τους την αλυσίδα στα πόδια, στα χέρια και στο λαιμό τους χωρίς καν, κάποιος να τους το επιβάλλει, είναι ήδη εδώ. Αρκεί να τους πείσει κάποιος πως εκείνοι που δεν φοράνε αλυσίδες και φίμωτρα, μπορούν να ξεφύγουν και να τους δαγκώσουν. Αρκεί να τους πείσουν πως η σωστή τοποθέτηση της αλυσίδας, δείχνει άνθρωπο που σέβεται τους άλλους και τον ευαυτό του. Αρκεί να τους πείσουν πως η αλυσίδα δεν κάνει κακό, ίσα ίσα δίνει μια σταθερότητα στο βήμα, μια ασφάλεια από εξωτερικούς κινδύνους, μια εικόνα που παραπέμπει σε ένα νοικοκυρεμένο πολίτη που ζει αρμονικά με το κράτος και τους συνανθρώπους.

Τα νέα παιδιά ξεπέρασαν γρήγορα την θλιβερή εικόνα που προσφέρουν οι "μασκούλες" και φοράνε τώρα μάσκες με λουλουδάκια, σχέδια, χρωματιστές να ταιριάζουν με το ντύσιμο, τις φοράνε ανέμελα.

Και οι αλυσίδες μπορούν να είναι σαν μικρά χαριτωμένα βραχιολάκια, που θα κολακεύουν βαλμένα πάνα από κάποιο τατουάζ γεμάτο φαντασία.

Τόσο γλυκός, τόσο χαριτωμένος, τόσο ήσυχος ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Ας τον καλοδεχτούμε, με μια μεγάλη αγκαλιά.