Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019

ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗ ΚΟΛΑΣΗ



Αν  κάποιος προσπαθήσει να δει πως είναι ένα από τα επίπεδα της κόλασης, δεν χρειάζεται να πάει πολύ μακριά. Ανοίγεις τα εφημερεύοντα δημόσια νοσοκομεία, επιλέγεις ένα και πας να κάνεις την επίσκεψή σου, προτιμότερα βράδυ. Ξέρετε εκείνα τα νοσοκομεία όπου πηγαίνουν όταν έχουν μια ανάγκη οι ασφαλισμένοι των ταμείων που έχουν χρυσοπληρώσει για να έχουν μια καλύτερη υγεία? Αυτά εννοώ.

Δυστυχώς άλλη μια φορά αναγκάστηκα να περάσω τη πόρτα από ένα τέτοιο ευγενές ίδρυμα για να πάω τη μητέρα μου η οποία παρουσίασε ένα πρόβλημα υγείας έκτακτο και πολύ σοβαρό. Το μόνο πράγμα που μπορεί να σε παρηγορεί σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πως η αθλιότητα και ο πόνος που συναντάς σε κάνουν πολλές φορές να αισθάνεσαι εκείνο το ηρωϊκό "ο θάνατος μετά των πολλών ουκ έστι θάνατος".

Το χειρότερο είναι όταν στριγμώνεσαι σε κάποιο ράτζο που είναι ξεχασμένο κάποιο γεροντάκι που ουρλιάζει από το πόνο, κάποιο δυστυχισμένο πλάσμα που το έχουν ξεχάσει θεοί και άνθρωποι, ξέρετε από εκείνα που ανήκουν στη κατηγορία "και δεν πεθαίνουν κιόλας", όπως είχε πει ένας από τους γίγαντες των πολιτικών δρώμενων.

Η εικόνα μιας χώρας, ο πολιτισμός της, η πρόοδος της μετριέται από δύο πράγματα, τη παιδεία και την υγεία. Κι έχετε καταντήσει και τα δύο ένα απόλυτο σκουπιδαριό που μοιάζει με τα μούτρα σας και δυστυχώς μοιάζει με τα μούτρα εκείνων των εξαθλιωμένων ανθρώπων που θα πάνε σκυφτοί και υποταγμένοι με το χαρτάκι στο χέρι να σας δώσουν την έγκριση να τους γαμήσετε τη ζωή.

Άρρωστοι που ήταν λυγισμένοι από το πόνο καθισμένοι στο έδαφος με τον αριθμό 400+ στο χέρι, άλλοι να τσακώνονται σαν λυσσασμένα σκυλιά, μόνο μπουνιές δεν έπαιζαν ποιος θα πάρει το χαρτάκι από τη διαλογή για να στηθεί 6,8, 10  ώρες με μύτες να τρέχουν, ποδάρια τσακισμένα, εγκεφαλικά προ των πυλών, πληγές αφορμισμένες, αιμόπτυση, πυρετό 300, ή ότι άλλο μπορεί να ζωγραφίσει άψογα το τελευταίο επίπεδο της κόλασης.

Και το προσωπικό ήρωες, άλλοι με 48ωρα σερί, απλήρωτες εφημερίες, μηχανήματα που δεν λειτουργούν, υλικά που λείπουν με τους συγγενείς να φορτώνονται από τα μαγαζάκια σεντόνια, μαξιλάρια, βαμβάκι, οινόπνευμα, σαπούνια, πάνες, ακόμα και μάσκες οξυγόνου για να τσοντάρουν στο μαγαζί της ανθρώπινης κατάντιας ότι μπορούν.

Θυμάμαι όταν τσάκισα το χέρι μου, σπασμένο σε τέσσερα κομμάτια και ίσως ένα μεγάλο πείσμα δεν με είχε αφήσει να λιποθυμήσω από το πόνο είχα αριθμό 94 και κοίταζα το κολλημένο 28, περιμένοντας από τις 7 μέχρι τις 11.30 που κατόρθωσα να περάσω τη πόρτα των γιατρών.  Θυμάμαι τη μάνα μου με μια πίεση στα ταβάνια να περιμένει με το 140 αριθμό κι η νοσοκόμα να βγαίνει και να λέει , αν είναι δυνατόν, έχει κανείς πάνω από 23 πίεση? Δηλαδή να περάσουν όσοι ήδη είχαν κρεμάσει τη γλώσσα απέξω κι έβλεπαν σε απόσταση αναπνοής τις πόρτες του παράδεισου.

Κλείστε τώρα και τη σελίδα γιατί δεν είναι κόσμια, κλείστε και κάθε φωνή που θα σας φτύνει, κι όπως είχε πει κι ένας αληθινός άνθρωπος ,κι όχι κακό αντίγραφο σαν τη μούρη σας,

Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε.

Κι αφήστε τα χάπατα που τρέμουν ακόμα στις μίζερες φωλίτσες τους μην και τους καταστρέψει κανείς τα κάγκελα από το μαντρί να ψάχνουν να βρουν γάζα να καλύψουν τη τρύπα από τη λοβοτομή στη καράφλα τους.


Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019

Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΝΑΕΙ ΟΤΑΝ ΨΗΛΩΝΕΙ, ΛΕΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.



Οι άνθρωποι κουβαλούν στις αποσκευές τους δύο αρχέγονους φόβους. Είναι αυτοί που καθορίζουν στην ουσία, όλη την ανθρώπινη πορεία, η αιτία όσων κάναμε και όσων θα κάνουμε πάνω σε αυτό τον υπέροχο πλανήτη που δυστυχώς ακόμα σήμερα δεν έχουμε συλλάβει την ασύλληπτη ομορφιά του. Είναι ο φόβος του θανάτου και ο φόβος της αγάπης. Αυτά τα δύο στοιχεία της ανθρώπινης αντίληψης είναι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί και η αιτία όλων όσων συμβαίνουν.

Ο θάνατος και η αγάπη παλεύουν με το ανίκητο τις περισσότερες φορές τέρας της δημιουργίας μας. Το ΕΓΩ. Είναι η συνειδητοποίηση της απόλυτης ευδαιμονίας που μπορεί να προσφέρει η αληθινή αγάπη και η απόγνωση του τρόμου που προκαλεί το τέλος. Και στα δύο αυτά στοιχεία ο κυρίαρχος αντίπαλος είναι η διαφύλαξη του εγώ. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό είναι που θα γίνει σκόνη, που ανατρέπει όλα τα δεδομένα. Στον τρόμο του θανάτου ο άνθρωπος είναι ανυπεράσπιστος. Είναι η γνώση που του δόθηκε χωρίς να αντιλαμβάνεται το γιατί. Ικετεύει για μια απάντηση που να ανακουφίσει έστω και στο ελάχιστο την υπαρξιακή του θλίψη. Ολες οι θρησκείες γιγαντώθηκαν και επιζούν πατώντας πάνω σε αυτή την αγωνία του ανυπεράσπιστου στο μυστήριο ανθρώπου. Προσφέρουν εύκολες λύσεις για να καθησυχάσουν το μοιραίο τέλος.

Ομως αυτή ακριβώς η αγωνία δεν μπορεί να αντισταθμιστεί παρά μόνο από την ανακάλυψη της αληθινής αιτίας της ύπαρξης. Αυτή η αιτία δεν μπορεί να είναι άλλη από τη χαρά της ζωής. Αυτό το μεσοδιάστημα από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, αν δεν είχε καταδυναστεύσει τη ζωή μας το ψέμμα, οι απατηλές επιθυμίες, αν δεν είχε στηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός ελέγχου συνειδήσεων ώστε ποτέ κανείς να μην μπορεί να αγγίξει το προσωπικό του παράδεισο, εδώ, ζωντανά με όλη του τη ψυχή να πετάει ελεύθερη, δεν θα μπορούσαν τα αρπακτικά, τα κτήνη που κυριαρχείται απόλυτα η ύπαρξή τους από το τίποτα, εκείνοι που είναι ένα κούφιο σαρκίο που υπάρχουν ροκανίζοντας μέσω του πόνου και του τρόμου τις ανθρώπινες ψυχές, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν και μαζί με αυτά τα κτήνη δεν θα υπήρχε πλέον πόνος ούτε φόβος.

Η χαρά της ζωής είναι η αγάπη. Η αγάπη που γεμίζει τη ψυχή όταν την προσφέρεις, η αγάπη που εισπράττεις και αλλάζει όλη σου την ύπαρξη.  Η στιγμή που μπορείς να αγγίξεις τα υψηλότερα και ευγενέστερα συναισθήματα για τον κόσμο που ζεις, τους συνανθρώπους, τα υπόλοιπα πλάσματα που κατοικούν πάνω στον υπέροχο πλανήτη μας, η στιγμή που θα αγαπήσεις το αρσενικό σου ή το θηλυκό σου σε ένα αγνό απόλυτο βαθμό, η στιγμή που θα νοιώσεις ανταπόκριση σε αυτά τα φωτεινά συναισθήματα, το κτηνώδες εγώ συνθλίβεται, όπως το χρυσάφι βγαίνει μέσα από τη φωτιά έτσι και η αγάπη ξεπροβάλει όταν κάψεις το ψεύτικο σκοτάδι που σκεπάζει τη ζωή.

Ναι σε αυτό το θλιβερό κατασκεύασμα που λέγεται ανθρώπινος πολιτισμός, η προσέγγιση και ακόμα περισσότερο η κατάκτηση αυτών των ιδανικών πονάει αφάνταστα. Καθώς μέσα μας διαλύονται σιγά σιγά οι ασφαλιστικές δικλείδες μιας ζωής φυλαγμένης μέσα σε απατηλές αντιλήψεις, ο πόνος είναι μεγάλος γιατί αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι τη δυστυχία που υπάρχει γύρω μας μέσα το κέντρο της ύπαρξής σου. Οταν αγαπάς, όταν συμπονάς, όταν γίνεσαι μια διαθέσιμη ύπαρξη στην αλληλεγγύη, τη βοήθεια, την φροντίδα, την θυσία πολλές φορές για να πολεμήσεις για ένα καλύτερο κόσμο και για να κατακτήσεις τη προσωπική σου ευτυχία, το έγκλημα που έχει διαπραχθεί πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη γιγαντώνεται. Μπορείς όχι μόνο να δεις έναν άνθρωπο που πονά αλλά να νοιώσεις μαζί του αυτό το πόνο. Μπορείς να δεις ένα ζωάκι που βασανίζεται και να νοιώσεις πως χτυπάνε εσένα. Μπορείς να δεις τη παιδική κακοποίηση, τα εγκλήματα, το πόλεμο, τη φτώχεια, την αρρώστια, την απόγνωση στα μάτια των ανθρώπων, την εξαθλίωσή τους, την κτηνωδία εκείνων που τους ελέγχουν και τους πατάνε με άλλα μάτια. Με τα μάτια της αλήθειας.

Οι άνθρωποι φοβούνται να αγαπήσουν για τον ίδιο λόγο που φοβούνται να πεθάνουν. Γιατί είναι δειλοί και υποταγμένοι σε μια κυνική τάξη πραγμάτων που τους έχει εκπαιδεύσει να αναζητούν απεγνωσμένα την ασφαλή συντήρηση του υπερτροφικού εγώ. Από την ώρα που γεννιούνται κρατούνται δέσμιοι σε μια στυγνή πραγματικότητα όπου πρέπει να κυριαρχούν αντιλήψεις που να προστατεύουν το ψεύτικο κατασκεύασμα. Πρέπει να νοιώθουν ανταγωνιστικοί με το περιβάλλον τους να ξεκινάνε κάθε σκέψη στο μυαλό τους με το "εγώ" πως θα ζήσω, πως θα κερδίσω, πως θα αγοράσω, πως γίνω δυνατότερος από τον δίπλα μου, πως θα εξαπατήσω για να κατακτήσω, πως θα ζηλεύω, θα μισώ, θα φυλάγγομαι μην με πειράξουν, πως θα είμαι δύσπιστος και απόμακρος, πως θα ανήκω σε κάποιο μαντρί που θα με φυλάει καλά ο τσοπάνης.

Αφού όλο το κατασκέυασμα είναι έτσι δομημένο ώστε να είναι καλά εντοπισμένες οι συγκεκριμένες ανάγκες που εξυπηρετούν το εγώ και την συντήρησή του, μετά τα κοπάδια χωρισμένα σε στρατόπεδα σκοτώνονται μεταξύ τους για να εξυπηρετήσουν τάχα μια ιδεολογία, ένα πόλεμο, μια ποδοσφαιρική ομάδα. Η ζωή ένα ρινγκ πυγμαχίας όπου ο δυνατότερος μπορεί να ρίξει νοκ αουτ τον πιο αδύναμο. Ενας αγώνας στοιχημάτων και τζόγου όπου ο πιο πονηρός, ο πιο έμπειρος ή πιο αδίστακτος υπερασπίζεται το μικρόκοσμό του, μαθαίνοντας σιγά σιγά να απέχει από την ουσιαστική προσέγγιση της ζωής.

Το συναίσθημα της αγάπης αν μπορέσει να σε συλλάβει, να σε κατακτήσει σε όλο σου το είναι, αλλάζει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και γκρεμίζει όλο το απατηλό οικοδόμημα. Δεν είναι τυχαίο που δυο άνθρωποι ερωτευμένοι μπορούν και ανακαλύπτουν ομορφιές εκεί που οι άλλοι δεν βλέπουν τίποτα. Δεν είναι τυχαίο που κάποιος που αγαπά με όλη τη δύναμη της ψυχής του κάποιον άλλον προσφέρει πλούσια τη ζωή του την ίδια σε ένα άλλο πλάσμα χωρίς μια στιγμή αμφιβολίας. Δεν είναι τυχαίο που ένας άνθρωπος μπορεί να συμπονέσει ένα δυστυχισμένο, να βοηθήσει ένα χέρι που απλώνεται χωρίς ανταλλάγματα, να θυσιαστεί για ένα όμορφο ιδανικό, να κατανοήσει από την άλλη το κακό στην πραγματική του μορφή και να μην μπορεί να τον αγγίξει.

Ναι, όταν μπορέσεις μετά από τεράστιο προσωπικό αγώνα, να συνθλίψεις το εγώ και να πλησιάσεις την ομορφιά της ζωής, όταν νοιώσεις να αγαπάς αληθινά, όχι υποδυόμενος ακόμα ένα ρόλο ψεύτικο για να γεμίσεις την άδεια καθημερινότητα για να ικανοποιήσεις τον ναρκισισμό σου, όταν αγαπάς γιατί έχεις ανοίξει τη ψυχή σου για να δεχτείς στο κόσμο σου έναν ακόμα κάτοικο, το ίδιο όταν έχεις ανοίξει τη ψυχή σου για να μπορέσεις να δεις το κόσμο που σε περιβάλλει έξω από ψεύτικες εικόνες και παραποιημένα νοήματα, πονάει, πονάει πολύ, γιατί αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω και τρέμεις στην ιδέα πως όπως όλα τα πράγματα σε αυτή τη διάσταση της ύπαρξης τελειώνουν, και θέλεις να κρατήσεις αυτή την απόλυτη ευδαιμονία όσο περισσότερο γίνεται. Στην περίπτωση της αγάπης δυο ανθρώπων γιατί δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς το αντικείμενο της ευτυχίας σου. Στην περίπτωση της αγάπης για το συνάνθρωπο γιατί θέλεις να έχεις χρόνο να παλέψεις, να βοηθήσεις με όλες τις δυνάμεις, να αγωνιστείς για ένα καλύτερο αύριο για όλους.

Αυτό που προσφέρουν τα αρπακτικά είναι η εύκολη τροφή. Η εγγύηση ασφάλειας υποτίθεται και η ενδυνάμωση ενός εγώ που αδιαφορεί για τους υπόλοιπους. Προσφέρουν τροφή για τη σάρκα, τρόπους να δυναμώνει συνεχώς κάθε αρνητικό συναίσθημα για να έχουν στρατιώτες στους πολέμους τους που σκοτώνουν, απατεώνες να κυβερνούν και να τεμαχίζουν τις ανθρώπινες ζωές, υποταγμένα δουλικά που παριστάνουν τους κατέχοντες τη γνώση.  Και ένα μόνο πράγμα τρέμουν. Μήπως τα καταφέρεις με οποιοδήποτε τρόπο, να κατακτήσεις δυο πράγματα, το δικαίωμα να γίνεις ευτυχισμένος και την αποδοχή ήρεμα και γαλήνια πως το τέλος είναι αναπόφευκτο.

Ο άνθρωπος που μπορεί να ανακαλύψει το προσωπικό του παράδεισο εκείνον που βασίζεται σε αγαθά που δεν αγοράζονται, και να αποδεχτεί το τέλος του χωρίς κανένα φόβο, δηλαδή ο άνθρωπος που μετατρέπεται σε ελεύθερο ανυπότακτο πνεύμα και χορτασμένη από ευδαιμονία ψυχή, είναι ο ανίκητος αντίπαλος τους και το ξέρουν.

Τελικά η χαρά της ζωής έχει ένα μόνο αντίπαλο, τη δειλία. Την υποταγή στην σιγουριά του να μην χάσεις τη ήσυχη τάξη της ζωής, με κέρδος μια καθημερινότητα που θα είναι από αδιάφορη μέχρι χαζοχαρούμενη. Τα λίγα τετραγωνικά ασφάλειας για να μην βρεθείς να χάνεσαι. Τη χλιαρότητα έναντι μιας φωτιάς που μπορεί να σε κάψει. Την ήρεμη λιμνούλα απέναντι στην απέραντη θάλασσα που περιμένει να την κατακτήσεις. Ενα μικρό φωτάκι στο κομοδίνο σου δίπλα στο κρεββάτι σου αντί για το ταξίδεμα σε άγνωστους γαλαξίες.  Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή που κάθε άνθρωπος καλείται να επιλέξει αν θα παραμείνει δέσμιος του φόβου ή θα ξεκινήσει ένα μεγάλο ταξίδι για να κατανοήσει γιατί υπάρχει. Το δικό του νόημα, το δικό του παράδεισο.

Την κόλαση δεν χρειάζεται να την ανακαλύψουμε. Είναι ήδη εδώ και όσο δεν ανοίξουμε το πορτάκι να το σκάσουμε, θα είμαστε μόνιμοι κάτοικοι της μέχρι να σβήσουμε.


Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΡΑΒΗΞΤΕ ΤΑ ΚΑΛΩΔΙΑ.



Ίσως κάποια στιγμή το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε είναι να τοποθετήσουμε τις λέξεις στη σωστή τους θέση. Με αυτή την οπτική πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να αναμασάμε αυτή τη γελοιότητα, ότι τάχα ζούμε σε δημοκρατικά καθεστώτα. Δεν υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, κατά τη δική μου άποψη δεν υπήρξε ποτέ στη νεώτερη ιστορία μας, δημοκρατία με την αληθινή ουσιαστική της έννοια. Από αυτό το πτώμα που αναπνέει με μηχανική υποστήριξη στο γερασμένο κρεβάτι πρέπει επί τέλους να τραβήξουμε τα καλώδια, μια γερή απόφαση για να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε πως μας έχει αφήσει χρόνους, να την πενθήσουμε, να την φυλάξουμε στη μνήμη μας σαν κάτι το ιδανικό που δεν ζει μαζί μας, και να την μνημονεύουμε.

Ο κόσμος που ζούμε, που κινούμαστε, που μεγαλώνουμε τις νέες γενιές, είναι η δικτατορία της ασυδοσίας, της απάτης, η δικτατορία των ανθρωποειδών που λειτουργούν σε απόλυτη αυθαιρεσία, με ψεύτικους νόμους, τεράστια ανηθικότητα, απόλυτη κυνικότητα, σε ένα συνεχή οργασμό κέρδους και εξουσίας. Είναι η απόλυτη τυραννία ντυμένη με μεταξωτές κορδέλες, να απευθύνεται σε απόλυτα παραδομένους και εντελώς αμόρφωτους πολίτες. Ένας συνεχής τζόγος, ένα στοίχημα που παίζει με τις ανθρώπινες ζωές, που καταπατά κάθε έννοια δικαιοσύνης, ισονομίας, ελευθερίας.

Είναι η τυραννία της πνευματικής κατάπτωσης, της αλλοίωσης των νοημάτων της ίδιας της ύπαρξης, η τυραννία της απατηλής ευδαιμονίας, της υποκριτικής φροντίδας των μελών του κοινωνικού ιστού. Η έννοια της δημοκρατίας είναι ένα πολίτευμα,  που ο ρόλος του είναι  η πρόοδος, η δημιουργία, η ανάπτυξη που μπορεί να κατακτηθεί με συν κοινωνούς τους πολίτες που θα έχουν υγιή αντίληψη της πραγματικότητας, ανάλογη πνευματική ικανότητα να συμμετέχουν και να συν αποφασίζουν για τα κοινά δρώμενα ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να πράττουν.

Η δημοκρατία των τραπεζών και των δομημένων σε απόλυτο σχεδιασμό ασύδοτου κέρδους των πολυεθνικών, των τυφλών σε οποιαδήποτε έννοια κοινωνικής συμπεριφοράς των διαφόρων κέντρων εξουσίας που αποτελούνται από υπαλληλίσκους αμόρφωτους και ανήθικους, μαριονέτες, ανθρωπάρια χωρίς καμιά απολύτως τσίπα επάνω τους, έτοιμους να προβούν σε πράξεις ανηθικότητας και βαρβαρότητας, δεν είναι είναι δημοκρατία, είναι ένα κτήνος που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας και ελέγχει το μυαλό μας, τη ζωή μας, την ουσία της ίδιας της ύπαρξης,  εκτελώντας εντολές μιας τυφλής, στυγνής συμμορίας που υποδύεται τη δημοκρατία, μέσα από κοινοβούλια  ξεφτιλισμένα που ξερνάνε αποφάσεις δομημένες στις εντολές των αφεντάδων τους και πανηγυράκια καραγκιόζηδων που ανακοινώνουν τα επόμενα μέτρα που θα πατήσουν ακόμα πιο σκληρά τις μπότες πάνω στα εξαντλημένα, ανέκφραστα και άβουλα μούτρα εκείνων που φαντασιόνονται ακόμα πως τάχα είναι πολίτες.

Κι επειδή ανάμεσα στους βολικούς νεκρο ζώντανους , τους χρήσιμους ηλίθιους, υπάρχουν ακόμα σε πείσμα όλων εστίες έστω και μικρές που απαιτούν αυτή η ξεφτίλα να εμφανίσει το πραγματικό της πρόσωπο, που προσπαθούν να ξεμπροστιάσουν την απάτη και να φωνάξουν δυνατά για να ξυπνήσουν τις αποκοιμισμένες συνειδήσεις, αναγκαστικά θα οδηγηθεί αυτό το τσίρκο των απατεώνων,  των απίστευτων καραγκιόζηδων να πάρει δραστικά μέτρα, γιατί δεν πρέπει να μείνει κανένα περιθώριο, κανένα παραθυράκι που να επιτρέπει μια ελπίδα ξυπνήματος μέσα στην ομαδική παράνοια. Αναγκάζονται πάλι, να γεμίσουν τους δρόμους με φορτωμένους σαν αστακούς υπηρέτες του καθεστώτος έτοιμους να συνθλίψουν μόλις τους δοθεί το σύνθημα ακόμα και μια ελάχιστη απαίτηση ελευθερίας, δημιουργούν συνθήκες ρουφιανιάς και δοσιλογισμού, επιβραβεύουν πάλι μαυραγορίτες και καταδότες, εκλέγουν και τοποθετούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κρατικού μηχανισμού τα πιο άθλια και ξεφτιλισμένα ανθρωπάρια που κάνουν το καλύτερο ξέπλυμα της βρωμιάς για να εισπράττουν το χαρτζιλίκι της ξεφτίλας τους.

Η τραγωδία είναι πως οι προηγούμενες γεννιές είναι απλά ξεφτιλισμένες και έχοντας υπάρξει ίσως κάποια στιγμή στα νιάτα τους, υπό μία έννοια αγγελιοφόροι και απαιτητές μιας μελλοντικής ουτοπίας, οι νεώτερες γενιές δυστυχώς κατασκευάζονται από τη κούνια τους μεταλλαγμένες, με πλήρη απουσία του συναισθήματος ευθύνης και υποχρέωσης να αρπάξουν τη τύχη στα χέρια τους και να πολεμήσουν τους δυνάστες της ζωής τους, γενιές που στο γενετικό τους υλικό έχουν επιμελώς τοποθετηθεί καλώδια που οποιαδήποτε στιγμή κάποιος μπορεί να ρυθμίζει να λειτουργούν ανάλογα με τις εντολές της απόλυτης κυρίαρχης τάξης των πραγμάτων.

Ο Τζούλιαν Ασάνζ και ο κάθε Ασανζ αυτής της δυστοπικής στυγνής παγκόσμιας τυραννίας, είναι το παράδειγμα των μεθόδων εξόντωσης κάθε ανυπότακτου πνεύματος που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την απόλυτη κυριαρχία της απάτης, του έντεχνα δομημένου και γαμημένου συστήματος που ισοπεδώνει κάθε έννοια ευνομίας. Δεν τους ενδιαφέρει πλέον το ταπεινό σαρκίο και η επιβολή της κοινής τιμωρίας των αντι εξουσιαστών, τρυπάνε κατ΄ευθείαν το μόνο όργανο που μπορεί να λειτουργήσει πάνω από την δικτατορία των υπανθρώπων. Το μυαλό. Το πολεμάνε με κάθε μέσο που διαθέτουν και δημιουργούν και νέα όπλα για να μπορέσουν κάποια στιγμή να το αφανίσουν απόλυτα από τη ταυτότητα που καθορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Το συνθλίβουν στους πιο δυνατούς χρησιμοποιώντας μεθόδους λοβοτομής, το αναπλάθουν στους υπόλοιπους με κατασκευασμένη γνώση, ξεπουλημένη παιδεία, συνεχή βομβαρδισμό εννοιών και υποδείξεων που καθοδηγούν τις άβουλες μάζες ταχύτερα στο σφαγείο.

Είναι ένας ακήρυχτος πόλεμος, ο πλέον στυγνός που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, γιατί οι άνθρωποι έχουν πλέον εκπαιδευτεί να πιστεύουν και όχι να σκέπτονται , να υπακούσουν και όχι να λειτουργούν, να καταπίνουν με δεμένα τα μάτια κάθε βρωμιά που τους πασσάρεται σαν απαραίτητη τροφή. Δημιουργούν τις ανάγκες που δένουν ακόμα πιο σφιχτά τα λουριά γύρω από τα άβουλα σώματα. Εκπαιδεύουν επιστήμονες ταγμένους στα ιδεώδη τους. Χειραγωγούν δούλους που πρέπει να σέβονται τον αφέντη τους. Μεθοδεύουν σταθερά την αντίληψη πως όλα είναι τακτοποιημένα και τίποτα δεν μπορεί να τα αλλάξει. Το κτήνος ορθώνεται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων παντοδύναμο ώστε να νοιώθουν ελάχιστοι, αδύναμοι να αγγίξουν ακόμα και τη σόλα των παπουτσιών του. Ένα εμείς τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε πλανάται παντοδύναμο στην επαναλαμβανόμενη ηλίθια καθημερινότητα. Μια ιδέα ανέφικτης παρέμβασης στα κοινά δρώμενα έχει σφηνωθεί στα γεμάτα άχυρο πλέον μυαλά συμπράττοντας έτσι στο συνεχές έγκλημα χωρίς ενοχές, χωρίς συνείδηση, χωρίς καμία έμπνευση που να ταράξει τον απόλυτο βάλτο που οι ζωές μας οι ψυχές βυθίζονται χωρίς αύριο.

Ξυπνήστε όσοι ακόμα μπορείτε να κατεβείτε από το κρεββάτι του Προκρούστη , σταματήστε αυτό το θλιβερό τεμάχισμα της ύπαρξής σας. Δείτε τους ληστές, τους δολοφόνους της ζωής σας και της ζωής των παιδιών σας με το αληθινό τους πρόσωπο. Αποδεχτείτε πρώτα την απόλυτη κοροϊδία που σας ρίχνουν κατάμουτρα χωρίς αιδώ, γιατί μόνο η αναγνώριση της απάτης μπορεί να οδηγήσει σε επιθυμία ανεύρεσης λύσης και τρόπων για να συνθλιβεί το κτήνος.  Δεν είναι αήττητοι  γιατί δεν είναι δημιούργημα κάποιου ανίκητου δαίμονα, είναι δικό μας δημιούργημα. Εμείς κατασκευάσαμε αυτό το Γκόλεμ που δρα ασυνείδητα διψώντας για αίμα, αδιάφορο πλέον να υπακούσει στις εντολές του ίδιου του κατασκευαστή του. Μην ξεφτιλίζεστε άλλο ακολουθώντας ευλαβικά τις οδηγίες και τα ψεύτικα καλέσματα.  ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΟΦΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Ζούμε σε μια πατρίδα που κάθε πέτρα της έχει χαράξει όλη την ανθρώπινη πορεία. Οι λέξεις που δημιουργήθηκαν ορίζουν αιώνες μετά τον ανθρώπινο λόγο. Ο πολιτισμός που δίδαξε στον άνθρωπο να στέκεται όρθιος, απολαμβάνοντας το απόλυτο έρωτα της ζωής και αψηφώντας τον φόβο του θανάτου. Εδώ στα πόδια μας είναι το κλειδί της ουσίας της ζωής, να ζούμε μαγεμένοι από το θαύμα της και όχι αδύναμοι να το συλλάβουμε.  Δεν απευθύνομαι στους ανίατους αλλά στους τραυματισμένους που θέλουν να επουλώσουν τις πληγές τους και να προχωρήσουν με δύναμη, δεν απευθύνομαι σε ένα άδειο κέλυφος που περιφέρεται ασκόπως συνηθισμένο σαν κατσαρίδα στην μολυσμένη ατμόσφαιρα, αλλά σε εκείνους που μπορούν ακόμα να μετρήσουν τους χτύπους της καρδιά τους.

Μας αφανίζουν
Μας οδηγούν αργά και σταθερά στο τελευταίο σκαλοπάτι της αθλιότητας.
Θα μας βάλουν να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας, σαν πρωταγωνιστές μιας τραγωδίας, που δεν επιλέξαμε, δεν συνηγορήσαμε και δεν αποδεχόμαστε.

Δεν υπάρχει δημοκρατία, ήρθε η ώρα να γίνει ευθανασία σ΄αυτό το έκτρωμα που υποδύεται την εύνομη Πολιτεία. Με ποιο τρόπο? Μόνοι μας ή όλοι μαζί, όπως βρήκαν το τρόπο κάθε φορά, τα ελεύθερα πνεύματα να αντισταθούν και να γράψουν σελίδες ηρωισμού σε όλη τη διάρκεια των αιώνων τυραννίας. Όπως οι μάχες που κερδήθηκαν σε καταστάσεις που η ελευθερία έμοιαζε κάτι το ανέφικτο. Όπως τα βιβλία που γράφτηκαν υπό καθεστώτα τρομοκρατίας και έδωσαν φως και γνώση πριν καούν στη πυρά. Όπως τα πνεύματα που συνειδητοποίησαν πως κανείς και με κάνενα τρόπο υποτάξει δεν μπορεί να τα υποτάξει αν εκείνα δεν παραδοθούν.

Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα που έμοιαζαν όλα μάταια και οι ελάχιστοι κατέρριψαν τα δεσμά της δουλείας. Είναι γεμάτη από αληθινά φωτεινά πνεύματα που στάθηκαν άξια δίπλα στις ανάξιες υποκριτικές πνευματικές ομάδες. Είναι γεμάτη από ανθρώπους που αμφισβήτησαν, κατανόησαν την αλήθεια και έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για να την υπερασπιστούν. Ο καθένας από τη θέση του μπορεί να κάνει κάτι κι ας μοιάζει μάταιο. Καμιά ελευθερία δεν κατακτάται χωρίς θυσίες.  Κανένα όνειρο δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν δεν έχεις την επιμονή να το κερδίσεις. Δεν μπορούμε να γκρεμίσουμε τα κάστρα που έχουν χτίσει, μπορούμε όμως να φροντίσουμε να χτίσουμε το δικό μας σπίτι σε υγιή βάση. Δεν μπορούμε να αφανίσουμε τους δυνάστες της ύπαρξής μας, μπορούμε όμως να μην τους αφήνουμε να ροκανίζουν τη ζωή μας κουνώντας συνέχεια το κεφάλι καταφατικά σε κάθε ανωμαλία που γεννάει ο εκφυλισμένος νους τους, σκεπτόμενοι απλά με λογική και αγνοώντας τα καλέσματά τους στη γιορτή της ανηθικότητας.

Είναι δυνατόν να σας καλούν να γίνετε ρουφιάνοι και να το αποδέχεστε?
Είναι δυνατόν να γαμάνε τα παιδιά σας και να παρακολουθείτε το θέαμα?
Είναι δυνατόν να ασελγούν συνεχώς στη ζωή σας και να σκύβετε το κεφάλι σαν μαριονέτες?
Είναι δυνατόν να σας πετάνε κατάμουτρα ψέμματα και να τα αποδέχεστε σαν αλήθειες.

Τι στο διάολο τη θέλετε τη ζωή αν πρέπει να είναι τόσο ξεφτιλισμένη? Τι στο διάολο κάνετε στο σήμερα που ζείτε, στο αύριο που θα είναι ίδιο και θλιβερό, κερδίζοντας μερικά βηματάκια ακόμα ανούσιας ζωής έτσι για να λέτε πως υπάρχετε? Υπάρχει κάτι σημαντικότερο από το να κρεμιέσαι από τη ζωή παρακαλώντας για λίγα ψίχουλα ψεύτικης ευτυχίας. Να απαιτήσεις την αληθινή ευδαιμονία ηλίθιε που σε πετσοκόβουν στα μέτρα τους κάθε στιγμή και κοιτάς αποχαυνομένος το τεμαχισμό σου. Ξύπνα, πολέμα το, αγνόησε φόβους και εκβιασμούς, ζήσε ψάχνοντας κάθε δυνατότητα να το πετύχεις. Όρθωσε το ανάστημα σκλάβε κι ας σε αφανίσουν. Θα πεθάνεις τουλάχιστον με αξιοπρέπεια από το να ζεις ξεφτιλισμένος και να είσαι συνένοχος και στο ξεφτιλισμό των παιδιών σου.

Υπάρχουν τρόποι, κι αυτό στο αποδεικνύουν συνεχώς οι άνθρωποι που θυσιάζονται να σκέφτονται όταν εσύ κοιμάσαι, εκείνοι που παλεύουν όταν εσύ κάθεσαι δεμένος στη φωλίτσα σου, εκείνοι που επιμένουν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους για να δημιουργήσουν κι όχι να καταστρέψουν. Εκείνοι που τους κοιτάς να κυνηγάνε το όνειρό τους και τους ονομάζεις τρελούς, εσύ ο κάτοικος του ψυχιατρείου που σε έχουν μάθει να νομίζεις πως είσαι έξω από τα κάγκελα. Ανόητο, φοβισμένο, υποταγμένο ανθρωπάκι που γεμίζεις το πιάτο τους με το αίμα σου.

ΞΥΠΝΑ. Πεθαίνεις.  

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ΜΑΣ



Δεν χρειάζεται σ΄αυτή τη περίπτωση κάποια ιδιαίτερη ανάλυση για να εκθέσει κάποιος την αηδία, την οργή, να ζωγραφίσει με ιδιαίτερες λέξεις τη παγκόσμια ξεφτίλα σε ότι αφορά τα παιδιά. Αρκούν οι ψυχρές στατιστικές οι οποίες φυσικά είναι όσα μπορούμε να γνωρίζουμε, σκεφθείτε τι γίνεται στη πραγματικότητα. 

Διεθνώς και σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του ΟΗΕένα στα τρία κορίτσια και ένα στα πέντε αγόρια θα κακοποιηθούν σεξουαλικά, σε μία ευρύτερη έννοια του όρου, πριν τα 18 χρόνια τους. Το ανησυχητικό είναι ότι οι θύτες δεν έχουν κάποιο στερεοτυπικό προφίλ, ενώ είναι άτομα, τα οποία τα θύματα εμπιστεύονται και ανήκουν στον στενό κύκλο τους (70-85% των περιπτώσεων).
https://www.cnn.gr/news/ellada/story/155246/kakopoiisi-paidion-anisyxitika-ta-stoixeia-toso-stin-ellada-oso-kai-diethnos

Οι ένοπλες συρράξεις στη Μέση Ανατολή και στη βόρεια Αφρική εμποδίζουν πάνω από 13 εκατομμύρια παιδιά να πάνε σχολείο, καταστρέφοντας τις ελπίδες τους και το μέλλον τους, αναφέρει σε έκθεσή της η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα σήμερα Πέμπτη η UNICEF.

Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/news/224196/oie13-ekatommyria-paidia-den-pane-sto-sholeio-logo-toy-polemoy

Τα παιδιά που δεν πάνε σχολείο συχνά αναγκάζονται να δουλεύουν παράνομα και συχνά είναι εκείνα που εξασφαλίζουν την τροφή για τις οικογένειές τους. Είναι ευάλωτα στην εκμετάλλευση και είναι συγκριτικά πολύ πιο εύκολο να καταλήξουν να στρατολογηθούν από ένοπλες οργανώσεις, σημείωσε ο Πίτερ Σάλαμα.

Η έκθεση της UNICEF υπογραμμίζει πως τα παιδιά καταλήγουν όλο και πιο συχνά να συμμετέχουν σε πολέμους από μικρότερες ηλικίες. Μαθητές και δάσκαλοι έχουν δολοφονηθεί, έχουν απαχθεί ή έχουν αιχμαλωτιστεί, σύμφωνα με τον Σάλαμα. Το 2014 καταγράφηκαν 214 επιθέσεις εναντίον σχολείων.

Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/news/224196/oie13-ekatommyria-paidia-den-pane-sto-sholeio-logo-toy-polemoy

Η σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών έχει καταστεί ένα παγκόσμιο πρόβλημα με πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από όσο φαντάζεσθε.
Παιδιά αγοράζονται και πωλούνται σ' ολόκληρο τον κόσμο από δίκτυα πορνείας και πορνογραφίας. Η Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη αποτελεί τη φθηνότερη λύση για τους δυτικοευρωπαίους, ενώ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της UNICEF ο αριθμός των ανήλικων παιδιών, που εκδίδονται στην Ασία ξεπερνά τις 650.000.
Η Αφρική, κυρίως η Δυτική, ‘εξάγει’ μικρά κοριτσάκια στην Αμερική και την Ευρώπη. Η Ινδία είναι το σημείο συγκέντρωσης παιδιών από το Μπαγκλαντές και το Νεπάλ, προκειμένου από εκεί να μεταφερθούν σε άλλες πλούσιες χώρες.
Η Ταϊλάνδη είναι ένα παγκόσμιο κέντρο σεξοτουρισμού και διακίνησης. Εύκολα βρίσκει κανείς ανήλικους διαθέσιμους για σεξ. Υπάρχουν περίπου 800.000 παιδιά – πόρνες. Στις Φιλιππίνες και στην Απω Ανατολή οι ίδιες οι πολυμελείς οικογένειες, πιεζόμενες από τη φτώχεια, εξωθούν τα παιδιά τους, κορίτσια και αγόρια, στην πορνεία, θεωρώντας αυτή την επιλογή ως τη μοναδική ελπίδα επιβίωσής τους.
Ο κύκλος εργασιών της παιδικής πορνείας παγκοσμίως ανέρχεται στα πολλά δισεκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται δηλαδή για μία επιχείρηση, στην οποία είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς τον ακριβή αριθμό των παιδιών, που εμπλέκονται.
Το πλέον δυσάρεστο γεγονός ότι ολοένα και μειώνεται ο μέσος όρος ηλικίας των παιδιών, που εξωθούνται στην πορνεία. Ιδιοκτήτες οίκων ανοχής στη Ν. Αφρική δηλώνουν ότι η ηλικία των παιδιών που τους ζητούν πλέον είναι έως και οκτώ ετών, ενώ οι γνωστές ‘δεκατετράχρονες’ πόρνες της Αγκόλα είναι κοριτσάκια, ηλικίας κάτω των 11 ετών.
Στο εναγώνιο ερώτημα ποιοί μπορεί να είναι οι "άνθρωποι", που μπορούν και κάνουν "έρωτα" σε 8χρονα παιδιά, οι αποκαλύψεις συνεδρίων, της UNICEF, και του γραφείου του Συμβουλίου της Ευρώπης, που είναι αρμόδιο για το τομέα του παιδιού, είναι καταπέλτης. Πρόκειται για ανθρώπους σαν εμάς, ανθρώπους απλούς, δημόσιους υπαλλήλους, γιατρούς, δικηγόρους, κάθε είδους επαγγελματίες, παντρεμένους, μεσοαστούς, χωρίς ορατό πρόβλημα, ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις πρόκειται και για τους ίδιους τους γονείς ή συγγενείς.
Περίπου 7 εκατομμύρια παιδιά στερούνται την ελευθερία τους καθώς κρατούνται σε φυλακές, είναι υπό αστυνομική κράτηση, διαμένουν σε κέντρα κράτησης μεταναστών, σε οίκους για άτομα με ειδικές ανάγκες και άλλα ιδρύματα, σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ.
Στην έκθεση επισημαίνεται ότι τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες κράτησης εμφανίζουν δέκα φορές συχνότερα ψυχιατρικές διαταραχές και πεθαίνουν σε πολύ μικρότερη ηλικία σε σχέση με όσα δεν έχουν βρεθεί ποτέ υπό κράτηση.
Η ομάδα του Νόβακ βρήκε ότι τουλάχιστον 410.000 παιδιά κρατούνται κάθε χρόνο σε φυλακές ή εν αναμονή της εκδίκασης της υπόθεσής τους, ενώ 1 εκατομμύριο βρίσκεται υπό αστυνομική κράτηση.
Επιπλέον οκτώ χώρες κρατούν συνολικά 330.000 ανήλικους μετανάστες.
Ακόμη 5,4 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε ιδρύματα, τα οποία «λόγω της ίδιας τους της φύσης δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς να στερούν την ελευθερία από τα παιδιά», αναφέρει η έκθεση.
Τέλος, δεκάδες χιλιάδες παιδιά τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους κρατούνται σε καταυλισμούς εκτοπισμένων στη Συρία και στο Ιράκ.
https://www.to10.gr/ten-files/epikerotita/773697/ta-stichia-tou-oie-schetika-tin-pediki-ergasia/
Δεν πάμε να γαμηθούμε όλοι μαζί, λέω εγώ. Αυτά. 


Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ.



Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στον άνθρωπο από την υποταγμένη συνήθεια. Είναι εκείνο το σημείο μηδέν, που αρχίζεις και κατατεβαίνεις στο χάος του τίποτα. Ενας γάμος, μια σχέση που τραβάει μπροστά από συνήθεια, η φλόγα δεν υπάρχει, οι λέξεις που χρησιμοποιούνται μέσα στο μυαλό είναι, αμοιβαία κατανόηση. Μια αμοιβαία κατανόηση που τις περισσότερες φορές σημαίνει, τίποτα από αυτά που κάνουμε δεν με γεμίζουν αλλά για κάποιο λόγο που ούτε οι ενδιαφερόμενοι δεν μπορούν να εξηγήσουν, μια εμμονή στο να κάνεις να μοιάζει πετυχημένη την αποτυχία, κατανοείς....

Η συνύπαρξη ενός νέου μέσα σε μια οικογένεια που δεν έχει επικοινωνία. Υπάρχει, κυκλοφορεί, τρώει, κοιμάται, κάθεται στον υπολογιστή, η μαμά του φέρνει τα σιδερωμένα ρούχα, πάει σε καμμιά οικογενειακή συγκέντρωση από αυτές που περιμένει με το ρολόι, μη κόψει φλέβες από την ανία, και συνεχίζει γιατί δεν έχει λεφτά να πάει κάπου μόνος, δεν έχει ξεφύγει ακόμα από τα δεσμά , δεν βλέπει τίποτα που να τον κάνει να πετάξει, και μένει εκεί, από συνήθεια, από μια υποχρέωση που δεν υπάρχει...

Μια παρέα συναντιούνται, λένε μερικές χαζομάρες, μετά ο καθένας βυθίζεται στο κινητό, βγάζει σέλφι να τις δείξει στο άγνωστο κοινό του, γίνεται και λίγο κουτσομπολιό, και κυλάνε οι μέρες παρείζοντας, με φιλίες από αδιάφορες έως επιβλαβείς. Και μετά η επιστροφή στο σπίτι για το επόμενο ραντεβού του Σαββάτου, από συνήθεια.

Ετσι σιγά σιγά ο άνθρωπος συνηθίζει τα πάντα, μέσα σε μια φούσκα που την ονομάζει πραγματικότητα. Συνηθίζει να εισπράττει μισθούς πείνας και καρπαζιές, συνηθίζει να ψηφίζει εκείνους που τον καρπαζώνουν, συνηθίζει να τον εκβιάζουν, να τον τρομοκρατούν, συνηθίζει στα  στα τρομο δελτία , στη σήψη, στη διαφθορά, στο συνεχή υποβιβασμό του επιπέδου ζωής του, συνηθίζει  να παρακολουθεί ΑΠΡΑΓΟΣ, πολέμους, καταστροφές, εγκλήματα, κάθε ανωμαλία, κάθε διαστροφή, κάθε ανηθικότητα.. συνηθίζει.

Στη όμορφη πατρίδα μας, έτσι απλά, χωρίς κανένα εμπόδιο, τα περίφημα μνημόνια της καταστροφής, το μαζικό ξεπούλημα, ο ξεφτιλισμός ενός ολόκληρου λαού, η δυστυχία, η πείνα, η εγκλήματικότητα, έγιναν συνήθεια. Κοιμισμένοι μέσα στις πυζαμούλες, με ένα τηλε κοντρολ στο χέρι, με δυο καλώδια στα αυτιά, με μια οθόνη, έρμαια της πιο στυγνής μεταμόρφωσης από ανθρώπινα όντα σε ανθρωποειδή που προχωράνε..από συνήθεια.

Τζόγος, σεξ, ψυχοφάρμακα, στοιχήματα, ηλίθια ινδάλματα, ηλίθιες αντιγραφές ηλιθίων καραγκιόζηδων που πλασσάρονται σαν πρότυπα, και οι φοβεροί νοικοκυραίοι, το σπιτάκι τους, το αυτοκινητάκι τους, τα ρουχαλάκια τους, τα παιδάκια τους, το φαγάκι τους, τη δουλίτσα τους, όλα τα υποκοριστικά μιας φιλοτομαριστικής ασφάλειας στη ... φωλίτσα. Αυτή τη φωλίτσα που είναι το τελευταίο καταφύγιο και τα κοράκια που ασελγούν πάνω στη καθημερινότητα ψάχνουν τρόπους να τη βουτήξουν κι αυτή.

Κι εμείς οι τρεις στο καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ, διαχρονικά, χωρίς βήμα παραπέρα, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα. Και γιατί να αλάξουμε? Οι δυστυχισμένοι είναι έρμαια, σέρνονται ποιος τους γ@μάει? όλοι αλλά μην το κάνουμε και θέμα. Οι βολεμένοι? Μια χαρά είμαστε μην το πεις ούτε του Θεού του φιλέσπλαχνου που τα πάντα με σοφία έφτιαξε.

Φωνάζει μια κραυγή σ΄ενα τραγούδι "ξυπνάτε ρε πεθαίνω", πέθανε είναι η απάντηση. Τι θέλεις να κάνουμε να σε δέσουμε? Φωνάζει άλλη κραυγή "εμπρος να σηκωθουμε από τους καναπέδες" ακούς γυρνάς από την άλλη και χαζεύεις στο καινούργιο αι χάσου. Κάλεσμα για πορεία? πέντε έξι νοματαίοι παριστάνουν την περιφορά του επιταφείου. Κάλεσμα για black friday ποδοπάτημα. Χαμός ποιος θα προλάβει να πάρει το καινούργιο παιχνιδάκι. Γύρω χαμός, η ανθρωπότητα καταρρέει με ταχύτητα φωτός στο απολυτο σκοτάδι, και τι θέλεις να κάνουμε να βγούμε έξω σαν τους τρελλούς?

Η ζωή μια αποτυχημένη σχέση, που τη κερατώνεις, τη φουσκώνεις ψέμματα, την υποβιβάζεις, ασελγείς επάνω της χωρίς τύψεις, η πουτάνα σου για να περνάει η μίζερη καθημερινότητα σου που την έχεις μεταφράσει στο μυαλό σου όπως σου κάθεται. Νοικοκυριό, ο αντρούλης μου η γυναικούλα μου, τα παιδάκια μου και το μικρό σπίτι στο λιβάδι μέσα στο βόθρο.

Καμιά φορά σκας μύτη στη κάμερα μπροστά, για τα μερικά δευτερόλεπτα που θα πεις τη παπαριά σου και λες "ολοι το ξέραμε αλλά δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε" Κάποιες άλλες φορές εκφέρεις γνώμη μέσα στην πλήρη αμορφωσιά σου, στη κοσμάρα σου, για τη ζωή των άλλων, όταν εκείνη παίρνει διαστάσεις συμφοράς που ικανοποιούν τα διαφημιστικά που θα πέσουν την ώρα που η χαζογκόμενα που παριστάνει τη δημοσιογράφο θα έχει πει με το χαμόγελο το αστραφτερό πως άλλο ένα παιδί βιάστηκε, μαρτύρησε, δολοφονήθηκε και πετάχθηκε στα σκουπίδια. Πως κάποιος πόλεμος έχει περάσει τα όρια της φρίκης και θα βλέπεις τα πτώματα σωριασμένα στα ερείπια πριν σου προτείνουν ένα καλό ινστιτούτο που θα σου στρώσουν τα βυζιά και τους κώλους.

Συνηθίζεις να ακούς εναλασσόμενα για θηριωδίες και για λευκάνσεις πρωκτού, για εγκλήματα πάνω σε αθώα πλάσματα κι ένα καινούργιο έξυπνο τηλέφωνο που έχει γαμάτη κάμερα, συνηθίζεις να αγνοείς ότι σπουδαίο έχει να σου παρουσιάσει ένα βιβλίο, ένα μουσείο, ένας πίνακας ζωγραφικής, μια διάλεξη απο κάποιο σημαντικό άνθρωπο, ειδήσεις εκείνων που ακόμα αγωνίζονται, ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά γράμματα, για να δεις ένα μάτσο ηλίθιους να παρελάζουν λέγοντας μαλακίες.

Δυστυχώς συνήθισες να είμαστε σκιές στο μεγάλο παιχνίδι της ζωής . Κι αυτή η συνήθειά σου είναι σαν ιός που μολύνει ότι σε πλησιάζει. Η παραίτησή σου είναι μια αρρώστια που απλώνεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και αφήνει πλέον ανενόχλητα τα καθάρματα να κάνουν παιχνίδι όπως γουστάρουν. Σε λίγο θα σου κλέβουν και κομμάτια από πάνω σου ρε μαλάκα κι εσύ θα ψοφάς χωρίς ποτέ να καταλάβεις ούτε γιατί γεννήθηκες ούτε γιατί πεθαίνεις.

Η φάρμα των ζώων καλά κρατάει, κορωνίδα της δημιουργίας, πνευματικό τεμπελόσκυλο. Ζήσε στη φωλίτσα σου και μη κυκλοφορείς πολύ γιατί υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι ακόμα που προσπαθούν να διατηρήσουν συνείδηση και σεβασμό για τη ζωή και ενοχλείς.  Ψήσε τα κοψίδια σου, πιές τις μπύρες σου, άραξε τη κοιλάρα σου στο καναπέ και παρακολούθησε υπομονετικά πως θα γαμίσουν τα παιδιά σου. Θα είναι σούπερ το θέαμα.

Κι αυτά που γράφω εγώ τώρα , ξέρω τι θα πεις. Δεν μας χέζεις με τη μιζέρια σου. Η όπως ένα ευγενικό μήνυμα που είχα λάβει "καμμιά πατσαβούρα αγάμητη θα είσαι για να τα λες όλα αυτά" γιατί υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι ηλίθιος. Να μην το ξέρεις.


Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


Ξεκινάω μια αναφορά σε αγαπημένα βιβλία. Τα αποσπάσματα είναι παρμένα αντιγραφή από βιβλιοπωλεία ή διάφορες σελίδες, βάζω και το σχετικό λινκ. Θα είναι ένας μεγάλος κατάλογος που θα αναρτώ σιγά σιγά, για όποιον ενδιαφέρεται.. 

Ο ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ ΜΑΤΙΑ ΠΑΣΚΑΛ - ΛΟΥΙΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ

Στη σειρά Μεγάλες αφηγήσεις εντάσσονται έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας έργα συγγραφέων που έσπασαν το φράγμα του χρόνου και αξίζει να διαβάζονται από όλους ως μέρος μιας συναρπαστικής επικαιρότητας που μας αφορά.
Ο Ματία Πασκάλ περνά μια ζωή που μοιάζει με ατέλειωτη αγγαρεία σε μια επαρχιακή πόλη. Τότε, σαν από θεϊκή πρόνοια, κηρύσσεται νεκρός. Συνειδητοποιώντας πως μπορεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, να τα καταφέρει καλύτερα αυτή τη φορά, μετακομίζει σε άλλη πόλη, παίρνει άλλο όνομα και ακολουθεί άλλη πορεία ζωής - μόνο που μέλλεται να ανακαλύψει πως είναι το ίδιο αφόρητη με την παλιά. Αλλά όταν επιστρέφει στον κόσμο που άφησε είναι πια πολύ αργά. Η δουλειά του δεν υπάρχει και η σύζυγός του έχει ξαναπαντρευτεί. Η μόνη του εναλλακτική είναι να ζήσει ως το φάντασμα του ανθρώπου που κάποτε υπήρξε.
Ο Ματία αφηγείται με κωμικοτραγικό τρόπο τις περιπέτειες που τον οδήγησαν να γίνει «μακαρίτης» του ίδιου του εαυτού του, επιθυμώντας να σπάσει τα δεσμά των κοινωνικών συμβάσεων και καταδεικνύοντας την αδυναμία του ανθρώπου να κινεί ο ίδιος τα νήματα του πεπρωμένου του. Με το μυθιστόρημα αυτό, γραμμένο το 1904, ο νομπελίστας Λουίτζι Πιραντέλο γράφει την πρώτη μεγάλη «μεταμόρφωση» της σύγχρονης λογοτεχνίας. Μια διερεύνηση της ταυτότητας και των μυστηρίων της από έναν από τους πιο δηκτικούς και διεισδυτικούς σύγχρονους κλασικούς.

https://www.politeianet.gr/books/9786180312836-pirandello-luigi-nobel-1934-metaichmio-o-makaritis-matia-paskal-283920

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ - ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ 

Απόσπασμα από την αρχή του βιβλίου:
Είμαι άρρωστος… Είμαι κακός. Δεν είμαι καθόλου ευχάριστος. Νομίζω πως έχω μια αρρώστια του ήπατος. Μα δεν καταλαβαίνω τίποτα και δεν ξέρω πού ακριβώς υποφέρω. Αν κι εκτιμώ πολύ τους γιατρούς και την ιατρική, δεν πάω να με κοιτάξουν, και δεν πήγα ποτέ γιατί είμαι φοβερά προληπτικός, ή τουλάχιστον τόσο, που δεν πιστεύω στην ιατρική. (Η μόρφωσή μου δε θα ‘πρεπε να μου επιτρέπει να είμαι προληπτικός, ωστόσο είμαι.). Όχι, αν δε φροντίζω για τον εαυτό μου, το κάνω από πείσμα μόνο… Ίσως δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό. Ε λοιπόν, εγώ το καταλαβαίνω. Δε θα μπορούσα βέβαια να σας εξηγήσω από πού προέρχεται το πείσμα μου. Καταλαβαίνω πολύ καλά πως μη φροντίζοντας να γιατρευτώ, δεν κάνω κακό σε κανέναν, ούτε και στους γιατρούς. Και καλύτερα από κάθε άλλον στον κόσμο ξέρω πως μόνο τον εαυτό μου βλάπτω. Αδιάφορο’ από πείσμα δε γιατρεύομαι. Είναι αρρώστια του ήπατος. Ας είναι ό,τι θέλει, ας γίνει και χειρότερα ακόμη!
Είναι πολύς καιρός, καμιά εικοσαριά χρόνια, που ζω έτσι, και είμαι τώρα σαράντα χρονών. Παλιά ήμουν δημόσιος υπάλληλος, μα παραιτήθηκα.. Ήμουν υπάλληλος ευερέθιστος και τραχύς, κι ευχαριστιόμουν να ‘μαι τέτοιος. Γιατί μην παίρνοντας φιλοδωρήματα, από κάτι έπρεπε να πληρωθώ. (ΤΟ αστείο αυτό δεν είναι και τόσο σπουδαίο, δε θα το παραλείψω όμως. Γράφοντάς το θαρρούσα πως θα το βρουν πολύ έξυπνο, μα τώρα βλέπω πως δεν είναι παρά ένας ελεεινός φανφαρονισμός και γι’ αυτό δεν το παραλείπω.)…
https://www.ebooks4greeks.gr/το-υπογειο
ΟΙ ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ 
"Τι είναι όμως σήμερα η πόλη για μας; Σκέφτομαι ότι έγραψα κάτι σαν τελευταίο ποίημα αγάπης για τις πόλεις, τη στιγμή που γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τις ζήσουμε. Η κρίση της πολύ μεγάλης πόλης είναι η άλλη όψη της κρίσης της φύσης. (...) Βιβλία όμως που προφητεύουν καταστροφές και αποκαλύψεις υπάρχουν ήδη πολλά το να γράψει κανείς ακόμα ένα, θα ήταν πλεονασμός και κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου. Αυτό που ο δικός μου Μάρκο Πόλο θέλει να ανακαλύψει είναι οι κρυφές αιτίες που οδήγησαν τους ανθρώπους να ζήσουν στις πόλεις, αιτίες που μπορούν να ισχύουν πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κρίση. Οι πόλεις είναι ένα σύνολο πραγμάτων: απομνημονεύσεων, επιθυμιών, σημείων μιας γλώσσας οι πόλεις είναι τόποι ανταλλαγών, όπως εξηγούν όλα τα βιβλία της οικονομίας, αλλά οι ανταλλαγές αυτές δεν είναι μονάχα ανταλλαγές εμπορευμάτων, είναι και ανταλλαγές λέξεων, πόθων, αναμνήσεων. Το βιβλίο μου ανοίγει και κλείνει με εικόνες ευτυχισμένων πόλεων που συνεχώς αλλάζουν σχήμα και χάνονται, κρυμμένες μέσα σε δυστυχισμένες πόλεις..."
Το βιβλίο που θεωρείται από πολλούς ως το αριστούργημα του Ιταλό Καλβίνο σε νέα μετάφραση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
https://www.politeianet.gr/books/9789600336894-calvino-italo-kastaniotis-oi-aorates-poleis-184635



Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019

ΜΗΝ ΡΩΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.

Όταν το χεις περάσει κι εσύ, μαθαίνεις εύκολα ν΄αναγνωρίζεις όσους πάλεψαν με το παλιό σκοτάδι. Και γύρισαν. Είναι συνήθως , αφηρημένοι, κοιτάνε κάπου με προσοχή που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να δουν τίποτα,  έχουν μια δόση κυνικότητας που εναλλάσσεται με ξεσπάσματα παιδιάστικης τρυφερότητας. Είναι αφορισμένοι και πιστοί συνάμα. Ευλογημένοι πεισματάρηδες...

Είναι πλάσματα που μπορούν να ερωτευτούν τα πάντα και το ένα, με τόση φυσικότητα σαν να μην έχει κατορθώσει καμιά ασχήμια να ρίξει αμφιβολία στη λαχτάρα τους για ζωή. Μπορούν να αγαπήσουν διασχίζοντας το μίσος, να κάνουν ειρήνη την ώρα που ο πόλεμος έχει φτάσει στη πιο κρίσιμη καμπή, να μουσκεύουν στη βροχή χωρίς ν΄αγγίζει τη φωτιά μέσα τους.

Είναι οι άνθρωποι που πάνε ενάντια στους καιρούς με θράσος που περισσεύει, έχοντας υποτάξει εκείνα τα μικρά ανόητα φαντάσματα που παριστάνουν την κανονικότητα της ανθρώπινης ζωής. Χαμογελούν, αγκαλιάζονται, αγαπιούνται αγνοώντας τις υποδείξεις πως όλα ίδια είναι.

Ναι είναι εκείνοι που ανάμεσα στα ίδια ξεχώρισαν τα άλλα. Τράβηξαν έξω από τη παγερή τάξη τη γοητεία του χάους. Λαχτάρησαν να αγκαλιαστούν, να φιληθούν, να ερωτευτούν χωρίς φόβο μέσα στη τρομοκρατία ενός υποκριτικού καθωσπρεπισμού, μιας ζηλόφθονης αδυναμίας ευτυχίας.

Άνθρωποι που επέλεξαν το όνειρο από τον εφιάλτη.
Τον ενθουσιασμό από την απάθεια.
Τη λαχτάρα από την εγκατάλειψη.
Τη φλόγα από το πάγο.
Τη λάμψη από το γκρι.

Μην προσπαθείτε να τους λυγίσετε, να τους προειδοποιήσετε, να τους κάνετε ν΄αλλάξουν βλέμμα, να σβήσουν το χαμόγελο, να χαλαρώσουν το σφιχτό αγκάλιασμα, μην τους ζητήσετε να γίνουν,

είναι ήδη και είναι αυθεντικοί , ερωτεύονται μια λέξη, μια λάμψη, ένα αφημένο παλτό σε μια καρέκλα, ένα νεύμα, ένα ίχνος από άρωμα, ένα σημείωμα γραμμένο στη τύχη, μια ξαφνική φωνή μέσα στη σιωπή, ένα κοίταγμα φευγαλέο που έκλεισε το μάτι, ερωτεύονται το αυθόρμητο, το υπέροχο που μπορούν να διακρίνουν ακόμα και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.

Έλεγε ο ποιητής "μοιάζω με έναν άνθρωπο που γυρίζει συνεχώς μ΄ενα κεραμίδι στο χέρι του για να βρει που είναι το σπίτι του". Υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το κεραμίδι το τοποθέτησαν μ΄ενα τρόπο μοναδικό να μην μπορεί κανείς πια να το αφαιρέσει. Που ταίριαξαν το όνειρο με τη πραγματικότητα, την επιθυμία με τη πραγματοποίηση, και που δεν διαψεύστηκαν από καμία Κασσάνδρα.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι μονάχοι, γιατί ο δικός τους κόσμος καθρεφτίζεται στο κόπο, στην επιμονή, στη φροντίδα που έδωσαν όταν καλλιέργησαν το χωράφι τους, κι αυτό έβγαλε καρπούς γερούς, και τους γεύονται. Άνθρωποι δυο που γίνονται ένας, δεν μπορούν ποτέ να είναι μόνοι.

Ας τους αφήσουμε να είναι ξεχωριστοί για να θυμίζουν στους υπόλοιπους, πως τίποτα δεν γίνεται στη τύχη , τα πάντα μπορούν να γίνουν όταν αληθινά τα ζητήσεις, έχοντας αφαιρέσει από μέσα σου κάθε δειλία, κάθε ψέμα, κάθε μικρότητα που σε αναγκάζει να γονατίζεις.

Γιατί για να ζήσεις κοιτώντας τον ήλιο κατάματα, πρέπει να μη φοβηθείς πως θα σου κάψει τα μάτια, για κολυμπήσεις σε βαθιά νερά, πρέπει να μη φοβηθείς πως θα πνιγείς, για να ερωτευτείς, να αγαπήσεις απόλυτα και να το ζήσεις, πέρα από κάθε όριο, κάθε πρέπει, ίσως, μπορεί, μάλλον όχι, αποκλείεται , που σου έχουν εμφυσήσει η πορεία των άλλων,  πρέπει να μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει πως αυτό είναι ανέφικτο.

Και για να μην πείθεσαι από κανένα, είναι απαραίτητο να έχεις περάσει το προσωπικό σου δικαστήριο, να έχει βγει η απόφαση, να έχεις εκτίσει τη ποινή , και καθώς θα βγεις από τη φυλακή, στην έξοδο, θα σε περιμένει η ζωή που είχες όλο το καιρό να ανακαλύψεις πολεμώντας τους δαίμονες σου και νικώντας τους κατά κράτος.

Η προσωπική μας ευτυχία δεν μπορεί να υπάρξει αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε άξιοι να την αναγνωρίσουμε, να την καλέσουμε και να την διεκδικήσουμε. Μόνο τότε εκείνη θα μας κοιτάξει στην αρχή παραξενεμένα, και όταν καταλάβει πως το εννοούμε , μόνο, τότε θα είναι δική μας.







Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

ΜΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΑΡΑΓΕ?



Ένα από τα πιο απίθανα πλήθη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, είναι οι πεφτοσυνεφάκηδες όπως τους αποκαλούμε πλέον. Εκείνοι οι έκπληκτοι γεμάτοι απορία πολίτες, που δεν ήξεραν τίποτα, δεν γνώριζαν, ήταν αθώες περιστερές και ζούσαν σε ένα όμορφο συννεφάκι, και ξαφνικά ξύπνησαν και είδαν το κακό το κόσμο, και είναι οι κακόμοιροι λυπημένοι για τη κατάντια της πατρίδας μας.

Ξέρετε είναι οι τύποι που δεν ήξεραν τίποτα για το πελατειακό κράτος, εκτός του γλειψίματος που έριξαν για να διοριστεί κάπου το παιδάκι, για να υπηρετήσει ο φαντάρος δίπλα στο σπίτι του, αυτοί που λάδωναν μηχανικούς, γιατρούς, πολεοδόμους, την εφορία, το βλαχοδήμαρχο που εκλέγανε αφού είχαν συνεννοηθεί μαζί του τι χάρες ή τι λαμογιές θα κάνουν από κοινού.

Είναι εκείνες οι αθώες περιστερές που έβλεπες να παίρνουν ένα ταπεινό μισθό και ξαφνικά να σηκώνουν τριώροφη μεζονέτα μέσα στο δάσος κι απορούσες, μα καλά το λαχείο του έτυχε? Εκείνες οι αθώες περιστερές που φαινομενικά ήταν καρπαζοεισπράκτορες υπαλληλίσκοι, ή φυτά καρφωμένα σε κάποια καρέκλα του δημοσίου, ή το μικρό μπακάλικο στη γειτονιά, και πήγαιναν καλοκαίρι στις Μαλδίβες, κυκλοφορούσαν με τις μπέμπες με τις καλογυαλισμένες ζάντες, ντυνόντουσαν λες και θα πάνε στο κόκκινο χαλί για τα Όσκαρ κι εσύ αν ήσουν ένας τίμιος φτωχομπινές αισθανόσουν σαν σκουλήκι άχρηστο, μπροστά σε τόσο προκομένους και νοικοκυρεμένους γείτονες.

Αυτά λοιπόν τα υπέρτατα λαμόγια, οι άρχοντες της υποκρισίας που τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν πως κάποιος (αφηρημένη έννοια πάντα) κατάκλεψε τη πατρίδα τους, άδειασε τα ταμεία, σε μια πατρίδα που ζει και υπάρχει πλέον μόνο για να κάνει χάρες στις τράπεζες και για να την πηδάνε όποτε γουστάρουν οι δανειστές, θυμήθηκαν πως έχουν λέει ελληνικό dna, πετάνε κι ένα Λεωνίδα στη μέση, με ονείρωξη πως είναι σαν τον Τζέραρντ Μπάτλερ,  (ευτυχώς που είδαν τους 300 και τον θυμήθηκαν) και πως γύρω τους υπάρχουν λέει άπειρες ξενόφερτες απειλητικές φάτσες που θα τους αρπάξουν το ψωμάκι τους και την αγαπημένη τους πατρίδα. Ξέρετε εκείνη την πατρίδα που έχουν κανονικά γραμμένη στ’@ρχίδια τους και τη θυμούνται μόνο όταν κάποιος τους τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και μένουν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα.

Μιλάμε για τύπους που ξεκίνησαν από το να θεωρούν αυτονόητο και απολύτως γκλάμουρ να έχουν Φιλιππινέζα στο σπίτι και να το παίζουν άρχοντες στο Μπάκινχαμ. Θυμάστε? Ορδές από Φιλιππίνες να γεμίζουν τα βόρεια προάστια και άλλες ευγενείς περιοχές με τις κυράτζες κατίνες να μπορούν επί τέλους να έχουν μια δούλα στο σπίτι να βγάζουν τη μισανθρωπιά τους και την αρρωστίλα τους για όλες τις @γαμητες μέρες που είχαν περάσει στη ζωή τους.

Μετά είχαμε τους νέο φεουδάρχες του κ@λου, που αγκάλιασαν με μεγάλη χαρά την επέλαση από Αλβανία, γιατί κάθε παρατημένη ελιά σ΄αυτό το τόπο από τους απόγονους του Αριστοτέλη, έπρεπε να βγάλει λαδάκι, τα χωράφια να σκαλιστούν επί τέλους από κάποια χέρια με τσάμπα δουλειά, οι τσελιγκάδες με τις μπυροκοιλιές που βαράγανε υπερωρίες στα καφενεία και στη πρέφα, άπλωσαν στα χωράφια τους τους μπαρμπα Θωμάδες της Βαλκανικής και διέταζαν. Δέκα – είκοσι – πενήντα σκλαβόπουλα υπό την επίβλεψή τους. Τι ηδονή ήταν αυτή? Και τι κέρδος φυσικά.  
Το ίδιο στις οικοδομές, στα εργοστάσια σιγά σιγά, σε κάθε εργασία που έπρεπε λίγο να λερώσεις τα χεράκια σου ήταν αυτοί να σου βγάζουν το φίδι από τη τρύπα και να τους πετάς ένα χαρτζιλίκι για το κόπο τους.

Στη συνέχεια το πράγμα είχε πάρει το δρόμο του, ήρθαν οι ορδές από τα ανατολικά κράτη, που ξεσκάτισαν κάθε παρατημένο γεράκο, πλύναν σκάλες, ξεβρώμισαν ότι βρώμαγε, γέμισαν τα νοσοκομεία με αποκλειστικές σε καλή τιμή, με καθαρίστριες με την οκά, και μια άλλη τραγική άποψη, γέμισαν τα μπουρδέλα με δίμετρες για να ξεκ@υλώσει ο κάθε κακομοίρης από τη μιζέρια του και τη κομπλεξάρα του.

Όταν λοιπόν καλύψαμε όλα τα Βαλκάνια και τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ, εννοείται πως μαζί , σε ένα κράτος που φαίνεται πως είχε ψωμί για εκατομμύρια σκλάβους πλακώσαν οι Αφρικανοί, οι Ασιάτες και γενικά κάθε πικραμένος και κυνηγημένος από τη μοίρα και τη δυστυχία σαυτό το πλανήτη. Όλοι εδώ και οι ελληνάρες ευχαριστημένοι για τα τσάμπα εργατικά χέρια, για τις βρωμοδουλειές που κάποιος άλλος αναλάμβανε ενώ οι κανακάρηδες ασχολόντουσαν με τα iphone, τα games, τις γκόμενες και τα επώνυμα ρούχα, γεμίζοντας τις πιστωτικές τίγκα, με τους τραπεζίτες να σχεδιάζουν ήδη πότε θα βάλουν όλους αυτούς τους μαλάκες στο πάτωμα και θα τους ρουφήξουν πίσω ότι είχαν και δεν είχαν αποκτήσει στη ζωή τους και με τόκο!

Την ίδια στιγμή που τα χαζοχαρούμενα ελληνάκια διασκέδαζαν με το να αγοράζουν φούσκες στο χρηματιστήριο, που ψήφιζαν φανφαρόνους που τους υποσχόντουσαν επίγειους παραδείσους, και που στις τράπεζες ουρές έβαζαν υποθήκη τη μελλοντική ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, άρχισε σιγά σιγά να σκάει το παραμύθι. Μαζί τα φάγαμε φώναξε ο γίγαντας και φυσικά είχε δίκιο. Κι ένα ωραίο πρωί ο απίθανος τύπος που υποδύθηκε για λίγο το Πρωθυπουργό, σε κάποιο διάλλειμα που άφησε το ποδηλατάκι του και το κουβαδάκι του κάτω στη παραλία, ανακοίνωσε πως , υπάρχει ένα όμορφο χαρτακι που λέγεται μνημόνιο και δεν χρειάζεται τίποτα το ιδιαίτερο, λίγο αιματάκι να βάλουμε όλοι και να σπρώξουμε.

Τα εξαφανίσαμε όλα. Ταμεία, αποθεματικά, δημόσια περιουσία, τα πάντα όλα. Ανακοίνωσε στους σοκαρισμένους (και καλά) πολίτες ο γελοίος πως λεφτά υπάρχουν την ίδια στιγμή που υπογραφόταν η εκτέλεση μιας πατρίδας που είχε τη τύχη να έχει μεγάλη ομορφιά, μεγάλη ιστορία, αλλά καραγκιόζηδες κατοίκους. Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή. Ξαφνικά οι αγουροξυπνημένοι από τις ψευδαισθήσεις τους νοικοκυραίοι, βρέθηκαν στη κόλαση με τα κεφάλια μέσα, μέχρι το πάτο του βόθρου.

Βρέθηκαν στις ουρές στα ταμεία ανεργίας και στα συσσίτια, να γαμοσταυρίζουν τους ξένους που τους τρώνε το ψωμί, ξέρετε εκείνο το ψωμί που εδώ και πολλές δεκαετίες έτρωγαν οι «ξένοι» αλλά οι πεφτο συνεφάκηδες χορεύανε ζεμπεκιές και αφήνανε τα δεκαχίλιαρα στις λουλουδούδες , έτσι γιατί ήταν πολύ γ@μάτοι.

Όλους αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους που καταφθάναν ορδές και σχημάτιζαν τη νέα μορφή δουλεμπορίου στην χώρα των αποκοιμισμένων από τα κοψίδια και τις μπύρες κατοίκων, δεν τους έβλεπε κανείς , ήταν αόρατοι. Ήταν κάτι που είχε την ίδια αξία με τη σακούλα των σκουπιδιών, το ξεσκονόπανο, το σφουγγαρόπανο, τη μηχανή για το γκαζόν. Οι Μανωλάδες με τις φράουλες, τα μπουρδέλα με τα ανήλικα, οι μαφίες που σιγά σιγά κατέκλυζαν τις γωνιές και σπρώχνανε πρέζα, όπλα και γυναίκες, ήταν αόρατα. Οι κοινότητες γκέτο που σχηματιζόντουσαν από παλιόσπιτα με ανθρώπους στοιβαγμένους κατά δεκάδες, και τους ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΔΕΣ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΝ χαράτσια κατά κεφαλή για το χαμόσπιτο που έτσι κι αλλιώς το είχαν για τα μπάζα, ήταν αόρατες.

Ξαφνικά όλοι έγιναν ελληνάρες που θυμήθηκαν πως είναι από ιδιαίτερη ράτσα, και έπιασαν τα λάβαρα, αλλά δεν μπόρεσαν να τα σηκώσουν πολύ ψηλά γιατί τα μπρατσάκια είχαν ξύγκια από τη πολλή μάσα και δεν κράταγαν πολύ ώρα όρθια. Ξαφνικά θυμήθηκαν πως έχουν μείνει άνεργοι, γιατί κάποιο αόρατο χέρι έχει τάχα διαπράξει μια ύπουλη συνομωσία για να υποτάξει την πατρίδα τους μέσω του δούρειου ίππου του μεταναστευτικού προβλήματος.

Βρε απίθανα λαμόγια, αστοιχείωτοι ελληναράδες που την Αρχαία Ελλάδα και το πολιτισμό της μόλις ακουμπήσατε σε κάποιο σχολείο και πάλι σ εκείνες τις ώρες ζωγραφίζατε στο θρανίο για να σπάσει η ανία που αισθανόσασταν από το απίστευτα βαρετό μάθημα, εσείς που κάποια στιγμή αποφασίσατε πως πατριώτες σ΄αυτή τη χώρα είναι άνθρωποι που είχαν χτυπήσει τατουάζ τη σβάστικα στο μπράτσο, εσεις τα παιδιά των πεσσόντων στην Αλβανία και των βασανισμένων και εκτελεσμένων κατά χιλιάδες από τη ναζιστική θηριωδία, εσείς  που εναποθέσατε τις ελπίδες σας σε αστεία συνθηματάκια στις πλατείες με καραμούζες και μούτζες, εσείς που ακόμα σήμερα αν σας έλεγαν πως τα χρέη στη τράπεζα διαγράφονται, ο μισθός ανεβαίνει, και οι διορισμοί ξεκινάνε πάλι σωρηδόν, όχι πατρίδα θα ξεχνάγατε αλλά και τη μάνα που σας γέννησε, εσείς έχετε απαιτήσεις τύπου, κάτω τα χέρια από τη πατρίδα μου?

Εσείς είστε οι περήφανοι συνεχιστές του ελληνικού μεγαλείου? Εσείς δεν έχετε ιδέα από ιστορία, από φιλοσοφία, από μεγαλείο. Οι παππούδες σας ακόμα που έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν τη χώρα από το φασισμό, οι ήρωες των Θερμοπυλών που έπεσαν μέχρι το τελευταίο για ένα όραμα, έναν έρωτα για κάτι που άξιζε περισσότερο από τη ζωή τους, οι φουστανελάδες του 21 που όρμησαν να τσακίσουν 400 χρόνια σκοτάδι, όλοι αυτοί με μαθηματική ακρίβεια ΠΑΝΤΑ προδόθηκαν, φυλακίστηκαν , εκτελέστηκαν ή στη καλύτερη περίπτώση αγνοήθηκαν από απογόνους που βαριόντουσαν να διαβάσουν ιστορία ακόμα και από τη περίλήψη στο λυσσάρι,  όλοι όσοι κατά καιρούς έδωσαν το αίμα τους για ένα όραμα, στιγματίστηκαν από κάτι λαμόγια σαν κι εσάς που έχετε γραμμένη τη περηφάνεια, την αξιοπρέπεια, την αγάπη για τη πατρίδα και τον άνθρωπο, στα παλιά σας τα παπούτσια κι εμφανίζεστε σαν τα σκουλικάκια μόλις το πτώμα αρχίζει και σαπίζει να μασουλήσετε λίγη δόξα, ηλίθιοι.

Μα από που ήρθαν όλοι αυτοί? Λέει το χάπατο που έχει στο σπίτι ανατολικιά καθαρίστρια, στο χωράφι πακιστανούς ή μπαγκλαντεσιανούς να οργώνουν, στο μπουρδέλο ρωσιδούλες να τις πηδάει, στο μαγαζί ή στη βιοτεχνία ανασφάλιστους και καραπαζωμένους αφρικανούς, βαλκάνιους, ασιάτες και ότι άλλο θέλεις, δέκα στη τιμή του ενός.

Μα τι θα γίνει με την ανεργία? Αναρωτιέται ο πρώην παικταράς της Σοφοκλέους που έπαιξε στο πυρετό του εύκολου πλούτου ακόμα και το κομπόδεμα της γιαγιάς κάτω από το στρώμα

Η δημοκρατία έχει καταλυθεί! Φωνάζει ο ελληνάρας που λεει, α ρε Παπαδόπουλος που χρειάζεται και που ψηφίζει απογόνους δοσίλογων , ταγματασφαλιτών και προδοτών

Είμαι απόγονος του Αλέξανδρου! Τσιρίζει ο μόνιμος κάτοικος Καζίνου Σκοπίων και θαμών των συνοριακών μπουρδέλων που πάει Βουλγαρία για τα δόντια και για τα ψώνια της βδομάδας.

Είμαι απόγονος του Λεωνίδα! Λέει ο άλλος που τον μόνο Λεωνίδα που ξέρει είναι μια ταβέρνα με καλά παιδάκια στη Βάρη.

Σου έχω νέα. Δεν χρειάζεται αλλοδαποί να σε απειλήσουν. Δεν χρειάζεται ξεπουλημένες κυβερνήσεις να διαπραγματευτούν ακόμα και το Παρθενώνα. Δεν χρειάζεται κάποιες αόρατες δυνάμεις να απειλήσουν τη ζωή σου και των παιδιών σου.

Τα κατάφερες όλα παλικάρι μου. Το ‘χεις. Είσαι τεράστιος μ@λακας , τεράστιος παρτάκιας, τεράστιος στ@ρχιδιστής και τα κατάφερες όλα μόνος σου.  Και τους λίγους ελάχιστους ανθρώπους που φώναζαν δίπλα σου και προσπαθούσαν να ανασύρουν από τα βάθη του κρανίου σου ένα ίχνος μυαλού, ένα ίχνος αξιοπρέπειας, συνείδησης, ηθικής, τους κοίταζες ειρωνικά, ήταν οι ξενέρωτοι μέσα στην άγρια καψούρα σου.

Οπότε θα καθίσω και θα απολαύσω το θέαμα. Να σε δω να σέρνεσαι.  Κι ας καώ μαζί σου. Δυστυχώς θα παρασύρεις μαζί σου και όσους δεν φταίξανε. Από την άλλη φταίξαμε όλοι, δεν υπάρχουν αθώοι. Γιατί ενώ εσύ είχες κάνει τη πατρίδα παιδική χαρά να εκτονώνεις τα βίτσια σου και την ανωμαλία σου , εγώ σε κοίταζα αντί να σε φτύσω και να σε γεμίσω φάπες. Σε κοίταζα άπραγη όπως όλοι όσοι σήμερα κατρακυλάμε μαζί σου.

Κοίταζα το χαρτογιακά να ζητάει μίζα για να μου φτιάξει ένα πιστοποιητικό και δεν τον βούτηξα από το γιακά να του κουνήσω το άδειο κεφάλι πέρα δώθε.

Κοίταζα το γιατρουδάκι να ζητάει φακελάκι για να γιατρέψει το πατέρα τη μάνα ή το παιδί μου και δεν του κόλλησα το κεφάλι στο τοίχο να θυμηθεί ξανά τι γράφει εκείνο το κωλόχαρτο που πήρε.

Έβλεπα στο χωράφι τον Μητσάρα να ρίχνει μια κλωτσιά σε ένα δύστυχο να δουλέψει πιο γρήγορα και δεν μπήκα στη μέση , έμεινα εκεί ακίνητη να νοιώθω απλά ντροπή.

Άνοιγα τη τηλεόραση αντί να τη σπάσω

Βοηθούσα στις εκλογές να βγει η επόμενη γενιά από ψευταράδες στην εξουσία ελπίζοντας πάντα πως κάτι θα αλλάξει.

Εκείνοι λήστεψαν, εγώ λούφαξα. Ένοχοι και δύο. Κι αυτό είναι η μόνη αλήθεια.



Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΣΠΑΣΤΩ ΤΟ ΜΙΣΟΣ?



Σας είπα είναι η μέρα μου σήμερα. Όταν ξυπνάω καλοπροαίρετα, να κάνω μια καλή προσπάθεια να δώσω μια ευκαιρία ακόμα αισιοδοξίας στη καθημερινότητα, να σκεφτώ πως οι ηλίθιοι είναι λίγοι και οι αξιόλογοι άνθρωποι περισσότεροι, τι νομίζετε πως συμβαίνει? Οι διάδρομοι μου διασταυρώνονται με τους άρχοντες της ηλιθιότητας.

Μετά τη παρέα των κοριτσιών που ανέλυαν διεξοδικά, το πόσα εκατοστά πρέπει να είναι ένας κώλος για να είναι σωστός, έπρεπε αναγκαστικά να τρακάρω με την άλλη πλευρά της ανοησίας, ανθρώπους θρησκόληπτους που επέμεναν να μου πλασάρουν κάποια χαρτάκια, με το ζόρι, για να δω το φως το αληθινό. Μόλις ξέφυγα, περνώντας έξω από μια εκκλησία, φυσικά και βρέθηκαν εκείνα τα απίθανα πλάσματα ντυμένες με τη χριστιανική μπούργκα και τα σταυρουδάκια, μ΄εκείνο το βλέμμα μεταξύ προσποιητής αγαθοσύνης και άμεσης κακίας εφόσον αρνηθείς.

Κι επειδή εδώ μέσα όταν κάποιος γράφει, πρέπει να ξεκαθαρίζει μερικά σημαντικά πράγματα, για να είναι ειλικρινής με τους αναγνώστες, κι αφού έχω λάβει κάποια μηνύματα που προσπαθούν να με πείσουν για το πόσο πλανεμένη είμαι, αναγκάζομαι να δηλώσω πως όχι δεν ανήκω στο χριστεπώνυμο πλήθος και επίσης δεν έχω καμιά σχέση με οτιδήποτε έχει να κάνει με οργανωμένες θρησκείες, ιερατεία και λοιπά κουραφέξαλα.  Όχι δεν είμαι ενορίτης, δεν υπήρξα ποτέ. Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να πιστεύει αυτό που θέλει και ΑΠΑΙΤΩ να σέβονται και το δικό μου δικαίωμα επίσης να πιστεύω αυτό που νομίζω σωστό.

Είμαι λοιπόν από εκείνους που θεωρούν πως η ελληνική μυθολογία είναι σκάλες ανώτερη και ουσιαστικώτερη από τα παραμύθια που σερβίρουν τόσα χρόνια οι λεγόμενες μονοθειστικές θρησκείες. Ας πούμε πως δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να νοιώθω αμαρτωλή, υπόχρεη να εκτελώ εντολές, να τρέμω μήπως κάποιο αόρατο πλάσμα με τιμωρήσει για πράγματα που δεν έχω κάνει, και να σκύβω γονατιστή να ζητάω έλεος. Επίσης δεν θέλω να έχω καμία σχέση με μια ανώνυμη εταιρεία που πουλάει αέρα και αυγατίζει τρελά κέρδη.

Εδώ σ αυτή τη γη που πατάμε, οι άνθρωποι κατόρθωσαν και δημιούργησαν ένα θαύμα μοναδικό στο κόσμο, με την ανθρώπινη σκέψη, νόηση. Υπήρξε ένας πολιτισμός που ύμνησε, τον άνθρωπο, τη φύση, το σύμπαν, τη ζωή με ένα τρόπο μοναδικό, υπέροχο, έφτασε να ενδοσκοπήσει βαθιά την ανθρώπινη ύπαρξη, τη δημιουργία, τα μυστήρια του περιβάλλοντα χώρου. Άνθρωποι που στάθηκαν ίσοι απέναντι στους θεούς τους, χωρίς υποταγή, χωρίς να φυλάνε με τη μούρη το πάτωμα. Δημιούργησαν τους μύθους τους , τη κοσμογονία τους,  γεμάτους με νοήματα και διδαχές για να αναγάγουν τη καθημερινότητα σε επίπεδα που ακόμα σήμερα είναι δυσθεώρητα, ασύλληπτα για τη μιζέρια, το σκοτάδι, την αθλιότητα που έχουν υποτάξει την ανθρωπότητα στη δυστυχία και την απόγνωση της ύπαρξης.

Όταν ο σκοταδισμός και η παράνοια ιερατείων γεμάτων μίσος και αηδία για την ανθρώπινη φύση, μίσος για την αγάπη, τον έρωτα, τη ζωή, τη δημιουργία, τη φαντασία, την έμπνευση, την ομορφιά ρήμαξαν τα πάντα, δολοφόνησαν ότι πιο σπουδαίο μπόρεσε να κατακτήσει ο ανθρώπινος νους, σε επιστήμες, τέχνες, άθληση, φιλοσοφία, κι έφεραν το ανθρώπινο είδος χίλια χρόνια πίσω, και συνεχίζουν να παίζουν τα άθλια παιχνίδια εξουσίας και χειραγώγησης των μαζών, είναι ντροπή μου να ζω εδώ και να υποτάσσομαι στο θέλημά τους.

Δεν έχω καμία σχέση με όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι , τα δόγματά τους, τις εντολές τους, τις τιμωρίες και το συνεχή βασανισμό της ανθρώπινης ψυχής. Τους βλέπω σαν αρπακτικά που υπάρχουν γιατί ο φόβος, η αγωνία του θανάτου, της ασθένειας, τους έχουν επιτρέψει να υπάρχουν. Υπάρχουν γιατί αργά και μεθοδικά με άριστα τεχνάσματα, υπόταξαν τα ανθρώπινα μυαλά επειδή γνωρίζουν μέχρι και το τελευταίο κύτταρο μου πως λειτουργεί, πως μπορούν να τρέφουν συνέχεια τη σκοτεινιά που κρύβουμε μέσα μας και να σκεπάζουν το φως της ζωής.

Έμαθαν τους ανθρώπους να νοιώθουν ενοχές για την ίδια τους την ύπαρξη. Να πρέπει να ζητάνε συγνώμη και έλεος σε αόρατες δυνάμεις που θα τους τιμωρούν στο πυρ το αιώνιο. Έμαθαν τους ανθρώπους να φοβούνται να αγαπήσουν, να μισούν, να είναι ζηλόφθονοι και ατομιστές, να παλεύουν να σώσουν το τομάρι τους φυσικά όχι με το αζημίωτο, είναι πολλά τα λεφτά από το να πουλάς μπούρδες και να τις πλασάρεις σαν θεϊκή εντολή. Κράτησαν τις μάζες στην αμορφωσιά, το τρόμο, έκαψαν, έσφαξαν, πραγματοποίησαν τρομακτικές γενοκτονίες ξεσηκώνοντας από τη ζωή τους , τα έθιμα τους, και τη φιλοσοφία τους λαούς που δεν τους έφταιξαν σε τίποτα, για να κάνουν μπίζνες μαζί με τις πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες των βασιλέων που μπεκροπίνανε και κάνανε μαζί τις ανωμαλίες τους στα μεγάλα σαλόνια την ώρα που οι ηλίθιοι και υποταγμένοι στρατιώτες τους αφάνιζαν ότι δεν τους καθόταν καλά στο σχέδιο τους.

Δεν έχω σχέση με τίποτα από όλα αυτά, και δεν θέλω να έχω. Κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου γιατί οι λύκοι έχουν φορέσει φορεσιές από προβατάκια και το παίζουν αθώες περιστερές. Με τις ψαλμωδίες , τα πανηγυράκια και τις ευλογίες παριστάνουν τους εκπροσώπους τους ελέους. Αυτοί που μίσησαν τη γυναίκα όσο τίποτα άλλο, απαιτούν από μένα που είναι γυναίκα να τους σεβαστώ και να τους προσκυνήσω.  Όχι, τόσο ηλίθια δεν είμαι.

Ακόμα κι αν υπάρχει θεός ή θεοί που δημιούργησαν όλο αυτό το θαύμα που βλέπουμε γύρω μας και όταν κοιτάμε ψηλά στο συμπαντικό χάος, δεν έχει καμιά σχέση με αυτά τα ανδρείκελα. Οποιοσδήποτε θεός θα ντρεπόταν να τον εκπροσωπούν άνθρωποι που είναι άσχημοι, σκοτεινοί, μίζεροι, εκδικητικοί, που αλλοίωσαν την ομορφιά που δημιούργησε με εκτρώματα και σκοτάδι. Θέλετε να πιστεύετε? Είναι δικαίωμα και εσωτερική ανάγκη και συμφωνώ απόλυτα. Πιστέψτε λοιπόν στο όμορφο, στο σπουδαίο της δημιουργίας, στους άπειρους κόσμους που πίστευε ο Τζορντάνο Μπρούνο και εκατομμύρια άλλοι, που του έκαψαν τα βιβλία, του έκοψαν τη γλώσσα και τον έκαψαν ζωντανό.

Πιστέψτε σ΄αυτό που προσπάθησαν να σας πουν τόσα υπέροχα πνεύματα, που πάλεψαν με τα τέρατα, γιατί αγάπησαν τον άνθρωπο και τη ζωή. Μελετήστε την ιστορία, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα των ανελέητων που διαλαλούν πως μοιράζουν έλεος. Δείτε ακομα σήμερα, τη σήψη, την ανωμαλία, τη παιδεραστία, τις απάτες, το φιλοτομαρισμό που επικρατεί μέσα στους κόσμους διαφόρων εκκλησιών και που μόνιμα μένουν ατιμώρητα.

Αναρωτηθείτε ποιοι είναι επί τέλους αυτοί οι άνθρωποι, που μπορούν να σας κουνάνε το δάχτυλο μπροστά στη μούρη, αυτόκλητοι εκπρόσωποι μιας αόρατης οντότητας που αποφασίζει για λογαριασμό σας τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος. Αναρωτηθείτε ποιοι ήταν εκείνοι που πήγαιναν με λάβαρα γεμάτα σταυρούς και μορφές αγίων στους ιθαγενείς ινδιάνους και αφάνισαν ΕΚΑΤΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΨΥΧΕΣ. Ποιοι είναι αυτοί που εισέβαλαν στην χώρες της αφρικανικής ηπείρου, στην Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αυστραλία, πέταξαν τους ανθρώπους κάτω από τα κρεβάτια τους, τους έσφαξαν, εξαφάνισαν τον πολιτισμό τους, κλέψανε τα υπάρχοντά τους και τη γη τους έτσι γιατί θεωρούσαν πως αυτοί είναι η κορωνίδα της δημιουργίας.

Και στον αρχαίο κόσμο, τους βρώμικους πολέμους, τους τυράννους, τους βασιλείς, ιερατεία τους παρακινούσαν, πάντα αυτά ήταν κρυμμένα πίσω από κάθε σταγόνα αίμα που χύθηκε πάνω στο χώμα σ΄αυτή τη δύστυχη γη.

Σαν γυναίκα αρνούμαι να συμμετέχω σε ιδεολογίες, σε δόγματα, σε εντολές που με θεωρούν κατώτερη, λειψή, ένα μιαρό κομμάτι κρέας που πρέπει να εξαγνιστεί ή να τιμωρηθεί. Νομίζετε πως όλα αυτά έχουν αλλάξει και είναι προϊόντα σκοτεινών εποχών? Περιμένετε υπομονετικά γιατί ο νέος μεσαίωνας με νέες τεχνικές και δολοπλοκίες έχει ήδη καταφθάσει. Και δεν έχουν αλλάξει ούτε χιλιοστό τη μισάνθρωπη ιδιοσυγκρασία τους και την ασίγαστη δίψα για χρήμα και εξουσία. Μαζί πάνε ακόμα με τις ξεπουλημένες πολιτικές ηγεσίες, μαζί σχεδιάζουν τους επόμενους πολέμους, μαζί σχεδιάζουν το πως να κρατήσουν τον ανθρώπινο νου, φυλακισμένο, περιορισμένο σε πάθη και φόβους που δεν θα του επιτρέψουν να κάνει το αυτονόητο.

Να τους εξαφανίσει.

Όσοι φίλοι είναι θρησκόληπτοι και νοιώθουν να προσβάλλονται από όσα γράφω, κι επίσης νοιώθουν μια μεγάλη αγανάκτηση για τα παραπάνω λόγια, παρακαλούνται να αποχωρήσουν σιωπηλά, δικαίωμά τους και να μην με ενοχλήσουν ΠΑΛΙ με μηνύματα υβριστικά ή γελοίες απειλές γιατί με αφήνουν παντελώς αδιάφορη. Οσοι θέλουν να συζητήσουμε χωρίς φανατισμούς και νταιλικια εδώ είμαστε να τα λέμε. 

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ...ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ

Σήμερα με το καλημέρα, καθισμένη σ ένα μικρό καφέ, να ξεκινήσω τη μέρα μου ήρεμα, πάλι η καντεμιά να κάθεται δίπλα μου μια παρέα από ακατοίκητους εγκεφάλους. Λες και με κυνηγάνε, ή απλά είναι τόσοι πολλοί πλέον που δεν μπορείς να ξεφύγεις. Κουβέντα πρωινιάτικα για εκείνη τη σιχαμερή εκπομπή που όλη η ιδεολογία της είναι να μετράει βυζιά και κώλους και πόσο καριολέ ύφος μπορείς να πάρεις ξαπλωμένη μισόγυμνη στο πάτωμα. Πολιτισμός όχι αστεία, κι επειδή μερικές φορές βαριέμαι να γράφω τα ίδια, τσιμπάω ένα κείμενο από τα παλιά, που έτσι κι αλλιώς διαχρονικό είναι γιατί η σαπίλα είναι αναλλοίωτη.



ΔΕΥΤΈΡΑ, 25 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2008

ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ! ΠΕΘΑΙΝΕΤΕ!

Διάβαζα τυχαία κάπου το μονόλογο μιας κοπελίτσας. Ο κόσμος ήταν εκείνη, το πάχος της (το σοβαρότερο πρόβλημα απ ότι έλεγε) , ένας χαμένος έρωτας, οι φίλες που κάνουν μπαρότσαρκες, κι ένα ατέλειωτο κενό που συνεχώς τη τριγυρίζει. Κάπου υπήρχε και μια αναφορά στους γονείς οι οποίοι όπως φαίνεται έχουν ψιλοτρελλαθεί μαζί της, αλλά το προσπέρασε άνετα αυτό το πρόβλημα.
Δεν ξέρω γιατί, ειδικά μ΄αυτό το μονόλογο, παρόλο που μίλαγε για τα εντελώς συνηθισμένα προβλήματα μιας καλο αναθρεμμένης μικρής, (μια και η περιγραφή από διάφορα πράγματα στη ζωή της παρέπεμπε σε μεζονέτα βορείων προαστίων, πιάνο, γαλλικά και τσάι στη Σαχάρα) μ έπιασε μια φρίκη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που νοιώθω ότι κάποιο νέο παιδί, καλοζωισμένο, δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να ξυπνήσει, να βγει από το κόσμο των νεκροζώντανων και να καταλάβει ότι πετάει στα σκουπίδια κάτι μοναδικό και πολύτιμο όπως η ζωή, αλλά στη περίπτωση αυτή οι κουβέντες ήταν τόσο καλά τοποθετημένες, τόσο ακριβείς ώστε να δείχνουν καταθλιπτικές, φιλοσοφημένες μ΄ενα τόνο ερωτικής σχεδόν άρνησης, που μ έκαναν να βρεθώ μπροστά στη κοπελιά.

Να δω πόσο επιτηδευμένα κάθε πρωί προσπαθεί να γίνει ντε και καλά μια δυστυχισμένη λες και το μανίκι της δυστυχίας είναι κάτι σαν οπσιοναλ στη ζωή που απαραίτητα πρέπει να βιώσεις ή μια ευκαιρία να έχεις κάτι να κουβεντιάζεις.
Λες και το να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις κενό μέσα σου είναι η απόκτηση ενός νέου γαμάτου ζευγαριού από πολύχρωμα παπουτσάκια.

Σκέφτηκα όλους εκείνους που κλαίνε τα βράδια γιατί πονάνε πραγματικά. Γιατί πονάει η κωλοουλή στο σώμα, γιατί πονάνε οι ενέσεις της χημειοθεραπείας, γιατί πονάει το στομάχι που χει να φάει μερικές μέρες,  γιατί πονάει το κρύο χωρίς καλοριφέρ το χειμώνα, γιατί πονάει ο εξευτελισμός της ανεργίας, γιατί πονάει η ορφάνια, η πρέζα, το γαμήσι στο μπουρδέλο, το να παλεύεις να βρεις το πεζοδρόμιο χωρίς να βλέπεις, το να μαθαίνεις τη νοηματική σ ένα κόσμο που σε κοιτάζει με περιφρόνηση, το να βλέπεις το αφεντικό να σε ξεμπροστιάζει και να μη κάνεις κιχ, το να μαζεύεις τις πεταμένες ντομάτες στα 80 σου στο τέλος στη λαϊκή.......

Σκέφτηκα όλους αυτούς, και για πρώτη φορά στη ζωή μου είπα και συγχωρείστε με γι΄αυτό.
Εσένα κοπελιά δε μπορώ να σ΄αφήσω να χρησιμοποιείς την ίδια καταραμένη λέξη με τους παραπάνω.
Υπάρχει τόσος πόνος γύρω σου αληθινός που η ψυχασθένεια των γαμημένων παραπανίσιων κιλών που νομίζεις ότι έχεις είναι τελικά ακόμα ένα δημιούργημα των αργόσχολων ναρκίσσων αυτού του κόσμου που τους θαυμάζεις και νομίζεις ότι είναι κάτι παραπάνω από ανιαρά ζωντόβολα.

Επέλεξες να ακολουθήσεις αυτή την ιδεολογία. Θα σε δικαιολογούσα αν όλα τα παιδιά ήταν έτσι. Όμως όχι. Ακόμα ευτυχώς είσαι μια άρρωστη μειοψηφία που μας χτυπάει το καμπανάκι για το πόσο κάτω μπορούμε ακόμα να φτάσουμε ακόμα μέσα στην σήψη που τρώει τα μυαλά και τη σάρκα μας...
Είσαι όντως μόνη σου. Μη προσποιείσαι. Δεν χρειάζεται να κάνεις πρόβες. Είσαι αλήθεια μόνη σου γιατί το επέλεξες ανάμεσα σε πολλούς άλλους δρόμους που όμως ήταν πιο κουραστικοί και πιο «λαικούρες». Είσαι μόνη σου γιατί δεν μπορείς ν΄αγαπήσεις κάτι παραπάνω από τα λίγα τετραγωνικά που πατάνε τα σταράκια σου. Είσαι μόνη γιατί πιθανά σε μεγάλωσαν δυο γονείς που έχουν πάθει το ντελίριο του θέλω να αποκτήσω περισσότερα κι από τα πάντα...

Ναι, θα με πλακώσουν οι μεγάλοι και τρανοί επιστήμονες (λέμε τώρα αν ασχολόντουσαν μαζί μου) για να με κολλήσουν στο τοίχο πόσο επιφανειακά σκέπτομαι.
Οχι ρε γαμώτο.

Δεν είναι επιφάνεια το να τσαντίζεσαι με όσους μόνιμα μόνο στην επιφάνεια σταματάνε. Δεν είναι υποχρεωτικό να πατάμε στ΄αγγούρια από το πρωί ως το βράδυ αλλά να νοιώθουμε και μια γλυκιά συμπόνια για όποιον δε βρίσκει τίποτα το ουσιώδες να κάνει στη κωλοζωή του.
Είναι αντίθετα έγκλημα να μη μπορείς να φωνάξεις σε κάποιον που εμφανέστατα είναι,
Είσαι απλά μαλάκας....
Συγχωρείστε με αλλά φρίκαρα.

Κι όσο για σένα κοπελίτσα. Αφού αγαπιέσαι τόσο, κάποια μέρα θα χαπακωθείς κι εσύ. Γιατί όταν από το πρωί ως το βράδυ σκέφτεσαι εσένα για εσένα από σένα και με σένα..... κάποια μέρα θα πλήξεις φρικτά, στ΄αλήθεια. Είναι φοβερό ένα ολόκληρο σύμπαν που πάλλεται ασταμάτητα να το συμπτύξεις στις γραμμούλες μιας ζυγαριάς στο μπάνιο. Λυπάμαι αλλά δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι γι΄αυτό. Θα βρεις μόνο εκείνους που θα θέλουν να γίνουν πολλοί σαν και σένα για να πουλάνε περισσότερες ζυγαριές..

Πρέπει να βάλουμε συγκεκριμένα όρια στις λέξεις. Αυτή η ελευθερία του να χρησιμοποιούμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι κατά βούληση μας έχει χαλάσει εντελώς.
Το δάκρυ είναι η εκδήλωση μιας μεγάλης ψυχικής έντασης κι όχι τατουάζ στον αριστερό ώμο με την επιγραφή από κάτω «είμαι θλιμμένος και μ΄αρέσει»...
Το παπούτσι το τρύπιο είναι διαφορετικό από το παπούτσι «το τρύπησα» για να είναι ιν...
Η πείνα του «δεν βρίσκω δυο δεκάρες για να φάω» είναι διαφορετικό από το θα πεινάσω γιατί έχω πάρει μισό κιλό και τρία γραμμάρια και δεν θ’αρέσω στο όποιον γκόμενο..

Η δυστυχία είναι μια συσσώρευση από διάφορους πόνους και είναι διαφορετική από το «θέλω να με τρυπήσω μ΄ενα βελονάκι για να δω αν τσιμπάει»...
Κι επειδή όλοι έχουν δικαίωμα να νοιώθουν ότι είναι κάτι 
Κάνω μια πρόταση για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Θα λέμε,
Δάκρυ και e-δάκρυ
Πείνα και e-πείνα
Δυστυχία και e-δυστυχία

Κι έτσι οι μεν επί τέλους θα έχουν κάτι που δικαιωματικά τους ανήκει, τον αληθινό πόνο  (δηλ. Οι φτυσμένοι και ξεχασμένοι αυτού του κόσμου) και οι δε,  κάτι που θα είναι και πιο «σικάτο», μια δυστυχία δημιουργημένη από τους απόλυτους χειραγωγούς των αδύναμων μυαλών τους,  όπως ταιριάζει στα σκισμένα παντελόνια τους των 300 ευρώπουλων.....


* Κάποιες φορές υπάρχει η ανάγκη να πάρουμε τα παιδιά από το χέρι και να τα ταξιδέψουμε στον άγριο κόσμο που σέρνεται εκεί έξω. Να τα σοκάρουμε, να ενηλικιωθούν απότομα και να νοιώσουν το μέσα τους να ζωντανεύει έστω κι αν τους πονέσει. Σε ένα κόσμο τόσο άγριο, τόσο άδικα φτιαγμένο είναι έγκλημα να τοποθετείτε τα καμάρια σας σε χρυσά κλουβάκια και να τα παραμυθιάζετε. Για να αλλάξουμε αυτή το αίσχος του λοβοτομημένου πολιτισμού, χρειάζονται στρατιώτες της ζωής για να πολεμήσουν το άδικο. Σταματήστε να φορτώνετε τις ανασφάλειες σας και τις παράνοιες σας στα παιδιά σας, και μην τους επιτρέπεται να παρακολουθούν όσα τους πλασάρουν ψυχοπαθείς που υποδύονται τους μέντορες. Ελεος.