Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΚΑΤΙ ΝΕΟ, ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ...

Εύχομαι η καινούργια χρονιά να είναι καλύτερη από τη προηγούμενη. Και σε καθένα σας προσωπικά να περάσετε καλύτερα από πέρυσι, να είστε γεροί δυνατοί και έτοιμοι για σημαντικές αλλαγές.

Δεν θα γίνουν θαύματα στο τόπο μας και αυτή τη χρονιά. Θαύμα μπορεί να γίνει σε εμάς τους ίδιους. Αν προσπαθήσουμε λιγάκι. Να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Η μάλλον να δούμε τα πράγματα με τη δική μας προσωπική αντίληψη. Να σταματήσουμε και να σκεφτούμε τι συμβαίνει γύρω μας στ΄αλήθεια. Τι μας λένε?

Την επόμενη φορά που θα ακούσουμε κάτι από τη τηλεόραση να αναρωτηθούμε. Μας νοιάζουν αλήθεια αυτά που λένε? Είναι η προτεραιότητα στη ζωή μας αυτά που μας πασάρουν? Οχι αν είναι η γενική προτεραιότητα. Αν έτσι κάνουν όλοι ή αν έτσι νομίζουν όλοι.

Εμείς προσωπικά, σαν άτομα αγαπάμε τα πράγματα που μας προτείνουν?
Μισούμε ότι μας λένε να μισούμε?
Διασκεδάζουμε στ΄αλήθεια με ότι μας προτείνουν σαν διασκέδαση?
Θεωρούμε σπουδαία εκείνη τη τελευταία είδηση που επαναλαμβάνουν συνεχώς ή μας είναι παντελώς αδιάφορη?
Θεωρούμε ασήμαντο εκείνο που αποκρύπτουν σαν ασήμαντο ή είναι κυρίαρχης σημασίας για τη δική μας προσωπική αντίληψη?
Ας σκεφτούμε τελικά όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας είναι η δική μας επιλογή για αυτό που ονομάζουμε ζωή?

Ας σκεφτούμε πόσο απόντες είμαστε από όλα αυτά που καθορίζουν το πέρασμά μας από αυτό το πλανήτη.  Αν αυτός ο πολιτισμός είναι κάτι που ταιριάζει έστω και στο ελάχιστο με αυτό που θα κάναμε αν εμείς καθορίζαμε τις τύχες μας.

Κι αν η απάντηση στα γενικά αυτά ερωτήματα είναι αρνητική, είναι ένα μεγάλο όχι, τότε ίσως σκεφτούμε ότι ήρθε η ώρα ο καθένας από εμάς να προσπαθήσει να δει τι στ΄αλήθεια επιθυμεί.
Ας γίνουμε αυτή τη χρονιά άνθρωποι σκεπτόμενοι όχι άβουλοι καταναλωτές.
Πολίτες ενεργοί όχι υποταγμένοι σε μια ξένη προς εμάς λογική, μια εγκάθετη αντίληψη που μας κάνει απλά μάζα άμορφη, προβλέψιμη, εύκολης διαχείρισης.

Στη φράση "ξέρουμε τις ανάγκες σου και θα στις ικανοποιήσουμε με το τάδε τρόπο"
σκέψου απλά ... τις ξέρουν?

Υπολόγισε κάθε κίνηση που κάνεις από το πρωί που θα ξυπνήσεις μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθείς, κατέγραψε την σε ένα κομμάτι χαρτί. Και στο τέλος της ημέρας διάβασε και σκέψου. Τι απ΄ολα όσα έκανες, είδες, άκουσες, είναι αυτό ακριβώς που ονειρεύτηκες. Μήπως ότι κάνεις τελικά είναι οι κινήσεις μιας φιγούρας σε ένα game?
 Μήπως όλο το οικοδόμημα που πατάς βασίζεται στο ότι είσαι εντελώς προβλέψιμος? 

Μπορείς να βγεις από το ροζ συννεφάκι?
Μπορείς να προκαλέσεις ένα μικρό έστω βραχυκύκλωμα στο σύστημα?
Να σκεφτείς ότι η ζωή δεν είναι παθητική αποδοχή, είναι ενεργή πρωτοβουλία.
Κι αν ακόμα δεν υπάρχει δυνατότητα να νικήσεις σ΄αυτό το game υπάρχει δυνατότητα να μην συμμετέχεις.
Άφησε μπροστά στις κάμερες που σε κοιτάζουν συνέχεια το είδωλο που θέλουν να βλέπουν και φύγε προς άγνωστη κατεύθυνση.

 
Εύχομαι η νέα χρονιά να είναι αληθινά νέα σε όλα τα επίπεδα.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2019

ΕΝΤΑΞΕΙ ΕΣΥ ΚΑΒΑΤΖΩΣΕΣ ΚΑΛΑ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ?



Το χρήμα καλά κρατεί ακόμα. Οι καβάτζες ήταν πολύ γερές από ότι φαίνεται. Οι άκρες και τα κρατήματα γερά. Είχε πέσει πολλή και ανεξέλεγκτη μάσα. Οι καλοί νοικοκυραίοι τα είχαν γαμήσει όλα. Μίζες, χάρες, γλειψίματα για σπρωξίματα στην άκρη, αυθαίρετα, κρυφοί λογαριασμοί και όλα τα καλά μιας κοινωνίας που η απόλυτη ιδεολογία της ήταν βούτα από όπου μπορείς, φάε μέχρι να σκάσεις και γράψε στ΄αρχίδια σου τα πάντα αρκεί να γουστάρεις.

Οι προηγούμενες γενιές του Τσοβόλα δώστα όλα, του χρηματηστηριακού τζόγου "πούλα, πούλα τα όλα Μήτσο" και των δώσε μια πιστωτική να πάω Μαλδίβες, έφαγε καλά. Ναι μαζί τα φάγατε ρε μαλάκες. Ποιον κοροϊδεύετε? Τη μούρη σας? Γέμισε η Ελλάδα καμμένα δάση και βιλίτσες με πισίνες από καλούς νοικοκυραίους. Τα βουλευτικά γραφεία, τα γραφεία των βλαχοδήμαρχων, από καλούς μπαμπάδες που κόλλαγαν ένσημα στις κομματικές ταυτότητες για να μπει το παιδάκι σε μια θεσούλα, για να πάει ο γιος φαντάρος κοντά στο σπίτι, για να μπει φως στο αυθαίρετο χωρίς άδεια, μέχρι και για να σβήσει η κλήση από το παράνομο παρκάρισμα φίλαγαν κώλους!

Το θαύμα του αυτοδημιούργητου ελληναρά, που κοίταζαν κάτι πρόβατα με θαυμασμό, "κοίτα τι κατάφερε ο Γιάννης , τι χρυσό παιδί" ο οποίος Γιάννης είχε μια δουλειά που έβγαζε ένα μισθό και με αυτή τη δουλειά κατάφερε κι έχτισε δέκα μεζονέτες σε παραλιακό αξιοθέατο να νοικιάζει και να έχει το κάτι τις. Κοίτα τον άλλον, σκέτο θαύμα της φύσης, μια δουλίτσα σε ένα Υπουργείο, κλασσικός κηφήνας χαρτογιακάς και σήκωσε 4 ορόφους στη καλύβα του κι έγραψε και τα παιδάκια του στο ιδιωτικό σχολείο και την ίδια στιγμή ρίχνει και καμιά πενηνταριά καλαθάκια πρώτο τραπέζι πίστα για το γκομενάκι που έχει παράλληλα.

Λεφτά ρε μαλάκες, όχι αστεία. Πυρετός. 4 χαζοκούτια στο σπίτι, 3 αυτοκίνητα, τζάκια, κλιματισμοί, ακριβά σαλονάκια, επώνυμα ρούχα οι κυράτζες, καθημερινές κρασοκατανύξεις και σκυλάδικα γήπεδα ποδοσφαίρου. Μια χώρα που αν κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής κοιτούσε προσεκτικά θα έλεγε, τι στο πούτσο, κολομβιανά καρτέλ την αποτελούν? Τι είναι όλοι αυτοί οι αυτοδημιούργητοι από το πουθενά καβατζωμένοι γερά? Νταβατζήδες? Πουτάνες πολυτελείας? Σπρώχνουν πρέζα ρε γαμώτο? Το χάπατο τίμιος οικογενειάρχης, ζήλευε ο μαλάκας κι ένοιωθε λίγος, ίδρωνε δεκάρα δεκάρα να φτιάξει ένα σπιτάκι και να πάει μια εκδρομούλα μέχρι τα Μέθανα κι ο γαμάτος φίλος έφευγε για Χαβάη.

Την ίδια ώρα που τα ψαράκια τσιμπάγανε τα δολώματα και κολυμπούσαν μεθυσμένα, εννοείται πως οι καρχαρίες κατασπάραζαν τα μεγάλα πακέτα, το γερό τζόγο. Άδειασαν τα πάντα, ταμεία, κρατικό χρήμα, χορηγήσεις, ελαττωματικές αγορές, ελαττωματικά έργα, ελαττωματική κι η μάνα που τους πέταξε. Λαμόγια εξαιρετικά εκπαιδευμένα πως να διαλύσουν ένα κράτος που βγήκε ρημαγμένο από ένα ανελέητο πόλεμο, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, με τα σημαιάκια να ανεμίζουν περήφανα για το έθνος στις παρελάσεις, και να μετατρέψουν τον φοβισμένο κατοχικό πρόγονο σε απόλυτα σταρχιδιστή και λοβοτομημένο απόγονο.

Παιδεία? Υγεία? Πολιτισμός? Κρατικός σχεδιασμός? Συνείδηση? Ευθύνη? Συνέπεια? Εντιμότητα? Δικαιοσύνη? Πατριωτισμός? Ανέκδοτα για χαζοχαρούμενους. Εντάξει φάγατε καλά? Χορτάσατε? Νιώσατε παραφουσκωμένα παγόνια που την είπανε στο γείτονα? Εντάξει τζογάρατε όσο κράταγε η παραφουσκωμένη τσέπη και τα κομποδέματα κάτω από τα στρώματα? Εντάξει κοροϊδέψατε όσα αντέχατε το ανύπαρκτο κράτος και τον συμπολίτη σας? Πολύ ωραία , πάρτε τώρα από τα τρία το μακρύτερο.

Τώρα ήρθε η ώρα μαλάκα, που εσύ θα έχεις αναμνήσεις από το παράδεισο, αλλά τα παιδάκια σου που τόσο αγαπάς τους έχεις στρώσει χαλάκι να πατήσουν καθώς θα μπαίνουν στη κόλαση. Τώρα τα καρτέλ που υπηρετούσες πιστά θα αγοράζουν για τσιράκια τα αγγελούδια σου, σκλαβάκια μισοτιμής. Τώρα τα σπιτάκια θα στα τσιμπήσουν λίγο λίγο τα αρπακτικά που προσκύνησες για να πας για σκι και μαύρισμα Καραϊβικής, και θα τα πουλήσουν στους συνταξιούχους "Ευρωπαίους που είναι φίλοι μας" και στη συνέχεια θα προσλαμβάνουν τα νιάτα σου για να τους καθαρίζουν τις λεκάνες και να σφουγγαρίζουν τα πατώματα, ηλίθιε.

Τώρα θα περνάς στο κέντρο της πόλης που δεν αγάπησες αλλά ήξερες μόνο τη διαδρομή Βόρειο προάστιο, θεσούλα, ξενυχτάδικο, και θα λες πως έγινε όλο αυτό? Πως ρήμαξε? Τι είναι αυτές οι συμμορίες που μου κατεβάζουν το βρακί για να πάρουν ένα κινητό? Γιατί οι γωνίες και τα παγκάκια έχουν εκείνα τα ανθρωπάκια τα σκεπασμένα με χαρτόκουτα? Τι είναι αυτό το αγόρι που ξαπλωμένο κάτω πνιγμένο στα ξερατά του? Γιατί αυτοί μου καίνε το μαγαζάκι που έχει να κάνει σεφτέ από τη μεταπολίτευση? Γιατί κάνω κιχ να διαμαρτυρηθώ για κάτι και τρώω μια κλωτσιά στη μούρη από το μπάτσο? Γιατί πληρώνω συνέχεια χωρίς να ξέρω τι πληρώνω? Γιατί το παιδάκι μου δεν κάνει οικογένεια και κάθεται στο δωμάτιο και δεν γελάει? Γιατί οι ψυχίατροι τρίβουν τα χέρια τους και τα νοσοκομεία είναι φίσκα από εμφράγματα στα 35 και καρκίνους στα νεογέννητα?

Ήρθε η ώρα ημίθεε να καθίσεις στην αγαπημένη σου πολυθρόνα και να απολαύσεις τις επιλογές σου, την ανοησία σου, την αδιαφορία σου, τη συνέπεια του μεθυσιού. Μαλάκα, ξημέρωσε και σε πότισαν γερή μπόμπα και το ντεπονάκι δε κάνει τίποτα. Θα ξεριζώσεις το κεφάλι σου για να συνέλθεις. Κι ακόμα τίποτα δεν είδες.  Σου έχω νέα. Ξέρεις ποιοι θα επιβιώσουν στον ανεμοστρόβιλο που θα σαρώσει τα πάντα στη πατρίδα που ποτέ δεν αγάπησες και ποτέ δεν σε ενδιέφερε τι θα απογίνει? Εκείνοι που φτύνανε εκεί που έτρωγες. Εκείνοι που κρατάγανε αξιοπρέπεια ενώ εσύ τη ξεπούλαγες. Εκείνοι που φύλαξαν την αγάπη για τη πατρίδα, για τον άνθρωπο, για τη μόρφωση, την αγάπη για την αληθινή ζωή κι όχι τα σκουπίδια που αποτελούσαν την αιτία της δικής σου ύπαρξης.

Δεν σε λυπάμαι καθόλου γιατί γύρω σου υπήρχε όλη η γνώση και δεν μελέτησες, υπήρχαν όλα τα σημάδια και δεν τα κοίταξες, υπήρχαν φωνές αλλά αδιαφόρησες να τις ακούσεις, υπήρχαν δυνατότητες να παλέψεις για κάτι σπουδαίο, να δώσεις ουσία στη ζωή σου, και ότι έβγαινε από τα σφηνάκια της αποχαύνωσης που ρούφαγες ήταν το ζητούμενο σου και ο μεγάλος σου έρωτας.

Ακόμα και τώρα, στην άκρη του γκρεμού, τώρα που βλέπεις μέσα στη μούρη σου να σε ξεπουλάνε, να ξεπουλάνε τη πατρίδα σου για πενταροδεκάρες, ακόμα και τώρα που ζεις στο πετσί σου τις ποινές που σου επιβάλλουν οι συμμορίες που έθρεψες και τους έδωσες το δικαίωμα να εξουσιάζουν τη ζωή σου, ακόμα και τώρα τους ψηφίζει ρε μαλάκα. Πας σαν το βλήτο πίσω από το παραβάν και ρίχνεις το χαρτάκι σου. Συνεχίζεις να παρακολουθείς το άριστα στημένο εργαλείο προπαγάνδας το χαζοκούτι και νομίζεις πως διασκεδάζεις. Συνεχίζεις να στριμώχνεσαι στις προσφορές 3 σε 1 και στα καλέσματα των απατεώνων να αγοράσεις, να ξοδέψεις, να αποκτήσεις κι αλλά σκουπίδια αν μπορείς, σαν πρεζόνι που ζητάει τη δόση του.

Ακόμα και τώρα είσαι ακόμα είσαι το πρόβατο σε κάποιο κομματικό μαγαζάκι, ακόμα και τώρα δεν μπορείς να αποβάλλεις από πάνω σου το σύνδρομο του ρουφιάνου και  του μαυραγορίτη. Ακόμα και τώρα νιώθεις ασφαλής να είσαι χωμένος στο παραμύθι σου και αγριεύεις με εκείνους που θέλουν να σου βάλουν τα γυαλιά να δεις τη πραγματικότητα. Σου λένε αυτό είναι καλό και το πιστεύεις, σου λένε αυτό μην το πλησιάζεις είναι κακό και κάνεις στην άκρη. ΕΧΕΙΣ ΑΠΩΛΕΣΕΙ  ΤΗ ΔYΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ.

Το 2012 είχα γράψει το παρακάτω κείμενο, αλλά τώρα σκέφτομαι πως ήταν πολλά τα λεφτά Αρη και θα περάσει ακόμα καιρός μέχρι τα πρόβατα να γίνουν λύκοι, και σίγουρα θα έχουν πάει 2-3 γεννιές θυσία και μια πατρίδα θα έχει τεμμαχιστεί και ξεπουληθεί χωρίς να ανοίξει μύτη.



 ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ *
(ο τίτλος δανεισμένος από ένα αγαπημένο βιβλίο του Σπινραντ)

Το μνημόνιο ήταν μια άριστη ευκαιρία για μερικούς από εμάς να μετρήσουμε πόσο τελικά απέχαμε από τους υπόλοιπους. Όχι ιδεολογικά, ταξικά, κοινωνικά κλπ, αλλά εντελώς πρακτικά.
Άρχισαν να βγαίνουν τα ποσοστά στη φόρα και συνειδητοποίησα πως στις περισσότερες περιπτώσεις ήμουν σ΄εκείνο το 2-3% που δεν είχε κάτι....

Όχι πως δεν ήξερα τι δεν έχω, αλλά ήταν εντυπωσιακό, ομολογώ, να ανακαλύπτω σε τι ποσοστό είχαν οι υπόλοιποι. Κατ΄αρχήν το να μην είσαι ιδιοκτήτης ενός οποιουδήποτε ακινήτου, έσω και ενός μικρού ξεχασμένου χωραφιού σε κάποια βουνοκορφή συνεπάγεται αυτόματα ότι μπαίνεις στη κατηγορία των εξωγήινων που επισκέπτονται που και που αυτό το πλανήτη. Αν προσθέσεις και το γεγονός να μην έχεις αυτοκίνητο, ούτε πατίνι, και μηδέν λογαριασμό σε οποιαδήποτε τράπεζα, τότε σε κατατάσσει όχι απλά στα ούφο, αλλά στα ούφο από άλλο σύμπαν!

Αν προσθέσεις επί πλέον το γεγονός να μην έχεις ζητήσει χάρη ποτέ σε κανέναν ούτε για μέσον, ούτε για κάποια άδεια, ούτε να έχεις δώσει φακελάκι, ούτε να έχεις πάρει κάποια μίζα, ούτε να έχεις περάσει καν τη πόρτα οποιουδήποτε πολιτικού, υπουργικού ή κομματικού γραφείου, τότε μπαίνεις στη κατηγορία των αόρατων.

Συνειδητοποιώ πλέον, με έκπληξη πως σε σχέση με την συντριπτική πλειοψηφία του υπόλοιπου πληθυσμού πως ο σύνδεσμός μου μ΄αυτό το κράτος είναι δυο πράγματα. Η ταυτότητα και το ΑΦΜ. Γιατί ακόμα έχω μια δουλειά. Και μέσα στη γενικότερη τρομοκρατία, σκέφτομαι, πως αν αύριο με απολύσουν και συνεχίσω να επιβιώνω το κράτος θα με κυνηγήσει για να δει τι κρύβω και το καταφέρνω γιατί παθαίνουν ένα κοκομπλοκ τα λαμπάκια του όταν του συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα μου βάλει τεκμήριο αναγκαστικό στο γεγονός πως επιβιώνω. Κάποιο στάνταρ φαγητού, νερού, κωλόχαρτου που αγοράζω, σαπουνιού που πλένομαι, ρούχων που φοράω, κρεβατιού που κοιμάμαι.

Βλέπω σύντομα να καταφθάνει το μέτρο της απόλυτης κατάργησης του ρευστού, και της υποχρεωτικής αγοράς ακόμα και τσίχλας με  πιστωτική, όχι για τη πάταξη της φοροδιαφυγής ή άλλες τέτοιες αηδίες, αλλά για την αναζήτηση αρουραίων σαν και του λόγου μου που θα πρέπει να δικαιολογήσουν πως στο διάολο έχουν το θράσος να επιβιώνουν. Θα φορολογήσει τα ούφο. Τους επισκέπτες από άλλη διάσταση. Θα είναι ο φόρος διοδίων μια και το είδος θα αυξάνεται δραματικά και δεν θα έχει άλλο τρόπο να τους τσακώσει, καμιά άλλη δικαιολογία εκτός από το γεγονός πως και η απαλλαγή από τους κανόνες του είναι τεκμήριο και μάλιστα πολύ σοβαρό.

Το μνημόνιο τελικά θα αποδειχτεί μια πολύ ύπουλη παγίδα στο σύστημα, γιατί θα ξεφυτρώσουν χιλιάδες ούφο που θα επιβιώνουν έξω από τους κανόνες του ασφαλή νοικοκυρεμένου πολίτη, θα γεμίσει το περιθώριο με κατοίκους αγνώστους προελεύσεως και αν τα καταφέρουν να επιβιώσουν αυτό θα είναι συγκλονιστικό, γιατί για πρώτη φορά θα βγει στη φόρα, πως χιλιάδες πράγματα που έκαναν και θυσίαζαν τη ζωή τους γι΄αυτά (η φωλίτσα, το αυτοκινητάκι, το παρακάλι στο βλαχοδήμαρχο) είναι μούφα! Και τότε πως θα συγκρατήσει εκατομμύρια κόσμου που θα βρουν τρόπους επιβίωσης που δεν θα μπορεί να κατανοήσει ούτε να ελέγξει?

Δώστε πίσω τα παιχνιδάκια στους ιθαγενείς, δώστε τους πίσω τις φωλίτσες τους και τα αρκουδάκια τους γιατί καταφθάνει ο μπαμπούλας του χάους! Κι αυτόν δεν υπάρχει καμιά τρόικα που να μπορεί να τον κάνει καλά. Ακούστε με τι σας λέω. Γιατί κι αν ακόμα οι πρωτόπλαστοι που θα εκτοξευθούν έξω από το παράδεισο δεν ξέρουν που να πάνε και τι να κάνουν, υπάρχουν ούφο από άλλα σύμπαντα που θα τους μάθουν. Και τότε άντε συμμαζεύστε τα ασυμμάζευτα.

Ίσως στη μελλοντική ιστορία, να βρει κάποιος ένα παλιό ημερολόγιο μέσα στα ερείπια και να διαβάσει "...κι έτσι ξεκίνησαν όλα...." Υπάρχει κάτι πολύ επικίνδυνο που γεννιέται σιγά σιγά και προς το παρόν εκφράζεται με κινήσεις απελπισίας. Αυτοκτονίες ή σάλεμα του μυαλού. Μόλις αυτή η σιωπηλή δύναμη ξεπεράσει το στάδιο του πανικού, και δει πως ζει ακόμα θα μετατραπεί στο πιο επικίνδυνο είδος ανθρώπου. Αυτόν που δεν έχει τίποτα πια να χάσει, εκτός από τις αλυσίδες του. Κι αυτό δεν αντιμετωπίζεται με τίποτα αν συμβεί σε μεγάλη έκταση.

Οπότε οι παρατηρητές των γεγονότων χαλαρώστε και απολαύστε το . Έρχεται....

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

ΤΡΑΒΑ ΤΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕΣ ΑΚΟΜΑ, ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΣΟΥ, ΤΡΑΒΑΤΑ

Για να πάρεις μια σωστή απάντηση πρέπει να κάνεις τη σωστή ερώτηση. Ολο αυτό το χάος που βιώνουμε σήμερα γύρω μας, αυτό το γελοίο κατασκεύασμα που υπηρετεί η πλειοψηφία των ελλήνων με τρόπο εντυπωσιακά δουλικό, χωρίς να κινείται ούτε φυλλαράκι στην πολιτεία των ξεφτυλισμένων και ξεπουλημένων πολιτικών που συνεχίζουν άνετοι το έργο τους, πως συνέβη?

Μέσα σ΄αυτό το χάος, υπάρχει ένα ποσοστό δεν ξέρω πόσο είναι, υποθέτω όχι πάνω από 5%, και ίσως να είμαι αρκετά αισιόδοξη, μπορεί να είναι και λιγότερο, που σκέφτεται διαφορετικά. Εδώ έρχεται το πρώτο ερώτημα. Τι κάνει αυτό το ελάχιστο ποσοστό να διαφέρει από τους υπόλοιπους? Γιατί αυτοί οι λίγοι, ανυπότακτοι και πρόθυμοι να ανατρέψουν την φαινομενικά αδύνατον να ανατραπεί τάξη, έχουν μέσα τους τη φλόγα να το κάνουν και διατηρούν τη διαύγεια σκέψης ατόφια και την δύναμη να σκέφτονται έξω από το κουτάκι?

Δεύτερο ερώτημα είναι πως είναι δυνατόν να μας κυβερνάνε μόνιμα πρόσωπα που γνωρίζουν όλοι πως θα είναι το ίδιο καταστροφικά για την πατρίδα και τον πληθυσμό που κατοικεί σ΄αυτήν. Οι ξεπουλημένοι πολιτικοί παίζουν εδώ και δεκαετίες με ανοιχτά χαρτιά στο τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν και ο έλληνας το ζει στο πετσί του κάθε μέρα. Τα κόμματα που διεκδικούν κάθε φορά τη ψήφο και στο τέλος κατορθώνουν να την αποκτήσουν, είναι τα ίδια που εναλλάσσονται στην εξουσία κι έχουν υπογράψει όλα τις συμφωνίες δουλείας και ξεπουλήματος. Και όμως όταν έρχεται η ώρα της μεγάλης απόφασης, οι ψηφοφόροι που ανάμεσα τους είναι οι άνεργοι, οι φτωχοποιημένοι, οι έμποροι που έβαλαν λουκέτο, οι νέοι που τους πετάνε ένα χαρτζιλίκι για μισθό σε συνθήκες εργασιακού εκβιασμού, οι γονείς που βλέπουν πως τα παιδιά τους δεν έχουν μέλλον, οι συνταξιούχοι που τους κατασπάραξαν τις συντάξεις, ο υποτιθέμενος πνευματικός κόσμος που βλέπει την εξαθλίωση στη παιδεία, οι γιατροί που βλέπουν τη κατάντια στο σύστημα υγείας, οι νομικοί που βλέπουν την υποταγμένη δικαστική εξουσία, οι στρατιωτικοί που βλέπουν τις συμφωνίες ξεπουλήματος, όλοι αυτοί επιλέγουν στο τέλος μια από τα ίδια και χειρότερα και δίνουν λευκό χαρτί για να γράψουν κι άλλες αθλιότητες στη συνέχεια της ιστορίας μας.

Τρίτο ερώτημα είναι πως είναι δυνατόν όλοι οι πολιτικοί μας να είναι πιόνια και να αδιαφορούν παντελώς για την τύχη των ανθρώπων που τους ψήφισαν και για την τύχη της πατρίδας που κατοικούν. Ο πλανήτης γύρω μας φλέγεται, παντού ξεφυτρώνουν βραδυφλεγείς βόμβες έτοιμες να εκραγούν ανά πάση στιγμή, μυρίζει μπαρούτι στον λεγόμενο δυτικό κόσμο αλλά και στα υπό ανάπτυξη κράτη και στα υποανάπτυκτα. Εδώ βρισκόμαστε σε ένα συνεχές παραμύθιασμα, σε μια κατάσταση ομαδικής ύπνωσης, μια απόλυτη ακινησία και στο θρόνο της εξουσίας κάθονται συνέχεια άτομα άοσμα, υπηρέτες ξένων συμφερόντων, ανθέλληνες, ανθρωπάκια τελευταίας κατηγορίας που ο ίδιος ο λαός που βιώνει συνεχώς τις συνέπειες αυτής της χωρίς τέλος σιχαμένης και απάνθρωπης πολιτικής, συνεχίζει να τους δίνει δικαίωμα να τον γαμάνε ανελέητα.

Και όχι μόνο σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο, στους επί μέρους άρχοντες της κάθε κοινωνίας, στη πόλη, στο χωριό, στις απομακρυσμένες περιοχές, οι ντόπιοι επιλέγουν τους πλέον άχρηστους, πιστά αντίγραφα και υπηρέτες των ίδιων συμφερόντων, της ίδιας κατεύθυνσης, που δεν θα κάνουν απολύτως τίποτα και για την ανάπτυξη και ευημερία των τοπικών κοινωνιών. Καλά δεν υπάρχει κανένας σ΄αυτό το τόπο που να θέλει να βγει από αυτό το βάλτο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην ανυπαρξία? Από τι αποτελείται τελικά ο ελληνικός πληθυσμός? Από προδότες, ρουφιάνους, τζογαδόρους, πουτάνες, νταβατζήδες και πρόβατα?

Στο κίνημα των αγανακτισμένων υπήρχαν στάνταρ κάτω στους δρόμους μισό εκατομμύριο άνθρωποι που μούτζωναν κι έβριζαν και νόμιζες ότι όπου νάναι θα πέσει η Βαστίλή και σε μια στιγμή εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας σαν να ήταν μια παράσταση που εντάξει είδαμε το έργο και τέλος. Στο δημοψήφισμα ξετρύπωσαν για λίγο από τα λαγούμια βαρέσανε στη μούρη των κατάπτυστων μνημονιακών πολιτικών ένα 60%, εκείνοι τους απάντησαν στα αρχίδια μας τι λέτε, και λίγες μέρες μετά όχι μόνο δεν κατέβηκε αυτό το ποσοστό στο δρόμο να πει τι λέτε ρε μαλάκες, να γίνει ένας χαμός για αυτή τη κοροϊδία, αυτή την απόλυτη απαξίωση στη λαϊκή βούληση, αλλά τους ξαναψήφισαν!

Υπάρχει κάτι πολύ βρώμικο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, κάτι που δεν κολλάει με το όλο σκηνικό. Οι αποδεδειγμένα άχρηστοι κι επικίνδυνοι συνεχίζουν ακάθεκτοι να έχουν την έγκριση από τους πολίτες να δρουν ανενόχλητοι. Και οι πολιτικοί που εμφανίζονται στην αρένα να έχουν τα ίδια σχέδια, κανένας διαφορετικός, κανένας που να δείξει ψήγματα επιθυμίας να αλλάξει έστω και μία τελεία στα σχέδια των εμπόρων των εθνών.

 Σκεφθείτε λίγο έξω από τα κομματικά μαγαζάκια που συνεχίζετε να θρέφεστε ενώ σας έχουν ξεπουλήσει κανονικά. Σκεφθείτε έξω από τις αντιλήψεις που σας φυτεύουν στο κεφάλι καθημερινά με μια απόλυτα στοχευμένη προπαγάνδα που οδηγεί την πατρίδα μας σε αφανισμό με ταχύτατους ρυθμούς. Σκεφθείτε γιατί άνθρωποι που αγαπούν αυτό το τόπο και θέλουν να τιμήσουν τη ιστορία του, και τη δική τους ύπαρξη στοχοποιούνται και όλα τα λαμόγια, τα τσιράκια των αποικιοκρατών, οι κλέφτες, οι εγκληματίες, οι κομματάρχες, οι εργατοπατέρες, οι κούφιοι τιποτένιοι που αναμασάνε συνεχώς τις ίδιες αηδίες μένουν στο απυρόβλητο. Σκεφθείτε γιατί ενώ υποφέρετε δεν μπορείτε να κάνετε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ και σας έχουν κάνει να πιστεύετε πως οποιαδήποτε αλλαγή είναι ανέφικτη και οποιαδήποτε κίνηση αντίδρασης είναι μάταια. Σκεφθείτε, όσοι έχετε ακόμα την ικανότητα να το κάνετε και σχεδιάστε τις δικές σας κινήσεις, όποιες κι αν είναι, απλά ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ.

Είναι καιρός, κι αργήσαμε, να βγουν από το λήθαργο όσοι τελικά ποτέ δεν μπήκαν αλλά κοιτάνε με απογοήτευση και δεν ελπίζουν πως μπορεί να γίνει κάτι. Μην νιώθεις ο κανένας, είσαι ο ένας κι αυτή τη μοναδική σου αξία πρέπει να τιμήσεις την ικανότητα που έχεις να μην είσαι οι παραιτημένοι πολλοί.

ΜΗΝ ΜΕ ΠΑΡΕΞΗΓΕΙΤΕ, ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΑΙΜΟΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ.



Ξυπνάω σήμερα και πηγαίνω να απολαύσω ένα καφεδάκι στη γειτονιά μου, με την ησυχία που επικρατεί γύρω μας, λόγω ημέρας, και μ΄ενα χειμωνιάτικο αλλά όμορφο καιρό. Πηγαίνω στο μικρό καφέ, κάθομαι στο τραπέζι και βάζω ακουστικά να ακούσω όμορφες μουσικές και να ταξιδέψω όπου αγαπώ. Και ξαφνικά ξεκινάει ο χριστιανο-ιμάμης από τη κοντινή εκκλησία τη κλάψα και το χειρότερο η συγκεκριμένη εκκλησία έχει μεγάφωνα απέξω για να γίνεται το κάλεσμα των αμνών.
Στο προαύλιο της εκκλησίας ήταν αραγμένες δυο κουρσάρες, γιατί μάλλον υπήρχε επίσκεψη από κάποιο μεγάλο ιερατικό κεφάλι, σαν αυτές που έχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων, οι κροίσοι, οι νταβατζήδες, οι έμποροι της πρέζας και οι ιεράρχες!

Μπροστά στα σκαλιά της εκκλησίας σέρνονταν δυστυχισμένα πλάσματα με το χέρι απλωμένο να τους πετάξουν οι ενορίτες κανα φράγκο. Είχαν πιάσει δηλαδή οι φουκαριάρηδες πρώτο τραπέζι στην ελπίδα της υποκριτικής φιλανθρωπίας, μια και οι πιστοί και αγαθοί καλοί άνθρωποι ρίχνουν οπωσδήποτε φραγκάκια πριν μπουν στο ναό γιατί τους κοιτάζει ο θεός τους και το παίζουν αγγελούδια. Όταν μπουν μέσα φυσικά θα κάνουν αυτό που κάνουν πάντα, θα ακούσουν με κατάνυξη κάποιον να κλαψουρίζει με λέξεις που δεν καταλαβαίνουν αλλά τις έχουν μάθει απέξω, θα πάρουν τον αγιασμό στο μπουκαλάκι για να ξορκίσουν από το σπίτι το κακό που δεν ξέρουν ποιο είναι, και θα κοινωνήσουν χαλαρά τη σάρκα και το αίμα του αρχηγού. Πάντα είχα την απορία αν τους έδιναν μια αληθινή ανθρώπινη σάρκα κι ένα σφηνάκι κανονικό αίμα γιατί έτσι θα ήταν το δόγμα, θα το έκαναν?

"Εν ονόματι της Αγίας Τριάδας έχομεν και κυρήττομεν αυτούς αφορισμένους, κατηραμένους και ασυγχώρητους παρά έστωσαν μετά θάνατον άλυτοι και τυμπανιαίοι, αι πέτραι και ο σίδηρος λυθήσονται αυτοί δε ουδαμώς"

Γνωρίζετε τι είναι το παραπάνω κειμενάκι που είναι γεμάτο αγάπη και καλοσύνη για τον άνθρωπο καλοί μου πιστοί? Είναι ο αφορισμός που εισέπρατταν όσοι δεν ήταν καλά παιδιά. Είναι εντυπωσιακό το μίσος και η απανθρωπιά που αναδύεται από αυτό το σιχαμένο κείμενο, το οποίο βέβαια είναι η σύνοψη της ιδεολογίας που ασπάζεστε και προσκυνάτε. Αν μέσα σας υπάρχει καλοσύνη το μόνο που θα μπορούσατε να αισθανθείτε θα ήταν αποτροπιασμός.

Αποτροπιασμό για όλα τα εγκλήματα που έχει διαπράξει αυτή η ανώνυμη εταιρεία που πουλάει αέρα και γεμίζει τα παγκάρια χρήμα και έχει στα χέρια της στους αιώνες των αιώνων, αμήν, μια εξουσία που δεν αμφισβητεί κανένα πρόβατο. Μια συμμορία διαχρονική από εγκληματίες που ρήμαξαν ότι θαυμαστό είχε κατορθώσει να δώσει ο αρχαίος κόσμος κι έμειναν στο απυρόβλητο μέχρι σήμερα, απόλυτοι άρχοντες. Είναι σαν να έχεις εναποθέσει τη ψυχή σου και τη σωτηρία της σε κολομβιανό καρτέλ και να νομίζεις πως είναι οι αδελφές του ελέους.

Ποτέ μα ποτέ δεν αρνήθηκα το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πιστεύει στο Θεό του, αν αυτό είναι η εσωτερική του ανάγκη. Είναι απόλυτο δικαίωμα και ελευθερία η κάθε ψυχή να προσεγγίζει τα μυστήρια του κόσμου, να ζητά απαντήσεις που να ανακουφίσουν την υπαρξιακή αγωνία, να ονειρεύεται αν επιθυμεί μεταθανάτια ζωή ή την αθανασία. Τι σχέση όμως μπορεί να έχει αυτή η αναζήτηση με αυτό το κατασκεύασμα που προσκυνάτε?

Έχω ακούσει ανόητο να προσπαθεί να με πείσει πως όπως ένας πνευμονολόγος καπνίζει αλλά λέει στους ασθενείς πως το κάπνισμα σκοτώνει, έτσι κι ο παππάς μπορεί να είναι αμαρτωλός αλλά να κηρύττει το λόγο του Θεού. Δηλαδή μου έλεγε με λίγα λόγια πως αν ο παππάς ήταν παιδεραστής π.χ. δεν ήταν αυτή η ουσία αλλά το ότι με κάποιο τρόπο είχε καβατζώσει τη θέση του εκπροσώπου του θεού επί της γης, ήταν δηλαδή το δοχείο του λόγου του Θεού κι όλα καλά.

Σε αυτό το σημείο σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά, και συνειδητοποιεί πως στη διαμόρφωση συνειδήσεων, την επιβολή δια της βίας των κανόνων, στην στυγνή τιμωρία όλων όσων τολμήσαν να αμφισβητήσουν το αλάθητο και ανέγγιχτο των απανταχού ιερατείων, ένας Γκαίμπελς μοιάζει με αθώα μαθητριούλα.

Το απόλυτο θράσος όμως έρχεται όταν ένας ανόητος σου λέει, με ύφος συγκαταβατικό σαν να σε συγχωρεί για τα δαιμόνια που έχουν καταλάβει το μυαλό σου, πως σε λυπάμαι γιατί είσαι παραπλανημένος. Αυτός ο συγκεκριμένος που το σκέφτεται και το λέει, είναι η απόδειξη πως ο άνθρωπος πραγματικά προικίστηκε με ένα όπλο που λέγεται μυαλό, αλλά δυστυχώς δεν έχει ιδέα πως να το χρησιμοποιήσει εκτός από τα ξύπνια λαμόγια της ιστορίας που έμαθαν να το χρησιμοποιούν αλλά μόνο για ένα σκοπό, να καταφέρουν από τα υπόλοιπα μυαλά να μην λειτουργεί κανένα και να μπορούν να τα πατάνε στη μούρη κι εκείνα να λένε ευχαριστώ.

Γιατί το κάνουν? Γιατί είναι ανώμαλοι σαδιστές που έχουν δυσανεξία στην ζωή και στις χαρές της ίσως? Γιατί έχουν αναπτύξει σε απόλυτο βαθμό την δίψα για μάσα και εξουσία? Καλά δεν αναρωτηθηκατε ποτέ αφού αυτοί που γνωρίζουν για την αιώνια τιμωρία στα καζάνια της κόλασης, δεν χαμπαριάζουν μία και γράφουν στ΄@ρχίδια τους τις 10 και τις  50 εντολές αν θέλετε, και δεν φοβούνται τίποτα, μήπως σας παραμυθιάζουν? Πόσο πιο απλά να το σκεφθεί κάποιος? Αν στο ελάχιστο πιστεύανε όσα σας λένε, δεν θα ήταν Παναγίες?

Για ψάξτε το λιγάκι, κάτι δεν κολλάει στο όλο παραμυθάκι ε?

* Στην εικόνα το αυτοκίνητο του Πάπα με το καρεκλάκι για να χαιρετάει τα πλήθη, και να τους φωνάζει ο έχων δυο χιτώνες να δίνει τον έναν. Εντάξει για χιτώνες μίλησε όχι για κάντιλακ, κατανοητό.




Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2019

ΤΟΞΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ



Κάποιος έλεγε πως, πριν πας σε κάποιο ψυχίατρο να δεις τι συμβαίνει, κοίταξε προσεκτικά γύρω σου μήπως περιτριγυρίζεσαι από μαλάκες. Είναι πιο χιουμοριστική απόδοση της φράσης του Σάρτρ "κόλαση είναι οι άλλοι".

Στη ζωή μας αυτό που θα συμβεί είναι ένας συνδυασμός δύο πραγμάτων, το φορτίο που έχουμε μέσα μας την ώρα που γεννιόμαστε, τα γονίδιά μας, κι αυτά που θα απορροφήσουμε από το περιβάλλον κάθε στιγμή και θα καθορίσουν την ποιότητα της καθημερινότητας. Το πρόβλημα είναι,  πως δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είμαστε , ενώ ενώ είναι πολύ εύκολο να πλησιάσουμε αυτό που είναι οι άλλοι.

Δεν ξέρουμε από νόμους, δόγματα, υποχρεώσεις, εντολές, διδάγματα ή υποδείξεις όταν γεννιόμαστε, μας παίρνουν από το χεράκι, σηκωνόμαστε σιγά σιγά στα πόδια μας, μαθαίνουμε τις πρώτες λέξεις από τους άλλους. Ξεκινάει από εκείνη τη στιγμή η διαμόρφωσή μας. Ένα παιδί που οι γονείς του μιλάνε φυσιολογικά λέγοντας το νερό νερό κι όχι μπούα, το φαγητό φαγητό και όχι μαμ, το κρέας κρέας και όχι τσιτσί, δηλαδή κάποιο που έχει την ευτυχία να μεγαλώνει με ανθρώπους που έχουν κάποια λογική και όχι καραγκιόζηδες,  θα ξεκινήσει να μιλάει καθαρά και πιο γρήγορα.

Από εκεί και μετά όλη η ζωή καθορίζεται σε σχέση με τη ποσότητα ηλιθίων ή σωστών ανθρώπων θα έρθεις σε επαφή. Γιατί είναι σημαντικό στα πρώτα βήματα και μέχρι την εφηβεία που έχει διαμορφωθεί η προσωπικότητα να συναντήσεις όσο το δυνατόν λιγότερα βλήματα. Θα αντιμετωπίσεις ένα σχολείο που έχει καταντήσει μια εκκλησία κατευθυνόμενης και ανούσιας εκπαίδευσης και θα εύχεσαι να υπάρχει ένας δάσκαλος, ένας καθηγητής ανυπότακτος, ελεύθερος που να πέσει στο δρόμο σου και να σου εμπνεύσει κάτι διαφορετικό από το να γίνεις ένας καλός παπαγάλος.

Εννοείται πως πρωταρχικό ρόλο θα παίξει το οικογενειακό περιβάλλον, να πετύχεις σε γονείς που σε γέννησαν επιθυμώντας να μεγαλώσουν έναν ελεύθερο, σκεπτόμενο και υγιή άνθρωπο γιατί κι εκείνοι είναι κάτι τέτοιο, ή θα πέσεις στη περίπτωση τη πιο συνηθισμένη εκείνων που μόλις απέκτησαν ένα παιχνιδάκι που θα ικανοποιήσει την υπαρξιακή τους αγωνία και την κοινωνική αποδοχή που ζητάει επίμονα να είσαι "τακτοποιημένος" σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα της μίζερης και καταπιεστικής μαζικοποιημένης αντίληψης του "καθήκοντος".

Σε όλη τη πορεία το δυστυχές είναι πως η πλειοψηφία που θα σε τριγυρίζει θα είναι τοξικοί άνθρωποι. Άνθρωποι που θα κουβαλάνε ανωμαλία σκέψης, παραποιημένη αντίληψη της αλήθειας της ζωής, άνθρωποι γεμάτοι από τοξικά συναισθήματα, που δηλητηριάζουν τους ίδιους και το περιβάλλον τους. Η κάθε μορφή εξουσίας έχει φροντίσει να γεννιέσαι σκλάβος. Απόλυτος σκλάβος. Ανάλογα με το ποιο σημείο του πλανήτη θα προσγειωθείς, είναι ήδη έτοιμα τα δεσμά που θα πρέπει να φορέσεις. Σε ποιο θεό είσαι υποχρεωμένος να πιστεύεις, σε τι νόμους θα πρέπει να υπακούς, τι γνώσεις θα πρέπει να αποκτήσεις, τι συνήθειες θα είσα ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να έχεις στο κάθε βήμα σου.

Εύχεσαι να προσγειωθείς κάπου που έστω να μην σε ξυλοφορτώνουν, να μην σε πετσοκόβουν και να έχεις ένα πιάτο φαΐ να φας ή λίγο νεράκι να πιεις, γιατί τουλάχιστον έτσι θα ζεις το πνευματικό μαρτύριο της ομαδικής αποχαύνωσης , αλλά δεν θα τρως και φάπες αν δεν ενσωματώνεσαι.

Και πως μπορείς να ξεφύγεις? Ενας τρόπος υπάρχει,  να μπορέσεις να κρατήσεις ζωντανό μέσα σου εκείνο το παιδί που ήξερε ενστικτωδώς τι το κάνει να κλαίει και τι το κάνει να γελάει. Να φτιάξεις δικά σου μέτρα και σταθμά μη ανοχής της ανοησίας και της επιβολής των ορέξεων του περιβάλλοντος επάνω σου. Με λίγα λόγια πρέπει να παραμείνεις ανώριμος για τα δικά τους μάτια και φίλος με αυτό που η ψυχή σου προστάζει, όποιο κι αν είναι το κόστος.

Τίποτα από ότι σε τριγυρίζει δεν είναι λογικό. Είναι η απόλυτη παράνοια που γιγαντώνεται με την αμορφωσιά, την υποταγή στη δουλεία, το φόβο του να βγεις έξω από την προκατασκευασμένη ασφάλεια, το φόβο του να υποστείς τις συνέπειες, τη τιμωρία που θα σου υποβάλλουν και που πολύ νωρίς αρχίζεις και ψυλλιάζεσαι πως θα συμβεί. Οι γονείς θα σε τιμωρήσουν γιατί έκανες "αταξίες¨ δηλαδή εκφράστηκες διαφορετικά από τα θέλω τους, οι δάσκαλοι θα σε μηδενίσουν σαν "προβληματικό" αν δείξεις πως δεν μπορείς να ανεχτείς την ανιαρή και ανούσια διδαχή τους, οι φίλοι θα σε απομονώσουν σαν "παράξενο" αν δεν ακολουθείς το πανηγυράκι που ονομάζουν διασκέδαση, οι συνάδελφοι, οι σχέσεις σου θα σε απορρίψουν αν δεν τους δίνεις το φαΐ που θέλουν να μασάνε.

Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να μην γίνεις σαν τη μούρη τους. Πρέπει να αντέξεις τη μοναξιά, την απώλεια εκείνων των πραγμάτων που προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι αναγκαία για τη ζωή σου, πρέπει να αλλάξεις τα σύνορα του γνωστού κόσμου και να ταξιδέψεις σε κόσμους αχαρτογράφητους.

Το μυστικό είναι απλό. Αυτό που σου πουλάνε, όταν μένεις μόνος και βάζεις μπρος όσο ακόμα έχεις το μυαλό σου να δουλέψει σε κάνει να νοιώθεις όμορφα? σε γεμίζει? είναι αυτό που ζητάει το μέσα σου για να νοιώθεις την ομορφιά της  ζωής και να κρατάς αναμμένη τη φλόγα που είναι ο σκοπός της ύπαρξης, το νόημα του γιατί βρίσκεσαι εδώ κάτω, ή νοιώθεις να πνίγεσαι? Το κακό είναι πως την απόφαση πρέπει να την πάρεις πολύ νωρίς, μόλις στα πρώτα βήματα γιατί μετά δεν θα μπορείς να αναγνωρίσεις πως είσαι ένα πιόνι άβουλο και υποταγμένο σε μια τυραννική και απάνθρωπη σκακιέρα.

Φτύσε το φαγητό που δεν γουστάρεις κι αποδέξου τη τιμωρία, μείνε καλύτερα νηστικός, σκίσε το βιβλίο που σου μοιάζει ανόητο και ψάξε εκείνο που σε μαγεύει, διώξε τους ανθρώπους που σε γεμίζουν ανασφάλειες, ενοχές και που ζητούν διαρκώς να τους δίνεις χωρίς να σου δίνουν τίποτα. Βρες μια δουλειά να βγάζεις ένα μεροκάματο για να έχεις τα απαραίτητα χωρίς να χάνεις χρόνο για να κυνηγάς την βλακεία μιας καριέρας και καταξίωσης στο τοξικό περιβάλλον και να χάνεις ώρες από το να κυνηγάς τους τρόπους να πραγματοποιήσεις τα δικά σου όνειρα.

Τα όνειρα σου είναι αυτά που ζητάει το παιδί μέσα σου κι όχι ο λοβοτομημένος ενήλικας. Είναι η αναζήτηση της αγάπης, να αγαπήσεις και να σε αγαπήσουν, είναι η αναζήτηση των μυστηρίων, της μαγείας που έχει η ζωή, διάβασε, μελέτησε και ταξίδεψε στους κόσμους που δεν θέλουν να σου δείξουν, συμφιλιώσου με τη φύση, παρατήρησε τη θάλασσα, τα λουλούδια, τον ουρανό με τα αστέρια του, τα ζωάκια που μπορούν να σου δώσουν μαθήματα για την απλότητα της ύπαρξης, κράτα την επιβολή από νόμους και δόγματα σαν ένα κουτάκι στο πίσω μέρος του μυαλού,  για να ξέρεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις και να βρεις τρόπους να τους φτύνεις.

Και σε παρακαλώ σταμάτα να πιστεύεις πως κάποιος κυριούλης με άσπρα γένια που βρίσκεται κάπου στο σύμπαν σε παρακολουθεί συνεχώς και είναι έτοιμος να σε τσακίσει με το βούρδουλα αν δεν φας το φαγάκι σου. ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. Εσύ πρέπει να το σεβαστείς και να το ανακαλύψεις όχι γιατί είσαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ γιατί θα σε τιμωρήσουν, αλλά γιατί είναι αέναο, πανέμορφο χωρίς αρχή και τέλος και το θλιβερό σαρκίο σου είναι απλά ένα δοχείο που φιλοξενεί τη ψυχή,  μια χωρίς κανένα μέτρο ενέργεια που ζητάει συνεχώς να εκτοξευθεί σε αόρατους ορίζοντες, που διψάει να γευτεί όλη τη μαγεία της δημιουργίας, που δεν θέλει να υποταχθεί σε καμμία τάξη σε κανένα νόμο,  που έχει κατασκευάσει η ανθρώπινη αθλιότητα.

Κι αν δεν μπορείς να βρεις το δρόμο πάρε ένα σκυλάκι , ένα γατάκι στο σπίτι σου φρόντισε το και κοίταζε τα μάτια του, μάθε από την αυθόρμητη ικανότητα που έχει να εκφράζεται, το φυσικό τρόπο που ζευγαρώνει, το γαλήνιο ύπνο που κάνει όταν έχει ένα πιάτο φαγάκι κι ένα μαξιλαράκι να κοιμηθεί, τη χαρά που σε αγκαλιάζει όταν παίζει κι όταν του δίνεις αγάπη, μάθε από ένα ζωντανό που δεν έχει να πληρώσει εφορία, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, τράπεζες, που δεν διακατέχεται από τη παράνοια του να θέλει να αγοράσει συνέχεια κάτι, που δεν έχει συνεχή αγωνία τι θα πει το περιβάλλον, τι πρέπει να κάνει για να είναι αποδεκτό, που δεν έχει εκκλησίες και θεούς που θα το καταντήσουν παιχνιδάκι στις ανώμαλες ορέξεις τους.

Προχώρα πάρα πέρα αν μπορείς, πήγαινε έξω από τη τσιμεντούπολη, απέδρασε στη φύση να ακούσεις τους ήχους της, να κολυμπήσεις στα νερά της, να ξαπλώσεις στο γρασίδι της, να κοιτάξεις τα αστέρια της, να ξενυχτήσεις με τα αγρίμια, να σκαρφαλώσεις στη κορυφή και να κοιτάξεις το απέραντο πανέμορφο που απλώνεται κάτω από τα πόδια σου.

ΖΗΣΕ ΜΟΝΟΣ μέχρι να αποφασίσεις στη ζωή σου να βάλεις εκείνους ή εκείνον τον άνθρωπο που μοιράζεται την ίδια δίψα ψυχής με εσένα κι όχι μια σαβούρα που θα σου αφαιρεί κομμάτια κάθε στιγμή.  Μην τεμαχίζεσαι, αυτό που είσαι είναι πολύτιμο, είναι ο θησαυρός σου και πρέπει να το φυλάξεις και να το προσφέρεις στους λίγους ή στον ΕΝΑΝ που θα κατανοήσει την αξία του, και θα σου προσφέρει απλόχερα τους δικούς του θησαυρούς, αλλιώς ΤΙΠΟΤΑ, μηδενική ανοχή στους ανόητους.

Η ζωή είναι μια απίστευτη γυναίκα, υπέροχη, γεμάτη μαγεία, ερωτισμό, φαντασία, που ζητάει να αγαπηθεί, δεν θέλει απλά να την γαμήσεις και να φύγεις χωρίς να έχεις καταλάβει τίποτα. Προσπάθησε να είσαι εραστής της κι όχι σαβουρογάμης κι ίσως βρεις το δρόμο σου.

Αυτό είναι το αληθινό νόημα της αγάπης, αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουμε, ο σκοπός που πρέπει να κατακτήσουμε, όλα τα άλλα είναι η κατασκευασμένη ψεύτικη πραγματικότητα που εξυπηρετεί μόνο τα κτήνη που την κατασκεύασαν για να ικανοποιούν την ανωμαλία τους. Τα όρνεα που τρώνε τη σάρκα σου. Οι διαμορφωτές της συνείδησής σου που εσύ ο δύστυχος τους έχεις κάνει θεούς.


ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ



Να προσέχετε, να ρίξετε καλά λεφτά στο παγκάρι, να πείτε τις προσευχές, να γονατίσετε μετανοιωμένοι και ζητήσετε έλεος για τις αμαρτίες που σας έχουν φορτώσει. Να νοιώσετε πόσο κακοί άνθρωποι είσαστε και να ικετέψετε για λίγο έλεος, γιατί αλλιώς περιμένει το τελευταίο επίπεδο της κόλασης να σας υποδεχτεί.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχει εκεί κάτω. Θα βρεθείτε σ΄ενα μέρος που κάποιος θα σας δώσει ένα πακέτο πιστωτικές κάρτες και γύρω σας θα απλώνονται τεράστια εμπορικά κέντρα και οι κάρτες θα είναι άδειες. Θα σας πιάνει παράνοια για να αγοράσετε και δεν θα μπορείτε.

Μετά θα σας περνάνε σ΄ενα τραπέζι γεμάτο από σφαχτά, με τις σάρκες ξεροψημένες, θα τρέχουν τα σάλια σας αλλά το στόμα θα είναι ραμμένο.

Δεν θα τρώτε τίποτα και θα παχαίνετε, θα σας μετράνε και θα σας δείχνουν ξυγκάκια, θα σας βάζουν το καθρέφτη στη μούρη και δεν θα υπάρχει ούτε ένας πλαστικός να κόψει τα περισσέυματα, να στρώσει τις μούρες.

Και μετά θα έρχεται το χειρότερο, θα μπαίνετε σε ένα δωμάτιο γεμάτο σοφούς και θα σας αναγκάσουν να χρησιμοποιήσετε το μυαλό σας. Ναι, υπάρχει κι αυτή η τιμωρία η πιο σκληρή από όλες, θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε κάτι που δεν ξέρετε σε τι χρησιμεύει αλλιώς θα υπάρξει η πιο οδυνηρή τιμωρία από όλες.

Θα σας οδηγήσουν σε μια βιβλιοθήκη, είναι ένα κτίριο που έχει σε ράφια κάτι που τα λένε βιβλία, και αλίμονο.. θα σας βάλουν να διαβάσετε και θα σας απαγορέψουν, κρατηθείτε αυτό είναι το τέλος..θα σας απαγορέψουν να δείτε τηλεόραση, μόνο να διαβάζετε.

Πως να αντέξει η ανθρώπινη μιζέρια σας, η κατάντια σας αυτές τις τιμωρίες... Κι άλλες πολλές, θα σας ζητήσουν να μάθετε να αγαπάτε, να ερωτεύεστε κάποιον άλλον εκτός από τη μούρη σας κι εσείς θα ψάχνετε να βρείτε τι σημαίνει η λέξη αγάπη.

Στο τέλος θα σας ανακοινώσουν τη τελική μοιραία κατάληξη. Δεν θα έχετε ποτέ πια λεφτά. Ούτε μια δεκάρα. Δεν θα μπορέσετε πλέον στην αιωνιότητα να αγοράσετε και να καταναλώσετε.

Και τότε θα μετανοιώσετε γιατί δεν ήσασταν υπάκουοι δούλοι αρκετά, γιατί δεν είχατε φιλήσει το πάτωμα, δεν είχατε τάξει στην ενορία της γειτονιάς εκείνο το διαμερισματάκι  όταν θα αποδημήσετε.

Αμνοί, τι θα απογίνετε άραγε?

Τι  θα καώ στη κόλαση εγώ που τα λέω όλα αυτά? Ποια κόλαση? εκείνη με τα διαβολάκια και τα καζάνια ή ετούτη εδώ την ανθρώπινη που έχει μολύνει ολόκληρο το πλανήτη και βγάζει από τις σάρκες της τη βρώμα της ανοησίας, της απληστίας, της ματαιοδοξίας, της ζηλοφθονίας, της λαιμαργίας, της οκνηρίας, της λαγνείας, της οργής και του χωρίς τέλους πόνου σε ότι ζωντανό κινείται από ένα αδηφάγο κτήνος που νομίζει πως είναι πολιτισμένο και κυρίαρχο είδος, το εκλεκτό ενός θεού που ζητάει συνεχώς κι άλλο αίμα?

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2019

ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΣ? ΤΙ ΚΟΙΤΑΣ?




Πήγα σήμερα να βγάλω χρήματα από ένα ΑΤΜ στη γειτονιά. Μόλις φθάνω εκεί βλέπω μια ουρά περίπου 10 ατόμων να περιμένουν. Κοιτάω υπήρχαν δύο μηχανήματα, αλλά ο κόσμος περίμενε υπομονετικά στο ένα μόνο. Ρωτάω το τελευταίο, είναι χαλασμένο το μηχάνημα? Μου λέει δεν ξέρω, αλλά βλέπω πως όλοι περιμένουν σ΄αυτό. Προχωράω ρωτάω κάποιον άλλον, το ίδιο δεν ξέρω αλλά κανένας δεν το χρησιμοποιεί (δεν κάνω πλάκα, συνέβη). Πάω στο πρώτο στην ουρά, ένα ζευγάρι ήταν, μου λένε ίσως υπάρχει κάποια βλάβη αλλά δεν ξέρουμε.

Όπως ήταν λογικό προσπερνάω όλη την ουρά που εν τω μεταξύ είχε μεγαλώσει, πάω στο άλλο μηχάνημα βάζω κάρτα, όλα καλά, παίρνω λεφτά. Τους λέω, εντάξει είναι δεν υπάρχει πρόβλημα και απομακρύνομαι, γυρίζω να κοιτάξω και συνέχιζαν να περιμένουν στην ίδια ουρά για το ένα μηχάνημα... Κανείς δεν πήγε στο "δικό μου".

Μπορείτε να συλλάβετε τη σημασία αυτού του απλού συμβάντος? Ενοιωσα μια μεγάλη ικανοποίηση γιατί επί τέλους πράγματα που προσπαθώ να συγκεντρώσω στο μυαλό μου, που μοιάζουν πολύπλοκα και θέλουν ιδιαίτερη ανάλυση, ξαφνικά έγιναν τόσο απλά. Η κατάντια της σημερινής κοινωνίας, η θλιβερότητα του ανθρώπου φυτό πλέον, η παντελής έλλειψη ικανότητας ατομικής σκέψης, ο μαζικοποιημένος μιμητισμός, πήραν σάρκα στη μικρή ουρά μπροστά στο ΑΤΜ.

Το μικρό κοπάδι από πρόβατα, με μία απόλυτη ανάγκη να περιμένουν σε μια ασφαλή ουρά, που κάποιος τους είχε δημιουργήσει την εντύπωση πως είναι αυτή, πως αυτό είναι το σωστό μηχάνημα, γιατί κάποιος άλλος είχε εξηγήσει σε κάποιον προηγούμενο, μπορεί πολύ πρωί, πως το άλλο είναι το κακό μηχάνημα, περίμεναν υπομονετικά χωρίς να ξέρουν καν από που ξεκίνησε η ιστορία.

Οι ίδιοι δεν είχαν δει το "κακό" μηχάνημα να μην δουλεύει, δεν το είχε πλησιάσει κανείς, αλλά είχε δημιουργηθεί Η ΕΝΤΥΠΩΣΗ, πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Τα φοβιτσιάρικα ανθρωπάκια δεν τολμούσαν να βάλουν το χέρι τους στο άλλο, μην τους φάει τη καρτούλα τη πολύτιμη, κι είναι και Σάββατο οπότε θα έμεναν χωρίς λίπασμα. Το γεγονός πως κάποιος αψήφισε τους φόβους, και τους ΑΠΕΔΕΙΞΕ πως μπορούν ελεύθερα να μην περιμένουν σαν τα βλήτα σε μία σειρά, τους προσπέρασε στη κυριολεξία χωρίς να ενδιαφερθεί την ουρά των αμνών και έκανε τη δουλειά του, ούτε αυτό τους ξύπνησε από το λήθαργο.

Έμεινα εκεί να κοιτάω γιατί ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Περίμενα υπομονετικά, η ουρά είχε γίνει μεγάλη γιατί φυσικά όλοι περίμεναν σε ένα μηχάνημα, κι όταν κάποιος ρωτούσε δεν λειτουργεί το άλλο, του έλεγαν δεν ξέρουμε, μάλλον δεν λειτουργεί γιατί ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ. Σε κάποια στιγμή έφτασε ένας νεαρός κι έκανε το ίδιο με εμένα, πήγε στο άλλο μηχάνημα κι έβγαλε λεφτά, με άνεση χωρίς να περιμένει.

Τότε κάποιος από το μαντρί, είπε μου φαίνεται πως λειτουργεί, και δειλά πήγε κι αυτός. Τότε έγινε επί τέλους το θαύμα και χωρίστηκαν σε δυο ουρές. Εφυγα με αυτή την εικόνα στο μυαλό μου, και αναρωτήθηκα τι να περιμένει κανείς από μια τόσο νεκρή κοινωνία... Τι να περιμένει αφού τα εγκεφαλικά κύτταρα στη πλειοψηφία έχουν καεί προ πολλού και δεν υπάρχει δυνατότητα αναγέννησης.

Μπροστά μου είχα τη τύχη να βρεθώ σε μια στατιστική επανάστασης και να καταλάβω πως πλέον ακόμα κι αν τους σερβίρεις στο πιάτο με κάθε λεπτομέρεια τους τρόπους να βγουν από την απόλυτη αποχαύνωση, είναι τόσο φοβισμένοι, τόσο ανασφαλείς, έχουν τόση μεγάλη ανάγκη να είναι όλοι μαζί κάπου και να ακολουθούν το κουδουνάκι που τους κουνάνε μπροστά στη μούρη, που δεν υπάρχει ελπίδα.

Η μόνη ελπίδα ήταν εκείνος ο δεύτερος που κατόρθωσε και τους έκανε να χωριστούν σε δυο στρατόπεδα και να εξοικονομίσουν λίγο από το χρόνο τους, που έτσι κι αλλιώς σπαταλάνε σε ανοησίες και σκουπίδια όλη μέρα, αλλά μου ήρθε μια επιθυμία ξαφνικά, να δω όλα τα ΑΤΜ να μετατρέπονται όπως εκείνο το γνωστό αξιοθέατο στη Ρώμη , το στόμα της αλήθειας (la bocca della verita) όπου σύμφωνα με το μύθο σε ένα μαρμάρινο δίσκο που μοιάζει με ανδρικό πρόσωπο, αν είχες κάνει κάποιο αδίκημα, ψευδορκία, μοιχεία, κλοπή κλπ , σε ρώταγε ο δικαστής αν το διέπραξες κι εσύ βάζοντας το χέρι μέσα στο στόμα της αλήθειας απάνταγες, μόλις θα έλεγες ψέματα το χέρι σου κοβόταν.

Εννοείται πως κάποια εποχή κρυβόταν πίσω ένας δήμιος ο οποίος πολύ απλά με το σινιάλο του δικαστή έπραττε ανάλογα...

Τα ΑΤΜ, που πίσω τους κρύβεται μια τράπεζα, που πίσω της κρύβεται μια συμμορία ληστών και εγκλήματιών, που πίσω τους κρύβεται ένα παγκόσμιο σύστημα απόλυτης τυραννίας και κυριαρχίας πάνω στα ανθρώπινα ερείπια, είναι κάτι χειρότερο από το στόμα της αλήθειας. Είναι το αισχρό στόμα της απάτης που δεν ρωτά, δεν έχει δικαστές να αποφασίσουν, δεν δίνει περιθώρια, όταν γουστάρει σου κόβει την ίδια τη ζωή σου κι εσύ απλά κοιτάς ποιος είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να πεθάνεις.

Γιατί τελικά σ΄αυτό το ατέλειωτο κοπάδι από πρόβατα, το σφάξιμο είναι αργό και βασανιστικό αλλά φοβούνται μήπως έξω από το μαντρί τα φάει ο λύκος. Γιατί έχει και μεγάλη σημασία ποιος θα σε ροκανίσει, άμοιρε ανθρωπάκο.


Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2019

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη.

Ο καθένας ας βρει τον δικό του ορισμό, όμως υπάρχει κάτι που πρέπει πρώτα να σκοτώσεις για να μπορέσεις να ανακαλύψεις τα δικά σου όρια στην αγάπη. Για να χαράξεις αυτό που τελικά είναι η κινητήριος δύναμη για να αντέξεις την ασχήμια, για να μπορείς να ονειρεύεσαι, για να μπορείς να κρατάς δεμένο το νήμα που σε ενώνει με τον αόρατο κόσμο, τον ανέγγιχτο από την ανθρώπινη βαρβαρότητα.

Πρέπει να διαλύσεις το εγώ. Δεν υπάρχει καμμιά δυνατότητα αληθινών συναισθημάτων που να συμβαδίζουν με το υπερτροφικό, αχόρταγο, άπληστο εγώ. Διατηρώντας αναλλοίωτο το εγώ οι άνθρωποι νομίζουν πως αγαπούν. Ομως τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν και θεωρούν σπουδαία, αν προσέξει κανείς προσεκτικότερα τη ζωή τους είναι απλά η προσαρμογή τους σ΄αυτό το καταστροφικό τέρας που μένει όρθιο και παρακολουθεί χαμογελώντας τη "δήθεν" ζωή που το υποκείμενο νομίζει πως χτίζει με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Η μάνα αγαπάει το παιδί και είναι κάτι που κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει. Ομως στη συνέχεια τι ακριβώς είναι αυτή η αγάπη όταν τις περισσότερες φορές απαιτεί προσαρμογή της νέας ζωής στα δικά της δεδομένα, όταν γίνεται από συμβουλευτική μέχρι απειλητική για την ελευθερία και την δυνατότητα του παιδιού να δημιουργήσει και να κατακτήσει το δικό του κόσμο? Οταν γίνεται εκβιαστική, σε κάθε αντίρρηση που φέρνει ο νέος επαναστάτης στην κοσμική εξουσία της?

Ο άντρας αγαπάει τη γυναίκα και η γυναίκα τον άντρα. Ομως τι είναι αυτη η αγάπη που ένας προσπαθεί να εγκλωβίσει τον άλλον στα δικά του θέλω, που προσπαθεί να τον αλλάξει, να τον προσαρμόσει στις δικές του ανάγκες και προσδοκίες, μέχρι να γίνουν μια άμορφη μάζα, και να νοιώσουν πως η περίφημη αγάπη κατάντησε ένας συμβιβασμός, μια επαναλαμβανόμενη θλιβερή πραγματικότητα ή σε πολλές περιπτώσεις μια υποκριτική καθως πρέπει συμβίωση που σκεπάζει συνεχώς ανικανοποίητες επιθυμίες, σβησμένα όνειρα, κομμένα φτερά?

Υπάρχει η αγάπη του φιλανθρώπου, του καλού χριστιανού που την ίδια στιγμή που απλώνει το χέρι να δώσει τάχα μια βοήθεια σ΄ενα δυστυχισμένο, δηλαδή να δωροδοκήσει τη φτώχεια, για να μην νοιώθει ενοχές για τη δική του άνεση, κοιμάται ήσυχος σ΄ενα κόσμο σιχαμένο, βάρβαρο, γεμάτο από πάθη και ανωμαλίες, που πρωταρχικό ρόλο στη δημιουργία του παίζει η θρησκεία που πιστεύει και γονατίζει σκυφτός να ικετεύει.

Υπάρχει η αγάπη των φίλων, εκείνη η αυθόρμητη του κάνουμε καλή παρέα και ταιριάζουμε, που τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται γιατί υπάρχει ένα αλισβερίσι που συμφέρει, κοινωνικό, οικονομικό, μπαρότσαρκας, σκότωμα μιας μοναξιάς που δεν αντέχεται, εκτόνωση, αλλά που όταν έρθουν οι δύσκολες ώρες που πρέπει κάποιος να αποδείξει πως παραμένει φίλος με κάποιον όταν δεν θα έχει κανένα συμφέρον πια να το κάνει, ω του θαύματος τα τηλέφωνα σταματάνε και οι τσάρκες εξαφανίζονται.

Αγάπη είναι επανάσταση. Είναι η ικανότητα να σπάσεις τους τοίχους, τις αλυσίδες που σε κρατάνε δέσμιο στην ασχήμια για να ανακαλύψεις τη δική σου ομορφιά. Αγάπη είναι να δίνεις απλόχερα γιατί αυτό αισθάνεσαι κι όχι γιατί πρέπει κάποιος να σου ανταποδώσει. Αγάπη είναι να γίνεσαι φίλος με τη δικαιοσύνη, την αρμονία, την καλοσύνη, τη γνώση, το όνειρο και αμείλικτος με όλα όσα μπορούν να σκοτώσουν το δικαίωμα στους ανθρώπους να απολαύσουν τη ζωή στην πραγματική της ουσία.

Αγάπη είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με γνώμονα πως μεγαλώνεις έναν ελεύθερο άνθρωπο να βρει τον δρόμο του κι όχι τον δικό σου. Να είσαι εκεί όταν ο φίλος θα σε έχει πραγματικά ανάγκη κι όχι όταν θα τον έχεις εσύ. Είναι να συμπονέσεις τους ανθρώπους που δυστυχούν και να παλαίψεις για ένα καλύτερο αύριο για όλους, ακόμα και θυσιάζοντας τη δική σου ησυχία, να παλέψεις για να έχουν όλοι οι άνθρωποι μια θέση στον ήλιο, κι όχι να σκεπάζεις τη δυστυχία κάτω από το χαλί της στιγμιαίας ελεημοσύνης.

Αγάπη είναι το πέταγμα πάνω από τη προσωπική ασφάλεια, ένα πέταγμα με ρίσκο, με αβέβαιη κατάληξη ίσως, αλλά είναι η μάχη της ζωής σ΄ενα συνεχόμενο πόλεμο που σου ζητάει να είσαι στη πρώτη γραμμή κι όχι λιποτάκτης. Η αγάπη δεν θέλει τους δειλούς, δεν επιλέγει τους άπληστους, δεν μπορεί να συμπράξει με τους νάρκισους της ζωής, με τους φιλοτομαριστές νοικοκύρηδες, με τους αρρωστημένους και αποχαυνωμένους υπανθρώπους.

Δεν μπορείς να κλωτσήσεις, να βασανίσεις, να τυραννήσεις  ένα ζωντανό και να έχεις το δικαίωμα να αγαπήσεις ένα άνθρωπο. Είσαι ανίκανος κι αυτό που δήθεν θα δώσεις στη μελλοντική γυναίκα σου, άντρα σου  ή παιδί σου θα είναι η θλιβερή απομίμηση από κάτι που το θύμα σου θα ονομάζει αγάπη μέχρι να έρθει και η ώρα του να δει τη κτηνωδία που κρύβεις μέσα σου.

Δεν μπορεί να μισείς, να ζηλεύεις, να νοιώθεις απαξίωση για άλλα πλάσματα για οποιοδήποτε λόγο και να αγαπάς επιλεκτικά ότι ταιριάζει στα χνώτα σου. Η καρδιά που είναι ευλογημένη και ταγμένη να αγαπήσει επιλέγει το αντικείμενο της αγάπης χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς διαπραγματεύσεις, με μόνο γνώμονα αυτό που απορρέει από την άλλη πλευρά. Και όχι δεν είναι τυφλή, δεν ξοδεύεται να χαϊδολογάει εκείνους που θα ταράξουν την ομορφιά που προσπαθεί να κατακτήσει. Θα τους αποβάλλει και δεν θα τους δοθεί απλόχερα γιατί αναγνωρίζει τους εχθρούς και τους φίλους της.

Αυτή η μεγάλη ηλιθιότητα του αγαπάς αβλεπί για να αντισταθμήσεις την ανθρώπινη μιζέρια δεν είναι χαρακτηριστικό της αγάπης που εμπνέεται από δικαιοσύνη. Γύρω μας, παντού υπάρχει ένα αδυσώπητο τοξικό τοπίο, γεμάτο από νεκροζώντανους, από κτήνη, από διεφθαρμένους, από άδεια κουφάρια που σκοπός της ύπαρξής τους είναι να καταστρέψουν και την τελευταία ελπίδα που έμεινε. Δεν τους χρωστάει κανείς αγάπη γιατί είναι ανάξιοι να την έχουν.

Υπάρχουν όμως οι χαμένες ψυχές, εκείνες που ακόμα ψάχνουν το δρόμο τους και οι χτύποι της καρδιάς τους ακούγονται, οι σκέψεις τους βασανιστικές φωνάζουν από την άλλη μεριά του τοίχου για ένα χέρι που θα τις αγκαλιάσει και θα τους δείξει πως το όνειρο της ζωής υπάρχει ακόμα. Αυτές οι ψυχές αξίζουν να αγαπηθούν και να βρουν το δικό τους παράδεισο.

Ποιος είναι τι, που μπορείς να ψάξεις τους κατοίκους ενός κρυμμένου σύμπαντος,  που τα όρνια που βομβαρδίζουν τα μυαλά των ανθρώπων έχουν σφραγίσει, είναι η δική σου πράξη αγάπης για τον κόσμο που σε φιλοξενεί και που θα υπάρχει όταν σβήσεις, κληρονομιά στους επόμενους που θα γεννηθούν και θα ελπίζουν πως κατάφερες να τους αφήσεις ένα μικρό πορτάκι ανοιχτό, για να παλέψουν κι εκείνοι με τη σειρά τους έξω από τις αλυσίδες, τολμηροί και ανυπότακτοι, ονειροπόλοι πως μπορούν να πετάξουν κι ας τα κάψει τα φτερά τους ο ήλιος.

Αγάπη είναι να ακούσεις τη λέξη από ένα μέρος που σε χωρίζουν ατέλειωτα χιλιόμετρα και να νοιώσεις τη ζεστασιά της να γεμίζει την ύπαρξή σου.




Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019

ΤΙ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ, ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΔΗ ΝΕΚΡΗ.

Κάποιες φορές απογοητευμένη από όλα και χωρίς έμπνευση, ξεψαχνίζω παλιές σημειώσεις, κείμενα που βρίσκονται κάπου στον υπολογιστή στριμωγμένα και δεν θυμάμαι καν αν τα έχω δημοσιεύσει ή όχι. Το εντυπωσιακό είναι πως βλέπω κάποιες ημερομηνίες τύπου 2004 ή 2007 ή 2011, και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το θλιβερό είναι πως πλέον πιστεύω πως και το 2030 να τα αναρτήσω, πάλι το ίδιο θα είναι, αν θα υπάρχει ακόμα Ελλάδα.

ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ.

Θες να ακούσεις στ΄αλήθεια πως βλέπω εγώ την ισοπέδωση? Είσαι σίγουρος? 

Την ισοπέδωση λοιπόν της προσωπικής ελευθερίας, της ικανότητας του να επιλέγει κάποιος και να δημιουργεί τις προσωπικές του αξίες και το προσωπικό τρόπο ζωής χωρίς να τον ενοχλούν οι καθώς πρέπει συμπολίτες τον γνώρισα από τότε που γεννήθηκα. Βαπτίστηκα σε μια θρησκεία, τρυπήθηκα με  υποχρεωτικά εμβόλια, ήπια αμφιβόλου ποιότητας γάλατα, κρέμες και διάφορες άλλες αηδίες, κι όλα αυτά πριν προλάβω καν να μιλήσω και να περπατήσω. Αν οι γονείς μου έκαναν κάτι διαφορετικό π.χ. αν έλεγαν δεν θα τη βαπτίσω το λιγότερο θα γινόντουσαν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της γειτονιάς.

Αν ήθελαν να ρωτήσουν τι στο διάολο φάρμακο είναι αυτό που βάζουν στο μωρό τους ο γιατρός θα τους έλεγε σκάσε και κάνε ότι κάνουν όλοι. Το ίδιο αν έκαναν τίποτα "παλαβά" στη διατροφή ή θα τους έκριναν σαν ψώνια ή σαν αστοιχείωτους οι μόνιμα καθώς πρέπει "γείτονες"

Η επιλογή του τι θα διδαχτώ στο σχολείο ήταν ξεκάθαρα προκαθορισμένη κι όσες φορές έμαθα κάτι περισσότερο ήταν εξ΄αιτίας κάποιου "διαφορετικού" δασκάλου που ψυλλιαζόταν ότι δίψαγα για καλύτερη γνώση και μου έδινε προτάσεις για εξωσχολική μόρφωση, τον οποίο δάσκαλο τις περισσότερες φορές οι καθώς πρέπει συνάδελφοι τον είχαν είτε αποκλεισμένο είτε τον θεωρούσαν γραφικό.

Τα "αγαθά" που έπρεπε να έχουμε σπίτι μας ήταν μια συνεχής πλύση εγκεφάλου από ένα ραδιόφωνο, ή ένα χαζοκούτι αργότερα, ή από τη ματιά στο τι κάνουν οι άλλοι που καθόριζε να έχει κανείς γεμάτο το σπίτι του με χίλια δυο σκατά, άχρηστα, ανούσια ή και επικίνδυνα, και για τα οποία έπρεπε να φάω τα μάτια μου στα θρανία, να σπουδάσω, να βρω μια καλή δουλειά για να μπορώ να έχω λεφτά να τα αγοράζω σε περισσότερες ποσότητες και να γεμίζω με μεγαλύτερη ευκολία τη ζωή μου με σκουπίδια.

Κι αυτό το μάθημα έπρεπε να το μάθω καλά, για να ξέρω να το επαναλάβω και στα δικά μου παιδιά όταν θα τα μάθαινα πως να συμπεριφέρονται μέσα στη "κονσέρβα" σαν υπάκουες σαρδέλες. 

Σε όλη αυτή τη προκαθορισμένη διαδρομή, αποφάσισα να μην γίνω καλή μαθήτρια. Κι όπως είχε πει κι ο Μπρεχτ γλίτωνα από τους καρχαρίες αλλά με τρώγανε οι κοριοί. Μόνιμα. Και ποιοι ήταν οι κοριοί? Ούτε η πολιτική ηγεσία του τόπου, ούτε οι ξένοι δυνάστες, ούτε κάποιος παντοδύναμος Θεός. Οι κοριοί ήταν κάτι άχρηστα κοιμισμένα μυαλά , συμμαθητές που κορόιδευαν όποιον ήθελε κάτι περισσότερο να μάθει και τον λέγανε σπασίκλα, φυτό ή αν το πήγαινε πιο πέρα το θέμα ακόμα και λαλημένο.

Ήταν οι συνάδελφοι, οι γείτονες, οι συγγενείς, οι τάχα φίλοι, ο καθώς πρέπει κόσμος που αγωνιζόταν για το τίμιο ψωμί, που στη πλειοψηφία τους,  τρώγανε ο ένας τον άλλον, με ζήλιες, κακίες, μικράνθρωποι βουτηγμένοι μέσα σε πάθη, σε μιζέρια ψυχής, με τα κατώτερα ένστικτά τους να βαράνε κόκκινο συνέχεια, έτοιμοι να αποκλείσουν αυτόν που το έπαιζε πολύ έντιμος, αυτόν που δεν μίλαγε για το ποιος γ@μήθηκε με ποιον, αυτόν που αμφισβητούσε παγιωμένες αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες, αυτόν που έβγαζε γλώσσα στο σύστημα.

Ήταν ο κακός δάσκαλος, ο φανατικός θρησκευόμενος, ο ποτισμένος με κάποιο κόμμα, ο χουλιγκάνος κάποιας ομάδας, ο φαί-σκατό και γ@μήσι θαμώνας των τσιφτετελάδικων, ο θεατής των άθλιων ριάλιτυ, πρωινάδικων, μεσημεριανάδικων. ο έχω θεό μου τις ζάντες του αυτοκινήτου και το γκομενάκι μου. Ήταν ο πελάτης στους προθαλάμους των πολιτικάντηδων. Ο διεφθαρμένος επιστήμονας που εξαργύρωνε τα πτυχία του με καλές λαμογιές ή ο φτωχομπινές γεμάτος απωθημένα και κακίες που με μικροπρέπειες, κομπίνες φτηνιάρικες, απατεωνιές ή λυκοφιλίες προσπαθούσε να τα "κονομήσει"

Οι εμφανείς και οι αφανείς κομπιναδόροι. Και ναι μεν οι εμφανείς μοιάζουν μερικές χιλιάδες αλλά αυτοί οι αφανείς είναι η μεγάλη πληγή. Οι "δήθεν" έντιμοι νοικοκυραίοι που την ανθρώπινη μικρότητα την είχαν ανάγει σε κανόνα συμπεριφοράς. Γιατί ένας κλέφτης θεωρείται κλέφτης, ένας μ@λάκας που μέτραγε ποια θα παντρευτεί ανάλογα με το τι προίκα θα γράψει ο πατέρας της τι ήταν? Νοικοκύρης? Ένας εμποράκος που έκλεβε ασύστολα στο ζύγι και πούλαγε το ένα για άλλα δέκα τι ήταν, νοικοκύρης? Οι πατεράδες και μανάδες που συμβίωναν χρόνια κερατώνοντας ο ένας τον άλλον, που σπατάλαγαν τα λεφτά τους για τις παρανομίες τους ήταν έντιμοι? Εκείνοι που βάζανε τα μέσα για να περάσει ο κανακάρης στο δημόσιο ακόμα κι αν ήταν άχρηστος, προσπερνώντας ένα παιδί που ίσως αξίζε παραπάνω ήταν έντιμοι? Εκείνοι που πέρναγε η οικογένειά τους μαρτύρια με τη τσιγκουνιά τους, την απανθρωπιά τους, τις φιλοδοξίες τους για να μαζέψουν κι άλλα, να κάνουν σπιτάκια, να κάνουν αυτοκινητάκια και όλα του κόσμου τα σκατάκια ήταν καλοί άνθρωποι? Εκείνοι που ζούσαν συνέχεια με αηδία και απαξίωση για τους πιο αδύναμους, για όσους είχαν διαφορετικότητες, για όσους είχαν άλλα πιστεύω από τα δικά τους και ήταν έτοιμοι μόνιμα να ρουφιανέψουν, να χαφιεδίσουν,να καταγγείλουν ήταν καλοί άνθρωποι?

Ξέρεις άμα ανοίξω το τεφτέρι και σου αραδιάσω χιλιάδες και χιλιάδες καθώς πρέπει νοικοκυραίους, πως ακριβώς λειτούργησαν με τον υπόλοιπο κόσμο, με το κράτος τους, με τους συνανθρώπους, με το μέσα τους, τι ψάρια θα πιάσουμε? Η κοινωνία που βλέπουμε σήμερα να είναι έτσι εξαθλιωμένη, αμόρφωτη, απολίτιστη, εγκλωβισμένη σε καταστάσεις αθλιότητας, μιζέριας, ξεφτυλίσματος, γιατί είναι μια κοινωνία άρρωστη, που επέλεγε άρρωστους κυβερνώντες και είχε άρρωστες συνήθειες στη ζωή της. Είναι η κοινωνία των κοριών που διαμαρτύρονται τώρα για τους καρχαρίες, αλλά έχουν πριν πληγώσει το στρώμα ο ένας του άλλου με κάθε δυνατό τρόπο και το χειρότερο? Χωρίς καν να αντιλαμβάνονται το χάλι τους. Νομίζοντας πως ήταν καλοί, έντιμοι και νοικοκύρηδες.

Δεν ισοπεδώνω τίποτα. Η κοινωνία των μικρανθρώπων, η κοινωνία του μαρασμού και της πνευματικής στειρότητας είναι από μόνη της ισοπεδωμένη πριν να έρθει οποιοδήποτε μνημόνιο. Έχει επιλέξει να είναι εγκλωβισμένη σε ζωές χωρίς μεγαλείο, χωρίς αρετή, χωρίς αξίες. Είναι μια κοινωνία οκνηρών μυαλών φυλακισμένων μέσα σ΄ενα ψεύτικο κατασκεύασμα, που αρκέστηκαν να το υπηρετούν όπως το βρήκαν, αρκέστηκαν να παίρνουν τις απαντήσεις χωρίς να ρωτάνε και το πλέον άθλιο, αντιπάθησαν και αισθάνθηκαν να απειλούνται από όλους εκείνους που προσπάθησαν να τους ανοίξουν τα μάτια σε κάτι καλύτερο. Κι όταν χρειάστηκε γίνανε χαφιέδες του συστήματος για να συμμαζέψει τους "ανυπότακτους" που επέφεραν διαταράξεις στα ήσυχα νερά του βάλτου. Ξέρεις σε κάθε επίπεδο πόσοι άνθρωποι με αλήθινές αξίες, με ταλέντα, με ικανότητες που θα μπορούσαν να προσφέρουν σπουδαία πράγματα ο καθένας στο τομέα του, θάφτηκαν από τους άχρηστους? Πόσα σπουδαία μυαλά καταστράφηκαν ή χτυπήθηκαν χωρίς έλεος από εκείνους που βλέπουμε γύρω μας να πλασάρονται από το σύστημα σαν παραδείγματα γιατί είναι κούφιοι, ακίνδυνοι και βολικοί?

Ο άνθρωπος κουβαλάει μέσα του πολλούς δαίμονες. Κι είναι εύκολο να υποκύπτει συνέχεια στις καλές προσφορές που του κάνουν που είναι και εύκολες και κερδοφόρες. Νοιώθει ασφαλής στο βάλτο. Όμως υπάρχουν και λίγοι άνθρωποι που ξεφεύγουν από αυτό το κανόνα. Κι αφού αυτοί ξεφεύγουν σημαίνει πως υπάρχει έξοδος. Κι αυτή την έξοδο μπορούν να τη βρουν όλοι αν μέσα τους έχει μείνει κάτι ακόμα. Δυστυχώς όμως από ότι φαίνεται αυτοί οι λίγοι άνθρωποι παραμένουν έτσι λίγοι μόνιμα. Λες και είναι κάποια άλλη φυλή που κατά λάθος έχει πέσει μέσα στο υπόλοιπο πλήθος. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ένα μνημόνιο, μια απώλεια εργασίας ή υλικής ευημερίας, δεν είναι αν σήμερα έχουμε να φάμε μέχρι χτες είχαμε να τρώμε μέχρι σκασμού και σήμερα δεν έχουμε.

Το ερώτημα είναι γιατί χτες τρώγαμε μέχρι σκασμού και όχι όσο χρειαζόμασταν. Γιατί δεν ξέρουμε τι αληθινά χρειαζόμαστε. Γιατί μας κυριεύουν τόσο όλα αυτά τα χαιρέκακα δαιμόνια που μας κρατάνε δέσμιους σε ευτελή και επικίνδυνα για τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας πράγματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι το ψεύτικο περιτύλιγμα ενός σάπιου πολιτισμού που χρησιμοποιεί τους ανθρώπους σαν μαζικοποιημένες μορφές, ντυμένες με ένα κουστούμι, με ελαφριές παραλλαγές.

Ποιος είναι όμως ο ράφτης? Και τελικά μπορείς να δεις πως τα ρούχα του βασιλιά είναι ψεύτικα ή θα συνεχίζεις να τον χειροκροτάς σαν ηλίθιος. Ο αλήτης που έλεγα αν σε πειράζει τόσο η λέξη, άλλαξε την και πες πως είναι το παιδί που φώναξε. Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Νιώθεις καλύτερα έτσι? Με τον αλήτη έχεις πρόβλημα να συνταχθείς. Με το παιδί που είδε όμως?

Κάποτε πίστευα πως η αριστερά θα φέρει τη μεγάλη αλλαγή. Ηταν όμως κάποια αριστερά που στη μου είχε περιγράψει ο πατέρας μου και που στη πράξη απείχε από τη πραγματικότητα όπως απείχε ο γείτονας μου ο χριστιανός από τον Χριστό που πίστευε. Κοίταζα κι έβλεπα ανθρώπους να έχουν περίφημες ιδέες και σπουδαία όρεξη ν΄αλλάξουν το κόσμο αλλά σαν να μίλαγαν για κάτι που θα ερχόταν σχεδόν όπως η Αποκάλυψη των Χριστιανών. Εν τω μεταξύ ζούσαν όπως ακριβώς και οι πολιτικοί τους αντίπαλοι οι δεξιοί λέγοντας ένα απλό "σε αυτό το σύστημα ζούμε τι θέλεις να κάνουμε" Λες και μια υποτιθέμενη πανανθρώπινη ιδεολογία που θα αλλάξει από τα θεμέλια το κόσμο μπορεί να γίνει με ανθρώπους που είναι βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στο σύστημα που πολεμάνε αλλά θα αλλάξουν ως εκ θαύματος μόλις σφυρίξει η έναρξη της επανάστασης.

Μετά αποφάσισα να πιστεύω σε μια αριστερή λύση εντελώς ψυχρά όπως ακριβώς επιλέγεις αν είναι πιο προσιτό το τάδε αμάξι ή το άλλο στα δικά σου μέτρα. Δηλαδή μια ιδεολογία που βασιζόταν ακριβώς στο αξίωμα θα "γυρίσει κι ο τροχός θα γ@μίσει κι ο φτωχός" και τίποτα περισσότερο.  Πολλές φορές ήρθα στη θέση ενός έντιμου χριστιανού που δεν μπορούσε να κατανοήσει που στο καλό είναι η εφαρμογή στους ενορίτες τους όλων αυτών που παπαγάλιζαν. Ετσι κι εγώ βαρέθηκα κάποια στιγμή να βλέπω συντρόφους οι οποίοι ασχολόντουσαν τον ελεύθερο χρόνο τους με την επανάσταση και όλο τον υπόλοιπο λειτουργούσαν  ακριβώς όπως όλα εκείνα που στιγμάτιζαν. Στη ψυχή και στο σώμα.

Το ίδιο συνέβη και με μια άλλη κατηγορια που γνώρισαν από κοντά. Το λεγόμενο πνευματικό κόσμο. Εκείνο τον "υπεράνω" Οι περισσότεροι καλά διαβασμένοι αστοί που αντί να τρέχουν σε λαϊκές συγκεντρώσεις και να ανακατεύονται με την πλέμπα, επέλεξαν να περιφέρουν τις ιδέες τους και τις γνώσεις τους σε διάφορα γκαλά με ένα ποτό στο χέρι, ανάμεσα σε όλα τα σούργελα της οικονομικής ελίτ της χώρας που τους εξασφάλιζε μια καλη θεσούλα κάπου για να μελετάνε τις φιλοσοφίες τους πιο άνετα χωρίς ενοχλητικές αγωνίες για το τι θα απογίνουν αύριο. Μάπα το καρπούζι κι εκεί.

Τελικά οι πιο έντιμοι σ΄αυτή τη πορεία μου φάνηκαν οι περιθωριακοί που είχαν ξεφύγει στα δικά τους ευαγγέλια και οι διάσπαρτες μονάδες δεξιά κι αριστερά άστεγων ανθρώπων που απλά επέλεγαν να ζήσουν και να λειτουργήσουν με δικούς τους κανόνες, όποιο και να ήταν το κόστος και δεν περίμεναν να τους δώσει κανείς το σύνθημα για να γίνουν αυτό που ο ίδιοι πίστευαν πως είναι σωστό.  Επιστήμονες που λοιδωρήθηκαν από το κατεστημένο, καλλιτέχνες που βρήκαν τις πόρτες κλειστές όταν αρνήθηκαν να κάνουν μεταποιήσεις στο έργο τους, πολιτικοί που αποσύρθηκαν έγκαιρα πριν γίνουν ρεντίκολα, ιδεολόγοι που ζήσαν στο μικρό τους κόσμο αόρατοι και αποκλεισμένοι από τα στημένα κομματικά μαγαζιά, απλοί άνθρωποι που πάλεψαν με την αδικία, συμπαραστάθηκαν στους συνανθρώπους τους, μοίρασαν απλόχερα αγάπη και βοήθεια όπου μπόρεσαν χωρίς ποτέ να πάρουν κανένα αντάλλαγμα. 

Κι αυτό είναι τελικά η ουσία στη γενική ισοπέδωση. Εκείνος που θα φυλάξει τις δικές του Θερμοπύλες τώρα, κι όχι όταν ο καιρός τον καλέσει ή όταν το βολεύει. Εκείνος που δίνει καθημερινά τη μάχη, πέφτοντας, κάνοντας λάθη, αλλά που ξέρει να σηκώνεται και να προχωράει χωρίς φόβο, μόνος χωρίς να ζητάει την έγκριση και την άδεια από ένα περίγυρο αόριστο που δεν ξέρει ούτε τι είναι, ούτε τι θέλει. Η επανάσταση για να πετύχει χρειάζεται ανθρώπους που έχουν ήδη κάνει το προσωπικό τους δικαστήριο. Χρειάζεται ανθρώπους που ζουν ήδη την επανάσταση τους χωρίς να περιμένουν σαν τα πρόβατα κανένα βοσκό να τα βγάλει από το μαντρί να βοσκήσουν. 

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

ΟΙ ΠΕΦΤΟΣΥΝΝΕΦΑΚΗΔΕΣ, ΝΕΟ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟ ΕΙΔΟΣ. ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΧΥΔΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ PLEASE



Όπου γυρίσεις τα μάτια αυτές τις μέρες το βίντεο με τους μπάτσους που γδύνουν, ξεφτιλίζουν και ξυλοφορτώνουν. Τι λέτε ρε μαλάκες, συμβαίνουν τέτοια πράγματα? Δεν το πιστεύω, πέφτω από τα σύννεφα. Το νέο μεταλλαγμένο είδος, οι πεφτοσυννεφάκηδες, σκίζουν ιμάτια για το κακό που μας έχει βρει. Εδώ σ΄αυτή την άθλια τριτοκοσμική αποικία που αν αφαιρέσεις τραμπούκους, ρουφιάνους, μπατσαριό, λοβοτομημένους εγκεφάλους και χαζοχαρούμενους, παίζει να μείνει καμιά χιλιάρα άτομα που θα μπορούν ακόμη να επεξεργάζονται λιγάκι τις μη καμένες εγκεφαλικές συνάψεις.

Ρε ζωντόβολα του κερατά, ο πλανήτης έχει γίνει ένα απέραντο κωλοχανείο. Λαοί , κράτη αφανίζονται από το χάρτη, εγκληματικότητα, διαφθορά, εκφυλισμός, ανωμαλία, πρεζομένα ανθρωποειδή, δισεκατομμύρια δούλοι κάθε μορφής που σέρνονται σαν ερπετά υποταγμένα σε κάθε παρανοϊκό σχέδιο, κι εμείς ψάχνουμε τη βελόνα στα άχυρα. 

Ζούμε στη μεγαλύτερη παγκόσμια τυραννία που έχει γνωρίσει ποτέ το ανθρώπινο είδος, μια τυραννία που νικάει κατά κράτος σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Μια χούφτα τέρατα, χωρίς συνείδηση, χωρίς τίποτα επάνω τους εκτός από μια απόλυτη δίψα κυριαρχίας και απίστευτου μισανθρωπισμού σέρνουν 7 δις ηλίθιων και κάνουν παιχνίδι ανενόχλητοι.

Έχουν καταστρέψει τα πάντα, μας δηλητηριάζουν, έχουν κάψει συνειδήσεις, δυνατότητα σκέψης, μας ποτίζουν σκατά και χαπάκια, επιλέγουν όπως γουστάρουν πως γεννιέσαι, πως τρως, πως ανασαίνεις, πως πρέπει να σκέφτεσαι, να κινείσαι, να υπακούς, να κοιμάσαι, να ξυπνάς , να γαμάς, κι εσύ ρε μαλάκα σκέφτεσαι ακόμα αν κάτι δεν πάει καλά. 

Σου έχουν βάλει σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού μια συσκευή που παρελάζει κάθε είδους καραγκιόζης, κάθε βλήτο, κάθε καλοπληρωμένη πουτάνα της δήθεν ενημέρωσης, σε έχουν φουσκώσει με πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, ταινίες, σειρές, όλα κατασκευασμένα να σου ξεσκίζουν ανελέητα το μυαλό σου που το έχεις ανάγει σε κωλοτρυπίδα, και εσύ νομίζεις πως είσαι ενήμερος πολίτης, σημαντικός θεατής, άνθρωπος που μπορεί να κρίνει και να αποφασίσει.

Ξενυχτάνε τα παιδιά σου καλωδιωμένα σε οθόνες, πληκτρολόγια, μικρόφωνα και κάμερες με κοριτσάκια να δείχνουν τους κώλους τους στο πανελλήνιο και μαντράχαλους να τη παίζουν, σε μαθαίνουν σιγά σιγά να ασπαστείς τη καύλα του κάθε ανώμαλου, του κάθε έκφυλου, σαν να είναι φυσική επιλογή και αναπόσπαστο δικαίωμα , σου παρουσιάζουν άτομα που είναι σακιά από άχυρα και πεθαμένα από την ώρα που τα ξέρασε η μάνα τους σαν ινδάλματα, τα πλασάρουν στα παιδιά σου ρε ηλίθιε και δεν έχεις πάρει πρέφα για το έγκλημα.

Μια κοινωνία που δεν ξέρει ιστορία, ούτε γεωγραφία, που δεν έχει μνήμη, δεν μπορεί να κάνει συνειρμούς για ότι συμβαίνει γύρω της, που της παίρνουν σιγά σιγά κομμάτια από σάρκα και αίμα, με απίστευτο θράσος, τράπεζες, πολυεθνικές, ξεπουλημένες κυβερνήσεις, ρουφιάνοι, χαφιέδες, τσογλάνια, αλήτες κάθε είδους που ορίζουν τις τύχες μας, που σχεδιάζουν ένα μέλλον προσαρμοσμένο για κατσαρίδες.

Οι κτηνοβάτες ανοίγουν τα πορνεία τους, οι παιδεραστές κάνουν ταξιδάκια σε μέρη εξωτικά να γαμάνε ανενόχλητοι τα τρυφερούδια, κάθεσαι να δεις μια ταινία και πρέπει υποχρεωτικά πλέον να αντιλαμβάνεσαι σαν φυσιολογικό μια γκόμενα που ξυπνάει το πρωί και της τη φερμάρει μια άλλη γκόμενα με το στραπόν της ,πρέπει να βλέπεις μάγκες που κυκλοφορούν με καλοφτιαγμένους κοιλιακούς κι ένα καλάσνικοφ κι αφού σκοτώσουν γαμάνε καλύτερα. Μαθαίνεις πως ανά δύο σπίτια υπάρχει κάποιος που πηδάει το παιδί του, κάποιος άλλος ξυλοφορτώνει τη γυναίκα του, παραδίπλα κυκλοφορούν νεκρόφιλοι, σαδομαζο, κοπρολάγνοι, κανίβαλλοι, βιαστές, δολοφόνοι, και δεν απορείς καν να προσπαθήσεις να μάθεις, αλλά κάθεσαι κι ακούς σαν χάπατο πάνελ κατασκευασμένα από ψευδοεπιστήμονες και πουλημένα τομάρια που παριστάνουν τους συντονιστές συζητήσεων, που αναλύουν τη φρίκη, την απλοποιούν, τη εξηγούν επιστημονικά και στη πλασάρουν σαν κάτι που συμβαίνει, έτσι ανέμελα. 

Σου λένε κάποια εκατομμύρια σε κάποια χώρα που λέγεται Υεμένη πεθαίνουν από τη πείνα γιατί έτσι γουστάρουν κάποιοι για να κάνουν το παιχνιδάκι τους και στ΄αρχίδια σου, πως αφανίζεται η Συρία και μαζί μ΄αυτήν ένας πανάρχαιο πολιτισμός και στ΄αρχίδια σου, έχουν ρημάξει πανίδα και χλωρίδα και ετοιμάζονται να σε ψήσουν στο φούρνο σε ένα μέλλον που δεν θα έχεις καμμία συμμετοχή και στ΄αρχίδια σου, σου παίρνουν το μισθό, τη σύνταξη, την ασφάλεια, το σπίτι σου, το μέλλον των παιδιών σου, τη πατρίδα σου, την αξιοπρέπεια σου, και στ΄αρχίδια σου. Την ίδια στιγμή σου πλασάρουν ένα καμπαναριό που κάηκε στη Νοτρ Νταμ και βγάζεις αφισούλες ρε μαλάκα, είμαστε όλοι Νοτρ Νταμ, βλήτο, ξύλο απελέκητο, απόλυτο χάπατο στα χέρια του κτήνους να σου γαργαλάει το ανύπαρκτο μυαλουδάκι για να τσιμπολογάει το ξυγκάκι σου.

Σέρνεσαι σε ναούς της ασυδοσίας που ονομάζονται οίκοι του θεού, και πέφτεις στα γόνατα να ζητήσεις έλεος, ρίχνεις στο παγκάρι, προσκυνάς πτώματα μισολυωμένα, σε τρομοκρατούν, σε απειλούν, σε γεμίζουν ενοχές μόνο και μόνο γιατί υπάρχεις, σε γδύνουν σε παγκάρια και τάματα, σε μαθαίνουν να δωροδοκείς ακόμα και το Θεό που πιστεύεις ρε χαμένε και φουκαριάρη, και εσύ θεωρείς πως εκτελείς κάποιο μεγάλο καθήκον, καθήκι. 

Σε μαζεύουν σε γήπεδα, σε κωλάδικα, σε σκυλάδικα, σε πορνεία, σε μοιράζουν σε μαντριά να είσαι έτοιμος για σφάξιμο, κι εσύ νομίζεις πως έναν και μόνο έγδυσαν οι μπάτσοι, ενώ όλη σε όλη τη ζωή σου έχεις καταντήσει μια ολόγυμνη πουτάνα που περιμένει τον επόμενο πελάτη. 

Τρώνε φαΐ και τρως σκατά, κοιμούνται πάνω σε χαρτονομίσματα κι εσύ έχεις κομμένο ρεύμα ρε μαλάκα, είναι φιλαράκια μεταξύ τους, και σου παρουσιάζονται σαν παρατάξεις που έχουν διαφορετικές ιδεολογίες και στόχους. Σου αφαιρούν χρήμα που κερδίζεις με τον ιδρώτα σου, σε κλέβουν ξεδιάντροπα, παίρνουν τα κλεμμένα τα βάζουν στις τραπεζές τους και σου δανείζουν το χρήμα που σου έκλεψαν με τόκο ρε δύσμοιρο μεταλλαγμένο σε ρομποτάκι ανθρωπάκι.

Ο πνευματικός κόσμος λένε πρέπει να μιλήσει. Ποιος πνευματικός κόσμος ρε ζωντόβολο? Οι πορνόγεροι που κυνηγάνε φοιτητριούλες με τα βιάγκρα μέσα στο τσεπάκι? Οι εμμηνπαυσιακές κομπλεξάρες που τραβάνε τις μούρες τους και τους κώλους τους στα σύγχρονα σφαγεία της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και μεταφέρουν σε βιβλία την αγαμισιά τους ? Οι τεμπέληδες που περιφέρονται με ένα ουίσκι στο χέρι στα φιλανθρωπικά γκαλά και τα πληρωμένα από τις πολυεθνικές επιστημονικά ΄συνέδρια? Κάθε φωνή που διαφέρει εξαφανίζεται, κάθε επιστήμονας που θα τολμήσει να αποκαλύψει την απάτη γελοιοποιείται, διασύρεται σαν γραφικός, εξαφανίζεται το έργο του, κι αν το παραζορίσει το θέμα εξαφανίζεται κι ο ίδιος και μην τον ξαναείδαμε.

Και όλα αυτά δεν είναι καινούργια, δεν γεννήθηκαν τώρα τα τέρατα, δεν ξεκίνησαν να σε γαμάνε τώρα, είναι η χειρότερη επανάληψη όλων των δεινών που έχει ΗΔΗ υποστεί το ανθρώπινο γένος εδώ και κάτι αιώνες, αλλά επειδή βαριέσαι να διαβάσεις, επειδή δεν μπορείς να αντιληφθείς τίποτα, επειδή έχεις μνήμη χειρότερη και από χρυσόψαρο, επειδή έχουν εξασφαλίσει πως είσαι αμόρφωτος, ακαλλιέργητος, με μηδενικές αντιστάσεις και ανύπαρκτη δυνατότητα να ζήσεις χωρίς να είσαι στα τέσσερα διαθέσιμος να στην φοράνε, πέφτεις από τα σύννεφα μαλάκα.

Είσαι χυδαίος με τον εαυτό σου και τα παιδιά σου, και θα σου μιλάω χυδαία, είσαι ένα φοβιτσιάρικο υποταγμένο ανθρωπάριο που μολύνεσαι και μολύνεις. Είσαι η απόδειξη πως το απόλυτο όργανο που λέγεται εγκέφαλος έχουν βρει το τρόπο να στο βγάζουν έξω από το κρανίο και να το διαμορφώνουν σαν πλαστελίνη χωρίς να παίρνεις πρέφα δυστυχισμένε. Ο τσάμπα μάγκας που αντί να τα βάλει στα ίσια με τον εχθρό στον ακήρυχτο πόλεμο τα βάζει με τα γυναικόπαιδα στα μετόπισθεν. Είσαι ο νοικοκύρης που κύρης είσαι μόνο σε μερικά τετραγωνικά ελάχιστα τετραγωνικά πιο μεγάλα από το τάφο σου αλλά νομίζεις πως είσαι κατακτητής. Είσαι ο καραπαζοεισπράκτορας υπαλληλίσκος, ο εργάτης που σε γαμάνε από παντού, ο συνταξιούχος που μαζεύει τα σάπια στο κλείσιμο της λαϊκής, ο άνεργος που στήνεται στα συσσίτια της εκκλησίας, ο νέος που σου πετάνε τέσσερα κατοστάρικα στη μούρη να δουλεύεις 12ωρα, ο χρεωμένος στη κωλοτράπεζα που θα σε πετάξει στο πεζοδρόμιο, είσαι ο συνεργός σε κάθε έγκλημα, κάθε ανωμαλία, κάθε εκφυλιά που συντελείται γύρω σου και είτε κάνεις πως δεν βλεπεις γιατί νομίζεις πως δεν σε αφορά, είτε συμπράττεις με το να την αποδέχεσαι χωρίς ενοχές. 

Καταλαβαίνεις ρε μαλάκα πως σε κυβερνάνε ανώμαλοι εγκέφαλοι?
Μπορείς ελάχιστα να θυμηθείς τι είναι φυσιολογικό και τι είναι αφύσικο?
Μπορείς να αντιληφθείς το δίκαιο από το άδικο?
Μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο ευτελή και άνευ καμμίας σημασίας υπολογίζουν τη ζωή σου?
Έχεις καταλάβει πως η βόμβα του νεοσκοταδισμού και της απόλυτης κυριαρχίας των ανθρωποειδών εδώ στην Ευρώπη θα σκάσει πρώτα στη μούρη σου?
Έχεις αντιληφθεί πως η ζωή σου και ζωή των παιδιών σου είναι στα χέρια συμμοριών?
Έχεις αντιληφθεί πως τη περήφανη πατρίδα σου από την ιστορία της οποίας θυμάσαι ένα Λεωνίδα, ένα Κολοκοτρώνη και την Αλβανία, τα δε παιδιά σου δεν ξέρουν ούτε αυτά την θεωρούν τη ζητιάνα της Ευρώπης?
Έχεις κατανοήσει πως δεν μας λένε πλέον ήρωες αλλά κλαψομούνηδες, λαμόγια και ραγιάδες?
Έχεις καταλάβει πως η μόρφωσή σου και η μόρφωση των παιδιών σου ορίζεται από ένα τσούρμο ρουφιάνους, γλυφτρόνια και ανωμαλιάρηδες που σχεδιάζουν τα τηλεοπτικά δρώμενα για σένα και τα δίκτυα κοινωνικής αποχαύνωσης για τα παιδιά σου?
Έχεις αντιληφθεί πως είσαι ένα μηχάνημα που ο κάθε καριόλης πειράζει τις εργοστασιακές ρυθμίσεις και κάνει παιχνιδάκι κι εσύ χοροπηδάς σαν καλοκουρδισμένη μαριονέτα?

Θα σε γαμάνε αλύπητα μέχρι να κάψουν το δίσκο και να κάνουν ρεσταρτ στη νέα εποχή που η μόνη σου χρησιμότητα θα είναι να είσαι ανταλλακτικό σε περίπτωση που θέλουν να ανανεώσουν τη σωματική τους γκαρνταρόμπα, και ανακυκλούμενο υλικό, δηλαδή το μελλοντικό φαΐ σου θα είναι η ίδια η σάρκα σου σε μορφή μπάρας δημητριακών!

Νομίζεις πως όλα αυτά είναι ένα παραλήρημα κάποιου τρελλού που δεν μπορεί να απολαύσει τη χαζοχαρούμενη πραγματικότητα που έχεις υιοθετήσει σαν πραγματική ζωή, η οπτική ενός απαισιόδοξου που δεν μπορεί να χτυπήσει παλαμάκια στη παράσταση των κλόουν στο τσίρκο της μίζερης καθημερινότητάς σου?

Περίμενε ηλίθιε να δεις τι σου έρχεται ολοταχώς, τι σου έχουν ετοιμάσει, για τι σε προορίζουν, και μετά πέσε πάλι από το συννεφάκι με τα ματάκια έκπληκτα να νοιώθεις πως κάτι σε ζορίζει εκεί πίσω αλλά δεν ξέρεις πόσο βαθειά θα σου μπει.

Κι αν μου πεις? Ολα τα καταλαβαίνω αλλα τι να κάνω.

Κλείσε το χαζοκούτι πρώτα από όλα, πέτα το από το παράθυρο. Βγες από τα καλώδια και περπάτα στο πραγματικό κόσμο. Διάβασε , μελέτησε ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΕΙΠΩΘΕΙ, έχεις διαθέσιμη όλη τη γνώση του κόσμου ψάξε να βρεις που είναι η μπλοφα. Σταμάτα να αγοράζεις ότι σκουπίδια σου πλασάρουν. Ζήσε με τα απαραίτητα για επιβίωση και αγνόησε τα υπόλοιπα. Ψάξε βρες ανθρώπους που να έχουν κάτι να σου πουν, να μάθεις, να οργανώσεις μαζί τους μικρές κοινότητες που θα λειτουργούν ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ. Σταμάτα να ψηφίζεις συμμορίες. Σταμάτα να σέρνεσαι σε μαγαζάκια της εκκλησίας ΑΕ και να τρομοκρατήσαι για κάποια υποτιθέμενη αιώνια τιμωρία. Πες στοπ στην εκμετάλλευση στη δουλειά σου έτοιμος να αντιμετωπίσεις με θάρρος τις συνέπειες. Βγάλε τα καλώδια που σου σιγοψήνουν αργά και στυγνά τον εγκέφαλο σου. Μάθε ιστορία, γεωγραφία ενημερώσου από εναλλακτικές πηγές για τα εγκλήματα που διαπράττονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Βγάλε τη μάσκα που φορά στη καθημερινότητα και ανακάλυψε τι είσαι, τι θέλεις.  Σταμάτα να εγκλωβίζεσαι σε ανόητες και ψυχοφθόρες σκέψεις. Πως να αποκτήσεις κι άλλα. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΑΛΛΑ. Σταμάτα την ηλίθια κούρσα να κατακτήσεις ένα αύριο ενώ σου έχει γαμηθεί το σήμερα.
Μάζεψε την οικογένειά σου γύρω από το τραπέζι ξανά, συζήτησε με τα παιδιά σου, μαγείρεψε ένα σπιτικό φαγητό και σταμάτα τα ετοιματζίδικα. Βάλε κανόνες ηθικής και αξιοπρέπειας στη καθημερινότητα σου και σε αυτήν των παιδιών σου.  Σταμάτα να παρακολουθείς ανώμαλους εγκεφάλους , μην ακούς καν τη φωνή τους, κλείσε τ΄αυτιά σου, τα μάτια σου, ξεκόλλα από το μέσα σου τα μάτια που σου έδωσε η φύση σου, τα δικά σου που στα έχουν ξεριζώσει από την ώρα που γεννιέσαι, κάπου τα έχουν πετάξει βρες τα.

Ελεος , υπάρχουν τρόποι να ζήσεις από την αρχή. Βγες από τη σάπια μήτρα, απογαλακτίσου. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ.  Απαίτησε να ζήσεις ανθρώπινα με την ουσιαστική έννοια κι όχι σαν μια μαριονέτα που της κινούν τα νήματα. ΜΠΟΡΕΙΣ. Βρες κι άλλους που αυτό ζητάνε να ενώσεις δυνάμεις. Να φτιάξεις μαζί τους νέους χάρτες και κανόνες. Δεν γεννήθηκες να είσαι ούτε σκλαβος, ούτε ρουφιάνος, ούτε τραμπούκος, ούτε γλυφτρόνι, ούτε ηλίθιος.  




Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2019

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ.



Χριστούγεννα λέει και όλη η φύση λάμπει, ενώ πριν ξέρετε ήταν λεκιασμένη και ήθελε ξέπλυμα. Χριστούγεννα και οι καρδιές αγαλλιάζουν, δηλαδή πριν ήταν μαύρες κι άραχνες μέσα στη ξινίλα αλλά τώρα βλέπουν φως. Χριστούγεννα και το νόημα της αγάπης. Εδώ το τερματίσαμε. Ξαφνικά βλέπουμε παλαβωμένους που κουβαλάνε πολύχρωμα τσαντάκια που το μόνο που διαφέρουν από την προηγούμενη ακράτεια για ψώνια που έχουν,  είναι πως έχουν αποτυπωμένα πάνω στο χαρτί ελατάκια και ελαφάκια, ξέρετε εκείνα τα ελατάκια που κόβονται για να γίνουν οι τσάντες κι εκείνα τα ελαφάκια που γίνονται επίσης νοστιμότατος μεζές για τους εκλεκτούς.

Αν υπάρχει κάτι που με οργίζει περισσότερο από αυθεντικό κακό, εκείνο που είναι συνεχώς δραστήριο και απαιτεί τα πάντα, είναι το υποκριτικό καλό που θυμάται ημερολογιακά πότε πρέπει να υποδυθεί το ρόλο του και πότε μπορεί να κοιμάται χωρίς ενοχές γράφοντας στ΄@ρχίδια του ότι μπορεί να ταράξει την ησυχία του.

Χριστούγεννα η γιορτή των απανταχού χαζοχαρούμενων δήθεν. Πρέπει λέει να νοιώσουμε το θαύμα της γέννησης, το μεγαλείο της φιλανθρωπίας που έκανε εκείνος ο κυριούλης με τα άσπρα γέννια που μας έκανε τη χάρη μέσω ενός κρίνου, να κατεβάσει στη γη το μονογενή γιό του να μας σώσει από τις αμαρτίες.

Εννοείται πως όπου δεν το καταλάβαμε και δεν το δεχθήκαμε αβλεπί, έπεσε άγριος βούρδουλας για να το εμπαιδώσουμε. Αφού λοιπόν η θρησκεία της αγάπης, της καλωσύνης, της φιλανθρωπίας εγκαταστάθηκε στις ζωές των ανθρώπων όπως ακριβώς και το τεμπέλικο υποκριτικό καλό που λέγαμε παραπάνω, και μάθαμε με εντολες και διατάγματα πως πρέπει να είμαστε καλοί, η γη έγινε ένα σκοτεινό μπουρδέλο με τσατσάδες που παριστάνουν τους θεϊκούς εντολοδόχους, με κάτι κοιλιές γεμάτες μοσχαροκεφαλές και χρυσάφια για να θαμπώνουν τα δυστυχισμένα ανθρωπάκια.

Καθιερώθηκε μαζί με τη παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, της μπριζόλας, της φτώχειας, τη σοκολάτας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κατά των ναρκών, των θυμάτων του χημικού πολέμου, κατά της ηπατίτιδας, της πανσέληνου, της γιόγκα, του οργασμού και κατά των πυρηνικών δοκιμών, και η μέρα της αγάπης, αμήν. Σε ένα πλανήτη που έχει καταντήσει αγάπη να νοιώθουν τα παιδιά, οι τρελλοί και οι ηθοποιοί που υποδύονται ανάλογο ρόλο στις ταινίες, και όλοι οι άλλοι τη νοιώθουν επιλεκτικά και κατευθυνόμενη όπου έχουν κάτι λαβαίνουν, γιορτάζουμε τη μέρα της αγάπης.

Οκ. θα χαλάσω εγώ το πανηγύρι μιας ακόμα ψευδαίσθησης στους χαπακωμένους και μεθυσμένους για μια ακόμα υστερία κατανάλωσης αμάσητων ψεμμάτων που τους γεμίζει ευχαρίστηση? Όπως όμως είσαστε ελεύθεροι να παίζετε με τα κουβαδάκια σας στην αυλή των θαυμάτων, μπορώ κι εγώ να χαλάω επειδή έτσι γουστάρω τις συγκινητικές εκδηλώσεις φιλανθρωπίας και ευλάβειας που υποδύεστε, έτσι δεν είναι?

Εγώ, είμαι ένας κακός άνθρωπος. Πολύ κακός. Δεν μπορώ να αισθανθώ αυτό το μεγαλείο της γέννησης ενός θεού μέσα σε μια φάτνη. Δεν μπορώ να αισθανθώ αυτή την αυθόρμητη καλοσύνη που ξεχειλίζει από τα καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα των απανταχού αγαθών ανθρώπων που αυτή τη στιγμή που τα λέω αυτά αν μπορούσαν να μου δώσουν μια στο κεφάλι και να με ξεράνουν επειδή γίνομαι ιερόσυλη, θα το έκαναν χωρίς καμία ενοχή.

Είναι οι ίδιοι που τις υπόλοιπες μέρες έχουν γραμμένη κανονικά κάθε φιλανθρωπία και δεν ασχολούνται ούτε μια στιγμή με τον αβάσταχτο πόνο που έχει σκεπάσει κάθε γωνιά του επίγειου παραδείσου τους , είναι οι ίδιοι που μέσα τους το κακό κάνει υπερωρίες έχοντας κάθε δυνατή μορφή που του επιτρέπει να βαδίζει ανενόχλητο, είναι εκείνες οι μυξοπαρθένες που τον παίρνουν γενικώς και από παντού, οι κρυφοπουτάνες που υποδύονται τις καλόγριες, οι πορνόγεροι που λιγουρεύονται το εγγονάκι, και στη καλύτερη περίπτωση αυτοί οι αιώνιοι χαζοχαρούμενοι νοικοκυραίοι με τα δεντράκια, τη γαλοπούλα τη γεμιστή και την άγια νύχτα που λάμπει στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, που λυπούνται που ένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει αυτή την αγαλλίαση στη ψυχή του, αυτή τη ζεστασιά που απολαμβάνουν ενώ γύρω τους γίνεται της πουτάνας σ΄ενα πόλεμο που μετράει δισεκατομμύρια χαμένες ψυχές.

Το αυθεντικό κακό, το αρχέγονο, εκείνο που είναι τυφλό και εκτελεί χωρίς οίκτο, είναι ατόφιο. Το καλό που τεμπελιάζει γιατί δεν έχει ανάγκη τίποτα, είναι αιώνιο αυτάρκες και ελεύθερο, είναι επίσης ατόφιο. Το πρώτο είναι συνεχώς σε εγρήγορση, το δεύτερο εισχωρεί εκεί που το καλούν κι από τη στιγμή που θα το δεχτεί η ψυχή, καταργούνται σύνορα, νόμοι, εντολές και κάθε είδους παπαριά που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός. Η ενδιάμεση κατάσταση είναι το τσίρκο. Οι ανίδεοι που νομίζουν αλλά δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα ή που πολύ απλά δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν.

Το φατσοβιβλίο έχει βγάλει προς διευκόλυνση και την επιλογή "η τάδε σελίδα που ακολουθείς να απενεργοποιείται για 30 μέρες ή μόνιμα" σε περίπτωση που κάτι χαλάει τη κοσμάρα μας. Είναι ο μηχανισμός του ενδιαφέρομαι επιλεκτικά για το τι συμβαίνει γύρω μου, για να μπορώ να κλειδώνω και να απολαμβάνω την αποστασιοποίησή μου από τη φρίκη πίνοντας ένα ωραίο κιάντι, ενώ οι απέξω τρώνε τα συκώτια τους.

Πόλεμος? Εγκληματικότητα? Βιασμοί? Φόνοι? φτώχεια? πείνα? σκλάβοι? γενοκτονίες? αφανισμός ολόκληρων ειδών? κάψιμο της γης? Δηλητήρια στον αέρα, στη τροφή, στο νερό? Νοσοκομεία γεμάτα με ανθρώπους σκιές που ουρλιάζουν από το πόνο?  Εγκατελειμένα βρέφη πεταμένα από τη μάνα που τα γέννησε? Σπίτια που παγώνουν με το ψυγείο άδειο και τα στομάχια να γουργουρίζουν? Χαπάκια? Πρέζες? Αλκοολισμός? Πορνεία ενήλικη και παιδική? Παιδεραστία? Γυναίκες σε σκλαβοπάζαρα? Παιδιά που δουλεύουν 18 ώρες πεινασμένα μέσα στις λάσπες και στο κρύο και αν δεν κάνουν δουλειά εκτελούνται επί τόπου? Πόλεμοι που αφανίζουν ολόκληρες πόλεις, πόλεμοι για χρήμα, γιατί ένας παλαβός την είδε θεός ή γιατί πολύ απλά βαριούνται τα αρπακτικά και θέλουν να σκοτώσουν την ώρα τους? Θάνατος?

Όλα αυτά είναι εκεί έξω. Είναι εικόνες της κόλασης. Οι καλοί χριστιανοί ξέρουν πως δεν έχει σημασία ότι γίνονται όλα αυτά, ο θεός θέλει κάτι να διδάξει. Επίσης όλους αυτούς τους δυστυχισμένους αν πουν κι ένα ήμαρτον, μπορεί να τους αποζημιώσει μετά θάνατον. Γι΄αυτό και είναι καλό να μην τον τσαντίσεις και να κάνεις μερικές μετάνοιες τη μέρα μπας και κληρονομίσεις την αιώνια βασιλεία.

Την εδώ βασιλεία άσε να την απολαμβάνουν μια χούφτα ανώμαλοι, έκφυλοι, μια χούφτα από όρνια αχόρταγα, γιατί κι αυτούς θα τους τιμωρήσει ο καλός θεούλης.. μετά. Χριστούγεννα ευτυχισμένα, άγια νύχτα που υμνούν με χαρά οι χριστιανοί, ο έλατο ο έλατο που μ΄αρέσει να σε κόβω και να σε στολίζω, τρίγωνα κάλαντα και ο μικρός τυμπανιστής. Αρώματα, μπλουζάκια, παιχνίδια, γυαλιστερά υφάσματα, κομμωτήρια, μανικιούρ, πεντικιούρ, κλείσιμο για ρεβεγιόν, καρότσια φορτωμένα στους ναούς της κατανάλωσης, δώρα για να δωροδοκείς και να νιώθεις γαμάτος, ουίσκι πάνω στο πρώτο τραπέζι πίστα, συνάξεις από σόγια που τον υπόλοιπο χρόνο μισούνται ή στη καλύτερη περίπτωση δεν έχουν τίποτα απολύτως να πουν, γονείς καραγκιόζηδες που παριστάνουν τον Αγιο Βασίλη γιατί κάποιος τους είπε πως αυτό είναι σοβαρός τρόπος αντιμετώπισης της παιδικής επιθυμίας.

Κι εμείς μερικοί ανώμαλοι, ξινοί, μάλλον πρέπει να είμαστε στερημένοι και κούφιοι, δεν μπορούμε να συλλάβουμε όλο αυτό το μεγαλείο της αγάπης. Θα ζήσουμε μέσα στη φτώχεια και την ερημιά μας, α και μην ξεχάσω, θα πάμε στη κόλαση όταν φύγουμε για το μεγάλο ταξίδι, και θα καιγόμαστε στην αιωνιότητα, έτσι γιατί δεν βάλαμε φράγκο στο παγκάρι, δεν είπαμε τις προσευχές μας και δεν κοινωνήσαμε σάρκα και αίμα.

Μια απορία. Στ΄αλήθεια πιστεύετε πως έμεινε έγκυος από το κρίνο?
Πως αμαρτήσατε γιατί μια γυναίκα άκουσε ένα φίδι κι έφαγε ένα μήλο?
Πως ένας κυριούλης ανέβηκε σε ένα βουνό και ο δημιουργός όλου του σύμπαντός του έδωσε μια πλακα με 10 εντολές?
Πως το κακό είναι ένας τραγοπόδαρος με ουρίτσα και κερατάκια που έχει κάτι συμβόλαια που άμα τα υπογράψεις σου παίρνει τη ψυχή?
Πως άμα γαμήσεις ότι κινείται και δεν κινείται μετά ένας άλλος κυριούλης με γένια και αυστηρό ύφος θα σου βάλει ένα σταυρό στη μούρη και μόλις πεις μετανιώνω και ζητάω συγχώρεση όλες οι μαλακίες που έχεις κάνει εξαφανίζονται?

Ειλικρινά μέσα σας τα πιστεύετε όλα αυτά ή απλά σας αρέσει ο χαβαλές που γίνεται και το γλεντάτε? Γιατί σ΄αυτή τη περίπτωση, εντάξει μπορώ να το καταλάβω ελάχιστα. Αλλά στ΄αλήθεια σας φοβίζει το γεγονός μήπως σας τιμωρήσει μια αόρατη οντότητα που οι εκπρόσωποι της επί της γης είναι από μισάνθρωποι μέχρι παιδεραστές και σίγουρα οι καλύτεροι έμποροι που επινόησε ποτέ ανθρώπινος νους?

Κρίμα ειλικρινά που δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό το παραμυθάκι μαζί σας. Πάντα προτιμούσα τα όνειρα από τα παραμύθια. Και όχι δεν είναι το ίδιο. Γιατί τα όνειρα τα χτίζουμε εμείς κι αν έχουμε τα κότσια τα κατακτάμε. Τα παραμύθια είναι για να κοιμόμαστε , κατασκευασμένα από κάποιον άλλον, και πρέπει κάποια στιγμή να μεγαλώνουμε και να μπορούμε να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε μόνοι μας.

Όμως ο απογαλακτισμός της ανθρωπότητας δεν ήρθε ποτέ. Νάνι νάνι λοιπόν και έχετε 15 μέρες περιθώριο να γίνετε αγαπησιάρικα λούτρινα που θα νοιώσουν το γαργάλημα της καλοσύνης. Μετά πάλι τα κεφάλια μέσα και αρπάξτε ότι βρείτε μπροστά σας, κατασπαράξτε το αλύπητα. 

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ, ΜΗ ΣΚΕΠΑΖΕΤΕ ΑΛΛΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.




Η απόλυτη φρίκη εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας κι εμείς γελάμε, σαν ηλίθιοι. Αναίσθητοι, λες και είμαστε χαπακωμένοι και βρισκόμαστε σε ένα συνεχές παραμύθιασμα ενώ η πραγματικότητα σπάει κόκκαλα.

Κυρίες και κύριοι ζούμε στη χώρα που καταδικάζεται κάποιος αν καπνίσει μπροστά σε ένα παιδί αλλά αθωώνεται αν το γαμάει!

Μπορείτε να συλλάβετε το μέγεθος της αηδίας, το μέγεθος της απάτης. Είστε ικανοί έστω και στο ελάχιστο να οργιστείτε, να νοιώσετε το αίμα σας να βράζει από αγανάκτηση, γι΄αυτό το κόσμο που έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο χαμαιτυπείο?

Κυράτζες με τραβηγμένες μούρες, μούμιες που παριστάνουν τους ανθρώπους μας έχουν πρήξει τ’@ρχίδια με τις φιλανθρωπίες τους και το γλοιώδες μισοχαμόγελο (ολόκληρο δεν γίνεται από τα πολλά τραβήγματα)  μπροστά στις κάμερες, και μετά το βράδυ τρώνε και πίνουν σαμπάνιες στις πολυτελείς βίλες με τους κολλητούς που είναι εκείνοι που σχεδιάζουν να εκτελέσουν τη ζωή όλων των μελλοντικών γενεών.

Έρανοι υπέρ φτωχών, παζάρια καλοσύνης στο υπέρτατο όπλο της διαμόρφωσης συνειδήσεων στο χαζοκούτι, καραγκιόζηδες, σιχαμερά αντικείμενα με ανθρώπινη μορφή σας γεμίζουν τη ζωή παπαριές από το πρωί που θα ξυπνήσετε ως το βράδυ που θα ξεραθείτε και κοιτάτε σαν χάνοι.
Δεν μπορείτε να κάνετε επανάσταση βρε ζωντόβολα, δεν μπορείτε να βγείτε σαν τους τρελούς στους δρόμους αλλά κάντε τη προσωπική επανάσταση. Κλείστε τη παροχή συνεχούς μόλυνσης μέσα στο σπίτι σας, αυτή τη συσκευή που βομβαρδίζει το μυαλό ασταμάτητα μέχρι να καεί κάθε εγκεφαλικό κύτταρο.

Σταματήστε να είστε τόσο πολύ τεμπέληδες γονείς, να φορτώνετε τα παιδιά σας με σκουπίδια για να τα ξεφορτώνεστε. Τα παιδιά σας που τα καταντήσατε θαμώνες όλων των μαζικοποιημένων φαστφουντάδικων του σώματος και του πνεύματος. Σάπια γεύματα, σάπια διασκέδαση, εθισμός μέχρι απόλυτη εξάρτηση από οθόνες και καλώδια.

Σταματήστε να παρακολουθείτε ανώμαλους και καλοπληρωμένες καριόλες και να τους ανάγετε  σε δημόσια πρόσωπα που έχουν λόγο, γιατί ρε φουκαριάρηδες χάνετε σιγά σιγά έννοιες που είναι ζωτικές στο ανθρώπινο είδος για να συνεχίζει να ζει κι όχι να σέρνεται σαν νεκροζώντανο.
Έννοιες όπως η αληθινή ομορφιά όχι τα κρέατα τα συμμαζωμένα από τα νυστέρια των σύγχρονων Προκρούστηδων. Έννοιες όπως σεβασμός, αξιοπρέπεια, ηθική (όχι αυτή η ξεφτιλισμένη, απάνθρωπη και γεμάτη μισογυνισμό των χριστιανο ταλιμπάν), έννοιες όπως φιλία, αρετή, δικαιοσύνη, ευγένεια, ευδαιμονία, χαρά της ζωής, κατανόηση νοημάτων, σκέψη, λόγος…

Μιλάνε τα παιδιά σας με φτωχές λέξεις, που εκείνη που επαναλαμβάνεται συνέχεια είναι το μαλάκας
Δεν έχουν διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο εκτός από την υποχρεωτική εκπαίδευση, εσείς έχετε διαβάσει?

Δεν μπορούν να διακρίνουν την ανοησία του ψεύδους από την ομορφιά της ειλικρίνειας.

Δεν μπορούν να ονειρευτούν, γιατί οι εικόνες που βομβαρδίζονται συνέχεια δεν είναι όνειρα, αλλά καμουφλαρισμένοι εφιάλτες.

Δεν μπορούν να ανακαλύψουν τις επιθυμίες τους, τα ταλέντα τους, να αναπτύξουν τη προσωπικότητά τους, τη δύναμη να παλεύουν στη ζωή γιατί από τη κούνια τη ζωή τους ορίζει ένας κόσμος ανικανοποίητων ενηλίκων που πάνω τους θα βγάλουν όλες τις ελλείψεις και τα κόμπλεξ που κουβαλάνε. Θα εκπαιδευτούν σε σχολεία που χρειάζονται άριστους παπαγάλους.

Θα εργαστούν σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα που έχουν μετονομάσει τη δουλεία, απασχόληση, για να καταπίνει εύκολα το χάπι ο καρπαζοεισπράκτορας υπαλληλίσκος και να γελάει ευχαριστημένος όταν εισπράττει τα αποφάγια που πετάνε κάτω από το τραπέζι τα αφεντικά που υπακούει σκυφτός και ταπεινωμένος.

Δεν μπορούν να ερωτευτούν να νοιώσουν αυτή τη μαγεία των συναισθημάτων που δίνουν έμπνευση και χρώμα στη ζωή, γιατί τα βομβαρδίζουν θεωρίες και παραδείγματα ανθρωποειδών που στη ζωή τους το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να στολίζονται σαν πουτάνες και με ευκαιριακά γαμήσια ή χρηματικές συνδιαλλαγές να καθησυχάζουν τον αρρωστημένο ναρκισσισμό τους, πως οκ, κι αυτή τη μέρα επιβεβαιώθηκε.

Υπάρχουν άπειρα πράγματα από την αληθινή ζωή που χάνονται σιγά σιγά μέσα στο βόθρο μιας κοινωνίας που υποτίθεται πως θέλει να προστατέψει τα παιδιά της, ένα κράτος που τάχα φροντίζει για την ανάπτυξη και την ευημερία των πολιτών.

Μπορείτε να αντιληφθείτε σε πόσο απατηλό κόσμο πατάτε? Πόσα ψέματα και αισχρότητες περνάνε σαν μοναδικές δυνατότητες? Πόσο αηδιαστικά κατασκευάσματα είναι αυτά που έχουν καταλάβει τις καρέκλες και σας κουνάνε το δάχτυλο μέσα στη μούρη με περίσσιο θράσος, να σας διδάξουν.. αυτά τα αμόρφωτα, αστοιχείωτα, έκφυλα ανθρωπάρια, ορίζουν τη ζωή μας.

Δεν μπορούμε να τους εξαφανίσουμε, μπορούμε να εξαφανιστούμε όμως εμείς από τον ορίζοντά τους. Να μη ζουν εκείνοι ανάμεσά μας, αλλά να ζούμε εμείς ανάμεσά τους με τρόπο που να είμαστε όσο το δυνατόν πιο απόμακροι από τη χωματερή τους.

Δεν ξέρω πόσοι έχουν απομείνει ακόμα πάνω σαυτόν εδώ το τόπο που να μην είναι ρουφιάνοι, μαυραγορίτες, γλυφτρόνια, παρτάκηδες και με ελάχιστη εγκεφαλική ουσία ακόμα ζωντανοί, αλλά έστω και ελάχιστοι αν είναι πρέπει να βρουν τρόπο να έρθουν σιγά σιγά σε επαφή, να χαράξουν μικρούς δρόμους ανάμεσα στις απρόσωπες, θορυβώδεις λεωφόρους, χανόμαστε, είμαστε ήδη αργά στο να συμμαζέψουμε οτιδήποτε.

Ας προσπαθήσουμε να διασώσουμε έστω και λίγους σπόρους μη σάπιους, για τις καλλιέργειες του μέλλοντος, να διαφυλάξουμε έστω και λίγες απαραίτητες γνώσεις από το παρελθόν σαν προστασία στη μαζικοποιημένη άγνοια του μέλλοντος.