65% ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ

Όλοι οι συγγραφείς που οραματίστηκαν δυστοπικά σενάρια για το μέλλον, είχαν κάτι διαφορετικό στη σκέψη τους από αυτά που υπάρχουν στη σκέψη των νέων βασανιστών του ανθρώπινου είδους. Έγραφαν και σκεφτόντουσαν πως αυτά που γράφουν θα είναι ένα καμπανάκι, για τους εύφρονες ανθρώπους. Οι συμμορίες της παρούσας φάσης, έχουν ξεκινήσει να υλοποιούν αυτά τα δυστοπικά σενάρια, με την βεβαιότητα πως απευθύνονται σε άφρονες.

Δεν ξέρει κανείς από που να αρχίσει και που να τελειώσει. Και όχι δεν μιλάω για τον ιο, γιατί δεν είμαι γιατρός, δεν έχω τέτοιες γνώσεις ώστε να κρίνω τι κακό μπορεί να κάνει μια γρίπη και τι όχι.

Μιλάω για το παράπλευρο θέατρο σκιών, που έχει δώσει ρέστα. Τελευταία επινόηση, το ότι εξετάζεται να τρώνε πρόστιμο όσοι μπουν σε μέσα μεταφοράς που βλέπουν πως υπάρχει 65% πληρότητα.... Μπορείτε να κατανοήσετε σε βάθος το μέγεθος της απάτης? Μπορείτε να θυμηθείτε από την αρχή όλα όσα έχετε ακούσει σχετικά με την προφύλαξη από αυτό τον ιό?

Θυμηθείτε το μένουμε στο σπίτι μαζί, αλλά μπαίνουμε στο αυτοκίνητο χωριστά.
Απαγορεύεται η συνάθροιση πέρα 10 ατόμων, και αυτά με μάσκες και απόσταση ασφαλείας
αλλά επιτρέπεται να δουλεύουν σε ένα εργοστάσιο 200-300 άτομα το ένα δίπλα στο άλλο.
Θυμηθείτε την απαγόρευση για κολύμπι και ψάρεμα (ακόμα και με ψαροντούφεκο, κάτω από το νερό)
Την απόσταση κάτω από ένα μέτρο που κολλάει, αλλά πάνω από ένα μέτρο έχουμε προστασία.
Την επικινδυνότητα να καθίσεις στο μετρό ο ένας δίπλα στον άλλον, αλλά την ίδια στιγμή οι όρθιοι
να είναι κολλημένοι σαν σαρδελίτσες μέσα σε κονσέρβα.

Όμως αυτό το 65% πληρότητα... με ξεπερνάει. Η συνειδητοποίηση πως κάποιος μου λέει, θα είσαι στην αποβάθρα στον ηλεκτρικό, θα φθάσει το μετρό, και θα κόψεις κίνηση... είναι κάτω από 65% μέσα? αν δεν κόψω σωστά, θα μου κόψουν 150 ευρώ?

Είναι όμως τελικά απλά γελοιότητα, η καλά μελετημένο σενάριο, που έχει σχεδιαστεί από εκείνους που γνωρίζουν σε απόλυτο βαθμό την ανθρώπινη φύση? Και τον χειρισμό του εκφοβισμού. Γνωρίζουν πως αν οι άνθρωποι τρομοκρατηθούν, αν υποστούν ένα συνεχή βομβαρδισμό τρομολαγνικής ενημέρωσης, αν τους ενδυναμώσεις τον αρχέγονο φόβο του θανάτου, στη συνέχεια μπορείς να τους πλασάρεις οτιδήποτε και να το ανέχονται, γίνονται ευάλωτοι και υπάκουοι,  γιατί χάνουν την ικανότητα λογικής και ψύχραιμης σκέψης.

Λένε πως υπάρχει η πιθανότητα να φορούν μάσκες οι μαθητές στα σχολεία.
Αυτό για εμένα, σημαίνει την τελική ολοκληρωτική υποταγή. Την εκπαίδευση από τα πλέον τρυφερά χρόνια, στην αντίληψη της ανωμαλίας σαν κανονικότητα. Μια εκπαίδευση που θα φανεί απόλυτα φυσιολογική στα παιδιά που θα ξεκινούν τη πορεία τους στη ζωή, όπου το κράτος όχι μόνο δεν θα είναι ο δεσμοφυλακάς τους, αλλά θα είναι ο προστάτης τους, ο μηχανισμός που θα τους κάνει να αισθάνονται σώοι και αβλαβείς από κάθε κακό. Το κράτος-προστάτης, οι πολίτες- εκδιδόμενοι.

Όταν μπορέσεις να εκπαιδεύσεις μια ολόκληρη γενιά, να μεταφράζει το αφύσικο σαν φυσικό, έχεις κερδίσει το παιχνίδι. Και η εκπαίδευση στους νέους σχετικά με το τι είναι φυσικό και τι αφύσικο, η προώθηση σάπιων μοντέλων ύπαρξης, γελοίων και διεστραμμένων ανθρώπων σαν πρότυπα, η επιδερμική αντίληψη της ζωής, και η γενικευμένη πνευματική πανούκλα, έχει ξεκινήσει πολύ πριν από την επέλαση του άγνωστου ιού.

Αυτή η πανούκλα, απλώθηκε στα σπίτια των ανθρώπων με τη τηλεόραση, ενταντικοποιήθηκε με τις κονσόλες, τα έξυπνα τηλέφωνα και τους υπολογιστές, όπου οι κοινωνίες μετατράπηκαν σε μια άλογη, άμορφη μάζα, ένα απόλυτα χειραγωγημένο κοπάδι, που είναι έτοιμο πλέον για τη μελλοντική κοινωνία των μεταλλαγμένων.

Να μάθετε να μετράτε σωστά, πόσο είναι το ένα μέτρο απόσταση, πόσο είναι το 65% πληρότητας, πόσα μέτρα θα είναι το κελί που θα σας αναλογεί στο μαντρί.... Και μην ξεχάσετε, μετά τον πόλεμο, παρακαλείσθε να διατηρήσετε το κόσμο καθαρό, όπως ακριβώς τον βρήκατε.

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ. ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΥ ΦΟΡΑΝΕ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ.

Η εικόνα στο μικρό παρκάκι της γειτονιάς, σουρεάλ.. Η κυρία κρατάει το σκυλάκι της από το λουρί και του φοράει φίμωτρο. Την ίδια στιγμή εκείνη στο πρόσωπο της φοράει τη γνωστή γαλάζια μασκούλα. Για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορία με τον τρομακτικό ιο, συνειδητοποίησα κάτι που δεν είχε περάσει από το μυαλό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι η εκδίκηση των σκύλων...

Όταν βγαίναμε από το σπίτι με πιστοποιητικό, ο σκύλος ήταν εκείνη η μικρή επί πλέον άδεια που μας έδινε τη δυνατότητα να κάνουμε βόλτες χωρίς να φάμε στο κεφάλι κάποιο πρόστιμο. Θυμάστε τότε όλοι και όσοι δεν είχαν, έγιναν ξαφνικά φιλόζωοι και υιοθέτησαν σκυλάκια, σαν δυνατότητα εξόδου από τη φυλακή. Το αμέσως επόμενο ήταν η μάσκα. Για πρώτη φορά τα σκυλάκια έβλεπαν τους αφέντες να φοράνε φίμωτρο!!

Αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι αν φοράμε αυτό το φίμωτρο για να προστατευτούμε και να προστατεύσουμε και τους υπόλοιπους, η εκπαιδευόμαστε στην επερχόμενη κοινωνία των σφραγισμένων στομάτων. Άραγε στις μελλοντικές κοινωνίες οι άνθρωποι θα επικοινωνούν με λόγο? Θα χαμογελάνε? Θα μπορούν να βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα? Θα μπορούν να δαγκώνουν?... Ανατριχιάζω στην ιδέα, όχι πως κάποιοι θα απαγορεύσουν στο κόσμο να μιλάει, να εκφράζει άποψη, να εκδηλώνει συναισθήματα, αλλά πως ο ίδιος ο κόσμος δεν θα θεωρεί απαραίτητο να το κάνει.

Ανατριχιάζω στην ιδέα, πως οι άνθρωποι στο μέλλον δεν θα χρειάζονται αφεντικά να τους υποβάλλουν κανόνες, δόγματα, να τους απειλούν ή να τους εκτελούν... θα ξέρουν από μόνοι τους, αυτόματα σαν ρομπότ τι επιτρέπεται και τι όχι και θα το υπακούν τυφλά χωρίς απειλές, απλά γιατί θα έχουν απολέσει την ικανότητα σκέψης, και θα είναι μόνο εκτελεστές εντολών της υπάρχουσας τάξης.

Όλα αυτά τα έχουμε διαβάσει σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας, τα έχουμε δει σε ταινίες σε σειρές, τα έχουν φωνάξει ακόμα κι εκείνοι οι τρελαμένοι που κυκλοφορούν στα σκαλιά σε πλατείες ή μπροστά στις εκκλησίες με ταμπελάκια που γράφουν, "το τέλος είναι κοντά" ή " ο Χριστός σώζει" ή το ακόμα κλασσικότερο "μετανοείτε αμαρτωλοί θα καείτε στη κόλαση"

Όμως το να διαβάζεις ή να διασκεδάζεις με τα δυστοπικά σενάρια του μέλλοντος είναι ένα θέμα, το να καλείσαι να τα ζήσεις έχοντας πλήρη άγνοια πως αυτά είναι ήδη εδώ, σε καθιστά απλά το περίγελο των σκύλων. Εκείνοι ξέρουν, εσύ όχι. Εκείνοι φορούν φίμωτρο γιατί έχουν στ΄αλήθεια κοφτερούς κυνόδοντες και κρύβουν μέσα τους ακόμα εκείνη τη φλόγα του αγριμιού που μπορεί να κόψει και κανένα κομμάτι σε κάποιο ενοχλητικό μαλάκα που θα βρουν στο δρόμο τους.

Οι δικές μας μάσκες είναι απαλές, φτιαγμένες από ένα πρόχειρο υφασματάκι, γιατί καλύπτουν απλά στόματα ήδη σφραγισμένα που και να ανοίξουν δεν απειλούν, δεν τρομοκρατούν, βγάζουν απλά μικρές φωνές κλάψας και μιζέριας. Κάποιο παρακάλι, συγνώμες, ευχαριστώ μετά γονυκλισίας, ενοχές, φόβους, υποταγή, παράδοση... αυτές οι δυνατότητες κρύβονται πίσω από τα φίμωτρα μας και πιθανόν μας τα έβαλαν, γιατί ακόμα και τα αφεντικά μας σιχάθηκαν να ακούνε τη κλάψα μας.

Σύντομα έρχεται ο καιρός σημαντικών αποφάσεων που ο καθένας θα πρέπει να πάρει. Ήδη πάνω από τα κεφάλια μας υπάρχει το ερώτημα, που πλέον είναι αυτονόητο. Το εμβόλιο καταφθάνει. Και ναι, το λογικό θα είναι να υπάρξει μια υπόδειξη " είναι σωστό οι τάδε κατηγορίες να εμβολιαστούν" ή "σώστε τη ζωή σας κάνοντας το εμβόλιο" ή "σκεφθείτε καλά πριν αρνηθείτε να εμβολιαστήτε" και διάφορα άλλα. Ομως τι ακριβώς θα κάνετε αν, δεν είναι υποδείξεις αλλά ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ?

Αν ένα εμβόλιο, που και επιστημονικά σκεπτόμενοι, θα έχει γίνει άρον άρον, χωρίς ακόμα να γνωρίζουν οι ίδιοι οι κατασκευαστές πόση θα είναι ακριβώς η αποτελεσματικότητα του, ποιες οι παρενέργειες, ποιοι κίνδυνοι και σε τι ποσοστό θα εξασφαλίζει, αν λοιπόν αυτό το εμβόλιο σας ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ με τέτοιο τρόπο, ώστε αν δεν το κάνετε , να μην μπορείτε καν να βγείτε από το σπίτι?

Σκεφθείτε αν στη δουλειά σας πουν πως δεν μπορείτε να συνεχίσετε αν δεν παρουσιάσετε το πιστοποιητικό εμβολιασμού, το ίδιο και στη τράπεζα, στο σούπερ μάρκετ, στα καταστήματα, στους χώρους αναψυχής, ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ. Σκεφθείτε αν για να μπείτε στο νοσοκομείο, σε ένα ιατρείο, ή σε ένα διαγνωστικό κέντρο, θα μπορείτε μόνο εφόσον έχετε εμβολιαστεί.

Το τραγικό είναι πως οι περισσότεροι στα παραπάνω ερωτήματα θα απαντήσουν με ένα πολύ απλό τρόπο. Και γιατί να μην το κάνω? Γιατί λες όλες αυτές τις αηδίες? Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ένα κίνημα στο οποίο συμμετέχουν ΕΠΙΤΗΔΕΣ διάφοροι τύποι που αποκαλούνται αντιεμβολιαστές και παρακινούν γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους, ακόμα και για εκείνα τα εμβόλια που αποδεδειγμένα έχουν σώσει εκατομμύρια ζωές, και που έχουμε όλοι κάνει. Το κόλπο είναι πλέον εμφανές σε κάθε επίπεδο.

Όταν ετοιμάζουν ένα πολύ σοβαρό θέμα, ξαμολάνε καραγκιόζηδες, επαγγελματίες της απάτης, ή καλοπληρωμένα λαμόγια, να στρώνουν το έδαφος, ώστε οι επικίνδυνες απόψεις να μπερδεύονται με ΠΑΡΟΜΙΕΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΕΣ που αναπτύσουν οι "φυτευτοί", κυρίως εδώ μέσα στο διαδίκτυο, έτσι ώστε θα ετοιμάζεται να σκάσει μια βόμβα, τα πρόβατα στα κοπάδια να κοιτάνε άπραγοι σαν χάνοι, φοβούμενοι πως αν εκφράσουν "αντίθετη άποψη" θα είναι παρόμοιοι με τους καραγκιόζηδες.

Ετσι  σε μια εποχή που ο κόσμος είναι εξαγριωμένος γιατί αντιλαμβάνεται π.χ. πως  γίνεται ένα μεγάλο ξεπούλημα της πατρίδας του, κι μια εξόντωση του πληθυσμού, ξαμολάς πληρωμένους νονούς της νύχτας, νταβατζήδες, τραμπούκους, να παριστάνουν τους πατριώτες, τους δίνεις εντολή να γίνουν όσο περισσότερο προκλητικοί στις κινήσεις τους και στα λόγια τους επικαλούμενοι κάποιον δήθεν πατριωτισμό, κι έτσι μετά από διάφορα αίσχη, έχεις κάνει το κόσμο να ταυτίζει στο μυαλό του όποιον επικαλεσθεί πατριωτισμό, με κάτι το βάρβαρο, αποτρόπαιο, επικίνδυνο...

Το ίδιο λοιπόν και με τα εμβόλια. Όταν ετοιμάζεσαι να κάνεις π.χ. ένα μαζικό εμβολιασμό για κάποιο άγνωστο ιο, και αυτό γιατί στοχεύεις σε συγκεκριμένα αποτελέσματα που μόνο εσύ γνωρίζεις, που ίσως κρύβονται πίσω από το παιχνιδάκια δημόσια υγεία, στέλνεις κάποιο καιρό πριν, βαλτούς που στα μάτια του κόσμου ταυτίζονται με κάτι το γελοίο και επικίνδυνο, διάφορα θύματα ακούν τις παρλαπίπες που λένε οι δήθεν "γκουρού" της ελεύθερης έρευνας, έχουμε και μερικές εκατοντάδες θύματα από κάποια κλασική αρρώστια που είχαμε ξεχάσει, π.χ. ιλαρά, γιατί οι ανεγκέφαλοι έσπρωξαν τους φουκαριάρηδες γονείς να πιστέψουν σε αντιεπιστημονικές μαλακίες, και τότε έρχεται το ζουμί. Εσύ όταν θα έρθει η ώρα να κάνεις αυτό που θα σου πούμε, θα είσαι με το σοβαρό κόσμο ή με τους γελοίους? Και στο γελοίος πλέον στο μυαλό σου ταυτίζεται κάθε επιστήμονας που θα εκφράσει άποψη αντίθετη από το επιστημονικό κατεστημένο.

Τζακ ποτ. Ο πατριωτισμός ταυτίζεται με τον τυφλό φασισμό ναζιστικού τύπου, οι φωνές των επιστημόνων που προσπαθούν να ξεσκεπάσουν το κύκλωμα των συμμοριών που εξουσιάζουν το παγκόσμιο σύστημα υγείας ταυτίζονται με τύπους αστοιχείωτους και φαιδρούς. Αυτό το συστηματάκι παίζει σε κάθε επίπεδο πλέον της καθημερινότητας μας.

Προετοιμασία για κάτι επερχόμενο χρησιμοποιώντας τα τσιράκια του συστήματος τα οποία μπλέκονται σε κάθε τι που προσπαθεί να δημιουργήσει "κάτι έξω από την στυγνή τάξη". Τσιράκια που θα μπουν σε ένα χώρο παριστάνωντας κάτι που θα μειώσει την αξία του γεγονότος και θα μαυρίσει τις όποιες κινήσεις ετοιμάζονται να γίνουν και θα ήταν επικίνδυνες για το σύστημα.

Πάντα η εξουσία είχε δεκανίκι της τους  χαφιέδες. Στη σημερινή εποχή της πληροφορικής, και της υποτιθέμενης ελεύθερης γνώσης και ενημέρωσης, δίπλα σε κάθε ιδέα επαναστατική που προσπαθεί να πάρει μορφή και να ρίξει μια αχτίδα από φως στο παγκόσμιο σκοτάδι, κολλάνε σαν βδέλλες αυτοί οι χαφιέδες και εκπαιδευμένοι από το σύστημα να ξέρουν τι ζητάει ο κάθε άνθρωπος για να πάρει μια πνευματική πρέζα και να αλλάξει κατεύθυνση. Είναι οι ψευτοπατριώτες, οι ψευτογκουρού, οι ψευτοεπαναστάτες, οι ψευτοεπιστήμονες, οι ψευτοδημοσιογράφοι, οι ψευταράδες κάθε είδους, οι λύκοι με την πρόβιά που προηγούνται ενός γεγονότος που η μάζα δεν ξέρει, αλλά που τα αφεντικά τους ξέρουν πολύ καλά πως καταφθάνει.

Η εκδίκηση των σκύλων είναι απόλυτη. Βλέπουν γεμάτοι ικανοποίηση, αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα που λέγονται άνθρωποι και που τους αποκαλούν ζώα που υπάρχουν μόνο για να εξυπηρετούν το αφεντικό τους και να το υπακούν, τα βλέπουν να γίνονται κάτι πολύ χειρότερο. Σκλάβοι με λουρί, χωρίς καν λουρί να υπάρχει στο λαιμό τους.....

Η κοινωνία που οι σκλάβοι θα βάζουν μόνοι τους την αλυσίδα στα πόδια, στα χέρια και στο λαιμό τους χωρίς καν, κάποιος να τους το επιβάλλει, είναι ήδη εδώ. Αρκεί να τους πείσει κάποιος πως εκείνοι που δεν φοράνε αλυσίδες και φίμωτρα, μπορούν να ξεφύγουν και να τους δαγκώσουν. Αρκεί να τους πείσουν πως η σωστή τοποθέτηση της αλυσίδας, δείχνει άνθρωπο που σέβεται τους άλλους και τον ευαυτό του. Αρκεί να τους πείσουν πως η αλυσίδα δεν κάνει κακό, ίσα ίσα δίνει μια σταθερότητα στο βήμα, μια ασφάλεια από εξωτερικούς κινδύνους, μια εικόνα που παραπέμπει σε ένα νοικοκυρεμένο πολίτη που ζει αρμονικά με το κράτος και τους συνανθρώπους.

Τα νέα παιδιά ξεπέρασαν γρήγορα την θλιβερή εικόνα που προσφέρουν οι "μασκούλες" και φοράνε τώρα μάσκες με λουλουδάκια, σχέδια, χρωματιστές να ταιριάζουν με το ντύσιμο, τις φοράνε ανέμελα.

Και οι αλυσίδες μπορούν να είναι σαν μικρά χαριτωμένα βραχιολάκια, που θα κολακεύουν βαλμένα πάνα από κάποιο τατουάζ γεμάτο φαντασία.

Τόσο γλυκός, τόσο χαριτωμένος, τόσο ήσυχος ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Ας τον καλοδεχτούμε, με μια μεγάλη αγκαλιά. 

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΣΚΕΨΕΙΣ , ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΡΑΞΕΙΣ.

Θα χαθούμε σαν δάκρυα μέσα στον ωκεανό έλεγε σε μια γνωστή ταινία μια ανθρώπινη ρέπλικα..

Είμαστε άνθρωποι. Αλήθεια τι είναι τελικά αυτό το πλασμα που ονομάζεται άνθρωπος. Κοιτάχτε λίγο γύρω, φέρτε στο μυαλό σας όλη τη φύση, ότι γνωρίζετε και ότι έχετε ακούσει πως υπάρχει. Μέσα σε ένα ατέλειωτο παράδεισο, γεμάτο από κάθε είδος πανίδας και χλωρίδας, υπάρχει ο άνθρωπος. Ο κυρίαρχος τελικά του πλανήτη. Οι θεωρίες για την εξέλιξη μας πολλές. Ομως έτσι απλά ας αναρωτηθούμε. Γιατί είμαστε αυτό που είμαστε? Είναι μια φυσική εξέλιξη ανάμεσα σε εκατομύρια είδη, που ζουν κινούνται με τα ίδια δεδομένα, τη τροφή τους, την αναπαραγωγή τους, τις αγέλες τους με τις απλές καθημερινές συνήθειες, τον ήσυχο θάνατό τους, είναι φυσική εξέλιξη πως ένα από αυτά τα είδη, σε μια δυσανάλογη πορεία εξέλιξης, σηκώθηκε όρθιο, άρθρωσε λόγο, έβαλε μπρος πολύπλοκους μηχανισμούς σκέψης, και δημιούργησε μια αυτοκρατορία σε όλο το πλανήτη, κατακτώντας κάθε άκρη και δημιουργώντας αυτό που βλέπουμε, αυτό που είμαστε?

Η ίδια αυτή η φύση άφησε αυτό το παράξενο πλάσμα να είναι χιλιάδες χρόνια, όπως όλα τα άλλα, να τριγυρνά στα σπήλαια του, να αρπάζει το φαί του, να βγάζει άναρθρες κραυγές, και μέσα σε ένα ελάχιστο διάστημα σε αναλογία χρόνου βρέθηκε να φτιάχνει αυτοκρατορίες, απίστευτης πολυπλοκότητας και ακρίβειας τεράστια παλάτια, δρόμους, υδραγωγεία, ναούς, να γράφει σε διάφορες γλωσσες, να δημιουργεί τέχνες, πολιτισμό? Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί έτσι απλά. Δεν στέκει. Αν προσθέσουμε το σημαντικότερο. Πως αυτό το πλάσμα που του λείπουν τα δυνατά νύχια που έχουν άλλα ζώα, το προστατευτικό τρίχωμα, οι δυνατοί κυνόδοντες, η ικανότητα να πετάει ή να βυθίζεται κάτω από τους ωκεανούς,  μπορεί να φτιάξει φτερά να πετάξει, μπορεί να βρει τρόπο να κολυμπάει κάτω από το νερό, μπορεί να φτιάξει όπλα που σκοτώνουν με το πάτημα ενός κουμπιου.. αυτό το πλάσμα γεννιέται και σβήνει με μια μοναδική ουσιαστική αγωνία, την γνώση της περιορισμένης και μικρής ζωής του.

Γιατί? Αυτή η μικρή λεξούλα είναι η ουσία. Γιατί? Ποιο λόγο είχε άραγε η φύση να δημιουργήσει κάτι που στην ουσία θα ήταν η καταστροφή της. Ποια έννοια η εξελικτική πορεία του ανθρώπου με την φύση?  Θα μου πείτε να μελετήσω. Πως έχουν χυθεί τόνοι από μελάνι, για να δώσουν απαντήσεις, έχουν δημιουργήσει θεωρίες λαμπρά μυαλά, έχουν δώσει δογματικές απαντήσεις οι θρησκείες και αποδείξεις οι επιστήμες. Δεν με ενδιαφέρει, Τα σβήνω όλα, βάζω τη γνώση μου στο σημείο μηδέν και χρησιμοποιώ αυτό που έχω. Σκέψη. Αφουγκράζομαι τη δική μου φωνή, ένας άνθρωπος μόνος, που θέλει να πιάσει το νήμα από την αρχή.

Αυτό που νοιώθουμε είναι το συναίσθημα πως γεννιόμαστε και περνάμε όλη μας τη ζωή σε κάποιο σύστημα οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, πολιτιστικό, για το οποίο δεν έχουμε βάλει κάποιο δικό μας λιθάρι, είναι ήδη ολοκληρωμένο από την ώρα που θα ανοίξουμε τα μάτια μας.  Υπάρχουμε και από τη γέννα μας μέχρι το θάνατό μας υπακούμε σε κανόνες, νόμους, ήθη, έθιμα, αξίες, μιας ήδη υπάρχουσας δομής.  Λαμβάνουμε έτοιμη γνώση και αυτό που κάνουμε είναι μια εξυπηρέτηση στην ήδη υπάρχουσα τάξη, και το ονομάζουμε ζωή. Αυτή η υπάρχουσα τάξη όμως, δεν μας κάνει να είμαστε ευτυχισμένοι, δεν μας χαρίζει γέλιο, δεν είναι ένας ανέμελος παράδεισος όπου βόσκουμε απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη φύση. Γύρω μας ένα συνεχόμενο παιχνίδι ζωής και θανάτου, όπου η ψυχή μας ποτίζεται με θλίψη, φόβους... Ακόμα κι αυτοί που θέλουν να θεωρούν τον εαυτό τους επαναστάτη, ανεξάρτητο, ελεύθερο άνθρωπο είναι σκλάβοι.

Πρέπει επί τέλους να κατανοήσουμε αν σε αυτό το άνισο παιχνίδι, μπορούμε να βάλουμε τους δικούς μας κανόνες. Η μάλλον καλύτερα, να ψάξουμε μέσα μας να δούμε αν μπορούμε έστω και στο ελάχιστο να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ κάτι δικό μας, αλλιώτικο, κάτι που να έχει ένα άνεμο ελεύθερης βούλησης. Αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι δημιουργία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ικανότητα κάποιου να ελίσσεται καλύτερα στο ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ. Αυτό που ονομάζουν κανονικότητα είναι η προσαρμογή στην ανωμαλία.

Ας χρησιμοποιήσουμε το μοναδικό αληθινό όπλο που έχουμε την σκέψη. Είναι η άκρη του νήματος για να βγούμε από το λαβύρινθο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα νέο, τίποτα καλύτερο, δεν μπορούμε να ομορφύνουμε τη ζωή μας προσπαθώντας με όρους που υποδεικνύει η ασχήμια. Εφτασε η εποχή που ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος σαν μονάδα, θα πρέπει να αναμετρηθεί στη τελική μάχη. Και να ανακαλύψει αν τελικά υπάρχει γιατί είναι μια τροφή των κατασκευαστών του, ή αν μπορεί να γίνει κάτι περισσότερο. Δεν μπορεί κανείς αυτό να το απαιτήσει από όλα εκείνα τα πλήθη που σέρνονται στη κυριολεξία, έχοντας απωλέσει την ικανόητητα σκέψης. Ομως οι λίγοι που ακόμα μπορούν, πρέπει να κάνουν ένα άλμα μεγαλύτερο από τη σκιά τους. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς φόβο, ένα άλμα που θα ορίζεται από πράξεις συγκεκριμένες και όχι ανέφικτα όνειρα.

Ότι υπάρχει γύρω μας είναι σάπιο, πεθαμένο. Πρέπει από την αρχή να δημιουργηθεί μια κοινωνία ανθρώπων ζωντανών. Οχι σφαχτών. Η παγίδα είναι πως και εκείνοι που το οραματίζονται αισθάνονται αδύναμοι και αμφιβάλουν. Οι υπόλοιποι δεν ονειρεύονται καν. Ας ψάξουμε μέσα λοιπόν να απαντήσουμε στο πρώτο βασικό ερώτημα. Γιατί υπάρχω? Γι αυτό που μου λένε να κάνω, αυτό το ανούσιο και χωρίς λογική κατασκεύασμα που εξυπηρετώ? Υπάρχω για να αγωνιώ συνέχεια σε μια ζωή που όλα επιβάλλονται, μια ζωή προκατασευασμένη που ο βασικός νόμος είναι κάποιους να εξυπηρετούμε? Κι αν πάλι η φύση μας καλεί να είμαστε όπως όλα τα άλλα ζωάκια, να βρίσκουμε τη τροφή μας, να αναπαραγόμαστε, να κοιμόμαστε στη φωλιά μας, να πεθαίνουμε ήσυχα και απλά, τότε όλο αυτό το τερατούργημα που φτιάξαμε σε τι χρησιμεύει και ποιον εξυπηρετεί? Σε αυτό το μεγάλο ερώτημα, όταν κάποιος καταφέρει να θυμηθεί το γιατί, μπορεί να ελπίζει να αγγίξει το κλειδί της ελευθερίας.

Αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα, που όλη του τη ζωή πληρώνει χωρίς να ξέρει το γιατί, που του σηκώνουν το δάχτυλο μπροστά στη μούρη σε κάθε στιγμή και του επιβάλλουν κανόνες, που εκπαιδεύει τα παιδιά που γεννάει να εξυπηρετήσουν άλλους κι όχι τον ευαυτό τους, που ασφυκτιά και δεν μπορεί να ανασάνει γιατί κάποιοι του παίρνουν την ανάσα, αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα ονομάζει ιστορίες για ανόητους εκείνες που του φωνάζουν πως είναι ένα απλό σφαχτό σε μια φάρμα ζώων. Αγγίζει μέσα του ιδέες ανωτερότητας, το συναίσθημα πως είναι η κορωνίδα της δημιουργίας, αυτό το πλάσμα που κατάντησε να είναι απλά ο πάτος του ουρανού.

Κάποιος φίλος γράφοντας είπε ψάχνω ένα κομμάτι γης να το κάνω γη ελευθερίας, δημιουργίας, έμπνευσης, ένα κομμάτι γη που οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία να γράψουν από την αρχή τη ιστορία τους με άλλους όρους. Το αναζητά στην Ελλάδα ή οπουδήποτε στη γη. Αυτό το κομμάτι για να υπάρξει και να βγάλει σπόρους πρέπει πρώτα, εκείνοι που θα το οραματιστούν να έχουν τολμήσει να κοιτάξουν έξω από τα νερά του βάλτου και να είναι έτοιμοι ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΝ ότι νομίζουν τώρα πολύτιμο. Μόνο τότε υπάρχει ελπίδα.

Ακόμα και στις πιο επαναστατικές προτάσεις, αν κουβαλήσουμε μαζί τους σκελετούς της ανούσιας παρούσας ύπαρξης μας, τίποτα δεν θα γίνει. Σύντομα θα κληθούμε να πάρουμε αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον, και θα το καθορίσουν με ένα τρόπο μη αναστρέψιμο. Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι είμαστε. Και ας πράξουμε ανάλογα.

ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ Η ΑΠΛΑ ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ, ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ.

Μιλάμε για ένα πλήθος ανθρώπων-σκιών, που περιφέρονται σ΄αυτό το τόπο χωρίς σκοπό, χωρίς ουσία, απλά κουφάρια που έχουν απολέσει τη νοητική ικανότητα, κι έχουν μετατρέψει την μίζερη ζωή τους σε μια συνεχή πλάνη, που οι χειραγωγοί των ανθρώπινων συνειδήσεων, ρίχνουν "μεζεδάκια "να τσιμπολογάνε τα πεινασμένα ζωάκια και να κάθονται ήσυχα.

Μιλάμε για μια χώρα που οι κάτοικοι, η πλειοψηφία τους, ζουν συνεχώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια τη δική τους μέρα της μαρμότας. Ψηφίζουν με εναλλαγές τους ίδιους που τους κλέβουν, θεωρούν πως ευτυχισμένη εποχή ήταν εκείνη που μπορούσαν και οι ίδιοι να κλέβουν τα ψίχουλα κάτω από τραπέζι που γινόταν το μεγάλο φαγοπότι. Πολίτες που απώλεσαν την αξιοπρέπεια τους, το ήθος τους, όταν άρχισαν να σέρνονται και να γλύφουν τα βουλευτικά γραφεία και τα γραφεία των βλαχοδήμαρχων, ζητώντας χάρες και βολέματα κάθε είδους, όπως έτσι κι αλλιώς έκαναν με το θεό τους και τους αγίους τους, όταν τους ασήμωναν και τους έταζαν για να φροντίσουν τη πάρτη τους.

Μιλάμε για πολίτες που επιλέγουν και ελπίζουν συνεχώς να τους σώσουν άτομα, που ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να κατανοήσει πως είναι λεχρίτες. Σε όλη τη διάρκεια της περίφημης μεταπολίτευσης οι πολιτικές αναμετρήσεις, ήταν ποδοσφαιρικό ντέρμπυ και δεν είχαν καμία σχέση με την ουσιαστική και ελεύθερη πολιτεία που ονειρεύεται μια δημοκρατία. Καραμούζες, σημαιάκια, παχιά λόγια από άριστους επαγγελματίες κλεφταράδες και φυτεμένους από τους ιδιοκτήτες της αποικίας, έταζαν, τάζουν, δεν κάνουν τίποτα, συνεχίζουν να κλέβουν, να ξεπουλάνε μισοτιμής, να γεμίζουν τους λογαριασμούς τους με λεφτάκια, και τα ζωντόβολα ...ελπίζουν ακόμα πως κάποιος από αυτές τις συμμορίες θα τους σώσει. Βγάλανε για πρωθυπουργό κάποιον που θα ανέτρεπε υποτίθεται τη προδοτική συμφωνία, βγήκε και το έκανε μόκο, αλλά θεοποιείται τώρα (πόσα να αντέξει ένας λογικός άνθρωπος?) γιατί τους έσωσε από το τέρας του κορονοϊου. Είναι οι πολίτες της χώρας που τιμωρήθηκε γιατί ήταν οι κάτοικοι λαμόγια, τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, και κλέβανε τα λεφτά από το τίμιο γερμανό συνταξιούχο, και τώρα λαβαίνουν συγχαρητήρια σε παγκόσμιο επίπεδο, για το πόση υποταγή και υπακοή έδειξαν, σε ότι παρανοϊκό πλασσαρίστηκε σαν αναγκαιότητα,  στο πόλεμο απέναντι στο μεγάλο αόρατο τέρας - ιό.

Δυστυχισμένες υπάρξεις, που όταν αγανακτήσουν από μια ακόμα περικοπή στους μισθούς, στις συντάξεις, από νέα μνημόνια και χαστούκια, από προδοτικές συμφωνίες και ξεπουλήματα, φωνάζουν χωρίς ουσία μέσα στους τοίχους των σπιτιών, στις παρέες στα καφενεία, και στη νεώτερη έκδοση σε σελίδες στο διαδίκτυο που νομίζεις πως ετοιμάζουν τη μεγάλη επανάσταση, και μετά όλοι στο καναπέ, κλαίνε για την αποχώρηση της Μενεγάκη, αγωνιούν για το πως τοποθετήθηκε το ντοματάκι στο πιάτο των μάστερ σεφ, πόσο ωραίος έδειχνε ο κώλος της κοπελίτσας στα νέου τύπου εξελιγμένα τηλεοπτικά μπουρδέλα, με κάθε τσατσά και κάθε ανώμαλο να μετατρέπονται σε είδωλα, σε ένα κόσμο που έχει απολέσει κάθε έννοια λογικής.

Στην ιαπωνική θρησκεία, υπάρχει το σιντό, οι ναοί του οποίου έχουν μια τελείως διαφορετική διαρρύθμιση από ότι ονομάζουμε εμείς εκκλησία. Σε πολλούς από αυτούς υπάρχει ένα μόνο πράγμα στο κέντρο του ναού. Ένας καθρέφτης. Ίσως είναι καιρός να βγάλουμε από τη ντουλάπα κι εμείς αυτό το αντικείμενο που όλοι έχουμε στα σπίτια μας και να το τοποθετήσουμε στη μέση του δωματίου μας. Να σταματήσουμε να ακούμε όλο αυτό το βουητό που βομβαρδίζει συνεχώς το κεφάλι μας, να σταματήσουμε να κοιτάμε τις "βαλτές" εικόνες που μοναδικό σκοπό έχουν να μαυρίζουν συνεχώς την ανθρώπινη ψυχή και να την εξουθενώνουν, και να κοιτάξουμε το μοναδικό άτομο που μπορεί να μας δώσει απαντήσεις σε αυτό που ψάχνουμε, όσοι ψάχνουμε ακόμα.

Ποιος είμαι, τι θέλω, τι ονειρεύομαι, τι από όλα όσα μου πλασάρουν γύρω μου είναι συμβατά ή όχι με αυτό που στ΄αληθεια νοιώθω μέσα μου. Πόσα χρειάζομαι από την αφθονία σκουπιδιών που αγωνίζομαι σαν σκλάβος να αποκτήσω, και πόσα μου λείπουν από εκείνα που δεν αγοράζονται και δεν έχουν τιμή? Κι όταν διάφορες φωνές θα μπερδεύουν αυτή την επιθυμία αναζήτησης μιας αλλιώτικης ύπαρξης, τις σταματάμε ρωτώντας απλά "ποιος μιλάει"? Πόσα λόγια από αυτά που λες είναι δικά σου? Πόσες σκέψεις από αυτές που κάνεις είναι δικές σου? Ξέρεις?

Δεν είναι όλα τελειωμένα. Δεν έχει καταφέρει το σκοτάδι να αφανίσει κάθε αχτίδα από φως. Ποτέ δεν θα καταφέρει να το κάνει ότι και μέσα να χρησιμοποιήσει. Υπάρχουν άνθρωποι, λιγότεροι σίγουρα από τα μεγάλα κοπάδια. Αγρίμια ελεύθερα που μπορούν να δημιουργήσουν τις αγέλες τους. Να φυτέψουν νέους σπόρους μέσα στα καμμένα λιβάδια ενός ψεύτικου και αηδιαστικού τρόπου ύπαρξης που έχουν ονομάσει με μεγάλο θράσος "πολιτισμό".

Στην Ελλάδα έχουμε ένα επί πλέον πρόβλημα, η ανοησία, η αποχαύνωση και η εκπαίδευση στο να βλέπεις μόνο όπου σου κουνάνε το δάχτυλο, οι επαγγελματίες συμμορίτες με όλα τα τσιράκια τους που έχουν διαφορετικές χρωματικές αποχρώσεις, αλλά που στο μέσα τους είναι όλοι μαύροι, κυκλοφορεί παντοδύναμο το εγρηγοράτο της ψευτοδημοκρατίας, το οποίο ψιθυρίζει συνεχώς στα αυτάκια του κατοίκου αυτής της χώρας, πως ότι μιλάει πολύ για Ελλάδα, είναι ύποπτο, πως όποιος τολμά να σκεφθεί τα αυτονόητα είναι ανόητος, πως όποιος επαναλάβει πολλές φορές τη λέξη πατρίδα είναι φασίστας. Έχουν εκπαιδεύσει τους αληθινούς φασίστες να περιφέρονται παριστάνοντας τη Μαρία Τερέζα, έχουν ρίξει από κοντά και μερικά ανδρείκελα που σκοπό έχουν να μαυρίζουν την εικόνα του πατριώτη, χρησιμοποιώντας επαγγελματίες τραμπούκους κι εγκληματίες, και τα χάπατα, τώρα πια κάτω από τη χειρουργική μασκούλα, περιμένουν το επόμενο παραμύθι που θα τους πει η γιαγιούλα για να κοιμηθούνε ήσυχα...

11.11 κάθε Κυριακή, μπροστά στα Δημαρχεία της χώρας άνθρωποι δίνουν ραντεβού, να γνωριστούν, να μιλήσουν να σκεφθούν τι μπορεί να γίνει, οραματίζονται κάτι αλλιώτικο από αυτό που η "μεγάλη οικογένεια" έχει επιβάλλει. Σίγουρα μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους, θα υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις, απόψεις, ιδεολογίες, σίγουρα θα υπάρχουν εκείνοι που θα ωθούνται από μια προσωρινή και ρηχή αντίληψη της πραγματικότητας κι εκείνοι που θα έχουν κάτι περισσότερο καταλάβει, και θα αποζητούν μια μόνιμη λύση. Η κίνηση ξεκίνησε μέσα από το διαδίκτυο, από έναν άνθρωπο που κατανόησε πως το να κάθεσαι στο σπίτι δεν λέει τίποτα, που είχε την υπομονή μόνος να στήνεται μπροστά σε ένα δημαρχείο και που πολλοί λοιδορούσαν την ιδέα,  ίσως γιατί δεν μπόρεσαν να δουν πως αυτό είναι μια άριστη ευκαιρία να δοθεί η ευκαιρία στους διάσπαρτους, μοναχικούς ανθρώπους που δεν θέλουν να ανήκουν στα στημένα μαγαζάκια, να βρεθούν και να μιλήσουν σε αληθινό επίπεδο και όχι μέσα από καλώδια και οθόνες. Ίσως γιατί όλοι έχουν συνηθίσει να μασάνε έτοιμη τροφή και να πηγαίνει το βουνό σ΄αυτούς γιατί βαριούνται να περπατήσουν.

 Ο συνήθης ύποπτος ανταποκρίνεται σε αυτή τη πρόσκληση, και  θα  βρίσκεται στο Δημαρχείο στο Περιστέρι. Όσοι νοιώθετε πλέον αληθινή δυσανεξία στη σάπια τροφή, ας προσπαθήσουμε, όχι σαν μοιραίοι σκλάβοι, αλλά ωραίοι και περήφανοι, σαν Ελληνες.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ?

Τους εφιάλτες τους φανταζόμαστε σαν κάτι πολύ ιδιαίτερο, όπου εικόνες που δεν βλέπουμε ποτέ στην πραγματικότητα εξελίσσονται με τρόπους αφύσικους, τέρατα που εισβάλλουν στον ήσυχο ύπνο μας και μας ιδρώνουν, μας κόβουν τα γόνατα, μας γεμίζουν συναισθήματα αγωνίας, υποψίας πως κάτι τρομερό συμβαίνει ή θα μας συμβεί. Αυτός ο εφιάλτης όμως που ζούμε τώρα, είναι ύπουλος. Είναι ντυμένος με τα χρώματα της "κανονικότητας". Συμβαίνει. Τον αποδεχόμαστε σαν κάτι το φυσιολογικό... Ναι κάπου εκεί αρχίζει και χάνεται το νήμα. Οταν την ανωμαλία αρχίζεις να την αποδέχεσαι σαν κανονικότητα.

Κοπέλα γύρω στα 25? Κάπου εκεί. Ηλεκτρικός. Πρωί. Φοράει μάσκα. Γάντια. Κρατάει στο χέρι της το κινητό, ακούει μουσική, αλλά κάθε τόσο βγάζει από τη τσάντα ένα μικρό μπουκαλάκι με αντισηπτικό και πασαλείβει τα χέρια της. Μια κυρία την πλησιάζει αρκετά. Βάζει τις φωνές. Σας παρακαλώ μην έρχεστε κοντά μου. Κρατείστε τις αποστάσεις που ορίζει ο νόμος... λέει...Ναι, γιατί ο νόμος πλέον μπορεί να είναι ότι θέλει. Σοβαρός ή γελοίος. Λογικός ή παρανοϊκός. Μπορεί να έχει ουσία ή να είναι απλά για χαβαλέ. Μπορεί να αποσκοπεί σε επιβολή προστίμου, φυλάκισης ή απλά να έχει κέφια και να θέλει να φτιάξει στομάχι από τα γέλια, παρακολουθώντας τους λοβοτομημένους που τους παίζει σαν μικρές καλοκουρδισμένες μαριονετίτσες...

Κοιτάζω γύρω μου και νοιώθω πως ο covid ήταν μόνο η αρχή μιας παράστασης τσίρκου, όπου σίγουρα εμείς δεν είμαστε ούτε ακροβάτες, ούτε θηριοδαμαστές... ούτε καν χαρισματικοί κλόουν.. Νομίζω πως είμαστε τα παραπαίδια που μαζεύουν τα σκουπίδια στο τέλος της παράστασης. Οι ασήμαντοι που οι θεατές αγνοούν την ύπαρξή μας. Είμαστε κάπου εκεί, πίσω από τις κουρτίνες και υπακούμε σε ότι απαιτήσουν οι πρωταγωνιστές. Ναι ο covid ήταν η πρώτη γενική πρόβα, γιατί κάποιος έπρεπε επιτέλους να τσεκάρει πόσο χαμηλά έχει πέσει ο άνθρωπος. Έπρεπε κάποιος να είναι σίγουρος πως ότι και να συμβεί, ότι και να θελήσουν να επιβάλουν στον υποτιθέμενο εύφρονα πίθηκο, αυτός θα το καταπίνει σαν νεράκι. Έτσι απλά. Πήδα, θα πηδάει, σκύψε, θα σκύβει, μην ανασαίνεις, θα κρατάει την αναπνοή, χτύπα παλαμάκια, θα χειροκροτά....

Οι τουρίστες μπαίνουν από παντού, οι καφετέριες , ο ένας δίπλα στον άλλον κολλητοί, χωρίς μάσκες, χωρίς προφυλάξεις. Στον ηλεκτρικό κολλάς. Υπομένεις με 38 βαθμούς το μαρτύριο της μάσκας. Ο καυτός αέρας εγκλωβίζεται κάτω από το πανί και δεν μπορείς να ανασάνεις. Τα καθίσματα χωρισμένα να μην κάθονται δίπλα και απέναντι γιατί ως γνωστόν αυτός ο ιός κολλάει κάθετα και οριζόντια αλλά όχι διαγώνια.... Επίσης κολλάει στο μαγαζί που πουλάει ρούχα ή παπούτσια, αλλά δεν κολλάει στις καφετέριες. Είναι ο γνωστός ιος που κολλάει σε λιγότερο από ένα μέτρο αλλά πάνω από ένα μέτρο τρομάζει και φεύγει... Είναι ο γνωστός ιος που κολλάει με το ιεραποστολικό αλλά τον αποφεύγεις με το πισωκολλητό....

Νομίζω όμως πως έκανε το κύκλο του, γιατί οι δημιουργοί άρχισαν να πλήττουν.. Νομίζω πως ήδη στα σκαριά υπάρχει κάτι ακόμα πιο διασκεδαστικό. Αναρωτιέμαι τι να είναι. Ίσως να μας πουν πως υπάρχει κάποιος ιος που μεταδίδεται στο τριχωτό της κεφαλής και να να μας βάλουν όλους να ξυρίσουμε τα κεφάλια, μπορεί να υπάρξει κάτι πολύ σκοτεινό, κάτι πολύ τρομακτικό στην ατμόσφαιρα όπως στην "Ομίχλη" του Κινγκ, και να πρέπει να κλειστούμε στα σπίτια κοιτάζοντας τρομαγμένοι μέσα από τα παράθυρα, που βρίσκεται το τέρας και πως δεν θα μας δει να μας κατασπαράξει...

Αν είχα πάρει χαμπάρι πως είναι τόσο εύκολα χειραγωγήσιμοι οι άνθρωποι, θα είχα γίνει πρωθυπουργός . Αν είχα κατανοήσει το μέγεθος της ανοησίας δεν θα είχα στεναχωρηθεί για τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μου. Αν είχα δει στ΄αλήθεια το πόσο τεράστια είναι η ανθρώπινη μιζέρια, δεν θα είχα χαλάσει ούτε ένα εγκεφαλικό κύτταρο για να προσπαθήσω να κατανοήσω όλα αυτά που μου φαινόντουσαν παρανοϊκά. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί που μας χειραγωγούν είναι πάντα πολλά βήματα μπροστά. Μας ξέρουν σαν κάλπικη δεκάρα. Μας γέννησαν. Μας έθρεψαν. Μας εκπαίδευσαν σαν απόλυτοι Θεοί να είμαστε κατ'εικόνα και ομοίωση τους. Μας συστήνονται με διαφορετικούς τρόπους, κάνουν πράγματα χωρίς λογική, μας ζητάνε αίμα και σάρκα, αλλά εμείς με μεγάλη επιμέλεια αναπροσαρμόζουμε τις ανάγκες μας στα δικά τους βίτσια.

Όταν κόπηκε ο μισθός σου δεν απαίτησες να τον πάρεις πίσω, οργίστηκες, το σκέφτηκες αλλά δεν έκανες τίποτα ουσιαστικό να τον διεκδικήσεις, απλά έμαθες να ζεις με λιγότερα. Κι αν σου πάρουν κι άλλα θα μάθεις να ζεις σαν ζητιάνος, κι αν δεν σου αφήσουν τίποτα, θα πεθάνεις σιωπηλά σαν πρόβατο σφαγμένο.

Όταν σου πήραν την δυνατότητα της πνευματικής καλλιέργειας, της ουσιαστικής γνώσης , όταν οδήγησαν όλο αυτό τον σιχαμένο πολιτισμό να ακολουθεί είδωλα διεφθαρμένα, αντιλήψεις ανωμαλίας και διαστροφής, δεν ζήτησες να σταματήσουν, δεν τους απείλησες πουθενά, απλά άλλαξες αξίες, αντιλήψεις και είδωλα.

Κι όταν το φαΐ σου έγινε σκουπίδι, δεν σταμάτησες να τρως, δεν γίνεται... έμαθες να τρως σκουπίδια. Είναι όπως οι ειδήσεις φρίκης, τα ειδεχθή εγκλήματα, η παιδεραστία, οι βιασμοί,  η πορνεία, τα ναρκωτικά, κάποτε όλα αυτά σε ανατρίχιαζαν... τώρα σε συγκλονίζει ένα έγκλημα μόνο αν στις ειδήσεις παρουσιαστεί σαν κάτι το πολύ σημαντικό. Μόνο αν στα κοινωνικά δίκτυα γίνει ένα σούσουρο, αν οι δημοσιοκάφροι σου παρουσιάσουν γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Όλος ο κόσμος γύρω σου πλέον είναι ένα έγκλημα, αλλά... συνήθισες. 

Ναι.. ο covid ήταν μια μεγάλη πρώτη πρόβα. Υπάρχει ο ιος? Φυσικά και υπάρχει. Από τη γέννησή του ο κόσμος, εκατομμύρια χρόνια συμβιώνει με ιούς...Μπορεί να είναι τόσο επικίνδυνος όπως λένε? Ναι ίσως είναι. Όπως ήταν και η γρίπη των χοίρων, των πουλερικών, η ασιατική παλαιότερα.. η ισπανική πολύ παλιά. Μπορεί να είναι χειρότερο κι από πανούκλα, από τη σύφιλη, τη φυματίωση ή τη λέπρα. Αυτό που όμως σίγουρα υπάρχει πέραν κάθε αμφιβολίας, είναι η απόλυτη κατάντια μας, το γεγονός πως πλέον, έφεραν στον κόσμο σε ένα τέτοιο σημείο ανοησίας και υποταγής σε οτιδήποτε πλασαριστεί όσο γελοίο, ψεύτικο ή σιχαμερό να είναι, ώστε να μοιάζει με έναν ύποπτο που καλού κακού περνάει μόνος του τις χειροπέδες και φωνάζει είμαι ένοχος, χωρίς καν να του έχουν δώσει σημασία οι μπάτσοι...

Ναι υπάρχει κάτι χειρότερο από τη σκλαβιά...

Η αποδοχή της σαν φυσική τάξη των πραγμάτων.