ΕΝΑΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.

 

Οι ειδήσεις  για τον Έβρο που καίγεται 15η ημέρα, έχουν περάσει στα ψιλά γράμματα της ενημέρωσης. Βασικές ειδήσεις τι έκαναν, τι είπαν, τι αποφάσισαν τα σούργελα κάθε είδους. Πολιτικά, τηλεοπτικά, καλλιτεχνικά κλπ. Πόσο άραγε είναι το μέγεθος της ανοησίας του τηλεθεατή μιας εκπομπής που την «κρατάνε» στον αέρα ένα μάτσο καραγκιόζηδες , άχρηστοι, κουραδομηχανές καλοπληρωμένες  από το σύστημα, με αστραφτερό χαμόγελο και καλοχτενισμένα μαλλιά που έχουν στόχο να γεμίζουν σκουπίδια τα μυαλά των ανθρώπων. Ναι αυτό είναι… μια μάζα αποχαυνωμένων έχει επιλέξει να μετατρέψει το μυαλό σε κάδο απορριμμάτων.  

Το πρόβλημα είναι πως και καλοί, λογικοί, άνθρωποι που έχουν αρκετά σπουδαία πράγματα να σκεφθούν και να πράξουν, ρίχνουν τη ματιά τους στο αίσχος, έτσι για να περάσει η ώρα λιγάκι, να ξεφύγει το μυαλό. Δεν υπάρχει «λιγάκι», κάθε ματιά στο μπουρδέλο έστω και κλεφτά νομιμοποιεί τους νταβατζήδες που το διευθύνουν. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις δαγκάνες των μέσων μαζικής αποχαύνωσης. Σε κρατάνε γερά ακόμα κι αν νομίζεις πως έχεις το πάνω χέρι. 

Κλείστε τη γ@μημένη τη τηλεόραση. 

Κλείστε την. Βρίσκεται στο σπίτι σας για να είναι ο ανυποψιάστος κανίβαλος  ο καλοντυμένος με τους ωραίους τρόπους,  που ρουφάει το μυαλό σας στάλα, στάλα . Δεν έχετε τόση δύναμη όση νομίζετε απέναντι της. Δεν την κοιτάτε εσείς. Σας κοιτάει αυτή. Μολύνει τον αέρα του σπιτιού σας, κλέβει τις ελάχιστες ώρες ελευθερίας , επηρεάζει τα όνειρα που θα δείτε το βράδυ, σκαλίζει τους μεγαλύτερους φόβους και δημιουργεί τις άχρηστες ανάγκες, συνήθειες, που νομίζετε πως είναι η κανονικότητα σας.

 Υπάρχουν άνθρωποι που χρόνια τώρα δεν έχουν δώσει την ευκαιρία στον εαυτό τους να απολαύσουν μια απόλυτη ησυχία στη φωλιά τους, γιατί έχουν συνεχώς αναμένο αυτό το μηχάνημα που τους ρίχνει ασταμάτητα στον εγκέφαλο σκουπίδια. Που σταμάτησαν να παίζουν με τα παιδιά τους. Που σταμάτησαν να κάνουν σημαντικές συζητήσεις με το σύντροφό τους.  Το πρόσχημα δημιουργίας της ήταν η ενημέρωση και ψυχαγωγία. Η πραγματικότητα ήταν η παραπληροφόρηση και η μετατροπή της όμορφης ψυχαγωγίας στη πιο φτηνιάρικη διασκέδαση.

Ο συνδυασμός τηλεόρασης και διαδικτύου έχει πάει την υποδούλωση των μυαλών σε άλλο επίπεδο.

Ποιες είναι οι ασχολίες των ανθρώπων εκτός δουλειάς, τηλεόρασης και διαδικτύου?

Παίζετε επιτραπέζια στο σπίτι με τα παιδιά σας ή με φίλους?

Διαβάζετε βιβλία?

Ζωγραφίζετε? Κεντάτε? Κάνετε κάποια χειροτεχνία?

Πηγαίνετε θέατρο? Σε κάποια έκθεση? Σε κάποιο μουσείο?

Κάνετε πάρτι? Με αναψυκτικά, πίτσες, μουσική στο διαπασών, χορό και στο τέλος παιχνίδια παρέας?

Οχι ασχολίες ή διασκέδαση προγραμματισμένη. Αυθόρμητα. Ξαφνικά. Μια έκπληξη. Πόσες εκπλήξεις δωρίζετε στον εαυτό σας? Πόσο αυθόρμητες είναι οι κινήσεις σας. Πόσες αποφάσεις σας τις παίρνετε έτσι στο πόδι, χωρίς σημειώσεις, χωρίς ενδοιασμούς?

Βγαίνετε στο μπαλκόνι το βράδυ να απολαύσετε τον ουρανό, να αφήσετε το μυαλό να ταξιδέψει χωρίς στο σκοτάδι, με όλες τις οθόνες σβηστές?

Πόσοι πριν να ξαπλώσετε το βράδυ κλείνετε τη τηλεόραση, το κινητό και το ρούτερ?

Πρέπει να αρχίσουμε να βγάζουμε καλώδια από το σβέρκο μας. Ας ξεκινήσουμε με τον ηγέτη της αποχαύνωσης. 

Δεν υπάρχει λίγη ή πολύ τηλεθέαση. Την κλείνω. Δεν υπάρχει. Βγαίνω εκτός. Αρνούμαι να δίνω λόγο σε ένα μηχάνημα που πρόσφατα έδειξε την τεράστια δύναμη του, μετατρέποντας εκατομύρια ανθρώπους σε ψυχοπαθείς με το πείραμα πανδημία. 

Κλείστε την.  

Σας σκοτώνει.

ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, ΣΚΛΑΒΟΙ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ.

 

Έγραφα το 2011…..

 ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΡΠΑΞΟΥΝ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΑΣ ΒΡΕΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ.

 Το πρόβλημα με τον περισσότερο κόσμο είναι πως πείσθηκαν πως δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά να συμβιβάζονται με μια κανονικότητα που ούτε διάλεξαν, ούτε ρωτήθηκαν από τους αρχιτέκτονες της.   Κάποια στιγμή, σταμάτησαν, κουράστηκαν να αναρωτιούνται αν υπάρχει η δυνατότητα, όσο δύσκολο κι αν είναι, ο καθένας να δημιουργήσει ένα δικό του κόσμο μέσα στον επιβαλλόμενο . Ενα κόσμο με τις δικές του αξίες, τα δικά του χρονοδιαγράμματα, τις δικές του προτεραιότητες. Ενας κόσμος που θα έχει μια άλλη οπτική για το τι είναι αναγκαίο και τι όχι. Για το τι είναι ζωτικής σημασίας και τι είναι ευτελές.  Το ανθρώπινο μυαλό προικίστηκε με την ικανότητα να μπορεί να ταξιδέψει όπου θέλει, δεν υπάρχουν σύνορα για το που μπορεί να φθάσει η ανθρώπινη σκέψη.  Αυτό λοιπόν το θαύμα που μπορεί να "γεννάει κόσμους ανύπαρκτους" να ταξιδεύει σε μέρη που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί, αυτό το μυαλό που μπορεί να σχηματίζει άπειρες πραγματικότητες, βρέθηκε να είναι φυλακισμένο με βαριές αλυσίδες, περιορισμένο στα λίγα τετραγωνικά που καταλαμβάνει ένα φθαρτό σώμα. 

Το χρήμα, οι καθημερινές ανάγκες, η αγωνία της επιβίωσης, το φαί, το σπίτι, τα ρούχα, τα κάθε είδους αγαθά είναι ένα ασταμάτητο τρέξιμο, μια συνεχής αγωνία που όταν τα πράγματα ζορίζονται όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, μετατρέπονται σε εφιάλτη. Σε έναν εφιάλτη που ροκανίζει σιγά σιγά και ύπουλα όλη την ενέργεια ενός ανθρώπου μέχρι που τον αφήνει ένα ζαρωμένο κουφάρι να σέρνεται. Αυτή τη στιγμή αυτό που επιχειρείται γύρω μας δεν είναι απλά η υποδούλωση εκατομμυρίων ανθρώπων σε απάνθρωπες πολιτικές και μελλοντικά σενάρια παγκόσμιας υποταγής, αυτό που πάνω από όλα προσπαθούν να κάνουν είναι να αποκτήσει την πεποίθηση κάθε άνθρωπος ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ ΟΥΤΕ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.

Δεν είναι όμως έτσι. Σήμερα που όλα μοιάζουν να περιορίζονται σε ένα ψυχρό πόλεμο για επιβίωση, τώρα  περισσότερο από κάθε άλλη φορά υπάρχει ανάγκη να τιθασεύσουμε όλους αυτούς τους φόβους που εξαπολύουν επάνω μας, να περιφρονήσουμε τις απειλές και τους εκβιασμούς, να μην παραδοθούμε στη  κάθε μορφή βαρβαρότητας που πλασάρουν μπροστά στα μάτια μας σαν λύση. 

Υπάρχει μια ψεύτικη αντίληψη πως η εναλλακτική προσέγγιση της ζωής, η εσωτερική σοφία, η απόδραση από τον απατηλό κόσμο που είναι στρωμένος γύρο μας είναι μια πολυτέλεια για αργόσχολους φιλόσοφους και  εύπορους που ψάχνουν για ένα χόμπι. Υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη πως η  απάντηση στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα είναι κάτι το πολύπλοκο και δυσνόητο για τον απλό άνθρωπο. Η μεγαλύτερη πλάνη είναι αυτό. Οι απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα της ύπαρξής μας είναι μέσα μας.  Ντυμένα με μια απλότητα, κατανοητά ακόμα κι από το πιο μικρό πλασματάκι. Μέσα σ΄αυτήν την απλότητα κρύβεται όλη η ομορφιά, η ζεστασιά αυτού του κόσμου.

Στις πιο σκοτεινές εποχές της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος κατόρθωνε ακόμα να πιστεύει σε κάτι, να γοητεύεται από κάτι, να μαγεύεται, να αναζητά τη λύση στα μυστήρια της ζωής του, να μετράει τα άστρα, να αγαπάει με πάθος, να πολεμάει για κάποιο ιδανικό. Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ο σημερινός κόσμος αποζητά χαρισματικούς ηγέτες και δεν βρίσκει? Γιατί δεν γεννιούνται ήρωες? Γιατί θεωρείται ανούσια η έννοια της θυσίας?  Γιατί εξευτελίζεται η έννοια κάθε πίστης? Γιατί υπάρχει τόση μεγάλη πρεμούρα να γελοιοποιείται, να γίνεται γραφικό κάθε τι που ξεφεύγει από τη ψυχρή λογική,  κάθε τι που γεννιέται με συναίσθημα και φαντασία? Γιατί ακόμα κι ο πνευματικός κόσμος στην ουσία δεν μιλάει για πνευματικότητα? Γιατί ακόμα και οι επιστήμες , οι έρευνες μοιάζουν με ψυχρές παραγγελίες, που εξυπηρετούν απρόσωπους χρηματοδότες?

 

Λέμε συχνά, πως γυρίζουμε σε ένα νέο Μεσαίωνα. Σιγά μη γυρίζουμε στο Μεσαίωνα, σιγά μην ετοιμάζεται η αναγέννηση μετά, ο διαφωτισμός. Στο τίποτα γυρίζουμε. Σε ένα απόλυτο τίποτα. Ενα κόσμο φτιαγμένο από μηχανές και μηχανικούς ανθρώπους.

Όταν όλα σε απειλούν, όταν υπάρχουν οι πιο σκοτεινές και δύσκολες ώρες η μόνη διέξοδος είναι κάποιος να φρενάρει και να δει όλα τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του και όλα όσα συνέβησαν γύρω του , να κατανοήσει τα δικά του λάθη και τις παγίδες που στήθηκαν γύρω του και να αποφασίσει τι πραγματικά έχει αξία γι΄αυτόν, για ποιο σκοπό θέλει να παλέψει, για ποιο λόγο υπάρχει.  Ζωή δεν είναι όλο αυτό το τσίρκο που έχουν φτιάξει γύρω μας. Ζωή δεν είναι ένας συνεχής εκβιασμός, μια απειλή, ένα σύνολο από φόβους . Ζωή δεν είναι τα χρηματοπιστωτικά συστήματα, οι οθόνες των τζογαδόρων , η ηλίθια αντιγραφή γελοίων  προτύπων που πλασάρονται από γελοίους ανθρώπους, η αρρωστημένη κατανάλωση κάθε αηδίας, η συνεχής αγωνία για χρήμα, χρήμα, χρήμα.

Ναι ξέρω υπάρχει η άμεση αντίδραση. Κι όταν ο κώλος σου καίγεται , άνεργος, άφραγκος, πεινασμένος, δεν μπορείς να θρέψεις τα παιδιά, δεν μπορείς να βγάλεις την επόμενη μέρα, θα καθίσεις να φιλοσοφείς?

Κι απαντώ . Και τι στ΄αλήθεια θα κάνεις? Θα κλαίγεσαι συνέχεια? Θα οδηγηθείς εκτός από τη φτώχεια και στην αυτοκτονία ή τη τρέλα? Θα βρίζεις άσκοπα? Θα πλακωθείς με τους συνανθρώπους για να ξεσπάσεις την οργή σου? Θα παρασυρθείς από οποιονδήποτε πονηρό εκμεταλλευτεί τη απελπισία σου? Θα σκύψεις το κεφάλι και θα αποδεχτείς τα ψίχουλα που σου προσφέρουν για ζωή?

Μήπως κάποια στιγμή πρέπει και να αντέξεις να πεινάσεις? Μήπως κάποια στιγμή πρέπει να αντέξεις το γεγονός ότι έχασες όλα τα μπιχλιμπίδια και να βρεις την ευκαιρία να δεις επί τέλους πόσο πολύ εξαρτημένη ήταν η ζωή σου από όλα αυτά? Μήπως να συνειδητοποιήσεις πριν από την όποια εξέγερσή σου, αντίστασή σου, ή απλά επόμενη ψήφο σου, πως η μεγάλη πληγή ήταν αυτή η εξάρτησή σου. Ο μηχανισμός που κατόρθωσαν να σε καταντήσουν δούλο ήταν ακριβώς αυτή η εξάρτησή σου. Η κενότητά σου. Η επιφανειακή οπτική της ζωής. Η πνευματική αμορφωσιά. Η  μηδενική αναζήτηση της πραγματικής ουσίας της ζωής.  Μια μαριονέττα που μπορεί να τη σέρνει ο καθένας όπου θέλει και να την απειλεί με όποιο τρόπο θέλει.

Το ίδιο έμαθες και τα παιδιά σου να είναι. Εξαρτημένα και απροετοίμαστα. Υπερφίαλα όπως εσύ.  Με ευτελή όνειρα και επιθυμίες.  Με μια συνεχή ροπή στο να αγαπάς άρρωστα και γελοία πράγματα. Με μια συνεχή ενασχόληση με σκουπίδια .  Αγάπη, σεβασμός, αξιοπρέπεια, καλοσύνη, αγάπη για τη φύση και τον άνθρωπο, έρωτας, όνειρα,  πίστη, ιδανικά, αναζήτηση της αλήθειας, αναζήτηση για τις αιτίες της ύπαρξης, ο σκοπός που είσαι εδώ, ο σκοπός που όλα είναι εδώ, μετατράπηκαν σε προϊόντα που μπορούν να τα κατέχουν λίγοι να τα μετατρέπουν όπως θέλουν και να τα πλασάρουν όπως θέλουν κι εσύ να είσαι απλά ο αγοραστή των μεταλλαγμένων αξιών όποτε και αν σου δώσουν τη δυνατότητα.

Αυτή είναι η αληθινή φτώχεια.  Η ανικανότητα ελεύθερης επιλογής. Αυτή η ανικανότητα νομίζεις πως θα λυθεί αν ρίξεις κάτω μια οποιαδήποτε κυβέρνηση  και φέρεις μια άλλη? Αυτή η υποδούλωσή σου νομίζεις ότι θα λήξει με το να αλλάξεις διαχειριστές στη ζωή σου? Το πρόβλημά σου είναι ποιος διαχειρίζεται τη ζωή σου ή το γεγονός ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ τη διαχειρίζεται ερήμην σου....

Πρέπει να αντέξουνε και τη φτώχεια, και τη πείνα, και όλα τα δεινά που έρχονται. Να πολεμήσουμε με κάθε τρόπο με το κεφάλι ψηλά. Αυτό που δεν πρέπει να αντέχουμε πλέον είναι η τυφλότητά μας και η  άγνοιά μας για τις μεγάλες αλήθειες της ζωής.

 

Έρχεται στο μυαλό μου μια φράση που είχε πει ο Αϊνστάιν...

Άραγε το φεγγάρι είναι στη θέση του όταν δεν το κοιτάζει κανείς?

Άσχετα για ποιο λόγο είχε ειπωθεί αυτή η φράση μου δίνεται μια καλή ευκαιρία να σε ρωτήσω κι εγώ.

Άραγε αυτοί θα συνεχίσουν να υπάρχουν αν δεν τους κοιτάξει κανένας πια?

Εγώ έχω εδώ και πολύ καιρό φτιάξει ένα κόσμο μέσα σ΄αυτόν που μου πλασάρουν. Κι όχι δεν είναι φτιαγμένος ούτε από χόμπι, ούτε γιατί  βαριόμουν και δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω από το να φιλοσοφώ. Ας  πούμε πως ήμουν από εκείνους τους τυχερούς που φτώχυναν πριν έρθει η μεγάλη φτώχεια.  Υπάρχουν πολλοί που έχουν μάθει να περπατάνε ξυπόλητοι πριν τους πάρει κάποιος τα παπούτσια. Αυτοί είναι το κακό σπυρί στο σύστημα, και το ξέρουν. Το μόνο που κάνουν είναι να βρίσκουν συνεχώς τρόπους να στρέφουν τους υπόλοιπους εναντίον αυτών των «ανυπάκουων».

Αυτή είναι η μέθοδος τους για να προκαλέσουν έναν κοινωνικό αποκλεισμό όλων των επικίνδυνων στοιχείων. Βάζουν τα κοπάδια να στρέφονται εναντίον εκείνων που τους δείχνουν σαν κακούς λύκους, οι χασάπηδες που ετοιμάζονται να τα σφάξουν.

ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΤΕ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΔΕΡΜΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ , ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ.

 

 

Μας έπρηξαν ήδη τα ούμπαλα, με μια διαφήμιση παντού (αρνητική ή θετική δεν έχει σημασία) με το νέο φρούτο, βγαλμένο από διαφήμιση οδοντόκρεμας. Η πεποίθηση που έχουν που είμαστε όντως ηλίθιοι. Η τουλάχιστον οι περισσότεροι είναι ηλίθιοι. Άνθρωποι εκπαιδευμένοι από το χαζοκούτι, που νοιώθουν οικείο κάθε σούργελο που μοιάζει με εκείνα παρελάζουν στα πρωϊνάδικα και εκφέρουν άποψη μέσα στην αγραμματοσύνη τους για κάθε τι, χαζογελώντας στο φακό και διορθώνοντας το μαλλί. Πάρτε γυαλιστερές νέες ταυτότητες, σηκώστε και το μπρατσάκι στα νέα τρυπήματα, κοιτάξτε με τρυφερότητα τους βοσκούς που θα σας δώσουν τα νέα pass, ενδιαφερθείτε για κάθε παρασιτική πληροφορία που πλασάρετε σαν σημαντική. Άλλωστε η νέου τύπου κανονικότητα γεμάτη παράσιτα είναι. Που ρουφάνε τα τελευταία ίχνη μυαλού που έχουν απομείνει στα πιθηκάκια.

Πετάει ο γάιδαρος? Πετάει αν το πουν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Σε λίγο καιρό θα ψάχνετε πληροφορίες για τον τρόπο που πρέπει να αναπνεύσετε. Ίσως όλα αυτά γίνονται όντως για καλό, για ένα μελλοντικό ξεκαθάρισμα. Τότε που οι συνθήκες θα γίνουν πολύ σκληρές. Που θα δοκιμάζονται οι ανθρώπινες αντοχές. Όταν το μαλθακό απολειφάδι που ονομάζεται πολίτης της νέας κανονικότητας, θα δυσκολεύεται να σκαλίσει τη γη, να τραβήξει κάποιο χόρτο να φάει. γιατί θα σπάσει το νύχι με το ζελ. Τότε που οι γ@ματες δερματοστιξίες θα είναι άθλια κρεμασμένες από τα πρώην καλογυμνασμένα κορμιά που θα σουρώνουν.

Θα είναι η εποχή που μπορεί να γίνει το όνειρο πραγματικότητα ενός παλιού (δεν θυμάμαι ποιος) που έλεγε «στείλτους όλους να φυτέψουν πατάτες στην ορεινή Αρκαδία». Η φύση θα τακτοποιήσει τις ανωμαλίες για να έρθει στα ίσια της. Πολλοί νομίζουν πως η ζωή τους θα συνεχιστεί μέσα στο ροζ συννεφάκι. Το πρόβλημα είναι πως η πτώση από το συννεφάκι δεν θα είναι με αλεξίπτωτο, αλλά ξερή, κάθετη πάνω στα βράχια.

Μια φιλική υπόδειξη, σε όσους φίλους έχουν ακόμα την ικανότητα αντίληψης της απάτης. ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ. ΑΓΝΟΗΣΤΕ ΤΟΥΣ. Αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι η πτώση μιας ακόμα αυτοκρατορίας, και αυτή η πτώση θα κάνει πολύ θόρυβο. Είναι η ώρα όσοι έχουμε απομείνει άνθρωποι να δοκιμάσουμε τη δύναμη μας και να κατανοήσουμε το τρόπο που θα συνεισφέρουμε στην ανοικοδόμηση του κόσμου που θα βγει από τα ερείπια. Ας μείνουμε σαυτό. Οι απαντήσεις δεν είναι σε κάποια οθόνη, είναι μέσα μας.

ΜΗΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ.

 

Οταν ξυπνάω με μια διάθεση αλλιώτικη, μια επιθυμία για ένα ταξίδι σε κάποιο άλλο σύμπαν, πετάω ένα κείμενο από τα παλιά, από εκείνα που ονομάζω "διαδρομές σε αχαρτογράφητα μέρη". Είναι ένα ξετρύπωμα από το ντουλαπάκι της μνήμης, πραγμάτων που μου θυμίζουν πως υπάρχουν τρόποι για ένα βήμα έξω από τη φθορά. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Όταν το χεις περάσει κι εσύ, μαθαίνεις εύκολα να αναγνωρίζεις όσους πάλεψαν με το παλιό σκοτάδι. Και γύρισαν. Είναι συνήθως , αφηρημένοι, κοιτάνε κάπου με προσοχή που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να δουν τίποτα,  έχουν μια δόση κυνικότητας που εναλλάσσεται με ξεσπάσματα παιδιάστικης τρυφερότητας. Είναι αφορισμένοι και πιστοί συνάμα. Ευλογημένοι πεισματάρηδες... 

Είναι πλάσματα που μπορούν να ερωτευτούν τα πάντα και το ένα, με τόση φυσικότητα σαν να μην έχει κατορθώσει καμιά ασχήμια να ρίξει αμφιβολία στη λαχτάρα τους για ζωή. Μπορούν να αγαπήσουν διασχίζοντας το μίσος, να κάνουν ειρήνη την ώρα που ο πόλεμος έχει φτάσει στη πιο κρίσιμη καμπή, να μουσκεύουν στη βροχή χωρίς να αγγίζει τη φωτιά μέσα τους. 

Είναι οι άνθρωποι που πάνε ενάντια στους καιρούς με θράσος που περισσεύει, έχοντας υποτάξει εκείνα τα μικρά ανόητα φαντάσματα που παριστάνουν την κανονικότητα της ανθρώπινης ζωής. Χαμογελούν, αγκαλιάζονται, αγαπιούνται αγνοώντας τις υποδείξεις πως όλα ίδια είναι. 

Ναι είναι εκείνοι που ανάμεσα στα ίδια ξεχώρισαν τα άλλα. Τράβηξαν έξω από τη παγερή τάξη τη γοητεία του χάους. Λαχτάρησαν να αγκαλιαστούν, να φιληθούν, να ερωτευτούν χωρίς φόβο μέσα στη τρομοκρατία ενός υποκριτικού καθωσπρεπισμού, μιας ζηλόφθονης αδυναμίας ευτυχίας. 

Άνθρωποι που επέλεξαν το όνειρο από τον εφιάλτη.

Τον ενθουσιασμό από την απάθεια.

Τη λαχτάρα από την εγκατάλειψη.

Τη φλόγα από το πάγο.

Τη λάμψη από το γκρι. 

Μην προσπαθείτε να τους λυγίσετε, να τους προειδοποιήσετε, να τους κάνετε ν΄αλλάξουν βλέμμα, να σβήσουν το χαμόγελο, να χαλαρώσουν το σφιχτό αγκάλιασμα, μην τους ζητήσετε να γίνουν, 

είναι ήδη και είναι αυθεντικοί , ερωτεύονται μια λέξη, μια λάμψη, ένα αφημένο παλτό σε μια καρέκλα, ένα νεύμα, ένα ίχνος από άρωμα, ένα σημείωμα γραμμένο στη τύχη, μια ξαφνική φωνή μέσα στη σιωπή, ένα κοίταγμα φευγαλέο που έκλεισε το μάτι, ερωτεύονται το αυθόρμητο, το υπέροχο που μπορούν να διακρίνουν ακόμα και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. 

Έλεγε ο ποιητής "μοιάζω με έναν άνθρωπο που γυρίζει συνεχώς μ΄ενα κεραμίδι στο χέρι του για να βρει που είναι το σπίτι του". Υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το κεραμίδι το τοποθέτησαν μ΄ενα τρόπο μοναδικό να μην μπορεί κανείς πια να το αφαιρέσει. Που ταίριαξαν το όνειρο με τη πραγματικότητα, την επιθυμία με τη πραγματοποίηση, και που δεν διαψεύστηκαν από καμία Κασσάνδρα. 

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι μονάχοι, γιατί ο δικός τους κόσμος καθρεφτίζεται στο κόπο, στην επιμονή, στη φροντίδα που έδωσαν όταν καλλιέργησαν το χωράφι τους, κι αυτό έβγαλε καρπούς γερούς, και τους γεύονται. 

Ας τους αφήσουμε να είναι ξεχωριστοί για να θυμίζουν στους υπόλοιπους, πως τίποτα δεν γίνεται στη τύχη , τα πάντα μπορούν να γίνουν όταν αληθινά τα ζητήσεις, έχοντας αφαιρέσει από μέσα σου κάθε δειλία, κάθε ψέμα, κάθε μικρότητα που σε αναγκάζει να γονατίζεις. 

Γιατί για να ζήσεις κοιτώντας τον ήλιο κατάματα, πρέπει να μη φοβηθείς πως θα σου κάψει τα μάτια, για κολυμπήσεις σε βαθιά νερά, πρέπει να μη φοβηθείς πως θα πνιγείς, για να αγαπήσεις  πέρα από κάθε πρέπει, που υποβάλλει  η ζωή των άλλων,  πρέπει να μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει πως αυτό είναι ανέφικτο.

 Και για να μην πείθεσαι από κανένα, είναι απαραίτητο να έχεις περάσει το προσωπικό σου δικαστήριο, να έχει βγει η απόφαση, να έχεις εκτίσει τη ποινή , και καθώς θα βγεις από τη φυλακή, στην έξοδο, θα σε περιμένει η ζωή που είχες όλο το καιρό να ανακαλύψεις πολεμώντας τους δαίμονες σου και νικώντας τους κατά κράτος στα λίγα τετραγωνικά κελιού, που κάποιος αυθαίρετα είχε αποφασίσει πως είναι ο χώρος που σου αναλογεί. 

ΟΝΕΙΡΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

 

Αυτό μισούν. Αυτό είναι το τελευταίο στοίχημα που θέλουν κερδίσουν, για να υπάρξει χωρίς προβλήματα η μετάβαση στην μετα ανθρώπινη κοινωνία. Πρέπει με κάθε τρόπο να σταματήσουν οι σκλάβοι να ονειρεύονται, γιατί μέσα σ΄αυτά τα όνειρα ελευθερίας μπορεί κάποιος να βρει το δρόμο να αποδράσει από τη μαζική εκτέλεση. Μια σειρά από μελετημένες καλά τεχνικές χειραγώγησης λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν με αυτό το μοναδικό σκοπό. Να θανατώσουν τα όνειρα ελευθερίας.

Απομάκρυναν τους ανθρώπους από τη φύση και τους οδήγησαν σε μεγάλα, απρόσωπα, βρώμικα αστικά κέντρα. Να μην υπάρχει ορίζοντας καθώς κοιτάς από το μπαλκόνι. Να μην επικοινωνείς με τα στοιχεία της φύσης. Να γίνεις μαλθακός, κιτρινιάρης, άρρωστος. Λοιδορούσαν ακόμα και τα κόκκινα μάγουλα, λέγοντας ειρωνικά πως αυτά τα έχουν οι χωριάτες, σε αντίθεση με τους χλωμούς πρωτευουσιάνους.  Παρέσυραν το μέγα πλήθος με τη δυνατότητα μιας δήθεν καλύτερης ζωής. Σχολείο για τα παιδιά, νοσοκομεία κοντά, διασκέδαση.. λες και ήταν απαγορευμένο να χτίσουν σχολεία σε κάθε χωριό, να φτιάξουν περισσότερα νοσοκομεία σε κάθε επαρχιακή πόλη, να έχει κινηματογράφο, όμορφα μαγαζιά, ανέσεις το κάθε χωριό.

Ο δούλος υπάλληλος των 9-5, ο δούλος εργάτης, έμαθαν να περιορίζουν τα όνειρα τους σε ένα σαββατοκύριακο.. Και λίγες μέρες το καλοκαίρι, να δουν για λίγο κλεφτά το χωριό τους, τη θάλασσα, το δάσος, να θυμηθούν πως είναι να μυρίζεις κάτι διαφορετικό από τα καυσαέρια. Οι σκλάβοι που θα εκπαιδευόντουσαν σιγά σιγά να κοιτάζουν το κόσμο μέσα από οθόνες. Πρώτα η τηλεόραση, ύστερα το ΜΕΓΑ ΘΗΡΙΟ, κινητά και διαδίκτυο. Εγκλωβισμένοι στις ορέξεις ψυχασθενών απατεώνων, ανίκανοι να ζήσουν πλέον εκτός συστηματος.

Με ψεύτικες ανόητες ανάγκες, που ζητούσαν επιτακτικά ικανοποίηση,  μέχρι να ξεχάσουν πως είναι κάτι περισσότερο από ένας αριθμός στην πλατφόρμα καταγραφής υπάκουων-υπηκόων. Επρεπε να κοιμούνται και να ονειρεύονται ένα καλύτερο αυτοκίνητο, ένα ωραιότερο σώμα, μια βίλα με πισίνα, μια προαγωγή στο γραφείο, πως κέρδισαν το τζόκερ.

Το μόνο που δεν επιτρεπόταν να αγγίξουν ήταν ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Κι όμως έμειναν άνθρωποι εκτός. Να σκαλίζουν τη γη, να αρμέγουν τα προβατάκια, να μαζεύουν τις ελιές, να ζυμώνουν ψωμί, να πατάνε το μούστο. Ένα θολό παράδειγμα, για όσους ήταν ικανοί ακόμα να σηκώσουν τα μάτια από τις οθόνες, να τραβήξουν τα καλώδια και να ονειρευτούν ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ ΕΞΟΔΟΥ.

Για αυτό θα τα κάψουν όλα. Να μη μείνει σταλιά ελεύθερης γης για την τολμηρή μονάδα που θα ονειρευτεί να ξεφύγει από το πλήθος.  Θα ρίξουν κι άλλους υποχρεωτικούς εγκλωβισμούς. Θα τρυπήσουν με δηλητήρια κάθε μπράτσο που απλώνεται. Θα τυφλώσουν με νέους τρόπους τα μάτια των νέων, και θα ρουφήξουν τα τελευταία ίχνη ενέργειας, πίνοντας ένα καλό Κιάντι… Μέχρι το όνειρο ελευθερίας να είναι μια αδύνατη ουτοπία, ενός καταδίκου πίσω από τα κάγκελα, καθώς κοιτάει το προαύλιο της φυλακής του.

Μην ανησυχείτε για το μέλλον αν θα έχουμε να φάμε..

Θα φάμε ο ένας τον άλλον…

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΛΟΦΑ

 “Η μετανάστευση είναι ευλογία θεού διά τον τόπο” Παναγιώτης Κανελόπουλος

"Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας"  Καρλ Μαρξ. 

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχουμε ένα παράδοξο που ο απλός κόσμος, που είναι στη πλειοψηφία πολιτικά αγράμματος, δεν καταλαβαίνει. Λόγω της μεγάλης απάτης της ξεπουλημένης υποτιθέμενης αριστεράς στην Ελλάδα, οι μαρξιστικές θέσεις για την μετανάστευση και τους λαθρομετανάστες υποστηρίζονται από τη λεγόμενη πατριωτική δεξιά, η οποία επίσης επειδή στη πλειοψηφία δεν έχει ανοίξει ένα βιβλίο να διαβάσει, λέει τα κουμούνια οι λαθρολάγνοι!!!! Καταλαβαίνετε την απόλυτη μπλόφα?

Κρατάνε τόσο καιρό τα ηνία των λαθρολάγνων οι ψευτοαριστεροί και οι ψευτοκουμουνιστές, πηγαίνοντας κόντρα σε ότι έλεγαν οι Μαρξ, Εγκελς, και δημιουργούν την εντύπωση στο κόσμο πως η αριστερά είναι υποστηρικτής αυτού του καπιταλιστικού αίσχους που ονομάζεται μετανάστευση. Και οι πατριώτες Έλληνες  νομίζουν πως η δική τους παράταξη θέλει να τους προστατεύσει από αυτό το κακό, ενώ η δική τους παράταξη δηλαδή όλος ο συρφετός που είναι τσιράκια στη ΝΤΠ έχει σαν πρώτο όπλο ακριβώς αυτή την μετακίνηση πληθυσμών και την εισβολή λαθραίων από υποβαθμισμένες χώρες, στις πιο ανεπτυγμένες για να πετυχαίνει 2 βασικά πράγματα.

1.       Στα ξεπουλημένα από τις προδοτικές κυβερνήσεις τους κράτη της Ασίας, της Ανατολής, της Αφρικής,  να φεύγουν για να ξεφορτώνονται δυστυχισμένους και πιθανούς αυριανούς επαναστάτες (οι χωροφύλακες το 50 όταν έφευγαν πρώην ελασίτες ή άλλοι αριστεροί μετανάστες λέγανε άλλη μια λόγχη έφυγε από πάνω μας)

2.       Στα κράτη που καταφθάνουν βρίσκουν τον υπόλοιπο φτωχοποιημένο λαό, με στον οποίο δεν θα ενσωματωθούν αλλά θα καταντήσουν αντίπαλοι, με φυλετικά μίση, με εγκλήματα ο ένας εναντίον του άλλου, κι ένα εργασιακό ανταγωνισμό που θα έχει σαν στόχο, όχι να καλυτερέψουν τη ζωή τους οι εισβολείς αλλά να την χειροτερέψουν οι ιθαγενείς.

Όλα αυτά τα έχουν αναλύσει οι κανονικοί και όχι γιαλατζί μαρξιστές, αλλά κάποιοι εδώ και πολλά χρόνια έχουν αναλάβει εργολαβία ένα και μοναδικό έργο, να μαυρίσουν την εικόνα της αριστεράς, να φορτώσουν επάνω της τις βρωμιές που το καπιταλιστικό σύστημα προωθεί, και να νομίζουν τα χάπατα πως όλο αυτό το σίχαμα πολιτισμό που ζουν είναι απόρροια της αριστεράς, η οποία αυτό είναι η μεγάλη πλάκα ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ, εκτός κι αν αριστερό εννοείτε τον Αλέξη.

Συνέπεια όλων αυτών είναι πως βλέπουμε σήμερα αγράμματους αριστερούς, που δεν ξέρουν τη τύφλα τους να υιοθετούν ακραίες καπιταλιστικές αντιλήψεις στο «μεταναστευτικό θέμα» και αριστερούς απογοητευμένους να βρίσκουν περισσότερη ταύτιση με μικρά δεξιά πατριωτικά κόμματα.

Η μεγάλη μπλόφα, σε μια χώρα που μετά από τον πιο ένδοξο αντιστασιακό αγώνα εναντίον του άξονα κατέληξε να βάλει στις φυλακές αγωνιστές και στα υπουργεία δοσίλογους.

Τα είπα, ξέσπασα και αμαρτία ουκ έχω.

Σημείωση, Εγώ αν δω κάτι που αξίζει, κάποια κίνηση, ένα κόμμα, που θα μαζέψει μερικούς αξιόλογους ανθρώπους, καλλιεργημένους με γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, υποστηρικτές του περήφανου και λαμπρού πνεύματος των προγόνων μας, ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, που έχουν σχέδιο συγκεκριμένο και τη δύναμη να το υλοποιήσουν,  και που να έχουν ΛΕΥΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ, μαζί τους θα πάω. Το πρόβλημα είναι πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.

Οσο για το δεξιοί – αριστεροί.. είμαστε στο 2023 και όλη οι ανθρωπότητα είναι καλωδιωμένη… Στο άμεσο μέλλον μηχανές θα ορίζουν κάθε λεπτό της ζωής μας. Ίσως να ξεκολλήσουμε λίγο από τα συμβάντα του περασμένου αιώνα και να ξυπνήσουμε στην πραγματικότητα?

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΩ ΕΝΑ ΠΟΛΕΜΟ? WAG THE DOG ( ΤΑΙΝΙΑ 1977)

 

Επειδή βλέπω που πάει το θέμα και ήδη φαίνεται από διάφορες αναρτήσεις θα γράψω μερικές σκέψεις μου και όποιος δεν γουστάρει μπορεί να με διαγράψει, δεν με ενδιαφέρει ειλικρινά καθόλου. Απλά επειδή τις επόμενες ημέρες ΠΑΛΙ θα χωριστούν τα κοπάδια σε δύο στρατόπεδα, ΔΗΛΩΝΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ.  Λαθρομετανάστες καμμένοι στο δάσος.  Το ένα στρατόπεδο "οι καλά τους κάνανε" το άλλο "είσαστε κτήνη και φασίστες που δεν έχετε σταγόνα ανθρωπιάς" 

Η Ελλάδα εδώ και δεν ξέρω πόσες μέρες μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη. Εχουν καταστραφεί χιλιάδες στρέμματα, περιουσίες, σπίτια,  βγάζει μάτι πως δεν είναι φυσικά η κλιματική αλλαγή. Ο βοσκός που κάηκε με το κοπάδι του, οι πυροσβέστες με εγκαύματα στα νοσοκομεία, σκηνές τραγικές με ανθρώπους που ουρλιάζουν καθώς καίγονται τα σπίτια τους. Βρέφη νεογέννητα και ασθενείς που μεταφέρονται όπως όπως να ξεφύγουν από τη φωτιά που ζώνει μια περιοχή "στρατηγικής" σημασίας. Οπως το "ξεγύμνωμα" στη Ρόδο, στην Κέρκυρα.  Οπως η καταστροφή στην Εύβοια. 

ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΙΣ ΘΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΧΡΥΣΟΥ, τις θυμάστε? Μπα...

 Όπως είναι φυσικό ένα τεράστιο γαμοσταυρίδι απλώνεται πάνω από την Ελλάδα, όπου ακόμα και τα «φυτά» που συνήθως δεν κάνουν συνειρμούς, αρχίζουν να αναρωτιούνται επί τέλους μήπως όλα αυτά είναι εγκληματικές ενέργειες κατά της πατρίδας μας. Αρχίζει ένα σκηνικό όπου και οι «καλοί άνθρωποι» σκέφτονται ποιοι είναι αυτοί επί τέλους που περνάνε ανεξέλεγκτοι από τη Τουρκία? Μήπως τους στέλνουν επίτηδες να προκαλέσουν δολιοφθορές? Μήπως ανάμεσα μας κυκλοφορούν πράκτορες έτοιμοι για όλα?

Και ξαφνικά εκεί που υπάρχει ένας μεγάλος βρασμός στη χύτρα που είναι έτοιμη να σκάσει γίνονται δύο τραγικά γεγονότα. Μέσα στη μέση σε ένα δάσος βρίσκονται καμένοι άνθρωποι (κάποιος λένε καταυλισμός λαθρομεταναστών). Όποιος ενοχλείται από τη λέξη λαθρομετανάστες να μου πει μια καλύτερη για όποιον μπαίνει λαθραία σε κάποια πατρίδα. Οι άνθρωποι αυτοί που για να φθάσουν στην Ελλάδα πιθανότατα έχουν διασχίσει εμπόλεμες ζώνες, βουνά, έχουν έρθει αντιμέτωποι με κάθε είδους βαρβαρότητα και άγριες συνθήκες διαβίωσης, βρίσκονται σε ένα δάσος στη μέση, σε μια περιοχή που εδώ και μέρες καίγεται και κάθονται εκεί να καούν.  Δεν κατάλαβαν τίποτα, δεν είδαν τίποτα μόνο ξαφνικά τη φωτιά να έρχεται πάνω τους χωρίς προειδοποίηση, σε ένα τόπο που μια βδομάδα καίγεται το σύμπαν….

Θα υπάρξει ιατροδικαστικό πόρισμα? Επειδή το πρώτο πόρισμα βγήκε έτσι μέσα σε λίγη ώρα ρίχνοντας υποθέτω μια πρώτη ματιά στα καμένα πτώματα.  Ήταν αλλοδαποί, της τάδε ηλικίας, ήταν ΖΩΝΤΑΝΟΙ την ώρα της φωτιάς ΚΑΙ ΚΑΗΚΑΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΒΗΜΑ. Αυτό κατάλαβα εγώ, αν έχει βγει κάποιο διαφορετικό ΕΠΙΣΗΜΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΩΝ, να με ενημερώσετε μην λέω πράγματα που δεν στέκουν ευχαριστώ.

Την ίδια στιγμή κάποιοι «υπερπατριώτες» μπουζουριάζουν κάποιους άσχετους κακόμοιρους και βγάζουν και βίντεο να το δούμε όλοι, που ετοιμάζονται να κάνουν πογκρόμ γιατί πρέπει να τονισθεί πως αυτές τις τραγικές ώρες για τη πατρίδα όσοι τολμήσουν και θίξουν τους «εισβολείς» θα μοιάζουν με οποιονδήποτε ανεγκέφαλο (ή βαλτό από το σύστημα άραγε?)

Και ο πόλεμος του είμαι ή πατριώτης και φασίστας ή καλός άνθρωπος (και τα δυο δεν συμβαδίζουν!!) ξεκινάει. Ειλικρινά έχετε δει το wag the dog? (https://www.imdb.com/title/tt0120885/) δείτε το και θα διασκεδάσετε και κάτι μπορεί να διδαχθείτε. Είμαστε εδώ και πολύ καιρό ένα «πειραματόζωο» στα σχέδια της ΝΤΠ. Πιστεύετε στ΄αλήθεια πως δεν σας ξέρουν σαν κάλπικη δεκάρα πως θα σας χειραγωγούν σε κάθε βήμα? Πως θα σας φουσκώνουν τα μυαλά με τρόπο ώστε να είστε μόνιμα μπερδεμένοι, αναποφάσιστοι, φοβισμένοι και τελικά ηττημένοι? Πιστεύετε πως δεν έχουν μετρήσει το «αντιληπτικό επίπεδο» της πλειοψηφίας? Το «επίπεδο στ@ρχιδισμού και ατομισμού» ενός άλλου μέρους? Και το επίπεδο «προθυμίας χαφιέδων και υποτακτικών»? Το ουσιώδες που τους απασχολεί είναι πόσοι ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ στις παραπάνω κατηγορίες.

Κι εκεί θα παιχτεί όλο το παιχνίδι.

ΠΟΣΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΑΡΑΓΕ ΑΚΟΜΑ?..

 

Δεν ξέρω αν με την πρόοδο στην γενετική θα φθάσουμε κάποια στιγμή να το ανακαλύψουμε, αλλά νομίζω πως υπάρχει ένα συγκεκριμένο γονίδιο που μας κάνει να «νοιαζόμαστε» για το τι συμβαίνει γύρω μας. Κάποια ιδιαιτερότητα της φύσης που ξεκινάει με ένα θαυμασμό για το παιδάκι που το έχει, «τι έξυπνο, πόση περιέργεια έχει για το τι συμβαίνει γύρω, πόσο διαφορετικό είναι από τα άλλα» και καταλήγει στην ενήλικη ζωή να είναι εκείνος ο τύπος μέσα στη παρέα που όταν ξεκινάει να αναλύει κάτι, οι υπόλοιποι λένε «άσε μας ρε Μήτσο πάλι με τις φιλοσοφίες σου, γλέντα ρε τη ζωή, τι μιζεριάζεις συνέχεια»…

Πιθανότατα στην αποχαυνωμένη και κοιμισμένη στις «βατραχοπυζάμες» ανθρωπότητα, το γονίδιο φέρουν οι λεγόμενοι ανήσυχοι, αντιδραστικοί, οι δύσπιστοι, εκείνοι που λίγο καιρό πριν ονομάστηκαν από το σύστημα συνωμοσιολογοι για να νοιώθουν τα κοπάδια πως είναι κάποιοι «ψιλοπαιγμένοι με μανία καταδίωξης» και που τελευταία για να σχηματίζουν μια ακόμα χειρότερη εντύπωση τους ονόμασαν ψεκασμένους . (Είναι απολαυστικό να βλέπει κανείς δυο ανθρώπους που από πάνω τους πέφτει βροχή το ψέκασμα και είναι εκ των πραγμάτων και οι δύο ψεκασμένοι, να τσακώνονται μεταξύ τους και ο ένας να λέει στον άλλον κοροϊδευτικά «καλά ψεκασμένος είσαι?) 

Σκεφθείτε πως ζούμε σε ένα κόσμο που κάποιες δεκαετίες πριν, κάποιοι τύποι πήγαν βόλτα στο φεγγάρι, εικόνες που μεταδόθηκαν απευθείας σε όλο το πλανήτη, οι άνθρωποι έμειναν εκστασιασμένοι από το θέαμα, στη συνέχεια η τεχνολογία έφθασε σε πολύ ανώτερα επίπεδα, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΕΚΕΙ, και η ανθρωπότητα το ξέχασε, σαν να μην υπήρξε ποτέ, δεν αναρωτιέται κανένας «μα καλά τι έγινε? Γιατί δεν πήγαμε ξανά?» Χωρίς διάθεση συνομωσίας, χωρίς παλαβές υποθέσεις, ΑΠΛΗ, ΚΑΘΑΡΗ, ΕΥΛΟΓΗ ΑΠΟΡΙΑ. Γιατί δεν πήγε κανείς ξανά? Τι συνέβη?

Είναι το ίδιο μοτίβο, που αν σε μια παρέα πεις «πιστεύω πως υπάρχουν εξωγήινοι και μας έχουν επισκεφθεί» θα γελάσουν εκείνοι που θεωρούν πραγματικότητα «πως ένα φίδι έδωσε ένα μήλο σε μια γυναίκα και από τότε κάποιος Θεός με άσπρα γένια μας καταράστηκε» ενώ το να κατοικούν άλλα πλάσματα σε άλλους πλανήτες και να έχουν καταφέρει να περάσουν και στον δικό μας το θεωρεί βλακεία. Οι ίδιοι που θεωρούν παραμύθια την ελληνική μυθολογία, γιατί λέει παλαβά πράγματα που δεν μπορεί να είναι αλήθεια (οι Θεοί επικοινωνούσαν με τους θνητούς, ζευγάρωνα μαζί τους, γεννιόντουσαν ημίθεοι από την ένωση, αν είναι δυνατόν να πιστεύουμε σε τέτοιες ανοησίες…) και την ίδια στιγμή θεωρούν ιερό ένα βιβλίο που μιλάει για άμωμο σύλληψη μιας θνητής που μύρισε ένα κρίνο, την καταραμένη ένωση των υιών του Θεού με τις κόρες των ανθρώπων που γέννησαν τους γίγαντες τους αιμοβόρους τους λεγόμενους Νέφιλιμ….

Μερικά παιδιά λοιπόν γεννιούνται με ικανότητα να βλέπουν «πως ο βασιλιάς είναι γυμνός» Το βλέπουν είναι εκεί μπροστά στα μάτια τους, ένας κοιλαράς βασιλιάς που παρελάζει γυμνός, το φωνάζουν, τον δείχνουν με το δάχτυλο, αλλά οι περισσότεροι συνεχίζουν να τον βλέπουν ντυμένο, λίγοι τρίβουν λίγο τα μάτια και λένε «ρε συ, έχει δίκιο, είναι γυμνός…» Είναι εκείνο το πειραγμένο γονίδιο που η φύση (ο Θεός? Οι Θεοί?) βάζουν επίτηδες σε μερικά πλάσματα, που θα πρέπει να γεννηθούν με μια συγκεκριμένη αποστολή. Εκείνοι που το έχουν σε υπερθετικό βαθμό, κάποια στιγμή αλλάζουν τη ροή της ιστορίας, προετοιμάζουν το έδαφος για μεγάλες ανατροπές, φυλάνε την αληθινή γνώση των πραγμάτων, την μεταδίδουν σε όποιον είναι ελεύθερο πνεύμα για να συλλάβει την μαγεία της «αλήθειας». Εκείνοι που είναι λιγότερο χαρισματικοί αλλά ακολουθούν με το ένστικτο και την ιδιαίτερη αντίληψη τους, τα γεγονότα πίσω από την απατηλή υποτιθέμενη αλήθεια, είναι στρατιώτες που μάχονται κάθε στιγμή σε ένα ακήρυχτο αιώνιο πόλεμο, όχι για να πάρουν ένα παράσημο, όχι για να τους τιμήσει η ιστορία, αλλά ΓΙΑΤΙ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ.

Νοιάζονται για τον άνθρωπο και τη πορεία του, για τη φύση, για το πλανήτη, για το σύμπαν, για τις αλήθειες που κρύβουν οι άπειροι κόσμοι που απλώνονται γύρω από τα περιορισμένα σύνορα της ύπαρξης, και εκείνοι οι άπειροι κόσμοι που τους κώδικες εισόδου, φυλάει κάπου καλά κρυμμένους κάθε ψυχή που αποφασίζει να γίνει η συνείδηση της «φύσης των πραγμάτων». Αυτή η έγνοια κάποτε πίστευα πως είναι θέμα μάθησης.

Σε μια πορεία ζωής όπου είδα πολλά θαύματα, και έγινα παρατηρητής ορατών και αοράτων, έφθασα στο συμπέρασμα, πως δεν διδάσκεται, είναι μέσα μας από τη γέννα, και αν κάποιος δεν το έχει, δεν μπορεί παρά να προσεγγίσει επιδερμικά την αλήθεια. Για όλα τα παραπάνω,  οι τύραννοι κρατάνε  τα κοπάδια στο απόλυτο σκοτάδι, με άριστες τεχνικές που έχουν ανακαλύψει ώστε  να κρατούν τα δίποδα σε μια συνεχή "ύπνωση"  τα μάτια τους όμως είναι στραμμένα συνεχώς σε εκείνους που έχουν πάνω τους εκείνο το μικρό λαμπάκι που δεν σβήνει.  Και που δεν μπορεί να τους αγγίξει κανένα τέχνασμα. Η μόνη λύση είναι η εξόντωση. Σε διάφορες εποχές με μαζικές εκκαθαρίσεις προσπάθησαν να εξαφανίσουν τους ανθρώπους «με το ελαττωματικό γονίδιο» και προκάλεσαν τεράστιες ζημιές στην πορεία εξέλιξης του ανθρώπινου είδους.

Η Ελλάδα είναι μια μήτρα που γεννάει συνεχώς ανθρώπους που έχουν «το φωτάκι αναμμένο» Το γιατί είναι μια μεγάλη ιστορία που κάποτε θα διδάσκεται στους ανθρώπους του μέλλοντος.   Πίσω όμως  από τα κουρέλια που της έχουν φορέσει τα «άδεια κουφάρια» που υποδύονται τους ανθρώπους, κάποιοι έστω και λίγοι, προσπαθούν βελονιά τη βελονιά να κεντήσουν ένα νέο υφαντό, περιμένοντας τον Οδυσσέα να επιστρέψει.

Πόσο μακριά είναι άραγε ακόμα?

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΕΙΠΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΜΑΣ, ΧΑΛΑΡΑ...

 

Ενα χτύπημα και μετά ησυχία.. άλλο χτύπημα και ξανά ησυχία. Μια ησυχία που στηρίζεται σε δύο άξονες. "Δεν το λέει η τηλεόραση" είναι το ένα στήριγμα. Αφού δεν ασχολείται η τηλεόραση είναι ανάξιο λόγου. Το δεύτερο στήριγμα ο τηλεκατευθυνόμενος πολίτης. Αυτός που κλαίει, γελάει, επιθυμεί, αρρωσταίνει, φοβάται, ησυχάζει ανάλογα με τα θέματα που προθωεί ο μόνιμος συγκάτοικος. Το χαζοκούτι. 

Ετσι εδώ και πολλά χρόνια το οικοδόμημα που λέγεται Ελλάδα ροκανιζεται σιγά σιγά από τις συμορίες των διαφόρων τρωκτικών, αλλά οι πολίτες βρίσκονται κάπως πιο ψηλά, εκεί στην αίθουσα αναμετάδοσης ειδήσεων των μέσων μαζικής εξαπάτησης. Εκεί καρφωμένοι όλοι, διαμορφώνουν την καθημερινή τους ψυχολογία. Σήμερα έχει συμβεί κάτι πολυ σοβαρό, το λένε όλα τα κανάλια. Αύριο δεν είναι πια σοβαρό, δείχνουν συνταγές μαγειρικής, ταινίες και ταξιδιωτικές οδηγίες για τις διακοπές.

Που είναι τα μνημόνια? που είναι οι καταστροφικές πυργκαγιές στην Ηλεία? που είναι το Μάτι? που είναι τα Τέμπη? που είναι η Ρόδος? που είναι τα σκάνδαλα με τις μίζες? που είναι οι επώνυμοι και ανώνυμοι παιδεραστές? Που είναι η συμφωνία για τις Πρέσπες? (ασκήσεις λέει κάνουν από κοινού οι ΟΥΚαδες μας με τους αντίστοιχους της Βόρειας Μακεδονίας....έτσι ακριβώς το αναφέρουν οι εφημερίδες). Που ειναι η πανδημία? Που είναι η έρευνα για τους ξαφνικούς θανάτους? Τι έγινε με τους πληστηριασμούς των σπιτιών? Που πήγαν τα λεφτά από τα ταμεία? Πόσα χρωστάμε ακόμα? Πόσο θα ανέβουν ακόμα οι τιμές στα τρόφιμα? Πόσοι άνεργοι? Πόσοι άστεγοι? Πόσοι πεινάνε? Πόσοι αυτοκτονούν? Πόσοι τρελένονται?

Δεν ξέρουμε, δεν μάθαμε, δεν μας αφορά... τώρα τα χρυσοψαρα πάνε να κολυμπήσουν στα δροσερά νερά...

Θα περιμένουν το επόμενο σπουδαίο που θα αναδείξει το γυαλί. Τώρα δείχνει χαρούμενους ανθρώπους επώνυμους και μη που φοράνε καλοκαιρινά πουκάμισα, σορτσάκια και βγάζουν σέλφι μπροστά στις παραλίες. 

Και το ροκάνισμα θα συνεχίζεται, αθόρυβα, μεθοδικά, ύπουλα, με στόχο τη κατάρευση της σαπισμένης πολυκατοικίας, και θα παρασύρει έτσι χωρίς να πέσει τουφεκιά όλο το πόπολο στον υπόνομο της νέας τάξης. Ανύπαρκτα ανθρωπάκια καλωδιωμένα στον πίνακα της μαζικής αποχαύνωσης.

Θα ανησυχήσουμε στο επόμενο χτύπημα...

Που θα είναι πιο δυνατό

Θα το νοιώσουμε καλύτερα

Θα αναποδογυρίσει από το τραπέζι ο φρέντο...

Θα κουνηθεί ο καναπές...

Θα φύγει λίγο το σκ@τό από τη κάλτσα...

Και απορημένα μάτια θα αναρωτιούνται... μα δεν το είπε η τηλεόραση... τι έγινε?

Τώρα όσοι δεν καήκαμε, δεν γίναμε λυωμα σε κάποιο τρένο, δεν μας πήδηξε τα παιδιά κάποιος ανώνυμος ή επώνυμος, δεν ζούμε άστεγοι, δεν έχουμε άδειο ψυγείο, έχουμε και το κάτι τις καβάτζα για τις διακοπές τα κουβαδάκια μας και....

Μια μπίρα, μια καλαμαράκια, μια χωριάτικη, ένας μεσημεριανός ύπνος, παγωτάκι το βράδυ παραθαλάσσια, και δεν γ@μιέται....

Κατά βάθος πονάμε για όσους δεν μπορούν αλλά τι να κάνουμε? Εμείς θα βγάλουμε το φίδι από τη τρύπα? 

Αντε βρε, καλά να περάσετε!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ - Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός πως κάψανε τη μισή χώρα, με τη μυρουδιά από τη καμένη σάρκα χιλιάδων πλασμάτων ακόμα στον αέρα,  και την εικόνα απέραντων εκτάσεων γκρίζων που είναι πια.. νεκρές ζώνες, είναι απλά... χθεσινή είδηση...