ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ? ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕΣΙΑ? ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΠΙ? ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ?

 

Η ανθρώπινη κοινωνία είναι γερασμένη, τόσο γερασμένη που περνάει μοιραία σε αντιδράσεις νηπιακής αδυναμίας.. όπως οι ηλικιωμένοι που σιγά σιγά χάνουν την ικανότητα να κινούνται ελεύθερα, μέχρι που καθηλώνονται σε μια πολυθρόνα, περιμένοντας κάποιον να τους βοηθήσει για τις καθημερινές τους ανάγκες, που το μυαλό μπερδεύεται από μια όλο και ανερχόμενη άνοια, η μνήμη χάνεται..

Όπως τα μικρά παιδάκια στο σχολείο που η δασκάλα τα ρωτάει αν έπλυναν τα χεράκια κι εκείνα φωνάζουν χαρούμενα ναι… για να πάρουν ένα μεγάλο μπράβο, κοιτάζω αυτούς τους ανθρώπους που δεν περιμένουν τίποτα άλλο από ένα μπράβο που υπάκουσαν, και την επόμενη εντολή που πρέπει να εκτελέσουν.

Στην περίπτωση του μικρού παιδιού, οι καθοδηγητές είναι συγκεκριμένοι, οι γονείς.. οι δάσκαλοι… εδώ τώρα αντιμετωπίζουμε αμέτρητο αριθμό από προστάτες – καθοδηγητές… Έχει στηθεί ένα τεράστιο σκηνικό όπου εργάζονται πυρετωδώς κάθε λογής επιστήμονες και μη, για να καθοδηγήσουν το κουρασμένο – γερασμένο πλάσμα , στο δρόμο ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ακολουθήσει.

Είναι τόσο σίγουροι για την πνευματική του κατάπτωση, που αρκεί να το απειλήσουν πως δεν θα έχει γλυκάκι αν δεν φάει όλο το φαΐ του. Νομίζω πως διασκεδάζουν αφάνταστα να παριστάνουν τους πατερούληδες.  Σήμερα πρόστιμα για τους μην υπάκουους, αύριο μπορεί να γίνει όπως στο in time, να κλέβουν χρόνο ζωής αν δεν…

Η διαπίστωση όμως και η μη απειλητική διαμαρτυρία δεν αρκούν για να σπάσει το απόστημα. Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορούμε να προτείνουμε ουσιαστικές λύσεις για την κοινωνία που θα γεννηθεί αύριο, μέσα από τις στάχτες του σήμερα. Κι αυτό γιατί είμαστε όλοι πιασμένοι στη φάκα, και οι έχοντες τα μυαλά χυλό.. κι εκείνοι που διατηρούν ακόμα την αντιληπτική ικανότητα.

Η αλλαγή για μια νέα ζωή, δεν μπορεί να γίνει με επιδιορθώσεις, πρέπει να καταρρεύσει όλο το απατηλό οικοδόμημα που κατοικεί κάθε ένας. Για να μπορέσει κάποιος να βγει σήμερα από τη φυλακή του, δεν αρκούν φαντασιώσεις χολυγοντιανού χαρακτήρα, παίρνω ένα χάπι και ξαφνικά γίνομαι υπερήρωας και τα βάζω με τα τέρατα. Αυτά είναι οι μικρές ταπεινές ικανοποιήσεις που το ίδιο το σύστημα προβάλει από τις οθόνες της φυλακής, για να ονειρεύονται την ελευθερία τους οι σκλάβοι.

Το χάπι που πρέπει να πάρει κάποιος είναι η αποφασιστικότητα του να ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ την ελευθερία του, πληρώνοντας σίγουρα ένα μεγάλο προσωπικό κόστος, αφού αυτή υπάρχει ΕΞΩ από την κανονικότητα του και τις ανέσεις του. Το πρόβατο της ασφαλούς στάνης θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε λύκο και να δημιουργήσει την αγέλη του και όχι ένα ακόμα κοπάδι.

Οι λύσεις που προβάλλονται αυτή τη στιγμή από διάφορες ομάδες, κινήματα, που φιλοδοξούν να βάλουν υποψηφιότητα για μια μεριδούλα στην υπάρχουσα τάξη των πραγμάτων, δεν ξεφεύγουν από τα όρια, παρά μόνο όσο χρειάζεται για να προσελκύσουν οπαδούς, χρήσιμους και αδύναμους να εκφράσουν δική τους άποψη. «Σερβίρονται» λύσεις του ποδαριού, χρωματισμένες με οργισμένες λέξεις, υποσχέσεις για τιμωρίες των ενόχων, απονομή δικαιοσύνης. Και που θα γίνουν όλα αυτά? Μέσα στο υπάρχον σύστημα? Επιδιορθώσεις? Μικρά αγγίγματα στην πέτσα του θηρίου?

Και αυτοί οι οπαδοί, οι αγανακτισμένοι, τι ζητούν? Να αλλάξουν την κατάσταση παραμένοντας οι ίδιοι στη θέση τους? Μια μάζα από αριθμούς, όπου η παραμικρή κίνηση καταγράφεται και συνδέεται με τραπεζικούς λογαριασμούς, εφορίες, βάσεις δεδομένων, όπου το υπάρχον καθεστώς μπορεί να εισπράττει, να αφαιρεί ή να προσθέτει όπως ακριβώς επιθυμεί χωρίς να ενδιαφέρεται τι προκαλεί, ποιος θα επιβιώσει ποιος όχι? Σε αυτή ακριβώς τη κατάσταση αναγνωρίζεται πόσο δυνατή είναι η φάκα. ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΦΗΝΟΥΝ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Τα ίδια τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς, οι γονείς ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ αν θέλουν να διατηρήσουν την ιδιότητα του κηδεμόνα.

Οι εργαζόμενοι ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ αν θέλουν να διατηρήσουν τη θέση τους.

Φτάσαμε στο σημείο, συμπολίτες σε παραλήρημα, να απαιτούν τιμωρία για όσους δεν υπακούν. Να θεωρούν δίκαιο ασθενείς να μην νοσηλεύονται γιατί δεν υπάκουσαν, άνθρωποι να φυλακιστούν γιατί δεν υπάκουσαν. Γεμίσαμε χαφιέδες που λειτουργούν με ζήλο χωρίς καν να τους αναγκάσει κάποιος.

Πιστεύω πως σε μια πρώτη φάση, η φύση η ίδια θα δείξει την οργή της για την Ύβρι που συμβαίνει. Ισως δούμε καταστροφές πρωτόγνωρες και πολύ οδυνηρές. Και τα αποτελέσματα του εγκλήματος θα είναι ορατά ακόμα και για τους πιο ανόητους.

Ο κόσμος όπως θα προκύψει μετά από το τέλος αυτού του πολέμου, θα χρειαστεί ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που θα οργανώσουν κοινότητες με νέους κανόνες αντίληψης. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ΗΔΗ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ να ετοιμάζονται, να καταθέτουν τις προτάσεις, να μετρηθούν, να ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ πως μπορούν να εργαστούν για ένα εντελώς νέο όραμα, αφήνοντας τις ΑΝΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ της σημερινής κανονικότητας.

Οι καιροί που έρχονται απαιτούν ΘΥΣΙΕΣ. Πόσοι είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν?

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΠΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΠΑΡΑΔΟΤΟ. ΤΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ, ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ.

 

 

MΑΘΗΜΑΤΑ ΣΥΝΟΜΩΣΙΟΛΟΓΙΑΣ!

Ένα σύντομο παράδειγμα για το πως μπορείς να ξυπνήσεις κάποια μέρα και να έχει καρφωθεί στο μυαλό σου μια ιδέα (αν έχεις και το σκουλικάκι της αναζήτησης)

Το βράδυ κάθεσαι και βλέπεις μια παλιά σειρά, αρκετά ενδιαφέρουσα που πέρασε απαρατήρητη γιατί είχαν προηγηθεί τα περίφημα x-files. Το millennium. Βλέπεις λοιπόν ένα επεισόδιο που η περίληψη του είναι η παρακάτω

Episode Details & Credits

FOX | Air Date: October 2, 1998

Starring: Lance Henriksen, Klea Scott

Summary: The Marburg virus has apparently run its course. Several months after the death of his wife and a nervous breakdown, Frank rejoins the FBI and investigates a plane crash with a new partner, Emma Hollis. But Frank finds it hard to work alongside the Millennium Group when he knows that they are responsible for the outbreak that claimed his wife's life. Collapse

Creator: Chris Carter

Genre(s): Drama, Action & Adventure, Fantasy, Science Fiction

Πολύ ενδιαφέρον, πας για ύπνο.

Την επόμενη ημέρα, η οποία είναι 24 χρόνια μετά …

Ένας φίλος στέλνει ένα pdf που είναι μια εκτεταμένη έρευνα για τον ιό που μας ταλαιπωρεί εδώ και αρκετό καιρό και τα περίφημα εμβόλια και μέσα σ΄αυτήν διαβάζω το παρακάτω

Πιθανές επερχόμενες πανδημίες μετά τον Covid-19 παγκόσμιο

πρόγραμμα εμβολιασμού: ο ιός Marburg

Ο οργανισμός συμμαχίας Gavi the Global Vaccine (με κύριο ευεργέτη το ίδρυμα Bill

Gates και Melinda Gates) δήλωσε ότι η επόμενη παγκόσμια πανδημία μπορεί να

οφείλεται στον ιό Marburg [264] και η καθηγήτρια Dolores Cahill, εντεταλμένη

καθηγήτρια στην Ανοσολογία και τη Μοριακή Βιολογία στο Πανεπιστήμιο του

Δουβλίνου και ο χημικός μηχανικός και  επαγγελματίας υγείας Kieran Morrissey

έχουν επίσης προειδοποιήσει για την επόμενη προγραμματισμένη πανδημία του ιού

Marburg [265-266]. Σύμφωνα με αυτούς, ο ιός Marburg, θα χρησιμοποιηθεί ως

κάλυμμα για την απόκρυψη μιας επερχόμενης πανδημίας τραυματισμών που

προκαλούνται από το εμβόλιο covid-19 που μοιάζουν με τα συμπτώματα του

αιμορραγικού πυρετού, όπως η άφθονη αιμορραγία και οι εκτεταμένοι θρόμβοι

αίματος

Στην αρχή δεν μπορούσα να θυμηθώ που είχα ακούσει ξανά το ίδιο, και μετά θυμήθηκα πως το είχα ακούσει μόλις το προηγούμενο βράδυ. Η πρώτη σκέψη… χιλιάδες ιοι, κοίτα σύμπτωση, γιατί το επεισόδιο που είδα μιλούσε ακριβώς για μια στημένη πανδημία με τον συγκεκριμένο ιό…

Τώρα θα κρατήσω τις σημειώσεις μου….  Μαζί με τόσες άλλες.

Κάπως έτσι ξεκινούν όλα….

Είναι πολύ ενδιαφέρον, αν το ψάξετε, (υπάρχουν τα ανάλογα μέσα σήμερα) θα δείτε πως ότι συμβαίνει

Έχει ειπωθεί, ότι θα συμβεί έχει ειπωθεί επίσης, μαζί με πολλά άλλα βέβαια που δεν θα συμβούν ποτέ (νομίζω…)  Είναι σαν να υπάρχουν άνθρωποι που η σκέψη τους προηγείται των γεγονότων σαν ένα άλμα μπροστά στο χρόνο, το οποίο βέβαια δεν είναι αδύνατον να συμβεί, γιατί αυτά που θα γίνουν, τα έχουν οργανώσει πεπειραμένοι απατεώνες, εγκληματίες, αδίστακτοι, ικανοί να διαπράξουν κάθε είδους αίσχος. ΟΙ ΤΥΡΑΝΟΙ.  Χειραγωγοί των ανθρώπινων εγκεφάλων, ρυθμιστές της λειτουργίας κάθε ανθρώπινης κοινωνίας, είναι μπροστά μας, τους βλέπουμε, ακούμε αυτά που λένε, αλλά δημιουργούμε τις δικές μας αυταπάτες, τους δικούς μας μύθους, για να ηρεμούμε, να πολεμάμε την ανασφάλεια, τον φόβο, την αγωνία της ύπαρξης.

Αλλιώς θα ήταν απλό. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα έδινε βάση σε οτιδήποτε πει ή κάνει ένας εγκληματίας, ένας ληστής, ή ένας αποδεδειγμένος απατεώνας. Όμως αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αποκαλούν λογική, είναι απλά η υποταγή στην υποδεικνυόμενη τάξη των πραγμάτων. Είναι η υπακοή, η συμμόρφωση σε ένα αρρωστημένο σύστημα, που δημιούργησαν άρρωστα μυαλά. Επαναστάτες θεωρούν τον εαυτό τους εκείνοι που δίνουν μικρά τσιμπηματάκια στο θηρίο και νομίζουν πως θα το τρομάξουν, ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν να θρέφονται από αυτό και να το θρέφουν, όπως κάνουν και οι υπόλοιποι. 

Η πίστη από την άλλη μεριά είναι μια ακόμα πιο παρεξηγημένη έννοια. Γιατί λόγω των ιερατείων και των επιβαλλόμενων, ανά τους αιώνες, με φωτιά και τσεκούρι, δογμάτων τους, έχει παρουσιαστεί σαν κάτι το τυφλό, που δεν απαιτεί αποδείξεις, μια εμπιστοσύνη στον αέρα που πουλάνε οι αεριτζήδες εκπρόσωποι κάποιας αόρατης οντότητας.

Μοιραία αυτό οδήγησε σε ένα ακόμα πολύ χρήσιμο, διαχωρισμό των ανθρώπων. Οι οπαδοί της ‘’λογικής’’, και οι οπαδοί της ‘’πίστης’’.  Πολύ χρήσιμο γιατί με μεγάλη τέχνη οι διαμορφωτές των ανθρώπινων συνειδήσεων, έπεισαν τους μεν και τους δε πως βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα.

Δεν είναι τυχαίο που σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, χτυπήθηκαν αλύπητα, οι ίδιοι ή τα έργα τους, όλοι εκείνοι που προσπάθησαν να φωνάξουν πως ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ για να γίνει ένα άλμα έξω από τα δεσμά, ένα άλμα στην πραγματική ελευθερία. Φώναζαν, φωνάζουν, δεν είμαστε μόνο κρέας, αλλά δεν είμαστε ούτε τυφλοί οπαδοί.

Οι αναζητητές της αλήθειας πέρα από το ψέμα.

Οι παρατηρητές ορατών και αοράτων.

Το πνεύμα που αναζητά την αλήθεια της ύπαρξης, και το σώμα που με τις αισθήσεις απαλλαγμένες από τις άχρηστες βρωμιές που διοχετεύει το ύπουλο σύστημα, βοηθά αντί να εμποδίζει στο να αφουγκραστεί κάποιος, να πλησιάσει, να αγγίξει τις παρυφές του άγνωστου σύμπαντος…

Ο μεγαλύτερος πόλεμος όλων των εποχών, διεξάγεται τώρα μπροστά στα μάτια μας.

Προσπαθούν να τελειώσουν μια και καλή με τις ‘’διαρροές’’, τις ‘’ανεπιθύμητες παρουσίες’’

Τους ‘’παρατηρητές’’, προσπαθούν να εκτελέσουν την ΑΡΙΑΔΝΗ πριν προλάβει να δώσει το νήμα της στον ήρωα… για να βγει από το λαβύρινθο της απατηλής ύπαρξης. Εκείνη την απάτη που φυλάει τόσο επιμελώς ο Μινώταυρος, ο γεννημένος από ένα ξεγέλασμα….

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ…

 

Ξυπνάς ένα πρωί κι αποφασίζεις ότι δεν θέλεις να πείσεις κανέναν . Δέχεσαι ακόμα και τη φαιδρότητα που προκαλείς στον καλά τακτοποιημένο κόσμο. Δεν θέλεις ν αποδείξεις ότι έχεις δίκιο. Λες απλά «ναι είμαι φαιδρός» για να συντομεύσεις τη διαδικασία. Λες «ναι έχεις δίκιο» για να μην δώσεις ευκαιρία σε άλλα ψέματα να επιμένουν να σε πείσουν. Το σκας. Στ΄αλήθεια.

Λες απλά αν τούτοι δω είναι από εδώ, εγώ είμαι από εκεί.  Παίρνεις λοιπόν στη βαλίτσα το "εκεί" και πας να το φυλάξεις μη καταφέρουν να το μολύνουν. Να φυλαχτεί κάτι μη και βάλουν χαράτσι ακόμα και στα όνειρά μας. Εκείνοι που έχουν περιορίσει τα όνειρα σε μια κονσόλα με νουμερα. Νούμερα οι ίδιοι.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η αγαπημένη Νέα Εποχή, ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Πιστοί και άπιστοι. Τρελοί και γνωστικοί. Γραφικοί και σοβαροφανείς. Τεχνοκράτες και συνωμοσιολόγοι.  Δεν περιμένει έγκριση αυτός ο θαυμάσιος νέος κόσμος ούτε από τα ιερατεία για να παρουσιάσει τα θαύματα του, ούτε από το κομμάτι εκείνο των επιστημόνων που παλεύουν να συγκρατηθούν σε μια στοιχειώδη λογική και να ξεχωρίσουν το αναγκαίο από το επικίνδυνο. Οι μαθητές έχουν ξεπεράσει τους δασκάλους και φτιάχνουν δικά τους φτερά κι ας καούν!

Η εκκλησία σύντομα θα πρέπει να εξηγήσει στους πιστούς τι είναι αυτοί οι επίγειοι θεοί που θα κάνουν ανάπηρους να περπατάνε, τυφλούς να βλέπουν, μουγγούς να μιλάνε.  Από που προέρχονται αυτοί οι νέοι δημιουργοί που θα φτιάχνουν συκώτια, νεφρά, πνευμόνια και καρδιές κατά παραγγελία, θα σταματάνε τη γήρανση, θα κάνουν γυναίκες να γεννάνε στην ηλικία της γνωστής βιβλικής Σάρας, και μάλιστα όχι με μία μάνα αλλά με περισσότερες, θα μπορούν να φτιάξουν υβρίδια, και φυσικά θα μπορούν να δημιουργήσουν παιδιά χωρίς πατέρα, με άμωμο σύλληψη. Αλήθεια αυτά τα παιδιά τι θα είναι Θεοί?

Ήδη οι άνθρωποι που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη συμμόρφωση που θα έρθει από «επάνω» βλέπουν ομοιότητες με την αμαρτωλή θαυμαστή Βαβυλώνα(τη πόρνη) με τα Σόδομα και τα Γόμορρα και τη στάχτη και μπούρμπερη που θα πέσει πάνω μας. Κάθε σκαλί εκκλησίας υπάρχει πλέον και η  γνωστή παραδοσιακή φιγούρα που βλέπουμε στις χολιγουντιανές ταινίες, του τρελαμένου με το ταμπελάκι που γράφει «έρχεται» «this is the end» κλπ.

Από την άλλη η επιστήμη παλεύει ανάμεσα στη χρησιμότητά της και τη μωροδοξία της. Έχει πλέον τόσα όπλα στα χέρια που νοιώθει μυρμήγκιασμα όταν δεν βρίσκει τι να τα κάνει. Υπάρχει μια δίψα και μια μεγάλη ανυπομονησία να τα χρησιμοποιήσει όλα εδώ και τώρα.  Δεν χρησιμεύει πλέον μόνο για να βοηθήσει την ανθρωπότητα να προοδεύσει, έχει τη δύναμη να δημιουργήσει. Να πιάσει νερό και λάσπη και να φυσήξει μέσα ότι της έρθει στο μυαλό.  Κανείς δεν τη σταματάει γιατί η υπόθεση κρύβει πολύ περισσότερο χρήμα και δόξα από ότι ονειρεύτηκε κάθε τύραννος , κάθε παρανοϊκός ηγεμόνας, κάθε άπληστος εξουσιαστής που πέρασε ποτέ πάνω από αυτό τον πλανήτη.

 Πόσα εκατομμύρια φουκαριάρηδες Αδάμ θα θυσιαστούν (πάλι..) στο βωμό αυτής της αναζήτησης. Πόσοι φουκαριάρηδες Αδάμ θα περάσουν από τα καινούργια τραπέζια διαφόρων Μένγκελε και ΣΙΑ μέχρι να βρουν πόσο αντέχει στο πόνο ο άνθρωπος, πως μπορεί να ζήσει χωρίς πόδια ή με τέσσερα πόδια.  Πόσα κορίτσια και αγόρια θα θυσιαστούν για να διατηρήσουν τη νιότη τους οι νέες Μπάθορυ που θα πληρώνουν όσο όσο για να κρατηθούν σαν μούμιες ταριχευμένες όσο περισσότερο στη ζωή.

Δίσκοι φορτωμένοι με εντολές μέσα στο κρανίο, σκαναρίσμα και φωτοκόπιες μιας κατευθυνόμενης ζωής, και οι πραγματικοί ψυχασθενείς ελεύθεροι να αλωνίζουν και να έχουν δικαιολογίες για τα έργα τους παρόμοιες μ΄εκείνες των ναζιστικών στρατοπέδων. Η δουλειά απελευθερώνει  (γι΄αυτό και τα δυο κατοστάρικα που θα εισπράττεις δώρο είναι, κανονικά θα έπρεπε να δουλεύεις τσάμπα) τα συναισθήματα είναι ελαττώματα και χαρακτηριστικό κατώτερης φύσης πλασμάτων , οι εκλεκτοί είναι συγκεκριμένοι, τα μιάσματα εκατομμύρια που μπορούν χρησιμοποιηθούν για να βελτιώσουμε το μυαλό τους να μοιάσει κατ΄εικόνα και ομοίωση στους δημιουργούς,  να το αφαιρέσουμε, να το αλλοιώσουμε , να εκμεταλλευτούμε τα όργανά τους, να υπάρχει αφθονία από πειραματόζωα που θα θυσιάζονται για να λάμψει αυτός  ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος.

Πίσω από τη τραβηγμένη μούρη μιας γερασμένης κοινωνίας, δεν υπάρχει η πάλη με το θάνατο και η θαρραλέα αντιμετώπιση του αρχέγονου φόβου, η αναζήτηση απάντησης στα βαθύτερα αίτια της ύπαρξης, υπάρχει η επιστήμη που θα φτιασιδώσει περίτεχνα τη τσαλακωμένη μούρη, και θα σκεπάσει κάτω από το χαλί το αληθινό της «φυσικό» πρόσωπο. Δεν δέχεται με κανένα τρόπο η κοινωνία πως είναι γερασμένη και πρέπει επί τέλους να πεθάνει για να ελπίσει σε μια ανάσταση σ΄ενα αλλιώτικο κόσμο, επιμένει να φτιασιδώνει τις αρρώστιες της, να επιμηκύνει την αγωνία της, να προσπαθεί να περπατήσει με δεκανίκια. Προσπαθεί να γιατρέψει την άνοια της με εμφυτεύματα και τη στειρότητα της με τα παιδιά της γεννημένα στους σωλήνες.

Είναι άραγε η νέα Βαβυλώνα? Είναι η Ατλαντίδα πριν τη μεγάλη καταστροφή? Είναι απλά το ξερό μας το κεφάλι, που επιμένει να μη θέλει να δει? Το πρόβλημα είναι πως αυτά που γράφω εδώ πέρα τώρα εγώ, τα σκέφτονται πολλοί άλλοι. Με τον ίδιο τρόπο. Γιατί άραγε? Τι συμβαίνει παράλληλα με τις στρατιές που ετοιμάζονται να θέσουν υποψηφιότητα για το πρώτο ταξίδι στο διάστημα. Τι συμβαίνει παράλληλα με εκείνους που ετοιμάζονται να διαθέσουν το κρανίο τους για τοποθέτηση βισμάτων που θα τους μεταφέρουν σε ονειρεμένους παραδείσους, τι συμβαίνει παράλληλα μ΄εκείνους που αρρωσταίνουν και θυσιάζονται στο βωμό του πυρετού του κέρδους, της αφθονίας, της ύβρεως?...

Μήπως πρέπει κάπου να σταματήσουμε να είμαστε συμμέτοχοι σε όλο αυτό το πανηγύρι, τη παιδική χαρά μερικών που νομίζουν πως τα ανθρώπινα μυαλά είναι οι πλαστελίνες στο νηπιαγωγείο τους? Εκτός κι αν έτσι είναι , οπότε..  τα σέβη μου...  Είσαι πλαστελίνη?..

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Το να  πρέπει να αναγκάσεις τον εαυτό σου να συμμετέχει σε μια σύναξη  πτωματωφάγων, δεν έχει καμιά λογική.  Ομολογώ πως αυτό που νοιώθω, είναι μια εμετική διάθεση, γιατί πως να το κάνουμε, τα ζόμπι βρωμάνε. Προσπαθώ να βρω ένα καλό λόγο συμμετοχής στο τσιμπούσι των σαρκοβόρων γύρω από το κουφάρι, αλλά δεν ανήκω σ΄αυτό το είδος. Πως να ζορίσω τον εαυτό μου να κατανοήσει τη νοοτροπία διαφόρων αρπακτικών.

 Κάθε ζωντανό πλάσμα – πλην ανθρώπων – γνωρίζει τη θέση του, τις εντολές που υπαγορεύονται από τη φύση του, το είδος τροφής που ταιριάζει στον οργανισμό του, τα μέρη που είναι φιλικά κι εκείνα που είναι εχθρικά για να φτιάξει τη φωλιά του. Τα είδη που είναι επικίνδυνα προς το δικό του κι εκείνα που μπορεί να συμμαχήσει.  Ίσως και γι΄αυτό το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο δεν έχει ανάγκη να ανακαλύψει ούτε προδότες ούτε ήρωες στις τάξεις του. 

Τι είναι ο προδότης για ένα γάτο? Κάποιος γάτος που θα τον δώσει στεγνά στους σκύλους? Τι είναι ο ήρωας σε ένα λαγό? Ένας λαγός που θα διεκδικήσει τη τροφή του από μια ομάδα τσακάλια που μοιράζονται ένα γεύμα? Υπάρχει μια αρμονία, μια λογική, μια εγκυκλοπαίδεια – εγχειρίδιο που ανατρέχουν όλα τα ζώα εκτός από εμάς. Τον "δε με αφορά" στη δική τους κοινωνία δεν είναι αδιαφορία, είναι άγραφος νόμος της φύσης.  Δεν με αφορά αν δυο καρχαρίες τσακώνονται για το ποιος θα φάει ένα άλλο ψάρι εκτός κι αν είμαι κι εγώ καρχαρίας. Και μια και δεν είμαι,  δεν έχω ποτέ εναποθέσει τους νόμους , τους κανόνες που θα ορίζουν τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου σ΄ενα καρχαρία.  Λειτουργώ με τους νόμους της δικής μου αγέλης.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για ποιο λόγο ακριβώς το εργαστήριο αποφάσισε να σηκώσει στα δυο πόδια ένα πίθηκο κι όχι μια τίγρη…

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η κυρία Καίτη ήταν η εικόνα του μίζερου ανθρώπου, του παραφουσκωμένου με ψέμματα, εκείνου που έχει στοιβάξει μέσα του όλες τις άθλιες ζήλιες, κακίες, ένα φοβιτσιάρικο πλάσμα που δεν μπορούσε ούτε τη ζωή να παλαίψει, ούτε τις επιθυμίες της να ικανοποιήσει κι έτσι όλο της το είναι είχε σκοπό να μην αφήσει κανέναν άλλον να επιθυμεί. Η τουλάχιστον όσο μπορούσε να έβλεπε κι άλλους δυστυχισμένους και υποταγμένους όσο ήταν κι εκείνη μέσα της. 

Ο κόσμος της ήταν πολύ μικρός για να μπορεί να χωρέσει την ελευθερία. Η οπτική της για τα πράγματα που έβλεπε γύρω της έφταναν όσο πάταγε η σόλα των παπουτσιών της. Τα όνειρά της είχαν καταντήσει περισσότερο όνειρα εκδίκησης παρά δημιουργίας. Δεν ήξερε πως να γίνει ευτυχισμένη κι επιθυμούσε διακαώς να μην γίνουν ούτε οι άλλοι. 

Πως μου ήρθε τώρα η κυρία Καίτη στο μυαλό... Ξέρετε όταν μια κοινωνία ολόκληρη έχει καταντήσει τόσο μικρόψυχη ώστε να μην θυμάται καν πως είναι ο άνεμος της ελευθερίας, όταν μια μάζα ανθρώπων λειτουργεί κοιτάζοντας τη σόλα των παπουτσιών του, και νοιώθει συνεχώς μέσα του αντί για αγάπη, μια ζήλια, μια εκδίκηση, ένα μίσος για τη ζωή και τις ομορφιές της, όταν δηλαδή μια κοινωνία δεν την έχει αγγίξει ένας άντρας που να την αγαπάει αληθινά εδώ και πολλά χρόνια, κι έχει ζήσει όλη της τη ζωή με αλητήριους που πηδάνε δεξιά κι αριστερά και λογαριασμό δεν δίνουν, όταν μια κοινωνία τα παιδιά της τα ίδια την δουλεύουν ή την εκβιάζουν....

Τότε αργά ή γρήγορα αυτή η κοινωνία θα μοιάσει στη κυρία Καίτη, και οι προοπτικές θα είναι να σπάει μαζί της πλάκα ο καθένας, κι η ίδια αντί να σπάσει τα δεσμά της και να πολεμήσει για την ελευθερία της θα γελάει χαιρέκακα κάθε φορά που κάποιος θα καταντάει τη ζωή του όπως τη δικιά της... 

Η αρρώστια που έχει απλωθεί στα μυαλά μας είναι σοβαρή. Έχει απλώσει ιστούς μέσα μας, σε κάθε μα κύτταρο. Μάθαμε να είμαστε μικροί κι ανήμποροι. Μεγαλώσαμε παλεύοντας για τιποτένια πράγματα. ακόμα κι αν κάποιος μας πάρει πλέον από το χέρι να μας ταρακουνήσει, σε πρώτη φάση, θα μας ξενίσει και θα βάλουμε τον εγωισμό μας μπροστά μη τυχόν και μας κατάλαβε. Θα του δείξουμε πως δεν τον έχουμε ανάγκη και να κοιτάζει τα χάλια του. Θα τον ονομάσουμε ανεπρόκοπο.. 

Και θα συνεχίζουμε να καθόμαστε στην αυλίτσα μας παρατηρώντας τη ζωή να περνάει ερήμην μας.

Σ’ εκείνη τη γειτονιά υπήρχαν πάρα πολλοί που την είχαν πάρει χαμπάρι τη κυρία Καίτη. Και την απομάκρυναν από το σπίτι τους. Κι άλλοι που δεν της ξαναμίλησαν. Κάτι φοβισμένες νοικοκυρούλες ήταν αυτές που μπορούσε ακόμα να τις επηρρεάσει  με τις υποκριτικές συμβουλές της, με τα ματζούνια της και με τις διεσειδαιμονίες που κουβάλαγε... 

Κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος τράβηξε το δρόμο του χωρίς να της δώσει πια σημασία...