ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΨΗΦΟΥ.

 

* Αυτό το σπίτι όπως είπαν τότε οι συνωμοσιολόγοι δεν έχει πόρτα και παραθυρα μόνο ένα σταυρό, και μερικά κυπαρίσια δίπλα  "εις μνημην".....

Δεν υπάρχει διαύγεια στο φόβο. Οταν βρίσκεσαι σε κατάσταση φόβου, πανικού, το μυαλό δεν λειτουργεί λογικά. Το μόνο που θέλεις είναι κάποιος να σου πει, πως όλα θα είναι καλά, δεν θα πάθεις τίποτα. Σε προσέχει. Η μεγαλύτερη επιτυχία του πειράματος της πανδημίας, ήταν ακριβώς αυτό. Να ενδυναμώσει στην ψυχές των ανθρώπων τον αρχέγονο φόβο του θανάτου. Ετσι κι αλλιώς κάθε άνθρωπος "λυγίζει" όταν έρχεται αντιμέτωπος με μια σοβαρή ασθένεια. Αλλοι καταφέρνουν να παλέψουν. Αλλοι παραδίνονται. Σε κάθε περίπτωση ο κυριάρχος είναι ο γιατρός, τα συμπεράσματα του, οι αποφάσεις του, η θεραπεία που θα υποδείξει. Σ΄αυτόν προσκυνούν ακόμα κι εκείνοι που έχουν συνηθισει άλλοι να τους προσκυνούν. 

Η πανδημία υποχώρησε (αυτή η πανδημια γιατι σίγουρα έρχεται η επόμενη) και άφησε πίσω της νεκρούς, σακατεμένους, και ΚΥΡΙΩΣ ανθρώπους που ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΚΑΝ σε ένα σύστημα απόλυτης υποταγής, και παράδοσης σε μια νέα εξουσία, που έγινε ο νεος Θεός. Αν κυκλοφορείτε με τα ΜΜΜ, θα παρατηρήσετε πως ακόμα κι αν βρίσκεστε σε ένα λεωφορείο, ένα βαγόνι όπου υπάρχουν λιγοι άνθρωποι με όλα τα παράθυρα ανοιχτά, φοράνε μάσκες. Συνεχίζουν να ανασαίνουν με δυσκολια, να κοιτάνε με φόβο ακόμα το παραμικρό βηχαλάκι, ένα φτέρνισμα, κάποιον τρέχει η μύτη του, η και τιποτα από όλα αυτά, απλά κάποιον που δεν φοράει μασκα, σαν ύποπτο, και ολα αυτά τη στιγμή που οι οι ίδιοι οι θεοί που πίστεψαν και υπάκουσαν, τους έχουν πει σε απαλάσσω, πέταξε το παλιόπανο από τη μούρη. Ομως δεν υπάρχει γυρισμός στην κανονικότητα. Ενα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, έχει ψυχικά νεκρωθεί χωρίς επιστροφή. 

Ας μην ξεχνάμε λοιπόν πως στις εκλογές που έγιναν, ένα μεγάλο πλήθος ψηφοφόρων πηγε να ψηφίσει σε κατάσταση μόνιμης πλέον ψυχικής κατάρρευσης, και επέλεξε τους ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ. Εκείνους που σε ένα συνεχή βομβαρδισμό τρομολαγνείας και απειλών, τους εμφύτευσαν την πεποίθηση πως είναι εκείνοι που τον έσωσαν από βέβαιο θάνατο. Πολλοί από όσους απορούν για το αποτέλεσμα έχουν ξεχάσει το "σύνδρομο πανδημία", έχουν ξεχάσει το τρόμο των ανθρώπων, και το μίσος για τους ανυπάκοους που γεννήθηκε μέσα τους. Εχουμε ξεχάσει πως για ένα μεγαλο ποσοστό ψηφοφόρων υπάρχει μεσα τους ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ για τους "φύλακες" της ζωής τους. 

Με αρκετούς ανθρώπους που μίλησα και ρώτησα ποιο ήταν το σημαντικότερο που έκανε η κυβέρνηση και την επιβράβευσαν με την ψήφο τους μου απάντησαν, "ο σωστός τρόπος που χειρίστηκαν την πανδημία" Πολλοί από εσάς θα γελάσουν και μόνο ακούγοντας αυτή τη φράση, αλλά δεν έχει σημασία αν εσείς γελάτε, αναλογιστείτε πόσοι είναι εκείνοι, που το να ψηφίσουν ένα κόμμα αντισυστημικό, είναι ξεκάθαρα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ, μια και τα περισσότερα δηλώνουν ΡΗΞΗ με την μνημονιακή και υγειονομική χούντα, πράγμα το οποίο προκαλεί τρόμο σε εκείνους που πιστεύουν πως η Ευρώπη και οι τυραννοι που διοικούν τη πατρίδα μας μας έσωσαν και πως τα εμβόλια ήταν η λύτρωση. 

Στο 62% του όχι υπήρχε ένα 38% που είπε ΝΑΙ, στο δημοψήφισμα αν γινόταν με ερώτημα "συμφωνείτε με τα μέτρα για την πανδημία και τον εμβολιασμό?" πόσο νομίζετε πως θα ήταν το ποσοστό του ΝΑΙ? Εγώ σας λέω άνετα ένα 70%. Και νομίζετε πως η πλειοψηφία που θεωρεί τον ευατό της συνεπή, λογικό και υπεύθυνο πολίτη, θα ψηφίσει τους ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥΣ, τους οποίους το ίδιο το σύστημα ονόμασε ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΥΣ, για να γελοιοποίησει στα μάτια των πολλών τις φωνές των λίγων?

Οταν καίγανε ανθρώπους οι θρησκευτικοί τύραννοι στο μεσαίωνα, από κάτω ήταν πλήθη που χειροκρόταγαν και ζητωκραύγαζαν και ζητούσαν κι άλλες τιμωρίες για κάθε άπιστο. Στις παγκόσμιες αρένες, ορδές από φανατισμένους ζητάνε πόνο και θάνατο για τους ανυπάκουους, ζητάνε παραδειγματικές τιμωρίες. Στην αρένα της πανδημίας ακούσαμε ανθρώπους να λένε "κλείστε στο σπίτι τους ανεμβολίαστους και στερήστε τους κάθε δικαίωμα να βρίσκονται στη κοινωνία". Ενα καλά τους κάνετε ακουγόταν απο άκρη σε άκρη. Ακόμα και στις οικογένειες οι ανυπάκουοι έγιναν κατάπτυστοι και δέχτηκαν βρισίδια και αποκλεισμό. 

Μην ψάχνετε βαθύτερα νοήματα, για να ερμηνεύσετε τις συστημικές επιλογές στην ψήφο. Δύο είναι

ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ (και επιλέγουμε από τους συστημικούς εκείνον που απέδειξε πως είναι ο καλύτερα εκπαιδευμένος να το κάνει, εκείνον που δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομύριο να "ξεφύγει" από τις εντολές των αφεντικών του). Και η πατρίδα? η εθνική κυριαρχία? οι φτωχοποιημένοι έλληνες? η εθνική καταστροφή που έρχεται? Τι θα σου απαντήσουν? Σύνελθε μην εισαι σαν τους ψεκασμένους, όλα γύρω μας είναι καλύτερα, σταμάτα να βλέπεις φαντάσματα. Ναι αυτό σκέφθηκε το 41% κι εσείς ψάχτε να βρείτε τη νοθεία, που μπορεί ναι να υπάρχει αλλά μήπως έχει σημασία? Αν προσθέσουμε το σύνολο των ψήφων που πήγε στα κόμματα που αποδεδειγμένα έχουν το μερίδιο εξουσίας στα χρόνια της μεταπολίτευσης, και που οδήγησαν την πατρίδα μας στο γκρεμό, βλέπουμε πως η πλειοψηφία των πολιτών έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και αυτός ο τρόπος είναι του καλά εκπαιδευμένου σκύλου όπως στα παβλοβιανά πειράματα. 

Ακόμα κι αν και τα δυο ΕΥΡΩΠΗ και ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ,  στοχεύσουν στο να γίνουν ο τάφος μας, δεν έχει σημασία. Η τηλεόραση είπε πως δεν είναι έτσι, αρκεί αυτό σαν εγγύηση για το μέλλον. 

Οσοι λοιπόν είμαστε εκτός "της μαζικοποιημένης παράνοιας" παλεύουμε σαν μειοψηφία και οι φωνές μας δεν μπορούν να διαπεράσουν το τοίχο της αποχαύνωσης, μόνο μικρές ρωγμές γίνονται. Συνεχίζουμε όμως και στο μέλλον, όταν η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΦΩΛΙΤΣΑΣ, θα γίνει ερείπια από τις παγκόσμιες και εγχώριες ανατροπές που θα έρθουν, το ξύπνημα για πολλούς θα είναι πολύ οδυνηρό, αλλά όσοι με δύναμη πάλεψαν για να φωνάξουν την αλήθεια καμμία ευθύνη δεν θα έχουν. 

Η ΜΟΙΡΑ. ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

 

Πόσες φορές δεν έχουμε προφέρει στη ζωή μας κάποια φράση που να περιέχει τη λέξη μοίρα, μοιραίος, μοιραία. Η μοιραία γυναίκα, η μοιραία απόφαση, ένα μοιραίο λάθος. Πόσο βαθιά άλλαξε τη ζωή μας μια μοιραία συνάντηση. Είναι το πεπρωμένο, το ριζικό όπως θα λέγαμε πιο απλά. Είναι αυτό που πολύ απλά σκεφτόμαστε συχνά μέσα στο μυαλό μας, λέγοντας δεν ξέρουμε τις μας επιφυλάσσει η μοίρα. Μπορεί να υπάρχουν πάρα πολλοί που πιστεύουν πως είμαστε κυρίαρχοι στη ζωή μας, στις επιλογές μας και εμείς μόνο καθορίζουμε αυτό που θα συμβεί. Συγνώμη αν θα σας απογοητεύσω αλλά δεν είμαι από αυτούς. Γιατί πάρα πολλά γεγονότα στη ζωή μου δεν μπορούσαν να έχουν αυτή την «απλοϊκή εξήγηση».

Ο Βάρναλης είχε γράψει για το λαό «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα». Εκεί ακριβώς μπερδεύεται το πράγμα. Οι άνθρωποι όπως κάνουν σε όλα τα πράγματα στη ζωή τους, φτιάχνουν κατηγορίες και για εκείνα που δεν γνωρίζουν τι αλήθεια συμβαίνει. Ετσι πετάνε στη μια γωνιά τους «μοιρολάτρες» που είναι άνθρωποι που σηκώνουν τα χέρια ψηλά παραδομένοι και άβουλοι, και στην άλλη εκείνους που δεν πιστεύουν σε τέτοιες «αηδίες» όπως λένε και όλα εξαρτώνται από εμάς.

Υπάρχουν όμως μερικοί, που όπως σε όλα τα πράγματα διαισθάνονται πως ανάμεσα στα δύο υπάρχει μια γκρίζα ζώνη, όπου δεν πρέπει να είσαι ούτε άβουλος ούτε δειλός, αλλά έχεις συνειδητοποιήσει πως εκτός από τη δική σου επιλογή, το δικό σου αγώνα υπάρχουν δυνάμεις που σε ξεπερνάνε και κάποια στιγμή θα  έρθεις αντιμέτωπος με το ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ το οποίο είναι αναπόφευκτο.

Αυτό το μυστήριο της ζωής φρόντισαν να το εκμεταλλευτούν, ψεύτες, απατεώνες, που βλέποντας την ανθρώπινη αγωνία, γιατί ο άνθρωπος έχει συνείδηση της περιορισμένης ύπαρξης του, για να τον εξουσιάσουν και να τον υποτάξουν, μετατρέποντας τον σε ένα καλά εκπαιδευμένο σκύλο.

Όμως το πεπρωμένο δεν το εξουσιάζει κανείς από αυτούς. Και όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή είναι σαν να κινούνται διάφορα νήματα με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος της παράστασης να ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.  

Από χτες πολύς κόσμος είναι σοκαρισμένος, απορημένος, αγανακτισμένος.  Προσπαθούν όλοι να βρουν τι ακριβώς έχει συμβεί. Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ πλανάται στην ατμόσφαιρα. Μια απογοήτευση πως ότι και να κάνουμε το παιχνίδι είναι στημένο. Πολύ σωστά. Ετσι είναι. Μόνο που και το πεπρωμένο των παικτών είναι επίσης προκαθορισμένο.

Σε ένα παιχνίδι της μοίρας λοιπόν, όταν αυτό το παιχνίδι παίζεται πάνω στις πλάτες ενός έθνους, είναι λογικό πως θα πρέπει να υπάρξει κάποιος που θα είναι ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ που με την αλαζονεία χωρίς ΓΝΩΣΗ, θα κάνει ότι πρέπει να κάνει για να φέρει ο ίδιος την ανατροπή, που επιθυμούν εκείνοι που αδυνατούν να την κάνουν.

Μια σειρά από τραγικά γεγονότα, οδήγησαν την πατρίδα μας στο τελευταίο στάδιο. Θυσιάστηκαν πάρα πολλοί, σκοτάδια απλώθηκε στις ψυχές των ανθρώπων, κι αυτό κάποιος θα το σταματήσει άθελα του, κάποιος που το πεπρωμένο του έχει φορτώσει τη «καυτή πατάτα» ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ.

Ήρθα σε ρήξη με πολλούς φίλους που ξέρω πως με εκτιμούν, για την επιμονή μου να λέω στο κόσμο πως πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε. Από την αρχή ξεκαθάρισα για ποιο λόγο το έκανα, αλλά ίσως δεν έδωσαν σημασία. Είχα πει ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ. Δεν ξέρω πόσοι πήγαν σε αυτές τις εκλογές έχοντας στο μυαλό τους πως θα δουν μεγάλες εκπλήξεις, νέους σωτήρες να δοξάζονται, μεγάλες ανατροπές, η δική μου σκέψη δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ηταν μια καταμέτρηση, να δούμε επί τέλους έχουν απωλέσει ΟΛΟΙ την ικανότητα σκέψης? Είναι ΟΛΟΙ άβουλοι και δειλοί? Γιατί έχετε πέσει σε τόσο βαθιά θλίψη. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ. Δεν σας αρκεί ένα 15% του πληθυσμού (μετά από όλη τη πλύση εγκεφάλου που έχει γίνει) που απαξίωσε τις επιλογές που το σύστημα επέβαλε? Πόσο θέλατε? 50-60% ? Μην είμαστε αφελείς.

Κι επειδή το σύστημα θέλει ακριβώς αυτό. Να πούμε έτσι απλά «αντε γ@μηθείτε, δεν ασχολούμαι ξανά με κανέναν» (πόσοι δεν το είπαν από χθες), εγώ θα πω, θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε, τώρα ίσως με περισσότερη πείρα. Ας κάνουμε και την επόμενη ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Ξέρουμε ποιος θα είναι ο μοιραίος. Ο εκ του πεπρωμένου επιλεγμένος. Οπότε απόλυτα ελεύθερα χωρίς να προβληματιζόμαστε για ποσοστά κλπ., κάνουμε αυτό που γουστάρουμε χωρίς ενδοιασμούς.

Καλή δύναμη, γιατί θα την χρειαστούμε.

 

ΥΣ. Λυπάμαι αν απογοητεύω μερικούς φίλους, που θέλουν να αναλύουν με την απόλυτη λογική τα πάντα, αλλά ξέρετε, μεταξύ πολλών άλλων συμβάντων στη ζωή μου, κάποια στιγμή βρέθηκα μέσα σε ένα αυτοκινητάκι, που τράκαρε με ένα θηρίο σε μια εθνική οδό, το αυτοκινητάκι έγινε σμπαράλια, όλα τα τζάμια έγιναν θρύψαλα, το τιμόνι έφτασε μέχρι το στήθος μου, η οροφή κόπηκε λίγο πάνω από το κεφάλι μου, οι πόρτες βυθίστηκαν και δεν άνοιγαν, τα γυαλιά ήταν παντού σαν χιόνι σκορπισμένα, οι ομάδες διάσωσης έβγαλαν πριόνια για να απεγκλωβίσουν, την σίγουρα νεκρή οδηγό, και βγήκα χωρίς να έχω καταλάβει τι έγινε, και με κοίταζαν σαν φάντασμα γιατί δεν είχα επάνω μου ούτε μια ελάχιστη γρατζουνιά, ούτε ένα μικρό μώλωπα, από ένα αυτοκίνητο που δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο και που είχε καρφωθεί κάτω από ένα φορτηγό, που το έσυρε 40 μέτρα σαν πατημένο σκουλικάκι. Ναι έχω μεγάλο σεβασμό για το πεπρωμένο.  

 

ΕΙΣΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΣ 365 ΜΕΡΕΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ, ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ 1 ΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ.

 Θυμάστε ή ξεχάσατε?

Από την ώρα που γεννιέσαι είσαι ένα σύνολο αριθμών. Η μόνη σου επιλογή είναι αν θα είσαι κακό παιδί και θα κάνεις νάζια σε ότι σου λένε, ή αν θα είσαι το καλό παιδί «ο πρώτος μαθητής» του συστήματος. Είσαι ο αριθμός ταυτότητας, το ΑΦΜ και το ΑΜΚΑ σου. Το νεογέννητο που θα του μάθουν όλα τα «πως» και θα του απαντήσουν σε ελάχιστα «γιατί». Δεν αποφασίζεις εσύ και οι γονείς σου. Το σύστημα έχει γαλουχήσει ήδη τους γονείς σου στο τι πρέπει να σου κάνουν, και η μόνη τους υποχρέωση είναι να σε μάθουν να το κάνεις σωστά και πρόθυμα.

Δεν υπάρχει ΚΑΠΟΙΟΣ που να γνωρίζω ή που να διαβάζω εδώ μέσα που έχει καταφέρει κάτι διαφορετικό. Οι μεγαλύτεροι επαναστάτες του πληκτρολογίου, έχουν καταφέρει απλά να πουν μικρά όχι κάτω από τα τεράστια ναι που σέρνουν στις πλάτες τους. Κι εγώ φυσικά το ίδιο. Ίσως μία και μοναδική απόδειξη πως κάποιος έχει τα κότσια να κάνει κάτι περισσότερο, ήρθε με την αντίσταση στην υγειονομική τρομοκρατία. Η πρώτη φορά που ένα μέρος των ανθρώπων κατόρθωσε να βάλει τη λογική του πάνω από το φόβο. Αν κάτι μου δίνει ελπίδες είναι αυτός ο πληθυσμός που φαίνεται πως διατηρεί ακόμα μια περηφάνεια μέσα του.

Ναι για τους ψεκασμένους όπως τους ονομάσατε χαϊβάνια, μιλάω. Εκείνους που τόλμησαν να πουν τουλάχιστον για την υγεία μου να αποφασίσω εγώ μια και για όλα τα άλλα με έχετε δεμένο χειροπόδαρα. Η απόφαση αυτή, έδωσε την ευκαιρία στο περισσότερο κόσμο να δουν πόσο βαθιά μεταλλαγμένοι είναι οι περισσότεροι συνάνθρωποι τους. Κάθε επιπέδου «υπνωτισμένοι» έγιναν οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές της νεογέννητης απολυταρχίας. Άνθρωποι που υποτίθεται ήταν διαβασμένοι, που στο παρελθόν μίλησαν, έγραψαν, αγωνίστηκαν για ανθρώπινα δικαιώματα, για τα συνταγματικά δικαιώματα, κλπ. βρέθηκαν να μισούν και να χλευάζουν συνανθρώπους τους που το μόνο που έκαναν ήταν να διεκδικήσουν το δικαίωμα στο σώμα τους.

Φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι με το μυαλό να έχει καταλάβει ο απόλυτος πανικός για τη ζωούλα τους (άλλωστε αυτό ακριβώς ήταν το ζητούμενο) συνηγόρησαν σε παρανοϊκά μέτρα, σε γελοίες καραντίνες και στα αμφιβόλου χρησιμότητας σκευάσματα. Σαν πιστά σκυλιά έμπαιναν με μάσκα στο αυτοκίνητό τους, βρίζανε κάποιον που βλέπανε χωρίς μάσκα και αργότερα ανεμβολιάστο, και καταπίνανε αμάσητο το γεγονός πως στην πιο σκληρή υποτίθεται περίοδο της παν αηδίας, έβλεπαν στοιβαγμένους στα ΜΜΜ εκατοντάδες ανθρώπους, και το κράτος σήκωνε με «αγαθότητα» τους ώμους, και οι ηλίθιοι επαναλάμβαναν .. ε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Στη συνέχεια ο κόσμος τρυπιόταν συνέχεια και αρρώσταινε, αλλά το δάχτυλο έδειχνε πάλι τους ανυπάκουους και τους υποχρέωνε σε συνεχή τρυπήματα της μύτης, να πληρώνουν ηλίθια τεστ, να τους βαράνε πρόστιμο σε κάθε όχι. Για να μην μιλήσω για το αίσχος με τους νοσηλευτές και το άλλο αίσχος, την εκτέλεση του ψυχισμού των παιδιών. Άλλωστε η εποχή μας δείχνει ολοφάνερα ποιος είναι ο στόχος. Κακοποίηση, βιασμοί, εμπόριο ανηλίκων και όπου τα πλοκάμια δεν μπορούν να πληγώσουν τα παιδικά κορμάκια, είπαν να βιάσουν τις ψυχές τους.

Σήμερα στο μετρό πέρασε μπροστά μου ένα κοριτσάκι με μασκούλα που κράταγε από το χέρι τη μαμά του. Και της λέει «μαμά να πάμε πιο εκεί, πιο μακριά,  γιατί έχει πολύ κόσμο και αν κάποιος έχει κοβιντ δεν προστατεύει η μάσκα, έτσι δεν είναι μαμά? Και η ηλίθια μάνα απάντησε με περηφάνεια «ακριβώς»

Μην φαντασιώνεστε πως είσαστε κάτι που δεν είσαστε. Για να πει κάποιος σήμερα πως είναι εκτός συστήματος θα έπρεπε να ζει σε μια σπηλιά, να έχει πετάξει ταυτότητα, να μην έχει καν ΑΦΜ ή ΑΜΚΑ ή οποιοδήποτε άλλο νούμερο έχουν φορτώσει στους δούλους, να μπορεί να βρίσκει τη τροφή του, να ανάβει μια φωτιά, να είναι κρυμμένος από το μάτι του μεγάλου αδελφού, και να ρισκάρει πως ότι και να πάθει το σώμα, αν δεν το θεραπεύσει μόνος του το πολύ πολύ να πεθάνει μόνος και ελεύθερος.

Είστε σ΄αυτή τη κατάσταση?

Όχι. Ούτε κι εγώ.

Τότε αφήστε τον καθένα να κάνει αυτό που νομίζει. Θέλετε να ψηφίσετε? Πρόβλημα δικό σας. Δεν θέλετε? Το ίδιο. Πάψτε μόνο να λέτε κουταμάρες.

Εγώ τι θα κάνω? Θα πάω να ψηφίσω, θα επιλέξω ένα μικρό κόμμα που έχει υποσχεθεί πάρα πολλά γιατί αν μπει, θέλω να δω αν ήταν απατεώνες ή το εννοούσαν, και αν αποδειχτούν απατεώνες να ξεμπερδέψουμε και μ΄αυτούς.

Είμαι ανεμβολίαστη και χωρίς νόσηση, με πολύ στενή επαφή τουλάχιστον 6-7φορές με ασθενείς, δεν έχω αυτοκίνητο και κινούμαι συνεχώς με ΜΕΤΡΟ και ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, οπότε δεν είμαι απλά ψεκασμένη αλλά υπερ – ψεκασμένη. Χειρότερα δεν γίνεται!!

ΥΣ. Η μεγάλη βλακεία μας είναι πως και όσοι πάμε να ψηφίσουμε και όσοι δεν πάμε, το σύστημα μας έχει γραμμένους κανονικά στα παλιά του τα παπούτσια. Όλοι οι τύραννοι είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά και εκτελούν άψογα τις εντολές που τους δίνονται. ΕΜΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΟΜΑΔΕΣ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΥΡΑΚΙ ΣΤΗ ΦΑΚΑ.

Κι εσύ που δεν θα πας γιατί δεν θέλεις να συμμετέχεις στις εκλογές παροδία, κι εγώ που δεν θα ψηφίσω συστημικά κόμματα και θέλω να τους μαυρίσω,  είμαστε στην ίδια πλευρά γιατί στο δαίμονα τσακωνόμαστε? Γιατί βρίζουμε ο ένας τον άλλον? ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΑΝΟΗΤΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ?

ΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ?

 

Το σύστημα όπως είναι δομημένο κινείται σε δύο άξονες για να εξασφαλίσει την επιβίωση του. 

1. ΥΠΑΚΟΗ 

2. ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Δημιουργεί τέτοιους μηχανισμούς, πολύ καλά μελετήμένους, έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος των υπηκόων δούλων (γιατί έτσι τους βλέπει) να το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Είτε γιατί εμφυτεύουν μέσα στο μυαλό ένα σύνολο από φόβους, για να υπάρχει άμεσα η αναγκαιότητα αναζήτησης ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, είτε δημιουγώντας συνθήκες τέτοιες που ένα μεγάλο ποσοστό να μην έχει τις δυνατότητες (οικονομικές) να απαγκιστρωθεί από τα πλοκάμια τους. 

Στο δεύτερο σκέλος ασχολείται με το μικρότερο ποσοστό, στο οποίο δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει φοβίες, και επίσης είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει ότι θα προκύψει από την απαγκίστρωση γιατί είτε έχει κάνει τις "καβάτζες" να ζήσει με αυτάρκεια, είτε έχει θάρρος να προβεί ακόμα και σε θυσίες προκειμένου να αποκτήσει την ελευθερία του. Αυτόν τον πληθυσμό δεν μπορεί να τον εκβιάσει ή να τον τρομοκρατήσει. Η μόνη λύση του συστήματος είναι να "πατήσει" πάνω στην συνείδηση της απάτης που έχει αποκτήσει ο "ελεύθερος" άνθρωπος και να του εμφυσήσει πως ότι και να κάνει είναι μάταιο, γιατί οι άλλοι δεν είναι μαζί του, ούτε έχουν γνώση της εξαπάτησης, έτσι ώστε να τον κρατήσει ΑΔΡΑΝΗ.

Οι συμμορίες λοιπόν κινούνται σε δύο επίπεδα. Πρώτον να κάνουν οτιδήποτε μπορεί να σφίγγει περισσότερο τα λουριά στους δούλους, και δεύτερον να κάνουν οτιδήποτε έτσι ώστε να μην υπάρχει φως για τους ανυπάκοους έτσι ώστε οι "επικίνδυνοι" να είναι διασκορπισμένοι, άγνωστοι μεταξύ τους, με ατομικά σχέδια ελευθερίας, και να μην μπορέσουν να σχηματίσουν εκείνο "το στρατό" που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος για τα αισχρά σχέδια τους. 

Η Ελλάδα είναι το σπουδαιότερο "πειραματόζωο" για το διπλό χτύπημα. Φύση ατίθασος ο Ελληνας, με μια ιστορία που του δίνει την έμπνευση για αγώνες ελευθερίας και ένα μεγαλείο πολιτισμού, ήταν ιδανικά η μεγάλη πρόκληση στα σχέδια της νέας τάξης, να τον καταφέρει να γίνει το κακό παράδειγμα προς συνέτιση των άλλων λαών. Χρειαζόταν να του αφαιρέσει δύο πράγματα μόνο. Τη παιδεία και την ομοψυχία. Να τσακίσει στη κυριολεξία κάθε δυνατότητα πνευματικής ανάπτυξης του ελληνικού λαού, μετατρέποντας τον σε ένα κακό αντίγραφο του τελευταίου χαζοαμερικάνου, και να του παρουσιάζει συνεχώς πολιτικά μοντέλα που ωθούν στο διχασμο. 

Νομίζω πως η πατρίδα μας όχι απλά είναι αποικία, που κυβερνάται από υπαλλήλους των μεγάλων δυνάμεων αλλά είναι μια φωλιά που εκπαιδεύονται με τους πιο σύγχρονους τρόπους ικανότατοι πράκτορες, έιτε χαρισματικοί ρήτορες , είτε διαβασμένοι τεχνοκράτες,  που όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή παριστάνουν τους ηγέτες που θα οδηγήσουν το ποίμνιο σε "καλύτερες μέρες". 

ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ.

Υποβιβάζω την παιδεία, την ενημέρωση, τις τέχνες, το πολιτισμό στο μηδέν, προωθώ συνεχώς μοντέλα οικογένειας, σχέσεων, εργασιακά, θρησκευτικά ή ότι άλλο σημαντικό, που να απομακρύνουν τον πολίτη τις πραγματικές ικανότητες του, για να τον νμεταλλάξω και να τον αποξενώσω από τις αξίες και τα ιδανικά που του δίδαξαν οι προπάτορες, και συγχρόνως επαναλαμβάνω στον ανυπάκουο, ελεύθερο, δυνατό άνθρωπο πως ειναι λίγος και μόνος ώστε να τον κρατήσω ΣΕ ΑΔΡΑΝΕΙΑ, δηλαδή να κινείται σε ένα δικό του μοναχικό σύμπαν , έξω από το σύστημα , αλλά σε καμμία περίπτωση να μην "βρεθεί" με άλλους παρόμοιους.

ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΖΕΣ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΑΚΙΝΔΥΝΕΣ

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΝΑΣ ΑΣΥΝΤΑΧΤΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΠΙΣΗΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ.

Η λέξη ΑΠΟΧΗ χαρακτηρίζει και τις δύο περιπτώσεις όπου το σύστημα έχει πετύχει αυτό που θελει.

Οι δούλοι απέχουν από την λήψη αποφάσεων

Οι ελεύθεροι απέχουν από την δυνατότητα ανατροπής.

Πως γίνεται τελικά η ανατροπή. Πάντα από έναν αστάθμητο παράγοντα. Αυτός ο αστάθμητος παράγοντας στα μυαλά των ανθρώπων παίρνει διάφορες μορφές. Για κάποιους είναι η παρέμβαση κάποιου Θεού ή Θεών όταν ο καιρός θα έχει φτάσει. Για άλλους είναι ένας Μεσσίας που θα έρθει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Για άλλους είναι μεγάλες φυσικές καταστροφές όπου η φύση θα υποτάξει τον άνθρωπο και θα τον τιμωρήσει για την ασέβεια που της έχει δείξει. Για άλλους είναι μια επανάσταση όπου με τα όπλα οι σκλάβοι θα διώξουν τους τυράννους. 

Σε κάθε περίπτωση όμως είτε ο Θεός, είτε η φύση, είτε ένας Μεσσίας, σίγουρα δεν θα σώσουν εκείνους που δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να αποτρέψουν την καταστροφή, ούτε εκείνους που συνειδητά ή ασυνείδητα συνηγόρησαν στο έγκλημα. Επίσης, ίσως υπάρχει πλέον επιτακτική ανάγκη να κουνήσουμε κι εμείς λίγο το χεράκι μας, όσοι δεν έχουμε σιδερένειες αλυσίδες γύρω από το σώμα μας, μήπως και ανοίξουμε μια μικρή έστω τρύπα στο σπήλαιο, να μπει λίγο φως. 

Η ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗ ΓΕΝΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ – (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΜΙΑΣ ΠΟΛΥ ΟΔΥΝΗΡΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ)

 

(Το ψάρεψα από εδώ https://comedonchisciotte.org/la-generazione-nichilista/)

Του  Roberto Pecchioli, ideeazione.com

 Πριν από μερικές εβδομάδες στη Μπολόνια ένα πλήθος νέων περίμενε για ώρες για να δει την Chiara Ferragni για μια στιγμή. Η είδηση ​​είναι εντυπωσιακή καθώς η εν λόγω κυρία δεν είναι μουσικό σύμβολο, επιτυχημένη ηθοποιός ή καλλιτέχνης. Το επάγγελμά της είναι influencer, δηλαδή ένα άτομο που –αν οι λέξεις έχουν νόημα– τείνει να καθορίζει τη συμπεριφορά, τις ιδέες, την κατανάλωση των άλλων μέσω δηλώσεων ή τρόπου ζωής. Μια δραστηριότητα πολύ κοντά στην εξαπάτηση, δεδομένου ότι οι ενέργειες των επιρροών υπαγορεύονται γενικά από το σύστημα κατανάλωσης, ιδίως των αγαθών εκείνων που χρησιμεύουν για να σηματοδοτήσουν μια κοινωνική θέση, μια προϋπόθεση κύρους, συχνά απλώς μια φιλοδοξία και μια συλλογική μίμηση . Προκαλεί μεγάλη έκπληξη η επιλογή των Μπολωνέζων  - πόσο μάλλον για την έντονη «προοδευτική» παράδοση της πόλης.

Η γενετική, πολιτιστική, αξιακή μετάλλαξη των νέων -Ιταλών και Δυτικών- είναι πλήρης: έχουν μυηθεί, καθοδηγηθεί, πειστεί στον πληρέστερο μηδενισμό. Διαφορετικά, το πλήθος και η αναμονή για την Ferragni δεν μπορούν να εξηγηθούν, ως επιτυχημένο κοινωνικό μοντέλο, για το γεγονός ότι δεν έχει κάποια ιδιαίτερη καλλιτεχνική ή πολιτιστική ικανότητα. Η θλιβερή νίκη του μαζικού μηδενισμού επιβεβαιώνεται από μια ισπανική μελέτη για την ψυχική υγεία των συμπατριωτών. Σαράντα στους εκατό Ισπανούς πιστεύουν ότι δεν έχουν καλή ψυχική υγεία. Οι νέοι είναι η ηλικιακή ομάδα που αξιολογεί την ψυχολογική τους κατάσταση πιο αρνητικά: μόνο ένας στους τρεις δηλώνει ικανοποιημένος. Οι κρίσεις πανικού, το άγχος, οι καταθλιπτικές καταστάσεις, με μια λέξη, μια δυστυχισμένη ζωή, φαίνονται φυσιολογικά για τους νέους Ίβηρες. Η χρήση ψυχοδραστικών φαρμάκων επηρεάζει τουλάχιστον έναν στους δύο νέους και οι βενζοδιαζεπίνες έχουν περισσότερους καταναλωτές στην Ισπανία από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο. Όλα αυτά σε μια χώρα που φημίζεται για το κέφι, το καλό κλίμα και τη χαρά της ζωής. Επιπλέον, είναι ένα έθνος που έχει τους πιο χαλαρούς νόμους στον κόσμο σχετικά με τα έθιμα και τα νέα «δικαιώματα».

Προφανώς αυτός ο τύπος κοινωνίας πονάει: ανήσυχη, ατομικιστική, αγωνιστική, αδιάφορη για τον άλλον, άδεια από άγκυρες και πεποιθήσεις. Είναι πλέον μια ασθένεια από μόνη της και η έκβασή της είναι ένας τρομακτικός πρακτικός μηδενισμός. Καμία αρχή ή αξία δεν φαίνεται να αξίζει να δηλωθεί. οδηγείται κανείς, να αντέξει την ύπαρξη και να αναζητήσει αναλαμπές της εφήμερης ευτυχίας, στον εθισμό σε ψυχοτρόπες ουσίες, ναρκωτικά, αλκοόλ, ναρκωτικά, τζόγο, καταναγκαστικό σεξ. Τεχνητοί παράδεισοι για να ξεφύγετε από πραγματικές κολάσεις. Πολλαπλασιάζονται οι πράξεις αυτοτραυματισμού, η αντικοινωνική συμπεριφορά, η ακοινωνησία που καλύπτεται από τη βουλιμία της ψευδούς, τεχνητής επικοινωνίας των κοινωνικών δικτύων.

Φυσικά, δεν μπορούμε να το ορίσουμε όλο αυτό ως ψυχική ασθένεια, αλλά δείχνει μια βασική ευθραυστότητα, έναν φόβο να αντιμετωπίσεις τη ζωή, τις δοκιμασίες της, τον πόνο, που κάνει τις περισσότερες από τις τελευταίες γενιές ανασφαλείς, ευάλωτες, ανάλαφρες σαν νιφάδες χιονιού. Τίποτα περίεργο αν καταφύγουν σε εθισμούς, ανάμεσα στους οποίους εξέχουσα θέση έχει αυτό των κοινωνικών δικτύων, η ψυχαναγκαστική υπερσύνδεση, το σύνδρομο του «μου αρέσει», «δεν μου αρέσει», ακόμη και ο καταστροφικός φόβος μήπως χάσεις κάτι. , του να μην είσαι αρκετά μοντέρνος, να μην έχεις ορισμένες εμπειρίες, στην ουσία να μην είσαι αρκετά κομφορμιστής, όπου ο μεταμοντέρνος κομφορμισμός είναι μια εξαντλητική κούρσα παραβάσεων στους χθεσινούς τρόπους ζωής, ύπαρξης και σκέψης. 

Τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα εργάζονται για να δημιουργήσουν απομονωμένες, φοβισμένες, καταναλωτικές και υπάκουες γενιές. Κανείς δεν τολμά να κατηγορήσει το εκπαιδευτικό σύστημα, από το οποίο έχουν εξαφανιστεί τα ερωτήματα για το νόημα της ζωής, η αποδοχή αυτού του όγκου εσωτερικής και εξωτερικής πειθαρχίας που προετοιμάζει την κοινωνική ζωή, και η μελέτη θεμάτων που προάγουν τη λογική, την κριτική. σκέψη, αυτοδικία. Μέσα σε ένα αναγκαστικό βουητό – χαρά των ναυαγών – τρέχουμε προς την ακόμα πιο ακραία εμπειρία, τον μιμητικό θαυμασμό των μοντέλων που επιβάλλονται από ψηλά. Κάθε φορά είναι απαραίτητο να ανεβάσετε τον πήχη των αισθήσεων, των εμπειριών για να αποφύγετε την κούραση, την αδιαφορία, το χασμουρητό. Το τρέχον στάδιο -θα ακολουθήσουν κι άλλα, ακόμα πιο χαμηλά- είναι να εισβάλουμε στην πόλη για να δούμε για μια στιγμή ένα παρακμιακό και χωρίς ποιότητα μοντέλο, την σημερινή influencer. Ένα θραύσμα μέτριας πραγματικότητας, ένα ενδιάμεσο σε μια υπερ-συνδεδεμένη εικονικότητα. Μελέτες και αναλύσεις αξιολογούν τα αποτελέσματα, τα συμπτώματα, αλλά δεν εμβαθύνουν στα αίτια. Προφανές: θα πρέπει να αμφισβητήσουν ένα ολόκληρο σύστημα, ολόκληρη την κοινωνική δομή, το συνολικό σύστημα της «προόδου». Κάτι που δεν ισχύει εάν προκαλεί ψυχική δυσφορία, σύγχυση, δυστυχία, εθισμό στα ναρκωτικά και παράγει έναν μηδενιστικό ανθρώπινο τύπο, χωρίς ισχυρές αρχές, πεπεισμένο ότι για κανένα λόγο δεν αξίζει να παλέψει κανείς, εκτός - για μια φευγαλέα στιγμή - για ψέματα που εξαπλώνονται από τον τελευταίο όροφο μιας εξουσίας που δεν υποψιάζονται Οι νεανικές μάζες έχουν δείξει υποταγή μπροστά στις επιβολές και τη συμπίεση των καθημερινών ελευθεριών της τρομερής τριετούς επιδημίας. Δηλαδή, έχουν εισαγάγει τη μη επικριτική προσαρμογή που ο Etienne De La Boétie ονόμασε εθελοντική υποτέλεια.

Στην Αμερική, το κέντρο της παρηκμασμένης δυτικής αυτοκρατορίας, η κατάσταση της νεολαίας έχει μπει πλήρως στον πιο σκοτεινό μηδενισμό, που ευνοείται από τα αμέτρητα εθνοτικά γκέτο, τη φτώχεια, την κοινωνική και οικογενειακή ερήμωση, την εκτεταμένη βία και την απογοήτευση που προκαλεί η το τεράστιο μέγεθος των προσδοκιών έναντι της πραγματικότητας. Κάποιος κάνει άδικο κακό, καθαρό μηδενισμό. Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος ανέφερε ένα γεγονός που του συνέβη στην Ουάσιγκτον: δύο παιδιά με μηχανάκια άρπαξαν το κινητό του από τα χέρια όχι για ληστεία, αλλά για να το καταστρέψουν γελώντας. μια χειρονομία χωρίς νόημα, εντελώς μηδενιστική.

Ποιες αξίες προσφέρθηκαν σε αυτά τα παιδιά, ποια μοντέλα, ποιες εναλλακτικές λύσεις στο υπαρξιακό κενό που γεμίζει με κοινόχρηστο καταναλωτισμό; Στις αμερικανικές πόλεις είναι κοινή πρακτική να βανδαλίζονται καταστήματα τροφίμων και σούπερ μάρκετ, όχι από πεινασμένους ανθρώπους, αλλά από πολύ νέους, προφανώς κοινωνιοπαθείς. Το παράλογο είναι η άμυνα μέχρι το πικρό τέλος, με «κοινωνικά» κίνητρα, από την ίδια κουλτούρα του τίποτα που τους έκανε άγριους χωρίς ιδέες και χωρίς αύριο: μια ολόκληρη γενιά χωρίς καμία τυπική πειθαρχία, μεγαλωμένη χωρίς οικογένεια στην έρημο του πολιτισμού. και αξίες. Ζουν σε αταξία και νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν αταξία στη ζωή των άλλων.

Η ιδέα ότι ολόκληρη η κοινωνία είναι ένοχη για τη συμπεριφορά όσων επιτίθενται, καταστρέφουν, πυρπολούν περιουσίες άλλων ή συνθλίβουν ένα τηλέφωνο χωρίς λόγο, είναι το σύμπτωμα μιας ασθένειας με δυσοίωνη πρόγνωση, του μηδενισμού. Χρειάζεται περισσότερη κουλτούρα, λένε, αλλά το αντίθετό της είναι αχαλίνωτο, ακύρωση που λέγεται πρόοδος, αφύπνιση, λύτρωση. Ένας εξαιρετικά δημοφιλής μαύρος (ουπς, Αφροαμερικανός) influencer γράφει ότι η εκπαίδευση είναι φάρσα για ηλίθιους ανθρώπους. «Όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι έκαναν λάθος. Πίστευαν ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από τη γη. Νόμιζαν ότι το φεγγάρι ήταν αστέρι. Δεν ήξεραν τίποτα. Η κλασική εκπαίδευση διδάσκει στους μαθητές να μαθαίνουν λευκά πράγματα. "

Στο Σικάγο, συμμορίες νέων κρατούν υπό έλεγχο ολόκληρες γειτονιές με μοναδικό σκοπό να τρομάζουν και να καταστρέφουν. Η άγνοια κάνει μεγάλα βήματα σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον και στην Αμερική είναι φυσιολογικό να εξετάζουμε ρατσιστικά μαθηματικά που επιβάλλουν σταθερούς κανόνες για να έχουμε τα «σωστά» αποτελέσματα. Δεν τα πάει καλύτερα η γραμματική, η οποία υπό την πίεση των ξύπνιων ριζοσπαστικών κινημάτων διδάσκεται πλέον με «κριτικό» τρόπο, δηλαδή χωρίς συντακτικούς και λεξιλογικούς κανόνες, αποτέλεσμα, σύμφωνα με την αναδυόμενη τρέλα, ρατσιστικής, ανδροκρατούμενης και ετεροπατριαρχικής. επιβολής. Ο καθένας θα μιλήσει όπως θέλει, μια Βαβυλώνα μέχρι την αμοιβαία τελική ακοινωνησία, τη ζωική απελευθέρωση από τους περιορισμούς της λέξης. Καθαρή παλινδρόμηση.

Η γενιά των «ζουμέρ», που γεννήθηκε μετά το 1996, πέρασε τα τελευταία χρόνια σε μεγάλο βαθμό σε κλειστούς χώρους λόγω της πανδημίας. Όσοι σπουδάζουν παρακολουθούσαν τα μαθήματα εξ αποστάσεως, «ζουμ» στο διαδίκτυο. Βγαίνουν όλο και λιγότερο, τείνουν να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους και να μην εργάζονται, αδιαφορούν για οποιαδήποτε πνευματική παράδοση και περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στο διαδίκτυο, μεταξύ Instagram, chat, Youtube και Pornhub. Έχουν προδιάθεση να γίνουν ψηφιακοί σκλάβοι, ένα κοπάδι του οποίου το βοσκότοπο θα είναι το παγκόσμιο ψηφιακό εισόδημα, η αέναη σύνδεση και η σεξουαλική ασέβεια, που βιώνονται ως μόδα. Σε κύματα, παρόμοια με σμήνη ακρίδων, αναστατώνονται όταν μια ομάδα υποτιθέμενων θυμάτων εκδηλώνει πρόβλημα «συμπερίληψης». μόλις σβήσει ο θόρυβος, περνούν στην επόμενη είδηση ​​με πλήρη αδιαφορία.

Υπάρχουν απαίσιες αναλογίες με την ξεφτιλισμένη γενιά των «χρόνων που βρυχάται» που περιέγραψε ο συγγραφέας Φράνσις Σκοτ ​​Φιτζέραλντ σχεδόν πριν από έναν αιώνα. Εξουθενωμένοι από νωρίς, έχουν μια φρίκη του παρελθόντος, γνωστή μόνο μέσω της επιβεβλημένης δαιμονοποίησης, στην οποία πιστεύουν με σχεδόν θρησκευτική ζέση απουσία αντίφασης. Βλέπουν ένα θυελλώδες μέλλον ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές, περιμένοντας τα χειρότερα, τρομαγμένα από τις κλιματικές καταστροφές που ανακοίνωσαν οι κουκλοπαίκτες. Είναι μια ασύνετη ορδή ζόμπι. Είναι όπως τους ήθελε η εξουσία: δεν έχουν άλλο λάθος από το να έχουν απενεργοποιήσει τον εγκέφαλο. Και γι' αυτό έχουν άφθονες δικαιολογίες: η παιδαγωγική άγνοια που τους περιβάλλει είναι επιθυμητή, διωκόμενη, προγραμματισμένη από τις ενήλικες γενιές.

Η μηδενιστική μετάλλαξη τελειώνει με την εντυπωσιακή αύξηση της σεξουαλικής σύγχυσης, που εφαρμόζεται από την ολιγαρχία στην εξουσία: στην Αμερική, ένας στους πέντε νέους της γενιάς Z δηλώνει σεξουαλικά ρευστός, αριθμός που είναι σχεδόν διπλάσιος από τον ήδη ανησυχητικό αριθμό των Millennials (γεννημένοι μεταξύ 1981 και 1996), που ήδη πολλαπλασιάζει τα προηγούμενα δεδομένα επί τρία. Σύμφωνα με τον Elon Musk, τον μόνο τεχνο-ολιγάρχη που είναι εχθρικός στην αφύπνιση της κουλτούρας, η LGBT κοινότητα είναι πλέον «η λέσχη των αγοριών cool», μια μορφή καταστροφικού νεοκομφορμισμού. Τα στοιχεία για τη χρήση ναρκωτικών είναι εντυπωσιακά, σχεδόν διπλάσια μεταξύ των «μη δυαδικών» από το μέσο όρο, σεξουαλική ασέβεια και πενταπλάσια συχνότητα σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αμερικανική μόλυνση –είναι πραγματικά σωστό να την αποκαλούμε έτσι– φτάνει στην περιφέρεια της αυτοκρατορίας. 

Αυτή είναι η κοινωνία του υπαρκτού μηδενισμού, της οποίας οι ευθύνες –τεράστιες, εγκληματικές– πέφτουν στις ενήλικες γενιές. Για όσους ήταν παιδιά στη δεκαετία του 1920 της τρίτης χιλιετίας (η χρονολόγηση θα αλλάξει σύντομα: ποιος ήταν τελικά αυτός ο Χριστός που λειτουργεί ως καταχρηστικό ορόσημο στην ιστορία;) υπάρχει σχολαστική κατήχηση για το φύλο από μικρή ηλικία, παιδική πορνογραφία που προτείνει η κόρη των Κλίντον (το μήλο δεν πέφτει μακριά από το δέντρο) η πρόωρη σεξουαλικότητα και, κυρίως, η ενόχληση για κάθε ιστορία, ιδέα, λόγο που δεν ανταποκρίνεται στον προκαθορισμένο αντίστροφο κανόνα, που γεννά μισαλλοδοξία, αδυναμία συμμετάσχουν σε μια πολυφωνική συζήτηση, τελικά μια μνησικακία ενάντια στην ελευθερία.

Συχνά σκεφτόμαστε με απογοήτευση πώς θα είναι ο κόσμος όταν γεράσουν οι γενιές που σχηματίστηκαν στην τρίτη χιλιετία. Κάνουμε λάθος: ο κόσμος που τους ετοίμασαν οι ολιγαρχίες θα είναι ήδη θαμμένος, κυριευμένος από τα ψέματα και τον τραγικό μηδενισμό που ασκεί χωρίς καν να τον αναγνωρίζει. Ζωντανοί λαοί που πιστεύουν ακόμα στα μάτια τους, αδιαφορώντας για τις «ξυπνημένες» ιδιοτροπίες, θα τον έχουν κατακλύσει και θα τον έχουν αντικαταστήσει. Ένα άδοξο αλλά δίκαιο τέλος: όσοι δεν θέλουν να ζήσουν δεν αξίζουν ένα μέλλον.

Ο συγγραφέας μένει με ένα έντονο αίσθημα ενοχής, μαζί με μια βαθιά πίκρα και την αποξένωση της εξορίας. Δεν κάναμε αρκετά, δεν αγωνιστήκαμε, δεν ξεσηκωθήκαμε ηθικά για να αποτρέψουμε την υποβάθμιση που μας περιβάλλει και που -ας το παραδεχτούμε- δεν μας γλυτώνει. Η γενιά των μηδενιστών είναι η κόρη μας. Έχουμε τρομερά λάθη. Μπορούμε να σταθούμε μόνο ανάμεσα στα ερείπια: για εμάς, για τους νέους που αντιστέκονται στη μετάδοση και για εκείνους που, μια μέρα, θα αντιστρέψουν την τάση. Το σήμερα μάλλον έχει χαθεί: το τελευταίο καθήκον είναι η μαρτυρία για την αναγέννηση του αύριο ή μεθαύριο.

Του Roberto Pecchioli, ideeazione.com

ΦΩΝΑΖΕΙ Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΑΚΟΥΕΙ?

 

Αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα της. Είχε το χάρισμα της μαντικής αλλά όχι της πειθούς. Αυτό για εκείνους που μιλάνε κοροϊδευτικά για τις σύγχρονες Κασσάνδρες, ξεχνώντας ή αγνοώντας μάλλον πως τα «κακά μαντάτα» που καταφθάνουν, δεν δίνουν καμμιά απολύτως σημασία αν μας αρέσουν ή όχι. Και στ΄αληθεια χρειάζεται κάποιος να έχει μαντικές ικανότητες για να αφουγκραστεί στην ατμόσφαιρα την μεγάλη προδοσία? Χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες γνώσεις πολιτικής, στρατηγικής και οικονομίας για να δει αυτό που ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ αναδύεται μπροστά στα μάτια του?

Το πρόβλημα είναι πως πάρα πολλοί, από εκείνους που έχουν ακόμα λίγο μυαλό,  ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ, για ένα πολύ απλό λόγο. ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΓΛΥΤΩΣΟΥΝ. Με μια αίσθηση ασφάλειας, επειδή υπάρχει μια φωλίτσα που δεν είναι σε πλειστηριασμό, μια δουλίτσα που φέρνει λεφτάκια, αυτή η υποταγή σε μια κανονικότητα που τίποτα κανονικό δεν έχει, τους δίνει την αίσθηση πως διάφορα σενάρια καταστροφικά, είναι ίσως μακρινά ή υπερβολικά. Είναι οι άνθρωποι που δεν νοιάζονται να αφήσουν ένα κόσμο καλύτερο από ότι τον βρήκαν, γιατί μέσα τους δεν τους καίγεται καρφί τι θα γίνει όταν εκείνοι θα αποδημήσουν για το μεγάλο ταξίδι.

Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, κινείται ακριβώς με τη νοοτροπία του οικογενειάρχη που λέει «ότι φάμε κι ότι πιούμε» αδιαφορώντας να φτιάξει κάτι για το μέλλον των παιδιών που έχει γεννήσει. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι θα είναι τα πρώτα θύματα μόλις το χαλί φύγει κάτω από τα πόδια γιατί γαλουχήθηκαν με την αντίληψη πως η «βαρκούλα» τους, θα καταφέρει να μην συντριβεί στη καταιγίδα που θα ισοπεδώσει τα πάντα. Τόσο ανόητοι.

Ας κάνω λοιπόν κι εγώ τη Κασσάνδρα, κι ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα ο καθένας.

Βλέπω να υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη  στα συστημικά κόμματα να έχουν μια πολύ ισχυρή πλειοψηφία μέσα στη Βουλή, και να μην υπάρχουν μικρά κομματάκια που θα παίζουν εκτός σχεδίου,  γιατί αυτά ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ, θα απαιτούν ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, όχι απλά 151. Βλέπω να έρχεται ξεπούλημα που όλα τα προηγούμενα που έχουν γίνει μέχρι τώρα θα είναι παιδική χαρά. Από την αρχή της πανδημίας-παναηδίας, λέω συνέχεια πως αυτό ήταν Η ΠΡΟΒΑ. Μια εκπαίδευση φόβου, υποταγής, υπακοής. Οι άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν να  ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΤΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΑΝΟΝΑ Η ΣΥΜΒΑΝΤΟΣ,  ΣΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ.

Αφήνεται παντού στον αέρα η μυρουδιά της ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ.

Οι πολίτες πρέπει να βάλουν βαθιά μέσα στο μυαλό τους την ιδέα πως ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΘΗΡΙΑ.

Τα πρώτα πράγματα που πρέπει να διαλύσεις στην ψυχή ενός λαού είναι η ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ, ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΨΥΧΙΑ. Πρέπει ο πολίτης να καταντήσει ένας απλός τηλεθεατής σε ένα ανόητο τηλεπαιχνίδι, να μην έχει ούτε τη παιδεία, ούτε την επιθυμία για κάτι περισσότερο από μια επιδερμική ανάγκη ύπαρξης. Η οποία επιδερμική ανάγκη μπορεί να ικανοποιείται αρκεί να έχει κάποιος κάπου ΝΑ ΧΩΘΕΙ. Δεν έχει σημασία αν είναι σε μια αποικία ή σε μια περήφανη πατρίδα, δεν έχει σημασία αν ο διπλανός βουτάει ένα παιδί και το βιάζει, αρκεί να μην είναι το δικό του. Δεν έχει σημασία αν γίνεται μια εκατόμβη ψυχών που θυσιάζονται σε ένα τρένο, αρκεί να μην ταξίδευε εκείνος σ΄αυτό….

 

Απομακρυσμένος ο αχυράνθρωπος από τη γη, το σπόρο που φύτευε και περίμενε με λαχτάρα να δει να γίνεται καρπός, τσιμεντωμένος σε μια γκρίζα ζώνη που οι μυρουδιές των λουλουδιών πνίγονται από τα καυσαέρια, απομονωμένος από το γείτονα που δεν νοιώθει πια γι΄αυτόν οικειότητα αλλά φόβο, με γυναίκες που ζητάνε να γεννάνε χωρίς να νοιώσουν τον ελάχιστο πόνο και άντρες με πλαδαρά μπράτσα και κοιλιές, με τα παιδιά που περνάει δίπλα τους ένας ολόκληρος κόσμος που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στην οθόνη που καλύπτει το βλέμμα τους, έχει δημιουργήσει το συναίσθημα πως η ασφάλεια στο μικρόκοσμο του θα είναι ΜΟΝΙΜΗ.

Το σχέδιο πέτυχε και ήταν ένα.

Να είμαστε ΑΔΥΝΑΜΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ, ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΝΟΣ «ΧΩΡΟΥ» ΕΤΣΙ ΓΕΝΙΚΟΛΟΓΑ.

Να μην έχουμε ΚΟΙΝΑ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΜΟΝΟ ΜΕΜΟΝΟΜΕΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ.

Να μην έχουμε ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΠΟΛΕΜΟΙ.

Και όταν θα χάνουμε διάφορα εδάφη, να ΜΗΝ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΓΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΑΝ Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.

Όμως το έργο δεν πάει έτσι. Θα ήταν πολύ εύκολο.

Αν ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου και παραδόσεις τα κλειδιά σε κάποιον που μπήκε για να σου πουλήσει δήθεν σε συμφέρουσες τιμές μερικά ρολόγια μαϊμούδες, να προσέξεις γιατί ίσως ο απώτερος σκοπός του μπορεί να ήταν να σε γ@μήσει!!!!