ΑΠΟΧΗ ? Η ΜΟΡΦΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΡΕΛΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!

 Βλέπω σε πάρα πολλές σελίδες «επαναστατών του πληκτολογίου» ένα κάλεσμα για αποχή από τις εκλογές. Διαβάζω τι γράφουν για να μπορέσω να καταλάβω με ποιο τρόπο η αποχή θα πειράξει έστω και μια τρίχα από τα @ρχίδια του συστήματος. Κι επειδή δεν βλέπω κάτι τέτοιο, άρχισε να μου μυρίζει λίγο άσχημα όλη αυτή η συντονισμένη υποκίνηση της επανάστασης «δεν ψηφίζω κανέναν σας ρε».

Ας τα πάρουμε τα πράγματα λίγο από την αρχή λαμβάνοντας υπόψη τον εκλογικό νόμο. Ξέρετε και το 10% να πάει να ψηφίσει κυβέρνηση θα κάνουν και θα σας γράψουν κανονικά εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Κι επειδή όλα τα κομματόσκυλα θα έχουν ρίξει τη ψήφο τους στους θεούς που υπηρετούν, υπάρχει η πιθανότητα η επόμενη κυβέρνηση να είναι «αυτοκρατορική» στο κοινοβούλιο χωρίς κανένα αξιόλογο αντίλογο, κι εμείς όλοι να υπηρετούμε αυτά που γουστάρει το 10% των ψηφοφόρων.

Όταν κλείσουν οι κάλπες δεν θα μετρήσουν οι ψήφοι εκείνων που δεν πήγαν να ψηφίσουν, θα μετρήσουν εκείνοι που ψήφισαν. Τελεία και παύλα. Με αυτή τη λογική ναι η αποχή θα είχε ιδιαίτερο νόημα αν υπήρχε πλαφόν δικαιοσύνης στο σύστημα. Δηλαδή αν δεν πάει να ψηφίσει τουλάχιστον το 50% κυβέρνηση δεν μπορεί να γίνει και πάμε για άλλα. Μην κάνετε όνειρα δεν πρόκειται να συμβεί.

Το κίνημα λοιπόν «μη ψήφου» μας έχει τρελάνει αυτές τις ημέρες να χτυπάει της καμπάνες να μας ξυπνήσει και υπερασπίζεται με τόσο πάθος αυτή την επιλογή, ούτε ιεραπόστολοι ταγμένοι σε ιερό σκοπό να ήταν.

Ποιοι είναι όμως εκείνοι που επιλέγουν αποχή?

Δύο είναι οι κατηγορίες. Οι ούτε καν σηκώνομαι από το καναπέ βαριέμαι.

Και οι δεν θα ψηφίσω κανένα καριόλη σας φτύνω όλους.

Οι πρώτοι εντάξει, δεν το συζητάμε, ασχολίαστο (εκτός των ανθρώπων που πράγματι έχουν ένα πρόβλημα υγείας και δεν μπορούν να μετακινηθούν)

Οι δεύτεροι που με την αποχή αποφασίζουν να ρίξουν ένα γερό φτύσιμο σε όλους, την επόμενη των εκλογών θα τους έρθει πίσω το φτύσιμο από εκείνους που ψήφισαν και έβγαλαν ακριβώς εκείνο που επιθυμούσαν. Εκτός κι αν κάποιοι ζουν με τη φαντασίωση πως τα αφεντικά αν τους κρατήσουμε μούρη θα βάλουν τη γάτα τους να κλαίει.

Είναι πολύ περίεργο ένα κίνημα που λίγο πριν την ψήφο σηκώνει λάβαρα για μια δική του επανάσταση και στην οποία συμμετέχουν όλοι εκείνοι που τον υπόλοιπο χρόνο που οι τύραννοι πατάνε στο λαιμό τους σκλάβους δεν έχουν οργανώσει μια πραγματική επανάσταση, δεν έχουν βγει στους δρόμους, δεν έχουν απειλήσει κανέναν παρά μόνο λόγια ακίνδυνα που οι δυνάστες τους διαβάζουν και κάνουν χαβαλέ.

Κι εντάξει ας επιλέξουμε να ενταχθούμε στο κίνημα της αποχής, κι ας υποθέσουμε πως γίνεται το θαύμα και ένα 60-70% δεν πάει να ψηφίσει, και γίνεται και δεύτερο θαύμα και το κόμμα που θα είναι νικητής αλλά με τέτοια μειοψηφία λέει, τίποτα δεν κυβερνάω έτσι, άκυρες οι εκλογές.

Παρακάτω.. Τι προτείνει το κίνημα? Για να ακούσω. Εχει έτοιμη κάποια αντιπρόταση για ξεκαθάρισμα του τοπίου? Θα μας προτείνει συγκεκριμένα πράγματα  που θα ανατρέψουν όλο το σάπιο σύστημα, κάποιο πρόγραμμα και την ομάδα που θα έχει έτοιμη να πραγματοποιήσει την μεγάλη αλλαγή? Α ναι γιατί δεν έφτιαχνε ένα κόμμα να πάμε να το ψηφίσουμε όλοι? Αν δεν έχει να προτείνει τίποτα άλλο από αποχή και διαμαρτυρίες του πληκτρολογίου τι σοβαρότητα μπορεί να έχει?

Δεν μπορεί να σκέφτεται κάποιος πως στ΄αλήθεια η αποχή από τις εκλογές θα «ρίξει το σύστημα». Είναι τουλάχιστον για γέλια μια τέτοια σκέψη. Η μόνη αποδεκτή αιτία να μην πάει κάποιος να ψηφίσει συνειδητά είναι πως ΕΚΑΝΕ ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΜΕΛΕΤΗ, σε ΟΛΑ τα κόμματα που βάζουν υποψηφιότητα, ΕΚΑΝΕ ΕΝΑΝ ΕΛΕΓΧΟ ΣΟΒΑΡΟ, των ανθρώπων που ζητάνε τη ψήφο, είδε πως δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ, που να αξίζει, και ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΤΟΥ, δεν πάει γιατί δεν είναι ο τύπος που θα εκλέξει το μη χειρότερο.

Αυτός ο άνθρωπος όμως λειτουργεί σαν μονάδα, αναφέρει το σκεπτικό του και δεν φαντασιώνεται πως είναι ο μέγας επαναστάτης. Ισα ίσα είναι πολύ λυπημένος και απογοητευμένος και θα επιθυμούσε διακαώς να υπάρξει μια κίνηση άξια των ιδεών του να την υποστηρίξει με την ψήφο του.

Προσωπικά αυτές τις εκλογές θα παρακολουθήσω όλους τους υποψήφιους, κόμματα που θα ζητήσουν τη ψήφο μου. Αν δω κάτι αξιόλογο δεν με ενδιαφέρει αν θα έχει τόση δύναμη ώστε να μπει στη Βουλή, θα το ψηφίσω για να το στηρίξω έστω κι αν πάρει ένα ψήφο. Τώρα σκεφθείτε αν αυθόρμητα πείτε τη γνωστή φράση «όλοι το ίδιο σάπιοι είναι» σκεφθείτε, μήπως ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΞΕΙ Η ΑΠΟΧΗ ΣΑΣ?

Επίσης μια παράκληση στους φίλους. Επειδή κυκλοφορούν μεγάλα λαμόγια και καλά εκπαιδευμένα πρακτοράκια σε διάφορες τάχα « επαναστατικές πατριωτικές σελίδες» και «κανάλια» μη μασάτε σαν χάνοι. Μας κυβερνούν απατεώνες που θα έσκιζαν τα μνημόνια σε ένα βράδυ ή οι άλλοι που θα έσκιζαν τη συμφωνία για τις Πρέσπες. Και όλοι μαζί μας τρομοκράτησαν, μας εκβίασαν, μας έβαλαν πρόστιμα, μας φυλάκισαν στα σπίτια, πέταξαν στο δρόμο εργαζόμενους για τα κ@λοεμβόλια τους, ο λαός εξαθλιώνεται,

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΧΗ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.

Ένα κίνημα πολιτών είναι εκείνο που χρειαζόμαστε αποφασισμένων και ικανών να ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΚΑΘΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ,  ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ και όχι μόνο να φλυαρούν.

Εννοείται πως εκτός από το τι προτείνει κάποιος εξετάζουμε και ποιος είναι αυτός. Γιατί αν ένας κλεφταράς, ένας δολοφόνος, κάποιος αποδεδειγμένα σάπιος , μου προτείνει να φτιάξουμε μια κοινότητα που θα μοιάζει στο μικρό σπίτι στο λιβάδι ε θα είμαι πολύ μ@λάκας αν τον πιστέψω.  

ΧΟΡΤΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΖΕΥΕΙΣ?

 

Είμαστε στα 3 χρόνια από τότε που ξεκίνησε το μεγάλο πείραμα. Ενας ιος που ήρθε για να επιβεβαιώσει μια πραγματικότητα που έχει σιγά σιγά κατασκευαστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ήθελαν να δουν με τα μάτια τους οι σαδιστές και να νοιώσουν μια απόλυτη ικανοποίηση επιτυχίας, πως μπορεί μια ολόκληρη ανθρωπότητα να σταθεί στο ένα πόδι, κάθε λεπτό που ο αρχηγός του παιχνιδιού θα φώναζε «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα». Σκέψου την ηδονή μόλις προφέρεις το «αγέλαστα» με ένταση να δεις όχι ένα, δύο ή τρεις παίκτες αλλά κάτι δισεκατομμύρια να στέκονται σούζα…

Στη διάρκεια των χρόνων της αρρώστιας αποδείχτηκε πως η κοινωνία των ανθρώπων ήταν ήδη άρρωστη πριν την αγγίξουν τα μπαλάκια της κορώνας. Η κοινωνία ήταν απροστάτευτη γιατί δεν είχε πλέον δικά της «μπαλάκια». Μου φαίνεται πως από την εικόνα του τρομοκρατημένου που έμπαινε μόνος του στο αυτοκίνητο του φορώντας 2 μάσκες και γάντια, μέχρι την πιο πρόσφατη εκείνου που πανικόβλητος έτρεχε να προμηθευτεί αλυσίδες σε μια πόλη που έψαχνε να βρει που έχει πέσει άραγε το χιόνι, τα έχω δει όλα ή σχεδόν όλα.

Για τις μεγάλες φυσικές καταστροφές μπορούμε άνετα να κατεβάζουμε νούμερα, για τα νούμερα όμως που πέθαναν, σακατεύτηκαν ή έχασαν τα λογικά τους μόνιμα, από το μεγάλο πείραμα, δεν θα μιλήσει κανείς τώρα, ίσως πολλά χρόνια μετά κάποιος ιστορικός του μέλλοντος να αφηγηθεί τα γεγονότα με πιο ξεκάθαρο τρόπο.

Αν κάποιος προσπαθούσε με δυσκολία να κατανοήσει το «μάτριξ» κι έχει ακόμα την ικανότητα να σκέφτεται έξω από τα κουτάκια, τώρα είναι πανεύκολο να δει πως ακριβώς λειτουργεί. Δεν χρειάζεται να αλυσοδέσεις κάποιον, για να τον κάνεις σκλάβο των ορέξεων σου, όλα γίνονται σε επίπεδο μυαλού όχι σάρκας. Με τα απόλυτα εργαλεία, τηλεόραση-διαδίκτυο, κάνεις το μυαλό χυλό και τον απλώνεις σε φορμίτσες να ξεροψηθεί και να πάρει το σχήμα που γουστάρεις.

Ο αποχαυνωμένος δούλος δεν ξέρει αν θα παγώσει ή όχι, περιμένει να του το πεις. «Τώρα κάνει πολικό ψύχος και αν βγεις έξω θα γίνεις παγάκι». Την ίδια στιγμή το σώμα του θα καμπουριάσει ακόμα κι αν είναι μέσα στο σπίτι ασφαλής στη ζεστασιά του και θα νοιώσει την ανατριχίλα του παγωμένου θανάτου. Τον έχεις μεταφέρει από τα Κάτω Πατήσια στην Αλάσκα σε δευτερόλεπτα!

Πολλοί φωνάζουν θα έρθει η ώρα να καταδικάσουμε τους ενόχους. Και ποιοι είναι οι ένοχοι? Ο απαγωγέας ή το θύμα, με σύνδρομο Στοκχόλμης που κοιτάζει το δήμιο του σαν Θεό? Να κρεμάσεις τον τύραννο και να αφήσεις τον σκλάβο στη κατάντια του? Πως θα ζήσει χωρίς αλυσίδες αφού οι αλυσίδες δεν είναι πια στο σώμα του, αλλά έχουν τρυπώσει στα βάθη της ύπαρξης του και το κλειδί έχει πεταχτεί εδώ και καιρό.

Ποιον φαντάζεσαι να πολεμάει ξυπόλητος στα χιονισμένα βουνά στον ένδοξο αγώνα? Εκείνον που από το κλιματιστικό του σπιτιού, μπαίνει σε εκείνο του αυτοκινήτου, μετά σε εκείνο του γραφείου? Ποια γυναίκα θα φυλάξει τα νώτα? Εκείνη που έψαχνε απελπισμένα οδηγίες στο διαδίκτυο πως αφαιρείται το μόνιμο μανικούρ, γιατί ω καταστροφή είχαν κλείσει τα νυχάδικα? Μήπως εκείνους που πέταγαν έξω από το σπίτι φίλους ή συγγενείς σαν να ήταν λεπροί, και σε κάθε άνθρωπο έβλεπαν τη πιθανότητα αν τον αγγίξουν να βρεθούν με ένα σωλήνα στο στόμα? Μήπως υπολογίζει κανείς στα φουσκωτά σούργελα που μετράνε κοιλιακούς και τατουάζ και ιδρώνανε με τη μασκούλα στη μούρη και το μπράτσο τρυπημένο από το θαυματουργό σκεύασμα?

Μήπως υπολογίζεις τις στρατιές από νάρκισσους που υπάρχουν με μοναδικό σκοπό να ζητιανεύουν το θαυμασμό και την απάντηση από το καθρέφτη πως είναι οι ωραιότεροι στο κόσμο. Που δεν έχουν κρατήσει ποτέ ένα όπλο στο χέρι τους, δεν έχουν σκαρφαλώσει στ΄αλήθεια σε ένα βουνό παρά μόνο στο διάδρομο του γυμναστηρίου, κι αποδεικνύουν το πόσο γ@μάτοι είναι αν τερματίσουν το βιντεοπαιχνιδάκι καλύτερα από τους κολλητούς? Οι νέες Σπαρτιάτισσες είναι εκείνες με τα φουσκωμένα βυζιά και τις τραβηγμένες μούρες, ή μήπως εκείνες που θέλουν 350 καλούδια για να συμμαζέψουν το σπίτι και να μαγειρέψουν ένα φαΐ, ή μήπως εκείνες που φάσκιωσαν τις μούρες των μωρών τους με μάσκες και τα έσυραν στους καλούς γιατρούς για τρύπημα?

Ω, ναι το ξέρω διαμαρτύρεσαι γιατί δεν είσαι έτσι. Ωραία να μετρηθούμε πόσοι είναι οι «μη έτσι?»  Πόσοι είναι ακόμα ικανοί για αυτοσυντήρηση, να βρουν φαί χωρίς σουπερ μάρκετ, να φτιάξουν ένα καταφύγιο, να ψαρέψουν ένα ψάρι, να μαζέψουν χόρτα από το βουνό έστω αυτό? Πόσες γυναίκες μπρούν να πλύνουν χωρίς πλυντήριο, να μαγειρέψουν χωρίς κεραμικές εστίες, να ζυμώσουν ένα ψωμί, να φασκιώσουν το μωρό χωρίς ετοιματζίδικες πάνες? Νομίζω πως ένα ξερονήσι, μερικές σκηνές, πετονιές για ψάρεμα κι ένα μαχαίρι για κυνήγι και χόρτα, θα μας βόλευε όλους…

Προχτές στη δουλειά επειδή έκαναν σαν παλαβοί και μου είχαν σπάσει τα νεύρα με τα κλιματιστικά που τα έχουν βάλει στο φουλ κι αρρωσταίνω, τους είπα πως στο σπίτι δεν έχω θέρμανση (όντως δεν έχω) και με κοίταξαν όπως κοιτάνε μια παλαβή. Σκέφθηκα τους άντρες συναδέλφους να πηγαίνουν με κάτι πανιά τυλιγμένα στα πόδια σαν παπούτσια στο Πάρνωνα και  στο Ταυγέτο με χιόνια όπως πήγαιναν οι παππούδες μου, και τις γυναίκες να πλένουν τα ρούχα στο παγωμένο ποτάμι όπως οι γιαγιάδες μου. Κι είπα γ@ματα...