ΘΥΜΑΣΤΕ?

 

Οπως διάβασα και σε άλλες σελίδες είναι εντυπωσιακό να παρακολουθεί κάποιος, πόσο τεράστια ήταν η κοροϊδία για τα μέτρα προφύλαξης από τον θανατηφόρο ιο, πόσο πολύ γέλαγαν στη μούρη μας όλα αυτά τα αηδιαστικά πλάσματα που παριστάνουν πως ενδιαφέρονται για τη ζωή των δούλων τους. Είδα τη φωτογραφία από μια κηδεια σε εποχή "μεγάλης πανδημίας" με το φέρετρο σφραγισμένο τυλιγμένο και εκείνους που το μετέφεραν να είναι ντυμένοι όπως βλέπουμε στις ταινίες που περιγράφουν μελλοντικές δυστοπικές κοινωνίες.

Αυτή η φωτογραφία δίπλα σε μια κηδεία επώνυμου που επίσης ασθενούσε και απεβίωσε με κορωνοιό και δεν υπήρχε ανάγκη για καμμία απολύτως προφύλαξη. Ισως τώρα για όσους είχαν γίνει πιο στυγνοί κι από τους δήμιους και ένοιωθαν πως εκτελούν κοινωνικό έργο με το να βρίζουν, να στιγματίζουν φίλους, συγγενείς, συναδέλφους σαν ψεκασμένους, ανόητους, επικίνδυνους επειδή προσπαθούσαν να τους μιλήσουν με μια ελάχιστη λογική, ίσως τώρα ειναι καιρός να θυμηθουν..

την άδεια εξόδου, για να βγουν από το σπίτι

το ζευγάρι που ζούσε μαζι αλλά μετά έπρεπε στο αυτοκίνητο να είναι ένας μόνο\

τη μάσκα στο δρόμο γιατί ο ιος μπορεί να  πέρναγε και να κόλλαγε στη μύτη, την ίδια στιγμή που στα ΜΜΜ οι άνθρωποι ηταν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο

τη μάσκα μέσα στη θάλασσα και την απαγόρευση υποβρύχιων καταδύσεων γιατί κάπου στο βυθό της θάλασσας μπορει να είχε βγάλει φύκια ο κοροιδοιος

Τα ατελείωτα τρυπήματα στη μύτη, τις υποχρεωτικότητες, τα πρόστιμα, τις απολύσεις, το κλείσιμο επιχειρήσεων, τους υγιεις ανθρώπους που πίνανε μέσα στο κρύο το καφέ σε ένα παγκάκι σαν να ηταν κοινωνικά απόβλητα

Τα παιδιά, τους νέους, τους φοιτητές που τους οδηγούσαν να απλώσουν το χεράκι γιατι αλλιώς δεν θα μπορούσαν να... ζησουν...

Τα παιδάκια με τις μασκούλες, τις κουβέρτες τυλιγμένα, με τα ανοιχτά παράθυρα και την απαγόρευση να παίζουν μαζί, να αγκαλιάζονται, να γελάνε ελεύθερα...

Τα μωράκια που γεννιόντουσαν κι έβλεπαν φατσες με ένα πανί στη μούρη, κι οι γερόντοι που έσβηναν στο σπίτι ή στο νοσοκομείο μόνοι χωρίς να μπορεσουν να πουν το τελευταίο αντίο

Και το μετά, μια κοινωνία γεμάτη ψυχοφάρμακα, βία, ανεξήγητους θανάτους, φόβο...φόβο... φόβο...

Οι ντίλερ της θανατολαγνείας πλάσαραν το θανατηφόρο τους προϊον γελώντας ξεδιάντροπα μπροστά στη μούρη μας

Θυμάστε ή τα ξεχάτε όλα, μαζί με τους φίλους που χάσατε, το μαγαζι που κλείσατε, το παιδί σας που του πήρατε το γέλιο, το πατέρα σας που δεν χαιρετήσατε πριν το τελευταίο του ταξιδι....

Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΗ.

 

Ενας ακομα νέος που μισούσε οπως έλεγε όλους και τη ζωη την ίδια σόκαρε τη κοινη γνώμη. Γιατί η κοινή γνώμη, είναι σαν τις "κοινές". Εχει συνηθίσει να γ@μιέται από το πρωί ως το βράδυ η ζωή της αλλά σοκάρεται όταν στο μπουρδέλο μπαίνει κάποιος ιδιαίτερα ανωμαλιάρης! Μιλάμε για την κοινή γνώμη η οποία αποτελείται σε ένα μεγάλο ποσοστό από γονείς, οι οποίοι γνωρίζουν πως το αγγελούδι τους κόστισε μια πεντακοσαρα με το ps που του αγόρασαν ή το game pc, ή το τελαυταίας τεχνολογίας κινητό, αλλά αγνοούν πόσους "κακούς" εξολοθρεύει την ημέρα με κάθε δυνατό τρόπο, σε οθόνες που είναι γεμάτες σφαγές, αίματα, ζόμπι, μυθολογικά τέρατα, και ότι άλλο μπορεί να θεριέψει το άγριο θηρίο που κρύβουμε μέσα μας. Πόσο εύκολα σκοτώνει συνέχεια χωρίς τύψεις γιατί είναι ο σουπερ ήρωας που κάνει ότι κάνει γιατί χειρίζεται άριστα κουμπάκια που σπαίρνουν το θάνατο.

Αυτή η κοινή γνώμη θεωρεί πως είναι κάτι το μη ανησυχητικό, το γεγονός πως οι "τρυφερές" υπάρξεις είναι κολλημένες συνέχεια πάνω σε κάποια οθόνη, όπου άριστοι και αδίστακτοι δημιουργοί πλασάρουν κάθε είδους σκουπίδι, κάθε είδους αρωστημένες φιγούρες ή καταστάσεις και τις ανάγουν σε πρότυπα συμπεριφοράς. Ανακατεμένη η εικονική αντίληψη της πραγματικότητας, με ένα συνεχή βομβαρδισμό παραπληροφόρησης και προώθησης μοντέλων ζωής αφύσικων, φτιάχνει το θανατηφόρο μείγμα που κάποια στιγμή θα δοκιμάσει τα όσα έμαθε στην αληθινή ζωή με όποια μοιραία συνέπεια.

Κυκλοφορεί μπλουζάκι που έχει στάμπα "δεν κάνω διακρίσεις τους μισώ όλους" και θεωρείται πολύ γ@μάτο, όπως επίσης κι ο τύπος που το φοράει μοιάζει ξεχωριστός μέσα στην βαλτωμένη καθημερινότητα. Το πρόβλημα είναι πως μπορεί να το εννοεί, γιατί αυτή η αίσθηση μίσους, έχει γεννηθεί από ένα σύνολο παραγόντων που η κοινή γνώμη γουστάρει να αγνοεί. Κάποιο παιδί περνάει μονο του ατέλειωτες ώρες κλεισμένο σε ένα δωμάτιο παρέα με τα φαντάσματα του, κάποιο άλλο δέχεται το ιδιο τη βια από τους νταήδες που δημιουργεί συνεχώς το άρρωστο σύστημα, κάποιο άλλο προσπαθεί να επικοινωνήσει αλλά τα καλώδια της ζωής είναι κομμένα. 

Μια νεολαία γεμάτη από δερματοστιξίες που απεικονίζουν αυτό που νομίζουν πως είναι, κορίτσια φτιαγμένα σύμφωνα με τις υποδείξεις ανώμαλων σχεδιαστών και χαζογκόμενες στα πρωινάδικα και τα ριάλυτι, γεμάτη από τεράστιες δόσεις βίας που γίνεται κανονικότητα, μια νεολαία χωρίς ιδανικά, χωρίς αντίληψη του παιχνιδιού που παίζεται πανω στις πλάτες της, κάποια στιγμή έχει ξεσπάσματα ανάλογα με την "εκπαίδευση στο αφύσικο" που έχει εισπράξει. 

Τα πραγματικά τέρατα όμως της πραγματικής ζωής στέκονται σε πολύ ψηλούς θρόνους, φυλαγμένα με στρατιές από μπράβους, αλεξίσφαιρες λιμουζίνες, και απόρθητα κάστρα για σπίτια, οπότε οι νέοι blade, αρκούνται να εξολοθρεύουν ότι μπορούν να φτάσουν, βρυκόλακες του φτωχού θα λέγαμε, γιατί οι αληθινοί αιματορουφήχτρες είναι ανέγγιχτοι, και συνεχιζουν το έργο τους ανενόχλητοι.