Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ.

 

Το μήνυμα μου απευθύνεται στους μεγαλύτερους. Επειδή όπως παρακολουθώ δίπλα από τους νέους που ασχολούνται συνέχεια με τραγούδια ηχορύπανση, γυμναστήρια, δερματοστιξίες, αποχαυνωμένοι μπροστά σε οθόνες, με μηδενική καλλιέργεια και εγκέφαλο φουσκωμένο από κάθε είδους αηδίες, υπάρχει και μια σκεπτόμενη νεολαία, παιδιά που ανησυχούν, που ενδιαφέρονται για τα κοινά, που προσπαθούν να μάθουν ότι δεν τους δίδαξε το σχολείο, προσπαθούν να αντλήσουν γνώση από κάθε τι που μπορούν. Είναι παιδιά που θέλουν να ζήσουν σ΄ενα καλύτερο κόσμο, και αγαπούν τη πατρίδα τους. Οργίζονται με τα αίσχη που βλέπουν γύρω τους και έχουν μια διαφορετική ηθική κι αξίες από τη σκατόμαζα.

Αυτά τα παιδιά,  ψάχνουν αλήθειες σε σελίδες που υποτίθεται είναι του "πατριωτικού" χώρου. Πολλές από αυτές τις σελίδες ανήκουν σε ανθρώπους ηλικιωμένους, που ακόμα και σήμερα το 2022, και αφού η πατρίδα μας έχει υποστεί τα πάντα από τις ξένες δυνάμεις που ουδέποτε ελευθερώθηκε, αφού έχει περάσει καταστροφικούς πολέμους, διωγμούς και τη μεγαλύτερη ντροπή έναν εμφύλιο, που δίχασε κι έδωσε τη χαριστική βολή σε μια ήδη κατεστραμένη χώρα, ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΜΟΧΛΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ. Να δηλητηριάζουν τα νέα παιδιά, επιμένουν να μιλάνε με το ίδιο μίσος, τον ίδιο φανατισμό για μια εποχή που πέθανε και άφησε πίσω της ερείπια.

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΤΕ τα νεανικά μυαλά από όποιο χώρο κι αν προέρχεστε αν θέλετε να λέγεστε πατριώτης. Δεν υπάρχει πατριώτης που να θέλει το λαό διχασμένο. Δεν υπάρχει πατριώτης που να υποστηρίζει ιδεολογίες και πρακτικές που δεν ωφελούν την πατρίδα αλλά τον όποιο κ@λοχώρο ανήκει. Η Ελλάδα τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ. Οι νέοι άσχετα με το τι μίσος έχουν φουσκώσει τα μυαλά τους οι παπούδες και οι πατεράδες, δεν πήραν μέρος στις μαύρες σελίδες της ιστορίας. Σαν μια ηχώ από ένα άγνωστο τόπο είναι οι φωνές που προσπαθούν ακόμα να τους διχάσουν. Βρείτε μου ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ, ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ, ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ, που έχει να παρουσιάσει πατριωτικό έργο στη μεταπολεμική Ελλάδα και θα σας πω μπράβο. Οχι λόγια και αρλούμπες, όχι αθώους που έδωσαν τη ζωή τους άδικα, όχι φυλλάδες γεμάτες συνθήματα που δεν έβγαλαν πουθενά και φυλακές γεμάτες από ανθρώπους που η θυσία τους πηγε χαμένη. Οχι σημαίες, ντουντούκες και άχρηστα λάβαρα.

ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ, ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ, ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ, ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ αν θέλετε από όλο αυτό το συρφετό που ΑΝΕΤΡΕΨΕ την αποικιοκρατία, απευλευθέρωσε την Ελλάδα και το λαό, και τον οδήγησε στην αληθινή πρόοδο κι ευημερία. Οσο για τους "επαγγελματίες επαναστάτες" πείτε μου ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ που κατόρθωσαν να σκίσουν, μια αντισυνταγματικότητα που σταμάτησαν,  ΜΙΑ Γ@ΜΗΜΕΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ που να έφερε ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μια πορεία διαμαρτυρία που να άγγιξε έστω και μια τρίχα από τα @ρχίδια του συστήματος....

Δεν χρειάζεται να αναμοχλεύονται οι πηγάδες, τα ξερονήσια, οι ταγματασφαλίτες, οι κουμουνιστοσυμορίτες ή ότι άλλο σύνθημα ξέρναγαν οι ανεγκέφαλοι στη καλύτερη περίπτωση και προδότες στη χειρότερη, που κατέστρεψαν τη πατρίδα μας. Μια πατρίδα που από τη μία μεριά το πρακτοριλίκι το σταλμένο από ξένες δυνάμεις με επαγγελματίες χαφιέδες  και οι επαγγελματίες γιαλατζί  επαναστάτες  από την άλλη έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο, και οδήγησαν στην δυστυχία που ζούμε σήμερα. Και όχι δεν συμπεριλαμβάνω στον κατάλογο τους αγνούς ιδεολόγους που πίστεψαν σε ένα καλύτερο κόσμο , ή τους φοβισμένους που πίστεψαν πως θα τους σώσουν από τα κονσερβοκούτια οι ίδιοι που τα κατασκεύασαν....

Το τι έγινε στ΄αλήθεια κάποτε θα το γράψει η ιστορία. Και θα δικάσει τους πραγματικούς ενόχους, θα τους στιγματίσει και θα τους πετάξει στη χωματερή της μνήμης. Εσείς λοιπόν οι γεροντότεροι, οι "βαμμένοι" από τα κηρύγματα μίσους των ίδιων των γονιών σας, από όποια παράταξη και να προέρχοντας, που και οι ίδιοι ήταν οι περισσότεροι πλανεμένοι και μισούσαν χωρίς να ξέρουν το λόγο, γιατί έτσι μάθαμε... θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε πως πρέπει να είμαστε ενωμένοι ή αλλιώς σκάστε!

Κάποτε ο πατέρας μου είχε πει μια ιστορία. Καθόταν σε ένα καφενείο μετά τον εμφύλιο ένας γνωστός αντάρτης που είχε πολεμήσει με τον ΕΛΑΣ κι απέναντι του ένας συγχωριανός που είχε προσχωρήσει στα τάγματα ασφαλείας. Ηταν χρόνια μετά το πόλεμο, είχαν βρεθεί να δουλεύουν δίπλα δίπλα σ΄ενα χωράφι και στο διάλειμα κάθισαν μαζί στο τραπέζι να πιουν ένα κρασί.

Σε κάποια στιγμή ο Αργύρης ο ΕΛΑΣΙΤΗΣ ρώτησε το Μάνθο τον πρώην αντίπαλο. Τι κατάλαβες από όλα αυτά που ζήσαμε, από τα ντροπιαστικά πράγματα που κάναμε? Γιατι με πολέμησες? Κι ο Μάνθος του απάντησε, μου είχαν πει πως όταν έρθετε εσείς στην εξουσία θα γκρεμίσετε την εκκλησιά του χωριού κι εγώ εκεί άναβα το κεράκι για τη μανούλα μου, δεν μπορούσα να σας αφήσω να το κάνετε....

Αυτή είναι η τραγωδία που βίωσε ο λαός μας πατριώτες. Κι ακόμα σήμερα δεν μπορούμε να ξεφύγουμε πρώτο γιατί ζουν τα παιδιά των ενόχων (και δεν μιλάω μόνο για μία παράταξη όταν λέω ένοχοι), και δεύτερον γιατί ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΔΙΧΑΖΟΥΝ. Η λύση είναι μία για τα νέα παιδιά, όπου μπουν και διαβάσουν κείμενα που αναμοχλεύουν μίση, που έχουν ακόμα κρεμασμένα λάβαρα της μεγάλης ντροπής που ονομάστηκε εμφύλιος, και το παίζουν πατριώτες, αλλάξτε σελίδα.

Ακολουθείστε εκείνους που μιλάνε για ΟΜΟΨΥΧΙΑ. Και δεν θα χάσετε το δρόμο. Δεν υπάρχουν πια βασιλιάδες, δεν υπάρχουν γερμανοί που είναι φίλοι μας, δεν υπάρχουν λαοπλάνοι καλά εκπαιδευμένοι πράκτορες, δεν υπάρχουν ούτε εκείνοι που θα καταλάβουν τη Βαστίλη ή τη κόκκινη πλατεία. Ολα γκρεμίστηκαν, ισοπεδώθηκαν και θα πάρουν τη θέση τους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Οσοι επιμένουν στα ίδια σφάλματα σε μια πατρίδα που καταρρέει, φτωχοποιημένη, ξεπουλημένη με μασκούλες στη μούρη και τρυπημένα μπρατσα, είναι το λιγότερο ανόητοι για να μην πω ΥΠΟΠΤΟΙ. 

Οσοι κόβουν συνέχεια τα φτερά στους νέους που ελπίζουν και θέλουν να αγωνιστούν, προσπαθώντας να περιορίσουν τη δύναμη τους σε μαγαζάκια κάθε είδους είναι προδότες και ανθέλληνες. 

Η κοινή μας αγάπη για την πατρίδα μας, για τον συνάνθρωπο μας, για τον πολιτισμό μας και την ιστορία μας, είναι η δύναμη μας. Οτιδήποτε άλλο, είναι μια ακόμα αλυσίδα στο σβέρκο μας. 

ΑΝ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ..

 

Μπορείτε να μπείτε στη θέση ενός μικρού παιδιού και να δείτε με τα μάτια του αυτά που βλέπει? Συνειδητοποιείτε πως τα παιδιά μας είναι έρμαια μιας απόλυτα διεστραμμένης τυραννίας, που στην κυριολεξία τα βασανίζει, τα αρρωσταίνει, τους αφαιρεί ζωή, με τη συναίνεση άβουλων, φοβισμένων, ταπεινωμένων γονιών, που το μόνο που κάνουν είναι να υπακούνε στις διαταγές του αφέντη? Με μόνη δυνατότητα στη καθημερινότητα να τα "διασκεδάζουν" λιγάκι όπως μεγάλωναν τα παιδιά των σκλάβων που τα συμβούλευαν να είναι υπάκουα και σιωπηλά, να μην κάνουν "αταξίες" για να μην έχουν συνέπειες και να κουτσοπορευτούν μέσα στο καλύβι, γιατί τίποτα άλλο δεν μπορούσε να γίνει....

Είναι δυνατόν, μόλις σε λίγα χρόνια, να έχουν ισοπεδωθεί, ότι σας έμαθαν οι γονείς, οι παπούδες, ότι ζήσατε εσείς οι ίδιοι σαν παιδιά, και να σας πείθουν πως αυτό το σίχαμα που ετοιμάζουν για μελλοντική κοινωνία είναι πρόοδος? Από ποιο σπίτι βγαίνουν τα κοριτσόπουλα με φουσκωμένα χείλια και βυζιά? Από ποιο σπίτι βγαίνουν ανέκφραστα αγόρια και κορίτσια γεμάτα δερματοστιξίες με τα μάτια κολλημένα συνέχεια σε ένα κινητό ή σ΄ενα υπολογιστή? Τι είναι αυτά τα πλάσματα που δέχεστε να τα εκπαιδεύουν να είναι ανεκτικά σε κάθε ανωμαλία που σκαρφίζονται, σαν να είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων?

Με μια τηλεόραση συνέχεια ανοιχτή στο σπίτι (και όχι μόνο μία) που στην οθόνη της παρελάζουν κάθε είδους σούργελα, ψεύτες, ανόητοι κούφιοι άνθρωποι, χωρίς ηθική, χωρίς καλλιέργεια, χωρίς ΟΥΣΙΑ, και μετατρέπονται σε πρότυπα γιατί αυτό τους παρουσιάζετε, αυτό έχουν, αυτό είναι μπροστά τους, δεν μπορούν να ξεφύγουν. Τρομοκρατία, βία, πορνό, ναρκωτικά, μια συνεχή ηχορύπανση που ονομάζεται μουσική. Ταινίες, σειρές που βομβαρδίζουν τα μυαλά συνέχεια με διάφορες νέου τύπου "κανονικότητες" που εσείς οι ίδιοι, οι γονείς σας και όλοι οι άνθρωποι που προηγήθηκαν από εσάς ήξεραν σαν αφύσικες καταστάσεις....

Κι αυτά τα αγγελούδια σας, μεγαλώνοντας τους πετάνε ένα κομμάτι ψωμί και έμαθαν να το δέχονται σαν αναγκαίο κακό. Να έχουν μια δουλίτσα ότι νάναι, με ένα ψωρομισθό χωρίς 8ωρο, με αφεντικά να τους τραμπουκίζουν, με πτυχία κρεμασμένα σ΄ενα τοίχο άχρηστα.  Με τις φωνές που προσπαθούν να αντισταθούν σε όλη αυτή τη κατάντια να στοχοποιούνται σαν οπισθοδρομικοί, φασίστες, σεξιστές, ομοφοβικοί, και ότι άλλο βάζει ο νους μας. Αφού φυσικά φρόντισαν την κατάλληλη στιγμή, που το αίμα των σκλάβων είχε αρχίσει να βράζει, να ρίξουν στη πιάτσα διάφορους γιαλατζί επαναστάτες,  να λένε πολλά πράγματα ίδια με τους σκεπτόμενους ανθρώπους, αλλά είναι κοινοί μπράβοι του ποινικού δικαίου, έτσι ώστε να πιάσει το γνωστό στιχάκι, το μπουζούκι είναι όργανο, ο χωροφύλακας είναι όργανο.. Να καταντήσουμε να μοιάζουμε ύποπτοι ακόμα κι όταν προφέρουμε λέξεις με αξία, όπως πατρίδα, όπως οικογένεια, όπως εθνική συνείδηση. Να μοιάζουμε επικίνδυνοι αν αρνηθούμε την επιβολή αμφιβόλου προελεύσεως και αξίας φάρμακα, και να στοχοποιούμαστε σαν ψεκασμένοι ή αρνητές. Και σ΄αυτό το τομέα έριξαν διάφορους καραγκιόζηδες να μπλέκονται οι φωνές της λογικής με βαλτούς που το σύστημα τους είχε εκπαιδεύσει να κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. 

Γεμίσαμε τάχα φιλάνθρωπες οργανώσεις που τα τσεπώνουν χοντρά, γεμίσαμε κροκοδείλια δάκρυα από καλοπληρωμένους και καλά εκπαιδευμένους θεατρίνους, με την παραπληροφόρηση να χτυπάει κόκκινο μέσω τηλεόρασης και διαδικτύου, σαν τα ποντικάκια που συνέχεια τα σέρνει κάποιο τυράκι στη φάκα. Η παιδεραστία έχει βαρέσει κόκκινο, η ενδοοικογενειακή βία το ίδιο, η επίσημη και ανεπίσημη πορνεία το ίδιο, η εγκληματικότητα στα ύψη, η πατρίδα χάνεται ξεπουλιέται μισοτιμής, οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια κι έμαθαν τα παιδάκια να μην αγγίζουν το φίλο τους, τη μάνα τους, το πατέρα τους, να είναι συνεχώς με ένα φίμωτρο στη μούρη, να φοβούνται ένα άνθρωπο που θα τα πλησιάσει και θα βήξει, τα φουσκώσατε με εικόνες θανατικού, αυτά που είναι γεμάτα ζωή κι έπρεπε το τελευταίο πράγμα στο μυαλουδάκι τους να είναι η αρρώστια κι ο θάνατος...

Τα τρυπήσατε, για να τα προστατέψετε από κάτι που οι ίδιοι που σας είπαν να τα τρυπήσετε σας είχαν πει πως δεν κινδυνεύουν. Τάχα για να φυλάξετε το παππού ή τη γιαγιά, ή για να ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΙ. Τα βάλατε να κάνουν μάθημα τυλιγμένα σε κουβερτούλες, με τα παράθυρα ανοιχτά χειμωνιάτικα, και την ίδια στιγμή τα εκπαιδεύσατε να μην λένε πατέρας, μάνα αλλά γονιός ένα και γονιός 2. Κάθε καμένος εγκέφαλος ρουφάει ότι του λείπει από το ζωντανό μυαλουδάκι ενός παιδιού, κάθε τελειωμένος ανίκανος να ονειρευτεί την ομορφιά της ζωής, κλέβει τα όνειρα των παιδιών. Δείτε "τη πόλη των χαμένων παιδιών" μια ταινία του 1995, για να δείτε τι συμβαίνει...

Αυτό λοιπόν θέλουμε? Να δημιουργήσουμε καλά εκπαιδευμένους σκλάβους, εξαρτήματα της μηχανής που θα είναι καλά στη δούλεψή τους γιατί είναι από άριστο υλικό? Να δημιουργήσουμε ανθρώπους άρρωστους που θα κρέμονται από τα χείλη όσων θα τους προμηθεύουν τα φάρμακα? Μήπως πρέπει να αρχίσουμε και να τιμωρούμε όσα παιδιά αντιστέκονται, διαμαρτύρονται, δεν μπορούν να δεχτούν αυτό που τα υποχρεώνουν και θέλουν να ζήσουν ελεύθερα? Μήπως να τους κουνάμε το δάχτυλο στη μούρη απειλώντας τα γιατί σκέφτονται να αποδράσουν από τα συρματοπλέγματα?

Οι γονείς που αντέδρασαν δεν βρήκαν απέναντι τους το χωροφύλακα, οι φίλοι τους, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς τους απομάκρυναν τους ονόμασαν ασυνείδητους και ψεκασμένους, τους ονόμασαν επικίνδυνους... Το σύστημα απείλησε να τους πάρει τα παιδιά αν δεν υπάκουαν σε κάθε ανοησία που τους υπέβαλαν. Οι άνθρωποι που θέλουν να συνεχίσουν να είναι άνθρωποι κι όχι ανδρείκελα, βρίσκονται περικυκλωμένοι και δίνουν μια μάχη άνιση. Ομως υπάρχουν. Διάσπαρτοι, φωτάκια μέσα στο σκοτάδι. Κι αυτό το σκοτάδι κάποια στιγμή πρέπει να διαλυθεί, μήπως και δούμε πως αυτό το σκοτάδι δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πανί ριγμένο μπροστά στα μάτια μας, που πάνω τους προβάλλεται συνεχώς μια ανωμαλία της φύσης. 

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

 

Φανταστείτε ξαφνικά τα όνειρά μας να κοβόντουσαν στα μέτρα μας. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Να δουλεύαμε με τα υλικά που έχουμε. Να παράγαμε αυτό που μπορούσαμε. Να είχαμε επάρκεια σίτισης και πρώτων υλών δικές μας. Να μοιράζαμε τις ικανότητές μας, τις γνώσεις μας και να τις προσφέραμε στην πραγματική ανάπτυξη του τόπου μας. Να είμαστε μικροί αλλά με καθαρά όνειρα κι όχι με πλαστές ανάγκες.

Σαν λαός είμαστε φύση πολυμήχανοι. Είμαστε φύση χαρούμενοι, γλεντζέδες. Ποιος έχει πάρει το γέλιο από το πρόσωπό μας? Ποιος μας ανάγκασε να γίνουμε κάτι ασύμβατο με τη φύση μας και με το τόπο μας? Τι δουλειά έχουμε εμείς να φτιάχνουμε ουρανοξύστες για να κρύβουμε τον ήλιο μας, όπως αναγκάστηκαν να κάνουν λαοί που έψαχναν να τον βρουν. Τι δουλειά έχουμε εμείς να χρειαζόμαστε αυτοκίνητα που έχουν προδιαγραφές για τεράστιους αυτοκινητόδρομους, μεγάλες αποστάσεις, δύσβατα μέρη, όταν με μια βόλτα γυρνάμε από την μια άκρη της πατρίδας μας μέχρι την άλλη άνετα.

---

Τι δουλειά έχουμε εμείς να τρώμε ετοιματζίδικα φαγητά, να βάζουμε πλαστικά βούτυρα στα πιάτα μας, να τρώμε μολυσμένα κρέατα, να πίνουμε σφραγισμένα νερά, σ΄ενα τόπο που ανθούν όλων των ειδών τα φρούτα, τα λαχανικά, τα βότανα, ευλογημένα από τη φύση, τον ήλιο, τη θάλασσα, με άφθονα νερά που βγαίνουν μέσα από τα βουνά μας, τις πηγές μας, με τόσο μικρό πληθυσμό που ακόμα κι όσοι ήθελαν το κρέας τους μπορούσαν να το βρουν χωρίς τοξίνες, καθαρό και τα γαλακτοκομικά τους αγνά όπως ήταν κάποτε.  Τι δουλειά έχουμε να ακριβοπληρώνουμε ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, δεν μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας?

 Που πήγαν και γιατί έκλεισαν παραδοσιακές ελληνικές επιχειρήσεις που οι πατεράδες μας προμηθευόντουσαν από τα ρούχα που φόραγαν μέχρι τα ψυγεία τους, τις κουζίνες τους. Που είναι η έρευνα και τεχνολογία που θα μπορούσε να ανθίζει από ικανότατους επιστήμονες που έφυγαν κακήν κακώς αγνοημένοι και διαπρέπουν σε ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια του εξωτερικού? Που είναι οι τεχνίτες μας, οι καλλιτέχνες μας που το ξέρουμε πως είναι αστείρευτοι και κάθε φορά που τους δόθηκε η δυνατότητα δημιούργησαν μικρά θαύματα. Που είναι οι γιατροί μας, οι μηχανικοί μας, να εργάζονται σε ελληνικά ιδρύματα, σε ελληνικές επιχειρήσεις στα  μέτρα των αναγκών των Ελλήνων. Στα μέτρα του χώρου που μας αναλογεί και που μπορούσαμε να τον έχουμε κάνει στολίδι. 

Πόσοι προδότες δούλεψαν για να καταντήσει έτσι αυτός ο τόπος? Πόσοι ανόητοι και φιλοτομαριστές κάτοικοι λάτρεψαν τόσο πολύ το ξενόφερτο, το ασύμβατο και κατανάλωσαν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους για να καταφέρουν να είναι άρρωστοι, αποχαυνωμένοι και τελικά πεινασμένοι, σαν τα ποντίκια πιασμένοι σε μια φάκα που οι ίδιοι επέτρεψαν να στηθεί. 

Μάθαμε να διασκεδάζουμε ψεύτικα, να τρώμε πλαστικά, να γλεντάμε αμερικάνικα, να ντυνόμαστε ευρωπαϊκά, να  τρώμε βλακείες, να τραγουδάμε σε ακαταλαβίστικα, να έχουμε σαν πρότυπα μοντέλα ανθρώπων και αντιλήψεων που συγκρούονται συνέχεια με αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε. Μάθαμε να επιθυμούμε ότι δεν είμαστε και πνίξαμε αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Μάθαμε να φοράμε ένα ακριβό αλλά στενό κοστούμι φτιαγμένο για κάποιον άλλο και κρύψαμε τα ρούχα μας, αυτά που μας έκαναν να διαφέρουμε, να νοιώθουμε ελεύθεροι και ατίθασοι, σ΄ενα παλιοντούλαπο,  μάθαμε να ντρεπόμαστε για αυτά που θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι κι επιδεικνύουμε σαν μαγκιά τα αίσχη που θα έπρεπε να σιχαινόμαστε.  

Κι αν ακόμα όλα αυτά τα βλέπουμε, και δεν μας αρέσουν, αποδεχόμαστε το γεγονός πως πρέπει σκύψουμε το κεφάλι σε όσα μας επιβάλουν γιατί αλλιώς θα μας θερίσουν οι μεγάλες δυνάμεις, εμείς, που είπαμε ξανά και ξανά χίλιες φορές το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή...» Ναι όντως, από ότι βλέπω το πρόβλημα είναι πως δεν είπαμε εμείς τη παραπάνω φράση. Απλά τη παπαγαλίζαμε υποχρεωτικά στο σχολείο. Δεν τη καταλάβαμε. Δεν  μπορούμε να αντιληφθούμε το νόημά της. Η καλύτερα δεν έχουμε καμιά διάθεση να την ακολουθήσουμε. 

Το δικό μας ρητό έγινε «καλύτερα μια ζωή φτηνιάρικο βόλεμα και ταπείνωση, παρά μιας ώρας αξιοπρέπεια αλλά με ακριβό τίμημα...» 

Ψάχνουμε να βρούμε τι λείπει και δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον κατήφορο. Λείπει η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αυτή η συνείδηση που οι ασυνείδητοι, ανθέλληνες,  φρόντισαν να χειραγωγήσουν με τέτοιο τρόπο τα μυαλά των ανθρώπων, όπου στο άκουσμα της να μοιάζει κάτι το επικίνδυνο. Μνημόνια που έχουν θερίσει τις ζωές των ανθρώπων, λουκέτα παντού, γενικό ξεπούλημα, κίνδυνος για μια εθνική τραγωδία, η τρομοκρατία της πανδημίας και των εμβολίων, η ανεξέλεγκτη είσοδος χιλιάδων ανθρώπων από κάθε γωνιά της γης σε ένα τόπο που μαστίζεται από ανεργία, φτωχοποίηση, εγκληματικότητα, συμμορίες που λυμαίνονται τα πάντα. 

Και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης όπως και όλοι οι στημένοι παπαγάλοι που κινούνται μέσα στο διαδίκτυο προωθούν ζητήματα σαν σημαντικά που θα έπρεπε κανονικά να είναι τουλάχιστον αδιάφορα για τον Έλληνα που χάνει σιγά σιγά την ίδια του την υπόσταση. Άνθρωποι πεινάνε, σκαλίζουν τα σκουπίδια και ασχολούμαστε με διαγωνισμούς μαγειρικής, παιδιά κακοποιούνται, ζουν σε άθλιες συνθήκες, και ασχολούμαστε με το αν κάποιος προσβλήθηκε γιατί δεν κατανοήσαμε πόσο σημαντικό θέμα είναι ο τρόπος που πηδιέται. Βάζεις στην αναζήτηση τη συλλαβή «δι» που θα έπρεπε να έχει σαν πρώτη λέξη τη δικαιοσύνη και βγαίνει …δίαιτα.

Παιδιά που σπουδάζουν και παραμένουν αγράμματα. Παιδιά που τους φυτεύουν συνέχεια στο μυαλό ιδέες συμφέρουσες για τους τυράννους που διοικούν την αποικία. Πατριωτισμός, αγάπη για τη πατρίδα, σεβασμός στα ήθη μας στα έθιμα μας, στις παραδόσεις μας, είναι ιδέες ψιλο ή χοντρο φασιστικές. Την εθνική συνείδηση την μεταφράζουν σε φασίζουσα συμπεριφορά…. 

Ενα κομμάτι του λαού νοιώθει ευτυχισμένο στην τοποθεσία 51ο κράτος ΗΠΑ, κι ένα άλλο σκύβει το κεφάλι με ντροπή λες κι είναι πουτάνα με ενοχές. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ.    ΕΧΟΥΜΕ ΕΞΑΠΑΤΗΘΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΘΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ.  Δούλεψαν με πολύ μεγάλη μαεστρία σε κάθε στιγμή οι αποικιοκράτες σε συνεργασία με ύπουλους και απατεώνες εσωτερικούς προδότες, για να κατορθώσουν να μας καταντήσουν έτσι. Και κάθε φορά που ο λαός ξύπναγε και ετοιμαζόταν να κάνει τη δική του κίνηση έστελναν τον ΜΕΓΙΣΤΟ ΑΠΑΤΕΩΝΑ, που τον είχαν έτοιμο στο συρτάρι για να πνίξει στις ψεύτικες υποσχέσεις και ελπίδες κάθε όνειρο που έβγαινε από τις στάχτες και για να βουλώσει τα στόματα εκείνων που ήταν ικανοί να φέρουν την αληθινή αλλαγή. 

Όμως σας έχω νέα. Οι άνθρωποι, με καθαρή ψυχή και μυαλό που δεν έχει γίνει κιμάς από όλα αυτά τα αίσχη, θα πληθαίνουν αντί να μειώνονται. Όσο χαμηλώνει ο πήχης της αξιοπρέπειας εκείνων που ορίζουν το τρόπο που θα πρέπει να ζούμε,  τόσο θα αυξάνεται η επιθυμία για ανατροπή τους. Και μαζί με εκείνους που άντεξαν, θα ενωθούν κι εκείνοι που θα συνειδητοποιήσουν τη πλάνη τους. Θα ενωθούν όσοι συνειδητοποιήσουν πως το κουστούμι που τους έχουν φορέσει με το ζόρι, δεν ήταν η φύση τους.  Πέρασαν τα όρια που επέτρεπαν στους ανθέλληνες να εξαπατούν χωρίς πρόβλημα. Μόλις αρχίζει η επόμενη φάση, ο κλέφτης και ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Κι ο χρόνος αυτός μόλις τους τελείωσε.

ΣΦΑΧΤΑ ΣΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ.

 

Η εκπαίδευση στην υπακοή των φυλακισμένων δεν ξεκινάει σε πολύπλοκα και ιδιαίτερα για το καθένα επίπεδα. Ξεκινάει από τα βασικά  Αυτή την ώρα περνάμε στη τραπεζαρία και τρώμε, αυτή την ώρα βαράει σιωπητήριο και κοιμόμαστε κι αυτή την ώρα βγαίνουμε 1 ώρα στην αυλή για βόλτα. Τελεία και παύλα. Το αν θα μπορείς μέσα στη φυλακή να διαβάζεις ένα βιβλίο, αν θα γίνεις καλός δεσμοφύλακας ή φυλακισμένος με καλές γνωριμίες, αν θα διακριθείς ανάμεσα στους υπόλοιπους βάση κάποιας ιδιαίτερης ικανότητας, λαμογιάς, ή απλά γιατί θα παριστάνεις το νταή, είναι δευτερεύοντα κι έρχονται μετά.

Γιατί ξυπνάς αυτό το παιδί που κοιμάται ευτυχισμένο για να το ταΐσεις?  Που ξέρεις αν είναι μεγαλύτερη η ανάγκη του να ονειρευτεί από το να φάει? Που ξέρεις εσύ αν πεινάει? Κι όταν ακόμα σου φωνάζει πως δεν... γιατί του σπρώχνεις ένα κουτάλι με το ζόρι στο στόμα. Γιατί διακόπτεις εκείνο το άλλο παιδάκι από το παιχνίδι του? Γιατί του αφαιρείς τους κύβους που προσπαθεί να συναρμολογήσει για να το βάλεις για ύπνο?

Τι ώρα είναι? Που αγόρασες το ημερολόγιο? Ποιος σου το πούλησε?

Ίσως θεωρείς πως έχεις αποκτήσει αρκετά αγαθά, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν γνωρίζεις τι είναι αυτός που τα απόκτησε. Μια στιγμή , κοιτάς τη ταυτότητα. Είμαι ο Χ. Ούτε το όνομά σου δεν έχεις αποφασίσει ελεύθερα.

Γνώρισα έναν άνθρωπο ευτυχισμένο.  Έτρωγε όποτε πείναγε και κοιμόταν όταν νύσταζε. Είχε τη τύχει να μην έχει σωτήρες γύρω του που αγωνιούσαν ποιος θα του μάθει τα περισσότερα. Ποιος θα του δώσει γνώση, εκπαίδευση, δουλειά.

Ήταν αδέσποτος. Όταν πείναγε έτρωγε. Όταν νύσταζε κοιμόταν. Κάποια στιγμή σκέφθηκε πως το πλέον ανόητο πράγμα που έκανε εξυπηρετεί τη δουλειά-δουλεία. Όταν έχασε και τη ταυτότητά του, δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε τι όνομα του είχαν δώσει στη γέννα.  Ξάπλωσε σ΄ενα παγκάκι και κοίταξε ψηλά.  Νομίζω πως με λένε ελεύθερο, σκέφθηκε.

Νομίζεις πως η ελευθερία είναι ουτοπία? Αν ήταν, δεν θα είχαν ξαμολυθεί τόσα λαμόγια γύρω για να σε πείσουν πως είναι. Λαμόγια κάθε είδους. Κι εκείνοι που σε φυλάκισαν κι εκείνοι που σου μεταφράζουν την ελευθερία σε επιλογή των νέων στρατοπέδων αποβλάκωσης.  

Κάπου διάβασα ένα ωραίο σύνθημα.

Δουλεύω, για να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, για να με πηγαίνει στη δουλειά.

Τουλάχιστον δούλεψε, για να αγοράσεις αυτοκίνητο και να φύγεις σε άγνωστη κατεύθυνση, όπου θα τρως, θα κοιμάσαι, και θα ονειρεύεσαι όποτε θέλεις. Τότε θα είχε κάποια έννοια ο κόπος σου. 

Οι αλήθειες περπατάνε δίπλα στο ψέμα σε μια μάχη τιτάνια  Αυτή τη στιγμή αυτό που συμβαίνει γύρω μας, το ονομάζω ΘΥΣΙΑ. Είμαστε η απαραίτητη προσφορά αίματος..  Ας προχωρήσουμε σε ένα άλλο μονοπάτι, όσοι δεν θεωρούμε πως η ύπαρξη μας ταυτίζεται με έναν αμνό κάποιου αιμοχαρούς Θεού.