ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΠΕΦΤΕΤΕ? ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΙΑΣΑΤΕ ΠΑΤΟ?

 

Αλήθεια πέφτετε από τα σύννεφα για το γεγονός πως γύρω μας κυκλοφορούν διάφοροι λιγδιάρηδες που έχουν σαν χόμπι να βγάζουν τη βρώμα τους πάνω σε παιδιά ή εφήβους? Δηλαδή εσείς που ζείτε? Δεν γνωρίζετε πως σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο η εκμετάλλευση και η κακοποίηση παιδιών είναι η μεγαλύτερη και πιο φριχτή αλήθεια για το πολιτισμό της χαβούζας που υπηρετείτε?

Δεν έχετε ακούσει ποτέ για τα ταξίδια που οργανώνονται σε εξωτικούς προορισμούς όπου τα κτήνη βρίσκουν άφθονα και φθηνά θύματα παιδάκια στα κυκλώματα της παιδικής πορνείας που ανθεί? Δεν έχετε ακούσει για τα τεράστια σκάνδαλα στις διάφορες "ιερές εκκλησίες" που βγαίνουν κάθε τόσο στη φόρα κι έχουν θύματα τις περισσότερες φορές ανυπεράσπιστα ορφανά, εγκαταλειμμένα στα νύχια των κορακιών παιδάκια? Δεν διαβάζετε στατιστικές για την παιδική κακοποίηση μέσα στην οικογένεια ή είστε από αυτούς που ακούνε τα παιδάκια στον από πάνω όροφο να κλαίνε, να ουρλιάζουν, αλλά κάνετε τη δουλειά σας και δεν σας αφορά?

Δεν έχετε ακούσει για την παιδική εκμετάλλευση στην εργασία όπου εκατομμύρια παιδιά στο κόσμο αναγκάζονται να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες με ξύλο, φοβέρες, κακουχίες, αρρώστιες και σε πολλές περιπτώσεις τα εκτελούν αν δεν είναι χρήσιμα πια? Δεν έχετε δει στους πολέμους πως κακοποιούνται και εκτελούνται ακόμα και βρέφη?

Στις δικές μας εφημερίδες κάθε τόσο υπάρχει και η αναφορά σε ένα φριχτό έγκλημα που αφορά κάποιο παιδί. Από τον πατέρα του, το δάσκαλο, τον παππά της ενορίας ή το θείο, το παππού, ή ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Και πέφτετε από τα σύννεφά γιατί υπάρχουν καταγγελίες στο κόσμο του θεάματος?  Σε ένα κόσμο που ανάμεσα μας υπάρχουν οι ''καλοί οικογενειάρχες'' που ο σκληρός τους δίσκος είναι γεμάτος από ''φιλμάκια, εικόνες κλπ" σκληρού παιδικού πορνό... ακόμα και με βασανισμούς και βιασμούς βρεφών ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΔΟΥΝ, εσείς έχετε  πάθει σοκ με τις καταγγελίες των ημερών?

Το σοκ πρέπει να το πάθετε για τη μούρη σας, που γυρίζει αλλού σε κάθε κτηνωδία γιατί δεν την αφορά. Για το γεγονός πως κλείνετε τα μάτια και τα αυτιά στη φρίκη για να μην χαλάσετε τη ψυχική σας διάθεση. Το σοκ πρέπει να το πάθετε όχι μόνο για τα κτήνη που κάνουν ότι κάνουν, αλλά για τους "δεν είναι δική μου δουλειά" που ήξεραν και σώπαιναν και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι και φίλοι ή κολλητοί με τα ξεφτιλισμένα κτήνη, γιατί είναι επώνυμοι, έχουν λεφτά, είναι κυρίαρχοι στο χώρο που κινούνται, και με πολλές ''υψηλές'' διασυνδέσεις που κανείς δεν τους αγγίζει. 

Ειλικρινά όταν παριστάνετε τους αθώους που μόλις ξυπνούν στον εφιάλτη, το πιστεύετε στ΄αλήθεια ή είναι ένα στυλ πρόζας που υιοθετείτε για να είστε πουτανίτσες χωρίς ενοχές? Ο κόσμος που ζούμε είναι άρρωστος. Πολύ άρρωστος. Γιατί υπάρχουν συμμορίες διεστραμμένων, έκφυλων, αδίστακτων που αποτελούν το κεφάλι στο ψάρι, και υπάρχει και το υπόλοιπο σώμα που είναι σάπιο και άβουλο. Άνθρωποι που έχουν συνηθίσει να κοιτούν το κακό άπραγοι. Ανθρωποι που συνηθίζουν σιγά σιγά σε κάθε φρίκη. 

Εχει πέσει μεγάλη εκπαίδευση από τους χειραγωγούς των μαζών. Με τηλεόραση, βιντεοπαιχνίδια, ταινίες, σειρές, το μεγάλο παγκόσμιο ιστό και κάθε άλλο μέσο ώστε οι άνθρωποι ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ ΤΗ ΒΙΑ, ΤΟΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ. 

Είναι η νέα αντιμετώπιση της πραγματικότητας σαν να είναι μια προσομοίωση σε κάποιο τηλεοπτικό σόου ή σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι και όχι η φριχτή αλήθεια που έχει θύματα με αληθινή σάρκα, αίμα, που δεν θα αναστηθούν μόλις τελειώσουν οι ζωές και γίνει επανεκκίνηση στο παιχνίδι...

Θα δείτε πως θα έρθει κάποια στιγμή που όπως έγιναν νόμιμα τα μπουρδέλα με τα δυστυχισμένα ζωάκια για μια κατηγορία ανώμαλων, θα ακούσουμε κάποια στιγμή να νομιμοποιούνται και παιδικά μπουρδέλα....θα δείτε που όπως πάμε κάποια στιγμή αυτοί οι διεστραμμένοι θα καλυφθούν από κάποιες δήθεν επιστημονικές μελέτες που θα αποδεικνύουν κάποια μαλακία που θα τους ελαφρύνει το αδίκημα...

Πίσω από όλα αυτά είναι ΤΟ ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΚΑΚΟ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ. ΚΑΜΜΙΑ. Δεν είναι άρρωστοι είναι απλά μαυροψύχηδες. Τι σημαίνει αυτό? Ψάξτε το. 

Επειδή όμως πιστεύω πως η φύση και οι συμπαντικοί νόμοι είναι δίκαιοι, αυτά τα αποβράσματα όλων των ειδών θα εισπράξουν αυτό που τους αναλογεί, και το πιο ωραίο από όλα είναι πως δεν έχουν ιδέα τι θα εισπράξουν. Αυτό το τελευταίο και να με ρωτήσετε τι εννοώ δεν θα απαντήσω. Απλά το αφήνω έτσι για την άκρη στο τούνελ, που σύντομα φθάνουμε. 

 

ΣΚΛΑΒΟΙ.

 

Το σύστημα δεν είναι κάτι απρόσωπο. Είμαστε εμείς. Όλοι. Με το λιθαράκι που βάζει ο καθένας στο χτίσιμό του. Με την αντίληψη που έχουμε για την ίδια τη ζωή και τις αξίες της. Με τον εγκλωβισμό που έχουμε πρώτα μέσα μας και μετά έξω μας. Το έξω είναι όπως το μέσα. Και το αντίθετο. Οπότε δεν προτείνω τίποτα. Γιατί για να δώσεις ένα σοκ στο σύστημα πρέπει να έχεις βάλει πριν τα καλώδια στο κούτελο το δικό σου, να τα ανάψεις, να σε τινάξει κι αν επιζήσεις να βγεις με άλλο μυαλό στο κόσμο.

Ο πρώην σκλάβος των φεουδαρχών και αποικιοκρατών είναι ο νυν καταναλωτής σκλάβος των πολυεθνικών.  Τίποτα  άλλο δεν είμαστε αυτή τη στιγμή από κατασκευάσματα κατά παραγγελία των γραφείων μάρκετινγκ και διαφήμισης των μεγάλων ομίλων. Αυτά τα γραφεία γεμάτα από επιστήμονες που σπουδάζουν τις ανθρώπινες αδυναμίες και έχουν ανάγει σε τέχνη το να χτίζουν ολόκληρη τη προσωπικότητα ενός ανθρώπου από την ώρα που γεννιέται, ποντάρουν στον εγκλωβισμένο μας εαυτό και στα  αχόρταγα θέλω του. Το έχουν πει σοφοί άνθρωποι , μας το έχουν φωνάξει χιλιάδες φορές, δεν θέλουμε να ακούσουμε, δεν μπορούμε, δεν ξέρω.


Δεν είναι το άλφα ή βήτα σύστημα που χωλαίνει, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος που έχει υποβιβάσει την ύπαρξή του σε επίπεδο αγοραπωλησίας, κάθε είδους. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι αν υπάρχει ελπίδα να γίνει ποτέ κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα...

Για να περιοριστούμε λοιπόν στο σήμερα δεν πιστεύω πως θα γίνει τίποτα το σημαντικό γιατί για να γίνει κάτι που να μπορεί να ανατρέψει όλα τα δεδομένα, εκατομμύρια άνθρωποι θα έπρεπε ξαφνικά να αναβαθμιστούν από κούφιοι μαζικοποιημένοι καταναλωτές της ζωής σε αυτόνομες ελεύθερες οντότητες. Για να κάνω ένα παραλληλισμό, το σύστημα θα πάθαινε σοκ αν αντί για ανθρώπους που αγωνιούσαν συνεχώς πως θα βάλουν βενζίνη στο αυτοκίνητο, είχε μπροστά του ανθρώπους που αποφάσιζαν να μάθουν ξανά να περπατάνε με τα πόδια τους.

Αν λοιπόν οι καταναλωτές ξύπναγαν ένα πρωί και συνειδητοποιούσαν έτσι σαν τρέλα που τους ήρθε ξαφνικά, πως όλα όσα χρειάζονται  για να ζήσουν είναι δυο τρία απλά πράγματα κι όλα τα άλλα είναι σκουπίδια, το σύστημα θα πάθαινε σοκ μέσα σε 24 ώρες και θα κατέρρεε, γιατί θα έχανε το λόγο ύπαρξης. Κι επειδή αυτό δεν πρόκειται να γίνει , επειδή όλη μας η ύπαρξη έχει πιαστεί γερά από τα αρχ.... του συστήματος που οι ίδιοι χτίσαμε, δεν πιστεύω σε τίποτα. 

Ακόμα κι εκείνο το μέρος εκείνο του πληθυσμού που φωνάζει για επαναστάσεις, ανατροπές, κοινωνίες ισότητας, ανθρωπιάς, δικαιοσύνης, ελευθερίας, κάνει απλά μια εντελώς υποθετική πρόβα του πως ίσως θα μπορούσε να γίνει κάτι που δεν έχει δοκιμάσει, δεν ξέρει, δεν έχει βιώσει ποτέ στο πετσί του για αυτό και ο καθένας από το πολιτικό στρατόπεδο που ανήκει επιτρέπει στο μελλοντικό όραμα ανθρωπισμού του αντιπάλους εγκλωβισμένους, εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων, τυράννους που μοιάζουν καλύτεροι από τους τυράννους του αντίπαλου στρατοπέδου, μετατόπιση του πλούτου από εδώ εκεί κι από εκεί εδώ. Οραματίζονται τις κοινωνίες μετά την όποια επανάσταση όπως ακριβώς οραματίζεται ο εγωιστής πιστός το θάνατό του. Πως θα μεταβεί δηλαδή στο παράδεισο με τα ρούχα που φοράει και θα βρει τους γνωστούς τους όλους να κοιτάνε τη κόλαση αφ΄υψηλού. Σπάνια ένας άνθρωπος να συνειδητοποιήσει τη γύμνια του ακόμα και στο τέλος...


Ίσως τα παραπάνω μοιάζουν παιδαριώδη, αερολογίες, ουτοπίες άχρηστες .  Γιατί δεν μπορεί να βγαίνει ένας οποιοσδήποτε άσχετος σαν κι εμένα και να λέει πως όλο αυτό που με τόσο κόπο κατορθώσαμε να κερδίσουμε είναι στην ουσία ένα τίποτα και λύση είναι να γυρίσουμε στα σπήλαια και να κυνηγάμε τη τροφή μας καταργώντας αιώνες πορείας του ανθρώπινου είδους για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.

Όμως θα το χειροτερέψω ακόμα περισσότερο και θα σας πω, πως κατά τη ταπεινή μου γνώμη πάντα, το εδώ που φτάσαμε σήμερα για μένα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα γιατί κοιτάζοντας τον εκ πολιτισμένο πιθηκάκο βλέπω πως ίσως έχει μεγαλύτερη άγνοια της φύσης , του νοήματος της ζωής, των ίδιων των μυστικών της δημιουργίας, του σύμπαντος, από ότι είχε εκείνος ο πρόγονος της σπηλιάς που κοίταζε εκστασιασμένος το σεντόνια από άστρα να τον σκεπάζει στην απέραντη ερημιά του και δημιουργούσε τους θεούς του για να μπορεί να δοξάσει κάποιον για το δέος που ένοιωθε.

Δεν είμαστε πολιτισμένοι. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή της ιστορίας μας, είμαστε ξεκάθαρα απολίτιστοι. Κι ο πρωτογονισμός μας είναι πολύ επικίνδυνος και ανίκητος γιατί σε αντίθεση με τον άνθρωπο των σπηλαίων, ο σημερινός άνθρωπος νομίζει πως αυτό που βιώνει είναι πρόοδος.  Νοιώθει περήφανος για την τεχνολογία του, τις επιστήμες, τα υπερσύγχρονα κτίρια, τα αεροπλάνα που τον ταξιδεύουν, τις επικοινωνίες που τον συνδέουν με όλο το πλανήτη, τα πολύχρωμα χαπάκια που καταπίνει για κάθε του ενόχληση, τους αυτοματισμούς που τον κάνουν να παίζει με διάφορα χειριστήρια στα χεράκια του και νοιώθει υποχρεωμένος να βρίσκεται σε συνεχή ανταγωνισμό με όποιον είναι γύρω του για το ποιος θα είναι ο κυρίαρχος όλων αυτών των παιχνιδιών. Ποιος έχει τη πρόοδο μεγαλύτερη. Διψασμένος και πεινασμένος μόνιμα. Εξαρτημένος από την απόλυτη πρέζα της ύλης. Εκπαιδευμένος μόνο να αγγίζει, να μυρίζει, να βλέπει, να γλύφει τη ζωή όπως ο σκύλος το κόκκαλο του.

Έχει όλα τα εργαλεία της γνώσης στα χέρια του αλλά είναι άχρηστα γιατί γνωρίζει τα υλικά που αποτελούνται αλλά έχει ξεχάσει τον αρχικό λόγο που επιθύμησε να μάθει, και το σκοπό που ονειρευόταν να εκπληρώσει. Χάθηκε σε ένα απρόσωπο δρόμο,γεμάτο από κανόνες απειλητικούς, ένα ναρκοπέδιο που εκπαιδευμένοι στρατιώτες τον τραβολογάνε μόνιμα προς την κατεύθυνση που θέλουν για να τον σώσουν. Αλλά η αλήθεια είναι πως όλα τα στρατόπεδα την ίδια μούρη έχουν..

Κι αρκεί ένα μνημόνιο σε μια μικρή κωλοτρυπίδα του πλανήτη για να του αρπάξει το κόκκαλο και να κατανοήσει πως όλο αυτό το όνειρο ήταν μια λεπτή πέτσα πάνω από τη προβιά....
 Μόνο που μόλις σκίστηκε ανακαλύπτουμε πως και τα ρόπαλα και οι μάγοι της φυλής, έχουν εξαφανιστεί εδώ και κάτι αιώνες κι εμείς μέχρι το περίπτερο είχαμε μάθει να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο. Και τώρα?....

Τώρα ψάχνουν πάλι όλοι το νέο είδωλο. Τον θεό που θα τους οδηγήσει στο νέο παράδεισο. Ο οποίος όποια και μορφή να έχει θα είναι ίδιος με το προηγούμενο. Μια φυλακή με άλλους δεσμοφύλακες κι άλλα κελιά.

Δεν προτείνω τίποτα γιατί πολύ απλά πιστεύω πως η μόνη ουσιαστική επανάσταση είναι αυτή που κάνει κάποιος με τον ευαυτό του. Ο πόλεμος που δίνει με τον εαυτό του και η δύναμη να τιναχτεί έξω από τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση ελεύθερος χωρίς να έχει τίποτα, χωρίς να ελπίζει σε τίποτα, απλά ελεύθερος....

Οι τυραννοι δεν κρύβονται πλέον, παίζουν. Ολόκληρη η ανθρωπότητα μαριονέτες, φιμωμένες, άνθρωποι που εκτελούν εντολές. Φιμωμένοι με γελοίες μάσκες, κλειδωμένοι στα σπίτια, τρομοκρατημένοι, σωπαίνουμε....

Δεν είναι που θα έρθουν οι βάρβαροι, είναι κιόλας εδώ.. παίζουν το τελευταίο χαρτί. Είσαι πεισμένος πως έχουν το καλύτερο φύλλο, ποντάρουν τη ζωή σου, τη ζωή των παιδιών σου, οδεύουμε γοργά στην μεταλλαγμένη κοινωνία της απομόνωσης, της κατάθλιψης, της απόγνωσης όπου οι άνθρωποι θα λένε μόνο ναι, κι εσύ, εγώ, όλοι μας πάμε πάσο....

Γιατί μια χούφτα άνθρωποι έχουν αγοράσει το πλανήτη, και πληρώνουμε ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε, θύματα και ένοχοι μαζί. Φωνές λένε ξύπνα, όμως πως ξυπνάει μια κοινωνία που βρίσκεται σε κώμα... πως.... Το τραγικό είναι πως φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν μόνο δυο στρατόπεδα. Εκείνοι που υπακούν σε όλα και οι αρνητές. Κι εκείνοι που υπακούν στην τυραννία βλέπουν σαν μόνο εχθρό εκείνον που αρνείται να υπακούσει. Ο απόλυτος εξευτελισμός. Η απόλυτη ηδονή του συστήματος, να μετατρέψει τους ''καλούς'' ανθρώπους σε χαφιέδες του χωρίς ανάγκη καν κουκούλας...

ΝΤΡΟΠΗ. 

ΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΛΕΟΝ, ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΚΑΤΟΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ

 

…. ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΛΑΣΑΡΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΧΑΒΟΥΝ ΣΑΝ ΧΑΝΟΙ…

Το κείμενο που θα γράψω σήμερα, δεν θα αρέσει. Λυπάμαι αλλά γράφω πάντα αυτά που πιστεύω, χωρίς να χαϊδεύω τα αυτιά κανενός και χωρίς να εντάσσομαι αναγκαστικά στη κάθε «μόδα» για να εισπράττω χεράκια και γελάκια στο φατσοβιβλίο.

Πριν λίγες μέρες ανάρτησα ένα «αστειάκι» από άλλη σελίδα, που έγραφε «τελικά σ αυτήν εδώ τη χώρα, ο μόνος που δεν την έπεσε σε κάποια είναι ο Γκουσγκούνης». Το τραγικό είναι πως τελικά δεν ήταν αστειάκι όπως φαίνεται, αλλά όντως η μόνη ‘’τέχνη’’ που παρέμεινε καθαρή στον γενικευμένο εξευτελισμό όλων των χώρων θεάματος, είναι η πορνογραφία.

Οι κάτοικοι αυτής της χώρας το έχουν στ΄αληθεια τερματίσει σε ανοησία. Θεωρούσα τους Αμερικάνους βλαμμένους αλλά σκέψου τι είναι τα φτωχά αντίγραφα τους. Είναι αυτονόητο, πως στη χώρα που κάθε τόσο γεννιούνται ‘’πεφτοσυννεφάκηδες’’ που δεν ήξεραν π.χ. πως υπήρχε ρουσφέτι, πελατειακό κράτος, κλεψιά και μίζες, ξεπουλημένοι πολιτικοί, βρώμικα παιχνίδια εξουσίας, συμμορίες που λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο κλπ.,

Τώρα πέφτουν επίσης από το συνεφάκι τους γιατί ανακάλυψαν πως γίνονται ‘’βρωμιές’’ στα καμαρίνια, στα αποδυτήρια, στους εργασιακούς χώρους γενικότερα. Και το ανακαλύπτουν αυτό από δεκάδες φωνές που βγάζουν τις αράχνες από το στόμα και αποκαλύπτουν σημεία και τέρατα που συνέβησαν 10,20,30,40 χρόνια πριν… δεν ξέρω ίσως και πριν τον πόλεμο, να βγουν αν μερικές γιαγιάδες υπάρχουν ακόμα.

Και όλες αυτές οι φωνές ξέσπασαν την ίδια στιγμή μετά από μία και μοναδική φωνή, που είχε λέει το θάρρος να καταγγείλει κάτι που έγινε στα νιάτα της. Κάτι σαν την πανδημία που μία που εμφανίστηκε στη Γιουχάν και σε 2 μήνες είχε απλωθεί σε όλο το πλανήτη και όλα τα κράτη αυτόματα εφάρμοσαν τα ίδια μέτρα , όλες οι τηλεοράσεις του κόσμου έλεγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα, όλοι οι αστέρες αρρώστησαν ταυτόχρονα από τον ιό, και έλεγαν τα ίδια πράγματα χαμογελώντας στα αποβλακωμένα πλήθη.

Έτσι κι εδώ σ΄αυτή τη φτωχή χώρα, που εδώ και πολλά χρόνια οι στατιστικές της ντροπής για ενδοοικογενειακή βία, για βιασμούς, δολοφονίες γυναικών, δημοσιεύονται δειλά σε κάτι τελευταία αρθράκια στο τύπο και αν… και που το πανελλήνιο έχει κανονικά γραμμένο στ΄@ρχίδια του,  κάθε τέτοιου είδους φρίκη εκτός κι αν γίνει ντόρος στη τηλεόραση, ο καλός πολίτης της διπλανής πόρτας, που το βράδυ μπορεί να ακούει το Μήτσο να πλακώνει πάλι στα χαστούκια τη Μαρία κι αυτός απλά κλείνει το παράθυρο γιατί δεν είναι δική του δουλειά, τώρα υποφέρει και πονάει, γιατί στα καμαρίνια η ανερχόμενη στάρλετ εκβιάστηκε από τον πορνόγερο για να πάρει το ρολάκι. Κι αφού του έκατσε και το πήρε το ρολάκι τώρα που είναι διάσημη κάποιες δεκαετίες μετά θα του δείξει του π@ύστη τι θα πάθει…

Ηθοποιοί, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί κλπ , όλοι έχουν ξεκινήσει ένα τρελό χορό και ξεμπροστιάζουν λένε το σάπιο κύκλωμα… το οποίο σάπιο κύκλωμα υπηρετούν χρόνια τώρα, χωρίς να έχουν βγάλει κιχ, τους έχουμε φάει στη μάπα στις κίτρινες φυλλάδες να επιδεικνύουν τα ωραία σπίτια τους, τα ειδύλλια τους, το ποιος πήδηξε ποιαν, ποιος παντρεύτηκε, ποιος χώρισε, ποια γκαστρώθηκε κλπ. Και τώρα ξαφνικά όλο αυτό το κύκλωμα καταρρέει γιατί φαίνεται πως για κάποιο περίεργο λόγο, οι κακοποιημένες γυναίκες τώρα πήραν το θάρρος να τα βγάλουν στη φόρα.

Το τραγικό μέσα σ΄αυτό το καραγκιοζιλίκι είναι πως κανείς δεν θα μάθει ποτέ για εκείνες τις κοπελίτσες που τους την έπεσε ο κωλόγερος, αλλά επειδή δεν του έκατσαν, δεν πήραν ποτέ κανένα ρόλο και δεν τις έμαθε ποτέ κανείς, οι τραγουδίστριες που επειδή δεν του έκατσαν συνέχισαν να τραγουδάνε από το σπίτι τους …. Όπως κι εκείνες τις άλλες που επειδή δεν έκατσαν δεν κράτησαν τη δουλειά τους και βρέθηκαν στο δρόμο, σε σχέση με εκείνη τη μετανοημένη μάνατζερ που αναπολεί μέσα στη βίλα της , εκείνες τις άσχημες μέρες που έπρεπε να κάνει τόσες υποκλίσεις για να ανέβει τα σκαλάκια της ιεραρχίας…. Όπως εκείνες που μέσα στα σπίτια τρώνε το ξύλο της αρκούδας, και ψάχνουν μια διέξοδο, αλλά οι άνθρωποι που θα την αντικρίσουν, μπάτσοι, γιατροί, η κυρα Κατίνα στο γωνιακό σπίτι… ‘’δεν είναι σίγουροι’’ μπορεί τα πλευρά της όντως να τα έσπασε πέφτοντας από τη σκάλα.  Πόσες φορές ένα τέτοιο δύστυχο πλάσμα επειδή δεν έχει τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του, και δεν βγάζει «είδηση» πιασάρικη, δεν βρίσκει καμμία βοήθεια και επιστρέφει στο δολοφόνο… για να συνεχιστεί το βασανιστήριο μέχρι που κάποια μέρα θα βρεθεί νεκρή και τότε θα γίνει επί τέλους ‘’είδηση’’.

Στα κυκλώματα που ασχολούνται με κινηματογράφο, θέατρο, μουσική, όπως και στο τομέα τηλεόραση, ενημέρωση κλπ. Είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ γνωστό και όχι μόνο σε τοπικό επίπεδο πως πολλές ‘’διασημότητες’’ έχουν γράψει ‘’χιλιόμετρα’’ για να γίνουν αυτό που έγιναν. Το έχω στο κάτω μέρος του σώματος ένα ‘’καλό κεφάλαιο’’ το εκμεταλλεύτηκαν πολλές και έγιναν σεβαστές κυρίες επώνυμες, είτε οι ίδιες ως διασημότητες, είτε σαν σύζυγοι μεγαλοκαρχαριών, πολιτικών, δημοσιογράφων κλπ, οι οποίες πολύ απλά ήταν πολύ τσαχπίνες και καπάτσες και δεν έμειναν να τους πιάνει το κ@λο ο καθένας αλλά κατάφεραν στο τέλος να τους τον πιάνει κάποιος που άξιζε το κόπο του σε χρήμα και δόξα.

Και όχι δεν ισοπεδώνω κάθε φωνή που ακούστηκε, ούτε δίνω ελαφρυντικό σ΄αυτούς του γελοίους που όλοι υποπτευόμαστε πως ήταν ανώμαλοι και ξεφτίλες, φαινόταν στις φάτσες τους, δεν έπρεπε να είναι κανείς ιδιοφυία για να τους καταλάβει, με αηδιάζει αυτό το ψεύτικο, το υποκριτικό, το στημένο που πατάει πάνω σε ένα θέμα που είναι τραγικό, είναι ντροπή για κάθε κοινωνία. Και τώρα ακόμα πιο ντροπή, γιατί αν υπήρχε η ευκαιρία να έθρουν στη φόρα αληθινά εκγλήματα απέναντι σε ανηλίκους, σε πράξεις ειδεχθείς που θα έπρεπε να πάνε μέσα ισόβια διάφορα καθάρματα, γίνεται όλο αυτό το τσίρκο και παίζει το γελοίο ο ένας λέει μου έπιασαν το κ@λαράκι και ο άλλος να λέει, συγνώμη δεν το ηθελα... Τι μ@λακίες είναι αυτές που κάθεστε κι ακούτε ? Είστε σοβαροί? 

Με αηδιάζει αυτή η υποκριτική κοινωνία, που έχει επιλεκτική οδύνη, επιλεκτική ντροπή, επιλεκτική ενοχή για το κάθε τι , αρκεί να της το χώνουν στο μυαλό με το φτυάρι σαν σκατά τα χαζοκάναλα και τα φατσοβιβλία. Με αηδιάζει το γεγονός πως ξαφνικά όλοι νοιώθουν αγανάκτηση γιατί οι αγαπημένοι επώνυμοι,  που με ζήλο οι κυράτζες, παρακολουθούν τη ζωή τους στις κουτσομπολίστικες φυλλάδες στα κομμωτήρια, έχουν περάσει άσχημες στιγμές στα νιάτα τους, ενώ εκατοντάδες άνθρωποι,  που δεν έχουν θέση σ΄αυτές τις φυλλάδες ούτε απολαμβάνουν τα κέρδη και τη δόξα που απολαμβάνει κάθε μετανοημένη αδελφή του ελέους, βιάζονται καθημερινά με κάθε τρόπο, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά μιλώντας, είτε το σώμα τους είτε η ψυχή τους ή και τα δύο…

Η έκπληκτη Ελλάδα που μετά από το μεγάλο φαγοπότι και την ασύστολη κλοπή, των ημερών των πράσινων και γαλάζιων κόκκων της μεταπολίτευσης,  έπεσε από τα σύννεφα με τα μνημόνια της ντροπής, τη φτωχοποίηση και το γενικευμένο ξεπούλημα.

Η χαζοχαρούμενη Ελλάδα που χρόνια τώρα έχει ανάγει σε ινδάλματα γελοίες τηλεπερσόνες, ατάλαντους ηθοποιούς, ανώμαλους, πουταναριά, ψεύτες και απατεώνες, που έχει αποκτήσει πρότυπα και συνήθειες που την φέρνουν σε επίπεδο χολυγουντιανής μπίμπο, με φουσκωμένα βυζιά και γραμμωμένους κοιλιακούς, που ξεφωνίζει μαλακίες και διαφημίζει οδοντόκρεμες και σερβιέτες, τώρα ανακαλύπτει άλλη μια φορά τον τροχό….

Και συγκινείται,

Και γράφει κείμενα οργής στα φατσοβιβλία,

Και νοιώθει τόσο metoo ,

Κι εγώ νοιώθω τόσο me no….

Έλεος.

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ? ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΚΑΝΟΙ ΟΣΟΙ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗ ΤΥΡΑΝΝΙΑ, ΝΑ ΦΥΤΕΨΟΥΜΕ ΝΕΟ ΣΠΟΡΟ?

 

Μετρό, ώρα 8.00. Δίπλα μου το απόλυτο ζόμπι. Μια γυναίκα που στο πρόσωπό της κάτω από τη μάσκα, για προστασία έχει βάλει μια γάζα εκείνες με το αυτοκόλλητο που βάζουμε στα μετεγχειρητικά ή άλλα τραύματα. Όχι δεν ήταν τραυματισμένη. Είναι το τρίτο ζόμπι που βλέπω να έχει βρει αυτό το τρόπο να προστατεύεται. Φόραγε και γάντια. Και με τα γάντια κράταγε αντισηπτικό μαντηλάκι για να πιάνει τη χειρολαβή. Ένοιωσα μια έντονη επιθυμία στον επόμενο σταθμό να κατέβω και να τρυπώσω κρυφά στα υπόγεια τούνελ. Με την ελπίδα να βρω τα τερατάκια που περιγράφουν διάφοροι συνωμοσιολόγοι. Τις κρυμμένες φυλές στη κούφια γη. Μια έντονη επιθυμία να απομακρυνθώ από τη κανονική γη που γέμισε με κούφια κεφάλια, που μυρίζουν άσχημα.

Ποια είναι άραγε τα όνειρα μιας γελοίας κοινωνίας? Τι θέλουν όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι? Με τις μάσκες στις μούρες, με τα πιστοποιητικά εξόδου από το σπίτι, με την απαγόρευση κυκλοφορίας τις νύχτες, το μαγαζί που έχει βάλει λουκέτο, την ανύπαρκτη δουλειά, τα παιδιά του που τα μαθαίνουν να συμπεριφέρονται σαν μαριονέτες καλοκουρδισμένες, με μια δυστυχία που απλώνεται παντού φοβερότερη από κάθε πανούκλα… τι θέλουν?

Πόσο καραγκιόζης πρέπει να είναι αυτό το ανεγκέφαλο και χαζοχαρούμενο υποκείμενο που χτυπάει τα χεράκια με ενθουσιασμό για το θαυματουργό εμβόλιο που θα του επιτρέψει να γυρίσει στη κανονικότητα? Ποια κανονικότητα εννοεί ο βλάκας? Ποιανού κανονικότητα? Της δικής του και μερικών γνωστών του ? Σε ποια κανονικότητα θα επιστρέψουν όσοι έσβησαν αβοήθητοι , μόνοι, που έχασαν τη ζωή τους γιατί δεν υπήρχε χώρος γι΄αυτούς επειδή δεν είχαν τον γαμημένο τον ιο αλλά κάποια άλλη σοβαρή ασθένεια που υποβαθμίστηκε στο γενικευμένο στημένο πανηγύρι? Σε ποια κανονικότητα θα επιστρέψουν εκείνοι που έχασαν έκλεισαν τα μαγαζιά τους και έμειναν άφραγκοι, με χρέη, εκείνοι που έχασαν τη δουλειά τους και μπήκαν στις ουρές των ανέργων? Σε ποια κανονικότητα θα μπουν άνθρωποι που γέμισαν τις μέρες τους με χάπια, αυτοκτονικοί, καταθλιπτικοί, απελπισμένοι και τρομοκρατημένοι από ένα τοπίο γεμάτο αδιέξοδα και θάνατο?

Ποια θα είναι η κανονικότητα για τα παιδάκια που εκπαιδεύονται όλο αυτό το καιρό πως να συμμορφώνονται με γελοίες υποδείξεις και κανόνες που αναγκαστικά τους επιβάλλουν και οι γονείς τους, για να μην πέσει το πρόστιμο, ο αποκλεισμός από το σχολικό περιβάλλον, η κατακραυγή από τον περίγυρο.

Όλα αυτά λέει ο βλάκας πως είναι αναγκαία, γιατί ένας τρομερός ιός, έχει απλωθεί παντού και κινδυνεύουν οι ζωές μας. Σιχαίνεται όποιον αμφισβητήσει το παγκόσμιο κορωνο-δόγμα, τον θεωρεί επικίνδυνο, ανεγκέφαλο, μόλις ένα βηματάκι βρίσκεται από το να φωνάξει «στη πυρά, στη πυρά»… Έχω διαβάσει αυτές τις μέρες ανθρώπους που υποτίθεται νόμιζα σοβαρούς να μιλάνε με ένα πρωτοφανές μίσος για συνανθρώπους τους, που τολμούν να εκφράσουν μια άλλη άποψη…. Με μίσος.. Δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα άλλο εκτός από αυτό που λένε τα σιχαμένα κανάλια. Ακόμα κι αν προσπαθήσεις να τους πεις πως ναι, πιστεύω , το βλέπω πως υπάρχει ένας ιός, συμφωνώ μαζί σου, και υπάρχουν θύματα αλλά… μόλις βάλεις το αλλά είναι σαν τους τσιμπάει κάποια μύγα και κουνάνε το κεφάλι, κλείνουν τα αυτιά για να μην μολυνθούν με οποιαδήποτε άλλη εκδοχή των γεγονότων.

Τι ονειρεύονται αυτοί οι γελοίοι? Είναι ζωντανοί που θέλουν να παραμείνουν κάτι τέτοιο ή είναι πεθαμένοι αλλά δεν το ξέρουν?

Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που του έχει μείνει ένα ίχνος λογικής μέσα του, μια τσίπα, ένα φιλότιμο, κάποιες αληθινές ευαισθησίες, όνειρα καθαρά πέρα από τη βρωμιά… και να μην επιθυμεί να φύγει μακριά από όλη αυτή τη σαπίλα. Δεν μπορείς να αγαπάς τη ζωή και να συνεχίσεις να ζεις ανάμεσα σε νεκρούς….. Νομίζω πως πλέον η μόνη λύση είναι η φυγή μακριά από τη μόλυνση, όχι του ιού, της άρρωστης κοινωνίας. Μακριά από τις επιβολές των τυράννων και της υποταγής των εξαθλιωμένων και υποτακτικών υπηκόων τους.

Μικρές ελεύθερες κοινότητες, που να ζουν με ελάχιστα αλλά να ανασαίνουν με το δικό τους τρόπο. Άνθρωποι που θα μάθουν από την αρχή τρόπο να επιβιώνουν, να καλλιεργούν, να εκτρέφουν τα ζώα τους, να φτιάχνουν το φαγητό τους, τα ρούχα τους, άνθρωποι που θα κάνουν μια ΕΠΑΝΕΚΙΝΗΣΗ, στο τι είναι άξιο και τι όχι, στο τι είναι πολύτιμο και τι άχρηστο, στο τι είναι δίκαιο και τι όχι. Μικρές κοινωνίες που τα μέλη τους θα είναι εκείνοι που θα τις έχουν χτίσει , θα τις υπηρετούν, και θα τις αναπτύσσουν πάνω σε κοινούς ουσιαστικούς στόχους, για να μεγαλώσουν σε αυτές παιδιά ελεύθερα, με αγάπη για τη ζωή, τη φύση, τον συνάνθρωπο, τις επιστήμες, τις τέχνες.

Αυτές τις μικρές κοινωνίες, τα κτήνη που δημιουργούν αυτή τη στιγμή τη παγκόσμια κοινωνία των σκλάβων, των σκλάβων χωρίς όνειρα, χωρίς δυνατότητα να σπάσουν τις αλυσίδες, χωρίς ικανότητα σκέψης και ελεύθερης αντίληψης, αυτές τις μικρές κοινωνίες δεν θα αφήσουν με κανένα τρόπο να δημιουργηθούν. Όμως μοιραία, στο τέλος των  ημερών, και μετά το γκρέμισμα των τυράννων από τους θρόνους τους, μετά το απόλυτο χάος που θα ξεσπάσει στην ανθρωπότητα, τις μέρες της μεγάλης θλίψης, του μεγάλου πόνου που έρχονται σύντομα….

Αυτές οι μικρές κοινωνίες θα είναι το μέλλον που ξεπροβάλλει μέσα από τα ερείπια. Εύχομαι οι ζωντανοί ακόμα άνθρωποι, οι ζεστοί, που κινούνται υπομονετικά ανάμεσα στους ανούσιους «χλιαρούς» και τους απωθητικούς «ψυχρούς» να αντέξουν, γιατί ο δρόμος της τελικής αναμέτρησης είναι μακρύς και επώδυνος….   

Το πρόβλημα είναι πως από τώρα όσοι στ΄αλήθεια θέλουν να αλλάξουν αυτό τον τρόπο ζωής, που κολυμπάει μέσα στην απάτη, την αδικία, τη βία και την υποταγή σε καρτέλ εγκληματιών, θα έπρεπε ήδη να κάνουν «κινήσεις» για σηκωθούν από τα ζεστά κρεββάτια και να αποδείξουν στους εαυτούς τους και στους υπόλοιπους πρόθυμους πως είναι αποφασισμένοι κάτι να κάνουν. Υπάρχουν προτάσεις, προσκλήσεις, νέες ιδέες, πόσοι ανταποκρίνονται σε αυτά τα καλέσματα?

Τι σημαίνει ένας άνθρωπος προσπαθεί και προτείνει συγκεκριμένα πράγματα και όχι μόνο αφηρημένες έννοιες? Ένα παράδειγμα στην παρακάτω σελίδα. Μπορείτε να διαφωνήσετε ή να συμφωνήσετε με αυτά που θα διαβάσετε. Αν συμφωνείτε , είστε έτοιμοι να ανταποκριθείτε, με θάρρος?  Αν διαφωνείτε έχετε να προτείνεται κάτι συγκεκριμένο, καλύτερο, ουσιώδες. Έτσι μόνο μπορούμε να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε ένα μέλλον στα παιδιά , αφού το παρόν τους το κλέψαμε, και αυτό που τους ετοιμάζουν είναι θάνατος.

Να συναντηθούμε, να μιλήσουμε, να προτείνουμε, να σχεδιάσουμε νέους δρόμους. Αν τίποτα από αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε, ας σωπάσουμε και ας αποδεχτούμε την ήττα μας.

http://lofos.info/pythas/index.html

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

http://lofos.info/laloslal/call.html