ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ...

 

Τα τρία αγγελούδια που χάθηκαν από το χέρι κάποιου παράφρονα, σας ζητούν ευγενικά να νοιώσετε το ίδιο συναίσθημα φρίκης και οργής και για τα εκατομμύρια αγγελούδια που βασανίζονται και θανατώνονται, πάνω στο υπέροχο πλανήτη μας και σας παρακαλούν να αρχίσετε να κόβετε βόλτες και στα σπίτια των υπόλοιπων εγκληματιών, τους οποίους επιλεκτικά?.. δεν έχετε προσπαθήσει να λυντσάρετε ποτέ. 

Η κακοποίηση ανηλίκων, η πορνεία ανηλίκων, η αφαίρεση των οργάνων τους για τις παράνομες μεταμοσχεύσεις, τα σκλαβοπάζαρα που δουλεύουν παιδάκια με ξύλο και απειλές για τη ζωή τους, τα σακατεμένα από τις βόμβες παιδάκια, κι εκείνα που βλέπουν τους γονείς τους σφαγμένους και ψάχνουν μέσα στα ερείπια να κρυφτούν, πριν τα βρουν τα καθάρματα που θα τα τακτοποιήσουν κατάλληλα, και ένα σωρό άλλα φριχτά εγκλήματα που πραγματοποιούνται στις πλάτες των παιδιών, μάλλον δεν τα βλέπετε γιατί δεν τα δείχνει η τηλεόραση.

Η δε τηλεόραση δεν τα δείχνει γιατί ΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ όλου αυτού του κακού που έχει σταθεί πάνω από τα κεφάλια μας σαν παντοδύναμος αρχαίος δαίμονας, δεν είναι κάποιο μεμονωμένο άρρωστο πλάσμα, αλλά κύριοι και κυρίες με χρήμα, πολύ χρήμα, και θέσεις εξουσίας, και σε πλήρη επίγνωση του κακού που διαπράττουν, με παντελή έλλειψη κάθε ενσυναίσθησης για τον ανθρώπινο πόνο. 

Είναι εκείνοι που έχουν τους ανθρώπους μαριονέτες στα παιχνίδια πολέμου, διαστροφής και κάθε δυνατής ανωμαλίας που πλασάρουν μέσα από τα χαζοκούτια που παρακολουθούν τα υπνωτισμένα πλήθη που κοιτάνε που δείχνει το δάχτυλο. Αν δεν το δείξει το χαζοκούτι δεν υπάρχει. 

Σας είπαν ποτέ πως ονομάζονται όλα αυτά τα εκατομμύρια παιδιά? Γνωρίζετε άραγε τι απέγιναν εκείνα που εξαφανίστηκαν, εκείνα που αν είναι τυχερά τα τραβάει μια φωτογραφία κάποιος πολεμικός ανταποκριτής ΚΑΙ ΑΝ το δείξει η τηλεόραση πέφτει στην αντίληψη, φευγαλέα, χωρίς πολλά δράματα, χωρίς ξεσηκωμό λυντσαρίσματος. 

Η επιλεκτική αίσθηση φρίκης, οι "μα μπορεί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα?" απορημένοι καλοκάγαθοι άνθρωποι, που είναι έτοιμοι να κρεμάσουν τον ΕΝΑΝ που τις περισσότερες φορές είναι κάποιος παράφρων, κάποιο τοπικό τέρας που δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία του και τις πράξεις του, αλλά την ίδια στιγμή συναινούν με την ψήφο ή τη σιωπή τους ή την αδιαφορία τις πράξεις των  τυράννων που είναι εκφράσεις του απόλυτου κακού, άψυχα σαρκία που ποτέ κανείς δεν θα πλησιάσει την πόρτα τους να τους απειλήσει. 

Παιδιά χρησιμοποιούν και για τα μπιχλιμπίδια που αγοράζουμε με τα ψίχουλα που μας προσφέρουν, καθώς απομυζούν τη ζωή μας που χάνουμε συλλέγοντας άχρηστα αντικείμενα, θαυμάζοντας άχρηστα είδωλα, σε μια συνεχή μαστούρα που ονομάζουμε "κανονικότητα".  

Τα αγγελούδια έφυγαν για κάποιο μακρινό παράδεισο, εκατομμύρια άλλα μένουν πίσω να ζουν καθημερινά στη κόλαση. 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ.

 

Ο σκλάβος διακρίνεται από τον ελεύθερο άνθρωπο, από τον εξαναγκασμό να λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες που επιβάλει ο αφέντης του, οι οποίοι κανόνες πρώτα από όλα ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. Αλυσίδες στα πόδια, στο λαιμό, ή ένα όπλο να τον σημαδεύει σε περίπτωση που σηκώσει κεφάλι, πολλές φορές ξυλοδαρμοί και βαριές τιμωρίες σε κάθε ένδειξη ανυπακοής. Δεν έχει δικαίωμα να βγει από τον ελάχιστο χώρο που του καθορίζουν τα αφεντικά του. Δεν έχει δικαίωμα πρωτοβουλίας οποιουδήποτε είδους χωρίς την άδεια των αφεντικών του.

Υπήρξαν πάρα πολλές μορφές δουλείας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Άλλες ήταν φανερές και μετά από ανείπωτα βασανιστήρια που υποβλήθηκαν γενιές και γενιές σκλάβων, έλαβαν την άδεια…. Να έχουν τα υποτυπώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Άλλες μορφές δουλείας ήταν πιο κρυφές, όπως όλα εκείνα τα δόγματα από τις διάφορες θρησκείες που υπέβαλαν τους ανθρώπους σε αφύσικες συμπεριφορές, σε τιμωρίες, σε διωγμούς, σε βασανιστήρια σε θάνατο. Ακόμα σήμερα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, επικρατεί η διεστραμμένη πραγματικότητα, και άνθρωποι βασανίζονται και θανατώνονται από αυτόκλητους Θεούς, ή υποφέρουν από διάφορα παιχνίδια που κάνουν τύραννοι που καθοδηγούνται από ιδέες και δόγματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την φύση του ανθρώπου και το δικαίωμα του να απολαύσει μια όμορφη ζωή.

Ο δυτικός κόσμος «ξέφυγε» από τις σκληρότερες μορφές δουλείας, και ίσως κάποια στιγμή οι «πολιτισμένοι» άνθρωποι είχαν θεωρήσει δεδομένο πως έχουν το δικαίωμα μιας αυτοδιαχείρισης της ζωής τους και κυρίως του σώματος τους. Πράγμα βέβαια που απείχε πάρα πολύ από την αλήθεια. Πίστευε έτσι ο πολιτισμένος άνθρωπος, γιατί οι  νέες ύπουλες μορφές δουλείας  δεν γινόντουσαν αντιληπτές σαν τέτοιες. Η κατευθυνόμενη και απόλυτα ελεγχόμενη ζωή του πολιτισμένου σκλάβου δε του προκαλούσε πόνο, αντίθετα του έδινε ένα αίσθημα ασφάλειας. Η δουλειά-δουλεία, η .. δουλίτσα μου.  Όμως φαινόταν πως έστω μια ανθρώπινη ιδιότητα τη διαχείριση του σώματος μας, μας είχαν δώσει την άδεια να την έχουμε. Η απελευθέρωση της γυναίκας, η σεξουαλική επανάσταση, η απομάκρυνση από θρησκευτικού τύπου επιβολές και απαγορεύσεις.

Μέχρι που άρχισαν να παίρνουν όλα τα δωράκια πίσω.

Ξεκίνησαν με τη φτωχοποίηση.

Συνεχίζουν με την αφαίρεση της ελευθερίας αυτοδιαχείρισης του σώματος.

Μέχρι που να νοιώσουμε (όσοι το νοιώσουν γιατί πολλοί είναι εγκεφαλικά τελειωμένοι) πως είμαστε και επίσημα οι νέοι σκλάβοι που δεν θα μπορούμε να κάνουμε ούτε βήμα χωρίς την άδεια των αφεντικών μας.  Οι άνθρωποι δέχτηκαν να «διαθέσουν» το σώμα τους στους τυράννους. Η απειλή του μαστίγιου αντικαταστάθηκε από την απειλή του εξοστρακισμού από την κοινωνία, όλων εκείνων που θα τολμούσαν να φέρουν αντίρρηση σε κάθε εντολή. Αυτή τη φορά ο αποκλεισμός κοινωνικών ομάδων δεν είχε να κάνει με το χρώμα, τη θρησκεία, τις πολιτικές πεποιθήσεις, τις γνώσεις, ή τη τάξη. Ήταν, είναι ξεκάθαρα αποκλεισμός όλων εκείνων που θα απαιτήσουν να έχουν το δικαίωμα στην διαχείριση του σώματος τους , γιατί η νέα τυραννία δεν συνεργάζεται με ιερατεία που εκπροσωπεύουν κάποιο θεό, και δεν απειλούν με μια άγνωστη και μακρινή κόλαση. Συνεργάζονται με επιστήμονες τρομοκράτες και τηλεοπτικά δίκτυα που εισχωρούν σε αποστειρωμένους θαλάμους και νεκροτομεία.

Η εικόνα τρομοκρατίας, ενός αιρετικού που καίγεται πάνω στη πυρά, αντικαταστάθηκε από ένα δυστυχισμένο γεμάτο καλώδια σε κάποιο θάλαμο εντατικής που προσπαθεί απεγνωσμένα να αναπνεύσει…

Σε χρόνους ρεκόρ, οι άνθρωποι έμαθαν πως είναι όχι μόνο αναγκαίο αλλά ζωτικής σημασίας για όλη τη κοινότητα να κλείνονται σπίτι και να βγαίνουν από αυτό για συγκεκριμένους λόγους, για περιορισμένο διάστημα, και σε κοντινή απόσταση , με άδεια εξόδου… μόνο βραχιολάκι στο πόδι δεν φόρεσαν για να εντοπίζονται σαν τους δραπέτες….

Έμαθαν να καθαρίζουν συνέχεια τα χέρια μέχρι να τα πληγιάσουν, να φοράνε μάσκες και να προσπαθούν να αναπνεύσουν με κόπο, έμαθαν απομακρύνουν τον συνάνθρωπο σαν τους λεπρούς κάποτε, έμαθαν πως κάτι τρομακτικό συμβαίνει ακόμα κι όταν στην προσωπική τους ζωή, έξω από τη τηλεόραση δεν είχαν αντιληφθεί κάτι…. Έμαθαν πως ακόμα κι αν αισθάνονται απόλυτα υγιείς μπορεί να είναι άρρωστοι , έμαθαν πως ακόμα κι αν δεν έχουν συμπτώματα, θα μολύνουν το περιβάλλον, έμαθαν πως ακόμα και στον αέρα μπορεί να κυκλοφορεί κάτι τρομακτικό…  για πολύ ώρα μετά το πέρασμα του μολυσμένου συμπτωματικού ή ακόμα και ασυμπτωματικού…. , και περνώντας από εκείνο το σημείο, με μια αναπνοή μπορεί να πεθάνουν…..

Κι όταν ο τρόμος έφτασε να τους στοιχειώνει, παρουσιάστηκε ένα θαυματουργό τρύπημα, που θα τους έσωνε ή όχι? Δεν έχει σημασία.. θα είχαν περισσότερες ελπίδες. Και σ΄αυτό ακριβώς το σημείο ακούστηκε το κρακ από την αλυσίδα που έκλεινε. Μια αλυσίδα που όχι μόνο δεν θα ήταν λόγος επανάστασης, εξέγερσης, αλλά θα ήταν και το μέτρο «υπευθυνότητας» κάθε μέλους της ανθρώπινης κοινωνίας. Όχι μόνο δεν θα εύρισκαν υποστήριξη οι άνθρωποι που προσπάθησαν να φωνάξουν πως ο βασιλιάς είναι γυμνός.. δεν τον βλέπετε? Αλλά ξαφνικά από πρώην σεβαστοί πολίτες, θα ήταν οι ανυπάκουοι αλήτες… οι ανόητοι ψεκασμένοι… οι επικίνδυνοι.

Ο άνθρωπος θα ξέχναγε πως μόνο οι σκλάβοι δεν μπορούν να αποφασίσουν τι θα κάνουν με το σώμα τους… μόνο οι σκλάβοι παίρνουν εντολές για το πόσο θα απομακρυνθούν από το τετραγωνικό που καταλαμβάνει το σώμα τους…  Μόνο οι σκλάβοι μπορούν να τιμωρηθούν, να διωχτούν, να αποκλειστούν από την κοινωνία ενώ είναι υγιείς.  Φτάσαμε στο απόλυτα παρανοϊκό σημείο να βλέπουμε συνέχεια γύρω μας ανθρώπους τρυπημένους να αρρωσταίνουν, να μολύνουν τους υπόλοιπους, και να τους λένε πως είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν, και δεν ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ να ελέγχονται ακόμα κι αν αισθάνονται άρρωστοι, και την ίδια στιγμή άνθρωποι υγιείς, να απολύονται, να εκβιάζονται, να τρυπάνε τη μύτη τους συνέχεια με ανόητα τεστ, και να πληρώνουν πρόστιμο…

Γιατί δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις…

Περάσαμε τόσα πολλά, στην ιστορία μας.. έγιναν πόλεμοι, επαναστάσεις, γέμισε αίμα και πόνο ο πλανήτης στη μακριά ανθρώπινη ιστορία.. τόσος κόπος, τόσες θυσίες, για να φτάσουμε σήμερα να θεωρούμε ελευθερία να κατεβάσεις μια μάσκα κάτω από τη μούρη και να πάρεις μια ανάσα. Σε μια ανθρωπότητα που ΠΟΤΕ, ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΥΡΑΝΝΙΑ, ακόμα και οι χειρότερες που πέρασαν,  δεν είχε τολμήσει να κοροϊδέψει τον άνθρωπο τόσο ξεδιάντροπα σε θέματα που αφορούσαν την υγεία του…

Τραγικές επιδημίες, πανδημίες  που έζησε στο παρελθόν ο άνθρωπος, χωρίς να έχει τα σημερινά μέσα και γνώσεις, και τις πέρασε με περισσότερη αξιοπρέπεια και θάρρος ….

Ντροπή και αίσχος για τη κατάντια μας.

ΝΕΥΡΟΣΠΑΣΤΟΝ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΣΠΑΣΤΗΣ

 

Εσείς που νοιώθετε τόσο πόνο, για τους Ουκρανούς που τους χτυπούν οι κακοί Ρώσοι, νοιώθετε τον ίδιο πόνο και για το γείτονα σας που φωνάζετε να ψοφήσει ο κ@ριόλης,  να τον φυλακίσουν στο σπίτι και να μην έχει να πάει πουθενά, να του αφαιρέσουν τη δουλειά και να πεινάσει, να κόψουν το κατοστάρικο και παραπάνω στο παλιόγερο που κινδυνεύουμε να μας μολύνει  αφού δεν εμβολιάστηκε ή είστε από εκείνους που θεωρούν ότι η ελευθερία είναι πολύτιμο αγαθό για όλους?

Στη μακριά πορεία της ζωής, αν είναι κάτι που ανακαλύπτουμε κάθε στιγμή, σε κάθε ευκαιρία, είναι η απύθμενη υποκρισία που φωλιάζει στα μυαλά των ανθρώπων. Είναι εκείνη η γελοία επιλεκτική συμπόνια, η με όρους εν συναίσθηση. Είναι ο πόλεμος που έχει καλούς και κακούς, οι σφαίρες που σκοτώνουν δίκαια ή άδικα. Είναι η λύπη για εκείνα τα παιδιά που πεινάνε αλλά όχι για τα άλλα. Η φρίκη που νοιώθει κάποιος για την τάδε βιασμένη γυναίκα αλλά όχι για την άλλη βιασμένη. Το εμπόριο σάρκας , το εμπόριο παιδιών, η κακοποίηση, οι βασανισμοί, οι εκτελέσεις, που έχουν σημασία ανάλογα με το χρώμα, τη  θρησκεία, την εθνικότητα .

Η γενοκτονία ενός μακρινού ή κοντινού λαού. Ο «μακρινός λαός» μπορεί να αφανιστεί από το χάρτη και να μην δώσει κανείς σημασία ούτε σαν μικρή είδηση στα κανάλια που παρακολουθούν οι υπνωτισμένοι άνθρωποι που κοιτάνε μόνο που τους δείχνει το δάχτυλο. Ειδικά εδώ στην μικρή μας και πανέμορφη χώρα, αυτή η επιλεκτική συμπόνοια, άριστα κατασκευασμένη από τους έμπειρους διαμορφωτές συνειδήσεων, έχει πάρει άλλες διαστάσεις.

Κάθε έγκλημα, κάθε φρίκη, κάθε πράξη ανομίας, εγκληματικότητας, διαφθοράς, ενδιαφέρει το πλήθος στο βαθμό που θα το υποδείξουν τα κανάλια και τα δίκτυα κοινωνικής ενημέρωσης. Δεν υπάρχει πλέον στάλα λογικής, έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να διακρίνει τα «παιχνιδάκια» που παίζονται πάνω στο δύστυχο σαρκίο του. Ζούμε σε φασιστικό καθεστώς, όπου έχουν ισοπεδωθεί όλα τα αυτονόητα δικαιώματα, ένα κράτος που τα πάντα ορίζουν μαφιόζικες συμμορίες, χιλιάδες συνάνθρωποι βιώνουν δράματα ισάξια ενός πολέμου, που είναι ακήρυχτος αλλά πέρα για πέρα υπαρκτός, και δεν έχει κουνηθεί βλέφαρο. Μόνο κάτι διαμαρτυρίες που κάνουν τους τυράννους να γελάνε και να ησυχάζουν καθώς γεύονται τα ανθρώπινα συκώτια με ένα καλό κιάντι….

Αυτός εκεί που σκοτώθηκε από τις τάδε σφαίρες είναι πολύ κακό πράγμα… διαμαρτυρηθείτε, αν δεν το κάνετε είστε φασίστες, απάνθρωποι, ο τάδε που σκοτώθηκε όμως δεν μας νοιάζει, αντίθετα αν διαμαρτυρηθείτε γι΄αυτόν μάλλον είστε φασίστες και απάνθρωποι… Πρέπει να νοιάζεστε για το τι θα γίνει για την τάδε πατρίδα, αλλά για την δική μας πατρίδα εδώ μην πολύ φωνάζετε γιατί είναι ύποπτο. Πρέπει να αγανακτείτε γιατί η άλλη πατρίδα χάνει εδάφη από εισβολείς, αλλά εμείς μπορεί να ξεπουλήσουμε τα πάντα όμως δεν θα το πούμε παράδοση της χώρας θα το ονομάσουμε ανάπτυξη, επενδύσεις.

Μπορούμε να φτιάξουμε ένα σωρό δομές για να φιλοξενήσουμε δυστυχισμένους από όλο το κόσμο, να βρουν μια καλύτερη μοίρα, αλλά δεν μπορούμε να φτιάξουμε μερικές γ@μηνένες δομές για όλους εκείνους τους ντόπιους που σαπίζουν κάτω από γεφύρια, στα σκαλιά του μετρό, στα παγκάκια, ούτε μπορούμε να φροντίσουμε για τα παιδιά που σαπίζουν από τα ναρκωτικά, δεν μπορούμε να καθαρίσουμε τα στενά και τις πλατείες  της κατακτημένης πλέον από μαφιόζικες κάθε εθνικότητας συμμορίες πρωτεύουσα, που μοιάζει σαν ένα διεθνές παζάρι όπου πουλιούνται όπλα, ναρκωτικά, κλεμμένα, άνθρωποι, σε καλές τιμές.

Δεν έχω αφιερώσει ούτε μια αράδα να γράψω την άποψη μου για ότι συμβαίνει στην Ουκρανία ή σε άλλους πολέμους, γιατί σε πόλεμο είμαστε κι εμείς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σε πόλεμο με κατακτητές που κρύβονται πίσω από τραπεζικές κονσόλες, πολυτελή γραφεία, και ακριβά κουστούμια, υποστηριζόμενοι από εκείνους που έχουν ακόμα κρατήματα γερά, δεν νοιώθουν τίποτα για τον δυστυχισμένο συμπατριώτη, για το παιδί της διπλανής πόρτας που κοιτάζει ένα άδειο ψυγείο, δεν θα πάνε ένα λουλούδι σε έναν από τους δεκάδες τάφους εκείνων που αυτοκτόνησαν, δεν θα ανεμίσουν καμιά ελληνική σημαία διαμαρτυρίας για το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας και της ίδιας της γης που έδωσαν το αίμα οι πρόγονοι μας για να την φυλάξουν….

Θα περάσει ο κάθε καραγκιόζης τις μέρες, περιμένοντας το επόμενο πιασάρικο σύνθημα, την επόμενη υπόδειξη για το ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, με την ευγενική χορηγία μιας μάζας από ξεπουλημένους τεχνοκράτες κι ένα πνευματικό κόσμο που αναλώνεται σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, με ένα ουισκάκι στο χέρι και μια σκέψη για το επόμενη ευκαιρία επιδότησης.

Τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν. Οι περικοπές μισθών, συντάξεων ήρθαν για να μείνουν, το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας ήρθε για να μείνει και για να γίνει όλο και χειρότερα. Καπάκι φάγαμε και τον ιο που οδήγησε σε κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας, με την απόλυτη αποδοχή των τρομοκρατημένων  ή εκβιαζόμενων πολιτών. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε και τα σύνορα μας θα φθάνουν μέχρι τη Μαλακάσα, και η πρωτεύουσα θα μοιάζει με μια μεγάλη συνοικία βραζιλιάνικων καρτέλ, όπου κάθε λογής άτομα, θα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο κι ένα κομμάτι ψωμί, δίπλα σε πανάκριβα ξενοδοχεία, πολυτελή εστιατόρια και χολυγουντιανές βίλες στην περιφέρεια και στην παραλία, που δεν θα ρίχνουν βλέφαρο για το τι συμβαίνει στις φαβέλες…

Θα είναι μια πατρίδα που είχε την ατυχία να μην μην βρεθεί ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, για κυβερνήτης, μια πατρίδα που αναλώθηκε σε αριστερο-δεξια παιχνιδάκια, στημένα από τους αργυραμοιβούς, που παίζουν ζάρια μες τους αιώνες και που άφησαν αδιάφορους τους ιθαγενείς που αρκέστηκαν στη θεσούλα, στο σπιτάκι, στο αυτοκινητάκι, στο γκομενάκι και στο μεζεδάκι της ασφαλούς καθημερινότητας, χωρίς ιδανικά, χωρίς όραμα για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς έμπνευση, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα….

Δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο, γιατί εδώ και πολλά χρόνια, τα οράματα μιας ολόκληρης κοινωνίας είναι εκείνα που προωθούν τα διαφημιστικά σποτάκια… τα ιδανικά που γίνονται σκοπός για τα παιδιά που γεννιούνται, χτίζονται από ένα συνάφι που αποτελείται από ανώμαλους, διεφθαρμένους, αμόρφωτους, άχρηστα ανθρωπάκια που απόκτησαν αξία, μόνο και μόνο γιατί μπορούν να εξυπηρετούν τους στόχους που έθεσαν οι νταβατζήδες που τους χαρτζιλικώνουν.

ΠΑΙΔΕΙΑ, ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ είναι το χαμένο κλειδί της προόδου και της ελευθερίας. Μια μεγάλη προσπάθεια, να μείνει ο λαός αμόρφωτος, να μην γνωρίζει ούτε στοιχειώδη ιστορία, γεωγραφία, να μην διαβάζει ακόμα κι ένα κλασικό βιβλίο, να μην δημιουργεί συναισθήματα πατριωτισμού, περηφάνειας, να μην μπορεί να διακρίνει την απάτη από την αλήθεια.

Ένας λαός βυθισμένος στην λήθη που φαντασιώνεται πως είναι ελεύθερος και αποκτούν έννοια οι εθνικές του γιορτές εφόσον «πέφτουν» σε τριήμερο, και θα έχει την ευκαιρία για 3 ημέρες απόδρασης από την μόνιμη φυλακή του. Νευρόσπαστα (μαριονέτες) που οι νευροσπάστες ορίζουν την ύπαρξη τους, σε ένα άθλιο θέατρο σκιών.