ΕΝΑΣ ΧΥΛΟΣ ΑΠΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

 

Ο Τραμπ ο μεγάλος σωτήρας, ο Πούτιν ο φύλακας της ορθοδοξίας, οι κλώνοι, ο Έλβις ζει, δεν πήγαμε στο φεγγάρι που ως γνωστόν είναι διαστημόπλοιο, οι ΕΛ που στέλνουν μηνύματα στον Μήτσο που ζει στην Πάνω Ραχούλα και τον επέλεξαν από 7 δις ανθρώπους στο κόσμο, τα σκιώδη πλάσματα που ζουν στις σήραγγες του μετρό, οι προφήτες, οι μάγισσες, οι εκλεκτοί του Θεού, οι ενσαρκωμένοι άγγελοι, ο Νιο με το χάπι, η βασίλισσα είναι σαύρα, οι μαύρες και λευκές αδελφότητες, οι ιλουμινάτοι… αν συνεχίσω θέλω ένα βιβλίο μόνο για να βάλω τίτλους…

Υπάρχει τίποτα καλύτερο αν θέλεις να κρύψεις την αλήθεια να την «τρυπώσεις» ανάμεσα σε ωκεανούς ψεμάτων? Υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να χωρίζεις σε στρατόπεδα εκείνο το πληθυσμό που ακριβώς μάχεται φωνάζοντας πως δεν ανήκει σε στρατόπεδα και δεν είναι σαν την υπόλοιπη μάζα? Το γνωστό μαύρο πρόβατο που ξεχωρίζει ανάμεσα στο κοπάδι με τα κατάλευκα υποταγμένα προβατάκια, υπάρχει καλύτερος τρόπος από  το να το  σπρώξεις στη διπλανή φάρμα που έχει όλων των ειδών χρωματιστά προβατάκια, που παλεύει το καθένα να μάθει τις μεγάλες αλήθειες της ανθρώπινης ύπαρξης, και να ρίξει ανάμεσα τους πάνσοφους βοσκούς – χειραγωγούς, που θα ικανοποιούν κάθε φαντασία?

«Η ερημιά των καθρεφτών»  

« “the wilderness of mirrors” happens to be a phrase recurrently used by James Jesus Angleton, who was chief of counter-intelligence for the CIA between 1954 and 1974, to describe the angst and confusion created during the Cold War by moles and double agents»

Η αν θέλετε πιο λιανά, πως μπορείς να μετατρέψεις τον εγκέφαλο εκείνων που είναι εν δυνάμει «επικίνδυνοι» σε σούπα, ανακατεύοντας στο μίξερ αλήθειες και ψέματα , δημιουργώντας έτσι «υβριδικές» ερμηνείες που με λίγο «γαρνίρισμα» που ταιριάζει με τα «χνώτα» του αναζητητή έρχεται και δένει γάντι. Ο πιστός θέλει ένα Μεσσία που θα σταλεί από τον Θεό κι έναν αντίχριστο που θα προηγηθεί και θα δοκιμάσει τους πιστούς  με τσιπάκια, ΤΝ, αριθμούς του θηρίου κλπ , ο λαβκραφτικός σκοτεινός τύπος, θέλει αρχαίους παλαιούς που θα επιστρέψουν μόλις ξυπνήσει ο Κθούλου, θέλει ερπετά που κυβερνούν, αρχέγονους τρόμους, ο απόγονος των Ολύμπιων θέλει διαστημόπλοια που θα κατέβουν και θα πατάξουν τις σκοτεινές δυνάμεις που αιώνες καταδυναστεύουν τη γη, ο μυστήριος θέλει ιλουμινάτους, μυστικές λέσχες και περάσματα, τυράννους που πίνουν το αίμα των παιδιών και πάει λέγοντας…

Έχετε αναρωτηθεί πως ζουν μερικοί εδώ μέσα (εννοώντας το διαδίκτυο) που καλύπτουν σελίδες συνωμοσιολογικού χαρακτήρα,  με εκατοντάδες ή και χιλιάδες  ακολούθους, οι οποίοι από το πρωί ως το βράδυ ότι ώρα και να δεις κάνουν αναρτήσεις, γράφουν κείμενα, είναι πάντοτε παρόντες να απαντούν, περνάνε γενικότερα όλη την ημέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή, και προσκαλούν τα πλήθη ως νέοι προφήτες να πράξουν έτσι ή αλλιώς, για να γνωρίσουν την «μία και μοναδική αλήθεια» που βέβαια αυτή η μία και μοναδική αλήθεια έχει τόσες μορφές όσες και αυτοί οι καναπεδάτοι-πεφωτισμένοι. Από που έχουν χρήματα αφού δεν δουλεύουν.. είναι όλοι συνταξιούχοι? Εισοδηματίες? Ζουν σε κάποιο σπήλαιο σαν ερημίτες με νερό και ψωμί απλά έχουν κι έναν υπολογιστή με Wi-Fi μαζί?

Μήπως μερικοί από αυτούς είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΙ? Και πληρώνονται αδρά? Μήπως η συνωμοσιολογία που μετατρέπεται σε ΠΙΣΤΗ είναι τελικά το καλύτερο δεκανίκι του συστήματος? Σκεφθείτε ένα ταξιδιώτη που έχει τελικό προορισμό την αλήθεια, και καθώς έχει φτάσει κοντά, σε ένα σταυροδρόμι με 4 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ,   ένας τύπος γεμάτος αυτοπεποίθηση, που δείχνει να ξέρει πολλά, τον συναντάει και του δείχνει ένα δρόμο λέγοντας να πάει εκεί, γιατί εκεί κρύβεται αυτό που ψάχνει,  και τον πείθει γιατί είναι άριστα εκπαιδευμένος να εξαπατά. Το ίδιο κάνει και στον επόμενο δείχνοντας άλλο δρόμο, και στον επόμενο άλλο κοκ.. Ομάδες θα σχηματιστούν που θα βαδίζουν στο κάθε μονοπάτι, θα σχηματίσουν ένα ισχυρό εγρηγοράτο από τη κοινή πίστη που θα κουβαλάνε μέσα τους και που ο άριστος χειραγωγός δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να "μυριστεί" τι γουστάρει η ψυχή τους και να τους το δώσει... Κι όταν η ομάδα θα είναι ισχύρή, ακόμα κι αν δεν βρουν αυτό που έψαχναν στο τέλος του δρόμου που ακολούθησαν, δεν θα γυρίσουν πίσω στο σταυροδρόμι να ψάξουν κι άλλους δρόμους, θα μείνουν εκεί γιατί ότι γίνεται απόλυτη πίστη χωρίς γνώση, είναι η πιο ασφαλής φυλακή για το πνεύμα. Η απόλυτη πίστη είναι ο τελικός προορισμός του αποτυχημένου ερευνητή. 

Τα ιερατεία το κέρδισαν αυτό με πολέμους, απειλές, τρομοκρατία και ηγέτες τυράννους που επικοινωνούσαν απευθείας με το Θεό και ήταν οι εκλεκτοί …

Στη διάρκεια της μεγάλης πορείας, έζησαν και δίδαξαν αληθινά φωτισμένοι άνθρωποι, αυτών τις διδαχές παραποιημένες, με κατά το συμφέρον προσθήκες ή αφαιρέσεις, χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι τύραννοι γνωρίζοντας πως οι σταυροφορίες πλέον γίνονται διαδικτυακά και πως τα μαύρα πρόβατα είναι πιο μπερδεμένα από όλες τις προηγούμενες εποχές, γιατί πολύ απλά κάθε σπίτι δεν έχει πια το φαντασμά του, ένα παιδί δεν μιλάει τον φανταστικό φίλο, ένας ταξιδιώτης δεν ψάχνει σε αχαρτογράφητα μέρη, ένας πιστός δεν προσπαθεί να ανακαλύψει το Θεό του, όλα έχουν αντικατασταθεί από την ετοιματζίδικη πληροφόρηση των οθονών και των καλωδίων. Οι ιδιοκτήτες των ταχυφαγείων της γνώσης μοιράζουν άπλετα εύπεπτες τροφές για τεμπέληδες αναζητητές. 

Και σ΄αυτό τον ωκεανό καναλιών, οι αρουραίοι κάνουν πάρτυ, μασουλώντας τα τρυφερά όνειρα των ανυπότακτων που δειλά ρώτησαν, «γιατί είμαι εδώ?»

 

 

 

 

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΜΕΙΣ.

Την πρώτη μου ανάρτηση για την νέα χρονιά θέλω να την αφιερώσω, σαν φόρο τιμής, σε ένα κόσμο που γνώρισα τους τελευταίους μήνες και που μέχρι πριν λίγο καιρό, αγνοούσα, ή μάλλον γνώριζα από ειδήσεις που διάβαζα ή από γνωστούς στο περιβάλλον μου που μου προκαλούσαν θλίψη, και κούναγα το κεφάλι όπως οι περισσότεροι κάνουμε λέγοντας ένα απλό τον φουκαριάρη, τον καυμένο, πάει αυτός....

Χθες παραμονή είχα την προτελευταία μου χημειοθεραπεία. Επειδή δεν θέλω να το παίξω ήρωας σε όλες μου τις θεραπείες είχα ελάχιστες ή ανύπαρκτες παρενέργειες, δεν άλλαξε τίποτα στην καθημερινότητα μου εκτός από τη καράφλα μου και την όψη μου που μοιάζω λίγο σαν εξωγήινη!! (δεν είναι κακό αυτό, στην επερχόμενη εισβολή των επικυρίαρχων μπορεί να την βγάλω καθαρή!)

Σε αυτούς τους διαδρόμους λοιπόν, που είναι και η σκληρότερη φάση θεραπείας σε κάποιον που αντιμετωπίζει τον καρκίνο, υπάρχουν σαφέστατα ΔΥΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ κατηγορίες ασθενών. Εκείνοι που στέκονται αμίλητοι, σκοτεινιασμένοι, και περιμένουν με δραματικό τρόπο τη συνέχεια, θεωρώντας πως είναι κιόλας τελειωμένοι (και αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε κάποιους που όντως την έχουν άσχημα αλλά και σε εκείνους που οι γιατροί διαβεβαιώνουν πως θα έχουν πολύ καλή εξέλιξη μέχρι θεραπεία) και η δεύτερη κατηγορία, άσχετα με το στάδιο που βρίσκονται είναι οι με λένε Γιάννη όπως θα έλεγε ένας φίλος και στ' @ρχίδια μου. 

Και ναι αν υπάρχει μια ιστορία "μεταφυσικού" χαρακτήρα που τελικά είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, είναι πως το σώμα μας ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΣΤΟΝ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Είναι αληθινά θαύματα της ανθρώπινης δύναμης αυτά που είδα. Η νοσοκόμα ερχόταν να δώσει χάπια αντιεμετικά σε ανθρώπους που έκαναν θεραπείες πολύ βαριές και είχαν 98% πιθανότητα να μην μπορούν ούτε να φάνε, κι εκείνοι έλεγαν δεν τα θέλω γιατί είμαι μια χαρά... (πολλοί από αυτούς ήταν στο μπαλκόνι πίνοντας τον καφέ του και κάνοντας τσιγαράκι... και οι οποίοι στη συνέχεια στο σπίτι, όπως μας έλεγαν θα απολάμβαναν ένα ωραίο γιουβετσάκι που είχε φτιάξει η γυναίκα). Αλλοι δεν τους έδιναν τίποτα γιατί δεν λάμβαναν βαριά θεραπεία και εκείνοι παρακάλαγαν έντρομοι για διπλές δόσεις από χάπια γιατί δεν  μπορούσαν να φάνε ούτε φρυγανιά και οι γιατροί έλεγαν είναι στο μυαλό του τι να κάνουμε δωστου γιατί όντως δεν θα μπορεί.

Χθες ήμουν με μια παρέα γυναικών, οι οποίες φόραγαν τις χρωματιστές μαντήλες τους, με το πρόσωπο τους μακιγιαρισμένο έτοιμο για τη γιορτή, χαρούμενες που ήθελαν να ξεμπερδέψουν γρήγορα γιατί έπρεπε να φτιάξουν τη βασιλόπιτα και τα διάφορα εδέσματα για το οικογενειακό τραπέζι. Μία από αυτές περνούσε αυτό το βάσανο για δεύτερη φορά με υποτροπή και πέρα βρέχει. Εχουμε πει τις ιστορίες της ζωής μας (γιατί βρισκόμαστε οι ίδοι άνθρωποι την ίδια μέρα κάθε 21 μέρες) και ανταλλάξαμε τηλέφωνα όσες τελείωσαν για να μην χαθούμε. 

Και τώρα ίσως είναι η στιγμή να βάλω ένα θέμα τροφή για σκέψη γιατί το τι έχουμε διαβάσει εδώ μέσα δεν λέγεται. Θα να αναφέρω σαν βοήθεια για όσους περάσουν κάτι παρόμοιο  2 ΑΛΗΘΕΙΕΣ και όχι φούμαρα που πλέον τις είδα με τα μάτια μου και είναι αυτές οι 2 αλήθειες που με έκαναν να είμαι στη δεύτερη κατηγορία που τρώνε γιουβετσάκια και απολαμβάνουν τον καφέ τους (και ναι, δεν το έκοψα ακόμα αλλά καπνίζω λιγότερο τόσα όσα να τα θεωρώ μια εκτόνωση, μια απόλαυτη κι ας με πείτε παλαβή ή ασυνείδητη).

1. Οι θεραπείες  και η εμπειρία των γιατρών έχουν ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΎ.     Ανθρωποι που με το είδος καρκίνου που είχαν θα τους έδιναν μερικούς μήνες ζωής τώρα ζουν, και πολύ καλά, για χρόνια ή θεραπεύονται εντελώς. Παρενέργεες θεραπειών έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. Πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση είναι το κλειδί της θεραπείας. Οσοι φθάνουν στάδιο 1 ή 2 ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις το λεγόμενο "κακό σπυρί" εξαφανίζεται με συνοπτικές διαδικασείς. 

2. ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ. ΝΟΜΟΣ.  Αυτή τη δύναμη την είδα σε ανθρώπους που είχαν βαθιά πίστη στο Θεό τους, οι οποίοι απλά έλεγαν, έχω κοντά μου τον Χριστό και δεν πρόκειται να πάθω τίποτα (και πλέον αυτό δεν θα το κοροϊδεύω γιατί δεν έχει σημασία αν κάποιος τελικά πιστεύει σε κάτι που είναι ψέμα ή αλήθεια, η ουσία είναι πως αν το πιστεύει με όλη τη ψυχή είναι Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΉΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ. Είδα εκείνους που είχαν αυτοπεποίθηση, στη δύναμη του σώματος τους και στις αντοχές του και έλεγαν χωρίς ίχνος αμφιβολίας, θα τα καταφέρω το θηρίο δεν θα με νικήσει, κι εκείνους που είχαν πίστη στην επιστήμη, ενημερωμένοι για όλες τις εξελίξεις, ρώταγαν κάθε λεπτομέρεια, γνώριζαν κάθε πτυχή της ασθένειας τους και μελετούσαν λες και θα έδιναν εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. 

Βάσει αυτών που έχω ακούσει εκατομύρια άνθρωποι στο άμεσο μέλλον θα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ δύσκολες καταστάσεις λόγω μεγάλων καρτέλ εγκληματιών που κινούν τα νήματα των ανθρώπινων ζωών πάνω στο πλανήτη, χωρίς έλεος, αδίστακτοι. Δηλητηρίασαν την τροφή, το νερό, φόρτωσαν τις ζωές με άγχος, βάσανα, μαυρίλα, βομβάρδισαν τα μυαλά με κάθε είδους φόβους, ανωμαλίες, έκφυλοι οι ίδιοι μετέτρεψαν τις κοινωνιες σε αποδέκτες σκουπιδιών, μας ταϊζουν αρρώστια σε κάθε βήμα μας.

Είναι απόλυτα φυσικό πως θα υποστούμε τις συνέπειες ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΓΙΑ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕΣ αλλά για να είμαστε σε σύμπνοια με τη φύση, με το σύμπαν. Η αποκοπή μας από το φυσικό περιβάλλον, από το περιθώριο να ονειρευόμαστε και να δημιουργούμε τη ζωή που η ψυχή μας λαχταράει, όλες οι παγίδες που έχουν γραπώσει τα πόδια μας και μας κρατουν καθηλωμένους σε ένα αφύσικο περιβάλλον γεμάτο δηλητηρία, είναι η αιτία αυτής της μεγάλης κατάρρευσης του σώματος. 

Σκεφτόμουν όλους όσους μας έβλεπα σε εκείνους τους θλιβερούς διαδρόμους, να είχαμε ζήσει σε κάποιο μικρό χωριό, αναπνέοντας καθαρό αέρα, καλλιεργώντας τη τροφή μας, ζώντας απλά σαν τα αγρίμια μέσα στη φύση, απολαμβάνοντας την γαλήνη μιας θάλασσας, ή την απεραντοσύνη ενός βουνού, να βλέπαμε ανοίγοντας τα μάτια το πρωί, ένα καθαρό ουρανό, και τα παιδιά μας να μπορούσαν να χαιδεύουν τα προβατάκια, να μαζεύουν τα αυγά από τις κοτούλες, να τρέχουν στη φύση και να δημουργούν τα δικά τους παιχνίδια, αγνοώντας παντελώς την ύπαρξη κινητών ή υπολογιστών. Να μπορούν να δίνουν ονόματα στα αστέρια που θα μετράνε τα βράδια στον ουρανό.  Και να τα κυνηγάει η μάνα γιατί φάγανε στα κρυφά όλες τις μαρελάδες που είχε φτιάξει για το χειμώνα στο κατώγι.

Θα μου πείτε προτείνω να γυρίσουμε πίσω? Να γίνουμε κάτι σαν τους παλιοχριστιανούς. Οχι, μας προτείνω να γυρίσουμε πίσω με τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει, με τα εργαλεία που έχουν εξελιχθεί, με όλες τις πληροφορίες που έχουμε συγκεντρώσει για να επιστρέψουμε σε ένα φυσιολογικό τρόπο ζωής με καλύτερες συνθήκες από ότι οι παππούδες μας. Ναι ξέρω, δεν γίνεται γιατί είμαστε πλέον ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΦΥΛΑΚΗΣ που έχει ελέγξει όλους τους τρόπους απόδρασης για να είναι σίγουροι πως κανένας δεν ξεφεύγει.

Για τη νέα χρονιά λοιπόν δεν έχω παρά να ευχηθώ δύο πράγματα.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ.

ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕ ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ. Ας απολαύσουμε αυτή την ώρα και ας συνεισφέρουμε σε αυτό με όποιο τρόπο μπορούμε. 

Η νέα χρονιά λοιπόν να σας φέρει

ΥΓΕΙΑ (δύναμη μυαλού που καθοδηγεί το σώμα)

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ (αποβολή κάθε σκουπιδιού, μόνο όσα αληθινά έχετε ανάγκη)

ΘΑΡΡΟΣ ( γιατί κάθε πόλεμος θέλει πολεμιστές και όχι κλαψιάρηδες)

ΑΓΑΠΗ (γιατί είναι η γαλήνη που το πνεύμα αποζητά)

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΟΥΜΠΟΥ..

 

 

Τι ακριβώς ξέρουμε για τον νέο πλανητάρχη?

Επιχειρηματίας, τηλεοπτικός παραγωγός, Λατίνος εραστής και γεννημένος πωλητής. Μόλις τα διαβάζω αυτά έρχεται ξαφνικά στο μυαλό μου ένα άλλο όνομα ΣΥΛΒΙΟ!! Ο ίδιος ο Τραμπ, είχα διαβάσει κάπου, είχε πει «ο Σίλβιο είναι ένας καλός άνθρωπος» (δεν ξέρω αν αυτό το είχε πει πριν να γίνουν γνωστά τα μπούνγκα – μπούνγκα παρτυ του Σίλβιο ή πριν).

Ο Ντόναλντ ξέρει να βγάζει χρήμα. Είναι μια μηχανή που βγάζει χρήμα. Είναι πολύ λευκός, έχει εκείνα τα χρυσά μαλλιά που ανεμίζουν, γυναικάρες δίπλα του, και είναι Αμερικανός, πολύ Αμερικανός. Λατρεύει τη πατρίδα του, αυτή τη πατρίδα που έχει γ@μίσει τον υπόλοιπο πλανήτη χωρίς σάλιο. Αν είχε κρεμασμένα με μια ζώνη γύρω από τη κοιλάρα του δυο περίστροφα και φόραγε και το γνωστό απαραίτητο καπέλο, θα έλειπε μόνο ένας  φουκαράς κρεμασμένος με μια φυσαρμόνικα καρφωμένη στο στόμα, να τον κοιτάει…. Το πρόβλημα είναι πως δεν είναι τόσο όμορφος σαν στον Χένρι και η Καμάλα βέβαια δεν είναι ο Μπρόνσον (ούτε τα παπούτσια του δεν του δένει) !

Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι η τραμπική λατρεία των  «πεφωτισμένων» συνωμοσιολογιών, βγαίνει από τη περιοχή της άγριας Δύσης και φθάνει μέχρι την πιο υπόδουλη αμερικανική αποικία στην Ευρώπη, δηλαδή στη δύστυχη Ελλάδα,  όπου έτσι και κάνεις κανένα αστείο του είδους «ρε παιδιά εμένα πιο πολύ σαν Χέφνερ με τα κουνελάκια του μου φέρνει παρά σε Μεσία» προς τους πολύ «διαβασμένους», σε κοιτάνε με οίκτο, σκεπτόμενοι πως είσαι ένα δύστυχο τυφλό ανθρωπάκι που δεν βλεπεις την αλήθεια του μεγάλου «μυστικού» πολέμου όπου ο Ντόνυ είναι ο Αρχιστράτηγος που ορμά με τα λάβαρα της σωτηρίας αυτού του κόσμου.

Είναι η ίδια λατρεία του απέναντι Πουτινικού στρατοπέδου, όπου ο Βλαδίμηρος αναγεννημένος στον Βόλγα, με τη φωνή του κυρίου να του φωνάζει Βλαδίμηρε, Βλαδίμηρε γιατί με καταδίωκες εκεί στην Κα Γκε Μπε ? Είναι οι εικόνες μιας «φρουράς» που εκπροσωπεί (όπως πιστεύουν οι οπαδοί) όλα εκείνα που η Νέα Τάξη θέλει να σβήσει από το χάρτη. Ναι όλη αυτή η λατρεία δεν είναι περίεργη γιατί σε ένα κόσμο που γκρεμίζεται μέσα στην απόλυτη σαπίλα, την ανωμαλία, τον εκφυλισμό, τη χυδαιότητα, σε ένα κόσμο που μοιάζει με ένα βούρκο όπου επιπλέουν μόνο τα σκ@τα, είναι λογικό οι επαναστάτες – του καναπέ πλέον – οι επαναστάτες της εικονικής πραγματικότητας να θέλουν από κάπου να πιαστούν, να ονειρεύονται ένα φως στο τούνελ.

Είναι φυσικό επακόλουθο, εκτός από τους φωτισμένους που επικοινωνούν με τα ουράνια βασίλεια, και οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που βομβαρδίζονται ανελέητα από κάθε γελοιότητα και ανωμαλία μιας νέας τάξης εξουσιαστών που δεν έχουν κάνένα ιερό και όσιο,  να προσπαθούν να κρατηθούν από κάτι που τους μοιάζει "ανθρώπινο, οικείο" κάτι που μοιάζει με ένα κόσμο από το παρελθόν που πνέει τα λοίσθια και παρασέρνει μαζί του ότι ο άνθρωπος γνώριζε σαν "φυσιολογικό". 

Εκεί ακριβώς οι άρχοντες του σκότους, εκείνοι που βρίσκονται στην καρδιά του κτήνους, γεννάνε ψεύτικους Μεσίες για να σκάνε χαμόγελα τα βασανισμένα πλήθη. Σε εμάς εδώ κάτω, συνέχεια τέτοιους ξερνοβολάνε….

Χαμογελάτε ελεύθερα…

Ο τελευταίος καουμπόυ μόλις θρονιάστηκε…

Ισως κάπου να υπάρχει ένας μικρός Μπρόνσον που μεγάλωσε και παίζει εκείνο το μελαγχολικό σκοπό στη φυσαρμόνικα, και ονειρεύεται την ημέρα που το κτήνος θα αφήσει τη τελευταία του πνοή με μια απορία στο βλέμμα.... 

ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΟΥ?

 

Πιστεύω πως τρεις καταστάσεις αναδεικνύουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, και αν θέλετε την ποιότητα από  το «μέσα του». Ο τρόπος που συμπεριφέρεται όταν οδηγεί , ο τρόπος που "τζογάρει"  και ο τρόπος που αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Η οδήγηση είναι ένα άθλημα που ανάλογα με το ποιος είναι πίσω από το τιμόνι, μπορεί να είναι ευχάριστο ή θανατηφόρο, για τον ίδιο και για τους άλλους. Υπάρχουν οι οδηγοί που θα αναδεικνύουν το υπετροφικό εγώ τους, οι φοβιτσιάρηδες που θα οδηγούν καμπουριαστοί, οι στ@ρχιδιστές που θα περνάνε το στοπ μιλώντας στο κινητό, οι οδηγοί του σαββατοκύριακου ή των διακοπών και άλλες πολλές κατηγορίες. Ο πατέρας μου επαγγελματίας οδηγός έλεγε να προσέχεις πάντα τους ηλικιωμένους στο τιμόνι,  με καβουράκι τα κυριακάτικα πρωινά.  

Σε κάθε περίπτωση η ουσία της ύπαρξης μπορεί να συνοψιστεί σε κάτι που έλεγε ένα παλιό μου αφεντικό.

«Στη ζωή οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Εκείνοι που γεννιούνται γέροι κι εκείνοι που πεθαίνουν νέοι».   

Το δυστύχημα στην εποχή μας είναι πως η ζυγαριά έχει γύρει επικίνδυνα προς την πρώτη κατηγορία. Είναι το φαινόμενο της απόλυτης εξέλιξης στο πόλεμο κατά της γήρανσης του σώματος, με άριστα αποτελέσματα από πλαστικούς που διορθώνουν κάθε ελάττωμα, και φτιάχνουν συνεχώς Ντοριαν Γκρέυ πανέμορφους με σιδερωμένο κάθε αποτύπωμα γήρανσης, με θλιβερό αντίτιμο τους αμέτρητους πλέον πίνακες που απεικονίζουν την σαπισμένη ψυχή στα υπόγεια των νοικοκυρεμένων σπιτιών.

Στο δωμάτιο της χημειοθεραπείας,  απέναντι μου ήταν δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι…

Ένας παππούς που έκανε θεραπεία με 6 μπουκάλες…. Κάθε φορά, κάθε εβδομάδα και διαμαρτυρόταν γιατί η Μαιρούλα η νοσοκόμα είχε άδεια, κι εκείνος ήταν εκεί για να βλέπει την ομορφιά της! Στη συνέχεια μας έλεγε ανέκδοτα, όλος ο θάλαμος γελούσε.

Στη γωνία ήταν ένα νεαρό αγόρι, 26 χρονών που δεν ήθελε να ακούσει ή να δει τίποτα, κοιτούσε συνέχεια με τα μάτια σβησμένα σε ένα κενό, ίσως προσπαθούσε να βρει ένα λόγο γιατί να βρίσκεται σε εκείνο το δωμάτιο, όπως τόσα άλλα νεαρά αγόρια και κορίτσια που περίμεναν απέξω τη σειρά τους…

Η εποχή μας έχει μια τραγικότητα…

Ηλικιωμένους με γεμάτο παρελθόν….

Και νέους με άδειο μέλλον….

 

ΠΟΤΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΜΕ ΝΑ ΡΩΤΑΜΕ?

 

Λέω ας τριγυρίσω λίγο σε διαφορες σελίδες στο διαδίκτυο ετσι να δω κάποιες ειδησεις τι συμβαίνει, γιατι εδώ κι ένα μηνα είχα απομακρυνθεί λίγο από τα δρώμενα.  Μια πριγκίπισα παντρεύτηκε με ένα μαυρο σαμάνο, ο Αντεντοκούμπο έκανε το γάμο του στο Κόστα Ναβαρίνο, ο Κασελάκης παντρεύτηκε στη Κρήτη, κάποιος νάρκωνε τη γυναίκα του κι έβαζε τύπους να τη βιάζουν, ενα παιδί έσφαξε την οικογένεια του, οι σταρ που παρελάζουν στο κόκκινο χαλί, τι θα φορεσουν οι ινφλουένσερς το χειμώνα, πιο φρέσκες ενα μακελειό στη Τζιόρτζια, όπως κι ένα άλλο στη Γερμανία, ένας μακρύς κατάλογος από ανθρώπους ανώνυμους κι επώνυμους κάθε ηλικίας που έτσι "ξαφνικά" φεύγουν.... 

Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την κανονικότητα σε δυο μεγάλες κατηγορίες αν ήμασταν συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Από τη μία ένα πλήθος από ανθρώπους της Μαντζουρίάς που ακούνε ξαφνικά τη λέξη κλειδί και εκτελούν συμβόλαια βίας και θανάτου και από την άλλη στρατιές από αχυρανθρώπους που στολίζουν την ανούσια καθημερινότητα των παραδομένων στο τίποτα πλέον ανθρώπων με φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Το πρόβλημα είναι πως ακόμα και οι πιο απάνθρωπες ειδήσεις είναι πλέον ρουτίνα. Ολα έγιναν μια συνεχόμενη ρουτίνα, όπου τα κοπάδια βελάζουν είτε με αναστεναγμούς θλιμένους όταν η είδηση έχει πολύ αίμα ή χαμογελάνε σαν χάνοι όταν βλέπουν τους κλόουν στο  τσίρκο να κάνουν νούμερα. 

Γύρω από όλο αυτό το συρφετό, οι εναπομείναντες κανονικοί άνθρωποι προσπαθούν να βρουν τη κατάλληλη σακούλα να βάλουν στη μούρη για να πάρουν βαθειές ανάσες στις κρισεις πανικού. Κοιτάζουν τον/την αγαπημένη καθώς κοιμάται στο κρεβάτι, κρατιούνται από το χαμόγελο των παιδιών τους ή το αστείο ενός φίλου καθώς πίνουν ενα καφέ, μια μικρή απόδραση στην εξοχή για να ξεφύγουν τα μάτια από τα τσιμέντα και τη βρώμα, ένα δώρο έκπληξη με όμορφο περιτύλιγμα σε μια επαίτειο, αναμνήσεις από ένα χθες που έφυγε, υπομονή για ένα αύριο που ίσως γίνει καλύτερο...

Που βρίσκεται τελικά ο Παράδεισος? Πως κατάφερνε ο ταξιδιώτης του ουρανού να ξεφεύγει από τα δεσμά του και να ταξιδεύει στο άπειρο σύμπαν αφήνοντας τους δεσμοφύλακες να κοιτάνε τα απομεινάρια ενός σαρκίου που νόμιζαν πως είχαν φυλακίσει? Στην αυπνία προσπαθεί κάποιος να μετράει προβατάκια μήπως και καταφέρει να φυλακίσει τις βασανιστικές σκέψεις και να ξεκουράσει επί τέλους το σώμα. Στο ξύπνιο ποια είναι αυτά τα προβατάκια?  Οι χειραγωγοί των ανθρώπινων συνειδήσεων έχουν βρει ένα μακρύ κατάλογο από εικόνες με αριθμησμένα προβατάκια να περνούν μπροστά από τα μάτια των σκλάβων τους και να τους αποκοιμίζουν γλυκά σε ένα συνεχόμενο .. τίποτα.

Μέσα σε όλα τα ηλίθια βιντεάκια που μου πετάει το φατσοβιβλίο, υπήρχε ένα που έδειχνε ένα βοσκό να κάθεται σε ένα βράχο ψηλά σε ένα βουνό και να παίζει μια μελωδία με τη φλογέρα του, κι ένα άλλο που έδειχνε ένα σκυλάκο να κάθεται ώρες ακίνητος στην άκρη στη παραλία να χαζεύει τη θάλασσα, κι ένα άλλο έδειχνε ένα παιδί να μετράει τα άστρα. Κάποιος μοναχικός τύπος έχει βυθιστεί σε ένα παλιό βιβλίο μαγεμένος, μια γυναίκα ζυμώνει ψωμί για τα παδιά και τα εγγονία, ένα παππούς αναπολεί τα νιάτα του τότε που έσπαγε τη πέτρα όπως λέει...

Το συμπέρασμα είναι πως γύρω μας υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος από εικόνες, ήχους, αγγίγματα, γεύσεις, οσμές που μας έχουν ξεφύγει. Βρίσκονται παράλληλες με το κόσμο των τεράτων και δεν ξέρουμε πλέον ούτε πως να προσπαθήσουμε, γιατί η ζωή μας είναι δεμένη με βαρειές αλυσίδες άχρηστων αναγκών που παριστάνουν την κανονικότητα. Τρέχουμε για να κάνουμε ένα βημα ακόμα μπροστά σε έναν αγώνα που δεν είναι δικός μας. Και τελικά κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως το βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι πίσω όχι μπορστά. Πίσω σε εκείνο το σημείο που είχαμε ακόμα απορίες που ζητούσαν απαντήσεις, τότε που όπως έλεγε κι ο Σαγκάν είχε γύρω του παιδιά που έκαναν συνεχώς ερωτήσεις μέχρι που ξαφνικά εκεί γύρω στην εφηβεια σταμάτησαν να ρωτούν. Μπορούμε άραγε να βρούμε το σημείο εκείνο που με το ένστικτο και τη φαντασία δημιουργούσαμε τους δικούς μας κόσμους?