ΕΧΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ Η ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΕΙ?

Αποφάσισα να γράψω τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω, γιατί υπάρχει μια μεγάλη σκιά που πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας, και έχει δημιουργήσει ακόμα δυο αντίπαλα στρατόπεδα, και δυστυχώς πάνω τους στηρίζουν την προπαγάνδα τους όλοι οι απατεώνες που διεκδικούν τη ψήφο μας. Η κεντρική ιδέα είναι «η Ελλάδα αφανίζεται». Τα συμπεράσματα για τους χειριστές της ψυχολογίας των μαζών πρέπει να είναι αυστηρά δύο. 1. Φταίει ο καπιταλισμός 2. Φταίνε οι αλλοδαποί. Είναι ο γνωστός κανόνας του μαύρου και του άσπρου. Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα αφανίζεται από το ΓΚΡΙ. Το γκρι είναι εκείνος ακριβώς ο συνδυασμός που ένα τυραννικό σύστημα που εξασφαλίζει την ευημερία των ελάχιστων και την δυστυχία των πολλών, χρησιμοποιεί μεταξύ των άλλων τεχνασμάτων για να πετύχει τα σχέδια του ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΣΡΟΗ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΣΕ ΕΝΑ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Στην Ελλάδα του σήμερα, όπου ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας,  στερείται στοιχειώδους πνευματικής καλλιέργειας, οι διαμορφωτές συνειδήσεων και τα φερέφωνα τους έχουν βρει ένα τρόπο να «παίζουν» με τον φόβο των ανθρώπων στο ένα στρατόπεδο και με την φιλευσπλαχνία των ανθρώπων στο αντίπαλο στρατόπεδο. Έχουν οδηγήσει τον κοσμάκη είτε να μισεί είτε να ντρέπεται. Σπρώχνουν εκείνους που έχουν φόβο για τον αφανισμό του έθνους μας σε ομάδες «βαλτών τραμπούκων» που παριστάνουν τους πατριώτες, με μια συνεχή τυφλή προπαγάνδα μίσους, και την ίδια στιγμή σπρώχνουν τους φιλάνθρωπους της άλλη όχθης να «αγκαλιάζουν» τυφλά οτιδήποτε δεν είναι ελληνικό, λες κι έχουν πάθει μια συνεχή κρίση ενοχής και πρέπει να αποδεικνύουν πως είναι καλοί άνθρωποι.

Το ζήτημα είναι πως έτσι δεν μπορεί να υπάρξει μια ΟΜΟΦΩΝΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ που θα μας στείλει όλους στην τελική καταστροφή.

Η μετανάστευση είναι το μέσο για τη διαιώνιση της σκλαβιάς… Ο Σοσιαλισμός αντιπαθεί την ελεημοσύνη για την ταπείνωση στην οποία υποβάλλουν τα άτομα που έχουν ανάγκη και γιατί ενσταλάζουν μέσα τους το μίσος. Και επιπλέον, γιατί σε μια χώρα όπου υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη οι ελεημοσύνες είναι περιττές. Και όσοι αρέσκονται στο ρόλο του καλού Σαμαρείτη, ας μην ξεχνούν ότι δεν θα υπήρχαν καλοί Σαμαρείτες, αν δεν υπήρχαν ληστές. Οι σωτήρες και οι ελευθερωτές ίσως είναι λαμπροί για μυθιστορήματα και αγιογραφίες, μια όμως που δεν είναι δυνατόν να υπάρχουνε χωρίς αμαρτωλούς και θύματα, είναι κακά κοινωνικά συμπτώματα.

Το είπε κάποιος θεωρητικός κάποιας ακροδεξιάς οργάνωσης? Όχι το έγραψε ο Μάρξ.

Η Ελλάδα αφανίζεται ως έθνος. Από προδοτικές ανθελληνικές κυβερνήσεις, που οργάνωσαν την φτωχοποίηση του πληθυσμού, την αρπαγή του δημόσιου πλούτου, το ξεπούλημα των ελληνικών ανθοφόρων επιχειρήσεων σε ξένες πολυεθνικές, που υποβίβασαν την παιδεία σε τέτοιο σημείο ώστε να υπάρχει τεράστια πτώση του πνευματικού επιπέδου των πολιτών, που μετάλλαξαν τους νέους σε καλωδιωμένους θεατές παρακμιακών σκηνικών, που εξαφανίζουν σιγά σιγά κάθε «ελληνικότητα» στις παραδόσεις, τις συνήθειες, την ιδιοσυγκρασία, τις αντιλήψεις, αντικαθιστώντας τες με τις αντιλήψεις της τελευταίας στάθμης αμερικανικών αποβλήτων.

Και ναι, ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΟΠΛΟ για την ολοκλήρωση της καταστροφής της πατρίδας μας είναι ΚΑΙ Η ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΕΙΣΡΟΗ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ. 

Και όχι δεν είναι αδικαιολόγητος ο φόβος. Ένα μικρό παιδί που δεν γνωρίζει τίποτα από τους κοινωνικούς κανόνες που θα μάθει αργότερα στη ζωή του, αισθάνεται ασφαλές με τους ΟΙΚΕΙΟΥΣ ΤΟΥ, και νοιώθει φόβο και ανασφάλεια μόλις το πλησιάζουν άνθρωποι που δεν γνωρίζει, ξένοι που ακόμα κι αν του χαμογελούν εκείνο κρατιέται από το χέρι της μητέρας, κοιτάζοντας καχύποπτα. Ακόμα περισσότερο θα νοιώσει φοβισμένο να νοιώσει πως απειλείται το ίδιο η οι γονείς του από κάποιον εισβολέα στο σπίτι που φαίνεται πως θέλει να προκαλέσει κάποιο κακό.

Το παρανοϊκό της υπόθεσης, το αφύσικο και επικίνδυνο,  θα ήταν αυτό το παιδάκι να αγκάλιαζε χαρούμενο και ξέγνοιαστο όποιον άγνωστο έβρισκε στο δρόμο του.

Το ΤΕΧΝΑΣΜΑ εκείνων που έχουν σαν τελικό στόχο, τον αφανισμό αυτής της ταλαίπωρης ανά τους αιώνες πατρίδας, είναι να μην ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΛΟΓΙΚΗ. Να μην βρίσκουμε το μέτρο μεταξύ του ανθρώπου και του πατριώτη. Να μην βλέπουμε τι είναι αληθινά εχθρικό για την πρόοδο του τόπου μας, και τι είναι υποχρέωση μας σαν άνθρωποι να πράττουμε.

Η εισροή αλλοδαπών σε ένα φτωχοποιημένο κράτος που δεν έχει παραγωγή, δεν έχει εργοστάσια, δεν χρειάζεται ξένα εργατικά χέρια γιατί δεν αρκούν τα ντόπια, είναι ένα μεγάλο καρφί στο φέρετρο της πατρίδας μας. Επί πλέον η ανεξέλεγκτη εισβολή κάθε κακοποιού στοιχείου, ο σχηματισμός νέων εγκληματικών κυκλωμάτων που προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα ντόπια εγκληματικά κυκλώματα, είναι η μετατροπή της χώρας μας σε ένα είδος τριτοκοσμικής αποικίας, όπου ανθεί η φτώχεια, η αγραμματοσύνη, τα ναρκωτικά, η πορνεία, το εμπόριο όπλων, και που σε συνεργασία με τα καρτέλ μια προδοτική άρχουσα τάξη απολαμβάνει εξουσία και πλούτο, αδιαφορώντας για την τύχη του λαού της.

Όσο για την φιλανθρωπία μας. Κοροϊδευόμαστε? Φιλανθρωπία είναι να δέχεσαι άνθρωποι να φεύγουν από τις πατρίδες τους (που έχουν καταστρέψει οι τύραννοι που κυβερνούν τις δικές μας πατρίδες) και να προστατεύεις το δικαίωμα τους να ζουν μακριά από το σπίτι τους, το τόπο τους, ξαπλωμένοι στο δάπεδο μιας πλατείας άστεγοι ή στρυμωγμένοι σε στρατόπεδα, ή να βρίσκουν μια δουλειά της πείνας, ή να μεταλλάσσονται σε εγκληματίες, υπηρέτες βρώμικων κυκλωμάτων της νύχτας?

Οι «καλοί» συμπολίτες που μόλις αναφέρουμε το ζήτημα μεταναστευτικό, μας κοιτάνε σαν να είμαστε βασανιστές σε ναζιστικό στρατόπεδο, έχουν νοιαστεί ποτέ όλοι αυτοί οι άνθρωποί που κατεβαίνουν από τις βάρκες, ή διασχίζουν τα σύνορα ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ? Πόσα προσφυγόπουλα έχουν άραγε εξαφανιστεί από νταβατζήδες και βιαστές ανηλίκων? Πόσες γυναίκες εξαναγκάζονται σε πορνεία, πόσοι να γίνουν βαποράκια, πόσοι απλά εκπαιδεύονται να ΜΙΣΟΥΝ?

Δεν είμαι ανεγκέφαλο τραμπουκοειδές που γουστάρει πογκρόμ σε ότι δεν του μοιάζει. Αυτά τα τραμπουκοειδή στοιχεία άλλωστε δεν έχουν ιδεολογία, είτε μπράβοι της νύχτας είναι είτε ανόητα πλάσματα που τους δηλητηριάζουν τα μυαλά οι στημένοι από το σύστημα.

Δεν είμαι όμως ούτε τυφλός καλός Σαμαρείτης. Δεν γίνεται να δικαιολογήσω την ασυδοσία, την αδικία, την εγκληματικότητα, την γενοκτονία που συντελείται στη πατρίδα μου, παριστάνοντας το αγαθό πρόβατο. Στοιχειωδώς, όπως ένα μικρό παιδί, και φοβάμαι, και είμαι καχύποπτη, και νοιώθω την απειλή.

Και ως άνθρωπος? Θα ήθελα κάθε άνθρωπος να ζει και να ευημερεί στο τόπο του. Να φυλάει τα ήθη, τα έθιμα τις παραδόσεις της πατρίδας του ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ. Κι αν χρειαστεί να πολεμάει και να θυσιάζεται στα χώματα του για να τα αποκτήσει. Το ίδιο θα ήθελα να κάνουμε κι εμείς ως Έλληνες. Κι αυτό δεν μας στερεί τη δυνατότητα, όταν υπάρξει ανάγκη να βοηθήσουμε έναν συνάνθρωπο που κινδυνεύει, που πεινάει, που είναι άρρωστος,  όποιος κι είναι.

Πρώτη μας έγνοια είναι να νοιαστούμε για το τόπο μας επί τέλους. Γι αυτό το τόπο που οι παππούδες μας , οι πρόγονοι μας έχουν κάνει τεράστια θυσία αίματος, για να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν ελεύθεροι Έλληνες.  Γιατί είναι ιερό καθήκον,  η συνέχιση της ιστορίας μιας λαμπρής, πανάρχαιας πατρίδας που έδωσε τη φλόγα, να απλωθεί ο πολιτισμός σε όλα τα μήκη και πλάτη της ανθρωπότητας, και  που οι πρόγονοι μας τίμησαν με το αίμα τους. 

ΟΤΑΝ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΟΓΑ, ΦΟΡΕΣΑΝ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΙΘΗΚΟΥΣ.

 

Στη ζωή μου είχα την τύχη, (λόγω διαφόρων συγκυριών και κυρίως λόγω της δουλειάς του πατέρα μου που ήταν οδηγός σε σημαίνοντα πρόσωπα) να γνωρίσω από κοντά πως ζούσαν, πως σκεπτόντουσαν, τι ήταν τελικά, αυτή η περίφημη άρχουσα τάξη και κοντά της όλη η παρατρεχάμενη τάξη των υπηκόων της.

Και λέω τύχη γιατί πολύ νωρίς, συνειδητοποίησα δυο σημαντικές αλήθειες. Δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης ούτε το κουνελάκι του Πάσχα. Η πραγματικότητα είναι πως υπάρχει μια τάξη ανθρώπων που δεν έχουν εν συναίσθηση, δεν έχουν συνείδηση, αγνοούν κανόνες δικαίου και ηθικής και έχουν φτιάξει ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι είναι στα μάτια τους ασήμαντες μαριονέτες που μπορούν να τις χειρίζονται όπως ακριβώς γουστάρουν, αδιαφορώντας παντελώς αν από τις επιλογές τους οι μαριονέτες θα ζήσουν ή θα πεθάνουν. Κι αυτό ήταν η αλήθεια του ανύπαρκτου Αι Βασίλη.

Απέναντί τους, ναι το μέγα πλήθος, ήταν, είναι ακριβώς αυτό, μαριονέτες που δεν μπορούν καν να δουν τα νήματα στους ώμους τους και ζουν με την ψευδαίσθηση πως τα χέρια τους τα πόδια τους κουνιούνται από δική τους βούληση. Ρίχνοντας τη ματιά τους στη σκιά που πλανάται πάνω από τα κεφάλια τους νοιώθουν ένα δέος της ύπαρξης κάποιου θεού, και ακούγοντας τη φωνή που ψιθυρίζει μέσα στα αυτιά τους, ακολουθούν τις οδηγίες, υποδείξεις, εντολές υπνωτισμένοι.

Η κυρία Κ. ήταν σύζυγος ενός τύπου, γόνου μεγαλοαστών, που είχε ένα ελαττωματάκι, του άρεσε να φοράει γόβες και να βάφεται (στα κρυφά). Η κυρία Κ. λόγω έλλειψης ερωτικών απολαύσεων είχε σαν παιχνίδι της το υπηρετικό της προσωπικό. Μεταξύ αυτών η Ελενίτσα. Μια κοπέλα από το χωριό που κοκκίνιζε με το που της έλεγες καλημέρα. Η Ελενίτσα 10-12 ώρες καθάριζε το παλατάκι της κυρίας Κ. Αφού τελείωνε το βράδυ η κυρία Κ. φόραγε ένα λευκό γάντι και πέρναγε κάθε επιφάνεια, και όπου έβρισκε τη παραμικρή σκόνη η Ελενίτσα έπρεπε να καθαρίσει ξανά… Η Ελενίτσα ψήφιζε το κόμμα που υποστήριζε η κυρία της, γιατί  κυρία Κ. φόραγε ένα μεγάλο σταυρό και ήταν πολύ θρησκευόμενη κι η Ελενίτσα δεν ήθελε άθεους και αντίχριστους που της λέγανε πως δεν είναι δούλα. Είχε συνηθίσει να είναι δούλη του θεού.

Ο κύριος Γ. επιφανές δημόσιο πρόσωπο, είχε μεγάλο πρόβλημα με τη κόρη του όπως έλεγε στη γυναίκα του. Η κόρη τους 18 χρονών τους είπε πως θέλει να φυλάξει τη παρθενιά της μέχρι να παντρευτεί. Ο κύριος Γ. γύριζε στο σπίτι φωνάζοντας με οργή «είναι δυνατόν η κόρη η δική μας να έχεις τις ίδιες αντιλήψεις με το πλήθος των ηλίθιων που πιστεύουν ότι τους λέει ο κ@λόπαππας της ενορίας τους? Ο κύριος Γ. Ήταν μεγάλος ευεργέτης της εκκλησίας και είχε απολύσει πριν λίγο καιρό μια υπηρέτρια «ανήθικη που τσιλιμπούρδιζε», αλλά αυτά ήταν για το πλήθος των ηλιθίων, η ανόητη η κόρη του πίστεψε πως ίσχυαν αλήθεια και για την τάξη τους ? Ντροπή!

Ένα πλήθος που δεν ήταν ηλίθιοι, σε διάφορες εποχές κατόρθωσε αυτά τα σιχάματα να τα περάσει από λαιμητόμους, κρεμάλες, εκτελεστικά αποσπάσματα. Το κακό είναι πως οι μεγαλειώδεις επαναστάσεις τελικά ήταν βαλβίδες εκτόνωσης, τα σιχάματα έδωσαν ψίχουλα από τα αποφάγια τους, χαλάρωσαν λίγο τα νήματα στις μαριονέτες, τους δωροδόκησαν με καθρεφτάκια.  Όταν η βαλβίδα σφύριζε βρισκόταν πάντα η λύση της «εκτόνωσης». Στη συνέχεια νέοι σωτήρες ανέτρεπαν τα γεγονότα και επανάφεραν την τάξη. Μετά από αιώνες που κράταγε το παιχνίδι τύραννοι-δούλοι, επανάσταση-εγκλήματα επαναστατών- επιθυμία δούλων να επιστρέψουν στην ασφαλή τάξη, πόλεμος-γενοκτονίες, επανορθώσεις-ανάπτυξη-ελπίδα, στην αυγή της ασυγκράτητης τεχνολογικής ανάπτυξης, οι λύκοι άφησαν το μαστίγιο και δώρισαν στην ανθρωπότητα κάτι μαγικό.

ΤΙΣ ΟΘΟΝΕΣ!

Ο κοσμάκης δεν ήταν πια απομονωμένος σε ένα χωριό η μια φτωχογειτονιά. Είδε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές κι έμαθε να ζει «μέσα από τις ζωές των άλλων». Είδε πόσα πολλά παιχνίδια ξέρναγαν οι βιομηχανίες, διαφημίσεις με ζωηρά χρώματα και ήχους που τους έπεισαν πως στη ζωή πρέπει να παλέψεις πολύ, να θυσιάσεις κάθε ώρα της ημέρας σου γιατί πρέπει να έχεις λεφτάκια, επειδή ζωή δεν υπάρχει χωρίς καφετιέρα, πολυμίξερ και αντικολλητικό τηγάνι…

Κι αυτό ήταν μόλις η αρχή, μιας παγκόσμιας μετάλλαξης των δούλων. Πήραν προαγωγή. Από βασανισμένοι σκλάβοι τυραννικών αφεντάδων, μετατράπηκαν σε κάτι πολύ πιο ΧΡΗΣΙΜΟ για τους μαριονετίστες.

ΑΠΟΚΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥΣ, ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΒΑΡΕΙΕΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΕΣ «ΑΓΑΘΑ», ΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ  ΠΩΣ ΚΙ Ο ΨΑΡΑΣ ΜΕ ΤΗ ΒΑΡΚΑ «ΤΑΣΟΥΛΑ» ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ ΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ, ΝΟΜΟΤΑΓΕΙΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ….

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΟΠΑΔΟΙ  χαμογελαστών υβριδίων με ολόλευκα εμφυτεύματα δοντιών στο χαμόγελο τους, την ώρα που ξεστομίζουν ΨΕΜΜΑΤΑ, ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΣ  με τη μορφή του «εγώ βρε κουτά θέλω να σας δω ευτυχισμένα».

ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ, ΟΙ ΨΕΥΤΟΠΡΟΦΗΤΕΣ, ΟΙ ΠΑΡΑΦΡΟΝΕΣ ΗΓΕΜΟΝΕΣ, ΟΙ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ ΤΟΥΣ, ΟΙ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΔΗΘΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΑΡΧΗΓΟΙ «ΣΤΗΜΕΝΩΝ» ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ

Που για αιώνες προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν με κάθε τρόπο τα πλήθη, δεν μπορούσαν να φανταστούν πως οι «κληρονόμοι τύραννοι» θα έβρισκαν ένα πολύ απλό όπλο που θα ισοπέδωνε κάθε δυνατότητα αντίδρασης.

ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ.

 

 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ.

 Ενας πόλεμος έχει ξεκινήσει. Και στο πόλεμο κάθε βαρβαρότητα είναι σύνηθες φαινόμενο. Το πρόβλημα με αυτόν τον πόλεμο είναι πως από το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων δεν γίνεται αντιληπτό πως συμβαίνει. Επειδή στα αρχέτυπα του μυαλού μας πόλεμος σημαίνει στρατός, βομβαρδισμοί, γκρεμισμένες πόλεις, στρατόπεδα, αιχμάλωτοι, τραυματίες και τάφοι γεματοι στρατιώτες που «έπεσαν» στη μάχη.

Η ανθρωπότητα μέχρι τώρα είχε αντιμετωπίσει αυτό το είδος πολέμου. Φιλόδοξοι ηγεμόνες, αιμοσταγείς τύραννοι, τολμηροί κατακτητές ή θρησκευτικοί ηγέτες, έσερναν τα πλήθη σε αιματηρές συγκρούσεις, οδηγώντας την ανθρωπότητα σε μια συνεχή ανακατανομή των εδαφών ή της κυριαρχίας των ισχυρότερων πάνω στους αδύναμους.

Η νέα μορφή πολέμου, δεν σκοπεύει σε κατάκτηση εδαφών. Δεν είναι έμπειροι στρατηγοί που σχεδιάζουν πάνω σε χάρτες. Δεν ηχούν σειρήνες, ούτε ανοίγουν οι πόρτες από τα καταφύγια. Τα ηνία κρατάνε άρτια καταρτισμένοι «διαμορφωτές συνειδήσεων», που υπηρετούν τυράννους που δεν έχουν σημαίες, θρησκεία ή εδαφικές απαιτήσεις, επιθυμούν να τελειώνει το παραμύθι της «ελεύθερης βούλησης» και της «ανυπότακτης και ελεύθερης ψυχής». Επιθυμούν ένα τεράστιο στρατόπεδο, όπου δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα απόδρασης.

Τα όπλα δεν είναι βόμβες, τουφέκια ή σπαθιά. Είναι εκείνα τα σκοτεινά ένστικτα που κρύβονται μέσα στην ανθρώπινη φύση, τα οποία «τραβάνε έξω» με οργανωμένα τεχνάσματα, για να γίνει χωρίς κόπο η μετάβαση στην μελλοντική δυστοπική κοινωνία των άνοων πλέον πιθήκων.

Είναι πολύ απλό να περιγράψει κανείς όλα τα όπλα της νέας τάξης πραγμάτων. Είναι ένας συνεχής βομβαρδισμός στον εγκέφαλο, από εντολές που επαναλαμβάνονται συνεχώς μέχρι την τελική μεταμόρφωση .

Μην σκοτίζεις το μυαλό προσπαθώντας να το καλλιεργήσεις, αγάπα το εφήμερο, το ανούσιο, εκπαίδευσε τα παιδιά σου να αποζητούν όσα η επιδερμίδα επιβάλλει, κέρδισε ακόμα και με δόλο τα άχρηστα αντικείμενα που σε εκπαιδεύουν πως είναι απαραίτητα εργαλεία επιβίωσης,  δεν υπάρχει κάτι ανήθικο εφόσον εξυπηρετεί την ατομική ευχαρίστηση ακόμα κι αν οι πράξεις βλάπτουν ή εξαπατούν τους υπόλοιπους,  να μην νοιώθεις ευγνωμοσύνη, να μην σε ενδιαφέρει η αρμονία, η καλαισθησία, η ομορφιά της φύσης, να περιορίσεις μέσω μιας οθόνης  το οπτικό σου πεδίο σε μερικές ίντσες, να θεωρείς μαγκιά την αγένεια, αδυναμία την ευγένεια.

Κι έτσι σκλάβος των παθών, να είσαι ευάλωτος απέναντι στους εκβιαστές της ζωής σου. Ένα συνεχές «αν δεν κάνεις αυτό, θα σου συμβεί εκείνο». Η άθλια κατάληξη του κατ’εικόνα και ομοίωση των θεών είναι πως η μόνη ομοιότητα με τους θεούς-τυράννους είναι πως μας έμαθαν να λατρεύουμε το ΕΓΩ ΜΑΣ. Μόνο που εκείνοι μπορούν να χρησιμοποιούν το αίμα μας για να λούζονται ενώ εμείς μόνο κάτι τελευταίας κατηγορίας σαπούνια. Οι μικροί θεοί κληρονόμησαν τα πάθη των μεγάλων θεών, με έναν όρο. Να έχουν ελάχιστα όπλα για να τα ικανοποιούν. Τόσα όσα χρειάζονται για να ζουν σε μια διαρκή αναζήτηση μιας γυναίκας που ονομάζεται ευτυχία,  που τυφλά οι κυνηγοί προσπαθούν να ανακαλύψουν που κρύβεται.

Και ποιος μας δείχνει το δρόμο. Ο διαβάτης που όταν τον ρωτάς που είναι ο σωστός ο δρόμος, σου δείχνει πάντα τον λάθος, όπως εκείνο το παλιό αίνιγμα…  

Δεν είναι η έξαρση της βίας το πρόβλημα , είναι  η κατάρρευση της ηθικής.

Δεν είναι η νοσηρότητα το πρόβλημα , είναι  η επιβολή μιας ψεύτικης θεραπείας.

Δεν είναι ο άρρωστος καταναλωτισμός το πρόβλημα , είναι η λανθασμένη αντίληψη του τι είναι «ανάγκη»

Είναι η κατάσταση εκείνη όπου από το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» κρατάς μόνο την απειλή του θανάτου, γιατί τη λέξη ελευθερία δεν την χρειάζεσαι, μια και αγνοείς πως είσαι σκλάβος.