ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

 Αυτό το κείμενο το είχα αναρτήσει σε ένα παλιό ιστολόγιο το 2011. Είχα την ελπίδα πως δεν θα χρειαστεί να το θυμηθώ ξανά. Το αναρτώ, και όποιος καταλάβει κατάλαβε γιατί το κάνω τώρα. 

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ 

19.5.2011

Τον είδα για πρώτη φορά ένα Σάββατο πηγαίνοντας στο συνηθισμένο σουπερ-μάρκετ που πηγαίνω πάντα. Ήταν ένα σώμα σκεπασμένο πίσω από δυο σκουπιδοτενεκέδες που σχημάτιζαν ένα γάμα. Οι άλλες δυο πλευρές από το «σπιτάκι του» ήταν δυο τοίχοι που ανήκαν στο σουπερ-μάρκετ.

Προσπέρασα σκεφτόμενη πως είναι ένας ακόμα άστεγος και η μόνη περιέργειά μου ήταν πως δεν είχα ξαναδεί κάποιον άστεγο στη γειτονιά μου. Δεν μένω στο κέντρο κι ακόμα δεν είχαμε δει ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο. Σκέφτηκα πως μπορεί να είναι και κάποιος τυχαίος απόκληρος της ζωής που βρήκε μια γωνιά να κοιμηθεί εκεί ένα βράδυ.

Μετά από λίγες μέρες πηγαίνοντας ξανά στο ίδιο σημείο, τον είδα πάλι εκεί. Αυτή τη φορά ήταν ξύπνιος κι εικόνα που είδα μπροστά μου με άφησε άφωνη. Ήταν ένας άνθρωπος περίπου στα 55, καλοβαλμένος, φόραγε ένα τζιν κι ένα πουλόβερ πεντακάθαρα, φρεσκοξυρισμένος και φρεσκολουσμένος, είχε κάνει ένα καφάσι καρέκλα και καθόταν εκεί πίσω από τους σκουπιδοτενεκέδες πίνοντας ένα καφέ και διαβάζοντας μια εφημερίδα.

Έριξα μια ματιά γρήγορη στο σπιτάκι του και είδα πως σε μια γωνιά ήταν ένα άλλο καφάσι που επάνω είχε ένα καμινέτο, δυο δοχεία (πιθανά ζάχαρη και καφέ) ένα μπρίκι, λίγο πιο εκεί ήταν μια βαλίτσα και λίγο πιο εκεί μια μεγάλη κούτα γεμάτη βιβλία. Ναι αυτό ήταν πρωτόγνωρο. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος? Τι έκανε εκεί? Για μια στιγμή γοητεύτηκα. Ήθελα να πιστεύω πως είναι ένας μποέμ τύπος που έφτυσε τους πάντες και τα πάντα και του αρέσει να είναι ελεύθερος. Κι έχει πάρει μαζί του ότι χρειαζόταν τίποτα περισσότερο.

Άρχισα να φτιάχνω ένα παραμύθι στο μυαλό μου που το γούσταρα πολύ, έβλεπα έναν άστεγο που κοιμάται στους σκουπιδοτενεκέδες και δεν μου ενέπνεε κανένα συναίσθημα μιζέριας. Ήταν τόσο αρχοντικός και διαφορετικός στην όψη από ότι είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε.

Η προσγείωση έγινε όταν έμαθα από τη γειτονιά ποιος ήταν. Τραπεζικό θύμα. Χωρίς σπίτι πια, με μια επιχείρηση που έβαλε λουκέτο, με μια σύζυγο και παιδιά που τράβηξαν για αλλού μετά το φαλιμέντο. Δυο χρόνια άνεργος πλέον, κάποιος που τα είχε χάσει όλα αλλά όχι τη δύναμή του να ζει. Δεν είχε σαλτάρει από κανένα μπαλκόνι, δεν είχε κλέψει, δεν είχε σκοτώσει. Όπως το είχα φανταστεί είχε πάρει ότι στη ζωή του ήταν απαραίτητο ακόμα για να ζήσει. Ένα στρώμα, ένα καμινέτο, ένα μπρίκι, τα βιβλία του και μια βαλίτσα με μερικά ρούχα.

Ήταν πεντακάθαρος, φρεσκοξυρισμένος και καλοβαλμένος ακόμα γιατί υπήρχαν δυο τρεις φίλοι που του παραχωρούσαν το μπάνιο τους όταν είχε ανάγκη και τον φίλευαν ένα κουτί καφέ, ζάχαρη κι ένα πιάτο φαί. Του είχαν προτείνει να του δώσουν κι ένα δωμάτιο να μείνει αλλά η περηφάνια του δεν τον άφηνε. Ήδη το κέρασμα τον έκανε να ντρέπεται. Ίσως το προηγούμενό του σπίτι να ήταν κάποια άλλη γωνία πιο εκεί δεν ξέρω.

Κάποια στιγμή δεν τον είδα πια. Μπορεί το σουπερ-μάρκετ να του έκανε… έξωση…
Ίσως βρέθηκε τελικά με άλλες άστεγες ψυχές στο φυσικό τους χώρο, το κέντρο της μεγάλης πόλης. Εκεί που όλα χωράνε κι όλα αλέθονται. Εκεί που υπάρχει το περιθώριο των σελίδων της «καθώς πρέπει» ζωής.

Αυτό που μου έμεινε βαθιά μέσα μου ήταν πως αυτός ο άνθρωπος που ποτέ δεν έμαθα το όνομά του, ήταν προάγγελος χιλιάδων άλλων που θα ακολουθήσουν πολύ συντομότερα από ότι πιστεύουμε. Ζωές που θα ανατραπούν σε μια νύχτα. Άνθρωποι που θα ξυπνήσουν από το μαλακό στρωματάκι τους στα σκαλιά κάποιας πλατείας. Άνθρωποι που θα ακουμπάνε το καφέ τους πάνω σε ένα καφάσι σουπερ μάρκετ και θα προστατεύονται από ένα σκουπιδοτενεκέ που μέχρι πρότινος δεν πλησίαζαν γιατί βρώμαγε…

Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε καν τι θα πει εξαθλίωση. Τι θα πει πείνα. Τι θα πει να σβήνεις αβοήθητος, να μην έχεις ελπίδα καμιά. Δεν χωράει στο μυαλό της πλειοψηφίας η εικόνα του κάτοικου του πεζοδρομίου να παίρνει τη δική τους μορφή. Ίσως και γι΄αυτό δεν φοβούνται όσο θα έπρεπε. Ακούμε γύρω μας λέξεις. Απλά λέξεις. Άνεργος, άστεγος, απελπισμένος, όλα αυτά τα «α» είναι για πολλούς λέξεις. Για άλλους η πραγματικότητα.

Η μεγάλη μάζα μέχρι πρόσφατα ήταν παρθένα , μόλις τώρα τη ξεπαρθενιάζουν, μόλις τώρα τη γκαστρώνουν με όλα αυτά που τόσα χρόνια τα ήξερε μόνο σαν….λέξεις.

Εκείνο το περιθώριο το ακυβέρνητο και αόρατο στον υπόλοιπο κόσμο, έχει δικούς του κανόνες και δοκιμασίες για σάρκες διαφορετικής αντοχής, για μυαλά άλλης διάστασης, για ψυχές που κατοικούν σε άγνωστα κελιά. Πόσοι είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε πίσω από το σκουπιδοτενεκέ, πόσοι μπορούμε να περάσουμε μια παγερή νύχτα στο δρόμο σκεπασμένοι με χαρτόκουτα? Πόσοι μπορούμε να επιβιώσουμε από το τίποτα?

Πρέπει να ομολογήσω πως πολλές εικόνες ανθρώπων περιθωριακών που γνώρισα στη ζωή μου, μου έχουν μείνει για πάντα, γιατί η εικόνα τους με κράταγε ξύπνια. Πολλές φορές μάλιστα, κοιτάζοντας χιλιάδες ανθρώπους κούφιους, τρελαμένους μέσα στο καθωσπρεπισμό τους με χιλιάδες παραμύθια να στολίζουν ένα κόσμο παραφουσκωμένο με ψέματα, ανθρώπους πεθαμένους στην ουσία αλλά που νόμιζαν πως είναι ζωντανοί, ένοιωθα μια περίεργη οικειότητα με εκείνες τις άλλες τις χαμένες ψυχές κι όταν πλησίαζα είδα πολλές φορές πως αυτές οι ψυχές δεν ήταν χαμένες αλλά ελεύθερες επί τέλους….

Δεν φοβάμαι να κοιμηθώ σε ένα παγκάκι αν χρειαστεί, ούτε να τυλιχτώ με ένα χαρτόκουτο αν κάνει κρύο, έχω αφήσει εδώ και χρόνια την αντίληψη πως ο κόσμος ανήκει στο άπληστο εγώ μου, δεν είμαι το κέντρο του κόσμου, εκείνη που τα δικαιούται όλα και δεν υποχρεώνεται για τίποτα,  μια νύχτα που κατάλαβα γιατί τα ρούχα με στένευαν τόσο πολύ ενώ τα είχα πληρώσει τόσο ακριβά, αλλά σας λέω πως χιλιάδες άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Θα πεθάνουν πριν καν το σκεφτούν. Θα γεμίσουν τρόμο εκεί έξω στη νύχτα. Χιλιάδες παιδιά θα γίνουν έρμαια ανώμαλων καταστάσεων και χιλιάδες καθώς πρέπει πολίτες θα γίνουν χειρότερα θηρία κι από εκείνα που είχαν μάθει να φοβούνται…

Δεν τον θέλετε αυτό το κόσμο. Δεν είναι κινηματογραφικό παραμύθι όπου ο καλός επιβιώνει πολεμώντας δαίμονες κι αγγέλους. Στην αληθινή νύχτα του πολιτισμού που καταρρέει, του πολιτισμού του ψεύτικου που δημιούργησαν εκείνοι που μόνο από το φόβο μπορούν να επιζήσουν, μόνο από το πόνο των ανθρώπινων ψυχών, κρύβεται το κακό στην αυθεντική του μορφή. Εκείνο που υπάρχει χωρίς δικαιολογίες και περιστάσεις. Εκεί πηδάνε κωλόγεροι παιδάκια αμούστακα, εκεί μανάδες βγάζουν στο σφυρί τις κόρες, εκεί μαχαιρώνονται για μια στάλα πρέζα, εκεί αμούστακα παιδιά σκοτώνουν για δυο μπίρες, εκεί ξενυχτάει όλη η διαστροφή και η στυγνότητα της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχουν κι οι άγγελοι της νύχτας, λίγοι, διασκορπισμένοι, μια τελευταία ελπίδα για το όνειρο που χάνεται στα σκατά αλλά δεν μπορούν να τους βοηθήσουν όλους…
Αυτός είναι ο κόσμος που θα δώσουν σαν εναλλακτική στις στρατιές των δυστυχισμένων που ετοιμάζουν.

Πολλά από αυτά τα κτήνη, μπορούν να νοιώσουν ηδονή μόνο αν δουν τα πλήθη να σέρνονται για να τα κοιτάνε από το ρετιρέ του ουρανοξύστη τους. Η επέκταση της δυστυχίας μας είναι η προέκταση της κενότητάς τους. Κρίμα σε εκείνους τους ενδιάμεσους που συνδιαλέγονται με τα θηρία και δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα. Γιατί πιστεύω πως είναι πολλοί που νομίζουν πως τα πράγματα είναι όπως ήταν πέρυσι ή πριν πέντε ή δέκα χρόνια. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι ούτε ποιους εξυπηρετούν ούτε που θα τη φτάσουν την ανθρωπότητα.

Υπάρχουν αγαθιάρηδες τεχνοκράτες που νομίζουν ακόμα πως το παιχνίδι είναι απλά πολιτικο-οικονομικό. Δεν είναι. Τώρα πια είναι όλοι οι αρχέγονοι φόβοι του ανθρώπου θα γίνουν πραγματικότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί πάνω στη γη όμως αυτή πιστεύω πως θα είναι η τελευταία…Νομίζω πως σύντομα, ότι γνωρίζαμε σαν πραγματικότητα θα έχει ανατραπεί, και αυτό που θα δούμε μπροστά μας θα είναι η πτώση της αυτοκρατορίας των τυράννων και όταν αυτοί θα πέφτουν θα κάνουν πολύ θόρυβο. 

Αλλά όλο αυτό δεν θέλετε να το ζήσετε. Ανασυνταχθείτε σύντομα γιατί ούτε μπορεί καν να υποπτευθεί το μυαλό των «ανεπτυγμένων και φιλήσυχων πολιτών» πόσο βαθιά μπορεί να είναι η τρύπα του λαγού.

Εγώ φρόντισα να μην ξεχάσω κάτι που διηγιόταν η μάνα μου.
«Κι ήταν τόση η πείνα μου που πόναγα φριχτά. Δίπλα μου είχα σωριαστεί μερικά κορμιά σκελετωμένα και τους παίρνανε οι σκουπιδιάρηδες. Και τότε είδα μια σταφίδα κολλημένη στο δρόμο. Κι έσκυψα τη ξεκόλλησα και την έφαγα. Ήταν η τυχερή μου μέρα, γιατί με μια κολλημένη σταφίδα ίσως κρατιόμουν άλλη μια μέρα ζωντανή» (Δεκέμβρης του 41, Αθήνα)

Θυμάμαι πάντα πως ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να φάω σκατά για να επιβιώσω.

Και το σπουδαιότερο θυμάμαι πάντα πως μέσα μου δεν θα υπάρξει κανένας οίκτος όταν θα χρειαστεί να πατήσω κάτω εκείνους που έπιναν το καφεδάκι αμέριμνοι.

Όλοι οι άνθρωποι στρατιώτες είμαστε. Από την ώρα που γεννιόμαστε. Απλά υπάρχουν εποχές που είμαστε στα μετόπισθεν και άλλες που χρειάζεται να περάσουμε στη πρώτη γραμμή. Αλίμονο σε εκείνους που νομίζουν πως ζούμε σε ειρήνη.

Αυτά έγραφα τότε... 

Σήμερα απλά κοιτάχτε γύρω σας. 

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗ ΖΟΜΠΙΛΑΝΤ

 

Επειδή κυκλοφορεί και η συνηθισμένη γρίπη μην τρελαθείτε, γιατί πολλοί πιστεύω πως έχουν χάσει εντελώς την ικανότητα να σκέφτονται λογικά και  επίσης όλα μοιάζουν σαν οι άνθρωποι να έχουν χάσει τη μνήμη τους, λες και η ζωή ολόκληρη αφορά τον κορονοϊό , γεννηθήκαμε  σαν πρωτόπλαστοι σε ένα κόσμο που κυριαρχεί μόνο αυτός, αποκτούμε γνώση μέσω των ανακοινώσεων που σχετίζονται με αυτόν, καθορίζουμε τη ζωή μας σε σχέση με αυτόν, και το μέλλον μας εξαρτάται ακριβώς από το τι θα γίνει με αυτόν. Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ανθρωπότητα που όλες οι άλλες ασθένειες μοιάζουν ανύπαρκτες ή δεν φοβίζουν κανένα, όσο τρομακτικές και αν είναι, μπροστά σε αυτό το απόλυτα τρομακτικό τέρας που λέγεται κορονοϊός.

Έτσι ακούω συνάδελφο να μένει στο σπίτι τρομαγμένος, γιατί έχει κάνει πυρετό και δεν έχει όσφρηση και γεύση. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος και πολλοί άλλοι λένε αυτό το πράγμα και είναι σίγουροι πως εισέπραξαν τον θανατηφόρο ιο. Εγώ πάλι σαν ηλίθια, σκέφτομαι, καλά μόνο εγώ ξέρω πως σε μια σοβαρή γρίπη ούτε γεύση έχεις ούτε μυρίζεις? Ή μόνο εγώ έχω περάσει γρίπη… Η τελευταία φορά που μπήκα σε νοσοκομείο ήταν από τη γρίπη των χοίρων (ή των κοτόπουλων… δεν θυμάμαι) Ποια ήταν τα συμπτώματα μου? Βήχας που δεν μπορούσα να αναπνεύσω, πολύ ψηλός πυρετός, απόλυτη καταβολή δεν μπορούσα ούτε από το κρεβάτι να κατέβω και φυσικά ούτε μπορούσα να μυρίσω τίποτα, ούτε είχα καμία γεύση. Το αποτέλεσμα όταν βάρεσα πυρετό 41, ναι 41, πήγα νοσοκομείο μου έκαναν μια αντιπυρετική ενδοφλέβια, έμεινα 1 ημέρα μέσα αφού με ξεκίνησαν αμέσως μια αντιβίωση για να μην έχω πρόβλημα και το γυρίσω σε πνευμονία.

Γύρισα σπίτι τις επόμενες τρεις ημέρες, αντιβίωση, ντεπόν, κοτόσουπες, πορτοκαλάδες και όπως μου είχε πει ο γιατρός ΝΑ ΑΕΡΙΖΩ ΤΟ ΧΩΡΟ , ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΗΤΑΝ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΩ ΕΛΕΥΘΕΡΑ.  Μετά από 4 ημέρες γύρισα και στη δουλειά. Να σημειώσω πως εκείνη την εποχή η γρίπη αυτή θέριζε και πέθανε πάρα πολύς κόσμος και άλλοι πέρασαν καιρό μέσα στο νοσοκομείο. Η διαφορά ποια ήταν, αμέσως ο πολύ καλά ενημερωμένος πολίτης από τα παπαγαλάκια της χυδαίας απάτης, θα πει, πως τώρα έχουμε εκατόμβες ασθενών και θυμάτων… Να του απαντήσω λοιπόν τα παρακάτω.

Τότε αν κάποιος πέθαινε που ήταν ήδη ασθενής, έπασχε από κάποιο σοβαρό νόσημα και κόλλαγε γρίπη δεν καταγραφόταν ότι ο θάνατος του συνέβη από γρίπη. Πέθανε λέγανε γιατί ήταν σοβαρά άρρωστος και ο δυστυχής κόλλησε και γρίπη. Ολοι οι ηλικιωμένοι έτρεμαν γιατί ήξερα πως αν αρρωστήσουν δεν την βγάζουν καθαροί. Πολλοί από γιαγιάδες και παπούδες κόλησαν γρίπη και συγχρόνως έπαθαν μια πνευμονία, ή κατέρρευσε η καρδιά τους, αλλά δεν δηλώθηκαν σαν θύματα της γρίπης.

Το σπουδαιότερο, δεν  υπήρχε κανένα τεστ στο πληθυσμό, ακόμα κι αυτοί που αρρώσταιναν ο γιατρός έλεγε μάλλον γρίπη θα έχεις ούτε καν έμπαινε στο κόπο να κάνει τεστ για να το επιβεβαιώσει, απλά έδινε την κατάλληλη θεραπεία και υποστήριξη. Αν στις γρίππες αυτές είχαν γίνει τεστ σε όλο το πληθυσμό μπορεί να ανακαλύπταμε πως ήταν εκατομμύρια όσοι κόλλησαν και όσοι νόσησαν ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. Τότε μόνο θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε νοσηρότητα/θανάτους.

Μέτρα προστασίας ούτε καν σαν ιδέα στο μυαλό των υπευθύνων κυβερνήσεων που αγαπάνε τόσο πολύ τους πολίτες δεν υπήρχαν. Αλλά και κανένας γιατρός δεν θα τολμούσε ποτέ να πει σε έναν άνθρωπο π.χ. που έχει πρόβλημα στα πνευμόνια με γρίπη να φασκιώσει τη μούρη του να μην ανασαίνει κανονικά για να πάει στα θυμαράκια μια ώρα αρχύτερα. Αντίθετα η σύσταση ήταν καθαρός αέρας και βαθιές ανάσες, ήλιος, βότανα ζεστά, αντιπυρετικό και τέλος.

Αυτοί οι απίστευτοι χειραγωγοί των κοπαδιών λένε ξανά και ξανά πως αυτός ο ιος δεν έχει σύγκριση γιατί τα ποσοστά θανάτων, ασθενών και κρουσμάτων δεν έχουν σύγκριση σε σχέση με τις απλές γρίπες. Και ο ανθρωπάκος ο τρομοκρατημένος, ο ανθρωπάκος που νοιώθει πως ζει τη μεγαλύτερη ασθένεια που έχει ποτέ υπάρξει, κάτι που μπορεί να είναι χειρότερο κι από τη πανούκλα, δεν μπορεί να κάνει μια απλή, αυτονόητη ερώτηση.

Καλά πως το συγκρίνετε τι συνέβαινε με άλλες γρίπες αφού δεν κάνατε τα ίδια πράγματα?

Πως συγκρίνεις πόσα κρούσματα είναι τώρα και πόσα τότε αφού ποτέ δεν είχαν μετρηθεί κρούσματα, ασυμπτωματικοί, κλπ.….Αφού δεν γινόντουσαν τεστ ούτε στους ίδιους τους ασθενείς για να επιβεβαιωθεί. Και το κυριότερο αφού δεν καταγραφόντουσαν ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΙΠΗ .  Πόσοι από τους ανθρώπους που είχαν πεθάνει στις περασμένες επιδημίες της γρίπης από διάφορες αιτίες και είχαν και γρίπη καταγράφηκαν στις στατιστικές πως έχουν πεθάνει από γρίπη?  Από αυτές τις απλές σκέψεις ξεκινάει μια ολόκληρη αλυσίδα συνειρμών.

Τι στο διάολο είναι αυτό το πράγμα που έχουν ξαμολήσει

Τι στο διάολο είναι το εμβόλιο που θέλουν να πλασάρουν σε όλο το πλανήτη.

Δύο πράγμα συμβαίνουν, ή δεν είναι γρίπη αλλά μία χίμαιρα που ξέφυγε από εργαστήρια βιολογικών όπλων και δρα απόλυτα στοχευμένα στον ανθρώπινο οργανισμό με τρόπους πρωτόγνωρους και δεν μπορεί να εφαρμοστεί καμία από τις γνωστές μεθόδους θεραπείας,

Η είναι μια μορφή σοβαρής μεν γρίπης για την οποία εφαρμόζονται παρανοϊκά μέτρα,  αναιρούνται γνωστά πρωτόκολλα θεραπείας και νοσηλείας , και δοκιμάζουν επάνω στα πειραματόζωα νέες μεθόδους και τελικά εμβόλια που θα δείξουν στο μέλλον αν ήταν τελικά για την σωτηρία της ανθρωπότητας.

Η προσωπική μου άποψη?

Στη πρώτη φάση οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ψυχικά  ζόμπι. (Δεν σκέφτομαι, δεν καταλαβαίνω, υπακούω, πηγαίνω εκεί που μου δείχνουν, δεν έχω κανένα δικαίωμα εκτός από εκείνο που θα μου υποδείξουν)

Στη δεύτερη φάση μετατρέπονται σε κανονικά ζόμπι . Είμαι πλέον νεκρός αλλά δεν το ξέρω.

Γειά σας.

 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΔΙΑΝΕΜΗΘΕΙ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ.

Επειδή εδώ μέσα κάποιοι έχουν ανάγει την άγνοια τους σε βεβαιότητα, και μιλάω και για τα στρατόπεδα των ‘’απόλυτα υποταγμένων στις υποδείξεις’’ και για τα στρατόπεδα ‘’των άσχετων που το παίζουν ειδήμονες» κι επειδή αυτό που έχει χαθεί εδώ και αρκετό στα κοπάδια των προβάτων που νομίζουν πως είναι άνθρωποι σκεπτόμενοι και με ελεύθερη βούληση, είναι η λογική σκέψη, θέτω μερικά ερωτήματα και προκαλώ οποιονδήποτε «επιστήμονα» να μου απαντήσει  με σαφήνεια, αποδείξεις και φυσικά γνώση.

Είναι αλήθεια πως τα εμβόλια δοκιμάζονται τουλάχιστον 10 χρόνια πριν βγουν στη κυκλοφορία, και σε περιπτώσεις επείγουσες 3 χρόνια ελάχιστο χρόνο, και επίσης αν υπάρχει άλλο εμβόλιο στην ιστορία των εμβολιασμών,  το οποίο χορηγήθηκε στο παγκόσμιο πληθυσμό, με δοκιμή 8 μήνες.

Το συγκεκριμένο εμβόλιο θα δώσει ανοσία? Δηλαδή όποιος το κάνει δεν θα κολλάει ή θα έχει πολύ ελαφριά συμπτώματα κι επίσης αφού δεν θα κολλάει δεν θα το μεταδίδει? Υπάρχει διαβεβαίωση πως με το εμβόλιο θα πάψουν καραντίνες, μάσκες κλπ.?

Τι ακριβώς είναι το φαινόμενο  ADEI antibody dependent enhanced immunity  ? Είναι κάποια αντίδραση που συνέβη σε προηγούμενες δοκιμές ανάπτυξη εμβολίων για κορονοϊούς? Μήπως είναι κάποιο φαινόμενο που εμφανίζεται μετά τον εμβολιασμό όταν το άτομο εκτίθεται στον φυσικό ιό? Και τι μπορεί να σημαίνει?

Οι περισσότεροι θα αισθανθούν μια μικρή αδιαθεσία, όμως μπορεί κάποιος να βεβαιώσει πως ένα μέρος των εμβολιασμένων δεν θα αρρωστήσει από κάτι και μάλιστα με μόνιμες βλάβες? Υπήρξαν σε μήκος χρόνου επαρκείς δοκιμές για να αποκλείουν κάτι τέτοιο ή τουλάχιστον να υπάρχουν ελάχιστες παράπλευρές απώλειες?

Έχουμε καταλάβει, νομίζω όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι, πως εκείνο το 95% που λένε είναι πως το 95% των ανθρώπων που θα εμβολιαστούν θα έχουν ανοσία. Μήπως αυτό το 95% είναι το ποσοστό στο οποίο παρατηρήθηκε μείωση των συμπτωμάτων σε άτομα που ήταν ήδη θετικά και δοκίμασαν το εμβόλιο? Δηλαδή αυτό το 95% μήπως αφορά μόνο την μείωση των συμπτωμάτων στα πειραματόζωα και δεν έχει καμία σχέση με το ποσοστό ανοσίας στον πληθυσμό που θα εμβολιαστεί?

Ένας άνθρωπος υγιής με γερό ανοσοποιητικό, αν αρρωστήσει, και πάρει ασπιρινούλα, φάει κοτόσουπες και πορτοκαλάδες και καθίσει κουκουλωμένος στο κρεβατάκι του κινδυνεύει τόσο ώστε να υποβληθεί σε ένα υβριδικό εμβόλιο ? Και για να προστατεύσει τους άλλους πρέπει να κάνει ένα εμβόλιο που δεν του εγγυάται ανοσία?

Αντιλαμβάνομαι διαβάζοντας  διάφορες επιστημονικές σελίδες, ανακοινώσεις, συζητήσεις κλπ. μια σιωπηρή παραδοχή ότι τα εμβόλια δεν αναμένεται να αποτρέψουν τη μόλυνση, αλλά μόνο να τροποποιήσουν τα συμπτώματα των μολυσμένων ατόμων " Αληθεύει?

Εάν ένα άτομο λάβει αυτό το εμβόλιο, πόσο πιθανό είναι να μολυνθεί από τον ιό; Έχουμε κάποια σαφή απόδειξη από τις δοκιμές που έχουν πραγματοποιηθεί ή το μόνο συμπέρασμα είναι πως με το εμβόλιο μετριάζονται τα συμπτώματα?

Τι είναι ένα εμβόλιο?  "Ένα προϊόν που διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ατόμου διασφαλίζοντας την ανοσία έναντι μιας συγκεκριμένης ασθένειας και προστατεύοντας το άτομο από την ίδια ασθένεια." Σωστή είμαι?

 

Τι είναι «ανοσοποίηση» ? : «Μια διαδικασία με την οποία ένα άτομο προστατεύεται από μια ασθένεια μέσω εμβολιασμού. Σωστή είμαι?

Το εμβόλιο που ετοιμαζόμαστε να κάνουμε πληροί αυτούς τους όρους?

Είναι αλήθεια πως αυτός ο τύπος εμβολίου που αναπτύχθηκε κατά του Covid-19 δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ πριν, εκτός από τον Έμπολα?

Είναι αλήθεια πως τα εμβόλια αυτού του τύπου παρουσιάζουν μοναδικούς και άγνωστους κινδύνους, όπως τοπικές και συστημικές φλεγμονώδεις αντιδράσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αυτοάνοσες καταστάσεις ?

Υπάρχει αλήθεια στο ότι  το νέο εμβόλιο δεν δημιουργεί, ανοσία, ο κίνδυνος διασποράς του ιου θα  συνεχίσει να υπάρχει, οι εμβολιασμένοι δεν θα προστατεύονται ούτε θα προστατεύονται οι γύρω τους, τα αποτελέσματα θα φανούν σε βάθος χρόνου, και γενικότερα ο πληθυσμός θα λειτουργήσει τον επόμενο καιρό σαν ινδικά χοιρίδια ?

Υπάρχει αλήθεια στο ότι, είναι μία πιθανότητα οι κίνδυνοι αυτού του εμβολιασμού υπερτερούν κατά πολύ των οφελών του?

Όλα τα παραπάνω είναι σενάρια συνομωσίας και ηλιθιότητες? Μπορείς να το δηλώσεις αυτό με το χέρι στη καρδιά γιατρέ?

Τελειώνοντας να επισημάνω κάτι άλλο που είναι κάτι που "καίει" όλο το κόσμο. Μας είπαν πως δεν θα είναι υποχρεωτικό. Ομως από παντού ακούγεται πως αν δεν έχει κάνει κάποιος το εμβόλιο δεν θα μπορεί να ταξιδέψει, να πάει σε εστιατόρια, γήπεδα, συναυλίες, στα σχολεία? θα είναι υποχρεωτικό? στα σουπερ μάρκετ θα είναι υποχρεωτικό? Γιατί σε αυτή τη περίπτωση, ναι δεν θα είναι υποχρεωτικό το εμβόλιο για όσους είναι αποφασισμένοι να ζήσουν εκτός κοινωνικού συνόλου και πιθανότατα θα πρέπει να γίνουν ''φαντάσματα" που δεν θα ενοχλούν τους υπόλοιπους παρά μόνο σαν μια τρομακτική ιδέα, που καλύτερα να μην έρθουν σε επαφή μαζί της.