Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ SOYLENT GREEN.

Αν κάποιος ψάχνει να βρει μια απόδειξη για το απόλυτο της ανθρώπινης παράνοιας, υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος να τη δει σε όλο της το μεγαλείο. Να παρακολουθήσει αυτό που συμβαίνει στο θέμα ανθρώπινη διατροφή, όπως ακριβώς έχει εξελιχθει στην δήθεν εξελιγμένη κοινωνία μας.

Την ίδια στιγμή που όλα τα ζωντανά πάνω σ΄αυτό το πλανήτη (όσα έχουμε αφήσει να είναι φυσιολογικά και δεν τα έχουμε μετατρέψει κι αυτά σε ζόμπι) έχουν ένα συγκεκριμένο κανόνα, χρειάζομαι τροφή για να επιβιώσω, τη βρίσκω με συγκεκριμένο τρόπο, το συγκεκριμένο είδος που είναι για τη φύση μου, και σε ποσότητα τόση ώστε να επιβιώσω, ο άνθρωπος έχει ξεφύγει σε μια απόλυτη σχιζοφρένεια, μια εγκεφαλική ανωμαλία, συνέπεια της οποίας είναι ένα τεράστιο ποσοστό πάνω στο πλανήτη να λιμοκτονεί κι ένα άλλο στην απέναντι όχθη να πεθαίνει από αρρώστιες που προκαλεί το βρώμικο φαί του...

Δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό κανενός λογικού ανθρώπου αυτό που συμβαίνει πλέον. Ο λόγος που επιβιώνουμε στις δυτικές κοινωνίες είναι γιατί πιθανότατα έχουμε μεταλλαχθεί σε κάποιο νέο είδος που αναπτύσσει σιγά σιγά την ικανότητα να απορροφάει τη μόλυνση, τη βρωμιά, τα δηλητήρια και να τα μεταβολίζει με ένα διαφορετικό τρόπο από ότι συνέβαινε στο παρελθόν.

Μια γιγάντια παγκόσμια βιομηχανία σκουπιδιών που τα ονομάζει τρόφιμα, μια γιγάντια κοινότητα καταναλωτών που δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ για να βγάλει χρήματα να αγοράσει αυτά τα σκουπίδια. Μια γιγάντια κοινότητα που περπατάει είτε κουβαλώντας κάθε είδους διατροφικές ανωμαλίες, παχύσαρκοι με φραγμένες αρτηρίες από τα ξύγκια, ανορεκτικοί που αυτοκτονούν με ένα αργό και βασανιστικό θάνατο, βουλιμικοί που σαβουριάζουν ότι βρουν μπροστά τους, τρελλαμένοι που διαβάζουν με τρόμο τις ετικέτες, υστερικοί που ψάχνουν το "καθαρό" τρόφιμο μέσα στη χωματερή, και κάθε είδους εκμεταλλευτές που θησαυρίζουν από όλα αυτά τα δυστυχισμενα ανθρωπάκια.

Διατροφικά συμπληρώματα, βιταμίνες, χαπάκια για να συμπληρώσουν αυτά που η πλαστική τροφή δεν μπορεί να δώσει, κι άλλα χαπάκια για να μπορέσουν να γίνουν οι λειτουργίες του οργανισμού που δεν παίρνουν μπρος με το τρόπο που η φύση ορίζει στα υπόλοιπα ζωντανά, χαπάκια για να πας να χ@σεις, χαπάκια για να χωνέψεις, χαπάκια για να καθαρίσεις τις αρτηρίες, για να κατεβάσεις τη πίεση, για να διορθώσεις το έλκος, για να κάψεις το λίπος, για να διορθώσεις το σάκχαρο, για μπορείς να κατουράς ή για να μην κατουράς συνέχεια, χαπάκια για να αντέχεις τις αλεργίες, σε κάθε είδους ουσία που ο οργανισμός δεν μπορεί πλέον να την αποδεχτεί...

Παιδιά που γεννιούνται έτοιμα να δεχτούν το γεγονός πως ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΑ....

Οι άνθρωποι προσπαθούν να φανταστούν πως θα είναι το σενάριο της αποκάλυψης, τι θα συμβεί, κι εντελώς τυφλωμένοι δεν βλέπουν πως αν κάποιος τους κοιτάζει από ένα άλλο πλανήτη και παρακολουθεί αυτά που κάνουν, το τρόπο που έχουν διαμορφώσει τις κοινωνίες, την αντίληψη που έχουν δημιουργήσει για τη δημιουργία, θα συμπεράνει πως αυτή είναι η κόλαση του σύμπαντος.

Σ΄ενα πανέμορφο πλανήτη που φτιάχτηκε για να ζουν όλα τα πλάσματα ευτυχισμένα  ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΙΔΟΣ κατάφερε να είναι δυστυχισμένο..

Το χειρότερο από όλα είναι πως σ΄αυτή τη δυστυχία οδήγησε εκατομμύρια άλλα πλάσματα που καθημερινά βασανίζει, εξοντώνει με απίστευτους ανώμαλους σαδιστικούς τρόπους για να εισπράξει την πακεταρισμένη σαπίλα...

Είναι το κρέας, το γάλα, το ψωμί, τα λαχανικά δηλητήρια? Οχι δεν είναι. Δηλητήριο είναι το διεστραμένο μας κεφάλι, που χρειάζεται διατροφολόγους να μας υποδεικνύουν τι πρέπει να τρώμε, γιατρούς για να μας θεραπεύουν από αυτό που φάγαμε, και εκατομμύρια συσκευασμένες αηδίες να είναι το ναρκωτικό μας στη κοινωνία των υπονόμων που έχουμε δημιουργήσει...

Ψάχνουμε να βρούμε αποδείξεις για το αν ο άνθρωπος έχει υποστεί ομαδική πλύση εγκεφάλου, αν είναι κατευθυνόμενος, αν έχει χάσει τη δύναμη να κρίνει και να αποφασίζει. Τι μεγαλύτερη απόδειξη να βρει κανείς από την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο τομέας της διατροφής του... Τι μεγαλύτερη απόδειξη από ένα πλάσμα που συνειδητά γνωρίζει πως το ταϊζει σκουπίδια το παιδί του , και το θεωρεί σαν αναποφεύκτο γεγονός...

Υπάρχουν πολλές ταινίες που παρουσιάζουν μελλοντικές δυστοπικές κοινωνίες. Μεταξύ αυτών υπάρχει το soylent green . Μια ταινία του 1973 που δείχνει το κόσμο το 2022 να έχει μολυνθεί παντού, να μην υπάρχει πλέον τροφή που να μπορεί να καταναλωθεί, μόνο μια ελίτ που ζει πίσω από τα τείχη έχει πρόσβαση σε "καθαρή τροφή" Οι φτωχοί που είναι τα δισεκατομύρια πάνω στο πλανήτη επιβιώνουν καταναλώνοντας ένα συσίτιο που τους δίνουν με ένα μυστηριώδες  τρόφιμο που λέγεται soylent green...

Ξέρετε.. είμαστε στο 2016, μένουν μέχρι το 2022 6 χρόνια.. κι ίσως το soylent green έχει αρχίσει ήδη να παράγεται.

Ο ΚΑΚΟΣ ΛΥΚΟΣ ΚΙ Η ΠΑΝΤΑ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΗ ΚΟΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ...

Η ελληνική κοινωνία ντυμένη κοκκινοσκουφίτσα ρωτάει γιατί έχεις τόσο μεγάλα δόντια γιαγιά?
Και περιμένει με αγωνία την απάντηση ...

 Οι πόλεις φαντάσματα με τους κατοίκους - ζόμπι τραγουδάνε το καυμό τους
Η πολιτική ασυδοσία ντύνεται διάσωση


Και η φάρμα των ζώων τσακώνεται για το ποιος είναι ο εντιμότερος χασάπης
  

Αύριο θα γίνουν όλα. Σήμερα υπομονή. Ως έχει. Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από εκείνους που ελπίζουν στο αύριο.Από εκείνους που ξορκίζουν το χτες.

Το παρόν που στην ουσία είναι αυτό που έχουμε, οπς πέρασε ήδη... φεύγει χωρίς ενοχές.
  Γιατί όλα είναι φτιαγμένα γύρω μας, για να κατανοήσουμε αυτή την ομορφιά στο σήμερα. Να την απολαύσουμε. Όλα υπάρχουν γύρω μας άφθονα. Τροφή, ένα κομμάτι γης για ύπνο κι ονείρεμα, πλάσματα για να αγαπήσουμε και ν΄αγαπηθούμε, μυστήρια να ανακαλύψουμε, αστέρια για να κοιτάξουμε, όλα είναι μπόλικα γύρω μας, αλλά ένα κακόγουστο αστείο μας εμποδίζει να τα δούμε. Μια φάρσα που της έχουμε δώσει χίλια δυο ονόματα σκεπάζει το αληθινό όνομα των πραγμάτων. 

Κι έτσι απλά προσπερνάμε τη μόνη στιγμή που είναι χειροπιαστή, δικιά μας, για εκείνη που έφυγε, για εκείνη που δεν έχει έρθει ακόμα. Δεν αντέχει άλλο η ανθρωπότητα αυτό το ανόητο τρέξιμο στο τίποτα. Μόνοι μας γκρεμίζουμε σιγά σιγά τα σημάδια που είχαμε βάλει για να φτάσουμε.. κάπου. Μόνοι μας έχουμε αρχίσει και ξεσκεπάζουμε την απάτη που είχαμε συνηθίσει να ονομάζουμε ευημερία, ανάπτυξη, επιτυχία.

Πόση βία, πόση βαρβαρότητα, πόση ασυδοσία, πόση απληστία να αντέξει πια αυτός ο πλανήτης στο όνομα ενός καλύτερου αύριο. Πόσα εκατομμύρια πρέπει να θυσιαστούν ακόμα για να μπορουν ελάχιστοι να ζουν το σήμερα με το έτσι θέλω, αδιάφοροι για το κόστος της απληστίας και της ματαιοδοξίας τους ?  Πόσες ανάσες θα πηγαίνουν συνέχεια πιο γρήγορα ή πιο αργά από τη φύση τους. Πόσοι θα συνεχίσουν  να μην  ανασαίνουν και να θεωρούν τον ευαυτό τους ζωντανό...



Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ...


Ενας φόβος πλανιέται πάνω από τις τελευταίες ψυχές. Ο φόβος πως όσα και να φυλάξουν μέσα τους, όσα και να προσπαθήσουν να απομνημονεύσουν για να τα μεταδώσουν σε εκείνους που θα έρθουν, σε εκείνους που θα υπάρξουν μετά...δεν φτάνει. Ενα χέρι σβήνει με μανία το πίνακα.. Μόλις που σώζονται κάτι τελευταίες σημειώσεις, κι αυτές κατανοητές πλέον από ελάχιστους..

Κάτι ξεχασμένους στο κόσμο τους που ψάχνουν ακόμα μέσα στη λάσπη..

Ο κόσμος που φτιάξαμε, ο κόσμος που αφήσαμε να φτιάξουν , είναι μια εκδίκηση... για τους αγέννητους που τους καταδικάσαμε πριν να πάρουν τη πρώτη τους ανάσα.

Αισθάνομαι πως είναι πολύ κοντά εκείνη η στιγμή που κάποιος θα ψάξει μέσα στα ερείπια και θα μαζέψει τα απομεινάρια από τις δημιουργίες του ανθρώπου που κάποτε υπήρξε. Αυτή η σκηνή που ίσως έχει επαναληφθεί άπειρες φορές στην ιστορία του ανθρώπου.

Στην ιστορία του ανθρώπου που αν το καλοσκεφθούμε μοιάζει με την ημέρα της μαρμότας. Οι λαοί ζουν ξανά και ξανά τα ίδια λάθη, γοητεύονται από τις ίδιες ψευτιές, γίνονται πιόνια από τους ίδιους απατεώνες, κι όταν από τις πολλές "λούπες" αρχίσει και χαλάει η μαγιονέζα, μια επανεκίνηση..

Μερικά απομεινάρια χωρίς μνήμες, παιδιά που μπουσουλάνε από την αρχή και ξανά day 1 για τη νέα εποχή που έρχεται, μέχρι να ακουστεί το πρώτο ψέμμα.. πάλι.

Στο Φαρενάιτ 461 υπήρχε μια μυστική οργάνωση που κάθε μέλος είχε την υποχρέωση να αποστηθίσει ένα βιβλίο από μνήμης,  γιατί πλέον τα βιβλία ήταν απαγορευμένα.

Δεν ξέρω τι θα προσπαθούσα να συγκρατήσω από όλα όσα έχω διαβάσει αν ήταν να συγκρατήσω μόνο ένα.

Ισως η φράση από το ΣΦΑΓΕΙΟ Νο 5 να ήταν αυτή που θα έγραφα σε ένα κομμάτι χαρτί κι όπου το πάει ο άνεμος..

ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΘΑΡΟ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΤΕ!