ΑΦΗΣΕΣ ΤΟ ΦΟΒΟ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ.

 

Σκαλίζοντας στα ντουλάπια καμιά φορά βγάζω κείμενα αραχνιασμένα , τα λέω έτσι γιατί με φοβίζουν όταν ανακαλύπτω πως δεν σάπισαν αλλά επιμενουν να είναι σαν να έγιναν τώρα μόνο σκεπασμένα με σκόνη και μια μυρουδιά ενοχλητική. Μυρουδιά από έναν αέρα που δεν είναι καν εκείνος ο κελαρίσιος, εκείνος που κρύβει μέσα του αρώματα από τα παλιά. Ενα στείρο αεράκι, γεμάτο από χαρτοπόλεμους για μασκαρεμένα μυαλά. Ασχημο πράγμα να τρέχουν όλοι να βρουν τις επόμενες αλήθειες χωρίς να έχουν καταλάβει τις προηγούμενες.

Μάρτης του 2008 ήταν, το μνημόνιο θα έκανε την εμφάνισή τους ως νέος θεός της νέας τάξης ένα χρόνο αργότερα. Κι εγώ τότε θυμάμαι μύριζα στον αέρα, ότι και τώρα. Κάποιο ψεύτικο θεό να καταφθάνει.

ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ..

Λες κι η ζωή είναι ιος, που πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα και πρέπει να τη βάλουμε σε καραντίνα..

Η αυταπάτη ότι η ζωή δίνει μια δεύτερη ευκαιρία για να πιαστεί πάλι η στιγμή απ΄την αρχή χωρίς ρίσκο... Λες κι οι στιγμές είναι πρόβες για το έργο που θα παιχτεί αργότερα...

Οτι περνάει χάνεται. Το άγγιξες. Εγινε ένα με σένα. Για τη χαρά ή τη λύπη.

Το φοβήθηκες, οχυρώθηκες πίσω απ΄τους φόβους? Το σκάσες πάλι ?

δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά στο δρόμο σου.... Μόλις τώρα ήταν, κιολας έφυγε...

Ολη η ζωή είναι οι στιγμές που μόλις χάθηκαν. Αφήνεις χωρίς ενοχές τους κλέφτες των ονείρων σου να κατοικούν στο σπίτι σου. Μοιράζεσαι μαζί τους το πρωινό καφέ σου. Ζεις υπό κηδεμονία. 

Πληθαίνουν γύρω μας οι άνθρωποι που δεν φοράνε δικό τους σχήμα. 

Θολοί, περιορισμένοι σε τέσσερα-πέντε κλισέ...

Μόνιμα φυλακισμένοι στα μουντρούμια μιας ψυχής που αγνοεί την ίδια της την ύπαρξη.

Περιορισμένοι να κολυμπάνε σε απόνερα που παριστάνουν τις θάλασσες.

Στην ασφάλεια που δίνουν τα μικρά και μεγάλα ζωτικά ψέματα.

Στη αγωνία μήπως δεν κρατήσουν τη θεσούλα τους σ΄αυτό το κόσμο.

Στις αγορές επιλεγμένων προϊόντων κατόπιν υποδείξεως..

Στις κατασκευασμένες εντός των τειχών αλήθειες

να μη ξεφεύγει τίποτα απ΄τον έλεγχο.

Ανθρωποι που κι ο ίσκιος τους προκαλεί ενόχληση γιατί ξύνει τους φόβους τους.

Τι θλιβερός,  ένας τόπος που δεν τον ταράζει κανένας αέρας, παρά μόνο η ρύπανση των 

εξατμίσεων.

Οι καρδιές είναι από αίμα. Χτυπάνε, πληγώνονται, γιατρεύονται.

Σταματούν μονάχα όταν φτάνει στο τέλος το ταξίδι.

Οι χάρτινες καρδιές δεν ταξιδεύουν καν.

Στο πάγκο του μαγαζιού έχουν μείνει απούλητα, όλα εκείνα που υπενθυμίζουν πως υπάρχει λόγος σοβαρός που ζούμε, και ο μόνος λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι για να τον ανακαλύψουμε. 

Αποφεύγω συστηματικά στη ζωή μου τους ανθρώπους που προσποιούνται χαμόγελα χωρίς να καταφέρνουν ποτέ να γελάσουν αληθινά. 

Κάπου είχα διαβάσει κάτι καλό.. "το πρόβατο περνάει όλη τη ζωή του με το φόβο του λύκου και στο τέλος το τρώει ο βοσκός..."

Οι ποιμένες ακονίζουν τα μαχαίρια, ήρθε η ώρα της μεγάλης σφαγής, όμως υπάρχει η τηλεόραση για να σε διαβεβαιώνει πως ο θόρυβος που ακούς είναι άνευ σημασίας, και να σου δείχνει με το δάχτυλο πως ο κίνδυνος προέρχεται από το πρόβατο που άνοιξε τη πόρτα....

ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ (ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΔΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΝ ΣΠΙΤΙ ΑΚΟΜΑ)

 

Κάπου είχα δει σε ένα τοίχο τη φράση « ο κουμμουνισμός φαγώθηκε από τον καταναλωτισμό, ο Μόλωχ τελικά έφαγε τον ίδιο τον εαυτό του»

Υπάρχουν δυο κατηγορίες "πρώην" στις οποίες ανήκει ένα σεβαστό μέρος του πληθυσμού.

Οι πρώην καπνιστές

και οι πρώην  αριστεροί που εγκατέλειψαν τις παράγκες...

Το πρόβλημα είναι πως στη πρώτη κατηγορία οι ανήκοντες, αποχωρώντας όντως βρήκαν την υγειά τους και όχι μόνο,  δεν ένοιωσαν καμιά ανάγκη να εξαρτηθούν από κάτι άλλο γιατί η αποχώρησή τους πρώτα από όλα ήταν μια επιλογή του να μην έχουν να κάνουν πλέον με κάτι που είχαν αποφασίσει πως είναι άχρηστο και επικίνδυνο και το καταδίκασαν ρητά.

Στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι λιγάκι πιο πολύπλοκα... , ο ανένταχτος πλέον πρώην αριστερός δεν έχει αποφασίσει πως οι ιδέες που πίστευε είναι δηλητηριώδεις και καταδικασμένες, αλλά δεν αντέχει άλλο τους ανόητους που τις διαχειρίζονται. Στην ουσία δεν καταδικάζει το τσιγάρο του, απλά κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως του το πλασσάρουν σκάρτο και νοθευμένο. Η για να το πάμε ακόμα πιο πέρα ανακαλύπτει πως οι εποχές ίσως χρειάζονται κι ένα νέο είδος καπνού. 

Κόβοντας λοιπόν τη βλαβερή συνήθεια να είναι ένα κουφό και πειθήνιο κομματόσκυλο, βρίσκεται  αντιμέτωπος με δυο εχθρικά στρατόπεδα. Ενα είναι οι πρώην σύντροφοι, οι οποίοι με την αποχώρησή του τον βάζουν κατ΄ευθείαν στη λίστα των αντιπάλων  και δεν θέλουν σκοτίζονται και ιδιαίτερα να καταλάβουν γιατί ο μέχρι πρότινος σύντροφος έφυγε και παραμένουν προσκολλημένοι σε όλα εκείνα που τον απώθησαν και το άλλο φυσικά είναι οι αντίπαλοι πολιτικοί χώροι στους οποίους ποτέ δεν ανήκε και ουτε θέλει να ανήκει γιατί δεν μοιράζεται τις ιδέες τους. Εννοείται πως στη κατηγορία των πρώην που αναφέρω σε αυτό το κείμενο δεν συμπεριλαμβάνονται οι πρώην αριστεροί οι οποίοι απλά βολεύτηκαν κάπου και ονόμσαν τις ιδέες τους νεανικές ανοησίες. 

Στην ουσία ο ανυπότακτος αριστερός, είναι ένα παιδί που έφυγε από το σπίτι του γιατί αυτό το σπίτι δεν ανταποκρινόταν πλέον στις προσδοκίες του και στα όσα είχε ονειρευτεί να φτιάξει με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ενα σπίτι όπου έχει καταληφθεί από δικτατορίσκους με αραχνιασμένες ιδέες και οράματα και έχει πάρει περισσότερο τη μορφή ενορίας όπου οι περισσότεροι θεωρούν σαν υποχρέωση να πηγαίνουν στην εκκλησία. Κανείς δεν αμφισβητεί τα δόγματά της, μπαίνουν οι πιστοί ανάβουν ένα κερί και λένε απέξω κι ανακατωτά τα ευαγγέλια λαμβάνοντας το ικανοποιητικό χαμόγελο του ιεράρχη που αγκαλιάζει περήφανα το ποίμνιό του (και που φυσικά θεωρεί πως του ανήκει) 

Οι άστεγοι αριστεροί είναι ένα μεγάλο κομμάτι των συνειδητοποιημένων πολιτών. Και μάλιστα ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι γιατί συνήθως στους κόλπους τους υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι ιδιαίτερα χαρισματικοί, υψηλής μόρφωσης, με πάθος και όνειρα, οι οποίοι έχουν βγει καθαροί από βρώμικα πολιτικά παιχνίδια και έχουν ιδιαίτερη αίσθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Δηλαδή υπάρχει μέσα σε αυτούς τους άστεγους μια φλόγα που επιμένει να κρατιέται ζωντανή. Και μια πολιτική ωριμότητα που αναπτύσσεται μέσα από αυτό το συναίσθημα ελευθερίας της σκέψης. 

Επί πλέουν τέτοιου είδους άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να καθίσουν ήσυχοι. Γιατί αν η ησυχία και το βόλεμα ήταν η επιδίωξή τους και η οποιαδήποτε κομματική ομπρέλλα θα είχαν χωθεί κάπου και θα λουφάζανε όπως οι υπόλοιποι. Ομως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μέσα στην άστεγη αριστερά υπάρχει όλη η αφρόκρεμα μιας επαναστατικότητας χαμένης από τα γερασμένα και κολλημένα μαγαζάκια. Ισως γι΄αυτό πολλοί από αυτούς κάνουν επιλογές που θεωρούνται αντιδραστικές και κατακρίνονται. Δοκιμάζουν χώρους που δεν θα έπρεπε να είναι, εκγρίνουν και απορρίπτουν κινήσεις, ιδέες και ανθρώπους ανεξάρτητα από κλισε ιδεολογικά και δημιουργούν αμφιβολίες για την ειλικρίνεια των κινήσεών τους. Στα ελεύθερα πνεύματα υπάρχει ακόμα η αντίληψη πως ο κόσμος κιενίται και αλλάζει. Πως η ιστορία έχει μεταβολές που πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται και να ανασυντάσσεται για να τις κατανοήσει. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν παραδώσει σε κανένα Πάπα το αλάθητο και έτοιμοι να μάθουν από τα λάθη και να προχωρήσουν στις επιταγές των καιρών. 

Η παραδοσιακή σριστερά και τα πιστά μέλη της  νοιώθουν ήσυχοι να θεωρούν αυτά τα αγρίμια αποδιοπομπαίους τράγους, να τους στολίζουν με κοσμητικα επίθετα που έχουν πλέον κουράσει τους πάντες και καταντάνε γραφικά, αλλά η αλήθεια είναι πως καθώς οι καιροί έχουν αλλάξει και γίνονται ασύληπτες αλλαγές στο παγκόσμιο χάρτη και στα μυαλά των ανθρώπων, είμαι βέβαιη πως τα αδέσποτα αγρίμια διαφόρων πρώην γερασμένων παρατάξεων που τίποτα νέο δεν έχουν επιθυμία να προσφέρουν πλεον (από ότι βλέπουμε συνεχώς) θα βρουν ένα τρόπο να δημιουργήσουν το καινούριο που τελικά αποζητά η μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος των "ανένταχτων περικυκλωμένων", περικυκλωμένων από ένα κόσμο παλιό που σαπίζει σιγά σιγά αλλά δεν έχει ίχνος μετάνοιας.    

Και μην ανησυχείτε, το ίδιο θα συμβεί και με τους ανένταχτους δεξιούς, που βρέθηκαν να παίζουν στο ίδιο γήπεδο με εκείνους, που τόσα χρόνια τους φούσκωναν με κορώνες πατριωτισμού, θρησκείας και οικογένειας , και τώρα οι αφεντάδες τους, ξεπουλάνε χωρίς καμμία ενοχή πατρίδες, πετάνε τα πολύτιμα εικονίσματα και κομματιάζουν την οικογένεια με αληθινό μίσος. 

Υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος νέων ανθρώπων, ανομοιογενές, που δεν έχει στέγη καμιά και που μέσα του υπάρχουν ακόμα οι φωνές των πατεράδων, των παππούδων με τα στρατόπεδα που εκείνοι είχαν δημιουργήσει και γαλούχησαν τις ψυχές των παιδιών τους. Ομως οι εικόνες του πάρελθόντος γκρεμίζονται σε ένα κόσμο που αλλάζει όλα όσα οι άνθρωποι θεωρούσαν αυτονόητα. Σε μια μαζικοποιημένη πνευματική κατάπτωση, όπου διεστραμμένοι ψυχοπαθείς κρατάνε τα ηνία της ανθρωπότητας και την οδηγούν στη τελική λύση. 

Δεν ξέρω τι θα αναδυθεί από το βυθό του βάλτου.

Ελπίζω μόνο να είναι κάτι που θα βγει γιατί δίψασε να δει το φως του ήλιου, μια κοινωνία που θα αποτάξει από πάνω της το παλιό σκοτάδι....

ΟΙ ΨΕΥΤΟ – ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΙ, ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΥΛΟΓΙΕΣ (πληροφορίες γι΄αυτό στο τέλος του κειμένου)

 

Δίπλα στη μάζα των απόλυτα χειραγωγημένων ανθρώπων, που το μυαλό τους πλέον έχει πάρει το σχήμα της τηλεόρασης, εκείνων που είναι ανίκανοι να ξεφύγουν από τα γρανάζια που το σύστημα έχει πλέξει γύρω τους, υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που διατηρούν ακόμα την ικανότητα σκέψης, δεν πείθονται, θέλουν να ανακαλύψουν ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ πίσω από τα ψέματα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να χειραγωγηθούν με τις συνηθισμένες μεθόδους. Δεν πείθονται, είναι κάπως ανυπότακτοι, έχουν μια επιθυμία αντίστασης στη μαζικοποιημένη παράνοια.

Το σύστημα έχει τους τρόπους του να προσελκύσει αυτά τα άτομα? Και με ποιο τρόπο νομίζετε? Αλήθεια  πιστεύετε πως άνθρωποι που κάθονται όλη μέρα μπροστά σε ένα υπολογιστή, φτιάχνουν σελίδες που λένε «συγκλονιστικές» αλήθειες, (γεμάτες διαφημίσεις φυσικά) ξεσκεπάζουν το ψέμα και ξεμπροστιάζουν τους τυράννους, πατώντας κουμπάκια και βάζοντας εικονίτσες, είναι έτσι τυχαίοι? Αλήθεια πιστεύετε πως υπάρχουν εκλεκτοί που το σύμπαν διάλεξε να αποκαλύψει τα τρομερά μυστικά του, κι αυτοί μπορούν έτσι άνετα να τα ξεφουρνίζουν, χωρίς κανείς να τους πειράζει?

Για σκεφθείτε λιγάκι παραπάνω.

Στις εποχές των μεγάλων ανατροπών που ζούμε, στην επέλαση της παγκόσμιας τυραννίας, που ισοπεδώνει όλα τα αυτονόητα που ο απλός άνθρωπος ήξερε μέχρι τώρα, ΠΌΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ? Η αλήθεια πίσω από το ψέμα υπάρχει σίγουρα, ΠΟΙΟΙ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΥΝ? Είναι πολύ δύσκολο νομίζετε για τους κατέχοντες την εξουσία, να ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥΝ τσιράκια τους, και να τους δώσουν έτοιμες διάφορες «ιστορίες συνομωσίας» που δεν θα έχουν καμμία σχέση με την ΑΛΗΘΕΙΑ, ώστε να ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ανθρώπους που «είναι διαφορετικοί» στην αντίληψη, σε λάθος δρόμους καθιστώντας τους έτσι ακίνδυνους και χειραγωγημένους όπως τα άλλα κοπάδια.

 Κι ακόμα παραπέρα μπορούν να φθάσουν την απάτη. Πολλούς από αυτούς τους «υπαλλήλους» μπορεί να κάνουν πως τους κυνηγούν, πως τους έχουν βάλει στο στόχο γιατί είναι πολύ επικίνδυνοι τάχα, για να δυναμώνει ακόμα περισσότερο η μυστηριακή ατμόσφαιρα γύρω τους. Μιλάμε για μια κοινωνία που όταν βγήκε το ΜΑΤΡΙΞ (από τους πρώην αδελφούς νυν αδελφές) βρέθηκαν σε κάθε γειτονιά ένα τσούρμο ΝΙΟ που είχαν καταλάβει τι γίνεται. Όπως παλιότερα με την ιστορία των Ε ούτε θυμάμαι πόσες σελίδες είχαν φτιαχτεί από άτομα που επικοινωνούσαν απ΄ευθείας με τους προγονικούς Θεούς μας. Είχαν ψιλή κουβέντα με υπέρτατα όντα που τους αποκάλυπταν χαρτί και καλαμάρι τα υπέρτατα μυστικά. Τηλε βιβλιοπώλες και μη που θησαύρισαν.

Ολους αυτούς τους έβλεπαν οι «εχθροί» αλλά δεν μπορούσαν να τους αγγίξουν τη στιγμή που πραγματικοί ερευνητές, που έφαγαν τη ζωή τους να ξεμπροστιάσουν το ψέμμα, έχαναν τη ζωή τους ή σερνόντουσαν στις φυλακές, επιστήμονες που έκαναν ανακαλύψεις που τάραζαν το κατεστημένο, τους περισσότερους αγνοούμε την ύπαρξή τους. Ερευνητές που ξόδεψαν όλη τη ζωή τους και έφτασαν να ανακαλύψουν μυστικά που έπρεπε να μείνουν κρυφά, λοιδωρήθηκαν, διώχτηκαν, ...εξαφανίστηκαν. Δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί πλέον μας αφήνουν να μιλάμε και να λέμε ότι θέλουμε. Και κάποιες φορές κόβουν και μια σελίδα έτσι για το ξεκάρφωμα, να φτιάξουν έναν ήρωα ακόμα.  Πως είναι δυνατόν μια παγκόσμια χούντα που μπορεί και ισοπεδώνει λαούς ολόκληρους όταν είναι στόχοι της, αφήνει άτομα (που ούτε η μάνα τους δεν τα ξέρει καλά καλά) να βρίζουν, να τους «ξεσκεπάζουν» να καθοδηγούν πιστούς στην υποτιθέμενη αλήθεια, χωρίς να τους πειράζει τρίχα?

Δύο πράγματα συμβαίνουν. Η αυτοί οι νέοι φωστήρες είναι δικοί τους υπάλληλοι, ή οι αλήθειες τους είναι τρίχες. Σκεφθείτε μόνο αυτό αν κάποιος  ΗΞΕΡΕ ΑΛΗΘΙΝΑ τι συμβαίνει πίσω από τη κουρτίνα, ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΓΕ ΔΗΜΟΣΙΩΣ, θα υπήρχε επόμενη μέρα γι΄αυτόν? Κι εγώ τώρα που τα γράφω αυτά ένα τσιράκι μπορεί να είμαι, μια βαλτή για να απομακρύνω ανθρώπους από εκείνους που μπορεί να τους λένε την αλήθεια. Μπορεί να βάζω υποψίες επίτηδες. Επίσης συμβαίνει και ένα άλλο πιο έξυπνο τέχνασμα ακόμα. Μπορεί όντως κάποιοι άνθρωποι να πλησιάζουν αλήθειες που δεν πρέπει να ακουστούν. Τα τσιράκια που σας έλεγα έχουν ένα σπουδαίο ρόλο σ΄αυτή τη περίπτωση. Να ξεφτυλίσουν την αλήθεια, παρουσιάζοντας την με τρόπο γελοίο χρησιμοποιώντας άτομα που έχουν εκπαιδευτεί να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες.

Ενα τρανταχτό παράδειγμα? Η ιστορία της πανδημίας. Υπήρξε σοβαρός αντίλογος από επιστήμονες, από ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν έχαψε όλες τις βλακείες που μας αράδιαζαν, είδατε ποτέ κάποια συζήτηση στη τηλεόραση με ισχυρούς συνομιλητές από την πλευρά που αντιδρούσε, ή συνεντεύξεις από ανθρώπους που έκφραζαν τις αντιρρήσεις με επιχειρήματα και αποδείξεις πολλές φορές? Τι είδατε, πως σας παρουσιάσαν την "άλλη πλευρά" της κανονικότητας? Επέλεγαν φαιδρά άτομα, θρησκόληπτους τρελλαμένους τάχα, με αγιαστούρες και εικονίσματα που έγραφαν φτάνει ο αντίχριστος και έλεγαν "να αυτοί είναι οι ψεκασμένοι που δεν εμβολιάζονται". Είδατε πουθενά τους υγειονομικούς σε μια εφ΄όλης της ύλης συζήτηση στη τηλεόραση να εκθέσουν τα επιχειρήματά τους?

Τι πρέπει λοιπόν να πιστέψει κάποιος? Με ποιο τρόπο?

ΛΟΓΙΚΗ, ΣΥΝΕΣΗ, ΕΠΦΥΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΝΣΤΙΚΤΟ, ΓΝΩΣΕΙΣ. Όλα παίζουν σημαντικό ρόλο για να προχωρήσει κανείς στην ανακάλυψη της δικής του αλήθειας, χωρίς να χρειάζεται να εξαπατήσει ή να εξαπατηθεί.

Είσαι ένα ελεύθερο πνεύμα? Έχεις μέσα σου καλοσύνη, ανθρωπιά, αγαπάς τη φύση, τον άνθρωπο τα ζώα? Σε μαγεύουν οι άπειροι κόσμοι που απλώνονται στο σύμπαν? Θέλεις να βρεις τις απαντήσεις για τα μεγάλα υπαρξιακά μυστήρια? Ποιος είμαι? Γιατί ζω? Ποιος είναι ο σκοπός μου? Που κρύβεται η ομορφιά, η ευγένεια, ο σεβασμός? Εκεί κρύβονται και οι όποιοι Θεοί θέλεις να πιστέψεις. Ποιοι σου μιλούν για ένα καλύτερο κόσμο, όχι τιμωρητικούς θεούς, όχι κρεμάλες και νταιλίκια, όχι ανθρώπους που είναι έτοιμοι αύριο να αρπάξουν κι αυτοί μια καρέκλα εξουσίας, αλλά εκείνοι που ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΤΡΟΠΟΥΣ να ζήσουν οι αυριανές γεννιές σε ένα καλύτερο κόσμο με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ προτάσεις και σχέδια. Που στην καθημερινότητα τους αναγνωρίζεις σαν ανθρώπους που δεν συμβιβάστηκαν ποτέ, δεν μπλέχτηκαν σε ύποπτα παιχνίδια κέρδους. Τέτοιους ανθρώπους ζητάμε και ακούμε με προσοχή αυτά που θέλουν να μας πουν. 

Σκέψου ένα μεγάλο πεινασμένο θηρίο που θέλει να σε κατασπαράξει, βγες από το μονοπάτι του κι ακολούθησε το δικό σου δρόμο, κλείνοντας τα αυτιά στις σειρήνες που έχει ξαμολύσει για να σε κοιμίσουν.

Υπάρχουν φωτισμένοι άνθρωποι? Φυσικά και υπάρχουν. Είναι μάγοι? Έχουν κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες? Όχι δεν είναι, δεν έχουν. Έδωσαν απλά το περιθώριο στη ψυχή τους να τους μιλήσει και να τους οδηγήσει στο δρόμο της φώτισης. Γιατί εκεί μέσα μας είναι το άσβεστο φως. Κι αυτό που θα ανακαλύψετε μην το σπαταλήσετε σε ανούσιες φλυαρίες ούτε να το αφήσετε βορά στα στόματα των λύκων. Να περπατήσετε απαλά, ψάχνοντας τους υπόλοιπους ελεύθερους ανθρώπους, γιατί μ΄αυτούς και μόνο με αυτούς θα χτιστεί από την αρχή ο κόσμος.

Μέσα στο διαδίκτυο υπάρχουν διαμαντάκια. Φωνές άλλης ποιότητας. Πολλές φορές πέφτοντας επάνω τους και μόνο τότε καταλαβαίνω πόσο φαφλατάδες είναι διάφοροι πασίγνωστοι φωστήρες. Γιατί δεν ξέρουν οι πολλοί αυτά τα διαμαντάκια? Γιατί ίσως έχουν πλησιάσει την αλήθεια, η οποία δεν είναι απαραίτητο πως θα αρέσει στους περισσότερους. Γιατί οι περισσότεροι δεν θέλουν να δουν, θέλουν κάποιον να τους πει αυτό που θα τους «ανεβάσει» ένα πατερούλη να αναλάβει να τους «σώσει» ένα μάγο να τους αλλάξει τη ζωή με ένα ραβδάκι χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι.

Ποιος θα προτιμούσε μια αλήθεια που θα απαιτούσε θυσίες? Γιατί να ακολουθήσεις κάποια αλήθεια που θα απαιτεί να αλλάξεις όλη τη ζωή σου, κάθε συνήθεια, κάθε τι που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής και ησυχάζει τους φόβους σου? Είναι καλύτερα να κρυφτείς πίσω από το μανδύα ενός ψεύτικου σούπερ ήρωα από το να αναγκαστείς να βγεις από τη σπηλιά ματώνοντας τα νύχια στους τοίχους….

Καθίστε αναπαυτικά σε ένα καναπέ,

Πάρτε μια μπύρα, ένα κομμάτι πίτσα

Και περιμένετε.

Κάποιος σωτήρας αναλογεί και για εσάς.

Γιατί να κουραστείτε?

Αυτές τις μέρες διάβασα ένα μικρό βιβλίο που έχει αναρτήσει κάποιος, θα σας δώσω και το λινκ και άσχετα αν κάποιος συμφωνεί με όλα όσα αναφέρει ή έχει διαφωνίες, σκέφθηκα πως είναι ελάχιστοι εκείνοι που έφθασαν στο σημείο ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΖΩΗΣ για τις μελλοντικές κοινωνίες και όχι απλά λόγια του αέρα.

Ισως να σας ενδιαφέρει εδώ είναι

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΟΚΟΤΡΑ

http://lofos.info/pythas/sokotra-el.pdf?fbclid=IwAR3vbEipJbWlAmHbMHeqLj485z2CWonipDBO3x4i6OhjvjXdweqWbLMPiRk

 

 

 

 

 

 

ΤΟ ΤΥΡΑΚΙ ΣΤΗ ΦΑΚΑ? Ο ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ

Τι μας οδήγησε σαυτό το χάλι? Τι είμαστε τελικά και ποιος ο προορισμός μας? Πως κατόρθωσαν αυτοί που ελέγχουν τις ζωές των ανθρώπων να κερδίσουν το μεγάλο στοίχημα. Την απόλυτη αποχαύνωση, την απόλυτη υποδούλωση χωρίς καν αλυσίδες. Ποιο ήταν το μήλο που τελικά έφαγες?

Δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, ούτε κρύβεται κάποια θεωρία συνομωσίας. Είναι πολύ απλό. Κοίτα τη ζωή σου, τη καθημερινότητα σου, τη κανονικότητα σου όπως λες. Ποια είναι? Δουλεύεις συνέχεια μια ζωή μέχρι τα βαθιά γεράματα για να ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Να αγοράζεις πράγματα που αλήθεια τα έχεις ανάγκη? Αυτό ήταν το μήλο. ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΙ ΕΙΣΑΙ. ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ. ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ.

Η μετάλλαξη του «πολιτισμένου» ανθρώπου σε ένα πλάσμα που δεν σέβεται τίποτα και τα θέλει όλα. Αυτός ο συνδυασμός έλλειψης σεβασμού και αρρωστημένης απληστίας είναι η «κανονικότητα» που τόσο πολύ αγωνίζονται όλοι να διατηρήσουν. Είναι η αντικατάσταση μιας ζωής με νόημα, με ουσία, με εκείνη μιας φάρσας που υποδύεται μια ευημερία που δεν έχει χαμόγελα, μόνο μια συνεχή αγωνία για το «αύριο».

Ο πατέρας μου, όταν κάποιο αντικείμενο δεν το μεταχειριζόμουν σωστά, μου έλεγε «παιδί μου λίγο σεβασμός δεν είναι όλα για μια χρήση και μετά πέταμα».  Μπορείς να μου πεις γιατί έχεις στο σπίτι σου 3 τηλεοράσεις, δέκα ζευγάρια παπούτσια, δύο αυτοκίνητα, δύο ντουλάπες ρούχα, και μισό ταψί φαγητό πεταμένο στα σκουπίδια? Μπορείς να σταματήσεις έστω και για λίγα λεπτά, την ανόητη διαδρομή σου στο ΤΙΠΟΤΑ, και να μου απαντήσεις?

Γιατί αγόρασες όλα αυτά που αγόρασες, εξαργυρώνοντας το κόπο της δουλειάς σου? ΠΟΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΧΡΗΣΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ? Μπορείς να απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα? Ποιο αρρωστημένο ΕΓΩ θρέφουν όλα αυτά που ΣΕ ΕΠΕΙΣΑΝ πως είναι αναγκαία αυτοί που σου τα πουλάνε?

Κάποτε υπήρχε το «να ξέρεις μια τέχνη» Σήμερα δεν το χρειάζεσαι. Χρειάζεσαι μόνο μεγάλες αλυσίδες που ξερνάνε προϊόντα. Σαν το πεινασμένο σκυλί να τρέχεις να γλύφεις τα κόκκαλα. Αυτό που δυστυχώς δεν έχεις συνειδητοποιήσει είναι πως ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ. Είσαι ένα κομμάτι κρέας που ίσως σε κάποια μελλοντική δυστοπική κοινωνία, στη κυριολεξία θα χρησιμεύεις σαν φαγώσιμο είδος. 

Όταν ήμουν μικρή μια από τις πιο γλυκιές χαρές μου ήταν τα περίφημα παπουτσάκια που μου έφερνε η νονά το Πάσχα. Τα περίμενα με λαχτάρα. Μαζί με τη λαμπάδα. Όπως περίμενα με χαρά να ντύσω τα τετράδια να μην χαλάσουν. Το μολύβι μου έφτανε μέχρι τη γόμα από το ξύσιμο κι ακόμα έγραφε. Το καλό μου φόρεμα που ήταν ένα και εκείνα τα λιγοστά παιχνιδάκια που τα φρόντιζα σαν να ήταν πολύτιμοι θησαυροί. Γεμάτη ήταν η ζωή μου από μικρούς σπάνιους θησαυρούς, από λαχτάρα για τις λίγες διαφορετικές μέρες που θα γινόταν γιορτή, για το ένα καινούργιο απόκτημα που θα είχα πολλές μέρες να το παρατηρώ, να το ΑΝΑΚΑΛΥΨΩ.

Με τι χαίρονται σήμερα τα παιδιά σου?

Με τι χαίρεσαι εσύ?

Δεν ξέρεις. Δεν μπορείς να φανταστείς γιατί είσαι εθισμένος, όπως ένα πρεζόνι, στη πρέζα της ανάγκης χωρίς όρια. Ότι και να αγοράσεις κάτι σου λείπει. Οσα και να έχεις δεν φθάνουν. Ότι και να αποκτήσεις υπάρχει κάτι που θα ήθελες ακόμα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΤΗ ΠΡΕΖΑ ΣΟΥ. Γιατί οι γονείς σου αυτό σου έδειξαν, κι εσύ αυτό διδάσκεις στα παιδιά σου.

Γεμάτοι αρρώστιες, από το πολύ φαϊ, το πολύ καθισιό, τα πολλά δηλητήρια που είναι χωμένα σε κάθε «πολύτιμο» αντικείμενο.

Απέχουμε αιώνες από εκείνες τις μικρές γιορτές που άνθρωποι «δημιουργούσαν» ένα γλέντι με 2 ελιές κι ένα κομμάτι τυρί, κι ένα δίσκο 45αρι να παίζει στο παλιό πικ απ.

Απέχουμε αιώνες από τη παρέα των παιδιών που γύριζαν ξελιγωμένα το βράδυ στο σπίτι με τα γόνατα λερωμένα και τα μάγουλα κατακόκκινα.

Απέχουμε αιώνες από εκείνες τις γυναίκες που ήξεραν να ράβουν ένα ρούχο, να χτενίζουν μόνες τους τα μαλλιά τους, να ασπρίζουν το σπίτι όταν άρχιζαν οι τοίχοι να σκουραίνουν.

Πόσοι είναι ακόμα που μεγάλωσαν σε ένα άλλον σύμπαν? Ενα σύμπαν χωρίς καλώδια, οθόνες και δωμάτια γεμάτα παιχνίδια που κανένα δεν αρέσει ιδιαίτερα. Με παιδιά που  δεν έπαιξαν ποτέ στους δρόμους, που δεν έχουν πάει ποτέ σε ένα τσαγκάρη, σε μια μοδίστρα, που δεν γνωρίζουν το συναίσθημα της «λαχτάρας». Οι επιζήσαντες 60+ κουβαλάνε ακόμα μνήμες.

Είναι εκείνοι, που νόμισαν πως η πρόοδος θα είναι το κλειδί της ευτυχίας για τα παιδιά τους και τώρα τα κοιτάνε εκείνα και τα εγγόνια τους και σκέφτονται…. Τι θλιμμένη πραγματικότητα δημιουργήσαμε. Πως πιαστήκαμε τόσο κορόιδα και θα τη πληρώσουν τα παιδιά μας. Το ανικανοποίητο της ύπαρξης που συνοδεύεται από κάθε είδους πνευματική διαστροφή που προσπαθεί να γεμίσει τα κενά μιας ζωής που δεν βρίσκει το νόημα της. 

Ακόμα κι αν μέσα στη τσιμεντούπολη νοιώθεις να πνίγεσαι, κι έχεις κάπου ένα κτήμα, ένα σπίτι σε μια όμορφη εξοχή, δεν μπορείς να πας να εγκατασταθείς εκεί γιατί έχεις γίνει ΑΧΡΗΣΤΟΣ. Θα μείνεις εδώ να ρουφάς καυσαέριο, να στριμώχνεσαι ανάμεσα στα άλλα μυρμήγκια, να περνάς τις μέρες σου ψάχνοντας για λίγο ουρανό, γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΣΑΝ ΣΚΛΆΒΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ, ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ, ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΕΙΣ. Και να ξεπουλιέσαι, φθηνά. 

Οπως τα προϊόντα που αγοράζεις με τον ιδρώτα σου, η αξία σου, στο πολιτισμό της ανοησίας,  καθορίζεται από μια σειρά γραμμωτούς κώδικες. 

Απάντησε όχι σε εμένα στον εαυτό σου.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ?

Αν δεν έχεις όνειρα, σου έχω νέα, έχεις πεθάνει αλλά δεν το ξέρεις ακόμα.

 

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΙ.

Σήμερα τη τιμητική τους έχουν οι ήρωες των πληκτρολογίων. Είμαστε η νέα ηρωική γενιά που δεν θα βροντοφωνάξουμε ένα μεγάλο ΟΧΙ αλλά θα πληκτρολογήσουμε 3 γράμματα. Είναι το μέτωπο ΕΑΜΚΔ (εθνική αντίσταση μέσω κοινωνικών δικτύων). Από καιρό προετοιμάζεται αυτή η επανάσταση.

Είναι ένα νέο μεγάλο πατριωτικό κίνημα, όπου τα μέλη του μπορούν και γράφουν ασταμάτητα για το μεγαλείο της Ελλάδας, την ιδιαιτερότητα της φυλής, το ένδοξο παρελθόν, το ιδιαίτερο dna, υπενθυμίζουν άλλοι με μεγάλο ταλέντο γραφής, άλλοι με κορώνες, άλλοι με παραπομπές σε σελίδες ιστορίας, φωτογραφίες με θεούς, ήρωες, μάχες,  φράσεις ελλήνων φιλοσόφων.

Είναι μια θαυμαστή προσωμοίωση εκείνου που ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ να ήμαστε, ένα ωραίο παιχνίδι όπου ο καθένας μπορεί να υποδυθεί κάποιο ρόλο που τον κάνει να νοιώθει ιδιαίτερο, ανώτερο, ήρωα. Εδώ μέσα εκτοξεύσαμε κατάρες εναντίων των μνημονίων, εναντίον της νέας τάξης πραγμάτων, εναντίων των ξεπουλημένων κυβερνήσεων. Δώσαμε μάχη για τη τυραννία της πανδημίας. 

Υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι εδώ μέσα όμως, που δεν ασχολείται με τίποτα από τα παραπάνω. Οι συνταγές μαγειρικής, σελίδες μόδας, καλλυντικών, σελίδες με κουτσομπολιό για τους τηλεοπτικούς αστέρες, βιντεάκια αστεία, σελιδες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, τα αυτοκίνητα, τη διακόσμηση σπιτιού, το σεξ. Σελίδες που οι χρήστες αναρτούν σέλφι, με καλογυμνασμένα σώματα, τις διακοπές τους σε νησιά, το νέο τατουάζ που βάρεσαν, το μπαράκι που μπεκρόπιναν, τα γκομενάκια που κάρφωσαν.

Εξω από την εικονική πραγματικότητα ποια από τα δύο είδη "ενημέρωσης και αποτύπωσης της ζωής στην Ελλάδα του σήμερα" νομίζετε πως ταιριάζει καλύτερα? Τι βλέπετε? Στο δρόμο όταν περπατάτε βλέπεται κάτι που μοιάζει στο Λεωνίδα της Σπάρτης, στον Ηρακλή, στον Κολοκοτρώνη, στον ήρωα του αλβανικού έπους? Βλέπετε κάπου ανθρώπους που ετοιμάζονται για τη μεγάλη εξέγερση? Ετοιμοι να γράψουν νέες ένδοξες σελίδες? Μήπως βλέπετε ανθρώπους που μελετούν την ιστορία, τη φιλοσοφία, τον πολιτισμό? 

Οπότε μάλλον συμβαίνει ένα παράδοξο. Το κοπάδι των "αφυπνισμένων" είναι σε αναμονή κάποιου μεγάλου γεγονότος που θα αλλάξει τα πάντα. Κι επειδή εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κάτι για να συμβεί αυτό το γεγονός, οι περισσότεροι προσκολούνται σε σελίδες που κάποιος που έχει λάβει το χρίσμα της φώτισης διαβεβαιώνει πως κάτι έρχεται. Μπορεί να είναι η δευτέρα παρουσία, η αποκάλυψη για όσους είναι πιστοί σε κάποιο Θεό. Μπορεί να είναι οι εξωγήινοι που θα κατακλύσουν το κόσμο με τα υπερσύγχονα διαστημόπλοια και τα ανυποψίαστα για το φτωχό μας μυαλό όπλα τους. Μπορεί να είναι κάποιοι γήινοι που θα σκίσουν τα μνημόνια, θα κρεμάσουν τους τυράνους και θα βγάλουν την Ελλάδα από τις στάχτες τους. 

Τι ζητούν όλοι αυτοί οι νέοι πρωτομάστορες? ΠΙΣΤΗ. Δεν κάνουμε τίποτα, περιμένουμε κι ο ουρανος θα γίνει πιο γαλανός. Ενα μαγικό ραβδί θα βάλει μέσα στο καπέλο τους κακούς και θα τους εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης και στη θέση του θα ζήσουν και θα μακροημερεύσουν οι άριστοι. Οπου άριστοι είναι εκείνοι που ΠΙΣΤΕΨΑΝ πως είναι κάτι τέτοιο. Οι άριστοι ξεχώρισαν στην καθημερινότητα τους, όχι γιατί έκαναν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, αλλά γιατί ΕΛΕΓΑΝ κατι διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Ηταν για να φέρουμε ένα παράδειγμα εκείνοι που ναι μεν παίζαν τάβλι στο καφενείο, αλλά ενώ οι άλλοι έπαιζαν και μίλαγαν για το παστίτσιο που θα φτιάξει η γυναίκα στο σπίτι, εκείνοι μίλαγαν για την επερχόμενη αποκάλυψη. 

Είναι εντυπωσιακό να βλέπουμε σελίδες όπου κάποιος λέει πως ο Θεός του έχει μιλήσει και κατεβάζει τις νέες εντολές που οι πιστοί πρέπει να ακολουθήσουν κι από κάτω υπάρχουν εκατοντάδες like, που τα περισσότερα είναι φατσούλες, γελάκια, χεράκια που χειροκροτάνε και καρδούλες!!! Μιλάμε για σοβαρότητα όχι αστεία. Εκτός από ελάχιστους γιατί το να τα ισοπεδώνουμε όλα είναι άλλη μια παγίδα του συστήματος, εκτός από ελάχιστους ανθρώπους που καταλαβαίνει κανείς πως έχουν κοπιάσει τουλάχιστον να μελετήσουν, να ερευνήσουν, και στη ζωή τους ζουν με ένα τρόπο διαφορετικό (όσο αυτό είναι εφικτό) οι υπόλοιποι είναι απλά πλάσματα που αν παρακολουθήσεις τη ζωή τους σε τίποτα δεν διαφέρει από εκείνον που υποτίθεται χτυπάνε. 

Σήμερα είναι το ΟΧΙ εκείνων που πραγματικά πολέμησαν. Εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους δώρο για την ελευθερία. Είναι η ανάμνηση της τελευταίας δοξασμένης σελίδας του νεότερου ελληνικού έθνους. Η τελευταία λάμψη πριν να αρχίσουν να γράφονται οι πιο μαύρες σελίδες της πορείας αυτής της πατρίδας. Είναι η γιορτή των παιδιών με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, πριν την επέλαση των θαμώνων, "τα όνειρα τα νιάτα σου και τη ζωή σου χάλαστα, στα γήπεδα τις κυριακές στις ντισκοτέκ τα σάβατα"...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση για ένα ηρωικό έθνος, από την παρέλαση που είδαμε με τα στρατεύματα να παρελάζουν με  μασκούλες...  και απουσία κοινού για προστασία από έναν τρομακτικό, αόρατο ιο. Το τρόμο που απλώθηκε παντού για την ατομική μας προστασία μέχρι σημείου μίσους για όποιον τολμούσε να ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙ. Το ΟΧΙ , του ελευθερία ή θάνατος, γιορτάζεται σήμερα από ένα μεγάλο κοπάδι ανθρώπων που κλειστήκανε στα σπίτια, βγάλανε πιστοποιητικά εξόδου για να πάνε μέχρι το μπακάλη, φορέσανε μάσκες ακόμα και μέσα στη θάλασσα, νοιώσανε μίσος για όποιον δεν ΥΠΑΚΟΥΕ, υποτάχθηκαν σε κάθε διαταγή ακόμα και στις πιο παρανοικές, είπαν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, προκειμένου να ζήσουν...

Σήμερα δεν γιορτάζουμε το ΟΧΙ αλλά το μεγάλο ΝΑΙ.

Την καλημέρα μου στο ένδοξο επαναστατικό κίνημα του πληκτρολογίου, στο οποίο μέλος είμαι κι εγώ.   

ΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΥΦΛΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΙΣΩΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ.

 

Υπάρχουν στιγμές, μικρά γεγονότα στη ζωή του καθενός που παίζουν έναν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της αντίληψης, της μελλοντικής ζωής μας, των επιλογών που θα κάνουμε. Γεγονότα που κανονικά θα έπρεπε να περνάνε απαρατήρητα, φαινομενικά εντελώς ασήμαντα, αστεία, ανάξια να εστιάσει κανείς τη προσοχή πάνω σ΄αυτά εκτός από ένα ελαφρύ σχολιασμό του λεπτού. Την ίδια στιγμή όμως αυτά τα γεγονότα ίσως είναι εκείνα τα μικρά κομματάκια στο προσωπικό μας παζλ που ενώ δεν δείχνουν τίποτα το φανερό, από τη συνολική εικόνα, αυτή η εικόνα δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένη αν δεν τα συμπεριλάβουμε.

Η αντιπάθειά μου για τη συλλογή χρήματος, για καριέρα, για επιτυχία, καταναλωτική υστερία, τέλεια εμφάνιση, να γίνομαι αρεστή ή όχι στο καθένα, τα δημοσιοσχεσίτικα κολλήματα, το φόρτωμα με ηλίθιες ενοχές ή ανύπαρκτα αμαρτήματα εκ γενετής φορτωμένα στη πλάτη μου, «έδεσαν» από τη παρατήρηση τέτοιων ασήμαντων επεισοδίων στη βόλτα της ζωής.

Θυμάμαι μια φίλη που κόντευε να φτάσει στο τρελάδικο γιατί της περίσσευαν μερικά εκατοστά στη περιφέρεια. Τον Γιάννη με τη Μαίρη που γύριζαν σαν ζητιάνοι για να κάνουν οικονομία συνέχεια και να αυγατίζουν τα ήδη μπόλικα κομποδέματα που είχαν. Το Σταύρο που το παπούτσι του ήταν τρύπιο για να κάνει οικονομία για βενζίνη και καθόταν ώρα να γυαλίζει τις ζάντες του λες και ήταν πολύτιμος πίνακας. Θυμάμαι μια κολλητή της μαμάς μου που όταν ήρθα στην πέμπτη δημοτικού με ένα άριστα στον έλεγχο (κι ο γιός της είχε πατώσει) εγώ σαν παιδί το φώναζα με χαρά κι εκείνη με κοίταξε και είπε «έκανε κι μύγα κώλο κι έχεσε το κόσμο όλο». Θυμάμαι τη Λένα που πηδιόταν με ένα μάτσο ηλίθιους νέους, γέρους, τιποτένιους αρκεί να της έδειχναν ένα παχύ πορτοφόλι. Τον Γιώργο που έγλυφε, χαρφιέδιζε ή υπονόμευε όποιον έβρισκε μπροστά του, μέχρι να πετύχει το διορισμό του γιού του Δημήτρη κάπου. Την Καίτη που παρακάλαγε να πεθάνει ο πατέρας της για να φάει το σπίτι κι όταν εκείνος αρρώστησε τον έκλεισε σ΄ενα γηροκομείο της κακιάς ώρας για να τον ξεφορτωθεί πιο γρήγορα. 

Αρρώστια. Βαριά αρρώστια. Ανίατη τις περισσότερες φορές. Όσο τους κοίταζα τόσο σωζόμουν από αυτή την απαίσια δαγκάνα που τους τράβαγε όλους σαν τα ζωντόβολα στο στομάχι της. Οσο έβλεπα αυτές τις ζαρωμένες μούρες γεμάτες από μια συνεχή αγωνία να μαζέψουν, να κερδίσουν, να βρεθούν ψηλότερα από τους υπόλοιπους, να φτιασιδώνονται για να είναι αρεστοί, να κουβαλάνε ένα βουνό κόμπλεξ, ανωμαλίες, διαστροφές και μια ακόρεστη μανία να έχουν κι άλλα κι άλλα, τόσο αισθανόμουν ασφαλής σε μια όλο και αυξανόμενη ασυμβατότητα με αυτό το σάπιο μόσχευμα που το ονόμαζαν πολιτισμό.

Αρκούσαν ελάχιστα για να τους σοκάρει κανείς. Να πάθει ο μηχανισμός εμπλοκή και να κοιτάνε σαν βλάκες. Αρκούσε εκεί που παινευόταν κανείς για ώρες σαν παραφουσκωμένο παγώνι για τα κατορθώματα του , το πανέξυπνο μυαλό του, το πως κέρδιζε παράδες, να του πεις ένα «ε, και? τι με νοιάζει? » αδιάφορο για να μπλοκάρει. Να προσπαθεί να κατανοήσει αν τον δουλεύεις ή όχι. Κι αν καταλάβαινε πως το έλεγες σοβαρά να έβγαζε αμέσως το διαχρονικό ασφαλές συμπέρασμα «έχει σκάσει από το κακό του ο άχρηστος και το παίζει αδιάφορος»

Είναι αδιανόητο για τόσο περιορισμένης αντίληψης ανθρώπους να κατανοήσουν πως κάποιος μπορεί να μην του αρέσει το αυτοκίνητο π.χ. και να του αρέσει να πηγαίνει ποδαρόδρομο. Είχα ακούσει μια παρατήρηση για ένα φίλο που δεν είχε αυτοκίνητο "πως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό του για να μην έχει..."  Πως ένα παχύ πορτοφόλι μπορεί να μην κάνει καμιά απολύτως εντύπωση στον τάδε. Πως ένα επιμελώς μελετημένο σώμα, ντύσιμο, φτιασίδωμα μπορεί για κάποιους να είναι ακόμα και απωθητικό. Είναι αδιανόητο για την τάξη των πραγμάτων ο αστάθμητος παράγοντας της μη αποδοχής της. Όλο το οικοδόμημα στηρίζεται στην βαθιά ριζωμένη αντίληψη των μοναδικών επιλογών. Η αυτό ή εκείνο. Αν κάποιος πει εγώ επιλέγω και η επιλογή του είναι μια λέξη καινούργια η οποία δεν έχει καταχωρηθεί στη λίστα των αποδεκτών από αυτή τη τάξη ορισμών, δεν είναι δυνατόν. Το σύστημα δείχνει error..

Σε ένα θλιβερό πολιτισμό, όπου η ικανότητα του να παράγουμε ιδέες, η φαντασία, η δημιουργικότητα και η δίψα για μάθηση των ανθρώπων,  θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε μεγάλα θαύματα, θα μπορούσαμε ήδη να είχαμε σπάσει όλα τα φράγματα και να ταξιδεύουμε στο απέραντο σύμπαν,  έχουμε οδηγηθεί απλά στο να παράγουμε ατέλειωτους μηχανισμούς καταστολής της αληθινής ουσίας της ζωής, υπακούοντας και υπηρετώντας ένα ολόκληρο σύστημα κατασκευασμένο από ατάλαντους, ανίκανους κι επικίνδυνους.

Στις μέρες μας πιστεύω και είναι εντελώς προσωπική άποψη, ειλικρινά δεν θα μπορούσα να αποδείξω αυτό που λέω με ατράνταχτα επιχειρήματα γιατί μου είναι παντελώς αδιάφορα τα ατράνταχτα επιχειρήματα, (η εμμονή στο να παίρνει κανείς τις απαντήσεις έτοιμες και μασημένες στο πιάτο από όσους ίσως μόχθησαν για να μάθουν και να επιλέξουν, για να πλουτίζει τις γνώσεις του ανώδυνα, είναι το ίδιο αρρωστημένη με την εμμονή του εύκολου υλικού πλουτισμού) , η διαφορά μεταξύ των δύο κόσμων έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Μια πλειοψηφία προσκολλημένη σε αντιλήψεις που ρημάζουν την ανθρωπότητα εδώ κι αιώνες και με μόνη διαφυγή τις μικρές άχρηστες παραλλαγές που θεωρούν ακόμα και επαναστατικές πράξεις, στέκεται απέναντι σε μια μειοψηφία που είναι πλέον επικίνδυνα ενημερωμένη, αφυπνισμένη, θαρραλέα και απόλυτα αδιάφορη σε απειλές, φοβέρες, εκβιασμούς, τρομοκρατίες ή αντιθέτως υποσχέσεις, δωροδοκίες, κολακείες και διαφόρου είδους λυκοφιλίες.

Υπάρχει ένα κομμάτι στο μεγάλο παζλ της αποχαύνωσης,  που πάνω του κάποιος έχει σβήσει ένα αποτσίγαρο, άλλος ακούμπησε  το ποτό του , κάποιος άλλος έχει σημειώσει μ΄ενα μαρκαδόρο ένα άγνωστο τηλέφωνο. Η αρχική εικόνα που βασίζεται σ΄ενα συγκεκριμένο σχέδιο, μπορεί να ξεφτίσει χάρη στην αδιαφορία περαστικών που δεν της έδωσαν σημασία. Περαστικών ανώνυμων αλλά με θράσος που θεώρησαν πως η χρησιμότητά της ήταν να παριστάνει το πατάκι, το τασάκι ή ένα πρόχειρο σημείωμα.. Ευτυχώς που στην ανθρωπότητα υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι θρασύτατοι περαστικοί.

Δεν υπάρχει το περιθώριο πλέον να είναι κανείς κι έτσι κι αλλιώς. Η επιλογή είναι συνολική και περιλαμβάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αποδεχόμενος να ξυπνήσεις δεν μπορείς να συνεννοηθείς με όποιον κοιμάται. Η ξυπνάει και προχωράς μαζί του ή προχωράς μόνος. Η με άλλους που ξύπνησαν ήδη.  Για που? Ακόμα και τους προορισμούς φρόντισαν να τους καθορίσουν σε ηλίθιες κινηματογραφικές επιλογές και τάχα εναλλακτικές πληροφορήσεις.  Ακόμα και το ξύπνημα προσπαθούν να είναι σε παραπλανητικό περιβάλλον. Να αράξεις με ικανοποίηση νοιώθοντας πως είσαι διαφορετικός, σωστός, έξυπνος, ενώ απλά μασάς ένα άλλου είδους κουτόχορτο.

Ποιος είναι τελικά ο προορισμός? Για να τον βρεις πρέπει να κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής. Οπότε πρώτα πρέπει να πάψεις να ντρέπεσαι και να κρύβεσαι μήπως σε κοροϊδέψει εκείνος ο ξερόλας, πολλές φορές σεβαστός επιστήμων, το λεγόμενο "λογικό άτομο" για το πλήθος των "μην με μπερδεύεις με τέτοια πράγματα" ανθρώπων , που γελάει και στο άκουσμα μόνο της λέξης ψυχής. Αν κλείσεις τα αφτιά σου και αφουγκραστείς μέσα σου ίσως ακούσεις τη φωνή της,  Αν νοιώσεις το δέος αυτής της ανακάλυψης και ξεκινήσεις το ταξίδι,  θα είναι σαν να έχεις πιάσει από την  άκρη ένα νήμα που ξεκινάει από τα λίγα εκατοστά που πατάς τώρα και καταλήγει στα πιο μακρινά μονοπάτια στο σύμπαν. Από την άλλη μπορείς να επιλέξεις πως όλα αυτά είναι ανοησίες και να γυρίσεις πλευρό.

ΤΟ GASLIGHTING ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

 

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΔΩ https://comedonchisciotte.org/il-gaslighting-delle-masse/

CJ Hopkinsconsentfactory.org

ΤΟ GASLIGHTING ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

Για τους μελετητές της επίσημης προπαγάνδας, του ελέγχου του μυαλού, του συναισθηματικού καταναγκασμού και άλλων ύπουλων τεχνικών χειραγώγησης, η εκτόξευση της νέας κανονικότητας  ήταν πραγματικός μπόνους. Ποτέ πριν δεν είχαμε δει  σε πραγματικό χρόνο την εφαρμογή και τα αποτελέσματα αυτών των ισχυρών τεχνολογιών σε τόσο μεγάλη κλίμακα.

Σε λίγο περισσότερο από δυόμισι χρόνια, η συλλογική μας «πραγματικότητα» αναθεωρήθηκε ριζικά.  Εκατομμύρια (μάλλον δισεκατομμύρια) άνθρωποι έχουν ρυθμιστεί να πιστεύουν μια σειρά από προφανώς γελοίους ισχυρισμούς, που δεν βασίζονται σε τίποτα, που επανειλημμένα διαψεύστηκαν από ευρέως διαθέσιμα στοιχεία, αλλά που ωστόσο έχουν επιτύχει να είναι η πραγματικότητα. Μια ολόκληρη φανταστική αφήγηση γράφτηκε με βάση αυτούς τους αβάσιμους και γελοίους ισχυρισμούς. Δεν θα διαγραφεί εύκολα ή γρήγορα.

Δεν θα σπαταλήσω το χρόνο σας προσπαθώντας να αντιμετωπίσω αυτούς τους ισχυρισμούς. Έχουν απομυθοποιηθεί επανειλημμένα και διεξοδικά. Ξέρεις τι είναι και μπορείς να το πιστέψεις ή να μην το πιστέψεις. Σε κάθε περίπτωση, η επανεξέταση και η διάψευση τους δεν θα άλλαζε τίποτα.

Αντίθετα, θα ήθελα να εστιάσω σε μια ιδιαίτερα αποτελεσματική τεχνολογία ελέγχου του νου, η οποία έχει κάνει, και εξακολουθεί να κάνει, τη βαριά δουλειά της εφαρμογής της νέας κανονικότητας. Θέλω να το κάνω αυτό γιατί πολλοί άνθρωποι πιστεύουν λανθασμένα ότι ο έλεγχος του νου είναι (α) μια «θεωρία συνωμοσίας» ή (β) κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ναρκωτικά, μικροκύματα, χειρουργική επέμβαση, βασανιστήρια ή άλλα επεμβατικά φυσικά μέσα. Φυσικά, υπάρχει μια τεράστια και καλά τεκμηριωμένη ιστορία της χρήσης τέτοιων επεμβατικών φυσικών τεχνολογιών (βλ., για παράδειγμα, την ιστορία του διαβόητου προγράμματος MKULTRA της CIA), αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, ο έλεγχος του νου μπορεί να επιτευχθεί με πολύ λιγότερα.

Μια από τις πιο βασικές και αποτελεσματικές τεχνικές που χρησιμοποιούν οι αιρέσεις, τα ολοκληρωτικά συστήματα και τα άτομα με φασιστικές τάσεις για να αποπροσανατολίσουν και να ελέγξουν το μυαλό των ανθρώπων είναι το «gaslighting». Μάλλον γνωρίζετε αυτόν τον όρο. Εάν όχι, ακολουθούν ορισμένοι ορισμοί:

«Είναι η χειραγώγηση ενός άλλου ατόμου ώστε να αμφιβάλλει για τις αντιλήψεις, τις εμπειρίες ή την κατανόηση των γεγονότων». Αμερικάνικη Ομοσπονδία Ψυχολογίας

«Μια ύπουλη μορφή ψυχολογικής χειραγώγησης και ελέγχου. Τα θύματα του gaslighting τροφοδοτούνται σκόπιμα και συστηματικά με ψευδείς πληροφορίες που τα κάνουν να αμφισβητούν αυτό που ξέρουν ότι είναι αλήθεια, συχνά για τον εαυτό τους. Μπορεί να καταλήξουν να αμφιβάλλουν για τη μνήμη τους, την αντίληψή τους και ακόμη και τη λογική τους».

«Μια μορφή ψυχολογικής χειραγώγησης στην οποία ο θύτης προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες και σύγχυση στο μυαλό του θύματος. Γενικά, οι gaslighting προσπαθούν να αποκτήσουν δύναμη και έλεγχο πάνω στο άλλο άτομο, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα και αναγκάζοντάς το να αμφισβητεί τη δική του κρίση και διαίσθηση». Ινστιτούτο Νιούπορτ 

Ο κύριος στόχος του gaslighting είναι να μπερδέψει, να εξαναγκάσει και να χειραγωγήσει συναισθηματικά το θύμα, ώστε να εγκαταλείψει την αντίληψή του για την πραγματικότητα και να αποδεχτεί τη νέα «πραγματικότητα» που του επιβάλλεται. Το αποτέλεσμα να καταστραφεί εντελώς η ικανότητα του θύματος να εμπιστεύεται την αντίληψή του, τα συναισθήματά του, τους συλλογισμούς και τη μνήμη του ιστορικών γεγονότων, κάνοντάς το να εξαρτάται πλήρως από το τι είναι πραγματικό, τι «πραγματικά» συνέβη και πώς πρέπει να το ακούσει.

Οποιοσδήποτε έχει βιώσει το gaslighting στο πλαίσιο μιας καταχρηστικής σχέσης, αίρεσης ή ολοκληρωτικού συστήματος, ή έχει εργαστεί σε ένα καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες, μπορεί να σας πει πόσο ισχυρό και καταστροφικό είναι. Στις πιο ακραίες περιπτώσεις, τα θύματα απογυμνώνονται τελείως από την αίσθηση του εαυτού τους και παραιτούνται εντελώς από την ατομική τους αυτονομία. Ανάμεσα στα πιο γνωστά και δραματικά παραδείγματα είναι η περίπτωση της Patty Hearst, του Jim Jones People's Temple, της οικογένειας Manson και διάφορες άλλες λατρείες, αλλά η αλήθεια είναι ότι το gaslighting συμβαίνει καθημερινά, μακριά από τα φώτα των μέσων ενημέρωσης, σε αμέτρητες προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις.

Από την άνοιξη του 2020, έχουμε υποβληθεί σε  gaslighting σε πρωτοφανή κλίμακα. Κατά μία έννοια, το PSYOP της «αποκαλυπτικής πανδημίας» ήταν μια μεγάλη γενικευμένη εκστρατεία gaslighting (η οποία περιλαμβάνει αμέτρητες μεμονωμένες περιπτώσεις gaslighting) ενάντια στις μάζες σε όλο τον κόσμο. Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας είναι μόνο ένα ακόμη παράδειγμα.

Ουσιαστικά, συνέβη την περασμένη Δευτέρα,  στέλεχος της Pfizer να επιβεβαιώσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι η εταιρεία του δεν γνώριζε εάν το «εμβόλιο» της Covid εμπόδιζε τη μετάδοση του ιού, ενώ διαφημίστηκε ότι έκανε ακριβώς αυτό, όταν επιβλήθηκε. τις μάζες τον Δεκέμβριο του 2020. Ο κόσμος είδε το βίντεο όπου το στέλεχος παραδέχτηκε το γεγονός ή το άκουσε και θύμωσε. Έγραψαν tweet και δημοσίευσαν στο Facebook βίντεο του διευθύνοντος συμβούλου της Pfizer, Albert Bourla, του Bill Gates, του διευθυντή του CDC, επίσημων προπαγανδιστών όπως η Rachel Maddow και διάφορων άλλων «ειδικών» και «αρχών» που είχαν πει κατάφωρα ψέματα στο κοινό , υποσχόμενοι στους ανθρώπους ότι Το "εμβόλιο" θα "αποτρέψει τη μετάδοση", "και θα προστατεύσει άλλους ανθρώπους από τη μόλυνση", "θα σταματούσε τον ιό στην αρχή του" και ούτω καθεξής. Αυτοί οι ανόητοι ισχυρισμοί (όλα ψέματα) ήταν η δικαιολογία για τον διαχωρισμό και τη συστηματική δίωξη των «ανεμβόλιαστων» και για το φανατικό και γενικευμένο μίσος οποιουδήποτε αμφισβητούσε την επίσημη αφήγηση για το «εμβόλιο» και την επίσημη ιδεολογία της Νέας Κανονικότητας, το μίσος που επιμένει ακόμα και σήμερα.

Ο μηχανισμός προπαγάνδας της «νέας κανονικότητας»  (δηλαδή μέσα ενημέρωσης, «ειδικοί στην υγεία» και άλλοι) ανταποκρίθηκαν στην ιστορία με προβλέψιμους τρόπους. Την αγνόησαν, ελπίζοντας ότι θα εξαφανιστεί. Όταν συνέβει, έβγαλαν τους «ελεγκτές δεδομένων» (δηλαδή τους «gaslighters»)Το Associated Press, το Reuters, το PolitiFact και άλλους επίσημους οργανισμούς που ασχολούνται με το gaslighting  και δημοσίευσαν μακροσκελή «fact-checking» που θα έκαναν ένα σοφιστή να κοκκινίσει. Διαβάστε τα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Αποτελούν τέλεια παραδείγματα επίσημου gaslighting , που δημιουργήθηκαν για να αποσπάσουν την προσοχή του χρήστη από την ουσία και να τον οδηγήσουν σε μια συζήτηση χωρίς νόημα λεπτομερειών και ορισμών. Μοιάζουν ακριβώς με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος που αξιολύπητα ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν γραπτές αποδείξεις ότι ο Χίτλερ διέταξε την Τελική Λύση… δεν υπάρχουν, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι βέβαιο ότι ο Χίτλερ είχε διατάξει την Τελική Λύση και είναι βέβαιο ότι είπαν ψέματα για τα «εμβόλια».

Το Διαδίκτυο είναι γεμάτο αποδείξεις για τα ψέματά τους… tweets, βίντεο, άρθρα και ούτω καθεξής.

Αυτό είναι που κάνει το gaslighting τόσο απογοητευτικό για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι συμμετέχουν με καλή πίστη στη συζήτηση γεγονότων και αλήθειας.

Αλλά δεν λειτουργεί έτσι ο ολοκληρωτισμός. Οι New Normals, όταν επαναλαμβάνουν ό,τι οι αρχές τους ζήτησαν να επαναλάβουν (για παράδειγμα, «εμπιστεύεστε την επιστήμη», «ασφαλές και αποτελεσματικό», «κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι θα εμπόδιζαν τη μετάδοση»), δεν ανησυχούν για το αν είναι πραγματικά αλήθεια ή αν έχει κάποιο νόημα.

Αυτό το είδος ελέγχου δεδομένων δεν έχει σκοπό να πείσει ότι κάτι είναι αλήθεια ή ψευδές. Και σίγουρα δεν έχει σκοπό να μας πείσει. Είναι επίσημα σενάρια και κλισέ που καταστρέφουν τη σκέψη που πρέπει να επαναλαμβάνουν οι New Normals, όπως οι οπαδοί μιας λατρείας που επαναλαμβάνουν «μάντρα» για να καθαρίσουν το μυαλό τους και να μπλοκάρουν οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση ή απειλεί την «πραγματικότητα» της λατρείας.

Μπορείτε να τους παρουσιάσετε τα πραγματικά γεγονότα και θα χαμογελάσουν εν γνώσει τους, θα τα αρνηθούν ξεδιάντροπα και θα σας υποστηρίξουν επειδή δεν «βλέπετε την αλήθεια».

Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα με το gaslighting .

Για να μπορέσετε να κάνετε αυτού του είδους τη χειραγώγηση , πρέπει να είστε σε θέση εξουσίας ή να ασκήσετε κάποια άλλη μορφή εξουσίας πάνω σε κάποιον. Αυτός ο κάποιος πρέπει να χρειάζεται κάτι ζωτικής σημασίας από εσάς (για παράδειγμα, βιοπορισμό, οικονομική ασφάλεια, αίσθηση κοινότητας, εξέλιξη σταδιοδρομίας ή απλώς αγάπη). Δεν μπορείς να πλησιάσεις έναν τυχαίο άγνωστο στο δρόμο και να αρχίσεις να τον χειραγωγείς. Θα γελούσε στα μούτρα σου.

Ο λόγος που οι αρχές της Νέας Κανονικότητας κατάφεραν να κακομεταχειριστούν ψυχολογικά τις μάζες τόσο αποτελεσματικά είναι ότι οι περισσότερες μάζες χρειάζονται κάτι από αυτές… δουλειά, φαγητό, στέγη, χρήματα, ασφάλεια ή οτιδήποτε άλλο είναι απρόθυμοι να διακινδυνεύσουν αμφισβητώντας αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία και τα ψέματά τους. Οι χειραγωγοί, οι καλλιτέχνες και οι power freaks γενικά το γνωρίζουν αυτό. Από αυτό εξαρτώνται, η απροθυμία σου να ζήσεις χωρίς κάτι. Δείχνουν κατευθείαν αυτό που θέλετε και απειλούν να σας το αφαιρέσουν (άλλες φορές εν γνώσει σας, μερικές φορές απλώς διαισθητικά).

Το gaslighting δεν λειτουργεί εάν είστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψετε αυτό που ο χειραγωγός απειλεί να σας αφαιρέσει (ή να σταματήσετε να σας δίνει, ανάλογα με την περίπτωση), αλλά πρέπει να είστε πρόθυμοι να το χάσετε πραγματικά, γιατί θα τιμωρηθείτε για την υπεράσπιση του εαυτού σας  , που δεν εγκαταλείπετε την αυτονομία και την ακεραιότητά σας και δεν έχετε συμμορφωθεί με την «πραγματικότητα» της λατρείας ή της καταχρηστικής σχέσης ή του ολοκληρωτικού συστήματος.

Έχω περιγράψει τη Νέα Κανονικότητα (δηλαδή τη νέα μας «πραγματικότητα») ως παθολογικό ολοκληρωτισμό και ως «λατρεία γραμμένη σε μεγάλη κλίμακα, σε κοινωνική κλίμακα». Χρησιμοποίησα την αναλογία του «Covidian Cult» επειδή κάθε ολοκληρωτικό σύστημα ουσιαστικά λειτουργεί ως λατρεία, με τη βασική διαφορά ότι, στα ολοκληρωτικά συστήματα, η ισορροπία των

μεταξύ της λατρείας και της κανονικής (δηλαδή κυρίαρχης) κοινωνίας αντιστρέφεται εντελώς. Η λατρεία γίνεται η κυρίαρχη (δηλαδή «κανονική») και η  κοινωνία και τα μη μέλη της λατρείας γίνονται οι «παρεκκλίνοντες».

Δεν θέλουμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως «παρεκκλίνοντες» (γιατί δεν έχουμε αλλάξει εμείς, αλλά η κοινωνία) και το ένστικτό μας είναι να απορρίψουμε την ταμπέλα, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς είμαστε... αποκλίνοντες. Είμαστε άνθρωποι που παρεκκλίνουμε από τον κανόνα, μια νέα νόρμα που απορρίπτουμε και αντιτιθέμεθα, αλλά που, παρόλα αυτά, εξακολουθεί να είναι ο κανόνας, και ως εκ τούτου θα θεωρούμαστε και θα αντιμετωπίζουμε ως αποκλίνοντες.

Είμαι παρεκκλίνων. Έχω την αίσθηση ότι είσαι και εσύ. Δεδομένων των συνθηκών, δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να ντρέπεσαι. Αντιθέτως, πρέπει να το αποδεχτούμε και να το ξεπεράσουμε. Πάνω από όλα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αυτό το σημείο, τη θέση μας σε αυτή τη νέα «πραγματικότητα».

Οδεύουμε προς το New Winter Normality n. 3. Η επίσημη προπαγάνδα αυξάνεται ήδη, αυξάνει τις «περιπτώσεις» που επινοούνται, μιλώντας για επαναφορά της υποχρέωσης της μάσκας, υποδαυλίζοντας το μαζικό μίσος προς τους «ανεμβόλιαστους» κ.ο.κ. Οι κυρίαρχες τάξεις του παγκόσμιου καπιταλισμού αγκαλιάζουν ανοιχτά τους νεοναζί. Γίνεται λόγος για «περιορισμένο» πυρηνικό πόλεμο. Ο φανατισμός, ο φόβος και το μίσος αφθονούν. Η ψυχολογική κακοποίηση των μαζών δεν μειώνεται. Πράγματι, αυξάνεται. Η καταστολή της διαφωνίας εντείνεται, όπως και η δαιμονοποίηση της μη συμμόρφωσης. Οι γραμμές χαράσσονται στην άμμο. Το βλέπεις και το ακούς, όπως κι εγώ.

Ξεκαθαρίστε τι είναι απαραίτητο για εσάς. Ξεκαθαρίστε τι είστε διατεθειμένοι να χάσετε. Μείνετε αποκλίνοντες. Μείνε ψύχραιμος. Δεν τελείωσε.

 

Πηγή: consentfactory.org

Σύνδεσμος: https://consentfactory.org/2022/10/16/the-gaslighting-of-the-masses/

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ. Ο ΣΑΚΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΞ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Μεταναστευτικό. Ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της Ελλάδας.  Οι φτωχοποιημένοι Έλληνες (γιατί οι μη φτωχοποιημένοι και καλοπερασάκηδες καρφί δεν τους καίγεται για τίποτα) χωρίζονται σιγά σιγά σε δυο στρατόπεδα. Οι πατριώτες κατά την δεξιά αντίληψη και κρυφοφασίστες κατά την αριστερά, και οι θολοκουλτουριάρηδες κατά την δεξιά αντίληψη και ανθρωπιστές κατά την αριστερά.

Εγώ όμως που ως γνωστόν είμαι λίγο στραβό κεφάλι, βλέπω κάποια πράγματα που δεν μου κάθονται καλά μέσα σε όλη αυτή τη ιστορία. Ας πάρουμε όμως λίγο τα πράγματα από την αρχή.

Υπήρχε περιθώριο στην Ελλάδα, σε μια χώρα που οδεύει γοργά προς την πτώχευση, την εξαθλίωση, την πλήρη αποσύνθεση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους να φιλοξενήσει και να δώσει δουλειά και μέλλον σε  χιλιάδες ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης? Υπάρχει δηλαδή έστω κι ένας ανεγκέφαλος ή τόσο τυφλός που να απαντήσει ναι σε αυτή την ερώτηση? Δεν με ενδιαφέρει αν αυτοί οι χιλιάδες είναι από το Πακιστάν, την Αφρική, την Αμερική, την Ασία ή τον Άρη. Η ερώτηση είναι πολύ απλή. Ήμασταν σε θέση σαν κράτος, πρακτικά, να δώσουμε την ευκαιρία σε δυο εκατομμύρια επί πλέον (ή όσους είναι τέλος πάντων) να ζήσουν, να δουλέψουν, να οργανώσουν τη ζωή τους εδώ ? Ήμασταν οργανωμένοι σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορεί να ενσωματωθεί μέσα στην ελληνική κοινωνία , χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα, ένας τεράστιος όγκος (γιατί τεράστιος είναι σε σχέση με το μέγεθος της χώρας) αλλοδαπών?

Η απάντηση είναι εξ΄ίσου απλή. Με τίποτα. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσαν χιλιάδες αλλοδαποί να κάνουν ερχόμενοι σε ένα κράτος που μετρά ήδη ενάμιση εκατομμύριο άνεργους και τρία εκατομμύρια τουλάχιστον φτωχοποιημένους πολίτες (σε σύνολο δέκα εκατομμυρίων) με μηδενική ανάπτυξη, με λουκέτα από τη μια άκρη ως την άλλη, με ένα θηριώδη δανεισμό τον οποίον δεν θα ξεχρεώσει ποτέ, με συνθήκες κατοχής από τους δανειστές και με όλα τα συστήματα να καταρρέουν, είναι να προσπαθήσουν να επιβιώσουν με οποιοδήποτε τρόπο. 

Ένα δεύτερο στοιχείο (και ίσως το σημαντικότερο) είναι πως η εισβολή λαθρομεταναστών, που δεν ελέγχονται από κανέναν και οι οποίοι επιλέγουν την Ελλάδα γιατί βρήκαν πόρτα και μπήκαν κι όχι γιατί υπάρχει μια τεράστια ανάπτυξη που χρειάζεται χιλιάδες χέρια να δουλέψουν και οι ντόπιοι δεν φτάνουν,  είναι λογικό να συνοδεύεται από μια ανεξέλεγκτη είσοδο κάθε στοιχείου που έχει να κάνει με οργανωμένο και μη έγκλημα. Παράδεισος η Ελλάδα για εξάπλωση ναρκωτικών, πορνείας, όπλων, μαύρης αγοράς, και κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα. Η οποία ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός πως από όσους ήρθαν οι περισσότεροι τελικά έχουν καταλήξει να ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε και είναι επιρρεπείς (ακόμα κι αν δεν ήταν εγκληματίες) να κάνουν οτιδήποτε για να επιβιώσουν και να είναι επί πλέον έρμαια στις συνοικίες - γκέτο που έχουν δημιουργηθεί των κάθε είδους συμμοριών.

Αυτό είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα σε σύνοψη και απλοποιημένο, όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Εγώ όμως όπως σας είπα έχω μερικές απορίες και θα τις εκφράσω.

Έχουν οργιάσει οι συζητήσεις περί ρατσισμού και περί πολυπολιτισμικότητας (θέλω να σας ομολογήσω πως αυτός ο υποκριτικός όρος μου τη δίνει στα νεύρα σε μια χώρα που δεν αγαπάει όχι τους ξένους αλλά ούτε τα ίδια της τα σπλάχνα) σε μια πολιτεία που τα ηνία κρατάει το διεθνές οργανωμένο έγκλημα, οι πολίτες, προσπαθούμε να κατανοήσουμε αν μετατρεπόμαστε σε τέρατα ή αν μπορούμε να το παίξουμε Μαντόνες....

Η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών ήταν ένα ακόμα έγκλημα που διαπράχτηκε από την Πολιτεία, όπως όλα τα άλλα, και δεν ήταν ούτε αθώο ούτε ένα ακόμα λάθος. Ήταν ένας μελετημένος μηχανισμός που αποσκοπούσε στην διάλυση και τη κατεύθυνση σε μια εποχή εξαθλίωσης που όλα θα τα καταπίνει και όλα θα τα ανέχεται. Και το έγκλημα θα διογκωθεί ακόμα περισσότερο, από τη στιγμή που η Πολιτεία θα εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί σε μια έξοχη παράσταση πρόζας, η δεξια θα τρίβει τα χέρια της για τη νέα ευκαιρία που της προσφέρεται στο πιάτο για να αναβιώσει τα παραδοσιακά της φαντάσματα  και η αντιπολιτευόμενη αριστερά θα εξακολουθεί να ζει στο νιρβάνα της, αν είναι Νιρβάνας, γιατί για να το πούμε έτσι αυτόματα, σημαίνει πως πιστεύουμε στην αθωότητα της φουκαριάρας της αριστεράς, η οποία ούτε αθώα είναι ούτε φουκαριάρα. 

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει το ίδιο από την αρχή. Έπρεπε να είναι ανοιχτά τα σύνορα στην Ελλάδα και να μπαίνει ανεξέλεγκτα όποιος θέλει, όποτε θέλει με όποιο σκοπό και να ερχόταν? Όχι. Και στο τώρα. Έχει η Ελλάδα τη δυνατότητα να δώσει ψωμί, στέγη και δουλειά σε εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς που βρίσκονται εδώ και συνεχώς καταφθάνουν? Όχι. Πρέπει να γίνει άμεσα κάτι ώστε να ρυθμιστεί με τρόπο σοβαρό και αυτό το καρφί στο φέρετρο της Ελλάδας? Ναι. Πρέπει να σταματήσει αυτή η παράνοια να είμαστε τυφλοί στο εμφανές? Ναι. 

Η πολυπολιτισμική Ελλάδα είναι γελοίο επιχείρημα σε ένα τόπο που δεν ασχολείται καν με το πολιτισμό και που είναι οπαδός όλων των πιθανών σκοταδιστικών αντιλήψεων. Όπως η χρήση του όρου "ξένιος Ζευς" φαντάζει ανέκδοτο σε ένα τόπο που θεωρεί την αναφορά σε Έλληνες θεούς ειδωλολατρικό μίασμα . Καταλαβαίνετε το μέγεθος της απάτης? Καταλαβαίνετε πως αυτό το κράτος είναι τόσο πρόχειρο που καταντάει γραφικό? Τόσο μαφιόζικο που δεν μπορεί να λειτουργεί παρά μόνο σε συμμορίες πλέον. Ένα κράτος που απέναντί του αυτή τη στιγμή έχει ένα λαό που έχασε την υπομονή του και δεν έχει το χρόνο να εμβαθύνει τα αίτια, την ουσία του δράματος αλλά θέλει με ένα από μηχανής θεό να ξεμπερδεύει άμεσα με ότι τον απειλεί. Εισπράττουμε αυτό που θερίσαμε αλλά επειδή αυτό είναι πολύ σάπιο, η επιθυμία να ξεριζωθεί με οποιοδήποτε τρόπο συνεχώς αυξάνεται.

Στο fight club κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής, αρχίζει να κατανοεί όλο αυτό που έχει στήσει γύρω του διαβάζοντας μια ασήμαντη είδηση σε μια φυλλάδα. "Αγνοούμενοι πίθηκοι, βρέθηκαν ξυρισμένοι" Ψάχνω τις εφημερίδες κάθε μέρα για να δω αν κάπου βρήκαμε ξυρισμένους πιθήκους, αλλά δεν βλέπω παρά καλοχτενισμένους σε κουρεία επώνυμων κωμωτών τηλεαστέρων. 

Επίσης θα ήθελα να εκφράσω μια απορία που έχω τόσα χρόνια που παρακολουθώ αυτή τη πάλη μεταξύ ακροδεξιάς και αριστεράς στο θέμα μετανάστες. Εχετε δει ποτέ ακροδεξιές συμμορίες να πλακώνουν στο ξύλο ή να καίνε το πάγκο κάποιου ρώσου π.χ. ή ρουμάνου ή ουκρανού γιατί παίρνουν το ψωμί του ντόπιου? οι ορθόδοξοι είναι κι αυτοί λαθροόρκ ή όχι? από την άλλη μεριά με ποιους λαθρο έχει εμμονή η αριστερά? Εχει πέσει με τα μούτρα στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μουσουλμανικών πληθυσμών. Ποια είναι τελικά τα μυστικά της συμπάθειας που ο κάθε αποχαυνωμένος πολίτης πρέπει να τα χάβει σαν μύγες? Υπάρχει ένας σαφέστατος διαχωρισμός για τους δυστυχισμένους αυτής της γης. Και ποιος είναι αυτός? Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Πάντα, παντού αυτή Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η δεξιά μπορεί άνετα να εκμεταλλεύεται το χριστιανικό θρησκευτικό συναίσθημα, και η αριστερά των άθεων... ΟΤΙ ΤΗΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ. Τάγματα μίσους από τη μία, καλοπληρωμένες ΜΚΟ απο την άλλη και στη μέση ο Μανώλης. 

Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι που η δεξιά νοιώθει μια οικειότητα με τους πατρίς, θρησκεία, οικογένεια του "ξανθού γένους", αλλά το ότι η αριστερά που πάλεψε όλη την ιστορία της υποτίθεται για την κατάργηση του σκοταδισμού, να θεωρεί ότι "είναι επιλογή σεβαστή η μπούργκα" και το κάθε αίσχος που εισβάλλει στην ελληνική κοινωνία που μόλις έβγαινε από το δικό της σκοτάδι.  Καταλαβαίνετε το δούλεμα μας ρίχνουν ή πρέπει να αρχίσουν να μας ξυλοφορτώνουν οι τραμπούκοι κάθε ψεύτικης ιδεολογίας για να συνέλθουμε?

Κάπου σ΄αυτή τη χώρα κάποτε ειπώθηκε εκείνο το περίφημο "μέτρον άριστον" Στη σημερινή κατάσταση δεν υπάρχει μέτρο κανένα. Ούτε άριστο ούτε κάκιστο. Η περίφημη δημοκρατία τελικά ήταν ένα τοπικό πείραμα περιορισμένου χρόνου που συνέβη κάποτε. Στη συνέχεια της ιστορίας οι άνθρωποι απέδειξαν πως είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από δημοκράτες. Ας σταματήσουν λοιπόν οι χοροί της φιλοπατρίας ή της φιλανθρωπίας γιατί τα  κριτήρια αξιών  που έχουμε ορίσει στη ζωή μας , δεν ταιριάζουν  ούτε με την αγάπη για τη πατρίδα ούτε με την αγάπη για τον άνθρωπο και το σύμπαν που τον περιβάλλει.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ σοβαρό. Ναι μπορεί σε λίγα χρόνια να έχουμε γίνει ένα Ελλαδιστάν, μια ισλαμοποίηση. Από την άλλη αν δεν γίνουμε θα έχουμε έτσι κι αλλιώς ξεπουληθεί και αφανιστεί σαν έθνος, είτε με τυράννους εξ ανατολής είτε με τυράννους από τη δύση.  Το ζητούμενο είναι εμείς σας Έλληνες τι κάνουμε για να ξεκαθαρίσει το τοπίο? Και να δώσουμε πνοή, ελευθερία, δουλειά, ανάπτυξη, ελπίδα και μέλλον στα δικά μας παιδιά? 

Το ζήτημα είναι τα μάρμαρα μας να στολίσουν πάλι ναούς που προκαλούν αγαλλίαση στη ψυχή και ανατάσσουν το πνεύμα. Τι ανάγκη έχουμε εμείς να είμαστε μπλεγμένοι με όλα όσα δεν είμαστε εμείς? Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ένα παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού, ένας τόπος "κλειστός" σε κάθε είδους σκοταδισμό, σε κάθε είδους παραβίαση της φύσης του ανθρώπου. Μακριά από συμπάθειες σε ξεπουλημένα ιερατεία, σε δυναστείες τυράννων, μακριά από βρωμιά που βγαίνει από το σάπιο δυτικό πολιτισμό ή τον ακραίο νέο σκοταδισμό της άλλης πλευράς. Εμείς έπρεπε να είμαστε λάτρεις ενός και μοναδικού πολιτισμού. Εκείνου που ωθεί τον άνθρωπο στο μεγαλείο και τη δόξα. 

ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ ΝΟΙΩΘΕΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΘΩΡΙΑΣΕΙ Η ΕΙΔΗΣΗ...

 

Από εκείνο τον ηλικιωμένο στο Σύνταγμα που αυτοκτόνησε, όπως και πολλοί άλλοι καθώς διανύαμε την χρυσή εποχή των μνημονίων, που μας επιβλήθηκαν από τους σωστούς ευρωπαίους για παραδειγματισμό γιατί μαζί τα φάγαμε με τους παχύδερμους προδότες που κατασπάραξαν ότι έβρισκαν μπροστά τους κι έκλεβαν ασύστολα το δημόσιο πλούτο, φθάσαμε σε μια αυτοκτονία (μπορεί να υπάρχουν και άλλες που αγνοούμε) γιατί «κάποιος δεν συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις».

Θα έχετε βρεθεί όλοι στο συνήθη διάλογο «μην λες βλακείες για τα εμβόλια, εμένα όλοι οι γνωστοί μου έκαναν και δεν έπαθε κανείς τίποτα», είναι η γνώριμη κατάσταση που καλλιεργείται στα κεφάλια των τακτοποιημένων στα κουτάκια τους. Αφού δεν το βλέπω δεν υπάρχει. Κάθε φορά που μου λένε κάτι τέτοιο, κουνώντας το κεφάλι με σιγουριά τους λέω «στους γνωστούς σου υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε? Υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στο δρόμο? Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τέρμα στη ζωή τους απελπισμένοι?» Στο όχι, ειρωνεύομαι τότε εντάξει είμαστε, όλη η κοινωνία είναι ένα ροζ συννεφάκι όπως η ζωούλα σου.

Τόσα χρόνια που η πατρίδα μας τσακίζεται από εγκληματίες μαφιόζικου τύπου που έχουν πλέον αποθρασυνθεί εντελώς με την ανυπαρξία δικαιοσύνης από τα αρμόδια όργανα και αντίστασης από τα κοπάδια των σκλάβων, κάθε καρφί πονάει όταν αγγίζει το δικό μας φέρετρο, αλλιώς για να μην γινόμαστε υποκριτές, απλά υπάρχει κάπου μακριά στον ορίζοντα μας σαν μια φευγαλέα είδηση.

Χιλιάδες άνεργοι, πολλοί από αυτούς μακροχρόνια άνεργοι άραγε πως ζουν? Τα νοικοκυριά που έχουν ψυγείο άδειο και κομμένο ηλεκτρικό πως επιβιώνουν? Τα παιδιά που πεινάνε και ζουν σε συνθήκες ακατάλληλες είτε από οικονομική άποψη είτε θύματα βίας ανθρώπων που οι ίδιοι μπορεί να είναι ψυχοπαθείς ή ερείπια της ζωής πόσο πονάνε? Οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά, που νοιώθουν την απαξίωση από το κοινωνικό σύνολο? Την απογοήτευση? Που οδηγούνται σε κατάθλιψη? Ποιος τους δίνει ελπίδα να μην τρελαθούν? Και κοντά σ΄αυτούς οι διάφορες κατηγορίες δυστυχισμένων που υπήρχαν και όλο αυξάνονται. Ναρκωτικά, πορνεία, εγκληματικότητα?

Δίπλα σε όλο αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης, βίας, θανάτου, υπάρχει το μεγάλο πλήθος του «δόξα ο θεός μακριά από εμάς»… Είναι οι «καλά είμαστε ακόμα» που μπορούν και τσουλάνε το καροτσάκι στις υπεραγορές, ανανεώνουν το ρουχισμό τους, πάνε για ένα καφέ ή ένα ταβερνάκι, ρίχνουν κι ένα κομμωτήριο ή ένα νυχάδικο, πληρώνουν τους λογαριασμούς, σχεδιάζουν ένα γάμο ή μια γέννα, αγοράζουν δώρα στα γενέθλια, κανονίζουν και λίγες μερούλες διακοπές. Η πλειοψηφία από αυτούς τους «καλά είμαστε» άπλωσε και το μπράτσο για το τρυπηματάκι, για 2 σοβαρούς λόγους, φόβος για τη ζωούλα, δειλία για τις συνέπειες ενός πιθανού όχι στο αφεντικό.

Ο κάθε άνθρωπος που οδηγήθηκε στην απόφαση να βάλει τέρμα στη ζωή του, ή εκείνος που βρίσκεται στα όρια να το κάνει, δεν οδηγήθηκε μόνο από τη συμμορία που έβαλε αλυσίδες γύρω από το λαιμό του να τον πνίξει, τις αλυσίδες τις έσφιξαν περισσότερο οι «φιλήσυχοι συνάνθρωποι» που κοιτάζουν τη δουλειά τους και τίποτα άλλο. Την έσφιξε εκείνο το συναίσθημα που πρώτα είναι οργή και μετά θλίψη της αδιαφορίας μιας ολόκληρης κοινωνίας για τη κατάντια της για το κατήφορο που έχει πάρει.

Είναι εκείνο το «άντε γ@μηθείτε όλοι» πόσο αξίζει κανείς να ζει ανάμεσα σας? Ατομιστές, δειλοί, αδιάφοροι, συνένοχοι στο κάθε έγκλημα, επειδή ακριβώς επιμένετε να το αγνοείτε γιατί δεν συμβαίνει σε εσάς. Οι πεφτοσυνεφάκηδες που λένε μπροστά στο στημένο μικρόφωνο με περίλυπο ύφος «ήταν τόσο καλό παιδί, δεν είχαμε φανταστεί κάτι τέτοιο». Είναι εκείνο το ακούγαμε το παιδί να κλαίει τις νύχτες αλλά δεν φανταζόμαστε πως το χτυπάνε… βλέπαμε εκείνο τον ηλικιωμένο που δεν έβγαινε πια από το σπίτι με σφραγισμένα τα πατζούρια αλλά από τη βρώμα καταλάβαμε τι συνέβαινε…  παρατηρήσαμε πως τα παιδάκια των γειτόνων είναι πάρα πολύ αδύνατα αλλά δεν φανταστήκαμε πως πεινάνε..

Το παιδί του άλλου παίρνει πρέζα, το δικό μου ποτέ… κι αυτό το ποτέ καθησυχάζει την συνείδηση του, σιγουρεύεται πως στο δικό του κόσμο, τα παιδιά είναι καλά, τα ψυγεία γεμάτα, το δωμάτιο ζεστό, και το εμβόλιο σωτήριο..

Σ’ αυτούς όλους κόψτε τους για 1 βδομάδα το ρεύμα, κλείστε τους τους λογαριασμούς στη τράπεζα, κι ίσως μόνο τότε δοκιμάσουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τους κρατάει δεμένους με το υπερτροφικό εγώ τους και νοιώσουν λίγες σταγόνες από κρύο ιδρώτα να κατεβαίνουν στο σβέρκο, ίσως για πρώτη φορά νοιώσουν τη γεύση της απόγνωσης που τόσο καιρό μύριζαν αλλά λέγανε πως είναι η μυρουδιά από το γιασεμί στο δρόμο.

 

Η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΟ.

 

Η πρώτη πράξη «ανυπακοής» που θυμάμαι στη ζωή μου, ήταν πολύ παλιά, ήμουν στη 2^α δημοτικού, ένα μικρό ήσυχο κοριτσάκι, καλό παιδί, καλή μαθήτρια, αλλά είχα τις «παραξενιές μου». Όταν κάτι δεν μου ενέπνεε εμπιστοσύνη, όταν κάτι ένοιωθα πως δεν μου αρέσει, δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος να με πείσει να το κάνω, ούτε με τον ωραίο ούτε με τον άσχημο τρόπο.

Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη τη μέρα, πήγα ήσυχη στο σχολείο μου, όπως κάθε πρωί αλλά βρέθηκα μπροστά σε κάτι καινούργιο.. στην αυλή είχαν στρωθεί μερικά θρανία, πίσω από αυτά ήταν άνθρωποι με άσπρες μπλούζες και πάνω στα θρανία ήταν διάφορα πράγματα σαν αυτά που είχε η μαμά στο φαρμακείο του σπιτιού (βαμβάκια, οινόπνευμα, κλπ.)

Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα, όπως μας είπαν οι δάσκαλοι, πως όλα τα παιδάκια θα περνάγαμε από εκεί, και οι καλοί γιατροί θα μας έκαναν ένα μικρό τσίμπημα στο μπράτσο που δεν θα πονάγαμε και θα ήταν για να μας προστατέψει από κάποια αρρώστια. Τα παιδάκια μπήκαν όλα στη σειρά κι αυτό το θέαμα που είδα με τρόμαξε. Άλλα έκλαιγαν, άλλα ήταν φοβισμένα, η απόφαση που έπρεπε να πάρω ήταν άμεση. Κρύφτηκα στις τουαλέτες όλο το πρωινό.. Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι πως ήμουν εκεί ούτε είχα δώσει παρουσία το πρωί, οπότε το πολύ πολύ να νόμιζε η δασκάλα πως δεν είχα έρθει σχολείο…

Η διαδικασία κράτησε όλο το πρωί κι εγώ εκεί κρυμμένη, μακριά από κάτι που δεν ήθελα να κάνω. Μακριά από όλα τα άλλα παιδάκια που περίμεναν στην ουρά με το μπράτσο απλωμένο…

Μην φανταστείτε πως στη συνέχεια της ζωής μου εξελίχθηκα σε κάποιο άτομο που ήταν ενάντια στα εμβόλια ή πήγαινε κόντρα στην επιστήμη της υγείας, ίσα ίσα που τρέφω μεγάλο σεβασμό για τους ανθρώπους που την υπηρετούν με ευσυνειδησία, και τηρούν τους όρκους που έδωσαν, απλά τώρα συνειδητοποιώ πόσο φυσική ήταν η απόφαση μου, να μην εμβολιαστώ με κάτι που ΕΠΕΒΑΛΑΝ εκείνοι που δεν θα τους εμπιστευόμουν ούτε τη φύλαξη της κατσαρίδας που τριγυρίζει στην αυλή μου.

Η λέξη «αρνητής» και «αντιεμβολιαστής» είναι ότι πιο σιχαμένο έχουν εφεύρει στο γνωστό παιχνίδι τους «διαίρει και βασίλευε». Προσθέτοντας και το «ψεκασμένος» ήθελαν το κοπάδι εκτός από ένα συναίσθημα οργής, να έχει το δικαίωμα να γελοιοποιεί όσους τόλμησαν να αναρωτηθούν τι είναι όλο αυτό το αίσχος που συμβαίνει γύρω μας. Όλους εκείνους που θεωρούν ότι ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Η ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ. Εμβολίαζαν το κοπάδι και την ίδια στιγμή του έλεγαν πως ενώ ήταν εμβολιασμένοι κινδύνευαν από τους ασυνείδητους που δεν έχουν εμβολιαστεί.. Έφθασαν οι δύστυχοι άνθρωποι που τους έχουν κάνει το μυαλό κιμά, να φοβούνται ακόμα κι όταν είχαν αρρωστήσει οι ίδιοι ακόμα και τριπλοεμβολιασμένοι εκείνον που δεν είχε τρυπηθεί, χωρίς να μπορούν να συνειδητοποιήσουν ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.

Κυκλοφορούν άνθρωποι οι οποίοι έχουν  τρυπηθεί 3 και 4 φορές με μάσκα, γάντια, φοβισμένοι, καχύποπτοι και αν τους πλησιάσεις λέγοντας πως είσαι ανεμβολίαστος, με αρνητικό τεστ (αφού όσοι δεν έχουν τρυπηθεί συνεχίζουν να κάνουν τεστ, ενώ είναι και αισθάνονται απόλυτα υγιείς) να βρίζουν ή να φεύγουν μακριά γιατί θεωρούν αυτόν τον «ανυπάκουο» δημόσιο κίνδυνο… Γιατί έχουν πιστέψει ακόμα κι αυτό το παραλογισμό, πως ένα άτομο υγιές, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑ, κάπου μέσα του μπορεί να φέρει αυτό το τέρας το οποίο ξαφνικά θα απλώσει τα πλοκάμια του και θα μας φάει.

Στο γραφείο μου έχουν κάνει ΟΛΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΟΣΕΙΣ. Εχουν αρρωστήσει στη συνέχεια ΟΛΟΙ ΑΠΟ 3 ΚΑΙ 4 ΦΟΡΕΣ. Κάθε εβδομάδα κάποιος είναι άρρωστος, είτε ελαφριά είτε πιο βαριά. Κάθε πρωί με κοιτούν με νόημα και επαναλαμβάνουν «θα έρθει και σειρά σου» λες και το εύχονται.

Γνώρισα όλο αυτό το καιρό την απαξίωση από ανθρώπους που θεωρούσα φίλους και με θεωρούσαν αξιόλογο άτομο. Ξαφνικά έγινα ανόητη, ασυνείδητη, επικίνδυνη. Πέρασα τους χειμώνες καθισμένη σε ένα παγκάκι μέσα στο κρύο με ένα καφέ στο χέρι, αποκλεισμένη από ταβέρνες, καφετέριες, καταστήματα. Υποχρεωμένη μέχρι σήμερα να τρυπάω τη μύτη μου ξανά και ξανά κάθε εβδομάδα γνωρίζοντας πιο θα είναι το αποτέλεσμα αφού ένας ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, την παραμικρή αδιαθεσία να έχει το αισθάνεται… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΩΣΗ, ΜΟΛΥΝΣΗ, ΦΛΕΓΜΟΝΗ,  ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑ.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝ ΔΕΝ ΦΤΕΡΝΙΣΤΩ, ΒΗΞΩ, ΑΦΗΣΩ ΚΑΠΌΙΑ ΥΓΡΑ, ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΑ, ΑΙΜΑ, ή ότι άλλο τα αγγίξει και αγγιχτεί ο ίδιος στο πρόσωπο, στο στόμα, στα μάτια, στις τουαλέτες… Τι στο διάολο ξεχάσατε όλα όσα έχετε μάθει από μικρά παιδιά?

ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΦΟΡΤΩΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ AIDS π.χ. Αλλά και πάλι και σ΄αυτήν  περίπτωση σαν α συμπτωματικός φορέας θα έπρεπε να σας γ@μίσω για να κολλήσετε….

Το πρόβλημα είναι πως όπως βλέπουμε στην ανθρωπότητα έχει απλωθεί ένα νέο σύνδρομο. Εκείνο της «επίκτητης πνευματικής ανεπάρκειας». Ανίατη ασθένεια, χωρίς φαρμακευτική υποστήριξη…

Και ναι, ξέρω, πολλοί που θα διαβάσουν αυτή την ανάρτηση, ίσως μου ευχηθούν επίσης να την πατήσω. Κυκλοφορώ 3 χρόνια τώρα με 4 ΜΜΜ την ημέρα, έχω έρθει σε επαφή ΣΤΕΝΗ 4 ΦΟΡΕΣ, την μία με ασθενή μέσα στο σπίτι μου με τον οποίον ήμουν μαζί 10 μέρες στη καραντίνα και τον περιποιόμουν. Μάσκα φορούσα μόνο στα ΜΜΜ επειδή δεν ήθελα να φάω το πρόστιμο. Επίσης είμαι καπνίστρια. Και δεν είμαι μικρό κοριτσάκι. Ναι, κάποια στιγμή μπορεί να έρθω αντιμέτωπη με το τερατάκι ίσως και να αρρωστήσω βαριά ή ελαφριά δεν ξέρω.

ΕΣΥ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΟΥ

ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΙΣ ΑΗΔΙΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΣΑΠΤΕΙΣ?

Η αυτοδιαχείριση του σώματος είναι ιερή. Αλλιώς είσαι ένα σφαχτό που κάθε χασάπης μπορεί να σε τεμαχίζει όποτε γουστάρει. Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να γίνονται σεβαστοί για να μην επιβαρύνει κάποιος τους συναθρώπους του. 

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΠΙΤΙ.

ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΔΙΔΟΜΕΝΗ ΝΟΣΟ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΠΙΤΙ.

Να μας προσδιορίσουν εκ νέου οι νέου τύπου επιστήμονες τι είναι μεταδιδόμενο. Γιατί με την κορώνα έχουμε ξεχάσει και όσα ξέραμε. Απαγόρεψαν μέχρι και το υποβρύχιο ψάρεμα και το κολύμπι, μας πρήξανε το μυαλό να μας πείσουν πως αυτός ο συγκεκριμένος ιος ΚΟΛΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. Περνάς στο δρόμο μόνος σου και αν δεν φοράς μάσκα μπορείς να κολλήσεις.... Ακόμα και οι φυματικοί που φτύναν αίμα, είχαν τους δικούς τους κοντά να τους περιποιούνται, να τους παρηγορούν, να τους φροντίζουν, σε αντίθεση με τους χιλιάδες ανθρώπους που έσβησαν μόνοι τους σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου, χωρίς ποτέ να μάθουν οι δικοί τους άνθρωποι, τι τους συνέβει εκτός από μια ψυχρή ανακοίνωση κι ένα σφραγισμένο φέρετρο....

Οταν πρέπει όμως να αποφασίσεις αν θα υποβληθείς σε κάποια ιατρική πράξη, σε κάποιο χειρουγείο, σε μια θεραπεία, ή ακόμα κι αν επιθυμείς να ζήσεις ή να πεθάνεις είναι ΙΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να αποφασίσεις ο ίδιος και κανένας άλλος. Το να παραδώσεις το σώμα σου σε κάποιον επειδή σε απειλεί, σε αναγκάζει, είναι μια άλλη πτυχή του νταβατζή με τη πουτ@να του. 

 

 

  

ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ.

Αυτά που θα γράψω παρακάτω, απευθύνονται σε όσους μπορούν να τα αισθανθούν, μερικοί ίσως σκεφθούν πως κάτι δεν πάει καλά στο μυαλό μου. Δεν με ενδιαφέρει. Επίσης θα μπορούσα να σοκάρω πολλούς φίλους αφηγούμενη μόνο απλά όσα έχω ευτυχήσει να δω σαν ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΟΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΩΝ, αλλά δεν θέλω να το κάνω, για ένα πολύ απλό λόγο. Δεν χρειάζεται κάποιος να μάθει τι κάνει κάποιος άλλος, τι έζησε, τι σκέφτεται. Αρκεί να κοιτάξει μέσα του, και να ζητήσει τις απαντήσεις και αν το μέσα του δεν είναι απλά ένα δεμάτι άχυρα, αλλά ουσία ζωντανή θα μάθει. 

Γύρω μας διαδραματίζεται Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Είναι ακριβώς οι στιγμή που πρέπει επί τέλους να πάρουμε θέση, σε ποια πλευρά αυτού του πολέμου είμαστε. Ο πόλεμος δεν είναι μεταξύ κάποιων χωρών, δεν είναι ανάμεσα σε διαφορετικές θρησκείες, φυλές ή ιδεολογίες. Ο πόλεμος που διεξάγεται αυτή τη στιγμή έχει ένα μόνο σκοπό. ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. 

Αφουγκραστείτε γύρω σας τι ακριβώς συμβαίνει. Ενας συνεχής βομβαρδισμός ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ. Ειδήσεις με αποτρόπαια εγκλήματα. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, τέρατα. Μανάδες, πατεράδες που κακοποιούν τα παιδιά τους. Ανήλικα παιδιά που βιάζονται, βασανίζονται, δολοφονούνται. Συνεχώς ασταμάτητα, προωθείται η ιδέα ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ που καλύπτεται από ένα προσωρινό μανδύα πολιτισμού. Πως ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΤΕΡΑΤΑ.

ΟΧΙ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ από αυτό. Αν η γενίκευση "μαζί τα φάγαμε" προσπαθούσε να καλύψει την ασυδοσία, την απληστεία, την κλοπή και τα εγκλήματα που διέπραξαν εναντίον της πατρίδας μας οι συμμορίες των τυράννων που λυμαίνονται αυτή την ευλογημένη γη, και να παρομοιάσει τον καρχαρία που κατασπαράζει χωρίς οίκτο το θύμα του, με το πρόβατο και να το γεμίσει ενοχές γιατί τρώει χορτάρι, αυτή η νέα επίθεση είναι Η ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ.

Και όχι, δεν το εννοώ όπως οι στημένες θρησκείες παπαγαλίζουν με υποσχέσεις παραδείσου και κόλασης. Εννοώ το κακό και το καλό στην ουσία της ύπαρξης, την ουσία που είναι φτιαγμένα τα ΤΕΡΑΤΑ και την ουσία που είναι φτιαγμένοι ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Δεν είναι οι άνθρωποι ικανοί για το κακό, είναι ανίκανα τα τέρατα να διαπράξουν το καλό. Στην αιώνια μάχη συγκατοικούμε, έχουμε την ίδια μορφή, κατοικούμε στον ίδιο πλανήτη, συμμετέχουμε στις κοινωνίες που ζουν μέσα στην απόλυτη άγνοια του τι πραγματικά συμβαίνει, αλλά για το καλό υπήρχε ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΣ ΦΑΡΟΣ. 

Σε όποια κατάσταση να βρεθεί ένας άνθρωπος. ότι και να περάσει, ότι εμπόδια ή παγίδες να μπουν στο δρόμο του, χωρίς καν να έχει εκπαίδευση, καθοδήγηση, ή βοήθεια ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο ΕΜΨΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Οπως ένα παιδί που κόβεται ο ομφάλιος λώρος αλλά γνωρίζει πάντα τη μάνα του, και νοιώθει αγάπη κάθε φορά που είναι κοντά της, έτσι και η  ψυχή ενσαρκωμένη μπορεί να μοιάζει κομμένος ο λώρος σύνδεσης της με το συμπαντικό θαύμα, αλλά η μνήμη, η αυθόρμητη αγάπη για τη δημιουργία, η ΚΑΛΩΣΥΝΗ, Η ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ, που αγκαλιάζει τη ζωή, ΤΟ ΔΕΟΣ ύπαρξης που νοιώθει με τις προσωρινές της αισθήσεις, ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΡΟΣ. 

Αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι σφυροκοπούνται ανελέητα, με κάθε τρόπο, μέσο, τεχνική, όπλα από τα τέρατα που θέλουν να μετατρέψουν (ακόμα μία φορά ) τον πλανήτη σε θεατράκι τρόμου και τους κατοίκους σκλάβους υποταγμένους σε κάθε ανωμαλία, διαστροφή της φύσης. Τα τέρατα διαπράττουν τερατογεννέσεις. Οι άνθρωποι γεννάνε ανθρώπους.

Δεν μπορείς να μισήσεις επειδή κάποιοι σου λένε πως είσαι ικανός να το αισθανθείς. Δεν μπορείς να δολοφονήσεις επειδή κάποιοι λένε πως είσαι ικανός να το διαπράξεις. Δεν μπορείς να κλέψεις, να εκμεταλλευτείς, να βασανίσεις, να εκτελέσεις γιατί κάνουν έτσι οι πολλοί. Ο φάρος σου είναι εκείνο που πολλές φορές σε έχει φέρει σε αδιέξοδο και λυπημένος σκέφτεσαι.. γιατί είμαι έτσι? Γιατί νοιώθω τόση θλίψη ενώ οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι? Γιατί πονάει μέσα μου κάτι όταν νοιώθω όλη αυτή την ανθρώπινη δυστυχία ενώ άλλοι καταφέρνουν ακόμα και να κερδίζουν από αυτήν?

Γιατί ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΕΡΑΣ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Γιατί έχεις μια ψυχή που γνωρίζει μόνο την ομορφιά των άπειρων κόσμων και δεν μπορεί να κατανοήσει την μικρότητα, την εμπάθεια, τη ζήλεια, το μίσος, ΤΟ ΚΑΚΟ που φωλιάζει σε όσους δεν έχουν ή την έχουν εκτελέσει στην ικανοποίηση μιας ανούσιας εφήμερης πραγματικότητας. 

Για τα παιδιά που προσπαθούν να τα μεταλλάξουν σε ανθρωποειδή χωρίς αισθήματα, χωρίς ήθος, χωρίς νόημα ζωής, και που ακόμα είναι πολύ αδύναμα μπροστά στα θηρία, άναψε το ΦΩΣ σου και φώτισε το δρόμο τους για να σώσεις από την άβυσσο όσο πιο πολλά μπορείς.