ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ.

 

 

Πέρα από κορώνες ανούσιες και τσακωμούς που δεν βγάζουν πουθενά ας εξετάσουμε το θέμα αποχή με τη κοινή λογική. Ουσιαστικά σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα τι δείχνει η αποχή από την ψήφο? Ένα ρήγμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ πολιτών και πολιτείας. Η μη προσέλευση στις κάλπες όπου είναι ένα ύψιστο καθήκον σε ένα πολίτευμα που ακριβώς αυτό επιτρέπεται, γιατί αλλιώς μιλάμε για απολυταρχικά πολιτεύματα, είναι μια απόφαση που κάτω από αυτήν κρύβεται ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος.

Οι πολίτες που δεν θα ψηφίσουν που ακριβώς δίνουν την εντολή τους για το ποιος θα ορίζει τις τύχες τους τα επόμενα χρόνια. Σε όποιο κόμμα επιλέξουν οι υπόλοιποι? Τότε είναι ανόητοι. Είναι πεπεισμένοι πως όλα είναι μάταια και στην ουσία δημοκρατία δεν υπάρχει και ότι και να κάνουμε θα γίνει αυτό που θέλουν κάποιοι τύραννοι? Και τι ακριβώς πράττουν γι΄αυτό? Απέχουν και ετοιμάζουν κάποια επανάσταση και ανατροπή του συστήματος ή απλά περιμένουν κάποιοι άλλοι και σε αυτό το τομέα να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα?

Είναι αλήθεια πως εκείνοι που κυβερνούν τη πατρίδα μας εδώ και πολλά χρόνια απέδειξαν πως δεν κυβερνούν, εγκληματούν εναντίον της και εξαπατούν τους κατοίκους της. Αδειάσαν τα δημόσια ταμεία, ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, φτωχοποίησαν του πολίτες, υποβάθμισαν το εκπαιδευτικό σύστημα, εξοντώνουν το τομέα της υγείας, και ναι κάποια στιγμή θα αρχίσουν να μας φεύγουν κομμάτια από τα εδάφη μας, αφού η πατρίδα μας είναι μια αποικία, ντυμένη με ένα ψευτομανδύα δημοκρατίας.

Όμως κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι ουσιώδες. Η αποχή από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα. Είναι ακόμα μια ψήφος διαμαρτυρίας που θα πέσει στο κενό, όπως στο κενό πέφτουν οι συγκεντρώσεις που δεν απειλούν κανέναν και διαλύονται με μερικά χημικά, όπως χωρίς ουσία είναι ένα ολόκληρο ξεπουλημένο συνδικαλιστικό σύστημα εργατοπατέρων, όπως ακόμα περισσότερο ανούσια είναι κείμενα οργισμένα και φλογερά που αναρτώνται στο διαδίκτυο προκειμένου μερικοί να δείξουν πως είναι μεγάλοι επαναστάτες και πατριώτες.

Η ψήφος όμως ακόμα και σ΄αυτή την ψευτοδημοκρατία μπορεί να δώσει ένα ισχυρό μήνυμα όχι στους υπαλλήλους των τραπεζικών (και αλλων) καρτέλ που έτσι κι αλλιώς εντεταλμένη υπηρεσία έχουν, αλλά στον υπόλοιπο αναποφάσιστο και απογοητευμένο κόσμο που θεωρεί πως οι συμπολίτες του είναι πρόβατα υποταγμένα έτοιμα για σφαγή. Οσο και να μαγειρέψουν, οι ψήφοι θα πρέπει να μετρηθούν και να δούμε πως τα τάδε μικρά κόμματα μπορεί να μην καταφέρουν να μπουν στη βουλή με τους ληστρικούς εκλογικούς νόμους αλλά έχουν ΤΟΣΟΥΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ.

Η αποχή θα δείξει πως ένα αδιευκρίνιστο ποιόν ψηφοφόρων δεν πήγε στις κάλπες. Η ψήφος όμως έχει ονοματεπώνυμο, ιδεολογία, τάση, Εκείνο το κόμμα  πήρε 25.000 ψήφους, το άλλο 12.000 ψήφους κλπ Και από αυτές τις ψήφους φαίνονται «τάσεις». Ξέρετε, στις εκλογές του Ιουλίου 2019, ο αριθμός εκείνων που ψήφισαν κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή, ήταν 455.000 ψήφοι. Το συλλαμβάνει το μυαλό σας?   Όσους ψήφους πήρε το τρίτο κόμμα. Εκείνοι που απείχαν ήταν (από τους εγγεγραμμένους) ήταν 4 εκατομμύρια, σίγουρα μέσα σε αυτούς είναι εκείνοι που απλά δεν έχουν διαγραφεί από τους εκλογικούς καταλόγους, αλλά ας πούμε πως είναι 3 τα κανονικά εκατομύρια.

Μπορείτε να συλλάβετε το μέγεθος της απάτης του συστήματος. Αυτά τα 3 εκατομμύρια που δεν ψήφισαν δεν ήταν σίγουρα από τους φανατικούς των συστημικών κομμάτων γιατί θα είχαν τρέξει από το ξημέρωμα να ψηφίσουν. Θέλετε να βγάλουμε τους αδιάφορους. Θέλετε να φθάσουμε σε ένα εκατομμύριο ψηφοφόρων που απλά έχουν σιχαθεί (είναι πολύ μεγαλύτερο το ποσοστό). Αν κάθε κομμάτι από αυτούς είχε ψηφίσει ένα από τα μικρότερα κόμματα που τους άρεσε, μπορεί να είχαμε και μια βουλή με 10 κόμματα. Και σίγουρα δεν θα είχε αυτοδυναμία να κυβερνήσει κάποιο κόμμα που πήρε των 39% του 57%....

Γιατί αυτό καθορίζει τις τύχες τις πατρίδας μας κύριοι το 39% του 57% , κάντε τη πράξη.

ΗΛΙΘΙΟΙ Η ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ?

 

Πρέπει ειλικρινά, να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε σοβαρά για την κατάσταση της απόλυτης χειραγώγησης  της κοινωνίας , όσοι ακόμα έχουμε την ικανότητα σκέψης ανεξάρτητης από την μαζικοποιημένη αποχαύνωση. Το ερώτημα είναι πόσο αναστρέψιμη είναι η κατάσταση πνευματικής και ηθικής ομηρίας των συμπολιτών μας? Για πόσους υπάρχει ακόμα μια ελπίδα να βγουν από το βαθύ σκοτάδι της ύπαρξης τους?

Πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει ελπίδα για όλους , κι αυτό γίνεται κατανοητό βλέποντας με πόσο περίσσιο ΘΡΑΣΟΣ περιφέρονται όλοι οι υπόλογοι της καταστροφής, οι συμμορίες που ρήμαξαν αυτή τη ταλαίπωρη πατρίδα μέχρι να της πιούν μέχρι τέρμα όλο το μεδούλι, όλα αυτά τα σκουπίδια που ακριβώς αυτή θα ήταν η θέση τους, στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Για να έχουν τόσο θράσος, μας βλέπουν στη καλύτερη περίπτωση σαν ηλίθιους, στην χειρότερη σαν ανήθικους συνένοχους.

Ο φόβος μου είναι αυτό ακριβώς. Πως οι περισσότεροι κάτι τέτοιο είναι, ηλίθιοι ή συνένοχοι. Η και τα δύο μαζί. Συμμέτοχοι στα εγκλήματα των πολιτικών καρτέλ, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Γιατί πλέον ακόμα και το απλό κλείσιμο ματιού σε κάποιο αίσχος αποτελεί συνενοχή. Το να ανοίγει κάποιος ακόμα τη τηλεόραση και να παρακολουθεί το οτιδήποτε είναι συνενοχή. Το να κάνει αστειάκια και να θεωρεί τον εαυτό του πνευματώδη με φωτοσοπιές και φρασούλες καυστικές στα μέσα μαζικής αποβλάκωσης είναι συνενοχή. Το να φωνάζει βλακώδη συνθηματάκια που απλά προκαλούν ένα μειδίαμα στα χείλη των χασάπηδων είναι συνενοχή.

Όλα αυτοί οι ψυχοπαθείς, που αποτελούν σε μερικές περιπτώσεις υλικό για σοβαρή ιατρική παρακολούθηση, θα έπρεπε όχι απλά να είναι πεταμένοι ήδη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, θα έπρεπε να έχουν δικαστεί και καταδικαστεί για σωρεία εγκλημάτων, για εσχάτη προδοσία. Και όμως περιφέρονται ακόμα αραδιάζοντας ΠΑΛΙ ΨΕΜΜΑΤΑ, και υπάρχουν άνθρωποι που τους ακούνε.

Μόλις χθες ανακοινώθηκε ημερομηνία εκλογών και ήδη έχουν αρχίσει τα ανθρωπάκια να χωρίζονται στα γνωστά στρατόπεδα, μετρώντας ΟΧΙ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ, αλλά ποιος ήταν Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟΣ. Υπάρχει δηλαδή εκλογικό δίλημμα ποιος είναι ο καλύτερος από τους κακούς….

Σοβαρολογείτε? Υπάρχει ένα κουκούτσι έστω μυαλού μέσα σας, μια ελάχιστη αξιοπρέπεια να επιλέξετε επί τέλους, δύο πράγματα ή να μην ψηφίσετε (κι αυτό ελεύθερη επιλογή είναι) η να ψηφίσετε κάποιον που δεν έχει ποτέ δοκιμαστεί γιατί έτσι γουστάρετε. Απλά. Αν δεν υπάρχει μήπως γουστάρετε τελικά να συμμετέχετε σε μια τεταρτοκλασάτη αμερικανική αποικία, που ονειρεύεται ένα μοντέλο ζωής σαν τις σαπουνόπερες που παρακολουθείτε κολλημένοι στο καναπέ? Μήπως γουστάρετε τελικά να παρακολουθείτε εγκλήματα, βιασμούς, ανωμαλίες, γιατί σας βγάζουν από μια βασανιστική μόνιμη ανία που νοιώθετε το πρωί όταν ξυπνάτε?

Μήπως αυτός ο διαχρονικά άχρηστος κανακάρης περιμένει ακόμα διορισμό στο δημόσιο?

Μήπως ο διαχρονικά ανήθικος εμποράκος θέλει ακόμα να κλέβει στο ζύγι?

Μήπως η διαχρονικά ανόητη ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα φουσκωμένα βυζιά της?

Μήπως ο διαχρονικά τίποτας κυρ παντελής δεν έχει πρόβλημα τελικά να φιλάει τις μπότες του δεσμοφύλακα?

Γιατί στη τελική, για να υπάρχουν κάποιος παρακολουθεί τις εκπομπές σκουπίδια στο χαζοκούτι, κάποιοι συχνάζουν σε μαγαζιά σκουπίδια και ακουμπάνε τα λεφτά τους, κάποιοι θαυμάζουν γελοίους και γελοίες γκόμενες και τους κάνουν ινδάλματα για να τους πληρώνουν τόσα λεφτά τα αφεντικά της ενημέρωσης, της διασκέδασης, της μόδας.

Κάποιοι, πολλοί, οι περισσότεροι δεν θέλουν ΑΝΑΤΡΟΠΗ αλλά ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΣΕΣ ΕΠΙΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ στην κανονικότητα τους.

Αν δεν ισχύουν όλα τα παραπάνω κοντός ψαλμός.  Όλα θα γίνουν όπως πρέπει να γίνουν. Αλλά όταν γίνουν τι μερίδιο θα εισπράξει ο καθένας μας. Το κάναμε το χρέος μας σαν άνθρωποι ηθικοί, έντιμοι, με ιδανικά που θέλουν και παλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο, με όποιο μέσο διαθέτει ο καθένας, ή παραδοθήκαμε στη σαπίλα γιατί σάπιοι ήμασταν?

ΜΗΝ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΕΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ...

 

Από σήμερα άκουσα οι μάσκες δεν είναι υποχρεωτικές στα ΜΜΜ.. Κάθομαι στριμωγμένη στο μετρό ανάμεσα στις υπόλοιπες σαρδέλες. Κοιτάζω. Μάσκες παντού. Η μαγνητοφωνημένη εντολή συνεχίζει να φωνάζει πάνω από τα κεφάλια ΑΧΤΟΥΜ ΑΧΤΟΥΜ... Κι εκείνη η κοπέλλα στη γωνιά φοράει 2 μάσκες και γάντια. Νομίζω πως η ζημιά που έχει γίνει είναι τεράστια. Ανθρωποι που έχασαν για πάντα τη ζωή τους όχι γιατί πέθαναν, αλλά γιατί έζησαν σαν ετοιμοθάνατοι. Ενοιωσαν, ακόμα και στα νεαρά, άβγαλτα ακόμα μυαλά τους εκείνο το παγερό άγγιγμα που επιτρέπεται να νοιώθουν μόνο όσοι έχουν λόγο σοβαρό... στο τέλος της ζωής. 

Είναι το παράδοξο της φυλακής για κάποιον που έκανε πολύ καιρό εκεί μέσα. Είναι η ξεκλείδωτη πια πόρτα, όμως ο κάτοικος του κελιού δεν θέλει να φύγει. Στέκει εκεί κοιτάζει, κάνει ένα βήμα και διστάζει να διασχίσει εκείνη τη ρίγα που χωρίζει την ύπαρξη από την ανυπαρξία. Δυο βήματα πίσω, σ΄αυτό που ξέρω που με κάνει να νοιώθω ασφάλεια. Δυο βήματα πίσω και δυο μάτια που αναζητούν απεγνωσμένα το δεσμοφύλακα. Να διαβεβαιώσει πως θα είναι εκεί να με προσέχει σαν αυτόκλητος πατερούλης. Να με μαλώνει όταν κάνω λάθος. Να με τιμωρεί αν είμαι ανυπάκουος.

Μια κοινωνία που δεν ωρίμασε ποτέ, βολεμένη στα υποκοριστικά της, σώματα μαθημένα να κάνουν βόλτες γύρω από τις σόλες των παπουτσιών, απειλήθηκε με θάνατο σε περίπτωση που προσπαθούσε να ξύσει λίγο εκείνες τις πληγές στη πλάτη που είχαν μείνει από τα σπαμένα φτερά. Μια κοινωνία που την εκπαίδευσαν άριστα οι δαιμόνιοι χειραγωγοί των ανθρώπινων ψυχών να λέει μάλιστα με αντάλλαγμα ένα μίζερο καταφύγιο, μια ησυχία ανωνυμίας και παράδοσης σ΄εκείνους που ξέρουν περισσότερα.

Θυμάστε εκείνο το παλικάρι που γελάγαμε που είχε μείνει στη Λισσαβώνα να πανηγυρίζει όταν τα φώτα είχαν πια σβήσει και οι φίλαθλοι είχαν τραβήξει το δρόμο της επιστροφής. Εκείνος ήθελε να μείνει για πάντα εκεί να ζει ξανά και ξανά το θρίαμβο. Αυτοί οι ταλαίπωροι που τα μάτια τους είναι καλωδιωμένα στις προσταγές μιας απάνθρωπης εξουσίας, θα μείνουν εκεί, με μάσκες, με γάντια, με ανθρωποφοβία, κοινωνιοπαθείς, μέσα στο κελί μιας ψυχής φυλακισμένης στα γρανάζια μια υπόγειας απειλής. Αν κάνεις αυτό, θα πάθεις εκείνο.

Οι εγκληματίες με περίσσιο θράσος περιφέρονται και ζητούν αποδοχή. Ζητούν αναγνώριση των μεγάλων επιτυχιών που έχουν στο βιογραφικό τους που είναι η εξής μία. Τρόποι υποταγής των δούλων. Το τραγικό βέβαια είναι πως εκείνοι που δεν θα περάσουν τη γραμμή δεν βλέπουν καν πως είναι κελί, σαν φωλίτσα το αισθάνονται, Δεν αναγνωρίζουν καν τους τυράννους, σαν πατερούληδες τους βλέπουν. 

Δεν θα φύγουν ποτέ... γιατί δεν ξέρουν που να πάνε,

ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ...

 

Θα γίνει δεύτερη, τρίτη είδηση, θα περάσει στα τελευταία σκαλοπατάκια ενημέρωσης. Γυρίστε λίγο πίσω και κάνετε έναν έλεγχο, πόσο καιρό ασχολήθηκε ο κόσμος με ΤΟ ΜΑΤΙ. Πόσο καιρό κρατάει κάθε αγανάκτηση. Με τον ίδιο τρόπο συνέχεια. Στην αρχή νομίζουμε πως μόλις ξεκινάει η επανάσταση. Υπάρχει μια σύμπνοια στο βρισίδι, στις απειλές προς τους τυράννους, κρεμάλες που ετοιμάζονται, εκφραστές της μαζικής οργής στα πληκτρολόγια. Νομίζει κανείς πως οι γκιλοτίνες είναι ήδη έτοιμες μπροστά στη Βαστίλη.

Μετά λίγο λίγο εμφανίζονται ανάμεσα στις αποκλειστικές για το τάδε έγκλημα ειδήσεις και κάποια είδηση για ένα σούργελο που φοράει με ιδιαίτερο στυλ αυτή τη καμπαρντίνα, ένας σεφ που προτείνει πως κάνουμε ένα βίγκαν παστίτσιο, μια πρόταση εξόδου για το σαββατοκύριακο σε μαγευτικές κοντινές διαδρομές.

Η πόρνη η ιστορία έχει βγάλει βρώμα εδώ και καιρό πως ξοφλήσαμε, και οι σκουπιδιάρηδες μαζεύουν τις εμμονές μας, αλλά αρνούμαστε ακόμα να παραδεχτούμε πως μας αρέσει το χαμόμηλο, και συνεχίζουμε να καταπίνουμε δόσεις καφεΐνης και νικοτίνης για να αποδείξουμε πως μια ελάχιστη μαγκιά έχει μείνει ακόμα μέσα μας.  

Νομίζω πως μας κοιτούν και τους προκαλούμε απίστευτη ανία.. Θα κάνουν κι άλλα εγκλήματα, θα μας πάνε ως το πάτο του βούρκου σπρώχνοντας τις ζωές μας σαν αποφάγια που αρχίζουν να βρωμάνε. Και νομίζω πως θα το κάνουν ελπίζοντας πως κάτι θα κάνουμε διαφορετικό, έστω ελάχιστο, γιατί πλέον δεν μπορούν να παίξουν ούτε στοίχημα με τη κατάντια μας.

Μνημόνια, πτώχευση, αυτοκτονίες, Μαρφίν, Μάτι, Τρένο, μίζες και ξεπούλημα, φάκελοί στοιβαγμένοι στα εισαγγελικά γραφεία γεμάτοι σκόνη και μυγάκια, μύτες τρυπημένες από μπατονέτες, μπράτσα τρυπημένα από πειραματικά σκευάσματα, ξαφνικίτιδες, ψυχοφάρμακα με τις χούφτες, στους άθλιους της νέας εποχής, και απέναντι τους οι υπόλοιποι. Οι γραμμωμένοι με αναβολικά εγκέφαλοι, τα παραφουσκωμένα βυζιά και χείλια,  τα σούργελα είδωλα μιας αποικίας σε απόλυτη παρακμή, που χωρίζεται σε δυο κατηρορίες… τους «τι θα απογίνω» και τους «στ’@ρχίδια μας όλα»

Και στη μέση οι απεργίες γιαλατζή , οι διαμαρτυρίες που βαράνε τοίχο αδιαπέραστο, οι απειλές στυλ κωμωδίας του παλιού ελληνικού κινηματογράφου… «κρατάτε με ρε, γιατί μπορεί να γίνω πολύ επικίνδυνος»

Κι όσοι γράφουμε κείμενα όπως το παραπάνω, νομίζουμε πως κάτι σπουδαίο κάναμε γιατί είμαστε οι ανοιχτομάτηδες ανάμεσα στους τυφλούς, ενώ στην ουσία απλά είμαστε πνευματικοί νάρκισσοι, που θέλουμε να είμαστε σε ένα επίπεδο πάνω από τους «αδιάβαστους».

Τι είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πράγμα που θα έδινε μια λύση στην άθλια επανάληψη μιας στημένης και αηδιαστικής καθημερινότητας, της αποικίας των μυρμηγκιών.

Οι στίχοι από ένα τραγούδι που άκουγα χθες καθισμένη σε ένα παγκάκι με τον ήλιο να απλώνεται παντού κάτω από ένα υπέροχο ουρανό, χαζεύοντας μια χελωνίτσα στο γρασίδι που προσπαθούσε να φθάσει κάτω από ένα θάμνο, κι ένα μικρό κοριτσάκι που την κοίταζε γεμάτο απορία…

 

Έγινε τούτη η πόλη ένα άδειο πορτοφόλι και δεν έμαθε.

Ζει το μαύρο της το χάλι και μυαλό δεν έχει βάλει απ΄όσα έπαθε.

Τετρακόσια χρόνια σκλάβοι, ευρωπαίοι τώρα οι μπράβοι μας λιντσάρουνε

και ζητάνε το μεδούλι, ούλοι δούλοι μα τ' αρχίδια μας θα πάρουνε.

 

Γοργά! Όλοι για τα βουνά, στη σπηλιά μας αν έρθουν θα φαν' τουφεκιά.

Σεμνά, λυκανθρώποι σεμνά, γιατί το αίμα μας βράζει για τη λευτεριά.

 

Θα φυτέψω δυο ντομάτες, δυο μαρούλια, δυο πατάτες. Ζήτω η φύση μας.

Γιατί μέσα στην Αθήνα, κλωνοποιημένη πείνα θα θερίσει εμάς.

Κι όλοι θα χτυπούμε κάρτα για να πιούμε μια κανάτα, Όχι βρε αδερφέ.

Δε βαστάει η ψυχή μου να ελέγχεται η ζωή μου από ένα χαφιέ.

 

Γοργά! Όλοι για τα βουνά στη σπηλιά μας αν έρθουν θα φαν' τουφεκιά.

Σεμνά, λυκανθρώποι σεμνά, γιατί το αίμα μας βράζει για τη λευτεριά.