Τον Αύγουστο του 2013, στα πρόχειρα του προηγούμενου
ιστολογίου μου είχα καταχωνιάσει αυτό.. Πολλοί νοιώθουμε το ίδιο, ας αντέξουμε.
5 Αυγούστου 2013
ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΩ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΑΣ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΩ
ΤΑ ΑΣΤΟΧΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ.
Σ’αυτά τα σπουδαία γραφεία οι ειδήσεις έχουν άλλο νόημα…
Όπως σε κάθε τι που έχουν ορίσει σαν σπουδαίο, όλα έχουν
άλλη βαρύτητα.
Τη βαρύτητα του στόχου, του στόχου που έχουν οι μεγάλοι
άνθρωποι «θα πετύχω το στόχο ο κόσμος να χαλάσει ». Είναι και το tag που κολλάνε στη μούρη των υπαλλήλων οι πολυεθνικές.
Οι μικροί άνθρωποι έχουν όνειρα, οι μεγάλοι έχουν στόχους. Κι έτσι τους τραβάνε
από τη μύτη όπως τραβάει κάποιος ένα πεινασμένο σκυλί με το κόκκαλο...
Δεν υπάρχουν αξίες που πρέπει να διαφυλαχθούν, ούτε
ανθρώπινες ζωές, υπάρχει ο στόχος. Γιατί γι΄αυτούς τους αχυράνθρωπους και η
ανθρώπινη ζωή αν δεν έχει στόχο συγκεκριμένο και με πλάνο προδιαγεγραμμένο
είναι ένα παιδιάστικο όνειρο, γραφικό, άνευ σημασίας.
Το πλάνο τους δεν περιέχει τις αγωνίες μας και τους φόβους
μας ούτε καν στο περιθώριο σαν μουτζούρα.
Μας κοιτάζει περιφρονητικά, από απέναντι κοιτάζοντας
βιαστικά το ρολόι γιατί υπάρχει χρονοδιάγραμμα για κάθε κίνηση που πρέπει να
ακολουθήσει και σκέφτεται πόσο περιορισμένη αντίληψη πρέπει να έχουμε εφόσον
δεν έχουμε πιάσει ακόμη το νόημα...
Τα νοήματα της ζωής στριμώχνονται σε οικονομική συσκευασία
τρία σε ένα, με περιτυλίγματα ανθεκτικά
για το ψήσιμο σε φούρνο μικροκυμάτων..
Κοιτώ τους πλαστικοποιημένους τεχνοκράτες..
Τους ανθρώπους – τικ-τακ…
Τους ανθρώπους – θαυμάσια είναι ….
Τους deal-άνθρωπους….
Ναι δεν είναι ζωή αυτό που αποφάσισαν… Είναι απλά ένα καλό
deal..
Μερικές φορές σας ομολογώ πως δειλιάζω Μήπως εγώ τα έχω δει
όλα λάθος....
Μήπως αυτό που έχω να αντιπαραθέσω δεν είναι τίποτα
περισσότερο, από τη χάρη που ζητάει ένα παιδί σ΄ενα ενήλικα που του απαγορεύει
να σουλατσάρει στη γειτονιά γιατί βράδιασε…
Πρέπει να φέρω αντιμέτωπες τις ελάχιστες μου απαιτήσεις με τα
μεγαλεπήβολα σχέδια του ανούσιου αύριο που ετοιμάζουν…
Επιμένω πεισματικά να ανήκω στους ανθρώπους που επιθυμούν
ακόμα να έχουν απορίες…
Έχω απέναντι εκείνους που θεωρούν σπατάλη τις ερωτήσεις….
Τις Παρασκευές τα στελέχη των πολυεθνικών καθιέρωσαν να
ντύνονται casual, …νοιώθουν ανάλαφροι, λες και τα καλώδια μπορούν να γιορτάσουν
τη παγκόσμια μέρα τους…
Λέω τις Κυριακές να φορέσω ένα στενό, άβολο κουστούμι στο
κήπο μου για να νοιώσω την σπουδαιότητα των λουλουδιών μου απ΄την αρχή…
Άνθρωποι της συμφωνίας…
Θα μ΄αναγκάσετε ν’ αφαιρέσω τα σύμφωνα ακόμα κι απ τις
λέξεις..
Οι τελευταίες μας χαρές είναι τα μικρά στέκια στις γωνίες
της ζωής μας που ξαποσταίνουμε μασουλώντας λουκούμι τριαντάφυλλο και μαστίχα…
Εκείνα τα μικρά καφενεδάκια που σε σερβίρουν με το μολύβι
πίσω απ΄τ΄αυτί και κάνουν τις παραγγελιές σε μπλε 50φυλλο τετράδιο…
Θυμάμαι κάπου είχα δει μια ιστορία.…
Ένας πατέρας κακοποιούσε τη κόρη και την είχε μάθει να
στέκεται στη μεσαία γραμμή του δρόμου…
Να στέκεσαι εκεί της έλεγε.
Πάντα στη μεσαία γραμμή του δρόμου…
Εκεί στέκεστε καθώς βιάζουν τη ζωή σας, γιατί βλέπω τα
βράδια κουκκίδες ασήμαντες πάνω σε μια μεγάλη λευκή ευθεία, αλλά δεν είχα
υποπτευθεί ότι είστε εσείς…
Παλιότερα σας νόμιζα μεγαλύτερους
Δεν έχω ειδήσεις σπουδαίες να πω, αν η σπουδαιότητα είναι ο
θόρυβος. Και οι χαμηλές φωνές έχουν τις δικές τους φυλλάδες, μη νομίζετε. Απλά
δεν έχουν καλούς σπόνσορες, γιατί δεν ξέρουν σε τι θα χρησίμευαν...
(Την καλησπέρα μου στους φίλους που ασφυκτιούν μαζί μου,
Και σ΄εκείνους που χαμογελούν με συγκατάβαση στα όσα
προσπαθώ να πω και πάντα τα μπερδεύω….)
Παρακολουθώ μαζί σας
όλες αυτές τις μέρες, τα σπουδαία γραφεία με τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν εναλλάσσοντας
επισκέπτες με ολόιδια κουστούμια. Και την Ελλάδα που όσο κι αν γέρασε υποκύπτει
πάντα σαν πρωτόβγαλτο ψαράκι.
Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο
Και σε πέντε έξι εβδομάδες τελειώσανε όλες οι τροφές
Και τότε έπεσε ο κλήρος να δούνε ποιος θα φαγωθεί.....
(ήταν ένα παλιό κείμενο με ένα μείγμα από καινούργιο)
