ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Στο fight club ο πρωταγωνιστής μόλις αρχίζει να συνειδητοποιεί όλο τον ιστό που έχει πλέξει γύρω του, ψάχνει στις διάφορες φυλλάδες, ειδήσεις περίεργες, και πέφτει πάνω σε μία που λέει "εξαφανισμένοι πίθηκοι βρέθηκαν ξυρισμένοι"...

Ψάχνω τις ειδήσεις. Πουθενά ξυρισμένοι πίθηκοι. Ησυχάστε.

Δεν υπάρχει κίνδυνος να συνειδητοποιήσει κανείς τίποτα.

Μην ξεχνάτε πως ζούμε στη χώρα που χασκογελάει όταν στις εθνικές επετείους τα νιάτα μας απαντούν πως το ΟΧΙ το είπαν οι Έλληνες στους Τούρκους και πως την 25η Μαρτίου οι Γερμανοί κατάκτησαν την Ελλάδα.

Μην ξεχνάτε πως ο κλασικός μ@λάκας έχει αναβαθμιστεί σε διαδικτυακό μ@αλάκα που είναι ένα σημαντικό άλμα στη τεχνική χρησιμοποίησης της παλάμης

Μην ξεχνάτε πως οι κλασικές γλάστρες της διπλανής πόρτας που ήταν άχρηστες ακόμα και για παραμικρότερη εργασία που χρειαζόταν φαιά ουσία, τώρα χειρίζονται δύσκολα προγράμματα όπως το photoshop για να σχεδιάζουν καλύτερα τα βυζιά τους και τους κώλους τους.

Μην ξεχνάτε πως η τεχνολογία μας επέτρεψε επίσης μια ανακούφιση στη καθημερινότητα μας, είναι όλοι οι  βλαμμένοι πάνω από ένα έξυπνο κινητό κι έτσι γλιτώνουμε από τις πατάτες που θα εκτοξευόντουσαν καθώς θα προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν ζωντανά.

Η νέα λαμπρή εποχή που ανατέλλει, δεν έχει πια τη λαμογιά, τη ρεμούλα, την ασύδοτη σπατάλη, τα χρηματηστήρια, τις πλαστικές κάρτες πραγματοποίσης ονείρων των 80s-90s αλλά έχει κάτι που θα καθορίσει όλες τις επόμενες γενιές.

Η πολιτική εξουσία και η κοινωνία του σήμερα είναι τα απομεινάρια μιας μέρας, στη κυριολεξία όμως απομεινάρια, στυμμένες λεμονόκουπες, αποφάγια.

Οι τελευταίοι καραγκιόζηδες προσπαθούν να βουτήξουν ότι ψίχουλα έχουν αφήσει οι άρχοντες βουλιμικοί των προηγούμενων δεκαετιών

Τώρα είναι η ώρα για το τελικό ξεπούλημα και ο τελευταίος να κλείσει τη πόρτα

Η νέα εποχή θα μας βρει στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα κι αγέλαστα μια σέλφι με ένα ηλίθιο χαμόγελο να ρετουσάρουμε τις ατέλειες για να πάρουμε πολλά like και με ένα κινητό χωμένο στα οπίσθια !

Εν τω μεταξύ όλη η αφρόκρεμα των παιδιών μας θα έχει φύγει σε άλλα μέρη εξωτικά και μη
Τα λαμόγια θα κατοικούν επίσης στο εξωτερικό στις βίλες που έφτιαξαν μασουλώντας το δημόσιο χρήμα, τις συντάξεις, το μέλλον της νεολαίας, τα όνειρα του κάθε φουκαριάρη, τη παιδεία, την υγεία, τον ανύπαρκτο πολιτισμό και την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης πατρίδας

Και ένα μάτσο από τρελαμένοι που για Πλάτωνα ξέρουν μια ταβέρνα στα Καλύβια με κάτι μπυροκοιλιές που προεξέχουν πάνω από τη λυμένη ζώνη θα λένε πως είναι απευθείας απόγονοι του Λεωνίδα και "μολών λαβέ ρε μ@λάκα"

Οι υπόλοιποι δυστυχείς που κρύβουν λίγες αλήθειες μέσα τους θα γίνουν στήλη άλατος!!

Ένας φίλος μου είπε στεναχωρημένος πως θαυμάζει αυτά που γράφω, αλλά  βγάζουν μια οργή μια θλίψη αλλά θα ήθελε εγώ να μπορώ να χαμογελάω, να μην είμαι θλιμμένη

Να σας καθησυχάσω έχω τόσο πολύ γελάσει με όλες τις παπαριές που έχω ζήσει σ΄αυτόν εδώ το μαγεμένο τόπο που απλά πρέπει να τα χώνω λίγο για εκτόνωση

Όσο για το γέλιο το χαρίζω πλέον μόνο σε όσους μπορούν και διασκεδάζουν με κωμωδίες επιπέδου και όχι με τις καφρίλες μιας τεταρτοκλασάτης επιθεώρησης.

Βλέπω εκείνον τον μ@λάκα που ξελιγώνεται με μια χαράδρα ανάμεσα στα βυζιά μιας ρετουσαρισμενης χαζογκόμενας και δεν μπορώ να γελάσω, να του σκάσω ένα φούσκο μπας και συνέλθει σκέφτομαι

Από την άλλη να τον συνεφέρεις για να κάνει τι?
Μπορεί το να είσαι σήμερα ακατοίκητος εγκέφαλος ίσως τελικά να είναι ευλογία!

ΚΑΤΕΒΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΣΤΑΣΗ...

Η απελευθέρωση δεν είναι κάτι εύκολο.. Θέλει δύναμη, μεγάλες αντοχές, φαντασία, θυσίες.
Ο πατέρας μου, αυτό που τόνιζε συνέχεια ήταν πως η αρχή της ελευθερίας μου, θα ήταν αν βάδιζα έτσι στη ζωή μου, ώστε κανένας και τίποτα να μην μπορεί να εκβιάσει.  Για να μην μπορεί κανείς να σε εκβιάζει πρέπει να είσαι έτοιμος να υποστείς τις συνέπειες των επιλογών σου...

Από τα πιο μικρά πράγματα, μέχρι τα πιο σοβαρά, το να αποφασίσεις να πας κόντρα σε ότι είναι ψεύτικα φορεμένο επάνω σου, σημαίνει πως είσαι έτοιμος να πορευτείς ακόμα και γυμνός, χωρίς να σε ενδιαφέρει αν όλοι γύρω σου σταθούν απέναντι...

Ο εκβιασμός στη δουλειά ξεκινάει γιατί έχεις υποχρεώσεις, ή γιατί δεν μπορείς να σκεφτείς τον ευατό σου να επιζεί χωρίς αυτήν. Την έχεις ανάγκη για να ζήσεις εσύ, τα παιδιά σου,  για να μπορείς να είσαι ενταγμένος μέσα στην καθημενινή κανονικότητα. Αν αύριο το πρωί έπαιρνες την απόφαση πως μπορείς να ζήσεις ακόμα και περνώντας τη νύχτα σ΄ενα παγκάκι, ακόμα κι αν πεινάσεις, ή αν ήσουν στη καλύτερη περίπτωση διατεθειμένος να βρεις ένα μεροκάματο οποιοδήποτε, άσχετο με αυτά που έχεις μάθει... να είσαι υπάλληλος αλλά αν χρειαστεί να μπορείς να καθαρίσεις καμπινέδες, να μπεις σε μια λατζα ή να γυρίζεις οπουδήποτε να κάνεις ότι βρεις μπροστά σου για να έχεις τα απολύτως απαραίτητα για να ζήσεις , δεν θα δεχόσουν να κάθεσαι σε ένα γραφείο χωρίς οκτάωρο, με ένα ψωρομισθό κι αυτόν αν στον δώσουν, με καθημερινές ταπεινώσεις από όποιον μ@λάκα ήθελε να σου βάλει χέρι...

Ο Πόε στο κύκνειο άσμα του το ΕΥΡΗΚΑ, έγραφε..

"Ο άνθρωπος που αγναντεύει από τη κορυφή της Αίτνας, εντυπωσιάζεται κυρίως από την έκταση και την πολυμορφία του τοπίου. Μόνο με τη βοήθεια μιας γρήγορης στροφής γύρω από τον άξονα του σώματός του μπορεί να ελπίσει ότι θα συλλάβει το μεγαλείο της ενότητας του πανοράματος αυτού. Αλλά, καθώς στην κορυφή της Αίτνας, κανείς δε σκέφτηκε να κάνει κάτι τέτοιο, κανείς ποτέ δε συνέλαβε και τη μοναδικότητα της ιδέας. Συνεπώς οι εκτιμήσεις που απορρέουν από την εν λόγω μοναδικότητα είναι ανύπαρκτες για τους ανθρώπους.

Ο καθένας μας δημιουργεί τις δικές του αλυσίδες, και ακριβώς αυτές τον κρατάνε δέσμιο σε μια ζωή γεμάτη εκβιασμούς, εξαναγκασμούς και πράγματα που αδειάζουν τη ψυχή και τρώνε τη μικρή ζωή στις ασημαντότητες που οι άλλοι έχουν ορίσει για εμάς...

Θα σας πω σύντομα ένα κομμάτι από την ιστορία μιας γυναίκας που γνωρίζω πολύ καλά.. 
Ηταν μια άνοιξη που αυτό το κορίτσι που έμενε σε μια επαρχιακή πόλη,  βρέθηκε ξαφνικά με ένα τριπλό πρόβλημα.. απολύθηκε μια δουλειά που της ήταν απολύτως απαραίτητη για εκείνην και τα δύο παιδιά της, πήρε διαζύγιο από το γάμο της και σαν κάτι να την κυνηγούσε σμπαράλιασε το αυτοκίνητο αφού καρφώθηκε κάτω από ένα φορτηγό σε μια εθνική οδό...

Γύριζε χαμένη να προσπαθήσει να βρει τι θα μπορούσε να συμμαζέψει από αυτό το λάκκο που είχε πέσει και που τη τράβαγε όλο και πιο βαθειά στο σκοτάδι. Από ένα περίεργο πείσμα, διάβασε σε μια εφημερίδα μια αγγελία που ζήταγαν προσωπικό σε ένα νησί, σε ένα ξενοδοχείο. Πήρε ένα λεωφορείο κατέβηκε Αθήνα πήρε τηλέφωνο στην αγγελία κι ένας κύριος της είπε κοίτα είμαι στο λιμάνι στο Πειραιά κι ετοιμάζομαι να φύγω. Προλαβαίνεις να έρθεις να μιλήσουμε? 

Το θράσος ήταν πως η αγγελία ζητούσε μια κοπέλα μέχρι τα 25.. εκείνη ήταν μια μαμά ετών 38. Το ίδιο βράδυ χωρίς αποσκευές βρέθηκε να ταξιδέυει με τον ιδιοκτήτη στο νησί.

Από εκεί και μετά λες και η ζωή χάρηκε με το πείσμα της, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται όπως δεν είχε φανταστεί ποτέ... Τα πράγματα που έζησε σε εκείνη τη δουλειά, τους ανθρώπους που γνώρισε, τα χαρίσματα της που δεν είχε φανταστεί πως έχει και που βγήκαν στη φόρα.. σχημάτισαν ένα παραμύθι.

Μετά μαζεύτηκε όλη η οικογένεια Αθήνα κι επιβίωσαν, με μια μητέρα καλύτερη από πριν, αγωνίστρια, γεμάτη φαντασία, μαγεία, ικανή να περάσει και τα μεγαλύτερα εμπόδια.

Το μοναδικό μυστικό σε όλη αυτή την ιστορία ήταν πως κατέβηκε σε μια άγνωστη στάση.. Μέσα σε μια θλιβερή, απειλητική πραγματικότητα με ένα τρένο που κατευθυνόταν κατευθείαν στο γκρεμό, αποφάσισε να κατέβει σε άγνωστη στάση.. σε κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ πριν.. και τελικά βρέθηκε σε ένα τόπο που είχε φτιαχτεί λες και την περίμενε από πάντα...

Το πρωί αφού πλυθείς, πιεις μια γουλιά καφέ, πάρεις μια βαθειά ανάσα, δώσεις ένα φιλί στους αγαπημένους, ξεκίνα για τη δουλειά ακολουθώντας ένα δρομάκι που μέχρι τώρα δεν είχες στρίψει ποτέ...Ανοιξε εκείνη τη παλιά τη πόρτα σιγά σιγά και κοίταξε μέσα... μπορεί εκεί να κρύβεται η δική σου ζωή που την είχε καταχωνιάσει κάποιος κλέφτης όταν στην άρπαξε...

Για να το κάνεις όμως πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις το ενδεχόμενο πως για να φτάσεις σ΄αυτή τη ζωή ο δρόμος θα είναι πάρα πολύ δύσκολος.. αλλά θα αξίζει το κόπο. 

Για να μπορείς να δεις τη μαγεία στη κορυφή της  Αίτνας πρέπει να κάνεις αυτή τη γρήγορη, στροφή γύρω από τον άξονα σου χωρίς κανένα ενδοιασμό... σίγουρα μπορείς να γκρεμιστείς, αλλά ίσως ανακαλύψεις πως αυτή η κίνηση ήταν κάτι που ήσουν φτιαγμένος για να κάνεις χωρίς να πέσεις...

Η ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ ..ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ.

Το μεγάλο πρόβλημα σε ένα σκλάβο είναι να μην έχει συνειδητοποιήσει τη κατάσταση του
και να νομίζει πως είναι ελεύθερος. Η πλειοψηφία των απλών πολιτών, έστω κι αν
αισθάνεται στη καθημερινότητα να στενάζει από ένα σωρό προβλήματα, νόμους, κανόνες
που δημιουργεί το κράτος, νομίζει πως ζει (μιλώντας για το δυτικό κόσμο) σε καθεστώτα
δημοκρατίας και ελευθερίας. Η μεγαλύτερη παγίδα και το όπλο που κρατάνε στα χέρια
τους εκείνοι που αποφασίζουν για τη ζωή μας είναι πως  μαςέχουν πείσει πως αυτά που αποφασίζουμε, τα αποφασίζουμε ελεύθερα.

Νομίζουμε αυτονόητο πως η επιλογή π.χ. του φαγητού που θα επιλέξουμε, το ντύσιμο που
μας αρέσει, οι συνήθειες που θα έχουμε στη καθημερινότητα μας, οι ταινίες οι σειρές τα
βιβλία που θα επιλέξουμε, η ψυχαγωγία μας γενικότερα, τα πράγματα που θα αξίζουν την
προσοχή μας κι εκείνα που θα απορρίπτουμε ΟΛΑ ΑΥΤΑ, νομίζουμε πως είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ
ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ.

Τόσο πολύ λοβοτομημένοι έχουν καταντήσει οι άνθρωποι.

Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή την ημέρα, που με κάποιο τρόπο, το θύμα-πολίτης δεν θα
βομβαρδίζεται από κάτι, με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάει βαθιά στον εγκέφαλο του και να
υποκρίνεται την ελεύθερη επιλογή. Ξεκινάς το πρωί από το σπίτι, και οι περισσότεροι με
τον πρωινό καφέ ανοίγουν την τηλεόραση «για τα τελευταία νέα» ή το ράδιο καθώς
οδηγούν. Αρχίζει ο πρώτος βομβαρδισμός από ειδήσεις που έχουν επιλεχτεί προσεκτικά και
άλλες που έχουν απορριφθεί εσκεμμένα, για να προκαλέσουν συγκεκριμένα συναισθήματα
και αντιδράσεις.

Καθώς προχωρά κάποιος με τα πόδια, το αυτοκίνητο ή τα ΜΜΜ, παντού υπάρχουν αφίσες
που υποδεικνύουν κάτι. Μια τράπεζα, ένα επώνυμο ντύσιμο, ένα νέο τρόφιμο, όλα
στολισμένα με μοντέλα άντρες και γυναίκες που είναι τέλειοι (με φώτοσοπ ή χωρίς)
ψηλοί, λυγερόκορμοι, με μπλαζέ ύφος, τέλεια χαρακτηριστικά, υπέροχα μαλλιά, υπέροχα
γυμνασμένα κορμιά, ρούχα που αγκαλιάζουν το σώμα μαγευτικά. Το ίδιο ακριβώς
συμβαίνει στα περιοδικά, στις εφημερίδες και φυσικά στον άρχοντα της πρόζας το
χαζοκούτι. Όλα αυτά τα υπέροχα πρόσωπα-κορμιά σου δίνουν ένα πρώτο χαστούκι μέσα
στο υποσυνείδητο.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΤΣΙ. ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ.

Πίσω τους στο background εκτός από τη δική τους ομορφιά για να διαφημιστεί ένα ποτήρι
γάλα π.χ. υπάρχει μια τέλεια κουζίνα, που βλέπει σε ένα πανέμορφο κήπο, σερβιρισμένο σε
ένα όμορφο ποτήρι, και μια οικογένεια μοντέλα όλοι πατέρας , μάνα και παιδί. Δεύτερο
χαστούκι. Μπροστά σ΄αυτά..

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ ΑΠΕΧΕΙ ΑΙΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟΜΕΤΡΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ

Η ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΑ CYBORG ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Από εκεί και μετά υπάρχει ένα βουνό από πράγματα που δεν έχεις

Ένα βουνό από καθημερινές συνήθειες που δεν μπορείς να απολαύσεις ούτε εσύ ούτε τα
παιδιά σου.

Ένα βουνό από προοπτικές που δεν θα έρθουν ποτέ και θα πέσεις στα ψυχοφαρμακα.

Εν τω μεταξύ ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να τα έχεις όλα αυτά εκτός κι αν στήσεις κ@λο,
κλέψεις, εξαπατήσεις και γίνεις το γνωστό λαμόγιο, ή σε μια καλύτερη περίπτωση αν
κλήρονομήσεις αναπάντεχα κάτι και σου φτάσει ότι μείνει αφαιρόντας το φόρο
κληρονομιάς, (παλιότερα υπήρχε τρόπος να τα αποκτήσεις με τη δουλειά σου τώρα
γελάμε..)

Θα εστιάσεις λοιπόν να αφιερώσεις όλο σου το μόχθο, τις γνώσεις, τις ικανότητες, την ίδια
σου τη ζωή ώστε να αποκτήσεις μερικά από αυτά που σου ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ.

Ένα σπίτι με κάποιο δάνειο και τη δαμόκλειο σπάθη της τράπεζας πάνω από τη κεφάλα
σου

Ένα αυτοκίνητο και τον αγώνα για να εξασφαλίζεις καύσιμο, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια.

Τα έξοδα σπουδών του παιδιού , φροντιστίρια, χαμός για να αποκτήσει μετά από χρόνια
κατευθυνόμενης μόρφωσης , ένα κατευθυνόμενο πτυχίο, για μια κατευθυνόμενη δουλειά
και για να παλέψει να αποκτήσει κι αυτό τα επόμενα αντικείμενα που θα του πλασσάρουν
σαν το Α και το Ω της ζωής.

Οι τεχνικές για να γίνει όλη αυτή η διαδικασία ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ είναι συγκεκριμένες και δεν
αφήνονται ποτέ στη τύχη. Αυτοί που ορίζουν τι ακριβώς θα είναι η ζωή σου είναι
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ δεν είναι τυχαίοι.

Επαναλαμβανόμενα μηνύματα. Θα σου πρήξουν μη σου πω τι μέχρι να το δοκιμάσεις
εκείνο το γ@μημένο προϊόν, μέχρι να υπακούσεις σε εκείνο το πρόσταγμα, μέχρι να
υποκύψεις σε εκείνη τη συνήθεια. Θυμάστε το THEY LIVE? OBEY… OBEY… OBEY…
Επιλεκτική ειδησεογραφία. Της τρελής το κάγκελο για τη φωτιά π.χ. στη Notre Dame
μουγκα στη στρούγκα για τον Αμαζόνιο, τη Σιβηρία, και τα Κανάρια νησιά π.χ.

Τηλεοπτικά σκουπίδια τα οποία θα παριστάνουν το πρόγραμμα ανάμεσα στις διαφημίσεις.
Σκουπίδια που θα προωθούν ινδάλματα σκουπίδια, συνήθειες σκουπίδια, ιδέες σκουπίδια,
επιθυμίες και ανάγκες σκουπίδια.

Ο κατάλογος της απόλυτης κυριαρχίας είναι ατελείωτος…. Προτάσεις για τη τροφή που θα
σε οδηγούν να τρως ότι πιο βρώμικο και άχρηστο υπάρχει…

Τρομοκρατία με αρρώστιες ανίατες που μπορούν να σε χτυπήσουν σε οποιαδήποτε ηλικία
και πρέπει να τις προλάβεις, όπως η Αντζελίνα έβγαλε βυζιά και πολλά άλλα ανταλακτικά
μη τυχόν και της προκύψει κάτι στο μέλλον… Εσύ απλά κάνε κάθε χρόνο ακόμα κι αν είσαι
20 χρονών, εξετάσεις, αξονικές, μαγνητικές, μαστογραφίες, υπέρηχους… να το προλάβεις

Ξέρεις ποιο να προλάβεις.. αυτό που θα σου δημιουργήσουν τα μολυσμένα τρόφιμα που
σου πλασάρουν, το δηλητηριασμένο νερό, ο μολυσμένος αέρας, το στρές, και ο συνεχής
φόβος που

ΣΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΌΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΣΩΣΟΥΝ.

Το ανθρώπινο μυαλό έχει ιδιαίτερη ικανότητα να παίζει με το φαινόμενο placebo ή nocebo.
Εσύ έχεις ξεχάσει το πρώτο κι αυτοί παίζουν συνέχεια με το δεύτερο.
ΕΙΣΑΙ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ.

Μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη υπάρχει κάτι χειρότερο, κάτι που εξασφαλίζει το μέλλον τους κι
εσένα να είσαι απόλυτα εξαρτημένος από το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟ.
ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ ΤΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΜΙΣΕΙΣ.

Θα αγαπάς το σώμα κάποιου άλλου και όχι το δικό σου.
Θα ζηλεύεις, θα ζηλεύεις διάφορα πράγματα και αυτό θα σε δηλητηριάζει.
Θα μισήσεις αυτό που θα σου πουν ότι σε βλάπτει κι ότι είναι επικίνδυνο. Κι αυτό μπορεί
να είναι από ένα απλό κουνούπι μέχρι μια ολόκληρη ανθρώπινη φυλή, π.χ. «οι αράπηδες»

Ο τελικός σκοπός θα είναι
Να αγαπάς την φωλίτσα σου με όλα τα μπιχλιμπιδάκια που θα έχεις αποκτήσει
Να μισείς οτιδήποτε στην απειλήσει
Και να κλαις σαν κακομαθημένο παιδί κάθε φορά που κάποιος σου παίρνει τα παιχνιδάκια.
Και όταν κάπου μέσα σου θα ξεπετιούνται οι αρχέγονοι φόβοι σου, δηλαδή ο ένας ο
θάνατος,.. έχουν την εκκλησιά Α.Ε. για να σου εξηγήσεις τι πρέπει να κάνεις για να
αποκτήσεις εκτός από την εδώ, και την ουράνια βασιλεία.

Το πρόβλημα είναι ότι ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΠΡΕΦΑ ΠΩΣ
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ.

Τι γίνονται όμως εκείνοι που θα πάρουν πρέφα?

Απλά θα προσπαθούν μια ζωή να φορέσουν τα γ@μημένα τα γυαλιά και στους υπόλοιπους
ακόμα κι αν κινδυνέψει η ζωή τους.

Αυτό είναι ίσως το τελευταίο κείμενο που γράφω κι έχει ταμπελάκι τριγωνικό με θαυμαστικό.. κίνδυνος.. υπάρχουν πράγματα έξω από το κουτί, υπάρχουν τρόποι να σταματήσεις το τρένο στο σταθμό που γουστάρει το μέσα σου...

Να αγκαλιάσεις  και να αγαπήσεις αυτό που εσύ θα σχηματίσεις σαν όμορφο
Να βάλεις πάλι στη ζωή σου λίγη μαγεία....

Να κοιτάς όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες και να βλέπεις πως είναι ασήμαντοι.. ένα τίποτα.
Αν αυτοί έχουν τεχνικές και είναι επαγγελματίες της εξαπάτησης, αν έχουν ανακηρυχτεί σε διαμορφωτές των ανθρώπινων συνειδήσεων..

Εμείς έχουμε τις δικές μας τεχνικές, τα εγχειρίδια φυγής .. τα οποία ενημερώνονται συνεχώς.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ...

Η πρώτη γυναίκα που συνάντησα στη ζωή μου , που είχε  υποστεί κακοποίηση ήταν η Γ. Δούλευα κάπου στη επαρχία κι η γυναίκα αυτή περίπου 35 χρονών όταν την γνώρισα είχε έρθει σαν καθαρίστρια.  Ήταν στο πρόγραμμα επανένταξης μετά τη φυλακή, στην οποία φυλακή είχε βρεθεί για 15 χρόνια γιατί είχε σκοτώσει αυτόν που τη βασάνιζε. 

Θυμάμαι όταν πια γνωριστήκαμε και μιλήσαμε πολύ, αυτό που ένοιωσα πως ήταν το πιο φρικιαστικό στην ιστορία της δεν ήταν ούτε τα βασανιστήρια που πέρασε (την βάραγε, την έγδυνε και την πέταγε γδυτή στην αυλή, μόλις δοκίμαζε μια μπουκιά φαΐ και δεν το γούσταρε την έλουζε με το πιάτο και μετά τη γέμιζε γροθιές και πολλά άλλα όμορφα...) δεν ήταν ούτε η τραγική κατάληξη του να αφαιρέσει τη ζωή από ένα άνθρωπο μόλις στα 18... (γιατί 14 τον παντρεύτηκε)...

Αυτό που θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό ήταν μια φράση που μου είπε " κάθε φορά με σπασμένο χέρι και μαυρισμένα μάτια , πήγαινα κλαίγοντας στη μάνα μου κι εκείνη της έλεγε να γυρίσεις στον άντρα σου, δεν θα γίνουμε ρεζίλι σ όλο το χωριό..." Κάθε φορά την επιστρέφανε πακέτο στον άντρα της για να μην έχουνε "ντροπές" γιατί άντρας της ήταν...

Σε όλων των ειδών τις κακοποιήσεις (άντρας που χτυπάει τη γυναίκα του, πατέρας που κακοποιεί τα παιδιά του, παππούς, θείος ή ότι άλλο...) υπάρχει πάντα ένας περίγυρος που σιωπούσε. Έχουμε δει περιπτώσεις που ο πατέρας βίαζε το κοριτσάκι και στο διπλανό δωμάτιο η μάνα έβαζε τη τηλεόραση δυνατά για να μην ακούει... να παριστάνει πως δεν ξέρει...

Σε όλα τα ειδεχθή εγκλήματα, παρουσιάζονται κάποιοι εννοείται κατόπιν εορτής και λένε εκείνο το γελοίο και τραγικό συνάμα... "ακούγαμε κλάματα, φωνές, καυγάδες αλλά δεν φανταζόμασταν..." Οι στριγκλιές ακούγονται πάντα, τα κλάματα των παιδιών το ίδιο, τα χτυπήματα είναι πολύ ευδιάκριτα μερικές φορές μέσα από τους τοίχους "αλλά δεν είναι δική μας δουλειά"...

Δεν είναι ψυχολόγος ούτε έχω κάποια επιστημονική κατάρτιση για να μπορέσω να εξηγήσω ή να βοηθήσω θύματα κακοποίησης, αυτό που καταλαβαίνω με τη λογική μου είναι πως όλα αυτά τα θύματα αισθάνονται ένοχα... ένοχα πως φταίνε, γιατί αν δεν ήταν ένοχα κάποιος θα τα βοηθούσε... η μάνα θα τα υπερασπιζόταν, ο γείτονας θα φώναζε την αστυνομία, ή ακόμα καλύτερα κάποιος θα βούταγε το κτήνος και θα του τρίβε τη μούρη στο χώμα....

Όμως όλα τα θύματα τελικά είναι μια περίπτωση το καθένα τύπου Κίττυ Τζενοβέζε ή όπως μετονομάστηκε εξ΄αιτίας αυτής της τραγωδίας, "το φαινόμενο της απάθειας του παρατηρητή" δηλαδή όσο πιο πολλοί είναι παρόντες σε μια τραγωδία τόσο λιγότερες οι πιθανότητες να επέμβουν...

Τα θύματα σε μια οικογένεια τα γνωρίζουν όλοι.  Δεν κρύβονται τα μαυρισμένα μάτια, τα σπασμένα χέρια, οι μώλωπες, οι γρατσουνιές και κυρίως και τίποτα από αυτά να μην υπάρχει δεν κρύβεται ο τρόμος από τα μάτια, απλά ο καθένας λέει "κάποιος άλλος ας βγάλει το φίδι από τη τρύπα"..

Σε ένα κοινωνικό σύνολο καλοβαλμένο στην ησυχία, την ασφάλεια του σπιτιού, φθάνουν συνέχεια ήχοι από διάφορες μορφές δυστυχίας που τριγυρίζουν σαν σκιές τις αυλές μας και όχι μόνο. Η παιδική κακοποίηση και η γυναικεία κακοποίηση έχει τεράστιες διαστάσεις. Το προφίλ του θύτη είναι αόριστο.. "ναι ήταν οξύθυμος".. "κάτι υποπτευόμαστε".. "είχαμε δει κάποια σημάδια"...

Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε εκατοντάδες αναλύεις για το πως είναι το προφίλ ενός κτήνους, τι του κάνανε κι αυτού όταν ήταν μικρός, αν δεν τον έπαιζαν τα άλλα παιδάκια, ή αν γουστάρει απλά να δέρνει, να βιάζει, να βασανίζει, να σκοτώνει... αυτές οι αναλύσεις όμως δεν βοηθάνε όσους έχουν ανάγκη.

Το φαινόμενο απάθειας του παρατηρητή χαρακτηρίζει σήμερα μια συνολική στάση του κοινωνικού συνόλου, που στην εποχή της υπέρ πληροφόρησης, είναι πλήρως ενημερωμένο για τα γεγονότα που συμβαίνουν, γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει, δεν είναι 38 ή 40 άτομα που παρακολουθούν πλέον τη κακοποίηση των ανθρώπων με κάθε τρόπο, σε ατομικό επίπεδο ( η διπλανή μας πόρτα) ή σε ομαδικό επίπεδο, λαοί που λιμοκτονούν, παιδιά που πνίγονται στη θάλασσα, δουλεμπόριο, παιδική πορνεία, ναρκωτικά, φαινόμενα πογκρόμ έναντι των αδυνάτων και που έχουν εγκαταλειφθεί από θεό και ανθρώπους, είναι εκατομμύρια που είναι απαθείς.

Είναι εκατομμύρια που κλείνουν τα παράθυρα και συνεχίζουν να παρακολουθούν την επόμενη είδηση οχυρωμένοι στις φωλίτσες τους. Ως πότε όμως νομίζετε πως θα διαρκέσει αυτό?  Η αδιαφορία για το μέλλον της ανθρωπότητας και η εναπόθεση της διοίκησης του σε μερικούς παράφρονες σύντομα θα παραβιάσει και τα ασφαλή παράθυρα και τότε κανείς δεν θα μπορεί να πει δεν ήξερα.

* ΚΙΤΥ  ΤΖΕΝΟΒΕΖΕ

https://en.wikipedia.org/wiki/Murder_of_Kitty_Genovese

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ...

Θα ήθελα να γράψω κάτι που θα είναι ηχηρό, οργισμένο, για την εγκληματική παρουσία της δίποδης κορωνίδας της δημιουργίας πάνω στο πλανήτη και τα ατέλειωτα μαρτύρια που περνάνε τα υπόλοιπα πλάσματα της δημιουργίας εξ΄αιτίας του.

Όμως δεν θα το κάνω. Θα σας πω κάτι διαφορετικό. Αυτά που έμαθα, αυτά που ένοιωσα από την ώρα που ήρθε σπίτι μας ο τετράποδος φίλος μας, ο Μπρούνο...

Ήταν σε μια σελίδα στο facebook που είχε αναρτηθεί μια εικόνα για 4 σκυλάκια που βρέθηκαν  στο πάρκο Τρίτση, τυλιγμένα σε μια σακούλα νεογέννητα τα είχαν πετάξει μέσα στο χιόνι. Ένας νεαρός τα μάζεψε και τα πήρε σπίτι του. Ανάρτησε τη φωτογραφία τους κι εγώ έπεσα πάνω σ΄εκείνα τα μάτια που με σκλάβωσαν..

Σε λίγες μέρες είχαν γίνει οι διαδικασίες και τον υιοθέτησα. Τον υιοθέτησα σε μια δύσκολη περίοδο για διάφορους λόγους, είχαμε πολύ θλίψη μέσα στο σπίτι.  Και ήρθε αυτό το πλάσμα και τα αναποδογύρισε όλα!

Αρχίσαμε να παίζουμε σαν παιδιά, αναλάβαμε ο καθένας ένα ρόλο απέναντί του κι εγώ η μαμά του! Δεν ξέρω πόσα χρόνια είχα να νιώσω πως κάποιο πλάσμα μπορεί να με αγαπήσει τόσο πολύ.

Αυτό που όμως ανακάλυψα εξ΄αιτίας του ήταν τι κρυβόταν στη γειτονιά μου. Κάθε μέρα στη βόλτα μας άρχισα να αναγνωρίζω ποιοι γείτονες ήταν αγαπημένοι και ποιοι σκατόψυχοι.

Υπήρχαν άνθρωποι που με σταματούσαν στο δρόμο τον αγκάλιαζαν, έπαιζαν μαζί του και γνωριστήκαμε, συναντιόμαστε πια και μιλάμε σαν φίλοι ενώ πριν δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα. Υπήρχαν κι εκείνοι που με έβρισαν από το μπαλκόνι...

"Πάρε το βρωμόσκυλο σου πιο εκεί μην βρωμίσει το πεζοδρόμιο μου..."

Οταν χτύπησα και χρειάστηκε να εγχειριστώ, ο γλυκούλης σκύλος μετατράπηκε σε κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Μέχρι να γίνει το χέρι μου καλά, να επουλωθούν οι πληγές να πάρει τη κανονικότητα του δεν μπορούσε να με πλησιάσει άνθρωπος. Καθόταν δίπλα μου άγρυπνος μέρα νύχτα και με φύλαγε.

Ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι αν έκαναν μια κίνηση προς το μέρος μου αγρίευε και τους έριχνε απειλητικό βλέμμα. Είχε γίνει η σκιά μου. Και όταν τελείωσα με θεραπείες κλπ έγινε πάλι ο Μπρούνο που ξέραμε. Ήξερε ακριβώς την ημέρα που επανήλθα στη κανονικότητα.

Ένας σκύλος γιατί για αυτόν μπορώ να μιλήσω δεν είναι απλά ένας φίλος, είναι ένα πλάσμα που σε μαθαίνει να αγαπάς από την αρχή, σε μαθαίνει ξανά να γλυκαίνεις τη ψυχή σου και να ξεχυλίζεις από τρυφερότητα, συναισθήματα που κάπου μένουν κρυμμένα . Εγώ, είχα να τα αισθανθώ αυτά από όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά κι εγώ νέα γεμάτη λαχτάρα να αγαπήσω τα κράταγα σφιχτά αγκαλιά, πριν μεγαλώσουν και πετάξουν με τα δικά τους φτερά...

Με το πέρασμα των χρόνων σκληραίνουμε, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, υπηρετούμε μια καθημερινή επαναληπτικότητα που μας ισοπεδώνει. Ακόμα και η επαφή μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα κάποια στιγμή γίνεται μια μηχανική επανάληψη.. Ξεχνάμε σιγά  τον ενθουσιασμό και τη λαχτάρα που νοιώσαμε στα πρώτα σκιρτήματα, έρωτα, αγάπης, τρυφερότητας, τα μετατρέπουμε σε υποχρέωση, καθήκον...

Ο μικρούλης αυτός μου θύμισε ξανά πόσο όμορφο συναίσθημα είναι η άδολη, αγνή, αγάπη... Η αγάπη χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς καμιά υποχρέωση, χωρίς καν να στο ζητάνε. Η αγάπη η απλόχερη...

Και με έκανε να θυμηθώ κάτι ακόμα, πόσο νεκροί είναι όσοι δεν μπορούν να την αισθανθούν. 

Ο ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΣ ΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

Οι παιδόφιλοι «άτομα υπεράνω υποψίας»

Η αγαπημένη μου έκφραση. Υπεράνω υποψίας..
Τι είναι άραγε υπεράνω υποψίας? Τι καθορίζει εκείνο το γλυκό εφησυχασμό έναντι κάποιου.

Αγαπημένοι μου συνάνθρωποι χαίρομαι ειλικρινά όταν βλέπω να τρώτε στη μούρη εκείνο που έχετε ορίσει «καθωσπρέπει», εκείνο που περνάει από δίπλα σας και είναι «στα πλαίσια». Κι επειδή είμαι πολύ κακιά θα χαρώ ιδιαίτερα να γίνεται εσείς οι ίδιοι κάποια μέρα πρωταγωνιστές στις διεστραμμένες φαντασιώσεις ενός υποκειμένου.

Όλα τα δάχτυλα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου έδειχναν ένα φωτεινό παράδειγμα. Μου έστριβαν το κεφάλι επίμονα σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις για να μου χώσουν βαθιά μέσα στο κέντρο της σκέψης μου αυτό που θα πρεπε να θεωρώ «εντάξει».

Κάτω από αυτά τα όρια του γελοίου καθωσπρεπισμού σας κρυβόταν πάντα όλη η σαπίλα αυτού του κόσμου ντυμένη σαν νύφη...

Κάθε δειλός, κάθε γλοιώδης, κάθε πλάσμα που στερούταν φαντασίας, έμπνευσης, που δεν είχε τίποτα το ουσιώδες να πει και καμιά διάθεση να δώσει χρώμα στη μιζέρια του, κάθε πιόνακι των «αρμοδίων» έβρισκε καταφύγιο κάτω από τα φτερά «του καθώς πρέπει».

Πίσω από τον άνθρωπο υπεράνω υποψίας κρύβεται η υποκρισία αυτού του κόσμου. Κι εκείνος το ξέρει.

Γιατί στο υπεράνω υποψίας που του δίνεται έτσι απλόχερα από μια κοινωνία υπερφίαλη, άχρωμη, στενοκέφαλη και το σπουδαιότερο,διεφθαρμένη, εκείνος βρίσκει το άλλοθι του. Βρίσκει το τρόπο να κερδίσει χρόνο για τις βρωμοδουλειές του.

Ήταν το καλύτερο παιδί λέει η γειτόνισσα στα κανάλια, (εκείνη η γνωστή γειτόνισσα που κρέμεται από τα παράθυρα τα βράδια ν΄ακούσει τι λένε οι διπλανοί, αν τσακώνονται πάλι....), με ένα περίλυπο ύφος .

Πως είχε κρίνει ότι ήταν το καλύτερο παιδί?
Φόραγε κουστούμι?
Είχε αυτοκίνητο?
Βοήθαγε τη γυναίκα του στα ψώνια το σάβατο?
Πήγαινε στην εκκλησία?
Δούλευε σ΄ενα αξιόλογο γραφείο?
Έκανε ησυχία τα μεσημέρια?
Δεν έφερνε γκόμενες στο σπίτι?

Το κάθε παιδόφιλο το κάθε κάθαρμα σ΄αυτό το κόσμο το φτιάχνει ένα σύνολο διεφθαρμένο που του δίνει άλλοθι. Γεννιούνται σ ένα κόσμο που επιτρέπει τόση πολύ σαπίλα, που επιτρέπει τόσο μεγάλη διαφθορά, γιατί λοιπόν να μην αποδεχτεί άλλο ένα βίτσιο?...

Ο παιδόφιλος τέρας ανατριχιάζει τους ήσυχους πολίτες, και είναι πιασάρικο θέμα στα ΜΜΕ, ενώ ο νταβατζής που  κλειδώνει ένα σύνολο από κοριτσάκια κι αγοράκια στα σιχαμερά και βρώμικα δωμάτια να τα περνάνε πενήντα την ημέρα και βάλε είναι επάγγελμα... Ο κύριος Μήτσος που βιάζει το παιδάκι της καθως πρέπει οικογένειας ή το παιδί του είναι τέρας ενώ ο πελάτης που πληρώνει ένα εικοσάρικο για να κάνει ότι γουστάρει σε ένα πορνίδιο δεν μας αφορά ούτε γίνεται είδηση. 

Κι αυτοί λοιπόν να είστε βέβαιοι ότι σας κοιτάζουν απορημένοι?
Μα τι κάναμε τόσο φοβερό....
Αφού πληρώνουμε τους φόρους και ψηφίζουμε....
Αφού κατά τ΄αλλα είμαστε υπεράνω υποψίας.....

Μια αδυναμία είχαμε κι εμείς..

ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΙ ΟΛΟΙ....

Είναι τόσο οδυνηρό να βλέπεις, να κατανοείς κι να μην έχεις καμιά δύναμη να τα κάνεις όλα στάχτη και μπούρμπερη. Να πρέπει ντε και καλά να έχεις το ίδιο όνομα με όλο αυτό το συρφετό. Άνθρωπος τη στιγμή που το εργοστάσιο που κατασκεύαζε ανθρώπους έχει κλείσει προ πολλού κι εσύ είσαι από τα τελευταία κομμάτια που έβγαλε. 

Ανατρίχιασαν οι δημοσιογράφοι στη φρίκη του συλλόγου απανταχού παιδεραστών...

Δηλαδή οι παιδεραστές είναι χρήσιμοι σ΄αυτή τη κοινωνία τελικά,  αφού μόνο όταν τα παιδιά της φτάσουν, στη κυριολεξία, στο σημείο να βιάζονται κάποιος ανατριχιάζει.
Το δέρμα αντιδρά πλεον στην απόλυτη φρίκη.
Στη χολυγουντιανή φρίκη. Στην απόλυτη διαστροφή.
Μάλιστα σύντομα θα βγουν κι ένα σωρό συγκινητικές ταινίες με αυτό το θέμα.

Εν τω μεταξύ εμάς ευτυχώς δεν μας έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Το παιδί μας είναι απλά δηλητηριασμένο, με τα μυαλά καβουρντισμένα, το στομάχι του γεμάτο σκατά, τις ώρες του γεμάτες ερημιά... αλλά ευτυχώς βιασμένο δεν είναι (ακόμα).

Το σπουδαιότερο σ΄ολη αυτή τη διαδικασία είναι η αντίδραση μας.
Μια φράση μόνο.
-Πω πω τι γίνεται σ΄αυτό το κόσμο... Κρέμασμα θέλουν ρε γαμώτο... Γιάννη φέρνεις και μια μπύρα όπως θάρχεσαι?

Ξέρετε εκτός από τα βιασμένα , κακοποιημένα παιδιά από τα "τέρατα" της διπλανής πόρτας που μπορεί να είναι ο γείτονας, ένας συγγενής , ο ίδιος ο πατέρας ή κάποιος τυχαίος ανώμαλος...

Υπάρχουν και οι φαντάροι κάθε είδους που όταν κ@υλωμένοι από τη νίκη εισβάλλουν σε κάτι ανυπεράσπιστα χωριουδάκια πηδάνε ότι κινείται έτσι γιατί μπορούν, και στην επιστροφή στη πατρίδα παίρνουν και μετάλειο.

Υπάρχουν παιδικά μπουρδέλα εκατοντάδες χιλιάδες απλωμένα στο πλανήτη όπου η παιδική πορνεία όχι απλά ανθεί, καραβιές από ανώμαλους με χρήμα καταφθάνουν καθημερινά και το καταφχαριστιούνται χωρίς κανείς να τους κάνει απολύτως τίποτα.

Γράφω πάντα οργισμένα όταν απευθύνομαι στους λοβοτομημένους σταρχιδιστές πολίτες γιατί υπάρχει κάτι σ΄αυτό το κόσμο που σιχαίνομαι και μισώ περισσότερο από πολέμους, αδικίες, εγκλήματα κλπ.. είναι η υποκρισία στη καθημερινότητα μας. 

Η επιλεκτική αντίδραση στη δυστυχία
Η επιλεκτική λύπηση 
Η επιλεκτική φρίκη

Αν η παιδοφιλία αντιμετωπιζόταν με ίσους όρους από τους πολίτες θα έπρεπε πρώτα από όλα οι πιστοι της κάθε εκκλησίας να έχουν περικυκλώσει εκκλήσίες και να απαιτήσουν κάθαρση αφού είναι εκατοντάδες τα σκάνδαλα παιδεραστίας στο εκκλησιαστικό κύκλωμα.

Θα έπρεπε να γίνει συνεχόμενη διαμαρτυρία για όλα τα παιδιά που βασανίζονται και βιάζονται από τους ανώμαλους κάθε είδους στα πορνεία της φρίκης σε εκείνα τα κράτη που έχει γίνει η πιο κερδοφόρα επιχείρηση.

Θα έπρεπε να κρεμάνε για παραδειγματισμό τους στρατούς που ισοπεδώνουν, σφάζουν και βιάζουν γυναικόπαιδα στο όνομα μιας ένδοξης πατρίδας...

Αφού όλα αυτά δεν γίνονται 
δεν με ενδιαφέρει πόσο ανατριχιάζει και θλίβεται ο κάθε "δεν με αφορά" πολίτης.

Και φυσικά θα πέσει η γνωστή ερώτηση.. και τι θέλεις να κάνουμε?

Να σταματήσετε να λέτε ψέμματα στον ευαυτό σας και να συνειδητοποιήσετε πόσο δήθεν είσαστε. Αυτό είναι ένα πρώτο καλό βήμα.

Ο Λεοπόλδος του Βελγίου με τα στρατεύματα τεράτων που είχε κατασκευάσει και όλοι οι Λεοπόλδοι αυτού του κόσμου υπήρξαν και θα υπάρχουν με την συνενοχή των δεν με αφορά το ζήτημα πολιτών.

Τα εγκλήματα πάνω στα παιδιά είναι μαζικοποιημένα.
Ξεκινάνε από τα πιο απλά (που αδιαφορούμε παντελώς) δηλαδή τη σάπια τροφή που τους δίνουμε, το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα που τα στέλνουμε, τις σάπιες ιδέες που τα ποτίζουμε, συνεχίζονται με την αδιαφορία για τα εκατομμύρια παιδιά που από τυραννικά συστήματα και πολέμους,  ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, πεινασμένα, τρομοκρατημένα, ορφανά ... και φθάνουμε στη φρίκη της σωματικής κακοποίησης που έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις

Ας αναλογιστούμε που βαδίζουμε. Ειλικρινά. Ας αναλογιστούμε πως βάζουμε έστω κι ένα μικρό λιθαράκι σ΄αυτή τη δυστυχία όταν συνεχίζουμε να εκλέγουμε εκείνους που συνεργάζονται με όλους τους εγκληματίες αυτού του κόσμου... 

Υπάρχει ένας τρόπος να βλέπεις τη καθημερινότητα χωμένος στη σκιά ενός δέντρου και υπάρχει μια διαφορετική αντίληψη όταν βλέπεις όλο το δάσος...

Κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη λάθος πορεία στο κόσμο, μπορούμε όμως να σταματήσουμε να δίνουμε τη συγκατάθεση μας σε μαζικό επίπεδο έτσι ώστε στη τελική να εμφανιστεί το αληθινό πρόσωπο της τυραννίας. 

ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΗΤΑ ΤΙ ΕΥΤΥΧΙΑ...

Στις ουτοπικές φαντασιώσεις, ονειροπόλοι φανταζόντουσαν μια κοινωνία αχρήματη, μια κοινωνία όπου αυτή η κατάρα που λέγεται νόμισμα δεν θα είχε θέση και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να συμβιώνουν μεταξύ τους σε ένα άλλο επίπεδο, όπως π.χ. μια ανταλλακτική κοινωνία.

Οι καλοί άνθρωποι που χειρίζονται τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας σκέφθηκαν να μας ικανοποιήσουν να μην βλέπουμε τα καταραμένα λεφτά μπροστά μας. Στη πραγματικότητα σε λίγο καιρό δεν θα τα βλέπουμε καθόλου θέλουμε δεν θέλουμε. Και αυτό το τελευταίο "το θέλουμε δεν θέλουμε" είναι το ζουμί.

Στην άμεση μελλοντική κοινωνία, η απόλυτη τραπεζική σκλαβιά θα γίνει επί τέλους η μόνη πραγματικότητα. Σκεφθείτε πως θα είναι η κοινωνία όπως λέγεται cashless δηλαδή χωρίς μετρητά. Σκεφθείτε τι υπέροχα να μπορούμε να κινούμαστε μόνο με μία κάρτα, ή και με δέκα αν γουστάρουμε.

ΚΑΡΤΑ όμως. Δηλαδή χρήματα διαχειρίσιμα από κάποιο τρίτο για λογαριασμό μας. Οπως γίνεται αυτή τη στιγμή με τους μισθούς μας. Μοιάζει ξεκουραστικό, ασφαλές (δεν έχω τίποτα στη τσέπη και για να με κλέψεις πρέπει να ξέρεις το κωδικό μου) τι είναι όμως αυτή η κοινωνία χωρίς μετρητά στη πραγματικότητα?

Είναι η κοινωνία των "καλών" νοικοκυραίων και τέλος. Η κοινωνία όπου για να μπορέσει να επιβιώσεις δεν θα χρειάζεται να είσαι τίποτα άλλο εκτός από ΚΑΛΟΠΛΗΡΩΤΗΣ. Γελάω όταν ακούω πως με αυτό το σύστημα δήθεν κόπτονται για να εξαλειφθούν οι παρανομίες από τους εγκληματίες. Πως έτσι θα περιορίσουν το μαύρο χρήμα και τη φοροδιαφυγή.

Τους έπιασε ο πόνος να κάνουν μια πιο υγιή κοινωνία όπως με τον αντικαπνιστικό αγώνα που είναι ο απόλυτος παραλογισμός του να ενημερώνεις το κόσμο πως το κάπνισμα σκοτώνει αλλά η αγοραπωλησία τσιγάρων είναι η πιο κερδοφόρα επιχείρηση για το κράτος και δεν πρόκειται να την διακόψεις.

Σκεφθείτε λοιπόν πως στο μέλλον σε μια ηλίθια κάρτα θα κρατιέται όλη η ύπαρξή σας. Για να την έχεις θα πρέπει να είσαι εντάξει με τις τράπεζες, για να μπορείς να εισπράττεις τα λεφτά που δουλεύεις θα πρέπει είσαι σε τέτοια νομιμότητα ώστε κάποιος να μην μπορεί να στα παρακρατήσει.

Σε ένα κόσμο χρεωμένο μέχρι το λαιμό, με το τέρας της ανεργίας να μεγαλώνει συνεχώς, με τη φτωχοποιηση των ανθρώπων να παίρνει τεράστιες διαστάσεις , (άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν το νοικι τους, τη ΔΕΗ, τις οφειλες στα ταμεία και στις τράπεζες) που προσπαθούν να δανειστούν ένα εικοσάρικο από ένα φίλο, ή να αγοράσουν με λίγα ψίχουλα κάτι να φάνε, κι έχουν απαγορευτικό κόκκινο στις τράπεζες από τους διάφορους Τειρεσίες, σκέφθείτε τι θα συμβεί.

Η κατάργηση εντελώς από την κυκλοφορία των νομισμάτων - χαρτονομισμάτων είναι η εισαγωγή στη τελική φάση της εξόντωσης όλων των "περισευούμενων" και της κατηγορίας που πιο πολύ μισούν από όλες των ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΩΝ. Σήμερα μπορώ ακόμα να σηκώσω το ανάστημα και να υποστώ τις συνέπειες με δική μου ευθύνη του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΔΕΝ ΣΑΣ ΓΟΥΣΤΑΡΩ.΄Κι επειδή δεν σας γουστάρω δεν θέλω να έχω καν κάρτες, δεν θέλω να είμαι πελάτης της τράπεζας.  Ας με κυνηγήσει όποιος θέλει και ας με στείλει φυλακή.

Για να δούμε όμως τι θα σημαίνει αυτό όταν κανένας δεν θα νοιάζεται να τιμωρήσει την επανάστασή σου και τη μαγκιά σου, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορείς να αγοράσεις ούτε μια τυρόπιτα αν δεν είσαι στο σύστημα. Θα πρέπει να βρίσκεις καλούς φίλους να σου δανείζουν τις κάρτες τους, για να πληρώνεις το νοίκι σου, να τρως , να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, να δουλεύειες...

Γιατί σε όλο αυτό το νέο σχέδιο, δεν θα μπορείς να δουλέψεις και ξέρεις γιατί ? Γιατί θα είναι πλήρως εφαρμοσμένο και το άλλο σχέδιο το credit clear για να σε προσλάβουν. Δηλαδή για να μπορείς να δουλέψεις θα πρέπει να είσαι οκ με τις τράπεζες. Για να μπορείς να φας, να μείνεις σε ένα σπίτι, να μεγαλώσεις τα παιδιά σου θα πρέπει να είσαι οκ με τις τράπεζες. Για να αγοράσεις προφυλακτικά ή σερβιέτες θα πρέπει να είσαι οκ με τις τράπεζες.

Ποια θα είναι λοιπόν η εικόνα μιας μελλοντικής κοινωνίας? Και όχι αυτό δεν είναι δυστοπική οπτική είναι απλή λογική. Δυο κόσμοι που θα συμβιώνουν ο ένας δίπλα στον άλλον. Ο κόσμος που θα είναι όμορφος, καθαρός, με καλοφτιαγμένα σπίτια, σχολεία, αίθουσες ψυχαγωγίας, καταστήματα και ευηπόληπτους καλοπληρωτές και παραδίπλα ένα σκουπιδαριό που οι Γιάννηδες Αγγιάνηδες αυτού του κόσμου θα ξεπουλιουνται για λίγο ψωμί.

Κάποια στιγμή όπως στο soylent green οι δυστυχισμένοι χωρίς ελπίδα, οικειοθελώς μπορούν να ζητάνε να φύγουν από το μάταιο τούτο κόσμο και να γίνουν νόστιμα μπισκοτάκια για να θρέφονται τα υπόλοιπα πρόβατα που θα επιμένουν πεισματικά να επιβιώνουν...

Το μπλέξιμο με τις τράπεζες που μας προέκυψε δεν ήταν ούτε κάτι τυχαίο, ούτε κακή διαχείρηση και κακή τύχη που δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε.. Ηταν prova generale για όλα τα ζωντόβολα να πάρουν μια γεύση ποιος κανει κουμάντο και πόση δύναμη έχει.

Να εντρυφήσει η κοινωνία στην ιδέα πως όταν δανείζεσαι από τους τοκογλύφους και δεν έχεις να τους πληρώσεις στην ώρα τους εκείνοι αποφασίζουν ποια λίβρα κρέας θα σου κόψουν, όχι εσύ. Και να δημιουργήσει την αντίληψη πως δακτυλοδεικτούμενοι και κατάπτυστοι δεν θα είναι άλλοι από τους γείτονες, τους συναδέλφους, τους φίλους, που ήταν ανάξιοι να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Είναι διπλό το χτύπημα. Θα μάθεις με το καλό και το κακό ποιος μπορεί να σε γ@μάει όποτε και όπως θέλεις και θα μάθεις ποιους πρέπει να αποφεύγεις γιατί δεν είναι σωστοί άνθρωποι.

Η ορθότητα, η καθαρότητα, το να είσαι αξιόπιστος και ευυπόληπτος θα περνάει μέσα από μια κάρτα.

Και το κράτος μέσα σε όλα αυτά? Ποιο κράτος εννοείτε? Εκείνο που διορίζεται από τη παγκόσμια τράπεζα, το ΔΝΤ, και τους μεγιστάνες μετόχους-κατόχους του παγκόσμιου πλούτου?  Το κράτος αγάπες μου, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα Ιαβέρη.

Οσο για το τι ακριβώς θα γίνει με τους μεγάλους απατεώνες, (όχι το καστανά που δεν κόβει απόδειξη) Τους μεγαλέμπορους του εγκλήματος ? Δεν θα χρειάζεται να ξεπλένουν χρήμα, μπορούν κάλλιστα να αγοράσουν μια τράπεζα,να συμμετέχουν σε κυβερνήσεις, να γίνουν υπουργοί ή δήμαρχοι  έτσι δεν είναι?

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ...

 

Όχι γιατί το λέει κάποιος προφήτης, γιατί έτσι σκέφτονται οι απαισιόδοξοι, ή γιατί το βλέπουμε στις χολυγουντιανές ταινίες καταστροφής, ο κόσμος τελειώνει γιατί είναι πλέον μετρημένα κουκιά η επιβίωσή του..

Οι θάλασσες, ο αέρας, η γη έχουν μολυνθεί από κάθε είδους συνήθειες και πειραματισμούς του ανθρώπινου είδους. Αυτού του είδους που κρυμμένο πίσω από τη φούστα της υποκρισίας κόπτεται δήθεν να χρησιμοποιεί πλέον χάρτινα καλαμάκια αντί για πλαστικά, την ίδια στιγμή που χώρες ολόκληρες χρησιμεύουν σαν χωματερή για τα βιομηχανικά του απόβλητα..

Ο άνθρωπος που συγκινείται από ότι του πετάνε στη μούρη οι διαφημιστικές των πολυεθνικών υποκρινόμενες το δελτίο ειδήσεων, και αγνοεί παντελώς τα ουσιαστικά σοβαρά γεγονότα και είναι λογικό αφού η έννοια της αληθινής μόρφωσης και εκπαίδευση έχει σταματήσει κάπου ένα ή δύο αιώνες πριν. Έχει εξαφανιστεί η γνώση σ ένα κόσμο που η ευφυΐα, η έμπνευση, η φαντασία έχουν αντικατασταθεί από την κατευθυνόμενη ηλιθιότητα που επιβραβεύεται ανάλογα με το ποιος χρηματοδότης επωφελείται από αυτήν..

Οι άνθρωποι στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο μοιάζουν συνεχώς οργισμένοι, ανικανοποίητοι, καταθλιπτικοί, αδιάφοροι ή υποταγμένοι. Δεν καταφέρνει κανείς πλέον όχι απλά να ζήσει όμορφα ανάμεσα στους συνανθρώπους του αλλά ούτε με τον ίδιο του τον ευαυτό. Παρέες με συζητήσεις πληκτικές, ανούσιες, όταν υπάρχει χρόνος να σηκωθούν τα μάτια από το κινητό, ή να ξεμυτίσουν από τις οθόνες ενός μηχανήματος.

Οι κυβερνήσεις φτιάχνονται μόνο για ένα λόγο. Για να προστατεύσουν τράπεζες και να αγοράζουν όπλα. Ο πολιτισμός (όχι οι συνάξεις των ηλιθίων που νομίζουν πως είναι πνευματικός κόσμος) , οι τέχνες, η μουσική, το θέατρο ( όχι το ίνστα που δείχνει ποια έχει πιο ωραίο κ@λο) , η άθληση (όχι τα γυμναστήρια με τους φουσκωτούς) είναι γραμμένα εκεί που δεν πιάνει μελάνι στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται πλέον να αντισταθεί στη τροφή που δίνει στα παιδιά της τη γεμάτη δηλητήρια, δεν αναρωτιέται για την απίστευτη έξαρση των πολύ σοβαρών παθήσεων σε μωρά παιδάκια (είναι θέλημα θεού λέει ο ηλίθιος).

Οι πολυεθνικές πλασάρουν ότι αηδία, ότι αχρηστίλα μπορεί να παραχθεί, δολοφονώντας το περιβάλλον, χρησιμοποιώντας όχι εργαζόμενους αλλά δούλους, ληστεύοντας τον πλούτο και τον αέρα ακόμα που αναπνέουμε, και τα ζωντόβολα νοιώθουν πως πρέπει να δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο για να προλάβουν να αγοράσουν όσα περισσότερα μπορούν από αυτά τα σκουπίδια που μετατρέπονται σιγά σιγά σε ζωτικής σημασίας προϊόντα...

Το παράλογο έχει μετατραπεί σε αυτονόητο, και η διεστραμμένη άποψη της πραγματικότητας σε κανόνα. Είμαστε μια μάζα φουσκωμένη από κατευθυνόμενες σκέψεις, νοοτροπίες, συνήθειες που έχουν κολλήσει σαν βδέλλες πάνω στον καθένα μας για να εμποδίσουν με κάθε τρόπο την ικανότητα του να μπορεί να σκεφθεί κάποιος έξω από το τοίχο..

Αιώνες επιβολών, συσσωρεύονται πάνω στο ανθρώπινο είδος που είναι ανίκανο πλέον να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ, να ΓΕΝΝΗΣΕΙ το πρώτο λιθάρι σε οτιδήποτε. Και το χειρότερο η πλειοψηφία γεννιέται και πεθαίνει με την ιδέα πως φταίει γιατί σαν είδος έχει αμαρτήσει γιατί μια πρόγονος έφαγε ένα μήλο που δεν έπρεπε να φάει...και υπομένει στωικά όποιο βάσανο, όποια φρίκη , όποιο έγκλημα, σαν αυτονόητη κατάντια του ανθρώπου.

Σε μια άλλη ζωή θα διορθωθούν όλα, εδώ ας πράξουμε όπως όπως κι επί πλέον και το μεγαλύτερο έγκλημα να κάνεις υπάρχει η δυνατότητα συγχώρεσης από αόρατες δυνάμεις που έχουν εξουσιοδοτήσει χρυσοντυμένους βλοσυρούς εκπροσώπους να σου κουνάνε το δάχτυλο στη μούρη για να σε συνετίσουν...

Τι άλλο να προσθέσει κανείς?... Ας το απολαύσουμε κι ας είμαστε έτοιμοι για την μάχη επιβίωσης που θα είναι πολύ σκληρή αυτή τη φορά. 

Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Τι να σχολιάσω? Ο αόρατος πόλεμος είναι εδώ. Αριθμεί ήδη εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, μπορεί και εκατομμύρια που είναι ήδη νεκρά αλλά δεν το ξέρουν. Το περίεργο με αυτό το πόλεμο είναι ακριβώς αυτό. Υπάρχει μια μεγάλη μάζα, δυστυχώς από νέους ανθρώπους, από παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν, πριν γίνουν ζόμπι, τίποτα άλλο εκτός από οθόνες κινητών, υπολογιστών και γελοία εμετικά είδωλα που παρουσιάζονται σαν πρότυπα. Δεν υπάρχει καν πλύση εγκεφάλου. Ο εγκέφαλος είναι καμένος... Και δεν είναι μόνο οι νέοι, είναι και οι αποβλακωμένοι ενήλικες. Γυναίκες που τραβάνε τις μούρες, προσθέτουν κρέατα, άντρες που προσπαθούν να φτιάξουν τις κοιλιές τους τα μπράτσα τους.

Γύριζα κουρασμένη από τη δουλειά μου, στριμωγμένη σαν σαρδέλα μέσα σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού, είχα βάλει ακουστικά και άκουγα μια έντονη μουσική για να μην βλέπω και να μην ακούω τίποτα γύρω μου. Η κοπελίτσα ήταν όρθια κοντά μου. Ένα αδύνατο πραγματάκι σαν κλαράκι, που τη άλλο έκανε? Κοίταζε το κινητό της. Και ξαφνικά εκεί που όλα κύλαγαν απελπιστικά αργά, η κοπέλα σωριάστηκε δίπλα μου σχεδόν λιπόθυμη.

Επικράτησε πανικός φυσικά, κάποιος της έδωσε μια θέση, κάποιος της έκανε αέρα και στην επόμενη στάση κατεβήκαμε μερικοί μαζί της για να τη βοηθήσουμε. Όταν συνήλθε και ηρέμησε μετά από κάποιες κουβέντες και αφού της έδωσαν κάτι γλυκό να φάει, κοίταξα προσεκτικά το σώμα που ήταν πετσί και κόκκαλο αλλά τα ρούχα ακριβά και το στυλ γενικότερα της εύπορης κοπέλας... και κατάλαβα πάλι αυτή η κατάρα του να μην πάρεις ένα χιλιοστό ξύγκι κρυβόταν.. Ποιός ξέρει πόσο καιρό βασάνιζε τον εαυτό της με νηστεία, πείνα, στερήσεις για μην προεξέχει ούτε χιλιοστό από το μαγιό και πως θα έβγαιναν οι φωτογραφίες στο insta...

Πριν από λίγες μέρες είχε γίνει μια συζήτηση στη δουλειά με μια κοπέλα που έφερνε μαζί της ότι πιο σιχαμερό (στην όψη και στη γεύση) κι έκανε προσπάθεια να φάει μια μπουκιά. Όταν τη ρώτησα γιατί το κάνει αυτό μου είπε πως έχει βρει μια καταπληκτική μέθοδο να μην παχαίνει. Τρώει μόνο φαγιά που σιχαίνεται έτσι δεν μπορεί να φάει περισσότερο από δυο τρεις μπουκιές... Κι έτσι διατηρείται στα 44-45 κιλά που πάλι πολλά είναι...

Κρέας ρε φίλε παντού κρέας. Η αποθέωση των κρεάτων. Η σιωπή των ψυχών.... Και αυτή η κρεατόμαζα γίνεται όλο και πιο πολυπληθής. Ξέρετε έχω το ελάττωμα να είμαι ονειροπόλος. Ζούσα από πάντα σε ένα δικό μου κόσμο για πολλούς και διαφόρους λόγους. Μπορώ να ξεφύγω από όλα αυτά και να μην με απασχολούν με ένα φευγαλέο κλείσιμο των ματιών. Σε δευτερόλεπτα μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω, ακόμα κι αν με δέσεις σε μια καρέκλα, όπως ταξίδευε ο ταξιδιώτης του ουρανού του Λόντον. Θα μπορούσε να μην με αγγίζει τίποτα από όλα αυτά...

Όμως τριγυρνάω εδώ πάντα.. ελπίζοντας 

Σε τι δεν ξέρω. Μπορεί για κάποιο πείσμα ,  για κάποιο δεν θα σας περάσει...

Μετράω αιώνες, λέγοντας δεν θα σας περάσει.  Και ναι, με το πείσμα αυτό, κάπου κάπου, κάτι γίνεται. Ένας λόγος, μια λέξη που πέφτει δυνατά, μπορεί να κάνει θόρυβο, σε αυτό το πλανήτη που έχουν αναλάβει αναμορφωτές των συνειδήσεων, εκείνοι που αγνοούν παντελώς την έννοια της λέξης. Εγώ, εσύ.. και λίγοι άλλοι. Δεν υπηρετούμε και δεν εξυπηρετούμε.

Και ναι ακόμα και με το χέρι με σίδερα, κι ένα πόνο που έγινε μόνιμος θα γράφω, έτσι για πείσμα. 

 

ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ...(ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ 2007)

Τόση χειροπιαστή ήταν η ευτυχία που νοιώθω τύψεις για όσους δεν την ένιωσαν.

Ήμουν η μικρή βασίλισσα σ'ενα ονειρεμένο κόσμο. Το βασίλειό μου ήταν μια μικρή συνοικία γεμάτη αυλές σε μια Αθήνα που μοσχοβόλαγε γιασεμί και φρέσκο δυόσμο στα κεφτεδάκια τις Κυριακές..

Αυτά τα κεφτεδάκια της κυρα Ξένης της γειτόνισσας. Με σκονισμένα και γρατζουνισμένα τα γόνατα από το κυνηγητό και το κρυφτό, μόλις μύριζα το δυόσμο που ψηνόταν περίμενα πονηρά τη φωνή της " Βασούλα έλα απ'δω μια στιγμή" Κι έφτανε η στιγμή μου. Έτρεχα στην αυλή της γελώντας και βουταγα δυό κεφτέδες που ακόμα σήμερα δεν κατάφερα ποτέ να πετύχω ξανά  τόσο άρωμα μαζί ανακατεμένο με τη χαρά θεού της Κυριακής.

Και να ταν μόνο αυτό? Ήταν ο κυρ Λεωνίδας που είχε ένα κρασοπωλείο. Μερικά τραπεζάκια γεμάτα χρώματα από τα καρώ τραπεζομάντηλα , τρεις μεζέδες όλους κι όλους και βαρέλια που μύριζαν κρασί και με ζάλιζαν. Όλα τα πιτσιρίκια περνάγαμε από κει να δώσουμε το παρόν. Γιατί απ το Λεωνίδα οι μανάδες μας αγόραζαν τ'αυγά που έφερνε κάθε βδομάδα απ το χωριό. Δεν ξέρω αν ήμουν πολύ τοσοδούλα και τ'αυγα φάνταζαν τόσο τεράστια στα μάτια μου τόσο λαμπερά ή αν τώρα πια έχουν θαμπώσει...

Ήταν ένα βασίλειο που ησύχαζε όλους τους φόβους μου. Πως να φοβηθώ αφού ήξερα ότι μόλις η μάνα μου ξέχναγε να πάρει ζάχαρη αναλάμβανα τη πολύ σοβαρή αποστολή να πάρω από τη κυρία Πόπη δίπλα μερικές μερίδες μέσα στο βαζάκι, έτσι για ναχουμε μέχρι τη δευτέρα που θ'ανοιγε πάλι το μπακάλικο. Η κυρα Πόπη μου έδινε τη ζάχαρη και μια χούφτα καραμέλες έξτρα κι εγώ της παρέδινα περήφανα ένα κομμάτι παστίτσιο εκ μέρους της μεγάλης βασίλισσας της μάνας μου.

Ήταν όλες οι πόρτες ανοιχτές να μπαινοβγαίνω ελεύθερα σε κάθε σπίτι, να κάνω σκανδαλιές, ν'ακούω ιστορίες, να γεύομαι μεζεδάκια και ζαχαρωτά.
Πόσο πολύς κόσμος ήταν γύρω μου. Ήξερα τ'ονομά τους, τριγύριζα στις γιορτές του, κρυβόμουν πίσω από τους τοίχους κι άκουγα τους τσακωμούς τους...

Ήξερα πότε χαιρόντουσαν και πότε πονάγανε. Πότε γεννιόντουσαν και πότε πέθαιναν. Η φαντασία μου έφτιαχνε τρελές ιστορίες για το καθένα. Κι οι εικόνες τους γέμιζαν τις πρώτες μουτζουρωμένες ζωγραφιές μου.

Έρχομαι από μια εποχή που ο έρωτας, η αρρώστια , ο θάνατος, η χαρά, το γλέντι  ήταν βιώματα όχι ανακοινώσεις, ήταν μάτια που κοιταζόντουσαν μεταξύ τους, λόγια που ακουγόντουσαν ψυθιριστά ή φωναχτά.. δεν ήταν κύματα μέσα από ηλεκτρικά καλώδια... 

Όταν με ρωτούν σε τι επάνω κράτησα έτσι πεισματικά τη ζωή μου ναχει ακόμα τόσο συναίσθημα τους απαντώ απλά, "σ'ενα ματσάκι φρέσκο δυόσμο".

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟ ΚΟΣΜΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΕΣΥ..

Η παράνοια του ανθρώπινου είδους δεν έχει όρια. Είναι ασύλληπτο το τι τρόπους αυτοκαταστροφής και ανείπωτης φρίκης βρίσκει η "κορωνίδα"της δημιουργίας για να αποδεικνύει κάθε στιγμή πως είναι ο απόλυτος τύραννος πάνω στο πλανήτη και στην ίδια του την ύπαρξη. Η μεγάλη προσφορά του παγκόσμιου ιστού είναι πως αυτή  η γνώση της παράνοιας που επικρατεί, σε παγκόσμιο επίπεδο, σε κάθε καθεστώς , ιδεολογία , θρησκεία κλπ, μπορεί να μας εμφανίζεται μπροστά μας κάθε λεπτό ενώ στις παλιές"καλές εποχές" η άγνοια έμοιαζε ευλογία και το κακό το συναντούσε κάποιος όταν χτύπαγε τη πόρτα του, ενώ τώρα μπορεί άνετα να μπαίνει από παντού χωρίς έλεος,μέχρι και ο τελευταίος των "ανθρώπων" και όχι ανθρωποειδών να χάσει κάθε ελπίδα.

Και αν αυτά τα λόγια μοιάζουν εντελώς καταθλιπτικά, απαισιόδοξα, αναλογιστείτε στα 7 δισεκατομμύρια πάνω στο πλανήτη, πόσα εκατομμύρια είναι έγκλειστα σε φυλακές και ψυχιατρεία, πόσα εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες πολέμου, πόσα εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, πόσα εκατομμύρια στα υποτιθέμενα ανεπτυγμένα κράτη υποφέρουν με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Άσχετα με το πόσα λεφτά έχουν ή όχι, με το πόσο καλοβαλμένη είναι η καθημερινότητα τους, πόσο ΥΠΟΦΈΡΟΥΝ στο μέσα τους. Νοιώθουν θλιμμένοι, κενοί, ή απελπισμένοι, νοιώθουν ανίκανοι να γελάσουν με τη ψυχή τους ή να αγγίξουν μια ελάχιστη ευτυχία.

Ακόμα και εκείνοι που αρκούνται σε απλά καθημερινά πράγματα, όπως το να μπορούν να ζήσουν όμορφα με την οικογένειά τους, να έχουν ένα πιάτο φαγητό, μια στέγη και να μπορούν να μεγαλώσουν ήσυχα και όμορφα τα παιδιά τους, έρχονται κάθε είδους αρπακτικά να κάνουν την λιτή και ήσυχη ζωή τους κόλαση. Να τρέχουν πανικόβλητοι να πληρώνουν συνέχεια αόρατες δυνάμεις που ελέγχουν τη ζωή τους, τη μόρφωση, την υγεία τους, την οριοθέτησή τους μέσα στις "κανονικές" κοινωνίες. Ένα μάτσο παλιόχαρτα ορίζουν ολόκληρη την ύπαρξη και τη παραμονή πάνω σ΄αυτό τον πανέμορφο πλανήτη που μετατράπηκε σε κόλαση.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι θα πληροφορηθούν αυτή την ομορφιά από μια τηλεόραση, έναν υπολογιστή, μια εφημερίδα, τη διήγηση κάποιου γνωστού που "είδε" Πόσοι  έχουν την ευχέρεια να ταξιδέψουν? Πόσοι έχουν δικαίωμα να ξεκλέψουν χρόνο και να τρέξουν στη φύση, στις ομορφιές μιας θάλασσας, ένα βουνό, ένα δάσος, εκτός από προκαθορισμένες μέρες μέσα στο χρόνο, αν υπάρχουν λεφτά, αν έχεις δουλειά, αν.. αν...αν.. αν.. και στριμωχτείς με όλους τους άλλους στις λίγες μέρες υποτιθέμενης ελευθερίας, όπως οι φυλακισμένοι στην έξοδο στην αυλή πριν μπουν στα κελιά τους.

Όλα αυτά δεν είναι ένας τρόπος να βλέπεις με τον απαισιόδοξο τρόπο τη πραγματικότητα, είναι ο μόνος τρόπος να βλέπεις. Αν δεν τα αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά, αν δεν τα βλέπεις, αν μπορείς στο μικρόκοσμό σου να κλείνεις τα μάτια και να λες "ας είμαστε όλοι μια μεγάλη αγκαλιά, αγάπη μόνο αγάπη, δες την όμορφη πλευρά των πραγμάτων, έλα να υψώσουμε τα χέρια και να υμνήσουμε τη δημιουργία και άλλες τέτοιες παπαριές, τότε απλά έχεις καταφέρει να μην βλέπεις, να μην ακούς, να μην αισθάνεσαι παρά μόνο το πολύτιμο και υπεραπλουστευμένο εγώ σου.

Και ναι μόνοι μας είμαστε όταν γεννιόμαστε μόνοι μας οδεύουμε στο τελευταίο ταξίδι, στο ενδιάμεσο όμως υπάρχουν εκατομμύρια γύρω μας που γ@μιούνται για μια θέση στη γη, ένας ολόκληρος πλανήτης που έχει γίνει μπουρδέλο, και μια ατέλειωτη πανίδα και χλωρίδα που στενάζει κάτω από τη μπότα της τρέλας μας.. Και έρχεται φυσικά το ερώτημα. Και τι να κάνουμε? Να αλλάξουμε εμείς το κόσμο? Όχι δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το κόσμο, αλλά μπορούμε να μην ησυχάσουμε, να είμαστε οργισμένοι και όχι κοιμισμένοι, να ξεφτιλίζουμε το γελοίο και να μην το αποδεχόμαστε, να φτιάξουμε τη ζωή μας έτσι, τόσο απλή, ώστε να μην μας τραβάνε από τη μύτη οι καραγκιόζηδες, οι αλήτες.

Όσο μεγαλύτερες ανάγκες δημιουργούμε τόσο περισσότερο μας φυλακίζουν. Όσο πιο πολύ κλεινόμαστε στο μικρόκοσμο μας κλείνοντας τα μάτια στη δυστυχία των συνανθρώπων μας τόσο αυτοί θα χάνουν κάθε ελπίδα. Όσο οι καλοί άνθρωποι σωπαίνουν και μένουν άπραγοι τόσο οι "κακοί" παρελάζουν ανενόχλητοι. Έχεις δουλειά και είσαι οκ. Αναρωτήθηκες ποτέ πως την βγάζει εκείνος ο γείτονας με τα 3 παιδιά ο άνεργος που έχει φτάσει να πεινάει και να ταπεινώνεται κάθε στιγμή? Η απλά λες ας πρόσεχε? Τι είμαι εγώ το φιλόπτωχο ταμείο?  Αναρωτήθηκες ποτέ τι φρίκη έχουν τραβήξει αυτοί οι δυστυχισμένοι που γλύτωσαν από το πόλεμο και θαλασσοπνίγονται στη διπλανή παραλία από εκείνη που εσύ απολαμβάνεις τη φραπεδιά σου? Η απλά λες να πάνε στο τόπο τους και να μας αφήσουν ήσυχους? Αναρωτήθηκες ποτέ τι κάνει εκείνος ο συνάδελφος που μέχρι πριν λίγο καιρό μοιραζόσουν το καφεδάκι στο διάλειμμα και τώρα τον απολύσανε ή λες ευτυχώς δεν ήμουν εγώ ο απολυμένος οπότε όλα εντάξει.

Το κακό παρελάζει ανενόχλητο γιατί έχουμε κλειστεί όλοι στο καβούκι μας. Μέσα στις στυγνά κατασκευασμένες απρόσωπες κοινωνίες, που στενάζουν κάτω από τη μπότα αρπακτικών και φασιστοειδών εγκεφάλων που μετράνε τις ανθρώπινες ψυχές μόνο με το πόσο πιάνουν στο ζύγι, θα έπρεπε να δημιουργούνται ήδη μικρές κοινωνίες που ο ένας να  βοηθάει τον άλλον, που θα οργανώνονται με τους δικούς τους κανόνες και θα ψάχνουν λύσεις στις πραγματικές ανάγκες των συνανθρώπων, παιδιά που θα παίρναν άλλου είδους γνώση από τη κονσερβοποιημένη παιδεία, εγώ, εσύ, ο φίλος μπορούμε να είμαστε δάσκαλοι, μπορούμε να μοιραστούμε ένα πιάτο φαί με κάποιον που πεινάει, μπορούμε να σώσουμε ένα παιδί που κακοποιείται, να συμπαρασταθούμε σε κάποιον που χάνεται, που πενθεί, που υποφέρει.

Το στοίχημα που κέρδισε ο καπιταλισμός παγκόσμια είναι πως αναγνώρισε στην εντέλεια τους τρόπους που μπορεί να βγάλει από μέσα από τον άνρθωπο το υπερ εγώ, τις διαστροφές του και το κακό του λύκο. Πόνταρε τα πάντα πάνω στην επιδερμίδα μας και μας έμαθε να ζούμε για να αγοράζουμε τα καλλυντικά του. Τα σοσιαλιστικά καθεστώτα δεν απέτυχαν γιατί απέτυχε η ιδεολογία τους αλλά γιατί οι άνθρωποι που τα χειρίστηκαν δεν μπόρεσαν να βγουν από τα όρια της ιδεολογίας της τυφλής εξουσίας, της καταδυνάστευσης και οριοθέτησης της ζωής των ανθρώπων, γιατί οι άνθρωποι παρέμειναν ένα κοπάδι που έπρεπε να δαμάζεται από κάποιον που έχει το επάνω χέρι. Γιατί οι ίδιοι οι  λαοί που έπρεπε να αλλάξουν την ηθική τάξη των πραγμάτων έμειναν προσκολλημένοι στην καπιταλιστική γοητεία της εφήμερης απόλαυσης και όχι τυχαία φυσικά, αλλά γιατί αυτή η επιδερμική αντίληψη της πραγματικότητας, είναι ο εύκολος δρόμος να  ζήσεις τελικά, και τα όνειρα για έναν αλλιώτικο κόσμο μένουν στα χαρτιά, για κάποιον άλλον πλανήτη ίσως...
Το αστειάκι που πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να αποδεικνύει την αδυναμία του λεγόμενου "ανατολικού μπλοκ" είναι πως με ένα αντάλλαγμα να της δώσεις ένα νάιλον καλσόν μπορούσες να πηδήξεις μια γυναίκα. Και όλοι γέλαγαν. Ενώ το πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να ήταν γιατί να ήταν τόσο σημαντικό ένα κ@λοκαλσόν νάιλον για μια γυναίκα τόσο ώστε να κάτσει να την πηδήξεις για να το αποκτήσει? Όπως καταλαβαίνετε χρησιμοποιώ ένα γελοίο παράδειγμα για να αντιληφθούμε πως οι ψεύτικες ανάγκες που δημιούργησε το καπιταλιστικό καθεστώς δεν είναι απλώς ανάγκες, παίζει να έχουν αλλοιώσει και το dna μας σε σημείο που αν δεν έχεις αυτό το κ@λοκαλσόν να νιώθεις φτωχός... Από την άλλη υπήρχε ένα μειονέκτημα μεγάλο.. δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν μάθει μόνο με ένα τρόπο να εξουσιάζουν. Ο βοσκός και το κοπάδι. Δεν έχουν γεννηθεί ακόμα εξουσίες οποιασδήποτε ιδεολογίας που να μπορούν να ξεφύγουν από αυτό, γιατί οποιονδήποτε και αν ρωτήσουμε θα πει "γιατί υπάρχει και άλλος τρόπος να εξουσιάζεις εκτός από το να είσαι αφέντης?"

Σε κάθε επανάσταση, σε κάθε όραμα που θα προσπαθήσει να γίνει πράξη, αυτοί που θα το καταφέρουν τελικά θα είναι άνθρωποι μαθημένοι καλώς ή κακώς σε ένα ανθρώπινο status quo που είναι βαθιά χαραγμένο στη συλλογική μνήμη του ανθρώπου. Οι νέοι αρχηγοί κρατών, οι νέες δυνάμεις εξουσίας δεν θα προέρχονται από άλλο πλανήτη, είναι από εδώ με ριζωμένες μέσα τους αντιλήψεις και ηθικές που δεν μπορούν να βγουν ούτε με το τσιγκέλι... Μάχεσαι ένα καθεστώς τυραννικό, το πολεμάς, κερδίζεις το πόλεμο και αναλαμβάνεις τα ηνία ενός νέου κόσμου. Μοιραία κάποια στιγμή ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, θα ξεχάσεις που ξεκίνησες, θα απολαύσεις ηδονικά τη γοητεία του να εξουσιάζεις και να αποφασίζεις τις τύχες των ανθρώπων και κάποια στιγμή θα δημιουργήσεις κάτι που θα μοιάζει με αυτό που αγωνίστηκες να σκοτώσεις.

Ίσως τελικά αυτό που ονειρεύονται οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να εμβαθύνει στο βαθύτερα πεδία της ύπαρξής του, να ορίσει μόνος του το μονοπάτι που θα βαδίσει στην μικρής διάρκεια ζωής του. Από την εποχή των σπηλαίων διάλεγε ένα αρχηγό, ήθελε να καθοδηγείται, να προστατεύεται, ήθελε κάποιον να του εμπνέει ένα αίσθημα ασφάλειας μέσα τους ανομολόγητους φόβους του... Όσοι προικίστηκαν με το χάρισμα του αρχηγού από μπροστάρηδες σε νέα οράματα τελικά έγιναν τύραννοι, όσοι καλέστηκαν να ορίσουν κανόνες και νόμους για να ζήσει η αγέλη, τελικά έγιναν δυνάστες για να συμμαζεύουν τα πλήθη στο μαντρί για να μην ξεφύγουν , όσοι θέλησαν να ηρεμήσουν τις υπαρξιακές τους αγωνίες ζήτησαν τη βοήθεια θεών και αόρατων δυνάμεων που θα ήταν ικανοί να δαμάσουν τα πάντα και τελικά αυτοί οι θεοί τους έγιναν οι χειρότεροι δεσμοφύλακες της ψυχής τους.

Όχι δεν μπορούμε να αλλάξουμε το κόσμο, είναι ένα όνειρο που θα μένει μόνιμα απραγματοποίητο γιατί ο κόσμος δεν είναι 7 δισεκατομμύρια ελεύθερα πνεύματα που θα δημιουργήσουν το προσωπικό τους παράδεισο, είναι ένα ατέλειωτο κοπάδι από φοβισμένα πλάσματα που προσπαθούν απλά να επιβιώσουν ζητώντας μόνιμα βοήθεια και έλεος από ορατούς και αόρατους αφέντες. Ήταν και παραμένει κυρίαρχος νόμος στην ανθρώπινη κοινωνία πως ο δυνατότερος επικρατεί, ο πονηρός επιβιώνει κάνοντας τον υπηρέτη στο δυνατότερο, ο φοβητσιάρης κρύβεται, ο απατεώνας κερδίζει , ο δούλος δουλεύει, ο ανυπότακτος και ανυπάκουος εξοστρακίζεται, ο ονειροπόλος λοιδορείται...

Για να υπάρξει μια επανάσταση που θα αλλάξει το κόσμο, θα έπρεπε αυτοί που θα συμμετέχουν και αυτοί που θα συνεχίσουν το έργο μετά τη νίκη, να έχουν αποβάλλει από πάνω τους κάθε μνήμη, κάθε συνήθεια, κάθε επιθυμία από εκείνο που είχαν μάθει να ζουν. Θα πρέπει να χτίσουν απο την αρχή την ίδια τους την ύπαρξη, να "βαπτιστούν" σε ένα νέο εγώ που δεν θα μοιάζει σε τίποτα με το παλιό εαυτό που θα πρέπει να τον αφανίσουν. Δηλαδή, ανέφικτο. Γι΄αυτό και όλοι ήσυχα κουρνιάζουν σε αυτό που γνωρίζουν και είναι οικείο, ακόμα κι αν είναι τόσο αισχρό.

ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΙ ΝΑΡΚΙΣΣΟΙ

Από wikipedia :

Οι ναρκισσιστές διακρίνονται κυρίως από έξι βασικά χαρακτηριστικά:

1. Υπέρμετρη αυτοπεποίθηση, η οποία πρέπει να επιβεβαιώνεται συνεχώς (μεγαλομανία): Ο ναρκισσισμός προέρχεται από μια διαταραγμένη αυτοεκτίμηση. Για αυτό και οι ναρκισσιστές χρειάζονται συνεχώς αναγνώριση και θαυμασμό. Μπορούν να νιώσουν ευτυχείς μόνο όταν βρίσκονται στο προσκήνιο.

Σας θυμίζει κάτι? Αλήθεια όσοι ακόμα σας έχει απομείνει ένα ίχνος λογικής και σοβαρότητας σ΄αυτή τη ζωή , πείτε μου, τι νοιώθετε σε μια εποχή που είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε 24 ώρες το 24ωρο,  ανεγκέφαλες , γελοίες πλαστικούρες που αποκαλούνται ανθρώπινα όντα , όντα που από ότι φαίνεται ο προορισμός τους σ΄αυτή τη ζωή είναι να είναι μια καλοφτιαγμένη εξωτερικά κουραδομηχανή?

Ποτέ μου δεν φανταζόμουν πως θα έφτανε μια εποχή που οι άνθρωποι θα ονόμαζαν, δυστυχισμένα, ψυχικά άρρωστα άτομα που θα έπρεπε κάποιος να τα βοηθήσει να βγούν από τη μιζέρια της ζωής τους, πρότυπα συμπεριφοράς, διασημότητες, πλάσματα που βγάζουν τσουβάλια λεφτά πολλές φορές μόνο και μόνο γιατί πλασάρουν παντού την αρρώστια τους...

Βγάζει σέλφι από το πρωί ως το βράδυ τη μούρη του/της και κυρίως το κ@λο του/της... και στα κοινωνικά δίκτυα γίνεται χαμός από like... για ένα φωτοσοπιασμένο ή πλαστικοποιημένο κ@λο ή βυζί... 

Πλάσματα που περνάνε όλη τη ζωή τους να μετράνε πόντους από το πετσί τους, να δουν μήπως έχουν ένα γραμμάριο λίπος παραπάνω, που τραβάνε τις μούρες τους, που κόβουν κρέατα από πάνω τους γιατί τρελλαίνονται να τα βλέπουν να περισσεύουν...όπως κάποτε έκαναν άτομα που έπασχαν από σοβαρές μορφές ψυχασθένειας...

Κοριτσάκια δυστυχισμένα που τρώνε φαΐ και το ξερνάν λες και είναι αμάρτημα...

Έφηβοι που μετράνε τη ζωή τους με το πόσες φέτες έχει γίνει η κοιλιά τους...

Μαρκαρισμένοι όλοι σαν γελάδια , αρρωστημένοι νάρκισσοι, που δεν μπορούν να αγαπήσουν τίποτα αληθινά ούτε τον εαυτό τους...

Ο τρίτος παγκόσμιος δεν θα είναι πόλεμος με την έννοια που ξέραμε... Δεν θα αφανίζονται οι άνθρωποι από βόμβες, δεν θα καταστρέφονται οι πόλεις από εισβολές ξένων στρατευμάτων, ο τρίτος παγκόσμιος θα είναι τα βομβαρδισμένα, ακατοίκητα μυαλά... θα είναι η αποθέωση της ανθρώπινης ξεφτίλας, η μετατροπή κάθε γελοίας ιδέας σε μόδα που τα κοπάδια θα ακολουθούν τυφλά όπως τα ζόμπι την ανθρώπινη σάρκα. Θα είναι έρημοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι που θα τους φουσκώνουν με ότι γουστάρουν οι έμποροι των εθνών κι εκείνοι θα τα καταπίνουν αμάσητα..

Φάρμακα, χαπάκια για πάσα νόσο και πάσα μ@λακία...

Ιδρωμένα γυμναστήρια που θα χτυπιούνται σαν τα χταπόδια...

Τροφές χωρίς γλουτένη, χωρίς, ζάχαρη, χωρίς υδατάνθρακες, χωρίς λίπος, χωρίς τίποτα, μόνο κουτόχορτο για τα ανθρώπινα βλίτα. 

Αυτός ο τρίτος παγκόσμιος έχει ήδη έρθει και μας αγκαλιάζει γλυκά,, κρυφά, σαν το κλέφτη των ψυχών, δεν το βροντοφωνάζει, πηγαίνει ύπουλα, μουλωχτά κάτω από τη μύτη μας και ψεκάζει τα μαντζούνια τους για τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση των πρώην σκεπτόμενων πιθήκων, νυν ανεγκέφαλων ανθρωποειδών.

Μας εκπαίδευσαν να αγοράζουμε πράγματα που κρατάνε λίγο για να αγοράζουμε συνέχεια... να νοιώθουμε συνέχεια σαν να λείπει κάτι, να κυνηγάμε τα κάθε λογής σκουπίδια σαν αναγκαιότητα προς το ζην...

Μας εκπαίδευσαν να νοιώθουμε συνέχεια φόβο με τις κάθε είδους τρομολαγνικές ειδήσεις.. εικόνες βίας και αρρώστιας...

Μας εκπαίδευσαν να κοιτάμε τι είναι στη μόδα από τη λεκάνη που κατουράμε μέχρι το φαί που πρέπει να φάμε για να ζήσουμε...

Μας πηγαινοφέρνουν σαν άβουλα πλαστικά στρατιωτάκια... Κάνε αυτό, κάνε εκείνο,  όχι εκείνο βλάπτει, αυτό ναι ωφελεί, αυτό απαγορεύεται ,αυτό επιτρέπεται, με αυτό είσαι αποδεκτός, με αυτό είσαι απόβλητο...

Νόμοι που εφαρμόζονται επιλεκτικά...

Τιμωρίες που εφαρμόζονται επιλεκτικά...

Βραβεία που δίνονται επιλεκτικά...

Κι εσύ που δεν είσαι στους επίλεκτους νοιώθεις πως συνέχεια κάτι σου λείπει,νοιώθεις πως η ζωή σου είναι μισή κι ακόμα και αν μέσα σου είσαι υγιής, προσπαθείς να ενσωματωθείς στη κοινωνία των αρρώστων γιατί δυστυχώς άλλη δεν υπάρχει...

Ο πολιτισμός των αρρωστημένων νάρκισσων καλπάζει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.

Καλπάζει ο ανούσιος πλούτος των ανούσιων ηλίθιων, δίπλα σε εκατομμύρια αληθινά δυστυχισμένους και πεινασμένους που γι΄αυτούς δεν περισσεύει καμιά σταγόνα φροντίδας από τους αργυραμοιβούς...

Ο ένας πεθαίνει γιατί δεν έχει να φάει..

κι άλλος γιατί έχει να φάει αλλά ξερνάει το φαί γιατί το μισεί...

Κιμ πάτα το.