ΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ... (ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ)

13 Σεπτεμβρίου 2014,

Με κοιτάζεις με ύφος τσαντισμένο και μου λες. Κι εσύ που τα λες όλα αυτά, εσύ που γράφεις τα σεντόνια για να το παίξεις κάπως, τι παραπάνω κάνεις το ίδιο δεν είμαστε?

Λοιπόν κάτσε να το ξεκαθαρίσουμε για να μην τσακωνόμαστε άδικα. Σου έχω νέα. Δεν είμαστε το ίδιο. Δεν σκεφτόμαστε το ίδιο. Δεν ονειρευόμαστε τα ίδια πράγματα. Δεν έχουμε τους ίδιους στόχους. Δεν λειτουργήσαμε με την ίδια αντίληψη στη ζωή. Μπορείς να στριμώξεις τις αδυναμίες σου, τις αρρώστιες σου, τις εμμονές σου, τις φοβίες σου, και τα άχρηστα ινδάλματά σου σε μια φαντασίωση πως όλοι έτσι κάνουν, έτσι ώστε όταν ψιλο υποψιάζεσαι πως δεν είναι ζωή αυτό που έχεις αλλά κατάντια, να παίρνεις θάρρος πως "έλα μωρέ" όλοι την ίδια μούρη έχουμε, αλλά δεν είναι έτσι.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΟΙΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΥΛΑΚΗ.

Από εκεί και πέρα το χάος. Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως βρίσκονται στη στενή. Υπάρχουν εκείνοι που το ξέρουν, αλλά κοιτάνε να τη βγάλουν καθαρή προσκολλημένοι σε διάφορες κλίκες, στους διάφορους προστάτες. Υπάρχουν εκείνοι που ονειρεύονται αποδράσεις αλλά περιμένουν κάποιον να τους υποδείξει το πως. Υπάρχουν εκείνοι που βρίσκουν ευκαιρία και μέσα από τα κελιά κάνουν μπίζνες. Υπάρχουν εκείνοι που γίνονται τα γιουσουφάκια των υπόλοιπων. Υπάρχουν εκείνοι που το φιλοσοφούν κι εκείνοι που το παίζουν τρελοί. Και άπειρες άλλες κατηγορίες επιβίωσης. Τσαμπουκάδες, φωνακλάδες, σιωπηλοί, μοναχικοί, καραγκιόζηδες κι αγριωποί, παραδομένοι στη μοίρα τους ή συνεχώς ανυπάκουοι.

Κι υπάρχουν κι εκείνοι που δεν ονειρεύονται απλά...
Παρατηρούν, μαθαίνουν, μένουν άγρυπνοι, σχεδιάζοντας την απόδραση...
Τη κλασική απόδραση που σκάβεις με τα νύχια μέχρι να βγεις από το χώμα και να πάρεις τη πρώτη ελεύθερη ανάσα...

Μια ανάσα που μοιάζει μ΄εκείνη τη πρώτη που πήρες μόλις σ΄εβγαλαν από το κοιλιά της μάνας σου..

Πριν σε φορτώσουν τις αμαρτίες που δεν γνώριζες, πριν σε χρεώσουν με υποχρεώσεις που δεν ζήτησες, πριν σε καταδικάσουν για ένα έγκλημα που δεν έκανες....

Πριν απαιτήσουν να είσαι "ο μαζί τα φάγαμε"....

Αυτή είναι η αλήθεια, έτσι λειτουργούσε και λειτουργεί αυτός ο κόσμος. 

Πόσοι είναι αυτοί που προσπαθούν? Περισσότεροι από όσους φαντάζεσαι, αλλά μοιάζουν λίγοι, μπροστά στον απίθανο αριθμό εκείνων που έχουν πλήρη άγνοια κι εκείνων που ξέρουν αλλά συνήθισαν τη σκλαβιά τους.

Εν τω μεταξύ, η ζωή εκείνων που δεν υποτάχτηκαν όπως καταλαβαίνεις δεν είναι ποτέ εύκολη.  Ζουν συνέχεια σε ένα κίνδυνο χωρίς τέλος. Γιατί δεν ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ με τους κανόνες. Δεν συμμαχούν με τους δεσμοφύλακες. 

Όμως είναι το κακό σπυρί... ο κίνδυνος του να δημιουργηθεί πάντα ένα προηγούμενο... και να το ζηλέψουν κι άλλοι. Πήγαινε τώρα να το γλεντήσεις και να χορέψεις χωρίς ενοχές.  Άλλωστε αν δεν είμαστε το ίδιο, στο τέλος απλά θα σκεφτείς πως είσαι καλύτερα γιατί δεν είσαι τόσο ξενέρωτος. Θα πεις πως είναι μερικοί που στη σπάνε συνεχώς με τη γκρίνια τους. Που δεν μπορούν να χαρούν μια στιγμή.

Τόσο πολύ συνηθίζει ο σκλάβος τη φυλακή του, που μπορεί να καταντήσει να ονομάζει το όνειρο για ελευθερία ξενερωσιά.....
Τόση κατάντια.

Η απόδραση μπορεί να μη γίνει ποτέ αλλά τίποτα, τίποτα δεν σ΄εμποδίζει να επιλέξεις να γίνεις ο ταξιδιώτης του ουρανού ακόμα και μέσα στη πιο σκληρή απομόνωση, χίλιες φορές καλύτερα από το να είσαι ο νεροκουβαλητής στη κόλαση..


* Ο ταξιδιώτης του ουρανού, Τζακ Λόντον. (διάβασε το άμα το βρεις)

Και τώρα που έχουμε φθάσει? πόσοι έχουν ξυπνήσει μέσα στον εφιάλτη κι είναι έτοιμοι να ρίξουν χρώματα, φως, να ζωγραφίσουν το τοπίο από την αρχή?

ΠΑΡΑΝΟΙΚΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ.

2 εικόνες καρφώθηκαν στο μυαλό μου και ειλικρινά μου προκάλεσαν αηδία, γιατί είναι εκείνες οι στιγμές που αρκεί ένα μικρό περιστατικό, για να γίνει κατανοητό κάτι τρομακτικό που φανταζόμαστε αλλά όταν το βλέπουμε μπροστά μας, είναι πολύ χειρότερο από αυτό που είχαμε στο μυαλό μας.

Το παιδάκι στη διπλανή παρέα στη καφετέρια έβαλε τα κλάματα έντρομο, λέγοντας στη μαμά του, με φωνή που έδειχνε απελπισία. Μαμά αυτός ο κύριος έβηξε, τι θα πάθω τώρα? Τι θα πάθω? (ένας κύριος σε μια διπλανή παρέα έβηξε...) Η μαμά σαν απάντηση του είπε με αυστηρό τόνο (πίστευα πως θα χαμογελάσει και θα του πει τι είναι αυτά που λες) , τι σου έχω πει? να μην βγάζεις τη μάσκα καθόλου....?

Τα δύο παιδάκια στεκόντουσαν στην είσοδο πολυκαταστήματος με τη μάνα τους. Εκείνη κούναγε αυστηρά το χέρι και τους έλεγε ''όπως σας έχω πει, μη τυχόν και πλησιάσετε κανέναν κοντά, θα προσέχετε να είστε μακριά από όλους όσους είναι εκεί μέσα, το νου σας...'' Τα παιδάκια την κοίταζαν με προσοχή φοβισμένα λες και θα έμπαιναν σε μια κόλαση γεμάτη δαίμονες που θα έπρεπε να αποφύγουν...

Αλήθεια έχετε τρομοκρατήσει έτσι τα παιδιά σας? Έχετε μεταφέρει τη παράνοια σας, το δικό σας φόβο, στις αθώες ψυχές που μόλις μαθαίνουν τη ζωή? Τα βάζετε να βλέπουν τα τρομολαγνικά δελτία που συντάσσουν οι συμμορίες και τους δείχνετε εικόνες αρρώστιας και θανάτου, ανθρώπους που βασανίζονται και τα απειλείτε πως έτσι θα είναι κι εκείνα?

Αύριο θα τα οδηγήσετε στις ουρές με το χεράκι απλωμένο να τα τρυπήσουν με το θαυματουργό φάρμακο, και θα αισθάνεστε πως έχετε εκπληρώσει το καθήκον σας, σαν γονείς? 

Μπορείτε να αντιληφθείτε πως εγκληματικά, διεστραμμένα μυαλά, ορίζουν τις τύχες τις δικές σας και των παιδιών σας, μια ανθρωπότητα που κακομεταχειρίζεται με κάθε τρόπο τα παιδιά, με εκατομμύρια να πεθαίνουν από τη πείνα, με την παιδεραστία να έχει φθάσει σε επίπεδα φρικτά, με παιδιά που εξαφανίζονται συνεχώς και κανείς δεν ξέρει αν γίνανε σκεύη ηδονής, ανταλλακτικά για τα σάπια όργανα, ή εμπόρευμα στα σκλαβοπάζαρα της ντροπής, αυτά που είχαν τη τύχη να είναι στο σπίτι τους, στην οικογένεια τους σε ένα σχετικά ασφαλές περιβάλλον, αναλάβατε εργολαβία να τα προσαρμόσετε στην γενικευμένη παράνοια?

Δεν ξέρω για ποια εγκλήματα και πως θα τιμωρηθούν οι ανά το κόσμο εγκληματίες, αλλά εσείς θα τιμωρηθείτε με το χειρότερο τρόπο. Θα δείτε τα αποτελέσματα επάνω σε εκείνα τα πλάσματα που αγαπάτε πιο πολύ με το χειρότερο τρόπο. Δεν θα μπορείτε να πάρετε πίσω ότι κάνετε ακόμα κι αν πέσετε στα γόνατα και παρακαλάτε για έλεος. 

Μπορείτε να κάνετε στους εαυτούς σας ότι γουστάρετε, αλλά τα παιδιά σας δεν είναι ιδιοκτησία σας, είναι ψυχές που ήρθαν για να απολαύσουν το θαύμα της ζωής, για να ΖΗΣΟΥΝ, να δημιουργήσουν τους επόμενους κόσμους, σας ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ και ΥΠΑΚΟΥΝ γιατί είστε οι φάροι τους, στην άγνωστη πορεία. Κι εσείς τα οδηγείτε πάνω στα βράχια.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ. Σε κάθε συνείδηση υπάρχει μια κόκκινη γραμμή, που ακόμα κι ο πιο αδαής, με το ένστικτο, ή τη καλλιέργεια που έχει αποκτήσει στη ζωή του βάζει, ακριβώς για εκείνη τη στιγμή που θα πρέπει ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ, ποια είναι τα όρια που κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει στη ζωή του. Ποια είναι τα δικά σας όρια? Αν αύριο σας πουν πως για να είναι σώα τα παιδιά σας πρέπει να τα δέσετε και να τα φυλακίσετε σε ένα κλουβί θα το κάνετε ηλίθιοι, για να έχουν τσάμπα θέαμα οι πελάτες στο τσίρκο?

Το κείμενο αυτό δεν απευθύνεται σε εκείνους τους γονείς, που γνωρίζω πως υποφέρουν αυτή τη στιγμή κι έχουν έρθει σε απόγνωση γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν, γιατί και οι ίδιοι είναι μπερδεμένοι, εκβιασμένοι και τρομοκρατημένοι, ούτε σε εκείνους φυσικά που έχουν πάρει την απόφαση να παλέψουν με κάθε τρόπο, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από το σκοτάδι που πάνε να τα ρίξουν οι ανώμαλοι, απευθύνεται σε εκείνους που όχι μόνο συμπράττουν στο έγκλημα αλλά κοιτάζουν με περιφρόνηση και οργή όσους δεν είναι παρέα τους στην εκτέλεση του με την αυτοπεποίθηση του βλάκα που δεν έχει ιδέα πόσο βλάκας είναι.  

Το ωραιότερο πράγμα είναι να βλέπουμε το χαμόγελο των παιδιών και το κρύψατε, για να προστατέψετε την γερασμένη κοινωνία που δεν γνωρίζει πλέον πως να χαμογελάει....Γεμίσατε τις ψυχούλες τους με το τρόμο ενός θανάτου που παραμονεύει.. εσείς που είστε ήδη πεθαμένοι. 

ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ. 

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΑΛΜΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ.

 

Σήμερα δεν θα σας μιλήσω αφηρημένα, αλλά με στοιχεία, με αληθινά γεγονότα και ίσως πολλοί να θεωρήσετε πως έχω μια ζωηρή φαντασία, κάποιοι άλλοι θα προσπαθήσουν να δώσουν τις δικές τους λογικές εξηγήσεις, εμένα με ενδιαφέρει η επόμενη κατηγορία, εκείνοι που θα μπουν σε σκέψη και θα τους έχω δώσει ένα λόγο ακόμα να αναρωτηθούν τι συμβαίνει γύρω τους.

Όχι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε την ίδια αντίληψη, δεν έχουμε τους ίδιους στόχους, δεν έχουμε την ίδια ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΨΥΧΗΣ. Αυτό δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, που ικανοποιεί μια εγωιστική αντίληψη της πραγματικότητας. Είναι κάτι που η ζωή μου έχει αποδείξει, από τα πρώτα μου βήματα. Αρχής γενομένης από το πατέρα μου. Όποιος διαφωνεί με το συμπέρασμα μου, θα ήθελα να μου εξηγήσει με τη λογική του τα παρακάτω και να μου δώσει ουσιαστικές εξηγήσεις.

Ο πατέρας μου, λόγω πολέμου, κατάφερε να τελειώσει μόλις την Τρίτη δημοτικού. Από ένα ορεινό χωριό, σε ένα περιβάλλον, όπως ήταν τότε τα χωριά όπου κουμάντο έκανε ο χωροφύλακας, και το πνευματική καθοδήγηση αναλάμβανε ο παππάς. Βιβλίο δεν είχε κανείς, κι οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν την  υπογραφή τους να βάλουν. Στα 20 του κατέβηκε στην Αθήνα και βρέθηκε σε ένα πιο εξελιγμένο περιβάλλον, αλλά ίδιες αντιλήψεις. Θρησκόληπτοι, κομματισμένοι σε κάποιο από τα μαντριά, δουλειά και κανένα ταβερνάκι με μια ρετσίνα να λένε το πόνο τους.

Ούτε καν είχε έρθει σε επαφή με ανθρώπους του πνεύματος, ανθρώπους άλλων κοινωνικών τάξεων. Ένας φτωχός οδηγός που πάσχιζε να βγάλει ένα μεροκάματο. Όμως όπως ο ίδιος μου είπε όταν τον είχα ρωτήσει από που ξεκίνησε όλο το διαφορετικό που ένοιωθε, μου είπε πως από τότε στο χωριό, όταν τα άλλα πιτσιρίκια παίζανε στο δάσος, εκείνος είχε βρει ψηλά ένα ξέφωτο, το έσκαγε μακριά από όλους και κοίταζε τον ουρανό, τον ήλιο, τη νύχτα τ΄αστέρια κι άπλωνε τα χέρια του να τα φτάσει. Κι όταν πήγε σχολείο το πρώτο πράγμα που ρώτησε το δάσκαλο ήταν που μπορεί να βρει βιβλία για τα αστέρια. Ο πατέρας μου ερχόμενος στην Αθήνα βρήκε αυτό που έψαχνε. Τα βιβλία. Όταν γεννήθηκα ήμουν σε ένα σπίτι που είχε παντού βιβλία από ένα πατέρα που είχε βγάλει την 3^η δημοτικού και μια μάνα μοδίστρα που είχε βγάλει την 6^η δημοτικού.

Όλη μου η παιδική ηλικία ήταν σαν να ζούσα σε ένα φιλοσοφικό καφενείο. Με το δάχτυλο του να κάνει προσπάθεια να μη χάνει τη σειρά και διαβάζοντας αργά με κόπο, ξεκοκάλιζε την αρχαία ελληνική γραμματεία. Θυμάμαι ακόμα τα νεύρα της μάνας όταν χάλασε το μισό μισθό του να αγοράσει τα ΑΠΑΝΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ. Θυμάμαι που κάθε φορά που ήταν μια γιορτή, ή τα γενέθλια μου, περίμενα με λαχτάρα το βιβλίο που θα μου έκαναν δώρο. Οι γύρω μας θεωρούσαν παράξενους. Παράξενους και όχι σωστούς γιατί είχε αφήσει το παιδί ‘’να μη βγει ο σατανάς από μέσα του’’ μια και ποτέ δεν με κοινώνησαν, δεν με πήγαν στην εκκλησία. Γύρω του όλοι οι φίλοι πιστοί, κι οι γονείς μου μια φυσική απέχθεια για τα ιερατεία, τα δόγματα που είχαν διδαχτεί, τις υποδείξεις που συνεχώς τους έκανε το ‘’περιβάλλον’’.

Αναρωτιέμαι συχνά τι να είπανε εκείνες οι τρεις γυναίκες που ανέφερε πάντα η γιαγιά μου πως στάθηκαν δίπλα στη κούνια του τη νύχτα που γεννήθηκε… Εκείνη δεν είχε αμφιβολία γιατί έλεγε πως ήταν οι Μοίρες που ήρθαν να ορίσουν τη ζωή του παιδιού. Και μάλιστα έλεγε πως η Τρίτη με το αδράχτι είχε αφήσει μακριά κλωστή και θα ζούσε πολλά χρόνια. Η γιαγιά δεν ήξερε γράμματα. Όμως την ήξεραν σαν την γιάτρισσα στο χωριό γιατί ήξερε να γιατρεύει με τα βότανα, που της το είχε μάθει η δική της μάνα, που είχε κι ένα βιβλίο χειρόγραφο που δυστυχώς το έκλεψε ο Γερμανός αξιωματικός μόλις το είδε σε μια έρευνα που έκαναν στο σπίτι.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια μακριά πορεία που χαράκτηκε για πρώτη φορά στο σπίτι μου. Ο πατέρας μου έφυγε πριν μερικά χρόνια, αλλά δεν ένοιωσα πως έχει χαθεί, γιατί ένα μήνα μετά το θάνατο του, είδα ένα ολοζώντανο όνειρο, τον είδα να είναι σε ένα φωτεινό χωράφι καταπράσινο, με τα ρούχα του αγρότη, θέριζε και ήταν χαρούμενος και μου φώναξε, βρήκα το τόπο που ζητούσα, μη φοβάσαι για εμένα είμαι πολύ καλά.

Θα μου πείτε όνειρο ήταν, μόνο που τα όνειρα στην οικογένεια μου ήταν μια μεγάλη παράδοση. Πολλές φορές χαρήκαμε προκαταβολικά κι άλλες φυλαχτήκαμε εγκαίρως εξ΄αιτίας τους.

Όλα αυτά τα γράφω, και θα μπορούσα να σας γράψω κι άλλα πολλά που μοιάζουν με παραμύθι, όχι για μια επίδειξη διαφορετικότητας, αλλά γιατί νοιώθω πως πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι σήμερα νοιώθουν μέσα τους πως δεν είναι σαν τους άλλους, πολλοί απογοητεύονται ψάχνουν να βρουν γιατί δεν είναι, άλλοι νομίζουν πως δεν στέκουν καλά, άλλοι τα σβήνουν όσα αισθάνονται σαν να είναι ένα ψέμμα, κι όμως όποιος σήμερα δεν έχει καταλάβει πως όλα όσα ζούμε είναι η μεγάλη απάτη, πως αυτά που μας βομβαρδίζουν το μυαλό δεν είναι τίποτα άλλο από σκουπίδια, και πως υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα που κρύβεται καλά από εκείνους που δημιούργησαν τις τυφλές κοινωνίες, αυτός είναι στ΄αλήθεια ο καταδικασμένος να παραμείνει στην φυλακή που τον καταδίκασαν χωρίς να ξέρει καν το λόγο.

Χρέος των ανθρώπων που βιώνουν ένα βαθμό αφύπνισης δεν είναι να περιαυτολογούν, να επιδεικνύουν με αλαζονεία τις γνώσεις τους , ή το χειρότερο να εκμεταλλεύονται τις υπαρξιακές ανησυχίες των ανθρώπων για το κέρδος, όπως αιώνες τώρα κάνουν οι μαυροφορεμένοι, αλλά να δώσουν έστω κι ένα λιθαράκι γνώσης, με σεβασμό για όλους εκείνους που μόλις ξυπνάνε από τον εφιάλτη. Γύρω μας αυτή τη στιγμή γίνεται ο σημαντικότερος και πιο σκληρός πόλεμος που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Και δεν γίνεται με σφαίρες ούτε με ξιφολόγχες, αλλά σε νοητικό, πνευματικό και ψυχικό πεδίο.

Πολλοί άνθρωποι είναι ήδη καταδικασμένοι. Άλλοι έχουν συμμαχήσει με τον εχθρό. Άλλοι βρίσκονται στα χαρακώματα και πολεμάνε. Κι άλλοι πολλοί παίζουν τον παραδοσιακό σε εποχές δύσκολες ρόλο του ρουφιάνου. Γι΄αυτό δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Γιατί ο σκοπός μας δεν είναι ίδιος, τα όνειρα μας δεν είναι ίδια, η ποιότητα της ύπαρξής μας δεν είναι ίδια. Εσύ ο αγνός άνθρωπος πως θα διαλέξεις? Πολύ απλό. Άφησε το ένστικτο να σε οδηγήσει, και δες ποιος είναι τι , από τα έργα του, και από το πως κινείται σ΄αυτή τη ζωή. Μπορεί ποτέ να είναι αγαθός ένας που συμμαχεί, συμπράττει ή αποδέχεται σαν φυσιολογικό το έγκλημα και τους εγκληματίες που το διαπράττουν?

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ

 

Πατάμε σ ένα καλοστημένο παζλ. Τα κομματάκια μπαίνουν ένα ένα. Όλα στοχεύουν στο πως να μπουν αυτά τα κομματάκια στη θέση τους μέχρι να σχηματιστεί η τελική εικόνα. Μπορείς να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτή την εικόνα, αν νιώθεις ότι δεν σε αφορά, αν νιώθεις ότι είναι ασύμβατη με σένα, πως είναι επικίνδυνη? 

Πως δεν μπορείς.  Σβήσε ένα αποτσίγαρο πάνω σε ένα κομμάτι του. Ακούμπα το ποτό σου. Γράψε με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε μια γωνία. Πέρνα μερικά κομματάκια από τον καταστροφέα μέχρι να γίνουν χαρτοπόλεμος και σκόρπα τα στο δρόμο σου. Χωρίς σκέψη. Χωρίς ενοχές. Χωρίς αμαρτήματα φορτωμένα στη πλάτη σου από την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου. 

Δεν είμαστε εν δυνάμει αμαρτωλοί, ανήθικοι, ένοχοι.  Μπορεί κάποιος να επιλέξει να μην του αρέσει κάτι επειδή αρέσει στους άλλους. Μπορεί να βλέπει άσχημο αυτό που μια πλειοψηφία έχει σαν πρότυπο του ωραίου. 

 Είναι τυχαίο που ένας ολόκληρος κόσμος προωθεί την ιδέα πως ναι,  είναι επιτρεπτό κάποιος να είναι ανυπάκουος στην εφηβεία του, στα πρώτα νιάτα, είναι δίκαιο να είσαι «άτακτος» τότε, μετά όχι. Τι είναι το μετά? Εσύ ο ίδιος δεν είσαι και μετά? Δηλαδή γιατί «μετά» να θεωρείς αξιόλογο εκείνο που στη πρώτη επαφή μαζί του σου φάνηκε γελοίο? Τι μεσολαβεί «μετά»? 

Έρχεται η γνώση λένε. Η λογική. Όπου φυσικά γνώση και λογική ονομάζεται η αποδοχή του ετοιμοπαράδοτου παζλ. Στα είκοσι μοιάζει φυσιολογικό να λερώσεις ένα κομμάτι του. Να αλλοιώσεις την εικόνα. Να ρίξεις ένα ποτήρι νερό στο καλογυαλισμένο πάτωμα. Στα 30 πρέπει οπωσδήποτε να έχεις ξεπεράσει αυτές τις «παιδιάστικες ανησυχίες» 

Γιατί αλλιώς τι? Δεν θα είσαι αποδεκτός, αρεστός σε ποιους?.... 

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται ήδη γέροι. Κι άλλοι που έχουν όλες τις καλές προϋποθέσεις να παραμείνουν για πάντα νέοι. Ποιος τους γερνάει? Όταν στα δεκαπέντε σου ένας κοιλαράς με ένα τεράστιο αμάξι και μια παραφουσκωμένη τσέπη από χαρτονομίσματα, με χυδαία φάτσα και ασεβής προς ότι τον  περιβάλλει σου φαίνεται γελοίος, ένας μ@λάκας , γιατί στα 30 στα 40 θα πρέπει να έχεις αλλάξει γνώμη? Τι κατοχυρώνει το μ@λάκα να μεταμορφωθεί σε νοικοκύρη, επιτυχημένο, παράδειγμα προς μίμηση, μετά το κλείσιμο ορισμένων χρόνων ζωής?

Το να αναγνωρίζεις τη  γελοιότητα, την ασέβεια, την επιδερμικότητα μιας άχρηστης κουραδομηχανής ισχύει όταν είσαι νέος επαναστάτης αλλά μετά μετατρέπεται σε μοντέλο ζωής? Δηλαδή ενηλικίωση σημαίνει τύφλωση? Ποιος και από πότε το καθόρισε αυτό? Θυμάσαι? 

Κι αυτό είναι ένα μικρό, ελάχιστο στοιχείο από όλες τις γελοιότητες που περιέχει αυτό το παζλ.  Αρκεί  ένα τίποτα για να προκαλέσεις εμπλοκή στο μηχανισμό των χρόνια πασχόντων υπηκόων του «αυτού ή του άλλου».  Αρκεί να πεις πως δεν σου αρέσει το αυτοκίνητο  του και παθαίνει πολιτισμικό σοκ. Θα προσπαθήσει να σε βρίσει σαν τεμπέλη, άχρηστο, περιθωριακό, βλαμμένο γιατί πολύ απλά βρίσκεις ανάξια λόγου τη μάζα από παλιοσίδερα που λατρεύει. Θα μπλοκάρει ακαριαία μια 100% σίγουρη και αστραφτερή γυναίκα αν δεν επιβεβαιώσεις το θαυμασμό σου.  Θα πάει ν΄αγοράσει καινούργια έπιπλα η γειτόνισσα αν μπεις σπίτι της και δεν επιβεβαιώσεις το νοικοκυρεμένο της γούστο. Θα σε αποκαλέσει αμόρφωτο ανόητο ένας «σοφός» αν του αμφισβητήσεις τις παπαριές που έχει ανάγει σε θρησκεία. 

Δεν χρειάζονται πολλά για να σπάσει το παζλ. Χρειάζονται πολλοί για να χρησιμοποιήσουν τη πολύτιμη εικόνα του σαν παλιόχαρτο. Να το κάνουν ότι θέλουν. Τασάκι, πατάκι, σημειωματάριο, χαρτοπόλεμο, καπελάκι για το προσεχές καρναβάλι. 

Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να κάνει πλέον είναι να αντιμετωπίζει με σοβαρότητα όλα αυτά τα φρικιά. Και να προσπαθεί να τα παλέψει με τα όπλα που τα ίδια του έχουν πουλήσει καθορίζοντάς του ακόμα και το πότε, πως, και ποιος επιτρέπεται να αμφισβητεί και να ΒΛΕΠΕΙ. 

Οι λύσεις είναι δυο. Η αορατότητα. Και το θάρρος (μέχρι θράσος) Η αορατότητα σαν μη επιθυμία για προβολή . Η επιθυμία να είναι κάποιος μακριά από τη συνεχή βοή που κάνει κιμά τον εγκέφαλο. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να μην επιθυμείς να γίνεις αποδεκτός, να προβληθείς, να τρέχεις για να φτάσεις σ΄ενα κόκκαλο που σου τραβάνε μ΄ενα σχοινί, αλλά να θέλεις απλά να ζεις απλά και ήσυχα. Η "τάξη"  είναι σε συνεχή σύγκρουση με τους ενήλικους που θέλουν να ζήσουν απλά  και τα παιδιά που θέλουν να παίζουν ελεύθερα. Τους εκτός μοντέλου ανήλικους θα προσπαθήσει να τους συμμορφώσει, να τους μεταλλάξει ή να τους εξοντώσει με διάφορους τρόπους. Τα ελεύθερα παιδιά απλά θα περιορίσει τον επιτρεπτό χρόνο διασκέδασης. Θα τα εκπαιδεύσει πως η ελευθερία είναι κάτι που λαμβάνεται με δόσεις και μόνο κατόπιν οδηγιών του γιατρού. 

Το θάρρος δεν χρειάζεται εξήγηση.  Είναι το θάρρος. Στην εποχή μας χρειάζεται θάρρος μέχρι σημείου ανοησίας. Εκείνο του βρεγμένου που δεν φοβάται καμιά βροχή.  Φράση κλειδί κάτι που να μπλοκάρει τις καλοκουρδισμένες μηχανές. 

Ε, και?Δεν με ενδιαφέρει.Δεν με αφορά.Δεν μου αρέσει. 

Με τελεία και μία  παύλα.  Ποια μαζική παράνοια υποχρεώνει έναν άνθρωπο να δίνει συνέχεια αναφορά για ότι κάνει ή να απολογείται για ότι κάνει και δεν κάνει. Και το σημαντικότερο γιατί όπως είχε πει κάποιος, "σ΄αυτό το κόσμο οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση κι οι έξυπνοι γεμάτοι ενοχές?" Για να το αλλάξω λιγάκι ας πω ηθικοί και ανήθικοι. Γιατί ένας βλάκας μπορεί να είναι κι αξιοπρεπής σε αντίθεση με ένα έξυπνο που μπορεί κάλλιστα να είναι ένας άριστος απατεώνας. Ίσως οι αξιοπρεπείς άνθρωποι θα έπρεπε να πάψουν να έχουν δείχνουν τόση "ανωτερότητα" στο τι διαδραματίζεται. 

Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι της ανθρωπότητας που ξυπνάει από ένα πολύ μεγάλο ύπνο. Κι ένα πιο μικρό που στην ουσία είχε τη χαρά να μην κοιμηθεί καθόλου. Και το χάσμα πλέον αντίληψης μεταξύ εκείνων που αψηφούν τις οδηγίες κι εκείνων που τρέχουν να τις εξυπηρετήσουν ή αισθάνονται ανίκανοι κι άχρηστοι αν δεν το καταφέρουν, είναι τεράστιο. Η κοινωνία συμπεριφέρεται σαν κακοποιημένο παιδί. Μεταφέρει τα τραύματά της πληγώνοντας και αψηφώντας την πραγματικότητα. Γίνεται εκδικητική και μισάνθρωπη. Εκπαιδεύεται συνεχώς στην αυτοπροστασία και το μίσος. Πάσχει από συνεχή μανία καταδίωξης και δυσπιστία σε όποιον τη πλησιάζει με ειλικρίνεια. Νοιώθει οικείους τους απατεώνες και τους δολοφόνους αναγνωρίζοντάς τους σαν τέτοιους κι αποδεχόμενη την ύπαρξή τους. Δεν έχει μάθει να αγαπάει, να ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, να παλεύει για ανώτερα ιδανικά. Είναι το παιδί μιας διαλυμένης προβληματικής οικογένειας που μεγάλωσε ξέμπαρκο, αδιάφορο πως θα καταντήσει. 

Ένας ανόητος, άρρωστος άνθρωπος, που προκαλεί με τη συμμορία του μια ολόκληρη ήπειρο δημιουργεί τη πλάνη πως τον ζηλεύουν. Πως είναι ο καλύτερος μαθητής στη τάξη.Υπάρχουν άνθρωποι που προβληματίζονται με μια δήλωση ανόητη. Τη σκέφτονται! Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται σκέψη πλέον. Η σκέψη για το άχρηστο κι επικίνδυνο βλάπτει σοβαρά την υγεία. Χρειάζεται απόρριψη κάθετη και βήμα μπροστά. Η απόρριψη ενός σάπιου συστήματος πρέπει να γίνει, για όσους κατανοούν, αυτόματη. Όπως ακριβώς ο οργανισμός αποβάλλει μια δηλητηριώδη ουσία. 

Η ανοησία μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα ώστε να  νιώθεις σωστός κάνοντάς τα ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ. Κι αυτό το τρανταχτό λάθος οι υπόλοιποι επίσης αποκοιμισμένοι θεωρούν πως όποιος το αναγνωρίζει θα πρέπει να είναι ή μικρός ή τρελός. Οι σοβαροί ενήλικες μετράνε τη λογική τους από το πόσο μπορούν να εμπιστεύονται έναν κλόουν που στην ουσία σπάει πλάκα μαζί τους... 

Δεν θα πάρουμε από αυτό το κέρασμα. Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε. Λίγοι δεν πειράζει. Από πότε το πολύ σημαίνει κάτι σημαντικό εκτός από τη βουή που μπορεί να προκαλέσει αν αρχίσει τη μουρμούρα? 

Η συνεχής πλύση εγκεφάλου δεν είναι αποχαύνωση. Είναι δηλητηρίαση. Με μελετημένες δόσεις για να μένει το αντικείμενο μόνιμα άρρωστο. Να μην μπορεί να διακρίνει καν, πως νοιώθει ένας υγιής. Να μην έχει την ευκαιρία να απολαύσει μια αίσθηση καθαρότητας ούτε ένα νεογέννητο. Οι διαμορφωτές των συνειδήσεων δεν περιμένουν πλέον να δουν ποιος θα ξεστρατίσει για να τον συμμορφώσουν. Προλαβαίνουν πριν γεννηθεί να έχουν εκπαιδεύσει τη μάνα του πως να το κάνει.